Α.ΝΤΟΥΓΚΙΝ.-ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟ. ΜΕΡΟΣ 2ο.

 

Αλεξάντερ Ντούγκιν

Σύγκρουση δύο παγκόσμιων τάξεων

Φαίνεται ότι στο NWO μιλάμε για μια σύγκρουση δύο παγκόσμιων τάξεων - μιας μονοπολικής, που εκπροσωπείται από τη συλλογική Δύση και της Ουκρανίας, και μιας πολυπολικής, την οποία υπερασπίζεται η Ρωσία και εκείνοι που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είναι από την πλευρά της (κυρίως η Κίνα, το Ιράν, η Βόρεια Κορέα, ορισμένα ισλαμικά κράτη, εν μέρει η Ινδία, η Τουρκία, καθώς και οι χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής). Αυτό ακριβώς είναι. Ας δούμε όμως το πρόβλημα από τη σκοπιά που μας ενδιαφέρει και ας μάθουμε τι ρόλο παίζει εδώ το χάος.

Ας τονίσουμε αμέσως το σημείο ότι ο όρος παγκόσμια τάξη, παγκόσμια τάξη, προσφεύγει ξεκάθαρα σε μια ρητή δομή, δηλαδή είναι η αντίθεση του χάους. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με δύο μοντέλα διαστήματος - μονοπολικό και πολυπολικό. Αν ναι, τότε αυτή η σύγκρουση μεταξύ κόσμων, μεταξύ παραγγελιών, δομών και χάους δεν έχει καμία σχέση με αυτό.

Η Δύση προσφέρει τη δική της εκδοχή - το κέντρο - την περιφέρεια, όπου το κέντρο είναι ο ίδιος και το σύστημα αξιών της. Η Ρωσία και (τις περισσότερες φορές παθητικά) οι χώρες που την υποστηρίζουν υπερασπίζονται έναν εναλλακτικό κόσμο: πόσοι πολιτισμοί, τόσοι κόσμοι. Μία ιεραρχία έναντι πολλών, οργανωμένη σε αυτόνομες γραμμές. Τις περισσότερες φορές σε ιστορικο-θρησκευτική βάση. Έτσι οραματίστηκε το μέλλον ο Χάντινγκτον.

Η σύγκρουση των πολιτισμών είναι ο ανταγωνισμός κόσμων, παραγγελιών. Υπάρχει μια δυτικοκεντρική, υπάρχει μια πλουραλιστική.

Το SVO σε αυτό το πλαίσιο φαίνεται να είναι κάτι απολύτως λογικό και ορθολογικό. Ο μονοπολικός κόσμος, που έχει σχεδόν λάβει χώρα μετά την κατάρρευση του διπολικού μοντέλου από το 1991, δεν θέλει να παραιτηθεί από τις ηγετικές του θέσεις. Νέα κέντρα εξουσίας παλεύουν για να απελευθερωθούν από την εξουσία του ηγεμόνα σε αποσύνθεση. Ακόμη, ίσως, η Ρωσία έσπευσε να τον αμφισβητήσει ευθέως. Αλλά αν δεν προσπαθήσετε, δεν θα ξέρετε πόσο αδύναμος (ή δυνατός) είναι πραγματικά. Σε κάθε περίπτωση, όλα είναι αρκετά ξεκάθαρα εδώ: δύο μοντέλα του Κόσμου παλεύουν μεταξύ τους - με ένα έντονο κέντρο και με πολλά.  

Σε κάθε περίπτωση, εδώ δεν υπάρχει χάος. Και αν συναντήσουμε κάτι παρόμοιο με αυτό, τότε μόνο ως κατάσταση μετάβασης φάσης. Εν μέρει, αυτό θα εξηγούσε την κατάσταση στην Ουκρανία, όπου το χάος γίνεται πλήρως αισθητό. Υπάρχουν όμως και άλλες διαστάσεις σε αυτό το πρόβλημα.

Hobbesian Chaos: The State of Nature and Leviathan

Ας ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στο τι συνιστά μια μονοπολική, δυτικοκεντρική παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Δεν πρόκειται απλώς για μια στρατιωτικοπολιτική κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών και των υποτελών κρατών - κυρίως των χωρών του ΝΑΤΟ. Είναι και η υλοποίηση ενός ιδεολογικού έργου. Αυτό το ιδεολογικό εγχείρημα συνάδει με την προοδευτική δημοκρατία. Το νόημα της προοδευτικής δημοκρατίας είναι ότι πρέπει να υπάρχει όλο και περισσότερη δημοκρατία και το κάθετο μοντέλο της κοινωνίας να αντικαθίσταται από ένα οριζόντιο - στην ακραία περίπτωση, ένα δίκτυο, ρίζωμα.

Ο ιδρυτής της δυτικής πολιτικής επιστήμης, Τόμας Χομπς, φαντάστηκε την ιστορία της κοινωνίας ως εξής. Και στην πρώτη φάση οι άνθρωποι ζουν σε μια φυσική κατάσταση . Εδώ «ο άνθρωπος είναι λύκος για τον άνθρωπο» (homo homini lupus est). Αυτό είναι ένα επιθετικό αρχικό κοινωνικό χάος που βασίζεται στον εγωισμό, τη σκληρότητα και τη δύναμη. Εξ ου και η αρχή του πολέμου όλων εναντίον όλων. Τέτοια, σύμφωνα με τον Χομπς, είναι η φύση του ανθρώπου, αφού ο άνθρωπος είναι αρχικά κακός. Θυμωμένος, αλλά και έξυπνος.

Το μυαλό στον άνθρωπο του είπε ότι αν συνεχίσεις να είσαι σε φυσική κατάσταση, αργά ή γρήγορα οι άνθρωποι θα σκοτωθούν μεταξύ τους. Και τότε αποφασίστηκε να δημιουργηθεί ένα τρομερό ανθρωπογενές είδωλο - ο Λεβιάθαν, που θα επέβαλλε κανόνες και νόμους και θα φρόντιζε να τους ακολουθούν όλοι. Έτσι η ανθρωπότητα έλυσε το πρόβλημα της συνύπαρξης των λύκων. Ο Λεβιάθαν είναι ένας σούπερ λύκος, προφανώς πιο δυνατός και πιο σκληρός από οποιονδήποτε από τους ανθρώπους του. Ο Λεβιάθαν είναι κράτος.

Η παράδοση του πολιτικού ρεαλισμού, κυρίως στις διεθνείς σχέσεις, σταματά εκεί. Υπάρχει μόνο η κατάσταση της φύσης και ο Λεβιάθαν. Αν δεν θέλεις ένα, θα πάρεις άλλο.

Χάος στις διεθνείς σχέσεις στην παράδοση του ρεαλισμού

Αυτό το μοντέλο είναι αρκετά υλιστικό. Η φυσική κατάσταση αντιστοιχεί στο επιθετικό χάος, την εχθρότητα (νεῖκος), που είναι η εναλλακτική του Εμπεδοκλή στην αγάπη/φιλία. Η εισαγωγή του Λεβιάθαν εξισορροπεί την έχθρα, επιβάλλοντας κανόνες και κανόνες σε όλους τους «λύκους», τους οποίους δεν τολμούν να παραβιάσουν από φόβο τιμωρίας και στο όριο του θανάτου. Εξ ου και η φόρμουλα που πολύ αργότερα πρότεινε ο Μαξ Βέμπερ - «το κράτος είναι το μόνο υποκείμενο της άσκησης νόμιμης βίας». Ο Λεβιάθαν είναι προφανώς ισχυρότερος και πιο τρομερός από κάθε αρπακτικό, και ως εκ τούτου είναι σε θέση να σταματήσει μια σειρά από μη αναστρέψιμες επιθέσεις. Αλλά ο Λεβιάθαν δεν είναι αγάπη, ούτε Έρως, ούτε ψυχή. Αυτή είναι απλώς μια νέα έκφραση εχθρότητας, ολοκληρωτικής εχθρότητας που ανυψώνεται σε μια δύναμη.

Εξ ου και το δικαίωμα κάθε κυρίαρχου κράτους (και ο Λεβιάθαν είναι κυρίαρχος και αυτή είναι η κύρια περιουσία του) να ξεκινήσει πόλεμο με άλλο κράτος. Ηρεμώντας την εχθρότητα μέσα, ο Λεβιάθαν είναι ελεύθερος να εξαπολύσει έναν πόλεμο έξω.

Αυτό το δικαίωμα στον πόλεμο είναι που γίνεται η βάση του χάους στις διεθνείς σχέσεις, σύμφωνα με τη σχολή του ρεαλισμού. Οι διεθνείς σχέσεις είναι χάος ακριβώς επειδή δεν μπορεί να υπάρξει ανώτερη αρχή μεταξύ πολλών Λεβιάθαν. Σε μακροοικονομικό επίπεδο, επαναλαμβάνουν τη φυσική κατάσταση: το κράτος είναι εγωιστικό και κακό γιατί το άτομο που το ίδρυσε είναι εγωιστικό και κακό. Το χάος μέσα παγώνει για να αποκαλυφθεί σε έναν πόλεμο μεταξύ εθνών.

Ο πολιτικός ρεαλισμός δεν έχει ξεπεραστεί πλήρως μέχρι σήμερα στις δημοκρατικές χώρες, καθώς θεωρείται απολύτως θεμιτή άποψη στις διεθνείς σχέσεις.

Η εντολή του Λοκ

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Τον Χομπς ακολούθησε ένας άλλος σημαντικός στοχαστής, ο Τζον Λοκ, ο οποίος διατύπωσε μια διαφορετική σχολή πολιτικής σκέψης, τον φιλελευθερισμό. Ο Λοκ πίστευε ότι ο άνθρωπος από μόνος του δεν είναι κακός, αλλά μάλλον ηθικά ουδέτερος. Είναι tabula rasa - μια κενή πλάκα. Εάν ο Λεβιάθαν είναι θυμωμένος, τότε οι πολίτες του θα είναι θυμωμένοι. Αλλά αν ο Λεβιάθαν αλλάξει τη διάθεση και τους προσανατολισμούς του, είναι σε θέση να μεταμορφώσει τη φύση των ανθρώπων. Οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν είναι τίποτα - μπορείς να φτιάξεις λύκους από αυτούς ή μπορείς να κάνεις πρόβατα. Είναι όλα για την άρχουσα ελίτ.

Εάν ο Χομπς σκέφτεται το κράτος που ήταν πριν από το κράτος και προκαθόρισε τον τερατώδη χαρακτήρα του (εξ ου και το χάος του Χομπς) και το συγκρίνει με το κράτος, τότε ο Λοκ εξετάζει το ήδη υπάρχον κράτος και τι θα μπορούσε να το ακολουθήσει αν το ίδιο το κράτος πάψει να είναι ένα κακό τέρας και θα γίνει πηγή ηθικής και παιδείας, και μετά εξαφανιστεί τελείως, μεταφέροντας την πρωτοβουλία σε αναμορφωμένους - φωτισμένους - πολίτες. Ο Χομπς σκέφτεται με όρους παρελθόντος/παρόντος. Locke - στις κατηγορίες παρόν/μέλλον. Στο παρόν, το κράτος είναι κακό - εγωιστικό και σκληρό (εξ ου και οι πόλεμοι και το χάος στις διεθνείς σχέσεις). Στο μέλλον καλείται να γίνει ευγενικός, πράγμα που σημαίνει ότι οι πολίτες της θα πάψουν να είναι λύκοι και οι πόλεμοι θα πάψουν, καθώς θα επικρατήσει η αλληλοκατανόηση στις διεθνείς σχέσεις. Με άλλα λόγια, Ο Χομπς προτείνει μια διαλεκτική του χάους και τη σχετική άρση του στον Λεβιάθαν (με μια νέα εισβολή στο πεδίο των διακρατικών σχέσεων) και ο Λοκ προτείνει να διορθωθεί η σκληρή φύση του κράτους αναδιαμορφώνοντας (επαναμορφώνοντας, διαφωτίζοντας) τους πολίτες του και καταργώντας τον πόλεμο μεταξύ των λαών. Αλλά ο Λοκ προτείνει να αντικατασταθεί η εχθρότητα που είναι εγγενής στον Χομπς όχι με αγάπη και τάξη, αλλά με εμπόριο, εμπόριο, κερδοσκοπία. Ο έμπορος (και όχι ο προφήτης, ο ιερέας ή ο ποιητής) αντικαθιστά τον πολεμιστή. Αυτό το εμπόριο ονομάζεται douce commerce, «ευγενικό εμπόριο». Είναι τρυφερό σε σύγκριση με τη βάναυση σύλληψη του θηράματος από τον πολεμιστή μετά την κατάληψη της πόλης. Το πόσο σκληρή είναι όμως αποδεικνύεται από τον Έμπορο της Βενετίας του Σαίξπηρ. διαφωτίζοντας) τους πολίτες της και καταργώντας τον πόλεμο μεταξύ των λαών. Αλλά ο Λοκ προτείνει να αντικατασταθεί η εχθρότητα που είναι εγγενής στον Χομπς όχι με αγάπη και τάξη, αλλά με εμπόριο, εμπόριο, κερδοσκοπία. Ο έμπορος (και όχι ο προφήτης, ο ιερέας ή ο ποιητής) αντικαθιστά τον πολεμιστή. Αυτό το εμπόριο ονομάζεται douce commerce, «ευγενικό εμπόριο». Είναι τρυφερό σε σύγκριση με τη βάναυση σύλληψη του θηράματος από τον πολεμιστή μετά την κατάληψη της πόλης. Το πόσο σκληρή είναι όμως αποδεικνύεται από τον Έμπορο της Βενετίας του Σαίξπηρ. διαφωτίζοντας) τους πολίτες της και καταργώντας τον πόλεμο μεταξύ των λαών. Αλλά ο Λοκ προτείνει να αντικατασταθεί η εχθρότητα που είναι εγγενής στον Χομπς όχι με αγάπη και τάξη, αλλά με εμπόριο, εμπόριο, κερδοσκοπία. Ο έμπορος (και όχι ο προφήτης, ο ιερέας ή ο ποιητής) αντικαθιστά τον πολεμιστή. Αυτό το εμπόριο ονομάζεται douce commerce, «ευγενικό εμπόριο». Είναι τρυφερό σε σύγκριση με τη βάναυση σύλληψη του θηράματος από τον πολεμιστή μετά την κατάληψη της πόλης. Το πόσο σκληρή είναι όμως αποδεικνύεται από τον Έμπορο της Βενετίας του Σαίξπηρ.

Είναι σημαντικό ότι ο Locke αντιλαμβάνεται μια μετακρατική καθαρά εμπορική τάξη ως κάτι που ακολουθεί την εποχή των κρατών. Αυτό σημαίνει ότι ο συλλογικός νους, υποστασιοποιημένος στον Λεβιάθαν, σε καμία περίπτωση δεν ακυρώνεται, αλλά μόνο κατεβαίνει σε ένα χαμηλότερο επίπεδο. Ένας αναμορφωμένος, φωτισμένος πολίτης (πρώην λύκος) είναι τώρα ο δικός του Λεβιάθαν. Αλλά μόνο καινούργιο. Με την επανεκπαίδευση των υπηκόων του, ένας φωτισμένος μονάρχης (συνώνυμος με ένα φωτισμένο κράτος) επανεκπαιδεύει και τον εαυτό του.

Η Παγκόσμια Κυβέρνηση ως Έργο Διαφωτισμού

Εδώ ξεκινά η θεωρία της πολιτικής δημοκρατίας. Το κράτος εκπαιδεύει τους πολίτες, τους ξεριζώνει την επιθετικότητα και τον εγωισμό και το ίδιο γίνεται αλτρουιστικό, ειρηνικό. Εξ ου και ο κύριος νόμος των διεθνών σχέσεων: οι δημοκρατίες δεν πολεμούν η μία την άλλη .

Και επιπλέον. – Εάν τα κράτη έχουν πάψει να είναι εγωιστικά (κυρίαρχα), τότε είναι σε θέση να ιδρύσουν δημοκρατικά μια υπερεθνική παρουσία της Παγκόσμιας Κυβέρνησης. Θα φροντίσει όλες οι κοινωνίες να είναι καλές και να συναλλάσσονται μόνο μεταξύ τους και να μην πολεμούν ποτέ. Σταδιακά, τα κράτη θα καταργηθούν και θα έρθει ο «Ένας Κόσμος», μια παγκόσμια κοινωνία των πολιτών.

Οικονομικά: Το χάος του Λοκ

Φαίνεται ότι στον Λοκ και στη μεταγενέστερη παράδοση του φιλελευθερισμού που συνεχίζει τις ιδέες του, το χάος έχει αφαιρεθεί. Αλλά δεν ήταν εκεί. Δεν υπάρχει στρατιωτικό χάος εδώ, αλλά υπάρχει οικονομικό χάος. Επομένως, δεν υπάρχει επιθετικότητα, αλλά το χάος παραμένει. Ναι, και η επιθετικότητα και η έχθρα μένουν, αποκτούν μόνο διαφορετικό χαρακτήρα – δηλαδή αυτόν που επέβαλε στην κοινωνία το εμπορικό (καπιταλιστικό) κράτος. Και συγκεκριμένα, το δυτικοευρωπαϊκό κράτος της σύγχρονης εποχής.

Το γεγονός ότι η αγορά πρέπει να είναι ελεύθερη και η οικονομία απορρυθμισμένη είναι η κύρια θέση του φιλελευθερισμού, δηλαδή της σύγχρονης δημοκρατίας. Έτσι, το χάος εισάγεται ξανά, αλλά μόνο με διαφορετικό τρόπο - με αποκοπή επιθετικότητας και ευθύ εγωισμό. Ο Λεβιάθαν ταυτίζεται με τη λογική (ιδρύθηκε στη βάση της) και ο λόγος θεωρείται ως κάτι οικουμενικό. Εξ ου και ο Καντ, ο υπερβατικός λόγος του και οι εκκλήσεις για καθολική ειρήνη. Αυτός ο λόγος δεν ακυρώνεται (μαζί με την υπέρβαση του Λεβιάθαν), αλλά μεταμορφώνεται, μαλακώνει, συλλογικοποιείται (ο Λεβιάθαν είναι συλλογικός) και στη συνέχεια διασκορπίζεται σε πολλές μονάδες, γραμμένες σε λευκούς πίνακες ατομικών ατόμων. Το μεταπολιτευτικό άτομο διαφέρει από το προ-κρατικό στο ότι από εδώ και πέρα ​​ο νους είναι το άτομο τουιδιοκτησία. Έτσι αντιλαμβανόταν ο Χέγκελ την κοινωνία των πολιτών. Σε αυτό, ο γενικός ορθολογισμός της παλιάς μοναρχίας μεταδίδεται σε πολλούς πολίτες - τους αστούς, τους κατοίκους της πόλης.

Επομένως, στη φιλελεύθερη θεωρία, αφού ο Λεβιάθαν είναι ορθολογισμός, τότε η κατανομή του ορθολογισμού σε όλα τα άτομα αφαιρεί την ανάγκη του. Η κοινωνία θα είναι ειρηνική ούτως ή άλλως (κάτι που ο Λεβιάθαν παρείχε νωρίτερα) και οι λυκοκλίσεις της θα πραγματοποιηθούν σε κινηματογραφημένη μορφή - μέσω του εμπορικού ανταγωνισμού. Με σκληρή μορφή, ο θεωρητικός του φιλελεύθερου ρατσισμού, ο κοινωνικός δαρβινιστής Spencer, λέει το ίδιο πράγμα.

Το ήπιο εμπόριο, το douce commerce, είναι ήπιο χάος, χάος στο πλαίσιο της φιλελεύθερης δημοκρατίας.

Νέα Δημοκρατία και Διακυβέρνηση: Ήπιος ψεκασμός χάος

Στη Δύση, υπάρχει μια ισορροπία Χομπς και Λοκ - μια απαισιόδοξη και αναδρομική κατανόηση του κράτους (και της ίδιας της φύσης του ανθρώπου) και μια αισιόδοξη προοδευτική. Ο πρώτος λέγεται ρεαλισμός, ο δεύτερος φιλελευθερισμός. Και οι δύο σύγχρονες, δυτικοκεντρικές, μοντερνιστικές θεωρίες συμπίπτουν σε γενικές γραμμές, αλλά διαφέρουν σε ιδιαιτερότητες. Πρώτα από όλα, στην ερμηνεία του χάους. Για τους ρεαλιστές, το χάος είναι προφανώς κακό και επιθετικό. Και ήταν για να τον πολεμήσει που δημιουργήθηκε το κράτος - ο Λεβιάθαν. Όμως το χάος δεν έχει εξαφανιστεί, έχει γίνει εξωτερικό από μέσα. Εξ ου και η ερμηνεία της φύσης του πολέμου στον ρεαλισμό.

Ο φιλελευθερισμός συμμερίζεται την ερμηνεία της γένεσης του κράτους, αλλά πιστεύει ότι το κακό στον άνθρωπο μπορεί να ξεπεραστεί. Με τη βοήθεια του κράτους, που μεταμορφώνεται (φωτίζεται), και μετά εκπαιδεύει τους πολίτες του - μέχρι διείσδυσης στον κώδικά τους, στη φύση τους. Το κράτος, και πάνω απ' όλα το φωτισμένο κράτος, ενεργεί εδώ ως προγραμματιστής, εγκαθιστώντας ένα νέο λειτουργικό σύστημα στην κοινωνία.

Καθώς ο φιλελευθερισμός προχωρούσε, η θεωρία μιας νέας δημοκρατίας ή παγκοσμιοποίησης άρχισε να διαμορφώνεται. Η ουσία του είναι ότι τα έθνη-κράτη καταργούνται και μαζί τους οι πόλεμοι εξαφανίζονται και η πολύ επιθετική και εγωιστική φύση ενός ατόμου αλλάζει με τη βοήθεια της κοινωνικής μηχανικής, η οποία μεταμορφώνει έναν άνθρωπο - μετατρέπει τον λύκο σε κριάρι. Ο Λεβιάθαν δεν υπάρχει πια και το παλιό -στρατιωτικό-επιθετικό, λύκο- χάος καταργείται. Αρχίζει το χάος του παγκόσμιου εμπορίου, η ανάμειξη πολιτισμών και λαών, οι ροές της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, η πολυπολιτισμικότητα, η ανάμειξη όλων και των πάντων σε έναν κόσμο.

Αυτό όμως δημιουργεί νέο χάος. Όχι επιθετικό, αλλά απαλό, «ευγενικό». Σε αυτή την περίπτωση, ο έλεγχος δεν ακυρώνεται, αλλά κατεβαίνει στο χαμηλότερο επίπεδο. Αν η κυβέρνηση (κυβέρνηση), ακόμη και στην παλιά δημοκρατία, ήταν μια εκλεκτική, αλλά ιεραρχική, κάθετη δομή, τώρα μιλάμε για διακυβέρνηση (διακυβέρνηση) ή «διακυβέρνηση», όταν η εξουσία εισχωρεί στο ελεγχόμενο υποκείμενο, συγχωνευόμενη με αυτό στο σημείο δυσδιάκριτου. Όχι λογοκρισία, αλλά αυτολογοκρισία. Όχι έλεγχος από πάνω, αλλά αυτοέλεγχος. Έτσι, ο κατακόρυφος Λεβιάθαν πλασματίζεται στον ορίζοντα των διάσπαρτων ατομικών ατόμων, εισέρχεται σε καθένα από αυτά. Είναι ένα υβρίδιο χάους (φυσική κατάσταση) και Λεβιάθαν (καθολική ορθολογικότητα). Στην πραγματικότητα, έτσι σκεφτόταν ο Καντ για την κοινωνία των πολιτών. Το καθολικό χύνεται σε άτομα, και τώρα δεν είναι ένα εξωτερικό παράδειγμα, και το ατομικό μυαλό του φωτισμένου πολίτη σταματά τη δική του επιθετικότητα και μετριάζει τον εγωισμό του. Η βία λοιπόν τοποθετείται μέσα στο άτομο. Το χάος δεν χωρίζει την εξουσία και τις μάζες, όχι τα κράτη μεταξύ τους, αλλά τον ίδιο τον άνθρωπο. Αυτή είναι η κοινωνία κινδύνου (Risikogeselshcaft) του Ulrich Beck - ο κίνδυνος προέρχεται πλέον από τον εαυτό του και τη δική του σχιζοφρενική δυαδικότητα, που γίνεται κανόνας. Έτσι φτάνουμε στο σχιζοάτομο, φορέα του ιδιαίτερου χάους της νέας προοδευτικής φιλελεύθερης δημοκρατίας. Αντί να βλάπτει τους άλλους, ο φιλελεύθερος «χαοτικός» βλάπτει τον εαυτό του, παλεύει με τον εαυτό του, χωρίζει και χωρίζει. Οι επιχειρήσεις αλλαγής φύλου και, γενικά, η προώθηση των σεξουαλικών μειονοτήτων είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε εδώ. Η προαιρετική επιλογή του φύλου, η ελευθερία επιλογής του, αντιτίθεται σε δύο αυτόνομες ταυτότητες σε ένα και το αυτό άτομο.

Αλλά αυτό είναι ένα ιδιαίτερο χάος, χωρίς επισημοποίηση με τη μορφή επιθετικότητας και πολέμου.

«Χαοτική» ως ανθρώπινη νόρμα της νέας δημοκρατίας

Αυτήν την τάξη της νέας δημοκρατίας επιδιώκει να επιβάλει η Δύση στην ανθρωπότητα. Η παγκοσμιοποίηση επιμένει στο χάος των συναλλαγών (ελεύθερη αγορά) σε συνδυασμό με την ιδεολογία LGBT +, η οποία κανονιστικοποιεί τη διάσπαση μέσα στο άτομο, προϋποθέτει το «χαοτικό» ως ανθρωπολογικό μοντέλο. Ταυτόχρονα, υποτίθεται ότι ο ορθολογισμός και η απαγόρευση της επιθετικότητας περιλαμβάνονται ήδη στο «χαοτικό» - μέσω της μαζικής δαιμονοποίησης του εθνικισμού και του κομμουνισμού (κυρίως στη σοβιετική, σταλινική εκδοχή).

Αποδεικνύεται ότι ο μονοπολικός κόσμος και η αντίστοιχη παγκόσμια τάξη είναι η τάξη του προοδευτικού χάους. Δεν είναι καθαρό χάος, αλλά ούτε τάξη με την πλήρη έννοια της λέξης. Αυτή είναι η «διακυβέρνηση» (διακυβέρνηση), η οποία τείνει να απλώνεται οριζόντια. Ως εκ τούτου, η θέση για την Παγκόσμια Κυβέρνηση αποδεικνύεται υπερβολικά ιεραρχική – λεβιαθανική. Είναι πιο σωστό να μιλάμε για το World Management, το World Manager, το οποίο είναι αόρατο, άρρητο. Ο Gilles Deleuze επεσήμανε σωστά ότι στην εποχή του κλασικού καπιταλισμού, η εικόνα του μωρού είναι βέλτιστη: το κεφάλαιο λειτουργεί αόρατα για να υπονομεύσει τις παραδοσιακές - προμοντέρνες - δομές και χτίζει τη δική του ιεραρχία. Η εικόνα ενός φιδιού ταιριάζει καλύτερα στη νέα δημοκρατία. Η ευελιξία του και οι ανατροπές του δείχνουν την απόκρυψη της δύναμης που έχει εισχωρήσει στην εξατμισμένη μάζα των φιλελεύθερων του κόσμου. Καθένας από αυτούς ξεχωριστά είναι φορέας αυθορμητισμού και χαοτικού απρόβλεπτου (διχασμοί). Ταυτόχρονα, όμως, ενσωματώνεται ένα άκαμπτο πρόγραμμα σε αυτά, το οποίο προκαθορίζει ολόκληρη τη δομή της επιθυμίας, της συμπεριφοράς, του καθορισμού στόχων - όπως ένα εργοστάσιο με μηχανές επιθυμιών που λειτουργούν. Όσο πιο ελεύθερο είναι το άτομο σε σχέση με τον αστερισμό, τόσο πιο προβλέψιμη γίνεται η τροχιά της κίνησής του. Αυτό ακριβώς εννοούσε ο Πούτιν όταν παρέθεσε τους «Δαίμονες» του Ντοστογιέφσκι στο απόσπασμα για τον Σιγκάλεφ: «Αρχίζω με την απόλυτη ελευθερία και τελειώνω με την απόλυτη σκλαβιά». Ο Λεβιάθαν ως παγκόσμιο είδωλο, ένας τεχνητός παντοδύναμος δαίμονας δεν είναι πλέον βαρετός, αφού τα φιλελεύθερα άτομα γίνονται μικροί «λεβιάθαν» - υποδειγματικοί «χαοτικοί», απαλλαγμένοι από θρησκεία, κτήματα, έθνος, φύλο.

Οι ειρηνιστές πηγαίνουν στο μέτωπο

Σε ποιο βαθμό είναι ειρηνικό αυτό το χάος του Λοκ; Σε σημείο που δεν συναντά εναλλακτική – δηλαδή με τάξη. Επιπλέον, μπορούμε να μιλήσουμε για την τάξη της ίδιας της Δύσης και ακόμη και για την παλιά δημοκρατία στο πνεύμα του Χομπς (αυτό μπορεί να ονομαστεί συλλογικά Τραμπισμός ή παλιός φιλελευθερισμός) και, σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό, για άλλους τύπους τάξης, γενικά μη -δημοκρατικό, που η Δύση συλλογικά αποκαλεί «αυταρχισμό», εννοώντας με αυτό τα καθεστώτα της Ρωσίας, της Κίνας, πολλών αραβικών χωρών κ.λπ. Παντού βλέπουμε άλλες συναρθρώσεις τάξης που αντιτίθενται ανοιχτά και ρητά στο χάος.

Και εδώ είναι ένα ενδιαφέρον σημείο: αντιμέτωπη με την αντίθεση, η ειρηνική φιλελεύθερη νεοδημοκρατική Δύση τρελαίνεται και γίνεται εξαιρετικά μαχητική. Ναι, οι δημοκρατίες δεν πολεμούν η μία την άλλη, αλλά αντίθετα, ο πόλεμος πρέπει να είναι ανελέητος ενάντια σε μη δημοκρατικά καθεστώτα. Μόνο ένας «χαοτικός» χωρίς φύλο και άλλη συλλογική ταυτότητα είναι ένα άτομο, τουλάχιστον ένα άτομο στην προοδευτική κατανόηση. Όλα τα άλλα είναι οι οπισθοδρομικές αφώτιστες μάζες στις οποίες στηρίζεται η κάθετη τάξη - είτε ο κυνικός Λεβιάθαν, είτε ακόμη πιο αυτόνομες και αυταρχικές εκδοχές της τάξης. Και πρέπει να καταστραφούν.

μετά την παραγγελία

Έτσι, ο μονοπολικός κόσμος μπαίνει σε μια αποφασιστική μάχη με το πολυπολικό ακριβώς επειδή η μονοπολικότητα είναι το αποκορύφωμα όλης της τάξης γενικά, αντικαθιστώντας την με μια μετα-τάξη - το Νέο Παγκόσμιο Χάος. Η εσωτερίκευση της επιθετικότητας και ο σχιζοπολιτισμός της «χαοτικής» είναι δυνατή μόνο όταν δεν υπάρχουν σύνορα στον κόσμο - έθνη, κράτη, «λεβιάθαν», δηλαδή η τάξη αυτή καθαυτή. Και ενώ αυτό δεν συμβαίνει, ο πασιφισμός παραμένει εξαιρετικά μαχητικός. Οι τρανσέξουαλ και οι διεστραμμένοι λαμβάνουν στολές και πάνε στην εσχατολογική μάχη με τους αντιπάλους του χάους.

Gardarin Pigs Chaos

Όλα αυτά ρίχνουν στο NWO, τον πολιτισμικό πόλεμο της Ρωσίας με τη Δύση, ενάντια στη μονοπολικότητα και υπέρ της πολυπολικότητας, ένα νέο εννοιολογικό φως. Η επιθετικότητα εδώ είναι πολυδιάστατη και έχει διαφορετικά επίπεδα. Από τη μια πλευρά, η Ρωσία αποδεικνύει την κυριαρχία της, πράγμα που σημαίνει ότι αποδέχεται τον κανόνα του χάους στις διεθνείς σχέσεις. Είτε σας αρέσει είτε όχι, αυτός είναι ένας πραγματικός πόλεμος, ακόμα κι αν δεν αναγνωρίζεται από τη Μόσχα. Η Μόσχα διστάζει για έναν λόγο: αυτή δεν είναι μια κλασική στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ δύο εθνικών κρατών, αυτό είναι κάτι άλλο - αυτή είναι μια μάχη μιας πολυπολικής τάξης ενάντια στο μονοπολικό χάος, και το έδαφος της Ουκρανίας είναι ακριβώς το εννοιολογικό σύνορο εδώ. Η Ουκρανία δεν είναι τάξη, ούτε χάος, ούτε κράτος, ούτε έδαφος, ούτε έθνος, ούτε λαός. Αυτή είναι μια εννοιολογική ομίχλη, μια φιλοσοφική σούπα στην οποία λαμβάνουν χώρα οι θεμελιώδεις διαδικασίες της μετάβασης φάσης. Οτιδήποτε μπορεί να γεννηθεί από αυτή την ομίχλη, αλλά μέχρι στιγμής αυτό είναι μια υπέρθεση διαφορετικού χάους,

Αν θεωρήσουμε τη Ρωσία και τον Πούτιν ως ρεαλιστές, τότε το NWO είναι η συνέχεια της μάχης για την ενίσχυση της κυριαρχίας. Αλλά αυτό συνεπάγεται τη ρεαλιστική θέση για το χάος των διεθνών σχέσεων και ως εκ τούτου τη νομιμοποίηση του πολέμου. Κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει σε ένα πραγματικά κυρίαρχο κράτος να κάνει κάτι ή να μην κάνει κάτι, καθώς αυτό θα έρχονταν σε αντίθεση με την ίδια την έννοια της κυριαρχίας.

Αλλά η Ρωσία ξεκάθαρα παλεύει όχι μόνο για την εθνική τάξη ενάντια στο παγκοσμιοποιημένο ελεγχόμενο χάος, αλλά και για την πολυπολικότητα, δηλαδή το δικαίωμα διαφορετικών πολιτισμών να χτίζουν τις δικές τους τάξεις, δηλαδή να ξεπερνούν το χάος με τις δικές τους μεθόδους. Έτσι, η Ρωσία πολεμά το Χάος του Νέου Κόσμου ακριβώς για την ίδια την αρχή της τάξης - όχι μόνο τη δική της, ρωσική, αλλά την τάξη ως τέτοια. Με άλλα λόγια, η Ρωσία επιδιώκει να υπερασπιστεί ακριβώς την παγκόσμια τάξη πραγμάτων, σε αντίθεση με τη δυτική ηγεμονία, που είναι η ηγεμονία του εσωτερικευμένου χάους, δηλαδή της παγκοσμιοποίησης.

Και ένα άλλο σημαντικό σημείο. Η ίδια η Ουκρανία είναι μια καθαρά χαοτική οντότητα. Και όχι μόνο τώρα - στην ιστορία της, η Ουκρανία είναι ένα έδαφος αναρχίας, μια ζώνη όπου επικρατούσε η «φυσική κατάσταση». Ουκρανικός ουκρανικός λύκος. Και ακόμη περισσότερο, είναι λύκος για Μοσχοβίτη ή Πολωνό. Η Ουκρανία είναι μια φυσική περιοχή αναρχικών ελεύθερων ανθρώπων, ένα συνεχές Πεδίο Πεζοπορίας, όπου οι εξατομικευμένες εμπρός αυτονομίες αναζητούν κέρδος ή περιπέτεια, χωρίς να δεσμεύονται από κανένα πλαίσιο. Η Ουκρανία είναι επίσης χάος, αηδιαστική, απάνθρωπη και παράλογη. Ανεξέλεγκτο και βαρύ. Χάος μανιασμένων γουρουνιών και των φιλενάδων τους.

Αυτά είναι τα γουρούνια Gardarin, στα οποία μπήκαν οι δαίμονες που εκδιώχθηκαν από τον Χριστό και όρμησαν στην άβυσσο. Η μοίρα της Ουκρανίας - ως ιδέα και έργο - καταλήγει σε αυτό το σύμβολο.

NWO - ο πόλεμος του πολυσηματικού χάους

Ως εκ τούτου, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι διαφορετικοί τύποι χάους συγκρούστηκαν μεταξύ της Ουκρανίας. Από τη μια πλευρά, το παγκόσμιο ελεγχόμενο χάος της Δύσης της νέας δημοκρατίας στήριξε και προσανατολίστηκε το ουκρανικό «χάος» στην αντιπαράθεσή τους με τη ρωσική τάξη .. Ναι, αυτή η εντολή εξακολουθεί να είναι μόνο μια υπόσχεση, μόνο μια ελπίδα. Αλλά η Ρωσία κατά καιρούς συμπεριφέρεται ακριβώς ως φορέας της. Μιλάμε για την Αυτοκρατορία και για την πολυπολικότητα και για τη μετωπική αντιπαράθεση με τη Δύση. Αλλά τις περισσότερες φορές αυτό το διάνυσμα ντύνεται με τη μορφή κυριαρχίας (ρεαλισμός), που κατέστησε δυνατή την NWO. Δεν πρέπει να παραβλέπουμε τη βαθιά διείσδυση της Δύσης στη ρωσική κοινωνία - το χάος στην ίδια τη Ρωσία έχει τη δική του σοβαρή υποστήριξη, η οποία υπονομεύει τον φορέα της Ρωσίας για πρωτοτυπία και διατήρηση της τάξης της. Η πέμπτη και η έκτη στήλη στη Ρωσία είναι υποστηρικτές του δυτικού χάους. Και οι δύο οξύνουν και αποσυνθέτουν τη βούληση του κράτους και του λαού για Νίκη στο NWO.

Επομένως, η Ρωσία στο NWO, όντας προτεραιότητα στην πλευρά της τάξης, μερικές φορές ενεργεί σύμφωνα με τους κανόνες του χάους, που επιβάλλονται τόσο από τη Δύση (New World Chaos), όσο και από τη φύση του ίδιου του εχθρού.

Ρωσικό χάος

Ρωσικό χάος. Είναι αυτός που πρέπει να κερδίσει δημιουργώντας το Ρωσικό Τάγμα

Και το τελευταίο. Η ρωσική κοινωνία έχει μέσα της μια χαοτική αρχή. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο χάος - ρωσικό χάος. Και αυτό το χάος έχει τα δικά του χαρακτηριστικά - τις δικές του δομές. Είναι το αντίθετο του Νέου Παγκόσμιου Χάους των φιλελεύθερων, γιατί δεν είναι ατομικιστικό και υλιστικό. Διαφέρει επίσης από το βαρύ, σαρκώδες, σωματοσαδιστικό χάος των Ουκρανών, το οποίο φυσικά γεννά βία, τρομοκρατία και παραβίαση όλων των κανόνων της ανθρωπότητας. Το ρωσικό χάος είναι ιδιαίτερο, έχει τον δικό του κώδικα. Και αυτός ο κώδικας δεν συμπίπτει καθόλου με το κράτος, είναι δομημένος σε πλήρη ανεξαρτησία από αυτό. Αυτό το ρωσικό χάος είναι πιο κοντά στο αυθεντικό ελληνικό - είναι ένα κενό μεταξύ Ουρανού και Γης, που δεν έχει ακόμη γεμίσει με τίποτα. Αυτό δεν είναι τόσο ένα μείγμα αντιμαχόμενων σπόρων πραγμάτων (όπως στον Οβίδιο), αλλά μια προσμονή για κάτι σπουδαίο - τη γέννηση της Αγάπης, την εκδήλωση της Ψυχής. Οι Ρώσοι είναι ένας λαός προετοιμασμένος για κάτι που δεν έχει ακόμη εκδηλωθεί πλήρως. Και είναι ακριβώς ένα τόσο ιδιαίτερο χάος, γεμάτο με μια νέα σκέψη και μια νέα πράξη, που ο ρωσικός λαός κουβαλάει μέσα του.

Για ένα τέτοιο ρωσικό χάος, το πλαίσιο του σύγχρονου ρωσικού κρατισμού είναι στενό και ακόμη και γελοίο. Κουβαλάει μέσα του τους κόκκους κάποιας αδιανόητης μεγάλης αδύνατης πραγματικότητας. Ρώσος χορευτής αστέρας.

Και το γεγονός ότι το NWO περιλαμβάνει όχι μόνο το κράτος, αλλά τον ίδιο τον ρωσικό λαό, κάνει τα πάντα ακόμη πιο περίπλοκα και πολύπλοκα. Η Δύση είναι χάος. Η Ουκρανία είναι χάος. Ο ρωσικός λαός είναι χάος. Η Δύση έχει τάξη στο παρελθόν, έχουμε τάξη στο μέλλον. Και αυτά τα στοιχεία τάξης αναμειγνύονται στη μάχη του χάους - θραύσματα της τάξης του παρελθόντος, στοιχεία του μέλλοντος, περιγράμματα εναλλακτικών λύσεων, αντικρουόμενες πτυχές έργων.

Δεν είναι περίεργο που το CBO φαίνεται τόσο χαοτικό. Αυτός είναι ο πόλεμος του χάους, με το χάος, για το χάος και ενάντια στο χάος.

Ρωσικό χάος. Είναι αυτός που πρέπει να κερδίσει δημιουργώντας το Ρωσικό Τάγμα.