ΚΡΑΝΙΟΤΟΠΙΑ ΒΑΒΥΛΩΝΙΕΝΣΙΣ - ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ ΑΠΟ ΤΟ NEW SPEAK-- ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

Γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΛΑΔΑΣ    botilastopelagos 

 Β' ΜΕΡΟΣ          (ΤΟ Α' ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ)

1. ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

  Στην προηγούμενη ανάρτηση τής πραγματείας τού πρώτου μέρος αυτού τού θέματος, έμεινε ημιτελές το δεύτερο κεφάλαιο, που θα συνεχιστεί εδώ. Επειδή είναι οργανικά συνδεδεμένα όσα έπονται με αυτά που προηγούνται, θεωρώ χρήσιμη μια εκ νέου ανάγνωση αυτού τού κεφαλαίου, ώστε να αποκατασταθεί η ροή τής συλλογιστικής.

   Επικεντρώνοντας τον τίτλο αυτό τού κεφαλαίου στις ζυμώσεις που εκτιμώ ότι προετοίμασαν την ιδρυτική συνεδρίαση τής Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, κατά την διάρκεια τής οποίας προωθήθηκε η λεγόμενη "ρεφορμιστική" ατζέντα, ως αντικαστάσταση τής προηγούμενης "συντηρητικής", που χαρακτηριζόταν από υπέρμετρο αυταρχισμό, είχα σκοπό να πραγματευθώ τα κύρια σημεία που αφορούν την πορεία τής "Σχολής τής Φρανκφούρτης" και στην τομή που επιχείρησε στην συνέχεια ο καθηγητής Karl Popper, έχοντας ασχοληθεί ήδη με τις πηγές, στις οποίες σκόπευα να στηρίξω τις αναφορές μου. Πλην όμως, στην μέχρι στιγμής ανάπτυξη αυτού τού κεφαλαίου, επέκτεινα την προβληματική, που είχε προηγηθεί στο προηγούμενο κεφάλαιο, το οποίο επικεντρωνόταν στον Oswald Spengler και στο βιβλίο του "Η Πτώση τού Δυτικού Πολιτισμού", κάνοντας μια κιτική των απόψεών του, που στηριζόταν στις θεωρητικές διαπιστώσεις τού Jan McGilchrist σχετικά με την λειτουργία των δυο λοβών τού εγκεφάλου. Αυτή η αναφορά όμως δεν σχετιζόταν άμεσα με την προβληματική αυτού τού κεφαλαίου και προέκυψε αυθόρμητα, από μια σειρά διαπιστώσεις πού έγιναν κατά την διάρκεια τού ξεκινήτος τής παράθεσής του, ενώ θεματολογικά αυτές ανήκαν στο προηγούμενο κεφάλαιο. Έτσι αρχικά θεώρησα σκόπιμο, να αναδιατάξω τα κεφάλαια εκ νέου, μεταφέροντας αυτά που είχαν γραφεί στο δεύτερο κεφάλαιο σε μια προέκταση τού προηγούμενου, μια και ήσαν έξω από την θεματολογία που είχε επιλεγεί. Όμως, βρισκόμενος σε μια έντονη κυοφορία σκέψεων και συλλογισμών, κάποια εσωτερική παρόρμηση με οδήγησε να αφήσω κατ' αρχήν το κείμενο όπως αυτό είχε. Διαισθανόμουν, ότι κάποιες σκέψεις, που μπορεί να ήσαν σημαντικές, ήσαν υπό κυοφορία και ότι ήταν προτιμώτερο να περιμένω αυτές να κατασταλάξουν, πριν προβώ σε οποιαδήποτε αναπροσορμογή.

  Έτσι συνέχισα την ανάγνωση τού βιβλίου τού Mc Gilchrist, τον τίτλο τού οποίου αναφέρω στην προηγούμενη ανάρτηση, η οποία είναι ιδιαίτερα επίπονη, λόγω τής έκτασης τού βιβλίου (850 σελίδες) αλλά και τής πολύ προηγμένης γλώσσας που αυτός χειρίζεται, δεδομένου ότι πριν ασχοληθεί αυτός με την νευροψυχολογία, κατείχε έδρα φιλολογίας. Η σχετικά αργή επεξεργασία τού κειμένου του, μού παρείχε την δυνατότητα να στοχάζομαι περισσότερο στα νοήματα που αυτός παραθέτει. Έτσι πολύ σύντομα, μελετώντας το επόμενο κεφάλαιο τού βιβλίου του, που ασχολείται με το ζήτημα τής αντίληψης και τής προσοχής (The Nature of Attention) προσέκρουσα σε μια σειρά εξέχουσας σημασίας εντοπισμούς του σχετικά, ο στοχασμός επί των οποίων με οδήγησε σε μια σειρά διαπιστώσεις, που θεωρώ ότι έχουν τεράστιες συνέπειες στην σφαίρα τής νόησης, με καταλυτικές προεκτάσεις στον τρόπο που δομούνται οι ιδεολογίες, οι πολιτικές επιλογές, αλλά και ανθρώπινη συμπεριφορά γενικότερα. Ήταν σαν να άνοιξε ξάφνου, μια νέα θύρα, που μού αποκάλυπτε μια πρωτόγνωρη θέαση σε ζητήματα, που με είχαν απασχολήσει έντονα στο παρελθόν, αποκαλύπτοντας μου αλληλουχίες και μηχανισμούς σχετικά με τον εντοπισμό και την ερμηνεία δεδομένων, που πάσχιζα προηγουμένως να εισχωρήσω, χωρίς να μπορέσω να καταλήξω σε κάποιο απτό συμπέρασμα μέχρι τότε. Ιδιαίτερα στην πορεία των τριών τελευταίων ετών είχα μελετήσει μια σειρά βιβλία που αφορούν την λειτουργία τού εγκεφάλου, τόσο τής Ελληνικής, όσο και τής Γερμανικής και Αγγλικής σύγχρονης βιβλιογραφίας, χωρίς όμως να μπορέσω να συνάγω κάποια σημαντικά χρήσιμα συμπεράσματα. Αφετηρία για αυτήν την διερεύνηση στάθηκαν τα όσα έχω μελετήσει και αναφέρει σχετικά με την λειτουργία τής επίφυσης και την τεράστια επίδραση που έχει αυτή στην διαμόρφωση καταστάσεων, τόσο εσωτερικών, όσο και εξωτερικών. Αυτές οι επιγνώσεις με είχαν οδηγήσει στο συμπέρασμα, ότι σημαντικότατες λειτουργίες τού ψυχοσωματικού συγκροτήματος που ονομάζεται άνθρωπος έχουν οργανική έδραση, οπότε και άλλες περιοχές τού εγκεφάλου, πέρα από την επίφυση, δεν μπορεί παρά να αποτελούν την υλική βάση ψυχικών, πνευματικών και νοητικών διαδικασιών εξέχουσας σημασίας, που υπερβαίνουν τα ατομικά δεδομένα και διαχέονται στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Θεώρησα, ότι η ιχνηλάτηση των εγκεφαλικών λειτουργιών, στην βάση μιας πραγματιστικής θεώρησης, η οποία όμως δεν καταντάει ρεντουκτιονιστική, όπως την προωθεί και ο Mc Gilchrist, δεν μπορεί παρά να έχει καθοριστικές συνέπειες στα πλαίσια τού κοινωνικού ακτιβισμού, για την προώθηση γενικότερων ανατροπών.

  Τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξα προσφάτως, μακράν απέχουν από το να εξηγούν τον τεράστιο γρίφο που αποτελεί η συνείδηση σε συνδυασμό με τις εγκεφαλικές λειτουργίες στο σύνολό τους. Φρονώ όμως, ότι η συγκεκριμένη σημασία τους είναι ανάλογη με αυτήν που υπέχει η επίφυση. Σχετικά με την επίφυση έχει ξεπεραστεί εδώ και μερικά χρόνια το πέπλο άγνοιας και σιωπής που την κάλυπτε. Και αποτελεί ευτυχές δεδομένο, ότι αρκετοί κοινωνικοί ακτιβιστές, έχουν ασχοληθεί, λαμβάνοντας αφετηρία από την σχετική προβληματική με τον δημιουργικό οραματισμό στα πλαίσια των κοινωνικών παρεμβάσεων. Θεωρώ, ότι όποιος παρακολουθήσει την πορεία αυτής τής σελίδας, μπορεί να διαπιστώσει την συνεισφορά της στην ανάδειξη αυτής τής προβληματικής, που δεν είναι ευκαταφρόνητη. Σε αυτήν την ανάρτηση εκτιμώ, ότι τίθενται κάποια σημαντικά ζητήματα, σχετικά με την λειτουργία τής συνείδησης, την διαδικασία τής νόησης και τις συνέπειές τους στα πλαίσια των κοινωνικών παρεμβάσεων, τόσο όσον αφορά την κατανόηση και ερμηνεία δεδομένων τής ανθρώπινης συμπεριφοράς, με απώτερη αιχμή την πολιτική, όσο και την εκπόνηση συγκεκριμένων ουτοπιών για την διαμόρφωση τού μέλλοντος, που αξίζει να προβληματίσουν.

  Μέσα από αυτήν την οπτική, τα συμπεράσματα που προκύπτουν από την “ασυμμετρία” τού εγκεφάλου και τον επιμερισμό των λειτουργιών στον δεξιό και τον αριστερό λοβό, ως άπτοντα άμεσα και καθοριστικά την διαμόρφωση των πολιτικών επιλογών και τον καθορισμό στόχων, διέπουν σε σημαντικό βαθμό την διαμόρφωση τού παρόντος κεφαλαίου, που αναφέρεται σε αυτούς που προετοίμασαν στις δεκαετίες που προηγήθηκαν την ιδρυτική συνεδρίαση τής Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Μέσα από αυτό το πρίσμα προκύπτει ως σκόπιμη και λειτουργική η διάταξη, που δόθηκε εξ αρχής στην δομή τού κειμένου, οπότε αυτή παραμένει ως έχει.

 

2. ΟΙ ΝΟΗΤΙΚΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΝΟΗΤΙΚΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΗΣ ΛΕΣΧΗΣ ΜΠΙΛΝΤΕΡΜΠΕΡΓΚ – ΣΥΝΕΧΕΙΑ

  Ο Mc Gilchrist καταγράφει στο κεφάλαιο περί “λειτουργίας τής ασυμμετρίας τού εγκεφάλου” και στο περί “προσοχής” κεφάλαιο που το ακολουθεί στο βιβλίο του μια κοινότυπη διαπίστωση τής ζωολογίας και τις αντίστοιχες διαπιστώσεις που προκύπτουν από αυτήν, οι οποίες όμως είναι σημαντικέ σε σχέση με την έρευνα που αυτός προωθεί. Ο χωρισμός τού εγκεφάλου σε δυο λοβούς είναι κοινός σε όλα τα όντα τού ανώτερου ζωικού βασιλείου που διαθέτουν εγκέφαλο, όπως τα ζώα, τα πτηνά και τα ερπετά. Ενώ τα ζώα δεν διαθέτουν λογικές λειτουργίες όπως ο άνθρωπος, οι οποίες σύμφωνα με τις διαπιστώσεις τής φυσιολογίας εδράζονται στο πρόσθιο μέρος των λοβών, είναι και αυτά υποχρεωμένα να προβαίνουν σε δραστηριότητες με στόχο την ικανοποίηση των αναγκών τους. Αυτή η διαδικασία επιβάλλει να εστιάζουν την όρασή τους σε συγκεκριμένα σημεία τού χώρου, ενώ ταυτοχρόνως υποχρεώνονται να έχουν μια γενική επισκόπηση τού πεδίου. Και στα ζώα ο δεξιός λοβός συνδέεται με τον αριστερό οφθαλμό, ενώ ο αριστερός λοβός συνδέεται με τον δεξιό οφθαλμό. Για να τραφεί πχ. ένα πουλί, είναι συχνά υποχρεωμένο να εστιάσει την προσοχή του σε ένα σπόρο. Ταυτοχρόνως όμως υποχρεώνεται να έχει επισκόπηση τού συνολικού πεδίου, ώστε να μπορεί να εντοπίσει κινδύνους, που μπορεί να υπάρχουν σε αυτό. Για να ικανοποιηθεί αυτή η ανάγκη απαιτείται μια συνεργία δεξιού και αριστερού λοβού, δεδομένου ότι και στα ζώα, όπως και στον άνθρωπο, ο αριστερός λοβός επιτελεί εστιασμό τής πρόσληψης στα επί μέρους συγκεκριμένα, ενώ ο δεξιός επιτελεί γενική εποπτεία τού πεδίου, αναδεικνύοντας τούς αμοιβαίους συσχετισμούς και τις διασυνδέσεις. Αυτή η συνεργεία των δυο λοβών, οι οποίοι είναι μεν μεταξύ τους ασύμμετροι, προσδίδουν στον εγκέφαλο ως συνολικό όργανο μια ισοβαρή αρμονία λειτουργιών, που είναι σε θέση να ικανοποιεί το σύνολο των απαιτήσεων τής προσοχής, που είναι αναγκαίον να καταβάλλεται. Έτσι, ο εγκέφαλος λειτουργεί σύμμετρα, κατ' αναλογίαν τού μαθηματικού όρου “αντισυμμετρική αρμονία”, όσο αφορά τον επιμερισμό των λειτουργιών στους δυο λοβούς.

  Η “αντισυμμετρική αρμονία”, που χαρακτηρίζει τις λειτουργίες τού εγκεφάλου στα ζώα διέπεται από το ένστικτο. Στην περίπτωση όμως τού ανθρώπου αυτή η διαδικασία περιπλέκεται, δεδομένου ότι ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται από ψυχικές, νοητικές και πνευματικές λειτουργίες, που μπορούν να αντεπιδρούν στα ένστικτα και ως ένα βαθμό να τα προσαρμόζουν, ή ακόμη και να τα περιορίζουν. Βεβαίως, κάποια ζώα, ειδικά τα πλέον προηγμένα και μάλιστα αυτά που έχουν αναπτύξει ισχυρές σχέσεις με το ανθρώπινο περιβάλλον, χαρακτηρίζονται και αυτά από ένα είδος “ψυχισμού”, που είναι σε θέση να αντεπιδρά στα ένστικτα. Υπάρχουν περιπτώσεις σκύλων, που είχαν αναπτύξει πολύ έντονες σχέσεις με τούς ανθρώπους που τους είχαν στο περιβάλλον τους και όταν αυτοί απεβίωσαν, αυτά εκδήλωσαν φαινόμενα θλίψης και μαρασμού, με αποτέλεσμα να μην δέχονται τροφή για ένα διάστημα, παραμερίζοντας το αντίστοιχο ένστικτο. Επίσης τα κυνηγετικά σκυλιά επιδεικνύουν επιθετικότητα ενάντια στα θηράματα, που δεν σχετίζεται με τις άμεσες ανάγκες τής δικής τους τροφής. Γενικά οι εκπαιδευτές σκύλων, εφαρμόζοντας μεθόδους ελέγχου τής συμπεριφοράς, που στηρίζονται κυρίως σε προσφορά ανταμοιβών και σε επιβολή τιμωριών, μπορούν να κατευθύνουν και να προσαρμόζουν τα ένστικτά τους. Στην περίπτωση των ανθρώπων, επειδή τα περιθώρια παρεμβάσεων σε πλαίσια ελέγχου και διαμόρφωσης συμπεριφορών είναι ιδιαίτερα αυξημένα και κυρίως με μεθόδους που υποβάλλουν, χωρίς να γίνονται άμεσα αντιληπτές, ο ετεροκαθορισμός και η χειραγώγηση αποτελούν σήμα κατατεθέν των εξουσιαστικών συστημάτων. Σε αυτά τα πλαίσια οι άνθρωποι συνήθως αγόμαστε και φερόμεθα, ενώ έχουμε την ψευδαίσθηση τού αυτεξούσιου. Αυτό ισχύει ακόμη και στην περίπτωση που νομίζουμε, ότι αντιστεκόμαστε στους αφεντάδες μας και στα κακώς κείμενα, δεδομένου ότι το σύστημα συχνά προετοιμάζει λούκια και τρόκολα ελεγχόμενης “αμφισβήτησης”. (Τρόκολο είναι η συσκευή πίεσης των σταφυλιών, με στόχο την εξαγωγή τής τελευταίας ποσότητας μούστου αφού αυτά πατηθούν). Σε παλαιότερη ανάρτηση είχα κάνει μνεία στην περιγραφή τού τρόπου, που η μακρόχρονη προσαρμογή των ενστίκτων καταγράφεται στον γενετικό κώδικα και μεταβιβάζεται στους απογόνους, που παραθέτει στο μνημειώδες βιβλίο του “Περί τού ούτως αποκαλούμενου 'κακού'” (Über das sogenannte Böse) ο βιολόγος Konrand Lorenz. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, ιδιαίτερη σημασία έχει ο εντοπισμός τού Mc Gilchrist, ότι όταν η λειτουργία ενός από τούς δυο λοβούς εφαρμόζεται με έμφαση επί μακρόν σε βάρος τής λειτουργίας τού άλλου, τότε αυτός κυριαρχεί αυτομάτως και μονίμως στις εγκεφαλικές λειτουργίες, παραμερίζοντας σε σημαντικό βαθμό τον άλλο λοβό. 

  Τα προηγούμενα αποτελούν εντοπισμούς τής φυσιολογίας, που ενώ είναι σημαντικές και οπωσδήποτε, όχι μόνον επηρεάζουν την διαδικασία τής πρόσληψης, αλλά διαμορφώνουν σε σημαντικό βαθμό την συνείδηση, παρ' όλα αυτά έμμεσα μόνον μπορούν να συμβάλλουν στην τροποποίηση τής σφαίρας, που καθορίζονται οι κοινωνικές και πολιτικές επιλογές των ανθρώπων. Όμως ο Mc Gilchrist προχωράει σε ένα επί πλέον εντοπισμό, με αφετηρία τα προηγούμενα, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ. Ο ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΛΟΒΟΣ, ΕΧΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΝΑ ΕΣΤΙΑΖΕΙ ΣΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ, ΔΙΕΠΕΙ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΠΕΡΙ ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΟΣ. ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΩΣ, Ο ΔΕΞΙΟΣ ΛΟΒΟΣ, ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΖΟΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΛΗΨΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ ΔΙΕΠΕΙ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΠΕΡΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΟΣ, αντιπαραβάλλοντας τον απομωνοτισμό στην θεωρηση, που επενεγεί ο αριστερός λοβός, στην συνάφεια, που επενεγεί ο δεξιός.   Αυτούς τούς εντοπισμούς τού συγγραφέα μπορεί να παρακολουθήσει κάποιος στο βιβλίο του “The Master And His Emissary“ (“Ο Αφέντης και ο Απεσταλμένος του”) τον σύνδεσμο για κατέβασμα τού οποίου έχω δώσει σε προηγούμενη ανάρτηση και απαναλαμβάνω εδώ:

 

https://archive.org/details/the-master-and-his-emissary-the-divided-brain-and-the-making-of-the-western-world 

Γράφει σχετικά ο Mc Gilchrist:

„Το δεξιό ημισφαίριο διέπει την αναπνοή και την προσαρμοστικότητα τής προσοχής, ενώ το αριστερό ημισφαίριο την εστιάζει στο συγκεκριμένο. Αυτό έχει σαν συνέπεια να βλέπει το δεξιό ημισφαίριο τα πράγματα στην ολότητά τους, καθώς και τούς συσχετισμούς μεταξύ τους, ενώ το αριστερό ημισφαίριο βλέπει τα πράγματα αποκομμένα από τον περίγυρό τους και απομονωμένα στα μέρη εξ ων αυτά συντίθενται, τα οποία στην συνέχεια η σύνολη λειτουργία τού εγκεφάλου επανασυνθέτει στην συνολική τους ολότητα....

...Η απόδοση τής προσοχής δεν είναι απλά μια ακόμη λειτουργία δίπλα στις υπόλοιπες νοητικές λειτουργίες. Η οντολογική της βάση είναι κάτι που προηγείται των άλλων λειτουργιών, ακόμη και τού τρόπου που ορίζουμε τα πράγματα. Το είδος τής προσοχής που εφαρμόζουμε στην διαδικασία πρόσληψης τού κόσμου ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΦΥΣΗ ΟΣΩΝ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ και την βαθύτερη υπόσταση τού κόσμου, εντός τού οποίου οι υπόλοιπες λειτουργίες λαμβάνουν χώρα, ρυθμίζοντας τον τρόπο ύπαρξης των πραγμάτων. Σε αυτά τα πλαίσια ο τρόπος που κατευθύνουμε την προσοχή μας, διαμορφώνει μέσω τής πρόσληψης, τούς όρους που κάθε τι πραγματώνεται στην συνείδησή μας. Στην περίπτωση πχ. που κάποιος είναι ένας φίλος μου, ο τρόπος που προσαρμόζεται η προσοχή μου είναι διαφορετικός από ότι θα συνέβαινε στην περίπτωση που αυτός είναι εχθρός μου, ο εργοδότης μου, ένας ασθενής που εξετάζω, ο ύποπτος μιας εγκληματικής πράξεως που καλούμαι να διερευνήσω, ή ο εραστής μου. Ο τρόπος που κατευθύνω την προσοχή μου σε κάποιον, ρυθμίζει τα χαρακτηριστικά τής κάθε επερχόμενης πρόσληψης με διαφορετικό τρόπο, χωρίς αυτό να καθορίζεται αποκλειστικά από τα αντικειμενικά χαρακτηριστικά αυτού που προσλαμβάνεται... (Σελίδα 51)

Ο τρόπος δηλαδή που αποδίδεται η προσοχή σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση, επηρεάζει σημαντικά τόσο το αποτέλεσμα τής πρόσληψης, όσο και τις ακόλουθες νοητικές συνέπειες. 

  ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ ΚΑΘΙΣΤΑΝΤΑΙ ΑΝΤΙΛΗΠΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΠΟΥ ΕΠΕΝΕΡΓΗΣΕ Η ΕΝΤΕΧΝΑ ΚΑΙ ΣΚΟΠΙΜΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙΣΑ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ ΛΟΒΟΤΟΜΗ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΑΠΟ "ΚΑΛΟΘΕΛΗΤΕΣ" ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΚΥΚΛΩΜΑΤΩΝ ΣΕ ΜΑΖΙΚΗ ΚΛΙΜΑΚΑ, ΟΣΟ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΩΝ ΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΑΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ, ΑΣΧΕΤΩΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ ΠΡΟΤΑΧΘΗΚΕ ΜΕΣΩ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΛΟΒΟΤΟΜΗΣ ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ Η ΤΟ ΔΕΞΙΟ ΗΜΙΣΦΑΙΡΙΟ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ.

 

Συνεχίζεται...

ΜΠΟΤΙΛΙΑ ΣΤΟ ΠΕΛΑΓΟΣ (bostopel.blogspot.com)