Αντιπυρικόν Αντιλόγιον

(Ο τίτλος είναι ειρωνικός.)

Η αφορμή του παρόντος εδόθη από ένα άρθρο του Πυρίνου Λογίου (βλέπετε; κοτζάμ site, χλίδες καί μεγαλεία! όχι σαν ημάς τους πτωχούς καί πένητας, με το πτωχόν «τσαντήρ μαχαλά» ιστολόγιον ημών! 🙂 ) σε δύο συνέχειες (πρώτη, δεύτερη).

Το άρθρο σαφώς αξίζει να διαβαστεί, όπως καί όλα τα του ΠΛ. (Το άτομο είναι όαση, μέσα στα βοθρόνερα του Διαδικτύου.) Αλλά, όταν διαβάζω κάτι τέτοια, μού ‘ρχεται να γίνω Πύρινος Ψυχοπομπός! 🙂

. . . . . . . . . . .

Εισαγωγή

Σε καμμία περίπτωση δεν συνιστώ το κόψιμο δρόμου στην ανάγνωση σοβαρών κειμένων, αλλά παραθέτω μιά σύνοψη γιά τους τεμπέληδες.

Απάνω-κάτω, ο ΠΛ μας λέει ότι:

  • δεν πρέπει ν’ ακούμε την σύμφωνα με τους Δυτικούς ερμηνεία της Ιστορίας μας (σωστό),
  • δεν δέχεται ότι πρέπει να πετάξουμε στα σκουπίδια 1123 χρόνια Ιστορίας μας (παρά το ότι οι Έλληνες, στο μέγιστο ποσοστό αυτών των χρόνων, ήμασταν αποπαίδια), επειδή αυτό το θέλουν οι Δυτικοί (σωστό),
  • εξυπονοεί ότι αυτό γίνεται γιά σκοπιμότητες (σωστό),
  • ακολουθεί την αντίληψη ατόμων, όπως ο Κόντογλου, που μας θέλει Ρωμιούς (ψιλολάθος)…
  • …καί, τέλος, προτείνει να περιμένουμε τον ηγέτη, που θα μας υποδείξει ο Χριστός.

Σωστό αυτό το τελευταίο, όπως σωστό είναι καί το ότι δεν πρέπει να περιμένουμε από σημερινά πολιτικά πρόσωπα να παίξουν τον ρόλο τέτοιου ηγέτη.

Πλήν όμως, εντάξει με τα αρνητικά «μή» καί «δέν»· αλλά ο ΠΛ δεν προχωράει στον αποφατικό λόγο, να μας πεί με τί θα μοιάζει αυτός ο ηγέτης (ώστε να τον διακρίνουμε μέσα στο πλήθος καί να τον καταλάβουμε ποιός είναι), καί πότε θα μας κάνει την τιμή να έρθει. (Αν έρθει.)

Αυτό θα σας το πεί η αφεντιά μου! Ένα-ένα, όμως.

[Επίσης, χοντρό καί αδικαιολόγητο λάθος του ΠΛ είναι το ότι ο χρονικώς πρώτος, που συνένωσε τους Πανέλληνες προς έναν κοινό σκοπό, ήταν το καραλαμόγιο ο Αγαμέμνων. Όχι, βέβαια! Προηγήθηκε ο Ιάσων.]

. . . . . . . . . . .

α-1. Η μεγαπάτη των «μεσσιανικών» ηγετών

Γνωστή παραμύθα αυτή.

Σχεδόν καθόλου γνωστές, όμως, είναι οι δύο προελεύσεις της.

Το να περιμένει ένας λαός έναν σούπερ-ηγέτη, βγαλμένον (κατά προτίμηση) από τα σπλάχνα του, ο οποίος ηγέτης θα τον οδηγήσει αυτόν τον λαό στα ουράνια της απόλυτης ευτυχίας, προέρχεται από δύο πηγές:

  • από ένα πανάρχαιο μυθικό «μεσσιανικό» μοτίβο, ένθα συνήθως ξεπερνιούνται ακόμη καί τα φράγματα του χρόνου (ο ηγέτης σε κάποια φάση πεθαίνει, αλλά αργότερα ανασταίνεται, γιά να οδηγήσει τον λαό του στη δόξα – ειρηνική / ρομαντική παραλλαγή του μύθου αυτού είναι η Ωραία Κοιμωμένη),
  • από μάλλον νεοεποχίτικες αντιλήψεις, που βρίσκουν δεκτικό έδαφος στους σύγχρονους καιρούς – ένθα, αν πχ όλοι μαζί ζητάμε νοερώς κάτι (πχ σούπερ-ηγέτη), τότε το αποκτούμε, διότι το Σύμπαν κατά κάποιο τρόπο υποχρεούται να μας το δώσει.

Θα μου επιτρέψετε να μήν πολυπιστεύω στη δεύτερη εκδοχή (το Σύμπαν συνήθως μας κλάνει μεγαλοπρεπώς, με το συμπάθειο), καί να μην πιστεύω καθόλου στην πρώτη.

[Αν, βέβαια, ως «ανάσταση» εννοούμε τη μετενσάρκωση ενός πολύ καλού ηγέτη του παρελθόντος, τότε φαίνεται λογικό. Μόνο που -ακόμη κι αν δεχόμαστε τη μετενσάρκωση- δεν είναι καθόλου εξασφαλισμένο ότι θα ξανάρθει στον ίδιο λαό, που ήταν καί τότε, ή θα κάνει τα ίδια, που έκανε καί τότε. Το γιατί, είναι άλλη ιστορία.

Μιά «χοντρή» εκδοχή τέτοιας «ανάστασης» είναι η κλωνοποίηση· ένθα, η ψυχή επανέρχεται -άγνωστο σ’ εμένα πώς- ακριβώς σε ίδιο σώμα, όταν πεθάνει το αυθεντικό. Όμως, δεν θα επεκταθώ, διότι θα πρέπει να γράψω ολόκληρο σύγγραμμα γιά τις συνέπειες μιάς τέτοιας πιθανότητας! Αλλά, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι που διατηρούσανε τα σώματα, φαίνεται πως κάτι σχετικό περιμένανε…]

Βέβαια, ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει ό,τι γουστάρει στο συγκεκριμένο θέμα (καί παντού)…

…αρκεί να μην έχει εξουσία. Διότι, άμα πιστεύει σε μαλακίες, με μαθηματική βεβαιότητα θα κάνει μεγάλη ζημιά.

. . . . . . . . . . .

Η αναμονή ηγετών τέτοιου τύπου, απ’ τη μιά ενισχύει την εγκαρτέρηση ενός λαού στα δύσκολα· είναι, δέ, παγκόσμιο φαινόμενο. Νά, εμείς πχ αναμένουμε τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, τα μούσλιμζ περιμένουν τον Μαχντί, οι δέ βουδδιστές τον Μαετρέγια.

Απ’ την άλλη, όμως… κι εντάξει, αν ο αναμενόμενος είναι θεός-«μεσσίας». Αφού είναι θεός, αυτός αποφασίζει πότε καί πώς θά ‘ρθει. Εμάς δεν μας πέφτει λόγος, οπότε συνεχίζουμε την καθημερινή ζωή μας. Αλλά, αν δεν είναι, η συλλογική λαϊκή αναμονή φαντασμάτων κάνει ζημιά, διότι ο λαός (α) αποχαυνώνεται, (β) απεκδύεται πάσης ευθύνης (έ, αφού θά ‘ρθει ο αρχηγός, θα μας πεί καί τί θα κάνουμε!…), (γ) καθυστερεί σε σημαντικά έργα.

Τρανό παράδειγμα τέτοιας συλλογικής μαλακύνσεως αποτελεί το σιχαμερό παραμύθι των Ψίψιλον. Εδώ καί 40 χρόνια, οι Έλληνες περιμένουν κάποια ομάδα με υπερισχύ, που θα ταπώσει πάντας τους εχθρούς του Γένους ημών – καί μετά τις φάπες που θα μοιράσουμε, (υποτίθεται) θα τρώμε με χρυσά κουτάλια.

[Πολύ περίεργο, όμως, που οι Ψιψιλογραφιάδες δεν μας υποσχέθηκαν καί το ότι θα γ@μάμε από καμιά δεκαριά όμορφες ο καθένας μας. Πολύ περίεργο. Άμ, δεν γίνεται δουλειά έτσι, μωρέ! Άμα -με το συμπάθειο- δεν του τη σηκώσετε του (αρσενικού) κοσμάκη, μην περιμένετε προκοπή· είδατε πώς το αντιμετώπισε το θέμα ο Μωάμεθ με τα ουρί! 🙂

Όθεν, γιά την επόμενη απάτη σας του είδους, «κύριοι» των υπερεσιώνε, σας συμβουλεύω κάντε πρώτα κανένα σεμινάριο marketing επιτυχημένων πωλήσεων! 🙂 ]

Νννναίαιαι… Αλλά, μήπως υποψιάζεστε τί κάναμε σαράντα-τόσα χρόνια στον αμυντικό τομέα (περιμένοντας τους Ψίψιλον), καί τί κάνανε οι γείτονες καί «σύμμαχοι» τουρκαλάδες;

Έ, εντάξει, αφού θα έρθουν κοτζάμ Ψίψιλον, δεν φοβόμαστε! Ας τους περιμένουμε ακόμη λίγο, αυτούς, ή/καί τον Μεγαλέξανδρο· κι αφού έρθουν καί μας δώσουν σχετικές οδηγίες, μετά να τρέξουμε να βρούμε οπλικά συστήματα!

Όχι έ; Καλύτερα να μην τα λέω αυτά, διότι μας πιάνει μελαγχολία, έ;…

Θα μου πείς, έχει χρόνια που ξέφτισε η Ψιψιλιονιακή σαχλαμάρα. Σωστά, αλλά τη ζημιά πρόλαβε καί την έκανε.

. . . . . . . . . . .

α-2. Παραμύθια επικίνδυνα

Αν γνωρίζετε Ιστορία, θα γνωρίζετε ότι από το 1453 μέχρι το 1821 οι πρόγονοί μας έκαναν πάνω από 100 επαναστάσεις… όλες αποτυχημένες καί καταπνιγμένες. Έως ότου έπιασε αυτή η μία.

Ωστόσο, επειδή η εξουσία, ειδικά η παγκόσμια εξουσία, είναι σπόρ γιά λίγους (θυμηθήτε το αυτό, γιά παρακάτω), όσοι είχαν την εξουσία τους καιρούς εκείνους δεν θ’ άφηναν κάποια κουρέλια Ελλήνων να τους χαλάσουν την ησυχία. Κι έτσι, οι μεν τουρκαλάδες (α) σακάτεψαν το Γένος με κάθε τρόπο, με τον χειρότερον να είναι ο ασφυκτικός έλεγχος της βιολογικής του συνέχειας (γενήτσαροι καί αρπαγές κοριτσιών / εξανδραποδισμοί ολόκληρων περιοχών), (β) κατέπνιξαν στο αίμα όσα επαναστατικά κινήματα μπόρεσαν. Οι δέ Δυτικοί, επειδή είχαν άλλα σχέδια (όχι άμεση σύγκρουση με τους Οθωμανούς), κι επειδή ήξεραν / έβλεπαν τί έρχεται, κοίταζαν να καπελλώσουν ιδεολογικώς τους Έλληνες ραγιάδες – καί δή, πολύ πρό του 1821.

Πώς;

  • Είτε με υποσχέσεις γιά στρατιωτική βοήθεια σε κάποιο αόριστο μέλλον…
  • …είτε με παραμύθια περί «προφητειών» καί «ηγετών», τα οποία ο αγράμματος ραγιάς τά ‘χαφτε αμάσητα.

Χαρακτηριστική ψευδοπροφητεία είναι ο λεγόμενος «Αγαθάγγελος«, ο οποίος αποτελεί …λογοτέχνημα των «Ελληνιστών» της Οξφόρδης. Πώς το ξέρω; Έ! Εάν γνωρίζεις Αγγλικά σε υψηλό επίπεδο, καί του κάνεις μιά «αντίστροφη μηχανική ανάλυση» («ρηβέρς εντζινήαρινγκ», που λένε), το βλέπεις καθαρά: πρόκειται γιά κείμενο πρωτογενώς συντεταγμένο σε (ψευδο)Σαιξπηρική «καθαρεύουσα» (γιά σοβαροφάνεια), καί μετά μεταφρασμένο δήθεν σε λαϊκά Ελληνικά του 13ου μΧ αιώνα. (Πχ: «…Το επί σοί στοιχείον Σ…» – «…The S element upon Thee!…»… καί άει στα σιχτήρια, καθηγητάδες της Βοϊδοπερασιάς!)

[Εάν μαθαίνεις Αγγλικά, κάθε σοβαρός δάσκαλος της Αγγλικής θα σου πεί -πρίν μιλήσεις- να σκέφτεσαι κατ’ ευθείαν στα Αγγλικά, καί όχι να κάνεις μετάφραση από Ελληνικά. Κι εμείς εδώ, κάτι λέγαμε γιά εγκεφαλικές συνάψεις, καί τον ρόλο τους στον χειρισμό του λόγου.

Φυσικά, ισχύει καί το αντίστροφο – εάν είσαι Άγγλος, καί μαθαίνεις Ελληνικά.]

Έλα, όμως, που τα λαϊκά Ελληνικά του 13ου μΧ αιώνα έχουν αφήσει πίσω τους ισχυρό αποτύπωμα!… τόσο σε γραπτά κείμενα, όσο καί σε λαϊκά τραγούδια (πχ Ακριτικά Έπη). Κι έτσι, η απάτη αποκαλύπτεται σ’ όλο το μεγαλείο της: καμμία σχέση τα Ελληνικά στο ύστερο Βυζάντιο, με τον «Αγαθάγγελο». Μόνον εκείνος ο έρμος ο Παπουλάκος δεν τά ‘ξερε αυτά, κι έπεσε στην παγίδα του να πάρει στα σοβαρά το κωλόχαρτο.

[…Αλλά επρόκειτο γιά τόσο μελετημένο προβοκατόρικο ψυχολογικό χτύπημα, που την πάτησε ακόμη κι ο -εγγράμματος- Όθων… Καί φτάσαμε στον «συμμαχικό» βομβαρδισμό Πειραιά κι Αθήνας, καί την κακήν-κακώς εκδίωξη του Όθωνα…]

«- Μά, ο ‘Αγαθάγγελος’ προφητεύει τους πολέμους της Αγγλίας, ρέ Εργοδότη!»

Σύμφωνοι! Αλλά, αν τους έχεις σχεδιάσει, τότε δεν μπορούμε να πούμε ότι τους προφήτευσες! 🙂

Σας εκπλήσσω; Δεν θά ‘πρεπε.

. . . . . . . . . . .

α-3. Επιλογή «μαρμαρωμένου» φαντάσματος

Οι μεν ιδεολογικές παπάτζες των Δυτικών («Αγαθάγγελος», «Μεγάλη Ιδέα», κτλ) οργίασαν κατά τους 18ο-19ο αιώνες, αλλά κατά τον 20ο (που συνεχίζεται καί στον 21ο) είχαμε ετέρα διαδοχή ιδεολογικών ναρκωτικών (μάλλον) ιδίας προελεύσεως (δυτικής, παρεκτός κι αν -εκτός απ’ τους Δυτικούς- μας δουλεύουν ψιλό γαζί κι η ΜΙΤ με τη Μωϋσσάντ) : τους «μαρμαρωμένους παύλα αναστηθησόμενους βασιλιάδες«.

Δυστυχώς, παρά το ότι το συγκεκριμένο παραμύθι έχει αρκετούς εναλλασσόμενους πρωταγωνιστές στον πρώτο ρόλο (τρείς μέχρι στιγμής), ο λαός ετούτος δεν λέει να καταλάβει ότι πρόκειται γιά χοντρό ψεύδος. (Τί να τον κάνω, όμως; Δεν μπορώ να κάνω πολλά, παρά μόνον να γράφω κειμενάκια – μπάς καί τον ξυπνήσω.)

Λοιπόν, να σας συστήσω τους Πινόκιο κατά σειράν!

. . . . . . . . . . .

i. Ξανθός Εξαδάκτυλος

Εφτούνος έδρασε ( ; ) κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, μέχρι που φάγαμε τη φάπα στη Μ. Ασία το 1922 καί τον ψιλοξεχάσαμε. Τον συγκεκριμένο μύθο τον προώθησε όλο το τότε εγχώριο τεκτονικό κατεστημένο, αφήνοντας να εννοηθεί ότι πρόκειται γιά τον τότε βασιλιά της αγγλίτσας, τον Γεώργιο τον Ε’. Μόνο που ο Γεώργιος ο Ε’ δεν ανεστήθη, αλλά πέθανε το 1936. Καί, φυσικά, ούτε μας βοήθησε ποτέ του.

Αφ’ ετέρου, κανείς απ’ αυτόν τον πανέξυπνο λαό μας δεν αναρωτήθηκε τί μπορούμε να περιμένουμε από άτομο με έξι δάκτυλα… εφ’ όσον μία σωματική γενετική ανωμαλία (αν υπονοείται κάτι τέτοιο στην κυριολεξία) σε βασιλικά σόγια πάντα προέρχεται από αιμομειξίες… άρα σκέψου τί λειψά μυαλά κουβαλάει ο λεγάμενος (ως προϊόν αιμομειξίας), που θα τον βάλουμε καί αρχηγό του στρατεύματος!

Μερικοί ανόητοι, βέβαια, διαιωνίζουν αυτόν τον μύθο ακόμη καί σήμερα, νομίζοντας ότι αν βγάλουν τις βρωμόκαλτσες του Καρ(ι)όλου, θα βρούν πως έχει έξι δάχτυλα στα ποδάργια τ’, άρα ‘ντάξ’. (Παιδιά, τώρα το καλοκαίρι μάλλον θα φοράει σάνταλα, καί θα σας βγάλει απ’ τον κόπο.) Ωστόσο, επειδή ο γράφων τυγχάνει άτομο σκεπτόμενο ιδιορρύθμως, μού ‘χει κολλήσει η ιδέα πως ο «εξαδάκτυλος» δεν είναι άνθρωπος, αλλά πρόκειται απλά γιά το δακτυλικό εξάμετρο των αρχαίων Επών. Μ’ άλλα λόγια, αν γίνουμε ήρωες όπως οι Ομηρικοί, καί τημΜπόλιν θα πάρουμε, καί την Αγιασοφιάν (όχι της ΑΕΚ)! Μέχρι καί το σαράϊ του Ρετζεπίκα θα πάρουμε.

Αν έπεσα μέσα, τότε πρόκειται γι’ ακόμη ένα κακόγουστο αστείο Βρεττανικού φλέγματος των «Ελληνιστών» της Οξφόρδης…

. . . . . . . . . . .

ii. Κωνσταντίνος Παλαιολόγος

Ο κατ’ εξοχήν «μαρμαρωμένος» βασιλιάς!

Η επίσημη Ιστορία δεν είναι σαφής γιά το πώς πέθανε, ή πώς ετάφη. Με την έννοια ότι δεν καταφέρνει να πείσει τον μέσο ίστορα αναγνώστη, παρά το ότι μπορούμε να συνδυάσουμε αφηγήσεις αυτοπτών· καί μ’ ένα εξαντλητικό ψάξιμο στον χάρτη, να δούμε τις τελευταίες κινήσεις του Κωνσταντίνου ΙΑ’.

Στη λαϊκή ψυχή, είναι ισχυρή η πεποίθηση ότι ο Κωνσταντίνος ΙΑ’ θ’ αναστηθεί καί θα διώξει τους Τούρκους απ’ την Κωνσταντινούπολη.

Ή, έστω, ήταν. (Ισχυρή η πεποίθηση, κτλ.) Διότι εσχάτως, λίγο πρίν τον 21ο αιώνα, ο ρόλος δόθηκε σ’ άλλον.

[Αν ρωτάτε εμένα, δεν γνωρίζω γιατί. Εάν πρόκειται -που πρόκειται!- γιά ψυχολογικά παιχνιδάκια αλλοδαπών υπερεσιώνε, τότε υποψιάζομαι πως οδήγησαν στη σίγαση τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, διότι πρόκειται γιά εμβληματική μορφή· καί πράγματι, ένας τέτοιος μύθος με τέτοιον πρωταγωνιστή ξεσηκώνει τον λαό μας πέραν ελέγχου – των Δυτικών.]

. . . . . . . . . . .

iii. Ιωάννης Δούκας Βατάτζης

Καί ξαφνικά, εδώ καί καμιά 20αριά χρόνια, προωθείται (άγνωστο σε μένα από ποιούς) νέο ταλέντο στον ρόλο του «αναστηθησόμενου»: ο Ιωάννης Δούκας Βατάτζης. (Ο συγκεκριμένος έχει επίσης αγιοκαταταχθεί, αν καί κάπως «ανεπισήμως».) Εδώ προστίθεται κι άλλη φαντασία στον μύθο: ότι δηλαδή βρίσκεται μέσα στο φέρετρό του σα να κοιμάται, αλλά το σπαθί του βγαίνει απ’ τη θήκη του σιγά-σιγά· κι άμα βγεί ολόκληρο, τότε ουαί κι αλοίμονο στην τουρκίτσα! (Σπαθί που αποδεσμεύεται: μήπως Αιγέας / Αρθούρος; όχι καί τόσο πρωτότυπο εύρημα.)

Το θέμα είναι ότι σέβομαι τον Βατάτζη ως άγιο καί περιφρονητή των υλικών αγαθών, αλλά ως άνθρωπος τρώει «κίτρινες κάρτες»!

  • Στα τελευταία του, έπασχε από επιληψία.
  • Καταγόταν από το σιχαμερό «κρύπτο» σόϊ των Δουκών, όπως ο Φελλός.
  • Προωθούσε κρυφίως την Τροία, ως σημείο αναφοράς.

Όσον αφορά το τελευταίο, οφείλω εξήγηση: λέγεται πως, όταν Βυζαντινοί άρχοντες, πρόσφυγες στην αυλή του άρχισαν να θρηνολογούν «- Άαααχχχ!!!… Πότε θα ξαναπάρουμε τημΜπόλιν από τους Φράγκους, να επιστρέψουμε στα αρχοντικά μας;», τους το ξέκοψε απότομα, λέγοντας ότι το μέλλον είναι εδώ, στη Νίκαια, καί ξεχάστε την Κωνσταντινούπολη!

Τροία; ναί. Παρά το ότι απέχει 276 χμ σε ευθεία από την Νίκαια, την πρωτεύουσα του Βατάτζη. (Κλίκ επάνω στην εικόνα, γιά πλήρες μέγεθος.)

Την ακριβή (καί ακόμη μή ανασκαμμένη) θέση της Τροίας σας την έδειξα παλιότερα. Είναι η σημειωμένη κορυφή του μικρού «προτατευτικού πενταγώνου» – κι η πάνω ανατολική κορυφή, είναι η Νίκαια!!!

Μαγικό;

Δεν θα τό ‘λεγα.

Υπάρχει σαφέστατη σχέση των πέντε αυτών τόπων στις κορυφές του πενταγώνου (εκ των οποίων, δύο οι Νίκαια καί Τροία), αν κι εμείς σήμερα δυστυχώς δεν γνωρίζουμε την αιτιολογία της τοπογραφίας αυτής, ουδέ κάν την υποψιαζόμαστε. (Δέ λές, καλά που την παρατηρήσαμε κιόλας; )

Όμως, κατά την Τροία πάει η δουλειά· διότι, θυμηθήτε: η Α’ Οικουμενική Σύνοδος επίσης έγινε στη Νίκαια!!!

Η επίσημη δικαιολογία προς τούτο, είναι ότι η Κωνσταντινούπολη δεν είχε χτιστεί ακόμη.

  • Ναί, αλλά ο Μέγας Κωνσταντίνος γιατί δεν περίμενε λίγα χρόνια ακόμη, να χτιστεί η πόλη του; Οι αιρέσεις κι οι αιρετικοί (ο Μονδανός, ξέρω ‘γώ) είχαν ήδη ξεκινήσει να εμφανίζονται πρίν τουλάχιστον δύο αιώνες! Τί πείραζε αναμονή μιάς πενταετίας επί πλέον;
  • Ή, γιατί δεν συνεκάλεσε την Α’ Οικουμενική Σύνοδο στην παλαιά Ρώμη, ή στην Αθήνα, ή στην Αλεξάνδρεια, ή ακόμη καί στα Ιερά Σόλυμα (στην πόλη του Χριστού), ας πούμε;

Δεν το έκανε, γιά τους χ, ψ λόγους. Εντάξει, αλλά εμένα κάτι μου βρωμάει.

Κι αυτό που μου βρωμάει, είναι η κόκκινη κάρτα, που τρώει ο Βατάτζης: (πάλι κλίκ επάνω στην εικόνα, γιά πλήρες μέγεθος)

Ώχώχώωωχχχ!!!… Τί κεραυνός ήταν αυτός; (Εδώ η πηγή.) Έμπασε στην Εκκλησία (καί εμμέσως στον Ελληνικό εθνικό κορμό) όλο το Κρόνιο ιερατείο της περιοχής; Ανόητη πράξη, με ανυπολόγιστες καταστροφικές συνέπειες γιά την Ελλάδα!…

Το ίδιο ανόητη, όπως καί των Δυτικών αντιστοίχων, που βαφτίζανε με το στανιό τους ιουδαίους ως καθολικούς. Το ίδιο ανόητη με τα καμώματα των ΕΛΑΣιτών, που καταστρέφανε τα ληξιαρχεία ακόμη καί κατά την υποχώρηση των Γερμαναράδων, γιά να μή φανεί ποιοί ιουδαίοι είχαν αποκτήσει Ελληνικά ονοματεπώνυμα γιά να γλυτώσουν. Το ίδιο ανόητη με τα καμώματα του Καντιώτη, που έμπασε τους γύφτους στην Εκκλησία, αρχίζοντας να τους βαφτίζει.

Κι αναρωτιόμαστε σήμερα, ποιοί γράφουν συνθήματα του τύπου: «Ελλάδα ψόφα, να ζήσουμε εμείς!»…

Ποιοί, έ;…

Κι αναρωτιόμαστε σήμερα, πώς γίνεται η Εκκλησία να κρονοφέρνει τόσο πολύ; να πηγαίνει ολοταχώς προς την «πανθρησκεία», αλλά οι «πνευματικοί» να καταδικάζουν τον «στοματικό έρωτα»;…

Πώς, έ;

Μπροστά σ’ αυτά, οι συνομωσίες καί οι πολεμικές συγκρούσεις με άλλα Ελληνικά βασίλεια (υπό την ηγεσία άλλων μελών του σκατόσογου των Δουκών), στις οποίες συμμετείχε, είναι πταίσματα.

. . . . . . . . . . .

Γόνος Κρονόσογου καί (έστω καί εν αγνοίαι του) προωθητής Κρονίων αντιλήψεων, λοιπόν· ενδεχομένως, δέ, καί παλαιών Κρονίων / Ατλαντείων γεωπολιτικών σχεδίων.

Ευτυχώς, ο ΠΛ δεν προκρίνει τον Βατάτζη ως ηγέτη της Ελλάδας που έρχεται. (Αυτό μας έλειπε!…)

(συνεχίζεται