Μ’ αυτά και μ’ αυτά, από τότε που ξέσπασε αυτή η ιστορία με τον κορωνοϊό, έχει ξεκινήσει μια κανονικότατη “Μεγάλη Επανεκκίνηση” (Great Reset) και στον χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Με εκπληκτική, ασύλληπτη ταχύτητα αμφισβητούνται/αποδομούνται (ή “αποκαθηλώνονται”, για να χρησιμοποιήσουμε μια πιο εκκλησιαστική ορολογία) ένα σωρό πτυχές της εκκλησιαστικής ζωής και πίστης, σε μια έκρηξη προβαλλόμενου ορθολογισμού. Η ειρωνεία είναι ότι σ’ αυτή την… ευγενή άμιλλα τής fast track αποδόμησης πρωταγωνιστούν άνθρωποι της… Εκκλησίας, πάσης ιδιότητος και παντός βαθμού! Μητροπολίτες εναντίον μητροπολιτών, ιερείς εναντίον ιερέων, θεολόγοι εναντίον θεολόγων, Σύνοδοι που δεν συγκαλούνται (σε μία μάλιστα περίπτωση, αυτό έγινε παρά τη σχετική πρόβλεψη του… νόμου, παρακαλώ, του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος, που ορίζει ότι κάθε Οκτώβριο πρέπει να συγκαλείται η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας [ΙΣΙ], η “ολομέλεια” δηλ. των μητροπολιτών της Εκκλησίας της Ελλάδος), και γενικώς όλοι εναντίον όλων… «Αναμενόμενο», θα πει κανείς, «μαθημένα τα βουνά απ’ τα χιόνια…». «Αναμενόμενο;», θα απορήσει κάποιος άλλος. Ναι, από κάποια άποψη όντως αναμενόμενο, αφού στην Εκκλησία πάντα υπήρχε μια… αδελφική τάση (σε πεισματική αντίθεση προς την επιθυμία Εκείνου, στο όνομα του Οποίου υποτίθεται πως γίνονται οι όποιες ενέργειές μας) να αλληλοφαγωνόμαστε και να αλληλοσφαζόμαστε, αφού πρώτα έχουμε φροντίσει να διαιρεθούμε σε μερίδες, παρατάξεις και ομαδούλες…
Αλλά εδώ δεν πρόκειται απλώς για κάτι τέτοιο, καθώς έχει κανείς την ισχυρή αίσθηση ότι δεν έχουμε να κάνουμε για μία ακόμη από τις συνήθεις διαιρέσεις και αντιπαλότητες στο τάλαν σώμα της Εκκλησίας (γι’ αυτό ακριβώς και μιλήσαμε πιο πάνω για “Μεγάλη Επανεκκίνηση” στον χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας). Εδώ και μήνες, ειδικότερα, σαν να ήταν έτοιμοι από καιρό και περίμεναν απλώς την κατάλληλη θρυαλλίδα για τα περαιτέρω, βλέπουμε ένα σωρό κινούμενους στον εκκλησιαστικό χώρο να (συμπερι)φέρονται με έναν αρκετά παράξενο τρόπο (χρησιμοποιώ την ηπιότερη δυνατή φρασεολογία): Παραμονεύουν για να βρουν και το παραμικρό που θα μπορούσε να πλήξει, μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, ό,τι παραδόθηκε από γενιά σε γενιά μέσα στην Εκκλησία, παρατηρούν “πολύ σχολαστικά” εν είδει εκκλησιαστικού ληξίαρχου ποιος επίσκοπος ή ιερέας πέθανε την περίοδο του κορωνοϊού, ώστε να του καταλογίσουν ανευθυνότητα και σκανδαλώδη παράλειψη της τήρησης των μέτρων, με το αποτέλεσμα μιας τέτοιας επιπόλαιης συμπεριφοράς του να αποβαίνει εις βάρος τόσο του ιδίου όσο και του ποιμνίου του (από την αρχή του κορωνοϊού είχα πει χαρακτηριστικά ότι… απαγορεύεται πλέον αυστηρά να “μετατεθεί” κάποιος κληρικός εις την "άνω Ιερουσαλήμ", καθώς θα κατηγορηθεί αμέσως ότι κάτι δεν έκανε καλά στην "επίγειο Ιερουσαλήμ", οπότε οφείλουν όλοι οι κληρικοί να παραμείνουν εσαεί… αθάνατοι!), και γενικώς “είναι στην τσίτα” για κριτική, για αμφισβήτηση, για υπονόμευση, για επίθεση, με συστηματικότητα και αρτιότητα τέτοια που δεν θα την άγγιζε ούτε στα καλύτερα όνειρά του ακόμη και ο ίδιος ο Καίσαρας...
Μόνιμο τροπάρι, εκτός των άλλων, σ’ αυτή την πρωτοφανή και ανερμήνευτη για τον απλό άνθρωπο συμπεριφορά (ακόμα και άνθρωποι που δεν έχουν ιδιαίτερες παρτίδες με την Εκκλησία αλλά διαθέτουν τη στοιχειώδη λογική, έχουν μείνει με το στόμα ανοιχτό μ’ αυτά που βλέπουν…) είναι η γνωστή ρήση του απ. Παύλου στον Άρειο Πάγο «ὁ Θεὸς οὐκ ἐν χειροποιήτοις ναοῖς κατοικεῖ» (άρα τι τις θέλουμε τις εκκλησίες ανοιχτές; – με τη λέξη “ανοιχτές” κάποια στιγμή να εξοβελίζεται… Πώς και δεν το ’χαν σκεφτεί οι χριστιανοί αυτό το τόσο απλό 2.000 χρόνια τώρα, βρε παιδί μου; Μα ντιπ μυαλό δεν είχαν οι… αθεόφοβοι και ανάλγητοι μπροστά στον κίνδυνο μεταδοτικών ασθενειών; – που πάντα υπήρχαν φυσικά, και μάλιστα πολύ πιο θανατηφόρες, και δεν… ανακαλύφθηκαν βέβαια τώρα. Αφού λοιπόν μια χαρά τα καταφέρνουμε και στην “κατ’ οίκον εκκλησία” μας, τι τα θέλουμε τα πολλά-πολλά; Κι αφού βολευόμαστε στο σπιτάκι μας με τη “γενική ιερωσύνη”, τι τη θέλουμε την “ειδική ιερωσύνη”, δηλ. τους παπάδες; «Μα, ρε μεγάλε», θα διαμαρτυρηθεί κανείς αμέσως, «όλα αυτά τα μέτρα είναι προσωρινά, πού ζεις;». Α, καλά, εντάξει, στη χώρα τού «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού», που τώρα το κάναμε και.. παγκόσμια εξαγωγή, ησύχασα με τη διαβεβαίωση αυτή, ανακουφίστηκα, ήρθα στα ίσια μου... Ουφ! Αυτά να μου λέτε, να παρηγοριέμαι! Κάτι μεταλλάξεις βέβαια που ήδη εμφανίστηκαν και δεν καλύπτονται από τα υπάρχοντα εμβόλια –για να μη μιλήσουμε για το τρίτο κύμα του… τρέχοντος κορωνοϊού, που αναμένεται– δεν έχουν καμία μα καμία σημασία…). Μετά απ’ αυτά, που ενδεικτικά απαριθμήσαμε, δεν θα ήταν καθόλου υπερβολή αν έλεγε κανείς ότι ο πρώτος διδάξας Ηρόστρατος ωχριά μπροστά στη μεταμοντέρνα σούπερ βελτιωμένη εκδοχή του (ή μάλλον, για να είμαστε στο πνεύμα της εποχής, καινοτόμο μετάλλαξή του)!
Τελευταίο (παρά)δειγμα της ασυγκράτητης αυτής ολομέτωπης ενδοεκκλησιαστικής επίθεσης είναι η, με μπόλικη ειρωνεία σερβιρισμένη, αμφισβήτηση της ανάγκης του κόσμου για εκκλησιασμό τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά και τα Φώτα που μας πέρασαν, με τη ρητή μομφή ότι αυτός ο (τριπλός) εκκλησιασμός (θα) ευθύνεται για την (προεξοφλημένη, παμβέβαιη!!!) έκρηξη των κρουσμάτων που είναι προ των πυλών… Επ’ αυτού, δύο-τρία βασικά θα μπορούσε να πει κανείς σχολιάζοντας:
1) Επί δύο σχεδόν μήνες ξεγυρισμένης καραντίνας ΠΡΙΝ τα Χριστούγεννα, τα κρούσματα, οι θάνατοι κ.λπ. ήταν στα ύψη. Τότε τι γινόταν; Έφταιγαν πάλι οι (κλειστές) εκκλησίες, που, είτε κλειστές είτε ανοιχτές, έχουν το… αποκλειστικό προνόμιο… φιλοξενίας του ιού; (Τέτοιον… έρωτα ενός ιού ειδικά προς την Εκκλησία δεν έχουμε ξαναματαδεί!). Γιατί δεν μας εξηγεί κανείς πού οφείλονταν ΤΟΤΕ, προ Χριστουγέννων, όλα αυτά; Τους ενδοεκκλησιαστικούς τιμητές δεν τους απασχόλησε ποτέ αυτό το ερώτημα; Εκτός κοινωνίας ζουν; Γιατί δεν το εξέφρασαν; Μόνο το πώς θα τεθεί στο στόχαστρο η Εκκλησία τούς απασχολεί και όλα τ’ άλλα είναι αδιάφορα γι’ αυτούς; Γιατί τέτοια επιλεκτική ενασχόληση με την πραγματικότητα;
2) Πού είναι πιο (υπερπολλαπλάσια) πιθανό να διακινείται ο… mr. covid: στους ναούς, που ανοίξανε τρεις φορές όλες κι όλες για λίγες ώρες, ή στα ΜΜΜ, όπου είναι ο ένας πάνω στον άλλον σαν τις σαρδέλες στην κονσέρβα; – για να αναφέρουμε ένα από τα πολλά σημεία καθημερινού συνωστισμού και συγχρωτισμού…
3) Ήδη πέρασαν δύο εβδομάδες από τα Χριστούγεννα. Αν ήταν να εκδηλωθεί κάποιο κρούσμα από τον εκκλησιασμό εκείνης της μέρας, θα έπρεπε να έχει πλέον εκδηλωθεί. Κάθε λογικός άνθρωπος τι θα έλεγε να γίνει; Μα ιχνηλάτηση, φυσικά! Ε, έγινε λοιπόν; Τι αποτελέσματα υπήρξαν; Γιατί δεν μας (τα) λένε; Γιατί σε όλες τις άλλες περιπτώσεις ανακοινώνεται η ιχνηλάτηση και όχι τώρα; Ό,τι τέλος πάντων έχουν να πουν (πικρό, γλυκό, ό,τι τέλος πάντων) ας μας το πουν, να τελειώνουμε. Προς τι η σιωπή; Τι εξυπηρετεί; Να εκλάβουμε τη σιωπή ως μη ύπαρξη (ή ύπαρξη ελάχιστων) κρουσμάτων, που δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τον σχετικό (δημοσιογραφικό, αλλά και ενδοεκκλησιαστικό)… σαματά; Επίσης, και οι πρώτες περιπτώσεις κρουσμάτων από τον εκκλησιασμό της Πρωτοχρονιάς δεν θα έπρεπε ήδη να έχουν κάνει την εμφάνισή τους; Υπάρχουν τέτοιες ή όχι; Γιατί οι ενδοεκκλησιαστικοί… εισαγγελείς (εφάμιλλοι γνωστών τηλεοπτικών εισαγγελέων) δεν ζητούν απαντήσεις στα αυτονόητα και εύλογα αυτά ερωτήματα; Και, για να προλάβουμε από τώρα την ένσταση ότι σε πολλές περιπτώσεις οι αριθμητικοί περιορισμοί δεν τηρήθηκαν, όπως έχει υποστηριχθεί από κάποιους στο fb, αυτό, αν ισχύει, είναι επιχείρημα για το αντίθετο: αν δηλ. παρά τη μη τήρηση, όπου αυτό έγινε, των αριθμητικών περιορισμών (50 στους μητροπολιτικούς ναούς, 25 στους άλλους ναούς) δεν προέκυψαν κρούσματα, αυτό σημαίνει ότι ο αριθμός των 50/25 ήταν τελικά κατά πολύ υποδεέστερος της πραγματικής δυνατότητας υποδοχής πιστών και θα πρέπει να αναθεωρηθεί προς τα πάνω. Ξέρω ότι μερικοί ήδη θα δυσανασχετούν μ’ αυτά που τώρα διαβάζουν, αλλά η λογική (η προϋπόθεση κάθε επιστήμης) έτσι δουλεύει, τι να κάνουμε; Επιλεκτική επίκληση της λογικής θα κάνουμε, μόνο όποτε θέλουμε να εξαπολύσουμε την… αδελφική, χριστιανική επιθεσούλα μας; Ένα είναι βέβαιο: Αν τελικά δεν προκύψουν άξια λόγου κρούσματα από τους (σε πανελλαδικό επίπεδο, υπενθυμίζω) εκκλησιασμούς Χριστουγέννων, Πρωτοχρονιάς και Φώτων, τότε κάθε σκέψη για κλειστές εκκλησίες Μεγαλοβδομαδιάτικα και Πάσχα θα πρέπει από τώρα να βρει τη θέση της στον κάλαθο των αχρήστων…
Στο πνεύμα της ανάρτησης, το τραγούδι «Αν ξανακατεβείς, Χριστέ, στη γη μας», από τον Γιώργο Πολυχρονιάδη, με πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1979 (άνευ περαιτέρω σχολίων…):
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου