ΤΟ ΟΙΔΙΠΌΔΕΙΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ ΣΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

 

Post2Post

ΤΟ ΟΙΔΙΠΌΔΕΙΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ ΣΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

(Χρονογράφημα της σειράς της μάντρας "Στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή")

Το τι είναι Οιδιπόδειο θαρρώ το ξέρετε γενικά. Και πως γίνεται η υπέρβαση του ίσως. Πάντα μέσα απο μιας μορφής συμβολικής "δολοφονίας" του "πατέρα" (ένα αντίστοιχο σύνδρομο παίζει και με την μαμά για κορίτσια, αλλά αυτό το είναι τότε γνωστό με άλλο όνομα). Και αυτό είναι απαραίτητο για να μπορέσει μετά να αναπτυχθεί φυσιολογικά συναισθηματικά ο καθένας και να ενηλικιωθεί κάποτε, λέει η επιστήμη.

Στην εσωτερική μας πολιτική, απουσία σύγχρονων δομών κράτους και με την αστική μας μεταρρύθμιση ακόμα ελλειπή, ένα νέο γεφύρι της Άρτας, οι πολιτικοί αρχηγοί, σε μεγάλο βαθμό υποκαθιστούν τις κομματικές και κρατικές λειτουργίες. Δυστυχώς και εκεί με καθυστερημένες οργανωτικές δομές, που ακόμα ταλανίζονται από κατάλοιπα του πατριαρχικού κοτζαμπασισμού, τώρα υπό την πλήρη κυριαρχία της οικονομίας πάνω και στους 3 πυλώνες της δημοκρατίας και στην πολιτική.

Ομως οι πολιτικοί πρώτης γραμμής, αυτούς που λέμε συνήθως "αρχηγούς", ταλαιπωρούνται μέχρι τα βαθειά τους γεράματα συνήθως, από έναν σύνδρομο. Είτε προέρχονται από κάποιον "κομματικό σωλήνα", είτε κληρονομούν "οικογενειακώ δικαίω" ένα κόμμα από τον μπαμπά, περνούν έντονα Οιδιπόδειο σύμπλεγμα!

Δύσκολα υπερβαίνουν αυτή την "πατρογονική" σχέση για να μπορέσουν να αναδειχτούν σε ηγέτες με κάποια διεθνή αναγνωρισιμότητα, αν δεν υπερβούν το "οιδιπόδειο" της προέλευσης τους.

Τρία πρόσφατα παραδείγματα που αυτό έγινε περισσότερο ή λιγότερο κατορθωτό στον α η τον β βαθμό:

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όταν ήρθε σε σύγκρουση με την βασιλική οικογένεια, αυτήν που τον ανέδειξε. Ατελής όμως η υπέρβαση του οιδιπόδειου του, μιας και μετά έπρεπε πάντα να εξαρτάται από της φιλομοναρχικές ψήφους που στεγάστηκαν στο κόμμα του. Η κόντρα του προσωποιήθηκε μόνο με την Φριδερεικη. Βλέπετε, με μια συμβολική μητροκτονια δεν κάνεις και πολλά πράγματα.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου. Κατάφερε να απεξαρτηθεί από το βαρύ όνομα του πατέρα του, "σκωτώνοντας" το κόμμα του. Την Ένωση Κέντρου υπό τον Μαύρο, που την ενσωμάτωσε γρήγορα σε ένα σοσιαλδημοκρατικό μόρφωμα, που συμβαδιζε με τις απαιτήσεις των τότε καιρών, και το εξαφάνισε. Και έγινε έτσι ο ίδιος "γενάρχης".

Ο Αλεξης Τσίπρας. Παιδί του κομματικού σωλήνα, κατάφερε αρχικά να "σκοτώσει" τον πολιτικό του πατέρα, τον Αλέκο Αλαβανο το 2009, και να απαλλαγεί σε μεγάλο βαθμό από τους αριστερισμούς του (με την έννοια του πολιτικά άχρονου). Αυτούς που εμπεριείχε η τότε πολιτική του κόμματος (που δεν ήταν καν κόμμα αλλά συνομοσπονδία συνιστωσών) που κληρονόμησε. Αποτέλεσμα, 4,5 χρόνια στην πρωθυπουργία με μερικά καλά αποτελέσματα.

Η θυσία του "πατρογονικου" σωλήνα- Συνασπισμού για να δημιουργηθεί ο ΣΎΡΙΖΑ, δεν ολοκληρώθηκε όμως ποτέ, παρά την αρχική πονηρή ανάθεση στον Κασελάκη να κάνει αυτός την σχετική λάντζα διάλυσης του. Οι πρόσφατες εξελίξεις έδειξαν ότι επιβιώνει αυτός ο πατρογονικός σωλήνας μέσα στα ψήγματα των "ιδεολογικών ρευμάτων" ή "θραυσμάτων", συνήθως χωρίς καμία σαφή ιδεολογική διαφοροποίηση, αλλά μονο κάποιες άχρονες αναφορές σε ανυπέρβλητα σύνδρομα και τραύματα άλλων παλιότερων εποχών. Αυτά που κρατάνε μέχρι τώρα αυτόν τον χώρο (και μοιραία και τον μέχρι πρότινος αρχηγό του) δέσμιο για να μπορεί να απογειωθεί πολιτικά στην νέα μεταπολίτευση. Αυτήν που οι παλιές Κεϋνσιανές συνταγές, χωρίς την πρόβλεψη νέων πόρων από τους υδρογονάνθρακες, ΔΕΝ επαρκούν για να χαρακτηριστούν ως όραμα)

Φαίνεται ότι ο Αλέξης επέλεξε την τακτική "ασε τους να το αυτοκαταστρέψουν, αφού μόνο αυτό ξέρουν να κάνουν καλά, μέσα στην αυτοαναφορικότητα τους και μετά βλέπουμε ".

Σατανική υπέρβαση του οιδιποδειου αν πετύχενε, μόνο και μόνο για να μπορεί να συνεχιστεί η εξωτερικη και ενεργειακή πολιτική Μητσοτάκη και στην εποχή μ.Κ (μετά τον Κουλη)!

Μέχρι τότε, συνεχίζει να υποφέρει, παρά την απόσυρση του πνευματικού του μπαμπά, του Φλαμπουράρη που τον έμπασε στα πονηρά , από την ενεργό πολιτική σκηνή. Και συνεχιζουμε να υποφέρουμε και εμείς όλοι οι υπόλοιποι από τις συνέπειες αυτής της ατελούς υπέρβασης του συνδρόμου αλλά και της προσωπικής εξάρτησης του ίδιου από άτομα, όπως του Γιώργου του ξαδέλφου, που έχει χαρακτηριστει ως "κόκκινη γραμμή" στις ανεκτές από τον ίδιο αλλαγές. Άλλα και από την σαφή ασάφεια των πολιτικών του οραμάτων, με καμία όμως υπέρβαση απεξάρτησης της πολιτικής από την οικονομία. Έτσι η υπέρβαση του Οιδιπόδειου του Αλέξη παραμένει ατελής, λόγω της μεγάλης ατολμίας του, που συνεχώς χειροτερεύει κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του.

Στον υπόλοιπο πολιτικό χάρτη, τα παραδείγματα δεν είναι επίσης καθόλου καλά.

Ο Κασελάκης, που τον διαδέχτηκε, είχε ούτως ή άλλως να λύσει το δικό του Οιδιποδειο από τον φυσικό του μπαμπά, πολύ πριν μπει στην πολιτική. Δεν είχε τον χρόνο για να δείξει πόσο μπορεί να το υπερβεί και λόγω της πολιτικής απειρίας του. Έτσι οι πολύ καλές του προτάσεις επί του οργανωτικό φαίνεται ότι θα πάνε στις καλενδες μέχρι να καταλάβει και ο Τσίπρας ότι μόνο μέσω κάποιων παρόμοιων μπορεί να υπερβεί και τα δικά του σύνδρομα.

Ο Φάμελος κληρονόμησε τα πιο πάνω Conflict of Syndroms των δύο προκατόχων του. Ότι και να κάνει όμως, απλώς σκοτώνει την ώρα του ακολουθώντας την ίδια στρατηγική των τακτικισμών και των ισορροπιών χωρίς ρήξεις που του άφησε ως παρακαταθήκη ο Αλέξης. Hopeless! (όπως θα το έλεγε τώρα και ο Αλέξης).

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, παιδί του μπαμπά του, κληρονόμησε οικογένεια διαπλοκών μαζί με ένα αντίστοιχο κόμμα, και δεν έχει απολύτως καμία ελπίδα να περάσει το δικό του σύμπλεγμα. Στερείται οράματος εκσυγχρονισμού των ιδεών που κληρονόμησε, (και που τις θεωρεί άφθαρτες και αναλλοίωτες). Κατάφερε μόνο να "τελειώσει" την αδελφή του πολιτικά, σύμμαχοντας με ακραίους δεξιούς για να ηγηθεί σε ένα κόμμα υπό άλλο οικογενειακό brand name. Λάθος υπέρβαση του οιδιπόδειου, στο αντίθετο φύλο! Άρα δεν έχει καμία ελπίδα να εξελιχθεί ως πολιτικός πέραν των εσκαμμένων γύρω του. Λακοι με φίδια γόνων άλλων πολιτικών βαρωνιών, ουδεμία ελπίς σωτηρίας του, που πλέον φαίνεται ξεκάθαρα σε τέτοιο βαθμό που να γελοιοποιείται σε ότι κάνει ή λέει στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Έτσι παραμένει ουσιαστικά ανίκανος να υπερβεί τα δικά του εσκαμμένα (από τρίτους) και το μοιραίο. Έχει πλέον σαφή ημερομηνία λήξης.

Ο ΓΑΠ δεν μπόρεσε ποτέ να νικήσει το βαρύ πατρογονικό του φορτίο. Προσπάθησε το 2009-10 να νικήσει το κόμμα που δημιούργησε ο πατήρ με μια "θεραπεία σοκ". Όμως είναι τόσο άμπαλος που τελικά αυτή η "θεραπεία" εφαρμόστηκε στην κοινωνία και την οικονομία με νεοφιλελέ πολιτικές. Στοιχείο που οδήγησαν και το μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ του Αντρέα στον ουσιαστικό του αφανισμό και τον ίδιο στην πολιτική αφάνεια.

Ο Ανδρουλάκης, παιδί και αυτός του κομματικού σωλήνα του Σημητικού ΠΑΣΟΚ, δεν έχει το ίδιο πρόβλημα με τον ΓΑΠ. Αλλά δεν θα λύσει και αυτός απολύτως κανένα πρόβλημα αν δεν "σκοτώσει" πολιτικά τον Βενιζέλο, αυτόν που τον δημιούργησε. Τοτε και μόνο τότε θα έχει, νομίζω, κάποια ελπίδα να παράγει πολιτική αξιώσεων, ικανή να ακουστεί και έξω από τα μίζερα ελληνικά πολιτικά δρώμενα.

Τα μεχρι τώρα δείγματα γραφής του ως προέδρου του ΚΙΝΑΛ που θέλει να λέγεται ΠΑΣΟΚ για να συνεχίσει τις πολιτικές ΚΙΝΑΛ χωρίς τα χρέη του, το προσδιοριζουν ως τσόντα της νεοφιλελέ δεξιάς. Και προδικάζουν μια πορεία που δεν δείχνει καμία ελπίδα ρήξης. Με αυτούς που τον γέννησαν και τον κρατούν τώρα δέσμιο μέσω δανεικών τρίτων χορηγών και κάτι εγγραφές από predator.

Το αντίθετο θα σημαινε απαλλαγή του από τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό του ιδεολογικού του μπαμπά και ένα άλλο δρόμο για το με διπολική κατάθλιψη κόμμα του, σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση απ' ότι λέει η μέχρι τώρα ρητορική του. Χλωμό το(ν) βλέπω...

Για τον Κουτσούμπα δεν θα πω πολλά. Εκεί το πρόβλημα είναι μουσειολογικό, αφού θα πρέπει να υπερβεί κάποτε τον πατερούλη Στάλιν, αυτόν πού τον βρήκε σαν αποκούμπι ελλείψει και φαντασίας και σύγχρονων πολιτικών θέσεων.

Ομοίως και για τον Βαρουφάκη δεν θα πω. Ο ναρκισσισμός ως πολιτική είναι μία πολύ πιο σύνθετη ψυχολογική κατάσταση για να μπορείς να ξεφύγεις με ένα συμβολικό τρόπο, όπως στο οιδιπόδειο, "σκοτώνοντας" με κάθε τρόπο και με οποιαδήποτε απολίτικη παπαριτσα που βάζει πλάτη στην διατήρηση της εξουσίας των τραπεζών, και τον πολιτικό που τον ανεδειξε. Μπέρδεμα σε ένα np ψυχολογικό παίγνιο η περίπτωση του.

Τα κάθε λογής ακροδεξιά φυντάνια που ξεπήδησαν στις τελευταίες εκλογές του τύπου Σπαρτιάτες, Θεούσες, Τρελλαμενες Καρδούλες και ξεπεσμένες influencers δεν υπάρχει ουδεμία ελπίδα επίσης. Πρέπει όλοι αυτοί οι τύποι και τύπισσες να έχουν φάει πάρα πολύ ξύλο στα μικράτα τους από τους μπαμπάδες τους! Οπότε το μόνο που θέλουν να κάνουν είναι το ίδιο, όπου μπορούν. Η χειρότερη φάρα χειραγωγημένων πολιτικών ever!

Το πόσο όλη η εξωτερική μας πολιτική πάσχει από το ίδιο σύνδρομο, εκτός ίσως απο μερικές περιόδους με αναλαμπές την εποχή του Ελ. Βενιζέλου και επί του Νικου Κοτζιά, είναι θέμα για άλλο σεντόνι. Πολυ ποιό πολύπλοκο όμως, μίας και εδώ τα ζητήματα καθορίζουν πλέον, σε πολύ μεγάλο βαθμό, και την εσωτερική μας πολιτική.

Τούτων λεχθέντων ως

χρονογράφημα στο πιο πάνω σεντόνι, που δεν έχει και πολλές σχέσεις με σημειώσεις από κάποιο ντιβάνι του Γιάλομ, συνεχίζω να παλεύω και με τις δικές μου εμμονές.

Όπως πχ αυτές που θεωρούν μόνο τις πολιτικές ως αξίες λόγου και όχι για τους πολιτικούς και τα συμπλέγματα τους με τα Οιδιπόδεια τους και με τις οικονομικές ελίτ, που πλέον τούς συντηρούν με χάπια.

Αλλά αυτή η εμμονή είναι άλλης τάξης πρόβλημα, προσωπικό, που καμία σχέση δεν έχει με το Οιδιπόδειο σύνδρομο. Ευτυχώς αυτή δεν αντιμετωπίζεται με χάπια.

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων