Αρχαιοφουτουριστής Imperium Europa--Η δύναμη ενός πολιτισμού έγκειται στην αίσθηση του εαυτού και της συνέχειας.

 

Κονσταντίν φον Χοφμάιστερ

Ο Constantin von Hoffmeister οραματίζεται το Imperium Europa ως μια νιτσεϊκή-σπεγγλερική αναγέννηση της Δύσης: μια ομόσπονδη, πολιτισμικά διακριτή αλλά ενωμένη Ευρώπη που χρησιμοποιεί αρχαίες αρετές και τεχνολογία αιχμής για να ξεπεράσει την παγκοσμιοποιημένη παρακμή, να αναβιώσει το φαουστικό πνεύμα και να σταθεί ως κυρίαρχος πολιτιστικός πυλώνας σε έναν πολυπολικό κόσμο.

Καθώς ο σύγχρονος κόσμος κρέμεται στο χείλος της πτώσης στο χάσμα, αναδύεται ένα όραμα ριζωμένο στο φιλοσοφικό σύμπαν σφυριών του Νίτσε και στη μεγάλη ιστορικο-ποιητική σκέψη του Σπένγκλερ. Το νιτσεϊκό πνεύμα, όπως και αυτό του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα πριν από αυτόν, επιδιώκει να ενσωματώσει την πολιτική στο μεδούλι της ανθρώπινης ύπαρξης. Ωστόσο, ο Νίτσε, πάντα ο προφήτης του Übermensch, έβλεπε πέρα από τους απλούς μηχανισμούς της διακυβέρνησης. Προέβλεψε μια ένωση της Ευρώπης, ένα μεγαλοπρεπές σχέδιο για έναν μελλοντικό πολιτισμό. Σε αντίθεση με το καντιανό όνειρο ενός ειρηνιστικού, γραφειοκρατικού Κήπου της Εδέμ, όπου τα υποτιθέμενα δικαιώματα του ανθρώπου εξυψώνονται αλλά το πνεύμα του μειώνεται, το όνειρο του Νίτσε ήταν ένα όνειρο δύναμης, τάξης και πολιτιστικής αναγέννησης. Μια Ευρώπη που δεν δεσμεύεται από αδύναμη ηθικολογία, αλλά προωθείται από μια έντονη θέληση για εξουσία. Σε αυτό, είναι παρέα με προσωπικότητες όπως ο Francis Parker Yockey, ο οποίος είδε την παρακμή της Δύσης σε πραγματικό χρόνο και αναζήτησε την ανάστασή της μέσω ενός νέου και ξεπερασμένου imperium.Η Ινδία, η Κίνα, η Μαύρη Αφρική και ο ισλαμικός κόσμος είναι ανένδοτοι σαν διαμάντια στην υπεράσπιση της πολιτιστικής και πολιτισμικής τους ταυτότητας. Αυτές οι οντότητες διεκδικούν την κυριαρχία τους, αρνούμενες να επιτρέψουν στις αποικιοκρατικές μεταναστεύσεις ή τις ξένες επιρροές να ριζώσουν στα εδάφη τους. Κατανοούν την αναγκαιότητα διατήρησης της μοναδικής πολιτιστικής κληρονομιάς τους και αναγνωρίζουν ότι το μέλλον τους εξαρτάται από τη διατήρηση της ακεραιότητας των ετών και των εθνοτήτων τους. Αντίθετα, οι ευρωπαϊκές ψευδο-ελίτ υποστηρίζουν το ουτοπικό/δυστοπικό ιδεώδες ενός «πολυπολιτισμικού κόσμου», μια τερατώδη χίμαιρα που υπόσχεται ενότητα και προσφέρει μόνο σύγχυση, βία, δολοφονίες και χάος. Αυτές οι ελίτ, αποκομμένες από τη βαθιά ιστορική συνείδηση της Ευρώπης, προωθούν ένα όραμα που αποδυναμώνει τους δεσμούς της παράδοσης, ξεχνώντας ότι η δύναμη ενός πολιτισμού έγκειται στην αίσθηση του εαυτού και της συνέχειας.

Ενώ ο υπόλοιπος κόσμος επιβεβαιώνει τις ξεχωριστές ταυτότητές του, η ηγεσία της Ευρώπης φαίνεται τυφλή στους κινδύνους αυτού του ψευδούς οικουμενισμού. Το Imperium Europa, ωστόσο, αποτελεί την αντίρροπη δύναμη, απορρίπτοντας την πολυπολιτισμική ψευδαίσθηση που επιδιώκει να διαγράψει αυτό που κάνει την Ευρώπη μοναδική. Το Imperium Europa θα σφυρηλατήσει μια νέα Ευρώπη μέσα από την ανάδειξη των εθνικών της διακρίσεων μέσα σε ένα κοινό πεπρωμένο, αναγνωρίζοντας ότι η αληθινή ενότητα δεν προέρχεται από την αναγκαστική ομογενοποίηση, αλλά από την αναγνώριση και τον εορτασμό των διαφορετικών ριζών της Ευρώπης.

Όπως η πτώση της Ρώμης πριν από αυτήν, η διάλυση της σύγχρονης Ευρώπης δεν είναι απλώς η κατάρρευση ενός πολιτικού συστήματος, αλλά η διασπορά της ουσίας του – του πολιτισμού του, της ζωτικότητάς του, του πεπρωμένου του. Ωστόσο, όπως συμβαίνει με όλους τους πολιτισμούς που έχουν υποκύψει στην παρακμή, υπάρχει η δυνατότητα για αναγέννηση, για αυτό που ο Spengler ονόμασε «Δεύτερη Θρησκευτικότητα» που ακολουθεί στον απόηχο της αποσύνθεσης. Αυτή η στιγμή απαιτεί κάτι περισσότερο από θρήνο· Απαιτεί δράση. Ακριβώς όπως ο Καίσαρας στάθηκε κάποτε στον Ρουβίκωνα, αναλογιζόμενος το μέλλον της Ρώμης, έτσι πρέπει να σταθούμε στο γκρεμό της ιστορίας και να επιλέξουμε το δρόμο μας. Ήρθε η ώρα για ένα νέο Imperium Europa, μια αναβίωση της δυτικής ψυχής και της εθνικής κληρονομιάς του ευρωπαϊκού ανθρώπου. Δεν είναι μια επιστροφή στον ιμπεριαλισμό του παρελθόντος. Είναι μια σύνθεση του αρχαίου και του σύγχρονου – μια συγχώνευση του αιώνιου και του πρωτοποριακού, ένα αρχαιοφουτουριστικό όραμα που θα μας μεταφέρει στο μέλλον με τα κοσμήματα του παρελθόντος.

Η ιστορική αποστολή της Ρώμης δεν ήταν απλώς να κατακτήσει, αλλά να απορροφήσει, να ενοποιήσει, να πάρει από τους πολιτισμούς που συνάντησε και, μέσα από μια διαδικασία μετασχηματισμού, να σμιλέψει έναν νέο πολιτισμό. Αυτή η σύνθεση είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο πρέπει να οικοδομηθεί η νέα Ευρώπη. Αλλά σε αντίθεση με τις αυτοκρατορίες του παρελθόντος, αυτό το imperium δεν θα επιδιώξει απλώς την εξουσία για χάρη της εξουσίας. Θα είναι ένας πολιτισμός που εναρμονίζει το παρελθόν με το μέλλον, συγχωνεύοντας αρχαίες αξίες με τεχνολογικές εξελίξεις. Το σπαθί και η ασπίδα αυτής της νέας Ρώμης δεν θα είναι τα εργαλεία της φυσικής κατάκτησης, αλλά της πνευματικής και εθνικής αφύπνισης, με την προηγμένη τεχνολογία και την κυβερνητική ως τον σύγχρονο φαουστικό μηχανισμό τάξης και ελέγχου. Η πραγματική μάχη θα είναι ενάντια στην άψυχη τεχνοκρατική παγκοσμιοποίηση που σφαγιάζει την ταυτότητα, την παράδοση και την ψυχή του ίδιου του πολιτισμού.

Το καθήκον που έχουμε μπροστά μας δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια πνευματική ανακατάληψη της Ευρώπης. Για αιώνες, η Ευρώπη ήταν διαιρεμένη – τα έθνη της φιλονικούσαν μεταξύ τους, οδηγούμενα από τις ιδεολογίες του φιλελευθερισμού και της σκέψης μετά τον Διαφωτισμό, ανίκανα να δουν τη μεγαλύτερη εικόνα. Ωστόσο, κάτω από αυτές τις διαιρέσεις βρίσκεται η δυνατότητα για μια ενωμένη Ευρώπη, δεσμευμένη όχι από τα καντιανά ιδεώδη της παγκόσμιας ειρήνης, αλλά από ένα κοινό πεπρωμένο, έναν κοινό πολιτισμό και μια πραγματικά νιτσεϊκή θέληση για μεγαλείο. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα μεμονωμένα έθνη πρέπει να παραδώσουν την κυριαρχία τους. Όπως η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που επέτρεψε την αυτονομία στις επαρχίες της, ενώθοντάς τες κάτω από ένα κοινό όραμα, έτσι και τα έθνη της Ευρώπης πρέπει να ενωθούν σε ένα ομόσπονδο imperium που αναγνωρίζει τόσο τη μοναδικότητά τους όσο και το κοινό τους πεπρωμένο.

Σε αυτό το μέλλον, τα λάθη της νεωτερικότητας θα χρησιμεύσουν ως το εύφορο έδαφος από το οποίο θα αναπτυχθεί η νέα τάξη. Η κατάρρευση του παγκόσμιου καπιταλισμού και η αποτυχία της φιλελεύθερης τεχνοκρατίας θα δώσουν τη θέση τους σε μια νέα σύνθεση, όπου η τεχνολογική ανδρεία δεν απορρίπτεται αλλά ενσωματώνεται σε μια βαθιά πολιτιστική και πνευματική ανανέωση. Οι δρόμοι και τα υδραγωγεία της αρχαίας Ρώμης, θαύματα της εποχής τους, θα αντικατοπτρίζονται στις έξυπνες πόλεις και τις ψηφιακές υποδομές του Imperium Europa. Αυτός θα είναι ένας κόσμος όπου η τεχνολογία υπηρετεί τον πολιτισμό, όχι το αντίστροφο, όπου ο κυβερνοχώρος είναι τόσο ένας τομέας της αυτοκρατορίας όσο και η φυσική της επικράτεια και όπου η αρχαία σοφία καθοδηγεί τη χρήση των πιο προηγμένων εργαλείων που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα.

Αρετή, πειθαρχία και τιμή - αυτές είναι οι αξίες που κάποτε έκαναν τη Ρώμη μεγάλη και θα είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του νέου imperium. Η παρακμή που κάποτε έριξε την αυτοκρατορία δεν μπορεί να επιτραπεί να ριζώσει στις καρδιές αυτού του νέου πολιτισμού. Ακριβώς όπως η Ρώμη απαίτησε τα υψηλότερα πρότυπα από τους πολίτες και τους στρατιώτες της, έτσι και η Imperium Europa θα απαιτήσει αριστεία. Οι λαοί πρέπει να είναι πρόθυμοι να θυσιαστούν, να αγωνιστούν για το μεγαλείο, να υποστηρίξουν το όραμα μιας ενωμένης Ευρώπης, ακόμη και ενόψει τεράστιων προκλήσεων. Σε αυτή τη νέα εποχή, ο στρατός θα διαδραματίσει και πάλι κρίσιμο ρόλο, όχι ως δύναμη καταπίεσης, αλλά ως προστάτης του πολιτισμού. Οι λεγεώνες της Ρώμης, αναγεννημένες με σύγχρονο προσωπείο, θα υπερασπιστούν όχι μόνο τα σύνορα του imperium αλλά και την ψυχή του.

Η διακυβέρνηση, επίσης, πρέπει να ξεπεράσει τις δυσλειτουργίες της σύγχρονης δημοκρατίας. Το χάος και η αναποφασιστικότητα που μαστίζουν τη σύγχρονη κοινοβουλευτική πολιτική είναι ανάξια ενός πολιτισμού που αναζητά το μεγαλείο. Το Imperium Europa πρέπει να καθοδηγείται από μια ισχυρή, συγκεντρωτική αρχή, όπου η εξουσία ασκείται από εκείνους που έχουν αποδείξει την αρετή, την προνοητικότητα και την ικανότητά τους να ηγούνται. Αυτή δεν θα είναι η τυραννία ενός δεσπότη. Θα είναι ένα σύστημα αξιοκρατικής διακυβέρνησης, όπου ο ηγεμόνας επιλέγεται από την ικανότητά του να δεσμεύει το πνευματικό και το εγκόσμιο, παρόμοιο με τους Ρωμαίους αυτοκράτορες που κάποτε κυβερνούσαν με την εύνοια των θεών και της Συγκλήτου.

Αναμφίβολα θα προκύψει αντίσταση σε αυτή τη νέα τάξη. Οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, της φιλελεύθερης τεχνοκρατίας και της ιδεολογικής διαστροφής δεν θα φύγουν ήσυχα. Αλλά όπως οι εχθροί της Ρώμης που κάποτε προσπάθησαν να καταστρέψουν την αιώνια πόλη, έτσι και αυτοί θα πέσουν. Το Imperium Europa δεν είναι χτισμένο πάνω στα σαθρά θεμέλια των σύγχρονων ιδεολογιών. Είναι χτισμένη πάνω στο αιώνιο θεμέλιο του δυτικού πολιτισμού: την παράδοση, την τιμή και το αιώνια αληθινό δαρβινικό πιστεύω «η ισχύς είναι σωστή». Ακριβώς όπως η Ρώμη νίκησε κάποτε τους βαρβάρους στις πύλες της, έτσι και το νέο Imperium θα νικήσει τις δυνάμεις των εισβολέων και των προδοτών που επιδιώκουν να την υπονομεύσουν.

Στον αναδυόμενο πολυπολικό κόσμο, το Imperium Europa δεν θα επιδιώξει να κυριαρχήσει, αλλά να σταθεί ως πυλώνας σταθερότητας, δύναμης και πολιτισμού. Θα είναι ένας μεταξύ ίσων, ένας παλιός πολιτισμός σε έναν κόσμο όπου άλλες δυνάμεις - η Ρωσία, η Κίνα, η ινδουιστική Ινδία, ακόμη και μια αναγεννημένη ισλαμική αυτοκρατορία - θα χαράξουν τις δικές τους πορείες. Ωστόσο, το Imperium Europa δεν θα είναι αντίπαλος αυτών των δυνάμεων. Θα είναι ένα πρότυπο, ένα σύμβολο του τι μπορεί να επιτύχει ένας αληθινός πολιτισμός όταν οδηγεί τους ανθρώπους του μέσα από ένα κοινό όραμα. Μαζί, αυτές οι δυνάμεις θα εγκαταστήσουν μια νέα παγκόσμια τάξη, η οποία θα αντικαταστήσει τον εφιάλτη της παγκοσμιοποίησης με ένα σύστημα όπου οι πολιτισμοί είναι ελεύθεροι να ακολουθήσουν το πεπρωμένο τους.

Και έτσι, όπως ο Καίσαρας στέκεται μπροστά στις λεγεώνες του, σας λέω: Alea iacta est. Ο κύβος ερρίφθη. Η εποχή της παγκοσμιοποιητικής παρακμής τελειώνει και η εποχή μιας νέας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ανατέλλει. Το Imperium Europa θα αναδυθεί όχι μέσω της βίας, αλλά μέσω της δύναμης της επιμονής, της δύναμης της ηγεσίας και της θέλησης να δημιουργηθεί ένας πολιτισμός που θα αντέξει για χίλια χρόνια. Ας οικοδομήσουμε μαζί αυτή τη νέα αυτοκρατορία, μια αυτοκρατορία που θα σταθεί ως ο πραγματικός κληρονόμος της Ρώμης και θα μνημονεύεται σε όλη την ιστορία ως η αναγέννηση της Δύσης.

Αυτό το δοκίμιο δημοσιεύθηκε αρχικά εδώ.

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων