ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΙΣΛΑΜ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ
Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ
Ως γνωστόν, οι Γερμανοί διαχρονικά ήταν σύμμαχοι με το φονταμελιστικό ισλάμ και τους Τούρκους και προσπάθησαν πάντα να αξιοποιήσουν τα δυο αυτά στοιχεία για να επεκτείνουν την επιρροή τους στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, καθώς και για να επιτύχουν την παγκόσμια ηγεμονία.
Και ήδη από το 1914, οι Νεότουρκοι, ως σύμμαχοι της Γερμανίας, το 1914 κήρυξαν τον πόλεμο στα κράτη της Αντάντ, εξαπολύοντας εναντίον τους Τζιχάντ (ιερό πόλεμο) με εντολή του Σουλτάνου-Χαλίφη (αλλά και παρότρυνση του Κάιζερ της Γερμανίας), ύστερα από φετφά που εξέδωσε δημοσιά ο σειχοισλάμης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Μέσω της κήρυξης ιερού πολέμου, οι Νεότουρκοι φιλοδοξούσαν να συσπειρώσουν όλους τους μουσουλμάνους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπό την ηγεσία τους και παράλληλα να τους στρέψουν ενάντια στους Χριστιανούς (της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ή ενάντια στα Χριστιανικά κράτη της Αντάντ).
Παράλληλα, τόσο ο Κάιζερ, όσο και οι Νεότουρκοι ήλπιζαν ότι μέσω της τζιχάντ, όλοι οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί των μουσουλμανικών κρατών που είχαν υπό την κατοχή τους οι Αγγλογάλλοι θα εξεγείρονταν εναντίον τους, και οι δυτικοί θα ήταν για τον λόγο αυτό αναγκασμένοι να αποστείλουν στρατεύματα από την Ευρώπη σε αυτές για να καταστείλουν τις επαναστάσεις αυτές, αποδυναμώνοντας με τον τρόπο αυτό τον στρατό τους στην Ευρώπη.
Ανακουφίζοντας έτσι την Γερμανία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία από την στρατιωτική πίεση αυτών στην Ευρώπη, και διευκολύνατε παράλληλα με τον τρόπο αυτό τα επιθετικά σχέδια των Γερμανών έναντι των συμμάχων της Αντάντ.
Για την επίτευξη των παραπάνω στόχων, οι Νεότουρκοι (όπως και οι Γερμανοί σύμμαχοι τους) είχαν έρθει σε επαφή με πολλούς μουσουλμάνους ηγέτες πολλών ισλαμικών κρατών, τα οποία ήταν υπό την διοίκηση των Αγγλογάλλοι και των Ιταλών.
Έτσι στην Σομαλία, οι Τούρκοι και οι Γερμανοί στήριζαν με όπλα και χρήματα τον Μοχάμεντ Αμπντάλ Αλ Χασάν, τον λεγόμενο και «τρελό μουλά» ο οποίος αντιστεκόταν με επιτυχία μαζί με τον στρατό των δερβίσηδων του ενάντια στους Ιταλούς από το 1890 έως το 1918, ενώ το 1914 οι Νεότουρκοι τον έχρισαν και «Εμίρη της Σομαλίας».
Στην Λιβύη, οι Νεότουρκοι είχαν συμμαχήσει με την ισλαμική και εθνικιστική αδελφότητα των Συνασίγια, η οποία είχε σχεδόν ένα εκατομμύριο μέλη και σχεδίασαν όταν οι Τούρκοι υπό τους Κεμάλ και Άλατά Πασά θα εισέβαλαν στην Αίγυπτο από το Σινά, οι Συνασίγια να επιτίθονταν από την Λιβύη προς την Αίγυπτο ταυτόχρονα.
Μια επίθεση που πραγματοποιήθηκε όντως ενάντια στην Αίγυπτο τόσο από τους Τούρκους, όσο και τους Λίβυους ισλαμιστές, αλλά τελικά απέτυχε, αφού οι Βρετανοί κατάφεραν να νικήσουν τους εχθρούς και στα δυο μέτωπα ταυτόχρονα.
Φυσικά, οι Νεότουρκοι δεν είχαν στηρίξει μόνο τότε τους ισλαμιστές στην Λιβύη. Έτσι, όταν εισέβαλαν οι Ιταλοί στην τότε υπό τουρκική κατοχή Λιβύη το 1911 υπό την κυβέρνηση του πλουσίου φιλελευθέρου Τζολίτι, ο Ενβέρ Πασάς και ο Κεμάλ οργάνωσαν έναν επιτυχημένο ανταρτοπόλεμο εναντίον τους.
Και παρόλο που οι Ιταλοί κατέλαβαν με ευκολία τις παραλιακές πόλεις, οι οποίες ήταν εντός της εμβέλειας των πυροβόλων των πλοίων τους, δεν κατέστη εφικτό να προχωρήσουν προς τα ενδότερα της Λιβύης και να την κατακτήσουν λόγω του ανταρτοπόλεμου των Τούρκων και των ντόπιων κάτοικων που τους στήριζαν πλειοψηφικά.
Μόνο η διατεινόμενη έναρξη των Βαλκανικών Πολέμων ανάγκασε τότε τους Νεότουρκους να εγκαταλείψουν την Λιβύη, γιατί χρειαζόταν να μεταφέρουν εσπευσμένα τον στρατό τους στην χώρα αυτή στην Ευρώπη για να αντιμετωπίσουν τον Βαλκανικό Συνασπισμό εναντίον τους.
Παρόλα αυτά, οι Νεότουρκοι άφησαν πολλά όπλα πίσω στους Λίβυους αντάρτες, λέγοντας τους ότι όσο αυτοί αντιστεκόταν στους Ιταλούς θα τους έστελναν όπλα (κάτι που όντως έπραξαν μαζί με τους Γερμανούς συμμάχους τους) και πως θα επέστρεφαν σύντομα για να ανακαταλάβουν την χώρα, όταν θα νίκαγαν τους εχθρούς τους στα Βαλκάνια και τους συμμάχους της Αντάντ στον Α ΠΠ.
Και όντως προσπάθησαν κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (Α ΠΠ) να εισβάλουν και να καταλάβουν την Αίγυπτο σε συνεργασία με τους ισλαμιστές αντάρτες συμμάχους τους στην Λιβύη αλλά απέτυχαν.
[Τα ίδια ακριβώς προσπάθησαν να πράξουν στις ημέρες μας οι Τούρκοι στην Λιβύη και την Αίγυπτο μέσω της «Αραβικής Άνοιξης» και την άνοδο στην ηγεσία πολλών Αραβικών κρατών ισλαμιστών ηγετών, προερχόμενων από την Μουσουλμανική Αδελφότητα, αλλά απέτυχαν και πάλι.
Στην διάρκεια αυτής απελευθέρωσε πολλές περιοχές από την υποστηριζόμενη από τους ισλαμιστές, το Κατάρ και τους Τούρκους, κυβέρνησης της Τρίπολης του Σάρατζ, ο οποίος στηρίζει την εξουσία του σε ισλαμικές πολιτοφυλακές, εκδιώκοντας τους ισλαμιστές από το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Λιβύης, και πολιορκώντας την πρωτεύουσα αυτής, την Τρίπολη.
Και κατά την διάρκεια της πολιορκίας αυτής, ο Στρατάρχης Χάφταρ έδωσε εντολή στις δυνάμεις του να βομβαρδίζουν τα πλοία και τα αεροπλάνα των Τούρκων, τα οποία μεταφέρουν στρατό, όπλα και χρήματα στην φιλοισλαμιστική κυβέρνηση του Σάρατζ (https://www.pentapostagma.gr/2019/06/%ce%b5%ce%ba%cf%84%ce%b1%ce%ba%cf%84%ce%bf-%cf%83%cf%84%ce%b7-%cf%86%cf%8c%cf%81%ce%b1-%cf%86%cf%89%cf%84%ce%bf%cf%86%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%af%ce%b5%cf%82-%ce%bf%ce%bd%cf%8c%ce%bc%ce%b1.html).
Παράλληλα όμως, με την εισβολή των Τούρκων στην Λιβύη με όπλα, μισθοφόρους, ναυτικό και αεροπορία, και η Αίγυπτος του Σίσι στέλνει ως σύμμαχος του Λίβυου στρατάρχη Χάφταρ σε αυτόν όπλα, τεθωρακισμένα, ενώ παράλληλα τον προστατεύει και τον ενισχύει με την αντιαεροπορική ομπρελά και την αεροπορία της.
Φυσικά εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι στην Λιβύη (Τουρκία, Κατάρ, Αίγυπτος, Σαουδική Αραβία, ΗΑΕ, ΗΠΑ, Ρωσία) κερδίζουν χρήματα με την αποστολή και πώληση οπλών στην πλευρά την οποία υποστηρίζουν.
Επιπλέον, όποια από τις δυο πλευρές αναδειχτεί νικήτρια (ο Χάφταρ ή ο Σάρατζ), ο σύμμαχος και κύριος υποστηρικτής της (Αίγυπτος ή Τουρκία) θα μπορέσει να οριοθετήσει με τον νικητή στον εμφύλιο της Λιβύης, ευνοϊκή για τον ίδιο ΑΟΖ, εις βάρος του ηττημένου και του δικού του υποστηρικτή, μια οριοθέτηση, η όποια αναμένεται να επηρεάσει σημαντικά και τον καθορισμό της ΑΟΖ και της πατρίδας μας με όλες αυτές τις χώρες.
Την ίδια στιγμή, οι Τούρκοι σχεδιάζουν κατά κάποιους αναλυτές μια στρατιωτική επέμβαση στην Λιβύη, αφού αξιωματούχοι τους δήλωσαν πρόσφατα ότι η χώρα τους έχει από παλιά υπογράψει συνθήκη στρατιωτικής υποστήριξης και συμμαχίας με την κυβέρνηση του φιλοισλαμιστής Σάρατζ, ύστερα από πρόσκληση αυτού, στο πρότυπο της Συρίας, οπού η κυβέρνηση Άσαντ κάλεσε το συμμαχικό με τον ίδια Ιράν να επέμβει στρατιωτικά στην Συρία.
Και παράλληλα, λέγεται ότι ο Ερντογάν διάμεσου Λιβύης σκέφτεται να εισάγει μισθοφόρους, ισλαμιστές και πράκτορες στην Αίγυπτο του Σίσι, με στόχο να ξεσηκώσει ταυτόχρονα τα εκατομμύρια των οπαδών των Αδερφών Μουσουλμάνων σε Αίγυπτο και Λιβύη.
Με στόχο όχι μόνο να ρίξει τον Σίσι στην Αίγυπτο και να επαναφέρει τους Αδερφούς Μουσουλμάνους στην διακυβέρνηση του κράτους αυτού, αλλά παράλληλα να ξεσηκώσει τους ισλαμιστές της Λιβύης ενάντια στον Αιγυπτιακό στρατό που εισήλθε στην χώρα για να βοηθήσει τον Χάφταρ, όπως φυσικά και για να αποδυναμώσει τον Λίβυου Στρατάρχη μέσω ανταρτοπόλεμου και πρακτόρων.
Βέβαια, το πιθανότερο είναι αυτή η τυχοδιωκτική στρατηγική του Ερντογάν να του γυρίσει τελικά μπούμερανγκ και τα σχέδια για ταυτόχρονη εισβολή των Τούρκων και των ισλαμιστών μισθοφόρων τους σε Λιβύη και Αίγυπτο να αποτύχουν παταγωδώς, όπως ακριβώς τα αντίστοιχα που είχαν οι Νεότουρκοι στην διάρκεια του Α’ ΠΠ για ταυτόχρονη εισβολή του στρατού τους και του στρατού των ισλαμιστών Λίβυων μισθοφόρων τους.
Και μακροπρόθεσμα, όπως οι στρατιωτικές αποτυχίες των Νεότουρκων σε πολλά μέτωπα (Βαλκάνια, Αίγυπτο, Λιβύη, Μεσοποταμία, Παλαιστίνη) σήμαναν την πτώση του καθεστώτος τους και του Οθωμανικού Χαλιφάτου, ίσως αντίστοιχα μακροπρόθεσμα οι στρατιωτικές ήττες του Ερντογάν σε πολλά μέτωπα (Λιβύη, Αίγυπτο, Συρία, Ιράκ) να σήμαναν την πτώση του ισλαμικού καθεστώτος του και του Χαλιφάτου που ο ίδιος ονειρεύεται να ανασυστήσει.
Αντίστοιχα στις μέρες μας, ο ISIS με την υποστήριξη των Καταριανών και των Τούρκων, έχει εξαπολύσει έναν άγριο ανταρτοπόλεμο στην Συρία και το Ιράκ στις μέρες μας, ύστερα από ήττα του από τις ΗΠΑ και την Ρωσία εκεί, ενώ προσπάθησε να ανακαταλάβει εδάφη στις χώρες αυτές και να εκδιώξει με ανταρτοπόλεμο τις δυο αυτές υπερδυνάμεις από την περιοχή αυτή, όπως έγινε με τους ισλαμιστές αντάρτες (τους μουτζαχεντίν) στο Αφγανιστάν με την ΕΣΣΔ και στο Βιετνάμ με τις ΗΠΑ παλαιοτέρα (από τους Βιετκόνγκ)]. 
Όσο για τις μάχες με τους Ιταλούς, οι ισλαμιστές αντάρτες της Λιβύης, σταύρωναν τους αιχμάλωτους Ιταλούς στρατιώτες, τους έκοβαν τα χέρια και ποδιά, τους ακρωτηρίαζαν, τους βασάνιζαν, ενώ στην διάρκεια του πολέμου, πολλοί Ιταλοί στρατιώτες βρέθηκαν σε πηγάδια νεκροί, με κομμένα τα λαρύγγια των λαιμών τους ή τα κεφαλιά τους και τα χέρια και τα ποδιά τους δεμένα (ακριβώς ότι κάνει δηλαδή και ο ISIS σήμερα στις περιοχές που είχε υπό τον έλεγχο του).
Για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση αυτή, οι Ιταλοί εφάρμοσαν εξίσου άγριες μεθόδους, με σφαγή του ντόπιου πληθυσμού, βασανιστήρια και κρεμάλες, πάρα το γεγονός πως αρχικά παρίσταναν τους σωτήρες των ντόπιων από τους Τούρκους (όπως ακριβώς παρίσταναν στις μέρες μας οι Αμερικανοί τους ελευθερωτές στο Ιράκ και την Λιβύη πριν αρχίσουν τις σφαγές κατά των ντόπιων).
[Φυσικά τότε, ο πόλεμος έγινε όπως και στις μέρες μας για την γη της Λιβύης, τον έλεγχο των εμπορικών και θαλάσσιων δρόμων της, για λάφυρα και την κατοχή των ορυκτών της πόρων, καθώς και για την απόκτηση νέων υπηκόων-δούλων στην ουσία.
Παράλληλα, η Ιταλία προσπαθούσε να δημιουργήσει όπως και οι Ρωμαίοι στην Αρχαιότητα αποικίες στην εύφορη αυτή περιοχή.
Στην προσπάθεια αυτή των Ιταλών βοηθούσε και η θεωρεία της «Τρίτης Ιταλίας» που είχε γίνει τότε πολύ διάσημη στην Ιταλία.
Σύμφωνα με αυτή, η πρώτη Ιταλία ήταν αυτή των Καισάρων και των Αυτοκρατόρων, η δεύτερη αυτή της Αναγέννησης και των Μεσαιωνικών Ιταλών ηγετών και η τρίτη η νέα Ιταλία μετά την ενοποίηση της χώρας αυτής το 1871, η οποία θα μεταμορφώνονταν με βάση την θεωρεία αυτή σταδιακά σε μια «Νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία».
Το μόνο ίσως σωστό στην θεωρεία αυτή, είναι ότι όντως αρχικά οι Ιταλοί κυβερνήθηκαν από τους δικτάτορες στην ουσία Καίσαρες-Αυτοκράτορες, ύστερα από τους μεσαιωνικούς αυταρχικούς τυράννους-άρχοντες της Ιταλίας (https://www.triklopodia.gr/%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CE%BF%CE%B9-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B1%CE%B9%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%83/, http://alophx.blogspot.com/2017/09/cola-di-rienzo.html), τους Δόγηδες και τον πάπα της Ρώμης, ενώ στα νεότερα έτη από τον δικτάτορα Μουσολίνι, ενώ στις μέρες μας από ακροδεξιούς ηγέτες (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%83-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%B8%CE%B5%CF%83/)].
Αντίστοιχα, οι Νεότουρκοι παρά τις προσπάθειες τους, δεν κατάφεραν να κρατήσουν το Ιράκ και γενικότερα την Μεσοποταμία υπό τον έλεγχο τους, πάρα την τζιχάντ που κήρυξαν εκεί κατά των δυτικών (Αγγλογάλλοι), όπως αντίστοιχα και πάλι στις μέρες μας, ο Ερντογάν και οι ισλαμιστές σύμμαχοι του (ISIS), δεν κατάφεραν να διατηρήσουν τα εδάφη που κατέλαβαν σε Ιράκ και Συρία έναντι των ΗΠΑ και της Ρωσίας.
Την ίδια περίοδο στην Παλαιστίνη και την Συρία, οι Νεότουρκοι, υπό τον υπεύθυνο για την περιοχή στρατηγό Μουστάφα Κεμάλ, άρχισαν να εκτελούν ντόπιους Άραβες ηγέτες και κάτοικους, πιστεύοντας ότι αυτοί θα συμμαχούσαν με τους δυτικούς εχθρούς τους.
(Εδώ μπορεί επίσης να αναφερθεί, ότι κατά έναν παράδοξο τρόπο, οι Νεότουρκοι είχαν εκδόσεις μαστική διαταγή πλήρους επιστράτευσης των ντόπιων στην Ταρσό, η οποία θα επεκτεινόταν σε όλη την Αυτοκρατορία σε περίπτωση γενικευμένου πολέμου, έναν μόλις μήνα πριν την επίσκεψη και δολοφονία του διάδοχου του Αυστριακού θρόνου, του Φραγκίσκου-Φερδινάνδου στο Σεράγεβο, λες και ήξεραν ότι κάτι θα συμβεί).
Η καταπίεση αυτών ήταν τόσο μεγάλη, ώστε σύντομα οι κάτοικοι των περιοχών αυτών ξεσηκώθηκαν και ενώθηκαν με τον γνωστό σε όλους μας «Λόρενς της Αραβίας» (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_36.html), ενάντια στους Τούρκους.
Στην εξέγερση αυτή βοήθησε και ένα άλλο γεγονός. Εν μέσω του πολέμου, έγινε μια επιδρομή πολλών δεκάδων χιλιάδων ακρίδων στην περιοχή, οι οποίες κατέστρεψαν όλα τα σπαρτά της περιοχής και προκλήθηκε λιμός και μεγάλη πεινά.
Ο Κεμάλ, ο οποίος από ότι φαίνεται πειραματίζονταν στην μετέπειτα πολιτική των γενοκτονιών του, αρνήθηκε να δώσει τρόφιμα από τις κρατικές αποθήκες στους ντόπιους, πάρα τον ναυτικό αποκλεισμό των Βρετανών, πιστεύοντας ότι μέσω της πείνας θα εξόντωνε όλους τους ντόπιους κατά τον ίδιο «ανυπάκουους φιλοδυτικούς πληθυσμούς».
Οι Βρετανοί από την πλευρά τους, δεν ήραν ότι στο ελάχιστο τον ναυτικό αποκλεισμό που είχαν επιβάλει στην περιοχή, πιστεύοντας ότι μέσω της πείνας θα ξεσηκώνονταν οι ντόπιοι κατά των Τούρκων όπως και έγινε στην συνέχεια. Οι δε απώλειες του ντόπιου πληθυσμού από τα «παιχνίδια θανάτου» του Κεμάλ και των Βρετανών ανήλθαν σε 500.000 ψυχές.
Παρόλες όμως τις προσπάθειες του, ο Κεμάλ ηττήθηκε από τον Βρετανό στρατηγό Αλενμπί το 1918 στην τελευταία μάχη της Μεγιδδούς, μέσω της οποίας οι Οθωμανοί έχασαν για πάντα την Παλαιστίνη, την Συρία και την Μεσοποταμία, ενώ ο ίδιος αναγκάστηκε να το σκάσει στην Κωνσταντινούπολη για να σωθεί.
Όσο για τους Βρετανούς, την δεκαετία του 1920, κατά την οποία κατέλαβαν το Ιράκ, κατέστειλαν με σφαγές καθώς και την χρήση χημικών όπλων, υπό τις διαταγές του Τσόρτσιλ, μια εθνικιστική εξέγερση που έλαβε χώρα εκείνη την χρονική περίοδο, όπως ακριβώς στις μέρες μας, οι ΗΠΑ υπό τον πρώην πρόεδρο αυτών, τον Τζορτζ Μπους τον νεότερο κατέλαβαν το Ιράκ και κατέστειλαν με σφαγές την εξέγερση των εθνικιστών μπααθιστών εκεί.
Παράλληλα, εδώ μπορεί να αναφερθεί εδώ ότι τα προεόρτια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918) ήταν αρχικά ο πόλεμος Ιταλίας-Νεότουρκων για την Λιβύη το 1911 και αμέσως μετά οι Βαλκανικοί Πόλεμοι των ετών 1912-1913, πριν ακολουθήσει το 1914 η είσοδος των Νεότουρκων στον Α’ ΠΠ με τον βομβαρδισμό εκ μέρους τους του λιμανιού της ρωσικής Οδησσού.
Υπάρχει και ακόμα μια ιστορική ομοιότητα της εποχής μας με αυτή των Νεότουρκων.
Πριν την άνοδο αυτών στην εξουσία, την ηγεσία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είχε αναλάβει ο Σουλτάνος Αβδούλ Χαμίτ, ο λεγόμενος και «κόκκινος Σουλτάνος», ο οποίος, ενώ αρχικά είχε υποστηρίξει ένα φιλελεύθερο Σύνταγμα, σύντομα έγινε απολυταρχικός, απολυτά καταπιεστικός, ενώ κατήργησε την Βουλή και προσπάθησε με την βία να επιβάλει τον ισλαμικό νομό στην χωρά, όντας φανατικός ισλαμιστής.
Παράλληλα, κατάφερε να διαλύσει εν τη γένεσει του μια απόπειρα πραξικοπήματος από την «Επιτροπή Ένωση και Πρόοδος» (πιο γνωστή με το όνομα Νεότουρκοι), μέλη της οποίας ήταν πολλοί αξιωματικοί του στρατού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Στο τέλος όμως, οι Νεότουρκοι κατάφεραν να ρίξουν τον Αβδούλ Χαμίτ το 1908 και να αναλάβουν την ηγεσία της Τουρκίας.
Όμως, οντάς φανατικοί, ανίκανοι, τυχοδιώκτες και γενοκτονία, καταπίεσαν τόσο πολύ και εξολόθρευσαν τις άλλες εθνικότητες της Αυτοκρατορίας, ώστε αυτές επαναστάτησαν στο τέλος, ενώ έσυραν και την χώρα τους στον καταστροφικό για την ίδια Α ΠΠ, ενάντια σε Αγγλογάλλοι, Ρωσία και ΗΠΑ, ο οποίος και κατάστρεψε παντελώς την Αυτοκρατορία τους.
Αντίστοιχα στις μέρες μας, στην την ηγεσία της Τουρκίας έχει αναλάβει ο λεγόμενος και «Σουλτάνος», Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος, ενώ αρχικά είχε υποστηρίξει ένα φιλελεύθερο Σύνταγμα, σύντομα έγινε απολυταρχικός, απολυτά καταπιεστικός, και προσπάθησε με την βία να επιβάλει τον ισλαμικό νομό στην χώρα, όντας φανατικός ισλαμιστής.
Παράλληλα, κατάφερε να διαλύσει εν τη γένεσει του μια απόπειρα πραξικοπήματος από Κεμαλιστές το 2016 (οι οποίοι είναι και οι «νόμιμοι» απόγονοι των Νεότουρκων), μέλη της οποίας ήταν πολλοί αξιωματικοί του στρατού της Τουρκίας.
Είναι δε πολύ πιθανό σύμφωνα με πολλούς αναλυτές, στο τέλος όμως, οι Κεμαλικοί να καταφέρουν να ρίξουν τον Ερντογάν και να αναλάβουν την ηγεσία της Τουρκίας, με την υποστήριξη των δυτικών, ιδιαίτερα εάν ο Ερντογάν (αυτός ο μανιακός ισλαμιστής «αρπαβούτας πειρατής-κουρσάρος»), στραφεί ενάντια στα συμφέροντα των ΗΠΑ.
Όμως αυτοί, όντας φανατικοί, ανίκανοι, τυχοδιώκτες και γενοκτονία (όπως και ο ιδρυτής τους ο Κεμάλ), μπορεί να καταπιέσουν τόσο πολύ και εξολοθρεύσουν τις άλλες εθνικότητες της Τουρκίας, ώστε αυτές να επαναστατήσουν, ενώ στο τέλος, μπορεί να σύρουν και την χώρα τους σε έναν τον καταστροφικό για την πόλεμο (κανονικό ή γεωπολιτικό), ενάντια σε Αγγλογάλλοι, ακόμα και την Ρωσία ή τις ΗΠΑ, ο οποίος και θα καταστρέψει παντελώς το κράτος τους.
[Μάλιστα τώρα τελευταία ο Ερντογάν αθώωσε και αποφυλάκισε εκατοντάδες αξιωματικούς της Εργενεκόν, της παράνομης οργάνωσης των Κεμαλικών στρατιωτικών, η οποία σχεδίαζε στημένο πολεμικό επεισόδιο με την Ελλάδα, για να έχει αφορμή, με την δήθεν αυτή «έκτακτη κατάσταση», για να κάνει πραξικόπημα και να ρίξει τον Ερντογάν, με στόχο πιθανώς να τους χρησιμοποιήσει κατά της πατρίδας μας στο Αιγαίο.
Όμως ο Ερντογάν φαίνεται να παίζει με την φωτιά, αφού ξεχνάει ότι οι ίδιοι αξιωματικοί αν επανακτήσουν την ισχύ τους στον τουρκικό στρατό και επανέλθουν σε αυτόν, μπορεί να ξαναδοκιμάσουν επιτυχώς αυτή την φορά να εκτελέσουν πραξικόπημα κατά του Ερντογάν και να επανακαταβάλουν με την βία την εξουσία στην Τουρκία.
Ειδικά για αδίστακτους και αμετανόητους κεμαλικούς αξιωματικούς πραξικοπηματίες σαν τους παραπάνω ισχύει η γνωστή λαϊκή φράση: «Ο λύκος (γκρίζος στην περίπτωση αυτή) και αν εγέρασε και άσπρισε το μαλλί του, μήτε την γνώμμη άλλαξε, μήτε την κεφαλή του»].
Θα είναι άραγε αυτό το μέλλον της περιοχής; Δεν είναι καθόλου απίθανο, αλλά μόνο εάν γνωρίσουμε πλήρως το παρελθόν και τα γεγονότα που συνέβησαν σε αυτό θα αποφύγουμε την επανάληψη του στο μέλλον, αφού όπως λέει και το γνωστό ρητό: «Η γνώση είναι δύναμη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου