ΜΕΡΟΣ Β΄
--1. Είναι και η Κόκκινη Μηλιά, όπως κι ο Δικέφαλος Αετός, ένα Ιερό Στοιχείο για τους Τούρκους;
Ναι, ασφαλώς και είναι. Και μάλιστα από τα πρώϊμα σελτζουκικά χρόνια στην Ανατολία ανεγέρθηκαν μεγαλοπρεπή ιστορικά τεμένη και θρησκευτικές σχολές στους τοίχους των οποίων αναπαρίστανται αμφότερα τα ιερά σύμβολα των δυο τμημάτων των Ρωμιών, των Χριστιανών και των Μουσουλμάνων. Το σελτζουκικό κράτος άλλωστε ονομαζόταν επίσης Ρωμανία (Ρουμ) και η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων του ήταν Χριστιανοί, οι οποίοι προτιμούσαν να ζουν στην σελτζουκική επικράτεια παρά να ανέχονται την ψευτο-χριστιανική (κατ’ εκείνους – αλλά αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία) εξουσία και την βαρύτατη φορολογία του Βασιλέως και του Πατριάρχη. Ακριβώς γι’ αυτό οι Σουλτάνοι της Νίκαιας (πρώτα) και του Ικονίου (έπειτα) ονομάζονταν Σελτζουκιάν-ε Ρουμ, δηλαδή κυριολεκτικά “Σελτζουκίδες Ρωμανοί”. Στην Μουσουλμανική Ρωμανία, οι ευγενείς, οι γαιοκτήμονες, η διοίκηση, οι αρχιτέκτονες, οι επιστήμονες, οι γραμματικοί, οι καλλιτέχνες, και φυσικά οι θεολόγοι ήταν σε συντριπτική πλειοψηφία Χριστιανοί. Οπότε, όλη η πίστη, η παράδοση και η θεματολογία τους πέρασε στην σελτζουκική ρωμέϊκη παιδεία,τέχνη και πολιτισμό.
Το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης πλήρωσε έτσι όπως έπρεπε την καταστροφική και αντιχριστιανική πολιτική της εικονολατρείας και η λεγόμενη Κυριακή της Ορθοδοξίας (842) δεν ήταν μία νίκη επί των Εικονομάχων αλλά η αρχή του τέλους της Χριστιανωσύνης στην Ανατολία. Μια σειρά επαναστατικών κινημάτων διαμόρφωσαν παράλληλα και μετά την Εικονομαχία την καθ’ αυτό Ιστορία της Ρωμανίας, και από αυτά το επιφανέστερο ήταν αυτών των Παυλικιανών. Οι Παυλικιανοί ήταν η αληθινή ψυχή της Ακριτικής Ρωμιοσύνης και η Ιστορία των μαχών των Παυλικιανών εναντίον της ψευδεπίγραφης κωνσταντινουπολίτικης Χριστιανωσύνης και εναντίον του χαλιφατικού βαγδάτειου Ισλάμ είναι η πεμπτουσία του επικού και μακραίωνου διμέτωπου αγώνα της Ρωμιοσύνης. Όταν ο Τσιμισκής μετέφερε Παυλικιανούς από την Σεβαστεία και την Τεφρική (Divriği) στην Φιλιππούπολη της Ανατολικής Ρωμυλίας απλά βοήθησε στη μεταλαμπάδευση των παυλικιανών χριστιανικών πίστεων, μυστικισμών και υπερβατικών φιλοσοφιών στην Ευρώπη. Οι εναπομένοντες Παυλικιανοί στην Ανατολία συμμετείχαν σε πολλά μεταγενέστερα κινήματα εναντίον της βασιλικής εξουσίας, επάνδρωσαν την Σελτζουκική Ρωμανία, και απέκρουσαν με σφοδρότητα τους Σταυροφόρους.
Τεφρική (Divriği)
Σε πολλά ιστορικά μνημεία των σελτζουκικών χρόνων απεικονίζονται δίπλα-δίπλα το Μονοδενδρίον, η Κόκκινη Μηλιά, και ο Δικέφαλος Αετός. Η Μεντρεσά Γιακουτίγιε (Yakutiye Medresesi) στο Ερζερούμ (ανεγερμένη το 1310) είναι ένα από αυτά. Οι διάφοροι Κεϋχοσρόηδες, Κεϋκουμπάδηδες και Ρούκουνες (Ρουκναντίν) των Σελτζουκιδών είχαν σαφέστατη αντίληψη ότι εκπροσωπούσαν και προστάτευαν ρωμέϊκο πληθυσμό, και έτσι το κύριο σύμβολο της σημαίας τους ήταν ο Δικέφαλος Αετός, ένας συμβολισμός των δύο θρησκειών και των δύο γλωσσών του ίδιου πανάρχαιου γένους: των Ρωμιών. Και η συμφυής ταυτότητα της αυθεντικής Χριστιανωσύνης και του αυθεντικού Ισλάμ καταδεικνύεται από το γεγονός ότι, όταν Ρωμιοί χρονικογράφοι και ιστορικοί αναφέρθηκαν στα πρώτα ακούσματα περί το Κήρυγμα Μωάμεθ στην Αραβία, εμφανώς και ρητώς το εξέλαβαν ως μία νέα χριστολογική έριδα, ένα νέο παρακλάδι ακραίου νεστοριανισμού: και αυτό είναι στην ουσία το αληθινό, και σήμερα ανύπαρκτο, Ισλάμ. Οπότε, είτε στους Ιλχανίδες της Σολτανίγιε (στη ΒΔ Περσία) ανήκε η Θεοδοσιόπολη-Ερζερούμ, είτε στην αυτοκρατορία της Τραπεζούντος, είτε στους Καρακογιουνλού (‘Μαύρο Πρόβατο’) της Ταυρίδας (Ταμπρίζ), ο ίδιος ρωμέϊκος πληθυσμός είχε την ίδια παράδοση, τα ίδια ιερά σύμβολα, και το ίδιο κοινό μέλλον, παρά (ή μάλλον χάρη σ)τις δύο θρησκείες και τις δύο γλώσσες του.
Η Μεντρεσά Γιακουτίγιε (Yakutiye Medresesi): το Μονοδενδρίον και ο Δικέφαλος Αετός
Η Ιστορία των Σελτζουκιδών Ρωμανών έχει για την Ρωμιοσύνη σήμερα πολύ μεγαλύτερη αξία και προοπτική ακόμη και από την Ιστορία των Σελευκιδών, οι οποίοι ήσαν οι σημαντικώτεροι των Επιγόνων. Για να το εννοήσει κάποιος αυτό, χρειάζεται απλώς να υπερβεί την καταδικαστική και νεκρική άγνοια η οποία κυριαρχεί ανάμεσα στους σημερινούς πληθυσμούς του πλασματικού κρατιδίου της Ελλάδας και του αποπροσανατολισμένου κράτους της Τουρκίας. Αλλά η εμβληματική μορφή και το κολοσσιαίο έργο του ιδρυτή του Τάγματος των Δερβίσηδων Τζελαλεντίν Ρουμί, δηλαδή του Τζελαλεντίν του Ρωμιού, ο οποίος έγραψε σε περσικά, τουρκικά, ελληνικά και αραβικά, σχηματίζουν μια μακρύτατη παράδοση η οποία αποσπάει την ουσία του Πλάτωνα και των Νεοπλατωνικών, την αναμειγνύει με το αληθινό Ισλάμ, και οδηγεί στον Παπαδιαμάντη και σε μας σήμερα: αυτή η ψυχική γραμμή είναι η μεγαλύτερη δυνατή προσέγγιση στην Μαρτυρία Ιησού και στα σημεία – μεταίχμια της Αποκάλυψης.
Οι Σελτζουκιάν-ε Ρουμ Σουλτάνοι της Νίκαιας (πρώτα) και του Ικονίου (έπειτα) και οι Βασιλείς της Κωνσταντινούπολης είχαν ουσιαστικά την ίδια σημαία: τον Δικέφαλο Αετό. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια για τις δύο Ρωμανίες: την Χριστιανική Ρωμανία και την Μουσουλμανική Ρωμανία του 11ου – 13ου αι.
Έτσι, σήμερα ακόμη, και τα δύο τμήματα του ίδιου λαού διατηρούν παραδόσεις και τραγούδια αναφορικά με την Κόκκινη Μηλιά. Στα ελληνικά, το πιο γνωστό τραγούδι, αυτό των Πυθαγόρα και Απόστολου Καλδάρα, σχετίζεται με το Μαρμαρωμένο Βασιλιά, αλλά αυτό είναι μία μόνον ερμηνεία και εφαρμογή. Με βάση τους στίχους, σήμερα έχουν απομείνει:
– ένα όνειρο
– το παραμύθι της γιαγιάς, και
– δύο πετροχελιδόνια που στάλθηκαν από τους Ρωμιούς και που έχουν μείνει στην Κόκκινη Μηλιά.
” Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά,
δυο πετροχελιδόνια,
μα κει εμμείνανε ……”.
Εμφανέστατη περιγραφή του ξεπεσμού, της αλλοίωσης, της μεταλλαγής και της αλλοτρίωσης των Ρωμιών μέσα στο ξένο κράτος-τάφο “Ελλάς”, εφόσον τα πετροχελιδόνια δεν καταδέχονται να επιστρέψουν. Για να επιστρέψουν τα πετροχελιδόνια, πρέπει οι Ρωμιοί να βγουν έξω από το κενοτάφιο “Ελλάς”. Ο λόγος είναι απλός:
Τα πετροχελιδόνια που “εμμείνανε” (!) στην Κόκκινη Μηλιά εκπροσωπούν ό,τι πιο αυθεντικό υπάρχει πάνω στην Γη ως ζωή. Δεν είναι λοιπόν δυνατόν να ‘αποδεχθεί’ η ζωή τον θάνατο. Μόνον όταν οι Ρωμιοί υπερβούν το νεκρικό ψεύδος “Ελλάς” και “Ελληνισμός”, θα βγουν από τον τάφο ο οποίος τους κάνει ανάξιους για τα δυο πετροχελιδόνια.Αυτό λέει ο στίχος, είτε το κατάλαβε έτσι ο στιχουργός είτε όχι.Υπάρχουν κι άλλες ερμηνείες, προσεγγίσεις και εφαρμογές του θέματος στα ελληνικά. Στα τουρκικά σχετίζεται με την έννοια του ορίου και της άφιξης στο όριο, δηλαδή το επίτευγμα και την υπέρβαση. Και ακριβώς αυτό είναι και η πεμπτουσία της θεματολογίας του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, ενός συνειδητού και πιστού ανθρώπου αιχμαλωτισμένου όμως στο πένθιμο, νεκρικό περίγυρο των ψευδεπιγράφως ζώντων υπηκόων του οι οποίοι αγνοούν την ζωή και των οποίων η όποια γνώση είναι ο παρών ψευδώνυμος τάφος “Ελλάς”, ο έσχατος των κεκονιαμένων. Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς είναι εγγενώς ανίκανος να εξέλθει του μαρμάρου εις το οποίον τον εγκλώβισε το ψεύδος, δηλαδή όλα όσα πιστεύουν οι υπήκοοί του και τα οποία είναι όλα ένα ανάστροφο είδωλο της Αλήθειας. Από αυτό τον σύρει έξω ο Βασιλεύς Βασιλέων της Αποκάλυψης, ο οποίος έχει ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ δρέπανον ὀξύ – ένδειξη του άνευ προηγουμένου φονικού το οποίο θα επιφέρει η Έκθεσις Αληθείας σε ένα κόσμο ψευδέστατο.Ενδεικτικά αναφέρω λοιπόν την γνωστή επιτυχία Kızıl Elmam του Mustafa Yıldızdoğan (https://www.youtube.com/watch?v=YMEYyC3rWkw), καθώς και το γνωστό παραδοσιακό Kızılelma şarkısı (τραγούδι της Κόκκινης Μηλιάς: https://www.youtube.com/watch?v=FnkOnPgwuqs). Έχει πολύ ενδιαφέρον να προσέξεις το εποπτικό υλικό με το οποίο παρουσιάζουν τα τραγούδια αυτά εκείνοι που έκαναν τις εν λόγω αναρτήσεις. Δείχνουν σαφή αντίληψη οικουμενισμού, ορίου, επικών μαχών και ηρωϊκών επιτευγμάτων.Πολύ μικρή σημασία έχει το ενδεχόμενο δυο άνθρωποι του ιδίου λαού και του ιδίου γένους να συγκεκριμενοποιούν διαφορετικά ή ακόμη και αντίθετα το ίδιο μυθικό και εσχατολογικό θέμα στο οποίο προσβλέπουν αναφορικά με την ταυτήτητα και την παράδοσή τους. Αυτό οφείλεται σε μία επιφανειακή κρούστα η οποία έχει προκληθεί α) από την είσοδο κατά τον τελευταίο αιώνα αλλοτρίων και ξένων στοιχείων παιδείας στους πληθυσμούς του διαιρεμένου (σε Τουρκία και Ελλάδα) γένους των Ρωμιών και β) από την απόπειρα μεταλλαγής και καταστροφής του συγκεκριμένου γένους την οποία έχουν επί δύο και πλέον αιώνες επιχειρήσει μυσαρά έθνη και εχθρικές κυβερνήσεις οι οποίες παρουσιάζονται ως φιλικές και προξενούν διχόνοια και έριδα για να επιτύχουν τους καταστροφικούς σκοπούς τους. Αυτή η επιφανειακή κρούστα είναι τόσο ασήμαντη όσο και η ξενική πολιτική, η οποία θα πρέπει να εξαλειφθεί ολοσχερώς για να σωθεί, ανασυσταθεί και λάμψει το διηρημένο γένος του Δικεφάλου Αετού και της Κόκκινης Μηλιάς.Αλλά παρεκκλίνω. Το θέμα του ορίου και του επιτεύγματος αναφύεται και στο παραδοσιακό ποντιακό τραγούδι που τραγουδούν ακόμη και σήμερα στα ελληνικά πολλοί Τούρκοι, όντας περισσότερο Ρωμιοί από τους Έλληνες. Το ετραγούδησε και ο Μάνος Κατράκης στο Ταξίδι στα Κύθηρα: Kırk Kırmızı Elma – Σεράντα μήλα κόκκινα. Το Ταξίδι αυτό είναι ουσιαστικά μία Επιστροφή, και συνεπώς προσέγγιση ενός ορίου. Οι στίχοι μέσα στους αιώνες έλαβαν μια διάσταση ερωτικού ή επινύμφιου τραγουδιού αλλά ασφαλώς η κατάκτηση μιας κοπέλλας από ένα παλληκάρι είναι και αυτή ένα οριακό επίτευγμα ζωής. Αλλά τι μπορεί κανείς να υποθέσει για …
Σεράντα μήλα κόκκινα, γιάβρι μ’, σ’ έναν μαντίλ’ δεμένα;
Στην περίπτωση αυτή, το παλληκάρι και η κοπέλλα είναι σύμβολα του Βασιλέως και του Γένους: ένας λαός, στο σύνολό του, ιδιαίτερα ένας Εκλεκτός Λαός, είναι πάντα μία γυναίκα ως προς τον Αυτοκράτορα.
Οι στίχοι σε δύο σάϊτς, τουρκικό και ελληνικό:
Έχει τραγουδηθεί από πολλούς, αλλά μια ξεχωριστή, πρόσφατη ερμηνεία είναι αυτή του Adem Ekiz (που είναι περισσότερο γνωστός ως Beşköylü Adem: https://www.youtube.com/watch?v=vZxeYMzPQz0). Και εδώ είναι μία ερμηνεία από τον Γιάννη Χαραλαμπίδη και την Αθηνά Κορσαβίδου: https://music.yandex.ua/album/1634570/track/14939669 Επίσης: https://www.youtube.com/watch?v=ZmbigzjhEywΩς κεντρικό σημείο παιδείας ήταν φυσικό να γίνει και θέμα παιδικού θεάτρου, όπως μπορείς να παρακολουθήσεις εδώ: Kırmızı Elma – Çocuk Tiyatrosu (https://www.youtube.com/watch?v=yV8ZD9kCN_g)
Τα παραπάνω είναι μόνον λίγες ενδεικτικές αναφορές. Πλήρης απάντηση στην ερώτηση αυτή είναι θέμα διατριβής επί υφηγεσία.
--2. Είναι η Κόκκινη Μηλιά ένας συμβολισμός ή ένα φυσικό δένδρο το οποίο βρίσκεται σε μια συγκεκριμένη τοποθεσία; Σε τι έγκειται η ιερότητά του;
Δεν υπάρχει κανένας συμβολισμός αφαιρετικού χαρακτήρα. Όλοι οι συμβολισμοί εκκινούν από υπαρκτά σημεία, όντα, καταστάσεις και υποστάσεις του υλικού και του ψυχικού σύμπαντος.Οπότε, ναι, είναι ένας συμβολισμός του ορίου, του επιτεύγματος και της υπέρβασης αλλά και ναι, είναι ένα υπαρκτό, υλικό, φυσικό δένδρο και ως εκ τούτου, όντως και υπάρχει σε ένα συγκεκριμένο τόπο.Στην ερώτηση αυτή έχω ουσιαστικά απαντήσει στο πρώτο τμήμα της επιστολής μου αυτής. Η Κόκκινη Μηλιά είναι το Ξύλον της Ζωής: εκείνο το ιερό δένδρο το οποίο είδαν ο Αδάμ και η Εύα. Εκείνο το ιερό δένδρο το οποίο είδαν τα γένη εκείνα τα οποία στο παρελθόν ανακηρύχθηκαν ως Εκλεκτός Λαός του Θεού και επετέλεσαν ένα καθοριστικό έργο στην Παγκόσμια Ιστορία: οι Αρχαίοι Ασσύριοι και οι Αρχαίοι Ισραηλίτες. Εκείνο το ιερό δένδρο το οποίο θα δουν ο Βασιλεύς και οι στρατιώτες του τρίτου και τελευταίου γένους το οποίο στο προσεχές μέλλον θα ανακηρυχθεί ως Εκλεκτός Λαός του Θεού και στη συνέχεια θα επετελέσει ένα καθοριστικό έργο στην Παγκόσμια Ιστορία: οι Ρωμιοί. Εκείνο το ιερό δένδρο το οποίο αποτελεί κομβικό σημείο του Σύμπαντος, εφόσον κατά τις σουμεριακές – ασσυροβαβυλωνιακές περιγραφές υπάρχει ταυτόχρονα και στα τρία επίπεδα: στο Ουράνιο Σύμπαν, στο Γήϊνο Σύμπαν, και στο Χθόνιο Σύμπαν.Η ιερότητα της Κόκκινης Μηλιάς είναι η ταυτότητα του Ξύλου της Ζωής: Δένδρο Μυστικό του Παραδείσου. Το κεντρικό σημείο του Κήπου του Θεού.
--3.Αν ισχύει το δεύτερο, που ακριβώς βρίσκεται η Κόκκινη Μηλιά;
Όπως έχω ήδη αναφέρει συγκεκριμένα, η Κόκκινη Μηλιά βρίσκεται στις προς Ευφράτην υπώρειες των ανατολικών ορέων της Κομμαγηνής. Ο Ευφράτης είναι ένα από τα τέσσερα ρεύματα στα οποία διακλαδίζεται ο κεντρικός ποταμός της Εδέμ. Αναφέρεται τέταρτος: προηγούνται οι Φισών (Ινδός), Γεών (Νείλος) και Τίγρις. Αντίθετα με τα τρία πρώτα ρεύματα, για τα οποία το κείμενο της Γένεσης δίνει αναφορές και περιγραφές, για τον Ευφράτη το βιβλικό κείμενο είναι απόλυτα λακωνικό: “ὁ δὲ ποταμὸς ὁ τέταρτος Εὐφράτης“. (Γένεση Β’ 14). Μυστικός ποταμός λοιπόν!
--4.Ποιο είναι το χρονικό διάστημα της ζωής αυτού του Δένδρου;
Είναι σαν να θέλεις να με ερωτήσεις πόσο διαρκεί εκείνο το υλικό δημιούργημα το οποίο βρίσκεται στο κέντρο του Παραδείσου! Υπερβολή!Το αρχετυπικό όνομά του είναι προς απάντησίν σου: το Ξύλον της Ζωής.Το δένδρο αυτό δεν έχει ζωή: είναι η Ζωή.Οπότε, δεν θα το αναζητήσει ο Βασιλεύς Βασιλέων μόνο και μόνο από περιέργεια ή για προσωπική του ευχαρίστηση. Θα υπάρχει ένας πολύ κρίσιμος λόγος.Αυτό το δένδρο θα κρατήσει στην ζωή τις ελάχιστες εκατοντάδες χιλιάδων ανθρώπων οι οποίοι θα συγκεντρωθούν και σωθούν ως δίκαιοι και αληθείς από τον Βασιλέα Βασιλέων στον μεγάλο πυρηνικό όλεθρο του Τέλους. Στην κρίσιμη περίοδο, κατά την οποία – με την εξαίρεση των παραπάνω – θα εξαφανιστεί όλη η ανθρωπότητα που θα έχει μείνει εν ζωή μετά από μια σειρά εξοντωτικών πολέμων και φυσικών καταστροφών, το δένδρο αυτό θα είναι το μόνο φωτισμένο σημείο πάνω στην κατασκότεινη και κατεστραμμένη επιφάνεια της Γης. Αυτό είχε κατά νουν ο Ιησούς ο οποίος προφήτευσε ότι, σε εκείνη την τραγική περίσταση τρομερών δοκιμασιών για τους επιζώντες, “καὶ εἰ μὴ ἐκολοβώθησαν αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι, οὐκ ἂν ἐσώθη πᾶσα σάρξ· διὰ δὲ τοὺς ἐκλεκτοὺς κολοβωθήσονται αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι” (Κατά Ματθαίον ΚΔ’ 22).
--5. Ποια είναι η σχέση του με άλλα Ιερά Δένδρα, τα οποία μας έχεις αναφέρει ως εκτεταμένα τεκμηριωμένα στα πλαίσια της αρχαίας ασσυροβαβυλωνιακής και της αρχαίας αιγυπτιακής θρησκείας, μυθολογίας, έπους και αποκαλυπτικής εσχατολογίας;
Μα, δεν υπάρχουν άλλα ιερά δένδρα – εκτός και αν εννοείς ως ιερό το ξύλον τοῦ εἰδέναι γνωστὸν καλοῦ καὶ πονηροῦ, δηλαδή το δένδρο της γνώσης. Είναι τα δύο ξεχωριστά δένδρα. Αναφέρονται πριν από τα τέσσερα ρεύματα και αμέσως μετά την αναφορά της υπό του Θεού τοποθέτησης του Αδάμ στον παράδεισο. Είναι από τα πιο ανεξιχνιάστα σημεία του βιβλικού κειμένου και ελάχιστοι υποψιάζονται τι μπορεί να κρύβεται πίσω από την φαινομενικά απλή και καθαρή πρόταση:
“καὶ ἐξανέτειλεν ὁ Θεὸς ἔτι ἐκ τῆς γῆς πᾶν ξύλον ὡραῖον εἰς ὅρασιν καὶ καλὸν εἰς βρῶσιν καὶ τὸ ξύλον τῆς ζωῆς ἐν μέσῳ τοῦ παραδείσου καὶ τὸ ξύλον τοῦ εἰδέναι γνωστὸν καλοῦ καὶ πονηροῦ” (Γένεση Β’ 9)
Φαίνονται τόσο ισοβαρή αυτά τα δύο δένδρα, τόσο αλληλοσυμπληρούμενα και αλληλοαναιρούμενα, τόσο ανάστροφα αναμεταξύ τους, και – αποδεδειγμένα – τόσο αντιφατικά που είναι πιθανόν να τα θεωρήσει κάποιος ως δύο οντότητες ή ακόμη και ως μία. Οπότε, αν δούμε αυτή την αναφορά ως περιγραφή ενός μόνον δένδρου, καθώς και του αρνητικού ειδώλου του (το οποίο δεν αποτελεί διαφορετική ύπαρξη), τότε όλα αλλάζουν και όλα γίνονται πολύ πιο δύσκολα για τον άνθρωπο – από τον Αδάμ μέχρι σήμερα.Αλλά αυτό είναι ένα άλλο, πολύ μεγάλο, θέμα.Οπότε, αν δεν αναφέρεσαι στο προαναφερμένο ζήτημα, δεν πρέπει να νομίζεις ότι υπάρχουν πολλά δένδρα. Υπάρχουν μόνον πολλές προσλήψεις, πολλές θεωρήσεις, πολλές περιγραφές, πολλές μυθολογήσεις, πολλές επεξηγήσεις, πολλές εφαρμογές του ενός και μόνου ιερού δένδρου. Αλλά για την κάθε μία υπάρχει και ένας άλλος λόγος για την διαφοροποίηση, ή διάκριση, ή παρανόηση, ή αλλοίωση η οποία την χαρακτηρίζει.Οπότε, φερ’ ειπείν, αν προσέξεις τον ναό της Ίσιδος στην Μουχαρράκα, το νοτιώτατο άκρο της Δωδεκασχοίνου στην νοτίως του Ασουάν Αίγυπτο (σημείο το οποίο ορίστηκε ως όριο μεταξύ της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της Αιθιοπίας, δηλαδή του αρχαίου σουδανικού κράτους Κους του οποίου πρωτεύουσα ήταν η Μερόη), θα καταλάβεις γιατί ο τόπος αποδόθηκε στα ελληνικά ως Ιερά Συκάμινος. Το ιερό δένδρο της Ίσιδος ήταν κατά τις αφηγήσεις του εκεί ιερατείου μία συκάμινος. Δεν σώζεται λοιπόν κατά τύχην η ιησουϊκή αναφορά: “εἰ ἔχετε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐλέγετε ἂν τῇ συκαμίνῳ ταύτῃ, ἐκριζώθητι καὶ φυτεύθητι ἐν τῇ θαλάσσῃ, καὶ ὑπήκουσεν ἂν ὑμῖν” (Κατά Λουκάν ΙΣΤ’ 6). Ούτε και ήταν τυχαίο ότι ο Ζακχαίος “προδραμὼν ἔμπροσθεν ἀνέβη ἐπὶ συκομορέαν, ἵνα ἴδῃ αὐτόν, ὅτι ἐκείνης ἤμελλε διέρχεσθαι” (Κατά Λουκάν ΙΘ’ 4) ο Ιησούς, ο οποίος και από κει πέρασε, και στον Ζακχαίο μίλησε, και να μείνει προτίμησε στο σπίτι του αρχιτελώνη. Και στον Ζακχαίο εμίλησε ο Ιησούς για τον Ευγενή Άνθρωπο, ο οποίος “ἐπορεύθη εἰς χώραν μακρὰν λαβεῖν ἑαυτῷ βασιλείαν καὶ ὑποστρέψαι“. Μήπως λοιπόν ο Ευγενής Άνθρωπος βρίσκεται στην Ιερά Συκάμινο;
Αναπαράσταση της Ιεράς Συκαμίνου με εσχατολογικό συμβολισμό από τον τάφο του Ινχερχάου, Ντέϊρ αλ Μαντίνα, Δυτικές Θήβες
Αλλά όλα αυτά – για όποια ενδεχομένως σωστή ή όχι χρήση έχουν προκύψει – είναι, όπως προανέφερα, πολλές και ποικίλες από τόπο σε τόπο, από πολιτισμό σε πολιτισμό, από παράδοση σε παράδοση, προσλήψεις, θεωρήσεις, περιγραφές, μυθολογήσεις, επεξηγήσεις, εφαρμογές – αν δεν είναι αλλοιώσεις ή παρανοήσεις. Όμως το ιερό δένδρο είναι μόνον ένα, και αυτό διασώζεται στην χαρακτηριστική λέξη ‘μονοδενδρίον’.
--6. Ποια είναι η σχέση αυτού του Δένδρου με τον Ευγενή Άνθρωπο του Ιησού – Άρχοντα των Ελλήνων του Δανιήλ – χρυσοστεφανωμένο Βασιλέα Βασιλέων της Αποκάλυψης;
Ο Άνθρωπος αυτός θα το αναζητήσει, θα το βρει, θα οδηγήσει τους στρατιώτες του εκεί, και αυτοί θα είναι κατάλληλα προετοιμασμένοι για να φάνε τους καρπούς του. Πίσω από τους στρατιώτες του θα ακολουθούν και υπήκοοι του κράτους του, δηλαδή τα ήδη επανενωμένα, ελληνόφωνα και τουρκόφωνα, τμήματα των Ρωμαίων. Τότε δεν θα υπάρχουν ούτε Ελλάδα, ούτε Τουρκία, ούτε Ελληνισμός, ούτε Τουρανισμός, ούτε Έλληνες, ούτε Τούρκοι πια. Θα υπάρχουν Ρωμανία, Αυτοκρατορία, Αυτοκράτορας, αυτοκρατορικός στρατός απροσμάχητος σε παγκόσμιο επίπεδο, τουρκόφωνοι και ελληνόφωνοι Ρωμιοί, Θεϊκή Παρουσία, Συνείδηση και Ταυτότητα Εκλεκτού Λαού, και Αποστολή.
Ο όρος του Δανιήλ είναι πολύ συμβατικός: πριν από όλα το όνομα ‘Έλληνες’ είναι μια διαστροφή ήδη στην Αρχαιότητα. Οι Αχαιοί, Ίωνες, Αιολείς και Δωριείς δεν απετέλεσαν ένα σύνολο ποτέ. Αυτό φάνηκε καλλίτερα στην πρόταση η οποία κατέδειξε τους Δωριείς ως αλλότριο φύλο και τερατώδες: “Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων”. Η πρόταση αυτή ορίζει την συμμαχία Μακεδόνων (υπό βασιλέα) και Ελλήνων (χωρίς βασιλέα) και δείχνει ότι οι επάρατοι Λακεδαιμόνιοι ήταν ένα αλλότριο και μυσαρό γένος. Όλα τα άλλα ιστορικά γεγονότα είναι αδιάφορες συνέπειες περιστασιακών συμβιβασμών και ασήμαντες μικροπολιτικές τις οποίες, αν κάποιος λάβει υπόψει, πέφτει σε παγίδες και λάθος. Η ουσία είναι ότι, όταν Μακεδόνες και Έλληνες από κοινού ανέλαβαν ένα ιερό έργο υπό ένα ιερό βασιλέα και επέτυχαν κάτι το οποίο αποτελεί μικρή μόνον προτύπωση (αλλά την μόνη) του ιερού έργου του Βασιλέως Βασιλέων στο Πλήρωμα του Χρόνου, οι μυσαροί Δωριείς δεν μπορούσαν να είναι και δεν ήταν παρόντες. Η ιερότητα του έργου του Αλεξάνδρου θα έλυωνε και εξαΰλωνε τους όποιους Λακεδαιμόνιους θα έστελνε η Σπάρτη: θα έσβυναν μέσα στην εκστρατεία όπως το σκοτάδι διαλύεται από το φως.Πέραν του θέματος αυτού σχετικά με τους Δωριείς υπάρχει ακόμη σοβαρώτερο πρόβλημα με το ψευδεπίγραφο συγκεφαλαιωτικό όνομα ‘Έλληνες’. Υπήρχε μία μεγάλη αντιπαλότητα στην Αρχαιότητα ανάμεσα σε όσους ήταν Έλληνες και σε όσους δεν ήταν αλλά ήθελαν να παρουσιάζονται ως Έλληνες. Αυτό δεν είναι μία μεμονωμένη περίπτωση και παρουσιάζεται σε αρκετούς λαούς και πολιτισμούς.Το θέμα είναι όμως πολύ κρισιμώτερο και αρχαιότερο, διότι και αυτοί τους οποίους συμβατικά αποκάλεσα παραπάνω ‘Ελληνες’ δεν λέγονται στην πραγματικότητα έτσι και το όνομα αυτό, εμφορούμενο ιδεολογικής μυσαρότητας και βαρβαρισμού, χρησιμοποιήθηκε με καταστροφικούς σκοπούς και εις βάρος του γένους αυτού, ούτως ώστε να αποκρυφθεί το μόνο αληθινό όνομα με το οποίο συγκεφαλαιωτικά μπορούν να αποκαλούνται Αχαιοί, Ίωνες και Αιολείς. Ο μόνος, ο οποίος έχει δικαιωματικά την αρμόζουσα θέση να ορίζει ποιο είναι το σωστό συγκεφαλαιωτικό όνομα αυτών είναι ο μεγάλος ποιητής τον οποίο όλοι, από τον Πλάτωνα μέχρι τους ιστορικούς, διαχρονικά αναγνώριζαν ως τον πατριάρχη του γένους: ο Όμηρος. Εξαιτίας της ισοπεδωτικής και ψευδεπίγραφής ιστορίας την οποία οι πλείστοι σήμερα θεωρούν ως πραγματική, λίγοι αντιλαμβάνονται ότι, χωρίς την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, Αχαιοί, Ίωνες και Αιολείς δεν θα είχαν επιβιώσει μέσα στην μυσαρή και βάρβαρη πελασγική λαίλαπα η οποία επικράτησε αμέσως μετά την πυρπόληση των μυκηναϊκών ακροπόλεων. Και το συγκεφαλαιωτικό όνομα το οποίο χρησιμοποιεί ο Όμηρος είναι το εξής: Δαναοί.Η Ιστορία θα είχε πολύ διαφορετικό ρου, αν Ίωνες, Αχαιοί και Αιολείς είχαν καταφέρει να διατηρήσουν την αυθεντική ταυτότητά τους και να μην επηρεασθούν από εσκεμμένες παραποιήσεις, αλλοιώσεις και αναμείξεις τις οποίες οι εχθροί τους επρόβαλαν ανάμεσά τους. Αν οι Δαναοί δεν είχαν απεμπολήσει την καταγωγή τους και δεν είχαν αποδεχθεί ξενόφερτα και αλλότρια θεωρήματα και ιδέες, η προ του Αλεξάνδρου Αρχαιότητα θα ήταν πολύ διαφορετική.Έτσι, κανένας λαός, κανένα ιερατείο, κανένας ιστορικός και κανένας χρονικογράφος σε Μεσοποταμία, Αίγυπτο και Ιράν δεν χρησιμοποίησε την αισχρή και μυσαρή λέξη “Έλληνες”. Η ταυτότητα των τριών φύλων, των Αχαιών, των Αιολέων και των Ιώνων, ως Δαναών ήταν γνωστή αλλά σε ασσυροβαβυλωνιακά, αιγυπτιακά, χιττιτικά και φοινικικά κάθε φορά που αναφέρονταν σε ένα από τα τρία φύλα το αποκαλούσαν με την ονομασία του.Οπότε, ο Δανιήλ δεν μιλάει για κανένα Άρχοντα των ‘Ελλήνων’ (και αυτό είναι ένα από τα πολλά λάθη της ιστορικής μετάφρασης των Ο’) αλλά για τον Άρχοντα των Ιώνων και πολύ σωστά μάλιστα, διότι αναφέρεται στην Ιωνία της Μικράς Ασίας από όπου αυτός ο Άνθρωπος προέρχεται. Η εβραϊκή λέξη Γιαβανίμ προέρχεται από τις αντίστοιχες φοινικικές, χαναανικές, αιγυπτιακές και ασσυροβαβυλωνιακές ονομασίες των Ιώνων (Γιαντνάνου, Γιαβάνου, Γιουνάνου), και είναι πρώτον γνωστή σε αιγυπτιακά κείμενα της 2ης προχριστιανικής χιλιετίας.Ο Άρχων των Ιώνων λοιπόν θα ανεύρει το Μονοδενδρίον της Ζωής και θα το μεταφέρει στην πρωτεύουσά του. Η μεταφορά δένδρων και γης (χώματος) στην ασσυροβαβυλωνιακή και αιγυπτιακή Αρχαιότητα αποτελούσε κορυφαία ιεροτελεστία, την οποία σαφώς και μπορεί να επιτελέσει ο Άρχων των Ιώνων ως Βασιλεύς και Αρχιερεύς. Μόνον έτσι θα διατηρήσει την Ζωή στην Νέα Πόλη την οποία θα ανεγείρει ως Κιβωτό για την επερχόμενη καταστροφή του κόσμου. Είναι λοιπόν μια επείγουσα και κρίσιμη υπόθεση. Από αυτό κρίνεται η επιβίωση του ανθρωπίνου γένους. Αλλά τίποτα δεν θα είναι δυνατόν χωρίς την απαιτούμενη προετοιμασία των στρατιωτών και των υπηκόων του. Αυτοί δεν θα έχουν τίποτα το κοινό με τον σημερινό κόσμο. Θα είναι όλοι τους σαν τον Ιησού, ο οποίος αναφορικά με τον σημερινό κόσμο είπε: “ἔρχεται γὰρ ὁ τοῦ κόσμου ἄρχων, καὶ ἐν ἐμοὶ οὐκ ἔχει οὐδέν” (Κατά Ιωάννην ΙΔ’ 30).
--7. ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΝ ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΣΤΗΝ ΚΟΚΚΙΝΗ ΜΗΛΙΑ ΚΑΙ ΤΙ "ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΩΣ ΤΗΝ ΚΟΚΚΙΝΗ ΜΗΛΙΑ;;"
Σημαίνει ότι οι Ρωμιοί απέρριψαν το σημερινό νεκρικό πλαίσιο στο οποίο οι εχθροί του Θεού και του Εκλεκτού Γένους των Ρωμιών (ή Δαναών) τους έχουν περικλείσει με σκοπό να τους αποτρέψουν από το έργο το οποίο έχουν να επιτελέσουν και το οποίο είναι το σημαντικώτερο από όσα έχουν αυτοί ποτέ διεκπεραιώσει, και – γενικώτερα – από όσα έχουν διεκπεραιωθεί στην ανθρώπινη ιστορία.Σημαίνει ότι οι Ρωμιοί απέρριψαν το ψεύδος του σημερινού κόσμου, της γενεάς ταύτης, και απέκτησαν την πραγματική συνείδησή και ταυτότητά τους την οποία έχουν σήμερα απεμπολήσει.Σημαίνει ότι οι Ρωμιοί έχουν εφαρμόσει τις εντολές του Ιησού “ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν” (Κατά Ματθαίον ΚΒ’ 37-39) και “ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καὶ διωκόντων ὑμᾶς“. (Κατά Ματθαίον Ε’ 44) στις σχέσεις, την στάση και την συμπεριφορά τους προς τους αδελφούς τους στην Τουρκία και προς τα γειτονικά έθνη. Αυτό συνεπάγεται ότι δεν πρόκειται ποτέ να φθάσουν στην Κόκκινη Μηλιά Έλληνες σε αντιπαλότητα, σύγκρουση, ή πόλεμο με τους Τούρκους, επειδή ό,τιδήποτε τέτοιο είναι αυτοκαταστροφικό, αυτοκτονικό και νεκρικό. Είναι επίσης αντιθεϊκό επειδή αποτελεί έμπρακτη απόρριψη του έργου το οποίο ο Θεός έχει αποφασίσει να δώσει σε όλους τους Ρωμιούς των οποίων δεν ανέχεται καμμία εμφύλια έριδα. Αυτό συνεκδοχικά παραπέμπει σε ενεργό, ιερή (και όχι ‘πολιτική’) ένωση των ελληνοφώνων και τουρκοφώνων Ρωμιών, κάτι που αυτόματα μεταβάλλει την έννοια της λέξης “Ρωμιός” στην ερώτησή σου. Δηλαδή, ναι, οι Ρωμιοί θα φθάσουν στην Κόκκινη Μηλιά αλλά θα είναι όλοι οι Ρωμιοί, συνεπώς όχι μόνον οι ελληνόφωνοι αλλά και οι τουρκόφωνοι.Σημαίνει ότι οι Ρωμιοί έχουν διδαχθεί και απολύτως αφομοιώσει την κομβικής σημασίας για την Δημιουργία του Σύμπαντος ηθική αρχή στην οποία αναφέρθηκε ο Ιησούς λέγοντας “πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται καὶ ὁ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται” (Κατά Λουκάν ΙΔ’ 11). Κανένας δεν μπορεί να περπατήσει πάνω στα νερά της λίμνης ή στον αέρα και στα σύννεφα χωρίς να έχει ταπεινώσει εαυτόν. Κανένας βασιλιάς, κανένας μεγιστάνας, κανένας στρατιώτης. Και ο Βασιλεύς Βασιλέων οδηγεί το στράτευμά του πάνω σε σύννεφα: “καὶ ἰδοὺ νεφέλη λευκή, καὶ ἐπὶ τὴν νεφέλην καθήμενος ὅμοιος υἱῷ ἀνθρώπου, ἔχων ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ στέφανον χρυσοῦν καὶ ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ δρέπανον ὀξύ” (Αποκάλυψη ΙΔ’ 14)Σημαίνει ότι οι Ρωμιοί, έχοντας αντιληφθεί την ματαιότητα των ανά την Ιστορία πολεμικών αναμετρήσεων, όπου οι στρατιώτες σκοτώνουν για να σκοτωθούν, κατενόησαν πλήρως την πρόταση του Ιησού “πάντες γὰρ οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρᾳ ἀποθανοῦνται” (Κατά Ματθαίον ΚΣΤ’ 52). Δηλαδή θα έχουν μάθει από τον Άρχοντα των Ιώνων να είναι οι Στρατιώτες της Αγάπης. Μόνον έτσι θα αποτελέσουν την δύναμή του, θα τον ακολουθούν επί την νεφέλην, και θα επελαύνουν με τα υλικά σώματά τους αμειγώς αιθερικά, και συνεπώς απρόσβλητα και απροσμάχητα.Κανένας δεν φθάνει στην Κόκκινη Μηλιά χωρίς να έχει αποβάλει ολόκληρο τον σημερινό εαυτό του, απορρίψει τις θεωρίες, ιδέες, σκέψεις, επιθυμίες και συναισθήματά του, εγκαταλείψει την περιουσία του, και παρατήσει τους συγγενείς και φίλους. Γιατί απλά αν φθάσει έτσι, θα είναι ανάξιος, και δεν θα δει την Κόκκινη Μηλιά, ούτε και θα καταλάβει που ευρίσκεται. Και αυτό ακριβώς θα συμβεί σε όλο το στράτευμα του Βασιλέως Βασιλέων και σε όλους τους Ρωμιούς οι οποίοι θα έχουν επιζήσει έως τότε. Θα έχουν φύγει από τα σπίτια τους, θα έχουν χαρεί βλέποντας τις περιουσίες τους να καίγονται, θα έχουν αποστρέψει τα βλέμματά τους από το σύνολο των σημερινών υλικών ενδιαφερόντων τους, και θα έχουν επανεύρει τον ενδότερό εαυτό τους γενόμενοι ένας λαός στρατοπέδων.Κανένας δεν φθάνει στην Κόκκινη Μηλιά στερούμενος της αυτογνωσίας του και αρνούμενος τμήμα του γένους του ή χωριζόμενος από τους αδελφούς του. Συνεπώς, η επανένωση των ελληνοφώνων με τους τουρκόφωνους Ρωμιούς θα έχει ήδη επιτευχθεί και μαζί θα φθάσουν οι πρώτοι άξιοι να γονατίσουν στον ιερό τόπο.Τέλος, η εκεί άφιξη των Ρωμιών συνεπάγεται α) ολοκλήρωση του πρώτου, μικρού ή υποδεέστερου, τμήματος του έργου τους, το οποίο περιλαμβάνει την ταύτιση, συνένωση και αυτοπροσδιορισμό των Ρωμιών εντός των ορίων τους, και β) έναρξη του δευτέρου και σημαντικού τμήματος του έργου τους, δηλαδή την σύνταξη όλης της γης σε μία Οικουμένη.Στο δεύτερο σκέλος της ερώτησής σου, αναφέρεσαι στην παράδοση ‘να διώξουμε τους Τούρκους μέχρι την Κόκκινη Μηλιά’. Αυτή η έκφραση είναι εμφανώς πολύ μεταγενέστερη της αρχικής σύλληψης του θέματος ή ακόμη και της προσαρμογής του θέματος στους ακριτικούς αγώνες των Παυλικιανών Ηρώων της Ρωμιοσύνης. Τούρκοι δεν είχαν εμφανιστεί, όταν επί αιώνες οι αυθεντικώτεροι των Χριστιανών Ρωμιών μάχονταν να κρατήσουν το όριο του Ευφράτη και τα βουνά του Αντίταυρου από την Γερμανίκεια και την Μελιτηνή μέχρι την Θεοδοσιόπολη. Οπότε, η μεταγενέστερη ευχή απώθησης των Τούρκων μέχρι τα σημεία εκείνα έχει τον χαρακτήρα διαίρεσης και διχόνοιας ανάμεσα στους Ρωμιούς, οι οποίοι δεν αναγνώριζαν πλέον ως αδέρφια τους εκείνους τους αντι-Κωνσταντινουπολίτες Ρωμιούς που είχαν προτιμήσει το σελτζουκικό Ισλάμ, ως καλλίτερη και αυθεντικώτερη έκφραση των αξιών της Ρωμιοσύνης, από την κωνσταντινουπολίτικη Ορθοδοξία.Αυτών η στάση και κίνηση απέδειξε πόσο λαθεμένη ήταν η εμφυλιακή εικονολατρική πλευρά της Κωνσταντινούπολης η οποία με αίσχιστα φληναφήματα επέβαλε ως καθήκον των Χριστιανών ό,τι απέρριπτε διαρρήδην ο Ιησούς, δηλαδή την χρήση και την λατρεία των εικόνων.Αντί η αυτοκρατορική εξουσία της καταρρέουσας ορθόδοξης Ρωμανίας του 11ου αιώνα να αντιληφθεί την οικτρή κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει μετά την οριστικοποίηση του Σχίσματος και την σύσταση της σελτζουκικής μουσουλμανικής Ρωμανίας (δηλαδή δύο πολύ καθοριστικά γεγονότα που συνέβησαν μέσα σε λιγώτερο από 20 χρόνια στο δεύτερο μισό του 11ου αιώνα και που εχάραξαν πολύ βαθειά αποτυπώματα για μια χιλιετία) και να αντιδράσει με γνώμονα το συμφέρον όλων των Ρωμιών, την προστασία της αυτοκρατορίας, και την μέριμνα για τους υπηκόους της Οικουμένης, επέμεινε στη θεολογική της εμπλοκή και διαστροφή, στο αδιέξοδο το οποίο οδηγούσε στην συμφορά, και στον δρόμο τον οποίο της είχε ανοίξει Εκείνος που ήθελε το τέλος της. Εκατομμύρια Ρωμιών του πρότερου Ιουστινιάνειου κράτους εγκαταλείφθηκαν στη μοίρα τους στην Καρχηδόνα και τη Σικελία, στη Νότια Ιταλία και την Αίγυπτο, στη Συροπαλαιστίνη, την Μεσοποταμία και τον Αντίταυρο, στον Αίμο και τον Καύκασο. Όταν χάθηκε η Ανατολή, η Καππαδοκία, η Ιωνία και ο Πόντος, η αυτοκρατορία είχε πλέον ξεπέσει στο θλιβερό επίπεδο ενός ψευδο-βασιλείου αντίδρασης, μίσους και βαρβαρισμού όπως στην Ιβηρική η Καστίλλη. Αλλά ενώ στην Ιβηρική μπορούσε να σταθεί ένα βασίλειο σαν την Καστίλλη και τελικά στάθηκε, στην Κωνσταντινούπολη ήταν αδύνατο να συμβεί κάτι τέτοιο λόγω του συγκεκρικμένου γεωγραφικού ντετερμινισμού, και το λείψανο της Ρωμανίας αφού παρέπαιε επί αιώνες έπεσε.Αν θα είχε η κωνσταντινουπολίτικη παποκαισαρική εξουσία απλή έστω αίσθηση του Ιουστινιάνειου Οικουμενισμού – η οποία είναι η πεμπτουσία και το απόγειο της χριστιανικής αυτοκρατορίας -, θα είχε νωρίς αντιληφθεί την εθελούσια προσχώρηση σημαντικών πληθυσμών της Ανατολής στο σελτζουκικό ρωμέϊκο Ισλάμ και θα είχε συστηματικά οργανώσει την μετάφραση του Κορανίου, των Χαντίθ, των κορυφαίων ιστορικών κειμένων, φιλοσοφικών πραγματειών, και θεολογικών ερμηνειών της ισλαμικής θρησκείας στα ελληνικά, έτσι ώστε οι Ρωμιοί της Ανατολίας οι οποίοι απεδέχοντο το Ισλάμ να μη χρειάζεται να απεμπολήσουν την γλώσσα τους και την ταυτότητά τους ως υπηκόων της αυτοκρατορίας. Η χούτμπα (το κήρυγμα πριν την προσευχή της Παρασκευής) θα γινόταν στα ελληνικά, το Κοράνιο θα διδασκόταν στα ελληνικά στην κάθε μεντρεσά, και η ομολογία της ισλαμικής πίστης θα γινόταν στα ελληνικά, ενώ μόνον το εμβληματικό αζάν (πρόσκληση σε προσευχή πεντάκις το εικοσιτετράωρο) θα απαγγελλόταν στα αραβικά.Αν θα είχε η κωνσταντινουπολίτικη παποκαισαρική εξουσία απλή έστω αίσθηση του Ιουστινιάνειου Οικουμενισμού, θα είχε προσέξει τι είχε συμβεί στον ευρύτερο χώρο του ιρανικού οροπεδίου και της Κεντρικής Ασίας στην περίοδο από τον Ηράκλειο μέχρι τον Βουλγαροκτόνο. Αφού η σασανιδική αυτοκρατορία του Ιράν (ένα κράτος τόσο οικουμενιστικό, τόσο πολύγλωσσο και τόσο πολυφυλετικό όσο και το ρωμαιοχριστιανικό) κατέρρευσε στη διάρκεια των πρώϊμων ισλαμικών επελάσεων (αντίθετα με την Ρωμανία η οποία απώλεσε μόνο τις ανατολικές και νότιες επαρχίες της), οι Πέρσες οργάνωσαν συστηματικά την περσική μετάφραση του συνόλου των ιερών κειμένων της νεοαφιγμένης θρησκείας, εξιράνισαν σε μεγάλο βαθμό την ισλαμική θεολογία, φιλοσοφία, ιστορία, λογοτεχνία, τέχνη, γράμματα, επιστήμες, πολιτισμό, παιδεία και – επιπλέον – χαλιφατική εξουσία, ώστε στην κορυφή του βαγδάτειου χαλιφάτου (γύρω στο 800 – δηλαδή μόλις 170 χρόνια μετά τον θάνατο του Μωάμεθ) η ισλαμική αυτοκρατορική εξουσία να θυμίζει σχεδόν απεικόνιση του σασανιδικού μεγαλείου των χρόνων του Χοσρόη Α’ (Ανοσάκ Ραβάν/Ανουσιρβάν: ‘αυτού με την Αθάνατη Ψυχή’). Η μετά τον Χαρούν αρ-Ρασίντ ιστορία του ισλαμικού χαλιφάτου και μέχρι την εμφάνιση των Τούρκων στο προσκήνιο σωστά αποκαλείται από τους ειδικούς ως “Περσικό Ιντερμέτσο”. Ενώ η αρχική ισλαμική ιστορία είναι μία σχεδόν αμειγώς αραμαϊκή ιστορία με υεμενικές και κοπτικές πινελιές, στα μέσα ισλαμικά χρόνια από την Ινδία και την Κεντρική Ασία μέχρι την Ανατολική Αφρική, την Σαχάρα και την Ανδαλουσία, ουσιαστικά παρατηρούμε μία θεαματική επιστροφή των Περσών και του ιρανικού πολιτισμού. Ό,τι δεν κατάφεραν οι Δαρείος και Ξέρξης, δηλαδή να κατακτήσουν την Καρχηδόνα και την Δύση, το κατάφεραν οι ιρανικής καταγωγής Μπαρμακίδες μεγιστάνες του βαγδάτειου χαλιφάτου και οι Μπουαϊχί Σάχηδες του Ιράν, οι οποίοι αναγνωρίζοντας την κατ’ όνομα εξουσία του χαλίφη της Βαγδάτης επέβαλαν τις επιλογές τους και καθόρισαν τις εξελίξεις από την Κίνα και την Ινδονησία μέχρι τον Ατλαντικό. Αυτές οι αλήθειες σχετικά με την ισλαμική ιστορία είναι γνωστές σε όλους τους ειδικούς ανατολιστές και ισλαμολόγους αλλά αποσιωπούνται συστηματικά και εγκληματικά έτσι ώστε να προωθούνται παρερμηνείες και αλλοιώσεις προς όφελος του ψευτο-δόγματος των ισλαμιστών οι οποίοι είναι τα δημιουργήματα των ανατολιστών και των ισλαμολόγων και δεν αποτελούν καμμιά θεωρητική – ιδεολογική – πολιτιστική – θρησκευτική συνέχεια των ισλαμικών χρόνων και είναι ολοσχερώς ξένο σώμα ως προς το ιστορικό Ισλάμ.Αλλά το καταδικαστικό ιστορικό συμπέρασμα για την παποκαισαρική εξουσία της Ορθόδοξης Ρωμανίας του 11ου και του 12ου αιώνα είναι το εξής: αδιαφορώντας για τις ανάγκες των Ρωμιών που απέρριπταν τις ψευδεπίγραφες χριστιανικές επιταγές του κωνσταντινουπολίτικου πατριαρχείου, και αρνούμενη να προσφέρει τα ελληνικά ως μέσον επικοινωνίας και εκπαίδευσης των Ρωμιών που προσχωρούσαν στο Ισλάμ, η οικουμενιστική αυτοκρατορία μετετράπη σε ένα διχαστικό και άχρηστο κράτος, σε μια ιστορική ασημαντότητα την οποία δεν είχαν δυσκολία να εκμηδενίσουν το 1204 οι Σταυροφόροι και το 1453 οι Οθωμανοί. Αλλά το λάθος ήταν ολότελα δικό τους: οι μεγιστάνες της Βασιλεύουσας είχαν από μόνοι τους προτιμήσει τον Θάνατο από την Ζωή.Οπότε, αν θα έβλεπα μια σημασία και ένα νόημα σήμερα στην έκφραση ‘να διώξουμε τους Τούρκους μέχρι την Κόκκινη Μηλιά’, θα έλεγα ότι σημαίνει και πολύ σωστά μάλιστα ότι οι ελληνόφωνοι και τουρκόφωνοι Ρωμιοί θα πρέπει, αφού αντιληφθούν την ταυτότητά τους ως ενός γένους, να αποπέμψουν από μέσα τους τους κακούς εαυτούς τους, την κακή πλευρά των εαυτών τους, μέχρι πέρα μακριά, έξω από τα σύνορα της μίας και ενιαίας χώρας τους από την Σικελία και το Ιόνιο μέχρι τον Ευφράτη και τη Μαύρη Θάλασσα.....ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου