ΓΚΡΙΖΟΙ ΛΥΚΟΙ..Μέρος Δ΄

Γιουσούφ Ακτσουρά (1876 -1935)

Γεννήθηκε στο Ουλιάνοβσκ, στη δυτι¬κή όχθη του Βόλγα. Σε ηλικία δύο ετών, έχασε τον πατέρα του, ενώ πέντε χρόνια αργότερα, μαζί με τη μητέρα του αναχώ¬ρησαν για την Κωνσταντινούπολη, όπου και έζησε μετέπειτα. Έλαβε την αρχική εκπαίδευση στα σχολεία της Οθωμανι¬κής Αυτοκρατορίας, και το 1895 εισήχθη στην Ακαδημία Πολέμου, της Κωνσταντινούπολης. Μετά την αποφοίτηση του, έλαβε μία θέση στο Γενικό Επιτελείο , θέση η οποία θα του εξασφάλιζε την αναρρίχηση του στη στρατιωτική ιεραρ¬χία της Αυτοκρατορίας, καθότι εκεί φοι¬τούσαν οι καλύτεροι και οι πιο φιλόδοξοι νέο» της εποχής του. Εντούτοις, προτού περατώσει την εκπαίδευση του, κατηγο¬ρήθηκε ότι ανήκε σε μία μυστική κοινό¬τητα, η οποία εναντιωνόταν στον Αμπντοολχαμίντ, με συνέπεια να εξορι¬στεί στη Φεζάνη της Λιβύης» Από εκεί, το 1889, αυτός και ο Αχμέτ Φερίτ, ο καλύτε¬ρος του φίλος, δραπέτευσαν και κατόπιν αναχώρησαν για το Παρίσι. Στη Γαλλία, διέμεινε επί τέσσερα χρόνια, διάστημα το οποίο υπήρξε σημείο καμπής για τη με¬τέπειτα ζωή του, διότι επηρεάστηκε από τον δυτικό τρόπο σκέψης και τα ιδεολο¬γικά ρεύματα της εποχής.

Ως εκ τούτου, εγκατέλειψε τη στρατιωτική σταδιοδρο¬μία του και ασχολήθηκε με ακαδημαϊκής φύσεως ζητήματα. Άλλωστε, είχε την ευ¬καιρία να γνωρίσει ιδίοις όμμασιν τη γαλ¬λική κουλτούρα, και να μάθει τη Γαλλική. ΄Ηταν εκείνη η περίοδος κατά την οποία συνειδητοποίησε τη δυναμική του εθνικι¬σμού. Το 1903, αναχώρησε από το Παρίσι και επέστρεψε στην αρχική εστία του, δηλαδή στη Ρωσία, όπου έγραψε το κα¬λύτερο έργο της ζωής του, που έφερε τον τίτλο «Τρεις Τύποι Πολιτικής». Στο έργο του αυτό, πραγματεύεται τρεις πιθανές επιλογές για το μέλλον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας: είτε εμμονή στον Οθωμανισμό, είτε πολιτική ένωση των μουσουλμάνων, είτε εθνική ένωση των Τούρκων, συμπεριλαμβανομένων των τουρκόφωνων - τουρκογενών της Ρωσι¬κής Αυτοκρατορίας. Για εκείνη την εποχή, οι ιδέες του θεωρήθηκαν επαναστατικές, ενώ η πλειοψηφία των Οθωμανών Τούρ¬κων, είτε τις αγνόησε είτε τις απέρριψε. Μόνον κατά την περίοδο 1908 - 1918, οι ιδέες του βρήκαν αντίκτυπο σε άλλους Τούρκους, και οι οποίες αποτέλεσαν τη μαγιά του τουρκικού εθνικισμού. Κατόπιν, ο Ακουι εξέδωσε το περιοδικό «Τουρκική Χώρα», που αποτέλεσε σημαία του Παντουρκισμού και το οποίο, από το 19(1 έως το 1917, κατέστη το πιο ευρέως διαδεδομένο έντυπο μεταξύ των Τούρκων, που προωθούσαν την εθνική τους ταυτότητα. Άλλωστε, στο περιοδικό έγραφε για τον σκοπό του τουρκικού εθνικισμού, και απευθυνόταν σε όλους τους Τούρκους, απανταχού της γης. Με¬ταξύ των ιδεών και των ισχυρισμών που προέβαλλε μέσω του εντύπου του, ήταν η πίστη του ότι το νέο έθνος θα πρέπει να αναπτύξει την εθνική οικονομία του, προκειμένου να διατηρήσει την εθνική του συνείδηση, καθώς και το ότι ήταν επιβεβλημένη η ολική μεταρρύθμιση των θεσμών του κράτους, σύμφωνα με τις επιταγές ενός προγράμματος ολικής Δυτικοποίησης. Στο νεοσύστατο τουρκικό κράτος, μετά το 1923, υπήρξε σημαίνουσα προσωπικότητα, διετέλεσε καθηγητής πανεπιστημίου, ενώ παράλληλα συνέχισε να επηρεάζει την ιδεολογική κατεύθυνση και εξέλιξη της νέας τουρκικής πολιτικής οντότητας.

Ισμαήλ Γκασπρίνσκι (1851 -1914)

Στην Τουρκία, είναι γνωστός και με την τουρκική διατύπωση του επωνύμου του, ως Ισμαήλ Γκασπίραλι. Το όνομα του προέρχεται από το χωριό Γκάσπρα, της Κριμαίας. Υπήρξε δημοσιογράφος και συγγραφέας. Τα έργα του επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό την ενότητα και την πολι¬τιστική ταυτότητα της τουρκικής κοινό¬τητας στη Ρωσία. Εναντιώθηκε τόσο στον Πανσλαβισμό, όσο και στον ισλαμικό αναχρονισμό. Ο Γκασπρίνσκι σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή της Μόσχας, και το 1871 ταξίδεψε στη Βιέννη και στο Πα¬ρίσι, όπου ήρθε σε επαφή με φιλελεύθε¬ρους Οθωμανούς πρόσφυγες. Στο Παρί¬σι, διετέλεσε για κάποιο διάστημα γραμ¬ματέας του Τουργκένιεφ. Μετά την πάρο¬δο τριών ετών, επέστρεψε στην πατρίδα του, την Κριμαία, ενώ λίγα χρόνια αργότε¬ρα, το 1878, εξελέγη δήμαρχος του Μπα-χτσέσαράι. Τον επόμενο χρόνο, του απα¬γορεύθηκε να εκδώσει μία εφημερίδα, με αποτέλεσμα να αναλάβει καθήκοντα απε¬σταλμένου ρωσικής εφημερίδας. Εκεί, δράττοντας την ευκαιρία, έγραψε μία σειρά άρθρων για πολιτιστικά προβλήματα που αντιμετώπιζαν (τουλάχι¬στον, όπως αυτός θεωρούσε) οι μου¬σουλμάνοι Τούρκοι της Ρωσίας. Πάντως, το 1883, του επετράπη να εκδώσει τη δι¬κή του, δίγλωσση (στα Ρωσικά και στα Τουρκικά) εφημερίδα, η οποία -συν τω χρόνω- κατέστη η πιο διαδεδο¬μένη τουρκική εφημερίδα της Ρωσίας.

Ο Γκασπρίνσκι, χρησιμοποίησε την εφημερίδα για να «περάσει» τις-θέσεις του περί Παντουρκισμού, καθώς επίσης να συμβάλει, με τον τρόπο του, στην προώθηση δυτικών ιδεών. Αφιέρωσε όλον τον χρόνο του στο νέο του δημι¬ούργημα, για χάρη του οποίου ταξίδεψε πολλές φορές στη Μέση Ανατολή και σε διάφορες τουρκικές κοινότητες της Ρω¬σίας. Επιπρόσθετα, υπήρξε ενεργός υπο¬στηρικτής της αποκαλούμενης «Νέας Μεθόδου» στην εκπαίδευση.

Νιχάλ Ατσ.ζ (1905 -1975)

Τούρκος συγγραφέας, υπέρμαχος της ιδεολογίας του Παντουρκισμού. Ήταν γνωστός για τις ακραίες εθνικιστικές του απόψεις, χαρακτηρίστηκε ως σωβινιστής, και συμμετείχε ενεργά στην εκστρατεία του εναντίον των Τούρκων κομμουνι¬στών. Τον χαρακτήριζε η στροφή στις προ-ισλαμικές σαμανιστικές τουρκικές παραδόσεις. Για τον Ατσίζ, Ο ισλαμισμός δεν είχε καμία θέση στην ιδεολογία του Παντουρκισμού. Το 1922, εισήλθε στην Ιατρική Σχολή του Στρατού, από την οποία, ωστόσο, απομακρύνθηκε το 1925 για πειθαρχικά παραπτώματα, τα οποία ο ίδιος και οι οπαδοί του, αποδίδουν στην πολιτική του θέση. Μετά τη διαγραφή του από την Ιατρική Σχολή, εργάζεται για τρεις μήνες ως αναπληρωτής καθηγητής στο γνωστό, την εποχή εκείνη, Λύκειο του Καμπάτας, στην Κωνσταντινούπολη. Το 1926, εγγράφηκε στο Παιδαγωγικό Τμήμα της Φιλολογικής Σχολής του Πα¬νεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης, όμως μία εβδομάδα μετά κλήθηκε προς στράτευσιν, γεγονός που τον ανάγκασε να παρατείνει τις σπουδές του μέχρι το 1930, οπότε και αποφοίτησε. Στο Πανεπι¬στήμιο, διακρίθηκε για τις απόψεις του και κέρδισε την εύνοια του καθηγητή του, Φουάντ Κιοπρουλού, διακεκριμένη προσωπικότητα της τουρκικής διανόησης της εποχής.

Εργάστηκε μέχρι το 1944, ως φιλόλογος σε διάφορα ιδιωτικά λύκεια, και απολύθηκε δύο φορές διωκόμενος για τη δράση του. Το 1944, κάθησε στο εδώλιο του κατηγορουμένου, στην περί¬φημη δίκη των Τουρανιστών. Καταδικά¬στηκε σε εξήμισι χρόνια φυλάκισης και, αφού παρέμεινε έγκλειστος για περίπου ενάμιση χρόνο, αποφυλακίστηκε κατόπιν αθωωτικής αποφάσεως του Στρατιωτικού Εφετείου. Τις περιόδους 1933 - 1934,1943 - 1944, εξέδωσε εθνικιστικό περιοδικό.

Από το 1950 έως το 1952, διηύθυνε περιοδικό. Μέσα από την αρθρογραφία του στα περιοδικά αυτά, ο Νιχάλ Ατσίζ επετίθετο αδιακρί¬τως όχι μόνον απέναντι σε ολόκληρο το φάσμα της Αριστεράς και των μαρξιστι¬κών ρευμάτων που βρίσκονταν σε άνοδο τη δεκαετία του 70, αλλά και εναντίον του πολιτικού κόσμου στο σύνολο του, γεγονός που προκάλεσε την καταδίκη του σε Ι5μηνη ποινή φυλάκισης. Μετά την καταδίκη του, κινητοποιήθηκαν οι εθνικι¬στικοί κύκλοι που τον υποστήριζαν, και επέτυχαν να του χορηγηθεί, στις 22 Ια¬νουαρίου του 1974, αμνηστία από τον Πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας, Φαχρί Κορουτούρκ. Πέθανε στις II Δε¬κεμβρίου του 1975, από έμφραγμα. Αφη¬σε πλούσιο συγγραφικό έργο, που περι¬λαμβάνει πολιτικές αναλύσεις, δοκίμια, διηγήματα και ποίηση.

Κάσγκαρλι Μαχμούντ

Τούρκος γλωσσολόγος του 11ου αιώ¬να. Από τους πρώτους και σημαντικότε¬ρους μελετητές της τουρκικής γλώσσας, σε μία εποχή που οι Τούρκοι βρίσκονταν υπό την έντονη επιρροή του ισλαμικού πολιτισμού και κατ' επέκτασιν η παρου¬σία της αραβικής και περσικής γλώσσας στον χώρο όπου κυριαρχούσαν, ήταν ισχυρή. Το κορυφαίο έργο του «Ντι-βάν-ι
Λουγκότ-ιτ Τουρκ» (Οΐνδη-ϊ Ι-υρί-ϊτ ΤυΓκ), αποτελεί μία συγκριτική μελέτη των διαφόρων τουρκικών διαλέκτων, δίνει πληροφορίες για το κοινωνικό υπόβαθρο των τουρκογενών λαών της εποχής και τις περιοχές όπου έζησαν, και περιλαμβά¬νει λεξικό. Το έργο συγκαταλέγεται μετα¬ξύ των πιο παλιών και, ταυτόχρονα, των πλέον αξιόπιστων πηγών αναφοράς των ερευνητών της Τουρκολογίας.

Ντενχέ Κορκούτ και Ογούζοι

Ο Ντεντέ Κορκούτ (Γέρο-Κορκούτ), υπήρξε δημιουργός επικών μύθων, ο οποίος μέσα από το έργο του μεταλαμπάδευσε σημαντικά στοιχεία για την ιστορία των Ογούζων της Βορειοανατο¬λικής Ανατολίας. Η εποχή που έζησε, τοποθετείται μεταξύ του 9ου και του ΙΙου αιώνα. Το όνομα του αναφέρεται και ως Κορκούτ Ατά, και γενέτειρα του θεωρείται η περιοχή κοντά στις εκβο¬λές του ποταμού Σιρ-Ντέργκι, στη λίμνη Αράλη, στην Κεντρική Ασία. Σύμφωνα με τους θρύλους, απολάμβανε μεγάλης εκτιμήσεως και εμπιστοσύνης μεταξύ των Ογούζων, και του αποδίδονταν με¬ταφυσικές ικανότητες. Οι Ογούζοι θεω¬ρούνται ένας από τους σημαντικότε¬ρους κλάδους των τουρκογενών πληθυ¬σμών. Οι Ογούζοι είναι οι πρόγονοι των νοτιοδυτικών Τούρκων, συμπεριλαμβανομένων των σημερινών Τούρκων της Τουρκίας, και θεωρούνται ένας από τους σημαντικότερους κλάδους των τουρκογενών πληθυσμών. Οι Ογούζοι μετακινήθηκαν από την Κεντρική Ασία προς τη Μεσοποταμία και τη Μικρά Ασία, τον 9ο αιώνα μ.Χ. Από τον 14ο αι¬ώνα και έπειτα, οι Ογούζοι υπήρξαν οι γενάρχες διαφόρων τουρκογενών κρατι¬δίων όπως των Σελτζούκων και των Οθωμανών, αργότερα. Πατρίδα των Ογούζων θεωρείται το Τουρκιστάν, δη¬λαδή η Κεντρική Ασία, απ' όπου μετακι¬νήθηκαν δυτικά, και χαρακτηρίζονται από τους Τούρκους εθνικιστές, ως «οι αγνότεροι των Τούρκων» από πλευράς φυλετικής καθαρότητας, γλώσσας και πολιτισμού. Το κύριο χαρακτηριστικό των Ογούζων ήταν η νομαδική στρατιω¬τική ζωή, και είχαν σχεδόν μηδενική πα¬ρουσία στον χώρο των Τεχνών, των Γραμμάτων και του Πολιτισμού, εν γένει.

Μεχμέχ Εμιν Γιουρντάκουλ (1869 -1944)

Από τους ιδρυτές της Τουρκικής Εστίας και πρωτεργάτης, μαζί με τους Αχμέτ Αγάογλου και Γιουσούφ Ακτσουρά, στην έκδοση του περιοδικού «Τουρκική Χώρα». Υπήρξε ένας από τους πλέον σημαντικούς Τούρκους λογοτέχνες, και εκπρόσωπος του ρεύ¬ματος της Εθνικής Λογοτεχνίας. Υποστήριξε την ιδέα του Τουρκισμού, ένα¬ντι των θεωριών του Ισλαμισμού και του Οθωμανισμού Υπηρέτησε στην Οθωμα¬νική Αυτοκρατορία ως υψηλόβαθμος κρατικός υπάλληλος. Εντάχθηκε στην Επιτροπή Ενώσεως και Προόδου των Νεό¬τουρκων, αλλά στη συνέχεια διαφώνησε μαζί τους. Το 1921, εγκατέλειψε την υπό συμμαχικό έλεγχο Κωνσταντινούπολη, πέρασε στη Μικρά Ασία και εντάχθηκε στο κίνημα του Κεμάλ. Εξελέγη πέντε φορές βουλευτής. Γεννήθηκε και πέθανε στην Κωνσταντινούπολη.

Αχμέτ Αγάογλου (1868 -1939)

Σημαντικός εκπρόσωπος του ρεύμα¬τος του Τουρκισμού. Γεννήθηκε το 1868, στην πόλη Σούσα του Αζερμπαϊτζάν. Σπούδασε στη Σορβόννη, στη Νομική Σχολή και στο Τμήμα Ιστορίας και Λο¬γοτεχνίας. Στο Παρίσι, ήλθε σε επαφή με στελέχη της Επιτροπής Ενώσεως και Προόδου. Επέστρεψε στο Αζερμπαϊτζάν και αρ¬θρογράφησε κατά των Ρώσων σε εφη¬μερίδες. Ίδρυσε την οργάνωση «Ντιφαΐ» με στόχο την απόσχιση των Τούρκων του Καυκάσου από τη Ρωσία. Στην Οθωμανική Αυτο¬κρατορία μετέβη μετά την επανάσταση των Νεότουρκων. Συνέχισε την αρθρο¬γραφία του σε εφημερίδες και έγινε αρχισυ¬ντάκτης σε εφημερίδα. Συμμετείχε ενεργά στο κίνημα του Παντουρκισμού συνεργαζόμενος με τους Πουσούφ Ακτσουρά, Ζιγιά Γκιοκάλπ και Μεχμέτ Εμίν Γιουρντάκουλ. Μετά τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέ¬μου, στάλθηκε εξορία στη Μάλτα από τους Άγγλους. Το 1921, εντάχθηκε στο κίνημα του Κεμάλ, ωστόσο μετά τον Μικρασιατικό Πόλεμο, ήλθε σε σύγκρουση με τους Κεμαλιστές και συμμετείχε στο βραχύβιο Ελεύθερο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, του οποίου η δράση απαγορεύ¬θηκε από την κυβέρνηση. Συγκρούστηκε με τον Ισμέτ Ινονού και αποσύρθηκε από την πολιτική. Επέστρεψε στο ακα¬δημαϊκό του έργο, στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης, όπου παρέμει¬νε μέχρι τη συνταξιοδότηση του, το 1933. Πέθανε στην Κωνσταντινούπολη, στις 19 Μαίου του 1919.

Χαμντουλάχ Σουηχί Τανρίοβερ (1885 -1966)

Πολιτικός και συγγραφέας. Επί της προεδρίας του, οι Τουρκικές Εστίες βρέθηκαν στην αιχμή της δράσης τους. Υπήρξε πρόεδρος τους τις περιόδους 1912 - 1931, 1949 -1959 και 1961 -1965. Το 1920 και το 1925, χρημάτισε δύο φορές Υπουργός Παι¬δείας, και αργότερα εστάλη ως πρεσβευτής της χώρας του στο Βουκουρέ¬στι. Δια της διπλωματικής οδού, κατόρ¬θωνε να πείθει τους εκάστοτε υψηλά ισταμένους και τις κυβερνήσεις, να συ¬νεισφέρουν με οποιονδήποτε τρόπο στους σκοπούς της Τουρκικής Εστίας. Από τα έδρανα της Εθνοσυνέλευσης, εργάστηκε για την υιοθέτηση του εθνι¬κού ύμνου της Τουρκίας, σε ποίηση του Μεημέτ Ακίφ Έρσοϊ. Από τη Μεταπολί¬τευση του 1946 έως το 1957, εξελέγη βουλευτής, συνεργαζόμενος με το Δη¬μοκρατικό Κόμμα. Πέθανε στις 10 Ιουνί¬ου του 1966, στην Κωνσταντινούπολη.

Χαλιντέ Εντίπ Αντίβαρ (1884 -1964)

Πρωτοπόρος λογοτέχνις όχι μόνον του τουρκικού εθνικισμού, αλλά και του γυναικείου κινήματος στην Τουρκία. Συνεργάστηκε με τους Ζιγιά Γκιοκάλπ, Γιουσούφ Ακτσουρά και τον Αχμέτ Αγάοφλου, στην Τουρκική Εστία. Λογοτεχνι¬κά, διακρίθηκε πρώτη φορά το 1912, με το μυθιστόρημα της «Νέο Τουράν» , στο οποίο διατυπώνει τις απόψεις της για την ίδρυση ενός νέου εθνικού τουρκικού κράτους. Σημαντικός στην πορεία του τουρκικού εθνικισμού, θεωρείται ο λόγος που εκφώνησε, το 1919, στην Κωνσταντινούπολη, κατά της απόβασης των ελληνικών δυνάμεων στη Σμύρνη.

Διαφώνησε με τον Κεμάλ Ατατούρκ και αυτοεξορίστηκε. Εγκαταστά¬θηκε και πάλι στην Τουρκία μετά τον θάνατο του Κεμάλ, το 1939. Από το 1940, άρχισε να εργάζεται στο Πανεπι¬στήμιο της Κωνσταντινούπολης, ως επι¬κεφαλής της έδρας Αγγλικής Φιλολο¬γίας. Το 1950, εξελέγη ανεξάρτητη βου¬λευτής, συνεργαζόμενη με το Δημοκρα¬τικό Κόμμα. Πέθανε το 1964. Στο πλού¬σιο συγγραφικό της έργο, κυριαρχεί έντονα το τουρκικό εθνικό στοιχείο.
Φουστ Κιοπρουλου (1890 -1966)

Ιστορικός και πολιτικός που συνδέθηκε με τις τουρκιστικές οργανώσεις. Από τον Μάιο του 1950 έως τον Δεκέμβριο του 1955, συμμετείχε στις κυβερνή¬σεις του Αντνάν Μεντερές. Από την αρ¬χή της κυβερνητικής του θητείας έως τον Απρίλιο του 1955, χρημάτισε Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας. Μετά το πραξικόπημα της 27ης Μαΐου 1960, κα¬τηγορήθηκε και συνελήφθη για τα Σεπτεμβριανά - το πογκρόμ εναντίον του Ελληνισμού της Πόλης. Αποφυλακίστη¬κε τον Ιανουάριο του 1961. Είχε πλούσιο συγγραφικό έργο.

Ντεβλέτ Μπαχτσελί (1948 -)

Ο νυν ηγέτης του Κόμματος Εθνικι¬στικής Δράσης (ΜΗΡ), Ντεβλέτ Μπα¬χτσελί, γεννήθηκε το 1948, στην επαρχία Οσμάνιγε της Νότιας Τουρκίας, και προέρχεται από μια μεγάλη οικογένεια Τουρκομάνων. Ολοκλήρωσε την πρωτο¬βάθμια εκπαίδευση εκεί, τη δευτερο¬βάθμια στην Κωνσταντινούπολη, και την τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Άγκυρα, και συγκεκριμένα στη Σχολή Οικονομι¬κών και Εμπορικών Επιστημών. Από νω¬ρίς εντάχθηκε στο κίνημα των Γκρίζων Λύκων. Ανέλαβε τη θέση του Γενικού Γραμματέα της Εθνικής Τουρκικής Ομο¬σπονδίας Φοιτητών, κατά το χρονικό διάστημα 1970 - 1971. Το 1972, ξεκίνησε την ακαδημαϊκή του πορεία ως διδά¬σκων στη σχολή όπου φοίτησε, ενώ συγχρόνως υπήρξε και ένας από τους ιδρυτές και προέδρους της Ένωσης Ιδε¬αλιστών Χρηματιστών και Οικονομολό¬γων. Απέκτησε το διδακτορικό του τίτ¬λο στην Οικονομολογία, και συνέχισε την ακαδημαϊκή του καριέρα στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπι¬στημίου Γκαζί.

Μετά το πραξικόπημα της 12ης Σεπτεμβρίου του 1980, στάθηκε στο πλευ¬ρό των στελεχών του ΜΗΡ και των Εστιών των Ιδεαλιστών. Στις 17 Απριλίου του 1987, έπειτα από έκκληση του ιστο¬ρικού ηγέτη των Γκρίζων Λύκων, Αλπαρσλάν Τουρκές, εγκατέλειψε τη θέση του στο Πανεπιστήμιο και έγινε μέλος της Διοίκησης, και αργότερα διετέλεσε Γενι¬κός Γραμματέας του κόμματος. Ανέλα¬βε, επίσης, διάφορες θέσεις στο Κόμμα

της Εθνικιστικής Δράσης, όπως βοηθός αρχηγού του κόμματος, μέλος της Κε¬ντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής, αρχη¬γός της συμβουλευτικής ομάδας του αρχηγού του κόμματος, κ.ά. Στις 6 Ιουλί¬ου του 1597, μετά τον θάνατο του Τουρ¬κές, εξελέγη Πρόεδρος του ΜΗΡ. Ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί κατάφερε να συ¬σπειρώσει το εθνικιστικό κίνημα και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, να απαλλά¬ξει το κόμμα του από τις βαριές κατη¬γορίες για εγκληματικές ενέργειες, του κοινού Ποινικού Δικαίου, που βάρυναν τους Γκρίζους Λύκους, όπως αποκαλύ¬φθηκαν από το σκάνδαλο του Σου-σουρλούκ. Στις εκλογές του 1999, το κόμμα της Εθνικιστικής Δράσης ήλθε δεύτερο (17,98%), και ο Ντεβλέτ Μπα¬χτσελί ανέλαβε Αντιπρόεδρος στην κυ¬βέρνηση συνασπισμού υπό τον Μπουλέντ Εζτεβίτ, ηγέτη του Κόμματος Δη¬μοκρατικής Αριστεράς. Στις εθνικές εκλογές του 2002, το κόμμα του δεν μπόρεσε να περάσει το όριο του 10% που προβλέπει ο εκλογικός νόμος, προ-κειμένου να εισέλθει στην τουρκική Εθνοσυνέλευση, λαμβάνοντας το 8,36% των ψήφων.

Ο Δρ. Ντεβλέτ Μπαχτσελί επανεξε¬λέγη Πρόεδρος του ΜΗΡ, από το συγέδριο του κόμματος, στις 5 Νοεμβρίου του 2000 και στις 12 Οκτωβρίου του 2003

Τα γεγονότα του Αυγούστου του 1996

Η δράση των Γκρίζων Λύκων στο τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος, έγινε με τον χειρότερο τρόπο αισθητή και συνάμα φανερή στην οικουμένη, μέσα από τα τραγικά γεγονότα του 1996, και συγκεκρι¬μένα, μέσα από τις στυγνές δολοφονίες του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού, τον Αύγουστο του 1996. «Αγέλες» Γκρίζων Λύκων είχαν μεταφερθεί στα κα¬τεχόμενα, ύστερα από απόφαση του Ντενκτάς, στο πλαίσιο της λήψης «επι¬πρόσθετων» μέτρων, ώστε να αντιμετωπι¬στεί η ειρηνική πορεία των μοτοσικλετι¬στών στην Κυρήνεια. Την επομένη της στυγνής δολοφονίας των δύο Ελληνοκυ¬πρίων ηρώων, διάφοροι κύκλοι δήλωναν πως η δράση των Γκρίζων Λύκων δεν συνδεόταν με το τουρκικό κράτος, για να διαψευσθούν οικτρά στο μέλλον, όταν απεκαλύφθη πως ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Σολωμού, ήταν ο αντι¬στράτηγος ε.α. Χασάν Κουντακσί, τότε διοικητής των κατοχικών δυνάμεων στην Κύπρο.
Η Κυπριακή Ομοσπονδία Μοτοσικλε¬τιστών είχε ανακοινώσει, στις αρχές του 1996, ότι θα προέβαινε στην οργάνωση μιας αντικατοχικής πορείας, με αφετερία το Βερολίνο και προορισμό την Κυρή¬νεια. Στις 2 Αυγούστου του 1996, η πορεία ξεκίνησε από την Πύλη του Βραδεμβούργου, στο Βερολίνο. Στην Κύπρο, οι μοτο¬σικλετιστές έφθασαν στις 10 Αυγούστου, αφού εν τω μεταξύ είχαν διανύσει μια με¬γάλη απόσταση, η οποία περιελάμβανε αρκετές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Αξίζει να αναφερθεί ότι δεν παρέλειπαν να ενη¬μερώνουν τον Τύπο για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την Τουρκία, σε αρκετές στάσεις τους στην Ευρώπη.

Τα γεγονότα του Αυγούστου του 1996 στην Κύπρο, κατέδειξαν με τον χειρότερο τρόπο τη δράση των Γκρίζων Λύκων στα κατεχόμενα.


Από την πλευρά τους, οι Τούρκοι εξεστόμιζαν απειλές εναντίον της σωματικής τους ακεραιότητας, γεγονός που θορύβη¬σε τις κυπριακές Αρχές. Επιπρόσθετα, το ψευδοκράτος του Ντενκτάς είχε λάβει έκτακτα μέτρα στη γραμμή αντιπαράτα¬ξης, και είχαν δοθεί αυστηρά εντολές στον κατοχικό στρατό, να ανοίγει πυρ σε όποιους επιχειρούσαν να περάσουν στα κατεχόμενα. Η ιστορία κατέδειξε πως τα έκτακτα ή επιπρόσθετα μέτρα Ασφαλεί¬ας του κατοχικού καθεστώτος, δεν ήταν τίποτα περισσότερο παρά ομάδες Γκρί¬ζων Λύκων, οι οποίοι κατέφθασαν στα κατεχόμενα με πλοία, τα ναύλα των οποί¬ων είχε πληρώσει η Τουρκία, όπως άλλω¬στε δήλωσε και ο πατέρας του δολοφονηθέντος Σολωμου Σολωμού, Σπύρος Σολωμού. Πάντως, βάσει του αρχικού προ¬γραμματισμού, στις II Αυγούστου του 1996, 7.000 μοτοσικλετιστές θα πραγμα¬τοποιούσαν την αντικατοχική πορεία προς την Κυρήνεια.

Οι ιθύνοντες της κυ¬πριακής κυβέρνησης, προσπάθησαν να ματαιώσουν την πορεία, καθότι υπήρχε διάχυτη η αγωνία μήπως οι Τούρκοι προέβαιναν σε πράξη κατάληψης της νεκρής ζώνης. Ωστόσο, ευθύς εξαρχής, οι μοτοσικλετιστές είχαν δηλώσει τον ειρηνικό χαρακτήρα της πορείας τους, και είχαν εκφράσει την αποφασιστικότητα τους να πραγματοποιήσουν την πορεία έως την Κυρήνεια. Κατά τη διάρκεια της καθόδου τους από την Ευρώπη στην Κύπρο, είχαν συναντήσει αρκετά εμπόδια, που σκοπό είχαν την παρενόχληση τους, έως και τη ματαίωση της πορείας. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν πρόθυμοι να εγκαταλείψουν την προσπάθεια στην Κυρήνεια, δηλαδή στον τελικό προορισμό τους. Εν τω με¬ταξύ, η πορεία τους παρεξέκκλινε του αρχικού σχεδιασμού. Θα ξεκινούσαν από τη Δερύνεια και θα πορεύονταν κατά μήκος της γραμμής αντιπαράταξης, αποφεύγοντας τις Βρετανικές Βάσεις. Έπειτα, μία ομάδα μαζί με ξένους, θα με¬τέβαινε στην Πύλα. Κατόπιν, θα επέδιδαν ψήφισμα στα Ηνωμένα Έθνη. Ακο¬λούθως, θα πορεύονταν στη Λευκωσία, όπου θα επιχειρούσαν μετάβαση στην Κυρήνεια από το Λήδρα Πάλας, θα ακο¬λουθούσε μετάβαση στην Αμμόχωστο, από τον κυκλικό κόμβο του «Μπάτα», και αμέσως μετά θα μετέβαιναν στη Μόρφου, από τον κυκλικό κόμβο Κολοκασίδη.

Την επίμαχη ημέρα, έφθασαν και εκα¬τοντάδες μοτοσικλετιστές, εκ των οποίων οι 200 ήταν από την υπόλοιπη Ευρώπη, αρχίζοντας από το πρωί να συρρέουν στο Λευκόθεο Αθλητικό Κέντρο, στη Λευκωσία. Εντούτοις, έπειτα από συνάντηση που είχε ο Πρόεδρος της Δημο¬κρατίας, Γλαύκος Κληρίδης, με τον Πρόε¬δρο κα» το Συμβούλιο της Ομοσπονδίας των Μοτοσικλετιστών, η πορεία ματαιώ¬θηκε. Όπως δήλωσε ο Πρόεδρος της ομοσπονδίας, Γιώργος Χατζηκώστας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, του είχε διαμηνυθεί ότι η Κύπρος ετίθετο σε κίν¬δυνο με προέλαση των Τούρκων. Ως εκ τούτου, η πορεία ξέφυγε από κάθε έλεγ¬χο, στον βωμό της συναινετικής πολιτι¬κής, με συνέπεια να μην δύναται να τε¬θούν ο» μοτοσικλετιστές υπό έλεγχον, από κανέναν. Τα πρώτα μικροεπεισόδια σημειώθηκαν στο ΣΟΠΑΖ, στη Λευκωσία. Οι διαδηλωτές πέρασαν στη νεκρή ζώνη, ενώ οι κατοχικές δυνάμεις άναψαν φωτιά για να τους απομακρύνουν.

Στη Δερύνεια η κατάσταση ήταν χειρότερη, κα¬θότι άρχισαν οι συγκρούσεις, για να εξε¬λιχθούν μετέπειτα σε αιματηρές, με τρα¬γικά αποτελέσματα. Εκεί, βρίσκονταν τα λεγόμενα «έκτακτα μέτρα» του Ντενκτάς, οι Γκρίζοι Λύκοι, οι οποίοι ήρθαν αντιμέτωποι με τους μοτοσικλετιστές. Ήταν η στιγμή της στυγνής και αποτρόπαιας δολοφονίας του Τάσου Ισαάκ, ετών 24, μεσούντος ενός πετροπόλεμου... Ο Τάσος Ισαάκ, στην προσπάθεια του να βοηθήσει έναν άλλον Ελληνοκύπριο, τον οποίον κτυπούσαν οι Τούρκοι, δέχθηκε επίθεση και έπεσε στο έδαφος. Ευθύς, περικυκλώθηκε από ομάδα Γκρίζων Λύ¬κων και από άτομα της Αστυνομίας του ψευδοκράτους.

Σύσσωμοι, άρχισαν να τον κτυπούν αλύπητα με πέτρες, ρόπαλα, λοστούς, ενώ τα μέλη της Ειρηνευτικής Δύναμης παρα¬κολουθούσαν αμέτοχα. Ύστερα από σω¬ρεία ανηλεών χτυπημάτων, ο Τάσος Ισα¬άκ άφησε την τελευταία του πνοή, προ¬καλώντας την μήνιν των υπόλοιπων συ¬μπατριωτών του.

Τις συνταρακτικές εκείνες στιγμές της δολοφονίας, της μεταφοράς του πτώ¬ματος σε ασθενοφόρο, καθώς και τα πρόσωπα των δολοφόνων, κατέγραψε και ο τηλεοπτικός φακός... Κατόπιν, κατέ¬στη γνωστό ότι καθοδηγητής της δόλοφονικής πράξης έναντι του Τάσου Ισαάκ, ήταν ο αρχηγός του παραρτήματος των Γκρίζων Λύκων στα κατεχόμενα, Μεχμέτ Αρσλάν. Το πτώμα του Τάσου Ισαάκ με¬ταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Παραλιμνί¬ου και τρεις μέρες αργότερα, έγινε η κη¬δεία. Η γυναίκα του ήταν έγκυος και στις 17 Σεπτεμβρίου του (996, έφερε ένα κο¬ριτσάκι που πήρε το όνομα του. Στις 14 Αυγούστου, έγινε η κηδεία του – ημέρα κατάληψης της Αμμοχώστου.

Η ατμό¬σφαιρα ήταν ιδιαίτερη οξυμμένη, καθώς οι μνήμες της στυγνής δολοφονίας ήταν ακόμα νωπές... Όταν τελείωσε η κη¬δεία, ομάδα από διαδηλωτές κατευθύν¬θηκαν προς το οδόφραγμα της Δερύνειας για να εναποθέσουν στεφάνια και λουλούδια στον χώρο όπου άφησε την τελευταία του πνοή ο Τάσος Ισαάκ. Η σκηνή μετατράπηκε σε πεδίο μάχηςόταν εμφανίστηκαν και πάλι οι Γκρίζοι Λύ¬κοι και άρχισαν τον πετροπόλεμο. Ξαφνι¬κά, ξεπετάχτηκε μπροστά από τους διαδη¬λωτές, ο Σολωμός Σολωμού, ετών 26, και ξεφεύγοντας από τα χέρια των Ειρηνευ¬τών, ανέβηκε στον ιστό για να κατεβάσει την τουρκική σημαία,και παρά τις επανει¬λημμένες και απεγνωσμένες εκκλήσεις άλ¬λων Κυπρίων να μην το επιχειρήσει, ο Σο¬λωμός ήταν ήδη αποφασισμένος... Άρχι¬σε να σκαρφαλώνει στον ιστό ρε ένα τσι¬γάρο στα χείλη.

Τούρκοι άρχισαν να τον πυροβολούν, μέχρι που ο Σολωμός Σολωμού έπεσε νε¬κρός, από θανάσιμο τραύμα στον λαιμό.

Ένας από τους δολοφόνους του Σολω¬μού Σολωμού, ήταν και ο Κενάν Ακίν, έποι¬κος, πρώην αξιωματικός του Τουρκικού Στρατού και πράκτορας των τουρκικών Μυστικών Υπηρεσιών. Στη συνέχεια, άρχι¬σαν να «ρίχνουν» προς τους διαδηλωτές. Οι εθνοφρουροί πήραν θέση μάχης. Η σορός του Σολωμού απομακρύνθηκε από την περιοχή.

Αρκετά άτομα τραυματίστηκαν από τις σφαίρες των Τούρκων. Περίπου δύο μήνες μετά τις άγριες δολοφονίες, η Αστυνομία εξέδωσε εντάλματα σύλληψης, εναντίον των δολοφόνων του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού, ενώ ζητήθηκε και η αρωγή της Ιντερπόλ.

Ωστόσο, κανείς δεν συνελήφθη, παρ' ότι οι δολοφόνοι είναι γνωστοί και επώνυ¬μοι στα κατεχόμενα, πολύ απλά διότι οι Γκρίζοι Λύκοι αποτέλεσαν, και θα αποτελούν, μέρος του τουρκικού κράτους, όπως άλλωστε απέδειξε και το πολυσυζητημένο τροχαίο ατύχημα του Σουσουρλούκ, στις 3 Νοεμβρίου του 1996, όπου μεταξύ των επιβαινόντων ήταν και ο καταζητούμενος για εμπόριο ναρκωτικών, Αμπντουχαλίμ Τσατλί, ο οποίος υπήρξε μέλος των Γκρί¬ζων Λύκων και είχε διασυνδέσεις με τις τουρκικές Μυστικές Υπηρεσίες.

Πρόσφατα, ο Τούρκος αντιστράτηγος ε.α. Χασάν Κουντακσί, τότε διοικητής των κατοχικών δυνάμεων στην Κύπρο, παρα¬δέχθηκε, σε συνέντευξη του σε τουρκο¬κυπριακή εφημερίδα, ότι είναι ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Σολωμού Σολωμού, τον Αύγουστο του 1996, στη Δερύνεια.

Στη συνέντευξη, που δημοσιεύεται στην εφημερίδα «Χαλκίν Σεσί», ο Κου¬ντακσί αναφέρει τα παρακάτω: «Όταν εί¬δα τον νεαρό Ελληνοκύπριο να ανεβαίνει στον ιστό της σημαίας, θύμωσα πάρα πο¬λύ και έδωσα οδηγίες με δύο λέξεις: "Κα¬τεβάστε τον! Είδατε τι έγινε μετά..."». Ο ίδιος, σε δηλώσεις του στην εφημερίδα «Χουριέτ», τον Νοέμβριο του 2001, ανέ¬φερε χαρακτηριστικά: «Έκανα το καθή¬κον μου και είμαι υπερήφανος γι' αυτό!».

ΤΕΛΟΣ

Πηγήhttp://www.truthison.com/topic-t7717.html