150 χρόνια Γερμανία!
Σαν σήμερα, στις 18 Ιανουαρίου 1871, κι ενώ ακόμα διαρκούσε ο γαλλογερμανικός πόλεμος, ιδρύεται στο ανάκτορο των Βερσαλλιών το Δεύτερο Γερμανικό Ράιχ, με «αρχιτέκτονα» τον πρωθυπουργό της Πρωσίας Όττο φον Βίσμαρκ. «Έναν από τους μεγαλύτερους πολιτικούς άνδρες του γερμανικού λαού» (Βίλλυ Μπραντ), που είχε την τιμή να έχει στη Γερμανία τα περισσότερα από οποιονδήποτε άλλον μνημεία και αγάλματα (περίπου 700).
Εντούτοις, μια απέραντη σιωπή πλανάται σήμερα πάνω από την μερκελική Γερμανία γι αυτήν την σημαντική επέτειο της γέννησης του σύγχρονου γερμανικού έθνους κράτους, η οποία δεν αξίζει ούτε καν της έκδοσης ενός επετειακού γραμματοσήμου.
Είναι σαν να ξεχάστηκε η τεράστια δυναμική που απέκτησαν τότε στην ενωμένη Γερμανία η ανθούσα οικονομία, η σύγχρονη διοίκηση, οι επιστήμες, ο πολιτισμός, οι τέχνες, οι κοινωνικές κατακτήσεις - καθ΄ οδόν μάλιστα προς την συνταγματική μοναρχία μ΄ ένα ισχυρό εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα - προκαλώντας μεγάλη ανησυχία στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά έθνη.
Μέσα σ΄ ένα κλίμα «συλλογικής ευθύνης» για τους δύο αιματηρούς παγκόσμιους πολέμους και κατά συνέπεια την ηθική πτώχευση της Γερμανίας και μέσα σ΄ ένα «πνεύμα εποχής» όπου δεσπόζει το αεθνικό «ιδεώδες» της γενιάς του ΄68, οι περισσότεροι Γερμανοί έχουν σήμερα διφορούμενα έως και αρνητικα συναισθήματα για την ιστορία τους και τη δημιουργία του σύγχρονου γερμανικού έθνους – κράτους. Δεν θέλουν σημαίες, δεν θέλουν εθνικό ύμνο, δεν θέλουν καν τη λέξη «γερμανικός». Άλλωστε το 25% των κατοίκων της Γερμανίας έχουν πλέον «μεταναστευτικό υπόβαθρο» και το ποσοστό αυτό συνεχώς αυξάνει.
Για πολλούς Γερμανούς το Δεύτερο Ράιχ και ο «Βιλχελμινισμός» ήταν απλά ένας «μιλιταρισμός» με ισχυρούς γαιοκτήμονες που προετοίμασε το ναζιστικό Τρίτο Ράιχ. Βλέποντας παντού μια «κρατική συνέχεια» από τον Βίσμαρκ στον Χίτλερ, πολλοί Γερμανοί, και ιδιαίτερα η γερμανική ελίτ, θα προτιμούσαν η γερμανική ιστορία να ξεκινούσε το 1949, σαν ένα κυριολεκτικά «ουρανοκατέβατο» δώρο από τους προστάτες τους Αμερικανούς.
Φαίνεται για μια ακόμη φορά όμως ότι στην παγκοσμιοποιημένη «κοινωνία των πολιτών» και εν μέσω της τυραννίας της ορθοπολιτικής, η Ιστορία έχει σημασία μόνο αν συμβαδίζει με το «πνεύμα της εποχής» μας όπου τα οικονομικά συμφέροντα είναι ο νέος εθνικισμός. Μιας εποχής όπου έννοιες όπως λαός, έθνος, ιστορία, παράδοση, πατρίδα ανήκουν πλέον στην σφαίρα του πολιτικά μη ορθού, γι αυτό και εξοβελιστέα. Γι΄ αυτό και ο ιστορικός αναλφαβητισμός που περνά πρωτίστως μέσα από την σχολική εκπαίδευση αποτελεί μια από τις πρώτες έγνοιες των παγκοσμιοποιημένων ελίτ και των δημοσιογραφικών τους θεραπαινίδων. Γεγονός είναι πάντως ότι η αποκαθήλωση του Πρώσου «σιδηρού καγκελαρίου» Βίσμαρκ γίνεται στην εποχή μιας «σιδηράς καγκελαρίου» Μέρκελ που «ανδρώθηκε» πολιτικά σε μια Λαϊκή Δημοκρατία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου