Ντομινίκ Βενέρ
Ο φιλελευθερισμός είχε σίγουρα τη γοητεία του -ή φαινόταν να έχει- με το λούστρο της γενναιοδωρίας του. Ένα λούστρο που σύντομα θρυμματίστηκε από τις σκληρές αλήθειες της πραγματικότητας. Αυτή η σπασμένη ιδεολογία χρησιμεύει ως καμουφλάζ για την υποκριτική δικτατορία του διεθνούς καπιταλισμού που κυβερνά τις δυτικές δημοκρατίες.
Η καπιταλιστική ολιγαρχία γεννήθηκε στα τέλη του δέκατου όγδοου αιώνα. Εκείνη την εποχή, ο όρος «φιλελεύθερος» χρησιμοποιήθηκε στη Γαλλία για να δικαιολογήσει τα συνδυασμένα συμφέροντα της υψηλής αριστοκρατίας και των πλουσίων ενάντια στην κεντρική εξουσία που τους κρατούσε υπό έλεγχο για τόσο καιρό. Αυτή η πάλη μεταξύ της λαϊκής εξουσίας (σε αυτή την περίπτωση, της γαλλικής μοναρχίας) και των εδραιωμένων ελίτ επαναλαμβάνεται σε όλη την ιστορία.
Στις οργανωμένες κοινωνίες, μόλις αφαιρεθεί το θεσμικό πέπλο του μοναρχισμού ή του ρεπουμπλικανισμού, μπορούν να διακριθούν δύο τύποι εξουσίας. Η πρώτη έχει τις ρίζες της στους ανθρώπους, μέσω των οποίων περιορίζονται τα μεγάλα συμφέροντα —είτε είναι φεουδαρχικά είτε οικονομικά. Το δεύτερο βρίσκεται στα χέρια αυτών των μεγάλων συμφερόντων, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους. Η πρώτη ταυτίζεται με τη λαϊκή κοινότητα και υπηρετεί τη μοίρα του λαού. Το δεύτερο υποτάσσει αυτή την κοινότητα για τη δική της ακόρεστη όρεξη.
Οι σύγχρονες δημοκρατίες, που ανήκουν στον δεύτερο τύπο, έχουν εξελιχθεί παράλληλα με τον καπιταλισμό. Στην πραγματικότητα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από την πολιτική εκπόρευση του καπιταλισμού. Έχοντας αποβάλει το εθνικό και προσωπικό του δέρμα, ο καπιταλισμός έχει γίνει οικονομικός και ακρατικός. Τα δημοκρατικά έθνη ζουν τώρα υπό τον έλεγχο διεθνών χρηματοπιστωτικών ομίλων. Οι λίγες διαφορές που παραμένουν μεταξύ αυτών των ομάδων εξαφανίζονται τη στιγμή που μια γνήσια λαϊκή αφύπνιση τις απειλεί. Εάν τα ψέματα και η χειραγώγηση αποτύχουν, στρέφονται σε πιο βάναυσα εργαλεία: γενοκτονία, ατομικούς βομβαρδισμούς, στρατόπεδα συγκέντρωσης, βασανιστήρια και ψυχολογική βία.
Η καπιταλιστική ολιγαρχία αδιαφορεί για την τύχη των εθνικών κοινοτήτων. Ο μόνος στόχος του είναι η ικανοποίηση μιας ακόρεστης θέλησης για εξουσία μέσω της οικονομικής κυριαρχίας στον κόσμο. Η ανθρωπότητα και οι πολιτισμοί της θυσιάζονται στο βωμό των υλιστικών σχεδίων της – σχέδια που είναι παράλληλα με εκείνα του μαρξισμού.
Τόσο για τους τεχνοκράτες όσο και για τους κομμουνιστές, ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα οικονομικό ζώο, που περιορίζεται σε δύο λειτουργίες: την παραγωγή και την κατανάλωση. Οτιδήποτε δεν μπορεί να μετρηθεί ή να υπολογιστεί θεωρείται περιττό και το περιττό πρέπει να υποταχθεί σε αυτό που θεωρείται «ουσιώδες»: την οικονομική παραγωγή. Οι ατομικιστικές τάσεις, που εμποδίζουν την ομαλή εφαρμογή των κεντρικών σχεδίων, πρέπει να εξαλειφθούν. Σε τέτοιες υλιστικές κοινωνίες, υπάρχει χώρος μόνο για πειθήνιες, ομοιογενείς, τυποποιημένες μάζες.
Όσοι αντιστέκονται σε αυτή την πλύση εγκεφάλου, που απορρίπτουν τον ευνουχισμό των μαζών, χαρακτηρίζονται «φασίστες». Η αμφιβολία για την ειλικρίνεια εκείνων που υπαγορεύουν τη γνώμη σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία -ή η αμφισβήτηση των αντιφάσεων της κομματικής γραμμής σε ένα κομμουνιστικό καθεστώς- είναι αρκετή για να προκαλέσει εξάλειψη. Στον κομμουνισμό, η εξέγερση οδηγεί σε φυσικό αφανισμό. Στον φιλελευθερισμό, οδηγεί σε κοινωνικό αφανισμό. Και οι δύο καταστρέφουν τον δημιουργικό ατομικισμό και τις λαϊκές ρίζες – την ίδια την ουσία του ανθρώπου και της κοινότητας. Και τα δύο οδηγούν την ανθρωπότητα σε αδιέξοδο: το χειρότερο είδος οπισθοδρόμησης.
Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι ένας μακρύς αγώνας για την απελευθέρωσή της από την τυραννία της ύλης. Η θρησκεία, η τέχνη, η επιστήμη και η ηθική είναι όλες κατακτήσεις του πνεύματος και της ανθρώπινης θέλησης. Ολόκληροι πολιτισμοί έχουν ξεπηδήσει από τέτοιες νίκες. Αυτές οι δημιουργίες – γεννημένες από την ευαισθησία, την ευφυΐα και την ενέργεια των λαών – αναπτύσσονται και ωριμάζουν μόνο όσο διαρκεί η δημιουργική τους δύναμη. Μόλις οι λαοί που τους γέννησαν χάσουν τη θέληση να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, οι πολιτισμοί τους καταρρέουν σε παρακμή ή αφανισμό.
Αυτό είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της εκμετάλλευσης της ανθρωπότητας από τους τεχνοκράτες και από τη «νέα άρχουσα τάξη». Και τα δύο προκύπτουν από την ίδια φιλοσοφία. Ο φιλελευθερισμός και ο μαρξισμός μπορεί να έχουν πάρει διαφορετικούς δρόμους και μπορεί να εμφανίζονται ως αντίπαλοι, αλλά οι δρόμοι τους συγκλίνουν στο ίδιο αποτέλεσμα: την υποταγή των λαών στους μύθους της δημοκρατίας.
Η δημοκρατία είναι το νέο όπιο των μαζών.
Το παραπάνω κείμενο είναι ένα απόσπασμα από το For a Positive Critique (Άρκτος, 2017) του Dominique Venner
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου