Ηπειρωτικοί Συνασπισμοί εναντίον Ωκεάνιας Ηγεμονίας – Η Γεωπολιτική Διαλεκτική!!!!

 

Η γεωπολιτική είναι το θέμα - μεταξύ ιστορίας, γεωγραφίας, πολιτιστικής ανθρωπολογίας και πολιτικής επιστήμης - που επιδιώκει να εξηγήσει ιστορικά γεγονότα και να προβλέψει τα αποτελέσματά τους, χρησιμοποιώντας διεπιστημονική γνώση και ιστορική έρευνα. Οι πρωταγωνιστές της, γενικά πολιτικοί με βαθύ ιστορικό όραμα, συχνά εργάζονταν για το στρατηγικό συμφέρον των δυνάμεων των οποίων ήταν πολίτες ή ηγέτες. Ήταν ο Σουηδός Rudolph Kjellen (1864-1922) που χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον όρο «γεωπολιτική», μια έννοια που αναπτύχθηκε στο σημαντικό έργο του, The State as a Living Organism (1916). Χαρακτηριστικό της γεωπολιτικής είναι η άκρως ρεαλιστική προσέγγιση, που βασίζεται στην ανάλυση συγκεκριμένων οικονομικών, χρηματοπιστωτικών, στρατιωτικών, ιστορικών, γεωγραφικών συνθηκών και στα ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά των σεναρίων που μελετούν.

Λόγω της εξαιρετικής σημασίας της, που γενικά προορίζεται για έναν μικρό κύκλο ειδικών, η γεωπολιτική είναι ίσως η επιστήμη ικανή να παρέχει τις πιο ειλικρινείς απαντήσεις στα μεγάλα ιστορικά γεγονότα, τους πολέμους και τις πιο σημαντικές οικονομικές επιλογές, που αποφασίζονται παρασκηνιακά, χωρίς τη γνώση του κοινού και των περισσότερων κύκλων εξουσίας. Θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι η γεωπολιτική μελετά και αποκαλύπτει το απόκρυφο imperii, τα μυστικά της εξουσίας. Για το λόγο αυτό, αποφασίσαμε να προσφέρουμε στους αναγνώστες ένα ενδιαφέρον δοκίμιο για τα γεωπολιτικά ζητήματα του παρόντος, με μια ιδιαίτερη ματιά στη σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και Δύσης, τον πόλεμο δι' αντιπροσώπων που λαμβάνει χώρα στην Ουκρανία. Είναι γραμμένο από έναν νεαρό Μαροκινό μελετητή της γαλλικής γλώσσας, τον Youssef Hindi, ο οποίος αντλεί πολλές από τις πεποιθήσεις του από τη μελέτη των έργων του μεγάλου Γερμανού γεωπολιτικού Karl Haushofer, ιδιαίτερα από το μνημειώδες On Geopolitics, από το οποίο λαμβάνονται τα εισαγωγικά σε εισαγωγικά του κειμένου. Η μετάφραση, η επιμέλεια και οι σημειώσεις είναι του Roberto Pecchioli. Η πηγή είναι strategika.fr

Η γεωπολιτική είναι «η γεωγραφική συνείδηση του κράτους» (K. Haushofer). Το κράτος είναι μια κοινότητα ανθρώπων σε έναν καθορισμένο χώρο, στην πραγματικότητα ένας πολιτισμός με σαφή όρια. Σε αυτή την περίπτωση μπορούμε να μιλήσουμε για ένα «κράτος-πολιτισμό» – για να χρησιμοποιήσουμε την έννοια του Weiwei Zhang, όπως η Κίνα και η Ρωσία. (1) Για τον Γερμανό γεωπολιτικό επιστήμονα Karl Haushofer (1869-1946), η γεωπολιτική δεν είναι ούτε δεξιά ούτε αριστερή, αλλά στοχεύει να υπηρετήσει όλη την ανθρωπότητα προωθώντας την κατανόηση μεταξύ των λαών. Αντικείμενο μελέτης του Haushofer είναι οι «μεγάλες ζωτικές συνδέσεις του σημερινού ανθρώπου στο σημερινό χώρο» και στόχος του είναι «η ένταξη του ατόμου στο φυσικό του περιβάλλον και ο συντονισμός των φαινομένων που συνδέουν την κατάσταση με το χώρο».

Αυτή η πειθαρχία στοχεύει επίσης και πάνω απ 'όλα να παρέχει στους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής τα πνευματικά εργαλεία που είναι απαραίτητα για την αποτελεσματική λήψη αποφάσεων και δράσης. Ωστόσο, αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι ότι υπάρχει μια κινεζική γεωπολιτική, μια ρωσική γεωπολιτική και μια αμερικανική γεωπολιτική, αλλά δεν υπάρχει ευρωπαϊκή γεωπολιτική, δεδομένου ότι η Γηραιά Ήπειρος είναι ενσωματωμένη στην αμερικανική πλευρά. Και ακόμη και αν οι Ηνωμένες Πολιτείες αποσυρθούν από την Ευρώπη, δεν θα υπήρχε ευρωπαϊκή γεωπολιτική, αλλά γαλλική, γερμανική, ιταλική γεωπολιτική κ.λπ.

Τα ευρωπαϊκά κράτη έχουν στερηθεί από την Ουάσιγκτον την κυριαρχία τους και το δικαίωμά τους να ορίζουν τους φίλους και τους εχθρούς τους. Όσο ένας λαός υπάρχει στην πολιτική σφαίρα, πρέπει να κάνει τη διάκριση μεταξύ φίλων και εχθρών, επιφυλάσσοντάς την, ωστόσο, για ακραίες περιστάσεις των οποίων θα είναι ο μοναδικός κριτής. Αυτή είναι η ουσία της πολιτικής ύπαρξής της. Τη στιγμή που δεν έχει την ικανότητα ή τη βούληση να κάνει αυτή τη διάκριση, παύει να υπάρχει πολιτικά. Αν δεχτεί ότι ένας ξένος του επιβάλλει την επιλογή του εχθρού του και του πει εναντίον ποιου έχει το δικαίωμα ή όχι να πολεμήσει, παύει να είναι πολιτικά ελεύθερος λαός και ενσωματώνεται ή υποτάσσεται σε άλλο πολιτικό σύστημα».

Αυτό το άλλο πολιτικό σύστημα είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση συν το ΝΑΤΟ, υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών. Αν η πολιτική είναι η σφαίρα της διάκρισης μεταξύ φίλου και εχθρού (2), τότε η σφαίρα της γεωπολιτικής είναι αυτή της συμμαχίας και της αντιπαράθεσης μεταξύ κρατών. Η εφαρμοσμένη γεωπολιτική είναι, πρώτα απ' όλα, η διαχείριση από την πολιτική εξουσία του χώρου της, του δικού της χώρου, του χώρου των ανθρώπων της. Να ασφαλίσει κανείς τα σύνορά του και να κρατήσει έξω από αυτά, στο μέτρο του δυνατού, κάθε απειλή που μπορεί να ασκήσει οποιοδήποτε κράτος, οποιοσδήποτε στρατός, οποιαδήποτε εχθρική οργάνωση. Για τον Haushofer, η έννοια της γεωπολιτικής είναι «ένα από τα πιο εύχρηστα και εκλεπτυσμένα πολιτικά εργαλεία για την καταγραφή και τη μέτρηση της κατανομής της ισχύος στο διάστημα, στην επιφάνεια της γης: ένα κλειδί για το παιχνίδι των δυνάμεων, το οποίο επηρεάζει τόσο το παρόν και το μέλλον μας. Χρησιμοποιώντας αυτό το κλειδί, μπορούμε να βάλουμε στο παιχνίδι και να υπερθέσουμε σχεδόν χωρίς κενά τους χωρικούς περιγραφικούς παράγοντες της πολιτικής γεωγραφίας και τους χρονικούς περιγραφικούς παράγοντες της καθημερινής ιστορίας στα αποτελέσματά τους για τη δυναμική μετασχηματιστική δύναμη της ημέρας και της στιγμής. «Δομικοί εχθροί: ξηρά/θάλασσα, αυτοκρατορία/ηγεμόνας. Στην αρχαιότητα σφυρηλατήθηκαν κράτη και μεγάλα μοντέλα γεωπολιτικών δυνάμεων, τα οποία εξελίχθηκαν σε τεχνικό επίπεδο, αλλά των οποίων το πνεύμα παρέμεινε. Η αντίθεση μεταξύ της χερσαίας αυτοκρατορίας και του θαλάσσιου ηγεμόνα είναι ένα μόνιμο στοιχείο μέχρι σήμερα και δομεί την παγκόσμια γεωπολιτική. Οι πόλεμοι μεταξύ Σπάρτης και Αθήνας, και μεταξύ Ρώμης και Καρχηδόνας, θα βρουν απήχηση στον Μεσαίωνα και στη σύγχρονη εποχή στους πολέμους μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας, Αγγλίας και Ρωσίας, Αγγλίας και Γερμανίας και σήμερα στους πολέμους μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας. Οι γεωπολιτικές σταθερές καλύπτουν μια πολύ μακρά ιστορική περίοδο. Σε γεωπολιτικό και νομικό επίπεδο, από τον δέκατο έκτο αιώνα, ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο δύο χωρικές τάξεις αντιτίθενται η μία στην άλλη: αυτή της ανοιχτής θάλασσας και αυτή της ηπειρωτικής χώρας. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η ευρωκεντρική παγκόσμια τάξη που εμφανίστηκε τον δέκατο έκτο αιώνα χωρίστηκε σε δύο ξεχωριστές παγκόσμιες τάξεις, τη γη και τη θάλασσα. Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, η αντίθεση μεταξύ ξηράς και θάλασσας γίνεται το παγκόσμιο θεμέλιο των παγκόσμιων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Από τώρα και στο εξής, δεν θα είναι πλέον εσωτερικές θάλασσες όπως η Μεσόγειος, η Αδριατική ή η Βαλτική, αλλά ολόκληρη η υδρόγειος, μετρούμενη γεωγραφικά, και οι ωκεανοί...

Έτσι, δύο οικουμενικές και παγκόσμιες τάξεις αντιμετωπίζουν η μία την άλλη χωρίς να μπορούν να συσχετιστούν με τη σχέση μεταξύ οικουμενικών δικαιωμάτων και συγκεκριμένων δικαιωμάτων. Κάθε ένα από αυτά είναι καθολικό. Ο καθένας έχει τη δική του ιδέα για τον εχθρό, τον πόλεμο και τη λεηλασία, αλλά και για την ελευθερία. Η μεγάλη παγκόσμια απόφαση του δικαίου των εθνών τον δέκατο έκτο και δέκατο έβδομο αιώνα κορυφώθηκε έτσι στην ισορροπία μεταξύ ξηράς και θάλασσας, στην πρόσωπο με πρόσωπο δύο τάξεις που δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά να καθορίσουν το νέο νόμο της γης (3) στις εντάσεις της συνύπαρξής τους. Από τότε μέχρι το τέλος του εικοστού αιώνα, η ισορροπία δυνάμεων μετατοπίστηκε προς όφελος των ναυτικών δυνάμεων, ιδίως της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και στη συνέχεια του Αμερικανού κληρονόμου της. Η πτώση της ηπειρωτικής εξουσίας μετά την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση, η οποία αποδυνάμωσε τόσο τη Ρωμαϊκή Εκκλησία όσο και την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, επέτρεψε μακροπρόθεσμα την ηγεμονική επέκταση των αγγλοαμερικανικών θαλασσοκρατιών και την υποβάθμιση της ηπειρωτικής Ευρώπης σε υποτελή των ΗΠΑ. Η έξοδος από τη σκηνή της ιστορίας της Ευρώπης, καθώς και η γέννηση του πολυπολικού κόσμου, έγινε αντιληπτή από ορισμένα οραματικά μυαλά ήδη από τις δεκαετίες του τριάντα και σαράντα του εικοστού αιώνα. Στην αλληλογραφία του με τον Nicolaus Sombart μεταξύ 1933 και 1943, ο Carl Schmitt έγραψε: «Οι πραγματικοί ανταγωνιστές σήμερα είναι η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Η Ευρώπη είναι εκτός παιχνιδιού. Ο Τοκβίλ (5) το κατάλαβε αυτό πριν από εκατό χρόνια. Αλλά ακόμη και η ίδια η ιδέα της παγκόσμιας κυριαρχίας έχει τελειώσει. Αυτό που έρχεται είναι ένας νέος Νομός της Γης, μια νέα γεωγραφική τάξη. Πρέπει να σκεφτούμε με πλανητικούς όρους, στις διαστάσεις μιας πλανητικής γεωγραφικής επανάστασης. Αυτό που αναδύεται τώρα είναι μια τάξη «ανοιχτού χώρου». Ο σημερινός πόλεμος μεταξύ της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία είναι το αποτέλεσμα αυτής της έντασης μεταξύ χερσαίων και θαλάσσιων δυνάμεων. Ο πόλεμος που διεξάγει σήμερα η Ρωσία είναι κλασικός, με την έννοια ότι διεξάγεται εκεί όπου ρωσόφωνοι πληθυσμοί είναι παρόντες στα εδάφη της πρώην ρωσικής και σοβιετικής αυτοκρατορίας. Αγωνίζεται στη φυσική ζώνη επιρροής του και όχι στην άλλη άκρη του κόσμου. Είναι ένας πόλεμος του δέκατου ένατου αιώνα, χαρακτηριστικός των χερσαίων δυνάμεων, συγκρίσιμος με εκείνον της Πρωσίας που πολέμησε για να επανενώσει (εν μέρει) τους γερμανικούς πληθυσμούς που ήταν διασκορπισμένοι σε διάφορα μέρη της Ευρώπης. Η Ρωσία διεξάγει επίσης έναν πόλεμο για να προστατεύσει τη γεωπολιτική ζώνη επιρροής της, την οποία η Αμερική καταπατά μέσω του ΝΑΤΟ. Μπορούμε να πάμε πίσω στην αρχαιότητα για να βρούμε αυτό το είδος περιορισμένου πολέμου προκειμένου να διατηρήσουμε ή να επεκτείνουμε τη ζώνη επιρροής κάποιου. Μια ζώνη επιρροής που συμπίπτει με τη ζώνη ασφαλείας, να χαράξει ένα γεωγραφικό όριο πέρα από το οποίο απειλείται η ίδια η ζωή του κράτους.

Στο πρώτο μισό του τρίτου αιώνα π.Χ., όταν η Ρώμη ενοποίησε την Ιταλία, απειλήθηκε στα ανατολικά, στις ακτές της Τυρρηνίας, από την Καρχηδόνα. Γύρω στο 280 π.Χ., η Καρχηδόνα κατέλαβε τη Λιπάρα (σημερινό Λίπαρι) στις Αιολίδες Νήσους, ένα σημαντικό παρατηρητήριο στο στόμιο του στενού της Μεσσήνης. Το 270 π.Χ. Η Ρώμη ανακατέλαβε το Reggio, απέναντι από τη Σικελία, και από εκείνη τη στιγμή έλεγχε το στενό της Μεσσήνης, μία από τις δύο κύριες οδούς επικοινωνίας μεταξύ της ανατολικής και της δυτικής λεκάνης της Μεσογείου. Η Καρχηδόνα, η οποία προσπάθησε ανεπιτυχώς να αποτρέψει την ενοποίηση της ιταλικής χερσονήσου από τη Ρώμη, ήθελε τουλάχιστον να κλείσει την πρόσβαση της Ρώμης στη Σικελία, το κλειδί για την καρχηδονιακή αποικιακή ηγεμονία. Μπορούμε να κάνουμε έναν παραλληλισμό με την ιστορική ακολουθία που ξεκινά με την άνοδο του Βλαντιμίρ Πούτιν στην εξουσία στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Καθώς η Ρωσία ανασυγκροτήθηκε και εδραίωσε το κράτος της, βρέθηκε να απειλείται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Καρχηδόνα της σύγχρονης εποχής εντός των συνόρων της (πόλεμος της Τσετσενίας) και έξω από αυτήν από την πρόοδο του ΝΑΤΟ προς τη ζώνη επιρροής της, την ασφαλή ζώνη της. Για να εδραιωθεί ως περιφερειακή δύναμη, η Ρώμη αναγκάζεται να εγκαταλείψει την ιταλική χερσόνησο και να αντιμετωπίσει την Καρχηδόνα, ακριβώς όπως η Ρωσία άφησε τα σύνορά της για να αντιμετωπίσει το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία. Και στις δύο περιπτώσεις, ο πόλεμος ήταν αναπόφευκτος. Είτε η χερσαία δύναμη παραμένει εντός των συνόρων της και επιτρέπει στη θαλάσσια δύναμη να έρθει και να της επιτεθεί στο έδαφός της, με κίνδυνο να στριμωχτεί ή ακόμα και να εξαφανιστεί, είτε σχεδιάζει να προστατεύσει στρατιωτικά μια ευρύτερη ζώνη επιρροής που αποτελεί διαρκή προστασία. Τα συμφέροντα της Καρχηδόνας, τα οποία βρίσκονταν στον στρατιωτικό, πολιτικό και εμπορικό έλεγχο της Μεσογείου, ήταν ευθέως αντίθετα με τα ζωτικά συμφέροντα της Ρώμης, η οποία ήταν να εξασφαλίσει μια ζώνη επιρροής και προστασίας. Η Καρχηδόνα απέκλειε τη Ρώμη, όπως κάνουν οι Αμερικανοί με τη Ρωσία. Οι Καρχηδόνιοι ήθελαν να κάνουν τη Σικελία γέφυρα προς την Ιταλία, ακριβώς όπως οι Αμερικανοί χρησιμοποίησαν την Ουκρανία ως προγεφύρωμα προς τη Ρωσία.

Η Ρωσία, όπως και η Ρώμη στο παρελθόν, βρίσκεται σε αμυντική στάση, αλλά απαντά στην επίθεση ενός εχθρού, της Αμερικής, η οποία είναι μακριά από τον στρατό της. Η Ρώμη κατέστρεψε την Καρχηδόνα για να μειώσει την απειλή στο τίποτα. Η Ρωσία μπορεί να καταστρέψει την Αμερική μόνο με κόστος μια καταστροφική πυρηνική ανταλλαγή για την ανθρωπότητα. Ενώ οι ΗΠΑ απειλούν τη Ρωσία κοντά στα σύνορά της χρησιμοποιώντας Ουκρανούς και Ευρωπαίους πράκτορες. Οι Αμερικανοί διεξάγουν διεθνή πόλεμο εναντίον της Ρωσίας χωρίς να χρειάζεται να εμπλακούν επίσημα. Η στρατιωτική ασυμμετρία εις βάρος της Ρωσίας είναι εξαιρετικά σημαντική. Αλλά η ασυμμετρία σε αυτή τη σύγκρουση δεν είναι αποκλειστικά στρατιωτική. Η Ρωσία διεξάγει έναν παραδοσιακό, συμβατικό, περιορισμένο πόλεμο. Θα πούμε ακόμη ότι η ρωσική επίθεση περιορίζεται από την ίδια τη φύση της Ρωσίας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες διεξάγουν έναν πόλεμο πέρα από κάθε όριο, δηλαδή έναν πόλεμο του οποίου το πεδίο δράσης δεν είναι πλέον μόνο στρατιωτικό, αλλά και πολιτικό, οικονομικό, νομικό και κοινωνικό. Ο πόλεμος εκτός ορίων είναι ολοκληρωτικός πόλεμος. Και είναι ακριβώς αυτή η ολομέτωπη επίθεση που αντιμετωπίζει η Ρωσία εδώ και πολλά χρόνια. Η συγκρότηση γεωπολιτικών μπλοκ ως αντίδραση στον ηγεμονισμό της θαλασσοκρατίας: Κίνα/Ρωσία εναντίον του αγγλοαμερικανικού ηγεμόνα, η τάξη των μεγάλων χώρων έχει φτάσει. Αυτό είναι που ονομάζουμε πολυπολικό κόσμο που αποτελείται από μεγάλες δυνάμεις που συγκεντρώνουν γύρω τους έθνη που σχηματίζουν γεωπολιτικά μπλοκ. Η μονοπολική ακολουθία ήταν μόνο μια σύντομη στιγμή κατά την οποία οι ρωσικές και κινεζικές δυνάμεις έπρεπε να ανασυσταθούν. Μια ιστορική παρεξήγηση, τελικά. Αυτή η σύντομη περίοδος, περίπου είκοσι χρόνια, ερμηνεύτηκε από ορισμένους Αμερικανούς ως το τέλος της ιστορίας, σηματοδοτώντας την ηγεμονία τους στον πλανήτη. Αυτή η αρχή του εικοστού πρώτου αιώνα δεν είναι μόνο μια αρχή πολυπολικότητας, αλλά και η μετατόπιση του κέντρου βάρους προς την Ανατολή, προς την ηπειρωτική καρδιά του κόσμου, εις βάρος των περιφερειακών θαλασσοκρατιών. Πρόκειται για μια πρωτοφανή αντιστροφή της ισορροπίας δυνάμεων σε ιστορική και πλανητική κλίμακα. Οι μεγαλύτεροι ενεργειακοί πόροι (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, χωρίς να ξεχνάμε τις πρώτες ύλες) και οι μεγαλύτερες οικονομικές και στρατιωτικές δυνάμεις κατέχονται από τα ηπειρωτικά κράτη που ελέγχουν μεγάλες περιοχές και συμμαχούν με πολυάριθμα κράτη της αφρικανικής ηπειρωτικής απεραντοσύνης.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και ο υπόλοιπος δυτικός κόσμος αντιπροσωπεύουν το είκοσι πέντε τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού, με το υπόλοιπο εβδομήντα πέντε τοις εκατό να ομαδοποιείται γύρω από τις δύο ηπειρωτικές δυνάμεις, τη Ρωσία και την Κίνα. Είναι το τέλος της θαλασσοκρατικής εποχής. Ο Halford John Mackinder (1861-1947) (6) προειδοποίησε επίσης τη Βρετανική Αυτοκρατορία πριν από περισσότερο από έναν αιώνα για τον κίνδυνο που έθετε η ρωσική χερσαία δύναμη, δεδομένου ότι η ηπειρωτική δύναμη είχε περισσότερες πιθανότητες να θριαμβεύσει επί της θαλάσσιας δύναμης απέναντι στη διπλωματία της τελευταίας, όσο έξυπνη κι αν ήταν. Εκείνοι που εκπλήσσονται βλέποντας τη σινο-ρωσική προσέγγιση απλώς αγνοούν τις σταθερές και τις θεμελιώδεις αρχές της γεωπολιτικής. Το Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, που συνήφθη στις παραμονές του Β ́ Παγκοσμίου Πολέμου, δικαιολογήθηκε από την ανάγκη οι δύο χερσαίες δυνάμεις, η Γερμανία και η Ρωσία, να ενωθούν και να σχηματίσουν ένα «μπλοκ» ενάντια στις αγγλοαμερικανικές ναυτικές δυνάμεις, και αυτό παρά τις ιδεολογικές διαφορές τους. Το μοιραίο λάθος του Αδόλφου Χίτλερ ήταν να σπάσει αυτό το σύμφωνο, προς μεγάλο όφελος των Βρετανών και των Αμερικανών, οι οποίοι έτσι ξεφορτώθηκαν ένα δυσκίνητο κυρίαρχο κράτος στην καρδιά της Ευρώπης με ελάχιστο κόστος. «Μόνο αφού εξήγησε τα σχέδιά του για την κατάκτηση της Ανατολής στους κύριους στρατιωτικούς ηγέτες, ο Χίτλερ συνάντησε αντίσταση από τους παραδοσιακούς κύκλους των οποίων ο στρατηγός Μπεκ ήταν τυπικός εκπρόσωπος». Αυτοί οι παραδοσιακοί κύκλοι προσπάθησαν να αποκαταστήσουν μια ισχυρή Γερμανία και την ηγεμονία της σύμφωνα με το κλασικό μοντέλο. Οι ηγέτες της Κίνας και της Ρωσίας, οι οποίοι έχουν ισχυρή ιστορική συνείδηση, δεν θα κάνουν το λάθος να χωρίσουν. Ειδικά από τη στιγμή που η διπλή πολιτική ανάσχεσης της Αμερικής προς τη Ρωσία και την Κίνα αναγκάζει αυτές τις δύο χώρες να ενωθούν. Με τον πλανήτη να είναι ένα πεδίο μάχης όπου «τα κράτη ανταγωνίζονται για την παγκόσμια κυριαρχία», ο πόλεμος στην Ουκρανία μπορεί να ερμηνευθεί ως συνέχεια της ευρασιατικής πολιτικής της Ρωσίας για την προστασία της ηπείρου. Αυτό είναι που παραδοσιακά ονομάζεται "ειρήνευση", στο ρωμαϊκό στυλ (pax romana).

Επομένως, κατανοούμε φυσικά τη στήριξη που παρέχει το Πεκίνο στη Μόσχα· το Μέσο Βασίλειο το χρειάζεται, για να διαιωνίσει τους νέους δρόμους του μεταξιού (7), έτσι ώστε η Ευρώπη και η Ασία να μπορούν να ειρηνεύσουν. Ως εκ τούτου, η Ρωσία κάνει μια απαραίτητη δουλειά στα μάτια της Κίνας. Αυτό που είναι εντυπωσιακό σήμερα είναι ότι ο γερμανικός γεωπολιτικός ρεαλισμός έχει υιοθετηθεί από τους Ρώσους και τους Κινέζους. Όπως έγραψε ο Haushofer το 1940: «Αναμφίβολα η μεγαλύτερη και πιο σημαντική αλλαγή στην παγκόσμια πολιτική της εποχής μας είναι ο σχηματισμός ενός ισχυρού ηπειρωτικού μπλοκ που περιλαμβάνει την Ευρώπη, τη Βόρεια και την Ανατολική Ασία. Αλλά δεν γεννιούνται όλοι οι μεγάλοι σχηματισμοί και διαμορφώσεις αυτής της τάξης έτοιμοι στο κεφάλι ενός πολιτικού, όσο μεγάλος κι αν είναι, όπως η διάσημη ελληνική θεά του πολέμου στη μεταμορφωμένη πτυχή της. Οι ενημερωμένοι άνθρωποι γνωρίζουν πώς έχει προετοιμαστεί αυτή η εκπαίδευση εδώ και πολύ καιρό». Η ευρασιατική πολιτική, στην πραγματικότητα, δεν είναι ένα σχέδιο που αρχικά και έγκαιρα επεξεργάστηκαν μερικοί ηγέτες, αλλά το αποτέλεσμα της αναγκαιότητας, της δύναμης των ιστορικών περιστάσεων. Η ευρασιατική συμμαχία ακολουθεί μια αρχή που μας έρχεται από την αρχαιότητα, τη στιγμή της γέννησης του ρωμαϊκού κράτους: "Fas est ab hoste doceri". Το να επιτρέψει κανείς στον εαυτό του να διδαχθεί από τον εχθρό είναι ιερό καθήκον. «Κατά τη γέννηση σημαντικών πολιτικών ομάδων, ο αντίπαλος έχει συχνά ένα έντονο ένστικτο για αυτό που τον απειλεί πολύ νωρίς, ένα προληπτικό συναίσθημα που ένας εξαιρετικός Ιάπωνας κοινωνιολόγος, ο G.E. Vychara (8), αποδίδει σε όλους τους ανθρώπους του, και το οποίο επιτρέπει σε κάποιον να δει από μακριά τους κινδύνους που έρχονται. Αυτό το εθνικό χαρακτηριστικό είναι πολύτιμο. Όλοι θα εκπλαγούν αν μάθουν ότι εκείνοι που είδαν πρώτοι στον ορίζοντα τη δυνατότητα ενός τέτοιου ηπειρωτικού μπλοκ, γεμάτου απειλές για την αγγλοσαξονική παγκόσμια κυριαρχία, ήταν οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί ηγέτες, σε μια εποχή που για εμάς στο Δεύτερο Ράιχ [1871-1918] δεν είχε ακόμη προκύψει μια εικόνα των δυνατοτήτων που θα μπορούσαν να προκύψουν από μια σύνδεση μεταξύ της Κεντρικής Ευρώπης και της κυρίαρχης δύναμης της Ανατολικής Ασίας. [η αναφορά είναι στην Ιαπωνία] σε όλη την τεράστια Ευρασία», έγραψε ο Haushofer το 1940.

Ο Λόρδος Palmerston (1784-1865), Βρετανός πολιτικός, δύο φορές πρωθυπουργός, είπε, κατά τη διάρκεια μιας υπουργικής κρίσης το 1851: Όσο δυσάρεστες και αν είναι σήμερα οι σχέσεις μας με τη Γαλλία, πρέπει να τις διατηρήσουμε, διότι πίσω μας υπάρχει η απειλή μιας Ρωσίας που θα μπορούσε να συνδέσει την Ευρώπη με την Ανατολική Ασία, και δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μια τέτοια κατάσταση μόνοι μας. Ο Homer Lea (1876-1912), Αμερικανός τυχοδιώκτης και συγγραφέας, γράφει ένα βιβλίο για το λυκόφως των Αγγλοσαξόνων στο απόγειο της Βρετανικής Παγκόσμιας Αυτοκρατορίας. Σύμφωνα με τον ίδιο, το τέλος της βρετανικής κυριαρχίας θα έρθει την ημέρα που η Γερμανία, η Ρωσία και η Ιαπωνία θα ενώσουν τις δυνάμεις τους. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι δεν ήταν το μυαλό του Βλαντιμίρ Πούτιν και του Σι Τζινπίνγκ που ανέπτυξαν την πολιτική της σινορωσικής προσέγγισης. Αυτή είναι μια αντίδραση στη γεωπολιτική των Αγγλοαμερικανών, την οποία ονόμασαν «πολιτική anaconda». Περικύκλωση, ασφυξία και συντριβή των εθνών. Είναι μια διαλεκτική σχέση, μια απειλή που αναγκάζει τα ηπειρωτικά κράτη να σχηματίσουν ισχυρούς και ευρείς χώρους για να εμποδίσουν την πολιτική του anaconda. Επιπλέον, ο αγγλοαμερικανικός στρατηγικός στόχος του διαχωρισμού της Γερμανίας και της Ρωσίας δεν είναι νέος. Σήμερα η Ουάσιγκτον καταστρέφει τους αγωγούς φυσικού αερίου που συνέδεαν αυτές τις δύο χώρες και χθες, το 1919, όταν η Γερμανία ήταν γονατισμένη και άοπλη, οι Αγγλοαμερικανοί φοβήθηκαν τη γερμανορωσική συνεργασία και πρότειναν «ότι με τίμημα μια μεγαλειώδη μεταφορά των κατοίκων της Ανατολικής Πρωσίας προς τα δυτικά, η Γερμανία έχει τώρα πρόσβαση μόνο στη δυτική όχθη του Βιστούλα, μόνο τότε η Γερμανία και η Ρωσία δεν μπορούν πλέον να συναντηθούν απευθείας». Η Συνθήκη του Ραπάλο που υπογράφηκε στις 16 Απριλίου 1922 από τη Γερμανία και τη Ρωσική Σοβιετική Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία ήταν μια μεγάλη απογοήτευση για τον Άγγλο Mackinder και το σχολείο του.

Ο Νέος Δρόμος του Μεταξιού της Κίνας, ο οποίος συνδέει την ανατολική Κίνα με τη δυτική Ευρώπη μέσω μιας ουσιαστικά ηπειρωτικής διαδρομής, έχει αναβιώσει έναν παλιό αγγλοαμερικανικό φόβο. Πρόσφατα, η Ιταλίδα σερβιτόρα στην Ουάσιγκτον, Τζόρτζια Μελόνι, έβγαλε την Ιταλία από τον Νέο Δρόμο του Μεταξιού της Κίνας. Ο Αμερικανός ιστορικός και γεωπολιτικός επιστήμονας Brook Adams (1848-1927) είδε στη δυνατότητα μιας τεράστιας διηπειρωτικής σιδηροδρομικής πολιτικής με τερματικό σταθμό το Port Arthur (τώρα Lu Shunku) και το Tsing-Tao (δύο λιμάνια στην ανατολική Κίνα), μια γερμανορωσική μονάδα της Ανατολικής Ασίας που οποιαδήποτε προσπάθεια βρετανικού ή αμερικανικού αποκλεισμού, ακόμη και συνδυασμένη, δεν θα μπορούσε να σπάσει. Το βλέπουμε σήμερα. Η πολιτική των αμερικανικών κυρώσεων κατά της Ρωσίας, που υποστηρίζεται από την Κίνα και άλλες μεγάλες περιοχές του πολυπολικού κόσμου (BRICS) (9), είναι μάταιη. Ακόμη και χωρίς την Ευρώπη, την οποία η Ουάσιγκτον κατάφερε να διαχωρίσει από τη Ρωσία, η ευρασιατική ηπειρωτική συμμαχία φέρνει ήδη τους Αγγλοαμερικανούς στον έλεγχο πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά. Η ρωσοευρωπαϊκή ρήξη που προκλήθηκε από τους Αμερικανούς ωθεί τη Ρωσία ακόμη περισσότερο προς μια άλλη ήπειρο, την Αφρική, όπου οι Κινέζοι είναι ήδη καλά ριζωμένοι. Μπορούμε να τα ονομάσουμε τα συγκοινωνούντα δοχεία της γεωπολιτικής. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ζουν με τα γεωπολιτικά κέρδη του τέλους του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Ειδικότερα, ο έλεγχος της Ευρώπης και της Ιαπωνίας. Η πολιτική για την αντιμετώπιση της αγγλοαμερικανικής ηγεμονίας πρέπει να διεξαχθεί χωρίς αυτές τις δύο περιοχές του κόσμου, αλλά με σημαντικό αριθμό μεγάλων και μεσαίων δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένης της Ινδίας, του Ιράν, της Ινδονησίας, της Νότιας Αφρικής και της Βραζιλίας. Στην οποία προστίθεται μια Αφρική που κλίνει προς την Ανατολή εις βάρος της Δύσης.

Προς ποιον επίλογο;

 Αλλά η έλξη της ηπειρωτικής οικονομικής μάζας θα μπορούσε να αποσπάσει την Ιαπωνία και την Ευρώπη από τους αγγλοαμερικανικούς ιουδαιο-προτεσταντικούς κόλπους, αν δεν συμβεί πρώτα ένας παγκόσμιος πόλεμος (δηλαδή, μια άμεση αντιπαράθεση μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων). Γιατί αν χθες η Αμερική ήταν μια ελκυστική οικονομική δύναμη, σήμερα προσφέρει στους υποτελείς της ύφεση, φτώχεια, λεηλασία βιομηχανιών, πόλεμο και συνεχή ταπείνωση. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες βρίσκονται έτσι παγιδευμένοι σε μια μέγγενη μεταξύ των αφεντικών τους στη δυτική ολιγαρχία που σέρνουν τις χώρες τους στην άβυσσο και των εξεγερμένων λαών τους που αντιτίθενται σε αυτή τη θανατηφόρα πολιτική. Από την πλευρά της, η Ρωσία αναμένει να επωφεληθεί από τον πόλεμο φθοράς κατά της Δύσης έως ότου η υπομονή των ευρωπαϊκών λαών φτάσει στα όριά της. Η ρωσική πίεση στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν είναι ορατή αλλά πραγματική. Η ανθεκτικότητα και οι πόροι των Ρώσων είναι πολύ ανώτεροι από εκείνους της Δύσης. Επομένως, η Μόσχα δεν μπορεί παρά να παρατείνει τις εχθροπραξίες και τη βιομηχανική εξάντληση στην Ευρώπη έως ότου ο πληθυσμός δεν μπορεί πλέον να αντέξει τις οικονομικές επιπτώσεις. Όσο για την Ιαπωνία, έδειξε τον πραγματισμό που χαρακτηρίζει τον πολιτισμό της. Το Τόκιο αρνήθηκε να θυσιάσει την οικονομία του για τις στρατηγικές ανάγκες των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι ΗΠΑ έχουν κινητοποιήσει τους Ευρωπαίους συμμάχους τους για να περιορίσουν τις αγορές ρωσικού αργού πετρελαίου στα 60 δολάρια το βαρέλι, αλλά ένας από τους στενότερους συμμάχους της Ουάσιγκτον στην Ασία αγοράζει τώρα πετρέλαιο σε τιμές πάνω από αυτό το ανώτατο όριο. Η Ιαπωνία έπεισε τις ΗΠΑ να αποδεχθούν αυτή την εξαίρεση, λέγοντας ότι την χρειάζονται για να εξασφαλίσουν πρόσβαση στη ρωσική ενέργεια. Η παραχώρηση δείχνει την εξάρτηση της Ιαπωνίας από τη Ρωσία για ορυκτά καύσιμα, η οποία σύμφωνα με αναλυτές συνέβαλε στη διστακτικότητα του Τόκιο να υποστηρίξει περαιτέρω την Ουκρανία στον πόλεμό της εναντίον της Ρωσίας. (10) Οι Αμερικανοί αντιμετωπίζουν μια δύσκολη κατάσταση. Απαιτούν τυφλή υπακοή στα υποτελή κράτη ενάντια στα ζωτικά τους συμφέροντα. Τραβώντας το σχοινί υποβολής πολύ δυνατά θα το σπάσει τελικά. Η γεωγραφική θέση της Ιαπωνίας, η οποία είναι κοντά στους δύο γεωπολιτικούς γίγαντες Κίνα και Ρωσία, θα μπορούσε τελικά να την ωθήσει προς μια προσέγγιση με το Πεκίνο και τη Μόσχα για να βρει ένα modus vivendi. Επειδή η ανάγκη της Ιαπωνίας για υδρογονάνθρακες από την ισχυρή βιομηχανία της είναι ζωτικής σημασίας, το Τόκιο δεν μπορεί να χαρακίρει έναν πόλεμο που δεν την αφορά. Η πραγματικότητα της ισορροπίας δυνάμεων είναι εμφανής μεταξύ μιας δημογραφικής μειονότητας σε παγκόσμια κλίμακα που ασκεί μια θανατηφόρα οικονομική και στρατιωτική πολιτική και των μεγάλων επίγειων δυνάμεων που βιώνουν μια οικονομική άνθηση και εργάζονται για τη σταθεροποίηση της μεγάλης ηπείρου.

ΣΗΜΕΙΏΣΕΙΣ

1. Ο κρατικός πολιτισμός είναι επίσης η έκφραση που χρησιμοποιείται από τη σχολή των «ευρασιατιστών» για να ορίσει την ιστορική κατάσταση της Ρωσίας. Ο ηγέτης του σχολείου ήταν ο Lev Gumilev (1912-1992), σοβιετικός αντιφρονών, γιος της ποιήτριας Άννας Αχμάτοβα. Ένας ευρασιανιστής είναι ο Αλεξάντρ Ντούγκιν, ο πιο γνωστός σύγχρονος Ρώσος διανοούμενος, εκφραστής της Τέταρτης Πολιτικής Θεωρίας.
2. Η επιρροή του Carl Schmitt, Γερμανού νομικού, στοχαστή και πολιτικού επιστήμονα (1888-1982), που αναπτύχθηκε σε έργα όπως η Θεωρία του Παρτιζάνου και οι Κατηγορίες του Πολιτικού, είναι θεμελιώδης για τη διάκριση μεταξύ φίλου και εχθρού.
3. Carl Schmitt, Οι κατηγορίες του πολιτικού. Ed. IL Mulino. Ό.π.
4. Η θαλασσοκρατία είναι συνώνυμο των δυνάμεων που συνδέονται με τη θάλασσα.
5. de Tocqueville (1805-1859), Γάλλος πολιτικός και συγγραφέας. Ήταν ο πρώτος αναλυτής της μαζικής κοινωνίας στο διάσημο δοκίμιό του Δημοκρατία στην Αμερική.
6. Ο Halford Mackinder ήταν ο κορυφαίος γεωπολιτικός της Βρετανίας από τη βικτωριανή εποχή. Διατύπωσε τη θεωρία της ανάγκης ελέγχου της ενδοχώρας, της καρδιάς του κόσμου ή της Κεντρικής Ασίας, προκειμένου να ασκηθεί διαρκής αυτοκρατορική ηγεμονία.
7. Ο Δρόμος του Μεταξιού ήταν το όνομα που δόθηκε τον δέκατο ένατο αιώνα σε ένα ευρύ δίκτυο χερσαίων, ποτάμιων και θαλάσσιων οδών κατά μήκος των οποίων το εμπόριο μεταξύ της Κίνας και της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έλαβε χώρα από την αρχαιότητα. Ο Νέος Δρόμος του Μεταξιού είναι ένα γιγαντιαίο έργο υποδομής για τη διοχέτευση του εμπορίου από και προς την Ανατολή στον Ατλαντικό Ωκεανό που σχεδιάστηκε από την Κίνα. Ρωσία προσθέτει σε αυτό τη θαλάσσια διαδρομή της Αρκτικής.
8. Στην πραγματικότητα το Vychara είναι μια έννοια της ανατολικής φιλοσοφίας που σημαίνει διαβούλευση. Είναι η ικανότητα της διάκρισης που διακρίνει το πραγματικό από το μη πραγματικό.
9. BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική) είναι το ακρωνύμιο που περιλαμβάνει ορισμένες αναδυόμενες δυνάμεις και την οικονομική και χρηματοπιστωτική συμμαχία τους. Επί του παρόντος, πολλά άλλα κράτη από διάφορα μέρη του κόσμου συμμετέχουν στο σύστημα BRICS.
10. Η Ιαπωνία έρχεται σε ρήξη με τους συμμάχους των ΗΠΑ και αγοράζει ρωσικό πετρέλαιο σε υψηλότερες τιμές. The Wall Street Journal, 04/02/2023. https://www.wsj.com/articles/japan-breaks-with-u-s-allies-buys-russian-oil-at-prices-above-cap-1395accb      
11.   Στρατηγικά - Γεωστρατηγική Εξειδίκευση και Ανάλυση (strategika.fr)