Τρίτη 16 Ιουλίου 2019

ΝΙΧΙΛΙΣΜΟΣ...ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΤΑΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ..




Αποτέλεσμα εικόνας για μηδενισμος

Δεν υπάρχει πιο οξύμωρο πράγμα από τον μεταμοντέρνο μηδενιστικό προοδευτισμό.
Όπως είναι φυσικό, δεν είναι μυστικό για τους σύγχρονους φιλόσοφους, κοινωνιολόγους και τους ψυχολόγους ότι ο ίδιος ο άνθρωπος αλλάζει στον βίαιο αιώνα μας, υπό την επίδραση, βεβαίως, όχι μόνο της συνεχούς γνώσης κι επίγνωσης του πολέμου και της κακώς εννοούμενης επανάστασης αλλά και σχεδόν όλων των άλλων που ισχυρίζονται ότι είναι «σύγχρονα» και «προοδευτικά» πράγματα.
Έχουν ήδη αναφερθεί οι πιο εντυπωσιακές μορφές νιχιλιστικού μηδενισμού, δηλαδή αυτές που εξελίσσουν με τον πιο ειλικρινή δυνατό τρόπο τις διαπιστώσεις τους, των οποίων το συσσωρευτικό αποτέλεσμα ήταν να ξεριζώσουν, να αποσυνθέσουν και να «κινητοποιήσουν» το άτομο, πριν το ακυρώσουν ολοκληρωτικά...
Δηλαδή τον εξαναγκασμό του να αντικαταστήσει την κανονική του σταθερότητα και ρίζα, δηλαδή το έθνος του, την πατρίδα του, την πολιτισμική του ιδιαιτερότητα, τα ήθη και παραδόσεις του και να τον κάνει να ασχοληθεί με μια άσκοπη αναζήτηση εξουσίας και κίνησης. Να μετατρέψει την ύλη ως υπέρτατο αγαθό, σκοπό και αίτιο κάθε δραστηριότητάς του, άσχετα αν αυτό το κυνηγά με τον κολεκτιβιστικό τρόπο ή τον ατομικιστικό. Να αντικαταστήσει τον κανονικό άνθρωπο με ένα συνεχές αίσθημα νευρικής διέγερσης χωρίς νόημα άλλο εκτός από τον αυτοσκοπό της προόδου και την πολιτική ταυτότητας. με τον όρο πολιτική ταυτότητας, εννοούμε εδώ την τεχνητή και μέσω προπαγάνδας ταυτοποίηση με την οικονομική ή εργασιακή τάξη, το γένος, την φυλή, το φύλο του καθενός, την ίδια στιγμή που οι ουσιαστικές διαφορές μεταξύ των ατόμων (που ακόμη και ως έννοια απαγορεύονται πλέον) αγνοούνται.
Το έργο του πραγματιστικού μηδενισμού, στην πράξη και θεωρητικά, ήταν παράλληλο και συμπληρωματικό με αυτό του κλασσικού εχθρού της ανθρωπότητας, δηλαδή του αυταρχικού φεουδαρχικού σκοταδισμού: Ένα έργο τυποποίησης, εξειδίκευσης, απλοποίησης, μηχανοποίησης του ανθρώπου.
Αυτός λοιπόν και κανένας άλλος, είναι ο Υπεράθρωπος του Νίτσε, ο Άριος του Αδόλφου και ο Προλετάριος των κολεκτιβιστών: Τίποτα παραπάνω από ένα απρόσωπο γρανάζι στην τεράστια μηχανή του Κράτους ή άλλης εξουσίας, καλοακονισμένο έτσι ώστε να είναι όσο πιο παραγωγικό γίνεται με την καθαρά υλιστική έννοια. Κατά μία έννοια, ο σκοπός επετεύχθη: Η προηγουμένως ανύπαρκτη μυθική υπεραξία του Μαρξ τεχνηέντως έγινε ο απόλυτος αυτοσκοπός της Δύσης και της Ανατολής, παρ όλη την διαφωνία για το πως θα γίνει αυτό και ο Θεός και κάθε άλλη πράγματι υπαρκτή συντηρητική αξία, μετατράπηκαν με την βία σε απαγορευμένες αλήθειες.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, το αποτέλεσμά του προοδευτικού μηδενισμού, το αποτέλεσμα όλης της μεταμοντέρνας φιλοσοφίας του σήμερα, είναι πλέον προφανές: Να «μειώσει» το άτομο στο πιο «πρωτόγονο» και βασικό του επίπεδο, δηλαδή να αντιστρέψει την εξέλιξη κι από νοήμον όν, να οπισθοδρομήσει μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια πριν, προς την θρυλική εκείνη μυθική σούπα της Ζωής, όπου κάθε συστατικό της ήταν όσο πιο μακρυά γινόταν από το ενσυνείδητο πρόσωπο/άτομο. Να κάνει τον άνθρωπο στην πραγματικότητα σκλάβο του περιβάλλοντος του, άβουλο κύτταρο της κοινωνίας, έρμαιο στις διαθέσεις και τάσεις της, χωρίς ψυχή, χωρίς υπερβατικές ικανότητες, χωρίς απρόβλεπτες δεξιότητες, χωρίς εγγενή αξία, ορίζοντάς τον ως θύμα ικανό μόνο να υποδύεται τον τέλειο εργάτη στο παγκόσμιο εργοστάσιο του Λένιν, καθώς και κατώτατο εκτελεστικό όργανο των σχεδίων τη παγκόσμιας κατακτητικής μηχανής του Χίτλερ.


                     Φανταστείτε ότι έχετε μια μηχανή χρόνου. Τι θα βλέπατε αν ταξιδεύατε μπροστά στον χρόνο; Γνωστή η απάντηση θα πουν οι περισσότεροι. Θα βλέπαμε ένα μέλλον με ανεπτυγμένη τεχνολογία και κοινωνία θα πουν οι αισιόδοξοι, ή αντιθέτως, οι απαισιόδοξοι, ίσως ονειρεύονται μια κοινωνία που απλά επιβιώνει μέσα στα ολέθρια αποτελέσματα του επόμενου παγκόσμιου πολέμου.
Για τους σκοπούς αυτού του κειμένου όμως, δεν εννοούμε αυτό. Ας φανταστούμε πολύ μα πολύ πιο μακρυά στον χρόνο, ας πούμε εκατό εξάκις εκατομμύρια αιώνες, ή αν θέλετε, δέκα στην δύναμη του προηγούμενου αριθμού... Μήπως θα βλέπαμε ακόμη την ανθρωπότητα να ευημερεί; Μεγάλους πολιτισμούς άλλων καταστάσεων ζωής να ζουν σε έναν απερίγραπτο κόσμο; Όχι φίλοι μου. Τότε, θα βλέπαμε το απόλυτο θερμοδυναμικό τέλος. Αυτά μας λέει τουλάχιστον η επιστήμη και μάλιστα μας το λέει με παντοδύναμα επιχειρήματα.
Κάποια στιγμή, θα σταματήσουν οι ήχοι των μηχανών και των άλλων δραστηριοτήτων των ανθρώπων. Η επιστήμη σήμερα μας εξηγεί επακριβώς το πως όλες ανεξαιρέτως οι εμπειρίες των έμβιων όντων, το γέλιο, το κλάμα, η σκέψη, τα συναισθήματα, τα ένστικτα, θα πάψουν οριστικά και χωρίς επιστροφή. Θα σταματήσουν να υπάρχουν ζωντανά όντα, φυτά, ψάρια στην θάλασσα και έντομα. Όλα τους θα εξαλειφθούν. Κάθε οργανική ουσία θα μετατραπεί στα ανόργανα συστατικά της. Αργότερα, κάθε μεταστοιχείωση που λαμβάνει χώρα ακόμη και στους μεγαλύτερους ήλιους θα ολοκληρωθεί. Στο τέλος, όλες οι δυνατές χημικές αντιδράσεις που είναι δυνατόν να γίνουν θα έχουν γίνει. Θα πάρει εκατομμύρια εκατομμυρίων έτη, πολλά περισσότερα απ όσα μπορεί ποτέ να κατανοήσει το μικρό μας μυαλό. Αλλά όλα, μας λένε ότι θα γίνει.
Οι επιστήμονες μας λένε ότι το Σύμπαν διαστέλλεται. Κάθε πράγμα μέσα του, απομακρύνεται συνεχώς από κάθε άλλο. Κι όσο γίνεται αυτό, το Σύμπαν ψύχεται η ενεργειακή του κατάσταση μεταβάλλεται και καταφθάνει συνεχώς όλο και περισσότερο στο απόλυτο Γκρι και την εντροπία, αυτό που λέγεται θερμικός ή θερμοδυναμικός θάνατος. Στο τέλος, όλα τα άστρα, ακόμη και τα μεγαλύτερα από αυτά θα έχουν δώσει όλη την ενέργεια που μπορούν να δώσουν και θα στερέψουν. Ακόμη και τα ίδια τα άτομα, κι ακόμη και τα ίδια τα συστατικά τους στοιχεία, θα σταματήσουν να αποδίδουν ενέργεια. Όλη η ύλη του Σύμπαντος, θα καταρρεύσει και θα μετατραπεί σε μια σούπα φτιαγμένη από τα πτώματα των νεκρών πλέον άστρων και μαύρων τρυπών. Φως δεν θα υπάρχει πουθενά. Το απόλυτο σκοτάδι θα βασιλεύει παντού. Θερμότητα τουλάχιστον με την έννοια της διαφορικού, δεν θα υπάρχει, γιατί στο τέλος όλα θα έχουν την ίδια ακριβώς θερμοκρασία. Κάθε μορφή κίνησης θα έχει σταματήσει προ πολλού και κάθε ζωή θα έχει εξαφανιστεί ολοκληρωτικά. Κάθε γωνιά του Σύμπαντος από άκρη σε άκρη θα είναι ένας απέραντος τάφος, ένα Σύμπαν σε κατάσταση απόλυτης ερήμωσης και θερμοδυναμικού θανάτου από τον οποίο δεν υπάρχει επιστροφή.
Κάθε άστρο θα σβήσει και κάθε πλανήτης θα παγώσει. Κάθε μαύρη τρύπα θα έχει ρουφήξει τα πάντα γύρω της. Κάποια χρόνια μετά απ΄αυτόν τον απόλυτο θάνατο όλων των αιωρουμένων αντικειμένων στο διάστημα, το παροδικό εκείνο σημείο όπου το Σύμπαν παρουσίασε ζωή και οποιαδήποτε θερμοδυναμική μετατροπή, δεν θα είναι παρά μια ανωμαλία, μια στιγμή κυριολεκτικά μέσα σε μια αιωνιότητα γεμάτη με ένα απόλυτο τίποτα. Όλα τα δισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων ετών κατά τα οποία υπήρξε η οποιαδήποτε κίνηση και ζωή, δεν θα είναι ούτε καν μια σπίθα, μπροστά στο αχανές και άπειρο Τίποτα της αιωνιότητας.
Η παραπάνω εικόνα δεν είναι επιστημονική φαντασία. Όλες οι γνώσεις μας περί του Σύμπαντος, όλες οι ενδείξεις, όλες οι αποδείξεις, όλες οι θεωρίες, μας δείχνουν ότι αυτή, και καμία άλλη είναι η σκληρή πραγματικότητα. Όσο απίστευτη και άσχετη είναι αυτή η πραγματικότητα του μέλλοντος να μας φαίνεται σήμερα, θα έρθει αυτή η μέρα. Δεν είναι λοιπόν η ζωή μας ως ανθρώπινα όντα ολοκληρωτικά χαμένη και καταδικασμένη να βρει τον θάνατο, αλλά ολόκληρο το Σύμπαν είναι καταδικασμένο στον απόλυτο θάνατο. Όσον αυτά αυτά τα δεδομένα, η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει καμιά ελπίδα για κάποια διαφορετική κατάληξη. Τίποτα δεν μπορεί να σώσει το Σύμπαν από το μακάβριο τέλος του και πόσο μάλλον από το δικό μας τέλος.
Είναι λοιπόν, επίσημο. Το Σύμπαν, κατά την απόλυτη υλιστική θεώρηση δεν οδεύει απλά προς τον Θάνατο. Όχι φίλοι μου. Το Σύμπαν, εξ ορισμού ΕΙΝΑΙ Ο ΑΠΕΙΡΟΣ ΚΑΙ ΑΤΕΛΕΙΩΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ.
Καταθλιπτικό θα έλεγε κανείς. Αλλά είναι δυνατόν η παραπάνω εικόνα να γίνει ακόμη καταθλιπτικότερη... Κατά την επιστήμη λοιπόν, όχι μόνον δεν έχει καμιά σημασία ολόκληρο το σύμπαν, αλλά ακόμη και τώρα που ζούμε την απερίγραπτα απίθανη κατάσταση ζωής, ούτε και τώρα παροδικά οτιδήποτε κάνουμε ή νοιώθουμε. Κι αυτό, διότι όλη η φύση είναι ουσιαστικά αποτέλεσμα μιας μηχανικής διαδικασίας με την ευρεία έννοια. Κάθε γεγονός, κατά την επιστήμη, έχει ένα προβλέψιμο αίτιο, το οποίο υπόκειται σε κανόνες και νόμους. Οι φυσικές επιστήμες, κατά την επιστήμη, περιγράφουν κάθε κίνηση/αλλαγή που λαμβάνει χώρα στο σύμπαν. Άρα, καθετί που λαμβάνει χώρα, δεν είναι επιλογή κανενός, αλλά απλό μηχανιστικό αποτέλεσμα φυσικών νόμων.
Η αγάπη που νιώθει η μάνα προς το παιδί της, το μίσος του Χίτλερ, του Τζένκις Χαν, του Στάλιν και του Μάο προς τα εκατομμύρια θύματά τους, δεν είναι φταίξιμο κανενός, αφού κατά την γενικά αποδεκτή θεωρία της επιστήμης, όλες αυτές οι πράξεις δεν είναι παρά φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα σε μια εξαιρετικά πολύπλοκη αλλά με πλήρως μηχανιστική λειτουργία μηχανή την οποία τυχαίνει να αποκαλούμε σύμπαν. Ο πόνος των πανταχού σκλάβων, το κλάμα των απανταχού φτωχών, καταπιεσμένων ανθρώπων, οι βασανισμοί, οι βιασμοί δεν είναι παρά ψυχρά συμπτώματα ενός σύμπαντος που απλά προχωρά στην πορεία του προς το μεγάλο θάνατο που προαναφέρθηκε. Τα καλά που υποτίθεται ότι έχει να επιδείξει η ανθρωπότητα, η φιλοσοφία, η φιλανθρωπία, ο πολιτισμός, η τέχνη και η μουσική, οι αξίες και τα ιδανικά, η δημοκρατία, η ευημερία επίσης με την σειρά τους, δεν μπορεί να σημαίνουν κάτι άλλο εκτός από αποτελέσματα μηχανικών και βιοχημικών αντιδράσεων, δεν σημαίνουν δηλαδή απολύτως τίποτα, η αξία τους, είναι απολύτως ίση με την άξια ολόκληρου του σύμπαντος, η οποία όπως είδαμε τείνει προς το μηδέν, σε τόσο άπειρο βαθμό, έτσι ώστε να ισούται πρακτικά με το μηδέν.
Για τον πιστό ακόλουθο της επιστήμης λοιπόν, δεν υπάρχουν ήρωες, αφού ουσιαστικά δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση, ούτε αξίες. Οι ήρωες, είναι απλά κρέας, το οποίο τυχαίνει να κινείται, να μιλά, να κάνει διάφορες πράξεις, όπως ακριβώς είναι τα ζώα, τα βρέφη, οι εγκληματίες, κλπ. Η διαφορά ενός έμβιου όντος από ένα νεκρό, είναι απλά και μόνον ότι το πρώτο ακόμη δεν έχει αρκετές αναπόφευκτες βλάβες, ή δεν έχε στερέψει από ενέργεια. Ουσιαστικά λοιπόν, όλοι εμείς, που βαυκαλιζόμαστε περί κοινωνικής δικαιοσύνης και τόσα άλλα ιδανικά, δεν είμαστε τίποτα άλλο από σακούλες με κόκαλα και κρέας ή αν θέλετε κύτταρα και αμινοξέα που όλως τυχαίως τυχαίνει και κινούνται για ένα απειροελάχιστο χρονικό διάστημα. Κι όχι μόνον αυτό. Τίποτα απ όσα αφήσουμε πίσω, ούτε γνώση, ούτε η ιστορία μας, ούτε τίποτε άλλο, κατά τους νιχιλιστές, δεν πρόκειται να επιβιώσει. Απολύτως τίποτε.
Αμφισβήτηση αυτών των αληθειών, ΔΕΝ είναι δυνατή στο υφιστάμενο αθεϊστικό, υλιστικό πλαίσιο των φυσικών/θετικών επιστημών. Κάθε προσπάθεια ανίχνευσης/εξεύρεσης κάποιας αντικειμενικής αξίας, μέσα στον υλιστικό πολιτισμό είναι απολύτως μάταια. Ως εκ τούτου, κάθε ισχυρισμός ύπαρξης ηθικής από πιστούς του δόγματος αυτού, δεν μπορεί παρά να είναι κάποια μορφή ψυχασθένειας ειδάλλως απαιτεί κάποιο επίπεδο υποκρισίας...
Ποια είναι λοιπόν, τα αναπόφευκτα συμπεράσματα για τον άνθρωπο εκείνον που θα συνειδητοποιήσει όλα τα παραπάνω τα οποία είναι απολύτως αδιαμφισβήτητα και δεν επιλέξει να υπερβεί την υλική πραγματικότητα;
Μα πολύ απλά: Το Σύμπαν δεν έχει κανέναν σκοπό. Είναι δηλαδή άσκοπο. Και συνεπώς, ούτε εμείς έχουμε κάποιον σκοπό. Κι όχι, γιατί δεν μπορούμε λόγω αδυναμίας, αλλά διότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ σκοπός, άλλος από την πορεία μας προς το απόλυτο μηδέν και τίποτα.
Πολλοί είναι αυτοί οι οποίοι έχουν εκφράσει την άποψη ότι αυτές οι μακάβριες αλήθειες κάνουν την ανθρώπινη ύπαρξη παράλογη. Κι έχουν απόλυτο δίκιο, αν μείνουν στην πίστη τους προς το απόλυτο Μηδέν. Διότι, όπως και να το δει κανείς, όποια δικαιολογία και να σκαρφιστεί κανείς, όσο πολύπλοκα και βαθιά και να φτάσει κανείς την σκέψη του, με βάση τον προορισμό μας κατά την επιστήμη, τίποτα, μα απολύτως τίποτα δεν έχει σκοπό εκτός από την καταστροφή και εξαφάνισή μας. Τίποτα δεν έχει αντικειμενική αξία ή οποιαδήποτε σημασία άλλη εκτός από τον φυσικό μας προορισμό ως ανθρώπινα όντα και ως Σύμπαν ολόκληρο, ο οποίος δεν είναι άλλος όπως είδαμε από τον απόλυτος θάνατο και ο δρόμος προς αυτόν το θάνατο, δεν έχει καμιά απολύτως σημασία ή αξία.
Αυτές οι τρεις ιδέες, ο σκοπός, η αξία και η σημασία, αν και νοηματικά είναι σχετικές, είναι στην πραγματικότητα διακριτές. Ο σκοπός, έχει να κάνει με έναν στόχο, μια αιτία για την οποία γίνεται κάτι. Η αξία, έχει να κάνε με την ηθική συνιστώσα, το αν κάτι είναι αντικειμενικά καλό, ορθό, κακό λανθασμένο ηθικά κλπ. Η σημασία, έχει να κάνει με τους λόγους για τους οποίους κάποιο πράγμα, γεγονός ή πράξη έχει ουσιαστικό νόημα ή/και αποτέλεσμα μεγαλύτερο από κάποιο άλλο. Βεβαίως, πως μπορεί να έχει ουσιαστικά μεγαλύτερο νόημα οποιοδήποτε πράγμα, εφ όσον πιστεύουμε ότι όλοι μας οδεύουμε προς τον θάνατο συλλογικά και ατομικά;
Ο μόνος υπέρτατος σκοπός λοιπόν μας λέει η επιστήμη είναι ο θερμοδυναμικός απόλυτος θάνατος. Κανένας άλλος σκοπός, είτε το θέλουμε είτε όχι, δεν μπορεί να λάβει υψηλότερη θέση. Η μόνη αξία, το μόνο ήθος, είναι το ήθος του θανάτου που έρχεται για όλους, αναπόφευκτα. Η μόνη σημασία που ουσιαστικά υπάρχει, είναι η εξαφάνιση κάθε σημασίας, αφού η προδιαγεγραμμένη πορεία του σύμπαντος είναι ο η εξαφάνιση κάθε σημασίας.
Ας είμαστε κατ αρχήν απολύτως ειλικρινείς: Ο σκοπός της Ζωής για τον μη αποδέχοντα την υπέρβαση του φυσικού σύμπαντος, είναι ο Θάνατος. Ακόμη κι αν προσωρινά αποδεχθούμε ότι υπάρχουν στην ζωή και άλλοι προσωρινοί στόχοι, αυτοί δεν σταματούν να είναι παρά παροδικοί σταθμοί προς τον απόλυτο και τελικό προορισμό που είναι η απόλυτη και ολοκληρωτική εξαφάνιση και ο θάνατος.
Το ήθος, η πίστη, τα έργα, η εργασία, η τέχνη, η φύση, η οικογένεια, οι πατρίδες, τα πιστεύω, τα δικαιώματα, ο πολιτισμός κλπ κλπ γι αυτόν που «δεν πιστεύει σε τίποτα», δεν μπορεί να είναι παρά ένα βιολογικό χαρακτηριστικό κάποιων ανθρώπων ή ένα παροδικό σύμπτωμα του Σύμπαντος, το οποίο εξελίχθηκε όπως ακριβώς και τα χέρια και τα πόδια μας ή μια μαύρη τρύπα, ή ένα ήλιος εκατοντάδες εκατομμύρια έτη φωτός μακρυά. Δεν αφορούν κανέναν όλα αυτά, κι ούτε αλλάζουν στο ελάχιστο τον απώτατο προορισμό μας. Δεν θα έλεγε κανείς ότι μια τέτοια θεώρηση του ήθους, δηλαδή η θέση ότι το α πράγμα ή το β γεγονός ή η γ πράξη είναι καλά ή κακά, έχει κάποια αντικειμενική βάση. Για τον μη αποδέχοντα το υπερφυσικό και υπερβατικό το να πει κάποιος για παράδειγμα «αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν», μπορεί να φαίνεται ότι προέρχεται από κάποια αντικειμενική αποκαλυπτική πηγή, αλλά όμως στην πραγματικότητα γι αυτόν, πρόκειται απλά για ένα αποτέλεσμα μιας μηχανιστικής διαδικασίας, χωρίς όπως είπαμε κανέναν σκοπό, αξία ή σημασία.
Στην πραγματικότητα, ο ειλικρινής άθεος/νιχιλιστής/μηδενιστής, παραδέχεται το γεγονός, ότι ακόμη και τα συστατικά στοιχεία μιας τέτοιας πρότασης δεν έχουν καμιά αξία. Δηλαδή, ούτε το ρήμα "αγάπα" έχει καμιά ουσιαστική σημασία, ούτε τα ουσιαστικά «πλησίον» και «εαυτόν», ούτε αυτός που το λέει, ούτε αυτός που το ακούει. Αυτό που λαμβάνει χώρα, είναι μια κατάσταση όπου ένα βιολογικό αντικείμενο πολύ απλά συμβαίνει να βγάζει κάποιους ήχους, λόγω των νόμων της φύσεως και τίποτα άλλο. Το γεγονός, ότι κάποια άλλα βιολογικά όντα παρουσιάζουν κάποια αντίδραση προς αυτά τα φαινόμενα, είναι επίσης ένα ανούσιο φαινόμενο. Η μόνη ίσως αξία που μπορεί να δοθεί στην οποιαδήποτε ηθική, θα μπορούσε να εκφράσει κάποιος, είναι ότι εκείνη την συγκεμριμένη περίοδο, χρησιμεύει στην επιβίωση και πολλαπλασιασμό του ανθρώπινου είδους, αλλά ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, μόνο ως παροδικός στόχος, διότι όπως είπαμε ο απώτατος και μοναδικός στόχος είναι ο απόλυτος Θάνατος και βεβαίως ισχύει το αιώνιο δόγμα ότι όλα αυτά δεν έχουν καμιά αντικειμενική αξία.
Ο Ρίτσαρντ Ντόκινς, μας το λέει ξεκάθαρα: «Δεν υπάρχει στο τέλος, κανένας σχεδιασμός, κανένας σκοπός, κανένα κακό, κανένα καλό, εκτός από ανελέητη αδιαφορία. Είμαστε μηχανές οι οποίες απλά παράγουν και μεταδίδουν DNA.» Θα ήταν αξιολάτρευτη αυτή του η ειλικρίνεια, εάν δεν συνέχιζε μετά να κρίνει με παθιασμένη οργή διάφορες ανθρώπινες καταστάσεις και πράξεις ως «αντικειμενικά κακές» πράγμα το οποίο κατά τον ίδιο και την θεωρία του, όπως είδαμε δεν υπάρχει.
Πως ένας άνθρωπος που έχει τέτοια κοσμοθεωρία και την έχει πάρει στα σοβαρά, μπορεί να εμπιστευτεί τον συνάνθρωπο του, να δημιουργήσει πολιτισμό, να εκφράσει και να θεσμοθετήσει το καλό; Δεν μπορεί. Κι ακόμη κι αν μπορέσει, θα είναι παροδικό. Δεν μπορεί να κρίνει ότι η αλληλεγγύη, η αγάπη κλπ κλπ είναι αντικειμενικά καλά πράγματα, διότι δεν έχει κάποια υπερβατική αντικειμενική πηγή από την οποία μπορεί να αντλήσει αποδείξεις η επιχειρήματα για κάτι τέτοιο. Δεν μπορεί να πει ότι η πρόοδος στην επιστήμη είναι καλή, διότι ο επηρεασμός αυτών στην κοινωνία δεν πρόκειται να αλλάξει το γεγονός ότι οδεύουμε προς τον θάνατο και ότι ουσιαστικά δεν έχουν αξία. Δεν μπορεί ο ιατρός που απαλύνει τον πόνο, να δώσει πραγματική σημασία στην πράξη του, διότι όσο πόνο και να απαλύνει, όσες ασθένειες και να ιάσει, όσο πόνο και να απαλύνει, δεν πρόκειται να βρει κάποιο νόημα, ή σταματήσει τον ερχομό του θανάτου. Ο διπλωμάτης που εργάζεται για την ειρήνη, οι ήρωες απελευθερωτές των λαών, οι συγγραφείς, οι καλλιτέχνες, οι φιλόσοφοι, οι μουσικοί κλπ, όλοι τους στο τέλος, δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα, εκτός από μια παροδική, περιστασιακή κίνηση, η οποία όπως είναι απλά είναι αποτέλεσμα κάποιων ψυχρών κανόνων.
Ναι βεβαίως, συγκριτικά μπορεί κάποιος να έχει προσφέρει περισσότερα από έναν άλλον, αλλά ποια είναι η αντικειμενική αξία και νόημα όλων αυτών των προσφορών; Τι αλλάζει για τον άθεο, ουσιαστικά, η οποιαδήποτε πράξη; Είναι δυνατόν ο άνθρωπος, να σταθεί ως εμπόδιο μπροστά στην ανίκητη δύναμη που είναι η πορεία του Σύμπαντος προς την ουσιαστική ανυπαρξία; Όχι. Και ποια η ουσιαστική αξία του ανθρώπου; Καμία.
Εφ όσον στην πραγματικότητα για τον άθεο, το υλιστή η κύρια φιλοσοφία είναι ο απόλυτος νιχιλισμός και η πίστη στο μηδέν και το τίποτα, δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά που αποκαλούμε τόσα πράγματα για να δώσουμε νόημα, δεν υπάρχει στόχος, σημασία, νόημα, αξία, ήθος, καλό, κακό κλπ κλπ, ποιός θα κρίνει τι είναι καλό και τι όχι ανά πάσα στιγμή; Κανένας, εκτός από τον ενδιαφερόμενο. Κι ως εκ τούτου, καλώς κάνει ο ενδιαφερόμενος και σκοτώνει, ή φέρνει οποιαδήποτε άλλη δυστυχία στον κόσμο.
Ένας πραγματικός νιχιλιστής χωρίς καμιά πίστη στο υπερφυσικό δεν μπορεί να αποδοκιμάσει ειλικρινά τον πόλεμο, δεν μπορεί να επιχειρηματολογήσει ενάντια στην καταπίεση, δεν χρειάζεται να παλέψει ενάντια στην αδικία διότι αν το κάνει αυτό, τότε θα πρέπει να παραδεχθεί ειλικρινά ότι όντως υπάρχουν αξίες οι οποίες παρά το τραγικό μέλλον του εαυτού του και του Σύμπαντος που σίγουρα έρχεται, υπάρχουν κάποιες αξίες που ζουν και υπάρχουν σε υπερβατικό, υπερφυσικό επίπεδο...
Κι ως εκ τούτου θα το κάνει τελικά, εφ όσον γνωρίζει πρακτικά ότι δεν μπορεί να προχωρήσει με τον τρόπο της απόρριψης των πάντων, και υποκριτικά βάζοντας αξία στην δική του ζωή, θα υποκριθεί, ότι υπάρχουν αξίες, σκοποί και σημασίες ακόμη κι αν το κάνει εμμέσως, χωρίς να το παραδέχεται ανοικτά...
Στον αντίποδα του ειλικρινούς νιχιλιστή έχουμε λοιπόν τον υποκριτή νιχιλιστή. Αυτός, καθημερινά υποκρίνεται ότι αυτά που κάνει έχουν κάποια αντικειμενική αξία, σημασία ή νόημα. «Αγαπώ τα παιδιά μου» θα πει ο ένας προς τον άλλον, γνωρίζοντας πολύ καλά, ότι με βάση την δική τους κοσμοθεωρία δεν υπάρχει απολύτως καμιά αντικειμενική αξία σε αυτό. Κι όμως, και οι δύο τους υποκρίνονται ότι υπάρχει. Το παροδικό αίσθημα (άλλον ένα βιολογικό χαρακτηριστικό του είδους μας και τίποτα άλλο), έχει για κάποιον ανεξήγητο λόγο «αξία», «σημασία», «σκοπό», άλλον από τον θάνατο.
Υποκρίνονται δηλαδή, ότι οι πραγματικά και εξ ορισμού ανούσιες και μικροσκοπικές τους ασχολίες, μικροσκοπικές σε σχέση με τον άπειρο θάνατο που μας περιμένει όλους, έχουν κάποια αξία.
Επισκέπτονται, θέλουν δεν θέλουν, την υπέρβαση. Διότι αν δεν την επισκεφθούν, νόημα ουσιαστικό δεν πρόκειται να υπάρξει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου