“Η άνοδος και η πτώση των Μεγάλων Δυνάμεων”

“Η άνοδος και η πτώση των Μεγάλων Δυνάμεων”

Σ’ ένα ταξίδι αυτές τις μέρες, πήρα και

(ξανα-)διάβασα στο αεροπλάνο, ένα παλιότερο βιβλίο του Βρετανού ιστορικού που ήταν μπεστ-σέλλερ στη μπερδεμένη δεκαετία του 1990. Κυκλοφόρησε και στα ελληνικά - αν το πετύχετε αξίζει τον κόπο.

Ο Πολ Κένεντι, χωρίς τα εργαλεία του Διαλεκτικού Υλισμού - δεν είναι Μαρξιστής ο άνθρωπος- επιχειρεί μια εκτενή αφήγηση κι ανάλυση πεντακοσίων ετών, από 1500 ως το 2000, ανόδου, παρακμής και τελικά καταστροφής αυτών που λέμε “αυτοκρατοριών” που σε κάποια ιστορική φάση καθόριζαν την πορεία του κόσμου.

Η εργασία του Κένεντι ξεκινά το 1500, μια εποχή όπου τότε κέντρα μεγάλων δυνάμεων ήταν η Κίνα των Μινγκ, οι Οθωμανοί, η μικρής διάρκειας Αυτοκρατορία των Μουγκάλ σε Κ. Ασία μέχρι την Ινδία και τα κράτη της Ευρώπης που είχαν αρχίσει τους ανταγωνισμούς τους βγαίνοντας από τον Μεσαίωνα.

Με αναφορές σε αντιστοιχίες και σε προηγούμενες διαλυμένες πια αυτοκρατορίες, όπως η Ρωμαϊκή, η Μογγολική κι αυτή που λέμε Βυζαντινή, ο Κένεντι παρατηρεί και προσπαθεί να κωδικοποιήσει τις αιτίες της Ανόδου αλλά και της αποσάθρωσης τελικά, Μεγάλων Δυνάμεων όπως η Βρετανία, η Γαλλία, η Ισπανία, και στη συνέχεια από νέες υπερδυνάμεις που αμφισβήτησαν κι αντικατέστησαν την κυριαρχία των παραπάνω, όπως η Ιαπωνία, η Σοβιετική Ένωση, οι ΗΠΑ…

Είναι σχεδόν ανατριχιαστική η αναλογία όσων ΑΚΡΙΒΩΣ ζούμε σήμερα, με όσα ο Βρετανός καθηγητής της Ιστορίας καταλήγει:

Η άνοδος και η κυριαρχία κάθε φορά, έρχεται σαν αποτέλεσμα της οικονομικής ανάπτυξης και της καλύτερης στρατιωτικής και πολιτικής οργάνωσης κάθε φορά. Κι ο Κένεντι καταδεικνύει πειστικά την αλληλεξάρτηση της οικονομικής και στρατιωτικής ισχύος, δείχνοντας πώς μια ανισορροπία μεταξύ των δύο έχει ιστορικά οδηγήσει σε πολιτική καταστροφή.

Η παρακμή, η κρίση και η πτώση ΔΕΝ είναι “στιγμιαία” διαδικασία, κρατάει δεκαετίες κάθε φορά αλλά είναι ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΗ και ΜΟΙΡΑΙΑ. Η Ισπανική αυτοκρατορία χρειάστηκε πάνω από 200 χρόνια για να εξαφανιστεί, η Βρετανική πτώση ξεκίνησε με την Αμερικανική επανάσταση για να ολοκληρωθεί μόλις τον 20ο αιώνα σαν ακραία παραδείγματα αργού θανάτου…

Το τέλος κάθε φορά, σφραγίζεται

• είτε με μεγάλες Κοινωνικές αναταραχές, όπως αυτό της Γαλλίας με την επανάσταση του 1789 ή της τσαρικής Ρωσίας με την Οχτωβριανή και τα αντιαποικιακά κινήματα στον 20ο αιώνα,

• είτε με σοβαρές στρατιωτικές ή γεωπολιτικές ήττες και συνθηκολογήσεις

Τέλος ο Κένεντι παρατηρεί ότι ΠΑΝΤΑ η πορεία προς την “πτώση” σφραγίζεται από εκφυλισμένες κι ανίκανες, πολλές φορές γελοίες ηγεσίες, όπως των Λουδοβίκων στη Γαλλία, των τελευταίων οθωμανών Σουλτάνων Αβδούλ Χαμίτ κλπ, της τσαρικής αυλής και του Ρασπούτιν για να μην πάμε παλιότερα σε Νέρωνα, Καλιγούλα, Κόμοδο, Ηλιογάβαλο κλπ που σηματοδότησαν το τέλος της Ρώμης ή πιο πρόσφατα σε τύπους σαν τον Γιέλτσιν για τη διάλυση της ΕΣΣΔ…

Ο “εκφυλισμός” των ηγεσιών πριν το τέλος, δεν είναι η ΑΙΤΙΑ αλλά το ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ της παρακμής και της καταστροφής, η αντανάκλαση στο πολιτικό εποικοδόμημα της πορείας προς τον θάνατο!

Δείτε τώρα τις φωτό στις κάτω σειρές, από το χάρτη της σημερινής αντιπαράθεσης της Συλλογικής Δύσης της παρακμής με τον αναδυόμενο Παγκόσμιο Νότο,

Ρίξτε μια ματιά και στους “ηγέτες” της πρώτης, υπό το πρίσμα της παρατήρησης του Κένεντι,

ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΗ!

(Α, η παρουσία Ζελένσκι και Μητσοτάκη, στις εικόνες ΔΕΝ σημαίνει κάτι:

-κάθε καταρρέουσα αυτοκρατορία είχε πάντα τους “τζουτζέδες” και τα γιουσουφάκια στις εκφυλισμένες “Αυλές”)

Θερσιτης

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων