ΕΘΝΙΚΟΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ;;;!!!!!![Το Μανιφέστο του Εθνικο-Αναρχικού Κινήματος του Troy Southgate ]

 

Μια σκέψη σχεδόν παρεξηγημένη: Το Μανιφέστο του Εθνικο-Αναρχικού Κινήματος του Troy Southgate 

  Πάμε με κάτι πικάντικο και διαφορετικό αυτή την φορά, για να ταράξω λίγο τα νερά. Όταν κάποιοι μελετητές των πολιτικών δογμάτων, οι ιστορικοί μελετητές της «ριζοσπαστικής δεξιάς», ή των εθνικοεπαναστατικών ή των αναρχικών κινημάτων ακούνε για τον εθνικο-αναρχισμό και για τον κορυφαίο ιδεολόγο του, τον Troy Southgate, όλοι τους παραμένουν μπερδεμένοι και αμφίβολοι μπροστά στο πρόσωπο ενός τέτοιου στοχαστή και ενός τόσο καινοτόμου οράματος για τον κόσμο (weltanschauung). Αυτό συμβαίνει επειδή το συγκεκριμένο θέμα αγνοείται εντελώς στο πλαίσιο της μεσογειακής Ευρώπης. Ωστόσο, από κάποια άποψη η Ιταλία είχε από παλιά κάτι παρόμοιο να δειξει. 

  Ο Troy Southgate  γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1965, αποφοίτησε από την Ιστορία και τη Θεολογία στο Πανεπιστήμιο του Κεντ και στέκεται ως ιδεολόγος ενός «εθνικο-αναρχικού» κινήματος που στοχεύει να δημιουργήσει νέες συνθέσεις και να πάει πέρα από τη δεξιά και την αριστερά. Στην Ιταλία εκείνα τα χρόνια η σκέψη του Southgate έχει διαβαστεί και είχε γίνει γνωστή, έστω και οριακά, λόγω της πρωτοβουλίας της διάδοσης που υλοποίησαν κάποιες εκδόσεις όπου δημοσίευσαν το “Εθνικό-Αναρχικό Μανιφέστο” του και χάρη στο ενδιαφέρον των Ελεύθερων Κοινοτήτων που καταλαμβάνουν εν μέρει τη σκέψη του Southgate στην κοινοτική του επεξεργασία. Αυτό το άρθρο επιδιώκει να απεικονίσει αντικειμενικά τη σκέψη του Southgate και να κατανοήσει τι μπορεί να αντλήσει ο αναγνώστης από τις ιδέες του στην σημερινή εποχή μας, μιας εποχής της καθαρής και ολικής διάλυσης. 

  Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως, από την έννοια του “εθνικο-αναρχισμού”. Τι σημαίνει; Τι αντιπροσωπεύει; Είναι κάτι οξύμωρο; Απολύτως όχι όμως, διότι για τον  Southgate ο αναρχισμός πρέπει να απελευθερωθεί από τις στρεβλώσεις με τις οποίες τον έχει εμποτίσει η αριστερά. Η αριστερά είναι μια ιδεολογία λειτουργική για το σύστημα στην πραγματικότητα. Ο νεαρός αναρχικός που θα απευθύνει έκκληση στην αριστερά νομίζοντας ότι είναι πραγματικά αναρχικός θα παραμείνει ένας ηδονιστής που επικρίνει την κοινωνία με απλώς λίγο πιο πολύ «μαχητικό κινηματισμό» (militanza), αλλά στην πραγματικότητα είναι αναπόσπαστο μέρος του συστήματος αφού δεν μπορεί να υπερβεί τον υλισμό του «αναρχο – κομμουνισμoύ» και δεν μπορεί να διαχωρίσει τη σκέψη στοχαστών όπως ο Bakunin, ο Kropotkin ή ο Proudhon, από αυτή του μαρξισμού. Αντίθετα και μάλιστα συχνά δεν ξέρει καν ποιος είναι ο Μαρξ και αρκείται στο να πιει ένα μπουκάλι κόκα κόλα για να ξεχάσει. 

  Από αυτή την άποψη, τα λόγια του Nicolás Gómez Dávila είναι επίκαιρα για το γεγονός ότι μέχρι τώρα «τα ξεθωριασμένα διακριτικά του Κομμουνιστικού Κόμματος έχουν ξεχαστεί και έχουν αφεθεί σε κάποια σκοτεινή ντουλάπα και το μέλλον ανήκει στην Coca Cola και στην πορνογραφία» (“Σκέψεις Αντιμοντέρνες”). Άλλο ένα λάθος που έκανε η αριστερά, αν και δεν θα το παραδεχτεί ποτέ για τον Southgate, είναι το γεγονός ότι έχει μετατραπεί η αναρχία καθώς και κάθε ιδεολογία που έχει έρθει σε επαφή με το πολιτισμικό της υπόστρωμα, σε ένα δογματικό, παρανοϊκό και συγκεντρωτικό σύστημα. Επίκαιρα είναι τα λόγια του ιδεολόγου μας όταν λέει: «οι περισσότεροι άνθρωποι της Αριστεράς δεν θα μπορούν να ξεκουραστούν μέχρι να μπορέσουν να οργανώσουν κάθε λεπτό της ζωής των άλλων» καθώς και ή άλλη φράση του: « Η Αριστερά, όπως και η ολοκληρωτική Δεξιά, αρνείται να ανεχθεί όποιον προσπαθεί να αντιταχθεί στο όραμά τους για μια κοινωνία που να περιλαμβάνει όλα τα “πρέπει” τους ». 

 Για τον Southgate, η αριστερά είναι μέρος ενός παρανοϊκού και ιδεοψυχαναγκαστικού συστήματος (Σε αυτό το πλαίσιο, παρατίθεται το κείμενο του Kerry Bolton, “The psychopathic left”), μέρος μιας ολοκληρωτικής νοοτροπίας που κληρονομήθηκε εν μέρει από ολοκληρωτισμούς του εικοστού αιώνα και από την άλλη από τον δικό της εκκοσμικευμένο δογματισμό που δεν μπορεί να υπερβεί τον περασμένο εικοστό αιώνα. Η μαρξιστική διαλεκτική έχει πλέον λήξει. Οι οπαδοί της πρέπει να κόψουν τα νεκρά κλαδιά τους για να αφήσουν το «ιδεολογικό τους δέντρο» να ρίξει νέα μπουμπούκια, αλλά πολύ συχνά αποτυγχάνουν να το κάνουν επειδή έχουν ξεχάσει και τον Μαρξ και πώς να ανανεωθούν. Παρόμοιες παρατηρήσεις για την αριστερή νοοτροπία έκανε και ο Theodore Kaczynski στο διάσημο μανιφέστο του “Industrial society and its future” όπου περιγράφει στις πρώτες σελίδες, τον παρανοϊκό τρόπο σκέψης της σύγχρονης αριστεράς. Αντί να επικρίνει η αριστερά την φιλελεύθερη νεωτερικότητα, επικεντρώνεται στον φόβο του «εσωτερικού εχθρού» (κάθε άτομο που δεν συμμερίζεται τα ιδανικά της αριστεράς δηλαδή) σαν να βρισκόμασταν ακόμη στην εποχή της Οκτωβριανής Επανάστασης και επίσης στο ότι οι σύγχρονοι «radical-chic» αγωνιστές της – νεόπλουτοι κι εμποτισμένοι με τον νέο τρόπο ζωής –  ήταν κάποτε μπολσεβίκοι επαναστάτες. Και όπως είχε να πει και ο Γάλλος φιλόσοφος Alain De Benoist, « ότι αναλάμβανε η Αριστερά  ήταν αναπόσπαστο μέρος της νεωτερικότητας, αφού δεν ξέρει  πώς να το πάει πέρα από τον υλισμό και τον καθαρό οικονομισμό για να το φτάσει σε νέα ύψη και σύνθεση».  Αυτό πονάει… αλλά είναι η πικρή αλήθεια. 

  Για τον Southgate, επομένως, η αναρχία δεν είναι «να κάνει θόρυβο στην πλατεία», αυτή είναι η απλή διαμαρτυρία που μέχρι τώρα, τις περισσότερες φορές, δεν οδηγεί σε τίποτα εκτός από το να παραμείνουμε μέσα στο σύστημά μας. «Αλλά είναι απαραίτητο να απορρίψουμε το σύστημα, να εισαγάγουμε την εσωτερική ελευθερία στον γήινο, εξωτερικό, χρονικό και φυσικό κόσμο που οδηγεί σε μια ελεύθερη έξοδο από το σύστημα», όπως είπε ο Nick Land στο “Dark Enlightenment”. Είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε τη δική μας ελευθερία και ατομικότητα που μας οδηγεί να ιδρύσουμε και να δημιουργήσουμε μια κοινότητα (ένας νέος φυλετισμός κατά τα λόγια του Southgate), που απορρίπτει τον συγκεντρωτισμό του σύγχρονου έθνους-κράτους. Το κοινοτικό όραμα του Southgate δεν είναι ένας αναρχισμός που απορρίπτει την εξουσία, όπως κοινώς κατανοείται, αλλά που δίνει στον εαυτό του μια φυσική εξουσία: «αυτή μιας κοινότητας που αποτελείται από διαφοροποιημένους, ριζοσπαστικούς άνδρες που ενώνονται από ένα κοινό «weltanschauung» (ένα όραμα του κοινού κόσμου)». Από αυτή την άποψη, στο «Μανιφέστο» του, πολλά λόγια ξοδεύονται για τον εθνοφυλετικό παράγοντα και για την ταυτότητα μιας «εθνικο-αναρχικής» κοινότητας. 

  Για τον Southgate, σε αντίθεση με το πώς το ερμηνεύουν οι επικριτές του:  «το πρόβλημα δεν είναι τόσο να είσαι υπέρ ενός εθνο-εθνικισμού (etno- nazionalismo), ή μιας κοινότητας διαφορετικών εθνοτήτων, αλλά να βρει κανείς το δικό του κοινό υπόστρωμα για να οργανωθεί σε ένα πιο πνευματικό όραμα ζωής που υπερβαίνει τον απλό βιολογισμό. Η φυλετική υπεροχή όσο και η αντιρατσιστική πολυπολιτισμικότητα παραμένουν ακατέργαστες έννοιες. Και οι δύο μπορούμε να πούμε ότι αποτελούν μέρος του ίδιου νεοφιλελεύθερου παραδείγματος που δεν είναι ούτε «εθνο-εθνικό»,ούτε πολυπολιτισμικό, καθώς θέλει την καταστροφή όλων των πολιτισμών και κάθε ρίζας, εθνοτικής και κοινωνικής και οποιασδήποτε ταυτότητας. Είναι «θαλασσοκρατικό» και μοιράζεται την αμερικανική νοοτροπία αλλά είναι επίσης βαθιά μονοπολιτισμικό. Θέλει την κοινωνία της φιλελεύθερης αγοράς ως όραμά της για τον κόσμο, όπου ακριβώς το μόνο μοντέλο είναι η εξάλειψη όλων των διαφορών υπέρ του αμερικανισμού και τελικά της υπεροχής του Οικονομικού έναντι του Πολιτικού όπως έγραψε ο Carl Schmitt». 

  Ένας άλλος περίεργος παράγοντας στη φιλοσοφία του Southgate είναι ο συνδετικός παράγοντας μεταξύ των εθνικο-αναρχικών κοινοτήτων. Θα πρέπει με κάποιο τρόπο να συντονιστούν παρά τις διαφορές τους για να καταπολεμήσουν, τουλάχιστον αρχικά, τον κρατικό συγκεντρωτισμό. «Τα χωριά-κοινότητες μας θα πρέπει να οπλιστούν επαρκώς για να επιβιώσουν» γράφει ο συγγραφέας μας στο “Μανιφέστο” του στο ένατο κεφάλαιο αφιερωμένο στην Άμυνα. Το ερώτημα τίθεται αυθόρμητα εάν δούμε τον κόσμο από ένα  γεωπολιτικό όραμα (τύπου Carl Schmitt),  που δίνεται από μεγάλους χώρους, εάν μικρές τοπικές κοινότητες και πραγματικότητες μπορούν να ενταχθούν στην άνοδο της εποχής των ηπειρωτικών τετράγωνων και στο μέλλον της πολυπολικότητας ως μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Το γεωπολιτικό όραμα των μεγάλων χώρων (π.χ. ο ευρωπαϊκός χώρος, η Αγγλική σφαίρα επιρροής, ο αφρικανικός, ο ευρασιατικός-ρωσικός χώρος κ.λπ.) μπορεί να συνδυαστεί με τον κρατικό συγκεντρωτισμό από τη μια πλευρά και τις μικρές αυτόνομες κοινότητες από τη μία, οι οποίες κατά κάποιο τρόπο συντονίζονται μεταξύ τους. Θα σχηματίσουν μεγαλύτερους χώρους ανάλογα με την κουλτούρα και τη γεωγραφική τους θέση στον κόσμο (προφανώς ένας «εθνικο-αναρχισμός» στη Λατινική Αμερική θα είναι διαφορετικός από έναν στην Αγγλικό καθώς και από έναν στην Mittel-Europe). 

  Πριν καταλήξουμε στο συμπέρασμα και σε τι είδους Άνθρωπου αναφέρεται ο Southgate. θα ήθελα να πω λίγα λόγια για το όραμά του σε σχέση με τη “ριζοσπαστική Δεξιά”, παρόλο που η πολιτική του κατάρτιση είναι χαρακτηριστική αυτού του περιβάλλοντος. Ο ίδιος  είναι επικριτικός στον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό και τον ιταλικό φασισμό που τους θεωρεί ωμούς και ολοκληρωτικούς παρόμοιους από πολλές απόψεις με τη νοοτροπία της αριστεράς, λαμβάνοντας ως σημείο αναφοράς τα κινήματα, που αποτελούνται κυρίως από διανοούμενους οι οποίοι στερούνται ενός πραγματικού κοινού ιδεολογικού σώματος, της Συντηρητικής Επανάστασης. Ερχόμαστε τώρα στον ανθρώπινο τύπο και πως στην εποχή μας, τα εθνικοαναρχικά ιδεώδη μπορούν να εφαρμοστούν, τουλάχιστον στο πνευματικό μας υπόστρωμα.  Ξεκινώντας από το γεγονός ότι οι ιδέες του Southgate, με τα χρόνια έχουν ανοίξει σε μια περαιτέρω σύνθεση προς την παραδοσιακή κατεύθυνση, αλλά που δυστυχώς εμείς στη Νότια Ευρώπη, δεν μπορέσαμε να διαβάσουμε και να εμβαθύνουμε, αυτό οφείλεται στην έλλειψη γνώσης του έργου του, όπως αναφέρθηκε στην αρχή αυτής της ανάλυσης. Έχοντας πεί αυτό, τελικά ποιος είναι ο «εθνικοαναρχικός» ανθρώπινος τύπος; Ας μιλήσει ο συγγραφέας μας για αυτό: 

«Αναζητούμε έναν νέο τύπο ατόμου, κάποιον που είναι πρόθυμος να βάλει τα ιδανικά του πάνω από όλα. Αυτό είναι το σημάδι που προσδιορίζει έναν αληθινό επαναστάτη, ένας ακτιβιστής στην ανιδιοτελή υπηρεσία του έθνους του και της ταυτότητάς του.Ειδικά από εκείνους τους άντρες ανάμεσα στις τάξεις τους που είναι πρόθυμοι να πεθάνουν για την πίστη τους. Ένας τέτοιος ηρωισμός μπροστά σε τέτοιες συντριπτικές δυνάμεις δεν μπορεί παρά να μας εμπνεύσει. Τα ιδανικά μας πρέπει να διεγείρουν μέσα μας το ίδιο επίπεδο δέσμευσης και φανατισμού, πρέπει να μας δίνουν την ίδια εσωτερική δύναμη που γεννά το αήττητο. Μόνο αν καταφέρουμε να πετύχουμε αυτόν τον στόχο μπορούμε να γίνουμε μια δύναμη ικανή να αντιμετωπίσουμε τους εχθρούς μας.»  

  Ο «εθνικο-αναρχικός» ανθρώπινος τύπος είναι συγκρίσιμος με τον “Διαφοροποιημένο Άνθρωπο” του Julius Evola ή με το “Ριζοσπαστικό Υποκείμενο” του Aleksander Dugin ή ακόμα και με τον “Άναρχο” του Jünger. Πρέπει να δεσμευτεί ουσιαστικά για επαναστατική αλλαγή ενάντια στον αιώνιο αγώνα στο σημερινό Σύστημα που ενσαρκώνει η φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, αλλά πρέπει επίσης να είναι όρθιο και να πολεμήσει τον εσωτερικό του πόλεμο πριν από την πραγματική του μαχητική ζωή. Σε αυτή την περίπτωση πιστεύω ότι ο «Εθνικο-Αναρχισμός» μπορεί να είναι μια συνδετική απάντηση στην ιδέα της Παράδοσης, του ιδεώδους της ενότητας των λαών σε έναν μεγάλο Χώρο έτσι όπως αυτό είναι και όπως περιγράφεται από τον μεγάλο Carl Schmitt, καθώς και ένας πολιτικός τρόπος, ένας εσωτερικός τρόπος, ένας τρόπος που «να είναι ένας τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι διαφοροποιημένοι και με το δικό τους όραμα για τον κόσμο βλέπουν ότι ο μόνος τρόπος είναι η ένωση για να αποσυντεθεί το Σύστημα». Από αυτή την άποψη, παρά τις διαφορές και τις αποκλίσεις μεταξύ του Troy Southgate και του οράματος του Aleksandr Dugin για την Τέταρτη Πολιτική Θεωρία, τον Ευρασιανισμό και τον Εθνομπολσεβικισμό, θα ήθελα να ολοκληρώσω αυτή την σκέψη,παραθέτοντας αποσπάσματα από τους “Ναΐτες του Προλεταριάτου” που έγραψε ο τελευταίος το 1997, παρά το γεγονός ότι ήταν αναφέρεται στη μετασοβιετική πραγματικότητα της δεκαετίας του ’90, είναι ακόμα πολύ επίκαιρο για την εποχή μας: 

« Για άλλη μια φορά, [αποκαλύπτει] έναν συγκεκριμένο κοινό τύπο, τον διανοούμενο, τον εθνικοεπαναστάτη, ριζοσπαστικό και παράδοξο, τον πολιτικό καλλιτέχνη, τον συνωμότη, τον μυστικιστή και (στην εξωτερική του εμφάνιση) διεστραμμένο. Θα μπορούσε κανείς να προσθέσει: τρελός. Ο παραδοσιακός χαρακτήρας του εθνικομπολσεβικισμού γενικά είναι σίγουρα ο αριστερός εσωτερισμός, τα χαρακτηριστικά του οποίου επαναλαμβάνουν τις αρχές της “Kuala Tantra” και το δόγμα της καταστροφικής υπέρβασης. Ο ορθολογισμός και ο ουμανισμός ατομικιστικού τύπου κατέστρεψαν από μέσα τους οργανισμούς του σύγχρονου κόσμου και εκεί κατείχαν ονομαστικά ιερό χαρακτήρα. Είναι αδύνατο να θεμελιωθούν οι συγκεκριμένες προϋποθέσεις της Παράδοσης μέσα από μια γενική βελτίωση της στιγμής. Σε μια εσχατολογική φάση, αυτός ο δρόμος του δεξιού εσωτερισμού είναι σαφώς καταδικασμένος σε αποτυχία. Επιπλέον, απαιτεί εξέλιξη και βαθμιαία μόνο περαιτέρω φιλελεύθερη επέκταση» 

Αφήνοντας κατά μέρος τη ρωσική πραγματικότητα της εποχής και τις εσωτερικές συζητήσεις για “Tο αριστερό μονοπάτι” που περιγράφει ο Evola και που ασχολείται σε αυτό το έργο o Dugin, είναι απαραίτητο σε αυτήν την εποχή – πέρα από το να “Καβαλικέψουμε την τίγρη” και να σταθούμε “όρθιοι πάνω από τα ερείπια” όπως είχε  να πει ο Evola στην εποχή του – να είμαστε πραγματικά διαφοροποιημένοι, ενάντια στην παλίρροια και να είμαστε ελεύθεροι στο πνεύμα ώστε να βρούμε την πνευματική μας πορεία μέσα στην ατομικότητά μας. Μόνο εμείς οι ιδιώτες θα μπορούσαμε να το κάνουμε (κάτι που έχει ήδη περιγράψει ο Ernst Junger και στα κείμενα του περί των διαφόρων εσωτερικών παραδόσεων) και έτσι θα μπορέσουμε να βρούμε άλλους διαφοροποιημένους ανθρώπους, αφοσιωμένους στην υλική δράση και στη δημιουργία κοινοτήτων και νέων κρατικών παραδειγμάτων που θα οδηγήσουν στην “Αποσύνθεση του συστήματος” – που ήδη περιγράφτηκε από τον Franco Freda στις δεκαετίες 60-70 (εκδόσεις Λόγχη) – και στον διαφοροποιημένο άνθρωπο μας. Και όλο αυτό όχι μόνο μένοντας όρθιοι, αλλά χορεύοντας πάνω από τα ερείπια του καπιταλιστικού πολιτισμού, «ενώ η τελευταία επανάσταση θα πραγματοποιηθεί από τον Ακέφαλο, τον ακέφαλο φορέα του σταυρού, του σφυροδρέπανου, που στεφανώνεται από την αιώνια ηλιακή σβάστικα». 

Το τέλος του κόσμου μας θα ξεκινήσει ακριβώς από εμάς που ξέρουμε να του αντισταθούμε και στο σωστό σημείο της πλήρους διάλυσής του και επομένως θα καταλήξουμε να χορεύουμε στα ερείπια του γιατί ξεκινήσαμε από πολλαπλές συνθέσεις. Ένας από όλους τους εθνικο-αναρχισμούς του Troy Southgate που περιμένει το μέλλον μιας Νέας Χρυσής Εποχής. 

https://samuraithsdyshs.wordpress.com/home/