Η ανθρώπινη κοινωνία είναι γερασμένη, τόσο γερασμένη που περνάει μοιραία σε αντιδράσεις νηπιακής αδυναμίας.. όπως οι ηλικιωμένοι που σιγά σιγά χάνουν την ικανότητα να κινούνται ελεύθερα, μέχρι που καθηλώνονται σε μια πολυθρόνα, περιμένοντας κάποιον να τους βοηθήσει για τις καθημερινές τους ανάγκες, που το μυαλό μπερδεύεται από μια όλο και ανερχόμενη άνοια, η μνήμη χάνεται..
Όπως τα μικρά παιδάκια στο σχολείο που η δασκάλα τα ρωτάει αν έπλυναν τα χεράκια κι εκείνα φωνάζουν χαρούμενα ναι… για να πάρουν ένα μεγάλο μπράβο, κοιτάζω αυτούς τους ανθρώπους που δεν περιμένουν τίποτα άλλο από ένα μπράβο που υπάκουσαν, και την επόμενη εντολή που πρέπει να εκτελέσουν.
Στην περίπτωση του μικρού παιδιού, οι καθοδηγητές είναι συγκεκριμένοι, οι γονείς.. οι δάσκαλοι… εδώ τώρα αντιμετωπίζουμε αμέτρητο αριθμό από προστάτες – καθοδηγητές… Έχει στηθεί ένα τεράστιο σκηνικό όπου εργάζονται πυρετωδώς κάθε λογής επιστήμονες και μη, για να καθοδηγήσουν το κουρασμένο – γερασμένο πλάσμα , στο δρόμο ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να ακολουθήσει.
Είναι τόσο σίγουροι για την πνευματική του κατάπτωση, που αρκεί να το απειλήσουν πως δεν θα έχει γλυκάκι αν δεν φάει όλο το φαΐ του. Νομίζω πως διασκεδάζουν αφάνταστα να παριστάνουν τους πατερούληδες. Σήμερα πρόστιμα για τους μην υπάκουους, αύριο μπορεί να γίνει όπως στο in time, να κλέβουν χρόνο ζωής αν δεν…
Η διαπίστωση όμως και η μη απειλητική διαμαρτυρία δεν αρκούν για να σπάσει το απόστημα. Το πρόβλημα είναι πως δεν μπορούμε να προτείνουμε ουσιαστικές λύσεις για την κοινωνία που θα γεννηθεί αύριο, μέσα από τις στάχτες του σήμερα. Κι αυτό γιατί είμαστε όλοι πιασμένοι στη φάκα, και οι έχοντες τα μυαλά χυλό.. κι εκείνοι που διατηρούν ακόμα την αντιληπτική ικανότητα.
Η αλλαγή για μια νέα ζωή, δεν μπορεί να γίνει με επιδιορθώσεις, πρέπει να καταρρεύσει όλο το απατηλό οικοδόμημα που κατοικεί κάθε ένας. Για να μπορέσει κάποιος να βγει σήμερα από τη φυλακή του, δεν αρκούν φαντασιώσεις χολυγοντιανού χαρακτήρα, παίρνω ένα χάπι και ξαφνικά γίνομαι υπερήρωας και τα βάζω με τα τέρατα. Αυτά είναι οι μικρές ταπεινές ικανοποιήσεις που το ίδιο το σύστημα προβάλει από τις οθόνες της φυλακής, για να ονειρεύονται την ελευθερία τους οι σκλάβοι.
Το χάπι που πρέπει να πάρει κάποιος είναι η αποφασιστικότητα του να ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙ την ελευθερία του, πληρώνοντας σίγουρα ένα μεγάλο προσωπικό κόστος, αφού αυτή υπάρχει ΕΞΩ από την κανονικότητα του και τις ανέσεις του. Το πρόβατο της ασφαλούς στάνης θα πρέπει να μεταμορφωθεί σε λύκο και να δημιουργήσει την αγέλη του και όχι ένα ακόμα κοπάδι.
Οι λύσεις που προβάλλονται αυτή τη στιγμή από διάφορες ομάδες, κινήματα, που φιλοδοξούν να βάλουν υποψηφιότητα για μια μεριδούλα στην υπάρχουσα τάξη των πραγμάτων, δεν ξεφεύγουν από τα όρια, παρά μόνο όσο χρειάζεται για να προσελκύσουν οπαδούς, χρήσιμους και αδύναμους να εκφράσουν δική τους άποψη. «Σερβίρονται» λύσεις του ποδαριού, χρωματισμένες με οργισμένες λέξεις, υποσχέσεις για τιμωρίες των ενόχων, απονομή δικαιοσύνης. Και που θα γίνουν όλα αυτά? Μέσα στο υπάρχον σύστημα? Επιδιορθώσεις? Μικρά αγγίγματα στην πέτσα του θηρίου?
Και αυτοί οι οπαδοί, οι αγανακτισμένοι, τι ζητούν? Να αλλάξουν την κατάσταση παραμένοντας οι ίδιοι στη θέση τους? Μια μάζα από αριθμούς, όπου η παραμικρή κίνηση καταγράφεται και συνδέεται με τραπεζικούς λογαριασμούς, εφορίες, βάσεις δεδομένων, όπου το υπάρχον καθεστώς μπορεί να εισπράττει, να αφαιρεί ή να προσθέτει όπως ακριβώς επιθυμεί χωρίς να ενδιαφέρεται τι προκαλεί, ποιος θα επιβιώσει ποιος όχι? Σε αυτή ακριβώς τη κατάσταση αναγνωρίζεται πόσο δυνατή είναι η φάκα. ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΦΗΝΟΥΝ ΕΠΙΛΟΓΕΣ. Τα ίδια τα παιδιά δεν ανήκουν στους γονείς, οι γονείς ΥΠΟΧΡΕΩΝΟΝΤΑΙ ΝΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ αν θέλουν να διατηρήσουν την ιδιότητα του κηδεμόνα.
Οι εργαζόμενοι ΥΠΟΧΡΕΩΝΟΝΤΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΤΙΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ αν θέλουν να διατηρήσουν τη θέση τους.
Φτάσαμε στο σημείο, συμπολίτες σε παραλήρημα, να απαιτούν τιμωρία για όσους δεν υπακούν. Να θεωρούν δίκαιο ασθενείς να μην νοσηλεύονται γιατί δεν υπάκουσαν, άνθρωποι να φυλακιστούν γιατί δεν υπάκουσαν. Γεμίσαμε χαφιέδες που λειτουργούν με ζήλο χωρίς καν να τους αναγκάσει κάποιος.
Πιστεύω πως σε μια πρώτη φάση, η φύση η ίδια θα δείξει την οργή της για την Ύβρι που συμβαίνει. Ισως δούμε καταστροφές πρωτόγνωρες και πολύ οδυνηρές. Και τα αποτελέσματα του εγκλήματος θα είναι ορατά ακόμα και για τους πιο ανόητους.
Ο κόσμος όπως θα προκύψει μετά από το τέλος αυτού του πολέμου, θα χρειαστεί ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ που θα οργανώσουν κοινότητες με νέους κανόνες αντίληψης. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει ΗΔΗ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΝ να ετοιμάζονται, να καταθέτουν τις προτάσεις, να μετρηθούν, να ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΝ πως μπορούν να εργαστούν για ένα εντελώς νέο όραμα, αφήνοντας τις ΑΝΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΒΟΛΕΜΑ της σημερινής κανονικότητας.
Οι καιροί που έρχονται απαιτούν ΘΥΣΙΕΣ. Πόσοι είναι διατεθειμένοι να προχωρήσουν?
ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΧΑΠΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟΠΑΡΑΔΟΤΟ. ΤΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, ΟΤΑΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΑΒΟΣ, ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΜΕ ΟΠΟΙΟ ΚΟΣΤΟΣ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΟΥ.
http://fantastikeskatastaseis.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου