Χρειάστηκανοι Ολυμπιακοί Αγώνες για να ξεκαθαρίσουν πολλά πράγματα. Το κοινό νήμα του προοδευτικού Ολύμπου είναι το μίσος, το συναίσθημα που καταλογίζουν σε όσους δεν είναι σαν αυτούς, το οποίο θέλουν να κάνουν ποινικό αδίκημα. Ένας σύλλογος εναντίον αντιπάλων από εκείνους που κάνουν τη δυσαρέσκεια κίνητρο ζωής. Μισούν τους χριστιανούς και τις θρησκευτικές παραδόσεις αυτού του μέρους του κόσμου (με τους άλλους δεν τολμούν, υπάρχουν πάρα πολλοί ευαίσθητοι άνθρωποι που δεν τείνουν στην ειρωνεία όταν πρόκειται για τον Θεό), μισούν την κανονικότητα, τη φύση και την πραγματικότητα. Η μόνη τους πεποίθηση είναι η θέληση: να είμαστε αυτό που θέλουμε να είμαστε, ακόμα και όταν εκπροσωπούμε τον εαυτό μας. Η αντιστροφή της φιλοσοφίας του Ιρλανδού Berkeley: esse est percipi, to be is to be πρέπει να γίνει αντιληπτή.
Χρειαζόμασταν τους Ολυμπιακούς Αγώνες στους οποίους η κατάδυση στον μολυσμένο Σηκουάνα κάνει τους αθλητές του τριάθλου να κάνουν εμετό,(1) για να αφυπνίσει τους Γάλλους Χριστιανούς, οι οποίοι βγήκαν στους δρόμους μετά τις προσβολές που υπέστησαν στην αυτοαποκαλούμενη τελετή έναρξης. Η Γαλλίδα υπουργός Πολιτισμού Ρατσίντα Ντατί – πρώην μέλος της ρεπουμπλικανικής δεξιάς, φίλη του Σαρκοζί με τον οποίο ήταν επίσης ρομαντικά συνδεδεμένη – τόλμησε να πει, αναφερόμενη στο βλάσφημο γεγονός του Μυστικού Δείπνου, ότι η τέχνη έχει το «δικαίωμα να προσβάλλει». Μακάρι να ήταν τέχνη. Ποιος ξέρει αν έχουμε το δικαίωμα να αντιδράσουμε σε αδικήματα ή αν τα δικαιώματα αφορούν μόνο τον δράστη.
Θα δεις πράγματα, φίλε Σάντσο, που θα κάνουν τις πέτρες να μιλήσουν, λέει ο Δον Κιχώτης στον σκλάβο. Φτάσαμε εκεί. Μουσουλμάνοι αξιωματούχοι, πολιτικοί και θρησκευτικές αρχές επαναστατούν κατά της βλασφημίας, ενώ ο Bergoglio και το Βατικανό δεν υποχωρούν, ευλογώντας τη συγκέντρωση των LGBT χριστιανών που διοργανώνει ο ομοφυλόφιλος Ιησουίτης James Martin. Είδαμε πράγματα που κάνουν τις πέτρες να μιλούν στο φρικτό θέαμα της γυναικείας πυγμαχίας με την Ιταλίδα Angela Carini να αναγκάζεται να αγωνιστεί εναντίον μιας αθλήτριας που γενετικά δεν είναι γυναίκα. Αποσύρθηκε και το μίσος των καλών παιδιών εξαπολύθηκε εναντίον του κοριτσιού, ένοχο ότι δεν ήθελε να σφαγιαστεί για να ευχαριστήσει την ιδεολογία των τρελών που οδηγούν τους τυφλούς. Τα σχόλια των αθλητικών συντακτών – τυπικοί λαθρέμποροι του συστήματος – προσβάλλουν τη νοημοσύνη τους, όχι την αξιοπρέπεια του ναπολιτάνου πυγμάχου.
Η τρέλα είναι παντού στην εξουσία και η επιτυχία της εξαρτάται από το μίσος. Ναι, από μίσος. Οι προοδευτικοί απεχθάνονται τη φύση – δηλαδή την πραγματικότητα και την αλήθεια – επειδή δεν μπορεί να περιοριστεί στις διανοητικές τους κατασκευές. Η φύση δεν υποκύπτει στην ιδεολογία, ακολουθεί το δικό της δρόμο με κυρίαρχη αδιαφορία. Ίσως η πρόκληση του Vannacci να είναι πραγματικά φασιστική. Έτσι, διαβάζουμε στις εφημερίδες του καθεστώτος ότι η ασαφής κατάσταση του Αλγερινού είναι η απόδειξη ότι η «ποικιλομορφία» είναι η ομορφιά του κόσμου. Παράξενο συμπέρασμα για τους υπέρμαχους της ισότητας, αλλά η διαφορετικότητα δεν σημαίνει διαφορά, η κακή λέξη της μισητής δεξιάς. Οι δηλώσεις δύο αστέρων του ιταλικού προοδευτισμού, της Monica Cirinnà (μητέρα των «μη ανθρώπινων παιδιών» και του συμφώνου συμβίωσης ομοφυλοφίλων) και της Laura Boldrini (κανένας έπαινος δεν είναι ίσος με ένα τέτοιο όνομα), είναι απίστευτες. Αφού μας εξήγησε ότι ο αντίπαλος* του Ιταλού είναι μια περίπτωση «intersexuality»(2) (το I των άπειρων ακρωνύμιων LGBTIQA+) αναδεικνύει το αποφασιστικό επιχείρημα: για το ληξιαρχείο είναι γυναίκα. Έναnagrafe locuta, αιτία πάνω. Είναι μόνο 0,018%.
Η θέση είναι κεντρική στον προοδευτικό ορίζοντα: το δεδομένο της φύσης δεν αξίζει τίποτα και η ετυμηγορία της γενετικής, με τις ενοχλητικές αλληλουχίες των χρωμοσωμάτων Χ και Υ, μετράει το νόμο που είναι ο καρπός της θέλησης. Νέες αλήθειες με γραφειοκρατική σφραγίδα. Ο κανόνας των ανθρώπων ξεπερνά αυτόν της φύσης, ο οποίος για πολλούς είναι ο ίδιος με αυτόν του Θεού. Στο uni-verse, η πραγματικότητα κερδίζει, στο metaverse παραδοξότητες, ουτοπίες, deviances. Κάτω η πραγματικότητα, μια μισητή κληρονομιά των χρόνων που πίστεψες στα μάτια σου και τα όνειρά σου τελείωσε όταν ξύπνησες. Η κραυγή αγανάκτησης της Joanna K. Rowling είναι άχρηστη (3)(μητέρα του Χάρι Πότερ) και ένα λεσβιακό αθλητικό είδωλο όπως η Μαρτίνα Ναβρατίλοβα. Το προοδευτικό κομμάτι (σήμερα είναι περισσότερο από χθες και λιγότερο από αύριο) μισεί οτιδήποτε είναι σαφές, καθορισμένο, μόνιμο.
Σύμφωνα με τη φύση, είναι η έκφραση που τους εξοργίζει περισσότερο. Εγώ – ιδιότροπος και άστατος απόλυτος κυρίαρχος – είμαι αυτό που θέλω και αισθάνομαι. Αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει με τον νεαρό Αλγερινό, ίσως πάσχοντα από ένα σύνδρομο (πολυκυστικές ωοθήκες) για το οποίο δεν γνωρίζουμε τίποτα.(4) Είμαστε πεπεισμένοι από έναν επιστήμονα παγκόσμιας κλάσης, τον καθηγητή Mariano Bizzarri, ο οποίος επιβεβαιώνει: Η Imane γενετικά «δεν είναι γυναίκα». Καμία ιδεολογική «συμπερίληψη» (άλλο ένα τοτέμ της «προοδευτικής» δογματικής) δεν πρέπει να της επιτρέπει να ανταγωνίζεται τις γυναίκες, αφήνοντας κατά μέρος την ταυτότητα.
Ωστόσο, αυτή δεν είναι η χειρότερη τρέλα που καταναλώνεται στο Παρίσι, την ιστορική πρωτεύουσα των επαναστάσεων. Δύο αντίθετες αντιλήψεις πολεμούνται στη Δύση (ο υπόλοιπος κόσμος γελάει με αυτές τις διαμάχες στο τέλος της αυτοκρατορίας): αφενός, εκείνοι που σημειώνουν την αρχή της πραγματικότητας, υποτάσσονται στους νόμους της φύσης και της βιολογίας, ενώ αναγνωρίζουν την ύπαρξη ανωμαλιών, εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Από την άλλη, οι υποστηρικτές της υπεροχής της υποκειμενικής βούλησης για την οποία κάποιος είναι αυτό που θέλει να είναι. Στο δέρμα ενός ατόμου με γενετικά προβλήματα, ένα επεισόδιο του πολέμου που δεν θα αφήσει αιχμαλώτους σκηνοθετήθηκε στο Παρίσι, του οποίου το διακύβευμα είναι η βαθιά φύση, η ουσία του ανθρώπινου όντος στη δυαδικότητά του που η Αγία Γραφή συνοψίζει στην αρχή «αρσενικό και θηλυκό τους δημιούργησε».
Το μίσος για τον εαυτό μας (η οικοφοβία, η δυσαρέσκεια ενάντια σε αυτό που είναι κάποιος από τη φύση ή τον πολιτισμό) φέρνει τη Δύση σε ένα γρήγορο τέλος, δηλητηριασμένο όπως το ποτάμι στο Παρίσι. Το μίσος για τον εαυτό φέρνει περισσότερο μίσος, ενάντια σε αυτό που είναι τέτοιο (η αρχή της ταυτότητας: Α ίσο με το Α) όχι από επιλογή της παραισθησιογόνας θέλησης για εξουσία, αλλά επειδή αυτό θέλει η φυλογενετική αναλλοίωτη, όποια κι αν είναι η προέλευση, η τύχη, η εξέλιξη, η θέληση μιας εξωτερικής οντότητας που ονομάζουμε Θεό. Χρειαζόμαστε την αφύπνιση των φεμινιστριών, οι οποίες πρέπει να τραβήξουν τα σπαθιά τους για να υπερασπιστούν το φύλο τους από την επίθεση εκείνων που θέλουν να αλλάξουν την ανθρώπινη ουσία στις δύο σεξουαλικές συνιστώσες της. Έχουμε επισημάνει συχνά το βαθύ μίσος, την αηδία της ανδρικής ομοφυλοφιλικής νοοτροπίας προς τις γυναίκες, αλλά το προοδευτικό din που στοχεύει τους «φυσιολογικούς» άνδρες και γυναίκες δεν διαφέρει.
Παραθέτουμε μια δήλωση της γερουσιαστή του Κινήματος των 5 Αστέρων Alessandra Majorino, μια σύνθεση της ιδεολογικής και ανθρωπολογικής παρέκκλισης των δυτικών προοδευτικών. «Η υπόθεση Khelif-Carini δείχνει ότι η μανιχαϊστική διαίρεση μεταξύ άνδρα και γυναίκας, αρσενικού και θηλυκού ως ζεύγους αντιθέτων που κηρύττει η δεξιά, δεν υπάρχει». Ας παραβλέψουμε τη «μανιχαϊστική» διαίρεση για χάρη της χώρας, αλλά τι γίνεται με το ζευγάρι των φυσικών αντιθέτων που «κηρύσσονται από τη δεξιά»; Πάρα πολλή χάρη, Άγιε Αντώνιο. Είναι η φύση δεξιά; Ίσως γι 'αυτό επιτίθεται, απομακρύνεται, απορρίπτεται, παραβιάζεται. Η καταπολέμηση της πραγματικότητας, το μίσος για τα βιολογικά δεδομένα και τους νόμους της φύσης είναι προοδευτική. Καλό για το πρόσωπο, γερουσιαστή. Η διάκριση μεταξύ άνδρα και γυναίκας «είναι μια αφαίρεση της ευκολίας. Στην οποία, κατά συνθήκη, αποφασίσαμε να διαιρέσουμε τον άνθρωπο και να ερμηνεύσουμε τον κόσμο, αλλά η φύση δεν ενδιαφέρεται για τις συμβάσεις μας και είναι πολύ πιο περίπλοκη από τον στοιχειώδη δυαδικισμό στον οποίο η δεξιά θα ήθελε να την αναγκάσει. Μεταξύ των δύο αντιθέτων, υπάρχουν άπειρες ποικιλίες και παραλλαγές, και δεν είναι ιδεολογία, προβλέπονται από την ανθρώπινη φύση. Και η Imane Khelif είναι προφανώς μία από αυτές τις παραλλαγές. Ακριβώς εκείνους των οποίων την ύπαρξη η άθλια δεξιά αρνείται να δεχτεί, στιγματίζοντάς τους ως ιδεολογία».
Η βιολογία γίνεται «σύμβαση» και ο «δυαδικισμός» είναι «απαράδεκτος». Ευτυχώς, οι εκδικητές των κατασκευαστικών ελαττωμάτων της δημιουργίας έχουν φτάσει. Γνωστικοί χωρίς να το γνωρίζουν, όπως αγνοούν και την έννοια του όρου Μανιχαϊσμός. Ναι, η φύση δεν ενδιαφέρεται γι' αυτήν και οι «παραλλαγές» της δεν «προβλέπονται» από τη φύση, αλλά αποτελούν εξαιρέσεις στην οντογένεση, τις τροποποιήσεις που συμβαίνουν στη δημιουργία ενός ατόμου ενός δεδομένου είδους. Αλλαγές που μερικές φορές δημιουργούν ανωμαλίες, στις οποίες ανταποκρινόμαστε με σεβασμό και φροντίδα, χωρίς να τις εισάγουμε στο κλουβί της «διαφορετικότητας». Όταν είναι βολικό, η Imane είναι «ίντερσεξ», όταν πρέπει να συμπεριληφθεί βίαια στο σχέδιο που μισούν, γίνεται ξανά γυναίκα σε όλες τις προθέσεις και τους σκοπούς και ποιος νοιάζεται αν η «αρσενική» φυσική της δύναμη μπορεί να δημιουργήσει μόνιμη ζημιά στους άτυχους αντιπάλους. Είναι η φύση, όχι η «άξεστη δεξιά», ο εχθρός σας, γερουσιαστή. Το μισείς θανάσιμα επειδή δεν μπορείς να το ελέγξεις, επειδή υπήρχε πριν από σένα και θα επιβιώσει περισσότερο από όλους μας, επειδή κατανέμει και αρνείται ρόλους, επειδή είναι ανώτερο από τη θέληση, επειδή είναι το Είναι και όχι η Θέληση να Υπάρχεις.
Ο ελληνικός πολιτισμός του οποίου είμαστε δισέγγονα μας έδωσε ένα τελευταίο δώρο: η αντιολυμπιακή παραχάραξη των αγώνων που γιόρταζαν την Ελλάδα, τους θεούς, την ομορφιά και τη χαρά της ζωής (στην Ελλάδα η καλοσύνη και η ομορφιά συνέπεσαν) μας επιτρέπει να αναγνωρίσουμε την αποφασιστική αντίθεση από την έκβαση της οποίας εξαρτάται το μέλλον: φύση εναντίον ιδεολογίας, πραγματικότητα εναντίον αυτοαντίληψης, αλήθεια εναντίον παραποίησης, Αλαζονεία ενάντια στο όριο, μίσος για τον εαυτό ενάντια στην ταυτότητα. Στο έργο του Samuel Beckett Endgame, ένας χαρακτήρας λέει: «δεν υπάρχει πια φύση. Τουλάχιστον κοντά». Πέρα από τον μικρό φράχτη που συγχέουμε με το σύμπαν, πέρα από τον μολυσμένο Σηκουάνα, μια μεταφορά για τη Δύση, υπάρχει η φύση. Εδώ το φινάλε είναι το απελπισμένο μίσος – μάταιο και άρρωστο – ενάντια στη φύση.
Ρομπέρτο Πετσιόλι
https://www.inchiostronero.it/
4 σχόλια:
Λέω να δηλώσω ότι είμαι μελιτζάνα σε μουσακά..
ΧΑΧΑΧΧΧΧΧ
μερικοι δηλωσαν αλογα , κατσικες , πολυελαιοι , αορατοι , πλουσιοι ,ακομη και πρωθυπουργοι ....γιατι οχι και μπριαμ ??
😀
Δημοσίευση σχολίου