Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΜΗΛΙΑ..[ΜΕΡΟΣ΄Γ΄]

ΜΕΡΟΣ Γ΄

8. Αν κάποιος βρεθεί σήμερα στην τοποθεσία όπου βρίσκεται η Κόκκινη Μηλιά, θα δει το δέντρο αυτό; Θα μπορεί να το ακουμπήσει; Να κόψει ένα μήλο και να το φάει;

Εξαρτάται από το ποιος θα είναι ο άνθρωπος. Εξαρτάται από το αν θα έχει απορρίψει απόλυτα, αδιάλλακτα και αμετάκλητα τον σημερινό κόσμο, την “γενεάν ταύτην”. Ακόμη και όσοι ισχυρίζονται ότι πιστεύουν στα δόγματα της θρησκείας τους, κατ’ ουσίαν ψευδώς διατείνονται ότι είναι θρήσκοι διότι έχουν μία εντελώς υλιστική αντίληψη του κόσμου, είναι υλιστικά άτομα, και απέχουν πολύ από το να είναι ένα ηθικώς καθαροί άνδρες άξιοι να δουν το κεντρικό σημείο του Παραδείσου.Το ερώτημα αν μπορεί κάποιος να δει όντως και να ακουμπήσει το Ξύλον της Ζωής είχε πολύ απασχολήσει τους Ασσυροβαβυλώνιους, τους Χιττίτες, τους Αιγύπτιους και τον Ζωροάστρη. Το ίδιο ερώτημα απασχόλησε τους βιβλικούς προφήτες, τον Ιησού και τον Μωάμεθ. Είναι ένα σημείο μεταίχμιο της ανθρωπότητας.Κανένας δεν μπορεί να δει το Μονοδενδρίον, ακόμη και αν κατά σύμπτωση βρίσκεται μπροστά του (και πάρα πολλοί έχουν βρεθεί), από όσους δέχονται τον σημερινό κόσμο με τις ψευδείς θρησκείες οι οποίες είναι όλες προσβλητικά του ανθρώπου και βλάσφημα συστήματα τα οποία επικαλούνται τον Θεό για την ανομία τους. Όσες θρησκείες δεν εξηγούν στον καθένα πιστό τι είναι η ψυχή του και πως μπορεί να επικοινωνήσει και να συντονιστεί με την ψυχή του, να ενεργοποιηθεί σε ψυχικό επίπεδο και να δράσει σε αγαστή συνεργασία ψυχής και σώματος είναι ψευδέστατες. Οι περιγραφές και οι αφηγήσεις περί ψυχής σε ιερά κείμενα θρησκειών δείχνουν από μόνες του πόσο μακριά από την αρχική τους αλήθεια έχουν εκτροχιασθεί όλες οι θρησκείες σήμερα. Ο Ιησούς επετίμησε τον Πέτρο όταν εκείνος δεν μπορούσε να περπατήσει πάνω στα νερά της λίμνης. Για την σημερινή όμως ψευδεπίγραφη Χριστιανωσύνη, όλο αυτό είναι μια χαριτωμένη αφηγήση, όχι μία ικανότητα του κάθε πιστού.Ένας άνθρωπος ο οποίος είναι τόσον κακούργος ώστε να εργάζεται για ένα από τα σημερινά κράτη, ή διεθνείς οργανισμούς, ή διεθνείς εταιρείες, ένα άτομο το οποίο αναπαράγει ένα από τα υπαρκτά σήμερον συστήματα συμπεριφοράς και αξιών, ιδεολογίες, θεωρίες, επιστήμες ή τέχνες, ένας άνδρας που αξιολογεί σήμερα ως απαραίτητα ή έστω σημαντικά στοιχεία της καθημερινής ζωής του την ιδιοκτησία, την μισθωτή εργασία σε υπηρεσίες του παγκόσμιου συστήματος, την υλική διασκέδαση κάθε μορφής, και τον έρωτα (όπως και την ικανοποίηση της όποιας σαρκικής επιθυμίας), κάποιος που στηρίζει την ζωή του στην σημερινή τεχνολογία, βιομηχανία, καταναλωτισμό, και εν γένει ακολουθεί το οποιονδήποτε σήμερα αποδεκτό μονοπάτι ζωής, από μόνος του ακυρώνει την ικανότητά του να δει την Κόκκινη Μηλιά. Οι σκέψεις, τα συναισθήματα, και οι επιθυμίες του, τις οποίες απέτυχε να εκμηδενίσει, ο πρότερος βίος του, για τον οποίο δεν μπόρεσε να μετανοήσει, οι συσσωρευμένες αναμνήσεις του, τις οποίες δεν στάθηκε ικανός να σβύσει, και το υλικό περιβάλλον του (όλων των επιπέδων και διαστάσεων), το οποίο δεν κατάφερε να απαρνηθεί, τον εμποδίζουν.Καθώς ο κόσμος τις τελευταίες δεκαετίες κατρακυλάει προς την καταστροφή και το ανθρώπινο γένος οδηγείται από την χθεσινή εξαθλίωση του υλικού πλουτισμού στην αυριανή πυρηνική εξαΰλωση, μόνον όσοι σημειώσουν επιτυχία στα αναφερμένα στην προηγούμενη παράγραφο δύσκολα τολμήματα, θα μπορέσουν να επιβιώσουν. Αυτών τα μάτια θα είναι ικανά να δουν το Μονοδενδρίον. Αυτή η ανέσπερη ευλογία θα οφείλεται στο γεγονός ότι θα έχουν αντιληφθεί από ποια ρήματα (δηλαδή πράξεις) θα πρέπει να απέχουν. Παραβάλλοντας τις ημέρες του Υιού του Ανθρώπου στο Πλήρωμα του Χρόνου με την εποχή του Νώε και τον καιρό του Λωτ, ο Ιησούς απαριθμεί κυριολεκτικά τις αμαρτωλές πράξεις (και τις αντιλήψεις ή επιθυμίες που οδηγούσαν σ’ αυτές), οι οποίες υπήρξαν η αιτία των παλαιών καταστροφών, και τις παρουσιάζει ως πανομοιότυπες εκείνων οι οποίες θα επισύρουν τον τελικό όλεθρο στις ημέρες του Υιού του Ανθρώπου στο Πλήρωμα του Χρόνου. Επί λέξει:“καὶ καθὼς ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Νῶε οὕτως ἔσται καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου·ἤσθιον, ἔπινον, ἐγάμουν, ἐξεγαμίζοντο, ἄχρι ἧς ἡμέρας εἰσῆλθε ὁ Νῶε εἰς τὴν κιβωτόν, καὶ ἦλθεν ὁ κατακλυσμὸς καὶ ἀπώλεσεν ἅπαντας.ὁμοίως καὶ ὡς ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Λώτ· ἤσθιον, ἔπινον, ἠγόραζον, ἐπώλουν, ἐφύτευον, ᾠκοδόμουν·ᾗ δὲ ἡμέρᾳ ἐξῆλθε Λὼτ ἀπὸ Σοδόμων, ἔβρεξε πῦρ καὶ θεῖον ἀπ᾿ οὐρανοῦ καὶ ἀπώλεσεν ἅπαντας.κατὰ τὰ αὐτὰ ἔσται ᾗ ἡμέρᾳ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀποκαλύπτεται“. (Κατά Λουκάν ΙΖ’ 26-30)Στο κείμενο αυτό, ο Ιησούς τονίζει ότι το να παντρεύεσαι και να δίνεις σε γάμο, το να τρως και να πίνεις, το να αγοράζεις και να πουλάς, το να οικοδομείς, και ακόμη το να φυτεύεις είναι πράξεις οι οποίες οδηγούν στο τέλος των κοινωνιών από τις οποίες εξήλθον οι Νώε και Λωτ. Με άλλα λόγια, στρέφεται εναντίον όλης της οργάνωσης της κοινωνίας η οποία φτάνει σήμερα έχοντας ξεκινήσει από τη Νότια Μεσοποταμία στις αρχές της 4ης προχριστιανικής χιλιετίας με την ανοικοδόμηση οικιστικών συναθροίσεων – καρκινωμάτων μέσα στη φύση και τον σχηματισμό των πρώτων μικρών πόλεων-κρατών. Εάν απέρριψαν αυτά οι Νώε και Λωτ, έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι και ο Υιός του Ανθρώπου στο Πλήρωμα του Κόσμου θα αρνηθεί όλα αυτά. Όσοι τον ακολουθήσουν θα έχουν το προνόμιο να δουν την Κόκκινη Μηλιά και να φάνε από τον καρπό της. Το ίδιο ισχύει και για όλους όσοι σε οποιεσδήποτε εποχές αντιλήφθηκαν το νόημα των παραπάνω λόγων του Ιησού, καθώς και την ορθότητα και την φυσικότητα των νόμων που επιβάλλουν μια τέτοια στάση ζωής, νοοτροπία και συμπεριφορά.Έχει σημασία να έχει πάψει κάποιος όλα αυτά, αλλά έχει επίσης σημασία να ξέρει κάποιος ότι πρέπει να τα πάψει και να προσπαθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Όπως επίσης έχει σημασία να αντιλαμβάνεται κάποιος όλα αυτά και να είναι θετικά προδιατεθειμένος ως προς τους λόγους του Ιησού και να κατανοεί την ασημαντότητα αυτών των υλικών απασχολήσεων, δηλαδή να μην απασχολείται με όλα αυτά και μην τους δίνει καμμιάν απολύτως σημασία. Ένα άτομο, το οποίο δεν ενδιαφέρεται να έχει στην κτήση του το ο,τιδήποτε και δεν αναζητάει όρους μονιμότητας, συμμετοχής, ασφάλειας και επιτυχίας στον ξεγραμμένο αυτό κόσμο, είναι ένας άνθρωπος καθαρός που αναζητεί την καθαρότητα. Αυτού τα μάτια μπορεί ενδεχομένως να δουν το ιερό δένδρο αν τα βήματά του τον φέρουν κατά κει. Όπως και άλλοι σε διάφορες εποχές τιμήθηκαν για τις επιλογές τους και την εκ μέρους τους αποφυγή συμμετοχής στον βρωμερό κόσμο των εποχών τους (που είναι στην ουσία ο ίδιος με τον σημερινό: “η γενεά αύτη”) με την θεόσταλτη παροχή ενός οράματος του ιερού δένδρου.

--9.Τι σήμαινε για τους αρχαίους λαούς το να φάει κάποιος τον Καρπό του Ιερού Δένδρου;

 Αιώνια ζωή. Αυτό το οποίο αναφέρεται στην Αποκάλυψη ως φυσική κατάσταση στην Γη μετά την αιχμαλωσία του Σατανά, του Αντιχρίστου και του Ψευδοπροφήτη:  θα εξαφανιστούν η θάλασσα και τα νησιά, θα υπάρχει νέος ουρανός, και δεν θα υπάρχει θάνατος.Το τι νοεί σήμερα ο ξεπεσμένος και παραστρατημένος άνθρωοπος ως ζωή και θάνατο είναι ολότελα λάθος. Η παρούσα ζωή είναι ο φρικτώτερος θάνατος, ενώ, μόνον όταν υπάρχει συνειδητή και αισθητή συνύπαρξη και συνεργία ψυχής και σώματος, ο άνθρωπος είναι εν ζωή. Για τα μέτρα της αρχικής ζωής, σήμερα ο άνθρωπος διαβιώνει ένα νεκρικό Κάτω Κόσμο πάνω στην ίδια την επιφάνεια της Γης. Δεν είχαν από σύμπτωση οι Ασσυροβαβυλώνιοι συνθέσει τον επικό και δραματικό μύθο “Κάθοδος της Ιστάρ στον Κάτω Κόσμο”: αυτή είναι η νεκρική ψευδοζωή της Ανθρωπότητας από την Πτώση μέχρι την Επανάκαμψη.Οπότε, όχι χωρίς νόημα οι υπέρτατοι σοφοί της Ασσυρίας και της Βαβυλώνας, μυθολογώντας το Γκισγκιντά, το Δένδρον της Ζωής, το τοποθέτησαν στις Πύλες του Στερεώματος, φρουρό της εισόδου στο Ουράνιο Σύμπαν το οποίο καταλαμβάνει  όλο το άνω κοίλο τμήμα της Σφαίρας του Σύμπαντος. Εκεί κανένας άνθρωπος μετά τον Κατακλυσμό δεν μπορεί να φθάσει, εκτός από τον ισόθεο Νικητή του Κατακλυσμού Ουτ Ναπιστίμ, τον αρχετυπικό, αληθινό ασσυροβαβυλωνιακό Νώε. Το ίδιο το Γκισγκιντά βρίσκεται και στο Κέντρο της Πολιτείας του Κάτω Κόσμου ολότελα απρόσβλητο και απροσέγγιστο από όλες τις εκεί ενδημικές, εφιαλτικές υπάρξεις, περιτριγυρισμένο και προστατευμένο από τα Δύο Παγώνια. Και αντίστοιχα, το Ιερό Δένδρο βρίσκεται και στο Ουράνιο Σύμπαν, ως δοκιμασία και υπόσχεση για τον Ετάνα, τον αρχετυπικό, αυθεντικό, ασσυροβαβυλωνιακό Μεσσία.Το είχαν συναντήσει στην Νινευή των Σαργωνιδών, το Γκισγκιντά. Εκείνοι οι οποίοι δέχθηκαν το Κήρυγμα του Ιωνά, δηλαδή όλος ο λαός των Ασσυρίων, ο Αυτοκράτορας του Σύμπαντος (σαρ κισάτι) Σαρρούκιν (Σαργών, 722-705), και οι τρεις διάδοχοί του, Σιναχειρίμπ (705-681), Ασσαρχαδδών (681-669), και Ασσουρμπανιπάλ (669-625), είχαν ιερουργήσει ενώπιον του Ξύλου της Ζωής και το είχαν ενστερνισθεί. Και γι’ αυτό είχαν τότε διεκπεραιώσει το Μυστικό Έργο το οποίο τους είχε ανατεθεί και του οποίου η απόληξη φθάνει στην Επιστροφή των Ασσυρίων πίσω στον τόπο τους κατά το Πλήρωμα του Χρόνου. Κανένα από τα τρία τμήματα του διαχρονικού Εκλεκτού Λαού δεν μπορεί να επιτελέσει το Έργο του, αν δεν φθάσει στο επίπεδο να δει και ακουμπήσει το Ξύλον της Ζωής και να φάει από τους καρπούς του.

Οι Κήποι των Ανακτόρων του Ασσουρμπανιπάλ στη Νινευή, τόπος ιεροτελεστιών και ιερών γευμάτων ενώπιον του Ιερού Δένδρου

Αλλά όλα τότε είχαν ξεκινήσει από την δοκιμασία του Ιωνά εις την κοιλίαν του κήτους. Εκείνη η υπέρτατη δοκιμασία, την οποία δεν εδοκίμασε κανένας άλλος άνθρωπος ή προφήτης στην Ιστορία της Ανθρωπότητας, προτύπωσε την αντίστοιχη δοκιμασία, την οποία θα περάσει ο Υιός του Ανθρώπου και Βασιλεύς Βασιλέων, ακριβώς όπως ο Ιωνάς: αμέσως πριν την ανάληψη του προορισμένου έργου του. Αυτό είναι λοιπόν ένα γεγονός, το οποίο δεν έχει ακόμη συμβεί, αλλά ο Ιησούς το είχε δει και αναφέρει:“ὥσπερ γὰρ ἐγένετο Ἰωνᾶς ὁ προφήτης ἐν τῇ κοιλίᾳ τοῦ κήτους τρεῖς ἡμέρας καὶ τρεῖς νύκτας, οὕτως ἔσται καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ καρδίᾳ τῆς γῆς τρεῖς ἡμέρας καὶ τρεῖς νύκτας“. (Κατά Ματθαίον ΙΒ’ 40)Κανένας δεν θα μπορούσε να διέλθει αυτή την δοκιμασία στα όρια της Ζωής και του Θανάτου της Ψυχής, χωρίς να έχει προσβλεφθεί στο Μονοδενδρίον, χωρίς να το έχει αποτυπώσει στα μέλη του σώματός του. Αυτό είναι η πραγματική Πίστη η οποία σώζει: μία ιερουργία και μία προσωπική λιτανεία.

--10.Ποια είναι, αν υπάρχει, η σχέση της Κόκκινης Μηλιάς με τον ναό της του Θεού Σοφίας και τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά;

 Και βεβαίως υπάρχει σχέση.Κάθε οικοδόμημα υπάγεται στην προαναφερμένη αναφορά του Ιησού στις πράξεις και στις συνήθειες των ανθρώπων οι οποίες επιφέρουν την Τιμωρία και την Καταστροφή (όπως στα χρόνια του Νώε, στον καιρό του Λωτ, και στο Πλήρωμα του Χρόνου).Δεν μπορεί να διαβάζεις την Αποκάλυψη και τις αναφορές του Ιησού στον Υιό του Ανθρώπου και το Πλήρωμα του Χρόνου, να τις αποδέχεσαι και να τις πιστεύεις, και παράλληλα να νομίζεις ότι θα μείνουν κτήρια πάνω στην επιφάνεια της Γης. Τα ρήματα ‘αγοράζω’, ‘πουλώ’, ‘οικοδομώ’ και όλα τα υπόλοιπα πρέπει να εξαφανιστούν από το λεξιλόγιο όλων των ανθρώπων και θα εξαφανιστούν. Τίποτα δεν υπάρχει ικανό να τα κρατήσει εν ισχύει. Και όσοι άνθρωποι δεν τα απορρίψουν θα χαθούν και κείνοι μαζί τους.Είναι μια πολύ απλή σκέψη την οποία όλοι αποφεύγουν και η οποία ωστόσο τα λέει όλα! Ο Θεός δεν δημιούργησε τον σημερινό κόσμο. Ο Θεός έπλασε τον αρχικό κόσμο μέσα στον οποίο διαμόρφωσε τον Παράδεισο για τον Άνθρωπο. Όλες οι εσχατολογικές αναφορές σε κείμενα και παραδόσεις όλων των λαών παραβάλλουν τον μετά την καταστροφή (στην περίοδο του Πληρώματος του Χρόνου) νέο και θεσπέσιο κόσμο ως παράλληλο, αντίστοιχο, εφάμιλλο και παρόμοιο του αρχικού παραδείσου. Αν λοιπόν ο Θεός κατά την Δημιουργία θα είχε κρίνει ότι υπήρχε ανάγκη ο άνθρωπος να έχει κάτι παραπάνω από όσα ο Ίδιος εδημιούργησε, θα τα είχε προσθέσει στα όσα έπλασε.Αλλά ο Θεός δεν έκρινε ως απαραίτητα ούτε τα κτήρια και τα σπίτια, ούτε τα ανάκτορα και τους ναούς, ούτε τις εκκλησίες, τα τζαμιά και τις συναγωγές, ούτε τις στοές, ούτε τους βωμούς, ούτε τα στρατόπεδα, ούτε τις αποθήκες, ούτε τα όποια τυχόν αντικείμενα ο παραστρατημένος άνθρωπος της πτώσης επινόησε ως δήθεν αναγκαία. Ενεργώς και απολύτως ο Θεός δεν είπε στον Άνθρωπο ‘αυτά είναι τα ζώα, τα πτηνά και τα ψάρια, αυτός είναι ο Παράδεισος, και αυτός είναι ο ναός όπου συ θα με δοξάζεις’! Και δεν ανήγειρε κάποιον τέτοιο ναό. Όλοι οι ναοί είναι εντελώς άχρηστοι και αποπροσανατολιστικοί. Πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας Αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν.Ο Πραγματικός Άνθρωπος δεν έχει ανάγκη από βαπόρια, υποβρύχια, βάρκες, γέφυρες, δρόμους, πλατείες, κήπους, τραίνα, μετρό, αυτοκίνητα, αεροπλάνα, ελικόπτερα, τανκς, οπλικά συστήματα, υπουργεία, εταιρείες, βιομηχανίες, βιοτεχνίες, εμπόρια, γήπεδα, σιδηροδρομικούς σταθμούς, αεροδρόμια, ξενοδοχεία, εστιατόρια, μπαρ, καμπαρέ, καζίνο, καφετέριες, μαγαζιά, θέατρα, κινηματογράφους, δημαρχεία, φυλακές, αγορές, δικαστήρια, βιβλιοθήκες, βιβλιοπωλεία, πανεπιστήμια, σχολεία, ερευνητικά κέντρα, επιστημονικά ιδρύματα, κομματικά γραφεία, μουσεία, αρχαιολογικές υπηρεσίες, τράπεζες, χρηματιστήρια, τυπογραφεία, λούνα παρκ, πύργους, κάστρα, οχυρωματικά έργα, λιμάνια, εγγειοβελτιωτικά έργα, οργανωμένες πλαζ, κοκ.Ο Πραγματικός Άνθρωπος δεν έχει ανάγκη από κανένα αντικείμενο από όλα όσα βρίσκονται στα προαναφερμένα κτήρια, σπίτια, γραφεία και λοιπά κατασκευάσματα.Ο λόγος είναι απλώς: αν ο άνθρωπος είχε όντως ανάγκη να διαμείνει σε οικοδομήματα, ο Θεός ο οποίος έπλασε ολόκληρα βουνά και οροσειρές θα εύρισκε απολύτως εύκολο να ανεγείρει και όσα σπίτια είχαν οι άνθρωποι σε κάθε εποχή. Αν αυτό δεν το λένε σήμερα οι εκπρόσωποι των ποικίλων ψευδο-θρησκειών, τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι όλοι αυτοί οι αντίθεοι επιθυμούν να κρατήσουν τον Θεό μακριά από τον άνθρωπο, ούτως ώστε να επέχουν οι ίδιοι και κατά βλάσφημο τρόπο την θέση θεού και αυθεντίας και να νέμονται τα απορρέοντα υλικά οφέλη, επιμόνως και πεισμόνως κρατώντας τους ανθρώπους ξεκομμένους από τις ψυχές τους – και όλα αυτά στο όνομα του Θεού. Αυτό είναι υψίστη βλασφημία και απόγειο σατανισμού.Οπότε, για να επανέλθω στην ερώτησή σου, κανένα κτήριο σήμερα, στον ξεπεσμένο, βλάσφημο και ανίερο κόσμο, δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ιερό. Καμμιά εκκλησία, κανένα τζαμί, καμμιά συναγωγή, κανένας ναός και καμμιά στοά. Όλα αυτά και όλα τα υπόλοιπα κτήρια του κόσμου έχουν κατ’ ουσίαν μόνον ένα λόγο ύπαρξης: να παρεμποδίσουν αποφασιστικά και αποτελεσματικά το Έργον της Επιστροφής του ανθρώπου στον Θεό και στον αρχικό παραδεισένιο κόσμο. Ως τέτοια θα απορριφθούν από τον Υιό του Ανθρώπου και όσοι υποστηρίξουν την αναγκαιότητά τους θα κατηγορηθούν ως όργανα του Σατανά και θα εξοντωθούν αμείλικτα ως εχθροί του ανθρώπου.Κύτταξέ το και διαφορετικά:Όποιος τυχόν παρουσιαστεί ως ‘σωτήρας’, ‘μεσσίας’, ‘χριστός’, κλπ, και κατά τα λεγόμενά του όλο το σημερινό πλαίσιο καθημερινής διαβίωσης του ανθρώπου σε καρκινώματα-μεγαλουπόλεις θεωρηθεί / είναι ‘λογικό’ και ‘φυσικό’, θα προξενήσει μία πολύ γελοία και απολύτως ψευδέστατη κατάσταση κατά την οποία οι υπάλληλοι στα γραφεία τους, οι θαμώνες ζαχαροπλαστείων και καφετεριών, ή οι ιδιώτες στα σαλόνια τους θα έχουν την επιλογή να δουν στην τηλεόραση είτε την τάδε συναυλία, είτε τον δείνα ποδοσφαιρικό αγώνα, είτε τον ‘σωτήρα’, ‘μεσσία’, ‘χριστό’, κλπ. να βγάζει ένα κάποιο διάγγελμα! Οπότε αυτό φαντάζει ως απολύτως ψευδέστατο, πλην όμως όντως κάτι τέτοιο θα είναι τα καθεστώτα τα οποία θα στήσουν οι διάφοροι ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήτες. Και αν κάποιοι ανάμεσά τους το αποπειραθούν εν τυραννία (σταματώντας τα υπόλοιπα προγράμματα για να μιλήσει ο ‘σωτήρας’), θα είναι ακόμη περισσότερο καταγέλαστοι και απόβλητοι.Βεβαίως δεν θα το αντιληφθούν όλοι οι άνθρωποι αυτό. Σαφώς! Πολλού γε και δη! Ιδιαίτερα μάλιστα αν το άτομο ή τα άτομα που θα παρουσιασθούν ως σωτήρες εμφανιστούν μετά από μία τεράστια οικονομική καταστροφή και δώσουν μία παραπάνω ψευδο-λύση στα οικονομικά και κοινωνικά ψευδο-προβλήματα των σημερινών ψευδο-ανθρωπίνων κοινωνιών, τότε οι πλείστοι στον ψεύτικο κόσμο αυτό θα τον (ή τους) δεχθούν ως σωτήρα (ή σωτήρες) και η αντιφατική και οξύμωρη κατάσταση την οποία αναφέρω στην αρχή της προηγούμενης παραγράφου θα είναι εμφανώς παρατηρήσιμη σε όλη την γη. Αλλά αυτοί οι ‘σωτήρες’ θα είναι οι τελευταίοι των ψευδο-Καισάρων. Αυτή η περίσταση είναι αναμενόμενη αλλά επίσης αναμενόμενο είναι και το γεγονός ότι δεν θα σωθούν τελικά παρά μόνον απειροελάχιστοι άνθρωποι: όσοι είναι ικανοί να απορρίπτουν το κάθε παρεμφερές ψέμμα.Οπότε, για να επιστρέψω στην ερώτησή σου:Ναι, υπάρχει μία σχέση ανάμεσα στην Αγιά Σοφιά, τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά, και την Κόκκινη Μηλιά.Τα στρατεύματα, τα οποία υπό τον Βασιλέα Βασιλέων και τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά φθάσουν στην Κωνσταντινούπολη, δεν θα είναι σαν τα στρατεύματα των Παλαιολόγων, των Κομνηνών ή των Ισαύρων. Δεν θα είναι σαν τα στρατεύματα του Ηρακλείου, του Ιουστινιανού ή του Θεοδοσίου. Αν θα ήταν, θα αποτελούσαν μία οικτρή απομίμηση. Θα υπάρχει μία ολοσχερής διαφορά.Εκείνα τα παλαιά στρατεύματα, οι βασιλείς τους και οι εποχές τους ήταν στοιχεία πτώσης και ως εκ τούτου εμπεριείχαν μέσα τους στοιχεία περαιτέρω πτώσης. Ακόμη και η εποχή του Ιουστινιανού με τον λαμπρό πατριάρχη Νεστόριο ήταν μία περίοδος με λάθη, ατέλειες, αδικίες, ανηθικότητα και ψεύδη. Αυτά επέφεραν την σταδιακή αποσύνθεση και διάλυση του Εώου Κράτους. Έτσι έπεσεν η Ρωμανία. Η Ρωμανία ΄πέρασεν, η Ρωμανία ΄πάρθεν. Η Ρωμανία αν πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο.Αντίθετα, τα στρατεύματα του Βασιλέως Βασιλέων θα αποτελούνται από στρατιώτες, οι οποίοι θα έχουν αποκαθαρθεί, μετανοήσει και επανακάμψει.Οι αυριανές μάχες, επελάσεις και συγκρούσεις τους δεν θα έχουν τίποτα το κοινό με τις επιθέσεις και τα φονικά των αλλοτινών χρόνων. Και δεν θα έχουν καμμιά σχέση με τους σημερινούς πολέμους, στρατιωτική τεχνολογία, και τακτική. Στο πέρασμά τους, όλα αυτά θα αχρηστεύονται, κονιορτοποιούνται και εξαφανίζονται.Τίποτα δεν υπάρχει πιο αντίθετο από ένα στρατό μιας εποχής που κατεβαίνει και τους στρατιώτες των χρόνων της ανόδου και της επανάκαμψης. Οπότε, οι ελληνόφωνοι Ρωμιοί στρατιώτες του Βασιλέα Βασιλέων δεν θα φθάσουν στην Ιστάνμπουλ ως εχθροί αλλά ως φίλοι και προσκυνητές. Δεν θα έχουν μέσα τους κανένα μίσος, καμμιά εκδίκηση, και καμμιά έχθρα. Όπως προανέφερα, θα είναι οι Στρατιώτες της Αγάπης. Ο,τιδήποτε άλλο θα τους είναι εμπόδιο να σταθούν επί νεφελών πίσω από τον Βασιλέα Βασιλέων και θα τους αφήνει έκθετους σε εχθρικές σφαίρες, όλμους και βόμβες. Δεν θα φθάσουν εκεί για να διεκδικήσουν τίποτα, για να καταστρέψουν τίποτα ή για να επιβληθούν επί άλλων λαών και εθνών επειδή οι τουρκόφωνοι Ρωμιοί είναι αδελφοί των ελληνόφωνων Ρωμιών και ως εκ τούτου κάθε διάθεση ελληνόφωνου Ρωμιού να σκοτώσει ένα Τούρκο είναι απόλυτο αντίγραφο της παλαιάς πτώσης και του τι συνέβη μεταξύ Άβελ και Κάϊν. Και όπως προανέφερα, οι στρατιώτες της ανόδου και της επανάκαμψης θα αποτελούν τα τέλεια αντίθετα των ιδεών, των προθέσεων, των σκέψεων, των επιθυμιών ή των πράξεων των ανθρώπων των περιόδων πτώσης και καθόδου.Οι ελληνόφωνοι Ρωμιοί στρατιώτες του Βασιλέα Βασιλέων δεν θα φθάσουν στην Αγιά Σοφιά για να αποσπάσουν κάτι από κάποιους, για να στερήσουν κάτι από κάποιους, ή για να τιμωρήσουν κάποιους. Ο μόνος Τιμωρός είναι ο Θεός. Ακόμη και ο Βασιλεύς Βασιλέων, ο οποίος θα προξενήσει τα μεγάλα φονικά, όπως άλλοτε στο αρχαίο Ισραήλ ο Ηλίας, δεν θα τα επιτελέσει για να τιμωρήσει αλλά για να βγάλει από το δρόμο του όλα τα εμπόδια. Αυτό έχει τεράστια σημασία και διαφορά. Η Τιμωρία είναι στο απολύτως τέλος της περιόδου του Πληρώματος του Χρόνου. Και τότε θα φανεί και θα γίνει αντιληπτή σε όλους ως οργή Θεού. Ούτε οι Αρχάγγελοι, ούτε το Αρνίον, ούτε ο Βασιλεύς Βασιλέων έχουν λόγο επ’ αυτού.Οι ελληνόφωνοι Ρωμιοί στρατιώτες του Βασιλέα Βασιλέων θα φθάσουν στην Βασιλεύουσα για να δείξουν το φως, την αγάπη και την αλήθεια στους αδελφούς τους και να τους καλέσουν στον δρόμο που θα πορευθούν στην συνέχεια πίσω από τον Βασιλέα Βασιλέων. Το όμαιμον θα υπερισχύσει απόλυτα του ομόγλωσσου και του ομόθρησκου επειδή είναι η μόνη αλήθεια. Και οι στρατιώτες της αλήθειας δεν είναι δυνατόν να υπηρετούν το ψέμμα το οποίο θα έχουν ήδη απορρίψει.Οι ελληνόφωνοι Ρωμιοί στρατιώτες του Βασιλέα Βασιλέων θα φθάσουν στην Αγιά Σοφιά όχι για να επιστρέψουν στο 1453 αλλά για να προχωρήσουν ακόμη παραπέρα από την θεαματική πράξη του Κεμάλ Ατατούρκ να μετατρέψει σε μουσείο την επί αιώνες μετατραπείσα σε τζαμί εκκλησία. Και πριν περάσουν τα τότε σύνορα, οι ελληνόφωνοι Ρωμιοί στρατιώτες του Βασιλέα Βασιλέων θα έχουν καταρρίψει τις διαχωριστικές γραμμές της σημερινής ψευδοϊστορίας η οποία είναι το όπιο, ή μάλλον το κώνειο, των ελληνοφώνων Ρωμιών. Όπως επίσης θα έχουν απορρίψει τις διαχωριστικές γραμμές των γλωσσών και των θρησκειών: άνοδος και επανάκαμψη σημαίνει αναστροφή της συμφοράς του Πύργου της Σύγχυσης (Βαβέλ) και απόσειση των συνεπειών της, όπως επίσης σημαίνει υπέρβαση των σημερινών υλιστικών ψευδοθρησκειών και της επιχειρούμενης παγκόσμιας ψευδοθρησκείας. Η μόνη αληθινή θρησκεία και πίστη ήταν η στάση του Αδάμ στον Παράδεισο και αυτό είναι το πραγματικό νόημα της Μαρτυρίας Ιησού.Όπως προανέφερα, ο Βασιλεύς Βασιλέων θα σύρει τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά έξω από το μάρμαρο και αυτό θα συμβολίζει την έξοδο από το μάρμαρο όλης της Ρωμιοσύνης. Μαζί οι δύο βασιλείς θα οδηγήσουν το στράτευμα στην Πόλη και στις ημέρες εκείνες θα γίνουν απίστευτα γεγονότα αλλά αυτά στα μυαλά των σημερινών ανθρώπων φαντάζουν ως θαύματα λόγω της απιστίας και της αποξένωσης των ανθρώπων από τις ψυχές τους. Τότε όμως πολλοί θα αρχίσουν να καταλαβαίνουν και οι στρατιώτες εκείνοι θα είναι πραγματικοί άρχοντες και δάσκαλοι.Έτσι και η Αγιά Σοφιά, όπως άλλοτε ως θόλος συμβόλισε το Στερέωμα πάνω από την Οικουμένη, θα γίνει το κέντρο από όπου θα εκπορευθεί η Αλήθεια και η Αδελφωσύνη όλων των πραγματικών ανθρώπων. Από κει και με την συμμετοχή όλων, χριστιανών, μουσουλμάνων, και αθρήσκων πιστών, θα κηρυχθεί το Ευαγγέλιον της Βασιλείας των Ουρανών σε όλον τον κόσμο – “ἐν ὅλῃ τῇ οἰκουμένῃ εἰς μαρτύριον πᾶσι τοῖς ἔθνεσι, καὶ τότε ἥξει τὸ τέλος“. (Κατά Ματθαίον, ΚΔ’ 14) Και τότε θα έλθει το τέλος, επειδή οι συντριπτικά περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο και τα υπόλοιπα κράτη θα το αρνηθούν και απορρίψουν διαρρήδην.Στην συνέχεια, οι ελληνόφωνοι και τουρκόφωνοι Ρωμιοί στρατιώτες θα ακολουθήσουν τον Βασιλέα Βασιλέων και τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά στην συνένωση όλων των επαρχιών και περιφερειών της Ρωμανίας, έργο κατά το οποίο θα φθάσουν κατέμπροσθεν της Κόκκινης Μηλιάς. Αυτή θα είναι το όριο για τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά στο πρόσωπο του οποίου θα συμβολισθεί η σωτηρία του ‘παλαιού’ κόσμου, δηλαδή εκείνων από τον σημερινό κόσμο οι οποίοι θα τον απορρίψουν για χάρη του νέου κόσμου: της αδιαίρετης Οικουμένης μετά την Κρίση. Όσο για τον υπέργηρο Μαρμαρωμένο Βασιλιά η Κόκκινη Μηλιά θα είναι το τέλος, για τους ελληνόφωνους και τουρκόφωνους Ρωμιούς στρατιώτες του Βασιλέως Βασιλέων θα είναι η αρχή. Από κει θα ξεκινήσουν ώστε να συνενώσουν και αναπλάσουν την Αγαθή Γη πριν την κρίση των ημερών εκείνων.

--11. Είναι πάντοτε στο σημείο εκείνο στο οποίο βρίσκεται σήμερα η Κόκκινη Μηλιά – ή το Ιερό Δένδρο αυτό έχει επίσης ιερές ιδιαιτερότητες και μπορεί να βρίσκεται σε διαφορετικά σημεία ανά εποχή ή ακόμη και ταυτόχρονα.

 Από τα παραπάνω γίνεται σε πολλά σημεία σαφές ότι η Κόκκινη Μηλιά είναι το πιο ιερό από όλα τα δημιουργήματα του Θεού στον Παράδεισο. Από κάτι το τόσο σημαντικό και ξεχωριστό δεν θα περίμενα μόνον τα απλά και φυσικά χαρακτηριστικά των φυτών του υλικού κόσμου. Ήδη ανέφερα παραδόσεις κατά τις οποίες το Ιερό Δένδρο τοποθετείται ταυτόχρονα στα τρία διαφορετικά μέρη του Σύμπαντος, το ουράνιο, το γήϊνο και το χθόνιο. Στην επιφάνεια της Γης, το Ξύλον της Ζωής βρίσκεται πάντοτε στο σημείο όπου ορίζεται από τον ρόλο τον οποίο εκπληρώνει.Όπως όλα τα δένδρα και τα φυτά, το Ξύλον της Ζωής έχει και υλική και ψυχική υπόσταση, ακριβώς άλλωστε όπως και ο άνθρωπος και όλα όσα έπλασεν ο Παντοδύναμος. Διαφορετικά, αν κάποιο από τα υλικά δημιουργήματα του Θεού δεν είχε και ψυχή, θα ήταν νεκρό, και δεν θα μπορούσε να ενυπάρχει σε ένα ζωντανό φυσικό περιβάλλον. Μόνον τα άχρηστα κατασκευάσματα του ανθρώπου είναι νεκρά και γι’ αυτό και θα καταστραφούν, εξαφανιστούν και λησμονηθούν για πάντα. Αλλά ακριβώς όπως ο Υιός του Ανθρώπου δεν έχει την ίδια ψυχική υπόσταση όπως ένας απλός άνθρωπος, έτσι και το Ξύλον της Ζωής δεν έχει την ίδια ψυχική οντότητα με τα απλά και λοιπά δένδρα και φυτά.Οπότε, ο τόπος της υλικής εμφάνισης ενός όντος είναι συνάρτηση του προορισμού και της αποστολής του. Με τον ίδιο τρόπο, με τον οποίο το ίδιο πνεύμα, ο ίδιος Άγγελος, ή η ίδια ψυχική διάνοια μπορεί να εμφανίζεται σε δύο ή περισσότερα σημεία πάνω στην επιφάνεια της Γης, μπορεί και το Ξύλον της Ζωής να βρίσκεται σε διαφορετικά σημεία αν γι’ αυτό συντρέχει κάποιος λόγος. Αυτό συμβαίνει επειδή ‘χώρος’, όπως γίνεται νοητός από τον άνθρωπο, δεν υπάρχει παρά μόνον στο υλικό και στο αστρικό (κατώτερο) ψυχικό επίπεδο.

-12. Γιατί δεν μίλησε ο Ιησούς στους Μαθητές του για το Ιερό Δένδρο;

Εγώ πιστεύω ότι εμίλησε. Πριν από όλα, φαντάζομαι ότι θα δέχεσαι ότι δεν υπήρξε κανένας μαθητής του Ιησού ή απλός ακόλουθος ο οποίος να αποπειράθηκε να καταγράψει λέξη προς λέξη τα όσα καθημερινώς έλεγε ο Ιησούς επί τρία έτη. Και αν θα είχε εμφανισθεί κάποιο τέτοιο άτομο, θα το είχε ασφαλώς αποτρέψει από κάτι τέτοιο ο Ιησούς.Έπειτα, δεν πιστεύω ότι ο σκοπός του κάθε συγγραφέως Ευαγγελίων, είτε των τεσσάρων επισήμως αποδεκτών από την Χριστιανική Εκκλησία, είτε των σωζομένων αποκρύφων, είτε των μη σωζομένων, ήταν να παρουσιάσει το σύνολο των λόγων και των κηρυγμάτων του Ιησού. Αντίθετα, όλα γράφηκαν με ένα λειτουργικό τρόπο για να παρουσιάσουν το τι πίστευαν διάφορες πρωτοχριστιανικές ομάδες ότι ήταν ο Ιησούς. Σ’ αυτό άλλωστε οφείλονται όλες οι διαφορές τους. Και αυτό το καθήκον διεκπεραιώνοντας, περιέλαβαν στα Ευαγγέλια όσα στοιχεία τους ήταν χρήσιμα από τον όγκο πληροφοριών, ακουσμάτων, αφηγήσεων και διαδόσεων ο οποίος τους ήταν γνωστός.Από πολλά σημεία των λόγων και των κηρυγμάτων του Ιησού, τα οποία σώζονται στα Ευαγγέλια, μπορούμε να υποθέσουμε ότι θα είχε μιλήσει σχετικά στους μαθητές του. Το Ξύλον της Ζωής είναι η πεμπτουσία της Βασιλείας των Ουρανών. Η αναφορά στον Ιωνά και στους Άνδρες Νινευή οι οποίοι είχαν δει το Ιερόν Δένδρον και θα επανέλθουν και θα συγκρουστούν με τον σημερινό κόσμο, δηλαδή την γενεάν ταύτην, ο προσωπικός παραλληλισμός του Ιωνά εις την κοιλίαν του κήτους με τον Υιό του Ανθρώπου εις την καρδίαν της Γης όπου επίσης ευρίσκεται το Μονοδενδρίον, και η περιγραφή του Ευγενούς Ανθρώπου (δηλαδή του Υιού του Ανθρώπου) στο σπίτι του αρχιτελώνη Ζακχαίου, ο οποίος είχε ανεβεί στην συκομορέαν για να περιμένει τον Ιησού, είναι μερικές από τις ενδείξεις ότι ο Ιησούς είχε μιλήσει στους μαθητές του για το Δέντρο Μυστικό του Παραδείσου.Ακόμη πιο σημαντική ένδειξη είναι ο υπαινιγμός του Ιησού (Κατά Λουκάν ΙΣΤ’ 6) στην συκάμινο, ιερό δένδρο των Αρχαίων Αιγυπτίων (και αυτό το γνώριζε ο Ιησούς πολύ καλά γιατί είχε ζήσει πολλά χρόνια στην Αίγυπτο). Σημαντικό δεν είναι το γεγονός ότι την αναφέρει αλλά σε ποιο παράδειγμα την αναφέρει. Λέει στους μαθητές του ότι, όποιος έχει πραγματική πίστη (δηλαδή ψυχοσωματική ταύτιση και συνεργία), μπορεί να μετακινήσει και μεταφυτεύσει μία συκάμινο με μόνα τα λόγια του (ή την διαταγή του). Αυτό είναι όμως μια αλληγορία αναφερόμενη στον Υιό του Ανθρώπου και Βασιλέα Βασιλέων: αυτός θα μεταφυτεύσει την Κόκκινη Μηλιά από το σημερινό σημείο όπου ευρίσκεται στην πρωτεύουσά του, την οποία θα ανεγείρει ως πρωτεύουσα της Ανθρωπότητας κατά το σκότος του πυρηνικού χειμώνα.

--13. Υπάρχουν παλαιοδιαθηκικές αναφορές στο Ιερό Δένδρο;

Το θέμα έχει ήδη εξαντληθεί. Είναι το Ξύλον της Ζωής.

--14.Αν και ξέρω πόσο αποστρέφεσαι προσωπικές ερωτήσεις, εσύ φίλε μου, περιπλανήθηκες ερευνώντας όλα αυτά τα μέρη. Τα περπάτησες πολλές φορές και σπιθαμή προς σπιθαμή. Πέρασες από την τοποθεσία εκείνη; Είδες την Κόκκινη Μηλιά;

 Ήταν Ιούνιος του 1985. Μία από τις πολλές επισκέψεις μου στο Νέμρουντ Νταγ, το Ιεροθέσιον Κορυφής της Κομμαγηνής, κατά την δεκαετία του 1980. Αντίθετα, στην δεκαετία του 1990 επισκέφθηκα τον εντυπωσιακό κι επιβλητικό εκείνο χώρο λιγώτερες φορές. Όπως θα καταλαβαίνεις, δεν υπάρχει πρόσβαση και μονοπάτι στην περιοχή που να μην έχω περπατήσει, κωμόπολη, χωριό και οικισμός που να μην έχω διασχίσει, και οπτική γωνία που να μην έχω ερευνήσει, εξαιτίας των ενδιαφερόντων μου στην τοπική ιστορία, αρχαιολογία, γεωγραφία, και γεωγραφικό ντετερμινισμό. Πολλές ερευνητικές απόψεις και οπτικά πρίσματα, θεωρητικές προσεγγίσεις, και ατελείωτα ερωτήματα για την αυτοκρατορική σύλληψη οικουμενισμού των Κομμαγηνών αρχιερέων του Μίθρα.Λίγα από αυτά αποτυπώθηκαν στο σχετικό κεφάλαιο του βιβλίου μου ‘Εξι Άστρα της Ανατολής. Όπως θα έχεις προσέξει, το κεφάλαιο αυτό (το δεύτερο από τα συνολικά έξι του βιβλίου) είναι το μόνο που δεν επικεντρώνεται σε περιοχές μείζονος σημασίας για τους αρχαίους Ασσυρίους, αντίθετα με την Έδεσσα Οσροηνής (Ούρφα και Χαρράν), την Άμιδα (Ντιγιάρμπεκιρ), την Μάργδιν (Μάρντιν), την Νίσιβη (Νουσαϋμπίν) και την Θωσπίτιν (Βαν). Η Κομμαγηνή (Κουμούχ) ανήκε στην Ασσυριακή Αυτοκρατορία αλλά ποτέ της δεν απετέλεσε ζωτικό χώρο της επικράτειας της Νινευή.Επίσης, σε όλα τα άλλα κεφάλαια αναφέρομαι σε ιστορίες, θρησκείες, ιδεολογίες, μυθολογίες, φιλοσοφίες και λατρείες οι οποίες συνέβησαν, αναπτύχθηκαν και διαδόθηκαν στους συγκεκριμένους τόπους στα χρόνια της Αρχαιότητας, της Ύστερης Αρχαιότητας, της Χριστιανωσύνης, και του Ισλάμ – όχι μόνον στις χιλιετίες της ασσυριακής παρουσίας. Θέματα και συμβάντα τα οποία αφορούν και άλλους λαούς, από τους Αραμαίους μέχρι τους Γιαζιντί και από τους Χιττίτες μέχρι τους Ουραρτού – όχι μόνον τους Ασσύριους. Το κεφάλαιο όμως σχετικά με την Κομμαγηνή αναφέρεται μόνον στα χρόνια της Ύστερης Αρχαιότητας και εξετάζει ιδιαίτερα τις σχέσεις του χώρου αυτού με το ιρανικό οροπέδιο, όπως επίσης και θέματα των Επιγόνων.Αλλά τα περισσότερα στοιχεία τα οποία εντόπισα, μελέτησα ή ανακάλυψα παρέμειναν αδημοσίευτα και μου χρησίμευσαν σε πολλές άλλες θεματολογίες.Εκείνη την φορά, είχα επισκεφθεί το Ιεροθέσιο Κορυφής της Κομμαγηνής ήδη την προηγούμενη μέρα. Το φαινόμενο να επισκέπτομαι ένα συγκεκριμένο χώρο τον οποίο μελετώ για πολλές συνεχόμενες ημέρες, ή ακόμη και να μένω και το βράδι εκεί, ήταν πολύ συχνό για μένα τότε, και είχε ήδη συμβεί και στην περίπτωση του Νέμρουντ Νταγ. Εκείνη πάντως την φορά του Ιουνίου 1985 διανυκτέρευσα στην Κιάχτα. Βεβαίως είχα σαφή αντίληψη ότι όλα τα λαγκάδια και οι πλαγιές, οι βουνοκορφές και τα ρεύματα τριγύρω είχαν επί αιώνες ποτιστεί από το αίμα των Ρωμαίων Ακριτών και ότι τα βήματα του Αρμούρη και του Διγενή Ακρίτα είχαν αποτυπωθεί πάνω στις πέτρες των κακοτράχαλων εκείνων βουνών στα οποία επίμονα τριγυρνούσα. Αλλά αυτό δεν ήταν το θέμα των τότε ερευνών και αναζητήσεών μου.Είχα λοιπόν συναντήσει το προηγούμενο βράδι στην Κιάχτα ένα νεοαφιγμένο Γερμανό από την οδό Ahornweg του Buchs (Ελβετία), τον Peter G., του οποίου το επώνυμο δεν θέλω να παραθέσω. Φάνηκε να είναι και όντως ήταν ένας εξαιρετικός νεαρός άνθρωπος με πολλή αγάπη για τους χώρους που επισκεπτόταν, και βρισκόταν στην περιοχή για πρώτη φορά. Όταν κατάλαβε ότι γνώριζα την ιστορία, τις αρχαιότητες και τα κατατόπια καλύτερα από τους ντόπιους αποφάσισε να έρθει μαζί μου την επόμενη μέρα. Μιλούσαμε γερμανικά και γαλλικά και μετέφραζα από τα τουρκικά των περιστασιακών επισκεπτών εκείνου του εστιατορίου. Άλλωστε, την επόμενη μέρα θα του μετέφραζα αποσπάσματα από τις ελληνικές επιγραφές στην πίσω πλευρά των κολοσσιαίων αγαλμάτων που από μόνες τις φωτογραφίες και τα βιβλία είχαν εξάψει την φαντασία του. Με ρώτησε πως συνήθως μετεκινούμην και του απάντησα ότι χρησιμοποιούσα όλα τα μεταφορικά μέσα, και συχνά-πυκνά και τα πόδια μου. Πρότεινε να νοικιάσουμε μία μηχανή για μια μέρα, και του απάντησα ότι δεν είχα καμμιά διαφωνία αλλά θα οδηγούσε εκείνος επειδή δεν είχα δίπλωμα, και δεν ήξερα ούτε και ήθελα να μάθω να οδηγώ.Ξεκινήσαμε αρκετά νωρίς με την πρωϊνή δροσιά των μέσων υψομέτρων. Όταν ήμασταν ακόμη σχετικώς χαμηλά, δηλαδή γύρω στα 700 μ. πετύχαμε μια μικρή ομάδα παιδιών που πρέπει να ήταν 10-12 χρόνων. Εκείνοι οι μπόμπιρες ήταν ο τρόμος του αέρα και οι κινητές παγίδες της γης. Ενθουσιασμένοι με την παρουσία μας σε ένα έρημο δρόμο, τον οποίο διέσχιζαν ελάχιστοι από τους επισκέπτες του Ιεροθεσίου Κορυφής, εφόσον ο πολυσύχναστος δρόμος ήταν αυτός από το Αντίγιαμαν, αμέσως μας έδειξαν ότι ενδιαφέρονταν να εξαργυρώσουν τα λάφυρά τους. Εμείς υποθετικά είχαμε αρκετά χρήματα να τους δώσουμε για ό,τι γι’ αυτούς ήταν απλώς ένα καθημερινό ανδραγάθημα. Αυτά τα παιδιά έπιαναν πουλιά στον αέρα – κυριολεκτικά!Μας πρότειναν λοιπόν να αγοράσουμε τα δύο μικρά σερτσελέρ (σπουργίτια) που είχαν τσακώσει νωρίτερα εκείνο το πρωΐ. Τα μικρά σπίτια τους ήταν λίγο πιο πέρα στα αριστερά. Στα σημεία εκείνα οι πλαγιές των βουνών είχαν ελάχιστα έως καθόλου δέντρα. Ακίνητοι για ώρες ανάμεσα στους χαμηλούς θάμνους, τις σχετικά μεγάλες πέτρες, και τις τσουκνίδες, αυτοί οι πιτσιρίκοι πετάγονταν σαν ελατήρια και γράπωναν τα κακότυχα πτηνά που ελλείψει δέντρων είχαν την απερισκεψία να αποπειραθούν να τσιμπήσουν κανένα σκουλήκι και να μείνουν στην γη περισσότερο από ένα κλάσμα δευτερολέπτου. Αγοράσαμε τα μικρά πτηνά που κρατούσαν οι μικροί μέσα στις χούφτες τους με μόνο σκοπό να τα απελευθερώσουμε αργότερα. Το ελάχιστο για μας ποσό ήταν μεγάλο για κείνους και είχε ικανοποιήσει τους τολμηρούς αυτούς κυνηγούς, οι οποίοι θα εξαργύρωναν την τόλμη και την ευλυγισία τους, την υπομονή και το πείσμα τους με φτηνά παρασκευάσματα από την πόλη. Απομακρύνθηκαν σύντομα και μεις προσέξαμε τι είχαμε μέσα στις χούφτες μας.Το μικρό πτηνό που είχα στην παλάμη μου ήταν μια χαρά αλλά φυσικά φτερούγιζε από αγωνία, αγνοώντας την τύχη του. Όμως το σπουργιτάκι στα χέρια του Peter φαινόταν πληγωμένο. Στο δυνατό τίναγμά του και στην προσπάθεια να επιτύχει τον στόχο του, ο μικρός κυνηγός, πιάνοντάς το με ορμή, το είχε τραυματίσει στην μία φτερούγα του. Ήταν εμφανές ότι το πτηνό δεν μπορούσε να πετάξει και από τον πόνο περπατούσε με δυσκολία πάνω στη γη. Εμφανέστατα θα γινόταν θύμα κάποιας γάτας ή κάποιου φιδιού αφού μέχρι τότε θα υπέφερε. Ο Peter αποφάισε να το σκοτώσει στρίβοντάς του ακαριαία τον λαιμό. Θεώρησα τύχη ότι δεν είχα τέτοιο δίλημμα μπροστά μου. Οπότε του ζήτησα να συνεχίσουμε για μερικά χιλιόμετρα ανεβαίνοντας τον μικρό χωμάτινο δρόμο, τον γεμάτο πέτρες, τον χαραγμένο από μικρά ρυάκια φθινοπωρινών και χειμερινών βροχών, και μετά άνοιξα τις παλάμες μου και το σπουργίτι που κρατούσα πέταξε μακριά και έφυγε από εκείνη την κοιλάδα του θανάτου και της ζωής. Βρισκόμασταν πλέον σε ένα υψόμετρο γύρω στα 1000 μέτρα.Είναι ένας χώρος ο οποίος προσφέρει θέα μακριά προς στα ανατολικά και μέχρι τον Ευφράτη. Το Μυστικό Ρεύμα κυλάει σε αποχρώσεις γαλανές και αργυρόχροες. Μέχρις εκεί μεσολαβούν ωστόσο μερικές χαμηλότερες βουνοκορφές και οι μεταξύ τους κοιλάδες. Το όλο περιβάλλον, οι πλαγιές χωρίς δέντρα αλλά με την μικρή και πυκνή, χαμηλή βλάστηση, τους μικρούς βράχους και τις διάσπαρτες μεγάλες πέτρες, οι ασημένιες κορυφογραμμές, η άπλετη διάχυση του φωτός, και ο δροσερός αέρας με τα λεπτά, κυματιστά ρεύματα, δίνει μια έντονη αίσθηση αλλόκοτου, απόκοσμου και σχεδόν ουράνιου χώρου. Μία απερίγραπτη λιτότητα και αυστηρότητα τοπίου. Ένα διάστημα μόνον για άντρες. Άμεση πρόσκληση για πολεμιστές και αρνητές των εγκοσμίων. Η Ευτυχία της απόλυτης απουσίας της Θάλασσας.Σε μία στροφή του δρόμου προς τα αριστερά, διαμορφωνόταν ένα ευρύ επίπεδο στην πλαγιά του λόφου και, εφόσον είχαμε διανύσει τη μισή διαδρομή και αισθανόμασταν το μεγαλοπρεπές ύφος του σημείου εκείνου, αποφασίσαμε να σταματήσουμε και να αφουγκραστούμε αυτό τον ιδιαίτερο, ορεινό τόπο με την εντυπωσιακή θέα. Παρά την αυστηρότητα του όλου χώρου, παρατηρούσαμε ότι οι χαρακτηριστικές γραμμές του δεν ήταν καθόλου οξείες αλλά, αντίθετα από τους ορεινούς όγκους της Ελβετίας, αρκετά καμπυλωτές. Το θηλυκό στοιχείο λοιπόν κρυβόταν στο απώτερο βάθος αυτού του τόσο ανδρικού χώρου.Καθώς έκανα μερικά βήματα από τον ανωφερή δρόμο κατεβαίνοντας προς το ευθύ επίπεδο που ανοιγόταν και που επέτρεπε μια ακόμη καλύτερη θέα προς τον Ευφράτη, σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, είδα μπροστά μου ένα πολύ μεγάλο δέντρο κατάφορτο από κόκκινα μήλα. Μεγάλα κατακόκκινα μήλα. Το ίδιο το δέντρο, αρκετά ψηλότερο από μια συνηθισμένη μηλιά, πρέπει να ήταν από τις μεγαλύτερες μηλιές στον κόσμο και περίπου 10-12 μ. Ήταν περίεργο ότι έφερε τόσους πολλούς καρπούς αν και ακόμη ήταν Ιούνιος. Αλλά ήταν πολύ πιο περίεργο ότι αυτό το δέντρο εξέπεμπε μια απερίγραπτη λάμψη που σχεδόν εξισορροπούσε το ηλιοστασικό φως εκείνης της ηλιόλουστης ημέρας. Αυτή η λάμψη εκπεμπόταν από μικρή απόσταση ολόγυρα από το δέντρο, δηλαδή όχι αμέσως από τον κορμό και τα μεγάλα κλαδιά που δεν έγερναν προς τα κάτω παρά το βάρος των καρπών που έφεραν. Και η λάμψη αυτή εκπεμπόταν από την ρίζα μέχρι την κορυφή. Στην απόχρωσή της, οι τριγύρω πλαγιές και κορυφογραμμές, ο Ευφράτης, και ο ίδιος ο ουρανός φαίνονταν σαν σχεδόν ασημόχροα πλαίσια, σαν στοιχεία ολότελα ασήμαντα, απλά συμπληρώματα ενός άλλου τοπίου το οποίο είχε διευθετηθεί ως είδος περιγράμμματος του πρωτοφανούς αυτού δέντρου. Και στο κέντρο αυτής της αιθερικής λάμψης, τα αστραφτερά ρούσα μήλα. Αυτή ήταν λοιπόν η malus spectabilis!Πολύ λίγο υποψιάστηκα τότε τι είχα δει εκείνη την στιγμή που έμοιασε με ένα αιώνα μέχρις ότου με σπρώξει στον δεξιό αγκώνα ο Γερμανός φίλος μου που τινάχθηκε μακριά από τον ηλεκτρισμό που εξέπεμπα. Ο Πέτρος είχε κοντέψει να πέσει πάνω στις πέτρες του κακοτράχαλου δρόμου, και αμέσως με ρώτησε τι ακριβώς μου συνέβαινε, όταν γύρισα το πρόσωπό μου στα δεξιά για να τον κυττάξω. Είχε καταφέρει να ανακτήσει την ισορροπία του και να προσέξει πόσο κάτωχρος και πελιδνός ήμουν.– Αυτός ο λαμπρός τόπος εκπέμπει μία τεράστια δύναμη, του απάντησα.– Ναι, υπάρχει μια ασυνήθιστη λάμψη, ομολόγησε.Αισθανόμουν περίεργα και έψαχνα να δω που ακριβώς ήταν το υπέρλαμπρο δέντρο που είχα μόλις δει, χωρίς να τα καταφέρνω. Είχα την αίσθηση ότι είχα ξεπέσει σε ένα άλλο τόπο από εκείνον στον οποίο είχα προς στιγμήν βρεθεί ενώπιον του δέντρου με τα κόκκινα μήλα και το πυκνό φύλλωμα. Έκανα περιφερείς κινήσεις αλλά αποτύγχανα να βρεθώ στο σημείο εκείνο. Επιπλέον, καταλάβαινα ότι ούτε και εγώ ήμουν ο ίδιος όπως όταν στεκόμουν μπροστά στο δέντρο. Θυμόμουν ακόμη, αν και δεν είχε περάσει ούτε ένα λεπτό, ότι μαγνητικά και ηλεκτρικά ρεύματα ελαύνονταν απ’ άκρου εις άκρον μέσα σε όλο μου το σώμα ολότελα αλλάζοντας την υπόστασή του. Κατανοούσα την λογική εκείνων των ροών και αισθανόμουν φυσική την ικανότητά μου να τις ανασυστήσω, ούτως ώστε να ξαναδώ εκείνο το τόσο υπαρκτό και τόσο δυσθεώρητο δέντρο, αλλά δεν εννοούσα σε τι αποτύγχανα. Η καρδιά μου παλλόταν έντονα, ο νωτιαίος μυελός προσπαθούσε να συγχρονιστεί, αλλά η αναπνοή μου ήταν εσφαλμένη. Ο φίλος μου με κυττούσε με απορία.– Κάνεις σαν να έχεις χάσει κάτι, μου είπε.– Κι όμως, μόλις έχω βρει την αρχή, του απάντησα.Στα μάτια της μνήμης μου το δέντρο ήταν ολοζώντανο αλλά η απουσία της όρασης ήταν ταυτόσημη με την ανικανότητά μου να ελέγξω την ροή των ηλεκτρικών και μαγνητικών ρευμάτων στο ίδιο μου το σώμα. Τα χρώματά μου ανασυντάσσονταν συνεχώς αλλά δεν εύρισκαν τη σωστή τους αναλογία, ενώ ένας μακρινός απόηχος έφθανε στ’ αυτιά μου. Ήταν τρία φωνήεντα των οποίων τον σωστό τόνο ακόμη αγνοούσα. Μέσα σε εκείνες τις δυσκολίες κατάφερα να στρέψω την προσοχή μου προς τον καλό Γερμανό φίλο μου και δείχνοντάς του τον Ευφράτη εξάντλησα μία ώρα στην περιγραφή των θεμάτων της Ασσυριακής Κοσμολογίας των σχετικών με τον επίγειο, τον χθόνιο και τον επουράνιο Ευφράτη, το πιο ξεχωριστό από τα τέσσερα ρεύματα του αρχικού Παραδείσου. Ασυναίσθητα, οι περιγραφές εκείνες με οδήγησαν στο Γκισγκιντά, το αρχετυπικό Δένδρο της Ζωής, και την παρουσία του στα τρία τμήματα της Σφαίρας του Σύμπαντος.Ο Γερμανός φίλος μου με ερώτησε τότε για τα τέσσερα ρεύματα και το αρχικό, εκείνο από το οποίο όλα τα άλλα εκπορεύονταν. Παραδέχθηκα ότι για την ακρίβεια θα έπρεπε να αναφέρουμε πέντε ρεύματα, ακριβώς όπως πρέπει να μιλάμε για πέντε – και όχι τέσσερα – στοιχεία, δηλαδή τον Αιθέρα, από τον οποίο όλα εκπορεύονται, τα Γλυκά Ύδατα (Ωκεανό), την Γη, τον Αέρα, και τα Αλμυρά Ύδατα (Θάλασσα).Όταν ανέφερα ότι το Δένδρο της Ζωής στον Κάτω Κόσμο βρισκόταν μπροστά στο ανάκτορο λαζουρίτη, κατοικία του Νεργκάλ (ασσυροβαβυλωνακού Πλούτωνα), και το αρχικό ρεύμα του χθόνιου κόσμου, με ρώτησε αν τα Τάρταρα της αρχαίας ελληνικής και ρωμαϊκής μυθολογίας σχετίζονταν με τον ασσυροβαβυλωνιακό Κάτω Κόσμο. Του απάντησα:– Πριν από όλα, η αρχαία ελληνική λέξη είναι απλά ο εξελληνισμός του τοπωνυμίου Τάρταρου, το οποίο είναι το όνομα μιας λίμνης, στην δυτική άκρη της μεσοποταμιακής πεδιάδας προς την έρημο, που σήμερα ακόμη στα αραβικά ονομάζεται Θάρθαρ. Και η λίμνη αυτή, που σήμερα είναι τεχνητή μετά από εγγειοβελτιωτικά έργα, εθεωρείτο κατά την Μεσοποταμιακή Αρχαιότητα ως είσοδος στον Κάτω Κόσμο.Συνέχισα αναφερόμενος στην ταυτότητα του ασσυροβαβυλωνιακού Σαμάς (Ηλίου) με τον Νεργκάλ (του Ηλίου της Δικαιοσύνης όπως αποκαλούσαν οι Ασστροβαβυλώνιοι): “Ο Νεργκάλ είναι ο Σαμάς στον Κάτω Κόσμο” έλεγαν οι Ασσύριοι. Και έτσι, τα ίδια μου τα λόγια με οδήγησαν στην κατανόηση της ταυτότητας των Ηλίων, κάτι που δεν είχα ξανασκεφθεί πιο παλιά, αν και όλα τα σχετικά στοιχεία μου ήταν γνωστά. Η ταυτότητα των Ηλίων ήταν άλλωστε συνεπαγόμενο της ταυτότητας των Ρευμάτων και των Οίκων: το καταγάλανο (από λαζουρίτη) ανάκτορο της Πολιτείας του Κάτω Κόσμου ταυτιζόταν λοιπόν με το πανάρχαιο σουμεριακό Ε-τεμέν-άνκι, τον Οίκο της Θεμελίωσης του Ουρανού και της Γης, ναό και ζικουράτ (μεσοποταμιακή βαθμιδωτή πυραμίδα) που βρισκόταν στην Βαβυλώνα (Μπαμπ Ιλί: Πύλη του Θεού, στα σουμεριακά: Κα – Ντινγκίρ – Ρα – Κι) ακριβώς στο σημείο από όπου ο άξονας της Σφαίρας του Σύμπαντος διέρχεται από την γήϊνη επιφάνεια – οριζόντια τομή της Σφαίρας του Σύμπαντος). Εκεί, μετά από πολλούς Σουμέριους βασιλείς, Ακκάδες, Ασσύριους, και Βαβυλώνιους αυτοκράτορες, και Πέρσες σάχηδες, ο Αλέξανδρος είχε γονατίσει, προσκυνήσει, και επιμεληθεί των ανακαινίσεων και των επανορθώσεων. Θα είχε άραγε δει και το Μονοδενδρίον; Άδηλον.Κατέληξα λέγοντας ότι επιπλέον υπάρχει και ταυτότητα των Ιερών Δένδρων: εκεί ακριβώς, στο Ε-τεμέν-άνκι στην Βαβυλώνα, ήταν και η αρχική θέση του Δένδρου της Ζωής, το οποίο και στο χθόνιο σύμπαν και στο ουράνιο σύμπαν είναι παρόν. Όλα αντικατοπτρίζονται μεταξύ τους.Στην συνεκφορά του λόγου μου, αντιλήφθηκα τότε τι μου είχε συμβεί λίγο πιο πριν στον τόπο εκείνο όπου είχαμε τόσο απρόσμενα μείνει πολύ περισσότερο από μία ώρα. Ο Γερμανός φίλος μου με έκανε να γελάσω παρατηρώντας ότι του είχα υποσχεθεί να τον ξεναγήσω στην Κομμαγηνή αλλά τον ξεναγούσα στην Ασσυρία και την Βαβυλώνα, ενώ ο ήλιος γοργά προχωρούσε προς την μεσημβρία.– Ο ήλιος σηκώνεται με τον ίδιο τρόπο πάνω από την Κομμαγηνή και την Μεσοποταμία, απάντησα. Ούτε και ο Αλέξανδρος ήταν άμοιρος του Μυστικού Έργου το οποίο επιτέλεσε ο Ασσουρμπανιπάλ, ο Ἀσσεναφὰρ ὁ μέγας καὶ ὁ τίμιος, όπως αναφέρει ο Έσδρας (Β’ 4:10). Γι’ αυτό και θα ένοιωσε θλίψη διαβάζοντας το επίγραμμα που όρισε καλύτερα από ο,τιδήποτε άλλο την Ιστορία των τελευταίων 27 αιώνων: “Σαρδανάπαλος Ανακυνδαράξου παις Ταρσόν τε και Αγχίαλον έδειμεν εν ημέρα μιά, έσθιε, πίνε, όχευε, ώς ταλλα ουδενός εστιν άξια“.Στην συνέχεια επισκεφθήκαμε το Νέμρουτ Νταγ, την Αρσάμεια παρά τω Νυμφαίω, και τα λοιπά μνημεία της Κομμαγηνής. Αργά το βράδι, σ’ εκείνη την ατελείωτη νύχτα, είχα καταλάβει ποιο ήταν το δένδρο που είχα δει για μια φευγαλέα στιγμή και γιατί οι καρποί του ήταν κόκκινα μήλα.Την επόμενη μέρα έκανα μόνος μου την ίδια διαδρομή για το Ιεροθέσιο Κορυφής. Ο Γερμανός φίλος είχε φύγει. Ούτε μικρά παιδιά, ούτε αιχμάλωτα σπουργίτια βρέθηκαν μπροστά μου. Όμως το Ξύλον της Ζωής, η Κόκκινη Μηλιά ήταν εκεί. Αλλά η μικρότητά μου με εμπόδιζε να την δω. Δεν ξαναπέρασα από το σημείο εκείνο. Ωστόσο όλη μου η ζωή έκτοτε πήρε ένα χαρακτήρα προετοιμασίας για την στιγμή κατά την οποία θα σταθώ και πάλι εκεί. Τότε, ελπίζω ότι θα είμαι τέλειος, ὥσπερ ὁ πατὴρ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν. πηγή  https://profmegalommatistextsi