Παρελθόν, παρόν, άνθρωποι – καί το μέλλον; – β’
τσι δένουν όλα, καί μπαίνει στη θέση της η ψηφίδα που έλειπε από το συγκεκριμένο μέρος της μυθολογικής αφήγησης! Ιδού η αιτιολόγηση:
Αφ’ ενός: Τα παιδιά του Ιάσονα καί της Μήδειας στην Τροία, ωσάν όμηροι σε ανοιχτή φυλακή, αποτελούσαν ένα ακόμη παράδειγμα της κατάστασης, όπου πρίγκηπες μεγαλώνουν σε ξένες αυλές εχθρικού προς την πατρίδα τους χαρακτήρα. Όπως ο Αττίλας, που μεγάλωσε στη Ρώμη, ή διάφορες Βυζαντινές πριγκήπισσες που παντρευόντουσαν Σελτζούκους, κτλ. Αυτές οι «ομηρείες» συντελούσαν σε μιά ειρήνη μεταξύ των ενδιαφερομένων/εμπλεκομένων, έστω καί με το στανιό επιβεβλημένη, έστω καί προσωρινή. (Βάλτε στο λογαριασμό καί τις προσπάθειες των «φιλοξενούντων» γιά πλύση εγκεφάλου των ξένων, ώστε τη μέρα που ο ξένος πρίγκηπας θα επανερχόταν στην πατρίδα του, να κομίσει «καινά δαιμόνια» – καί, φυσικά, να επηρεάσει καταστάσεις, μή λαμβάνοντας ως κριτήριο το καθαρό συμφέρον της πραγματικής του πατρίδας.)
Οπότε, εδώ καθίστατο φανερό ότι, αν πείραζε κανείς τα παιδιά αυτά, θα είχε να κάνει με την Ελλάδα ολόκληρη… αλλά καί με την Κολχίδα. (Υποτίθεται ότι ο Αιήτης θα αποδεικνυόταν καλός παππούς, κι όχι σκληρόκαρδος.) Χώρια η Θράκη – λόγωι του πρώτου θετού πατέρα τους, του Φινέα. Άρα, δεν ήταν σώφρον να επιχειρηθεί κάτι τέτοιο.
Αφ’ ετέρου: Επειδή τα νέα καί τότε μαθευόντουσαν γρήγορα, κι επειδή ο Ιάσων είχε αρκετούς φανερούς (καί κρυφούς) εχθρούς, τα παιδιά δεν γινόταν να πάνε στην Ιωλκό – ούτε ν’ αποκαλύψουν σε κανέναν την πραγματική βιολογική καταγωγή τους. Επίσης, εκείνον τον καιρό ο Ιάσων με τη Μήδεια ζούσαν σε εξορία στην Κόρινθο, με την προοπτική να επιστρέψουν στην Ιωλκό να μή διαφαίνεται στο ορατό μέλλον. Άρα, το Ίλιον ήταν η καλύτερη λύση… καί γιά την περίπτωση που ο Αιήτης θα ζητούσε την κεφαλή των παιδιών επί πίνακι. (Η Σαλμυδησσός, ως μικρή πόλη, δεν θ’ άντεχε επί πολύ έναν πιθανό πόλεμο με ολόκληρη Κολχίδα – γι’ αυτό τα παιδιά έπρεπε να βρούν ασφαλέστερη διαμονή.)
Εδώ πρέπει οπωσδήποτε ν’ αναφέρουμε τη διείσδυση του Ατλάντειου ιερατείου τόσο στην Ιωλκό, όσο καί στην Τροία. Στην Ιωλκό δεν είχαμε απλά ιερατείο… εκεί είχαμε ολόκληρο βασιλιά Ατλάντειο! Τον Πελία. Που, άμα έπιανε τα παιδιά στα χέρια του, αλοίμονο τόσο σ’ αυτά, όσο καί στους γονείς τους. Άρα, τα δίδυμα δεν γινόταν με τίποτε να πάνε στην Ιωλκό.
Στην Τροία, το ιερατείο των Ατλάντων είχε διεισδύσει μέν στο εντόπιο ιερατείο (κι ήταν αυτό, που έβαζε στους Τρώες τα φυτίλια γιά πόλεμο με τους Αχαιούς), αλλά ο Πρίαμος με τους δικούς του εξακολουθούσαν να κρατάνε γερά τα χαλινάρια. Τουλάχιστον δεν ανησυχούσαν από μιά σύναξη λίγων (καί προς το παρόν κρυφίως κινουμένων) «αιρετικών», καί απλώς την ανεχόντουσαν. (Υπόψη, τη διείσδυση των Ατλάντων στην Τροία του Πριάμου δεν την έχω τεκμηριώσει. Ακόμη την ερευνώ – αλλά θεωρώ πως δεν μπορεί η κατάσταση να ήταν διαφορετική απ’ αυτό που περιγράφω.)
[Παρένθεση: Συνήθως είναι οι άντρες, που σκέφτονται με το κάτω κέντρο αποφάσεων… καί προξενούν ζημιά. Ποιός ξέρει, λοιπόν, σε ποιά κρυπτο-Ατλάντεια παλλακίδα του του σχοινιού καί του παλουκιού έσπειρε ο Πρίαμος τον Πάρη!… Κι αν οι πηγές αναφέρουν ως μητέρα του Πάρη την Εκάβη, προσωπικώς δεν έχω πειστεί πως ήταν αυτή.
Βλέπετε, στα βουνά καί στους τσοπαναραίους στέλνανε τα νεογέννητα που δημιουργούσαν κοινωνικό πρόβλημα, κι όχι τα παιδιά από γνήσιο γάμο. (Όρα Βάκχες -που γκαστρωνόντουσαν απ’ τον πρώτο τυχόντα στα όργια-, Οιδίποδα, καί λοιπά παραδείγματα.) Άρα, πρέπει να είναι μεταγενέστερος ο μύθος ότι η Εκάβη δήθεν είδε όνειρο πως γέννησε αναμμένο δαυλό, κτλ, ο οποίος μύθος βγήκε καθαρά γιά να μπαλώσει την αφήγηση… καί τις νεανικές ( ; ) απερισκεψίες του -όντως σεβαστού- Πριάμου.
Να ξέρετε, επίσης, πως όνειρα κι οράματα σχετικά με τα παιδιά τους οι γυναίκες βλέπουν απ’ τη σύλληψη ακόμη – καί καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Δεν περιμένουν πρώτα να γεννηθεί το παιδί, γιά να τα δουν μετά. Άρα, ο μύθος αυτός όντως χωλαίνει.]
Εκ τρίτου: Παρατηρούμε ότι τόσο ο Φινέας, όσο κι η Κασσάνδρα, έχουν δύο κοινά χαρακτηριστικά. Την μαντική τέχνη, αλλά καί μιά μορφή άρνησης των θεών της τότε εποχής. Ο μεν Φινέας τον Δία τον …συνδέει κανονικά με Κάϊρο, η δέ Κασσάνδρα αρνείται επιμόνως το φλέρτ του Απόλλωνα. Ταυτόχρονα, καί οι δυό τους πληρώνουν ένα τσουχτερό αντίτιμο γιά την «αθεΐα» τους. (Πιό βαρύ ο Φινέας.)
Τί μπορεί να σημαίνει αυτό; Πως ο Φινέας είχε βρεί τον τρόπο να μαντεύει, χωρίς την -όποια…- βοήθεια κάποιου θεού. Τον τρόπο αυτόν, την τέχνη της μαντείας, τη δίδαξε καί στα δίδυμα. Αλλά ως πιό τσαμπουκαλού απ’ το αδερφάκι της, η Κασσάνδρα απ’ τις διδαχές του Φινέα κράτησε καί την «αθεΐα». (Ο Έλενος φαίνεται πιό χαμηλών τόνων άτομο.) Φυσικά, ο Φινέας τα δασκάλεψε γενικώς τα παιδιά – σίγουρα τους είπε κι άλλα (πώς να φερθούν εκεί που θα πάνε, κτλ). Καί, κάποια στιγμή, με τα παιδιά καί τους γονείς τους μακριά του, μετέβη στον Άγιο Πέτρο γιά επανενσάρκωση. Ευτυχώς, άφησε πολλούς δικούς του απογόνους, καταπώς τα λέει η Μυθολογία.
Πάντως, το αίμα νερό δεν γίνεται, διότι κάποια στιγμή (κατά τη διάρκεια του Τρωϊκού) ο Έλενος πήρε χαμπάρι γιά ποιούς πολεμούσε, καί σταμάτησε να πολεμάει! Η πλάκα είναι πως, όταν τον αιχμαλώτισε ο Οδυσσέας, αγνοούσαν καί οι δυό τους πως είναι στενοί συγγενείς!!! (Ο Έλενος ήταν μικρανηψιός του Οδυσσέα, διότι Οδυσσέας καί Ιάσων ήσαν πρώτα ξαδέρφια. Οι μητέρες τους ήταν αδελφές.) Η Κασσάνδρα, πάλι, τα είχε δεί όλα (καταστροφή Τροίας, κτλ) από τα εφηβικά της χρόνια. Γι’ αυτό δεν παντρεύτηκε ποτέ, γι’ αυτό υπέμενε τα πάντα στωϊκά.
Τέλος, η παραλλαγή του μύθου, που θέλει τον Έλενο να πηγαίνει στη Θράκη με την Εκάβη καί την Ανδρομάχη (μετά την πτώση της Τροίας), είναι η πιό σωστή απ’ όλες. Πάντα ξαναγυρνάμε στις παλιές αγάπες… στην πατρίδα μας της παιδικής μας ηλικίας! (Τί να κάνει ο Έλενος στην Ήπειρο; ν’ αρμέγει γίδες; )
Έτσι συμπλήρωσα το συγκεκριμένο κενό της αφήγησης της Αργοναυτικής. Με λογική καί με πρακτικώς ελεγχόμενες υποθέσεις. Καί έχοντας κατά νούν την τρομερή ρήση του Σέρλοκ Χόλμς, ότι: «…- Κάτι είναι έτσι, επειδή δεν μπορεί να είναι αλλοιώς!» (…αγαπητέ Γουώτσον!).
Να μην το ξεχάσω: από το κομμάτι αυτό του μύθου, καταλαβαίνουμε ότι ο Φινέας είχε τον τρόπο του να σκαλίζει το Μάτριξ – καί δή, με σωστά αποτελέσματα. Τώρα, πού βρήκε αυτή τη γνώση, ποιός του τη δίδαξε, κτλ κτλ, αγνοώ μεγαλοπρεπώς.
Το σήμερα.
Το ότι επανενσαρκωνόμαστε, είναι κοινός τόπος. Μπορεί, βέβαια, καί όχι, οπότε σ’ αυτή την περίπτωση (εκείνο που συμβαίνει, είναι πως) κουβαλάμε ως πακέτο το πρότυπο κάποιου ανθρώπου του παρελθόντος. Κάνουμε όσα έκανε αυτός, φερόμαστε όπως αυτός, αντιλαμβανόμαστε σύμβολα / όνειρα / οιωνούς όπως αυτός, κτλ. Νομίζω πως δεν έχει σημασία τί γίνεται ακριβώς (αν κι εγώ είμαι υπέρ της πρώτης άποψης), αλλά σημασία έχει το αποτέλεσμα: φερόμαστε σαν παιδάκια σε λούνα πάρκ, που κάθε φορά ανεβαίνουμε στο αγαπημένο μας παιχνίδι. Ξανά καί ξανά καί ξανά, επ’ άπειρον ( ; ). Άλλος στα συγκρουόμενα, άλλος στη «μπαλλαρίνα», κτλ.
Είπατε τη λέξη «Μάτριξ»; δεν έχετε καθόλου άδικο.
Απ’ όλους τους ρόλους, λοιπόν, απ’ όλ’ αυτά τα αποκριάτικα κοστούμια που βρίσκουμε στο βεστιάριο του Μάτριξ, επιλέγει (συνειδητά, ή ασυνείδητα) από ένα ο καθένας μας, καί πορεύεται.
Τέλος πάντων, ο γράφων κάποια στιγμή συνειδητοποίησε ότι συμμετέχει σε μιά σύγχρονη Αργοναυτική Εκστρατεία. Κι όχι μόνον!…
Προσέξτε: τα σημαντικά αρχαία πρόσωπα του μύθου αυτού είναι μερικές εκατοντάδες. Διότι, καί μόνον οι Αργοναύτες είναι 55. Βάλε, τώρα, στον λογαριασμό την πατρική οικογένεια του Ιάσονα (αλλά κι αυτές που έφτιαξε – διότι, ας μην ξεχνάμε, απέκτησε παιδιά κι απ’ την Υψιπύλη, στα δέ ύστερα χρόνια του παντρεύτηκε τη νεανική του αγάπη, την Ονησίκλεια), την οικογένεια του Πελία, την οικογένεια του Πηλέα, την οικογένεια του Αιήτη, τις οικογένειες των Αργοναυτών… συν τα «πλαϊνά» πρόσωπα (δηλ. τα εκτός της κύριας αφηγηματικής γραμμής), πχ τον Φινέα με την οικογένειά του, τελικά μαζεύεται ένα όντως πολυάριθμο πακέτο. Οι γνωριμίες μου, λοιπόν, συν η (εντάξει, υποκειμενική μου) αντίληψή μου κάποιων καταστάσεων, με έπεισαν πως αρκετά απ’ αυτά τα πρόσωπα είναι πάλι εδώ. Καί με την ίδια λογική, εάν βρίσκονται πάλι εδώ σήμερα τα 10% απ’ αυτά, γιατί να μή βρίσκεται καί το υπόλοιπο 90%;
Απ’ αυτά τα σημερινά πρόσωπα, μερικά γνωρίζονται μεταξύ τους (πάλι) καί μερικά όχι. Οι δε αλληλογνωριμίες (καί οι έχθρες…), απ’ όσα έχω καταλάβει, δεν είναι συνειδητές – με την εξαίρεση του γράφοντος, που (νομίζει ότι) ξέρει.
Τα παραπάνω, όμως, εκτός από ένα γοητευτικό μυθιστόρημα παύλα σενάριο (τρέμε Χόλλυγουντ! ), συναποτελούν ένα υπερόπλο στα χέρια των γνωριζόντων. Με τέτοια γνώση, μπορούμε αμέσως-αμέσως τα εξής:
Εν πάσει περιπτώσει, όλ’ αυτά δεν τα ανέφερα γιά εγκυκλοπαιδικούς λόγους. Η Αργοναυτική -με τους φανερούς, αλλά καί τους κρυφούς σκοπούς καί τρόπους της- είχε ως σκοπό τη διάσωση της Ελλάδας κατά την είσοδο της ανθρωπότητας στον μεγάλο μήνα του Κριού. Πράγμα που (δηλ. τη διάσωση της Ελλάδας) ο καθένας μας οφείλει, έχει ιερή υποχρέωση να κάνει καί σήμερα, παραμονές της εισόδου μας στον μεγάλο μήνα του Υδροχόου.
Φυσικά, ο καθένας μας έχει (ή μπορεί να επιλέξει) διαφορετικόν τρόπο να δράσει προς αυτή την κατεύθυνση. Αλλά ο γράφων, συν ο στενός πυρήνας των συναγωνιστών φίλων του, επιλέξαμε το «σενάριο» μιάς νέας Αργοναυτικής – ως συντονιζόμενοι στην ίδια συχνότητα. Ως ομοδονούμενοι! (Γειασάν του Άργου! Εκτός από όμορφα καράβια, φτιάχνει καί όμορφες λέξεις! )
Καί βέβαια, πάντα έχουμε υπόψη μας ότι το Μάτριξ κάθε φορά παραλλάσσει το «παιχνίδι». Σήμερα, γιά παράδειγμα, δεν έχουμε ούτε Κολχίδα, ούτε Αιήτη, ούτε Μήδεια. Ο Αιήτης καί η Μήδεια όντως ξαναζούν σήμερα (καί μάλιστα ξαναείναι πατέρας καί κόρη του), όπως κι ο Άψυρτος (που τυγχάνει αδελφός της Μήδειας, καί δεν την χωνεύει καταντίπ καθόλου). Αλλά τυγχάνουν τελείως ήσυχα ανθρωπάκια, καί δεν πρόκειται να συμμετάσχουν σε τίποτε – αντί, δέ, δράκου, στην αυλή τους έχουν σπιτώσει γάταρο παιχνιδιάρη, χαδιάρη, δαγκωνιάρη, κ_υλιάρη, καί ούλτρα λαίμαργο καί χοντρό!
Μ’ αυτά καί μ’ εκείνα κατά νούν, να μαζευόμαστε σ’γά-σ’γά, Αργοναυτάκια μου! Δεν υπάρχει χρόνος γιά χάσιμο!
Μιά αποτίμηση.
Εδώ τέλειωσα. Αυτή είναι η προσωπική μου προσπάθεια συμπλήρωσης των κενών του συγκεκριμένου μύθου. Στραβή, λειψή, αυτή είναι.
Θα έλεγα πως οι αναρτήσεις μου, αυτές που είναι, μοιάζουνε με έτοιμο μπετονένιο σκελετό σπιτιού. Δεν κινδυνεύουν από σεισμό, αλλά πάλι δεν είναι τελειωμένο πλήρες σπίτι. Σκελετός, όπου οι ένοικοι χτίσανε πρόχειρα (με τούβλα, αλλά καί χοντρά νάϋλον) έναν όροφο, ίσα-ίσα να μπούν μέσα, να μη βρέχονται καί να μην κρυώνουν. Σαν τα φτωχαδάκια, που χτίζουν το ισόγειο, κι απ’ τη σκεπή προεξέχουν σκουριασμένα απ’ την πολυκαιρία σίδερα που μουτζώνουν τον ουρανό, γιά «προοπτική» (χτισίματος άνω ορόφου).
Δεν είμαι συγγραφέας πλήρους απασχόλησης, το ξαναείπα. Ούτε διαθέτω όσα χρήματα κι όσον ελεύθερο χρόνο θα ήθελα. Το χειρότερο, δεν έχω δική μου ερευνητική ομάδα – που θά ‘πρεπε. Αλλά μήπως προτιμάτε απ’ τα δικά μου τις «φαβέλες» των …εξ αποκαλύψεως «Ελληνοκεντρικών»;
Στο κάτω-κάτω, αν ήδη έχω προσφέρει κάτι έστω καί λίγο σημαντικό, συμπληρώστε το. Δεν πρόκειται να σας κόψω πρόστιμο!
Υγ: Το παρόν αφιερώνεται στον Φινέα, τον παλιόφιλο! Όταν είδα γραμμένα αυτά γιά τους «θεούληδες» καί τις αφραγκίες, ντάγκ!!! κατάλαβα αμέσως! Αλλά, όπως βλέπετε, τέσσερεις χιλιάδες χρόνια (καί κάτι ψιλά) είναι εντελώς φραγκοδίφραγκα μπροστά στο μεγαλείο της Ελλάδας μας. Κι ούτε την προσπάθεια προς κατάκτηση των ίδιων στόχων την υπολογίζω. Σαν τιμωρία σε άτακτο παιδί μοιάζει, κάθε φορά να υποχρεωνόμαστε απ’ το Μάτριξ (αλλά καί τις μαλακίες των συμπατριωτών μας) να καθαρίζουμε την κόπρο. Αλλά δε γ_μιέται, γιά την Ελλάδα πρόκειται. Θα το ξανακάνουμε – καί δεν θα μας πέσει, δά, η υπόληψη. Η Ελλάδα οφείλει να καθαρίσει, καί θα καθαρίσει.
Επίσης, το αφιερώνω στην τριάδα Λ / Τ / Μ. Σας αγαπάω, ωρέ! Ποτέ δεν έπαψα, άλλως τε. Κι ας είναι διαφορετικός ο τρόπος της αγάπης γιά την καθεμιά σας. Κι ας μην το πολυπιστεύετε…
τσι δένουν όλα, καί μπαίνει στη θέση της η ψηφίδα που έλειπε από το συγκεκριμένο μέρος της μυθολογικής αφήγησης! Ιδού η αιτιολόγηση:Αφ’ ενός: Τα παιδιά του Ιάσονα καί της Μήδειας στην Τροία, ωσάν όμηροι σε ανοιχτή φυλακή, αποτελούσαν ένα ακόμη παράδειγμα της κατάστασης, όπου πρίγκηπες μεγαλώνουν σε ξένες αυλές εχθρικού προς την πατρίδα τους χαρακτήρα. Όπως ο Αττίλας, που μεγάλωσε στη Ρώμη, ή διάφορες Βυζαντινές πριγκήπισσες που παντρευόντουσαν Σελτζούκους, κτλ. Αυτές οι «ομηρείες» συντελούσαν σε μιά ειρήνη μεταξύ των ενδιαφερομένων/εμπλεκομένων, έστω καί με το στανιό επιβεβλημένη, έστω καί προσωρινή. (Βάλτε στο λογαριασμό καί τις προσπάθειες των «φιλοξενούντων» γιά πλύση εγκεφάλου των ξένων, ώστε τη μέρα που ο ξένος πρίγκηπας θα επανερχόταν στην πατρίδα του, να κομίσει «καινά δαιμόνια» – καί, φυσικά, να επηρεάσει καταστάσεις, μή λαμβάνοντας ως κριτήριο το καθαρό συμφέρον της πραγματικής του πατρίδας.)
Οπότε, εδώ καθίστατο φανερό ότι, αν πείραζε κανείς τα παιδιά αυτά, θα είχε να κάνει με την Ελλάδα ολόκληρη… αλλά καί με την Κολχίδα. (Υποτίθεται ότι ο Αιήτης θα αποδεικνυόταν καλός παππούς, κι όχι σκληρόκαρδος.) Χώρια η Θράκη – λόγωι του πρώτου θετού πατέρα τους, του Φινέα. Άρα, δεν ήταν σώφρον να επιχειρηθεί κάτι τέτοιο.
Αφ’ ετέρου: Επειδή τα νέα καί τότε μαθευόντουσαν γρήγορα, κι επειδή ο Ιάσων είχε αρκετούς φανερούς (καί κρυφούς) εχθρούς, τα παιδιά δεν γινόταν να πάνε στην Ιωλκό – ούτε ν’ αποκαλύψουν σε κανέναν την πραγματική βιολογική καταγωγή τους. Επίσης, εκείνον τον καιρό ο Ιάσων με τη Μήδεια ζούσαν σε εξορία στην Κόρινθο, με την προοπτική να επιστρέψουν στην Ιωλκό να μή διαφαίνεται στο ορατό μέλλον. Άρα, το Ίλιον ήταν η καλύτερη λύση… καί γιά την περίπτωση που ο Αιήτης θα ζητούσε την κεφαλή των παιδιών επί πίνακι. (Η Σαλμυδησσός, ως μικρή πόλη, δεν θ’ άντεχε επί πολύ έναν πιθανό πόλεμο με ολόκληρη Κολχίδα – γι’ αυτό τα παιδιά έπρεπε να βρούν ασφαλέστερη διαμονή.)
Εδώ πρέπει οπωσδήποτε ν’ αναφέρουμε τη διείσδυση του Ατλάντειου ιερατείου τόσο στην Ιωλκό, όσο καί στην Τροία. Στην Ιωλκό δεν είχαμε απλά ιερατείο… εκεί είχαμε ολόκληρο βασιλιά Ατλάντειο! Τον Πελία. Που, άμα έπιανε τα παιδιά στα χέρια του, αλοίμονο τόσο σ’ αυτά, όσο καί στους γονείς τους. Άρα, τα δίδυμα δεν γινόταν με τίποτε να πάνε στην Ιωλκό.
Στην Τροία, το ιερατείο των Ατλάντων είχε διεισδύσει μέν στο εντόπιο ιερατείο (κι ήταν αυτό, που έβαζε στους Τρώες τα φυτίλια γιά πόλεμο με τους Αχαιούς), αλλά ο Πρίαμος με τους δικούς του εξακολουθούσαν να κρατάνε γερά τα χαλινάρια. Τουλάχιστον δεν ανησυχούσαν από μιά σύναξη λίγων (καί προς το παρόν κρυφίως κινουμένων) «αιρετικών», καί απλώς την ανεχόντουσαν. (Υπόψη, τη διείσδυση των Ατλάντων στην Τροία του Πριάμου δεν την έχω τεκμηριώσει. Ακόμη την ερευνώ – αλλά θεωρώ πως δεν μπορεί η κατάσταση να ήταν διαφορετική απ’ αυτό που περιγράφω.)
[Παρένθεση: Συνήθως είναι οι άντρες, που σκέφτονται με το κάτω κέντρο αποφάσεων… καί προξενούν ζημιά. Ποιός ξέρει, λοιπόν, σε ποιά κρυπτο-Ατλάντεια παλλακίδα του του σχοινιού καί του παλουκιού έσπειρε ο Πρίαμος τον Πάρη!… Κι αν οι πηγές αναφέρουν ως μητέρα του Πάρη την Εκάβη, προσωπικώς δεν έχω πειστεί πως ήταν αυτή.
Βλέπετε, στα βουνά καί στους τσοπαναραίους στέλνανε τα νεογέννητα που δημιουργούσαν κοινωνικό πρόβλημα, κι όχι τα παιδιά από γνήσιο γάμο. (Όρα Βάκχες -που γκαστρωνόντουσαν απ’ τον πρώτο τυχόντα στα όργια-, Οιδίποδα, καί λοιπά παραδείγματα.) Άρα, πρέπει να είναι μεταγενέστερος ο μύθος ότι η Εκάβη δήθεν είδε όνειρο πως γέννησε αναμμένο δαυλό, κτλ, ο οποίος μύθος βγήκε καθαρά γιά να μπαλώσει την αφήγηση… καί τις νεανικές ( ; ) απερισκεψίες του -όντως σεβαστού- Πριάμου.
Να ξέρετε, επίσης, πως όνειρα κι οράματα σχετικά με τα παιδιά τους οι γυναίκες βλέπουν απ’ τη σύλληψη ακόμη – καί καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Δεν περιμένουν πρώτα να γεννηθεί το παιδί, γιά να τα δουν μετά. Άρα, ο μύθος αυτός όντως χωλαίνει.]
Εκ τρίτου: Παρατηρούμε ότι τόσο ο Φινέας, όσο κι η Κασσάνδρα, έχουν δύο κοινά χαρακτηριστικά. Την μαντική τέχνη, αλλά καί μιά μορφή άρνησης των θεών της τότε εποχής. Ο μεν Φινέας τον Δία τον …συνδέει κανονικά με Κάϊρο, η δέ Κασσάνδρα αρνείται επιμόνως το φλέρτ του Απόλλωνα. Ταυτόχρονα, καί οι δυό τους πληρώνουν ένα τσουχτερό αντίτιμο γιά την «αθεΐα» τους. (Πιό βαρύ ο Φινέας.)
Τί μπορεί να σημαίνει αυτό; Πως ο Φινέας είχε βρεί τον τρόπο να μαντεύει, χωρίς την -όποια…- βοήθεια κάποιου θεού. Τον τρόπο αυτόν, την τέχνη της μαντείας, τη δίδαξε καί στα δίδυμα. Αλλά ως πιό τσαμπουκαλού απ’ το αδερφάκι της, η Κασσάνδρα απ’ τις διδαχές του Φινέα κράτησε καί την «αθεΐα». (Ο Έλενος φαίνεται πιό χαμηλών τόνων άτομο.) Φυσικά, ο Φινέας τα δασκάλεψε γενικώς τα παιδιά – σίγουρα τους είπε κι άλλα (πώς να φερθούν εκεί που θα πάνε, κτλ). Καί, κάποια στιγμή, με τα παιδιά καί τους γονείς τους μακριά του, μετέβη στον Άγιο Πέτρο γιά επανενσάρκωση. Ευτυχώς, άφησε πολλούς δικούς του απογόνους, καταπώς τα λέει η Μυθολογία.
Πάντως, το αίμα νερό δεν γίνεται, διότι κάποια στιγμή (κατά τη διάρκεια του Τρωϊκού) ο Έλενος πήρε χαμπάρι γιά ποιούς πολεμούσε, καί σταμάτησε να πολεμάει! Η πλάκα είναι πως, όταν τον αιχμαλώτισε ο Οδυσσέας, αγνοούσαν καί οι δυό τους πως είναι στενοί συγγενείς!!! (Ο Έλενος ήταν μικρανηψιός του Οδυσσέα, διότι Οδυσσέας καί Ιάσων ήσαν πρώτα ξαδέρφια. Οι μητέρες τους ήταν αδελφές.) Η Κασσάνδρα, πάλι, τα είχε δεί όλα (καταστροφή Τροίας, κτλ) από τα εφηβικά της χρόνια. Γι’ αυτό δεν παντρεύτηκε ποτέ, γι’ αυτό υπέμενε τα πάντα στωϊκά.
Τέλος, η παραλλαγή του μύθου, που θέλει τον Έλενο να πηγαίνει στη Θράκη με την Εκάβη καί την Ανδρομάχη (μετά την πτώση της Τροίας), είναι η πιό σωστή απ’ όλες. Πάντα ξαναγυρνάμε στις παλιές αγάπες… στην πατρίδα μας της παιδικής μας ηλικίας! (Τί να κάνει ο Έλενος στην Ήπειρο; ν’ αρμέγει γίδες; )
Έτσι συμπλήρωσα το συγκεκριμένο κενό της αφήγησης της Αργοναυτικής. Με λογική καί με πρακτικώς ελεγχόμενες υποθέσεις. Καί έχοντας κατά νούν την τρομερή ρήση του Σέρλοκ Χόλμς, ότι: «…- Κάτι είναι έτσι, επειδή δεν μπορεί να είναι αλλοιώς!» (…αγαπητέ Γουώτσον!).
Να μην το ξεχάσω: από το κομμάτι αυτό του μύθου, καταλαβαίνουμε ότι ο Φινέας είχε τον τρόπο του να σκαλίζει το Μάτριξ – καί δή, με σωστά αποτελέσματα. Τώρα, πού βρήκε αυτή τη γνώση, ποιός του τη δίδαξε, κτλ κτλ, αγνοώ μεγαλοπρεπώς.
Το σήμερα.
Το ότι επανενσαρκωνόμαστε, είναι κοινός τόπος. Μπορεί, βέβαια, καί όχι, οπότε σ’ αυτή την περίπτωση (εκείνο που συμβαίνει, είναι πως) κουβαλάμε ως πακέτο το πρότυπο κάποιου ανθρώπου του παρελθόντος. Κάνουμε όσα έκανε αυτός, φερόμαστε όπως αυτός, αντιλαμβανόμαστε σύμβολα / όνειρα / οιωνούς όπως αυτός, κτλ. Νομίζω πως δεν έχει σημασία τί γίνεται ακριβώς (αν κι εγώ είμαι υπέρ της πρώτης άποψης), αλλά σημασία έχει το αποτέλεσμα: φερόμαστε σαν παιδάκια σε λούνα πάρκ, που κάθε φορά ανεβαίνουμε στο αγαπημένο μας παιχνίδι. Ξανά καί ξανά καί ξανά, επ’ άπειρον ( ; ). Άλλος στα συγκρουόμενα, άλλος στη «μπαλλαρίνα», κτλ.
Είπατε τη λέξη «Μάτριξ»; δεν έχετε καθόλου άδικο.
Απ’ όλους τους ρόλους, λοιπόν, απ’ όλ’ αυτά τα αποκριάτικα κοστούμια που βρίσκουμε στο βεστιάριο του Μάτριξ, επιλέγει (συνειδητά, ή ασυνείδητα) από ένα ο καθένας μας, καί πορεύεται.
Τέλος πάντων, ο γράφων κάποια στιγμή συνειδητοποίησε ότι συμμετέχει σε μιά σύγχρονη Αργοναυτική Εκστρατεία. Κι όχι μόνον!…
Προσέξτε: τα σημαντικά αρχαία πρόσωπα του μύθου αυτού είναι μερικές εκατοντάδες. Διότι, καί μόνον οι Αργοναύτες είναι 55. Βάλε, τώρα, στον λογαριασμό την πατρική οικογένεια του Ιάσονα (αλλά κι αυτές που έφτιαξε – διότι, ας μην ξεχνάμε, απέκτησε παιδιά κι απ’ την Υψιπύλη, στα δέ ύστερα χρόνια του παντρεύτηκε τη νεανική του αγάπη, την Ονησίκλεια), την οικογένεια του Πελία, την οικογένεια του Πηλέα, την οικογένεια του Αιήτη, τις οικογένειες των Αργοναυτών… συν τα «πλαϊνά» πρόσωπα (δηλ. τα εκτός της κύριας αφηγηματικής γραμμής), πχ τον Φινέα με την οικογένειά του, τελικά μαζεύεται ένα όντως πολυάριθμο πακέτο. Οι γνωριμίες μου, λοιπόν, συν η (εντάξει, υποκειμενική μου) αντίληψή μου κάποιων καταστάσεων, με έπεισαν πως αρκετά απ’ αυτά τα πρόσωπα είναι πάλι εδώ. Καί με την ίδια λογική, εάν βρίσκονται πάλι εδώ σήμερα τα 10% απ’ αυτά, γιατί να μή βρίσκεται καί το υπόλοιπο 90%;
Απ’ αυτά τα σημερινά πρόσωπα, μερικά γνωρίζονται μεταξύ τους (πάλι) καί μερικά όχι. Οι δε αλληλογνωριμίες (καί οι έχθρες…), απ’ όσα έχω καταλάβει, δεν είναι συνειδητές – με την εξαίρεση του γράφοντος, που (νομίζει ότι) ξέρει.
Τα παραπάνω, όμως, εκτός από ένα γοητευτικό μυθιστόρημα παύλα σενάριο (τρέμε Χόλλυγουντ! ), συναποτελούν ένα υπερόπλο στα χέρια των γνωριζόντων. Με τέτοια γνώση, μπορούμε αμέσως-αμέσως τα εξής:
- Ν’ αναγνωρίζουμε το ποιός είναι ποιός. (Σχετικά εύκολο είναι. Αρκεί η πρώτη «φλασιά» γιά κάποιον, καί μετά έρχεται η παρατήρηση της συμπεριφοράς των προσώπων που τον περιστοιχίζουν – καί, φυσικά, η αντιστίχησή της με τα Μυθολογούμενα.)
- Να ξέρουμε με ποιούς να πάμε, καί ποιούς ν’ αποφύγουμε.
- Να ερμηνεύουμε συμπεριφορές. Ειδικά αυτές που έχουν να κάνουν μ’ εμάς. (Πχ γιατί ο Τάδε με αντιπαθεί καί κάθε φορά μου φέρεται αγενώς; Τί του έκανα; τού ‘φαγα το χρυσόψαρο; )
- Να γνωρίζουμε το μέλλον! (Όχι από κληρονομικό χάρισμα, αλλά διότι τα ίδια αίτια φέρνουν τα ίδια αποτελέσματα.)
- Να ξέρουμε να ελισσόμαστε, αποφεύγοντας τα λάθη του παρελθόντος – ως έμπειροι πιά.
- Να συνδυάζουμε παρελθόν καί παρόν (κάνοντας χρονικά άλματα μπρός-πίσω), διότι έτσι καλύπτουμε τα κενά αμφοτέρων.
Εν πάσει περιπτώσει, όλ’ αυτά δεν τα ανέφερα γιά εγκυκλοπαιδικούς λόγους. Η Αργοναυτική -με τους φανερούς, αλλά καί τους κρυφούς σκοπούς καί τρόπους της- είχε ως σκοπό τη διάσωση της Ελλάδας κατά την είσοδο της ανθρωπότητας στον μεγάλο μήνα του Κριού. Πράγμα που (δηλ. τη διάσωση της Ελλάδας) ο καθένας μας οφείλει, έχει ιερή υποχρέωση να κάνει καί σήμερα, παραμονές της εισόδου μας στον μεγάλο μήνα του Υδροχόου.
Φυσικά, ο καθένας μας έχει (ή μπορεί να επιλέξει) διαφορετικόν τρόπο να δράσει προς αυτή την κατεύθυνση. Αλλά ο γράφων, συν ο στενός πυρήνας των συναγωνιστών φίλων του, επιλέξαμε το «σενάριο» μιάς νέας Αργοναυτικής – ως συντονιζόμενοι στην ίδια συχνότητα. Ως ομοδονούμενοι! (Γειασάν του Άργου! Εκτός από όμορφα καράβια, φτιάχνει καί όμορφες λέξεις! )
Καί βέβαια, πάντα έχουμε υπόψη μας ότι το Μάτριξ κάθε φορά παραλλάσσει το «παιχνίδι». Σήμερα, γιά παράδειγμα, δεν έχουμε ούτε Κολχίδα, ούτε Αιήτη, ούτε Μήδεια. Ο Αιήτης καί η Μήδεια όντως ξαναζούν σήμερα (καί μάλιστα ξαναείναι πατέρας καί κόρη του), όπως κι ο Άψυρτος (που τυγχάνει αδελφός της Μήδειας, καί δεν την χωνεύει καταντίπ καθόλου). Αλλά τυγχάνουν τελείως ήσυχα ανθρωπάκια, καί δεν πρόκειται να συμμετάσχουν σε τίποτε – αντί, δέ, δράκου, στην αυλή τους έχουν σπιτώσει γάταρο παιχνιδιάρη, χαδιάρη, δαγκωνιάρη, κ_υλιάρη, καί ούλτρα λαίμαργο καί χοντρό!
Ο εικονιζόμενος είναι επίτιμος αδελφός του αναφερομένου! Lol!!!
(Καφέ ραβδωτός είναι ο …γαλής, κύριε Σπ. Καμμία σχέση με μονόχρωμα άσπρα γατιά, καί λοιπά βδελύγματα! Καρα-lol!!!)Μ’ αυτά καί μ’ εκείνα κατά νούν, να μαζευόμαστε σ’γά-σ’γά, Αργοναυτάκια μου! Δεν υπάρχει χρόνος γιά χάσιμο!
Μιά αποτίμηση.
Εδώ τέλειωσα. Αυτή είναι η προσωπική μου προσπάθεια συμπλήρωσης των κενών του συγκεκριμένου μύθου. Στραβή, λειψή, αυτή είναι.
Θα έλεγα πως οι αναρτήσεις μου, αυτές που είναι, μοιάζουνε με έτοιμο μπετονένιο σκελετό σπιτιού. Δεν κινδυνεύουν από σεισμό, αλλά πάλι δεν είναι τελειωμένο πλήρες σπίτι. Σκελετός, όπου οι ένοικοι χτίσανε πρόχειρα (με τούβλα, αλλά καί χοντρά νάϋλον) έναν όροφο, ίσα-ίσα να μπούν μέσα, να μη βρέχονται καί να μην κρυώνουν. Σαν τα φτωχαδάκια, που χτίζουν το ισόγειο, κι απ’ τη σκεπή προεξέχουν σκουριασμένα απ’ την πολυκαιρία σίδερα που μουτζώνουν τον ουρανό, γιά «προοπτική» (χτισίματος άνω ορόφου).
Δεν είμαι συγγραφέας πλήρους απασχόλησης, το ξαναείπα. Ούτε διαθέτω όσα χρήματα κι όσον ελεύθερο χρόνο θα ήθελα. Το χειρότερο, δεν έχω δική μου ερευνητική ομάδα – που θά ‘πρεπε. Αλλά μήπως προτιμάτε απ’ τα δικά μου τις «φαβέλες» των …εξ αποκαλύψεως «Ελληνοκεντρικών»;
Στο κάτω-κάτω, αν ήδη έχω προσφέρει κάτι έστω καί λίγο σημαντικό, συμπληρώστε το. Δεν πρόκειται να σας κόψω πρόστιμο!
ΤΕΛΟΣ
Υγ: Το παρόν αφιερώνεται στον Φινέα, τον παλιόφιλο! Όταν είδα γραμμένα αυτά γιά τους «θεούληδες» καί τις αφραγκίες, ντάγκ!!! κατάλαβα αμέσως! Αλλά, όπως βλέπετε, τέσσερεις χιλιάδες χρόνια (καί κάτι ψιλά) είναι εντελώς φραγκοδίφραγκα μπροστά στο μεγαλείο της Ελλάδας μας. Κι ούτε την προσπάθεια προς κατάκτηση των ίδιων στόχων την υπολογίζω. Σαν τιμωρία σε άτακτο παιδί μοιάζει, κάθε φορά να υποχρεωνόμαστε απ’ το Μάτριξ (αλλά καί τις μαλακίες των συμπατριωτών μας) να καθαρίζουμε την κόπρο. Αλλά δε γ_μιέται, γιά την Ελλάδα πρόκειται. Θα το ξανακάνουμε – καί δεν θα μας πέσει, δά, η υπόληψη. Η Ελλάδα οφείλει να καθαρίσει, καί θα καθαρίσει.
Επίσης, το αφιερώνω στην τριάδα Λ / Τ / Μ. Σας αγαπάω, ωρέ! Ποτέ δεν έπαψα, άλλως τε. Κι ας είναι διαφορετικός ο τρόπος της αγάπης γιά την καθεμιά σας. Κι ας μην το πολυπιστεύετε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου