ΕΥΔΑΙΜΟΝ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ,ΤΟ Δ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΤΟ ΕΥΨΥΧΟΝ ΚΡΙΝΟΜΕΝ...…

[Το μπλόγκ δημιουργήθηκε εξ αρχής,γιά να εξυπηρετεί,την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και την ελευθερία του λόγου...υπό το κράτος αυτού επιλέγω με σεβασμό για τους αναγνώστες μου ,άρθρα που καλύπτουν κάθε διάθεση και τομέα έρευνας...άρθρα που κυκλοφορούν ελεύθερα στο διαδίκτυο κι αντιπροσωπεύουν κάθε άποψη και με τά οποία δεν συμφωνώ απαραίτητα.....Τά σχόλια είναι ελεύθερα...διαγράφονται μόνο τά υβριστικά και οσα υπερβαίνουν τά όρια κοσμιότητας και σεβασμού..Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές..]




Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

Ο ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ,Ο ΓΕΡΑΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΤΣΑΚΩΝΙΚΟΣ....[Η εγγραφή αφιερωμένη στόν Εργοδότη]

Στα πνευστά των δέντρων  *  και κρούοντας ο Πυρρίχιος
Δόρατα και σπαθιά  *  να λες άκουσα Εσύ
Μυστικά προστάγματα  *  και παρθενοβίωτα
Με την έκλαμψη πρασίνων  *  αστέρων λόγια
Και πάνω απ' την άβυσσο  *  αιωρούμενη γνώρισα
ΤΟΥ ΣΠΑΘΙΟΥ ΣΟΥ ΤΗΝ ΚΟΨΗ  *  ΤΗΝ ΤΡΟΜΕΡΗ !
                                                           Άξιον Εστί
                                                    Οδυσσέας Ελύτης
 
Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ.
zb.jpg
     Πολύ πριν το αντάμωμα του ανθρώπου με την ιστορία, την εποχή που Τιτάνες, θεοί και ήρωες ευδαιμονούσαν σε αυτόν τον τόπο,  πάνοπλοι Κουρήτες στο Ιδαίο Άντρο, χόρεψαν τον πυρρίχιο χορό  χτυπώντας με τα δόρατα τους την γη, δημιουργώντας  εκκωφαντικό θόρυβο που κάλυψε  το κλάμα του νεογέννητου Δία,  σώζοντας τον έτσι από τον αδηφάγο  Κρόνο.   Μια άλλη εκδοχή  θέλει την θεά Αθηνά να χορεύει τον ενόπλιο χορό, σείοντας την ασπίδα και το δόρυ της στιγμές μετά την γέννηση της από το κεφάλι του πατέρα της, Δία. Τον ίδιο χορό λέγεται ότι χόρεψε και μετά την συντριβή των Τιτάνων και την αιώνια φυλάκιση τους στα Τάρταρα. Η ίδια θεά  στην Ιωλκό πρόσφερε ως δώρο-όπλο τον πυρρίχιο στους Αργοναύτες, στο ξεκίνημα της εκστρατείας τους.   Σύμφωνα με άλλους μύθους η γέννηση του πυρρίχιου συντελέστηκε κάτω από τα αιματοβαμμένα τείχη της Τροίας. Ήταν λένε ο Νεοπτόλεμος-Πύρρος, ο γιος του ημίθεου Αχιλλέα που επαρμένος από χαρά  για τον θάνατο του Ευρύπυλου τον πρωτοχόρεψε. Στην επικρατέστερη εκδοχή του μύθου, ήταν ο Κουρήτης Πύρριχος που όταν αντίκρισε το νεκρό σώμα του Πατρόκλου, συντετριμμένος από την οδύνη και τον πόνο, άρχισε να ταλαντεύεται στην αρχή αργά και πονεμένα και στη συνέχεια έντονα και ρυθμικά μετατρέποντας τη θλίψη του σε οργή και ξέσπασμα για τον άδικο θάνατο του φίλου του. Οι συμπολεμιστές του, παρασύρθηκαν από τον ρυθμό και εκείνο το βράδυ γύρω από τις αναμμένες φωτιές κάτω από τα τείχη της Τροίας, γεννήθηκε ο άγριος χορός που ονοματίστηκε από τα πυρρά μαλλιά του πρωτοχορευτή του…. 
Η ΙΣΤΟΡΙΑ 

1.jpg

«  Ο  Πυρρίχιος  είναι  θείο  Δώρο  των  θεών   προς  τους  ανθρώπους  »
                                                                                                        Πλάτων 
 

   Για πολλούς αιώνες η φλόγα του πυρρίχιου έκαιγε άσβεστη. Ο χορός χορευόταν σε μεγάλες γιορτές όπως αυτή των Παναθηναίων αλλά και αποτελούσε μέρος της στρατιωτικής εκπαίδευσης των αρχαίων Ελλήνων.      Οι Σπαρτιάτες ξεκινούσαν την εκμάθηση του  από τα πέντε τους χρόνια . Όπως γνωρίζουμε ήταν οι πρώτοι που πριν αναχωρήσουν για τον πόλεμο ή λίγο πριν την μάχη, αλλά και κατά την διάρκεια των πολεμικών αναμετρήσεων, ασκούνταν και μάθαιναν να χορεύουν τον χορό αυτό με όπλα, τόξα, ασπίδες και δόρατα για να μπορούν να είναι νικητές . Οι χορευτές-πολεμιστές που έφεραν πολεμική εξάρτυση ήταν χωρισμένοι και κατανεμημένοι σε δύο συμπλέγματα, τους επιτιθέμενους και τους αμυνόμενους και μιμούνταν τις κινήσεις των πολεμιστών την ώρα της μάχης.     Οι Μακεδόνες τον ανήγαγαν σε χορό των δυνατών και  τον αγάπησαν τόσο που ονομάστηκαν πυρριχιστές.
   Στην επιστροφή των Ελλήνων πολεμιστών από την Περσία το 400 π.Χ. ο Ξενοφών περιγράφει τον Ελληνικό Πόντο και ιδιαίτερα τη γιορτή που οργάνωσαν οι κάτοικοι της Κερασούντας και των Κοτυώρων και φυσικά τον  πυρρίχιο που χορεύτηκε σε αυτή. Ας σημειωθεί ότι ο Ξενοφών αναφέρει πως τον πυρρίχιο χορό χόρεψαν όχι μόνο άνδρες αλλά και γυναίκες, κάτι που δεν ήταν ασυνήθιστο τότε.
      ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ ΧΟΡΟΣ ΣΕΡΡΑ.


giorti9.jpg

   Τον πυρρίχιο διασώζουν σήμερα οι Πόντιοι και τον ονομάζουν και Σέρρα από τον ποταμό Σέρρα, ανατολικά της Τραπεζούντας.  Κατά τον καθηγητή Ευγ. Δρεπανίδη προήλθε από τη φράση “όρχησις εις ιερά” και από αυτό Σιέρα-Σέρρα. Στον χορό Σέρρα δείχνει ο χορευτής την τέχνη του. Στην αρχή η κίνηση του χορού είναι αργή. ΑΤΣΑΠΑΤ λέγεται το αργό μέρος του. Πάντα με το κεφάλι ψηλά οι χορευτές εκτελούν το κάθε βήμα. Είναι χαρακτηριστικές οι κινήσεις των ώμων. Στο δεύτερο μέρος του χορού βλέπουμε τον ρυθμό να ανεβαίνει. Και εκεί οι χορευτές κρατούν το κεφάλι τους ψηλά. Το δεύτερο μέρος του χορού ονομάζεται ΤΡΟΜΑΧΤΟΝ.  Παλαιότερα η Σέρρα χορεύονταν κυκλικά ενώ σήμερα την βλέπουμε να χορεύεται με τους χορευτές σε ευθεία παράταξη.    Οι παραλλαγές του χορού πολλές, μαρτυρούν το πέρασμα του μέσα από το χώρο και χρόνο και το συναπάντημα του με το σήμερα. Αυτό που δεν άλλαξε  και έφτασε αναλλοίωτο ως εμάς είναι η ίδια η ουσία του χορού, η εσωτερική διονυσιακή του δύναμη  που κατορθώνει να μεταλλάξει την ενεργειακή υπόσταση του χορευτή  παρασύροντας τον “σε έναν τόπο με ανέμους που ξεριζώνουν πέτρες και  λυγίζουν  κορμιά….”













 Δημοσιευμένο άρθρο στα Τρικαλινά Νέα
                         και στο
www.thalassa-karadeniz.livepage.gr

Ο ΓΕΡΑΝΟΣ
Η εξελικτική πορεία ενός χορού από τα βάθη των αιώνων έως και σήμερα
Δώρο των Μουσών και των θεών, του Απόλλωνα και του Διονύσου, ήταν, κατά τον Πλάτωνα, η αρμονία και ο ρυθμός. Έμπνευση ηρώων και ημιθέων της ιστορίας και της μυθολογίας, δημιούργημα των θεών, ο χορός, η όρχηση, αιτιολογούσε την παρουσία του στη θρησκευτική και λατρευτική ζωή των αρχαίων προγόνων μας. Οι θεοί απεκάλυπταν σε λίγους εκλεκτούς την τέχνη αυτή, οι οποίοι με τη σειρά τους τη δίδασκαν στους συνανθρώπους τους. Δεν έπαυε, όμως, ο χορός ν’ αποτελεί την απόρροια της επιθυμίας των ανθρώπων να κινήσουν το σώμα τους και να εκφράσουν τα συναισθήματά τους, την ψυχική τους ευφορία, ακόμα και μετά από κατανάλωση αρκετής ποσότητας οίνου, σύμφωνα με ορισμένους αρχαίους συγγραφείς.

Ο χορός στην Αρχαία Ελλάδα ανήκε στο τρίπτυχο της «τέχνης των Μουσών» ή της «Μουσικής»: μουσικήποίησηχορός και αποτελούσε σπουδαίο παιδαγωγικό μέσο καλλιέργειας της ψυχής και όλων των ευγενών συναισθημάτων, καθώς και μέσο ανάδειξης της ωραιότητας του ανθρώπινου σώματος. Ήταν, όμως, και το κυριότερο μέσο στρατιωτικής προετοιμασίας για τη δημιουργία πολεμιστών, των οποίων οι κινήσεις πάνω στη μάχη θα έπρεπε να διακρίνονται από ακρίβεια, ρυθμό, τάξη και πειθαρχία, χαρακτηριστικά δηλαδή της χορευτικής αγωγής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, άλλωστε, αυτής της εκπαιδευτικής σημασίας του χορού είναι «το καρυατίζειν», ένα είδος όρχησης με καταγωγή τις Καρυές της Λακωνίας, το οποίο διδάχτηκαν οι Λακεδαιμόνιοι από τον Κάστορα και Πολυδεύκη, όπου οι κινήσεις και τα βήματα των πολεμιστών ρυθμίζονταν από τον ήχο του αυλού, ο οποίος έδινε το πρώτο σύνθημα για τη μάχη.
Η συνηθέστερη κατηγοριοποίηση των χορών στην αρχαία Ελλάδα, σύμφωνα με τον Γεώργιο Ρούμπη, δημιουργεί το δίπολο των πολεμικών και των ειρηνικών χορών. Στους ειρηνικούς χορούς, και δη τους θρησκευτικούς, οι οποίοι χαρακτηρίζονταν για την ηρεμία και τη σοβαρότητά τους, κατά την τέλεση των οποίων οι χορευτές έρχονταν σε ιερή έκσταση, πιστεύοντας ότι ταυτίζονται με το πνεύμα της λατρευόμενης θεότητας, ανήκε και ο «Γέρανος», όπου χορευόταν στη Δήλο.
Σύμφωνα με τον Πλούταρχο (Βίος Θησέα), η δημιουργία και εκτέλεση αυτού του χορού απεδίδετο στον Θησέα, ο οποίος αφού σκότωσε τον Μινώταυρο με τη βοήθεια της Αριάδνης, έκανε ένα σταθμό στη Δήλο, γυρίζοντας πίσω στην πατρίδα του. Αφού έστησε ένα ομοίωμα της Αφροδίτης, που του το είχε δώσει η Αριάδνη, χόρεψε μαζί με τους νέους και τις νέες, που είχε σώσει από τον Μινώταυρο, έναν χορό που περιελάμβανε κυματισμούς, αναδιπλώσεις, αναπτύξεις και ελικοειδείς στροφές, σε ανάμνηση των περιπετειών του στην Κρήτη. Οι σχηματισμοί αυτοί θα μπορούσαν να θεωρηθούν σαν μια μίμηση των πολύπλοκων στοών («των περιόδων και διεξόδων») του λαβύρινθου της Κνωσού και των κινήσεων του Θησέα μέσα σ’ αυτόν. Ο Πλούταρχος, επίσης, αναφέρει ότι ακόμα και στις μέρες του (1ος-2ος αιώνας μ.Χ.) οι κάτοικοι της Δήλου εξακολουθούσαν να χορεύουν τον Γέρανο. Το αγγείο του Φρανσουά (Francois) μάλιστα, ένας αττικός κρατήρας του 570 π.Χ., παριστάνει την επιστροφή του Θησέα και τον χορό των 14 νέων και νεανίδων, που τοποθετημένοι εναλλάξ και πιασμένοι απ’ τα χέρια, φορώντας εορταστικά ενδύματα, χόρευαν τον Γέρανο.
Κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους, ο χορός διασπάστηκε από το προαναφερόμενο τρίπτυχο, αποκτώντας περισσότερο ψυχαγωγικό χαρακτήρα, με κύρια χαρακτηριστικά την «παντομίμα» και τους χορευτές – μίμους. Στα Βυζαντινά χρόνια πάλι, η εκκλησία κράτησε μια εχθρική στάση απέναντι στους ρωμαϊκούς χορούς, ενώ αντιπροσωπευτικοί χοροί της εποχής ήταν οι «κύκλιοι», όπως ο «συρτός», ο «Πυρρίχιος» (αρχαίος πολεμικός χορός), ο «Σάξιμος» και ο «Γέρανος». Για τον Γέρανο, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, αναφέρει ότι ίσως πήρε το όνομά του από τους σχηματισμούς των χορευτών, που έμοιαζαν με τους σχηματισμούς των γερανών (πουλιών), όταν αντιμετώπιζαν ξαφνική καταιγίδα. Την ίδια ερμηνεία δίνει και ο παριανός συγγραφέας Εμμανουήλ Σαγκριώτης.Στην Πάρο των Κυκλάδων μας, ένας χαρακτηριστικός χορός είναι ο «Αγέρανος», αναβίωση του παλαιότερου μεικτού χορού της αρχαιότητας, όπως αναφέρει η Κυριακή Ραγκούση – Κοντογιώργου. Κατά τις ανασκαφές του Δηλίου στην Πάρο, σύμφωνα με ανακοίνωση της αρχαιολόγου – μουσικολόγου, Ζώζης Παπαδοπούλου, βρέθηκε κεραμικό πλακίδιο της γεωμετρικής περιόδου, στο οποίο εικονίζονται άνδρες γυμνοί ορχούμενοι τον αγέρανο.
Με τον παριανό χορό ασχολήθηκαν αξιόλογοι περιηγητές, μελετητές, συγγραφείς, αρχαιολόγοι, μουσικολόγοι κ.λπ. Ο Choiseul Gouffier ονόμαζε τον παριανό χορό «Romeca», ενώ τον συνέδεε με τους αρχαίους χορούς. Όσον αφορά τον όρο «Romeca», η Αλεξάνδρα Βουτυρά, σε διάλεξή της με θέμα «Η απεικόνιση του χορού από τους Ευρωπαίους Περιηγητές του 18ου και 19ου αιώνα», υποστήριξε ότι τα «Ρωμαίϊκα» είναι παραλλαγές του συρτού και ονομάστηκε έτσι απ’ το εξής γεγονός: κάθε περιηγητής που ερχόταν στην Ελλάδα είχε μαζί του ένα Τούρκικο Φιρμάνι για να του επιτρέπουν την εύκολη μετακίνηση και έναν Δραγουμάνο διότι δεν ήξερε τη γλώσσα. Όταν ο περιηγητής ρωτούσε: «Τι χορεύουν εδώ;» είναι πιθανόν ότι θα απαντούσε ότι χορεύουν «Ρωμαίϊκα», χαρακτηρίζοντας την εθνικότητα του χορού και όχι το είδος του. Ο όρος, εξάλλου, δεν απαντάται σε Έλληνες συγγραφείς, κατά τον Άλκη Ράφτη. Κατά τον Γεώργιο Ρούμπη, τα «Ρωμαίϊκα» δεν είναι παραλλαγές του συρτού χορού, αλλά διαφορετικά είδη του, καθώς ο συρτός παρουσιάζει παραλλαγές σ’ όλη την Ελλάδα, αλλά πάνω απ’ όλα είναι μεικτός, σε αντίθεση με τις περιγραφές και τις απεικονίσεις ορισμένων περιηγητών για τον συγκεκριμένο χορό.
Ο Γάλλος περιηγητής του 18ου αιώνα, Pierre Augustin de Guys, έδωσε μια ακριβή περιγραφή του χορού αυτού: «Η κορυφαία πιάνει ένα αγόρι από το χέρι απλώνοντάς του μαντήλι, κι ενώ το ζευγάρι κρατάει το μαντήλι από τις δύο άκρες, οι άλλοι χορευτές και χορεύτριες, ολόκληρη σειρά, περνούν και ξαναπερνούν ανάμεσά τους σκύβοντας κάτω απ’ το μαντήλι. Στην αρχή ο χορός κινείται αργά και γύρω – γύρω. Ύστερα η κορυφαία κάνοντας διάφορα τριγυρίσματα οδηγεί το χορό γύρω της. Η τέχνη της είναι να αποσπασθεί από τη σειρά και να ξαναφανεί ξαφνικά στην κορυφή του χορού με τους πολλούς ομόκεντρους γύρους ανεμίζοντας θριαμβευτικά το μαντήλι».
Ο Γερμανός J.H. Riedesel, γύρω στα 1768, σημειώνει ότι οι Παριανές θεωρούνται οι καλύτερες χορεύτριες του Αιγαίου, κυρίως στο «Ρωμαίικο» ελληνικό χορό, που είναι πολύ ευγενικός. Ο Φαίδων Κουκουλές, βυζαντινολόγος και ακαδημαϊκός, περιγράφει τον αγέρανο σαν είδος κυκλικού χορού, με πολλούς ελιγμούς. Κατά τον χορό αυτό, ψάλλεται ένα ειδικό άσμα, ο «αγέρανος», κατά τη διάρκεια του οποίου οι χορευτές, με αργό ρυθμό, κάνουν τρία βήματα προς τα δεξιά και ένα, έπειτα, προς τα αριστερά. Οι χορευτές περιφέρονται, ενώ ο καθένας στηρίζει τα χέρια του στον ώμο του συγχορευτή του και ίσως αυτό να είναι «το των αρχαίων ‘έκαστος υφ’ εκάστου». Σημειώνει, επίσης, ο Φαίδων Κουκουλές ότι υπάρχει και διαφορετικός τρόπος «του χορεύειν» τον αγέρανο, κατά τη διάρκεια των Απόκρεων, ο οποίος δεν είναι τελείως κυκλικός, ενώ οι χορευτές κρατούν χιαστί τα χέρια τους. Ο χορός αυτός στην Ήπειρο ονομάζεται «γεράνι», στον Πόντο «αερανός», ενώ στην Σπάρτη και την Λάρισα «γέρανος».
Η Δώρα Στράτου αναφέρει τα εξής για τον αγέρανο της Πάρου: «ένα ζευγάρι στέκεται σε μια μεριά και γύρω του αρχίζουν να προστίθενται τα υπόλοιπα. Όταν κουλουριάσει, αρχίζει το ξεκουλούριασμα από το ζευγάρι που βρίσκεται απ’ έξω. Συνήθως τραγουδιέται και χορεύεται χωρίς μουσική υπόκρουση. Οι χορευτές πιάνονται από τους ώμους, τα βήματα πάνε αργά στο πρώτο μέρος της μουσικής, ενώ στο δεύτερο γίνονται πηδηχτά και ταχύτερα».
Σ’ αυτό το σημείο παρατίθενται οι στίχοι του Αγέρανου της Πάρου, όπως καταγράφτηκαν σε εκτέλεση από όμιλο γυναικών, χωρίς μουσική υπόκρουση (σας επισυνάπτω και το αρχείο ήχου). Η κορυφαία του χορού ξεκινά να τραγουδά κάθε δίστιχο, ενώ ο υπόλοιπος όμιλος των γυναικών επαναλαμβάνει μετά από αυτήν τα ίδια λόγια. Το ρεφραίν έχει γρηγορότερο ρυθμό και επαναλαμβάνεται 2 φορές.



Άρχισε γλώσσα μου άρχισε
τραγούδια ν’ αραδιάζεις
και την καλή παρέα μας
να την διασκεδάζεις.

Τούτη η γη που την πατούμε
όλοι μέσα θε να μπούμε. (2)

Και το αηδόνι που λαλεί
στην πέρα πρασινάδα
και λέει τα τραγούδια του
με τόση νοστιμάδα.

Να’ μουνα στην γης βελόνι
να πατάς να σ’ αγκυλώνει. (2)

Αυτό το αχ δεν το’ ξερα
πότες να το φωνάξω
και τώρα δεν περνά στιγμή
να μην αναστενάξω.

Άχου βάχου μέρα νύχτα
μ’ έφαγε ο καημός και η πίκρα. (2)

Παναγιά μου από την Πάρο
κείνον που αγαπώ θα πάρω. (2)

Παναγιά μου από την Τήνο
μήνυσέ μου τι θα γίνω. (2)

Παρακαλουθήστε και ένα βίντεο που έχει ανεβάσει ο Δρ. Χορολογίας και Ελληνικών Παραδοσιακών Χορών του Πανεπιστημίου Αθηνών, Σταύρος Σπηλιάκος, με δύο εκδοχές του Αγέρανου της Πάρου.

Αυτά τα ολίγα για τον Αγέρανο της Πάρου και τις απαρχές του στον αρχαίο θρησκευτικό χορό, Γέρανο, εμπνευσμένο από τον ήρωα Θησέα. Για ακόμη μια φορά συνειδητοποιούμε τον μαγικό αυτό δεσμό που ενώνει το αρχαίο ελληνικό πνεύμα με την γνήσια και ατόφια νεοελληνική ψυχή και τις εκφάνσεις της. Και όλα αυτά περνοδιαβαίνουν μέσα στο χωρόχρονο: αρχαία Ελλάδα στους γεωμετρικούς, αρχαϊκούς, κλασικούς και ελληνιστικούς της χρόνους, Βυζάντιο, Νεώτερη Ελλάδα…
Το παρόν άρθρο έχει δημοσιευτεί
στο περιοδικό “Οι Νάξιοι” (τεύχος 14: Απρίλιος-Μάιος-Ιούνιος 2003)xefteri.wordpress.com

Τσακώνικος χορός

088.jpgΟ Τσακώνικος χορός σαν ενιαίο σύνολο, μελωδία, ρυθμός και χορός, είναι ίσως το μοναδικό δείγμα αρχαίας ελληνικής μουσικής που διασώθηκε ως σήμερα και αυτό γιατί είναι ιερός λατρευτικός χορός. 
Θεωρείται ότι είναι αναπαράσταση της προσπάθειας του Θησέα να βγει από το Λαβύρινθο και ότι είναι ο χορός «γέρανος» που περιγράφει ο Πλούταρχος.
090.jpgΟ χορός μεταφέρθηκε από τους Μινωίτες και διατηρήθηκε από τους Μυκηναίους της Λακωνίας που κατέφυγαν στον Πάρνωνα, γύρω στο 1100 π.χ για να αποφύγουν τους τραχείς Δωριείς. Με την επικράτηση του Δωδεκάθεου ο χορός αφιερώθηκε στον Απόλλωνα, η λατρεία του οποίου επικρατεί σε όλη την Κυνουρία. 
Στην πορεία ξεκόβει από αυτόν και αναπαριστά τη νικηφόρα πάλη του Απόλλωνα με το φίδι «… με τον απολλώνιο παιωνικό ρυθμό των 5 χρόνων, τα φιδίσια κυκλίσματα, στροφές, διπλώματα και ξεδιπλώματα του χορευτικού ομίλου και με τον κορυφαίο που φέρνει βόλτες κύκλο τον χορό και κάποτε χορεύει αντικριστά με τον δεύτερο χορευτή, θυμίζει πύθιο νόμο ορχηστικό και μουσικό (πάλη του Απόλλωνα προς τον Πύθωνα)…». 
Ο «κλειστέ» (κλειστός) τσακώνικος χορός χορευόταν σε όλα τα χωριά της Τσακωνιάς στους γάμους, στα πανηγύρια και στις «κλειστές» διασκεδάσεις (π.χ. Απόκριες) που δεν μπορούσαν να χορέψουν σε ανοιχτό χώρο.
Είναι πράγματι κλειστός χορός με τα χέρια περασμένα, το δεξί του δευτέρου κάτω από το αριστερό του πρώτου και πιασμένα με τα δάχτυλα σταυρωτά και σφιγμένα, τα κορμιά κολλητά το ένα με το άλλο, χωρίς περιθώρια «άνεσης». Τα βήματα είναι αργά, μετρημένα και ο χορός ξετυλίγεται κάνοντας κύκλους και στροφές, διπλώματα και ξεδιπλώματα. Χορεύεται μέχρι σήμερα σε 5/8 (αργός) ή 5/4 (γρήγορος).  Άλλοι τσακώνικοι χοροί είναι ο «τεσσέρα», ο «στα τρία» (τα «τσία), ο «πέρα η μεριά πηγή tyros.gr

7 σχόλια:

εργδημεργ είπε...

Ευχαριστω για την αφιέρωση, αλλ' αυτη μάλλον ανήκει στη Μάγια τη Μέλισσα!

Ανώνυμος είπε...

Χαίρε ω Εργοδότα..μα επέλεξα αυτήν τήν ανάρτηση για να σου ανυψωσω ολιγον το ηθικόν με εναν ηρωικό πυρρίχιο.με πονάει η ψυχή μου νά εισαι ετσι πιεσμένος...αντε βρε ψηλά το κεφάλι...σαφώς και στήν Μάγια....ασπασμούς..

Ανώνυμος είπε...

ΦΩΤΕΙΝΗ ΧΑΙΡΕ

Έυγε Αστεράκι! Ψυχανεμίζεσαι, τα πάντα στον ευαγή αέρα, δικαίως φέρεις τα λαμπρά σου ονόματα
Ως Φωτεινό Αστέρι.

Μετά την επιστροφή μου, απο το ταξίδι μου στην Δήλο, έκανα κι'εγώ αυτές τις διαπιστώσεις με τα ίδια μου τα μάτια, τυχαίο;

Λοιπόν, η Δήλος φωνάζει απο μακρυά την πολύ στενή της σχέση, που είχε με την "Μινωική Κρήτη".
Οι ναοί και οι ιεροί τόποι λατρείας είναι ερείπια μέσα στον χρόνο,αλλά μαρτυρούν την πραγματική ιστορία της τότε εποχής.

Το μνημείο που σχετίστηκε παλαιότερα με τον Κερατώνα και τον Κεράτινο Βωμό (εκεί που έγινε η "όρχησις" απο τον Θησέα και τους συντρόφους του;) έχει την μορφή ναού με τετράγωνο σηκό και πρόναο, με δώδεκα κίονες στην Ν πλευρά.
Σύμφωνα με επιγραφή κτίστηκε απο τους Αθηναίους στα 345πχ, και ταυτιζοταν με το Πύθιον Ίερό του Άπόλλωνος, παλαιότερα δε, είχε ταυτιστεί με το μνημείο των Ταύρων!

Ανατολικά απο το Πύθιον υπάρχει ένα καμπύλο τοίχος που σχετίστηκε με το γνωστό Σήμα της Λαοδίκης και Υπερόχης, τον Τάφο των δύο Υπερβόρειων Μυστηριωδών Παρθένων, οπου στον ταφο τους οι Δήλιες νεαρές προσέφεραν πριν τον γάμο τους βοστρύχους απο τα μαλλιά τους τυλιγμένα σε αδράχτια, οι άνδρες προσέφεραν τρίχες απο τα γένια τους πάνω σε κλαδιά. .

Στα δυτικά του Πυθίου υπάρχουν τα θεμέλια δύο τετράγωνων κτισμάτων, που κάποτε σχετίστηκαν με τον Οίκο των Ανδρίων και το Ιεροποιείο,
σήμερα θεωρούνται διοικητικά κέντρα του Ίερού.
Η εξωτερική πλευρά των τοίχων τους διακοσμήθηκε με εξαγωνικά ανάγλυφα που θυμίζουν
"κηρήθρα Μελισσών".
(Αυτήν τήν "κηρήθρα" την έχω ξανα δεί στα ερείπια ενος"άγνωστου ναού" του Απόλλωνος στο τόπο γέννησης μου.)

Το Μνημείο των Ταύρων που σχετίστηκε με το Πύθιον.
όπου έκαιγε "Άσβεστον Πυρ"!!!!!.

Η Μινώα Κρήνη, ενα πηγάδι σε μορφή δεξαμενής με έντεκα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στον πυθμένα του και που στο τρίτο απο αυτά υπάρχει ενας κίονας και πάνω του στηρίζοταν όλη η στέγη της Κρήνης.
Σε αναθηματικό ανάγλυφο, του τέλους του δεύτερου
αι.πχ. παριστάνει ποτάμιο θεό και τρείς κόρες που η επιγραφή ονομάζει "Μινωϊδες Νύμφες".
Υπήρχαν αυστηρά πρόστιμα για αυτούς που μίαιναν τον χώρο πλένοντας η κολυμπώντας.
Λέγεται, οτι υπήρχε σύνδεση της δεξαμενής με Κρήτη η Αίγυπτο.

********

Και επειδή βλέπω οτι είναι ημέρα αφιερώσεων
ας αφιερώσω και εγώ σε εσάς, κάτι που είχα γράψει πρίν πολλάαα χρόνια.


ΣΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΤΟΝ ΧΟΡΟ

Και νά! στην γη έφτάσαμε
στον γαλανό πλανήτη
και την Άργώ άράξαμε
στον χρόνο και στην λήθη.
Ακολουθώντας του ήλιου τον χορό
ζάλη μας έπιασε απο τις σβούρες,
κανείς δεν πέφτει στο κενό
άν μάθει τις σωστές φιγούρες.
Ό πρώτος που σέρνει τον χορό
και πίσω του ακολουθούν οι άλλοι
περιφορά θα κάνουν στον Θεό
με ορμή ψυχής, και χάρη.
Μα αφού τελειώσει ο χορός
του ήλιου ο Πυρρρίχης
δαμάστηκε ο μελλανός,
ο ίππος της Μελανίππης.
Καβάλα σε άσπρα άλογα
γοργά προς το Φώς να καλπάσουν
και οι χοροί και τα άλλογα
ταξίδι στον χρόνο θε να δοκιμάσουΝ.

ΥΓ. Ψάξε άμα θες και τα της Μελανίππης και δες ποιός ήταν ο σύζυγός της, στα Βοιωτικά του Παυσανία.

Μάγια η Μέλισσα.

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα Μάγια
Δήλος!!!![ανευ σχολίου]
Φυσικά θα ερχόσουν σε επαφή με τά διάσπαρτα Μινωικά απομεινάρια ..ευχαριστούμε για τήν περιγραφή!
Μελανίππη!!μετά τα ταχύρυθμα μαθήματα Γεωλογίας-που χρωστώ σε αναγνώστη του μπλόγκ-θα εχει τήν θέση της με ιδιαίτερη ανάρτηση
Ποίηση!!!ευγε!!
να εισαι πάντα καλά..
ΦΩΤΕΙΝΗ

Ανώνυμος είπε...

Μάγια καί πάλι..."αγνωστος ναός του Απόλλωνα";;;;;!!!!!κάτι παραπάνω;;;
ΦΩΤΕΙΝΗ

Ανώνυμος είπε...

Φαντάσου μία απο τις Απολλωνίες!
Τόπος: Κεντρική Μακεδονία.
Όταν λέω "άγνωστος" ενοώ στο ευρύ κοινό, να μην σου πώ και σε ελάχιστους αρχαιολόγους, ίσως και σε κανέναν.
Επειδή είναι ο τόπος γεννησής μου σταματώ εδώ.
Αυτά Φωτεινή, δεν τα βρίσκει κανείς στην τύχη αν δεν θέλουν να δοθούν απο ψηλά.


Μάγια η Μέλισσα.

Ανώνυμος είπε...

Σωστά..!!