ΤΡΟΙΑ!!!--ΜΕΡΟΣ 4ον

 

ΜΕΡΟΣ 4ον

Πουθενά, λοιπόν, δεν έχουμε αφήγηση μιας «φυσιολογικής» κουμπαριάς Ελλήνων και Τρώων, εκτός από την αρχική, του Δάρδανου με τον Τεύκρο, (άλλος Τεύκρος, ο βασιλιάς της Τροίας) Και, όπως είπαμε, στον Βάρβαρο-Δάρδανο αποδίδονται πολλές καταγωγές…

Αλλά και στην παραλλαγή που τον θέλει Κρητικό, ο Τεύκρος εξαπέλυσε αρχικά επίθεση στους Τρώες, που σταμάτησε με θαύμα του Απόλλωνα.

Κανείς «Έλληνας» Τρώας από τους πενήντα γιούς του Πριάμου δεν τόλμησε να ζητήσει σε γάμο την Ελένη, όταν μαζεύτηκαν «οι βασιλεύοντες της Ελλάδος»^[1] για να την παντρευτούν.

Αν οι νόθοι, διωγμένοι, έκθετοι και εξόριστοι Έλληνες Ήρωες κατέληγαν εκεί, αυτό αποδείχνει πως ήταν μια ξένη χώρα, όπου σίγουρα, υπήρχε περισσότερος ανθρωπισμός από όσον διέθετε η πατρίδα του Δυτικού Πολιτισμού…  

Αγώνας για την παγκόσμια δικαιοσύνη…

Οι ρίζες του Τρωικού πολέμου είναι και εμφύλιες, μα δεν σχετίζονται με την Ελλάδα. Φαίνεται πως ο Ασιάτης Πέλοπας είχε πολεμήσει εναντίον του Ίλου, του βασιλιά της Τροίας, και αναγκάστηκε να καταφύγει ηττημένος^[2] στην Πελοπόννησο, όπου έγινε βασιλιάς. Είναι η ανάλογη Ασιατική περίπτωση του Βελλερεφόντη, Τήλεφου, κλπ. Ανταλλαγή… εξορίστων. Αργότερα, οι διάδοχοί του, οι Ατρείδες, (γνήσιοι Έλληνες και αυτοί, διασταύρωση Αιγύπτιων και Λυδών) πήραν εκδίκηση. Πρόκειται όμως για Φρυγικό, Ασιατικό εμφύλιο, όχι για Ελληνικό.

             Η διαμάχη Πέλοπα - Ίλου ήταν μια πολύ καλή «αιτία πολέμου» που εξυπηρετούσε τα Ελληνικά συμφέροντα, και δικαιολόγησε (ίσως) την επίθεση στην Τροία. Μας θυμίζει σύγχρονες επεμβάσεις ισχυρών κρατών σε μια μικρή χώρα, δήθεν υπέρ μιας πολιτικής μερίδας που «καταπιέζεται» ή που είναι «εξόριστη» από άλλη μερίδα.  Η επίθεση της Υπερδύναμης στη μικρή χώρα γίνεται τάχα για την αποκατάσταση της… Δικαιοσύνης. Τα ακούμε στις διεθνείς ειδήσεις καθημερινά…

                Υπάρχει παραλλαγή που εμπλέκει και τον πατέρα του Πέλοπα, Τάνταλο, σε αυτή την βεντέτα, πηγαίνοντας την διαμάχη πιο πίσω. Όταν ο Τρώας έχτισε την Τροία, δεν κάλεσε τον Τάνταλο, βασιλιά των Μυκηνών, στους εορτασμούς, γεννώντας μεγάλη εχθρότητα μεταξύ τους. (και ο Τάνταλος ήταν Φρύγας) Ο Τρώας Γανυμήδης, γιός του βασιλιά Τρώα, επισκέφθηκε κατόπιν την Ελλάδα για προσκύνημα, αλλά ο Τάνταλος τον θεώρησε κατάσκοπο. Τον συνέλαβε, τον ανέκρινε, πείστηκε για την θρησκευτική φύση του ταξιδιού του, αλλά ο Γανυμήδης είχε αρρωστήσει στο μεταξύ, και πέθανε στην Ελλάδα, γεννώντας την οργή του πατέρα του Τρώα, σπέρνοντας έτσι τους κατοπινούς πολέμους. Έτσι γεννήθηκε και ο Μύθος πως ο Γανυμήδης αρπάχτηκε από τον αετό του Δία. Ο Μαλάλας λέει πως βρήκε την παραλλαγή στον Δίδυμο.[3]

Θεοί, μάντεις, ποτάμια              

 

Ο Φοίβος λατρεύονταν στην Μ. Ασία, από Φρύγιους, Λύκιους, Λυδούς, Κίλικες, κλπ. Τα Μαντεία του εκεί ήταν ισχυρότατα. Ο Παυσανίας αναφέρει μια κοινότητα που έλεγαν πως είναι απόγονοι Τρώων «και δια τούτο θεόν μάλιστα Απόλλωνα τιμώσιν» ^[4] «γι’ αυτό τιμούν τον Απόλλωνα πιο πολύ» [από τους άλλους θεούς] Αναφέρει και πως η λατρεία του Κάρνειου Απόλλωνα μεταφέρθηκε στην Ελλάδα από την Τροία. Σωστά λοιπόν ο Όμηρος εμφανίζει τον Απόλλωνα προστάτη της.

              Αναδείχτηκε ο πλέον ανθέλληνας θεός, σύμφωνα με την Ιλιάδα. Αυτός και ο Ποσειδώνας είχαν χτίσει τα άπαρτα τείχη της πόλης. Η κατασκευή τους είναι ιδιαίτερη. Διαφέρει από τα Κυκλώπεια = Μυκηναϊκά τείχη. Η εφαρμοστή λιθοδομή επεκτείνεται σε όλο το πάχος του τείχους και όχι μόνο επιφανειακά όπως στην Ελλάδα, ο τρόπος που «στρίβουν» είναι ιδιαίτερος, ενώ η θεμελίωση δεν πατά απάνω στο «μητρικό πέτρωμα» αλλά πρώτα σε ένα στρώμα πατημένου χώματος, κάνοντας την κατασκευή ελαστική και αντισεισμική. Οι «Αργείοι» έσπασαν τα μούτρα τους πάνω σε αυτά, και πίστεψαν πως είχαν χτιστεί από θεούς, γιατί η τεχνολογία τους δεν ήταν Ελληνική. Τα «Κυκλώπεια» τείχη, άλλωστε, χτίστηκαν «μόνο» από Κύκλωπες!

Οι Έλληνες θεωρούσαν αλάνθαστους τους Τρώες Μάντεις,^[5] και αν και εχθροί, τους χρησιμοποιούσαν. (Πχ, τον Έλενο, δες και κεφ. «Τα Μικρασιατικά Μαντεία») Και ο Έκτορας προφήτεψε, λίγο πριν σκοτωθεί, τον  θάνατο του Αχιλλέα από τον Πάρη και τον Απόλλωνα.^[6] Επίσης, προφητεύει κρυφά στην γυναίκα του την καταστροφή της Τροίας: «Θα ξημερώσει μέρα κάποτε που θα χαθεί το κάστρο της Τροίας κι ο Πρίαμος ο πολέμαρχος κι όλος μαζί ο λαός του»^[7]

Και ο Πρίαμος προφητεύει τον θάνατό του στον Έκτορα.^[8] Αναφέρονται τόσοι Τρώες Μάντεις, και με τόσο σεβασμό, που πράγματι, η Τροία μπορεί να θεωρηθεί μια Πόλη – Μαντείο, ένας ιερός τόπος του Απόλλωνα.  (Κασσάνδρα, Χρύσης, Λαοκόων, Έλενος, Πουλυδάμας, Τελμησσός [απόγονος του Αγήνορα], Μέροπας, Ευρυδάμας, Αίσακος,^[9] κλπ) Λέγεται πως η Κασσάνδρα, κόρη του Πρίαμου, ήταν  η «Φρυγική Σίβυλλα», που ονομάζονταν και Σάρυσις ή Ταραξάνδρα.^[10] Ο Μάντης του Μεγαλέξαντρου, Αρίστανδρος, ήταν επίσης Τρωικής καταγωγής.

                   Και ο Ορφέας διδάχτηκε από τον γιο του Πρίαμου Θειοδάμαντα, την χρήση των Λίθων στην μαγεία, τη Μαντεία, την θρησκεία και την ιατρική. Υπάρχει σύγγραμμα, τα «Ορφέως Λιθικά», όπου αναλύονται λεπτομερώς οι Τρωικές διδασκαλίες περί μαντικής και λιθομαντείας κλπ, όλες εμπνευσμένες από τον Απόλλωνα, εννοείται.^[11] Οι ταλαίπωροι Έλληνες, ένα Κάλχα είχαν, που ο Αγαμέμνων ήθελε να τον ξεκάνει κι’ όλας, και τον προστάτευε ο Αχιλλέας… Αυτά, δεν είναι τυχαία μυθολογήματα...   Γενικά, ο Κάλχας θεωρείται εκπρόσωπος της Ελληνικής Μαντικής, σε αντίθεση με την Τρωική-Μικρασιατική Μαντική, που ο Όμηρος, άλλωστε, σέβεται απεριόριστα.  Στην αφήγηση του Δάρη, όμως, ακόμα και ο Κάλχας είναι Τρώας (=Φρύγας) και συμπαρατάσσεται με τους Έλληνες κατόπιν εντολής των Δελφών! [12]

Η Απολλώνια λατρεία, λόγω της καταγωγής της, διέταζε Έλληνες να λατρεύουν τους νεκρούς Τρώες, γιατί «το προστάζει ο Δίας». Η Πυθία είχε διατάξει τους Θηβαίους να λατρέψουν τον Έκτορα, και μάλιστα να μεταφέρουν τα οστά του από την Τροία. Έτσι, τους είπε, θα ζούσαν  «με πλούτο» ^[13] Στον Τρώα Ήρωα θυσίαζαν μέχρι το 355 μΧ! ^[14] Έκτωρ ήταν και επίθετο του… Δία!^[15] (Εθνική θρησκεία, που λένε) Η λατρεία του Έκτορα συνεχίζονταν και στο Ίλιο μέχρι τα χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη, τουλάχιστον.[16] Εννοείται πως το Μαντείο του Δία στη Δωδώνη πρόσταζε τους Θεσσαλούς να λατρεύουν τον Αχιλλέα.^[17] Το απόλυτο χάσμα. 

Υπήρχε και ιερό του Απόλλωνα με την επωνυμία "Σαρπηδόνιον" ή "Σαρπηδόνιος". Ήταν επωνυμία του Απόλλωνα. (Ο Σαρπηδών ήταν σύμμαχος των Τρώων) ^[18]

Αυτά λάτρευαν οι πιστοί της πάτριας θρησκείας των Ελλήνων, που στη συνέχεια υποχρεώθηκαν… βίαια από τους Χριστιανούς να λατρεύουν… Εβραίους. (Σόι το βασίλειο - τώρα θίχτηκε ο πατριωτισμός μου!) Και η λατρεία του Έκτορα, τι ήταν, νομίζετε; Όταν όμως η Εκκλησία αγιοποιεί τους ανθέλληνες Μακκαβαίους, κάθε γνήσιος Έλλην εξεγείρεται!

Ναός του Απόλλωνα βρίσκονταν στα «Πέργαμα», το κεντρικό κάστρο (Ακρόπολη) της Τροίας.[19] Τον Απόλλωνα αναφέρουν επιγραφές των Χετταίων, ως θεό της «Ιλλούσας» = Ιλίου, Τροίας. Σε συνθήκη ανάμεσα στον βασιλιά της Ιλλούσας Αλαξάντου ^[20] και του Χετταίου βασιλιά Μουβατάλις β΄, αναφέρονται ως μάρτυρες οι Τρωαδίτες θεοί «Του καιρού του στρατού», ο «Κασκαλκούρ» και ο «Απαλιούνας». Ο Απαλιούνας - Απόλλων ταυτίστηκε με πολλές άμορφες λίθινες στήλες  που γέμιζαν την Τροία.^[21] Παρόμοιες τριγωνικές στήλες, απεικονίσεις του Απόλλωνα Αγυιέα (=των δρόμων) αναφέρει η Σούδα. Ο πρώτος θεός πρέπει να είναι ο Άρης, και ο Κασκαλκούρ είναι μάλλον χθόνια και υπόγεια υδάτινη θεότητα, κάτι σαν τη Στύγα, πιθανόν ο ποταμός της Τροίας Σκάμανδρος.^[22] Ο Όμηρος μετέτρεψε την Τρωική λατρεία των υπόγειων νερών σε Ελληνική, δηλαδή ποτάμια. (Όλοι οι ποταμοί ήταν θεοί στην Ελλάδα) Είναι αρχαιολογική απόδειξη πως οι λατρείες Ελλάδας και Τροίας είχαν τεράστιες διαφορές. Και οι τρεις θεοί αναφέρονται στην Ιλιάδα ως εχθροί των Ελλήνων. Ο Σκάμανδρος ξεχείλισε και κυνήγησε να πνίξει τον Αχιλλέα. Σύμπτωση;    

                 Ο Φιλόστρατος παρουσιάζει το φάντασμα του Έκτορα να κατευθύνει θαυματουργά ένα πλημμυρισμένο χείμαρρο.^[23] Ο Απόλλων είχε καταστρέψει το μνήμα του εχθρού του, Κύκνου, οδηγώντας τον ποταμό Άναυρο πάνω του.^[24] Ο Κασκαλκούρ συνεχίζει τη δράση του στην επική ποίηση του Βυζάντιου: Οι ακρίτες πάντα κινδυνεύουν θανάσιμα περνώντας ένα ποτάμι. «Και δένδρον έπεψεν ο Θεός απέσω εις το ποτάμιν κι αν είχεν λείπειν το δενδρόν επνίγετον  ο ακρίτης». ^[25] (Έπος του Διγενή)  Από δέντρο γλιτώνει και ο Αχιλλέας. ^[26] «Εκείπερα κι αντίπερα στα γυάλινα πηγάδια, στοιχειό ξεφανερώθηκε που τρώει τους αντρειωμένους» ^[27] (Δημοτικό)  Αυτό το τελευταίο, είναι πιο κοντά στην «υπόγεια» μορφή του Κασκαλκούρ από την ίδια την Ιλιάδα, ταιριάζοντας καλύτερα με τις Χιττιτικές επιγραφές. Για να κατανοήσουμε, επιτέλους, πως οι ρίζες των Δημοτικών τραγουδιών είναι αρχαιότερες από τον Όμηρο… Αν το απόσπασμα για το Διγενή είναι ίσως λόγια διασκευή της Ιλιάδας, το Δημοτικό είναι… λόγια αντιγραφή των θαμμένων για χιλιετίες Χιττιτικών επιγραφών; Αντίθετα, είναι επαλήθευσή τους, πέρα από κάθε αμφιβολία… Οι θεοί της Τροίας καταδιώκουν ακόμα τους Έλληνες Ήρωες! Ποιος μπορεί να κατανοήσει την αρχαία Ελλάδα χωρίς να γνωρίζει το Βυζάντιο;

Ο Κασκαλκούρ, σαν θεότητα των υπογείων υδάτων, (όπως διαπίστωσε η αρχαιολογία) είναι εκπόρευση του Απόλλωνα! «και Απόλλωνα χθόνιον, ός και ύδατα μαντικά πολλαχού της γης αναδίδωσι και στόμια προφητεύοντα το μέλλον»^[28] (περίληψη: από τον Απόλλωνα τον υποχθόνιο [=υπόγειο] προέρχονται τα μαντικά νερά και  οι μαντικές τρύπες της γης) Αυτό αντιτίθεται με την Ομηρική θεολογία, που θέλει τα νερά κάθε είδους να προέρχονται από τον Ωκεανό.^[29]  Η Κασταλία και η Κασσοτία Πηγή των Δελφών, που είχαν μαντικές ιδιότητες, έχουν μια πολύ ενοχλητική, για τον αρωστημένο μου πατριωτισμό, συνήχηση με τον Κασκαλκούρ, τον «δρόμο στον κάτω κόσμο»…  Μαντικές πηγές αναφέρονται κατά δεκάδες από τον Παυσανία τον Κτησία κ.ά.

              Και μια στυλιστική αναφορά. Ο βασιλιάς της Τροίας Πρίαμος, λένε, ξυρίζονταν, και αυτό ίσως ήταν Τρωική συνήθεια. Υπήρχε και ρήμα «πριαμωθήναι»^[30] που σημαίνει ξυρίζομαι. Ήταν μια καλλωπιστική συνήθεια που δεν είχε επικρατήσει στην Ελλάδα.^[31] Ο Απόλλων παριστάνεται πάντα αγένειος…

             Άλλη θρησκευτική διαφορά είναι το ιερατικό αξίωμα, που αναφέρεται στον Όμηρο μόνο σαν Τρωικό (ή συμμαχικό τους) χαρακτηριστικό. Το Έπος δεν αναφέρει ούτε έναν «Αχαιό» ιερέα, παρ’ όλο που οι δυο λαοί παρουσιάζονται να πιστεύουν τους ίδιους θεούς. (Είδαμε πόσο «ίδιοι» ήταν, στην περίπτωση του Κασκαλκούρ)  Μόνο Έλληνες Μάντεις αναφέρονται. Το ιερατικό αξίωμα ανήκε στους Βασιλείς. Το θέμα αναλύεται σε άλλα κεφάλαια («Η σύγκρουση του Απόλλωνα με τους Ήρωες» και «Ο εξαγνισμός για φόνο και τα Μυστήρια»)           

 Η κοινή τελετή του όρκου Τρώων και Ελλήνων:

Μας μιλάνε για κοινές θρησκευτικές τελετές των δυο λαών. Όσο κι’ αν ο Όμηρος έχει ανακατέψει και την θρησκεία της εποχής του, ας αναλύσουμε μια τέτοια κοινή τελετή, τον όρκο που δίνουν οι Αχαιοί και οι Τρώες να κριθεί ο πόλεμος από μια μονομαχία: (Ιλιάδα Γ΄, 76 – 323) Φυσικά, αυτό το απόσπασμα αντιφάσκει με πολλά άλλα, και αυτό του δίνει ιδιαίτερη αξία…

Ο Αγαμέμνων δίνει τον όρκο από τη μεριά των Ελλήνων, γιατί είναι Αρχιστράτηγος, Βασιλιάς και Αρχιερέας, όπως είπαμε. Οι Τρώες δεν έχουν ανάλογο έθιμο, αλλιώς θα είχαν φέρει τον Βασιλιά τους Πρίαμο. Την παρουσία του, όμως, απαιτεί ο Μενέλαος, κατά τον Όμηρο γιατί δεν εμπιστεύεται τους γιούς του Βασιλιά, κατά την απλή λογική γιατί απαιτεί την παρουσία του αντίστοιχου αξιωματούχου με τον Έλληνα στην τελετή, πράγμα που οι Τρώες δεν συνηθίζουν.

«Φέρτε τώρα δυο αρνιά, το ένα άσπρο και το άλλο αρνάδα μαύρη, για τη Γη και τον Ήλιο» ζητά ο Μενέλαος από τους Τρώες. «Για το Δία εμείς θα φέρουμε άλλο».^[32] Στην συμφωνία που αναφέραμε μεταξύ Χετταίων και Ιλλούσας, που βρέθηκε από τους αρχαιολόγους, μπαίνουν εγγυητές οι θεοί-προστάτες των δυο συμβαλλομένων χωρών, ταυτόχρονα. Το ίδιο έθιμο περιγράφει ο Όμηρος. Η Γη (η Μυκηναϊκή θεά των φιδιών) και ο Ήλιος είναι οι [τότε] Ελληνικές θεότητες, και ο Δίας είναι η [τότε] Τρωική, γιατί ο καθένας φέρνει θυσία για τους θεούς του άλλου, για να τεκμηριωθεί η εκατέρωθεν καλή πίστη. Έτσι, οι Έλληνες φέρνουν μόνο ένα αρνί, για το Δία, και οι Τρώες δύο, για τη Γη και τον Ήλιο.

Από πού βγάζω ότι ο Δίας ήταν ιδιαίτερα θεός των Τρώων; Το λέει ο ίδιος ο Αγαμέμνων δίνοντας τον όρκο: «Ζευ πάτερ Ίδηθεν μεδέων, κύδιστε μέγιστε…»^[33] Μτφρ: «Δία πατέρα, που κυβερνάς από την Ίδη, δοξασμένε, μεγάλε…» Το «καπου–θεν μεδέων» χρησιμοποιείται σε επικλήσεις θεών σε συνδυασμό με τον αγαπημένο τους τόπο.^[34]  Ίδη είναι το Τρωικό βουνό όπου ζούσε η «Ιδαία» Μητέρα των θεών, η Κυβέλη. Εκεί γεννήθηκε στην πραγματικότητα ο Δίας, όχι στην Κρητική Ίδη. Το γνωρίζουν τόσο ο Όμηρος όσο και ο Αγαμέμνων. Μην μου πείτε πως εννοεί πως ο Δίας κυβερνά από την Κρητική Ίδη. Τι έγινε ο Όλυμπος; Ψάξτε τον και θα τον βρείτε! Κυβερνώντας από την Ίδη, ο Δίας συνεχίζει να κυβερνά από τον Όλυμπο. Πως; Τέσσερις κορυφές του Τρωικού βουνού ονομάζονταν Όλυμποι! [35] Γι αυτό και ο Όμηρος μιλά για «Ολύμπια Δώματα». Είναι τεσσάρι πανταχόθεν ελεύθερο.

                  Ο Αγαμέμνων ορκίζεται, λοιπόν, στους δικούς του θεούς, και στο θεό των Τρώων, τον Ιδαίο (=Τρώα) Δία.  Στη συνέχεια, είναι  μόνο ο Αγαμέμνων που θυσιάζει τα ζώα, γιατί αυτός έχει αρχιερατικό αξίωμα. Τρώες ιερείς υπάρχουν μπόλικοι, αλλά δεν τους θεωρεί, προφανώς, ισότιμούς του, μια που αυτός είναι και βασιλιάς και Αρχιερέας. Ο όρκος δεν επαναλαμβάνεται από τον Πρίαμο, αλλά από όλους τους Τρώες και τους Έλληνες.^[36] Γιατί ο Πρίαμος δεν το κάνει; Ως βασιλιάς των Εβραίων Ασκάνιων – Ασκεναζίμ, Κοέν, Δαρδά, Ελύμα, Ερμιούθ, κλπ, αλλά και διοικητής των Λυδών, που ο Ιεζεκιήλ αποκαλεί «μαχητές του Κυρίου», μαζί με τους Ασκεναζίμ και τους Αιθίοπες του Μέμνονα,^[37] δεν μπορεί! «Ού λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω»^[38] Οι κατώτεροι είναι λιγότερο αυστηροί στην τήρηση της Βίβλου, αλλά ο βασιλιάς υποχρεούται να ακολουθήσει τις Δέκα Εντολές. Με άλλα λόγια, οι δυο πλευρές κάνουν παραχωρήσεις, ώστε να καταλήξουν σε μια αμοιβαία ικανοποιητική θρησκευτική τελετή. Ας προσθέσουμε –για εκατοστή φορά- πως ο Όμηρος, επιπλέον, έχει ήδη μεταφέρει σε αυτή τη σκηνή αντιλήψεις της εποχής του, αλλά δεν κατάφερε να κρύψει τις διαφορές. Να σημειωθεί πως στα αρχαιότερα στρώματα της πόλης, αυτά δηλ. που μας ενδιαφέρουν, δεν βρέθηκαν αγάλματα, προφανώς κατά τις εντολές της Παλαιάς Διαθήκης !     

Κοινά θρησκευτικά έθιμα, όταν ο Πρίαμος δεν επαναλαμβάνει τον όρκο, όταν μόνο ο Αγαμέμνων θυσιάζει και όταν ο Δίας κυβερνά από την Ίδη;   Που τα είδατε; 

Άλλη θρησκευτική διαφορά, αν εμπιστευτούμε μεταγενέστερη πηγή, είναι η Ελληνική λατρεία των νεκρών που συνοδεύονταν –τότε- με ανθρωποθυσίες. Ο νεκρός Αχιλλέας ζήτησε να του θυσιάσουν την  κόρη του Πριάμου Πολυξένη, και η μητέρα της Εκάβη, διαμαρτυρήθηκε. Τότε, ο Οδυσσέας χαρακτήρισε τους Τρώες… «βάρβαρους», γιατί δεν σέβονται τις επιθυμίες των νεκρών, σε αντίθεση με τους… πολιτισμένους Έλληνες.^[39]     

 

                        ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

                       ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΤΡΩΩΝ

 

ΟΜΗΡΟΣ

«Αυτός που θέλει το φριχτό εμφύλιο πόλεμο δεν έχει ούτε σόι, ούτε νόμο, ούτε σπίτι» (Αφρήτωρ αθέμιστος ανέστιος εστίν εκείνος ος πολέμου έραται επιδημίου οκρυόεντος…  Ιλιάς, Ι, 6) Το λέει ο Νέστωρ για να πάψει ο καυγάς μεταξύ Αγαμέμνονα και Διομήδη. Αν οι Τρώες ήταν Έλληνες, τότε οι ήρωες της Ιλιάδας, Έλληνες και Τρώες, ήταν χωρίς σόι, σπίτι και νόμο. Αυτή είναι η γνώμη του Ομήρου για όσους πολέμησαν στην Τροία;

 

Το θέμα της Ιλιάδας είναι η καταστροφική επίδραση της διαμάχης του Αχιλλέα με τον Αγαμέμνονα. Ο ποιητής στηλιτεύει έτσι τους εμφύλιους πολέμους που κυριαρχούσαν στην Ελλάδα, και δείχνει τι μπορούσαν να κατορθώσουν οι Έλληνες ενωμένοι κατά των αλλόφυλων.

Άλλοι Συγγραφείς

 

1) Αν ο Όμηρος δεν μιλά για «Έλληνες» αλλά χρησιμοποιεί τα ονόματα «Αχαιοί», «Δαναοί» και «Αργείοι», το κάνει ο Ησίοδος, μιλώντας για τους Αχαιούς που ξεκίνησαν «Ελλάδος εξ ιερής» κατά της Τροίας.^[40] Ό ίδιος λέει πως οι Ομηρικοί Ήρωες δεν ανήκαν στο ίδιο «Γένος» με τους «τωρινούς» ανθρώπους, αλλά στο Γένος των «Ηρώων Ημιθέων», άλλο ανθρώπινο είδος, πιο ψηλοί, όμορφοι και δυνατοί, που εξαφανίστηκαν από τους αδιάκοπους πολέμους τους, «άλλους κάτω από την επτάπυλη Θήβα, τη γη του Κάδμου» … «κι άλλους στα καράβια πάνω από τον μεγάλο κόλπο της θάλασσας στην Τροία πηγαίνοντάς τους για την ομορφόμαλλη Ελένη».^[41] Το απόσπασμα αφορά μόνο τους Έλληνες Ήρωες, γιατί αυτοί «πήγαιναν» με τα «καράβια». Άρα, ο πόλεμος της Τροίας δεν θεωρείται εμφύλιος, και αντιδιαστέλλεται με τον εμφύλιο της Θήβας.

Οι Τρώες ανήκαν στο ίδιο Ηρωικό Γένος / Εποχή των Ημιθέων, που ήταν σεβαστό και ιερό, όχι γιατί ήταν Έλληνες, αλλά γιατί ήταν Αρχαίοι. Ανάλογη μνεία και ταύτιση ηρωικής «αρετής» Ελλήνων και «Βαρβάρων» Τρώων που ανήκουν στο «ημιθέων γένος» κάνει ο Απολλόδωρος και ο Φιλόστρατος. ^[42]       

2) Ο Ηρόδοτος πιστεύει πως η αντίθεση Ελλάδας-Ασίας είναι το κυρίαρχο ιστορικό θέμα, και θεωρεί τον Τρωικό πόλεμο αρχέτυπο του Περσικού: «Ήταν η άλωση του Ιλίου [Τροίας] που έκανε την αρχή της έχθρας [των Περσών] με τους Έλληνες», γιατί «οι Πέρσες προσεταιρίστηκαν την Ασία και τα εκεί κατοικούντα βάρβαρα έθνη» ^[43]  

      

3) Ο Θουκυδίδης πιστεύει πως ο Όμηρος δεν αποκαλεί τους Τρώες «βάρβαρους» γιατί: «οι Έλληνες δεν είχαν ακόμη ξεχωρίσει από τον υπόλοιπο κόσμο κι ονομαστεί μ’ ένα κοινό αντίθετο όνομα» ^[44] Ο πραγματικός λόγος είναι αυτός που αναφέραμε μιλώντας για τους Ημίθεους, δοξασία που ο λογικός Θουκυδίδης δεν ενστερνίζεται. Ο ίδιος δίνει στοιχεία για συνύπαρξη Τρώων και Ελλήνων στην «Μεγάλη Ελλάδα», ^[45] αλλά παρουσιάζει τον Αλκιβιάδη να τους αποκαλεί «όχλον ξύμμεικτον»^[46], μπάσταρδους.     

       

4) Ο Πλάτων λέει πως τα Ελληνοφανή ονόματα των Τρώων («έοικεν Ελληνικοίς ταύτα») είναι κατασκευασμένα από τον Όμηρο («τω Έκτορι αυτός έθετο το όνομα Όμηρος») και υποδηλώνουν τα χαρακτηριστικά και τις ικανότητές τους, είναι δηλαδή συμβολικά. Συμπεραίνει πως τα ονόματα «Έκτωρ» και «Αστυάναξ» κατασκευάστηκαν για να υποδηλώσουν την βασιλική ιδιότητα.^[47] Η συμβολικότητα των Τρωικών ονομάτων παρατηρείται αμέσως. Και οι «βαρβαρόφωνοι»  Κάρες, έχουν Ελληνικά ονόματα! ^[48]  Ο Στράβωνας προσθέτει πως πολλές από τις πόλεις που αναφέρει ο Όμηρος δεν υπήρχαν στα Τρωικά, αλλά ήταν νεότερες Ελληνικές αποικίες.^[49]

        

5) Ο Πλούταρχος, αποκαλεί τον Τρωικό πόλεμο: «το κάλλιστον έργον και μέγιστον της Ελλάδος» ^[50] Ο καλύτερος εμφύλιος μήπως;

          

6) Η Πυθία αποκάλεσε τον Πάρη «Άνδρα βάρβαρο»^[51] δίνοντας χρησμό στους Κρητικούς να μην πολεμήσουν τους Πέρσες. (βάρβαρος = ξένος στα αρχαία Ελληνικά) Σαν ιέρεια του θεού της Τροίας, του Απόλλωνα- Απαλιούνας, γνώριζε το θέμα…^[52]       

           

7) Ο Παυσανίας περιγράφει αγάλματα που έδειχναν Τρώες να πολεμούν εναντίον Ελλήνων, και σχολιάζει: «Ανήρ βάρβαρος ανδρί Έλληνι»^[53] (Βάρβαρος εναντίον Έλληνα) Υποστηρίζει πως ο Δούρειος Ίππος ήταν πολιορκητική μηχανή, αλλιώς: «πάσαν επιφέρει τοις Φρυξίν ευήθειαν» ^[54] δηλ. θα πρέπει να θεωρήσουμε τους Φρύγες (=Τρώες) εντελώς ηλίθιους… (που τον έβαλαν στην πόλη τους)

         

8) Ο Φιλόστρατος, άκουσε για το φάντασμα του Έκτορα που μίλαγε σε «βαρβαρική» γλώσσα. Επίσης, λέει πως ο Αίας ο Λοκρός πολεμούσε για  την Ευρώπη εναντίον των βαρβάρων, αυτός και ο εξημερωμένος «Δράκων» του,^[55] ένα φίδι που τον συνόδευε. Η μνεία της Ευρώπης είναι υπαινιγμός κατά των Ρωμαίων, που έλεγαν πως είναι Τρώες. Ο Πυθαγόρας έλεγε πως ήταν μετεμψυχωμένος Τρώας, (άλλος πατριώτης) και ο Φιλόστρατος σχολιάζει: «σοφός εκ βαρβάρου και Ίων εκ Τρωός»^[56]     

          

9) Ο Πορφύριος, εθνικός φιλόσοφος, μας λέει για τον Έκτορα που απευθύνεται «τοις Έλλησι». ^[57]Δεν είναι δυνατό να τον θεωρεί Έλληνα…

          

10) Ο Κλήμης Αλεξανδρείας θεωρεί τον βασιλιά της Τροίας Λαομέδοντα Φρύγα, που ο Ποσειδών και ο Απόλλων: «…τότε και τα Ιλίου τείχη ανωκοδομησάτην τω Φρυγί». Φρύγα αποκαλεί και τον Πρίαμο ο Φιλόστρατος,^[58] και πολλοί άλλοι. Η γεωγραφική καταγωγή, όμως δεν προκαθορίζει υποχρεωτικά την φυλή. Οι Έλληνες της Αιγύπτου, ακόμα και οι Πτολεμαίοι, ονομάζονταν Αιγύπτιοι, ο Πυθαγόρας Τυρρηνός, ο Θαλής ο Μιλήσιος Φοίνικας, κ. ο. κ.  Ποτέ όμως οι Έλληνες της Μικράς Ασίας δεν ονομάστηκαν «Κάρες», «Λυδοί», «Φρύγες» ή «Τρώες», γιατί το μίσος της ομηρικής σύγκρουσης δεν το επέτρεπε. Ο χαρακτηρισμός «βάρβαροι», έτσι κι αλλιώς, είναι απόλυτος.              

11) Ο Απολλόδωρος στην επιτομή της Μυθολογίας του, αποκαλεί επίσης τους Τρώες «βαρβάρους»^[59]               

12)  Ο Αθήναιος θεωρεί επίσης τους Τρώες βάρβαρους.^[60]

            

13) Ο Μεγαλέξαντρος πήρε την ασπίδα του Αχιλλέα, που φυλάγονταν σαν. κειμήλιο, για να πολεμήσει τους Πέρσες. Ήταν μια προπαγανδιστική ενέργεια. Η Τροία ήταν για την συλλογική εθνική συνείδηση των Ελλήνων προαιώνιος εχθρός, ο εκπρόσωπος και το μυθολογικό – ιστορικό σύμβολο της Ασίας. Επανέλαβε την πράξη του Αχιλλέα να σύρει το νεκρό Έκτορα με το άρμα του, όχι σε κάποια Περσική πόλη, αλλά σέρνοντας τον φρούραρχο μπροστά στα τείχη της Γάζας.^[61] Συνεπώς, ταύτιζε την Φοινικική Γάζα με την Τροία. Κάτι θα ήξερε… Ο κατακτητής θαύμαζε τον Αχιλλέα και μελετούσε την Ιλιάδα, σε έκδοση διορθωμένη από τον Αριστοτέλη. Ήταν μαθητής του, γνώριζε και τις μυστικές του διδασκαλίες,^[62] και συνοδεύονταν στην εκστρατεία του από ιστορικούς και φιλόσοφους. Αυτοί παρέλειψαν να του εξηγήσουν πως οι Τρώες ήταν Έλληνες. Ο Αλέξανδρος, όπως και οι περισσότεροι Έλληνες, φοβόταν τη νεκρική εκδίκηση του Πρίαμου και τον εξευμένισε με θυσίες.^[63] Ο νεκρός «Έλληνας» βασιλιάς της Τροίας ήταν με τους Πέρσες...

 

14) Ο Στράβων γράφει για τους Τρώες, τους Φρύγες, τους Μυσούς, κλπ: «άπαντα δε τα έθνη ταύτα θρακικά τις εικάζοι…»^[64] Οι Θράκες στην αρχαιότητα δεν θεωρούνταν Έλληνες. Ακόμη, αναφέροντας τις φυλές της Μ. Ασίας, γράφει: «Περιέχονται δε σε αυτήν» [την Προποντίδα] «αρχίζοντας από Ανατολικά, τα έθνη  Παφλαγόνες, Φρύγες, Λυκάονες, έπειτα οι Βιθυνοί και Μυσοί, και η Επίκτητος» (Ελλησπόντια Φρυγία) «ακόμα δε η Τρωάδα και η περιοχή του Ελλησποντου, μετά δε από αυτούς τους παραθαλάσσιους, από τους Έλληνες» [είναι] «οι Αιολείς και οι Ίωνες από δε τους άλλους» [λαούς] «οι Κάρες και οι Λύκιοι, και στα μεσόγεια οι Λυδοί».^[65] Και αλλού, αφού κατατάξει και πάλι τους Τρώες στα δεκατρία βαρβαρικά έθνη που κατοικούσαν την Προποντίδα, μνημονεύοντας τον Έφορο και τον Απολλόδωρο, λέει: «από αυτά» (τα έθνη της Μικράς Ασίας) « που αναφέραμε, τα Ελληνικά δεν είχαν εγκατασταθεί ακόμα μέχρι τον Τρωικό πόλεμο…» [66]

 

15) Ο Ευριπίδης στην «Εκάβη» αποκαλεί τους Τρώες «βάρβαρους»

 

16) Ο Σοφοκλής στην «Ηλέκτρα» λέει πως ο Αγαμέμνων γύρισε «από βάρβαρη γη»

 

17) Ο Δίων ο Χρυσόστομος στον «Τρωικό» του, γράφει: «...και την Ελλάδα καταφρονηθήναι, και την αρίστην γυναίκα» (την Ελένη) «οίχεσθαι εις τους βαρβάρους» (τους Τρώες) «εκδοθείσαν...» ... «προσήκειν γαρ αυτήν Ελληνίδα ούσαν γαμηθείναι τινι  των Ελλήνων»

           

18) Τόσο η αφήγηση του Δίκτυ όσο και του Δάρη για τα Τρωικά, που παρουσιάζονται ως αρχαιότερες του Ομήρου (αν και αυτό αμφισβητείται) αναφέρουν τους Τρώες ως «βαρβάρους». Ο δε Δάρης, υποτίθεται πως ήταν Φρύγας.

 

19) Ο Ιουλιανός ο Παραβάτης ονομάζει τον τρόπο που προσεύχονταν οι Τρωαδίτισσες (Ιλιάδα Ζ 301 κ. έ.) «βαρβαρικό»[67] Ως Ρωμαίος, έπρεπε να πιστεύει πως είναι απόγονος Τρώων. Δήλωνε όμως πως είναι Έλληνας στην ψυχή, αλλά και πως όλη η Φυλή του είναι Έλληνες…

 

20) Ο Ισοκράτης, στον «Πανηγυρικό» λέει: [158] προαγορεύουσιν. οὕτω δὲ φύσει πολεμικῶς πρὸς αὐτοὺς ἔχομεν, ὥστε καὶ τῶν μύθων ἥδιστα συνδιατρίβομεν τοῖς Τρωικοῖς καὶ Περσικοῖς, δι’ ὧν ἔστι πυνθάνεσθαι τὰς ἐκείνων συμφοράς. εὕροι δ’ ἄν τις ἐκ μὲν τοῦ πολέμου τοῦ πρὸς τοὺς βαρβάρους ὕμνους πεποιημένους, ἐκ δὲ τοῦ πρὸς τοὺς Ἕλληνας θρήνους ἡμῖν γεγενημένους, καὶ τοὺς μὲν ἐν ταῖς ἑορταῖς ᾀδομένους, τῶν δ’ ἐπὶ ταῖς συμφοραῖς ἡμᾶς μεμνημένους.

[159] οἶμαι δὲ καὶ τὴν Ὁμήρου ποίησιν μείζω λαβεῖν δόξαν, ὅτι καλῶς τοὺς πολεμήσαντας τοῖς βαρβάροις ἐνεκωμίασε, καὶ διὰ τοῦτο βουληθῆναι τοὺς προγόνους ἡμῶν ἔντιμον αὐτοῦ ποιῆσαι τὴν τέχνην ἔν τε τοῖς τῆς μουσικῆς ἄθλοις καὶ τῇ παιδεύσει τῶν νεωτέρων, ἳνα πολλάκις ἀκούοντες τῶν ἐπῶν ἐκμανθάνωμεν τὴν ἔχθραν τὴν ὑπάρχουσαν πρὸς αὐτούς, καὶ ζηλοῦντες τὰς ἀρετὰς τῶν στρατευσαμένων τῶν αὐτῶν ἔργων ἐκείνοις ἐπιθυμῶμεν.

Είναι αστείο να ζητάμε επιπλέον στοιχεία από μια εποχή που οι Φυλές της Ομηρικής εποχής εξελίσσονταν σε Έθνος, όπου οι Τρώες δεν είχαν θέση, λόγω γεωπολιτικής κατάστασης κύρια. Η αντίθεση μ’ αυτούς επιτάχυνε την συγκρότηση του Έθνους μας.

                Τα Έθνη δεν καθορίζονται μόνο από την συγγένεια, τη γλώσσα και τη θρησκεία, -που δεν ήταν κοινά, άλλωστε- αλλά και από την ανάγκη συνασπισμού για κοινό συμφέρον ή ενάντια σε κοινό αντίπαλο. Δημιουργούνται, κατά κάποιο τρόπο, από τους εχθρούς τους, δηλ. στην περίπτωσή μας, τους Τρώες. 

Επιγραμματικά:

Οπλισμός: 

Αναφέρεται πως οι Έλληνες και οι Τρώες πρέπει να ήταν φυλετικά συγγενείς, γιατί έχουν τον ίδιο οπλισμό. Αυτό δεν είναι απόλυτο. Όλοι οι λαοί της αρχαιότητας είχαν ασπίδες, θώρακες, κράνη σπαθιά, τόξα, άρματα, κλπ, αλλά διαφορετικών τύπων, που χρησιμοποιούνταν αλλιώς. Πχ, υπήρχαν ασπίδες τόσο μεγάλες που ήταν σχεδόν φορητές οχυρώσεις, και άλλες τόσο μικρές που δύσκολα θα τις αποκαλούσαμε ασπίδες.

                Και οι δύο αντίπαλοι είχαν άρματα. Στον Όμηρο, οι ήρωες σπάνια μάχονται από αυτά, ενώ αυτό θα έπρεπε να ήταν συνήθης τακτική μάχης. Συνήθως πεζεύουν για να πολεμήσουν. Είναι τακτική και στρατηγική έλλειψη των αντιμαχομένων, ή άγνοια του Ομήρου για ένα όπλο που είχε καταργηθεί στην εποχή του; Υπήρχαν βαριά και ελαφρά άρματα. Δεν μπορεί να γίνει σύγκριση των ιδιοτήτων τους από τις περιγραφές των μαχών στην Ιλιάδα.

Το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα όπλα. Σπαθιά, τόξα, κράνη, δόρατα, είχαν διάφορα σχήματα και χρήσεις. Η «αυλώπις» κλειστή περικεφαλαία ήταν τελείως διαφορετική από το κράνος δοντιών αγριόχοιρου, και αντιδρούσε αλλιώς στα χτυπήματα. Ο Όμηρος περιγράφει τόξα από κέρατο, που ήταν πολύπλοκες κατασκευές με μεγάλη διατρητική ισχύ. Οι περιγραφές αυτές υπονοούν πως τέτοια ιδιαίτερα τόξα ήταν σπάνια, και γι’ αυτό αναφέρονται, ή ήταν  πλατιά διαδεδομένα;

Ο Όμηρος λέει πως ο Έκτορας είχε «μεγάλο» άορ. (σπαθί) Αυτό είναι γενικό χαρακτηριστικό των αντιμαχομένων, ή σημαίνει πως οι άλλοι είχαν μικρό; Ή ο Έκτορας εφοδιάστηκε με μακρύ σπαθί ειδικά για να κόψει τον «καυλό» του κονταριού του Αίαντα; Ο Όμηρος είχε πράγματι δει τα μεγάλα Μυκηναϊκά ξίφη, ή υπέθεσε πως οι γιγαντόσωμοι, όπως πίστευε, «αρχαίοι» είχαν και μεγάλα σπαθιά; Ψάξε βρες…

                 Τα αρχαιολογικά δείγματα είναι τόσο ποικιλόμορφα, που μπορούμε να ισχυριστούμε πως ούτε οι ίδιοι οι Έλληνες δεν είχαν ομοιόμορφο οπλισμό, ή ίδιες μεθόδους μάχης. Σε πολλά αποσπάσματα φαίνεται πως οι αρχηγοί είχαν οπλισμό άλλου τύπου από τους απλούς πολεμιστές, και όχι απλά πιο πολύτιμο ή καλοφτιαγμένο. Οι Λοκροί, λέει ο Όμηρος, δεν είχαν ούτε κράνη, ούτε ασπίδες, ούτε κοντάρια, αλλά πολεμούσαν σαν τοξότες. Μόνο ο αρχηγός τους ο Αίας, είχε πλήρη οπλισμό, και πολεμούσε στην πρώτη γραμμή, ενώ αυτοί τόξευαν από τα μετόπισθεν. [Ν, 712] Αναφέρεται παλιότερα και ο Αρήθοος, που μάχονταν με ρόπαλο, αντίθετα με τους υπόλοιπους. Αναφέρεται ακόμα και ο τρόπος που τον αντιμετώπισαν. [Η 140].

 Έτσι, η ομοιότητα του οπλισμού (που δεν υπήρχε ούτε στους Έλληνες) δεν σημαίνει τίποτα.

 

Θρησκεία:

α) Ο Όμηρος παρουσιάζει τους Αιθίοπες να θυσιάζουν στο Δωδεκάθεο.^[68] Οι έκδηλα αλλόφυλοι επίκουροι εμψυχώνονται επίσης από Ολύμπιους  θεούς! ^[69] Συνεπώς, το Δωδεκάθεο παρουσιάζεται ως παγκόσμια θρησκεία.  

β) Στα έπη υπάρχουν ενδείξεις πως οι θρησκευτικές αντιλήψεις των αντιπάλων ήταν διαφορετικές, αν και οι αφηγήσεις είναι ετεροχρονισμένες. Στην τελετή του όρκου,^[70] επικαλούνται από κοινού τρεις θεοί, ο Ήλιος, η Γη (η Μυκηναϊκή θεότητα) και ο Δίας, που «Ίδηθεν μεδέων» (=κυβερνά από την Τρωική  Ίδη) ξεχνώντας τον… Όλυμπο.^[71] Είναι άρα ο θεός της Τροίας. Οι Έλληνες φέρνουν ένα ζώο για θυσία, και οι Τρώες δυο, ο καθένας για τον θεό του άλλου. Την «κοινή» ιερουργία κάνει μόνο ο Αγαμέμνων, γιατί είναι βασιλιάς και αρχιερέας, ενώ ο Πρίαμος δεν έχει ανάλογο λειτούργημα, και δεν επαναλαμβάνει τον όρκο. Οι Τρώες έχουν ειδική ιερατική τάξη. Ο Όμηρος δεν αναφέρει πουθενά «Αχαιό» ιερέα, μόνο Μάντεις.

Οι Έλληνες, λοιπόν, πίστευαν πως ο Ζευς ήταν Τρωικής καταγωγής, και παγκόσμιος, όχι Ελληνικός θεός. Η αρχαιολογία λέει πως οι Κρητο-Μυκηναίοι λάτρευαν την θεά Μητέρα – Φύση, την Γη. Παλιά τους έλεγαν «Προέλληνες», γι’ αυτό το λόγο….  Οι Κρητικοί έλεγαν πως ο Δίας ανατράφηκε από μια γουρούνα, ενώ ο Πανελλήνιος Μύθος έλεγε πως ανατράφηκε από την κατσίκα Αμάλθεια. Οι κατσίκες ήταν ιερά ζώα στην Φρυγία, και όχι στην Ελλάδα.^[72] Συνεπώς, ο Μύθος της ανατροφής του Δία είναι Φρυγικός και όχι Ελληνικός.

γ) Ο Όμηρος παρουσιάζει τους Έλληνες να διαφωνούν αν πρέπει να θυσιάσουν, ή όχι, στην  θεά Αθηνά, με αποτέλεσμα να διαλυθεί ο Ελληνικός στρατός! ^[73] Οι μισοί, λοιπόν, δεν είχαν υιοθετήσει ακόμη τη λατρεία της «Ελληνικής» θεάς! Δεν ήταν τοπικό θέμα, γιατί διαφώνησαν και αδέλφια (Αγαμέμνων-Μενέλαος) Περιγράφεται, λοιπόν, η εμφάνιση και η περιπετειώδης υιοθέτηση μιας νέας, ξένης θεότητας.

               Τα αποσπάσματα που αναφέρθηκαν, αντιφάσκουν με άλλα μέρη του Έπους. Αυτό τα κάνει πιο σημαντικά. Οι Τρώες πρέπει να ονόμασαν τον Όλυμπο από το ομώνυμο βουνό της Ασίας, όταν κατάκτησαν τη Θεσσαλία, πριν τον Τρωικό πόλεμο.^[74] Και η λατρεία του Κάρνειου Απόλλωνα υιοθετήθηκε από τους Έλληνες στην Τροία.^[75] Οι «Ιδαίοι Δάκτυλοι» (Από τη Ίδη της Τροίας) δημιούργησαν τα Μυστήρια της Σαμοθράκης και δίδαξαν τον Ορφέα,^[76] που έμαθε τη μαντική από το γιο του βασιλιά της Τροίας Πριάμου, τον Θειοδάμαντα και έμμεσα απόν αδελό του Έλενο, πριν καθιερώσει στην Ελλάδα τα «μυστήρια» των θεών.^[77] Η λατρεία της «Ιδαίας» Κυβέλης, υιοθετήθηκε μετά τα Περσικά.^[78] Οι Έλληνες, λοιπόν, απορρόφησαν σταδιακά την Τρωική θρησκεία, κατά και μετά τον πόλεμο, αλλά δεν τη γνώριζαν πριν. Το ίδιο έπαθαν και οι Ρωμαίοι όταν μας νίκησαν. Τους κατακτήσαμε πνευματικά ενώ αυτοί μας κατάκτησαν υλικά.  Έτσι δε λέμε;                

Η εισαγωγή ξένων λατρειών εγκαινιάστηκε νωρίτερα, από τον Κάδμο. «Ο Κάδμος, ο γιος του Αγήνορα, καθιέρωσε για τους θεούς μερικά από τη Φοινίκη και άλλα από την Αίγυπτο ή και από κάπου αλλού,^[79] «Ίσως ο Μελάμπους διδάχτηκε τη λατρεία του Διονύσου από τον Κάδμο τον Τύριο, και όσους ήρθαν μαζί του από την Φοινίκη στη χώρα που τώρα λέμε Βοιωτία»^[80] «Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας»…«Επειδή είχε διδαχθεί τη θεολογία των Αιγυπτίων, μετέφερε την αρχαία γέννηση του Όσιρι στους νεότερους χρόνους και για να ευχαριστήσει τους Καδμείους [Θηβαίους] καθιέρωσε καινούργια τελετουργία όπου δίδασκε στους μυούμενους ότι ο Διόνυσος γεννήθηκε από την Σεμέλη και τον Δία.^[81]  

       Συγγένειες: Οι αναφερόμενοι Ασιάτες Ελληνικής καταγωγής είναι απόγονοι έκθετων μωρών (Τήλεφος) και εξόριστων. (Βελλερεφόντης) Άλλες ταυτίσεις που επιχειρούνται είναι εξωπραγματικές. Η γενεαλογία των Τρώων βασιλέων είναι συντριπτικά εγχώρια, γιατί κατάγονται από ντόπιους ποταμούς και νύμφες της Ίδης.^[82] Αν ο ιδρυτής της Τροίας, Δάρδανος, ήταν Αρκάς, (δεν το λέει ο Όμηρος ή ο Ησίοδος) είναι αδύνατο να επιτέθηκαν οι Αρκάδες στην αποικία τους, εκτός αν αυτή ελέγχονταν από αλλοεθνείς. Το ίδιο ισχύει για τους Κρητικούς, τους άλλους υποψήφιους γενάρχες των… Κοέν της Τροίας, από την Παλαιστινιακή Ασκαλώνα, και τα Σούσα του Ελάμ.

               Όλος ο Πλανήτης, μαζί και οι Τρώες, οι Σκύθες, οι Φοίνικες κλπ., κατάγεται μυθολογικά από τους Ολύμπιους. Δεν μπορεί να αποδειχθεί λοιπόν εθνική συγγένεια μέσω της θεϊκής καταγωγής Τρώων και Ελλήνων, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο λαό.

                                                                   

                                  Ρώμη-Τροία

 

«Οι Ιουδαίοι, εκτός του ότι έχουν μόνο ένα θεό»… «τα υπόλοιπα τα έχουμε κοινά: τους ναούς, τα τεμένη, τα θυσιαστήρια, τους εξαγνισμούς, κάποιους κανόνες, όπου δεν έχουμε παρά λίγες ή καθόλου διαφορές» ^[83] 

 

                      Ιουλιανός ο Παραβάτης, Ρωμαίος Αυτοκράτορας, απόγονος Τρώων προσφύγων…

 

Ο Πέρσης ποιητής Φιρδουσί έγραφε στο «Σαχ Ναμέ» πως ο Μεγαλέξαντρος ήταν γιος ενός Πέρση και μιας Ελληνίδας.

Ο Αιγύπτιος «Ψευδοκαλλισθένης» έγραφε πως ο Αλέξανδρος ήταν νόθος γιος του τελευταίου Φαραώ και της Ολυμπιάδας.

Ολοι οι κατακτημένοι λαοί έβγαλαν ανάλογους μύθους για να εξομαλύνουν την ταπείνωση της κατάκτησής τους, και οι Μακεδόνες κατακτητές τους υποδαύλιζαν για να εδραιώσουν την εξουσία τους.

Εμείς που κατακτηθήκαμε από τους Ρωμαίους… λέμε πως ήταν Έλληνες.

Κατά τα άλλα, η νοοτροπία μας ουδεμία σχέση έχει με τους Ανατολίτες… Απλά, είμαστε το ίδιο αστείοι…

 

 

Εικόνα: 1330-1340, «Σαχ Ναμέ». Ο Μεγαλέξανδρος (Ισκεντέρ)  και το δέντρο που μιλάει.

Θα βρούμε τους πιο αντιφατικούς μύθους για την ίδρυση της Ρώμης. Αυτό σημαίνει πως οι περισσότεροι είναι κατασκευασμένοι με σκοπιμότητα. Υπάρχουν δύο πόλοι και λόγοι κατασκευής τους, με τις παραλλαγές τους:

 

Α) Ο «ανθελληνικός».  

          1. Ο Τρωικός. Η Ρώμη είναι Τρωική αποικία.

          2. Ο ντόπιος. Η Ρώμη χτίστηκε βασικά από αυτόχθονες.

 

Β) Ο «φιλελληνικός».

      1. Ο «ενωτικός Α». Ο Η Ρώμη χτίστηκε από Έλληνες, και μετά ήρθαν και Τρώες.      

      2. Ο «ενωτικός Β». Όλοι οι παραπάνω τη χτίσανε, μαζί ή με χωρίς αυτόχθονες.

 

Κάθε παραλλαγή κρατά μια πλευρά της αλήθειας. Καμιά όμως δεν μπορεί να είναι απόλυτα ακριβής, για λόγους που είναι προφανείς.

Είναι αδύνατο, πράγματι,

να μην εμπλέκεται το ντόπιο, γηγενές στοιχείο στη γενεαλογία των Ρωμαίων.

Είναι αδύνατο,

οι Ρωμαίοι να μην είχαν Τρωικό αίμα, γιατί αυτή η παράδοση ήταν σεβαστή από όλους.

Είναι αδύνατο,

να μην είχαν εμπλακεί Έλληνες στην γενεαλογία της πόλης, γιατί η Ιταλία ήταν αποικιστικός στόχος τους.

Είναι, όμως, αδύνατο,

να ήταν η Ρώμη Ελληνική πόλη, γιατί, ενώ βρίσκονταν σε επαφή με την «Μεγάλη Ελλάδα», τις Ελληνικές αποικίες της Ιταλίας, και είχε πολλές επιρροές από αυτήν, δεν είχε Ελληνική γλώσσα, ούτε Ελληνικά έθιμα και θρησκεία, ούτε επαφές με την «μητρόπολή» της στην Ελλάδα, όποια να ‘ταν αυτή. Αντίθετα, οι αρχαιότατες παραδόσεις της ήταν βαθιά ανθελληνικές. Ο φιλελληνισμός των Ρωμαίων, που δεν ήταν ποτέ ομόφωνος άλλωστε, άρχισε να εμφανίζεται μετά την κατάκτηση της Ελλάδας από αυτούς.

Ποια είναι η αληθινή προέλευση τόσο της Ρώμης, όσο και των προηγούμενων Μύθων;

 

-Οι Ρωμαίοι ήταν Ιουδαιοφοινικικής καταγωγής άποικοι από τη Μικρά Ασία. Οι Κίτιοι της Παλαιάς Διαθήκης, οι Κητιείς του Ομήρου, σύμμαχοι της Τροίας. (δες βιβλιογραφία παρακάτω) Αυτοί κυβερνήθηκαν ευκαιριακά από Έλληνες εξωμότες εξόριστους, απόγο-νους του Ντιμπντάν (στην Τρωική γλώσσα) Σαμψών-«Ηρακλή», [84]  και έτσι δόθηκε η αφορμή για την κατοπινή Ελληνοποίησή τους. Οι Κητιείς-Κίτιοι-Ρωμαίοι, ανακατεύτηκαν, φυσικά, με το ντόπιο στοιχείο, αλλά και με Τρώες πρόσφυγες, και με τους επίσης Ασιάτες αποίκους, τους Χαναναίους Σαβίνους - Σπαρτιάτες και τους Λυδούς Ετρούσκους - Τυρρηνούς.  

Συνοπτικά, ήταν ένα μάζωμα αρχαιότατων αποίκων από την Μέση Ανατολή και τη Μικρά Ασία, και προσφύγων ίδιας προέλευσης, ηττημένων στον Τρωικό πόλεμο, που υπό την ευκαιριακή ηγεσία Ελλήνων προδοτών, ενώθηκαν με τους ντόπιους.

 

Οι διάφορες αποδιδόμενες καταγωγές έπαιζαν ρόλο στην πολιτική σχέση Ρωμαίων - Ελλήνων κατά τη Ρωμαιοκρατία -και κάνουν την ίδια δουλειά σήμερα, τονίζοντας ή αποδυναμώνοντας την «Ευρωπαϊκή ιδέα» που τότε την έλεγαν “Pax Romana”. Οι Έλληνες, κατά την Ρωμαιοκρατία, συνέλαβαν την ιδέα να βαφτίσουν Έλληνες τους κατακτητές μας, για να ταυτιστούν με τους κατακτημένους... Αυτή η προσπάθεια δεν έγινε οργανωμένα, έτσι ο κάθε συγγραφέας παρουσίασε τη δικιά του μυθική εφεύρεση, πατώντας χαλαρά σε κάποια κοινά αναγνωρισμένη Μυθολογική αρχή, που όμως, αρχικά, δεν σχετίζονταν άμεσα με τη Ρώμη.

Παλιότερα, οι πρόγονοί μας δεν γνώριζαν την Ρώμη μέχρι και την Κλασσική Εποχή! Την αγνοούσαν, μέχρι να μας… ενοχλήσει. «...ούτε ο Ηρόδοτος, ούτε ο Θουκυδίδης, ούτε κανείς από τους συγχρόνους τους την μνημόνευσαν…»,^[85] ενώ η Ιταλία ήταν πασίγνωστη και εποικισμένη από Έλληνες. Φυσικά δεν την μνημόνευσε και κανένας προγενέστερος από αυτούς τους Ιστορικούς. Ας υπογραμμίσουμε πως ο Θουκυδίδης μιλά εκτεταμένα για τον Ελληνικό αποικισμό της Ιταλίας, αναφέροντας και τους Τρώες που εγκαταστάθηκαν εκεί, ακόμα και τον Αινεία, αλλά δεν βρίσκει χώρο για να μιλήσει περί Ρώμης.

Η πόλη πήρε θέση στους Ελληνικούς Μύθους και Ιστορία, μόνο μετά από την Ρωμαϊκή κατάκτηση. Η αδιαφορία αυτή δεν μπορεί να δικαιολογηθεί μόνο από το ότι ήταν ασήμαντη τότε. (άλλωστε, την εποχή του Θουκυδίδη είχε ήδη σχηματίσει εκτεταμένο κράτος) Οι αποικίες κράταγαν πάντα επαφή με τις Μητροπόλεις τους. Αν η Ρώμη ήταν Ελληνική αποικία, όπως ισχυρίζονται, θα είχε όχι μόνο μνημονευθεί, αλλά και θα είχε πάρει ενεργό μέρος στα δρώμενα της κυρίως Ελλάδας, όπως η υπόλοιπη «Μεγάλη Ελλάς». Άλλωστε, οι Ελληνικές επιρροές στην πρώιμη Ρώμη είναι σαφείς. Άρα, δεν δικαιολογείται άγνοια εκ μέρους των Ελλήνων, εκτός αν τους θεωρούσαν ξένους. Ούτε δικαιολογείται το ότι δήθεν οι Ρωμαίοι «έπαψαν» να μιλάνε Ελληνικά, μια που ήταν σε συνεχή επαφή με αυτά.

Ας παραθέσουμε όσες από τις άπειρες παραλλαγές της καταγωγής των Ρωμαίων υπέπεσαν στην αντίληψή μας:

«Όλοι» λένε λοιπόν, πως η Ρώμη ιδρύθηκε από Τρώες πρόσφυγες με αρχηγό τον Αινεία, γιο της Αφροδίτης, μαζί με ντόπιους κατοίκους, εκτός από τον… Όμηρο, που δηλώνει πως οι θεοί είχαν αποφασίσει πως ο Αινείας θα ήταν ο επόμενος βασιλιάς της… Τροίας, μάλιστα και «παίδων παίδες» μετά από αυτόν.^[86] Εδώ οι θεοί και ο Ποιητής «έπεσαν έξω». Ιδέα δεν είχαν για τον εποικισμό της Ρώμης (έστω, της Δύσης, ή κάποιου άλλου τόπου…) από δαύτον. Ακόμα και ο Απολλόδωρος, αιώνες μετά, δεν λέει τίποτα. Συνεπώς, οι αντίστοιχοι Μύθοι είναι πολύ μεταγενέστεροι, ή έωλοι και νόθοι. Οι ίδιοι οι Ρωμαίοι ονόμαζαν αρχικά τον Αινεία «πατρώο θεό εντόπιο», μέχρι και «εγχώριο Δία»^[87] Δεν αρνούμαι την Τρωική καταγωγή των Ρωμαίων, αλλά φαίνεται πως όλοι οι σχετικοί Μύθοι είναι μεταγενέστεροι και κατασκευασμένοι, αφού τους αγνοούν οι αρχαιότεροι Όμηρος και Ησίοδος.

                      Οι Ρωμαίοι, λοιπόν, ήταν, ανάλογα με τους Μύθους, ντόπιοι, απόγονοι του Ιταλού ή του Ρώμη, ή Τρώες, απόγονοι του Αινεία και των παιδιών του, ή του Ηετίωνα, ή του Φόρβαντα. (Τρώες ηγέτες) Άλλοι αρχαίοι φτάνουν μέχρι και να ισχυριστούν πως η Τροία ήταν Ρωμαϊκή αποικία, χτισμένη από τον Δάρδανο. Ή ήταν  Πελασγοί που ήρθαν από την Λυδία (αυτοί ήταν όμως οι Τυρρηνοί) ή ήταν Έλληνες, απόγονοι του Ηρακλή, του Οδυσσέα, του Τήλεφου, του Εύανδρου, κλπ.                      

                   Άλλες παραλλαγές: Ο Αινείας έφτασε στην Ιταλία μαζί με τον... Οδυσσέα, και κάθισε εκεί γιατί μια Τρωαδίτισσα έκαψε τα καράβια.

Η ίδια Τρωαδίτισσα έκαψε τα καράβια των Ελλήνων (Αχαιών) που έχτισαν την πόλη, κατά άλλη άποψη.

Άλλοι λένε πως μια Τρωαδίτισσα παντρεύτηκε τον ντόπιο βασιλιά Λατίνο, και γέννησε τον Ρώμο, τον Ρωμύλο και τον Τηλεγόνο.

Ο Ρώμος, ο Αντίας και ο Αρδίας είναι γιοί του Οδυσσέα και της Κίρκης, κατά άλλη παραλλαγή.

Άλλοι λένε πως η Ρώμη χτίστηκε πολύ πριν τα Τρωικά, από τον ντόπιο βασιλιά Μάργητα, διάδοχο του Ιταλού.

Κατά τον Ησίοδο, ο Λατίνος και ο Άγριος, ήταν γιοι του Οδυσσέα με την Καλυψώ, και έγιναν βασιλείς των Τυρρηνών, όχι των Ρωμαίων.^[88]  Ο Ιωάννης ο Λυδός, επικαλούμενος χαμένο έργο του Ησίοδου, λέει πως ο Γραικός ήταν αδελφός του Λατίνου και του Άγριου, μόνο που δεν ήταν παιδιά του Οδυσσέα, μα του Δία και της Πανδώρας. Έτσι και οι δύο εθνικοί χαρακτηρισμοί αφορούν κατοίκους της Ιταλίας, «Λατίνους μεν τους επιχωριάζοντας» (ντόπιους) «Γραικούς δε τους Ελληνίζοντας εκάλουν».[89] Συνεπώς, αν και έχουν καταγωγή από τον Δία (όπως όλος ο κόσμος...) οι Λατίνοι είναι το αντίθετο των Ελλήνων  (Γραικών)...

Άλλοι λένε πως ο Λατίνος ήταν γιός του Ηρακλή.[90]

Άλλος γιος του Οδυσσέα και της Καλυψώς ήταν ο Αύσων, που βασίλεψε στη Σικελία.^[91]

Οι Ρωμαίοι ισχυρίζονταν πως οι Λατίνος και Άγριος ήταν και γενάρχες των Αβορίγινων, της αρχικής φυλής της Ρώμης.

Αλλά, «γενεαρχησάντων πρωτογόνων, ούτω γαρ ερμηνεύεται παρά Ρωμαίοις η των Αβοριγίνων προσηγορία, ους αυτόχθονας φασίν Ιταλίας. και προ γε τούτων Σικελούς τινάς, έθνος αυθιγενές και βάρβαρον οικήσαι την χώραν». [92]

               Η ερμηνεία Αβορίγινες = ιθαγενείς, ab-origines κατά λέξη: οι εξ αρχής, (ανάλογη του Ελληνικού «Αυτόχθονες») σημαίνει πως δεν υπήρχαν… άνθρωποι στο Λάτιο πριν τον… Οδυσσέα. Όχι μόνο γεννήσαμε τον πολιτισμό, αλλά και το… ανθρώπινο είδος στη Ρώμη. Η ίδια η ονοματολογία των Ιταλικών αυτών φυλών, (Άγριος, Αβορίγινος = Αυτόχθων) μαρτυρά πως κανείς ξένος δεν υπήρξε γενάρχης τους, μια που ήταν «αυθιγενείς» και «αυτόχθονες». «ών πρεσβυτέραν ιστορίαν ουκ έστιν ευρείν, ως» (λέγει) «Διονύσιος ο Αλικαρνασεύς εν πρώταις Ρωμαϊκαίς ιστορίαις».[93]   Αφού αναφέρει αυτά ο τρομερός Διονύσιος, προτείνει, διαζευκτικά, και την αστεία ετυμολογία: «Αβ-ορί-γινας» = «Ορεινός», και καταλήγει πως αυτοί κατάγονταν από τα Αρκαδικά… όρη!       

Κατά άλλο Μύθο, την Ρώμη, που δεν ήταν ακόμη πόλη, αλλά ήταν κατοικημένη μόνο πάνω στον Παλατίνο λόφο, επισκέφθηκε ο Ηρακλής. Οι Ρωμαίοι μίλαγαν για το γένος των Πιναρίων και τον Καικία, που είχαν υποδεχτεί τον Ήρωα. Υπήρχε και διαρκής λατρεία του εκεί. (δες παρακάτω) Συνεπώς είναι αδύνατο αυτοί να κατάγονταν από τον Οδυσσέα, νεότερο του Ηρακλή κατά σχεδόν δυο γενιές… Αναρωτιόμαστε ποιος Ηρακλής ήταν αυτός, ο Έλληνας ή ο Φοίνικας;   

                 Ο Οδυσσέας του Ησίοδου έσπειρε τους Λατίνους με την Κίρκη την ίδια ώρα με τον εποικισμό της… πόλης τους από τον Αινεία του Βιργίλιου, μια που και οι δυο περιπλανήθηκαν ταυτόχρονα, μετά τα Τρωικά. «Λατίνον εκείνον...» «Κίρκης δε παίδα, πενθερόν δε Αινείου...».[94] Γρήγορα πιστόλια…^[95] Ο Λακτάντιος λέει πως ο Λατίνος βασίλεψε στη Ρώμη ταυτόχρονα με τον Πρίαμο της Τροίας, ενώ ταυτόχρονα βασίλεψαν και οι πατεράδες τους.^[96] Συνεπώς ήταν αδύνατο για τον Λατίνο να ήταν γόνος του Οδυσσέα γεννημένος μετά την άλωση της Τροίας. Αυτά δεν είναι Μύθοι, αλλά… μύθοι!

Και επειδή δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω τον Ησίοδο, ως αρχαιότερο και μη έχοντα κάποιο πολιτικό συμφέρον να υμνεί τους Ρωμαίους, (Ρώμη; τι είναι αυτό; Τρώγεται; Ο Όμηρος δε, είναι τελείως… άσχετος με το θέμα…) πρέπει λοιπόν να υποψιαστώ τους μεταγενέστερους Μύθους. Αυτοί πλάστηκαν μέσα στην απελπισία των υπόδουλων Ελλήνων να ταυτιστούν με τους κατακτητές τους, για πάρουν καμιά επιδότηση… Το ίδιο σύμφερνε και την άλλη πλευρά, για να κατοχυρωθεί η κατάκτηση της Ελλάδας.

                      Αν όλοι οι Μύθοι αληθεύουν ταυτόχρονα, οι Ρωμαίοι ήταν ο πιο ανάμικτος λαός του κόσμου. . Αν αληθεύουν μόνο οι Μύθοι των Ελλήνων Ημιθέων που εποίκησαν τη Ρώμη, τότε οι Ρωμαίοι, που ήταν δήθεν Ελληνικής καταγωγής εξ αρχής, γόνοι του Οδυσσέα, είχαν μπολιαστεί με Ελληνικό αίμα και 3-4 φορές επιπλέον, για σιγουριά! Ήταν δηλαδή, 300% Έλληνες, ενώ εμείς μόνο… 100%.

                    Δυστυχώς, αγνοούσαν τελείως την Ελληνική τους καταγωγή πριν μας κατακτήσουν, όπως την αγνοούσαμε και… εμείς!  

Ανάλογοι κατασκευασμένοι Μύθοι αναφέρονται για όλους τους λαούς του Πλανήτη, που κατάγονται δήθεν από θεούς ή Έλληνες Ημίθεους

Αν οι Ρωμαίοι ήταν Έλληνες, κάποιος να μου εξηγήσει τότε γιατί ήταν… Ρωμαίοι και μίλαγαν… Λατινικά, σε αντίθεση με τις άλλες Ελληνικές αποικίες της Μεγάλης Ελλάδας που βρίσκονταν δίπλα τους. Το αλφάβητό τους είναι μια παραλλαγή του Ελληνικού. Το δανείστηκαν από τους Έλληνες γείτονές τους. Γιατί έχασαν την υποτιθέμενη μητρική γλώσσα τους, τα Ελληνικά, ενώ ήταν σε συνεχή επαφή με αυτά; (Το αποδείχνει το Αλφάβητό τους) Τα Ελληνικά μιλιούνται ακόμη στο Νότο αυτής της χώρας, αλλά οι «Έλληνες» Ρωμαίοι τα ξέχασαν ήδη από την προϊστορική εποχή! Η αρχική Ρώμη είχε και πολλές άλλες Ελληνικές επιρροές, που φαίνονται στα μνημεία, τον αρχικό οπλισμό, κλπ. (Ο τυπικός Ρωμαϊκός οπλισμός  που γνωρίζουμε υιοθετήθηκε αργότερα, σαν συνδυασμός όπλων από λαούς που η Ρώμη είχε αντιμετωπίσει με δυσκολία) Γιατί, λοιπόν, δεν «παρέμειναν» Έλληνες, και αντίθετα, όπου πήγαν, διέδωσαν τα Λατινικά, σημαδεύοντας μέχρι σήμερα την όψη της Ευρώπης;

Ακόμα και αν οι Ρωμαίοι μίλαγαν Ελληνικά, θα μπορούσαμε να αρνηθούμε την Ελληνική τους προέλευση, με βάση την εκτεταμένη Ελληνική παρουσία και επιρροή στην Ιταλία. Επιπλέον, δεν έχουμε καμιά μαρτυρία για Τρώες αποίκους που ζούσαν ανεξάρτητα, χωρίς Ελληνική γειτονία, και να μίλαγαν Ελληνικά. Συνεπώς, τα Ελληνικά δεν ήταν η μητρική τους γλώσσα, αλλά επίκτητη. Τρανό παράδειγμα οι… Ρωμαίοι.

Όσο για την κοινή θρησκεία που δήθεν είχαμε με τους Ρωμαίους, δεν πρόκειται να σας κουράσω με θεολογικές αναλύσεις.  Οι θεοί της Ρώμης ήταν διαφορετικοί από τους Ελληνικούς, είχαν και άλλα ονόματα, αλλά μετά από την «συμβίωση» των δυο λαών, ταυτίστηκαν. Ήταν άλλωστε και η τάση της εποχής μετά τον Μέγα Αλέξανδρο, που τότε την αποκαλούσαν «θεοκρασία», και σήμερα «συγκρητισμό». Θεοί από όλον τον γνωστό κόσμο, υιοθετήθηκαν και ταυτίστηκαν με τους παλιούς θεούς. Για την Ρωμαϊκή θρησκεία, πρέπει να μας φτάνει πως ένας οπαδός της Ελληνικότητας των Ρωμαίων, ο Διονύσιος Αλικαρνασσεύς, ομολογεί πως η Ελληνική θρησκεία υιοθετήθηκε μόνο τμηματικά και επιλεκτικά από τους… Έλληνες Ρωμαίους:

 

(Στη Ρώμη, ο Ρωμύλος) «…όλα αυτά επίσης καθιέρωσε σύμφωνα με τα καλύτερα έθιμα» (νόμους) «που επικρατούν στην Ελλάδα. Απέρριψε όμως τους πατροπαράδοτους Μύθους» (των Ελλήνων για τους θεούς) «που είχαν βλασφημίες ή κακολογίες γι’ αυτούς, πιστεύοντας πως» (αυτοί οι Μύθοι) «δεν είναι αντάξιοι όχι μόνο για θεούς, αλλά μήτε και για καλούς ανθρώπους» /…/ «γιατί οι Ρωμαίοι δε λένε πως ο Ουρανός ευνουχίστηκε από τα παιδιά του, ούτε πως ο Κρόνος εξαφάνισε τα παιδιά του από φόβο να μην του επιτεθούν, ούτε πως ο Δίας κατάργησε την εξουσία του Κρόνου φυλακίζοντας στο κρατητήριο του Τάρταρου τον ίδιο του τον πατέρα, ούτε» (μιλάνε για) «πολέμους, πληγές και αιχμαλωσίες και δουλείες θεών από ανθρώπους, ούτε υπάρχει σε αυτούς καμιά πένθιμη και μαυροφορεμένη γιορτή, με γυναίκες να στηθοδέρνονται και να θρηνούν για χαμένους θεούς, όπως γίνεται στην Ελλάδα, με την αρπαγή της Περσεφόνης και τα Πάθη του Διονύσου, και τα παρόμοια» /…/ «ούτε και καταλήψεις ανθρώπων από θεϊκά πνεύματα, μανιασμένους χορούς, βακχικά όργια, μυστικές τελετές, ξενύχτια αντρών και γυναικών μέσα στα ιερά, ούτε τίποτα άλλο απ’ αυτά τα τερατώδη…»[97]  

 

Και στην Ελλάδα υπήρχαν διάφορες αντιφατικές παραλλαγές των Μύθων, αλλά εδώ, η διαφορά είναι κυριολεκτικά «τερατώδης»…

Αυτά λέγονταν από όσους πίστευαν πως οι Ρωμαίοι ήταν Έλληνες!!!

 

Εύανδρος και Πάλλας

 

Άλλοι ιστορούν πως η Ρώμη και η Τροία είχαν εποικιστεί από Αρκάδες, πριν τον Οδυσσέα. Αυτό είναι σαφώς μεταγενέστερη κατασκευή. (προφανώς για να ξεπεραστούν οι αντιφάσεις που αναφέραμε μια που οι Ησίοδος και Όμηρος δεν είχαν προβλέψει τον… εθνικό ρόλο της… Ρώμης και του Αινεία) Τόσο ο Εύανδρος, ο μυθικός οικιστής του Παλατίνου λόφου στη Ρώμη, όσο και ο Δάρδανος, ο οικιστής της Τροίας, ήταν Αρκάδες! ^[98] Τον δεύτερο τον είπαν και Ιταλό, Κρητικό, κ.ο.κ.

                Στην Αρκαδία λατρεύονταν μια κατώτερη θεότητα με το όνομα Εύανδρος. Τον θεωρούσαν γιο του Ερμή και της Νύμφης Θέτιδας, κόρης του (ποταμού) Λάδωνα. Η καταγωγή του, λοιπόν, δεν ήταν ανθρώπινη, (Ημιθέου) αλλά θεϊκή. Είχε μάλιστα και ναό στην Αρκαδία. Η λατρεία του, με αυτή του γιού του Πάλλα, συνδέονταν με μυστικούς ανώνυμους θεούς, που ονομάζονταν «Καθαροί».^[99] Ο «ίδιος» Εύανδρος που λέγανε πως έχτισε τη Ρώμη, ήταν θνητός.

              Συμπτωματικά, η ίδια 100% θεϊκή καταγωγή αποδίδεται και στον επίσης θνητό Δάρδανο, οικιστή της Τροίας. Φαίνεται πως οι δυο Μύθοι έχουν την ίδια πηγή, που έπασχε από διανοητική υστέρηση, μέσα στη μανία να αποδειχτεί πως οι δυο αδελφές πόλεις ιδρύθηκαν από... θεούς! Η Μυθολογία είναι γεμάτη από απίθανες αφηγήσεις, αλλά είναι αδύνατο να προκύψει θνητός από ζευγάρωμα αθανάτων. Οι δυο αυτοί Μύθοι δεν μπορεί να έχουν αρχαία (προϊστορική) προέλευση, γιατί ο δημιουργός τους αγνοούσε την γνήσια αρχαία θρησκεία. Είναι πλασμένοι την Ρωμαϊκή εποχή, όπου ο συγκρητισμός των θρησκειών και η κατά συρροήν θεοποίηση ανθρώπων –και ειδικά των Ρωμαίων  βασιλέων- είχε ανατρέψει τα πάντα. Την εποχή των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων, ένας άνθρωπος –πόσο μάλλον ένας ιδρυτής της Ρώμης- μπορούσε να γίνει θεός με μια απόφαση του Κράτους.

                  Είναι προφανές πως ο Αρκαδικός Μύθος του Κατώτερου Θεού Εύανδρου, προσαρμόστηκε άτσαλα στις νέες Ρωμαϊκές συνθήκες. Το Παλλάντιον, χωριό στην Αρκαδία, όπου λατρεύονταν ο παραπάνω, ταυτίστηκε με τον… Παλατίνο λόφο στη Ρώμη. (καμιά εννοιολογική ταύτιση -παλάτι-πάλλω- μόνο ηχητική, και αυτή με το ζόρι) Ο γιος του Εύανδρου Πάλλας, χρησιμοποιήθηκε για να κατοχυρώσουν τα… πνευματικά δικαιώματα. Σε άλλη παραλλαγή, ο Εύανδρος ήταν γιος της Ιταλικής Σίβυλλας,^[100] άρα δεν μπορεί να ήταν Αρκάς.                    

               Φυσικά, υπήρχε και η σωστή παραλλαγή της καταγωγής του Εύανδρου και του Πάλλα, των μορφών που συνδέονταν με τη Ρώμη, όχι την Αρκαδία: «...Εύανδρος δε και Πάλλας. οι του Αινείου υιοί...».[101] Τρώες ήτανε, όπως και ο ίδιος ο Αντίνοος, (δες παρακάτω) που ήταν Ασκάνιος-Βιθυνός (από την Ελλησπόντια Φρυγία, σύμμαχο της Τροίας) και όχι Αρκάς!

Ο αρχαιότερος μύθος, αυτός του Ησίοδου, αγνοεί τη Ρώμη και τον Εύανδρο. Αυτά πλάστηκαν στη Ρωμαϊκή εποχή, ειδικά από τον Διονύσιο Αλικαρνασσέα, έμμισθο της Ρωμαϊκής Συγκλήτου, για προφανείς πολιτικούς λόγους. Όσα δε φτάνει η αλεπού, τα βαφτίζει… Ελληνικά. (Μέχρι σήμερα)  Πριν την κλασσική περίοδο, η Ρώμη ήταν άγνωστη στην Ελλάδα και στους Μύθους της. Αν ήταν Ελληνική αποικία, θα την γνώριζαν, και θα είχε μόνιμες σχέσεις με τη Μητρόπολή της.

                Το Παλλάντιον ανακηρύχθηκε Μητρόπολη της Ρώμης τον Β΄αι. μΧ., από τον Αντωνίνο τον Ευσεβή, (138-161 μΧ.) ^[102] (Δηλ. η Ρώμη θεωρήθηκε επίσημα… Αρκαδική αποικία) Προηγουμένως, για 1.500 χρόνια, (πτώση της Τροίας) και ειδικά πριν κατακτήσουν την  Ελλάδα, οι Ρωμαίοι  αγνοούσαν την «καταγωγή» τους… Πίστευαν πως είναι απόγονοι Τρώων, και έβλεπαν τη σύγκρουσή τους με τους Έλληνες σαν εκστρατεία εκδίκησης. Φυσικά, είχαν επαφή με τον θεό των Τρώων προγόνων τους, και με το Μαντείο του στους Δελφούς, τουλάχιστο από τον 4^ο αι π. Χ. Κανείς δεν τους είπε από τότε πως ήταν Έλληνες –τόσοι και τόσοι «Προφήτες» Μάντεις και Πυθίες… Η «Ελληνική» τους καταγωγή, χρειάστηκε αιώνες για να διαδοθεί με τους αυταπόδεικτα πλαστούς Μύθους που αναφέραμε, μόλις από τον 1^ο αι πΧ.

             Μεγάλο ρόλο έπαιξε ο έρωτας του προκάτοχου του Αντωνίνου, του Αυτοκράτορα Αδριανού, (-138 μ. Χ.) ο Αντίνοος… Αυτό το όμορφο αγοράκι εξ… Αρκαδίας, (Μικρασιάτης ήτανε, αλλά από Αρκαδική αποικία. Ήταν στη πραγματικότητα Βιθυνός, δηλαδή Ασκάνιος, από την Ελλησπόντια Φρυγίακαι ανήκε συνεπώς στην ίδια Φυλή με τον Αινεία, το γιό του Ασκάνιο και τον απόγονό τους, Ιούλιο Καίσαρα) έκανε τους Ρωμαίους να γίνουν… Αρκάδες, τους δίδαξε πολλά άλλα χρήσιμα και ευχάριστα πράγματα, και τους ολοκλήρωσε ως φιλέλληνες… Μέχρι και η τόγα, το ρωμαϊκό ρούχο, έγινε αρκαδικής καταγωγής. Σκάσε από τη ζήλια σου Δία, με τον «Φρύγα τσομπάνη» σου, τον Γανυμήδη! Αχ, Έρωτα…  

                   Όταν οι Ρωμαίοι συμμάχησαν με τους Αιτωλούς, αιτιολόγησαν την απόφασή τους με το ότι αυτοί ήταν ένα Ελληνικό φύλο που δεν εκστράτευσε στην Τροία!^[103] Που ήταν τότε οι… γενάρχες τους οι Αρκάδες; Επίσης, δεν επικαλέστηκαν Αρκαδική καταγωγή όταν εμφανίστηκαν στους Ολυμπιακούς αγώνες. (210 π. Χ.) Τους ενέκριναν οι Ηλείοι με συνθήκη, οι οποίοι βρίσκονταν σε διαμάχη με τους… Αρκάδες για το δικαίωμα οργάνωσης των αγώνων! Πως λοιπόν κουβάλησαν κι άλλους… Αρκάδες στους αγώνες; Άρα, αυτή η καταγωγή ήταν ακόμα άγνωστη. Από την Ελληνική μεριά, όταν ο Πύρρος εκστράτευσε κατά των Ρωμαίων, έλεγε ότι συνεχίζει τον Τρωικό πόλεμο, ως απόγονος του Αχιλλέα.^[104]

Φαίνεται πως και οι Τυρρηνοί, που είχαν συμμετοχή στην εξέλιξη της «Αιώνιας πόλης», προέρχονταν και αυτοί από τη Μικρά Ασία. Θα μιλήσουμε σε ειδικό κεφάλαιο

 Ο μόνος –βάσιμος και υπαρκτός- λόγος που σύνδεσε Ρωμαίους [και κατ’ επέκταση Τρώες]  και Αρκάδες, είναι πως είχαν το ίδιο Τοτέμ, το Λύκο. (υπήρχε Λύκιος Δίας στην Αρκαδία, και είχαν τον Λυκάονα σα Μυθικό βασιλιά) Ο Εύανδρος, ας πούμε, έχτισε στη Ρώμη το ιερό του Πανός που ονομάζονταν Λουπέρκιον. ^[105] (των Λύκων) Οι Μυθικοί Ρώμος και Ρωμύλος ανατράφηκαν από μια Λύκαινα. Το ζώο ήταν έμβλημα της πόλης. Ανήκαν, λοιπόν, στην ίδια φυλή με τους Αρκάδες, από τοτεμική άποψη. Το Τοτέμ του Λύκου ήταν διαδεδομένο παντού στον πλανήτη. Αυτές οι ταυτίσεις δεν προϋποθέτουν εθνική συγγένεια, αν και μετατρέπουν τους πιο ετερόκλητους λαούς σε φυλετικά συγγενείς, μια που κατάγονται –τοτεμικά- από το ίδιο ζώο.

Άλλωστε, ο Λύκος της Ρώμης ταιριάζει πιότερο στον Ασιάτη Λύκιο Απόλλωνα, και το ιερό του ζώο, από όπου και η καταγωγή των Τρώων ιδρυτών της. Ο Απόλλωνας, και μάλιστα ο Λύκιος, λατρεύονταν ιδιαίτερα στη Μικρά Ασία. Στην Αρκαδία λάτρευαν τον Δία, όχι τον Απόλλωνα, για λύκο, ως «Λύκιο». Τέτοια επίκληση του Δία δεν γνωρίζω στη Ρώμη…

                        Τα περί Αρκαδικής Ρώμης αντιφάσκουν και με την Ιλιάδα. Είναι αδύνατο να εκστράτευσαν οι Αρκάδες (ή οι Κρητικοί) εναντίον της ίδιας της αποικίας τους, της Τροίας! Αν συνέβαινε αυτό, θα ήταν ανήκουστο, και θα έπρεπε να είχε εντυπωσιάσει και συνεπώς να υπογραμμιστεί και δικαιολογηθεί επαρκώς από τον Όμηρο. Στους ιστορικούς χρόνους, το Άργος δεν συμμετείχε στα Περσικά, γιατί από εκεί κατάγονταν ο Περσέας, ο γενάρχης των Περσών! Και το καλύτερο, οι άλλοι Έλληνες δεν τους θεώρησαν προδότες, ενώ το μαντείο των Δελφών επικύρωσε (μάλλον διέταξε) την ουδετερότητα της πόλης!

Ακόμη, ο Ποιητής λέει πως οι Αρκάδες συμμετείχαν στην Τρωική εκστρατεία χωρίς πλοία, (να μια καλή δικαιολογία αν δεν ήθελαν να εκστρατεύσουν) με δανεικά από τον Αγαμέμνονα,^[106] που ο Φιλόστρατος λέει πως από παντελή άγνοια της θαλασσινής τέχνης, τα έριξαν έξω! ^[107] (όλα για την πατρίδα, που λένε… Ελλάς και θάλασσα…) Αναρωτιόμαστε λοιπόν, πως έγινε ο εκτεταμένος αυτός αποικισμός –Τροία, Ρώμη- από ένα λαό που δεν ήταν ναυτικός… Όσα αναφέρονται στην Ιλιάδα για τους Αρκάδες, λοιπόν, κάνουν δύσκολα πιστευτό τον μύθο του αποικισμού της Ρώμης από αυτούς.

Οι Μύθοι αυτοί αγγίζουν τα όρια του γελοίου. Αποδεχόμαστε ένα Μύθο μόνο αν επαληθεύεται από κάποιο ιστορικό γεγονός ή αρχαιολογικό εύρημα, ή έστω, δεν αντιφάσκει με αυτά. Δεν δημιουργούμε ιστορία από τους Μύθους, την επιβεβαιώνουμε ή την αρχίζουμε με αυτούς, αν υπάρχει λογική σειρά.

 

Σπαρτιάτικο αίμα του Κυρίου Σαβαώθ

 

Άλλοι λεν πως οι Ρωμαίοι ήταν σχεδόν Σπαρτιάτες, διότι ο μισός πληθυσμός τους (από τη  γυναικεία πλευρά) ήταν Σαβίνοι, που ήταν άποικοι της Σπάρτης, κ.ο.κ.^[108] 

                        Αυτό το τελευταίο, καλύτερα να μην το έγραφαν οι Πλούταρχος και Διονύσιος Αλικαρνασσεύς. Τώρα, ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου και του… «Ανθελληνικού» μένους μου, γιατί οι Σαβίνοι, κατά τον Σύγγελο ήταν Χαναανίτες, [109] και η Παλαιά Διαθήκη αποκαλεί τους Σπαρτιάτες (=Σαβίνους) «αδελφούς» των Εβραίων…: «Άρειος βασιλεύς Σπαρτιατών Ονία ιερεί μεγάλω χαίρειν. Ευρέθη εν γραφή περί τε των Σπαρτιατών και Ιουδαίων,  ότι εισίν αδελφοί και ότι εισίν εκ γένους Αβραάμ.» [110]

Επίσης, ο Εβραίος αρχιερέας Ιάσων κατέφυγε στη Σπάρτη, «ως δια την συγγένειαν» όπως αναφέρει το βιβλίο των Μακκαβαίων.^[111]Αυτό επιβεβαιώνεται και από τον Εβραίο ιστορικό Ιώσηπο, που περιγράφει τον Σπαρτιάτη Ευρυκλέα Λεωχάρους και τον Εβραίο βασιλιά Ηρώδη να έχουν άριστες σχέσεις, «δια την πατρίδα». ^[112]

Ο Προφήτης Ησαΐας, πολύ πριν την Ελληνική κατάκτηση της Παλαιστίνης, (έζησε περίπου το 700 πΧ. ^[113]) μαρτυρά πως «αι θυγατέρες Σιών» ντύνονταν με «τα διαφανή Λακωνικά».^[114] Όπως φαίνεται, Σπάρτη και Λάτιο ήταν αρχαιότατες αποικίες των Χαναναίων.

Γι αυτό και οι Σπαρτιάτες συγγένεψαν αμέσως με τους πατριώτες τους, τους Φοίνικες Θηβαίους, από όπου κατάγονταν οι βασιλείς τους από την Μητρική μεριά, και μάλιστα υιοθέτησαν και το Θηβαϊκό όνομα, «Σπαρτοί», μια που όλα αυτά φαίνεται πως έγιναν την εποχή της Μητριαρχίας. Στην πόλη λάτρευαν τον Φοίνικα Κάδμο και τους απογόνους του πατριώτη του, Θήρα με Ηρώα, που περιγράφει ο Παυσανίας.^[115] Μερικά από αυτά σώζονται ακόμη.

Κάποιοι μάλιστα λένε πως η Σπάρτη ήταν Θηβαϊκή –δηλαδή Φοινικική- αποικία: «οι δε τινές χωρίον φασίν την Σπάρτην Λακωνικόν, κληθέν από των μετά Κάδμου Σπαρτών, οί εκπεσόντες εις την Λακωνικήν αφ’ εαυτών την Σπάρτην ωνόμασαν.» ^[116]

Ο γηγενής πληθυσμός της Λακωνίας υποδουλώθηκε, αποκαλούμενος «Είλωτες», λέξη συγγενής με το «Έλληνες»… (και οι δυο προέρχονται από το «έλος»)   Οι Σπαρτιάτες υιοθέτησαν μια απόλυτα στρατιωτική πολιτική οργάνωση, και εφάρμοζαν συστηματικά την «ξενηλασία» (διώξιμο των ξένων-δηλ. των Ελλήνων) γιατί οι ίδιοι αισθάνονταν ξένοι στον τόπο τους.

               Υπάρχουν ελάχιστες λέξεις με ρίζα το «σαβ-» που να έχουν υποτιθέμενη Ελληνική ετυμολογία. Λέξεις όμως, όπως το «σαβάζω» (ιερουργώ με Ασιατικό τρόπο) το «σαβοί» (ιερατική επίκληση) και ο «Σαβάζιος»[117] (μορφή του Διονύσου στην Ασία) έχουν σαφή Ασιατική προέλευση και θρησκευτικό περιεχόμενο. Συγγενεύουν με το «σέβειν», «σέβεσθαι», αλλά οι αρχαίοι συγγραφείς πουθενά δεν τις ταυτίζουν ετυμολογικά. Ήταν αίσθηση της εποχής πως αυτές οι ιερατικές λέξεις ήταν ξένες, Ασιατικές. Είναι συνεπώς συγγενείς με τα Εβραϊκά «Σάββατο» και «Σαβαώθ», καθώς και με τα Μεσανατολικά ονόματα «Σαβά», «Σαβαταίοι» κλπ.

             Αναρωτιόμαστε μάλιστα αν το αρχικό όνομα των Σπαρτιατών αποίκων από τη Μέση Ανατολή δεν ήταν «Σαβίνοι» (που το διατήρησαν οι άποικοί τους στην Ιταλία) και μετά το άλλαξαν σε «Σπαρτοί» - «Σπαρτιάτες», από την επαφή τους με τους Θηβαίους ομόφυλούς τους.

 

Τι να σας κάνω ωρέ Πατριώτες, που τα θέλετε όλα Ελληνικά; Αν οι Σαβίνοι ήταν Σπαρτιάτες, όπως ισχυρίζεστε, τότε οι Σπαρτιάτες ήταν και Ιουδαιοφοίνικες…

 

Οι «παραθαλλάσιοι», Κιττείμ

 

Πιο πιθανή και διασταυρωμένη από άσχετες μεταξύ τους πηγές, αν και αρκετά άγνωστη, είναι μια άλλη παραλλαγή της καταγωγής των Ρωμαίων, που πράγματι εμπλέκει και Έλληνες, αλλά πως! Ο Σύγγελος γράφει συνοπτικά: «Κίτιοι, εξ ου και οι Λατίνοι, οι και Ρωμαίοι».[118] Μπερδεύει τους Κητιείς του Ομήρου , συμμάχους των Τρώων, με τους Κιτίους της Γραφής; Αυτοί οι Κίτιοι, απόγονοι του Ιωύαν, (Ίωνα) κατά τους Εβραίους, δεν μπορεί να είναι οι Κητιείς του Ομήρου, γιατί οι Ίωνες εγκαταστάθηκαν στην Μικρά Ασία μετά τα Τρωικά, ενώ οι Κητιείς συμμετείχαν στον  Τρωικό πόλεμο. Κίτιοι (Κιττείμ) στα Εβραϊκά είναι κοινό όνομα πολλών παραθαλάσσιων λαών, ειδικά  και των Κητίων της Οδύσσειας.[119] Αν και γενικό όνομα πολλών λαών, οι Κιττείμ-Κίτιοι της Ρώμης σίγουρα ταυτίζονται με τους Ομηρικούς Κητιείς, γιατί είχαν συγγενείς αρχηγούς, που φυσικά ήταν Έλληνες, αλλά τι Έλληνες!

                Ο Τήλεφος, γιος του Ηρακλή - Σαμψών, που ονομάστηκε Λατίνος, πήγε στην περιοχή που απ’ αυτόν ονομάστηκε Λάτιο, και έδωσε το όνομα στην τοπική φυλή, (των Λατίνων) που λέγονταν πριν Κήτιοι,^[120] μετά τα Τρωικά.

«Λατίνοι: οι νυν Ρωμαίοι. Τήλεφος γαρ υιός Ηρακλέους, ο επικληθείς Λατίνος, μετωνόμασε τους πάλαι Κητίους λεγομένους Λατίνους. Ιταλοί δε ούτοι πάλιν προσηγορεύθησαν...»

Ο Τήλεφος είχε εγκαταλειφθεί μωρό ως νόθος στην Ελλάδα για να πεθάνει, και τον περιμάζεψαν τελικά οι Μυσοί, σύμμαχοι των Τρώων. Τον υιοθέτησε ο βασιλιάς τους, και έγινε ηγέτης τους. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει χειρότερος εχθρός της Ελλάδας, γιατί είχε και κάθε δίκιο να την μισεί, επιπλέον!

                   Αλλά και οι υπόλοιποι γιοί του Ηρακλή, οι πολυάριθμοι Ηρακλείδες, τα αδέλφια του Τήλεφου, δεν αντιμετωπίστηκαν σαν ισότιμοι πολίτες μετά τον θάνατο του πατέρα τους, αλλά εξορίστηκαν και έζησαν έτσι επί δεκαετίες, για να μην πω αιώνες, πριν εγκατασταθούν στην Πελοπόννησο, εννοείται με πόλεμο, εκμεταλλευόμενοι την παρακμή των παλιών δυναστειών: «...μετ’ ου πολύ δε και πάντες» (οι βασιλείς) «εξέπεσον εκ της Πελοποννήσου, και κατελύθη το των Πελοπιδών γένος» (οι Ατρείδες) «δι εκείνην την συμφοράν,[121] οι δ’ Ηρακλείδαι, πρότερον ασθενείς όντες» (χωρίς πολιτική δύναμη) «και ατιμαζόμενοι» (ατιμία = στέρηση πολιτικών και αστικών δικαιωμάτων) «κατήλθον μετά Δωριέων».[122]  Δηλαδή, η περίπτωση του εξόριστου-έκθετου Τήλεφου δεν είναι μοναδική...

                  Ο πραγματικός λόγος της απόρριψης των Ηρακλειδών από την Ελληνική κοινωνία ήταν πως αυτός ο Ηρακλής δεν ήταν ο Έλληνας, αλλά ο Φοίνικας Ηρακλής, ο Ντιμπτάν, Δισανδάν, Σαμψών ή Μελκάρθ, που αναφέραμε στην αρχή του κεφαλαίου. Έτσι, οι απόγονοί του διώχτηκαν από τα περισσότερα μέρη της Ελλάδας. Μόνο χαριστικά τους αποκαλούμε Έλληνες, και μερικοί τους βαφτίζουν και Ινδοευρωπαίους,   τρομάρα μας,   ενώ ήταν Ασιάτες Ντιμπντάν.

 Εννοείται, πως οι Ηρακλείδες δεν πολέμησαν στον Τρωικό πόλεμο στο πλευρό των Ελλήνων.                                                                

                                            Τώρα μπορούμε να ξετυλίξουμε το κουβάρι:

 

Κητιείς ή Κήτιοι ήταν και μια συμμαχική φυλή των Τρώων, που αρχηγός τους ήταν ο Ηρακλείδης - Ντιμπντανίδης  Ευρύπυλος, γιος του Τήλεφου.^[123] Οι δυο φυλές Κητίων και οι Μυσοί πρέπει να ήταν παρακλάδια κοινής καταγωγής, στα οποία βασίλεψαν οι μισέλληνες Ηρακλείδες Τήλεφος και Ευρύπυλος, χωρίς όμως να είναι γενάρχες τους. Οι Λατίνοι είναι λοιπόν οι Κητιείς, μια φυλή συμμαχική, ίσως και συγγενική των Τρώων, που είχε αποικίσει το Λάτιο. (ονομάστηκαν «Λατίνοι» από τον Τήλεφο αλλά υπήρχαν πριν αυτόν ως Κίτιοι)

                  Οι Ρωμαίοι, μάλιστα, ισχυρίζονταν πως αυτοί είχαν αποικίσει την Τρωάδα! Άρα, υπήρχε σχέση Ρώμης-Τροίας-Κιτίων πολύ πριν τον Αινεία και τον Τήλεφο, ακόμα και πολύ πριν το χτίσιμο της «Αιώνιας πόλης». Γι’ αυτό και ο Αινείας εγκαταστάθηκε εκεί, στην αποικία των συμμάχων της Τροίας. Η Ρώμη –όπως και να λέγονταν τότε στα Εβραϊκά, την γλώσσα που έδωσε το όνομα των Κητίων - [124]  ήταν εξαρχής Ασιατική αποικία, που έγινε μια σφηκοφωλιά προσανατολισμένη στην Ελλάδα, λυσσασμένη για εκδίκηση της Μητέρας-Συμμάχου-πόλης, της Τροίας. Βλέπουμε πως το αβίαστο ταίριασμα Σούδας και Ομήρου είναι πολύ λογικότερο από τους άλλους, λεπτομερέστερους και νόθους Μύθους περί Ρώμης.

 

Το Τρωικό δηλητήριο

 

Οι Μύθοι περί συγγένειας Ρώμης, Τροίας και Αρκαδίας (βάλτε και τρείς - τέσσερις Ελληνικές περιοχές ακόμη) είναι λοιπόν ύποπτοι, α) γιατί είναι αντιφατικοί και παράλογοι, β) γιατί ήταν άγνωστοι πριν τη Ρωμαϊκή κατάκτηση. Έχουν όμως κοινό σημείο: Όλοι συνδέουν τη Ρώμη με την Τροία. Αυτό πρέπει να είναι αληθινό, και τα άλλα αλατοπίπερο, βαλμένο σύμφωνα με τα συμφέροντα καθενός.

              Η ανθελληνική σάλτσα έδεσε όταν έσμιξαν ξανά οι παλιοί σύμμαχοι, Τρώες και Κητιείς, στη Ρώμη, με την άφιξη του Αινεία εκεί. Λέγεται πως το κοινότατο Ρωμαϊκό όνομα Ιούλιος, και το αντίστοιχο γένος, προέρχεται από το Ίλος, παρατσούκλι των φυγάδων του Ιλίου-Τροίας, ειδικά του γιου του Αινεία Ασκάνιου. ^[125] (Όνομα Ίλος υπήρχε και στην Ελλάδα.^[126] Πρέπει να προφέρονταν στη Ρώμη Γουίλος ή Βουίλος ή Βίλος, και Β-ιλούσσα είναι η Τροία στα Χιττιτικά αρχεία) Αλλού παραδίδεται πως Ιούλιος ήταν ο γιος του Ασκάνιου.^[127] Ο Ιούλιος Καίσαρ ήταν απόγονος του Ίουλου, και είχαν το ίδιο όνομα.^[128] Ο Αινείας και οι φυλή του ήταν απόγονοι της Αφροδίτης, «...έφορος δε Ρωμαίων Αφροδίτη». (Προστάτης) [129]Η θεά ήταν Μεσανατολικής προέλευσης, και λατρεύονταν μέσα στο ναό του Σολομώντα..

               Πολύ κοινό όνομα Μυθικών ηγεμόνων της Ρώμης ήταν το Σίλβιος «…από το όνομα του βουνού που οι Λατίνοι ονόμαζαν ΄΄σίλβα΄΄»^[130] Είναι απλή μετάφραση στα Λατινικά του «Ιδαίος», από το βουνό της πατρίδας Τροίας. Όλα τα ορεινά δασώδη μέρη ονομάζονταν «ίδες».^[131] «Ίδη: παν σύμφυτον όρος».^[132]

               Και το τοπωνύμιο Τίβερης είναι Τρωικό, και γενικά, Μικρασιατικό. Αναφέρεται ποταμός Θύμβρις στη Ρώμη, που δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Τίβερη. Δυο τέτοια ποτάμια, αναφέρονται στην Μικρά Ασία, ένα στην Τροία και ένας παραπόταμος του Σαγγάριου. Υπήρχε ιερό του Θυμβραίου Απόλλωνα στην Τρωάδα όπου σκοτώθηκε ο Αχιλλέας και ομώνυμες πόλεις στην Φρυγία και την Καρία. Η λέξη σημαίνει θυμάρι, ή κάποιο άλλο αντίστοιχο βότανο.[133]   

                   Η Τρωική καταγωγή ήταν κοινή συνείδηση των Ρωμαίων. Αυτό είναι το σημαντικότερο, πέρα από κάθε Μύθο, γιατί καθόρισε τη στάση τους απέναντι στους Έλληνες.

Ο ανθελληνισμός των Ρωμαίων, που κατόπιν Σιβυλλικού χρησμού θυσίαζαν δυο Έλληνες θάβοντας τους ζωντανούς, δεν ήταν επίκτητος, ούτε μεμονωμένος όπως ισχυρίζεται ο Πλούταρχος, που λέει πως την θυσία ξεκίνησε ο Μάρκελλος.^[134] Μάλλον την ξανάφερε, όπως θα δούμε. Μαζί με τους δυο Έλληνες θυσιάζονταν και δυο Γαλάτες, γιατί αυτοί οι λαοί θεωρούνταν οι πιο επικίνδυνοι εχθροί της... Ελληνικής Ρώμης.

               Θυσίες Ελλήνων γίνονταν από την προϊστορική εποχή στη Ρώμη, από τα αδέλφια μας, τους Κιττείμ-Λατίνους. Σε αντικατάσταση αρχαιότερης ανθρωποθυσίας, «ρίχνουν από την ιερή γέφυρα στο ρεύμα του Τίβερη τριάντα ομοιώματα ανθρώπων, και τα αποκαλούν Αργείους».^[135] Την αναίμακτη αυτή τελετή επέβαλλε ο Ηρακλής, για να σταματήσουν τις προηγούμενες εθιμικές ανθρωποθυσίες Ελλήνων. Αφού οι Έλληνες αποκαλούνται εδώ Αργείοι, το έθιμο ανάγεται τουλάχιστον στην εποχή του Τρωικού πολέμου, και αν ο Ηρακλής –που έζησε πριν τα Τρωικά, δεν είναι Μυθολογικός ετεροχρονισμός, το έθιμο ήταν πολύ αρχαιότερο ακόμη, πράγμα που συνάδει με τις παλιότερες μυθολογούμενες συγκρούσεις Ελλάδας-Τροίας.

                Μ’ άλλα λόγια η έχθρα Ελλάδας-Ρώμης ήταν προαιώνια, παλιότερη και από την ίδια τη Μυθολογία…  Μια επίσκεψη στην σύγχρονη Ευρώπη, παιδί της Ρώμης, μας πείθει για αυτό το πανάρχαιο μίσος, όπως και ένα απλό ξεφύλλισμα ενός βιβλίου Ιστορίας, Αρχαίας, Μεσαιωνικής ή Νέας…

Ο όρος Έλληνας στη Ρωμαϊκή περίοδο ήταν υποτιμητικός.  Έτσι εμφανίστηκε και ο όρος «Ελλαδικός» = αυτόχθων Έλληνας, σε αντίθεση μάλιστα, με το «Έλληνας».  Αυτός ο όρος δεν κατασκευάστηκε την Βυζαντινή περίοδο, όπως πολλοί ισχυρίζονται. Υπήρχε τουλάχιστον από τον Β΄αι. μΧ. ^[136] Άλλωστε, η λέξη «Ελληνάκι» (Γραικύλος) ήταν πλέον Ρωμαϊκή βρισιά… Ακόμα και ο πιο επίσημος όρος «Γραικός» ήταν υποτιμητικός, σύμφωνα με τον Ιουλιανό τον Παραβάτη.^[137]

                 Πολύ σύντομα, ήταν πλέον ντροπή να σε λένε Έλληνα. Σήμαινε παρακμασμένος, δουλοπρεπής, δειλός, απόλεμος, φαντασμένος. Με μια λέξη, Γραικύλος! Ο όρος δεν ήταν χριστιανική εφεύρεση, και σε πολλές Ευρωπαϊκές γλώσσες το «Έλληνας» (Γραικός) εξακολουθεί να είναι βρισιά, όπως ήταν και στη Ρωμαϊκή εποχή. Αυτή η ερμηνεία διαγράφηκε πρόσφατα από το Λεξικό «Λαρούς» μετά από διαμαρτυρίες της Ελληνικής κυβέρνησης… Ο στρατηγός Γάιος Μάριος δήλωνε πως ο Ελληνικός πολιτισμός ήταν ένας πολιτισμός «που τον διδάσκουν δούλοι».

Ο μεγάλος αντίπαλος του Βυζάντιου, η Δύναμη που καθοδήγησε την άλωση της Πόλης από τους Σταυροφόρους, η υπεύθυνη της οικονομικής του κατάρρευσης, το κράτος που κατείχε μεγάλα κομμάτια της Ελλάδας κατά την Τουρκοκρατία, η Βενετία, είχε μυθολογική καταγωγή από τους Τρώες Αντηνορίδες, τον ίδιο τον Αντήνορα, και τους Παφλαγόνες συμμάχους τους που ονομάζονταν Βενετοί.^[138] Για τον Αντήνορα υπάρχουν πολλοί και αντιφατικοί Μύθοι. Φαίνεται πως οι Έλληνες τον άφησαν να ζήσει γιατί είχε φερθεί ευγενικά στην πρεσβεία τους. Συνεχίζοντας τη Μυθολογική παράδοση, οι Βενετσιάνοι πόζαραν αρχικά σαν σύμμαχοι του Βυζάντιου (όπως ο Αντήνωρ φέρθηκε φιλικά στους Αχαιούς) και μετά το ξεκοκάλισαν…

              Ακόμα και σύγχρονα Αμερικανικά κόμικ  χρησιμοποιούν το όνομα του Τρωικού, Φρυγικού, Ρωμαϊκού και Εβραϊκού (δες κεφ. «Εβραϊκά χαρακτηριστικά») γένους των Ασκανίων ως απογόνους, (όχι προγόνους) των δημοφιλών Αμερικανών Ηρώων, σε υπόθεση επιστημονικής φαντασίας. (Χ-ΜΕΝ) Η Τρωική κληρονομιά περνάει στη σύγχρονη Αμερικάνικη Μυθολογία. (τα κόμικ) Δηλαδή, νέοι είμαστε, και έχουμε όλο το μέλλον μπροστά μας.  Γι’ αυτό γράφω και τούτη τη μελέτη. Δεν θα ξεμπερδέψουμε εύκολα, ειδικά όταν κρατάμε στάση στρουθοκαμήλου ή αλεπούς, βαφτίζοντας τους Ρωμαίους και τους Τρώες, Έλληνες…

              Όλοι οι εχθροί της Ελλάδας καυχώνται πως είναι Τρώες, άρα, πιστοί του Φοίβου… Ο Φρυγικός Σκούφος ήταν και είναι έμβλημα της Γαλλικής επανάστασης και του σύγχρονου Γαλλικού κράτους. Με τον ίδιο σκούφο παριστάνουν τον Πάρη οι αρχαίοι γλύπτες. Είναι σύμπτωση που η Γαλλία ήταν το πρώτο Δυτικό κράτος που συνήψε τις «διομολογήσεις», οικονομικές συμφωνίες με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, μετά την πτώση του Βυζαντίου;  Οι Οθωμανοί παρουσιάζονταν επίσης ως εκδικητές της Τροίας. Η τρωική καταγωγή είναι σημάδι και όπλο Ανθελληνισμού, και στις περισσότερες περιπτώσεις είναι πλαστή. Είναι αδύνατο να εποικίστηκαν τόσα μέρη από τους επιζώντες μιας καταστραμμένης πόλης, όπως λένε οι Μύθοι. Η μόνη πιθανή εξήγηση θα ήταν πως αυτές οι Τρωικές αποικίες δημιουργήθηκαν την εποχή που η πόλη άκμαζε. Οι Μύθοι όμως δεν το επιβεβαιώνουν, γιατί, όπως φαίνεται, οι  θαλασσοκράτορες Κρητομυκηναίοι δεν άφηναν τους Τρώες να σουλατσάρουν στη Μεσόγειο. Μπορούμε να ερμηνεύσουμε, όχι με βεβαιότητα, ένα απόσπασμα της Ιλιάδας σαν μαρτυρία ότι η Τροία δεν είχε καν καράβια.^[139] Μάλλον οι Μυκηναίοι δεν είχαν αφήσει κανένα Τρωικό καράβι αβύθιστο…  Έτσι κοιτάμε προς τους «παραθαλάσσιους» Κητίους του Ομήρου σαν πιθανότερους ιδρυτές αποικιών.

Ο Τρωικός πολιτισμός είχε εξαπλωθεί σε όλα τα γειτονικά νησιά του Αιγαίου. Γι’ αυτό άλλωστε και οι Έλληνες τα κούρσεψαν. Ορισμένοι ονομάζουν όλο τον Αιγαίο πολιτισμό Τρωικό! ^[140] Είναι υπερβολή. Πρόκειται, απλά, για κοινό επηρεασμό από την Ανατολή, κύρια μέσω των Φοινίκων. Η Τροία όμως, αν ήταν ποτέ, είχε πάψει να είναι θαλασσοκράτειρα.

Η άλλη πιθανή εξήγηση είναι πως ο Τρωικός πόλεμος επεκτάθηκε σε όλη τη Μικρά Ασία, και μετά τη νίκη των Ελλήνων, η Μεσόγειος γέμισε Ασιάτες πρόσφυγες. Αυτοί όμως δεν ήταν όλοι Τρώες, και σίγουρα, δεν ήταν Έλληνες, γιατί το λέει καθαρά ο Όμηρος, μιλώντας για τους «πολύκλητους» με «μεμιγμένες γλώσσες» ^[141] σύμμαχους των Τρώων… Υπάρχει μια τέτοια ένδειξη για τους Σικελούς Έλυμους, που λέγονταν Τρώες, αλλά πιθανότατα κατάγονταν από τα… Σούσα του Ελάμ της... Μεσοποταμίας, και μπορεί να ήταν και.. μαύροι! (δες κεφ. «Οι Έλυμοι)  

                   Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες για κοινότητες Τρώων που ζούσαν αρμονικά με τους Έλληνες, ή και σχημάτιζαν μικτό πληθυσμό, ειδικά στη Σικελία και Σαρδηνία. Ο Τρώας Έλενος έγινε και βασιλιάς της Ηπείρου, αλλά δεν τον διαδέχτηκαν οι απόγονοί του. Αλλού, όμως, ο Τρωικός πληθυσμός ζούσε ξεχωριστά, και είχε διαφορετικές θρησκευτικές συνήθειες, ειδικά στην Κυρίως Ελλάδα.  (κοινότητα Τενέας Κορινθίας) ^[142] Οι Τενεάτες ήταν και πάμπτωχοι, αν και βρίσκονταν κοντά στην πλούσια Κόρινθο. Υπήρχε και παροιμία, «Ευτυχισμένος ο Κορίνθιος, αλλά εγώ είμαι Τενεάτης».^[143] Οι Κύπριοι Γεργίνοι και Προμάλαγγες, έλεγαν πως είναι απόγονοι Τρώων, και, ζούσαν κρυφά, ως εξειδικευμένοι κατάσκοποι που κανείς εκτός από τους κυβερνώντες δεν γνώριζε. Είναι σημάδια φυλετικής συγγένειας;      

                Οι Μαυριτανοί Μάζικες, οι σημερινοί Βέρβεροι, έβαφαν τη μισή τους μούρη κόκκινη, και έλεγαν πως είναι απόγονοι Τρώων.

             Η συνύπαρξη Τρώων και Ελλήνων στις Ελληνικές περιοχές, ολοκληρώθηκε προφανώς μετά την πτώση των Μυκηνών, όπου οι πρώην σκλάβοι απελευθερώθηκαν εκ των πραγμάτων, λόγω κοινωνικής και πολιτικής κατάρρευσης. Όπου δεν συγκατοικούσαν με Έλληνες, οι Τρώες άποικοι δεν μίλαγαν Ελληνικά, ούτε είχαν τα ίδια έθιμα. 

 

 

       Ρώμη - Ετρούσκοι (Τυρρηνοί)

 

Οι Ετρούσκοι χρησιμοποιούσαν Ελληνικό αλφάβητο, αλλά η γλώσσα τους δεν έχει ερμηνευτεί επαρκώς. Πιθανότατα δεν ανήκε στις Ευρωπαϊκές, μα τις Ασιατικές. (συγγενής με τα Ουραλο-αλταϊκά) Ίχνη της βρέθηκαν και στη Λήμνο. Οι γλωσσολόγοι συμφωνούν στο ότι δεν μοιάζει με καμιά γειτονική. Οι επιγραφές των Ετρούσκων θυμίζουν ανάλογες στην Σκανδιναβία και την Κεντροασιατική Στέππα. («Ρουνικές») Οι θεοί που λάτρευαν είχαν ονόματα  (τα γνωστά Λατινικά, που δανείστηκαν και οι Ρωμαίοι) που δεν ήταν όμοια με τα Ελληνικά, εκτός από μερικά. Ένα από αυτά ήταν το:  Απόλλων… (Άπλου) Αποδείξαμε ήδη πως ούτε και αυτό είναι Ελληνικό. Ένα από τα ωραιότερα αρχαϊκά αγάλματα του θεού είναι από εκεί. Ο Βασιλιάς των Νεκρών στην Ετρουσκική θρησκεία ήταν ο Μάντους, όνομα πολύ σχετικό με τη μαντική τέχνη, όχι μόνο γλωσσικά, μια που η Μαντεία ήταν Χθόνια υπόθεση.

              Οι Ετρούσκοι μάλλον προέρχονταν από τη Φρυγία ή τη Λυδία, και έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ίδια την ίδρυση της Ρώμης. Ίσως ήταν Πελασγοί. Άλλοι λένε πως ήταν ντόπιοι. Ο Κλήμης Αλεξανδρείας λέει πως οι Φρυγικές τελετές του Άττη, (που τον ονομάζει Διόνυσο, λόγω Αιγυπτιακής επιρροής) μεταφέρθηκαν στην Τυρρηνία από την Ασία, μαζί με τα κομμένα «αιδοία» του θεού…^[144] Μέσω της Τυρρηνικής επιρροής, θα ανιχνεύσουμε μερικά Εβραϊκά χαρακτηριστικά. Αυτά, έμμεσα θα αποδοθούν και στην Τροία, την πόλη που εποίκισε τη Ρώμη, και στο θεό της, τον Απόλλωνα.

Οι Ετρούσκοι είχαν ειδικότητα στη μαντική ερμηνεία των κεραυνών και άλλων καιρικών φαινόμενων. Σχετικός είναι ο Μύθος της Ετρουσκικής Νύμφης Μπεγκόης, που έγραψε μαντικό βιβλίο. Το όνομα είναι Φρυγικό. (Βαγαίος = θεός) Γνωρίζουμε πως και οι Έλληνες θεωρούσαν τη Μικρά Ασία σαν ειδική στη Μαντεία περιοχή. Από εκεί προέρχονταν και οι Ετρούσκοι. Ο Ρωμύλος, για να χτίσει τη Ρώμη, «…εκ Τυρρηνίας μεταπεμψάμενος άνδρας ιεροίς τίσι θεσμοίς και γράμμασιν υφηγουμένους…»^[145] Οι Ρωμαίοι τους θεωρούσαν ειδικούς στη Μαντεία και τις υπόλοιπες θρησκευτικές τελετουργίες. Τυρρηνοί Μάντεις αναφέρονται ακόμη και επί Σύλλα.^[146] Τα αρχαιότερα έθιμα και νόμοι της Ρώμης προέρχονταν από την Τυρρηνία (Ετρουρία). ^[147] Αυτά ήταν συγκεντρωμένα σε Ιερά Βιβλία, που οι Ρωμαίοι κρατούσαν στο ναό του Παλατίνου Απόλλωνα, και τα συμβουλεύονταν. Η χρήση τους θυμίζει την ανάλογη θέση της Βίβλου στη ζωή των Εβραίων, που τα ιερά τους βιβλία κράταγαν επίσης γυναίκες, όπως η Μπεγκόη.^[148]

             Αν πιστέψουμε το λεξικό Σούδας, σε κάποιο από αυτά τα βιβλία, που «έμπειρος ανήρ συνεγράψατο» αναφέρονταν ένας Θεός, δημιουργός του κόσμου, που όμως δεν τον έπλασε σε έξη μέρες, αλλά σε έξη χιλιάδες χρόνια. Απομένουν άλλες έξη χιλιάδες χρόνια για την ανθρωπότητα, και μετά θα γίνει η συντέλεια του Κόσμου.^[149] Βλέπουμε δηλ. συγγένεια με τα λεγόμενα της Βίβλου. (δες κεφ. «Εβραϊκά χαρακτηριστικά») Αυτό επιβεβαιώνει την Ασιατική προέλευση των Τυρρηνών.

Ετρούσκος ήταν και ο βασιλιάς της Ρώμης Ταρκύνιος –οι καλοθελητές τον είπαν Έλληνα και μάλιστα Αρκά ^[150](και πίστευε σε έναν Θεό δημιουργό του κόσμου, ε;) απόγονο του Τήλεφου, που έστησε την αποικία μαζί με Λυδούς. - και αγόρασε τα βιβλία της Σίβυλλας. Οι Λυδοί, όμως, θεωρούνται θρησκευτικά συγγενείς με τους Εβραίους, σύμφωνα με Απολλώνιους χρησμούς αλλά και την Παλαιά Διαθήκη!^[151] Η Μάντισσα ζήταγε λεφτά για τα βιβλία της, και αρχικά οι Ρωμαίοι την περιφρονούσαν, αλλά όταν έκαψε τα δυο πρώτα, της αγόρασαν το τρίτο σε υπέρογκη τιμή.^[152] (δες ανάλογο κεφ.) Η Ρώμη κυβερνήθηκε από Ταρκύνιους βασιλείς τον 6^ο αι. πΧ. Το όνομα προέρχεται από τη Μικρασιατική θεότητα Ταρκού.^[153]

«Νουμάς δε ο Ρωμαίων βασιλεύς Πυθαγόρειος μεν ην, εκ δε των Μωυσέως ωφεληθείς διεκώλυσε ανθρωποειδήν και ζωόμορφον εικόνα θεού Ρωμαίους κτίζειν»^[154] (: ο βασιλιάς της Ρώμης Νουμάς ήταν μεν Πυθαγόρειος, αλλά από τον Μωυσή έμαθε και απαγόρεψε να φτιάχνονται ανθρωπόμορφες ή ζωόμορφες απεικονίσεις του θεού) Στην πρώιμη Ρώμη, πράγματι, δεν υπήρχαν απεικονίσεις θεών.^[155]  Ο Νουμάς ήταν θρησκευτικός μεταρρυθμιστής. Καθιέρωσε τις ιερατικές τάξεις των Ποντίφηκων, Φλαμινίων, Σαλίων και Εστιάδων, καθώς και το ημερολόγιο των 12 μηνών. Εισήγαγε ακόμα και το ένδυμα της χλαμύδας, που το υιοθέτησε από την Μικρασική φυλή των Ισαύρων.^[156] Δυτικός πολιτισμός…

Οι λάτρεις του Πυθαγόρα έλεγαν πως ήταν ένας μετεμψυχωμένος Τρώας, ο Εύφορβος, ένας από τους φονείς του Πάτροκλου.^[157] Εκτός από αυτή την… παλικαριά του, γνωρίζουμε πως ο φιλόσοφος απαγόρευε να σκαλίζονται μορφές θεών σε δακτυλιόλιθους, (οι Μυκηναίοι και οι Μινωίτες χάραζαν θεούς σε δακτυλιόλιθους) και πως είχε κάνει περιτομή στην Αίγυπτο,^[158] όπου ήρθε σε επαφή και με ιουδαϊκές διδασκαλίες. Όλα ενώνονται αρμονικά γύρω από την Τροία, λοιπόν, όπου δεν βρέθηκαν αγάλματα, αλλά απλές λίθινες στήλες ως αντικείμενα λατρείας.  Αλλά και οι Πέρσες δεν είχαν αρχικά αγάλματα θεών, και πρώτος ο Αρταξέρξης, του Δαρείου, του Ώχου: «της Αφροδίτης Αναΐτιδος το άγαλμα αναστήσας εν Βαβυλώνι και εν Σούσοις και Εκβατάνοις»^[159]

               «Οι Ρωμαίοι κατ’ αρχάς απέφευγαν τον σίδηρον, εθεωρείτο δ’ ιερόσυλος ο εισάγων αυτόν εις τα ιερά τεμένη»^[160] «παρά τοις Εβραίοις /…/ η χρήσις του σιδήρου απηγορεύετο εν τη οικοδομήσει των ναών»^[161] Ο Σολομών βρήκε ειδικό μάστορα που γνώριζε την παλιά τέχνη να κατεργάζεται τα οικοδομικά υλικά με χάλκινα εργαλεία, για να χτίσει το ναό του.^[162]

                Πώς να κρίνουμε τον Ιουλιανό τον Παραβάτη, ένα Ρωμαίο που έγραψε: «’Αλλωστε, οι Ρωμαίοι όχι μόνο ανήκουν στο γένος των Ελλήνων, αλλά και οι ιεροί θεσμοί και οι θρησκευτικές αντιλήψεις που ίδρυσαν και φυλάσσουν είναι από την αρχή μέχρι το τέλος Ελληνικοί.»^[163] Γι’ αυτό άλλωστε, ξανάχτισε τον Ναό του Σολομώντα… ^[164]  

Θα μιλήσουμε εκτενέστερα για τους Εβραιο-τρωικο-ρωμαίους Ασκάνιους, (Ασκεναζίμ) τους πρόγονους του Ιούλιου Καίσαρα, στο κεφ. «Εβραϊκά χαρακτηριστικά». Να μη ξεχνάμε και το Ρωμαϊκό γένος των Γαβινίων, ή Γαβίων,^[165] πιθανά συγγενείς με τους Γαβαωνίτες, που ήταν νεωκόροι της Κιβωτού της Διαθήκης, διορισμένοι από τον Ιησού του Ναβή.^[166] Το Ρωμαϊκό γένος των Μεμμίων, που ήταν πιθανά απόγονοι των ακολούθων του Μέμνονα. Πέρα από την μυθολογική σύνδεση με την Τροία, φαίνεται πως η μεταφορά της Απολλώνιας θρησκείας από την Ασία  στη Ρώμη, με βάση τα αρχαιολογικά δεδομένα, έγινε κύρια μέσω των Τυρρηνών. Εκτός αν αυτοί ήταν οι πραγματικοί Τρώες «φυγάδες», και η γλώσσα τους είναι η περίφημη «άγνωστη», «Ελληνική»  γλώσσα της πόλης.

---

[1] Απολλόδωρος, Γ΄,Χ, 8

[2] Παυσανίας, Κορινθιακά, 22, 3 και Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 74

[3] Ιωάννης Μαλάλας, Χρονογραφία, σελ. 79-80

[4] Παυσανίας, Κορινθιακά 5, 4.

[5] Ιλιάς, Β 831 και Λ 330

[6] Ιλιάδα Χ, 359 και Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Πάρις»

[7] Ιλιάς, Ζ 448

[8] Ιλιάδα, Χ, 59-76

[9] Απολλόδωρος, Γ΄, XII, 5

[10] Σούδα, λήμμα «Σίβυλλα Φρυγία»

[11] Κάκτου, Ορφικά, τομ. 2 σελ 41 κ. έ. Το ότι ο Θειοδάμας ήταν γιος του Πριάμου είναι μεταγενέστερο σχόλιο. Στη λιθομαντεία του, όμως, εντάσσονται και οι διδασκαλίες του γιου του Πριάμου Έλενου, τις οποίες μεταφέρει ο Θειοδάμας. Έτσι, η Τρωική προέλευση της Ορφικής Λιθομαντείας είναι αναμφισβήτητη.  

[12] Δάρης, Ιστορία για την άλωση της Τροίας, 15, σελ. 216

[13] Μνεία του χρησμού και της λατρείας κάνει ο Παυσανίας, «Βοιωτικά» 18,5.

[14] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Έκτωρ»

[15] Λεξικό Δημητράκου,λήμμα «Έκτωρ»

[16] Σύμφωνα με μαρτυρία του Ίδιου, Ιουλιανού, «Επιστολαί», επ. 78, σελ. 135

[17] Φιλόστρατος, Ηρωικός, 741 - 745

[18] "Εν Σελευκεία την κατά Κιλικίαν Απόλλωνος ιερόν ίδρυτο, καλουμένου Σαρπηδονίου" (Ζώσιμος, Νέα Ιστορία, I, LVII, 5)

[19] Ιλιάδα, Ε΄, 446

[20] Αλέξανδρος ήταν το άλλο όνομα του Πάρη

[21] Ιστορικά Ελευθεροτυπίας, 27 Ιουνίου 2002 σελ.7, 8, 17, 18.

[22] Το Χιττιτικό όνομα σημαίνει «δρόμος στον κάτω κόσμο» και κατ’ επέκταση, υπόγειο ποτάμι, υδραγωγείο, πηγή, σήραγγα. Οι αρχαίοι πίστευαν πως πολλοί ποταμοί κυλούσαν υπόγεια, ακόμη και κάτω από τη θάλασσα, και μπορούσαν να ξαναβγούν στην επιφάνεια οπουδήποτε. Πχ, ο Γάγγης, ο Ευφράτης και ο Νείλος πιστεύονταν ο ίδιος ποταμός! Ο Μαίανδρος της Μ. Ασίας έβγαινε στον Πελοποννησιακό Ασωπό, κ.ο.κ. (Παυσανίας, Κορινθιακά, 5, 3.)

[23] Φιλόστρατος, Ηρωικός, 10, 683

[24] Ησίοδος, «Ασπίς Ηρακλέους» στιχ. 474-475

[25] Έπος του Διγενή, παραλλαγή Εσκοριάλ  στ. 1536 κ. έ.

[26] Ιλιάς Φ, 242, κ. έ.

[27] Η Ελληνική ποίηση ανθολογημένη, τομ β΄σελ 265.

[28] Κάκτου, Ορφικά, τομ 3 σελ.346 Πρόκλου, εις Πλάτ. Τιμ. 40 b-c

[29] Ιλιάς, Ξ, 245-246

[30] Λεξικό Σούδας, λήμμα «Πριαμωθήναι»

[31] Σύμφωνα με τον Αθήναιο, (τομ. ΙΓ΄, 18, σελ. 58 κ. έ.) η συνήθεια του ξυρίσματος ξεκίνησε επί Μεγάλου Αλεξάνδρου. (Επειδή είχε αραιά γένεια) Στην Αθήνα μνημόνευαν το όνομα του πρώτου που ξυρίστηκε, του Κόρση. Στη Ρόδο και το αρχαίο Βυζάντιο οι Νόμοι απαγόρευαν το ξύρισμα και τα ξυράφια, αλλά κανείς πια δεν τους υπάκουε την Ελληνιστική εποχή.

[32] Ιλιάδα Γ 103

[33] Ιλιάδα Γ, 276

[34] Λεξικό Δημητράκου, λήμμα «μεδέων»: Δωδώνης μεδέων, (Δίας) Τελμεσσού μεδέων, (Απόλλων) Σαλαμίνος μεδέουσα, (Μνημοσύνη) Κυλλήνης μεδέων, (Ερμής) Αρκαδίας μεδέων (Πάν)

[35] Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ, Α., σελ.  24

[36] Ιλιάδα, Γ΄, 295

[37] Παλαιά Διαθήκη, Ιερεμίας, ΚΗ΄, 27-28 και ΚΣΤ΄, 9-10 «Άρατε σημείον επί της γης, σαλπίσατε εν έθνεσι σάλπιγγι, αγιάσατε επ’ αυτήν έθνη, παραγγείλατε επ΄αυτήν βασιλείαις Αραράτ παρ’ εμού και τοις Ασχαναζαίοις, επιστήσατε επ’ αυτήν βελοστάσεις, αναβιβάσατε επ’ αυτήν ίππον ως ακρίδων πλήθος. αναβιβάσατε επ’ αυτήν έθνη, τον βασιλέα των Μήδων και πάσης της γης, τους ηγουμένους αυτού και πάντας τους στρατηγούς αυτού» /…/ «Επίβητε επί τους ίππους, παρασκευάσασθαι τα άρματα, εξέλθατε, οι μαχηταί Αιθιόπων και Λίβυες καθοπλισμένοι όπλοις. και Λυδοί, ανάβητε, εντείνατε τόξον. και η ημέρα εκείνη Κυρίω τω Θεώ ημών ημέρα εκδικήσεως του εκδικήσαι τους εχθρούς αυτού…»

[38] Παλαιά Διαθήκη, Έξοδος,  Κ, 7

[39] Ευριπίδης, Εκάβη.

[40] Ησίοδος, «Έργα και Ημέραι»  653.

[41] Ησίοδος, «Έργα και Ημέραι» 156 κ.ε.

[42] Φιλόστρατος, βίος Απολλωνίου Τυανέως, 2, XVI 154. Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκης επιτομή, ΙΙΙ, 1-29

[43] Ηρόδοτος, Κλειώ, 5-6

[44] Θουκυδίδης, Ιστοριών Α, 3

[45] Θουκυδίδης, Ιστοριών ΣΤ 2

[46] Θουκυδίδης, Ιστοριών ΣΤ 17

[47] Πλάτων, Κρατύλος, 392 d – 393 b

[48] Ιλιάς Β 867 κ.έ. «Καρών ηγήσατο βαρβαροφόνων»

[49] Στράβων, ΙΓ΄, Ι 20,

[50] Πλούταρχος, περί της Ηροδότου κακοηθείας, 11

[51] Ηρόδοτος 7, 169

[52] Ο Παυσανίας αναφέρει πως οι Τρώες τιμούσαν τον Απόλλωνα πάνω από κάθε άλλο θεό. (Κορινθιακά, 5, 4)

[53] Παυσανίας Ηλιακά, Α, 22, 2

[54] Παυσανίας, Αττικά, 23, 8.

[55] Φιλόστρατος, Ηρωικός, 684 και 706.

[56] Φιλόστρατος, Τα ες Τυανέα Απολλώνιον Θ 333

[57] Πορφύριος,  Κατά Χριστιανών, σελ 120

[58] Φιλόστρατος, Ηρωικός, 713 και Κλήμης Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας, ΙΙ, σελ. 34

[59] Απολλώνιος, Άπαντα, τμ. 2 ΙΙΙ,29

[60] Αθήναιος Δειπνοσοφισταί, Α, 28

[61] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Γάζα»

[62] Πλούταρχος, βίος Αλεξάνδρου, 7

[63] Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις, Α 11

[64] Στράβων, ΙΒ΄, IV, 5 σελ. 127

[65] Στράβων,ΙΒ΄, Ι, 3, σελ. 43. «…μετά δε τούτους επί θαλάττη μεν Ελλήνων οι τε Αιολείς και Ίωνες…»

[66] Στράβων, ΙΔ΄, 23, σελ. 170.

[67] Ιουλιανού, «Μισοπώγων» σελ. 50

[68] Ιλιάδα, Ψ, 205  και Α 423

[69] Ιλιάδα, Δ, 433 – 445.

[70] Ιλιάδα Γ΄, 76 – 323

[71] Ιλιάδα Γ, 276

[72] Κλήμη Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας, Ι, σελ. 20 και ΙΙ σελ. 23 «Αίγες επί μαντικήν  ησκημέναι» [στην Φρυγία] και «αρχαίους τους Φρύγας διδάσκουσιν αίγες μυθικαί». Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, 9, 375-376 σελ 62. Το αίμα χοιριδίου χρησιμοποιούνταν σε όλη την Ελλάδα για εξαγνισμό. Οι Εβραίοι εξάγνιζαν με τις κατσίκες του Δία…

[73] Οδύσσεια, γ, 134-174

[74] Ηρόδοτος, 7, 20.

[75] Παυσανίας, Λακωνικά,  13, 3-5

[76]  Κάκτου, Ορφικά, τομ β σελ 185, Διόδωρος Σικελιώτης Ε 64. 4

[77] Κάκτου, Ορφικά, τομ. 2, «Ορφέως λιθικά»,  σελ 41 κ. έ.

[78] Ρισπέν, Ελληνική Μυθολογία τομ. β σελ. 17. Λεξικό Σούδας, λήμμα «Βάραθρον» και «Μητραγύρτης». Το «Βάραθρον» υπήρχε στα Περσικά, και καταχώθηκε όταν υιοθετήθηκε η λατρεία της θεάς στην Αθήνα.

[79]  Ευσέβιος Καισαρείας Ευαγγελική προπαρασκευή, Α 6.4 και Ι 4,4

[80] Ηρόδοτος, 2, 49

[81] Διόδωρος Σικελιώτης, Α 23 Ορφικά Κάκτου, τομ 2  σελ 235-236

[82] Οι γενεαλογίες στον Απολλόδωρο, Γ΄, XII

[83] Ιουλιανός, Κατά Χριστιανών σελ 228-229

[84]  Γεώργιος Σύγγελος, Χρονογραφία, σελ. 290 και σελ 309. «Ηρακλέα τινές φασίν εν Φοινίκη γνωρίζεσθαι Δισανδάν» (Dibdan στη Λατινική μτφρ.) «επιλεγόμενον, ως και μέχρι νύν υπό Καππαδόκων και Ιλιέων» (Τρώων) «Σαμψών ήν, ο παρ’ Έλλησι βοώμενος Ηρακλής, ός μετά τους άθλους και την Ανταίου αναίρεσιν του γηγενούς εν Λιβύη και τον εν Ολυμπία αγώνα και την πρώτην υπ’ αυτού άλωσιν Τροίας...»

[85] Ιώσηπος, Λόγος Α΄, 12.

[86] Ιλιάδα, Υ 307

[87] Εγκυκλοπίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Αινείας»

[88] Ησίοδος, Θεογονία, 1011 κ.έ.

[89] Ιωάννης Λυδός, Βιβλίο Α΄, σελ. 7

[90] Σύγγελος, Χρονογραφία, σελ. 365. Από αυτόν και οι περισσότερες από τις αναφερόμενες παραλλαγές.

[91] Σούδα, λήμμα «Αυσονίων»

[92] Γεωργίου Σύγγελου, χρονογραφία, σελ. 365

[93] Γεωργίου Σύγγελου, χρονογραφία, σελ. 365

[94] Ιωάννης Λυδός, βιβλίο Δ΄, σελ. 67

[95] Τις ίδιες ακριβώς αντιφάσεις θα συναντήσουμε και στο μύθο του Αγήνορα, του δήθεν γενάρχη των Φοινίκων, που τους είχε επισκεφθεί η… προπροπρογιαγιά του, Ιώ!

[96] Κάκτου, Ορφικά, τομ. Β΄, σελ. 241

[97] Διονύσιος Αλικαρνασσεύς, Ρωμαϊκή αρχαιολογία, τομ. Β΄, σελ 65-67.

[98]Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμματα «Αβορίγινες», «Λατίνος» «Εύανδρος» «Πάλλας» «Παλλάντιον», «Δάρδανος»

[99]  Παυσανίας, Αρκαδικά, 43, 1-2, και 44, 5-6.

[100] Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς Α΄, ΧΧΙ, σελ. 279

[101] Κεδρηνός, Σύνοψις ιστοριών, τομ. α΄, σελ. 238.

[102]Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Παλλάντιον» και Παυσανίας, «Αρκαδικά» 43, 1-2.

[103]Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Αινείας»

[104] Παυσανίας, Αττικά, 12, 1

[105] Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς Α΄, ΧΧΙ, σελ. 279

[106] Ιλιάδα,  Β 610 κ. έ. «επεί ου σφισί θαλάσσια έργα μεμήλει» (οι Αρκάδες) 

[107] Φιλόστρατος, Ηρωικός,  15, 689 σελ. 98.

[108] Πλούταρχος, βίος Ρωμύλου, 1, και 16.

[109] Σύγγελου, χρονογραφία, σελ. 89.

[110] Παλαιά Διαθήκη, Μακκαβαίων Α΄, κεφ. ιβ΄ 20-21

[111] Παλαιά Διαθήκη, Μακκαβαίων Β, Ε΄, 9

[112] Ιώσηππος, «Ιουδαϊκοί πόλεμοι», Α΄, XXVI, 1 «…και γαρ ο βασιλεύς» (ο Ηρώδης ο Μέγας) «δια την πατρίδα και πάντες οι περί αυτόν ηδέως προετίμων τον Σπαρτιάτην»

[113] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Ησαΐας»

[114] Πως μας φτιάχνεις ρε μπάρμπα… Παλαιά Διαθήκη, Ησαΐας. Γ΄, 22. 

[115] Παυσανίας, Λακωνικά, 15, 8

[116] Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Β΄, σελ 238

[117] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη και Σούδα, αντίστοιχα λήμματα

[118] Γεωργίου Σύγγελου, Χρονογραφία, σελ. 92

[119] Ιώσηπος, Ιουδαϊκή Αρχαιολογία, Α΄, VI, 2 «Κύπρος» «...απ’ αυτό» (το νησί της Κύπρου, Κίτιον, Χέθη) «όλα τα νησιά και τα παράλια ονομάζονται ΄΄Χέθη΄΄» (Κιττείμ) «από τους Εβραίους..»

[120] Σούδα, λήμμα «Λατίνοι» Γ. Σύγγελου, «Χρονογραφία»: «Κίτιοι, εξ ου Λατίνοι, οι και Ρωμαίοι».

[121] Ο Δίων πιστεύει πως οι Έλληνες ηττήθηκαν στην Τροία. Η διαδεδομένη άποψη είναι ότι ο μακρόχρονος πόλεμος οδήγησε την Ελλάδα στην παρακμή. Κατά την κάθοδο των Ηρακλειδών παραδίδεται και μια μεγάλη φυσική καταστροφή στην Πελοπόννησο.

[122] Δίων Χρυσόστομος, Τρωικός, σελ 206,  στ. 29

[123] Οδύσσεια, λ, 521. «θα πω για το γιό του Τήλεφου, που τον σκότωσε με το χαλκό» (Ο Νεοπτόλεμος) «τον ήρωα Ευρύπυλο. Πολλοί Κήτιοι συμπολεμιστές του σκοτώνονταν γύρω του...»  

[124] Αφού είχαν εβραϊκό όνομα, θα είχαν και ανάλογη γλώσσα...

[125] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Ασκάνιος»

[126] Οδύσσεια, α, 267

[127] Διόδωρος Σικελιώτης, αποσπάσματα, Βίβλος εβδόμη, 5.

[128] Στράβων, ΙΓ΄, 594-595, 27, σελ. 82.

[129] Ιωάννης Λυδός, βιβλίο Γ΄, σελ. 41.

[130] Διόδωρος Σικελιώτης, αποσπάσματα, Βίβλος εβδόμη, 5.

[131] Λεξικό Δημητράκου, λήμμα «ίδη». Παυσανίας, Φωκικά, 12, 7

[132] Σούδα, λήμμα «Ίδη»

[133] Λεξικό Δημητράκου, Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, αντίστοιχα λήμματα.

[134] Πλούταρχος, Βίος Μάρκελλου, 3

[135] «είδωλα εις μορφάς ανθρώπων εικασμένα τριάκοντα τον αριθμόν από της ιεράς γεφύρας βάλλουσιν εις το ρεύμα του Τιβέριος, Αργείους αυτά καλούντες» Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Δ΄, ζ΄, σελ. 135, αντιγράφοντας τον Αλικαρνασσέα.

[136] Κλήμη Αλεξανδρείας, «Στρωματείς» ΣΤ  ΧVΙΙΙ σελ 241 «τοις Ελλαδικοίς εκείνοις γράφων, [τους] Κορινθίους»

[137] Ιουλιανού, «Συμπόσιον ή Κρόνεια» 22-25 Σε μια υποθετική συζήτηση Αλεξάνδρου – Καίσαρα, ο δεύτερος λέει υποτιμητικά στον Αλέξανδρο πως δεν έκανε τίποτα παραπάνω από «να νικήσει μυρίους Γραικούς» (εννοεί την Χαιρώνεια και τη Θήβα) και ο Μακεδόνας προσβάλλεται: «μνημόνευσες τους δέκα χιλιάδες Γραικούς σα να ήθελες να με κοροϊδέψεις, αν και εσείς από δω κατάγεστε και το μεγαλύτερο κομμάτι της Ιταλίας κατοικήθηκε από Γραικούς» «Επεί ώσπερ διασύρων των μυρίων εμνημόνευσας Γραικών ότι μεν και υμείς εντεύθεν γεγόνατε και τα πλείστα της Ιταλίας ώκησαν οι Γραικοί…»

[138] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμματα «Αντήνωρ» και «Βενετία»

[139] Ιλιάδα, Ε 59 κ. έ. Η διατύπωση είναι ασαφής και δέχεται πολλές ερμηνείες. Ο Πάρης ναυπηγεί πλοία για να πάει στη Σπάρτη, αγνοώντας τα «θέσφατα» (=προσταγές, χρησμούς των θεών) που όμως αφορούν, άραγε, το ταξίδι του στη Σπάρτη, ή την ναυπήγηση πλοίων;  Και αν ο χρησμός απαγόρευε τα πλοία, πως τον άφησαν να τα ναυπηγήσει και να τα χρησιμοποιήσει; Βέβαια, ότι κάνει, γίνεται μετά από υπόσχεση της Αφροδίτης, που ακύρωνε, ίσως, τα «θέσφατα».

[140] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Ελλάς, ιστορία»

[141] Ιλιάς Δ, 433-438

[142] Στην Τενέα της Κορινθίας, λάτρευαν τον Απόλλωνα πάνω από κάθε άλλο θεό. Παυσανίας, Κορινθιακά, 5, 4

[143] Σούδα, λήμμμα «Ευδαίμων ο Κορίνθιος, εγώ δ΄είην Τενεάτης»

[144] Κλήμη Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας  ΙΙ, σελ. 26

[145] Πλούταρχος, βίος Ρωμύλου, 11

[146] Σούδα, λήμμα «Σύλλας»

[147] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Τυρρηνία» και Παγκόσμια ιστορία Ακαδημίας ΕΣΣΔ τομ. Α2 σελ. 1003-1011

[148] Παλαιά Διαθήκη, Παραλειπομένων Β΄, ΛΔ΄, 14 κ.έ.

[149] Λεξικό Σούδας, λήμμα «Τυρρηνία»

[150] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Τάρκων»

[151] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Θ΄, ι΄, σελ. 326

«Απόκρημνος και τραχύς είναι ο δρόμος των μακαρίων /…………………/ που πρώτοι έκαναν βαθιά πράξη από τους ανθρώπους, αυτοί που πίνουν το ωραίο νερό της γης του Νείλου, πολλούς δρόμους μακαρίων πέρασαν και οι Φοίνικες, οι Ασσύριοι, οι Λυδοί, και το γένος των Εβραίων»

Παλαιά Διαθήκη, Ιερεμίας, ΚΗ΄, 27-28 και ΚΣΤ΄, 9-10

«Άρατε σημείον επί της γης, σαλπίσατε εν έθνεσι σάλπιγγι, αγιάσατε επ’ αυτήν έθνη, παραγγείλατε επ΄αυτήν βασιλείαις Αραράτ παρ’ εμού και τοις Ασχαναζαίοις, επιστήσατε επ’ αυτήν βελοστάσεις, αναβιβάσατε επ’ αυτήν ίππον ως ακρίδων πλήθος. αναβιβάσατε επ’ αυτήν έθνη, τον βασιλέα των Μήδων και πάσης της γης, τους ηγουμένους αυτού και πάντας τους στρατηγούς αυτού» /…/ «Επίβητε επί τους ίππους, παρασκευάσασθαι τα άρματα, εξέλθατε, οι μαχηταί Αιθιόπων και Λίβυες  καθοπλισμένοι όπλοις. και Λυδοί, ανάβητε, εντείνατε τόξον. και η ημέρα εκείνη Κυρίω τω Θεώ ημών ημέρα εκδικήσεως του εκδικήσαι τους εχθρούς αυτού…»

[152] Σούδα, λήμμα «Ηροφίλα» και «χρηματίζεσθαι»

[153] Παγκόσμια ιστορία Ακαδημίας ΕΣΣΔ τομ. Α2 σελ. 1003-1011

[154] Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς, XV, σελ. 263

[155] Ακαδημία ΕΣΣΔ, Παγκόσμια Ιστορία τομ Β1 σελ.177

[156] Σούδα, λήμμα «Νουμάς Πομπίλιος» και «χλαμύς»

[157] Φιλόστρατος, τα ες Τυανέα Απολλώνιον Ι, 1

[158]Κλήμης Αλεξανδρείας Στρωματείς, Ε΄,V  σελ. 122 και XV σελ  261 - 262

[159] Κλήμη Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας,V-VI σελ 50  Η Αναΐτις συνήθως ταυτίζονταν με την Άρτεμη.

[160] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «ταβού»

[161] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «σίδηρος»

[162]  Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Γ΄, Ζ΄, 1,2 και αλλού

[163] Ιουλιανού, εις τον βασιλέα Ήλιον προς Σαλούστιον 39

[164] Γιάννη Κορδάτου, Ακμή και παρακμή του Βυζαντίου, σελ 71

[165] Σούδα, λήμμα «συμβήναι» και Ελευθερουδάκη, λήμμα «Γαβίνιοι»

[166] Παλαιά Διαθήκη,  Ιησούς Ναυή, Θ΄

**Ο Δημήτρης Σκουρτέλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959.
Σπούδασε ζωγραφική στην Γαλλία, στο 8ο Πανεπιστήμιο Παρισίων, από όπου αποφοίτησε με άριστα το 1982, ειδικευμένος στην ιστορία της Βυζαντινής τέχνης.
Στην συνέχεια ασχολήθηκε με την αγιογραφία, αρχικά εντασσόμενος στο εργαστήριο του αείμνηστου Κ. Γεωργακόπουλου, αλλά και αναλαμβάνοντας παράλληλα ατομικά έργα.
Έχει εκτελέσει, μόνος ή συνεργαζόμενος, πολλές τοιχογραφίες σε πάνω από είκοσι ναούς της Αθήνας και της επαρχίας, καθώς και πλήθος φορητών εικόνων.
Έργα του έχουν δημοσιευθεί , και τυπωθεί σε κάρτες. Πολλά βρίσκονται στην Γαλλία και Γερμανία.
Επειδή η βυζαντινή τέχνη καλύπτει κάθε πλευρά του Ελληνικού πολιτισμού, ασχολήθηκε πλατύτερα με το θέμα, εικονογραφώντας το Έπος του Διγενή Ακρίτα.
Με αυτό το θέμα, πραγματοποίησε πολλές ατομικές εκθέσεις, και συμμετείχε σε αρκετές ομαδικές, στην Ελλάδα και την Γαλλία, ενώ πάντα συνεχίζει το έργο της αγιογραφίας, που θεωρεί ως τομέα ανοικτό στην έρευνα.
Διεξάγει διάφορες ιστορικές μελέτες, που τις θεωρεί πηγή έμπνευσης.
Είναι μέλος του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου.
Μιλάει Αγγλικά και Γαλλικά