Μετανάστευση, Ισλάμ: προς τον εμφύλιο πόλεμο; Πολεμολογική ανάλυση του Guillaume Faye

Σας παραθέτω, με την ευκαιρία των τελευταίων ταραχών στην Αγγλία, ένα ωμό και φιλοσοφικό άρθρο του Γάλλου στοχαστή και φιλόσοφου – από την πλευρά των καταραμένων και αυτός – Guillaume Faye που είχε γράψει στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Άλλος ένας προφήτης της Ευρώπης, που με τα έργα του και τα άρθρα του προσπάθησε να αφυπνίσει τις συνειδήσεις. Στο ιστολόγιο υπάρχουν και άλλα αφιερώματα στο στοχαστή, που μπορείτε να διαβάσετε για να καταλάβετε το πνεύμα του:

….του Guillaume Faye

Σε προηγούμενο άρθρο («La Troisième guerre mondiale: prédictions», Ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος: προβλέψεις) μίλησα, για ένα σενάριο παγκόσμιας πυρκαγιάς, για έναν πιθανό εθνοτικό εμφύλιο πόλεμο στη Γαλλία: «Η μαζική μετανάστευση στην Ευρώπη (ιδιαίτερα από τη Δύση) υπό τη σημαία του Ισλάμ οδηγεί σταδιακά σε έναν εθνοτικό εμφύλιο πόλεμο. Η αδυναμία της Ευρώπης να ανακόψει την επεμβατική μετανάστευση από το Μαγκρέμπ και την δημογραφικά εκρηκτική ηπειρωτική Αφρική θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε μεγαλύτερη σύγκρουση. Η παρουσία στην Ευρώπη πολλών ισχυρών μαζών νεαρών εργατών, αραβικής μουσουλμανικής καταγωγής, ολοένα και πιο εξισλαμισμένων, με μια στρατιωτικά εκπαιδευμένη μειονότητα που θέλει να οδηγήσει τις εξεγέρσεις στην τρομοκρατία και στο τζιχάντ, θα είναι ο παράγοντας πυροδότησης μιας ανεξέλεγκτης κατάστασης». Ας στρέψουμε την προσοχή μας στην πιθανότητα αυτού του σεναρίου.

Ο καλύτερος σύμμαχος της «πολεμολογίας» (επιστήμη και μελέτη συλλογικών ένοπλων συγκρούσεων) είναι η ιστορία. Τώρα η μακρά ιστορία της Ρώμης, για παράδειγμα, μας διδάσκει ότι οι εμφύλιοι πόλεμοι (με ρωμαϊκές λεγεώνες εναντίον ρωμαϊκών λεγεώνων) ήταν τόσο συχνοί, όσο οι πόλεμοι κατάκτησης ή και άμυνας, που διεξάγονταν εναντίον εξωτερικών λαών. Ξαναδιαβάζοντας την ιστορία της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Μεγάλης Βρετανίας, των Ηνωμένων Πολιτειών, της Κίνας, βλέπουμε ότι οι εσωτερικοί πόλεμοι ισοδυναμούν με εξωτερικευμένες συγκρούσεις. Επιπλέον, στη Γαλλία, υπάρχει μακρά παράδοση εσωτερικών συγκρούσεων υψηλής ή χαμηλής έντασης, από τους θρησκευτικούς πολέμους του 16ου και 17ου αιώνα έως τον 19ο και 20ο αιώνα. Η Γαλλική Επανάσταση που έχει ξεχνιέται πολύ συχνά, δεν ήταν τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από ένας εμφύλιος πόλεμος. Όπως ακριβώς, την εποχή της αντίθεσης των παρτιζάνων και της κυβέρνησης του Βισύ κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γαλλία ήταν πραγματικά χωρισμένη σε δύο στρατόπεδα που μισούσαν το ένα το άλλο (με όπως πάντα, την πλειοψηφία του πληθυσμού να περιμένει).

Η αύξηση της συγκρουσιακής αντίθεσης μεταξύ του Ισλάμ, ολοένα και πιο παρών και διευρυνόμενο σε αριθμούς (μια ριζοσπαστική και βροντερή καινοτομία στην ιστορία της Γαλλίας, ελαχιστοποιημένη από μια ταυτόχρονα φοβισμένη και τυφλωμένη πολιτικο-μιντιακή ολιγαρχία) και της γαλλικής κοινωνίας «εδώ και γενιές», ήταν πολύ πιο δυνητικά εκρηκτική και έντονη σε σχέση, για παράδειγμα, με τους θρησκευτικούς πολέμους μεταξύ Καθολικών ή Προτεσταντών ή των ιδεολογικών και πολιτικών συγκρούσεων που έχουν κοσμήσει την πρόσφατη ιστορία μετά την Επανάσταση. Σε αυτό προστίθεται η πολύ επιβαρυντική εθνοτική διάσταση του γεγονότος της μαζικής μετανάστευσης από την Αφρική και το Μαγκρέμπ. Στην ειδικά θρησκευτική, κοινωνιολογική και ιδεολογική σύγκρουση, προστίθεται, ακόμη κι αν δεν διατυπώνεται ως τέτοια, η εθνοβιολογική διάσταση, η οποία έχει τεράστιο αντίκτυπο στις συλλογικές νοοτροπίες, ακόμα κι αν αυτή το αρνείται και καταπιέζεται από τη λογοκρισία (το υπερεγώ) της κυρίαρχης ιδεολογίας. Αυτή τη στιγμή είμαστε μάρτυρες της δημιουργίας όλων των στοιχείων μιας βίαιης εσωτερικής σύγκρουσης στη Γαλλία, η οποία είναι πρακτικά αναπόφευκτη. Τα συστατικά της έκρηξης είναι όλα παρόντα. Το ερώτημα δεν είναι πλέον να γνωρίζουμε αν πρόκειται να παραχθεί, αλλά πότε πρόκειται να εκραγεί.Ας εξετάσουμε, με τη μορφή διάγνωσης, τα κοινωνικό – χημικά στοιχεία της έκρηξης του μείγματος:

1- Ένας πολύ μεγάλος πληθυσμός πολλών εκατομμυρίων «νεαρών», συνεχώς αυξανόμενος, μεταναστευτικής καταγωγής, πολύ κακής μόρφωσης, σε καταστάσεις ανεργίας και συνεχούς κρατικής βοηθείας, ένα μεγάλο ποσοστό των οποίων είναι αφιερωμένο στην παραοικονομία (ναρκωτικά, διακίνηση κλοπιμαίων κ.λπ.) και σε μια πολύμορφη παραβατικότητα, αποτελεί τη μάζα του ανθρώπινου δυναμικού, τα μεγάλα τάγματα μιας πιθανής γενικής εξέγερσης.

2- Αυτός ο νεαρός πληθυσμός καταπιέζεται από έναν εκδικητικό ισλαμισμό, μια αλλογενή ταυτότητα, πολεμικής στην ουσία. Στο συλλογικό ασυνείδητο – ή συνειδητό – ενός μέρους (ενεργού μειοψηφίας) αυτού του πληθυσμού, είναι ουσιαστικά η μεταφορά της τζιχάντ στη Γαλλία, ως συνοδευτικό σε μια στρατηγική εξέγερσης, εκδίκησης και κατάκτησης.

3- Ταυτόχρονα: ο εξισλαμισμός της Γαλλίας, ορατός σε όλους καθημερινά, ελαχιστοποιημένος προσεκτικά από την ολιγαρχία, αλλά που εκδηλώνεται όχι μόνο με τον πολλαπλασιασμό των χώρων λατρείας και μέσω του μετασχηματισμού, της «απογαλλιοποίησης» ολόκληρων περιοχών. Αυτόν τον εξισλαμισμό κατά κάποιο τρόπο, «αναισθητοποιούν» οι γεμάτες εξαπάτηση ομιλίες των επίσημων ισλαμικών αρχών, με το οξύμωρο πασπαρτού του «μετριοπαθούς Ισλάμ» ή του «κοσμικού Ισλάμ». Στην πραγματικότητα, το Ισλάμ λειτουργεί σαν προζύμι σε αυτή την αύξηση των εθνοτικών εντάσεων. Και αυτό, σε ένα διεθνές περιβάλλον που μεσολαβεί ο παγκόσμιος πόλεμος κατά του Ισλάμ στη Δύση.

4- Η αύξηση του αντιγηγενούς ρατσισμού είναι αντικειμενικά παρατηρήσιμο παντού. Είναι ο παραλληλισμός των καθημερινών εκδηλώσεων της απόρριψης του γαλλικού και του ευρωπαϊκού πολιτισμού και του ανήκειν. Ο πολλαπλασιασμός των «καλυμμένων γυναικών», ως ένδειξη πρόκλησης (και όχι εξ ολοκλήρου θρησκευτικού ενθουσιασμού) αποτελεί μέσο εθνοτικής αμφισβήτησης και εδαφικής σήμανσης. Με τον ίδιο τρόπο, αρκεί να ακούς τα λόγια των ραπ συγκροτημάτων, διαδεδομένα παντού, για να μετρήσεις τον βαθμό επιθετικότητας και την επιθυμία να έρθουν σε σύγκρουση.

5- Από το 2005, αστικές ταραχές χαμηλής και μέσης έντασης επαναλαμβάνονται, με οποιοδήποτε πρόσχημα, με πορείες βανδαλισμών, φωτιές, επιθέσεις, συγκρούσεις με την αστυνομία. Είτε πρόκειται για ποδοσφαιρικό αγώνα με την Αλγερία, για διαδήλωση φοιτητών, για ένα «περιστατικό» με την αστυνομία να επιχειρεί εναντίον εγκληματιών, για εορτασμούς της Πρωτοχρονιάς ή για την 14η Ιουλίου, οι αντάρτες, οι «εθνοτικές συμμορίες» βρίσκονται πάντα παρούσες στο ραντεβού. Χωρίς να ξεχνάμε, πάντα, αυτό το αλχημικό μείγμα παραβατικότητας και εξέγερσης. Το φαινόμενο ενισχύεται αλλά το συνηθίζεις…

6- Ωστόσο ο κόσμος δεν το συνηθίζει. Αυτά τα ισχυρά σήματα επιθετικότητας, ορατά στην καθημερινή ζωή, όπως και τόσες πολλές συνδέσεις, που ποτέ δεν αναγνωρίστηκαν ή αρνήθηκαν οι δικαστικοί κοινωνιολόγοι, είναι ωστόσο ξεκάθαρα και ορατά. Ο λαός αυτός, τα αντιλαμβάνεται και τα υποφέρει. Οι ελίτ καλύπτουν τα μάτια τους. Μέχρι να παραβιαστεί το ιερό τους…Είναι το τελευταίο συστατικό της έκρηξης της πυριτιδαποθήκης: η αντίδραση των ιθαγενών της βάσης.

Γινόμαστε μάρτυρες μιας προοδευτικής γεωγραφικής κίνησης εσωτερικής μετανάστευσης. Η περιοχή γίνεται ένα«δέρμα λεοπάρδαλης», με ολοένα και περισσότερες περιοχές που κατακτώνται και καταλαμβάνονται, όπου οι γνήσιοι Γάλλοι δεν είναι πλέον ευπρόσδεκτοι. Αυτοί οι «αόρατοι», που έχουν γίνει ξένοι στην ίδια τους την πατρίδα, εγκαταλειμμένοι από ένα κράτος που αντικειμενικά συνεργάζεται με τους προαναφερθέντες πληθυσμούς, βοηθούμενοι και ευνοούμενοι σε μεγάλο βαθμό, παρ όλο που υποκριτικά τοποθετούνται ως θύματα, θα μπορέσουν να εξεγερθούν: Επέκταση της περιοχής της πάλης, επέκταση της περιμέτρου των ζωνών σύγκρουσης, επέκταση της περιοχής των εντάσεων. Τα προτεσταντικά κινήματα των «ιθαγενών», προς το παρόν περιορισμένα σε νομικά και οικονομικά θέματα, θα μπορέσουν τέλεια να βιώσουν μια τέτοια επέκταση και να προχωρήσουν στην εξέγερση. Η εξέγερση, ενάντια σε αυτό το όλο και πιο ισχυρό κοκτέιλ ανασφάλειας και εθνοπολιτισμικής απαλλοτρίωσης. Η εξουσία δεν έχει απάντηση. Η επίσημη στρατηγική είναι η άρνηση της πραγματικότητας.

Άλλα ενοχλητικά στοιχεία μπαίνουν στο παιχνίδι, τα οποία ενισχύουν την υπόθεση μιας έκρηξης: Πρώτα ο κορεσμός των δυνατοτήτων των αστυνομικών δυνάμεων, ανίκανες να διαχειριστούν ταραχές μεγάλης κλίμακας που ξεσπούν ταυτόχρονα σε πολλές μητροπόλεις, είναι ένα «στρατιωτικό» γεγονός γνωστό στους προαναφερθέντες πληθυσμούς. Τότε, εξακολουθώντας να είναι εξασθενημένη από όλα τα μέτρα, η τιμωρητική αστυνομική και δικαστική απάντηση στο έγκλημα και τη βία είναι γελοία και αδύναμη και δημιουργεί ένα αίσθημα ατιμωρησίας και ένα καταστροφικό θράσος απέναντι σε έναν αντίπαλο, που κρίνεται ανίκανος και συμπονετικός. Αυτό αυξάνει αναλογικά την επιθετικότητα. Άλλο στοιχείο: η τρομοκρατία. Η εξουσία ανησυχούσε για όλους τους νεαρούς τζιχαντιστές που έφυγαν για ξένα μέτωπα και επέστρεψαν φανατικοί, με κίνδυνο να διαπράξουν επιθέσεις. Είναι σαφές ότι πρόκειται να γίνουν επιθέσεις στη Γαλλία, της οποίας τα σύνορα είναι κόσκινο. Τούτου λεχθέντος, με κίνδυνο να σοκάρει, η τρομοκρατία είναι ένας παράγοντας αφύπνισης των ιθαγενών, που βλάπτει βαθιά την υπόθεση όσων τη χρησιμοποιούν. Τέλος, ας μην ξεχνάμε την επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης που παίζει το ρόλο του επιταχυντή.

Η θεμελιώδης αιτία αυτής της κατάστασης είναι προφανώς η αμείλικτη δημογραφική πραγματικότητα. Ανοιχτά σύνορα για 40 χρόνια, διαφορά γονιμότητας και συνολική προοδευτική αντικατάσταση του πληθυσμού. Αυτά τα μεγάλα κοινωνικά δεδομένα κρύβονται εντελώς από τους μεγάλους ειδικούς της πολιτικής ορθότητας (διανοούμενους, πολιτικούς κ.λ.π.) που τρέχουν στις τηλεοπτικές οθόνες για να συνομιλήσουν, να καθησυχάσουν και να πουν ψέματα. Η «ολοκλήρωση» όχι μόνο απέτυχε, ήταν εξαρχής αδύνατη. Μόνο οι εθνοπολιτισμικοί γείτονες ενσωματώνονται και πάλι, σε μικρούς αριθμούς. Αντί για ενσωμάτωση και αφομοίωση («όλοι καλοί μελλοντικοί μικροί Γάλλοι»), έχουμε εχθρότητα. Σήμερα, είναι πολύ αργά για να αποφύγουμε την έκρηξη της πυριτιδαποθήκης στην οποία καθόμαστε και της οποίας η θρυαλλίδα καίγεται.

Με έναν «οργουελικό» λόγο, η ολιγαρχία σε αυτό το σημείο έχει περάσει τη μετανάστευση του πληθυσμού, ως ευκαιρία όπου η κοινή λογική υποδηλώνει μια καταστροφή. Το ερώτημα τώρα είναι πώς τελειώνουν όλα αυτά. Όπως σε όλη την πολεμική πραγματικότητα, υπάρχουν δύο υποθέσεις: η πρώτη είναι η δράση -αντίδραση. Χρειάζονται δύο για να αντιμετωπίσουν ο ένας τον άλλον. Η μία πλευρά κερδίζει και η άλλη χάνει. Για αυτό είναι ανάγκη το στρατόπεδο των επιτιθέμενων – που προφανώς κατηγορεί τον εαυτό του ότι είναι ο καταπιεστής, μια παλιά κοινή λογική στην ιστορία – να έχει το ηθικό και φυσικό θάρρος να υπερασπιστεί τον εαυτό του και να κερδίσει. Η άλλη υπόθεση είναι αυτή του ηθολόγου Konrad Lorenz, το “Warmtod”, του «χλιαρού θανάτου». Η προοδευτική βύθιση, χωρίς ουσιαστική μάχη. Ας αφήσουμε όμως αυτόν τον εφιάλτη μακριά.

Όπως έδειξε ο Τάκιτος και που έχει επαναλάβει αργότερα ο Montherlant , ο εμφύλιος πόλεμος είναι μοχθηρός, έντονος, ακραίος. Ανθρώπινη ψυχολογία: η εγγύτητα, η συγκατοίκηση στον ίδιο χώρο αυξάνει την ένταση των συγκρούσεων και τις κάνει αδίστακτες. Ο Αριστοτέλης έχει κάνει μεγάλες μελέτες, που δεν διαβάζονται αρκετά, για να εξηγήσει ότι κάθε πολυεθνική, πολυπολιτισμική, ετερογενής πόλη είναι τελικά προορισμένη για εμφύλιο πόλεμο, για αναρχία και δεσποτισμό να προσπαθήσει να κολλήσει τα κομμάτια μεταξύ τους. Η ιστορία της Μέσης Ανατολής αποδεικνύει ότι η ενδημική διαταραχή, είναι το παιχνίδι των ετερογενών και διαφορετικών κοινωνιών. . Η έννοια του εθνοπλουραλισμού ισχύει μόνο στην κλίμακα της ανθρωπότητας, χωρισμένη από σύνορα, όχι μέσα σε ένα έθνος, με την ετυμολογική έννοια. Μόνο μια εθνοτικά και πολιτισμικά ομοιογενής κοινωνία μπορεί να είναι σταθερή και δημιουργική.

Η ξύλινη γλώσσα, καθησυχαστική της πολιτικο-μιντιακής τάξης, άδικα αισιόδοξη, που θέλει να αποφύγει αυτό που αναδεικνύεται, όπως ένας γιατρός που λέει σε έναν καρκινοπαθή ότι έχει γρίπη, δεν θα μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα ενάντια στα γεγονότα. Προς το παρόν, έχουμε βιώσει μικρούς προαναγγελτικούς σεισμούς. πρέπει να προετοιμαστούμε για τον Μεγάλο. Τύχη ή τραγωδία; Η ιστορία είναι ανοιχτή, βασίζεται δομικά, όπως η ζωή, στη σύγκρουση και είμαστε υπεύθυνοι για τη μοίρα μας, ή και για τη μοίρα των απογόνων μας. Για τον Carl Schmitt, ο εχθρός δεν έχει ποτέ δίκιο ή λάθος, είναι νικητής ή νικημένος, τελικό σημείο.

Σαμουράι της Δύσης