Μέρες Λαμπρής, τριπλής σημαντικής γιορτής: θρησκευτικής, άνοιξης και αναγέννησης της φύσης και πνοής ζωής, βαθύτατης ανάγκης του ανθρώπου να υπερβεί αδιέξοδα, θάνατο, μαρασμό, ματαίωση μέλλοντος. Τριπλής γιορτής συνδεδεμένης με την ιστορία του τόπου και με έντονα τα λαϊκά χαρακτηριστικά: συμβολισμούς, κατάνυξη, ευχές, ξέσπασμα χαράς και ανάστασης.
Πάσχα, μετά τα Τέμπη και τη φόρτιση που επέφεραν, με τον βαθύ συμβολισμό μιας ολόκληρης Ελλάδα πάνω στο τρένο – ένα τρένο χωρίς οδηγό, το οποίο προχωρεί στα τυφλά, όπως κι όπου βγει.
Πάσχα, μέσα σε μια παρηκμασμένη, φτηνή, τοξικότατη πολιτική ατμόσφαιρα. Μια ατμόσφαιρα προεκλογικού ψέματος και υποσχέσεων, αλλά και προετοιμασίας κυβερνήσεων συνεργασίας και εξαπάτησης, συνέχισης με κάθε μέσο του ειδικού μνημονιακού-αποικιακού μετανεωτερικού καθεστώτος.
Πάσχα, με συνεχιζόμενο κι οξυνόμενο το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας. Μιας χώρας και κοινωνίας που συρρικνώνεται –δημογραφικά, κυριαρχικά, οικονομικά, πνευματικά, γεωπολιτικά– και σαλαμοποιείται σε ελεύθερες ζώνες εξυπηρέτησης ενεργειακών κόμβων, κατοχικού χώρου βάσεων ΝΑΤΟ-ΗΠΑ, με δημόσια αγαθά που ιδιωτικοποιούνται και τα λυμαίνονται ντόπιες μαφίες, ληστρικές ελίτ και διεθνή funds.
Πάσχα, με μπλοκαρισμένη την κοινωνία και τη χώρα, με τους απλούς ανθρώπους συμπιεσμένους και ταλαιπωρημένους, καθώς προσπαθούν με κάθε τρόπο να τα φέρουν βόλτα. Με ανθρώπους που τρελαίνονται από τις τιμές στα σούπερ μάρκετ και θυμώνουν με την κοροϊδία του «καλαθιού», που βλέπουν τις νέες γενιές να είναι υποχρεωμένες να ζήσουν πολύ χειρότερα από τις προηγούμενες. Με μια κοινωνία που δεν βλέπει μέλλον, δεν βλέπει καλύτερες μέρες.
Κι όμως! Μέσα σε όλα αυτά επιβιώνει μια βαθιά ελπίδα, μια κρυφή δύναμη πίστης, μια σκέψη ότι δεν είναι δυνατόν να είναι αυτό ζωή, κι ότι μοιραία θα πηγαίνουμε όλο και χειρότερα. Μια σπίθα ότι, δεν μπορεί, «κάτι θα γίνει» Ίσως ένα «θάμα», ίσως μια Ανάσταση (γιατί όχι;), έτσι ώστε να φοράμε τα «λαμπρογιορτερά» όλες τις μέρες του χρόνου κι όχι μόνο τη Λαμπρή. Θα υπάρξει φως, πραγματικό λαμπρό φως. Αυτή η πίστη, ελπίδα και ανάγκη δεν μπορεί να ξεριζωθεί.
«Ἀναστάσεως ἡμέρα, λαμπρυνθῶμεν Λαοί»: η φράση που ακούγεται στις εκκλησίες τούτες τις μέρες θα έπρεπε να μας κάνει να σκεφθούμε για τους όρους της. Πώς μπορούν οι Λαοί να βγουν από τα Πάθη που διαβιούν στον ταραγμένο κόσμο ο οποίος σέρνεται σε μεγάλα αδιέξοδα, συγκρούσεις και πολέμους; Πώς μπορούν οι Λαοί να λαμπρυνθούν, κι αυτό να μην είναι μόνο μια μικρή ανάπαυλα, μια γιορτή η οποία εκφράζει με έντονο τρόπο μια βαθιά ανάγκη των ανθρώπων, ως μέρος της φύσης και ως πλάσματα εν κοινωνία;
Ο Σολωμός σε δύο στίχους του στον «Λάμπρο» θα τονίσει: «Γλυκειὰ ἡ ζωή κι᾿ ὁ θάνατος μαυρίλα» και «Μέρα εἶναι Ἀγάπης· Ἅδης ἐνικήθη», συνοψίζοντας έτσι αυτήν τη διαλεκτική που κινεί την ανθρώπινη περιπέτεια. Για να θυμηθούμε τα λόγια του Παλαμά: «Από λατρείες παλιές και νέες άναψε και υμέναιον ένα, Λαμπρή, για μιαν απίστευτη στο θάμα των Ελλήνων γέννα, μπορεί!».
Το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας αναζητεί υπερβάσεις, αντιστάσεις, νέα συνείδηση, πείσμα και αντοχή, πίστη κι ελπίδα. Καλό Πάσχα, φίλοι και φίλες, να είστε καλά και να θυμόσαστε την ευχή: «Να έχετε όσα φέρνει η μέρα η Λαμπρή»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου