Ο Ζοχράν Μαμντάνι είναι ένα αναμενόμενο «κατασκεύασμα» ατζέντας - Το Ισλάμ επιβάλλεται στη Δύση μέσα από μια ήδη «αλωμένη» Νέα Υόρκη
Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης
Τις ίδιες μέρες που μαχαιρώνονται πολίτες στην Αγγλία και αυτοκίνητα πέφτουν πάνω σε κόσμο στη Γαλλία μετά του… αφομοιωμένου συνθήματος «Αλλάχου Άκμπαρ», η «προοδευτική» Δύση πανηγυρίζει ξέφρενα την εκλογή του πρώτου μουσουλμάνου (και υποτίθεται… κομμουνιστή) Δημάρχου στη Νέα Υόρκη.
Ο Ζοχράν Μαμντάνι εξελέγη πρώτος στην κατεξοχήν πολυπολιτισμική «Βαβυλώνα» των ΗΠΑ, σε μια εξέλιξη που – παρά τον θριαμβευτικό χαρακτήρα που της προσδίδουν τα συστημικά ΜΜΕ – μάλλον δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει κανέναν. Η Νέα Υόρκη αποτελεί εδώ και παραπάνω από μια εικοσαετία «φωλιά» των Δημοκρατικών και ένα εμβληματικό ορμητήριο του διεθνισμού. Ο τελευταίος Ρεπουμπλικανός Δήμαρχος ήταν ο Ρούντι Τζουλιάνι και η θητεία του έληξε το 2001. Ο Τραμπ δεν έχασε κάτι που είχε, αλλά παράλληλα δεν κέρδισε κάτι που σίγουρα ήθελε πολύ.
Η νίκη του Μαμντάνι ελάχιστα αντιπροσωπεύει τον μέσο Αμερικανό πολίτη και είναι πολύ περισσότερο μια νίκη πολιτισμικής «εισβολής» παρά οτιδήποτε άλλο. Ο Μαμντάνι έπαιξε τα χαρτιά της πολιτικής του με έξυπνο τρόπο απευθυνόμενος στα μεσαία στρώματα που υποφέρουν από μια – όντως – αδίστακτη αστική τάξη που έχει μετατρέψει τη Νέα Υόρκη σε real estate κολαστήριο. Αιχμή της καμπάνιας του Μαμντάνι ήταν η κριτική στο δυσβάσταχτο κόστος ζωής, η αναφορά στην ακραία κρίση του στεγαστικού και οι προνοιακές πολιτικές που έχουν εκλείψει από την μεγαλούπολη των ΗΠΑ. Όλα υπαρκτά προβλήματα που δημιούργησε η ανεξέλεγκτη αγορά του «αμερικανικού ονείρου». Και κάπως έτσι τα «σπασμένα» της μιας παράταξης, γίνονται λαϊκιστικό «χρυσάφι» για την άλλη.
Με αυτό το αστραφτερό – αλλά στην πραγματικότητα κίβδηλο – επικοινωνιακό προφίλ, ο Μαμντάνι έκρουσε τις ήδη ανοιχτές θύρες της Νέας Υόρκης. Στην πραγματικότητα, ο διεθνισμός παίρνει μια – αναμενόμενη αλλά αξιοπρόσεκτη ρεβάνς – απέναντι στο δόγμα Τραμπ, με έναν Δήμαρχο που λειτουργεί ως επικοινωνιακό λάβαρο του. Και αυτό διότι στο πολιτικό προφίλ του συγκεντρώνονται και οι τρεις κυρίαρχες ατζέντες της Νέα Τάξης: η ισλαμοποίηση της Δύσης, η woke προπαγάνδα και το αφήγημα της κλιματικής κρίσης.
Και αν το ισλάμ μαζί με τη woke ατζέντα φαίνονται ασύνδετα πράγματα (διότι όντως είναι), αυτό δεν είναι πρόβλημα για τη νεοταξική αριστερά που φέρνει πολιτικούς «μεσσίες» για να τα συμβιβάσουν, όσο ενώνονται από το μίσος απέναντι στον κοινό τους εχθρό: τον Xριστιανισμό. Διότι «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου», όπως λέει και το σοφό ρητό.
Ζοχράν Μαμντάνι: Η άλλη πλευρά του νομίσματος
Ο Μαμντάνι δεν είναι παρά η άλλη πλευρά του νομίσματος στο δίπολο εξουσίας που παρασύρει τις ΗΠΑ σε εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις. Ένα δίπολο όπου το παιχνίδι είναι στημένο και από τις δύο πλευρές. Το «αριστερό» προφίλ του Μαμντάνι είναι μόνο μια επικοινωνιακή ταμπέλα που ποντάρει στο ευνοϊκό κλίμα της ακραίας πόλωσης που επικρατεί στη χώρα. Παρουσιάζεται σαν… κατατρεγμένος μετανάστης, ενώ έχει αγαστές σχέσεις με το σύστημα Σόρος με πολιτική στήριξη και οικονομικές «ενέσεις» πολλών εκατομμυρίων δολαρίων από το Open Society.
Όπως είναι αναμενόμενο ο Μαμντάνι απολαμβάνει τεράστιας στήριξης από το μουσουλμανικό λόμπι στις ΗΠΑ και συγκεκριμένα τις MPower Change και Emgage που διαθέτουν σημαντική επιρροή σε πολιτείες – κλειδιά των ΗΠΑ, οργανώνοντας καμπάνιες κατά της «ισλαμοφοβίας» και υπέρ της προώθησης του μουσουλμανικού στοιχείου. Από αυτού του τύπου τις οργανώσεις εκπορεύεται το μοντέλο προπαγάνδας που κατηγορεί τον «λευκό χριστιανό δυνάστη», ενώ το woke κίνημα έρχεται να προσθέσει και τον κρίκο «straight» (λευκός straight χριστιανός δυνάστης) στο προφίλ των «ενόχων».
Όμως το… «παιδί του λαού», Ζοχράν Μαμντάνι, έχει με το μέρος του και ένα σημαντικό κομμάτι του εβραϊκού παράγοντα και συγκεκριμένα το διεθνιστικό κομμάτι του, που μόνο αμελητέα δύναμη δεν έχει στις ΗΠΑ. Η μεγαλύτερη «προοδευτική» εβραϊκή οργάνωση στην Αμερική ,η Bend the Arc: Jewish Action – παραβλέπει εντελώς την έντονη κριτική που ασκεί ο Μαμντάνι στον Νετανιάχου – και στήριξε αναφανδόν τη διεθνιστική ατζέντα του κατά του «φασισμού». Όπου «φασισμός» βλέπε εθνοκεντρικές πολιτικές από έθνη που δεν θέλουν να διαλυθούν από την επέλαση της παγκοσμιοποίησης.
Ο ίδιος ο Μαμντάνι έχει δεσμευθεί για τεράστιες αυξήσεις στην χρηματοδότηση προγραμμάτων κατά του αντισημιτισμού και εισαγωγή εβραϊκής ιστορίας στα σχολεία. Δεν είναι τυχαίο ότι για τα… μάτια του συγκεκριμένου λόμπι, ο έτερος θαυμαστής του Ισραήλ, Ντόναλντ Τραμπ, σε μια από τις πρώτες του δηλώσεις μετά την εκλογή Μαμντάνι, έσπευσε να γράψει σε ανάρτηση του ότι «οποιοσδήποτε Εβραίος ψηφίζει τον Ζόχραν Μαμντάνι, έναν αποδεδειγμένα και αυτοαποκαλούμενο μισητή των Εβραίων, είναι ηλίθιος άνθρωπος». Με λίγα λόγια και οι δύο πλευρές… «σφάζονται» στην ποδιά του εβραϊκού λόμπι, με μόνη διαφορά τους τρόπους που το κολακεύουν. Είτε με συντηρητική – είτε με «προοδευτική» πολιτική το σκαλοπάτι προς μια θέση εξουσίας στις ΗΠΑ, είναι κοινό.
Ο Ζοχράν Μαμντάνι δεν είναι το πρώτο πολιτικό πείραμα όπου προωθείται ένας μουσουλμάνος Δήμαρχος σε μια χριστιανική χώρα, αφού έχει προηγηθεί ο Πακιστανός Δήμαρχος του Λονδίνου, Σαντίκ Καν. Ωστόσο η εκλογή Μαμντάνι ξεκινά να δημιουργεί ένα «δίκτυο» μουσουλμανικής ηγεμονίας στη Δύση που προχωρά μεθοδικά, πόλη με την πόλη.
Την ώρα που οι λαοί της Δύσης υποφέρουν από την ισλαμοποίηση των κρατών τους, οι «προοδευτικοί» επιβάλλουν το Ισλάμ σε όποιο αστικό προπύργιο παραμένει στην κατοχή τους. Και πανηγυρίζουν ως πρόοδο την αφομοίωση μιας τριτοκοσμικής, θεοκρατικής και μισάνθρωπης θρησκείας που δεν έχει καμία σχέση με τη Δημοκρατία. Το πολιτικό και κοινωνικό αυτό παράδοξο, νομοτελειακά θα «σκάσει» γιατί χτίζεται βιαστικά πάνω σε σαθρά και αντικρουόμενα θεμέλια. Και αν η άνοδος του Ισλάμ αφορά μόνο τη Νέα Υόρκη, η πτώση θα αφορά – δυστυχώς – ολόκληρη τη χώρα…
https://www.sportime.gr/
*****
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου