ΡΟΥΜ ΜΙΛΕΤΙ...ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΥΠΟ ΤΟΥΣ ΟΘΩΜΑΝΟΥΣ ΣΟΥΛΤΑΝΟΥΣ[Μέρος Α΄]

«Ρουμ Μιλέτι»: οι Ορθόδοξες κοινότητες υπό τους Οθωμανούς Σουλτάνους

Steven Runciman, Η βυζαντινή παράδοση μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως,
εκδ. Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας,
Αθήνα 1994, σελ. 15-33

Η απώλεια της ελευθερίας είναι η σκληρότερη μοίρα για ένα λαό. Για τους Έλληνες, η 'Aλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 ήταν μια τραγωδία χωρίς προηγούμενο, που σημάδεψε το τέλος του Βυζαντίου, της χριστιανικής Αυτοκρατορίας της Ανατολής, και την αρχή της σκλαβιάς. Όπως αποδεικνύει εκ των υστέρων η ιστορία, το Βυζάντιο ήταν καταδικασμένο, βαρύτατα άρρωστο για να μπορέσει να αναρρώσει. Ακόμη και αν οι ηρωικοί υπερασπιστές της πόλης είχαν κατορθώσει το 1453 να αναγκάσουν τους Τούρκους να άρουν την πολιορκία, θα επιτύγχαναν μόνο μια μικρή ανάπαυλα. Οι Τούρκοι σύντομα θα επιχειρούσαν μια ακόμη έφοδο. 'Aραγε η χαριστική βολή την οποία κατέφεραν εναντίον του Βυζαντίου αποτελούσε όντως μια τόσο μεγάλη καταστροφή; Ο ελληνικός κόσμος ήταν ήδη διασπασμένος· και οι Έλληνες που ζούσαν υπό ξένη κυριαρχία, τουρκική η ιταλική, ήταν περισσότεροι από αυτούς που ζούσαν ελεύθεροι. Μήπως ήταν καλύτερα να υποταχθούν σε μια δύναμη που θα τους επανένωνε, ακόμη και υπό συνθήκες σκλαβιάς; Ποια ήταν η εναλλακτική λύση;

Υπήρχαν κάποιοι στο Βυζάντιο που έλπιζαν ότι οι Δυτικές Δυνάμεις θα μπορούσαν να επέμβουν για να σώσουν τη χριστιανική Αυτοκρατορία. Οι Δυτικοί όμως θα ήθελαν να συνεργαστούν; Και αν ναι, θα ήταν αποτελεσματικοί; Οι ονομαζόμενες Σταυροφορίες της Νικοπόλεως και της Βάρνας είχαν καταδείξει ότι τα στρατεύματα τους δεν μπορούσαν να συναγωνιστούν τον ικανότατο και εκσυγχρονισμένο τουρκικό στρατό. Επιπλέον, η δυτική βοήθεια θα ερχόταν μόνο αν η Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης υποτασσόταν στην εξουσία της Εκκλησίας της Ρώμης. Μερικοί αξιωματούχοι θεωρούσαν ότι άξιζε να πληρωθεί ένα τέτοιο τίμημα· και αρκετοί διανοούμενοι πίστευαν ότι ο βυζαντινός πολιτισμός θα έπρεπε να συγχωνευθεί με τον δυτικό. Αλλά ο μέσος Βυζαντινός, με ζωντανές τις αναμνήσεις του 1204, δεν θα ανεχόταν ποτέ κάτι τέτοιο. Αν το Βυζάντιο έμελλε να χαθεί, ας χανόταν με την Ορθοδοξία του αλώβητη (1). Πολλοί είχαν συνειδητοποιήσει ότι η Αυτοκρατορία τους ήταν καταδικασμένη, αλλά, θεοσεβούμενοι καθώς ήταν, αντιμετώπιζαν αυτή την προοπτική ως τιμωρία για τα αμαρτήματα και τις αποστασίες τους. Επιπλέον, ήταν ένας αιώνας χιλιαστικών ιδεών. Η επερχόμενη καταστροφή ήταν η αρχή της βασιλείας του Αντίχριστου, που την ακολουθούσε ο Αρμαγεδών και το τέλος του κόσμου. Αυτό το τελευταίο γεγονός, κατά γενική πεποίθηση, θα συνέβαινε επτά χιλιάδες χρόνια μετά τη δημιουργία του, την οποία οι σ οφοί τοποθετούσαν στο 5508 π.Χ. Ίσως είχαν δίκιο. Η απλή αριθμη τική δείχνει ότι σύμφωνα μ' αυτούς τους υπολογισμούς ο κόσμος τελείωνε το 1492, τη χρονιά που ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική (2). Υπήρχαν ελάχιστοι Βυζαντινοί, όπως ο ιστορικός Κριτόβουλος, που πίστευαν ότι η μόνη λύση για τον ελληνικό λαό ήταν να αποδεχθεί την εξουσία του Σουλτάνου (3).

Ωστόσο, την κρίσιμη στιγμή οι πολίτες της Κωνσταντινούπολης, ό,τι και να σκεφτόταν ο καθένας τους, ενώθηκαν σαν ένας άνθρωπος σε μια γενναία, απελπισμένη προσπάθεια να διαφυλάξουν την ελευθερία τους. Πολέμησαν μάταια. Περί τα τέλη Μαΐου του 1453 η πόλη βρισκόταν στα χέρια του κατακτητή σουλτάνου, του Μεχμέτ Β'.

Ο Μεχμέτ Β' ήταν ένας αξιόλογος νέος άνδρας- πολύ ικανός, διορατικός για την ηλικία του, μυστικοπαθής και πονηρός· στηριζόταν στις δικές του δυνάμεις, δεν εμπιστευόταν κανέναν και ήταν ανελέητος όταν το αποφάσιζε. Ταυτόχρονα όμως εκτιμούσε την πνευματική καλλιέργεια, αγαπούσε τη φιλοσοφία και τις τέχνες και ενδιαφερόταν πραγματικά για τη γενική ευημερία των υπηκόων του. Δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένας άγριος ανατολίτης τύραννος, άλλα μάλλον να συγκρίνεται με τους Ιταλούς πρίγκιπες της εποχής του ή με μονάρχες όπως ο Ερρίκος Η' της Αγγλίας. Δεν έτρεφε εχθρικά αισθήματα προς τους Έλληνες. Είχε μεγαλώσει σε μια περίοδο κατά την οποία η Κωνσταντινούπολη, αν και παρακμασμένη πολιτικά, παρέμενε ακόμη ένα αναγνωρισμένο πολιτιστικό κέντρο. Είναι μάλλον βέβαιο ότι μιλούσε και διάβαζε ελληνικά· και η ελληνική φιλοσοφία τον ενδιέφερε ιδιαίτερα. Κατακτώντας τη Βασιλεύουσα, άρχισε να βλέπει τον εαυτό του ως διάδοχο των αυτοκρατόρων. Εξουδετέρωσε, βέβαια, χωρίς οίκτο κάθε εξέχοντα λαϊκό, αλλά εφεξής ήταν έτοιμος να προσφέρει στους Έλληνες υπηκόους του μια, κατοχυρωμένη νομικά, θέση στο νέο κράτος (4).

Ήταν ωστόσο αναγκαίο να οργανώσει τις χριστιανικές κοινότητες στο πλαίσιο των οθωμανικών κτήσεων. Στο παρελθόν, όταν οι χριστιανικές πόλεις κυριεύονταν και οι λαϊκοί αξιωματούχοι αποπέμπονταν, ο χριστιανικός πληθυσμός απέμενε ακέφαλος, με μόνη εξαίρεση τον τοπικό επίσκοπο. Αυτός διοριζόταν από τις αρχές της Κωνσταντινούπολης, οι οποίες φρόντιζαν με κάθε τρόπο να παραμείνει στη θέση του· οι Τούρκοι πολλές φορές δεν του επέτρεπαν καν να μεταβεί στην επισκοπή του. Αν το κατόρθωνε, δεν διέθετε επίσημη ιδιότητα υπό την οποία θα μπορούσε να συναντά τον Τούρκο κυβερνήτη και να συναλλάσσεται μαζί του. Τώρα όλα αυτά θα μπορούσαν να διευθετηθούν. Στην Ανατολή η εθνική ταυτότητα εθεωρείτο συνήθως συνώνυμη της θρησκείας. Οι χριστιανοί, ανάλογα με τις διάφορες αιρέσεις τους, μαζί με τους Ιουδαίους και τους οπαδούς του Ζωροάστρη σχημάτιζαν αυτοδιοικούμενες κοινότητες μέσα στο κράτος, σύμφωνα με το σύστημα των μουσουλμάνων χαλίφηδων, οι οποίοι ακολουθούσαν την οργάνωση που είχαν υιοθετήσει πρώτοι οι Πέρσες βασιλείς. Κάθε κοινότητα είχε τον δι-ό της θρησκευτικό ηγέτη, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την τήρηση της τάξης και την τακτική πληρωμή των φόρων και φρόντιζε να μην εμφανίζονται φαινόμενα απειθαρχίας προς τους κυβερνώντες. Ο Μεχμέτ Β' επεξέτεινε αυτό το σύστημα σε όλη την Αυτοκρατορία. Επικεφαλής των ορθόδοξων κοινοτήτων στην οθωμανική επικράτεια ήταν ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Αυτός θα αποτελούσε την κεφαλή του Ρουμ Μιλετί, του Ορθόδοξου Έθνους (5).

Ωστόσο, πατριάρχης δεν υπήρχε εκείνη την εποχή στην Κωνσταντινούπολη. Ο τελευταίος πατριάρχης, ο Γρηγόριος Μάμμας, είχε ευνοήσει την ένωση με τη Ρώμη και είχε δημιουργήσει τόσες αντιπάθειες, ώστε το 1451 διέφυγε στην Ιταλία -μια κίνηση που ερμηνεύθηκε ως παραίτηση. Ο Σουλτάνος πήρε τις απαραίτητες πληροφορίες και αποφάσισε ότι ο καλύτερος γι' αυτή τη θέση ήταν ο Γεώργιος Σχολάριος, ένας κορυφαίος μελετητής του Αριστοτέλη. Είχε παρευρεθεί στην Ενωτική Σύνοδο της Φλωρεντίας και εκεί είχε υποστηρίξει την ένωση με τη Ρώμη, αλλά αργότερα άλλαξε γνώμη: αποσύρθηκε σε μοναστήρι υπό το όνομα Γεννάδιος και έγινε ηγέτης των ανθενωτικών. Ήταν ωστόσο δύσκολο να εντοπιστεί. Τέλος, αποκαλύφθηκε ότι είχε συλληφθεί αμέσως μετά την 'Aλωση της πόλης και είχε πουληθεί σε έναν πλούσιο Τούρκο από την Αδριανούπολη, ο οποίος, αμήχανος απέναντι σε έναν τόσο μορφωμένο σκλάβο, τον αντιμετώπιζε σαν φίλο. Ο Γεννάδιος ανέκτησε την ελευθερία του και οδηγήθηκε μπροστά στον Σουλτάνο. Πριν όμως αποδεχθεί το Πατριαρχείο, επεξεργάστηκε μαζί με τον Σουλτάνο τις συνθήκες υπό τις οποίες επρόκειτο να διακυβερνηθεί η Εκκλησία και όλο το ορθόδοξο μιλέτι (6).

Σύμφωνα με τους όρους που συνομολογήθηκαν μεταξύ τους, ο Πατριάρχης από κοινού με την Ιερά Σύνοδο είχε απόλυτο έλεγχο όλου του εκκλησιαστικού οικοδομήματος. Πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι ο Πατριάρχης ποτέ δεν ήταν κάτι παραπάνω από πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου, η οποία τον εξέλεγε επισήμως και μπορούσε με ομόφωνη ψήφο να τον εκθρονίσει, αν αποδεικνυόταν ανίκανος για το αξίωμα του η είχε εκλεγεί αντικανονικά. Στην πράξη, κατά τους βυζαντινούς χρόνους, ο Αυτοκράτορας είχε την εξουσία -την οποία και ασκούσε - να διορίζει τον υποψήφιο για το Πατριαρχείο και μπορούσε να πιέσει για την εκθρόνιση του· και η Σύνοδος σπανίως τολμούσε να παραβεί τις επιθυμίες του ηγεμόνα. Ο Σουλτάνος ασφαλώς θα ήθελε να ασκεί ανάλογη επιρροή, σε περίπτωση που επιθυμούσε κάτι τέτοιο. Κανένας επίσκοπος δεν μπορούσε να διοριστεί η να αποπεμφθεί παρά μόνο με την άδεια του Πατριάρχη και της Συνόδου· αλλά οι επισκοπικοί διορισμοί έπρεπε να επικυρώνονται από τον Σουλτάνο, όπως κατά το παρελθόν από τον Αυτοκράτορα. Μόνο τα πατριαρχικά δικαστήρια είχαν δικαιοδοσία επί των επισκόπων. Οι αρχές δεν μπορούσαν να συλλάβουν κανέναν επίσκοπο χωρίς την έγκριση του Πατριαρχείου.

Όλα αυτά συνέβαιναν σύμφωνα με την παράδοση. Το καινούριο ήταν πως ο Πατριάρχης αποτελούσε τον αρχηγό του ορθόδοξου λαού. Ήταν ο εθνάρχης, η κεφαλή του μιλετιού. Αν ο λαός δεν πειθαρχούσε και δεν πλήρωνε τους φόρους του, ο Πατριάρχης ήταν αποκλειστικά υπεύθυνος. Και αυτοί οι φόροι ήταν επαχθείς, επειδή θεωρητικά οι μη μουσουλμάνοι έπρεπε να πληρώσουν για να εξαιρεθούν -στην πραγματικότητα να αποκλεισθούν- από τη στρατολόγηση στις δυνάμεις του Σουλτάνου. Οι φόροι συγκεντρώνονταν από τον επικεφαλής της κοινότητας λαϊκό· καθήκον της Εκκλησίας ήταν να τον επιτιμήσει αν δεν ανταποκρινόταν εγκαίρως και πλήρως στο καθήκον του αυτό. Στη σχέση ανάμεσα στο λαό και τον κλήρο εδημιουργούντο συχνά τριβές, κυρίως επειδή οι κληρικοί ήταν απαλλαγμένοι από την υποχρέωση να πληρώνουν φόρους. Στην πραγματικότητα όμως ο κλήρος δεν ήταν εντελώς απαλλαγμένος από αυτή την υποχρέωση. Συχνά υποδεικνυόταν στους ιερείς ότι θα μπορούσαν να προσφέρουν οικειοθελώς ένα ποσό για το ταμείο του Σουλτάνου -και δεν ήταν φρόνιμο να αγνοήσει κανείς μια τέτοια υπόδειξη. Ταυτόχρονα ο Πατριάρχης μπορούσε να επιβάλλει στο ποίμνιο του όσους φόρους επιθυμούσε· και χρειάζονταν τεράστια χρηματικά ποσά, για να μπορέσει η διοίκηση να λειτουργεί ομαλά.

Τα πατριαρχικά δικαστήρια επί αιώνες απασχολούνταν με υποθέσεις που είχαν σχέση με τη θρησκεία -όχι μόνο με ζητήματα αιρέσεων ή εκκλησιαστικής πειθαρχίας αλλά και γάμων ή διαζυγίων, κηδεμονιών ανηλίκων, διαθηκών και διαδοχής,- τις οποίες αντιμετώπιζαν σύμφωνα με το βυζαντινό κανονικό δίκαιο, που απέρρεε από τους θρησκευτικούς κανόνες. Τώρα όμως έπρεπε να αναλάβουν και τις αστικές υποθέσεις των μελών του μιλετιού, εφαρμόζοντας τους ρωμαιοβυζαντινούς νομικούς κώδικες και ανατρέχοντας σε ένα όλο και αυξανόμενο σώμα εθιμικού δικαίου. Οι κατηγορούμενοι μπορούσαν να κάνουν έφεση σε τουρκικό δικαστήριο ή να ζητήσουν η υπόθεση να εκδικασθεί πρωτοβάθμια ενώπιον τούρκικου δικαστηρίου· αλλά καθώς τέτοια δικαστήρια λειτουργούσαν με αργούς ρυθμούς, ήταν ακριβά, συχνά διεφθαρμένα, και δίκαζαν σύμφωνα με το Κοράνι, κανένας Έλληνας δεν εμφανιζόταν ενώπιον τους, εκτός και αν είχε ισχυρούς Τούρκους φίλους. Τα πατριαρχικά δικαστήρια θεωρούνταν σε σημαντικό βαθμό αδιάφθορα. Πάντως, ποινικές και αστικές υποθέσεις με διαδίκους Έλληνα και Τούρκο εκδικάζονταν από τα τουρκικά δικαστήρια (7).

 Συνεχιζεται...

ΑΛΕΚΤΡΥΩΝ

Αλεκτρυών, ποιητικά Αλέκτωρ

                                                          «ὁ δε εἶπε• λέγω σοι, Πέτρε, οὐ φωνήσει σήμερον ἀλέκωρ πρίν ἢ τρίς ἀπαρνήση μη εἰδέναι με.»

«ο δε Κύριος είπε· σε βεβαιώνω Πέτρε ότι δεν θα λαλήσει ο πετεινός σήμερα πριν με απαρνηθείς τρεις φορές και βεβαιώσεις ότι δεν με γνωρίζεις.»

χαρακτηριστικό κύπελλο Χιακής
 αγγειοπλαστικής, 6ος π.Χ. αιώνας
Μουσείο Tocra

 «[…] στον Ασκληπιό οφείλουμε ένα πετεινό, μην παραλείψετε τούτο το χρέος». 

Ο Σωκράτης πιστεύοντας ότι θεραπεύτηκε από την ασθένεια του εγκλωβισμού της ψυχής στην ύλη/ σώμα, αφού θα ελευθερωνόταν η ψυχή του από τα δεσμά της, θέλησε να  ευχαριστήσει τον Ασκληπιό, θεό της υγείας, προσφέροντάς του ένα πετεινό/αλέκτωρ.

Ο πετεινός αφιερωμένος στον Ασκληπιό ήταν σύμβολο υγείας και ανάστασης αφού προαναγγέλει την μετάβαση στο φως. Ηλιακό πτηνό.

Στο δελφικό σύστημα η Επίδαυρος, με το φημισμένο ιερό του Απόλλωνα και του Ασκληπιού, ανήκει στο ζώδιο του Λέοντα και ο αλέκτωρ συμβολίζει τον Λέοντα, ζώδιο στο  οποίο βρίσκεται ο μικρός μας ήλιος όταν ανατέλλει ο μεγάλος Σείριος, το α του αστερισμού του Μεγάλου Κυνός. Ένας διπλός πετεινός, στον παλαιό άξονα των ηλιοστασίων (Λέοντα – Υδροχόου) συμβολίζει το έτος που ξεκινάει το καλοκαίρι με την ανατολή του Σειρίου μετά από 70 ημέρες που δεν φαίνεται.

Ετυμολογικά:

αλεκτρυών, αρσενικό πουλί,  πετεινός, ο σύζυγος, το έταιρον ήμισυ, θ. αλεκτρύαινα, όρνιθα. αλέκ-τωρ, αλεκτόρειος, από πουλί αλλά και θρίξ ἡ ἀπὸ τῆς κεφαλῆς τρεφόμενη κατά τον Ησύχιο. αλεκ-ινός, δυνατός, άλιος, ήλιος.

Ίσως από το α (συνθετικό ή στεριτικό)  και λέγω, άλεκτρος.

Όμως, άλκ-η σημαίνει δύναμη, σθένος, ρώμη, κουράγιο, ικανότητα, ανδρεία, αλκ-τ-ήρ σημαίνει εκείνον που αποκρούει, αποτρέπει, αλκ-τ-ήρ-ιος, εκείνος που προστατεύει, μέσο προστασίας «θώρακας» -θωρακίζει, ο αρωγός, θεραπευτής, αλέκω ή αλέξω, αποτρέπω, αποκρούω.

Τ’ όνομα άρρεν, ά ν ω  ρ ο ή, συνδέεται με την αν(Δ)ρεία που έχει τ’ όνομα της από τη μάχη- αντίθετη ροή, είναι δηλαδή  η αντίθετη ενέργεια, όχι σε κάθε άλλη ροή αλλά σ’ εκείνη που ρέει παρά το δίκιο, ενάντια στην αδικία, το εμπόδιο.

Το μέρος της ψυχής που χαρακτηρίζεται από αν(Δ)ρεία και πάθος, επειδή έχει τάση επιβολής, είναι η καρδιά. Τοποθετήθηκε ανάμεσα στο διάφραγμα και το λαιμό (δίοδος-ισθμός), στη θέση της ΣΚΟΠΙΑΣ-ΚΑΡΔΙΑΣ, κοντά στο κεφάλι-ακρόπολη του σώματος κι έδρα του θείου μέρους της ψυχής, για να μπορεί ν’ ακούει τον ορθό λόγο.

Εκείνος «που επινόησε το λέγειν και τον λόγον» (ήχος και λογική) είναι ο Ερμής, ταυτόσημος με τον αδελφό του Απόλλωνα/Διόνυσο. Είναι ο λόγος και ο αίτιος της συμμετρίας όλων όσων υπάρχουν στον κόσμο του γίγνεσθαι.  Είναι ο ευρετής της λύρας, την οποία χάρισε στον Απόλλωνα, ενώ ο Απόλλων του χάρισε τη χρυσή του ράβδο, ποιμενικό ραβδί, με την οποία ο Ερμής οδηγεί τους νεκρούς, ως ψυχοπομπός και αγγελιαφόρος, ανάμεσα στους δύο κόσμους, τον ορατό και τον αόρατο. Έτσι είναι  Έφορος του ύπνου και ονειροπομπός.

ΕΝ, το όλον (παν), ΔΥΟ, τροχιές-περιφορές προκειμένου να υπάρχει παραμονή και κίνηση και το σύμπαν να είναι αμετάβλητη μεταβολή και ακίνητη κίνηση, αρχή της ζωής. ΤΡΙΑ η ομαλή περιστροφική κίνηση του νου/λόγος.Τρεις ομόκεντροι κύκλοι είναι η σχηματική απεικόνιση της κίνησης του νου. ΤΕΣΣΕΡΑ, ο αριθμός του φανερώματος του λόγου, έξη περιφορές (3x2) η παρουσία της ψυχής, αφού νους χωρίς ψυχή είναι αδύνατον να υπάρξει.Τρεις φορές το έξη επί τον εαυτό του (6x6x6), δηλαδή, ο κύβος του έξη μας δίνει τα 216 χρόνια μετά τα οποία συνέβη η μετεμψύχωση του Πυθαγόρα.Τυχαίο δεν μοιάζει που ο αριθμός και γράμμα έξη είναι το δίγαμα F, ένα διπλό Γ.

Η δύναμη του ορθού Λόγου –ακτίνα (θριξ) αιθεριακού φωτός- θωρακίζει την Υγεία.

Διότι αλέκτωρ ή ηλέκτωρ σημαίνει τον ακτινοβόλο ήλιο, ἠλέκτωρ Ὑπερίων (ο Σείριος του Μ. Κυνός) και αντιστοιχεί στο στοιχείο της φωτιάς.

Ο ανήρ, όπως η αν(δ)ρεία, άνω ροή, παραπέμπουν στον Άρη. Ο Άρης γεννήθηκε χωρίς πατέρα (όπως η Αθηνά χωρίς μητέρα) όταν η Ήρα  άγγιξε ένα βοτάνι και από την ευωδιά του  γεννήθηκε ο Άρης.  Αντίθετα με τις πολεμικές ιδιότητες που του αποδίδουν, συνδέεται με τον αμνό - αρήν, Fαρήν, άρης, άρνον είναι το αρνί - αμνός, μεταφορικά ο ήπιος, πράος, προσηνής άνθρωπος, ο αμνός του Θεού. Ο Άρης είναι η προσωποποίηση της καθημερινής πάλης (πόλεμος –πόλος) ενός θνητού, μεταξύ της ψυχής, που έλκεται από το φως και τη μουσική, και της ύλης, που έλκεται από τη λαγνεία και της υλικές απολαύσεις.

Ο Ιησούς αμνός ελέγχει απόλυτα την ταραχή που προκαλεί η ύλη (όνος) στο νου (ίππος) και στην ψυχή (μέλισσα). Τούτη η πάλη-πόλεμος είναι η εξισορρόπηση των θετικών και αρνητικών δυνάμεων μεταξύ των συναισθημάτων της ψυχής και των αισθήσεων της σάρκας, του όντως είναι και του φαίνεσθαι. Απόδειξη η θυγατέρα του Άρη και της Αφροδίτης (Αθηνάς), η Αρμονία.

Αλεκτρυών ονομαζόταν ένας φίλος του Άρη. Όταν ο Άρης κοιμόταν με την Αφροδίτη άφηνε τον Αλεκτρυόνα φρουρό να τους προειδοποιεί για την έλευση του Ήλιου. Ένα βράδυ που ο Αλεκτρυών αποκοιμήθηκε ο Ήλιος είδε το ζευγάρι και ειδοποίησε τον Ήφαιστο, ο οποίος το τύλιξε σ’ ένα δίχτυ όμοιο με ιστό αράχνης, μεταλλικό αλλά απαλό και αόρατο. Από το ζευγάρι όμως γεννήθηκε η Αρμονία την οποία ο Ζευς έδωσε γυναίκα στον Κάδμο.

Ο Άρης θυμωμένος μεταμόρφωσε τον Αλεκτρυόνα σε πτηνό αρσενικό που λαλεί προαναγγέλλοντας την ανατολή.

……………

Αλέξ - ανδρος

           αλέκω ή αλέξω

Ο Αριστοτέλης, περισσότερο απ’ όλα τ’ άλλα, του ενέπνευσε την κλίση προς την ιατρική, φιλιατρεῖν.[11] Έτσι ο Αλέξανδρος βοηθούσε τους φίλους του όταν αρρώσταιναν, έγραφε θεραπείες και δίαιτες. Είχε τις γνώσεις να ελέγχει τους ιατρούς, πράγμα που σημαίνει, και είναι πολύ σημαντικό, ότι γνώριζε πολύ καλά από τι πέθανε ο Ηφαιστίων αλλά και ο ίδιος.

 Όταν, την άνοιξη του 324 π.Χ. στα Εκβάτανα, ο Ηφαιστίων έκανε πυρετό ο Αλέξανδρος πρέπει να γνώριζε και ν’ αναγνώρισε το σημάδι ως αρχή του τέλους, γι’ αυτό και η μεγάλη του στεναχώρια. Δεν παραφρόνησε από τη λύπη μόνο διότι έχασε τον αδελφικό του φίλο, ευθύ κτύπημα στον ίδιο, ούτε για τον εαυτό του, αλλά για τον κόσμο ολόκληρο, διότι γνώριζε….

Ο ίδιος λόγος θα οδηγούσε αργότερα τον γλυκύτατο Ιησού στα σταυρικό μαρτύριο.

Ο Πλούταρχοςλέει ότι ο Ηφαιστίων δεν δέχθηκε τη σωστή διατροφή και έφαγε έναν ολόκληρο  πετεινό πίνοντας ένα μπουκάλι παγωμένο κρασί. Ο Ηφαιστίων δεν πέθανε από υπερβολική τροφή αλλά από δηλητηρίαση που προκάλεσε το «νερό» που δεν ανιχνεύεται μέσα στο παγωμένο κρασί, ενώ ο πετεινός που έφαγε είναι σαφές γνώρισμα
.kynorodi.blogspot.com

---

ΦΩΝΑΞΕ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟ!!!!!

ΦΩΝΑΞΕ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟ…       
ΠΑΝΟΣ ΠΕΝΤΑΡΙΤΣΑΣ

Να ‘μαστε στον 21ο αιώνα!!!…στέκουμε


ασάλευτοι πάνω στη τορνευτή, γαλάζια άκρη, στη ρεματιά του Σύμπαντος… μόνοι μες τους πολλούς!! Ψιθυρίζουμε τα χρόνια μας στον άνεμο της ματαιότητας, που τα σκορπάει στη ραστώνη της ρουτίνας μας… αυτή είναι η ζωή μας;;… Αυτή ήταν η ζωή μας!!!… Φόρεμα φτηνό που γάζωσε ένα εξάρτημα στη Κίνα, μιαν ακόμη δόση σε κείνη τη κεντρική Τράπεζα, τσίχλα μασημένη με γεύση πλαστική φράουλα, μια ντουζίνα χαρτζιλίκια παρά κάτι και μια γουλιά καφέ στα κλεφτά πριν σερβίρουμε τον Δανό τουρίστα που βλέπει μπάλα… Καμιά φωνή… Καμιάν απάντηση και πίσω γκρεμός απ’ τα λάθια που γίνηκαν υψόμετρα να σε πιάνει ίλιγγος αδερφέ μου…
Φώναξε αδερφέ μου!!!…όποιος και να σαι αδερφέ μου!!… απ’ όπου και να σαι αδερφέ μου!!…
Φώναξε να χαρείς τα νιάτα σου, την λεβεντιά σου ομορφιά μου!! Φώναξε κι εσύ αυταδερφέ μου πως, δεν ήρθες φερμένος εκδρομέας στη Λιάκουρα από την Εκάλη και τη Μελβούρνη! Εδώ μένεις εσύ! Εδώ που κούρνιαζαν κι οι παππούδες σου έκαμες φωλιά… Για λίγο έφυγες… να ειδής… Σε αναγκάσανε να βρεις αλλού λέει δουλεία, λες και δε είχες δουλειά… Γύρισες!!! Και τώρα, φώναξε αδερφέ μου δυνατά πως το σκέδιο της βιομηχανικής επαναστάσεως απέτυχε… Ούλες οι επαναστάσεις απέτυχαν… αμερικάνικες, γαλλικές, ρουσικές… γιατί είχαν την ίδια μάνα… Να!!… απέτυχε λοιπόν και τούτη η μητέρα όλων… η εγγλέζικη που τρις αιώνες κρατά… τη γη και τη θάλασσα από το λαιμό!!!… Αυτοκρατορία εκτατική που θεό της το Μαμωνά ευλογεί… Γιόμισε τον κόσμο πτώματα και πρόσφυγες… τους ουρανούς καπνιά, τα νερά φαρμάκια και τις καρδιές μας ψέματα!!!… Απέτυχε!!… Έπεσε πως το λένε!!… Και το χρυσάφι ούλο… τι κι αν το μάζωξε η άτιμη… και πάλι… μια τρούπα στο νερό έκαμε!!… Δεν αγοράζονται όλα μωρέ!!!… Το ήθος, το μνημούρι και η ψυχή δεν αγοράζονται… αυτός ειν’ ο λόγος της ήπιας άλωσης της!!!
Τέλη του 18ου αιώνα στις στοές του Λονδίνου… σκέδιο… η συγκέντρωση των παραγωγικών μέσων στα χέρια μιας νέας κοινωνικής τάξης, της αστικής τάξης των βιομηχανικών εμπόρων, και η διαμόρφωση μιας αγοράς εργασίας που αποτελείται από πρώην χωρικούς και τεχνίτες που έχασαν την κυριότητα των μέσων παραγωγής… Έτσι κι έγινε… Ρίξανε τ’ άλλα βασίλεια κι έμεινε μόνο εκείνος ο θρόνος που ορκίζεται πάνω στη πέτρα του Δαυίδ. Και το αίμα του κυλάει στους κυβερνήτες, στους τραπεζίτες και στους φονιάδες των χωρικών όλου του κόσμου, που τελικά μόνον εκείνοι έχασαν την κυριότητα των μέσων παραγωγής… Κατά Ισραήλ που λέγει κι ο λαός… Αίμα!!!… τόσο αίμα μονάχα για ένα ψέμα… Άκου λέει… οι έμποροι επαναστάτες… οι μεσάζοντες, οι κηφήνες. Όσοι δε μπορούν να παράξουν και να σταθούν άξιοι την φύσης. Οι ανάπηροι και οι ανίκανοι του Ορσασήφ στα λατομία της Ηλιουπόλεως που πήραν πια την εκδίκηση τους… Σαχλαμάρα μου… άσε τα χρήματα και τα εμποριλίκια και γίνε παραγωγός… παραιτήσου από την δειλή εξουσία σου και γίνε η παραγωγή η ίδια αδερφέ μου… Άσε τη καρέκλα… γίνηκες μισός σε τούτη τη καρέκλα… μισός στο σώμα και μισός στη ψυχή… γίνηκες ΜΊΣΟΣ…
Φώναξε αδερφέ μου πως έρχεται η Άνοιξη!! Ο κούκος ο μονός κι ο αστάθμητος παράγοντας τη φέρνουν νύφη ροδοστόλιστη!! Τούτη η επαναστάτρια μου μοιάζει όλο και λιγότερο αγανακτισμένη αστή που διαδηλώνει στο Σύνταμα για τη πτώση της δημοκρατίας και τον ερχομό την τυραννίδας των Βρυξελλών!! Εγώ χωριατοπούλα τη φαντάζομαι, με μαλαματένιες πλεξούδες, να κυνηγάει την αυτοργάνωση, την αυτάρκεια και το νοικοκύρεμα του σπιτιού της και του χαρακτήρα της σεμνά και ταπεινά… Και κάπως έτσι θα αλλάξει τον κόσμο της… σεμνά και ταπεινά… Κάπως έτσι θα αλλάξουν τον κόσμο και όλες οι χωριατοπούλες της οικουμένης… Μ’ αυτή την ουσιαστική οικολογία και την αγαθοκρατία!!
Φώναξε αδερφέ μου πως οι μέλισσες, οι τεχνίτες και οι χωρικοί ξυπνήσανε… ξαναγίνονται  παραγωγικοί σιγά σιγά… Επαναστάτες της θημωνιάς… Εξεγερμένοι της αυτάρκειας… Βομβιστές του ήθους… Το μελίσσι ξύπνησε… Οι εργάτες ξύπνησαν… Επιδημητικά πουλιά που γυρίζουν τραγουδώντας από τα κορεσμένα αστικά κέντρα στην μάνα επαρχία να σκαρώσουν τον “ομηρικό οίκο”… Φκιάχνουν φωλιές στα δεντρά… εξεγερμένα κύτταρα ειρήνης και δημιουργίας… φυτεύουν περβόλια, μηλιές και ντοματιές από παλιούς σπόρους! Αρμέγουν το βυζί της Αμάλθειας και πίνουν το γάλα της Αγίας Μνημοσύνης!! Ζυμώνουν το ψωμί με προζύμι και τρίβουν τη βουνίσια μέντα στο χέρι της αγάπης τους… Αδράχνουν χόρτα, βύσσινα και μύγδαλα αντί για λεφτά… πίνουν νερό και λούζονται στις πηγές με πράσινα, αρωματικά σαπούνια απ’ τα περισσέματα του λιόλαδου… Καμώνουν λεμονόσπιτα και μαζώνουν Ήλιο να φωτίζονται τα βράδυα… Καταπιάνονται με δικά τους τραγούδια και ζωγραφικές, κεντήματα, πλεχτά, έθιμα, χειροτεχνίες και δημιουργίες που η ίδια η φύση θαρρείς πως ζηλεύει… Γεμάτα με του γαλαξία τα στριφώματα και των αστεριών τα σημεία… Κι ανταλλάσουν αγαθά, χαμόγελα, λουλούδια και αγκαλιές κάθε δειλινό και κάθε γέρμα…
Φώναξε αδερφέ μου πως δεν είναι μόνοι, έχουν γείτονες τις ροδιές, τα σαλιγκάρια και τα μανιτάρια… Συντρόφους καρδιακούς τ’ αμπέλια, τις ελιές, τα γαϊδουράκια και τις κολοκύθες… Φώναξε πως δεν είναι ηλεκτρονικοί αριθμοί, είναι άνθρωποι, έχουν ονόματα. Δε θέλουν ταυτότητα και σφραγίδα γιατί έχουν ταυτότητα… Χιλιάδων χρόνων ταυτότητα, θύμηση, αισθητική και παράδοση… Φώναξε πως δεν θέλουν χαράτσι κι έλεγχο γιατί έχουν τον έλεγχο… Δεν θέλουν χαρτιά… τους τυλίγουν και τους πνίγουν τα χαρτιά… Φώναξε πως δεν πιστεύουν στο άνθρωπο που πιστεύει στον θεό… πιστεύουν στον Θεό που πιστεύει στο Άνθρωπο… Δεν σκιάζονται να μείνουν για πάντα χωρείς coca-cola, super market και TV… τρομάζουν όμως αν μείνουν έστω και λίγο χωρείς αξιοπρέπεια, ελπίδα και αγάπη…
Φώναξε πως η καρδιά τους είναι έτοιμη αν ποτέ κυνηγηθούν στη ρεματιά του Σύμπαντος και στο γκρεμό της Εντροπίας από κυβερνήτες, τραπεζίτες και φονιάδες…  είναι έτοιμοι να πέσουν ξανά ανυπόταχτοι για τελευταία φορά… Εκπύρωση!!… “Φωκαίως απόνοια”… σαν τους απονενοημένους Φωκείς προγόνους τους, σαν τους Ζαπατίστας στη κοιλάδα και τους Πόντιους του Τομ Τσαμ… να λήξει η δοκιμασία και να ξημερώσει η όγδοη μέρα… Αρκεί να ζήσουν για μια στιγμή… για μια μονάχα στιγμή το όνειρο της προσπάθειας… Να γείρουν λεύτεροι τούτοι και τα παιδιά τους… πως κάποτε σήκωσαν κεφάλι στη κατάντια τους… σύρθηκαν στ’ απόνερα της τρυφής τους… επαναστάτες της αγάπης… εξεγερμένοι της καλοσύνης… Στάθηκαν στην τορνευτή γαλάζια άκρη και φώναξαν με όλη τη δύναμη της φωνούλας τους στις σπηλιές των βουνών και στις χαραματιές των αστρικών κορυφογραμμών… φώναξαν παντού να κάνει αντίλαλο… Φώναξαν αδερφέ μου… φώναξαν!… ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΑ ΛΕΦΤΕΡΟΙ…
Φώναξε αδερφέ μου… φώναξε να κάνει αντίλαλο… φώναξε αδερφέ μου… και θα κάνει αντίλαλο!!… Φώναξε αδερφέ μου γιατί θα κάνει αντίλαλο!!!
Με όλη την αγάπη μου, τη φωνή μου και την έγνοια μου… καλή συνέχεια…!!!***

http://androutsou.wordpress.com/

 

Like Φόρτωση...

ΠΑIΓNΙΔΑΝΘΡΩΠΟΙ.ΑΝΘΡΩ-ΖΩΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩ-BOTS

Παιγνιδάνθρωποι, Ανθρώ-ζωα κ Ανθρω-bots

Θεοφάνης Ράπτης

Επιστημονικός Συνεργάτης

ΔΤΕ-ΕΚΕΦΕ «Δημόκριτος»

Είναι γνωστό ότι το πρώτο δείγμα αλαζονείας του ανθρώπου που δεν κατανοεί τη θέση του στο σύμπαν, γιατί δεν γνωρίζει τίποτε πραγματικά για αυτό, είναι η πεποίθηση του περί μη ύπαρξης οτιδήποτε ανώτερου πέραν του ιδίου.

Κατά τον ίδιο τρόπο, εάν αυτός οποτεδήποτε αντιληφθεί κάτι ανάλογο τότε δύο αντιδράσεις μόνο του απομένουν. Είτε να αποτραβηχτεί με τρόμο κουνώντας τα ξόανα κ τα σκύβαλα που έχει επινοήσει στον κόσμο του, τεχνολογικά κ μη για να το αποδιώξει, είτε να κινηθεί με πάθος προς αυτό επιδιώκοντας την ιδίαν αυτού εξύψωση.

Αυτή μόνον η αντίδραση διαχωρίζει τον νου όποιου είναι αρκετά ώριμος για να διακρίνει τη μεγάλη Σωκρατική αλήθεια κατά την οποία ουδέν ακόμη γνωρίζουμε αλλά κ ούτε πρόκειται ποτέ να εξαντλήσουμε το «Απείρατον» του αγνώστου, συμπεριλαμβανόμενου κ του εν δυνάμει εξελισσόμενου εαυτού μας – εάν κ εφ’ όσον διαθέτουμε τέτοιον.



Εξ αιτίας λοιπόν αυτού ακριβώς του κατ’ αρχήν δύστροπου κ κακότροπου χαρακτήρα που αναδύεται μέσω αυτής ακριβώς της καλλιέργειας μιας εντελώς αγενούς κ μισαλλόδοξης αλαζονείας που χαρακτηρίζει περισσότερο από όλα εκείνα ακριβώς τα μικρομεσαία στρώματα, τα πλέον αδαή κ αήθη για τα οποία ορθώς τοποθετήθηκε κάποτε ο γνωστός κοινωνιολόγος Ευάγγελος Λεμπέσης,

[http://users.uoa.gr/~nektar/arts/prose/evangelos_lempesis_idiots.htm ]

αλλά κ εξ αιτίας της έλλειψης άλλου τύπου εξελισσόμενου εσωτερικού εαυτού πλην εκείνου που προσβλέπει σε κοινωνική άνοδο «με κάθε μέσο κ όλα», εξ αιτίας λοιπόν όλων αυτών, είδαμε κατά τη διάρκεια του λεγόμενου «Μεταπολέμου» (1945 - 1990), την ανάδυση του υποκειμένου που μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως «Παιγνιδάνθρωπος» (Toy-boy).

Ο Παιγνιδάνθρωπος είναι η πιο χαρακτηριστική καρικατούρα της Θεαματικής κοινωνίας στο τελευταίο στάδιο της αποσύνθεσης της, κ αποτελεί μια γελοιογραφία μιας από τις πιο ανώτερες, αγνές κ αθώες εκφάνσεις του ανθρώπινου ψυχισμού, κ συγκεκριμένα του

«Homo Ludens» [ http://en.wikipedia.org/wiki/Homo_Ludens_(book) ].

Με βάση αυτήν ακριβώς την έντεχνα καλλιεργημένη χαρακτηροδομή, μπορεί κανείς πλέον να εμβαθύνει σχετικά άνετα στα υποτιθέμενα μυστήρια της λεγόμενης τέως Τρικομματικής, νυν Δικομματικής κ αύριο ανύπαρκτης συγκυβερνήσεως. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν προφανώς λάβει πολύ σοβαρά υπ’ όψιν τους την Ηρακλείτεια ρήση κατά την οποία «Αιών, παις εστί, πεσσεύων»!

Για τούτο ακριβώς κ αποφάσισαν ότι οι τύχες όλων μας μπορούν άνετα να αποφασιστούν δια της μεθόδου των «πεσσών», επαναφέροντας εξ άλλου στην επικαιρότητα το ρηθέν υπό των ρεμπετών «Δική μου είναι η Ελλάς, που τηνε βλέπεις κ γελάς, της λείπει το ‘να της το μάτι, που της το παίξανε στο ζάρι!»

Εάν δε, εξαντλήσω όλα τα αντι-παραδείγματα, απομένει μόνο ένα που μου τριβελίζει το νου, κ δεν είναι άλλο από εκείνο μιας τρομερής γυναίκας της οποίας το ήθος υπερέβαινε πολλών ανδρών. Ομιλώ για την ίδια μου την γιαγιά, η οποία αρχές του αιώνα υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την 3^η Δημοτικού για να σκάβει στα χωράφια, έχοντας άλλα επτά μικρότερα(!) αδέλφια να κρατήσει στη ζωή.

Πράγματι, πρέπει να ομολογήσω ότι κανένα αμνήμων πολιτικόν ανθρώ-ζωον κ κανένα γαϊδούρι αφιλότιμο δε φαίνεται να αναγνωρίζει πλέον από ποια ακριβώς προπολεμική Ελλάδα έφτασε ως εδώ, με πόσους νεκρούς κ υπό ποιες συνθήκες.

Αντίθετα, οι παιγνιδάνθρωποι εξαπλώνουν παντού τη διαβρωτική τους δραστηριότητα εξαλείφοντας κ τα τελευταία ίχνη λογικής κ σοβαρότητας, καταπατώντας κ απαξιώνοντας κάθε απόπειρα σοβαρής κ δημιουργικής εργασίας, αποδιώχνοντας κ το τελευταίο επιστημονικό δυναμικό της χώρας στην εξορία της Γερμανικής η Αγγλο-Σαξωνικής αγνωμοσύνης κ αρπακτικότητας.

Είναι αυτό άραγε προϊόν μιας κάποιας ύπουλης συνωμοσίας η απλά κ ξεκάθαρα, το λογικό κ συνεπές αποτέλεσμα όλης της ενορχήστρωσης του κόσμου από τους περιβόητους Αγγλο-Σάξωνες, «νικητές» του πολέμου κ μέγιστους προπαγανδιστές της καταναλωτικής-θεαματικής κοινωνίας «τους».

Στην πραγματικότητα όμως, στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο του διάχυτου θεάματος, οι συνέπειες είναι πολύ περισσότερες κ «προβλέπεται» να είναι κ πολύ χειρότερες για μια σειρά από λόγους που ο γράφων αποπειράθηκε να αναλύσει σε μια προηγούμενη μελέτη του με τον τίτλο «Τεχνο-Φεουδαρχία»

[http://technicaleducationforum.wikispaces.com/file/view/TEXNO%CE%A6EOY%CE%94APXIA.pdf ] 

Για να γίνω αρκούντως συγκεκριμένος, θα πρέπει να επαναλάβω εδώ μια προηγούμενη δήλωση μου σύμφωνα με την οποία, οι υποτιθέμενες «Κορπορατιβιστικές» (εταιρικά ελεγχόμενες) «οικονομίες» κ «δημοκρατίες»  του μέλλοντος θα μάθουν να λειτουργούν για μεγάλο διάστημα, υπό καθεστώς Έκτακτης Ανάγκης η ακόμη κ Καθεστώτος Πολιορκίας. Αυτή η κατάσταση βλέπουμε να αχνοφαίνεται ήδη στη Βραζιλία κ στην Τουρκία. Αυτό έχει δύο αιτίες, την μια χειρότερη από την άλλη. Θα ξεκινήσω από την απλούστερη, πλέον εύληπτη κ ως εκ τούτου λιγότερο απειλητική. 

Α) Το Παράδειγμα της Ρώμης: 

 Είναι γνωστό στους ιστορικούς ότι η περίφημη ιδιότητα του «Ρωμαίου Πολίτη» κ τα εξ αυτής απορρέοντα δικαιώματα, αρχικά δεν δίδονταν παρά μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις ακόμη κ σε άλλους κατοίκους της Ιταλίας. Σταδικά όμως, λόγω της πανευρωπαϊκής εξάπλωσης της Pax Romana, η Ρώμη υποχρεώθηκε να εγγράφει όλο κ περισσότερους Ρωμαίους πολίτες.

Αυτό αναδεικνύει μια βαθιά αντίθεση στο εσωτερικό της τότε αυτοκρατορίας η οποία σημάδεψε το τέλος της Δημοκρατίας ήδη από τον Καίσαρα κ μετά (4 π.Χ.). Πρόκειται για την αντίθεση ανάμεσα σε ένα διοικητικό κέντρο που παραμένει μια πόλη-κράτος κ όταν ακόμη έχει ήδη γίνει μια παγκόσμια αυτοκρατορία. Αυτό προσφέρει μια εξαιρετική αναλογία με τις σημερινές συνθήκες όπως θα επιχειρήσω να δείξω παρακάτω.

Ο λεγόμενος «μεταπολεμικός» κόσμος, επιχείρησε να εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς βασισμένο στην πειθαρχημένη παραγωγή κ κατανάλωση, με το καρότο της εξασφαλισμένης ευμάρειας των μεσαίων τάξεων. Για ποιους όμως το εξασφάλισε αυτό? Προφανώς για τους ανήκοντες στα θολά κ διαρκώς μεταβαλλόμενα όρια μιας πολυσύνθετης οικονομικής «αυτοκρατορίας» που περιελάμβανε τη Β. Αμερική κ την Κεντρική-Δυτική Ευρώπη ενώ ακολουθούσαν Ιαπωνία κ Β. Κορέα.

Στον υπόλοιπο κόσμο δεν έπαψαν να ανθούν, η φτώχεια, η υπανάπτυξη κ ο υποσιτισμός. Άλλωστε, ο πληθυσμός αυτής της υπεραναπτυγμένης αυτοκρατορίας, δεν έπαψε να είναι ένα μικρό μόνον κλάσμα του συνολικού πληθυσμού της Γης το οποίο μάλιστα μίκραινε περισσότερο αντί να μεγαλώνει!

Εάν, έστω κ χοντρικά, τοποθετήσουμε την αρχή της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης μέσα στη δεκαετία του 90, τότε θα αρχίσομε να βλέπουμε ένα περίεργο είδος «προβλήματος» να αναδύεται. Για παράδειγμα, εάν η νέα «αυτοκρατορία» πρόκειται σταδιακά να επικρατήσει παντού, με την σταδιακή ισοπέδωση όλων των ουσιαστικών διαφορών, τότε οι πάντες όλοι πρέπει να γίνουν πολίτες της, συμπεριλαμβανόμενων κ των πρώην εξαθλιωμένων μαζών που συνωστίζονταν στα σύνορα της.

Αλλά είναι φανερό ότι σε μια τέτοια περίπτωση, η «αυτοκρατορία» δε θα μπορέσει να διατηρήσει το ίδιο επίπεδο ευμάρειας για όλους. Πολύ απλά, κάτι τέτοιο θα απαιτούσε άλλους δύο πλανήτες σαν τη Γη, εάν λάβουμε σαν μέτρο το μέσο όρο κατανάλωσης της Β. Αμερικής για παράδειγμα. Η μόνη λύση που μπορεί να δοθεί σε πρώτη φάση θα είναι το «κούρεμα» αυτής ακριβώς της αρχικά υπεσχημένης καλοπέρασης με την συμπίεση των μεσαίων στρωμάτων. Με απλά λόγια, αν η Κίνα αποδειχθεί επιτυχημένο παράδειγμα, τότε πρέπει να γίνουμε όλοι ολίγον Κινέζοι! Σε δεύτερη φάση βέβαια, η «αυτοκρατορία» διαθέτει ένα πολύ ισχυρότερο όπλο το οποίο θα μπει αναπόφευκτα σε κίνηση μετά το στάδιο της πρώτης ισοπέδωσης.

Β) Κορπορατιβιστική Φεουδαρχία:  

Σε ένα γνωστό βιβλίο που μεταφράστηκε πρόσφατα στα Ελληνικά, περιγράφεται το πώς αναδύθηκε στον κόσμο η έννοια της Εταιρείας κ πως η επαναστατική αυτή σύλληψη –τον καιρό που ο καπιταλιστικός κόσμος ήταν όντως επαναστατικός – επέζησε μέχρι του σημείου να υπερβεί τα όρια των εθνών κ των συστημάτων διακυβέρνησης τους.

[http://www.cup.gr/Files/files/4-CompanyEnimerotikoApospasmaGiaGrafistes.pdf ]

Στις μέρες μας, οι Εταιρείες έφτασαν στο σημείο να ελέγχουν μικρούς αλλά αποτελεσματικότατους ιδιωτικούς στρατούς [http://www.thecraft.com/ ] (προσέξτε το σήμα των SS!), [http://academi.com/ ], [http://www.youtube.com/watch?v=0L9TOqmccTM ],

[  http://en.rian.ru/crime/20120919/176067373.html].

Σύντομα μάλιστα, προβλέπεται να αναλάβουν οι ίδιες κ τον έλεγχο του διαστήματος, πχ εδώ [http://www.planetaryresources.com/ ], κ εδώ [http://applicants.mars-one.com/ ]. Αν αυτά σας φαίνονται παιγνιδάκια, προωθείστε αυτό που βλέπετε 50 με 100 χρόνια μπροστά για να σας φύγει κάθε αμφιβολία. 

Ένα πράγμα που δύσκολα μαθαίνουν οι άνθρωποι εξ αιτίας της αλαζονείας τους, είναι ότι μεγάλο μέρος της ιστορίας δεν κυβερνιέται ούτε από τις τέλειες θεωρίες είτε των απόλυτων, μεσσιανικών Μαρξιστών, είτε των παλαιο-  κ νέο-φιλελεύθερων αλλά από τις επιστημονικά αποδεδειγμένες δυνάμεις του Χάους! Του ίδιου, στο οποίο, κατά τους αρχαίους οφείλουμε την γέννηση του σύμπαντος κόσμου μετά την συνεύρεση του με την Νύκτα!

Αν υποθέσουμε ότι δεν καταστρεφόμαστε από τα άπειρα συσσωρευμένα πυρηνικά, τότε η δεύτερη φάση του απελπιστικά αργά εξελισσόμενου παγκόσμιου οικονομικού πολέμου, θα αφορά την συμπύκνωση κ συνένωση όλων αυτών των αδιόρατων αλλά κ ήδη, τρομακτικά αποτελεσματικών τεχνολογιών για την εφαρμογή τους σε μαζικό επίπεδο, όχι όμως πλέον απλά σαν εργαλεία ελέγχου αλλά για κάτι πολύ περισσότερο.

Η πραγματική τάση πίσω από αυτό το σχέδιο είχε εκφρασθεί ήδη μετά το 2000 από τις Αναφορές του Ινστιτούτου Arlington το οποίο υποκρύπτει κ το λεγόμενο «Ινστιτούτο για τον Νέο Αμερικανικό Αιώνα».

[http://en.wikipedia.org/wiki/Project_for_the_New_American_Century ]

Πρόκειται για τις λεγόμενες αναφορές  NBIC (Nano –Bio –Info - Cogno) οι οποίες είναι προσβάσιμες μέσω της ιστοσελίδας (http://www.wtec.org/ConvergingTechnologies/) πάνω στην σύγκλιση των τεσσάρων τεχνολογιών «άξονα», δηλ. Νανοτεχνολογία, Βιοτεχνολογία, Πληροφορική και Γνωσιακές Επιστήμες (Έλεγχος Εγκεφάλου - Συνείδησης). Τελικό συμπέρασμα είναι ότι, ένας από τους σοβαρότερους λόγος για την  πλήρη απελευθέρωση του μη παραγωγικού κεφαλαίου δεν ήταν ότι οι Επικυρίαρχοι έγιναν τόσο ανόητοι ώστε να αφήσουν να καταστραφούν τα μέσα παραγωγής αλλά γιατί αντιμετωπίζουν ένα ανυπέρβλητο πρόβλημα το οποίο θα απαιτούσε ούτως η άλλως την εφαρμογή μιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης για να προωθηθεί. 

Πρόκειται για την πλήρη αδυναμία συνέχισης της οικονομικής παραγωγής μέσω των δυνάμεων της Αγοράς χωρίς πρώτα να έχει προηγηθεί η καθολική κ πλήρης μετάλλαξη του Ανθρώπινου Είδους στη βάση των τεσσάρων προαναφερθέντων τεχνολογιών!  Το πρόβλημα αυτό αναμενόταν ήδη να οξυνθεί περί τα μέσα του 21^ου αιώνα και οδηγεί αναγκαστικά στην διαίρεση του Ανθρώπου σε υπο-είδη με ελεγχόμενο μεταξύ τους ανταγωνισμό κ πρόσθετη πιθανή παραγωγή υπανθρώπων-εργατών. Άλλωστε, δεν πιστεύω να φαντάζεστε ότι η Εταιρική Αυτοκρατορία θα επιτρέψει στις μελλοντικές αποικίες εργατών στον Άρη η στους αστεροειδείς, να επαναλάβουν το «σφάλμα» που διέπραξαν οι Βρετανοί στη Β. Αμερική το …1775!

Μια μικρή γενετική μηχανική του νευρικού συστήματος όπως κ μια ειδική εξάρτηση από τα προϊόντα της  Εταιρείας θα είναι υπεραρκετή κ αυτό τους είναι ήδη γνωστό!.  (Λέγε με Monsanto!)

Όλα αυτά θα κάνουν βέβαια την απλή παρακολούθηση τηλεφωνικών κ άλλων συνομιλιών μέσω PRISM να μοιάζουν με ανέκδοτο. Στο μέλλον, θα προτιμάται η κατευθείαν παρακολούθηση των εγκεφάλων σας! Κ τότε, ένα μεγάλο μάτι θα εμφανισθεί στον ουρανό σας κ θα πει «Παιγνιδάνθρωπε, υπαριθ. 01…, κάνε ένα βήμα μπροστά!» κ αμέσως μετά θα σας εξηγήσει γιατί ξυπνάτε μέσα του έναν μικρό Πολ Ποτ! Καληνύχτα μικροί Κεμάλ, το μέλλον ήταν χθες…
attikanea.blogsot

 

ΘΗΣΕΑΣ.Η ΜΥΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΘΡΥΛΙΚΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ[Μέρος Γ΄]

Η ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΑΡΙΑΔΝΗΣ

Ο Θησέας πέρασε τη δοκιμασία του Λαβυρίνθου με επιτυχία, έσωσε τον εαυτό του και τους νέους και εξιλέωσε την Αττική. Είχε έρθει η ώρα της επιστροφής. Ο ήρωας πήρε μαζί του την Αριάδνη και την αδερφή της Φαίδρα, αχρήστευσε τα μινωικά πλοία για να γλιτώσει την καταδίωξη και απέπλευσε. Φεύγοντας από την Κρήτη, ο Θησέας έφτασε με τη συντροφιά του στο κοντινό νησάκι Δία ή στη Νάξο που τότε ονομαζόταν Δία. Ο σκοπός της στάσης αυτής έχει μείνει στη σκοτεινή πλευρά του μύθου, ίσως γιατί θεωρήθηκε κατά έναν παράξενο τρόπο αυτονόητος. Ίσως να θεωρήθηκε ότι έτσι θα εκπληρωνόταν το πεπρωμένο της Αριάδνης. Ο Θησέας ήταν σ’ αυτό το νησί ένας απλός περαστικός, ένα εμπόδιο στο σχέδιο του θεού. Πολλές αγγειογραφίες απεικονίζουν τον Θησέα να εγκαταλείπει το νησί διωγμένος από τη θεά Αθηνά, ενώ ο Διόνυσος απομακρύνεται με την Αριάδνη. Η κοιμισμένη (μήπως νεκρή;) Αριάδνη ανήκε δικαιωματικά στον θεό και ο θνητός ήρωας δεν είχε άλλη επιλογή από την αποχώρηση. Η Κυρά του Λαβυρίνθου έμεινε για τον Θησέα στη σφαίρα του ανέφικτου. Ο θεός-ταύρος παρά τη φαινομενική του ήττα στην Κρήτη, εμφανίζεται θριαμβευτής μπροστά στην θεϊκή του σύζυγο και την οδηγεί στον ουρανό, όπου το λαμπερό της στεφάνι παίρνει τη θέση του ανάμεσα στα άστρα ως «Βόρειος Στέφανος» ή λατινιστί «Corona Borealis».
Οι Κέλτες, σύμφωνα με όσα περιγράφει ο Ρόμπερτ Γκρέιβς, σ’ αυτόν τον αστερισμό τοποθετούσαν το σπειροειδές κάστρο της Αριάνρχοντ, το Caer Arianrhod. Σ’ αυτό το κάστρο, περίμεναν σαν σε κάποιο βασιλικό καθαρτήριο οι διαπρεπείς ψυχές μέχρι να κερδίσουν την ανάσταση. Ο Γκρέιβς αναφέρει μάλιστα ότι η παράδοση του Σπειροειδούς Κάστρου στη Βρετανία επιβιώνει σ’ έναν χορό της υπαίθρου που λέγεται «Πασχαλινός Λαβύρινθος». Οι ομοιότητες με τον ελληνικό μύθο του Λαβυρίνθου και της Αριάδνης είναι κάτι παραπάνω από προφανείς. Άραγε υπήρξε κάποτε μία συγκεκριμένη μυητική τεχνική που περιλάμβανε με κάποιο τρόπο τον αστερισμό του Βορείου Στεφάνου σε σχέση με τη λατρεία μίας σεληνιακής-χθόνιας θεάς και ήταν κοινή για Έλληνες και Κέλτες; Μήπως ο Θησέας υπήρξε το ελληνικό σύμβολο του ανθρώπου που κατάφερνε να βγει από τον Λαβύρινθο, να επιστρέψει από το Σπειροειδές Κάστρο, να γυρίσει από τον Άλλο Κόσμο όντας κάτι παραπάνω από άνθρωπος, όντας ήρωας;
Ο ήρωας όμως τελικά το μόνο που κατάφερε να κρατήσει από την θεία θηλυκή παρουσία που οδήγησε τα βήματά του πίσω στο φως ήταν το είδωλό της. Ο Θησέας κράτησε το ξόανο της Αφροδίτης το οποίο η Αριάδνη κουβαλούσε από τη στιγμή που άφησαν την Κρήτη σαν να επρόκειτο για το δικό της alter ego, όπως εύστοχα παρατηρεί ο Κερένυϊ. Σαν ζωντανή ανάμνηση κράτησε την Φαίδρα η οποία σχετίζεται με την φωτεινή και προσιτή στον άνθρωπο όψη της Αριάδνης. Η σκοτεινή και μυστική όψη της Αριάδνης/Αριάγνης ως Κρητικής Περσεφόνης μόνο από τον θεό μπορεί να γίνει θεατή εκτός μυστηρίων. Η φωτεινή όψη της Αριάδνης γίνεται φανερή και στο όνομα της Αίγλης, της κόρης του Πανοπέως (μήπως του Ήλιου;), για χάρη της οποίας ο Θησέας εγκατέλειψε την κόρη του Μίνωα σε μια άλλη εκδοχή του μύθου. Διάφορες διηγήσεις θέλουν την Αίγλη να ονομάζεται επίσης και Κορωνίς. Αυτό το όνομα έφερε και η ερωμένη του Απόλλωνα, η άτυχη μητέρα του Ασκληπιού που πέθανε πυρπολημένη, επειδή πρόδωσε τον θεό μ’ έναν θνητό, τον Ίσχυ. Ενδιαφέρον προκαλεί στον προσεκτικό παρατηρητή μία αγγειογραφία που απεικονίζει την αρπαγή κάποιας κοπέλας με το όνομα Κορώνα από τον Θησέα. Μήπως ο Θησέας ήταν εκείνος ο ‘ισχυρός’ θνητός που για χάρη του η μητέρα του Ασκληπιού απαρνήθηκε τον Απόλλωνα, όπως η Αριάδνη είχε απαρνηθεί τον Διόνυσο; Μ’ έναν παράξενο τρόπο ο αστερισμός του Βορείου Στεφάνου φέρνει τις δύο θεϊκές συντρόφους ακόμη πιο κοντά. Η Κορωνίς ή Κορώνη αντανακλάται στην λατινική ονομασία Corona Borealis. Ένα άλλο ενδιαφέρον σημείο είναι ότι ο αστερισμός φαίνεται στον ουρανό σαν να «στεφανώνει» τον αστερισμό του Οφιούχου που σχετίζεται με τον Ασκληπιό!

ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΕΝΘΙΜΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Ο Θησέας, αφήνοντας πίσω του την Αριάδνη, έφτασε με τους υπόλοιπους νέους στην Δήλο. Εκεί αφιέρωσε στον Απόλλωνα το ξόανο της Αφροδίτης που του είχε δώσει η Αριάδνη. Στη Δήλο λατρεύτηκε ως Αγνή Αφροδίτη. Αφού θυσίασε στον θεό, ο Θησέας χόρεψε με τους Αθηναίους νέους γύρω από τον Κερατώνα βωμό (που ήταν φτιαγμένος μόνο από αριστερά κέρατα!) έναν χορό που οι Δήλιοι ονόμασαν γέρανο. Ο χορός αυτός αποτελούσε μιμητική αναπαράσταση της σπειροειδούς διαδρομής του Λαβυρίνθου και ίσως να ήταν η ίδια η Αριάδνη που τον είχε πρωτοδιδάξει στον Θησέα. Αναχωρώντας από την Δήλο κατευθύνθηκαν επιτέλους προς την Αθήνα. Εξαιτίας της μεγάλης τους χαράς για την σωτηρία των νέων και την απαλλαγή της Αθήνας από τον φρικτό φόρο αίματος ή εξαιτίας της γενικής θλίψης που επικρατούσε μετά την απώλεια της Αριάδνης, ο Θησέας και οι σύντροφοί του ξέχασαν να αντικαταστήσουν το πένθιμο μαύρο πανί του πλοίου με το χαρμόσυνο λευκό που τους είχε δώσει ο ίδιος ο Αιγέας ως σύμβολο της ασφαλούς επιστροφής τους. Ο άτυχος βασιλιάς που ατένιζε τη θάλασσα περιμένοντας να φανεί το αθηναϊκό καράβι, βλέποντάς το να αρμενίζει με μαύρα πανιά δεν άντεξε τη θλίψη για τον υποδηλούμενο χαμό του γιου και μοναδικού του διαδόχου και έπεσε στο κενό. Κάποιες διηγήσεις αναφέρουν ότι γκρεμίστηκε από τον βράχο της Ακρόπολης, ενώ άλλες ότι έπεσε από το Σούνιο στη θάλασσα που από τη στιγμή εκείνη ονομάστηκε Αιγαίο Πέλαγος. Μ’ αυτή την τελευταία «θυσία» έκλεισε ο κύκλος της μινωικής ναυτικής κυριαρχίας και ξεκίνησε η εποχή της ακμάζουσας αθηναϊκής ναυτιλίας. Σε πολιτιστικό επίπεδο συντελέστηκε μία μεταφορά ηγεμονίας από την Κνωσό στην Αθήνα.
Κάποιοι αφηγητές αναφέρουν ότι υπήρχε ήδη μια γυναίκα που περίμενε την επιστροφή του Θησέα στην Αθήνα, η αμαζόνα Αντιόπη ή Ιππολύτη. Γενικά επικρατεί μία ασάφεια όσον αφορά τη χρονική διαδοχή των πολλών αρπαγών που διέπραξε ο Θησέας. Αυτό ίσως υποδηλώνει ότι οι τόσες αρπαγές γυναικών περιστρέφονταν ουσιαστικά γύρω από τον ίδιο πυρήνα και διηγούνταν τις αμέτρητες παραλλαγές της ίδιας ιστορίας. Ο Πλούταρχος, ωστόσο, αναφέρει ξεκάθαρα ότι μόνο αφού πέθανε η Αντιόπη πήρε ο Θησέας ως σύζυγο τη Φαίδρα. Η Αντιόπη, η αμαζόνα με το σεληνιακό όνομα, χάρισε στον Θησέα ένα γιο τον Ιππόλυτο, ο οποίος σφράγισε τον κύκλο αίματος του ταύρου, αφού ο θάνατος τον βρήκε με τη μορφή ενός ταύρου που αναδύθηκε από τη θάλασσα. Φαίνεται ταιριαστός θάνατος για κάποιον που απέρριψε τον έρωτα μιας πριγκίπισσας της Κνωσού, της μητριάς του Φαίδρας. Η Φαίδρα δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από την συνδεδεμένη με τον ταύρο μοίρα της που ήδη είχε σημαδέψει την Ευρώπη, την Πασιφάη και την Αριάδνη. Απελπισμένη μετά τον θάνατο του Ιππολύτου κρεμάστηκε παραδομένη στο τραγικό πεπρωμένο που φαίνεται ότι ακολουθούσε κάθε γυναίκα της οικογένειάς της.

Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΚΑΙ Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΣΤΟΝ ΑΔΗ

Ο Θησέας ήταν ήδη πενήντα ετών, όταν έγινε ο πρώτος άρπαγας και σύζυγος της Ελένης, ενώ εκείνη δεν είχε φτάσει ακόμη σε ηλικία γάμου. Αυτή την αρπαγή, ωστόσο, δεν την έφερε μόνος του εις πέρας, αλλά με τη συντροφιά του Πειρίθου, επιστήθιου φίλου του από τη Θεσσαλία. Αποτελούσαν μαζί ένα δίδυμο αντίστοιχο των Διοσκούρων. Κάποτε οι δυο φίλοι βρέθηκαν στη Σπάρτη, όπου ο Θησέας είδε την Ελένη να χορεύει στον ναό της Ορθίας Αρτέμιδος και πόθησε να την αποκτήσει. Ο ήρωας μετά την αρπαγή οδήγησε την νεαρή νύφη στις Αφίδνες, όπου και την άφησε υπό την φροντίδα της μητέρας του Αίθρας, ενώ εκείνος αναχώρησε μαζί με τον Πειρίθου για νέες περιπέτειες. Και στην πρώτη της αρπαγή η Ελένη στάθηκε αφορμή ενός αιματηρού πολέμου, καθώς τα αδέλφια της ήρθαν να τη διεκδικήσουν και ήρθαν σε σύγκρουση με τους υπερασπιστές των Αφιδνών. Ο Θησέας τότε απουσίαζε σε μια παράτολμη επιχείρηση στον Κάτω Κόσμο. Οι Διόσκουροι κατάφεραν να πάρουν πίσω την Ελένη και μαζί της την Αίθρα η οποία μάλιστα την ακολούθησε αργότερα στην Τροία.
Η κάθοδος του Θησέα και του Πειρίθου στον Άδη είχε ως αιτία και πάλι την αρπαγή μιας γυναίκας. Αυτή τη φορά όμως η ποθητή γυναίκα ήταν η φοβερή Περσεφόνη, η μυστική Κόρη, η ίδια η κυρία του θανάτου και της αναγέννησης. Ο Πλούταρχος προσπαθεί να συγκαλύψει το αδιανόητο μιας τέτοιας επιδίωξης γράφοντας ότι ο Θησέας και ο Πειρίθους επισκέφτηκαν τον βασιλιά των Μολοσσών στην Ήπειρο, Αϊδωνέα με σκοπό να αρπάξουν την θυγατέρα του που ονομαζόταν Κόρη(!). Είναι φανερό ότι ο Πλούταρχος θέλησε είτε να εκλογικεύσει και να δώσει ανθρώπινες διαστάσεις σ’ ένα εγχείρημα καθαρά αλλοκοσμικό είτε να αμβλύνει τις όποιες εντυπώσεις από μια επιδίωξη που φάνταζε τόσο ανόσια. Οι περισσότερες διηγήσεις πάντως αναφέρουν ξεκάθαρα ότι το παράτολμο ταξίδι του Θησέα και του Πειρίθου είχε ως προορισμό του τον Κάτω Κόσμο και ως σκοπό την αρπαγή της νύφης του Άδη. Αναφέρεται μάλιστα ότι εισήλθαν στο βασίλειο των νεκρών από μία είσοδο στο ακρωτήριο Ταίναρο. Με κάποιον τρόπο ξεγέλασαν τον βαρκάρη Χάροντα και κατάφεραν, αν και ζωντανοί, να περάσουν στην απέναντι όχθη. Στα ανάκτορα του Άδη τους υποδέχτηκε ο ίδιος ο Κύριος των νεκρών. Οι δύο ήρωες προσπάθησαν να τον παραπλανήσουν σχετικά με τις πραγματικές τους προθέσεις, αλλά ο θεός φάνηκε άξιος αντίπαλος στην πονηριά. Τους έβαλε να καθίσουν σε θρόνους σκαλισμένους στο βράχο, όσο εκείνος θα τους έφερνε δώρα φιλοξενίας. Το παντοδύναμο όπλο του θεού ήταν η λήθη. Η λήθη κράτησε τους δυο επίδοξους άρπαγες αιχμάλωτους σαν μαρμαρωμένους ή αλυσοδεμένους με αόρατα δεσμά. Αυτή τη φορά ο Θησέας δεν είχε τη βοήθεια του θεϊκού θηλυκού για να οδηγηθεί ξανά στο φως. Η Περσεφόνη δεν έκανε καν αισθητή την παρουσία της. Η σιωπή και η απουσία της καταδίκασαν τον Θησέα και τον Πειρίθου.
Φυσικά οι δύο ήρωες ήταν μυημένοι, αλλιώς δεν θα κατάφερναν να φτάσουν στο σημείο που έφτασαν. Ίσως όμως υπερτίμησαν τις ικανότητές τους, καθώς το εγχείρημα που αποφάσισαν να φέρουν εις πέρας να ταξιδέψουν, δηλαδή, ζωντανοί στο βασίλειο των νεκρών και να αρπάξουν τη βασίλισσά τους, προδίδει μια αλαζονεία. Σ’ αυτή την αποστολή κίνητρο δεν υπήρξε η σωτηρία της πόλης ούτε το κοινό καλό, αλλά ένα προσωπικό καπρίτσιο. Ο Θησέας μην έχοντας καμιά θεϊκή υποστήριξη απέμεινε εγκλωβισμένος, βυθισμένος στη λησμονιά. Η Περσεφόνη θα έμενε απρόσιτη για τον θρυλικό άρπαγα γυναικών. Το ίδιο απρόσιτη είχε μείνει ουσιαστικά και η Αριάδνη. Ο Ρόμπερτ Γκρέιβς εύστοχα παρατηρεί ότι η αποστολή του Θησέα στην Κρήτη και η κάθοδος στον Κάτω Κόσμο ‘αποτελούν τα δύο μέρη ενός και του αυτού συμφυρμένου μύθου’. Ο κρητικός Λαβύρινθος με τις επτά σπείρες, το κέλτικο σπειροειδές κάστρο της Αριάνρχοντ, η κατάβαση της Ίσιδος στον Κάτω Κόσμο μέσα από επτά στάδια και ο Κάτω Κόσμος του Άδη/Πλούτωνα και της Περσεφόνης αποτελούν πτυχές της ίδιας μυθολογικής παράδοσης.
Ο μυημένος Θησέας όμως έμελλε να μείνει γνωστός για μία μόνο θριαμβευτική έξοδο, αυτή από τον Κρητικό Λαβύρινθο. Η ύβρις που είχε διαπράξει με την εισβολή του στον Κάτω Κόσμο και κυρίως με την πρόθεσή του να απαγάγει την Περσεφόνη κι έτσι να διαταράξει την κοσμική ισορροπία δεν μπορούσε να μείνει ατιμώρητη. Ωστόσο, κάποια στιγμή ήρθε η σωτηρία στο πρόσωπο ενός άλλου μυημένου ήρωα, του Ηρακλή. Ο Ηρακλής μάλιστα, σύμφωνα με τον μύθο, μυήθηκε στα Ελευσίνια μυστήρια ύστερα από παρότρυνση του Θησέα. Συνάντησε τους δυο ήρωες, όταν κατέβηκε στον Άδη με σκοπό την αιχμαλωσία του Κέρβερου. Έσωσε τον καταδικασμένο Θησέα ελευθερώνοντάς τον από το βράχο, δεν μπόρεσε όμως να κάνει το ίδιο και για τον Πειρίθου. Ο πιστός φίλος του Θησέα είχε ήδη κατασπαραχθεί από τον Κέρβερο, τον τρικέφαλο φύλακα της πύλης του άλλου κόσμου.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ; ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ ΑΘΗΝΑΙΟΥ ΗΡΩΑ

Μετά τη διάσωσή του από τον Ηρακλή, ο Θησέας επέστρεψε στην Αθήνα, όπου η πολιτική κατάσταση ήταν έκρυθμη, λόγω της μακροχρόνιας απουσίας του ηγέτη της. Οι Αθηναίοι είχαν ήδη δυσαρεστηθεί με τον Θησέα, καθώς τους είχε οδηγήσει σε άσκοπες διαμάχες με τους Διόσκουρους που διεκδικούσαν την Ελένη, ενώ ο ίδιος δεν ήταν καν παρών για να υπερασπιστεί τα κεκτημένα του. Ερμηνεύοντας την ανάγκη του ήρωα για περισσότερη γνώση, δύναμη και περιπέτεια ως έναν απερίσκεπτο τυχοδιωκτισμό, ύψωσαν εναντίον του τείχη μίσους και αμφισβήτησης. Ίσως από τη δική τους οπτική να μην είχαν και τόσο άδικο. Ίσως ο Θησέας υπερτίμησε την ικανότητα του αθηναϊκού λαού για αυτοδιαχείριση, νομίζοντας ότι κάτι τέτοιο θα του άφηνε περιθώρια και για άλλες προσωπικές του επιδιώξεις. Απελπισμένος από την αδυναμία του να επιβάλει την πειθαρχία ακόμη και με τη βία, έφυγε για το νησί της Σκύρου. Εκεί, όπως περιγράφει ο Πλούταρχος, βρήκε το θάνατο από τον βασιλιά της Σκύρου Λυκομήδη ο οποίος τον έσπρωξε από την κορυφή ενός βουνού του νησιού στο κενό. Σ’ αυτή τη διήγηση του αποδίδεται ένας θάνατος αντίστοιχος με εκείνον του πατέρα του, Αιγέα. Τα υποτιθέμενα λείψανά του μεταφέρθηκαν πολύ αργότερα στην Αθήνα μετά από χρησμό της Πυθίας και τοποθετήθηκαν στο σημερινό Θησείο, το οποίο καθιερώθηκε ως τόπος λατρείας του ήρωα.
Ποτέ, ωστόσο, δεν βρέθηκε στη Σκύρο ή οπουδήποτε αλλού επίσημος τάφος ή έστω κάποιο μνημείο του Θησέα. Το τέλος του δίχως σαφή ίχνη παρά μόνο εκατοντάδες χρόνια αργότερα φαντάζει περισσότερο με εξαφάνιση παρά με θάνατο, όπως εύστοχα παρατηρεί ο Κερένυϊ. Ο Θησέας υπήρξε ο ήρωας που μυήθηκε στα Ελευσίνια και στα Κρητικά μυστήρια και ήρθε αμέτρητες φορές αντιμέτωπος με τις χθόνιες και αλλοκοσμικές δυνάμεις, καθώς και με την ίδια τη Μεγάλη Θεά της ζωής και του θανάτου σε διάφορες εκδηλώσεις της. Επιπλέον, ήταν ο μόνος άνθρωπος που στάθηκε μάρτυρας του αινιγματικού θανάτου (εξαφάνισης;) του Οιδίποδα. Ήταν εκείνος που με τη βοήθεια του θεϊκού έρωτα, ενώ κατέβηκε στα έγκατα της γης, έφτασε στα αστέρια και τη συμπαντική γνώση. Ένα τέλος σαν αυτό που του αποδίδεται μοιάζει παράταιρο, ακόμη και στα πλαίσια του μύθου. Μοιάζει σαν ένα τέλος δίχως σκοπό, κάτι που είναι οξύμωρο, αφού τέλος σημαίνει σκοπός. Μήπως αυτή η πτώση του Θησέα από τη βουνοκορφή στο κενό περιγράφει με κωδικό τρόπο μία εξέλιξη διαφορετική, ίσως μυστική και ακατανόητη για τους πολλούς; Μήπως επρόκειτο για την ύστατη μυητική πράξη και δοκιμασία; Γιατί όχι; Ίσως τελικά ο ήρωας να κατάφερε το οριστικό άλμα προς τα άστρα
ΠΗΓΗ idiotikasympanta.blogspot.com

ΘΗΣΕΑΣ.Η ΜΥΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΘΡΥΛΙΚΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ[Μέρος Β΄]

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΜΙΝΩΪΚΗ ΚΡΗΤΗ ΚΑΙ Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΥ

Ανάμεσα στα θύματα του μαραθώνιου ταύρου ήταν και ο γιος του βασιλιά Μίνωα, ο Ανδρόγεως. Άλλη διήγηση ήθελε τον Ανδρόγεω να πέφτει θύμα δολοφονίας, καθώς πήγαινε στη Θήβα για τους νεκρικούς αγώνες του Λαΐου. Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο θάνατός του αποδιδόταν σε δόλο των Αθηναίων και του Αιγέα ειδικότερα. Σύμφωνα με μία εκδοχή του μύθου, ο Ανδρόγεως διατηρούσε φιλικές σχέσεις και ίσως είχε συνάψει μυστική συμμαχία με τους Παλλαντίδες που απειλούσαν την εξουσία του Αιγέα. Μαθαίνοντας για το θάνατο του γιου του ο Μίνωας εκστράτευσε εναντίον της Αθήνας για να πάρει εκδίκηση. Ο ανελέητος πόλεμος σε συνδυασμό με διάφορες συμφορές (ξηρασία, πείνα, αρρώστιες) που έπεσαν στην Αττική και αποδόθηκαν σε θεϊκή τιμωρία, λύγισαν τους Αθηναίους. Ακολουθώντας τη συμβουλή της Πυθίας προσπάθησαν να εξευμενίσουν τον οργισμένο Μίνωα και συμφώνησαν να στέλνουν στην Κρήτη κάθε εννιά χρόνια εφτά νέους και εφτά νέες ως φόρο αίματος για τον νεκρό Ανδρόγεω. Οι δεκατέσσερις νέοι, σύμφωνα με την πιο διαδεδομένη διήγηση, κατέληγαν στον λαβύρινθο, όπου και κατασπαράζονταν από τον Μινώταυρο. Όσο ο Θησέας βρισκόταν στην Αθήνα, ήρθε η εποχή του τρίτου δασμού. Ο ήρωας τότε όχι μόνο ακολούθησε τους άτυχους νέους στην αβέβαιη μοίρα τους, αλλά τέθηκε και αρχηγός της αποστολής με σκοπό να εξοντώσει το απεχθές ταυροκέφαλο τέρας.
Ο αντίπαλος όμως που περίμενε τον Θησέα στην Κρήτη δεν έμοιαζε με κανέναν απ’ όσους είχε αντιμετωπίσει ως τότε. Ίσως μάλιστα το εγχείρημα για την εξόντωσή του να μην είχε στεφθεί με επιτυχία αν δεν είχε προσφέρει την βοήθειά της η Αριάδνη, κόρη του Μίνωα και της Πασιφάης, εγγονή του Ηλίου και αδελφή του Μινώταυρου. Η Αριάδνη, σύμφωνα με τις πιο διαδεδομένες διηγήσεις, ερωτεύτηκε τον Αθηναίο ήρωα που της υποσχέθηκε να την πάρει μαζί του στην Αθήνα και να την κάνει σύζυγο και βασίλισσά του και του έδειξε τον τρόπο για να βγει με ασφάλεια από τον Λαβύρινθο. Φαίνεται ότι ο αντίπαλος που καλούνταν να αντιμετωπίσει ο Θησέας δεν ήταν μόνο ο Μινώταυρος αλλά το σύμπλεγμα που δημιουργούσε ο Λαβύρινθος με τον Μινώταυρο στο εσωτερικό του. Όμως τι ήταν ο Λαβύρινθος και τι ο Μινώταυρος;
Η λέξη «λαβύρινθος» αντλεί την ετυμολογία της από τη λέξη «λάβρυς» που σημαίνει τον διπλό πέλεκυ, σύμβολο ισχύος της Μινωικής Κρήτης εξίσου σημαντικό με τα διπλά κέρατα του ταύρου, σε συνδυασμό με την κατάληξη –ινθος που σηματοδοτεί την έννοια του χώρου (βλ. Κόρινθος). Επομένως, ετυμολογικά ο Λαβύρινθος ήταν ο χώρος του διπλού πελέκεως και δεδομένης της στενής συμβολικής σχέσης του όπλου αυτού με τα κέρατα του ταύρου μπορεί να ειπωθεί ότι ο Λαβύρινθος ήταν ταυτόχρονα και ο χώρος του θεού ταύρου. Ο Όμηρος στην Ιλιάδα του, ωστόσο, περιγράφει τον Λαβύρινθο σαν έναν χορό που επινόησε ο Δαίδαλος για χάρη της Αριάδνης. Άλλες αναφορές τον περιγράφουν σαν τόπο χορού ή τόπο τέλεσης των ταυροκαθαψίων και των Κρητικών μυστηρίων. Το γεγονός ότι δεν έχει βρεθεί μέχρι σήμερα κάποιο αρχιτεκτόνημα που να μπορεί να αποδοθεί ως λαβύρινθος εύλογα δημιουργεί τη σκέψη ότι ο Λαβύρινθος ίσως ήταν περισσότερο μία κατάσταση σώματος και πνεύματος που επιτυγχάνονταν σε συγκεκριμένο χώρο και/ή με συγκεκριμένο τρόπο. Ο κλασικός λαβύρινθος πάντως που αναπαρίσταται σε μινωικά νομίσματα παρουσιάζεται να έχει επτά διαδρόμους που κινούνται σπειροειδώς και οδηγούν κατευθείαν στο κέντρο, χωρίς αδιέξοδα και τυφλές στροφές. Ο εισερχόμενος σε αυτόν δεν χρειάζεται να επιλέξει το σωστό μονοπάτι. Η μόνη επιλογή που του διατίθεται είναι αν θα εισέλθει ακολουθώντας το μοναδικό μονοπάτι. Οι επτά διάδρομοι τους οποίους έπρεπε κανείς να διασχίσει φέρνουν στο νου τα επτά στάδια απογύμνωσης που πέρασε η Ίσις κατά την κάθοδό της στον αιγυπτιακό Άδη. Δεν είναι καθόλου απίθανο ο Κρητικός Λαβύρινθος να υπήρξε μια μίμηση της καθόδου και της επακόλουθης ανόδου από τον Κάτω Κόσμο, μια τελετουργική διαδικασία θανάτου και αναγέννησης.
Αυτή την διαδικασία επόπτευε η Κυρά του Λαβυρίνθου. Η Αριάδνη ξέχωρα από τη θνητή ταυτότητά της είχε και μια θεϊκή που διακρινόταν από τη χαρακτηριστική διττότητα της θηλυκής αρχής. Είχε, επομένως, μία πλευρά φωτεινή και μία σκοτεινή. Ήταν ταυτόχρονα η πλέον άμωμη Αριάγνη ως υποχθόνια θεά και η διαυγής Αριδήλη ως ουράνια. Ήταν εκείνη που οδηγούσε τον μυούμενο στον θάνατο και εκείνη που του δίδασκε τον τρόπο για να επιστρέψει! Ήταν η Αριάδνη, λοιπόν, η αφιερωμένη στον Ταύρο, όπως η γιαγιά της Ευρώπη και η μητέρα της Πασιφάη η μόνη που είχε εξουσία στον χώρο του Ταύρου και μπορούσε να διδάξει τον Θησέα. Σύμφωνα με την πιο γνωστή διήγηση του προσέφερε τον διάσημο μίτο που θα τον οδηγούσε με ασφάλεια πάλι στο φως του ήλιου. Όμως οι απεικονίσεις του Λαβυρίνθου που τον παρουσιάζουν με μία μοναδική διαδρομή που εύκολα οδηγούσε πάλι στην έξοδο δικαιολογούν περισσότερο την μάλλον παλαιότερη εκδοχή που θέλει την Αριάδνη να δίνει στον Θησέα το φωτεινό στεφάνι της για να του δείχνει τον δρόμο μέσα στα ζοφερά σκοτάδια του Λαβυρίνθου/Άδη. Αυτό το στεφάνι ήταν δώρο από τον θεό στον οποίο ήταν αφιερωμένη και η πράξη της να το δώσει στον Θησέα αποκαλύπτει μία προδοσία. Η προδοσία, βέβαια, της Αριάδνης και ταυτόχρονα το πεπρωμένο της ολοκληρώθηκε τη στιγμή που έγινε συνεργός στο φόνο του αδελφού της, εγκατέλειψε οικογένεια και πατρίδα για να φύγει με τον όμορφο ξένο που της υποσχέθηκε γάμο και μια νέα ζωή. Η πορεία της υπήρξε ως ένα σημείο παράλληλη με αυτή της Μήδειας, της άλλης εγγονής του Ηλίου που σκότωσε τον αδελφό της, πρόδωσε τον πατέρα της και έφυγε μακριά από τη χώρα της για την αγάπη ενός ξένου.
Η άλλη πλευρά του μυστηρίου σχετίζεται με τον Μινώταυρο. Το αφύσικο αυτό πλάσμα που έγινε γνωστό ως ταύρος του Μίνωα είχε ένα όνομα ουράνιο. Λεγόταν Αστέριος και σ’ όλες τις απεικονίσεις του παρουσιάζεται με το σώμα του διάστικτο από άστρα. Με το ίδιο αυτό όνομα προσφωνούνταν και ο Διόνυσος σαν αγόρι και παιδί των μυστηρίων. Υπάρχει μάλιστα μια ενδιαφέρουσα αγγειογραφία την οποία μνημονεύει ο Κερένυϊ και η οποία απεικονίζει την Αριάδνη ως παραμάνα του μικρού Διονύσου. Ο Διόνυσος φαίνεται να ταυτίζεται στην ουσία του με τον Μινώταυρο. Στην Ήλιδα, μάλιστα, όπου η μινωική επιρροή υπήρξε έντονη, ο Διόνυσος λατρευόταν ξεκάθαρα ως ταύρος. Οι γυναίκες της Ήλιδας τον καλούσαν να έρθει κοντά τους με πόδι ταύρου και τον επικαλούνταν ως άξιο ταύρο (Μία πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση στον μύθο του θεού με το πόδι ταύρου παρουσιάζει ο Robert Graves στη «Λευκή Θεά» του). Ο Διόνυσος ήταν αυτός που είχε χαρίσει το λαμπερό στεφάνι στην Αριάδνη και αυτός που κρυβόταν ως πρόσωπο ταμπού στο κέντρο του Λαβυρίνθου. Σύμφωνα με μια αφήγηση που παραδίδει ο Υγίνος, υπήρξε θεϊκός σύζυγος της Αριάδνης πριν αυτή γνωρίσει τον Θησέα. Αποτελούσαν μαζί το βασιλικό ζευγάρι των Κρητικών μυστηρίων με τη διπλή υπόστασή τους, την υποχθόνια και την ουράνια. Οδηγούσαν όσους μυούνταν, στην ένωση με το θείο. Την ίδια δοκιμασία έπρεπε να περάσει και ο Θησέας για να σώσει τον εαυτό του και τον τόπο του. Σκοτώνοντας τον Μινώταυρο θυσίασε τον γήινο ταύρο-εαυτό του και αφού πέρασε το κατώφλι του θανάτου, αντίκρισε τον Αστέριο, τον θείο/Διονυσιακό αναγεννημένο στην υπέρτατη γνώση εαυτό του με τη μορφή του ουράνιου, συμπαντικού παιδιού. Έτσι -πάντα υπό την καθοδήγηση της Κυράς του Λαβυρίνθου και το φως του θεϊκού στεφανιού της- αναδύθηκε μ’ έναν στροβιλιζόμενο και εκστατικό χορό καινούργιος και ολοκληρωμένος....Συνεχιζεται

ΘΗΣΕΑΣ.Η ΜΥΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΘΡΥΛΙΚΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ[Μέρος Α΄]

ΘΗΣΕΑΣ: Η μυητική πορεία του θρυλικού βασιλιά της Αθήνας

ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ

Ο ήρωας για τους αρχαίους Έλληνες υπήρξε σύμβολο υπέρβασης και εξύψωσης, ενσάρκωση της ικανότητας του ανθρώπου να έρθει σε επαφή με τη θεϊκή πλευρά του και να εκπληρώσει την βαθύτερη και αληθινή φύση του. Ο τοπικός ήρωας, ιδιαίτερα, αποτελούσε για την εκάστοτε περιοχή σύνδεσμο της φυλής με το θείο, έναν μεσάζοντα και προστάτη, καύχημα για τον λαό και τη γη που τον γέννησε, φορέα αιώνιας δόξας.
Το ηρωικό γένος δικαίως θεωρήθηκε θεία σπορά. Επρόκειτο κυριολεκτικά για εξαιρετικούς ανθρώπους. Ήταν οι λαμπρές εξαιρέσεις, οι πρωτοπόροι που ξεστράτιζαν από το κοπάδι και ακολουθούσαν τα δύσβατα μονοπάτια. Μέσα στη συνήθη τραγικότητά τους οι ήρωες ήταν οι λυτρωτές, αυτοί που μέσα από τη γνώση και τον συνεπαγόμενο πόνο και τη δυστυχία, μέσα από το θάνατο έβγαιναν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θριαμβευτές και σημάδευαν τον τόπο και τους ανθρώπους πέρα από το χρόνο, πέρα από τις αβύσσους του ανθρώπινου είναι, στα τρίσβαθα της κάθε ανθρώπινης ύπαρξης, εκεί που ανασαλεύει άλλοτε αδύναμα και άλλοτε αποφασιστικά η λαχτάρα για τους ανοιχτούς ορίζοντες, την έξαψη του κινδύνου, το μεθύσι της μάχης, τη σαγήνη της γνώσης, όταν η ψυχή αναγνωρίζει την αληθινή της πατρίδα, το δρόμο και την περιπέτεια.
Ο τοπικός ήρωας της Αθήνας, ο ημίθεος βασιλιάς της πόλης των πολλών φυλών, ο Θησέας, αποτελούσε για την Αθήνα ταυτόχρονα προστάτη της πόλης και λυτρωτή, πολιτικό και κοινωνικό μεταρρυθμιστή, ύψιστο μύστη, πολιτιστικό ηγέτη (λέγεται ότι αναδιοργάνωσε τα Παναθήναια και θέσπισε τα Ίσθμια), ισχυρό βασιλιά και προπαντός θεϊκό γέννημα άξιο λατρείας. Ο Θησέας ήταν εκείνος που αποκάλεσε για πρώτη φορά την πόλη με το όνομα «Αθήναι», αφού είχε ενώσει τις διάσπαρτες και αντιμαχόμενες αθηναϊκές φυλές και εκείνος που έθεσε τα θεμέλια του δημοκρατικού πολιτεύματος. Υπήρξε ο κατεξοχήν ηγέτης-θεσπιστής. Ο Θησέας ήταν όμως μια πιο περίπλοκη μορφή. Όσο φημισμένος ήταν για τα κατορθώματά του στις μάχες με διάφορους εχθρούς, άλλο τόσο ξακουστή ήταν η φήμη του ως άρπαγα γυναικών. Αυτή ειδικά η ιδιότητά του είναι συνυφασμένη περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη με την πορεία του Θησέα προς τη γνώση και τη μύηση.

ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ




Η μυθική διαδρομή που χαράζουν τα ίχνη του Θησέα έχει ως αφετηρία την Τροιζήνα όπου βασίλευε ο σοφός Πιτθέας. Σ’ αυτόν κατέφυγε ο άτεκνος Αθηναίος βασιλιάς Αιγέας για να του ερμηνεύσει έναν χρησμό της Πυθίας. Ο Αιγέας την είχε επισκεφθεί προκειμένου να μάθει πως θα μπορούσε να αποκτήσει τον πολυπόθητο διάδοχο του θρόνου του, καθώς όλες οι μέχρι τότε προσπάθειές του είχαν αποβεί άκαρπες. Εκείνη του απάντησε «να μην λύσει το πόδι που προεξέχει από τον ασκό προτού φτάσει στην Αθήνα». Ο Πιτθέας αναγνωρίζοντας το πραγματικό νόημα του χρησμού που ήταν να μη συνευρεθεί με γυναίκα προτού φτάσει στην Αθήνα, τον προέτρεψε –απατηλά σύμφωνα με κάποιες διηγήσεις – να σμίξει με την κόρη του Αίθρα.
Η σύλληψη του Θησέα έγινε στο νησάκι Σφαιρία το οποίο μπορεί να προσεγγίσει κανείς και με τα πόδια από τη στεριά πατώντας επάνω σε μια σειρά από σκοπέλους. Μετά τον ιερό γάμο της Αίθρας το νησάκι ονομάστηκε Ιερά. Ο μύθος που θέλει πραγματικό πατέρα του Θησέα τον Ποσειδώνα διηγείται ότι την ώρα που περνούσε η Αίθρα πάνω από τους σκοπέλους για να συναντήσει τον Αιγέα δέχθηκε το θαλάσσιο αγκάλιασμα του θεού και συνέλαβε τον ήρωα προτού σμίξει με τον θνητό σύζυγό της. Σύμφωνα με μια άλλη διήγηση, η Αίθρα οδηγήθηκε στη Σφαιρία ύστερα από ένα όνειρο που της έστειλε η θεά Αθηνά, προκειμένου να προσφέρει θυσία στο πνεύμα του νεκρού ηνιόχου του Πέλοπα, Σφαίρου ή Μυρτίλου του οποίου το μνήμα υποτίθεται ότι βρισκόταν επάνω στο νησάκι. Τόσο η σφαίρα όσο και η μυρτιά συμβόλιζαν την γαμήλια ένωση.
Στους μύθους για την γέννηση του Θησέα πρωταγωνιστούν ο Ποσειδώνας και η Αθηνά, δύο θεοί άρρηκτα συνδεδεμένοι με την πόλη της Αθήνας. Μετά τη σειρά των χθονίων βασιλέων φαντάζει πολύ ταιριαστός ο ερχομός ενός βασιλιά γεννημένου από τη θάλασσα με τη συγκατάθεση βέβαια της προστάτιδας θεάς. Ακόμη και οι θνητοί γονείς του αποτελούν καθρεφτίσματα των δύο θεών στο γήινο επίπεδο. Το όνομα του Αιγέα φανερώνει θαλάσσια φύση, καθώς η αίγα υπήρξε αρχαιότατο σύμβολο για τα κύματα της θάλασσας. Φαίνεται ότι ο Αθηναίος βασιλιάς υπήρξε ένα είδος αντανάκλασης του θεού Ποσειδώνα στον κόσμο των θνητών. Και η Αίθρα όμως που το όνομά της σημαίνει το ουράνιο φως, ως ιέρεια της θεάς Αθηνάς αποτελεί μία σωσία και αντιπρόσωπό της στη γη.
Ο Αιγέας πριν φύγει από την Τροιζήνα άφησε το σπαθί του και ένα ζευγάρι πέδιλα σ’ ένα κοίλωμα κάτω από έναν τεράστιο βράχο παραγγέλλοντας στην Αίθρα, αν γεννούσε γιο που θα μπορούσε μεγαλώνοντας να σηκώσει το βράχο και να πάρει αυτά τα αντικείμενα, να τον στείλει στην Αθήνα. Ο Θησέας πέρασε την παιδική του ηλικία απόλυτα προστατευμένος στο παλάτι του παππού του Πιτθέα. Ήταν όμως ένα παιδί που ανυπομονούσε να μεγαλώσει και να ριχτεί σε περιπέτειες. Όταν κάποτε ο Ηρακλής επισκέφθηκε την Τροιζήνα, ο μικρός τότε Θησέας δε δίστασε να επιτεθεί στη λεοντή του ήρωα νομίζοντάς την για αληθινό θηρίο, ενώ οι συνομήλικοί του για τον ίδιο λόγο έτρεξαν να κρυφτούν. Αφήνοντας πίσω του την παιδική ηλικία, ο Θησέας επισκέφθηκε τον ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς όπου αφιέρωσε, σύμφωνα με το έθιμο, τις παιδικές μπούκλες του. Όταν επέστρεψε στην Τροιζήνα, έμαθε από την μητέρα του για τον Αιγέα, ανασήκωσε τον βράχο, πήρε τα τοποθετημένα εκεί κειμήλια και ετοιμάστηκε να ταξιδέψει για την Αθήνα και να διεκδικήσει τη θέση του εκεί ως γιος και διάδοχος του βασιλιά.
Από την Τροιζήνα προς την Αθήνα μπορούσε να ταξιδέψει κανείς τόσο από τη θάλασσα όσο και από τη στεριά. Η Αίθρα και ο Πιτθέας προσπαθούσαν μάταια να πείσουν τον Θησέα να ακολουθήσει τον ασφαλή θαλάσσιο δρόμο. Εκείνος γνωρίζοντας τους κινδύνους, θεωρούσε ότι θα ήταν ντροπιαστικό να ακολουθήσει τον εύκολο δρόμο, ενώ του δινόταν μια θαυμάσια ευκαιρία να αποδείξει την ανδρεία του. Ο πρώτος αντίπαλος στο δρόμο του ήταν ο Περιφήτης, γιος του Ηφαίστου τον οποίο συνάντησε στην Επίδαυρο. Αυτός ο σχεδόν θεϊκός αντίπαλος λεγόταν και Κορυνήτης, καθώς χρησιμοποιούσε για όπλο του ένα σιδερένιο ρόπαλο (κορύνα) που του είχε χαρίσει ο πατέρας του. Το όνομα «Περιφήτης» που σημαίνει «ο περιώνυμος» ταιριάζει, κατά τον Κερένυϊ, στον άρχοντα του Κάτω Κόσμου. Πράγματι όλοι οι κίνδυνοι που βρέθηκαν στο δρόμο του Θησέα ουσιαστικά προσωποποιούν συνεχόμενες αναμετρήσεις με το υποχθόνιο στοιχείο, δίνοντας την αίσθηση μίας μυητικής εμπειρίας του ήρωα. Ο Θησέας βγήκε νικητής από την πρώτη του σύγκρουση με τις χθόνιες δυνάμεις σκοτώνοντας τον Περιφήτη με το ίδιο του το ρόπαλο, το οποίο και πήρε στη συνέχεια μιμούμενος τον Ηρακλή που πήρε το δέρμα του λιονταριού της Νεμέας. Σε συμβολικό επίπεδο απορρόφησε τη δύναμή του και συνέχισε το δρόμο του ισχυρότερος.
Ο επόμενος σταθμός του Θησέα ήταν στον Ισθμό της Κορίνθου, όπου και εξόντωσε τον Σίνη τον επονομαζόμενο Πιτυοκάμπτη, γιο του Ποσειδώνα ή του Πολυπήμονος (πιθανώς άλλη μία προσωνυμία του Άδη). Ο Σίνης όφειλε το παρατσούκλι του στη συνήθειά του να εξολοθρεύει τους άτυχους διαβάτες δένοντάς τους σε δύο γειτονικά πεύκα, τα οποία αφού πρώτα είχε λυγίσει, άφηνε να επανέλθουν στην αρχική τους θέση με αποτέλεσμα να ξεσχίζονται τα σώματά τους. Και αυτόν ο Θησέας πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα. Όσο βρισκόταν ακόμη σε κορινθιακό έδαφος και συγκεκριμένα στην περιοχή που ονομαζόταν Κρομμυών, ο Θησέας ήρθε αντιμέτωπος με ένα τρομερό θηρίο, τέκνο του Τυφώνα και της Έχιδνας, την γουρούνα Φαιά. Όπως υποδεικνύει και το όνομά της που σημαίνει «σκοτεινή», επρόκειτο για ένα ον του Κάτω Κόσμου (θηλυκούς χοίρους θυσίαζαν προς τιμήν της Δήμητρας και της Κόρης στα Ελευσίνια Μυστήρια). Η καταγωγή του, εξάλλου, δηλώνει περισσότερο μία χθόνια στοιχειακή δύναμη παρά ένα κοινό ζώο.
Αφού εξολόθρευσε και την Φαιά, ο Θησέας προχωρώντας έφτασε σε ένα επικίνδυνο σημείο της διαδρομής του που το διαφέντευε ο Σκείρων, τις λεγόμενες Σκειρωνίδες Πέτρες. Ο Σκείρων θεωρούνταν ληστής, αλλά φαίνεται ότι επρόκειτο μάλλον για ένα genius loci, ένα ον που κυριαρχούσε στην περιοχή και ήταν ένα με τον ασβεστολιθικό εκείνο τόπο, όπως υποδηλώνει και το όνομά του (Σκείρων-σκύρον = ασβεστόλιθος). Σύμφωνα με την πιο διαδεδομένη εκδοχή, ο Σκείρων ζητούσε από τους περαστικούς να του πλύνουν τα πόδια και, ενώ εκείνοι έσκυβαν, τους γκρέμιζε με κλοτσιές κάτω στη θάλασσα όπου και τους κατασπάραζε μία τεράστια χελώνα η οποία επίσης θεωρείται ζώο του Κάτω Κόσμου. Βρήκε όμως και αυτός το θάνατο από τον Θησέα και έγινε ο ίδιος τροφή για τη χελώνα. Στην ιερή Ελευσίνα ο Θησέας συνάντησε άλλη μία χθόνια στοιχειακή οντότητα, τον Κερκυόνα. Κερκυών σημαίνει «αυτός που έχει ουρά» και ίσως επρόκειτο για ένα πλάσμα αντίστοιχο με τον Κέκροπα που ήταν μισός άνθρωπος και μισός φίδι. Ο Κερκυών προκαλούσε τους ξένους σε έναν αγώνα πάλης και τους έπνιγε με ένα θανατηφόρο αγκάλιασμα. Νικήθηκε και αυτός από τον νεαρό Θησέα και μάλιστα, σύμφωνα με μία διήγηση, παρουσία της θεάς Δήμητρας. Στην κοντινή περιοχή του Ερινεού όπου έλαβε χώρα η αρπαγή της Περσεφόνης από τον Άδη και φύτρωνε η ιερή για τα ελευσίνια μυστήρια αγριοσυκιά (Ερινεός = αγριοσυκιά) παραμόνευε τον Θησέα ο θάνατος με την μορφή του Δαμάστη πιο γνωστού ως Προκρούστη. Ο Προκρούστης αρέσκονταν να θανατώνει τους διαβάτες προσπαθώντας να τους ταιριάξει στο αποτρόπαιο κρεβάτι του είτε τεντώνοντάς τους είτε κόβοντας τα μέλη που προεξείχαν. Ο Θησέας τον ανάγκασε να ξαπλώσει σ’ αυτό το κρεβάτι όπου δοκίμασε τον ίδιο φρικτό θάνατο που μέχρι πρότινος χάριζε στους άλλους.

Η ΑΦΙΞΗ ΤΟΥ ΕΞΑΓΝΙΣΜΕΝΟΥ ΗΡΩΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
   Ύστερα από όλους αυτούς τους προφανέστατα τελετουργικούς φόνους, ο Θησέας είχε ανάγκη καθαρμού. Το καθήκον αυτό ανέλαβαν άνδρες από τη γενιά των Φυταλιδών που καλωσόρισαν τον ήρωα στο σημείο που η Ιερά Οδός διασχίζει τον ποταμό Κηφισό. Οι Φυταλίδες στα πλαίσια του εξαγνισμού προσέφεραν εξιλαστήριες θυσίες στον Μειλίχιο Δία, τον Δία του Κάτω Κόσμου ολοκληρώνοντας την πρώτη επαφή του ήρωα με το χθόνιο στοιχείο. Μετά τον εξαγνισμό του ο νεαρός Θησέας ήταν έτοιμος να μπει στην Αθήνα και να διεκδικήσει την θέση του βασιλικού διαδόχου έχοντας ως διακριτικά του τα σανδάλια, καθώς και το πατρογονικό ξίφος βαμμένο με το αίμα τόσων ισχυρών αντιπάλων. Είχε περάσει επιτυχώς την πρώτη του μυητική δοκιμασία και είχε γίνει άξιος αναγνώρισης. Έφτασε, ωστόσο, στην Αθήνα ως ξένος.
Εκείνη την εποχή βρισκόταν στην Αθήνα ως σύντροφος του Αιγέα η μάγισσα της Κολχίδας, η Μήδεια. Η ταυτότητα του ξένου ήταν ολοφάνερη για την εγγονή του Ήλιου με τις υπερκόσμιες δυνάμεις. Φοβούμενη ότι ο νεοφερμένος αλλά πρωτότοκος γιος θα διαδεχόταν τον Αιγέα στον θρόνο εξοβελίζοντας από τα βασιλικά προνόμια τον δικό της γιο, έπεισε τον Αθηναίο βασιλιά να θανατώσει τον ξένο προσφέροντάς του μία κούπα με δηλητηριασμένο κρασί κατά τη διάρκεια ενός θυσιαστικού δείπνου. Τη στιγμή της προσφοράς ο Θησέας τράβηξε το ξίφος του δήθεν για να τεμαχίσει το κρέας και ξαφνικά άστραψε στα μάτια του Αιγέα η αναγνώριση που τον έκανε να σπρώξει μακριά το κύπελλο με το δηλητήριο. Η Μήδεια τότε, σύμφωνα με μια διήγηση, εξαφανίστηκε μαζί με το γιο της μέσα σ’ ένα πυκνό σύννεφο. Σε μια τέτοια θεϊκή γυναίκα δεν θα περιμέναμε να αποδοθεί μια λιγότερο εντυπωσιακή έξοδος! Αυτή πάντως δεν θα ήταν η μόνη συνάντηση του ήρωα με μια εγγονή του Ηλίου, με τη διαφορά ότι, ενώ η Μήδεια απείλησε τη ζωή του, εκείνη η δεύτερη, η Αριάδνη θα έκανε τα πάντα για να τη σώσει.
Ο Θησέας έγινε γρήγορα αποδεκτός από το λαό ως Αθηναίος βασιλικός απόγονος και διάδοχος, αλλά σφετεριστές του θρόνου δεν έπαψαν να υπάρχουν. Ο νέος εχθρός φάνηκε στο πρόσωπο του Πάλλαντα και των πενήντα γιων του, των λεγόμενων Παλλαντιδών. Ο Θησέας πληροφορήθηκε από έναν κήρυκα των Παλλαντιδών για μια ενέδρα που του είχαν στήσει και παραφυλάσσοντάς τους κατάφερε να εξοντώσει πολλούς από αυτούς, ενώ οι υπόλοιποι διασκορπίστηκαν. Ο κήρυκας είχε το όνομα Λεώς (=λαός). Ο Θησέας, λοιπόν, με τη βοήθεια του «λαού» εξασφάλισε την κυριαρχία του στην Αττική. Έχοντας απαλλαγεί από τους εγχώριους εχθρούς που επιβουλεύονταν τη ζωή και την εξουσία του ο Θησέας ξεκίνησε για να αντιμετωπίσει ένα θηρίο που λυμαινόταν την περιοχή του Μαραθώνα. Το θηρίο αυτό ήταν ένας ταύρος που σύμφωνα με μία εκδοχή ήταν ο ίδιος εκείνος που αναδύθηκε από τη θάλασσα στη γη της Κρήτης και άναψε αφύσικο πόθο στην καρδιά της βασίλισσας Πασιφάης. Εκείνο τον ταύρο είχε φέρει ο Ηρακλής στον Μαραθώνα ύστερα από εντολή του Μίνωα. Η αποστολή αυτή του Θησέα φαίνεται να μοιάζει περισσότερο με μια διαδικασία προετοιμασίας για την αναμέτρηση με τον Μινώταυρο που ήταν ο καρπός της ένωσης της Πασιφάης με τον ταύρο. Ο Θησέας με απίστευτη επιδεξιότητα, ανάλογη με αυτή που επεδείκνυαν οι νεαροί Κρήτες στα ταυροκαθάψια, τιθάσευσε τον θεόσταλτο ταύρο και τον έφερε ζωντανό στην Αθήνα, όπου και τον θυσίασε στο βωμό του Δελφινίου Απόλλωνα. Έτσι εγκαινιάζεται η καταλυτική παρουσία του ταύρου στη ζωή του ήρωα, μια παρουσία που θα συνόδευε τόσο αυτόν, όσο και τις θεϊκές πριγκίπισσες της Κρήτης σε μια τραγική, παράλληλη πορεία. Λέγεται, μάλιστα, πως τα πρώτα νομίσματα που έκοψε ως βασιλιάς της Αθήνας έφεραν στη μια τους όψη μία ταυροκεφαλή. Τόσο στενή έμελλε να είναι η σχέση του ήρωα με το θεοποιημένο ζώο. ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...