ΜΕΡΟΣ Α΄
Για όσους δεν γνωρίζουν ποιος είναι ο Gotthold Lessing, θα μιλήσω για αυτόν ως πρόσωπο και τη συμβολή του στη γερμανική κουλτούρα αργότερα, αλλά θεωρείται ο πατέρας της γερμανικής κλασικής λογοτεχνίας. Και το «Νάθαν ο Σοφός» για όσους δεν γνωρίζουν επικεντρώνεται στην Ιερουσαλήμ, τους Αγίους Τόπους, που συμπίπτει με την περίοδο της Τρίτης Σταυροφορίας. Ο «Νάθαν ο Σοφός» είναι ένα θεατρικό έργο, ή αυτό που ο Λέσινγκ ονόμασε «ποιητικό δράμα» που επικεντρώνεται γύρω από την ιστορία του Νάθαν (ο οποίος είναι Εβραίος), ενός Ναΐτη και ενός Σαλαντίν. Ο Σαλαντίν είναι ο Σουλτάνος και έχει δικαιοδοσία στην Ιερουσαλήμ σε αυτό το σημείο. Η ζωή του Ναΐτη έχει σωθεί, ο μόνος Ναΐτης που γλίτωσε από τον Σαλαντίν.
Έτσι, υπάρχει αυτό το ερώτημα, με όλες αυτές τις τρεις θρησκείες που συναντιούνται στους Αγίους Τόπους, ποια είναι η τελική μοίρα της ανθρωπότητας και υπάρχει πραγματικά μια συγκεκριμένη θρησκεία που αξίζει να αποκαλεί τους Αγίους Τόπους δική της.
Και έτσι, νομίζω ότι πρόκειται απλώς να μοιραστώ μερικές, που νομίζω ότι είναι, βασικές πτυχές του διαλόγου, γιατί όπως είπε ο Matt, θέλω να μιλήσω για πολλά άλλα πράγματα έξω από αυτό το έργο, ωστόσο, είναι σημαντικό οι άνθρωποι να πάρουν μια μικρή ανανέωση ή μια εισαγωγή στο έργο.
Μία από τις βασικές συζητήσεις, την οποία επέλεξα να βγάλω από αυτό το έργο είναι με τον Σαλαντίν και την αδελφή του Σίτα. Ο βασιλιάς Ριχάρδος, ο οποίος είναι ο βασιλιάς της Αγγλίας αυτή τη στιγμή και είναι αυτός που υποκινεί την Τρίτη Σταυροφορία, ο Σαλαντίν λέει αναφερόμενος σε αυτόν:
Οι άνθρωποι πρέπει να γνωρίζουν ότι ο Σαλαντίν ήταν πραγματικό πρόσωπο και είχε καταλάβει την Ιερουσαλήμ από τους Σταυροφόρους. Στην πραγματικότητα είχε τη φήμη ότι ήταν ένας πολύ ελεήμων και καλοκάγαθος άρχοντας της Ιερουσαλήμ.
Ο Σαλαντίν είχε καταλάβει σχεδόν κάθε πόλη των Σταυροφόρων. Ο Σαλαντίν προτίμησε να καταλάβει την Ιερουσαλήμ χωρίς αιματοχυσία και πρόσφερε γενναιόδωρους όρους, αλλά όσοι βρίσκονταν μέσα αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν την ιερή πόλη τους, υποσχόμενοι να την καταστρέψουν σε μια μάχη μέχρι θανάτου παρά να την δουν να παραδίδεται ειρηνικά. Η Ιερουσαλήμ συνθηκολόγησε με τις δυνάμεις του την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 1187, μετά από πολιορκία. Όταν άρχισε η πολιορκία, ο Σαλαντίν ήταν απρόθυμος να υποσχεθεί όρους τετάρτου στους Φράγκους κατοίκους της Ιερουσαλήμ. Ο Μπαλιάν του Ιμπελίν απείλησε να σκοτώσει κάθε μουσουλμάνο όμηρο, που υπολογίζεται σε 5.000, και να καταστρέψει τα ιερά ιερά του Ισλάμ, τον Θόλο του Βράχου και το τζαμί al-Aqsa, αν δεν παρέχονταν τέτοια συνοικία. Ο Σαλαντίν συμβουλεύτηκε το συμβούλιό του και οι όροι έγιναν αποδεκτοί. Η συμφωνία διαβάστηκε στους δρόμους της Ιερουσαλήμ, έτσι ώστε ο καθένας να μπορεί μέσα σε σαράντα ημέρες να φροντίσει για τον εαυτό του και να πληρώσει στον Σαλαντίν τον συμφωνημένο φόρο υποτέλειας για την ελευθερία του. Ασυνήθιστα χαμηλά λύτρα έπρεπε να καταβληθούν για κάθε Φράγκο στην πόλη, είτε άνδρα, γυναίκα ή παιδί, αλλά ο Σαλαντίν, ενάντια στις επιθυμίες των ταμιών του, επέτρεψε σε πολλές οικογένειες που δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά τα λύτρα να φύγουν. Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Ηράκλειος οργάνωσε και συνέβαλε σε μια συλλογή που πλήρωσε τα λύτρα για περίπου 18.000 από τους φτωχότερους πολίτες, αφήνοντας άλλους 15.000 να υποδουλωθούν. Ο αδελφός του Σαλαντίν, αλ-Αντίλ, «ζήτησε από τον Σαλαντίν χίλια από αυτά για δική του χρήση και στη συνέχεια τα απελευθέρωσε επί τόπου». Μετά την κατάληψη της Ιερουσαλήμ, ο Σαλαντίν κάλεσε τους Ιουδαίους και τους επέτρεψε να εγκατασταθούν στην πόλη». [1]
Έτσι, υπάρχει μια περίοδος ειρήνης λόγω της καλοπροαίρετης διακυβέρνησης του Σαλαντίν και ακόμη και ο βασιλιάς Ριχάρδος προτείνει την προσφορά: «Τι θα λέγατε να παντρευτείτε την αδελφή μου;» με την ιδέα ότι και οι δύο θα κυβερνούσαν μαζί τους Αγίους Τόπους. Αυτή η υπόσχεση είχε πολλές δυνατότητες, όπως αναφέρει ο Σαλαντίν στο διάλογο του Λέσινγκ, τι κόσμος θα ήταν αυτός αν αυτό είχε λειτουργήσει, αλλά το πρόβλημα με την προσφορά του βασιλιά Ριχάρδου ήταν ότι έλεγε ότι ο Σαλαντίν θα έπρεπε να ασπαστεί τον Χριστιανισμό ούτως ή άλλως. Έτσι, στο τέλος, δεν ήταν πραγματικά μια προσφορά ειρήνης, δεδομένου ότι αυτό θα έβαζε βασικά τον Σαλαντίν εναντίον του ίδιου του λαού του.
Στην ιστορία του «Νάθαν του Σοφού», ο Ναΐτης έχει απελευθερωθεί από τον Σαλαντίν (όλοι οι άλλοι αιχμάλωτοι Ναΐτες εκτελέστηκαν) και είναι επειδή ο Ναΐτης θυμίζει στον Σαλαντίν τον από καιρό χαμένο αδελφό του, παρόλο που ο Ναΐτης είναι πολύ νεότερος από την ηλικία που θα ήταν ο αδελφός του. Παρ 'όλα αυτά, ο Saladin συγκινείται πολύ όταν τον βλέπει και σώζει τη ζωή του. Και έτσι αυτός ο Ναΐτης περιπλανιέται στο έργο του Λέσινγκ, είναι διαχωρισμένος από τους άλλους Ναΐτες, αλλά περνάει επίσης αυτό που θα μπορούσαμε να πούμε μια υπαρξιακή κρίση. Και ο Nathan, ο οποίος είναι Εβραίος έμπορος, επιστρέφει στην Ιερουσαλήμ από το ταξίδι του συλλέγοντας ένα σωρό όμορφα αντικείμενα και ανακαλύπτει ότι ο Ναΐτης έχει σώσει τη ζωή της κόρης του. Το σπίτι είχε πάρει φωτιά, για οποιονδήποτε λόγο, και οι Ναΐτες έσπευσαν και την έσωσαν μόνο για να συνειδητοποιήσουν αργότερα ότι ήταν Εβραία και οι Ναΐτες δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση με την οικογένεια εξαιτίας αυτού. Αλλά ο Nathan θέλει να ευχαριστήσει που έσωσε τη ζωή της κόρης του.
Ο Νάθαν ευχαριστεί τον Ναΐτη που έσωσε τη ζωή της κόρης του, παρόλο που δεν ασκεί την πίστη του, ο Ναΐτης απαντά με:
Έτσι, οι Ναΐτες παρατηρούν ότι ο Νάθαν γνωρίζει καλά το είδος του ιπποτικού «κώδικα τιμής» των ιπποτών. Ο Nathan απαντά με την ερώτηση, θα πρέπει να κάνετε έντιμα πράγματα μόνο αν το Τάγμα σας το προσφέρει; Υπάρχει ένας σαφής υπαινιγμός εδώ και για τον Χριστιανισμό ευρύτερα, ενεργείτε μόνο για να σώσετε μια ζωή επειδή γνωρίζετε ότι θα αντιμετωπιστεί ευνοϊκά από τη θρησκεία σας. Ο Nathan συνεχίζει αναφέροντας το γεγονός ότι υπάρχουν καλοί άνθρωποι παντού και δεν χρειάζεται να είναι μέρος ενός τάγματος ιπποτών ή χριστιανών για να θεωρηθούν έτσι.
Ωστόσο, ο Ναΐτης είναι πεπεισμένος για την ανωτερότητά του σε σχέση με εκείνους που βρίσκονται έξω από αυτές τις ομάδες, αισθάνεται όλο και πιο πεπεισμένος γι 'αυτό μετά την εμπειρία του στους Αγίους Τόπους.
Ο Νάθαν απαντά με:
Αυτό θα είναι ένα θέμα, το κεντρικό θέμα του «Nathan the Wise» του Lessing ότι είμαστε πρώτοι άνθρωποι, είμαστε πρώτα αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ανθρώπινοι, πριν γίνουμε πολίτες μιας χώρας ή ασκητές μιας θρησκείας, και είναι αυτός ο ανθρώπινος δεσμός που μας ενώνει παγκοσμίως. Ένας πολίτης μιας χώρας, ή ένας ασκητής μιας θρησκείας θα ασκήσει ορισμένα πράγματα που θα έπρεπε να ασκούν το καλό και το ηθικό και ούτω καθεξής, και αυτό στην πιο παγκόσμια μορφή του μας ενώνει όλους φυσικά, αφού το καλό και το ηθικό δεν ανήκουν σε μία πίστη. Και έτσι το επιχείρημα είναι ότι όλοι είμαστε τελικά αδέλφια, παρά το γεγονός ότι είμαστε πολίτες μιας χώρας ή ασκητές μιας θρησκείας, αφού αυτά τα πράγματα δεν πρέπει να υπερισχύουν της ευημερίας των άλλων.
Ο Σαλαντίν είχε τη φήμη (στην πραγματική ζωή) ότι ξόδευε όλα του τα χρήματα για τους φτωχούς και επίσης έπρεπε να ξοδέψει πολλά χρήματα για την άμυνα ενάντια στους Σταυροφόρους. Και στην ιστορία του Λέσινγκ «Νάθαν ο Σοφός», ο Σαλαντίν ακούει για τα πλούτη του Νάθαν και καλεί τον Νάθαν να έρθει να τον δει, αυτή είναι η πρώτη φορά που συναντιούνται και ο Νάθαν περιμένει από τον Σαλαντίν να του ζητήσει πρόσβαση στα πλούτη του. Αλλά αντ' αυτού, ο Σαλαντίν ρωτά τον Νάθαν, με κάπως δύσκολο τρόπο, «Ποια νομίζεις ότι είναι η καλύτερη από τις θρησκείες;»
Ο Nathan απαντά σε αυτή την ερώτηση με την ιστορία των τριών δαχτυλιδιών. Αυτή ήταν μια ιστορία παρμένη από το Δεκαήμερο του Βοκκάκιο, η οποία διατρέχει την ιστορία του Μελχισεδέκ του Εβραίου, με μια ιστορία των τριών δαχτυλιδιών, ο οποίος δραπετεύει από μια παγίδα που του έστησε ο Σαλαντίν.
Είναι η ίδια ιστορία με λίγα λόγια, αλλά ο Lessing θέλει να κάνει αυτή την έρευνα πληρέστερη και είναι αυτό που τον ώθησε, νομίζω με πολλούς τρόπους, να γράψει το "Nathan the Wise" με αυτή την ερώτηση.
Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Βοκκάκιος είναι κάπως σύγχρονος με τον Δάντη και ήταν και οι δύο πολύ καθοριστικοί στη διαμόρφωση της ιταλικής γλώσσας. Επειδή η Ιταλία, όπως και η Γερμανία, δεν ήταν χώρα, υπήρχαν πολλά εμπόλεμα κράτη και δεν είχαν πραγματικά μια γλώσσα για να ενώσουν τον λαό. Έτσι, ο Βοκκάκιος και ο Δάντης έπαιξαν πολύ κεντρικό ρόλο στην επίτευξη αυτού του στόχου με τα λογοτεχνικά τους έργα.
Και ο Λέσινγκ στην εποχή του περνούσε πολύ παρόμοια προβλήματα για τη Γερμανία, όπως θα πάμε λίγο αργότερα, όπου η Γερμανία δεν ήταν χώρα κατά την εποχή του Λέσινγκ και υπήρχαν πολλά εμπόλεμα κράτη, όπως ο 30ετής πόλεμος που έφερνε τους Καθολικούς εναντίον των Προτεσταντών είχε μόλις τελειώσει, και έτσι δεν υπήρχε πραγματικά υψηλότερη γλώσσα ούτε στη Γερμανία. Αυτό θα μπορούσε όχι μόνο να ενώσει τους ανθρώπους, αλλά και να καλλιεργήσει την καλύτερη φύση τους. Επειδή πραγματικά συμβαίνουν αυτά τα πράγματα μέσω της γλώσσας και του πολιτισμού.
Έτσι, ο Λέσινγκ δανείζεται από τον Βοκκάκιο και η ιστορία των τριών δαχτυλιδιών αφορά έναν βασιλιά που έχει αυτό το δαχτυλίδι που προορίζεται να κυβερνήσει το βασίλειό του, αυτό το δαχτυλίδι έχει μεταφερθεί για γενιές και δίνεται πάντα στο άτομο που θεωρείται ο πιο κατάλληλος κυβερνήτης. Ωστόσο, φτάνουμε σε ένα σημείο όπου ο βασιλιάς έχει τρεις γιους που θεωρεί άξιους και δεν μπορεί να επιλέξει έναν από τους τρεις γιους και καταλήγει να ζητά από αυτόν τον σιδηρουργό κοσμημάτων να φτιάξει άλλα δύο δαχτυλίδια που είναι πανομοιότυπα με το ένα δαχτυλίδι. Και έτσι δίνει σε κάθε γιο το δαχτυλίδι που είναι τόσο όμοιο που δεν διακρίνονται το ένα από το άλλο και έτσι κανείς δεν ξέρει ποιος έχει το αληθινό δαχτυλίδι και ο βασιλιάς πεθαίνει. Μόνο τότε οι γιοι ανακάλυψαν την κατάσταση που τους δόθηκε σε όλους το υποτιθέμενο ένα δαχτυλίδι και σε όλους είπαν ότι ήταν κατάλληλοι να γίνουν άρχοντες.
Αυτό είναι ως απάντηση στον Σαλαντίν που θέτει το ερώτημα ποια είναι η καλύτερη θρησκεία. Στην εκδοχή του Λέσινγκ «Νάθαν ο Σοφός», υπάρχει ένας δικαστής που καλείται να αποφασίσει ποιος από τους τρεις γιους (δηλαδή τις τρεις θρησκείες) είναι ο πραγματικός κυβερνήτης, ο Νάθαν συνεχίζει την ιστορία στον Σαλαντίν:
Ο Σαλαντίν αρχικά δεν εντυπωσιάζεται με την απάντηση, αφού οι τρεις θρησκείες, σε αντίθεση με τα δαχτυλίδια, διακρίνονται πολύ μεταξύ τους, ακόμη και στο ντύσιμό τους, στο φαγητό και το ποτό τους. Αλλά ο Nathan επισημαίνει ότι αυτό που μοιράζονται είναι ότι όλοι βασίζονται σε μια ιστορία που απαιτεί εμπιστοσύνη από τους οπαδούς της. Έτσι, το να απαιτείς από κάποιον να μεταστραφεί σε μια διαφορετική πίστη είναι παρόμοιο με το να απορρίπτεις την ιστορία του δικού του λαού υπέρ ενός άλλου. Ζητά από κάποιον να απομακρυνθεί από τους προγόνους του και να έχει περισσότερη πίστη στην ιστορία ενός άλλου λαού. Αυτό, φυσικά, είναι μια πολύ μεγάλη απαίτηση. Ο Σαλαντίν συμφωνεί.
Ο Nathan συνεχίζει:
Έτσι, ο Νάθαν λέει στην πρώτη παράγραφο ότι οι τρεις γιοι δεν ήθελαν να αμφισβητήσουν τη μνήμη του αγαπημένου τους πατέρα και να τον κατηγορήσουν για τη δημιουργία αυτού του προβλήματος, και έτσι αισθάνονται ότι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να συμπεράνουν ότι οφειλόταν στην προδοσία ενός από τους αδελφούς τους, παρόλο που αρχικά είχαν αγάπη για τον αδελφό τους.
Ο Nathan λέει στη δεύτερη παράγραφο (μέσω της φωνής του δικαστή στην ιστορία) ο δικαστής ρωτά κάθε αδελφό ποιο από τα άλλα δύο αγαπά περισσότερο, δηλαδή πιστεύει ότι είναι πιο κατάλληλο για να κυβερνήσει. Έτσι, αν κάθε αδελφός ψήφιζε κατ' αυτόν τον τρόπο, θα μπορούσαμε ενδεχομένως να έχουμε μια απάντηση για το ποιος είναι ο καταλληλότερος. Ωστόσο, αν όλοι αρνηθούν να επιλέξουν οποιονδήποτε εκτός από τον εαυτό τους, ο δικαστής κρίνει, είναι όλοι απατεώνες. Ο δικαστής συλλογίζεται ίσως το γνήσιο δαχτυλίδι χάθηκε (δηλαδή δεν υπάρχει άξιος άρχοντας) και ο πατέρας, στην προσπάθειά του να το κρύψει, δημιούργησε τρία ψεύτικα δαχτυλίδια, αφού κανένα από αυτά δεν είναι κατάλληλο να κυβερνήσει και να κρατήσει το αληθινό δαχτυλίδι.
Λάβετε υπόψη ότι η Τρίτη Σταυροφορία μόλις συνέβη και ο Σαλαντίν είναι πολύ ευχαριστημένος με αυτή την απάντηση. Ακριβώς όπως οι Ναΐτες ήταν ευχαριστημένοι επίσης με το γεγονός ότι ο Νάθαν συμφώνησε με αυτό το πρόβλημα της ιδέας του «εκλεκτού λαού» είναι αυτό που ξεκίνησε όλο αυτό το πράγμα και ο Νάθαν συμφωνεί ότι αυτό βρίσκεται στην καρδιά του προβλήματος.
Ο Nathan συνεχίζει στην ιστορία του:
Ο δικαστής συνεχίζει, αν θέλουμε να πιστέψουμε ότι ο πατέρας ήταν έντιμος στη συμπεριφορά του, ας παραμείνει η υπόθεση ακριβώς ως έχει. Αν σε κάθε γιο δόθηκε το δαχτυλίδι απευθείας από τον πατέρα του, ας πιστέψει ο καθένας ότι το δικό του είναι το αληθινό δαχτυλίδι. Ο πατέρας δεν θα άφηνε δαχτυλίδι σε κανέναν που πίστευε ότι θα υπέβαλλε το βασίλειό του στην τυραννία. Ότι ο πατέρας αγαπά και τους τρεις γιους εξίσου, έτσι ώστε να μην μπορεί να επιλέξει τον έναν για να εξυψωθεί έναντι των άλλων δύο, ας προσπαθήσει έτσι κάθε γιος να φέρει τη μεγαλύτερη αρετή στο δικό του δαχτυλίδι (δηλαδή τη θρησκεία). Ας το επιδιώξουν αυτό τα παιδιά των παιδιών σας και σε χίλια, χιλιάδες χρόνια, είθε οι καρποί των ενάρετων πράξεών σας, τα καλά σας έργα, να κριθούν από έναν σοφό άνθρωπο, μέχρι τότε πρέπει να επιφυλαχθούμε για το ποιος είναι καλύτερος. Με άλλα λόγια, ποιος έχει, αν υπάρχει, φτάσει στο επίπεδο αριστείας που πληροί το πρότυπο για να αντιπροσωπεύσει τη σοφία του Θεού. Διότι σε αυτό το σημείο, ενώπιον του δικαστή, κανένας από τους γιους δεν έχει κερδίσει τον ισχυρισμό ότι είναι πιο άριστοι από τους άλλους και αξίζουν να είναι ο μοναδικός άρχοντας.
Ο Nathan συνεχίζει λέγοντας, είστε ο Saladin ίσως ο σοφός δικαστής που είναι τώρα σε θέση να αποφασίσει ποιος είναι ο πιο άριστος από τους τρεις; Ο Σουλτάνος (Σαλαντίν) που συγκινείται τόσο πολύ από αυτή την ιστορία απαντά ότι δεν είναι σοφός κριτής για να προεδρεύσει σε μια τέτοια απόφαση, αλλά μάλλον αποκαλεί τον εαυτό του «Σκόνη!» σε σύγκριση. Ο Σαλαντίν απαντά, δεν έχει περάσει ακόμα τα χίλια, χιλιάδες χρόνια. Τελειώνει ζητώντας από τον Nathan να γίνει φίλος του.
Μέχρι στιγμής, ο Nathan έχει καταφέρει να γίνει φίλος με έναν Ναΐτη και τον Σουλτάνο Σαλαντίν.
Έχουμε ως έναν άλλο χαρακτήρα στο έργο του Λέσινγκ, τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων, ο οποίος είναι μια αναπαράσταση της Καθολικής Εκκλησίας και υπάρχει αυτός ο λαϊκός αδελφός που ενεργεί ως αγγελιοφόρος του στους Ναΐτες. Ο λαϊκός αδελφός έρχεται πρώτα στους Ναΐτες μεταφέροντας αυτό που ζητά ο Πατριάρχης, δηλαδή να ενεργήσει ως κατάσκοπος στην αυλή του Σαλαντίν για να ανατρέψει τον Σαλαντίν. Οι Ναΐτες είναι αηδιασμένοι με αυτή την προσφορά.
Και σε αυτό το τμήμα, ο Ναΐτης συμφώνησε από τότε να έρθει για δείπνο με την οικογένεια του Νάθαν και καταλήγει να ερωτευτεί την κόρη του Νάθαν. Ο Ναΐτης λέει:
Τι ωραία ιδέα ότι οι Άγιοι Τόποι έγιναν Άγιοι όχι επειδή ισχυριστήκατε ότι η θρησκεία σας είναι κυρίαρχη, όπως το να φυτέψετε μια σημαία στο έδαφος, αλλά μάλλον ότι αυτή η γη έχει γίνει Αγία για αυτόν τον Ναΐτη (ο οποίος δεν συνδέεται πλέον ως Ναΐτης) επειδή τον βοήθησε να απομακρύνει τις προκαταλήψεις. Νομίζω ότι αυτή είναι μια πραγματικά μεγάλη ιδέα για το τι πρέπει να αντιπροσωπεύουν οι Άγιοι Τόποι. Και λέει ότι όταν ο Σαλαντίν του έσωσε τη ζωή, το παλιό του κεφάλι δεν ήταν αυτό που διατηρήθηκε, αλλά μάλλον έχει ένα νέο, χωρίς τις αποσκευές και την προκατάληψη από πριν και το οποίο του επιτρέπει να αναπνέει καλύτερα τον αέρα της πατρίδας του. Ο αέρας των Αγίων Τόπων έχει γίνει ο αέρας της πατρίδας του, γιατί έχει ξαναγεννηθεί εδώ κατά κάποιο τρόπο, ξαναγεννημένος χωρίς τις προκαταλήψεις που κάποτε είχε και ήταν ασφυκτικές.
Αργότερα οι Ναΐτες ανακαλύπτουν ότι η κόρη του Νάθαν δεν είναι στην πραγματικότητα κόρη του Νάθαν. Ένας από τους υπηρέτες του Νάθαν, ο οποίος είναι Χριστιανός, βασικά το λέει αυτό στους Ναΐτες. Και αυτός ο υπηρέτης λέει ότι ο Νάθαν υιοθέτησε αυτό το κορίτσι όταν ήταν μωρό, και ότι ήταν ένα χριστιανικό μωρό, αλλά ότι ο Νάθαν την μεγάλωσε ως εβραϊκό μωρό. Αυτό ήταν κάτι εξαιρετικά αμφιλεγόμενο, ειδικά κατά την εποχή του Λέσινγκ, και οι Ναΐτες καταλήγουν να ρωτούν τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων τι πρέπει να κάνει με αυτή τη γνώση, αν και αρνείται να αποκαλύψει την ταυτότητα του Νάθαν στον Πατριάρχη. Ο Ναΐτης είναι συγκρουόμενος, και ξέρει μόνο αυτό το μικρό μέρος της ιστορίας, ο υπηρέτης έχει αφήσει πολλά, όπως θα μάθουμε, και ο Πατριάρχης βασικά λέει ότι αυτό το άτομο πρέπει να καεί στην πυρά για την ανατροφή αυτού του παιδιού ως εβραϊκό παιδί. Αλλά ο Ναΐτης δείχνει περισσότερη κατανόηση και επισημαίνει ότι δεν θα μπορούσε να μεγαλώσει το παιδί ως χριστιανό παιδί, αφού δεν είναι χριστιανός, είναι εβραίος και είναι εξοικειωμένος με τις εβραϊκές θρησκευτικές διδασκαλίες. Αυτό σημαίνει ότι ο Νάθαν πιθανότατα δεν είναι αρκετά εξοικειωμένος με τις Χριστιανικές διδασκαλίες ώστε να προσπαθήσει ακόμη και να αναθρέψει το παιδί ως Χριστιανό. Ωστόσο, την ανέθρεψε για να χειριστεί τη Λογική για να γνωρίσει τον Θεό, αυτό ήταν το βασικό συστατικό, η σχέση της με τον Θεό μέσω της χρήσης της Λογικής.
Όπως θα δούμε αργότερα, ο Nathan the Wise έχει ως πρότυπο τον Moses Mendelssohn, ο οποίος ήταν πολύ στενός φίλος του Gotthold Lessing. Αυτό ήταν το βασικό συστατικό για κάθε θρησκεία, όπως το έκρινε ο Μωυσής Μέντελσον, είναι ότι πρέπει να έρθεις στη Γνώση κάποιου πράγματος μέσω της Λογικής, δεν μπορεί να είναι μόνο μέσω της τυφλής πίστης, του υπερφυσικού ή οτιδήποτε άλλο. Και έτσι το ερώτημα ήταν, θα ήταν καλύτερο για αυτό το κορίτσι να είχε ανατραφεί χωρίς καμία γνώση του Θεού παρά να είχε ανατραφεί κάτω από την εβραϊκή θρησκεία, η οποία κατέχει τελικά μια παγκόσμια αντίληψη για το τι είναι ο Θεός στις υψηλότερες διδασκαλίες της. Και ο Πατριάρχης απαντά λέγοντας, ναι, θα ήταν καλύτερα να είχε ανατραφεί χωρίς καμία γνώση του Θεού, παρά να ανατραφεί από την εβραϊκή θρησκεία.
Ο Πατριάρχης σε αυτό το σημείο αναστατώνεται πολύ με τους Ναΐτες που σκέφτονται ακόμη και αυτό το ζήτημα και θυμώνει όλο και περισσότερο αφού ο Ναΐτης συνεχίζει να αρνείται να αποκαλύψει την ταυτότητα του ατόμου που συζητά. Οι Ναΐτες, ωστόσο, εξακολουθούν να προβληματίζονται από αυτό και δεν ξέρουν τι να κάνουν.
Ο λαϊκός αδελφός που ήταν μάρτυρας αυτής της συζήτησης, πηγαίνει να δει τον Νάθαν και τον ρωτάει αν το παιδί που του έφερε πριν από χρόνια, είναι το ίδιο παιδί για το οποίο μιλούσαν. Έτσι, αποδεικνύεται ότι ο λαϊκός αδελφός, ένας χριστιανός, ήταν αυτός που έφερε αυτό το χριστιανό παιδί στον Νάθαν, έναν Εβραίο, ο οποίος είχε τη φήμη ότι ήταν ο σοφότερος και ο πιο καλοκάγαθος από όλους τους κατοίκους των Αγίων Τόπων.
Ο λαϊκός αδελφός λέει:
Έτσι και πάλι, αυτό το κοινό θέμα, αυτό που προσδιορίζουμε ως το πιο ανθρώπινο, αυτή η ηθική πτυχή αυτού που γενικά γίνεται αντιληπτό ως καλοσύνη μέσα σε ένα άτομο εκτός τίτλου, είναι αυτό που μπορεί να μας ενώσει όλους.
Έτσι, για να ολοκληρώσει την ιστορία, ο Νάθαν αποκαλύπτει ότι το παιδί του εμπιστεύτηκε μετά τη σφαγή των Ιουδαίων από τους Χριστιανούς, συμπεριλαμβανομένης της συζύγου και των επτά παιδιών του, ο Νάθαν ορκίζεται ένα άσβεστο μίσος για τον Χριστιανικό κόσμο, αλλά στη συνέχεια παίρνει αυτό το χριστιανό παιδί και το δέχεται ως δώρο από τον Θεό. Καταλήγει να συγχωρεί τους Χριστιανούς γι' αυτό και δεν κρατάει κακία.
Αργότερα συνειδητοποιούμε ότι το πραγματικό όνομα του Ναΐτη είναι Leo of Filneck και Stauffen ήταν το όνομα της μητέρας του. Θα μπερδευτεί λίγο, αλλά ο Λέων, που είναι το όνομα του Ναού, η μητέρα του ήταν χριστιανή Γερμανίδα και ο πατέρας του είναι αδελφός του Σαλαντίν, ο οποίος άλλαξε το όνομά του σε χριστιανικό όνομα επειδή ερωτεύτηκε μια χριστιανή γυναίκα. Έτσι, για να ζήσει τη ζωή του μαζί της, έπρεπε να μεταστραφεί και να αλλάξει το όνομά του.
Έτσι, η ανατροπή στο τέλος αυτής της ιστορίας είναι ότι οι Ναΐτες και η κόρη του Νάθαν είναι στην πραγματικότητα αδέλφια, αφού προέρχεται επίσης από εκείνη την οικογένεια που ο Νάθαν γνώριζε πραγματικά, τον αδελφό του Σαλαντίν, αλλά δεν ήξερε ότι ήταν αδελφός του Σαλαντίν. Και αυτός είναι επίσης ο λόγος για τον οποίο το παιδί μεταφέρθηκε σε αυτόν, επειδή η μητέρα σκοτώθηκε και ο πατέρας δεν μπορούσε να φτάσει εκεί για οποιονδήποτε λόγο.
Έτσι, καταλήγετε να διαπιστώσετε ότι ο Χριστιανός, ο Εβραίος και ο Μουσουλμάνος έχουν όλοι έναν κοινό δεσμό σε αυτό το τέλος και ότι η ένωση χριστιανών και μουσουλμάνων γονέων που έχουν έναν Εβραίο κηδεμόνα και έναν μουσουλμάνο θείο. Είναι μια ωραία ιστορία της ένωσης της ανθρωπότητας και της αναπαράστασης των Αγίων Τόπων ως κατανόησης των παγκόσμιων αληθειών που μπορούν να ενώσουν αυτές τις θρησκείες όπου μπορούμε να θεωρήσουμε τον άλλο ως αδελφό και αδελφή.
Η παραπάνω εικόνα είναι του τάφου του Σαλαντίν. Ο Σαλαντίν που πέθανε το 1193 στη Δαμασκό, τη στιγμή του θανάτου του κατείχε ένα κομμάτι χρυσού λέγεται, και σαράντα αργύρια, είχε δώσει όλα τα άλλα, τον μεγάλο πλούτο του, στους φτωχούς υπηκόους του χωρίς να αφήσει τίποτα να πληρώσει για την κηδεία του. Θάφτηκε σε ένα μαυσωλείο σε έναν κήπο έξω από το τζαμί Umayad στη Δαμασκό της Συρίας. Αρχικά ο τάφος ήταν μέρος ενός συγκροτήματος που περιελάμβανε επίσης ένα σχολείο του οποίου λίγα απομένουν εκτός από την εσωτερική αψίδα.
Επτά αιώνες αργότερα ο αυτοκράτορας Γουλιέλμος Β ́ της Γερμανίας δώρισε μια μαρμάρινη σαρκοφάγο στο μαυσωλείο, ωστόσο, η αρχική σαρκοφάγος δεν αντικαταστάθηκε έτσι ώστε σήμερα υπάρχουν δύο σαρκοφάγοι, η μαρμάρινη και η αρχική ξύλινη που παραμένει ο τάφος του Σαλαντίν.
Όπως ανέφερα, ο Λέσινγκ ήταν ο γεννήτορας της σύγχρονης γερμανικής λογοτεχνίας.
Στις αρχές του δέκατου έβδομου αιώνα, ο πόλεμος είχε βαρύνει την Ευρώπη, ιδιαίτερα τη Γερμανία με τον Τριακονταετή Πόλεμο, ο οποίος ήταν το πιλοτήριο όπου διεξήχθη ο πόλεμος εναντίον των Καθολικών και των Προτεσταντών. Οι Γερμανοί έχασαν περίπου το 1/3 του πληθυσμού τους σε αυτόν τον πόλεμο. Ήταν ένας απίστευτα διχαστικός πόλεμος για τον γερμανικό λαό, ο οποίος δεν ήταν ακόμη χώρα εκείνη την εποχή.
Αυτό δεν ήταν μόνο μια φυσική ή υλική καταστροφή, αλλά είχε επίσης ως αποτέλεσμα ένα είδος παράλυσης διανοητικά και πνευματικά μιλώντας για τον γερμανικό λαό. Και παρόλο που ο πόλεμος τελείωσε το 1648, ήταν μια παρατεταμένη περίοδος πριν αρχίσει να συμβαίνει ανάκαμψη.
Ένα άλλο εμπόδιο στο γερμανικό γράμμα, δηλαδή στη γερμανική γλώσσα, ήταν αυτή η απουσία εθνικής ενότητας, η έλλειψη ενός αναγνωρισμένου κέντρου της εθνικής ζωής.
Και πάλι δεν είχαν πρωτεύουσα για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, καθώς ο γερμανικός λαός είχε όλες αυτές τις διαφορετικές περιοχές και υποθέτω ότι θα μπορούσατε να πείτε ανταγωνισμό και όχι πραγματικά να συγκεντρώσετε όλους τους πόρους σας για να έχετε αυτή την εθνική ταυτότητα, η οποία είναι σημαντική από την άποψη της διαμόρφωσης ενός πολιτισμού.
Πριν από τη γέννηση του Λέσινγκ το 1729, το πρόσωπο που ήταν η εξέχουσα λογοτεχνική φιγούρα των γερμανικών περιοχών ήταν ο Johann Christoph Gottsched, ο οποίος περιγράφηκε ως δικτάτορας για μια γενιά στη γερμανική γλώσσα. Δικτάτορας με την έννοια ότι ήταν πολύ σχολαστικός με τους κανόνες που έθεσε. Στο έργο του Kritischen Dichtkunst Fur Die Deutschen, που ήταν ένας τόμος κανόνων από τους οποίους κανείς δεν επιτρεπόταν να παρεκκλίνει, είχε κανόνες για το πώς πρέπει να γίνεται η ποίηση, η λογοτεχνία και ούτω καθεξής. Βασικά προορίζονταν να μιμηθούν τους Γάλλους στο τεχνητό και ψευδοκλασικό δράμα τους, επειδή οι Γάλλοι επίσης δεν τα πήγαιναν τόσο καλά στη λογοτεχνία τους εκείνη την εποχή και ο Σίλερ κοροϊδεύει πραγματικά τα γαλλικά δράματα, δεδομένου ότι επιβλήθηκε τόσο έντονα στη Γερμανία για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, επειδή η Γερμανία δεν είχε πραγματικά γλώσσα. Ακριβώς όπως στα ρωσικά δικαστήρια, όπου χρησιμοποίησαν τη γαλλική γλώσσα στις τέχνες και τις επιστήμες τους, αφού και οι Ρώσοι δεν είχαν μια εξυψωμένη γλώσσα μέχρι τον Πούσκιν.
Έτσι, ήταν αστείο που ένας σχολιαστής είχε γράψει ότι επειδή οι Γερμανοί ενθαρρύνονταν να μιμηθούν το ψευδοκλασικό δράμα των Γάλλων, ότι είχε γίνει μια «απομίμηση μιας μίμησης». Έτσι ήταν μια πραγματικά κακή κατάσταση που μπορούσες να δεις για τη γερμανική λογοτεχνία και δημιουργικότητα.
Και ήταν βασικά ο Λέσινγκ που άρχισε να ανοίγει τις πόρτες σε μια προσέγγιση της γερμανικής κλασικής λογοτεχνίας, της μεγάλης γερμανικής κλασικής λογοτεχνίας που γνωρίζουμε σήμερα. Και ο Λέσινγκ ήταν συνομήλικος και καλός φίλος του Μωυσή Μέντελσον, για τον οποίο θα μιλήσουμε λίγο περισσότερο σύντομα. Και τόσο ο Lessing όσο και ο Mendelssohn είναι βασικά οι πατέρες του γερμανικού κινήματος κλασικού πολιτισμού, τόσο φιλοσοφικά όσο και στις τέχνες.
Ήταν ατυχές το γεγονός ότι ο Λέσινγκ, ο οποίος είχε πουριτανούς γονείς που νόμιζαν ότι θα καεί στην κόλαση επειδή έγραψε πράγματα που σχετίζονταν με θεατρικές παραγωγές. Αυτό ήταν κάτι που επικρίθηκε πραγματικά, δυστυχώς ο Lessing έζησε μια αρκετά σκληρή ζωή, αγωνιζόταν πάντα οικονομικά, είναι πολύ συνηθισμένο αυτά τα μεγάλα μυαλά να μην εκτιμώνται στη ζωή τους, μόνο μετά.
Ένα πολύ αποκαλυπτικό απόσπασμα για το πώς σκεφτόταν ο Λέσινγκ για το πρόβλημα του γερμανικού πολιτισμού, όσον αφορά τις τέχνες ειδικά εκείνη την εποχή, γράφει:
Αυτό είναι ένα πολύ αποκαλυπτικό απόσπασμα, ο Schiller μελέτησε προσεκτικά τον Lessing και τη φιλοσοφία του για το πώς πρέπει να μεταμορφωθεί η γερμανική τέχνη και αυτό είναι πολύ βασικό εκεί, ότι «η ιδιοφυΐα μπορεί να αναζωπυρωθεί μόνο από ιδιοφυΐα. και πιο εύκολα από μια ιδιοφυΐα που φαίνεται να πρέπει να ευχαριστεί τη φύση για όλα και δεν μας τρομάζει από τις κουραστικές τελειότητες της τέχνης.
Και όπως έλεγα σε ένα προηγούμενο μάθημά μου, ο Schiller ήταν πολύ της ιδέας ότι το δράμα και η τέχνη - δεν πρέπει να είναι σχολαστικά, δεν πρέπει να κηρύττουν τι πρέπει να είναι η ηθική, αλλά μάλλον μας ενθαρρύνουν ανυψώνοντάς μας σε ένα υψηλότερο επίπεδο εμπνέοντάς μας. Το οποίο ήταν πολύ μεγάλη υπόθεση γιατί κατά τη διάρκεια της ζωής τους ήταν πολύ κήρυγμα και ασφυκτικό.
Δεν πρόκειται να πω πάρα πολλά ακόμα για τον Moses Mendelssohn και τον Gotthold Lessing, αλλά θέλω να αναφέρω ότι υπάρχει μια σύνδεση με την όπερα του Μότσαρτ "Απαγωγή από το Σεράι", θα δούμε ότι υπάρχει μεγάλη επικάλυψη με αυτούς τους παίκτες και τι επενέβαιναν φιλοσοφικά, επιστημονικά, καλλιτεχνικά και πολιτικά στη Γερμανία και την Αυστρία και ευρύτερα στην Ευρώπη.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου