Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος: Με τον όρο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος (Ancient and Accepted Scottish Rite), ή πιο απλά Σκωτικός Τύπος, εννοούμε ένα Τεκτονικό τάγμα που αποτελείται από 33 βαθμούς (προσθέτοντας 30 επιγενόμενους βαθμούς στο σύστημα των 3 βαθμών του Συμβολικού Τεκτονισμού) και του οποίου η κυρίαρχη διεθνώς μορφή δημιουργήθηκε από τη Νότια Δικαιοδοσία (Southern Jurisdiction) του Σκωτικού Τύπου, η οποία εδρεύει στο Τσάρλεστον (Charleston) της Νότιας Καρολίνα στις ΗΠΑ. Στο σύστημα του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου, κατέχουν ιδιαίτερη σημασία μύθοι που αφορούν στους Ροδοσταύρους (στους οποίους αφιερώνεται ο 18ος βαθμός) και στους Ναΐτες Ιππότες (οι οποίοι παίζουν κεντρικό ρόλο στη μυθολογία και την τελετουργία του 30ού βαθμού).
Οι βαθμοί του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου είναι οι εξής 33 (οι τρεις πρώτοι ταυτίζονται με τους τρεις βαθμούς του Συμβολικού Τεκτονισμού): 1ος βαθμός: Μαθητής, 2ος βαθμός: Εταίρος, 3ος βαθμός: Διδάσκαλος, 4ος βαθμός: Μυστικός Διδάσκαλος, 5ος βαθμός: Τέλειος Διδάσκαλος, 6ος βαθμός: Γραμματεύς εξ Απορρήτων, 7ος βαθμός: Έφορος και Δικαστής, 8ος βαθμός: Επόπτης των Οικοδομών, 9ος βαθμός: Διδάσκαλος Εκλεκτός των Εννέα, 10ος βαθμός: Έξοχος Εκλεκτός των Δεκαπέντε, 11ος βαθμός: Υπέρτατος Εκλεκτός των Δώδεκα, 12ος βαθμός: Μέγας Διδάσκαλος Αρχιτέκτων, 13ος βαθμός: Βασιλική Αψίδα (του Ενώχ), 14ος βαθμός: Μέγας, Εκλεκτός, Τέλειος και Υπέρτατος Τέκτων, 15ος βαθμός: Ιππότης της Ανατολής ή του Ξίφους, 16ος βαθμός: Πρίγκιπας της Ιερουσαλήμ, 17ος βαθμός: Ιππότης της Ανατολής και της Δύσεως, 18ος Βαθμός: Ιππότης/Πρίγκιπας Ροδόσταυρος, 19ος βαθμός: Μέγας Ποντίφηξ, 20ός βαθμός: Μέγας Διδάσκαλος των Συμβολικών Στοών, 21ος βαθμός: Πατριάρχης Νωεΐτης, 22ος βαθμός: Πρίγκιπας του Λιβάνου, 23ος βαθμός: Αρχηγός της Σκηνής, 24ος βαθμός: Πρίγκιπας της Σκηνής, 25ος βαθμός: Ιππότης του Χαλκού Όφεως, 26ος βαθμός: Πρίγκιπας του Ελέους, 27ος βαθμός: Ιππότης της Ιερουσαλήμ ή του Ναού, 28ος βαθμός: Ιππότης του Ηλίου, 29ος βαθμός: Ιππότης του Αγίου Ανδρέα, 30ός βαθμός: Ιππότης Καδώς ή Ιππότης του Λευκού και Μέλανος Αετού, 31ος βαθμός: Μέγας Επιθεωρητής Ταξιάρχης Δικαστής, 32ος βαθμός: Υπέρτατος Πρίγκιπας του Βασιλικού Μυστικού, 33ος βαθμός: Ύπατος Μέγας Γενικός Επιθεωρητής.
Οι καταβολές του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου ανάγονται σε ένα προγενέστερο Τεκτονικό τάγμα το οποίο ονομαζόταν Τύπος της Τελειοποίησης (Rite of Perfection), είχε 25 βαθμούς και έντονα Ναϊτικό χρώμα, η έδρα του βρισκόταν στο Κολέγιο των Ιησουιτών του Κλερμόν, στη Γαλλία, και ήταν στενά συνδεδεμένο με τους Ιακωβίνους.
Ένα πρόσωπο που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση νεώτερων Τεκτονικών βαθμών που συνδέονται με την κουλτούρα των Ευρωπαίων ευγενών του 18ου αιώνα, των Ιακωβίνων και των Ιησουιτών ήταν ο Ανδρέας Μ. Ράμσεϊ (Andrew M. Ramsay, περ. 1686-1743), ένας Σκώτος από το Ayrshire, ο οποίος ανήλθε στο αξίωμα του Ρήτορα της Μεγάλης Στοάς της Γαλλίας, και, υπ’ αυτή του την ιδιότητα, είχε την ευθύνη να δίδει διαλέξεις στις συναντήσεις της γαλλικής Μεγάλης Στοάς. Ο Ράμσεϊ ανατράφηκε ως Πρεσβυτεριανός στην πατρίδα του, τη Σκωτία, αλλά, το 1706, έφυγε από τη Σκωτία για να υπηρετήσει στο στράτευμα του Δούκα του Μάρλμπορο (Duke of Marlborough, 1650-1722) στη Γαλλία κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Ισπανικής Διαδοχής (1701-1714). Το 1710, γνώρισε τον Φρανσουά Φενελόν (Francois Fenelon,1651-1715), Αρχιεπίσκοπο του Cambrai, ο οποίος τον μετέστρεψε στον Ρωμαιοκαθολικισμό. Επίσης, ο Ράμσεϊ χρημάτισε παιδαγωγός των υιών του εξόριστου Ρωμαιοκαθολικού Βασιλέα της Αγγλίας Ιακώβου Γ’ Στιούαρτ. Το 1737, επηρεασμένος από τους Ιησουίτες και τους Ιακωβίνους, υποστήριξε ενώπιον της γαλλικής Μεγάλης Στοάς την καινοφανή θεωρία περί της καταγωγής του Ελευθεροτεκτονισμού από Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών, δηλαδή από Ρωμαιοκαθολικούς Σταυροφόρους. Μέσω του ιπποτισμού[4], ο Ράμσεϊ προσπάθησε να δώσει στον Ελευθεροτεκτονισμό μια αριστοκρατική αίγλη και πιθανόν επιχείρησε να θεμελιώσει μια συνεργασία μεταξύ της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και του Ελευθεροτεκτονισμού. Το 1754, ο ιππότης ντε Μπονβίλ (de Bonneville), βασισμένος στη θεωρία του Ράμσεϊ, ίδρυσε τον Τύπο της Τελειοποιήσεως με 25 βαθμούς.
Κάνοντας μια ιστορική παράκαμψη, σε τούτο το σημείο, θα ήταν χρήσιμο να επισημάνουμε ότι η τελική πτώση του Τάγματος των Ναϊτών επήλθε στην αρχή του 14ου αιώνα λόγω μιας οικονομικής διένεξης. Ο Γάλλος Βασιλέας Φίλιππος Δ’ ο Ωραίος ήθελε να διαλύσει το Τάγμα των Ναϊτών αφενός επειδή εποφθαλμιούσε τον οικονομικό πλούτο τους, αφετέρου επειδή αισθανόταν ανασφάλεια απέναντι σε κινήσεις που έκαναν οι Ναΐτες για να αποκτήσουν ένα δικό τους κράτος στην περιοχή Λανγκντόκ (Languedoc) της νοτιοανατολικής Γαλλίας ή στην Κύπρο. Στις 13 Οκτωβρίου 1307, στρατιωτικές δυνάμεις του Βασιλέα Φιλίππου Δ’ έκαναν συγχρονισμένες επιχειρήσεις και συνέλαβαν τους Γάλλους Ναΐτες και τον Μεγάλο Μάγιστρο του Τάγματος των Ναϊτών Ιάκωβο Ντε Μολέ. Οι Ναΐτες που συνελήφθησαν υπέστησαν βασανιστήρια σε διάφορες φυλακές, όπως ο πύργος στη Σινόν (Chinon), για να ομολογήσουν ότι είχαν διαπράξει αίρεση. Ο Γάλλος βασιλέας είχε φροντίσει να κατηγορηθούν οι Ναΐτες για πολλά αδικήματα, όπως ότι αρνούνταν τον Χριστό, ότι βλασφημούσαν σε βάρος του Σταυρού, ότι λάτρευαν τον διάβολο και ότι διέπρατταν σοδομισμό. Ο δε Πάπας Κλήμης Ε’ δεν έκανε καμιά ενέργεια για να αποτρέψει την αδικία και τη βία σε βάρος των Ναϊτών και, υπακούοντας στη βούληση του Βασιλέα Φιλίππου Δ’, διέταξε τη διάλυση του Τάγματος των Ναϊτών[5]. Την παραμονή της 18ης Μαρτίου 1314, ο Ιάκωβος ντε Μολέ, ο τελευταίος Μέγας Μάγιστρος των Ναϊτών, καταδικάστηκε σε θάνατο στην πυρά.
Η ιστορία των Ναϊτών και η παραφιλολογία που δημιουργήθηκε γύρω από τις πεποιθήσεις τους και την καταδίωξή τους από πολιτικές και θρησκευτικές Αρχές ενέπνευσαν πολλούς νεώτερους Τεκτονικούς βαθμούς και πολλούς αποκρυφιστές, ειδικά στη Γαλλία του 18ου και του 19ου αιώνα. Οι Ναΐτες και ο Ναϊτισμός, στο πλαίσιο του Τεκτονισμού και του αποκρυφισμού γενικότερα, χρησιμοποιήθηκαν ως ένα σύμβολο της γενικής έννοιας της ‘σταυροφορίας’ (π.χ. Τεκτονικής ‘σταυροφορίας’) και της αμφισβήτησης των πολιτικών και των θρησκευτικών Αρχών τις οποίες ήθελε να στοχοποιήσει η εκάστοτε μυστικιστική αδελφότητα.
Γενικά, στη Γαλλία, πέρα από την περίπτωση του ιππότη Ράμσεϊ, υπήρχε ήδη μια μεγάλη παράδοση δημιουργίας νέων Τεκτονικών βαθμών, επέκεινα του απλού αγγλικού Τεκτονισμού των 3 βαθμών και της Βασιλικής Αψίδος. Το μυθολογικό περιεχόμενο αυτών των νέων επιγενόμενων βαθμών που αναπτύχθηκαν στη Γαλλία –κυρίως υπό την προστασία των Στιούαρτ και της γαλλικής αριστοκρατίας και υπό την επιρροή Καμπαλιστών και άλλων μυστικιστών (ειδικά στη νότια Γαλλία)– συνδεόταν με τη Σκωτία (η οποία, σε πολλούς πολέμους, είχε συμμαχήσει με τη Γαλλία εναντίον των Άγγλων). Έτσι, στη Γαλλία, δημιουργήθηκαν πολλοί λεγόμενοι ‘σκωτικοί’ Τεκτονικοί βαθμοί, οι οποίοι βεβαίως δεν είχαν κανέναν κυριολεκτικό ιστορικό δεσμό με τη Σκωτία (αλλά μόνο συμβολικό-μυθολογικό).
Ήδη από το 1740, στην Αβινιόν της Γαλλίας, υπήρχαν διάφορες σχολές και ομάδες ασχολούμενες με τον Ερμητισμό (δηλαδή τη φιλοσοφικο-θρησκευτική παράδοση του Ερμή του Τρισμεγίστου) και την Αλχημεία, η οποία ονομάζεται και Ερμητική Τέχνη καθότι αποδίδεται στον Ερμή τον Τρισμέγιστο. Πολλές από αυτές τις Ερμητικές ομάδες της Αβινιόν εργάζονταν υπό τη σκέπη και στο πλαίσιο Στοών του Συμβολικού Τεκτονισμού καθώς και ορισμένων λεγομένων Σκωτικών βαθμών του Τεκτονισμού. Ο σημαντικότερος εκπρόσωπος εκείνης της Ερμητικής κίνησης ήταν ο Βενεδικτίνος μοναχός και αλχημιστής Αντουάν-Ζοζέφ ντε Περνετί (Antoine-Joseph Pernety, 1716-1801). Οι πνευματικές ρίζες του Σκωτικού Φιλοσοφικού Τύπου των Ελευθεροτεκτόνων ανάγονται στο έργο του ντε Περνετί και ενός Τεκτονικού κινήματος που ονομάστηκε Πεφωτισμένοι της Αβινιόν (Illuminés d’Avignon) και ιδρύθηκε το 1784 από τον ντε Περνετί. Επίσης, στη διάρκεια του 18ου αιώνα, στη Γαλλία, δημιουργήθηκε μια πληθώρα νέων, έντονα μυστικιστικών, Τεκτονικών και παρατεκτονικών ταγμάτων και βαθμών, όπως οι Ellus Coens, οι Πεφωτισμένοι του Ζωδιακού (Illuminés du Zodiaque), οι Frères noirs κ.ά. Επίσης, το 1766, η γαλλική Ελευθεροτεκτονική οργάνωση που ονομαζόταν «Μητέρα Στοά του Comtat-Venaissin» είχε ήδη δημιουργήσει και απένειμε τους εξής επιγενόμενους βαθμούς επέκεινα των 3 βαθμών του Συμβολικού Τεκτονισμού: 4ος βαθμός: Αληθής Τέκτων, 5ος βαθμός: Αληθής Τέκτων επί της Ορθής Ατραπού, 6ος βαθμός: Ιππότης του Χρυσού Κλειδιού, 7ος βαθμός: Ιππότης της Ίριδος, 8ος βαθμός: Ιππότης Αργοναύτης, 9ος βαθμός: Ιππότης του Χρυσομάλλου Δέρατος (παρεμπιπτόντως, από αυτούς τους βαθμούς, εκπήγασαν πολλές νεομυθολογίες και έργα φανταστικής λογοτεχνίας).
Στις 20 Μαΐου 1766, στο Παρίσι, ιδρύθηκε μια Στοά υπό την επωνυμία Άγιος Λάζαρος η οποία λειτουργούσε υπό την αιγίδα της Μεγάλης Στοάς της Γαλλίας. Στις 2 Απριλίου 1776, αυτή η Στοά αυτοανακηρύχθηκε «Μητέρα Στοά του Σκωτικού Φιλοσοφικού Τύπου στη Γαλλία», αλλάζοντας το όνομά της σε «Κοινωνικό Συμβόλαιο». Στις 5 Μαΐου 1776, αυτή η Στοά «Κοινωνικό Συμβόλαιο» αναγνωρίσθηκε επίσημα από τη «Μητέρα Στοά του Comtat-Venaissin» και, στις 18 Αυγούστου, αυτές οι δύο Στοές συγχωνεύθηκαν μεταξύ τους και, το 1772, εντάχθηκαν στο δυναμικό των Στοών της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας.
Η μήτρα δημιουργίας ‘Σκωτικών’ Τεκτονικών βαθμών και ταγμάτων στη Γαλλία ήταν το Περιστύλιο του Κλερμόν (Chapter of Clermont), του οποίου ο επίσημος ιδρυτής ήταν ο ιππότης ντε Μπονβίλ (Chevalier de Bonneville) το έτος 1754. Οι παραδόσεις του Περιστυλίου του Κλερμόν προέρχονταν από τρεις πηγές: 1) από τους Ναϊτικούς θρύλους που ενσωμάτωσε στον Ελευθεροτεκτονισμό ο βαρόνος φον Χουντ (Baron von Hund), ο οποίος, το 1751, ίδρυσε το Τάγμα της Αυστηρής Τήρησης, 2) από τους εξόριστους Σκώτους αυλικούς των Στιούαρτ που βρίσκονταν στο Σεν Ζερμέν (Saint-Germain) και 3) από Ιησουίτες του Κολεγίου του Κλερμόν.
Το 1758, το Περιστύλιο του Κλερμόν μετασχηματίσθηκε και μετωνομάσθηκε σε Συμβούλιο των Αυτοκρατόρων της Ανατολής και της Δύσης. 1761, μόλις τρία χρόνια μετά από την ίδρυσή του, το Συμβούλιο των Αυτοκρατόρων της Ανατολής και της Δύσης παρέδωσε ειδική πατέντα στον Εστιέν Μορίν (Estienne Morin) «για να εγκαθιδρύσει τον τέλειο και σεβάσμιο Τεκτονισμό σε όλα τα μέρη τού κόσμου», καθιστώντας τον «Μέγα Επιθεωρητή» του Τύπου της Τελειοποιήσεως (των 25 βαθμών). Αντίγραφο εκείνης της πατέντας περιλαμβάνεται στη «Χρυσή Βίβλο» του κόμη ντε Γκρας-Τιλί (Comte de Grasse-Tilly), ο οποίος ήταν ο ιδρυτής του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου Βαθμού για τη Γαλλία. Το 1761, ο Εστιέν Μορίν μετέβη στον Άγιο Δομίνικο, από όπου άρχισε να διαδίδει τον νέο Τεκτονικό τύπο και όρισε και εγκατέστησε διάφορους Επιθεωρητές αυτού του Τεκτονικού τύπου αρμόδιους για τις Δυτικές Ινδίες και τις ΗΠΑ (βλ. το λήμμα περί Scottish Rite στην Τεκτονική Εγκυκλοπαίδεια του Albert C. Mackey). Το διοικητικό κέντρο του Τύπου της Τελειοποιήσεως στο Τσάρλεστον (Charleston) της Νότιας Καρολίνα εγκαθιδρύθηκε το 1783, υπό τον Ισαάκ ντα Κόστα (Isaac da Costa), ο οποίος ορίσθηκε Αναπληρωτής Επιθεωρητής Νότιας Καρολίνα από τον Μωυσή Χέιες (Moses Hayes).
Ο Εστιέν Μορίν δεν ήταν καθόλου κατάλληλος για να διαφυλάξει το κύρος και τη στεγανοποίηση του Τύπου της Τελειοποιήσεως. Αφενός δεν διέθετε ούτε υψηλή φιλοσοφική παιδεία ούτε υψηλή γνώση του Ελευθεροτεκτονισμού, αφετέρου επέλεξε ακατάλληλα πρόσωπα –κυρίως διεφθαρμένους Εβραίους– για τις θέσεις των Επιθεωρητών του Τύπου της Τελειοποιήσεως στις Δυτικές Ινδίες και στις ΗΠΑ. Έτσι, ο Τύπος της Τελειοποιήσεως πέρασε μια περίοδο αρκετών ετών στη διάρκεια της οποίας γινόταν ένα κυνικό οικονομικό εμπόριο Τεκτονικών βαθμών και τίτλων και οργανώνονταν δίκτυα κοινωνικής διαπλοκής. Επίσης, πέραν των 25 βαθμών του Τύπου της Τελειοποιήσεως, δημιουργήθηκαν και άλλοι βαθμοί. Συγκεκριμένα, το 1770, δημιουργήθηκε ο Αρχέγονος Τύπος της Ναμούρ (Rite Primitif de Namour), που αποτελείται από 33 βαθμούς, και, το 1804, δημιουργήθηκε ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος (Ancient and Accepted Scottish Rite), που επίσης αποτελείται από 33 βαθμούς.
Στη διάρκεια μάλιστα εκείνης της περιόδου του μεγάλου Τεκτονικού χάους στην Αμερική, οι Εβραίοι κερδοσκόποι που διαχειρίζονταν τον Τύπο της Τελειοποιήσεως και τη μετεξέλιξή του στον Αρχαίο και Αποδεδεγμένο Σκωτικό Τύπο των 33 βαθμών –προκειμένου να ανεβάσουν ακόμη περισσότερο το κύρος και την εμπορική αξία των βαθμών αυτού του Τεκτονικού συστήματος– δημιούργησαν τον μύθο ότι, δήθεν, στην Ευρώπη, ο βασιλέας της Πρωσίας ήταν ο ύπατος αρχηγός αυτού του Τεκτονικού τάγματος. Συγκεκριμένα, διαδόθηκε ότι ο Βασιλέας της Πρωσίας Φρειδερίκος ο Μέγας (1712-1786), λίγο πριν πεθάνει και ενώ ήταν κλινήρης, συνέταξε τα Μεγάλα Συντάγματα του Σκωτικού Τύπου το έτος 1786, αναβίβασε τους 25 βαθμούς του Τύπου της Τελειοποιήσεως σε 33 (ο δε 25ος βαθμός του Τύπου της Τελειοποιήσεως έγινε ο 32ος βαθμός τού Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου) και επίσης ότι ο ίδιος προσωπικά καθιέρωσε τον 33ο ύπατο και τελευταίο βαθμό τού Σκωτικού Τύπου, αναθέτοντας τη διοίκηση του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου στο λεγόμενο Ύπατο Συμβούλιο του 33ου βαθμού. Βεβαίως, πουθενά ανά τον κόσμο, δεν βρέθηκε το πρωτότυπο αυτού του εγγράφου με ευκρινή υπογραφή και σφραγίδα του Μεγάλου Φρειδερίκου.
Η αλήθεια είναι ότι ο Φρειδερίκος ο Μέγας ουδέποτε έπαιξε δραστήριο ρόλο στον Τύπο της Τελειοποιήσεως, δεν συνέταξε τα Συντάγματα του Σκωτικού Τύπου και δεν υπήρξε ο δημιουργός τού 33ου βαθμού τού Σκωτικού Τύπου. Ωστόσο, ακόμη και σήμερα, τα περισσότερα Ύπατα Συμβούλια του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου ανά τον κόσμο, συνεχίζουν να ισχυρίζονται ότι η ιστορία τους ανάγεται στον Φρειδερίκο τον Μέγα της Πρωσίας, ο οποίος δεν είχε παρά ελάχιστο ενδιαφέρον για τον Ελευθεροτεκτονισμό. Τα έγγραφα που αποδίδονται στον Φρειδερίκο τον Μέγα αποτελούν πλαστογραφίες που εστάλησαν από την Ευρώπη στις ΗΠΑ κατά παραγγελία των Αμερικανοεβραίων κερδοσκόπων που διαχειρίζονταν τον Τύπο της Τελειοποιήσεως και γενικά τον Σκωτικό Τύπο στο Δυτικό Ημισφαίριο.
Το Πρωτόκολλο της 19ης Δεκεμβρίου 1861 που εξέδωσε η «Μεγάλη Στοά των Τριών Σφαιρών» (η λεγόμενη και «Μεγάλη Εθνική Μητρική Στοά» του γερμανικού Ελευθεροτεκτονισμού) στο Βερολίνο σχετικά με τα λεγόμενα Μεγάλα Συντάγματα του 1786 του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου αναφέρει, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Ο Βασιλέας Φρειδερίκος ο Μέγας συμμετείχε στις Τεκτονικές υποθέσεις μόνο για επτά έτη (από τη μύησή του το 1738 μέχρι το 1744) και ποτέ δεν ασχολήθηκε ξανά με αυτές. Είχε επιφυλάξεις για κάθε άμεση ανάμειξή του σε αυτές, αφιερώνοντας τον εαυτό του...αποκλειστικά στα προβλήματα και στις μέριμνες της κυβέρνησης και στη διοίκηση του Στρατού του...Είναι, συνεπώς, ψευδές ότι ο Βασιλέας Φρειδερίκος ο Μέγας είχε συγκαλέσει, την 1η Μαΐου 1786, στην οικία του στο Βερολίνο, ένα Μέγα Συμβούλιο για την οργάνωση των Υψηλών Βαθμών».
Η γνωστή αποκρυφίστρια Ελένα Π. Μπλαβάτσκι (Helena P. Blavatsky, 1831-1891), ιδρύτρια της Θεοσοφικής Εταιρείας (Theosophical Society), στον δεύτερο τόμο του βιβλίου της Ίσις Αποκεκαλυμμένη (Isis Unveiled), γράφει ότι ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος των 33 βαθμών προήλθε από μια προγενέστερη προσπάθεια των Ρωμαιοκαθολικών Στιούαρτ να ανακαταλάβουν τον Βρετανικό Θρόνο μέσω του Τεκτονισμού και ότι, αφού απέτυχαν οι Στιούαρτ σε εκείνη την προσπάθειά τους, ο Σκωτικός Τύπος αναδιοργανώθηκε στο Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνα από μια μικρή τοπική ομάδα Τεκτόνων (στην οποία περιλαμβάνονταν ένας ράπτης ονόματι Pirlet και ένας χορευτής ονόματι Lacorne) η οποία ομάδα, για να ενισχύσει το κύρος της, ισχυριζόταν ότι δρούσε επί τη βάσει εγγράφου υπογεγραμμένου από τον Φρειδερίκο τον Μέγα, με ημερομηνία 1 Μαΐου 1786 και ότι αυτό το έγγραφο του Φρειδερίκου του Μεγάλου αποτελούσε τα Μεγάλα Συντάγματα του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου και καθιέρωνε τον 33ο βαθμό αυτού. Και συνεχίζει στο προαναφερθέν βιβλίο της η Μπλαβάτσκι ως εξής: «Αυτό το έγγραφο ήταν μια αναιδής πλαστογραφία και υποχρέωσε τη Μεγάλη Στοά των Τριών Σφαιρών του Βερολίνου να εκδώσει ένα πρωτόκολλο το οποίο οριστικά αποφαινόταν ότι η όλη υπόθεση (περί του ρόλου του Φρειδερίκου του Μεγάλου στον Σκωτικό Τύπο) ήταν ψευδής σε κάθε πτυχή της. Επί τη βάσει ισχυρισμών θεμελιωμένων σε αυτό το υποτιθέμενο έγγραφο, ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Τύπος αποκόμισε με απάτη χιλιάδες δολάρια από εύπιστους αδελφούς στην Αμερική και στην Ευρώπη».
Αφού ο Σκωτικός Τύπος δεν μπόρεσε να λειτουργήσει ως εργαλείο αποκατάστασης των Στιούαρτ στον Βρετανικό Θρόνο, πέρασε στα χέρια του αμερικανοεβραϊκού κατεστημένου και ανέλαβε να παίξει νέους ρόλους, σύμφωνα με τη νοοπολιτική στρατηγική των νέων ηγετών του. Οι 33 βαθμοί του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου αναδιοργανώθηκαν και έλαβαν μια τελική μορφή από τον Άλμπερτ Πάικ (Albert Pike, 1809-1891), ο οποίος εργάσθηκε ως δικηγόρος, δάσκαλος και δημοσιογράφος, ενώ, κατά τον Πόλεμο Μεξικού-ΗΠΑ, το 1846-1848, πολέμησε ως αξιωματικός του Ιππικού των ΗΠΑ (ειδικά στη Μάχη της Buena Vista). Στον Πόλεμο μεταξύ των Βορείων και των Νοτίων, υποστήριξε τις Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής (Confederate States), δηλαδή τους Νοτίους (οι Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής σχηματίσθηκαν ως η κυβέρνηση που δημιουργήθηκε, από το 1861 ως το 1865, από έντεκα νότιες δουλοκτητικές πολιτείες των ΗΠΑ, καθεμία από τις οποίες είχε προηγουμένως κηρύξει την απόσχισή της από τις ΗΠΑ). Επίσης, ο Πάικ εξυπηρετούσε συμφέροντα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας σε βάρος του Λίνκολν και της Ένωσης (Union), δηλαδή υπονόμευε τη νόμιμη κυβέρνηση των ΗΠΑ υπό τον Λίνκολν, και ακόμη ήταν βασικός υποστηρικτής της διαβόητης ρατσιστικής οργάνωσης Ku Klux Klan (ειδική έκθεση για τη σχέση του Άλμπερτ Πάικ με την Ku Klux Klan εξέδωσε ο Αμερικανός πολιτικός ακτιβιστής Lyndon LaRouche, στις 21 Φεβρουαρίου 2013, μέσω του Schiller Institute). Το 1859, ο Άμπερτ Πάικ εξελέγη Ύπατος Μέγας Ταξιάρχης της Νότιας Δικαιοδοσίας του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου στις ΗΠΑ, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του. Το 1786, στις ΗΠΑ, συντάχθηκε από τον Άλπερτ Πάικ το Σύνταγμα του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου («Σκωτικός Τεκτονισμός»).
Η Νότια Δικαιοδοσία (Southern Jurisdiction) του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου των ΗΠΑ, εδρεύουσα στο Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνα, αποτελεί το Μητρικό Ύπατο Συμβούλιο του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου για ολόκληρο τον κόσμο. Σε κάθε χώρα, όπου λειτουργεί, ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος διοικείται από ένα αντίστοιχο Ύπατο Συμβούλιο του 33ου βαθμού. Από τη Νότια Δικαιοδοσία του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου στις ΗΠΑ, διαδόθηκε ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος των 33 βαθμών στην Ευρώπη και αλλού ανά τον κόσμο. Συγκεκριμένα, το 1804, εισήχθη ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος στη Γαλλία από τον κόμη ντε Γκρας-Τιλί. Από τη Γαλλία, αυτό το τάγμα διαδόθηκε στην Ιταλία (το 1805), στην Ισπανία (το 1811) και στο Βέλγιο (το 1817). Το 1824, εγκαθιδρύθηκε το πρώτο Ύπατο Συμβούλιο του 33ου βαθμού για την Ιρλανδία. Το 1845, εγκαθιδρύθηκε το πρώτο Ύπατο Συμβούλιο του 33ου βαθμού για την Αγγλία και την Ουαλία. Το 1846, εγκαθιδρύθηκε το πρώτο Ύπατο Συμβούλιο του 33ου βαθμού για τη Σκωτία. Το 1872, ο Δημήτριος Ροδοκανάκης, κάτοικος Μεγάλης Βρετανίας, ενεργό μέλος του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου βαθμού για τη Σκωτία και της Στοάς «Άγιος Ανδρέας» υπ’ αριθμ. 48 του Εδιμβούργου, ίδρυσε το πρώτο Ύπατο Συμβούλιο του 33ου βαθμού για την Ελλάδα, με Ύπατο Μέγα Ταξιάρχη τον ίδιο, Ανθύπατο Μέγα Ταξιάρχη τον πανεπιστημιακό καθηγητή Νικόλαο Δαμασκηνό, Μέγα Θησαυροφύλακα τον νομάρχη και υπουργό Δημήτριο Μαυροκορδάτο, Μέγα Καγκελάριο τον βιομήχανο και τραπεζίτη Αθανάσιο Δουρούτη και Μέγα Αρχιγραμματέα τον καθηγητή Πολυτεχνείου Ιωάννη Παπαδάκη (βλ. Τεκτονικό Δελτίο Πυθαγόρας, Εκδ. Μεγάλη Στοά της Ελλάδος – Τεκτονικό Ίδρυμα, τεύχος 100, 2010, σελ. 280-282).
Στην πρώτη φωτογραφία από επάνω, εικονίζεται, πρώτος από δεξιά προς τα αριστερά, ο Ανθύπατος Μέγας Ταξιάρχης (δηλαδή ο υπ’ αριθμόν 2 στη διοικητική ιεραρχία) του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου για την Ελλάδα Σπυρίδων Καμαλάκης (γνωστός έμπορος στον κλάδο του φαρμάκου), με όλα τα διάσημα του βαθμού και του αξιώματός του, στην 4η Ετησία Συνάντηση του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου για την Ιταλία, η οποία πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη από 26 έως 28 Οκτωβρίου 2012 (στην ίδια φωτογραφία, πρώτος από αριστερά προς τα δεξιά, εικονίζεται ο Ύπατος Μέγας Ταξιάρχης του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου για την Ελλάδα, δικηγόρος Χρήστος Μανέας). Στη δεύτερη φωτογραφία από επάνω, εικονίζεται ο Σπυρίδων Καμαλάκης (δεύτερος από αριστερά, σε θρόνο και φορώντας το χρυσό περιλαίμιο του Μεγάλου Άρχοντα Λογοθέτη του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας) μαζί με τον Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόδωρο Β’ (σε πρώτο πλάνο δεξιά), στον Ιερό Ναό των Αγίων Αθανασίου, Νικολάου και Φωτίου, του Μετοχίου του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στην Άνω Κυψέλη, στην Αθήνα, 14 Σεπτεμβρίου 2013 (εκ δεξιών του Σ. Καμαλάκη, στέκεται επίσης επί θρόνου ο υφυπουργός Ανάπτυξης Νότης Μηταράκης). Ο Σπυρίδων Καμαλάκης είναι ο Μέγας Άρχων Λογοθέτης, δηλαδή ο πρώτος τη τάξει Άρχων, του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, ενώ συγχρόνως είναι ο υπαρχηγός του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου του Σκωτικού Τεκτονισμού για την Ελλάδα και επιπλέον, την περίοδο 1998-2000, διετέλεσε «Αναπληρωτής Μέγας Αρχιερέας» (Deputy Grand High Priest) των Τεκτόνων της Βασιλικής Αψίδος υπό την αιγίδα της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος, σφυρηλατώντας μια ισχυρή (αν και συχνά συγκαλυμμένη) σχέση μεταξύ Ελληνορθοδόξων Εκκλησιών, Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος και αμερικανικού Ελευθεροτεκτονισμού (βλ. Masonic Bulletin Pythagoras, Εκδ. The Grand Lodge of Greece, No. 5, 1998, σελ. 52).
Το τεκτονικό περιοδικό New Age Magazine (σήμερα ονομάζεται The Scottish Rite Magazine και εκδίδεται από τη Νότια Δικαιοδοσία του Σκωτικού Τύπου), στο τεύχος του Απριλίου 1988, δημοσίευσε την ανωτέρω φωτογραφία, στην οποία εικονίζεται επιτροπή αξιωματούχων του Ελευθεροτεκτονισμού των ΗΠΑ, οι οποίοι, στις 11 Φεβρουαρίου 1988, συναντήθηκαν επισήμως στο «Οβάλ Γραφείο», στον Λευκό Οίκο, με τον τότε Αμερικανό πρόεδρο Ρόναλντ Ρίγκαν (εικονίζεται στο κέντρο) και του απένειμαν τον τίτλο του «Επιτίμου Τέκτονος του Σκωτικού Τύπου» («Honorary Scottish Rite Mason»). Σε εκείνη την επιτροπή, συμμετείχαν (και εικονίζονται στην ανωτέρω φωτογραφία) ο Μέγας Διδάσκαλος των Τεκτόνων της District of Columbia, Raymond F. McMullen, ο Ύπατος Μέγας Ταξιάρχης του Σκωτικού Τύπου της Βόρειας Τεκτονικής Δικαιοδοσίας, Francis S. Paul, και ο Ύπατος Μέγας Ταξιάρχης του Σκωτικού Τύπου της Νότιας Τεκτονικής Δικαιοδοσίας, C. Fred
Οι βαθμοί του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου είναι οι εξής 33 (οι τρεις πρώτοι ταυτίζονται με τους τρεις βαθμούς του Συμβολικού Τεκτονισμού): 1ος βαθμός: Μαθητής, 2ος βαθμός: Εταίρος, 3ος βαθμός: Διδάσκαλος, 4ος βαθμός: Μυστικός Διδάσκαλος, 5ος βαθμός: Τέλειος Διδάσκαλος, 6ος βαθμός: Γραμματεύς εξ Απορρήτων, 7ος βαθμός: Έφορος και Δικαστής, 8ος βαθμός: Επόπτης των Οικοδομών, 9ος βαθμός: Διδάσκαλος Εκλεκτός των Εννέα, 10ος βαθμός: Έξοχος Εκλεκτός των Δεκαπέντε, 11ος βαθμός: Υπέρτατος Εκλεκτός των Δώδεκα, 12ος βαθμός: Μέγας Διδάσκαλος Αρχιτέκτων, 13ος βαθμός: Βασιλική Αψίδα (του Ενώχ), 14ος βαθμός: Μέγας, Εκλεκτός, Τέλειος και Υπέρτατος Τέκτων, 15ος βαθμός: Ιππότης της Ανατολής ή του Ξίφους, 16ος βαθμός: Πρίγκιπας της Ιερουσαλήμ, 17ος βαθμός: Ιππότης της Ανατολής και της Δύσεως, 18ος Βαθμός: Ιππότης/Πρίγκιπας Ροδόσταυρος, 19ος βαθμός: Μέγας Ποντίφηξ, 20ός βαθμός: Μέγας Διδάσκαλος των Συμβολικών Στοών, 21ος βαθμός: Πατριάρχης Νωεΐτης, 22ος βαθμός: Πρίγκιπας του Λιβάνου, 23ος βαθμός: Αρχηγός της Σκηνής, 24ος βαθμός: Πρίγκιπας της Σκηνής, 25ος βαθμός: Ιππότης του Χαλκού Όφεως, 26ος βαθμός: Πρίγκιπας του Ελέους, 27ος βαθμός: Ιππότης της Ιερουσαλήμ ή του Ναού, 28ος βαθμός: Ιππότης του Ηλίου, 29ος βαθμός: Ιππότης του Αγίου Ανδρέα, 30ός βαθμός: Ιππότης Καδώς ή Ιππότης του Λευκού και Μέλανος Αετού, 31ος βαθμός: Μέγας Επιθεωρητής Ταξιάρχης Δικαστής, 32ος βαθμός: Υπέρτατος Πρίγκιπας του Βασιλικού Μυστικού, 33ος βαθμός: Ύπατος Μέγας Γενικός Επιθεωρητής.
Οι καταβολές του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου ανάγονται σε ένα προγενέστερο Τεκτονικό τάγμα το οποίο ονομαζόταν Τύπος της Τελειοποίησης (Rite of Perfection), είχε 25 βαθμούς και έντονα Ναϊτικό χρώμα, η έδρα του βρισκόταν στο Κολέγιο των Ιησουιτών του Κλερμόν, στη Γαλλία, και ήταν στενά συνδεδεμένο με τους Ιακωβίνους.
Ένα πρόσωπο που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση νεώτερων Τεκτονικών βαθμών που συνδέονται με την κουλτούρα των Ευρωπαίων ευγενών του 18ου αιώνα, των Ιακωβίνων και των Ιησουιτών ήταν ο Ανδρέας Μ. Ράμσεϊ (Andrew M. Ramsay, περ. 1686-1743), ένας Σκώτος από το Ayrshire, ο οποίος ανήλθε στο αξίωμα του Ρήτορα της Μεγάλης Στοάς της Γαλλίας, και, υπ’ αυτή του την ιδιότητα, είχε την ευθύνη να δίδει διαλέξεις στις συναντήσεις της γαλλικής Μεγάλης Στοάς. Ο Ράμσεϊ ανατράφηκε ως Πρεσβυτεριανός στην πατρίδα του, τη Σκωτία, αλλά, το 1706, έφυγε από τη Σκωτία για να υπηρετήσει στο στράτευμα του Δούκα του Μάρλμπορο (Duke of Marlborough, 1650-1722) στη Γαλλία κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Ισπανικής Διαδοχής (1701-1714). Το 1710, γνώρισε τον Φρανσουά Φενελόν (Francois Fenelon,1651-1715), Αρχιεπίσκοπο του Cambrai, ο οποίος τον μετέστρεψε στον Ρωμαιοκαθολικισμό. Επίσης, ο Ράμσεϊ χρημάτισε παιδαγωγός των υιών του εξόριστου Ρωμαιοκαθολικού Βασιλέα της Αγγλίας Ιακώβου Γ’ Στιούαρτ. Το 1737, επηρεασμένος από τους Ιησουίτες και τους Ιακωβίνους, υποστήριξε ενώπιον της γαλλικής Μεγάλης Στοάς την καινοφανή θεωρία περί της καταγωγής του Ελευθεροτεκτονισμού από Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών, δηλαδή από Ρωμαιοκαθολικούς Σταυροφόρους. Μέσω του ιπποτισμού[4], ο Ράμσεϊ προσπάθησε να δώσει στον Ελευθεροτεκτονισμό μια αριστοκρατική αίγλη και πιθανόν επιχείρησε να θεμελιώσει μια συνεργασία μεταξύ της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και του Ελευθεροτεκτονισμού. Το 1754, ο ιππότης ντε Μπονβίλ (de Bonneville), βασισμένος στη θεωρία του Ράμσεϊ, ίδρυσε τον Τύπο της Τελειοποιήσεως με 25 βαθμούς.
Κάνοντας μια ιστορική παράκαμψη, σε τούτο το σημείο, θα ήταν χρήσιμο να επισημάνουμε ότι η τελική πτώση του Τάγματος των Ναϊτών επήλθε στην αρχή του 14ου αιώνα λόγω μιας οικονομικής διένεξης. Ο Γάλλος Βασιλέας Φίλιππος Δ’ ο Ωραίος ήθελε να διαλύσει το Τάγμα των Ναϊτών αφενός επειδή εποφθαλμιούσε τον οικονομικό πλούτο τους, αφετέρου επειδή αισθανόταν ανασφάλεια απέναντι σε κινήσεις που έκαναν οι Ναΐτες για να αποκτήσουν ένα δικό τους κράτος στην περιοχή Λανγκντόκ (Languedoc) της νοτιοανατολικής Γαλλίας ή στην Κύπρο. Στις 13 Οκτωβρίου 1307, στρατιωτικές δυνάμεις του Βασιλέα Φιλίππου Δ’ έκαναν συγχρονισμένες επιχειρήσεις και συνέλαβαν τους Γάλλους Ναΐτες και τον Μεγάλο Μάγιστρο του Τάγματος των Ναϊτών Ιάκωβο Ντε Μολέ. Οι Ναΐτες που συνελήφθησαν υπέστησαν βασανιστήρια σε διάφορες φυλακές, όπως ο πύργος στη Σινόν (Chinon), για να ομολογήσουν ότι είχαν διαπράξει αίρεση. Ο Γάλλος βασιλέας είχε φροντίσει να κατηγορηθούν οι Ναΐτες για πολλά αδικήματα, όπως ότι αρνούνταν τον Χριστό, ότι βλασφημούσαν σε βάρος του Σταυρού, ότι λάτρευαν τον διάβολο και ότι διέπρατταν σοδομισμό. Ο δε Πάπας Κλήμης Ε’ δεν έκανε καμιά ενέργεια για να αποτρέψει την αδικία και τη βία σε βάρος των Ναϊτών και, υπακούοντας στη βούληση του Βασιλέα Φιλίππου Δ’, διέταξε τη διάλυση του Τάγματος των Ναϊτών[5]. Την παραμονή της 18ης Μαρτίου 1314, ο Ιάκωβος ντε Μολέ, ο τελευταίος Μέγας Μάγιστρος των Ναϊτών, καταδικάστηκε σε θάνατο στην πυρά.
Η ιστορία των Ναϊτών και η παραφιλολογία που δημιουργήθηκε γύρω από τις πεποιθήσεις τους και την καταδίωξή τους από πολιτικές και θρησκευτικές Αρχές ενέπνευσαν πολλούς νεώτερους Τεκτονικούς βαθμούς και πολλούς αποκρυφιστές, ειδικά στη Γαλλία του 18ου και του 19ου αιώνα. Οι Ναΐτες και ο Ναϊτισμός, στο πλαίσιο του Τεκτονισμού και του αποκρυφισμού γενικότερα, χρησιμοποιήθηκαν ως ένα σύμβολο της γενικής έννοιας της ‘σταυροφορίας’ (π.χ. Τεκτονικής ‘σταυροφορίας’) και της αμφισβήτησης των πολιτικών και των θρησκευτικών Αρχών τις οποίες ήθελε να στοχοποιήσει η εκάστοτε μυστικιστική αδελφότητα.
Γενικά, στη Γαλλία, πέρα από την περίπτωση του ιππότη Ράμσεϊ, υπήρχε ήδη μια μεγάλη παράδοση δημιουργίας νέων Τεκτονικών βαθμών, επέκεινα του απλού αγγλικού Τεκτονισμού των 3 βαθμών και της Βασιλικής Αψίδος. Το μυθολογικό περιεχόμενο αυτών των νέων επιγενόμενων βαθμών που αναπτύχθηκαν στη Γαλλία –κυρίως υπό την προστασία των Στιούαρτ και της γαλλικής αριστοκρατίας και υπό την επιρροή Καμπαλιστών και άλλων μυστικιστών (ειδικά στη νότια Γαλλία)– συνδεόταν με τη Σκωτία (η οποία, σε πολλούς πολέμους, είχε συμμαχήσει με τη Γαλλία εναντίον των Άγγλων). Έτσι, στη Γαλλία, δημιουργήθηκαν πολλοί λεγόμενοι ‘σκωτικοί’ Τεκτονικοί βαθμοί, οι οποίοι βεβαίως δεν είχαν κανέναν κυριολεκτικό ιστορικό δεσμό με τη Σκωτία (αλλά μόνο συμβολικό-μυθολογικό).
Ήδη από το 1740, στην Αβινιόν της Γαλλίας, υπήρχαν διάφορες σχολές και ομάδες ασχολούμενες με τον Ερμητισμό (δηλαδή τη φιλοσοφικο-θρησκευτική παράδοση του Ερμή του Τρισμεγίστου) και την Αλχημεία, η οποία ονομάζεται και Ερμητική Τέχνη καθότι αποδίδεται στον Ερμή τον Τρισμέγιστο. Πολλές από αυτές τις Ερμητικές ομάδες της Αβινιόν εργάζονταν υπό τη σκέπη και στο πλαίσιο Στοών του Συμβολικού Τεκτονισμού καθώς και ορισμένων λεγομένων Σκωτικών βαθμών του Τεκτονισμού. Ο σημαντικότερος εκπρόσωπος εκείνης της Ερμητικής κίνησης ήταν ο Βενεδικτίνος μοναχός και αλχημιστής Αντουάν-Ζοζέφ ντε Περνετί (Antoine-Joseph Pernety, 1716-1801). Οι πνευματικές ρίζες του Σκωτικού Φιλοσοφικού Τύπου των Ελευθεροτεκτόνων ανάγονται στο έργο του ντε Περνετί και ενός Τεκτονικού κινήματος που ονομάστηκε Πεφωτισμένοι της Αβινιόν (Illuminés d’Avignon) και ιδρύθηκε το 1784 από τον ντε Περνετί. Επίσης, στη διάρκεια του 18ου αιώνα, στη Γαλλία, δημιουργήθηκε μια πληθώρα νέων, έντονα μυστικιστικών, Τεκτονικών και παρατεκτονικών ταγμάτων και βαθμών, όπως οι Ellus Coens, οι Πεφωτισμένοι του Ζωδιακού (Illuminés du Zodiaque), οι Frères noirs κ.ά. Επίσης, το 1766, η γαλλική Ελευθεροτεκτονική οργάνωση που ονομαζόταν «Μητέρα Στοά του Comtat-Venaissin» είχε ήδη δημιουργήσει και απένειμε τους εξής επιγενόμενους βαθμούς επέκεινα των 3 βαθμών του Συμβολικού Τεκτονισμού: 4ος βαθμός: Αληθής Τέκτων, 5ος βαθμός: Αληθής Τέκτων επί της Ορθής Ατραπού, 6ος βαθμός: Ιππότης του Χρυσού Κλειδιού, 7ος βαθμός: Ιππότης της Ίριδος, 8ος βαθμός: Ιππότης Αργοναύτης, 9ος βαθμός: Ιππότης του Χρυσομάλλου Δέρατος (παρεμπιπτόντως, από αυτούς τους βαθμούς, εκπήγασαν πολλές νεομυθολογίες και έργα φανταστικής λογοτεχνίας).
Στις 20 Μαΐου 1766, στο Παρίσι, ιδρύθηκε μια Στοά υπό την επωνυμία Άγιος Λάζαρος η οποία λειτουργούσε υπό την αιγίδα της Μεγάλης Στοάς της Γαλλίας. Στις 2 Απριλίου 1776, αυτή η Στοά αυτοανακηρύχθηκε «Μητέρα Στοά του Σκωτικού Φιλοσοφικού Τύπου στη Γαλλία», αλλάζοντας το όνομά της σε «Κοινωνικό Συμβόλαιο». Στις 5 Μαΐου 1776, αυτή η Στοά «Κοινωνικό Συμβόλαιο» αναγνωρίσθηκε επίσημα από τη «Μητέρα Στοά του Comtat-Venaissin» και, στις 18 Αυγούστου, αυτές οι δύο Στοές συγχωνεύθηκαν μεταξύ τους και, το 1772, εντάχθηκαν στο δυναμικό των Στοών της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας.
Η μήτρα δημιουργίας ‘Σκωτικών’ Τεκτονικών βαθμών και ταγμάτων στη Γαλλία ήταν το Περιστύλιο του Κλερμόν (Chapter of Clermont), του οποίου ο επίσημος ιδρυτής ήταν ο ιππότης ντε Μπονβίλ (Chevalier de Bonneville) το έτος 1754. Οι παραδόσεις του Περιστυλίου του Κλερμόν προέρχονταν από τρεις πηγές: 1) από τους Ναϊτικούς θρύλους που ενσωμάτωσε στον Ελευθεροτεκτονισμό ο βαρόνος φον Χουντ (Baron von Hund), ο οποίος, το 1751, ίδρυσε το Τάγμα της Αυστηρής Τήρησης, 2) από τους εξόριστους Σκώτους αυλικούς των Στιούαρτ που βρίσκονταν στο Σεν Ζερμέν (Saint-Germain) και 3) από Ιησουίτες του Κολεγίου του Κλερμόν.
Το 1758, το Περιστύλιο του Κλερμόν μετασχηματίσθηκε και μετωνομάσθηκε σε Συμβούλιο των Αυτοκρατόρων της Ανατολής και της Δύσης. 1761, μόλις τρία χρόνια μετά από την ίδρυσή του, το Συμβούλιο των Αυτοκρατόρων της Ανατολής και της Δύσης παρέδωσε ειδική πατέντα στον Εστιέν Μορίν (Estienne Morin) «για να εγκαθιδρύσει τον τέλειο και σεβάσμιο Τεκτονισμό σε όλα τα μέρη τού κόσμου», καθιστώντας τον «Μέγα Επιθεωρητή» του Τύπου της Τελειοποιήσεως (των 25 βαθμών). Αντίγραφο εκείνης της πατέντας περιλαμβάνεται στη «Χρυσή Βίβλο» του κόμη ντε Γκρας-Τιλί (Comte de Grasse-Tilly), ο οποίος ήταν ο ιδρυτής του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου Βαθμού για τη Γαλλία. Το 1761, ο Εστιέν Μορίν μετέβη στον Άγιο Δομίνικο, από όπου άρχισε να διαδίδει τον νέο Τεκτονικό τύπο και όρισε και εγκατέστησε διάφορους Επιθεωρητές αυτού του Τεκτονικού τύπου αρμόδιους για τις Δυτικές Ινδίες και τις ΗΠΑ (βλ. το λήμμα περί Scottish Rite στην Τεκτονική Εγκυκλοπαίδεια του Albert C. Mackey). Το διοικητικό κέντρο του Τύπου της Τελειοποιήσεως στο Τσάρλεστον (Charleston) της Νότιας Καρολίνα εγκαθιδρύθηκε το 1783, υπό τον Ισαάκ ντα Κόστα (Isaac da Costa), ο οποίος ορίσθηκε Αναπληρωτής Επιθεωρητής Νότιας Καρολίνα από τον Μωυσή Χέιες (Moses Hayes).
Ο Εστιέν Μορίν δεν ήταν καθόλου κατάλληλος για να διαφυλάξει το κύρος και τη στεγανοποίηση του Τύπου της Τελειοποιήσεως. Αφενός δεν διέθετε ούτε υψηλή φιλοσοφική παιδεία ούτε υψηλή γνώση του Ελευθεροτεκτονισμού, αφετέρου επέλεξε ακατάλληλα πρόσωπα –κυρίως διεφθαρμένους Εβραίους– για τις θέσεις των Επιθεωρητών του Τύπου της Τελειοποιήσεως στις Δυτικές Ινδίες και στις ΗΠΑ. Έτσι, ο Τύπος της Τελειοποιήσεως πέρασε μια περίοδο αρκετών ετών στη διάρκεια της οποίας γινόταν ένα κυνικό οικονομικό εμπόριο Τεκτονικών βαθμών και τίτλων και οργανώνονταν δίκτυα κοινωνικής διαπλοκής. Επίσης, πέραν των 25 βαθμών του Τύπου της Τελειοποιήσεως, δημιουργήθηκαν και άλλοι βαθμοί. Συγκεκριμένα, το 1770, δημιουργήθηκε ο Αρχέγονος Τύπος της Ναμούρ (Rite Primitif de Namour), που αποτελείται από 33 βαθμούς, και, το 1804, δημιουργήθηκε ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος (Ancient and Accepted Scottish Rite), που επίσης αποτελείται από 33 βαθμούς.
Στη διάρκεια μάλιστα εκείνης της περιόδου του μεγάλου Τεκτονικού χάους στην Αμερική, οι Εβραίοι κερδοσκόποι που διαχειρίζονταν τον Τύπο της Τελειοποιήσεως και τη μετεξέλιξή του στον Αρχαίο και Αποδεδεγμένο Σκωτικό Τύπο των 33 βαθμών –προκειμένου να ανεβάσουν ακόμη περισσότερο το κύρος και την εμπορική αξία των βαθμών αυτού του Τεκτονικού συστήματος– δημιούργησαν τον μύθο ότι, δήθεν, στην Ευρώπη, ο βασιλέας της Πρωσίας ήταν ο ύπατος αρχηγός αυτού του Τεκτονικού τάγματος. Συγκεκριμένα, διαδόθηκε ότι ο Βασιλέας της Πρωσίας Φρειδερίκος ο Μέγας (1712-1786), λίγο πριν πεθάνει και ενώ ήταν κλινήρης, συνέταξε τα Μεγάλα Συντάγματα του Σκωτικού Τύπου το έτος 1786, αναβίβασε τους 25 βαθμούς του Τύπου της Τελειοποιήσεως σε 33 (ο δε 25ος βαθμός του Τύπου της Τελειοποιήσεως έγινε ο 32ος βαθμός τού Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου) και επίσης ότι ο ίδιος προσωπικά καθιέρωσε τον 33ο ύπατο και τελευταίο βαθμό τού Σκωτικού Τύπου, αναθέτοντας τη διοίκηση του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου στο λεγόμενο Ύπατο Συμβούλιο του 33ου βαθμού. Βεβαίως, πουθενά ανά τον κόσμο, δεν βρέθηκε το πρωτότυπο αυτού του εγγράφου με ευκρινή υπογραφή και σφραγίδα του Μεγάλου Φρειδερίκου.
Η αλήθεια είναι ότι ο Φρειδερίκος ο Μέγας ουδέποτε έπαιξε δραστήριο ρόλο στον Τύπο της Τελειοποιήσεως, δεν συνέταξε τα Συντάγματα του Σκωτικού Τύπου και δεν υπήρξε ο δημιουργός τού 33ου βαθμού τού Σκωτικού Τύπου. Ωστόσο, ακόμη και σήμερα, τα περισσότερα Ύπατα Συμβούλια του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου ανά τον κόσμο, συνεχίζουν να ισχυρίζονται ότι η ιστορία τους ανάγεται στον Φρειδερίκο τον Μέγα της Πρωσίας, ο οποίος δεν είχε παρά ελάχιστο ενδιαφέρον για τον Ελευθεροτεκτονισμό. Τα έγγραφα που αποδίδονται στον Φρειδερίκο τον Μέγα αποτελούν πλαστογραφίες που εστάλησαν από την Ευρώπη στις ΗΠΑ κατά παραγγελία των Αμερικανοεβραίων κερδοσκόπων που διαχειρίζονταν τον Τύπο της Τελειοποιήσεως και γενικά τον Σκωτικό Τύπο στο Δυτικό Ημισφαίριο.
Το Πρωτόκολλο της 19ης Δεκεμβρίου 1861 που εξέδωσε η «Μεγάλη Στοά των Τριών Σφαιρών» (η λεγόμενη και «Μεγάλη Εθνική Μητρική Στοά» του γερμανικού Ελευθεροτεκτονισμού) στο Βερολίνο σχετικά με τα λεγόμενα Μεγάλα Συντάγματα του 1786 του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου αναφέρει, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Ο Βασιλέας Φρειδερίκος ο Μέγας συμμετείχε στις Τεκτονικές υποθέσεις μόνο για επτά έτη (από τη μύησή του το 1738 μέχρι το 1744) και ποτέ δεν ασχολήθηκε ξανά με αυτές. Είχε επιφυλάξεις για κάθε άμεση ανάμειξή του σε αυτές, αφιερώνοντας τον εαυτό του...αποκλειστικά στα προβλήματα και στις μέριμνες της κυβέρνησης και στη διοίκηση του Στρατού του...Είναι, συνεπώς, ψευδές ότι ο Βασιλέας Φρειδερίκος ο Μέγας είχε συγκαλέσει, την 1η Μαΐου 1786, στην οικία του στο Βερολίνο, ένα Μέγα Συμβούλιο για την οργάνωση των Υψηλών Βαθμών».
Η γνωστή αποκρυφίστρια Ελένα Π. Μπλαβάτσκι (Helena P. Blavatsky, 1831-1891), ιδρύτρια της Θεοσοφικής Εταιρείας (Theosophical Society), στον δεύτερο τόμο του βιβλίου της Ίσις Αποκεκαλυμμένη (Isis Unveiled), γράφει ότι ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος των 33 βαθμών προήλθε από μια προγενέστερη προσπάθεια των Ρωμαιοκαθολικών Στιούαρτ να ανακαταλάβουν τον Βρετανικό Θρόνο μέσω του Τεκτονισμού και ότι, αφού απέτυχαν οι Στιούαρτ σε εκείνη την προσπάθειά τους, ο Σκωτικός Τύπος αναδιοργανώθηκε στο Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνα από μια μικρή τοπική ομάδα Τεκτόνων (στην οποία περιλαμβάνονταν ένας ράπτης ονόματι Pirlet και ένας χορευτής ονόματι Lacorne) η οποία ομάδα, για να ενισχύσει το κύρος της, ισχυριζόταν ότι δρούσε επί τη βάσει εγγράφου υπογεγραμμένου από τον Φρειδερίκο τον Μέγα, με ημερομηνία 1 Μαΐου 1786 και ότι αυτό το έγγραφο του Φρειδερίκου του Μεγάλου αποτελούσε τα Μεγάλα Συντάγματα του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου και καθιέρωνε τον 33ο βαθμό αυτού. Και συνεχίζει στο προαναφερθέν βιβλίο της η Μπλαβάτσκι ως εξής: «Αυτό το έγγραφο ήταν μια αναιδής πλαστογραφία και υποχρέωσε τη Μεγάλη Στοά των Τριών Σφαιρών του Βερολίνου να εκδώσει ένα πρωτόκολλο το οποίο οριστικά αποφαινόταν ότι η όλη υπόθεση (περί του ρόλου του Φρειδερίκου του Μεγάλου στον Σκωτικό Τύπο) ήταν ψευδής σε κάθε πτυχή της. Επί τη βάσει ισχυρισμών θεμελιωμένων σε αυτό το υποτιθέμενο έγγραφο, ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Τύπος αποκόμισε με απάτη χιλιάδες δολάρια από εύπιστους αδελφούς στην Αμερική και στην Ευρώπη».
Αφού ο Σκωτικός Τύπος δεν μπόρεσε να λειτουργήσει ως εργαλείο αποκατάστασης των Στιούαρτ στον Βρετανικό Θρόνο, πέρασε στα χέρια του αμερικανοεβραϊκού κατεστημένου και ανέλαβε να παίξει νέους ρόλους, σύμφωνα με τη νοοπολιτική στρατηγική των νέων ηγετών του. Οι 33 βαθμοί του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου αναδιοργανώθηκαν και έλαβαν μια τελική μορφή από τον Άλμπερτ Πάικ (Albert Pike, 1809-1891), ο οποίος εργάσθηκε ως δικηγόρος, δάσκαλος και δημοσιογράφος, ενώ, κατά τον Πόλεμο Μεξικού-ΗΠΑ, το 1846-1848, πολέμησε ως αξιωματικός του Ιππικού των ΗΠΑ (ειδικά στη Μάχη της Buena Vista). Στον Πόλεμο μεταξύ των Βορείων και των Νοτίων, υποστήριξε τις Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής (Confederate States), δηλαδή τους Νοτίους (οι Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής σχηματίσθηκαν ως η κυβέρνηση που δημιουργήθηκε, από το 1861 ως το 1865, από έντεκα νότιες δουλοκτητικές πολιτείες των ΗΠΑ, καθεμία από τις οποίες είχε προηγουμένως κηρύξει την απόσχισή της από τις ΗΠΑ). Επίσης, ο Πάικ εξυπηρετούσε συμφέροντα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας σε βάρος του Λίνκολν και της Ένωσης (Union), δηλαδή υπονόμευε τη νόμιμη κυβέρνηση των ΗΠΑ υπό τον Λίνκολν, και ακόμη ήταν βασικός υποστηρικτής της διαβόητης ρατσιστικής οργάνωσης Ku Klux Klan (ειδική έκθεση για τη σχέση του Άλμπερτ Πάικ με την Ku Klux Klan εξέδωσε ο Αμερικανός πολιτικός ακτιβιστής Lyndon LaRouche, στις 21 Φεβρουαρίου 2013, μέσω του Schiller Institute). Το 1859, ο Άμπερτ Πάικ εξελέγη Ύπατος Μέγας Ταξιάρχης της Νότιας Δικαιοδοσίας του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου στις ΗΠΑ, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του. Το 1786, στις ΗΠΑ, συντάχθηκε από τον Άλπερτ Πάικ το Σύνταγμα του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου («Σκωτικός Τεκτονισμός»).
Η Νότια Δικαιοδοσία (Southern Jurisdiction) του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου των ΗΠΑ, εδρεύουσα στο Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνα, αποτελεί το Μητρικό Ύπατο Συμβούλιο του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου για ολόκληρο τον κόσμο. Σε κάθε χώρα, όπου λειτουργεί, ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος διοικείται από ένα αντίστοιχο Ύπατο Συμβούλιο του 33ου βαθμού. Από τη Νότια Δικαιοδοσία του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου στις ΗΠΑ, διαδόθηκε ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος των 33 βαθμών στην Ευρώπη και αλλού ανά τον κόσμο. Συγκεκριμένα, το 1804, εισήχθη ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος στη Γαλλία από τον κόμη ντε Γκρας-Τιλί. Από τη Γαλλία, αυτό το τάγμα διαδόθηκε στην Ιταλία (το 1805), στην Ισπανία (το 1811) και στο Βέλγιο (το 1817). Το 1824, εγκαθιδρύθηκε το πρώτο Ύπατο Συμβούλιο του 33ου βαθμού για την Ιρλανδία. Το 1845, εγκαθιδρύθηκε το πρώτο Ύπατο Συμβούλιο του 33ου βαθμού για την Αγγλία και την Ουαλία. Το 1846, εγκαθιδρύθηκε το πρώτο Ύπατο Συμβούλιο του 33ου βαθμού για τη Σκωτία. Το 1872, ο Δημήτριος Ροδοκανάκης, κάτοικος Μεγάλης Βρετανίας, ενεργό μέλος του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου βαθμού για τη Σκωτία και της Στοάς «Άγιος Ανδρέας» υπ’ αριθμ. 48 του Εδιμβούργου, ίδρυσε το πρώτο Ύπατο Συμβούλιο του 33ου βαθμού για την Ελλάδα, με Ύπατο Μέγα Ταξιάρχη τον ίδιο, Ανθύπατο Μέγα Ταξιάρχη τον πανεπιστημιακό καθηγητή Νικόλαο Δαμασκηνό, Μέγα Θησαυροφύλακα τον νομάρχη και υπουργό Δημήτριο Μαυροκορδάτο, Μέγα Καγκελάριο τον βιομήχανο και τραπεζίτη Αθανάσιο Δουρούτη και Μέγα Αρχιγραμματέα τον καθηγητή Πολυτεχνείου Ιωάννη Παπαδάκη (βλ. Τεκτονικό Δελτίο Πυθαγόρας, Εκδ. Μεγάλη Στοά της Ελλάδος – Τεκτονικό Ίδρυμα, τεύχος 100, 2010, σελ. 280-282).
Στην πρώτη φωτογραφία από επάνω, εικονίζεται, πρώτος από δεξιά προς τα αριστερά, ο Ανθύπατος Μέγας Ταξιάρχης (δηλαδή ο υπ’ αριθμόν 2 στη διοικητική ιεραρχία) του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου για την Ελλάδα Σπυρίδων Καμαλάκης (γνωστός έμπορος στον κλάδο του φαρμάκου), με όλα τα διάσημα του βαθμού και του αξιώματός του, στην 4η Ετησία Συνάντηση του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου για την Ιταλία, η οποία πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη από 26 έως 28 Οκτωβρίου 2012 (στην ίδια φωτογραφία, πρώτος από αριστερά προς τα δεξιά, εικονίζεται ο Ύπατος Μέγας Ταξιάρχης του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου για την Ελλάδα, δικηγόρος Χρήστος Μανέας). Στη δεύτερη φωτογραφία από επάνω, εικονίζεται ο Σπυρίδων Καμαλάκης (δεύτερος από αριστερά, σε θρόνο και φορώντας το χρυσό περιλαίμιο του Μεγάλου Άρχοντα Λογοθέτη του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας) μαζί με τον Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόδωρο Β’ (σε πρώτο πλάνο δεξιά), στον Ιερό Ναό των Αγίων Αθανασίου, Νικολάου και Φωτίου, του Μετοχίου του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στην Άνω Κυψέλη, στην Αθήνα, 14 Σεπτεμβρίου 2013 (εκ δεξιών του Σ. Καμαλάκη, στέκεται επίσης επί θρόνου ο υφυπουργός Ανάπτυξης Νότης Μηταράκης). Ο Σπυρίδων Καμαλάκης είναι ο Μέγας Άρχων Λογοθέτης, δηλαδή ο πρώτος τη τάξει Άρχων, του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, ενώ συγχρόνως είναι ο υπαρχηγός του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου του Σκωτικού Τεκτονισμού για την Ελλάδα και επιπλέον, την περίοδο 1998-2000, διετέλεσε «Αναπληρωτής Μέγας Αρχιερέας» (Deputy Grand High Priest) των Τεκτόνων της Βασιλικής Αψίδος υπό την αιγίδα της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος, σφυρηλατώντας μια ισχυρή (αν και συχνά συγκαλυμμένη) σχέση μεταξύ Ελληνορθοδόξων Εκκλησιών, Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος και αμερικανικού Ελευθεροτεκτονισμού (βλ. Masonic Bulletin Pythagoras, Εκδ. The Grand Lodge of Greece, No. 5, 1998, σελ. 52).
Το τεκτονικό περιοδικό New Age Magazine (σήμερα ονομάζεται The Scottish Rite Magazine και εκδίδεται από τη Νότια Δικαιοδοσία του Σκωτικού Τύπου), στο τεύχος του Απριλίου 1988, δημοσίευσε την ανωτέρω φωτογραφία, στην οποία εικονίζεται επιτροπή αξιωματούχων του Ελευθεροτεκτονισμού των ΗΠΑ, οι οποίοι, στις 11 Φεβρουαρίου 1988, συναντήθηκαν επισήμως στο «Οβάλ Γραφείο», στον Λευκό Οίκο, με τον τότε Αμερικανό πρόεδρο Ρόναλντ Ρίγκαν (εικονίζεται στο κέντρο) και του απένειμαν τον τίτλο του «Επιτίμου Τέκτονος του Σκωτικού Τύπου» («Honorary Scottish Rite Mason»). Σε εκείνη την επιτροπή, συμμετείχαν (και εικονίζονται στην ανωτέρω φωτογραφία) ο Μέγας Διδάσκαλος των Τεκτόνων της District of Columbia, Raymond F. McMullen, ο Ύπατος Μέγας Ταξιάρχης του Σκωτικού Τύπου της Βόρειας Τεκτονικής Δικαιοδοσίας, Francis S. Paul, και ο Ύπατος Μέγας Ταξιάρχης του Σκωτικού Τύπου της Νότιας Τεκτονικής Δικαιοδοσίας, C. Fred
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου