ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΘΕΑΤΟ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ!!!!

Γράφει η ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠΡΙΑΜΟΥ

Σαν χθές (22/ 7 / ) γεννήθηκε ο Μέγας Αλέξανδρος στην Πέλλα της Μακεδονίας, οπότε δοθείσης ευκαιρίας, ας ξεκινήσουμε το εξερευνητικό μας ταξίδι, με χρονολογία ορόσημο το έτος 356 π.Χ., επικεντρώνοντας την προσοχή μας στη βασίλισσα Ολυμπιάδα (374-316 π.Χ.), οι καταγραφές της οποίας επικεντρώνονται κυρίως στην παθιασμένη της εξάρτηση από τις τέχνες του αποκρυφισμού και της μαγείας. Γεγονός που οφείλεται στην παράλειψη των νεότερων ιστορικών, να αναφερθούν λεπτομερώς στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονταν οι αρχαίοι Έλληνες τους θρύλους γύρω από το ταξίδι των νεκρών στο βασίλειο του Άδη, καθώς και το ρόλο που έπαιζαν μετά το θάνατό τους, ως μεσάζοντες ανάμεσα σε θνητούς και δαίμονες.

Αλλά ας πάρουμε τις καταστάσεις με τη σειρά, προκειμένου να γνωρίσουμε φίλοι μου επακριβώς το είδος της «μαγείας»
που εφήρμοσε η Ολυμπιάδα, και κατάφερε όχι μόνον να ξεχωρίσει ανάμεσα στις αντίζηλες συζύγους του Φιλίππου, αλλά και να αναδείξει τον Αλέξανδρο όχι μόνον βασιλιά, αλλά και 13ο παγκόσμιο θεό ταυτοχρόνως. Κατ’ αρχάς πέρα από την γοητευτική της παρουσία και την τεράστια εκπαίδευση που είχε λάβει, υπήρξε και αρκετά δυναμική, λόγω των δυσάρεστων εμπειριών που είχε βιώσει, από την άγουρη ηλικία των έντεκα χρονών ακόμη, οι οποίες την εξανάγκασαν να θωρακίσει από πολύ νωρίς τον χαρακτήρα της, επειδή η ίδια και τα ανήλικα αδέλφια της, έχοντας χάσει απρόσμενα τον πατέρα τους Νεοπτόλεμο Β΄, βρέθηκαν προ δυσάρεστων εκπλήξεων, καθώς ο νόμιμος διάδοχος του θρόνου και αδελφός της Αλέξανδρος Α΄ ο Μολοσσός, (350-331 π.Χ.) ήταν ενός έτους ακόμη, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα ώστε να αναλάβει καθήκοντα κηδεμόνα και αντιβασιλέα ο αδελφός του πατέρα τους Αρρύβας (373-319 π.Χ.). Λίγο καιρό αργότερα, ο ίδιος ο Αρρύβας παντρεύτηκε τη 16χρονη ανεψιά του Τρωάδα, τη μεγαλύτερη αδελφή της Ολυμπιάδας δηλαδή, προκειμένου να ισχυροποιήσει τη θέση του στον βασιλικό οίκο του αδελφού του. Ύστερα, αξιολογώντας τον χαρακτήρα και τις μυστικιστικές ροπές της ανήλικης ανιψιάς του Ολυμπιάδας, (Μυρτάλης-Πολυξένης τότε), την έστειλε να μαθητεύσει στο νεκρομαντείο του Αχέροντα ποταμού, οι μέθοδοι του οποίου προκαλούσαν δέος και τρόμο στους επισκέπτες, και κατόπιν στο ιερό των Καβείρων στην Σαμοθράκης, όπου εκεί την γνώρισε και την ερωτεύτηκε παράφορα ο βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος Β΄, ενώσω πάσχιζε και εκείνος να μυηθεί στα μυστήρια. Επειδή γύρω από τα ζητήματα μύησης επικρατεί άκρα του τάφου σιγή, ξεκαθαρίζεται περιληπτικά εδώ ότι απαραίτητη προϋπόθεση για να μυηθεί κάποιος υποψήφιος στα μυστήρια αυτά, ήταν η γνώση της γλώσσας των Σάων ιερέων, που κατάγονταν από την Φρυγία της Μικράς Ασίας, καθώς και η διάπραξη ενός αποτρόπαιου εγκλήματος στη ζωή τους. (Μ. Terentius Varro). 

Οι Κάβειροι θεωρούνταν γενικά κακοποιά πνεύματα που ενεργούσαν είτε μέσα από τα βάθη της γης, είτε από το βυθό της θάλασσας, με αποτέλεσμα να αποδίδονται σε αυτούς οι σεισμοί, οι πυρκαγιές και τα ναυάγια, με αποτέλεσμα, τόσο οι μάγοι ιερείς της Σαμοθράκης, όσο και οι απανταχού ευρισκόμενοι ομότεχνοί τους, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγονταν και η Ολυμπιάδα, να αιτούνται τη διαμεσολάβησή τους, προκειμένου να επιτύχουν το αποτρόπαιο έργο τους

. Ο Φίλιππος λοιπόν χωρίς να πολυσκεφτεί τι είδους περιπέτειες θα του προκαλούσε η νεαρή κοπέλα, κατάφερε να την παντρευτεί με «ιερογαμία» μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα (357 π.Χ.), αφού έπεισε προηγουμένως τον κηδεμόνα της Αρύββα. (Πλούταρχος Βίοι Παράλληλοι Αλέξανδρος 2.1). Η Ολυμπιάδα λοιπόν, αμέσως μετά το γάμο της με τον Φίλιππο αναφέρεται πως δημιούργησε μια ομάδα (θίασο) γυναικών καταγόμενων από τη Θράκη, που σχετίζονταν με τα μυστήρια του Διόνυσου-Σαβάζιου, διατηρώντας για τον εαυτό της τον τίτλο της Αρχιμαινάδας ιέρειας. Από τελετουργικής απόψεως γνωρίζουμε πως οι Μαινάδες συγκεντρώνονταν σε μια ειδική τοποθεσία, και αφού έριχναν στους ώμους τη νεβρίδα (δέρμα ελαφιού), στη συνέχεια έκαναν χρήση οινοπνεύματος και μαζική περισυλλογή. Όταν ενεργούσε το οινόπνευμα, τότε χόρευαν σε έκσταση έχοντας ριγμένο το κεφάλι τους προς τα πίσω, καθώς η μανία που έφερνε ο Οργιαστής Διόνυσος προκαλούσε μεταβολή στη συνείδησή τους. Συνήθως επιδίδονταν σε τραγούδια και «μανιακούς» χορούς, που συνοδεύονταν από άναρθρες κραυγές, σημάδι ότι γίνονταν φορείς της θεότητας. Μετά από μια τέτοιου είδους εμπειρία, συνήθως διέτρεχαν τα βουνά και γι’ αυτό το λόγο και η φήμη τους ως Νηρηίδες ήταν στενά συνδεδεμένη με την άγρια φύση και τα πνεύματα του δάσους.

Ωστόσο τα πράγματα δεν ήταν μονόπλευρα μήτε για την Ολυμπιάδα, μήτε και για τις υπόλοιπες συζύγους του Φιλίππου, και προπαντός τις Θράκισσες, επειδή σε αντίθεση με τους φανατικούς οπαδούς του Οργιαστή Διονύσου, υπήρχαν στην Μακεδονία, αλλά και την υπόλοιπη Ελλάδα γενικότερα οι ένθερμοι οπαδοί του μύστη Ορφέα, (εκ του Ορφάς, που σημαίνει αυτός που θεραπεύει με φως), οι οποίοι εξασκούσαν από καταβολής κόσμου μια αρχέγονη εγχώρια λατρεία, η οποία πήγαζε από τα μυστήρια του Βοιωτικού Ορχομενού. Γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα ώστε οι Ορφικοί ιερουργοί να προωθούν επίμονα τις διδαχές τους ανάμεσα στον κοινωνικό τους περίγυρο, προκειμένου οι πιστοί να μην σκοτώνουν ζώα και να μην τρώνε το κρέας τους· ακόμα και αβγά, επειδή ο Διόνυσος Ζαγρέας-Ίακχος είχε γεννηθεί μέσα από ένα κοσμικό αβγό. Αποτέλεσμα όλων αυτών των αντιφατικών καταστάσεων, ήταν ένας θεολογικός συγκερασμός, με αποτέλεσμα, όπως αναφέρει και ο ιερέας των Δελφών Πλούταρχος, όλες οι γυναίκες περιμετρικά του Ολύμπου να είναι μυημένες και στις οργιαστικές τελετές του Διονύσου, και στα Ορφικά μυστήρια ταυτόχρονα, και μάλιστα από τα πολύ παλαιά χρόνια. Κρίνοντας από τη στάση της Ολυμπιάδας ωστόσο, φαίνεται ότι δεν έδειχνε και ιδιαίτερη εκτίμηση στα Ορφικά μυστήρια, και γι’ αυτό το λόγο φρόντιζε όχι μόνον να εκστασιάζεται στο μέγιστο βαθμό, αλλά και με τον πλέον αγριότερο τρόπο, σε σχέση πάντα με τις υπόλοιπες γυναίκες του παλατιού. Επιπλέον διατηρούσε στο παλάτι ειδικά κάνιστρα των μυστηρίων που περιείχαν μεγάλα εξημερωμένα φίδια, με αποτέλεσμα να τρομοκρατούνται ακόμα και οι άνδρες, που αναγνώριζαν τρόπον τινά την παρουσία του θεού, απέναντι στην εκλεκτή του Αρχιμαινάδα.

Επανερχόμενη στην περίπτωση της Ολυμπιάδας, διευκρινίζω πως η στάση της δεν αποτελούσε εξαίρεση, αλλά εντάσσονταν στον γενικό κανόνα, επειδή όλες οι βασίλισσες του αρχαίου κόσμου ηγούνταν τέτοιου είδους ιερατικών θεσμών, πόσο μάλλον οι Θράκισσες σύζυγοι του Φιλίππου, οι οποίες έδιναν πάρα πολύ μεγάλη σημασία στις δεισιδαιμονίες και τη μαγεία. Επί της ευκαιρίας να αναφέρω ότι ο Φίλιππος, πολύ πριν παντρευτεί την Ολυμπιάδα ήταν ήδη παντρεμένος με τη Φίλα, την κόρη του Θρακο-Ελιμιώτη ηγεμόνα Δάρδα, πλην όμως δεν γνωρίζουμε πότε επακριβώς την παντρεύτηκε. Δεύτερη σύζυγος υπήρξε η Αυδάτα, η κόρη του Ιλλυριού ηγεμόνα Βάρδυλη, την οποία παντρεύτηκε ο Φίλιππος στα 358 π.Χ., ενώ τρίτη κατά σειρά υπήρξε η Φιλίνα, η οποία ήταν Ελληνίδα από τον Οίκο των Αλευάδων της Θεσσαλίας και είχε παντρευτεί τον Φίλιππο περί το 358/357 π.Χ., την ίδια ακριβώς χρονολογία δηλαδή που τον είχε παντρευτεί και η Ολυμπιάδα.

Οι Θράκισσες σύζυγοι του Φιλίππου λοιπόν, αν και πέρασαν εντελώς απαρατήρητες από το ιστορικό σκηνικό, εντούτοις κρίνεται βέβαιο πως έκαναν σωστή κόλαση τη ζωή της Ολυμπιάδας, επειδή προέρχονταν από απολίτιστες, βαρβαρικές, φιλοπόλεμες και ποιμενικές εθνότητες, τα μέλη της οποίας αγνοούσαν την ανταλλακτική οικονομία και το εμπόριο, καθώς επίσης και παντός είδους πολιτισμικά ήθη και έθιμα. Σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς, αναφέρεται ότι οι γυναίκες κατασκεύαζαν τυροκομικά προϊόντα από γάλα φοράδας, και ότι άντρες και γυναίκες, όταν έπιναν όλοι μαζί κρασί, το άφηναν να χυθεί εξεπίτηδες πάνω στα ρούχα τους, νομίζοντας ότι έχουν καταφέρει κάποιο ορθό και έξυπνο κατόρθωμα. Οι γονείς αδιαφορούσαν συνήθως για την ερωτική ζωή των γυναικών, οι οποίες ζούσαν κυριολεκτικά αιχμάλωτες των πολυγαμικών συζύγων τους όταν παντρεύονταν, ασχολούμενες αποκλειστικά και μόνον με την κτηνοτροφία και τη γεωργία. Ως εκ τούτου, ακόμα και οι πιο νεαρές Θράκισσες κοπέλες απασχολούνταν εντόνως με τον αποκρυφισμό, αποσκοπώντας να ενωθούν με «άβιους» ή «κτίστες» άντρες, που προτιμούσαν να παραμένουν εσαεί εργένηδες, ή να απασχολούνται ως «καπνοβάτες», με τις τελετουργικές θυσίες, και προπαντός τις αναθυμιάσεις των παραισθησιογόνων καπνών που τις συνόδευαν. [Βλέπε: Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη: «Λεξικό των Λαών του Αρχαίου Κόσμου». Αθήναιος ο Ναυκρατίτης, «Δειπνοσοφιστές» 13ο κεφ. «Περί Γυναικών» 5 ].

Όπως αρχίζει να γίνεται πλέον κατανοητό, η Ολυμπιάδα δεν αποτελούσε τη μοναδική εξαίρεση ενασχολούμενη με τις τέχνες του αποκρυφισμού και της μαγείας, αλλά εντάσσονταν στον γενικό κανόνα, καθώς όλες τους είχαν ανάλογη εξάρτηση, λόγω του γεγονότος ότι ανάμεσα στα μέλη της Ελληνικής κοινωνίας επικρατούσε ακόμα μια ιδιαίτερη κουλτούρα, η οποία σχετίζονταν με τον πρωταρχικό ρόλο που έπαιζε στη συνείδησή των πολιτών η μαντεία, η οποία εξασκούνταν σε ποικίλες μορφές, όπως ήταν π.χ. η ονειρομαντεία, οιωνοσκοπία, λεκανομαντεία, γιαουρτομαντεία κτλ., προκειμένου οι άνθρωποι να πληροφορηθούν τι έμελλε να ακολουθήσει στη ζωή τους. Τεχνικές που συναγωνίζονταν επάξια τα μεγάλα και οργανωμένα μαντεία της Δωδώνης, των Δελφών, της Εφύρας και του Άμμωνος Διός της Λιβύης, πλην όμως τα μαντεία αυτά τα συμβουλεύονταν μόνον οι ηγεμόνες και η άρχουσα τάξη, πληρώνοντας υψηλό αντίτιμο χρησμοδοσίας, με αποτέλεσμα η επίσκεψή τους να αποτελεί μεγάλο ανασταλτικό παράγοντα στους κοινούς θνητούς, που προτιμούσαν να συμβουλεύεται πιο προσιτούς οικονομικά μάντεις.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση της Ολυμπιάδας η οποία έγκυος ούσα, ισχυριζόταν πως είχε συνευρεθεί με τον Άμμωνα Δία, ο οποίος εμφανίστηκε μπροστά της με μορφή φιδιού. Άλλοτε πάλι ισχυριζόταν ότι είχε ονειρευτεί έναν κεραυνό, που συνοδεύονταν και από μια τρομερή βροντή να κεραυνοβολεί την κοιλιά της και ότι από την πληγή που είχε δημιουργηθεί είχε ξεσπάσει μια τεράστια πυρκαγιά, οι λαμπερές φλόγες της οποίας απλώθηκαν παντού και κατόπιν κόπασαν σταδιακά. Η συγκεκριμένη τακτική της Ολυμπιάδας, αναφέρεται πως είχε δυσαρεστήσει υπέρμετρα τον Φίλιππο, με αποτέλεσμα, νοιώθοντας υπερβολικά ταπεινωμένος για την ανδρική του αξιοπρέπεια, να στείλει στο μαντείο των Δελφών τον Χείρωνα τον Μεγαλοπολίτη, προκειμένου να ρωτήσει ποιος ήταν ο πραγματικός πατέρας του παιδιού. Η απάντηση που έλαβε από το μαντείο έλεγε πως έπρεπε να θυσιάσει στον Άμμωνα Δία, και να τον σέβεται περισσότερο από όλους τους άλλους θεούς. Ο χρησμός ανέφερε επίσης πως θα χάσει το ένα του μάτι, αυτό με το οποίο κρυφοκοίταζε μέσα από την κλειδαρότρυπα τη γυναίκα του, ενώσω εκείνη πλάγιαζε με το θεό, που είχε πάρει τη μορφή του δράκοντα, στην ειδική αυτή ερωτική περίσταση. Ο χρησμός που του μετέφερε ο Χείρων, χόλωσε ακόμα περισσότερο τον Φίλιππο, επειδή εννόησε ότι δεν μπορούσε να εναντιωθεί στη μοίρα του. Οι λόγοι είναι προφανείς και προέρχονταν από τον σημαντικό ρόλο που έπαιζε ο αποκρυφισμός στην συνείδηση του αρχαίου κόσμου. Όταν η Ολυμπιάδα πληροφορήθηκε (άγνωστο πώς) το περιεχόμενο του χρησμού που μετέφερε ο Χείρωνας, το εκμεταλλεύτηκε δεόντως, ειδικά από τη στιγμή που ο σύζυγος έχασε το ένα του μάτι στον πόλεμο. Αναφέρεται μάλιστα από τους αρχαίους ιστορικούς πως η Ολυμπιάδα ισχυριζόταν με αναίδεια ότι ο σύζυγός της δεν είχε χάσει το μάτι του μαχόμενος, αλλά εξαιτίας του γεγονότος ότι ήταν ηδονοβλεψίας και κρυφοκοίταζε τις ερωτικές της περιπτύξεις που είχε με τον δράκοντα Άμμωνα Δία, κατά την διάρκεια της νύχτας. Για τους γνώστες των αρχαίων μυστηρίων ο Άμμωνας Δίας δεν ήταν παρά η προσωποποίηση μιας θεολογικής αντίληψης που παρέπεμπε αστρολογικά στον αστερισμό του Μεγάλου Δράκου, ο οποίος είχε υπάρξει Πολικός Αστέρας του ουρανού περί το 3.000 π. Χ. και συνδεόμενος στην Αίγυπτο με τον αστερισμό του Κριού, λατρεύονταν εκεί με την ονομασία Άμμων Ρα. Το σύμπλεγμα του Αιγυπτιακού κερασφόρου Όσιρι και του Διός αποτέλεσε μια νέα θεότητα στην συνείδηση των ελληνόφωνων κατοίκων της Κυρηναϊκής και της Τριπολίτιδας (παράλια της βορείου Αφρικής) που ονομάστηκε αρχικά Άμμων Ζευς και στη συνέχεια Δίας.

Μια επιπρόσθετη κατάσταση που εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο η Ολυμπιάδα, για να ισχυροποιήσει τη θέση της, ήταν και η επαλήθευση μιας πυρκαγιάς που εκδηλώθηκε κατά την ημέρα που γεννήθηκε ο Αλέξανδρος, με αποτέλεσμα να πυρποληθεί ο ναός της Αρτέμιδας που βρισκόταν στην Έφεσσο της Μικράς Ασίας, από κάποιον παράφρονα που ονομαζόταν Ηρόστρατος, ο οποίος επιθυμούσε να αφήσει το όνομά του στην ιστορία. Ο ναός αυτός που συγκαταλέγονταν ανάμεσα στα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, αποτελούσε στην πραγματικότητα ένα είδος «Πανεπιστημίου» που προωθούσε την επαγγελματική πορνεία, λόγω των όσων διαδραματίζονταν εντός και εκτός του ναού. Η πυρπόληση του ναού που συνέπεσε με την γέννηση του Αλεξάνδρου θεωρήθηκε σημαδιακό γεγονός από όλους τους Ασιατικής καταγωγής μάντεις, και γι’ αυτό το λόγο έκλαιγαν και θρηνούσαν συνεχώς, ρίχνοντας στάχτη στο κεφάλι τους, διότι κατ’ αυτούς, η καταστροφή του ναού δήλωνε πως επρόκειτο να συμβεί κάτι εξαιρετικά δυσάρεστο σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα, γεγονός που φρόντισε αργότερα ο Αλέξανδρος να εκμεταλλευτεί δεόντως επιτιθέμενος εναντίον της Περσικής αυτοκρατορίας.

Πέρα από τα μεγάλα μαντεία που επισκέπτονταν οι ηγεμόνες και οι αριστοκράτες, υπήρχαν και οι ιδιωτικοί μάντεις, που τους συμβουλεύονταν σε όλες τις περιπτώσεις, γεγονός που καταγράφηκε και στην περίπτωση του βασιλιά Φιλίππου, ο οποίος, λίγες ημέρες αργότερα από τις ανακοινώσεις της Ολυμπιάδας, ονειρεύτηκε ότι σφράγισε την κοιλιά της με μια σφραγίδα που έφερε πάνω της την εικόνα ενός λιονταριού, γεγονός που του προκάλεσε ποικίλα συναισθήματα και ερωτηματικά. Οι διάφοροι μάντεις του Μακεδονικού βασιλείου διαμήνυσαν τότε στον Φίλιππο πως έπρεπε να προσέχει την γυναίκα του, όμως ο μάντης Αρίστανδρος, που καταγόταν από την Τελμησσό της Μικράς Ασίας, τον ηρέμησε και του είπε πως το όνειρο που είχε δει δήλωνε ότι η γυναίκα του ήταν έγκυος και πως το παιδί που επρόκειτο να γεννηθεί θα ήταν σωστό λιοντάρι. Του τόνισε μάλιστα ότι η ερμηνεία αυτή προέρχονταν από το γεγονός ότι μόνον τα γεμάτα αγγεία σφραγίζονταν με σφραγίδες στην πραγματικότητα και όχι τα κενά. Λέγεται μάλιστα ότι όταν γεννήθηκε ο Αλέξανδρος την έκτη ημέρα του Μακεδονικού μηνός Λώου, (Ιούλιος του 356 π.Χ.), ο βασιλιάς Φίλιππος απουσίαζε από το παλάτι, επειδή πάσχιζε να κυριέψει την Ποτίδαια της Χαλκιδικής. Τότε λοιπόν οι αγγελιοφόροι του έφεραν τρεις ευχάριστες ειδήσεις∙ η πρώτη ανέφερε ότι ο στρατηγός Παρμενίων είχε νικήσει τους Ιλλυριούς μετά από δύσκολη μάχη, η δεύτερη ότι είχε κερδίσει το άλογο του Φιλίππου στους Ολυμπιακούς αγώνες και η τρίτη ότι είχε γεννηθεί ο γιος του Αλέξανδρος. Όλα αυτά τον χαροποίησαν πάρα πολύ, επειδή οι μάντεις του είπαν πως το παιδί που είχε γεννηθεί πάνω σε τρεις νίκες θα ήταν ακατανίκητο. Η χαρά του όμως μετριάστηκε από το τη στάση της συζύγου του, με αποτέλεσμα να την αποφεύγει ερωτικά, επειδή πίστευε ότι εκείνη συνευρίσκονταν όντως με κάποιο ανώτερο ον, το οποίο ενδεχομένως να του έκανε μάγια, τα οποία θα τον οδηγούσαν τελικά στο θάνατο. Η πεποίθηση του βασιλιά Φιλίππου περί μαγείας, δεν ήταν κάποια μεμονωμένη ψυχικής φύσεως εντύπωση, αλλά γενικής αποδοχής, καθώς η μαγεία, μαύρη και λευκή αποτελούσε το δεύτερο στάδιο πρακτικής εφαρμογής της μαντείας, οπότε μετά την χρησμοδοσία, όταν οι παραλήπτες αντιλαμβάνονταν πως επρόκειτο να αντιμετωπίσουν δυσάρεστες καταστάσεις, κατέφευγαν σε διάφορους εξειδικευμένους μάγους, είτε για να ελέγξουν άτομα και καταστάσεις, είτε για να επιτύχουν τη φυσική εξόντωση των αντιπάλων τους. Προς επίτευξη των στόχων τους, οι μάγοι εφάρμοζαν συνήθως την πρακτική συγγραφής μιας κατάρας ή ενός εξορκισμού πάνω σε μια μολύβδινη πινακίδα που ονομαζόταν κατάδεσμος, και αποσκοπούσε να υποτάξει το υποψήφιο θύμα στη θέληση του ατόμου που επιτελούσε τη μαγική τελετή. Το κείμενο μαζί με τα λοιπά μαγικά αντικείμενα τοποθετούνταν κατόπιν μέσα σε έναν τάφο, ούτως ώστε να μην είναι δυνατή η ανακάλυψη ή η καταστροφή τους, και συνεπώς η δύναμή τους να εκτείνετε απεριόριστα στο χρόνο. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως ο νεκρός λειτουργούσε ως αποστολέας του μηνύματος στους υποχθόνιους δαίμονες που είχαν αναλάβει την τιμωρία των νεκρών, αλλά και ως εκτελεστικό όργανο ή «πάρεδρος» του μάγου. Σε άλλες περιπτώσεις το ρόλο του πάρεδρου είχαν οι «βιαιοθάνατοι», οι νεκροί δηλαδή των οποίων το νήμα της ζωής είχε διακοπεί με βίαιο και βασανιστικό τρόπο. Ανάλογοι κατάδεσμοι βρέθηκαν σε ταφές νέων ή παιδιών και επικαλούνταν τη βοήθεια των «άωρων νεκρών», αυτών που πέθαιναν δηλαδή πριν από την ώρα τους και γίνονταν φαντάσματα, προκειμένου να βοηθήσουν εκείνον που τους επικαλείτο προς επίτευξη του στόχου. Επρόκειτο για είδος συμπαθητικής ή μαύρης μαγείας, γνωστό σε ολόκληρο τον αρχαίο κόσμο. Προς αποφυγή μίανσης των τάφων, οι συγγενείς του νεκρού τοποθετούσαν ειδικές επιγραφές με ξόρκια, που απέτρεπαν τους μάγους να τους χρησιμοποιήσουν.

Συνεχίζοντας την παράθεση στοιχείων, θεωρώ πως στην φωτεινή πλευρά της Μακεδονικής ιστορίας, μέγιστο ρόλο έπαιξε η Ελληνική παιδεία, η οποία συνέβαλλε καθοριστικά στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του Αλεξάνδρου, αρχής γενομένης από το 349 π.Χ., όταν ο νεαρός πρίγκιπας απέκτησε τον πρώτο του παιδαγωγό. Επρόκειτο για τον Λεωνίδα, ο οποίος όντας συγγενής της Ολυμπιάδας, φρόντισε να διδαχθεί ο υψηλός μαθητής του τον Όμηρο, αριθμητική, μυθολογία, γεωμετρία, μουσική, και προπαντός να εκπαιδευτεί εντατικά στην ιππασία. Ως εκ τούτου ο Φίλιππος φρόντισε ώστε ο γιος του να αποκτήσει ένα Θεσσαλικό άλογο που ονομάζονταν Βουκεφάλας, λόγω μια σφραγίδας κυριότητας που είχε στα καπούλια του και παρίστανε ένα βόδι. Παρότι οι παρευρισκόμενοι προσπάθησαν να δαμάσουν τον ατίθασο Βουκεφάλα αποτύγχαναν, ώσπου ο νεαρός Αλέξανδρος παρατήρησε ότι το άλογο τρόμαζε βλέποντας τον ίσκιο του, και τότε, αφού γύρισε προς τον ήλιο το κεφάλι του με την χρήση των χαλιναριών, εκείνο ηρέμησε απότομα μη βλέποντας τον ίσκιο του. Μεγαλώνοντας λοιπόν ο Αλέξανδρος, ο πατέρας του φρόντισε να φέρει στην Πέλλα και τον πιο ικανό δάσκαλο της εποχής τους, τον περίφημο Αριστοτέλη, προκειμένου ο γιος του να έχει όλα τα εφόδια για να κυβερνήσει όχι μόνον τους Μακεδόνες, αλλά και τους λοιπούς Έλληνες μελλοντικά. Εκείνο το χειμώνα του 343/2 π.Χ. ο Αριστοτέλης βρισκόταν στη Μυτιλήνη, διδάσκοντας, ερευνώντας και παρακολουθώντας τις περσικές δραστηριότητες στην Τρωάδα, και τότε ήταν που έφτασε η πρόσκληση του Φιλίππου, η οποία άφηνε να φανεί διακριτικά ότι ο δεκατριάχρονος γιος του εξελίσσονταν σε ένα απείθαρχο άτομο και ότι χρειαζόταν έναν κορυφαίο δάσκαλο που θα επέβλεπε τις σπουδές του. Επειδή όμως ο Φίλιππος αμφέβαλε εάν η πρότασή του γίνει αποδεκτή του υποσχέθηκε ως επιπλέον δέλεαρ να αναστηλώσει τα Στάγειρα, τη γενέθλια πόλη του Αριστοτέλη, και να ανακαλέσει «όσους πολίτες της ήταν εξόριστοι ή σκλάβοι». Όταν ο Αριστοτέλης αποδέχτηκε την πρόταση, τότε ο Φίλιππος του παραχώρησε το αποκαλούμενο άλσος των Νυμφών στη Μίεζα, ένα χώρο που αποτελούσε τμήμα των φημισμένων Κήπων του Μίδα και περιλάμβανε τη σημερινή περιοχή της Βέροιας, Νάουσας και Έδεσσας. Κι αυτό συνέβη επειδή έκρινε ότι η ανώτερη εκπαίδευση του γιου του απαιτούσε απομόνωση στην ύπαιθρο. Ο Αλέξανδρος όμως δεν ήταν ο μοναδικός μαθητής του Αριστοτέλη, κι αυτό επειδή ο Φίλιππος είχε φροντίσει ώστε ο γιος του να έχει μαζί του για μια ολόκληρη τριετία μία επίλεκτη ομάδα συνομηλίκων προκειμένου να έχει συντροφιά και ανταγωνισμό στη μάθηση. Στα τρία αυτά χρόνια των σπουδών ο Αριστοτέλης δίδαξε στον Αλέξανδρο, όπως και στα υπόλοιπα νεαρά μέλη της μακεδονικής αριστοκρατίας άλλωστε πολιτικές επιστήμες, αστρονομία, γεωγραφία, ιατρική, φιλολογία, και προπαντός ιστορία. Γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα ώστε η μαθητεία του νεαρού Αλέξανδρου κοντά στον μεγάλο φιλόσοφο όχι μόνον να διευρύνει τους πνευματικούς του ορίζοντες, αλλά και τον πόθο του να κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο που εκτείνονταν μέχρι τις Ανατολικές ακτές του Μεγάλου Ωκεανού, θεσπίζοντας τον εαυτό του ως θεότητα που κατήργησε τις αποτρόπαιες παγανιστικές λατρείες, (αρχής γενομένης από το ιερό των Καβείρων της Θήβας) με τη μορφή του Ήλιου, του Διόνυσου, αλλά και του Βούδα. Περιπτώσεις που εξακολουθούν να παραμένουν δυστυχώς στην αφάνεια.

Πριάμου Χριστίνα.

Πηγές.[Georg Luck : Η μαγεία στον Ελληνικό και τον Ρωμα΄ι'κό κόσμο». έκδ. Εξάντας. Η μαγεία στην αρχαία Ελλάδα. εκδ. Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. Βακαλούδη Δ. Αναστασία, 2001, Η Εξέλιξη της Μαγείας από την Αρχαιότητα έως τους Πρώτους Χριστιανικούς Αιώνες, Αθήνα, Κέδρος. Fritz Graf, 2009, Η Μαγεία στην ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα, (απόδοση στα ελληνικά Μυλωνόπουλος Γιάννης, επιμέλεια Χανιώτης Άγγελος) Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. Γλώσσα και Μαγεία, Κείμενα από την Αρχαιότητα, 1997, Αθήνα, Ιστός. ΟΡΦΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ Συλλ. Otto Kern Ερμ. Μετάφρ. Σχόλια Μαρία Ιω. Σίδερη εκδ. Πύρινος Κόσμος].