Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΜΗΛΙΑ..[ΜΕΡΟΣ Α΄]

Γράφει ο Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης

-ΜΕΛΙΤΙΝΗ,ΚΟΚΚΙΝΗ ΜΗΛΙΑ ΚΑΙ ΔΙΓΕΝΗΣ ΑΚΡΙΤΑΣ

Ναι, η Κόκκινη Μηλιά βρίσκεται στην ευρύτερη περιοχή της αρχαίας ασσυριακής Μελιντού, της σημερινής τουρκικής Μαλάτυα, η οποία δεν είναι άλλη από την ρωμαϊκή, ή ρωμέϊκη αν προτιμάς, Μελιτηνή.Η Μελιτηνή, η οποία έπεφτε και ανακαταλαμβανόταν, ήταν μια περιοχή ορίου της ρωμέϊκης αυτοκρατορίας. Αυτό δεν φάνηκε ιδιαίτερα στα πρώϊμα ρωμαιοχριστιανικά αυτοκρατορικά χρόνια αλλά έγινε έντονα φανερό στα μέσα αυτοκρατορικά χρόνια όταν η Ρωμανία ήρθε σε σύγκρουση με το ισλαμικό χαλιφάτο μέσα στην αντιζηλία αναζήτησης της αυθεντικότητας του Κηρύγματος Ιησού.Αν κυττάξεις ένα σημερινό διοικητικό χάρτη της Τουρκίας, ο κατ’ εξοχήν χώρος των μαχών των Ακριτών υπό τον θρυλικό επικό Ήρωα Διγενή Ακρίτα λάμβαναν χώρα επί ολόκληρους αιώνες σε μια γραμμή η οποία περνάει από περιοχές των Αδάνων (Adana), του Καχραμάν Μαράς (Γερμανίκειας / Kahramanmaraş), του Αντίγιαμαν (Adıyaman – κοντά στα Σαμόσατα), της Μελιτηνής (Malatya), του Ελαζίγ (Elâzığ – στο κέντρο της Αρχαίας Σωφηνής), και ακόμη πιο πέρα στα ανατολικά του Τούντζελι (Tunceli – κοντά στο Χαρπούτ), του Μπινγκέλ (Ρωμανόπολης ανακατειλημμένης από τον Ρωμανό Λεκαπηνό το 942 / Bingöl) και του Ερζερούμ (Θεοδοσιόπολης / Erzurum).

Αυτή η γραμμή είναι μια φυσική γραμμή, δηλαδή μία οροσειρά, αυτή του Αντιταύρου, της οποίας το βασικό χαρακτηριστικό είναι ότι ορίζει από τα δυτικά τον άνω (βόρειο) ρου του Ευφράτη, ο οποίος μάλιστα πηγάζει από τα βορειοανατολικά άκρα του Αντιταύρου. Ο Αντίταυρος κλείνει λοιπόν από τα ανατολικά το τεράστιο οροπέδιο της Καππαδοκίας (που περιλαμβάνει πολλά βουνά) και στις βορειοανατολικές εσχατιές του συμπλέκεται με τις ανατολικές εσχατιές της οροσειράς του Πόντου (Τα Ποντιακά τα Παρχάραι / https://pnt.wikipedia.org/wiki/Ποντιακά_Παρχάραι) και φτάνει μέχρι τα δύο Αραράτ (το Μικρό και το Μεγάλο). Ουσιαστικά, ο Αντίταυρος ονομάστηκε έτσι επειδή είναι η ανατολική συνέχεια της οροσειράς του Ταύρου, η οποία κλείνει το οροπέδιο της Καππαδοκίας από τα νότια.

Η οροσειρά του Αντιταύρου λοιπόν έγινε ο χώρος των ατερμόνων μαχών των Ακριτών ενάντια στους στρατιώτες του Χαλιφάτου και γι’ αυτό, με εξαίρεση τις γερά οχυρωμένες πόλεις και τα κάστρα, είχε ειπωθεί ότι στην περιοχή εκείνη συν δυο δεν περπατούν, συντρείς δεν κουβεντιάζουν, παρά πενήντα κι εκατό και πάλι φόβον έχουν. Όμως για την εκεί δράση του ο Διγενής Ακρίτας είχε καυχηθεί ως εξής:

εγώ μονάχος πέρασα, πεζός κι αρματωμένος,

με τετραπίθαμο σπαθί, με τρείς οργιές κοντάρι.

Βουνά καί κάμπους έδειρα, βουνά και καταράχια,

νυχτιές χωρίς αστροφεγγιά, νυχτιές χωρίς φεγγάρι.

Και τόσα χρόνια πούζησα δω στον απάνω κόσμο,

κανέναν δεν φοβήθηκα από τους αντρειωμένους.

Τώρα, γιατί έγιναν στην περιοχή του Αντιταύρου ανατολικά της Μελιτηνής (κι όχι στην κατεύθυνση της Θεοδοσιόπολης/Ερζερούμ) οι μεγαλύτερες συγκρούσεις των μυθικών κι αρχετυπικών ηρώων της Ρωμιοσύνης είναι μεν φαινομενικά εύκολο να αντιληφθεί κανείς αλλά και ταυτόχρονα είναι δύσκολο να εντοπίσει τους βαθύτερους λόγους.

Σε ένα πολύ απλό ιστορικό επίπεδο, θα έλεγα ότι οι επικές μάχες συνέβηκαν επί πολλούς αιώνες εκεί, επειδή από εκεί περνούσε ο δρόμος για την Κωνσταντινούπολη. Αν έπεφτε ο κεντρικός Αντίταυρος, θα κατέρρεαν διαδοχικά η Μελιτηνή και η Καισάρεια, και στη συνέχεια  ο δρόμος μέχρι την Πόλη θα ήταν ανοικτός. Αντίθετα, το μόνο που θα κατάφερναν οι στρατιώτες του χαλιφάτου, αν επετίθεντο κατά της Θεοδοσιόπολης, θα ήταν να ανοίξουν δρόμο για την Τραπεζούντα και τη Μαύρη Θάλασσα ή να έχουν την ευκαιρία να κτυπήσουν την Αρμενία από τα δυτικά. Με άλλα λόγια, εκεί δεν διακυβεύονταν και πολλά. Ασφαλώς και όλα τα σημεία του Αντιταύρου ήταν χώροι μαχών, επελάσεων, υποχωρήσεων, αντικρούσεων και ανακαταλήψεων. Αλλά συχνότερα από οπουδήποτε αλλού συνέβαιναν οι επιθέσεις και οι αντεπιθέσεις στην περιοχή μεταξύ της Μελιτηνής, του Αντίγιαμαν, της Κιάχτα (Kâhta), και της Γερμανίκειας, δηλαδή αμέσως δυτικά του Ευφράτη, στα έσχατα βορειοδυτικά της απέραντης πεδιάδας της Μεσοποταμίας.

-ΕΥΦΡΑΤΗΣ..Ο ΙΕΡΟΣ ΠΟΤΑΜΟΣ ΤΗΣ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ

Αυτή η κατάσταση προβιβάζει τον Ευφράτη σε επίπεδο ιερού ποταμού για όσους μάχονταν να διατηρήσουν την κυριαρχία τους στα βουνά αμέσως δυτικά του μεγάλου ποταμού. Και αν και αυτό το ρεύμα του Παραδείσου ήταν ιερό ως Μπουράνουμ για τους Σουμέριους και ως Πουράτου για τους Ασσυροβαβυλώνιους ήδη πριν τον Κατακλυσμό και συνεπώς, χιλιάδες χρόνια πριν από τους αυτοκρατορικούς Ακρίτες της Ρωμανίας, η σημασία του για τους Ρωμιούς ήταν τεράστια και όχι μόνον επειδή τα ιερά βιβλία της Χριστιανωσύνης ορίζουν έτσι. Το ασσυριακό όνομα του ποταμού παραφθάρηκε σε Περάτ στα αραμαϊκά και σε Ουφράτου στα αρχαία (αχαιμενιδικά / σφηνοειδή) περσικά. Αλλά η ονομασία Ευφράτης η οποία αντήχησε από τα στόματα των στρατιωτών του Αλεξάνδρου και των Σελευκιδών δεν ήταν μια προσέτι γλωσσική παραφθορά αλλά μια πρόσδοση νέας έννοιας στο όνομα του ιερού ρεύματος.Έτσι για τους Ρωμιούς το ποτάμι αυτό είναι εκείνο το οποίο …. εὖ φράζει, δηλαδή αναγγέλλει κάτι το καλό. Αν είναι για να παραβάλλεις κάτι με τον Ευφράτη, είναι τα Ευ-αγγέλια, ή μάλλον εκείνο το οποίο είπε ο ίδιος ο Ιησούς:καὶ κηρυχθήσεται τοῦτο τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας ἐν ὅλῃ τῇ οἰκουμένῃ εἰς μαρτύριον πᾶσι τοῖς ἔθνεσι, καὶ τότε ἥξει τὸ τέλος. (Κατά Ματθαίον, ΚΔ’ 14){Μην συγχέεις “τοῦτο τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας” με την Χριστιανωσύνη! Αυτό περί του οποίου ομιλεί ο Ιησούς θα κηρυχθεί στο Τέλος, συνεπώς δεν θα έχει κηρυχθεί έως τότε. Καθοριστικό σημείο στην πρόταση του Ιησού είναι η λέξη η οποία συγκεκριμενοποιεί το ευαγγέλιον της βασιλείας: “τούτο”. Σαφέστατα ο Ιησούς αναφέρεται στο δικό του, τότε, κήρυγμα το οποίο – εννοείται – θα χαθεί, δεν θα γίνει πιστευτό κι αποδεκτό από την εποχή του Ιησού μέχρι το Τέλος, και θα κηρυχθεί εκνέου τότε κι από το κήρυγμα αυτό θα προξενηθεί το Τέλος. Είναι αυτονόητο ότι τίποτα δεν κηρύσσεται σε μια συγκεκριμένη στιγμή (ή εποχή) αν είναι ήδη αποδεκτό από τους τότε ανθρώπους. Βέβαια η πρόταση αυτή επιδέχεται και άλλες ερμηνείες, ότι δηλαδή το ευαγγέλιο της Βασιλείας των Ουρανών έγινε δεκτό και πιστευτό στα χριστιανικά χρόνια και στη συνέχεια απεμπολήθηκε ή εσκεμμένα αλλοιώθηκε, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.}Συνεπώς, ο Ευφράτης και το Ευαγγέλιο της Βασιλείας (των Ουρανών) έχουν κάτι το κοινό: τον λαό, ή αν θέλεις το γένος εκείνο το οποίο θα φέρει εις πέρας το έργο του κηρύγματος στο οποίο αναφέρεται ο Ιησούς. Αυτό το γένος είναι αυτονόητα εκείνο το οποίο έδειξε περισσότερο ενδιαφέρον από οποιοδήποτε άλλο γένος, ή από οποιοδήποτε έθνος, να κρατήσει το όριό του δίπλα στο ρεύμα της καλής αγγελίας, κι αυτό η Ιστορία δείχνει ότι ήταν οι Ρωμιοί με το μυθικό – αρχετυπικό πρότυπο ήρωα, τον Διγενή Ακρίτα, δηλαδή Εκείνον ο οποίος συγκρούστηκε με τον ΧάρονταΒέβαια οι περιορισμοί μιας μυθικής σύνθεσης και ενός έπους που απευθύνονται σε Χριστιανούς είναι εμφανείς: ακόμη κι ο μεγαλύτερος ήρωας δεν μπορεί να μείνει αθάνατος. Αλλά σε πολλές παραλλαγές, η έκβαση της μάχης του Διγενή Ακρίτα δεν αναφέρεται πουθενά. Αυτό είναι ορθότερο. Αυτό το δεδομένο και πολλά ακόμη έπη και ακριτικά τραγούδια, όπως το Άσμα του Αρμούρη, τα οποία αποφεύγουν να αναφέρουν τέλος ζωής για τον αρχετυπικό ακριτικό ήρωα, δείχνουν ότι οι ποιητές εκείνων των επικών συνθέσεων έβλεπαν τον κάθε Ακρίτα σαν ένα αποκαλυπτικό μυθικό πρότυπο για το έργο το οποίο θα αναληφθεί στο τέλος και για τον λαμπρό βασιλέα ο οποίος θα το επιχειρήσει.

Και ο Ευφράτης είναι συχνά παρών σε όλα αυτά και μέσα στις υπερβατικές συνθήκες μέσα στις οποίες θα δράσουν Εκείνος ο Βασιλιάς και Εκείνοι οι Στρατιώτες των οποίων οι Ακρίτες προτύπωσαν τις μάχες και των οποίων ο Ιησούς καθώρισε το τιτανιαίο έργο με την ως άνω αναφορά του. Ο Αρμούρης περνάει τον Ευφράτη ένεκα των εκτάκτων αρωγών τας οποίας μόνη η αγγελική φωνή του εξασφαλίζει. Και να πως ο αποκαλυπτικός και εσχατολογικός μύθος προτυπώνει το έργο των Ρωμιών στην συγκεκριμένη περιοχή κατά τις μέρες του Τέλους:

Ἦταν ὁ Ἀφράτης δυνατός, ἦτον καὶ βουρκωμένος,

εἶχεν καὶ κύματα βαθέα, ἦτον καὶ ἀποχυμένος,

πτερνιστηρέαν τὸν μαῦρον του κρούει τον καὶ ὑπάγει,

στριγγιὰν φωνὴν ἀνέσυρεν, ὅσην καὶ ἂν ἐδυνέτον:

«Εὐχαριστῶ σε, Θεὲ καλέ, καὶ μυριοευχαριστῶ σε,

ἐσὺ μὲ ἐδῶκες τὴν ἀνδρείαν καὶ μὲ τὴν παίρνεις τώρα».

Τοῦ ἦλθε φωνὴ ἀγγελικὴ ἐξ οὐρανοῦ ἀπάνω:

«Καὶ μπῆξε τὸ κοντάρι σου εἰς τὴν φοινικέαν τὴν ρίζαν,

καὶ μπῆξε καὶ τὰ ροῦχα σου ὀμπρὸς εἰς τὸ μπροστοκούρβιν,

κέντεσε καὶ τὸν μαῦρον σου καὶ νὰ περάσῃς πέρα».

Πτερνιστηρέαν τὸν μαῦρον του κ᾿ ἐπέρασέ τον πέρα.

Ν᾿ ἀφήσῃ καν τὰ ροῦχα του ὁ νέος νὰ στεγνώσουν,

 πτερνιστηρέαν τὸν μαῦρον του, εἰς τὸν Σαρακηνὸν ὑπάγει,

καὶ σφόνδυλον τὸν ἔδωσε καὶ ἐξεσαγόνιασέ τον:

«Εἰπέ, μωρὲ Σαρακηνέ, ποῦ ἔναι τὰ φουσσᾶτα;»

Είναι αρκετά ενδιαφέρον ότι, αν και δεν έγινε εσκεμμένα και με συγκεκριμένη προδιάθεση, το όνομα του ποταμού παρεφθάρη σε Αφράτη στα χρόνια των ακριτικών μαχών και της παρουσίας μυσαρών εχθρών στην περιοχή. Είναι σαν το α- στερητικό να μετατρέπει τον Ευφράτη, από ποταμό που αναγγέλλει κάτι το καλό σε ποταμό που δεν αναγγέλλει τίποτα. Σαν από ρεύμα ζωής να έχει μετατραπεί σε νεκρό ρεύμα. Κανονικό αρνητικό είδωλο του εαυτού του! Κι αυτό το νεκρικό πλαίσιο, σαν ένας Κάτω Κόσμος επί της επιφάνειας της Γης, περιγράφεται ως το αληθινό πλαίσιο της αναμέτρησης του Διγενή Ακρίτα με τον Χάρο: τα μαρμαρένια αλώνια. Αιώνες αργότερα, η ίδια έννοια θα περιβάλλει τον βασιλιά που πιστεύεται ότι θα μπει πρώτος στην Αγιά Σοφιά: αυτός θα είναι ένας μαρμαρωμένος βασιλιάς. Άλλος από τον Άρχοντα των Ελλήνων, αλλά οι δύο μαζί συμβολίζουν τον Δικέφαλο Αετό.Και έτσι στα έρημα μέρη εκείνα, από τα οποία κυλάει ο Νεκρικός Αφράτης των χρόνων των επικών μαχών, μόνο σημείο ζωής απέμεινε η Κόκκινη Μηλιά.

-ΚΟΜΜΑΓΗΝΗ.Η ΓΗ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΗΣ ΜΗΛΙΑΣ..

Και όχι τυχαία! Το σημείο εκείνο, η περιοχή εκείνη, αιώνες πρωτύτερα, είχε γνωρίσει μια ασύγκριτη ακμή που θα μπορούσαν να ζηλέψουν όχι μόνον η Αντιόχεια, η Αλεξάνδρεια, η Περσέπολη ή η Κτησιφών, η Ρώμη ή η Νέα Ρώμη – Κωνσταντινούπολη, αλλά ακόμη και ίδια η Βαβυλώνα. Ήταν τα σύντομα χρόνια του μικρού αλλά ακτινοβόλου και εκλάμπρου βασιλείου της Κομμαγηνής το οποίο εκτεινόταν στα μέρη αυτά που αντί να είναι θλιβερά και ολόμαυρα ήταν απαστράπτοντα και ολοζώντανα. Ανάμεσα στην Γερμανίκεια, τα Σαμόσατα και την Αρσάμεια του Νυμφαίου, το μικρό βασίλειο αυτό έγινε ο ιερός τόπος του Ιεροθεσίου Κορυφής (σήμερα Νέμρουτ Νταγ / Nemrut Dağı / Mount Nemrut), από όπου οι αρχιερείς ενός από τους μεγαλύτερους οικουμενισμούς όλων των εποχών εξέπεμψαν ένα συγκρητικό μείγμα ελληνοπερσικών δοξασιών, λατρειών και υπερβατικών επινοήσεων οι οποίες θα μπορούσαν να ενοποιήσουν όλο τον κόσμο.

Το Ιεροθέσιο Κορυφής, το οποίο εγκαινιάσθηκε στις 7 Ιουλίου 62 πτεμ, δεν είναι μόνον ο τόπος όπου κολοσσιαία μνημεία δίνουν για πρώτη φορά με τόση ένταση την διάσταση του οικουμενισμού στον ελληνόφωνο κόσμο, αλλά και η πηγή εκπόρευσης της μεγαλύτερης κοσμοθεώρησης και αυτοκρατορικής ιδεολογίας που καταγράφηκε ποτέ σε ελληνικά. Ολόκληρη η υπόλοιπη ελληνική γραμματεία από τον Ησίοδο μέχρι τον Αρριανό, από τον Όμηρο μέχρι τον Πλάτωνα, από τον Πυθαγόρα μέχρι τον Δίωνα Κάσσιο, και από τον Πίνδαρο μέχρι τον Ηλιόδωρο, φαίνεται χλωμή και ασήμαντη συγκρινόμενη με την ενορατική σύνθεση που απαυγάζουν τα κείμενα του Ιεροθεσίου Κορυφής της Κομμαγηνής.

Πολύ μικρή σημασία έχει το γεγονός ότι η όλη θεωρητική σύλληψη ήταν ένα αρνητικό είδωλο του τέλειου, ιδεατού κόσμου: της Οικουμένης. Τα απόλυτα αντίθετα, το απόλυτο θετικό και το απόλυτο αρνητικό, είναι τα εγγύτερα δυνατά σημεία του Κόσμου. Εκείνο το οποίο έχει σημασία είναι η διάσταση αυτής της ψυχικής-θεωρητικής σύλληψης και η πληρότητα της παρουσίασής της.Για τα 240 χρόνια που περίπου διάρκεσε το βασίλειο της Κομμαγηνής και για την μικρή του έκταση με τους λίγους σχετικά πόρους, η ανέγερση ενός τέτοιου μεγαλιθικού μνημείου σε μια τόσο απρόσιτη κορυφή σε 2150 μ υψόμετρο είναι ένας εκπληκτικός άθλος. Αλλά η όλη θεωρητική σύλληψη ήταν ακόμη μεγαλύτερο επίτευγμα και εδραζόνταν στην κοινή προς Δαρείο και Αλέξανδρο καταγωγή του Αντιόχου Α’ Κομμαγηνής, του βασιλέα του οποίου οι αρχιιερείς, μύστες και μάγοι είχαν την ικανότητα να φέρουν την Αναγέννηση 14-15 αιώνες νωρίτερα. Η μητέρα του, Λαοδίκη ἡ Θεά καὶ Φιλάδελφος, ήταν κόρη του Σελευκίδη Αντιόχου Η’ και εγγονή του Πτολεμαίου Η’ Φύσκωνα. Ο πατέρας του, Μιθριδάτης ὀ Кαλλίνικος, ήταν ένας Οροντίδης Αρμένιος, ο οποίος καταγόταν από τον Δαρείο Α’. Έτσι, ο ηλιοκεντρικός Αντίοχος Α’ Κομμαγηνής έτυχε της υψίστης τιμής να τον δεξιωθεί ο Απόλλων – Μίθρας – Ερμής – Ήλιος, ένας πρωτοφανής συγκρητικός θεός ο οποίος φορώντας φρυγικό σκούφο και φωτοστέφανο ακτίνων εξήλθε νικών και ίνα νικήση, στην ακόμη και σήμερα μη ολοκληρωμένη κατάκτηση των εθνών.

[Ἀντίοχος ὁ Θεὸς Δίκαιος Ἐπιφανὴς Φιλορωμαῖος Φιλέλλην & Απόλλων – Μίθρας – Ερμής – Ήλιος]

Ο παράξενος συνδυασμός ή μάλλον το ιστορικό παράλογο είναι ότι ούτε ο Αλέξανδρος κι οι Επίγονοι, ούτε και παλαιότερα ο Κύρος, ο Καμβύσης κι ο Δαρείος Α’ είχαν διαθέσιμη μια πίστη, λατρεία, θεωρία, λατρεία και μύηση ικανή να τους οδηγήσει στην άμεση εγκαθίδρυση μιας οικουμενιστικής αυτοκρατορίας σε όλη την γη, αν και είχαν σχεδόν όλα τα στρατιωτικά μέσα που απαιτούντο για να το καταφέρουν. Από την άλλη, λίγους αιώνες αργότερα, ο Αντίοχος Α’ Κομμαγηνής, πιο δυτικός από τους Αχαιμενιδείς και πιο ανατολικός από τον Αλέξανδρο, διέθετε επιτέλους την απαιτούμενη πίστη, λατρεία, θεωρία, λατρεία και μύηση, χωρίς ωστόσο να έχει τα απαραίτητα στρατιωτικά μέσα. Ειρωνεία των αναστρόφων ειδώλων …

Ἀντίοχος ὁ Θεὸς Δίκαιος Ἐπιφανὴς Φιλορωμαῖος Φιλέλλην & Ηρακλής – Αρτάγνης

Το μυστήριον αυτού του περίεργου Κομμαγηνού προοιωνισμού λύνεται με το ανάγλυφο της εξωχρονικής δεξίωσης του Αντιόχου Α’ Κομμαγηνής από τον Ηρακλή – Αρτάγνη (Βεραθράγνα) ο οποίος κραδαίνει το μπαρσόμ. Μορφές εκτυπωμένες κάτω από την επίδραση του ασσυροβαβυλωνιακού Γκιλγκαμές (ο οποίος ταυτίζεται με τον βιβλικό – κορανικό Νιμρούντ), τόσο ο ιρανικός Βεραθράγνα όσο κι ο ελληνικός Ηρακλής ήταν φυσιογνωμίες αρκετά αποτυχημενες στην προσπάθειά τους να προσεγγίσουν το Ξύλον της Ζωής. Κανένας τους δεν έγινε θεός παρά την επιμονή των σκοτεινών ιερέων που κρύφτηκαν πίσω από τη μυθολόγησή τους. Και η ζήλεια είναι κακός σύμβουλος για όσους απέδωσαν ένα μπαρσόμ στον Ηρακλή – Αρτάγνη.Τι άλλο είναι το μπαρσόμ παρά μια ύστερη, σχηματοποιημένη μορφή του Ξύλου της Ζωής; Το ίδιο το ιρανικό όνομα (μπαρεσμάν στα μέσα περσικά) αυτού του συμβόλου (και σήμερα ιερατικού σκεύους των Παρσιστών) σημαίνει “αυτό που φούντωσε / μεγάλωσε / θέριεψε” και εμφανέστατα αφορά ένα φυτό, ένα δένδρο που έχει μεγαλώσει. Η κεντρική του θέση σε πολλές ιρανογενείς θρησκείες (είτε μονοθεϊστικής είτε πολυθεϊστικής χροιάς) κάνει βέβαιο τον συσχετισμό του με το Ξύλον της Ζωής. Οι απόπειρες ταύτισης του δένδρου, από το οποίο απετελείτο ένα μπαρσόμ ως δέσμη κλάδων, ήταν πολλές: τόσες όσες ορίζονται από την φαντασία ενός εκάστου. Και η προσπάθεια να ανευρεθεί ποιο ήταν το Δένδρο Μυστικό του Παραδείσου δεν έχει τελειωμό: ταμαρίς, ροδιά, μυρτιά, …Όλα αυτά ως λαθεμένος αντικατοπτρισμός δεν μπορούν παρά να μας οδηγήσουν σε συνεκδοχικά ανάστροφα συμπεράσματα, αν θέλουμε να προσεγγίσουμε την Αλήθεια. Οι αρχιερείς και οι μύστες του Αντιόχου Α’ Κομμαγηνής είχαν φθάσει με καθυστέρηση αιώνων αλλά συνέλαβαν το όραμα της Οικουμένης με μεγάλη ακρίβεια. Και εκατοντάδες χρόνια αργότερα, οι Χριστιανοί Ακρίτες μάχονταν για πολλούς αιώνες για να διατηρήσουν το όριο του Ευφράτη για την αυτοκρατορία που με βάση τους Πατέρες της Εκκλησίας είχε συλληφθεί ως πρότυπο της Οικουμένης. Έτσι προτύπωσαν με διαφορετικό τρόπο Εκείνον ο οποίος θα ξεκινήσει από ένα σημείο για να φθάσει στο όριο και να το μετατρέψει σε σημείο εκκίνησης για την κατάκτηση της Οικουμένης.Έτσι, αυτό που θεωρήθηκε από τους Ρωμιούς ως απώτατο άκρο είναι στην ουσία η νέα αρχή. Θα είναι ένα άκρο μιας πρώτης προσπάθειας και ταυτόχρονα η αρχή του Μεγάλου Έργου: εκείνου το οποίο ανέφερε ο Ιησούς.Και παρά το γεγονός ότι παρορμητικά ταύτισαν οι Ρωμιοί το άκρο με την Κόκκινη Μηλιά, δεν προχώρησαν στον αμέσως επόμενο συλλογισμό.Κανένας δεν σκέφθηκε ότι η Κόκκινη Μηλιά δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά το Ξύλον της Ζωής, αυτό το οποίο τόσο τεράστια έκταση και ύψιστη σημασία κατέχει στην ασσυροβαβυλωνιακή και στην αιγυπτιακή κοσμογονία και κοσμολογία, θρησκεία, μυθολογία και εσχατολογία, αυτό για το οποίο έχει γραφεί:

καὶ ἐξανέτειλεν ὁ Θεὸς ἔτι ἐκ τῆς γῆς πᾶν ξύλον ὡραῖον εἰς ὅρασιν καὶ καλὸν εἰς βρῶσιν καὶ τὸ ξύλον τῆς ζωῆς ἐν μέσῳ τοῦ παραδείσου καὶ τὸ ξύλον τοῦ εἰδέναι γνωστὸν καλοῦ καὶ πονηροῦ. (Γένεση, Β’ 9)

Αυτό αν και υπαρκτό, παραμένει σήμερα ακόμη απροσέγγιστο για όλους, λόγω του τραγικού και καταδικαστικού λάθους του Αδάμ να προτιμήσει το απαγορευμένο δένδρο αντί του δένδρου της ζωής το οποίο μάλιστα βρίσκεται στο κέντρο του Παραδείσου. Γι’ αυτό, όχι μόνον μια πολυχιλιετής τιμωρία έπεσε στα κεφάλια των απογόνων των πρωτοπλάστων αλλά και τρομεροί φρουροί διορίστηκαν για να εμποδίσουν του οποιοδήποτε το θράσος να απλώσει το χέρι στο Ξύλον της Ζωής:

καὶ ἐξέβαλε τὸν Ἀδὰμ καὶ κατῴκισεν αὐτὸν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς καὶ ἔταξε τὰ Χερουβὶμ καὶ τὴν φλογίνην ῥομφαίαν τὴν στρεφομένην φυλάσσειν τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς. (Γένεση, Γ’ 24)

Οπότε, είναι απολύτως λογικό ο Άρχων των Ελλήνων, ο οποίος δεν έχει ακόμη εμφανιστεί και ο οποίος ταυτίζεται με τον Βασιλέα Βασιλέων, να οδηγήσει τα στρατεύματά του στην Κόκκινη Μηλιά πρώτα, για ν’ αρχίσει το μείζον τμήμα του έργου του στη συνέχεια. Στην ουσία το έργο του, όπως περιγράφεται σε τόσες εσχατολογικές προσεγγίσεις, θα είναι η αναστροφή και η ακύρωση των εσφαλμένων επιλογών και των συνεπαγομένων πτώσεων της Ανθρωπότητας. Ως τέτοιο, θα αποτελεί επίσης την ακύρωση της κακής επιλογής του Αδάμ ανάμεσα στα δύο δένδρα. Αυτόματα θα απορριφθεί η Γνώση σε όλες της τις μορφές και διαστάσεις. Η Γνώση είναι ο Θάνατος και ο Άρχων των Ελλήνων δεν είναι προσηλωμένος παρά μόνον στην Ζωή. Ο Θάνατος θα εκμηδενιστεί στην ανυπαρξία μετά την σύγκρουση του Τέλους, την οποία περιγράφουν όλες οι αποκαλύψεις, και γι’ αυτό τόσο επίμονα η ακριτική λογοτεχνία διελάμβανε τα της σύγκρουσης του Διγενή Ακρίτα με τον Χάροντα: ήταν ένα Θέατρο, μία Λευκή Μαγεία, και μια αμετάκλητη προτύπωση....ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ