Κι ενώ οι "οικονομικοί αναλυτές" αναζητούν πάντοτε τα αίτια της καταβαράθρωσης του τουρκικού νομίσματος στην μεταφυσική αυτοβουλία των "ελεύθερων" αγορών", το κρίσιμο ερώτημα είναι άλλο. Σε τι αποσκοπούν ο Αμερικανοί κι ο Τραμπ; Να ταπεινώσουν, να γελοιοποιήσουν μάλιστα τον Ερντογάν ώστε εκών άκων να επιστρέψει στο μαντρί και να μην ξανατολμήσει να κουνηθεί; Ή μήπως να τον ρίξουν μια και καλή, ολοκληρώνοντας τη μισοτελειωμένη δουλειά της απόπειρας πραξικοπήματος εναντίον του,... πίσω από την οποία πολλοί (μεταξύ των οποίων και ο ίδιος ο παραλοϊσμένος σατράπης) βλέπουν τη CIA;
Νομίζω ότι ένας τρίτος παράγοντας παίζει εδώ ρόλο. Με τόσα μέτωπα ανοιχτά (Κϊνα, ΕΕ, Ρωσσία, Ιράν), ο Τραμπ χρειάζεται μια συμβολική επίδειξη δύναμης, έναν αντίπαλο που να μπορεί να τον συντρίψει γρήγορα και εύκολα προς εκφοβισμό των υπολοίπων. Η υπερτιμημένη Τουρκία προσφέρεται ιδανικά για τον σκοπό αυτό. Η οικονομία της είναι μια φούσκα αλά ελληνικά με ένα τεράστιο εμπορικό ανισοζύγιο εις βάρος της έτοιμο να την καταπιεί μόλις κοπούν τα δανεικά στις τουρκικές επιχειρήσεις· το κουρδικό την καθιστά ευάλωτη στους εκβιασμούς· ο νεοθωμανισμός την έχει αφήσει χωρίς ερείσματα στην περιοχή.
Η Ρωσσία του Πούτιν μόνο ευκαιριακά συμπράττει με την Άγκυρα, ευχαρίστως θα τη θυσίαζε αν κρίνει ότι ο Τραμπ θα τα καταφέρει τελικά να επιβάλει στις ΗΠΑ τη γραμμή της ρωσσοαμερικανικης προσέγγισης. Η Κίνα κείται μακράν και δύσκολα θα προκαλούσε ανοιχτά την Ουάσιγκτον για τα μάτια του Ρετζέπ, Ισραήλ, Ιράν, Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος, όλοι έχουν να κερδίσουν αν οι Τούρκοι πάρουν ένα καλό μάθημα.
Μόνο η ψοφοδεής ΕΕ της κ. Μέρκελ και του κ. Γιουνκέρ έχει να φοβάται από την πτώση του Ερντογάν: την αναζωπύρωση του μεταναστευτικού που ειδικά για την πρώτη μπορεί ανά πάσα στιγμή να βάλει τελεία στην καγκελαρία της. Δεν αποκλείεται επομένως κίνηση μεσολαβητική/υποστηρικτική των Βρυξελλών προς την Άγκυρα, με πρόσχημα το άνοιγμα των ευρωπαϊκών τραπεζών στην γείτονα. Πόσο όμως ο ένας σακάτης μπορεί να βοηθήσει τον άλλο;
Η Ρωσσία του Πούτιν μόνο ευκαιριακά συμπράττει με την Άγκυρα, ευχαρίστως θα τη θυσίαζε αν κρίνει ότι ο Τραμπ θα τα καταφέρει τελικά να επιβάλει στις ΗΠΑ τη γραμμή της ρωσσοαμερικανικης προσέγγισης. Η Κίνα κείται μακράν και δύσκολα θα προκαλούσε ανοιχτά την Ουάσιγκτον για τα μάτια του Ρετζέπ, Ισραήλ, Ιράν, Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος, όλοι έχουν να κερδίσουν αν οι Τούρκοι πάρουν ένα καλό μάθημα.
Μόνο η ψοφοδεής ΕΕ της κ. Μέρκελ και του κ. Γιουνκέρ έχει να φοβάται από την πτώση του Ερντογάν: την αναζωπύρωση του μεταναστευτικού που ειδικά για την πρώτη μπορεί ανά πάσα στιγμή να βάλει τελεία στην καγκελαρία της. Δεν αποκλείεται επομένως κίνηση μεσολαβητική/υποστηρικτική των Βρυξελλών προς την Άγκυρα, με πρόσχημα το άνοιγμα των ευρωπαϊκών τραπεζών στην γείτονα. Πόσο όμως ο ένας σακάτης μπορεί να βοηθήσει τον άλλο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου