Γιατί και πως ο Δαρβινισμός είναι μια από τις ρίζες της απόλυτης υποτέλειας του ανθρώπου στον ολοκληρωτισμό:
(Η εποχή της επιστημονικής δικτατορίας και η σχέση του απάνθρωπου Δαρβινισμού με το απάνθρωπο και ανελεύθερο Κράτος κεντρικής διαχείρισης και τα αποτρόπαια εγκλήματά του.)
Σύμφωνα με κάθε διανοούμενο υπέρ της κεντρικής διαχείρισης των πάντων, η ανθρωπότητα βρίσκεται συνεχώς και παραδόξως στο ίδιο ακριβώς κοινό σημείο: Βρίσκεται σε ένα εντελώς νέο πεδίο των κοινωνικών σχέσεων, και άρα μια σπιθαμή πριν την επανάσταση που θα τα αλλάξει όλα. Στην πραγματικότητα, εκείνο που προσδιορίζει την επιστημολογική προέλευση τέτοιων κοινωνικών μοντέλων, δεν είναι κάποιοι ευγενείς πόθοι τους οποίους κηρρύτουν, αλλά η επιθυμία αρπαγής της εξουσίας και η αντικατάστασή της με τους καθ ημάς, από την ομάδα μας.
Οι πρωτεργάτες κάθε επαναστατικής φιλοσοφίας από τον 18ο αιώνα μέχρι και σήμερα, στηρίζονται στο ψευδοεπιστημονικό ιδεολόγημα ότι το κλειδί για τη διάγνωση και τη θεραπεία των δεινών της ανθρωπότητας έγκειται στην αντικειμενική κατανόηση των φυσιολογικών πραγματικοτήτων που κρύβονται πίσω από κάθε σκέψη και συναίσθημα. Κάτω από αυτή την θεώρηση, δεν είναι και πολύ εκπληκτικό να βλέπουμε τα καλέσματα που κάνουν στην ομάδα ή υποτιθέμενη τάξη της επιλογής τους να συνειδητοποιήσουν την θέση τους μέσα σε ακριβώς αυτή την ομάδα ή τάξη. Μέσα σε αυτήν ακριβώς την φιλοσοφία διαμορφώθηκαν όλες οι κολεκτιβιστικές ερμηνείες της διακυβέρνησης, ως λογικά αποκυήματα της υποτιθέμενης "επιστημονικής" αντιμετώπισης της κοινωνίας, σαν να ήταν άψυχο αντικείμενο προς διαχείριση από κάποιους που ανέθεσαν στον εαυτό τους, το δύσκολο αυτό έργο. Έτσι ακριβώς έχουμε τις γνωστές περιγραφές των συστημάτων του «επιστημονικού σοσιαλισμού» του Μαρξ ή τον άκρατο επιστημονισμό άλλων κολεκτιβιστικών καθεστώτων που αναπόφευκτα απορρέουν από το ιδεολόγημα αυτό.
Βασιζόμενη στον άκρατο επιστημονισμό, καθώς και την εγκαθίδρυση με αυξανόμενο ρυθμό της νιχιλιστικής ιδέας ότι ο άνθρωπος όπως και το υπόλοιπο σύμπαν δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα απλό ντετερμινιστικό φαινόμενο και στερείται οποιασδήποτε αξίας και νοήματος, η υπόθεση ότι η επιστημονική μέθοδος θα μπορούσε να επιβληθεί στο κοινωνικό σώμα καθώς και στο ατομικό κυριολεκτικό σώμα ακόμη και με την βία, έγινε αποδεκτή. Στην συνέχεια, ως αποκύημα του ιδεολογήματος της φυσιολογικής επιστημονικής εξουσίας, αναπτύχθηκε και ή «φυσιολογική» ερμηνεία του κράτους. Σύμφωνα με αυτή την ερμηνεία, η κοινωνία θα μπορούσε να αναλυθεί με βάση τα φυσιολογικά συστατικά της: τις τάξεις. Αυτή ακριβώς η ανάλυση της λειτουργικής τάξης προκάλεσε στην συνέχεια και την ερμηνεία των οικονομικών τάξεων από τον Μαρξ. Την συνέχεια την ξέρουμε όλοι. Άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου και είχαμε την ουσιαστική κατάργηση κάθε ανθρώπινου δικαιώματος, πάνω από τα οποία έπρεπε πλέον να εγκατασταθεί ο επιστημονικός ιδεολογισμός της κεντρικής διαχείρισης των πάντων.
Σήμερα, ο ριζοσπαστικός εμπειρισμός παρέχει την επιστημολογική βάση για όλες τις σύγχρονες μορφές επιστημονικού ολοκληρωτισμού οι οποίες πλέον όχι απλά μπορούν αν έτσι το επιθυμούν να καταργούν κάθε ελευθερία στους ανθρώπους, αλλά οφείλουν να πράξουν το επιστημονικό, ακόμη και αν αυτό απαιτεί ολοκληρωτική πάταξη της ανθρωπότητας. Ο ιδεολογικός επιστημονισμός κατάφερε ουσιαστικά να κάνει αυτό που κανένα άλλο ανθρώπινο οικοδόμημα δεν κατάφερε: Να εκλογικεύσει οποιοδήποτε επίπεδο χειραγώγησης και κολεκτιβιστικής εκμετάλλευσης του συνόλου της ανθρωπότητας - ακόμη και το πιο σκληρό και απάνθρωπο επίπεδο, αρκεί να υπάρχει επιστημονική ανάγκη γι αυτό.
Η ψυχολογία του Κράτους επιστημονικής κεντρικής διαχείρισης των πάντων υπό τις εμπειρικές επιστήμες επανατοποθέτησε τον άνθρωπο στη βέλτιστη δυνατή θέση, όπως δηλαδή θέλει να τον βλέπει αυτό. Κάθε άλλη θεώρηση του ανθρώπου είναι σπατάλη ενέργειας και άσκοπες συζητήσεις, εφ όσον ο σκοπός της πνευματικής ελίτ που εκφράζει το επιστημονικό όραμα, δεν εκπληρούνται. Αυτό που έχει σημασία τώρα για τις ελίτ αυτές, αυτό που είναι το αποκλειστικό κριτήριο και μέτρο του ανθρώπου, είναι μόνον οι ενέργειες του, και το μέτρο στο οποίο παράγουν πραγματικά αποτελέσματα, στο πλαίσιο πάντα του στόχου.
Εκτός βέβαια από το ολέθριο έγκλημα των επιστημονικών ιδεολογιών, που είναι να βλέπουν τον άνθρωπο-άτομο απλά ως μέσο κατάκτησης στόχων και τίποτα παραπάνω, η συγκεκριμένη μεθοδολογία του επιστημονισμού κατέστρεψε την αύξηση της κατανόησης, υπέρ της ρεαλιστικής εφαρμογής κάποιων υποκειμενικά επιλεγμένων στόχων. Σε μια οξύμωρη κίνηση του δηλαδή, ο επιστημονισμός σκοπεύει στην καταρράκωση της επιστήμης και την περαιτέρω υποβίβαση της, εν όσω υποτίθεται ότι στηρίζεται πάνω σε αυτήν.
Για να δώσει ένα αντιστάθμισμα στον ακόρεστο νιχιλισμό που τον διακατέχει, ο επιστημονικός ολοκληρωτισμός εισήγαγε διάφορα ενδιαφέροντά που απασχολούν τις μάζες στο γνωστικό του ρεπερτόριο, έτσι ώστε να ξεγελά τους αδαείς δημιουργώντας την εντύπωση ότι ενδιαφέρεται αυθεντικά για την ανθρώπινη κατάσταση ολιστικά, κι όχι μόνο πρακτικά σε ότι έχει σχέση με τος στόχους του που έχουν να κάνουν με την διαιώνιση της εξουσίας που έιτε ήδη κρατά είτε θα καταλάβει «λίαν συντόμως». Έτσι, θα εκφράσει για παράδειγμα ότι ενδιαφέρεται για την ψυχολογία του ανθρώπου γενικά και αόριστα, όταν στην πραγματικότητα ενδιαφέρεται για τις αλήθειες που αφορούν την ανθρώπινη ψυχή μόνο στο μέτρο που η αλήθεια αυτή παρήγαγε αποτελέσματα. Παρομοίως, θα προσποιηθεί ότι ενδιαφέρεται για την τέχνη γενικά, όταν ουσιαστικά το μόνο που τον απασχολεί είναι το πως θα την επιστρατεύσει για να υλοποιήσει τους στόχους του, και ούτω καθ εξής...
Οι φυσικές επιστήμες για τον επιστημονικό ολοκληρωτισμό, δεν είναι πλέον ένα μέσο κατανόησης της φύσης, όσο είναι ένα μέσο για τον έλεγχο της. Η επιστήμη δεν αφορά πλέον τη γνώση αλλά είναι μορφή άσκησης της εξουσίας. Η νέα επιστήμη της ψυχολογίας, όπως σχεδιάστηκε από τους θεωρητικούς του «κινήματος», είναι ένας τρόπος ελέγχου του ανθρώπινου νου. Οι αρχιτέκτονες του κρατισμού του εικοστού αιώνα έχουν μόνο έναν σκοπό, κι αυτός είναι ο απόλυτος έλεγχος, κοινωνικός, οικονομικός, ψυχολογικός, πνευματικός και φυσικός.
Ο επιστημονικός ολοκληρωτισμός δεν ενδιαφέρεται, ούτε έχει κάποια αρνητική ή θετική άποψη για τις ιδεολογίες καθ εαυτού. Δεν τον απασχολούν τα πιο δίκαια οικονομικά συστήματα, η ευημερία της κοινωνίας και παρεμφερή θέματα, όπως νομίζουν οι αφελείς. Τα εκφράζει μεν, έστω στην γνωστή λανθασμένη τους μορφή, ασχολείται με αυτά στον δημόσιο χώρο και διάλογο, αλλά αυτό είναι απλά μέρος μιας ρητορικής, ή αλλιώς, απλές συσκευές τις οποίες επικαλούνται και χρησιμοποιούν οι κοινωνικοί μηχανικοί τους πολιτικού προσωπικού του επιστημονικού ολοκληρωτισμού για να χειραγωγούν τις μάζες.
Ο επιστημονικός ολοκληρωτισμός, ως πραγματιστική καθαρά υλιστική μεθοδολογία που ουσιαστικά δεν ενδιαφέρεται για τον Άνθρωπο εκτός αν αυτό το ενδιαφέρον πληροί τος σκοπούς του, δεν έχει κανένα πρόβλημα, ηθικό, πρακτικό ή άλλο, να είναι ένας πολιτειακός χαμαιλέοντας. Αυτό μπορεί να γίνει κατανοητό αν γνωρίζει κανείς ότι σκοπός του δεν είναι τα προτάγματα που διατηρεί και διακηρύττει συνεχώς - αυτά είναι όπως είπαμε, μέσα κι όχι σκοποί - αλλά η κατάκτηση της εξουσίας και η διατήρηση συγκεκριμένης κάστας ανθρώπων σε αυτή την εξουσία και η απομύζηση αυτής για τους προσωπικούς τους λόγους.
Συναφώς, δεν μπορεί να εκπλήσσει κανέναν το γεγονός ότι πρακτικά όλες οι υποτιθέμενες φιλελεύθερες κυβερνήσεις συνεχώς επιβάλουν μανιωδώς καταστροφικές, ανελεύθερες και αντιλαϊκές κρατικιστικές πολιτικές που θα ζήλευε ακόμη και ο Κιμ Γιόνγ Ουν ή ο Μαδούρο, οι οποίες προωθούνται ως κοινωνικές πολιτικές. Αυτό γίνεται, διότι ουσιαστικά δεν είναι ούτε φιλελεύθερες, ούτε προφανώς ακόλουθοι κάποιας από τις ιδεολογίες που προορίζονται αποκλειστικά για κατανάλωση από τις μάζες. Παρομοίως, ο πρώην πρόεδρος του Σοσιαλιστικού Προεδρικού Σώματος των ΗΠΑ, Norman Thomas, δήλωσε: "Ο αμερικανικός λαός δεν θα υιοθετήσει ποτέ εν γνώσει του σοσιαλισμού. Αλλά, υπό το όνομα του «φιλελευθερισμού», θα υιοθετήσουν κάθε κομμάτι του σοσιαλιστικού προγράμματος, μέχρις ότου η Αμερική θα γίνει ένα σοσιαλιστικό έθνος, χωρίς να γνωρίζει πώς συνέβη ». Όλα αυτά τα παραδείγματα και πολλά που μπορεί κανείς να βρεί στον σημερινό κόσμο, είναι ουσιαστικά εκφράσεις του ίδιου δόγματος, ότι κάποιοι «επιστήμονες» πρέπει να έχουν την διαχείριση των πάντων στα χέρια τους...
Η ψυχολογία του υλιστικού κρατισμού υποσχέθηκε να προμηθεύσει τους υπηρέτες του που τον επανδρώνουν με τα ψυχο-γνωστικά χειρουργικά εργαλεία για την ανάλυση της «ανθρώπινης ψυχής». Με τη σειρά της, η υλιστική αυτή ψυχολογία είναι, σε μεγάλο βαθμό, ενημερωμένη από μια προηγούμενη επίσης υποτιθέμενη «επιστημονική» θεωρία: Τον Δαρβινισμό. Όπως και οι επίδοξοι αιώνιοι δικτάτορες του επιστημονικού ολοκληρωτισμού, έτσι και ο Charles Darwin «υλιστικοποίησε» όλα τα πνευματικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου μέσα στα περιθώρια της βιολογίας του, την οποία βέβαια δεν καταλάβαινε ο ίδιος πέρα από το πιο βασικό της επίπεδο στην καλύτερη περίπτωση, περιορίζοντάς τον αποκλειστικά στην περιγραφική κατηγορία της ζωώδους ψυχολογίας που έχουν όλα τα έμβια όντα.
Εξετάζοντας αυτή την υλιστική τάση, μπορούμε να πούμε με αρκετή σιγουριά ότι ο Δαρβίνος, χρησιμοποιώντας δογματισμό που θα ζήλευαν και οι πιο πονηροί ιδρυτές ψευτοθρησκειών, συρρίκνωσε τη σκέψη περί της συμπεριφοράς του ανθρώπου στην εγκεφαλική δομή στο επίπεδο νηπιαγωγείου, περιγράφοντας μια παιδιάστικη θεώρησή η οποία ανέθετε συγκεκριμένες συμπεριφορές σε εξαιρετικά χοντροκομμένα κομμάτια του εγκεφάλου του. Είναι πραγματικά απορρίας άξιο, το πως διάφοροι νευροβιολόγοι και άλλοι επιστήμονες που κατέχουν αν μη τι άλλο κάποιο εξαιρετικά ανώτερο επίπεδο κατανόησης, σέβονται την ολοκληρωτικά ανύπαρκτη γνωστική
(ή άλλη) προσφορά του εν λόγω κρετίνου.
Ασχέτως αν ο Δαρβίνος λοιπόν, επέδειξε τόσο αποτελεσματικά την απόλυτή του άγνοια και ολοκληρωτική απουσία επιστημονικής σκέψης του, οι επίδοξοι δικτάτορες του υλιστικού κρατισμού, αποδέχθηκαν την οπτική του γωνία, διότι θα εξυπηρετούσε πολύ καλά τα σχέδιά τους. Το αποτέλεσμα αυτού του συνδυασμού ήταν η επιστημονικοποίηση του απόλυτου ρατσισμού, όχι μόνο στο επίπεδο της φυλής, αλλά και στο επίπεδο άλλων κοινωνικών γνωρισμάτων του ανθρώπου. Γι αυτούς, πραγματικά και χειροπιαστά οι αμαρτίες γονέων θα παιδέψουν τα τέκνα... με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Γι αυτούς, οι επιθυμίες είναι συνέπεια της νευρικής οργάνωσης - που εξελίσσεται κάτω από τις συνθήκες και την εκπαίδευση στην κοινωνία. Άρα, η αντικοινωνική συμπεριφορά μπορεί να κληρονομηθεί, αφού είναι μέρος της φυσικής εξέλιξης. Και άρα, εφ όσον δεν υπάρχει κάποιος ηθικός φραγμός και σύμφωνα με εξαιρετικά πρακτικούς κανόνες, κάθε παρεκτρτέπον αντιδραστικό μέλος της κοινωνίας, θα υποστεί της συνέπειές της μη συμμόρφωσής του...
Εδώ ακριβώς, δηλαδή στην καταραμένη θεωρία του κοινωνικού δαρβινισμού, εδράζεται το σκεπτικό της κοινωνικής μηχανικής, όπως την απεργάζεται κάθε επιστημονικό ολοκληρωτικό καθεστώς προς υλοποίηση. Οι βλακώδεις μεν, αλλά βολικοί δε ισχυρισμοί του Δαρβίνου παρείχαν επιτέλους την πολυπόθητη προϋπόθεση για την ευγονική, το τόσο χρήσιμο εργαλείο στα χέρια κάθε Κράτους.
Ο πλήρης τίτλος του γνωστού βιβλίου του Δαρβίνου για την εξέλιξη ήταν «On the Origin of the Species by Means of Natural Selection or the Preservation of Favoured Races in the Struggle for Life». Αυτός ο τίτλος προτρέπει τον σκεπτόμενο άνθρωπο να κάνει δύο ανησυχητικές ερωτήσεις. Δεδομένου ότι η ανθρωπότητα αποτελείται από σαφώς διαφορετικές φυλές, τότε ακριβώς ποια φυλή απολαμβάνει την "εύνοια" της φυσικής επιλογής; Και το πιο σημαντικό, ποιες ΔΕΝ απολαμβάνουν τέτοια εύνοια και ως εκ τούτου για τον υλιστή/δαρβινιστή καλά κάνουν και εξαφανίζονται; Και τι ακριβώς γίνεται όταν επεκτείνει κάποιος την άθλια αυτή θεωρία και στο κοινωνικό επίπεδο; Αν για παράδειγμα, παρεκκλίσεις όπως οι "αντικοινωνικές προσωπικότητες" και κάθε άλλη που δεν συμβαδίζει με τα σχέδια της εξουσίας προκαθορίζονται από κληρονομικές μηχανιστικές-εξελικτικές λογικές, τότε είναι λογικό ότι τα γονίδια να θεωρούνται ως πεπρωμένο. Επομένως, οι γονιδιακές ομάδες που δεν αρέσουν, ή δεν είναι χρήσιμες, είναι υποψήφιες για «διαχείριση» μέσω εκλεκτικής αναπαραγωγής και υποχρεωτικής αποστείρωσης στην καλύτερη περίπτωση, και καταδικασμένες σε απόλυτη γενοκτονία μέσα σε κάποιο Άουσβιτς ή Γκούλαγκ στην χειρότερη και μάλιστα χωρίς ίχνος ενοχής ή ηθικού προβλήματος...
Αλλά αυτά δεν είναι απλά συμπεράσματα που τα βγάζουμε εμείς, κατόπιν εορτής επειδή ίσως δεν μας αρέσουν κάποια πράγματα ή επειδή είμαστε αντιδραστικοί ή οτιδήποτε άλλο... Αντιθέτως, ο Δαρβίνος ως αρχέτυπο του Σκοταδισμού και φορέας άκρατου, τερματιού χαρακτήρα μηδενισμού, κατεχόταν από τον ίδιο και απαράλλακτο δαιμονισμένο ρατσισμό που παρουσίασε κάθε τέτοιος μισάνθρωπος δαίμονας, περιγράφοντας τα παραπάνω ο ίδιος, χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Στο βιβλίο του, η Κάθοδος του Ανθρώπου, αυτή η τραγική ρατσιστική φιγούρα του Δαρβίνου αποκαλύπτει την «ευνοούμενη φυλή» της φυσικής επιλογής και τους ατυχείς ανθρώπους που προορίζονται για εξαφάνιση: «Σε κάποια μελλοντική περίοδο, όχι πολύ μακρινή όπως μετριέται σε αιώνες, οι πολιτισμένες φυλές του ανθρώπου σίγουρα θα εξοντώσουν και θα αντικαταστήσουν τον άγριο αγώνες σε όλο τον κόσμο. Την ίδια στιγμή οι ανθρωπομορφικοί πίθηκοι ... χωρίς αμφιβολία θα εξαλειφθούν. Το χάσμα μεταξύ του ανθρώπου και των κοντινότερων συμμάχων του θα είναι τότε ευρύτερο, γιατί θα παρεμβαίνει μεταξύ του ανθρώπου σε μια πιο πολιτισμένη κατάσταση, όπως ίσως ελπίζουμε, ακόμη και από τον Καυκάσιο και μερικούς πίθηκους τόσο χαμηλά [σ.σ. στην εξελικτική ιεραρχία] όσο σήμερα είναι η διαφορά μεταξύ εμών και ένός μπαμπουίνου, τον νέγρου, του αμπορίγινου, του γορίλα."...
Σήμερα ο απόλυτος ρατσισμός του Δαρβινισμού «εξελίσσεται» και ο ίδιος... αν και ο πραγματικός όρος βέβαια στην περίπτωσή του είναι, περαιτέρω ηθική καθίζιση, κι όχι εξέλιξη. Ο νεο-Δαρβινικός ισχυρισμός είναι ότι ο κοινωνικός δαρβινισμός και η ευγονική ήταν απλά νεότερες προσθήκες στο "καθαρό" εξελικτικό δόγμα,, τα οποία το βελτιώνουν και δεν το αλλάζουν. Ωστόσο, η προσωπική ιστορία του Δαρβίνου δείχνει σαφώς ότι αυτό δεν συνέβη. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει καμιά απολύτως βελτίωση πουθενά, ακόμη κι αν για κάποιον ανεξήγητο λόγο κάποιος αγνοήσει το απόλυτα ρατσιστικό περιεχόμενο - και κάποιοι θα έλεγαν και σκοπό - του Δαρβινισμού.
Ο ξάδερφος του Δαρβίνου, ο Sir Francis Galton, θεωρείται ο ιδρυτής του σύγχρονου «κινήματος» της ευγονικής. Ο Δαρβίνος αξιολόγησε τις ιδέες του Γκάλτον, καταλήγοντας σε μιά ακόμη βλακώδη του ψευδοεπιστημονική διαπίστωση, ότι «η ιδιοφυΐα τείνει να κληρονομείται», έτσι, απλά, χωρίς καμιά ανάλυση και αιτιολόγηση. Ο Δαρβίνος ανέφερε εκτενώς ρήσεις και γραπτά του Γκάλτον στο Η Κάθοδος του Ανθρώπου, οι οποίες είναι αποκαλυτικές και σοκαριστικές για όποιος ακόμη ζεί με την παραίσθηση ότι ο Δαρβίνος αποτελεί κάποιας μορφής κατορθώματος της ανθρώπινης σκέψης...
Στην πραγματικότητα, το βιβλίο αυτό ανοίγει με μια αρκετά απροκάλυπτη ειλικρινή έγκριση της εφαρμοσμένης επιλεκτικής αναπαραγωγής στις μάζες και δικαιολογεί και καλέι προς εφαρμογή χωρίς κανένα φραγμό γενοκτονία τέτοιου μεγέθους που ο καιάδας θα φαινόταν σαν απλό παιχνιδάκι μπροστά του... Και πάλι εδώ είναι σημαντικό να αναφερθεί στο απορρίας άξιο ότι κάποιοι βλέπουν αυτό το τέρας, με μια ρομαντικότητα, λες και επρόκειτο για κάποια αγαθή ψυχή που το μόνο που έκανε είναι να περιγράψει μια διαδικασία στην φύση... Ούτε το πρώτο ήταν ποτέ, ούτε το άλλο κατάφερε στην πραγματικότητα.
Γράφει λοιπόν αρκετά δυσαρεστημένος με τις ανθρωπιστικές πολιτικές της εποχής του ο Δαρβίνος, ευχόμενος να εξαφανιστούν από τον πλανήτη όλοι οι κατ αυτόν, άχρηστοι άνθρωποι οι οποίοι κάνουν κακό στην φυλή του: «Στους αγριάνθρωπους, οι αδύναμοι στο σώμα ή το νου εξαλείφονται σύντομα και εκείνοι που επιβιώνουν συνήθως παρουσιάζουν ισχυρή κατάσταση υγείας. Εμείς οι πολιτισμένοι [σ.σ. εξελιγμένοι] άνθρωποι, από την άλλη πλευρά, καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια για να ελέγξουμε τη διαδικασία της εξάλειψης. Χτίζουμε τα άσυλα για τους μανιώδεις, τους αδύναμους, του ανάπηρους και τους άρρωστους. Θεσπίζουμε νόμους για τους φτωχούς. Οι ιατροί μας, ασκούν τη μέγιστη επιδεξιότητά τους για να σώσουν τη ζωή του καθενός στην τελευταία στιγμή. Υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι ο εμβολιασμός έχει διατηρήσει στην ζωή χιλιάδες ανθρώπους, οι οποίοι από ένα αδύναμο οργανισμό θα είχαν υποκύψει στο παρελθόν σε ιώσεις και επιδημίες. Έτσι τα αδύναμα μέλη των πολιτισμένων κοινωνιών διαδίδουν το είδος τους. Κανείς που δεν έχει συμμετάσχει στην εκτροφή κατοικίδιων ζώων δεν μπορεί να αμφιβάλει ότι αυτό πρέπει να είναι πολύ επιζήμιο για τη φυλή του ανθρώπου. Είναι εκπληκτικό το πόσο σύντομα η φροντίδα που έχει δοθεί εσφαλμένα σε κάποιον, οδηγεί στον εκφυλισμό της εγχώριας φυλής. Εκτός από την περίπτωση του ίδιου του ανθρώπου, σχεδόν κανείς δεν είναι τόσο ηλίθιος έτσι ώστε να επιτρέψει τα χειρότερα ζώα του να αναπαράγονται."...
Ο ίδιος ο Δαρβίνος αποφάσισε να εφαρμόσει τις βλακώδεις θεωρίες του αργότερα στην ίδια του την οικογένεια επιφέροντας σε αυτήν ανείπωτο πόνο, ο οποίος μέσα στο παραλήρημα του πίστευε ότι πρέπει να διασώσει την ανύπαρκτη του ιδιοφυΐα, ασκώντας επιλεκτική αναπαραγωγή στην ίδια του την οικογένεια. Με την ελπίδα να διατηρήσει την «καθαρότητα» του σπόρου του, ο Δαρβίνος παντρεύτηκε την νεαρή εγγονή του παππού του. Τα αποτελέσματα του εν λόγω έργου αναπαραγωγής ήταν καταστροφικά. Τρεις από τους έξι γιους του ήταν χρόνια άρρωστοι και θεωρούνταν «ημι-ανάπηροι». Ο τελευταίος του γιος, ο Charles Jr, γεννήθηκε με καθυστέρηση και πέθανε μόνο εννέα μήνες μετά τη γέννηση. Αδυνατώντας να μάθει από τα ολέθρια λάθη του, αυτή η μετριότητα ο Δαρβίνος, συνέχισε να κάνει τα ίδια λάθη. Δύο από τις κόρες του πέθαναν επίσης σε πολύ μικρές ηλικίες και η πιο μεγάλη σε ηλικία κόρη του, η Henrietta, υπέστη σοβαρή ψυχολογική κατάρρευση η οποία οφειλόταν στα γενετικά σφάλματα με τα οποία γενήθηκε λόγω της αιμομιξίας στην οποία επιδόθηκε με πάθος ο διεστραμμένος πατέρας της, στα δεκαπέντε.
Όσοι απόγονοι του επέζησαν τον όλεθρο της εκφυλιστικής μανίας του Δαρβίνου, αγνόησαν επιδεικτικά την πραγματικότητα και συνέχισαν την διάδοση της μισανθρωπικής τους κοσμοθεωρίας. Δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν, το γεγονός ότι ο Leonard Darwin, γιος του Charles και μέλος της Eugenics Society του Πανεπιστημίου του Cambridge, έκανε το 1912 την εξής απίστευτη δήλωση, την οποία θα ζήλευαν τόσο ο Στάλιν όσο και ο Χίτλερ και κάθε πνευματικός τους απόγονος: «Είναι αρκετά βέβαιο ότι καμία υπάρχουσα δημοκρατική κυβέρνηση δεν θα φθάσει όσο εμείς οι Ευγονικοί στο να σκέφτονται σωστά στην κατεύθυνση του περιορισμού της ελευθερίας το θέμα για χάρη των φυλετικών ιδιοτήτων των μελλοντικών γενεών.»...
Σε αυτή τη δήλωση γίνεται η καταγγελία της δημοκρατικής κυβέρνησης με το σκεπτικό ότι ένα τέτοιο πολιτικό σύστημα θα υπονόμευε τον φερόμενο ως "επιστημονικό" στόχο της ευγονικής. Η δημοκρατία αναγνωρίζει τις ηθικές και αισθητικές κρίσεις του ανθρώπου. Επειδή αυτές οι αποτιμήσεις αγνοούνται από τις φυσικές επιστήμες, η δημοκρατία είναι ανεπιθύμητη στα λεγόμενα "επιστημονικά" μοντέλα διακυβέρνησης.
Ο ισχυρισμός ότι οι επιστήμονες πρέπει να αδράξουν τα ηνία της διακυβέρνησης πηγάζει από τη θρησκεία του επιστημονισμού. Ο επιστημονισμός, εκτός από έναν τύπο σκοταδισμού, αποτελεί επιστημολογικό ιμπεριαλισμό, ο οποίος έχει ως στόχο την κατάκτηση ολόκληρου του πλανήτη. Προωθεί την παρεκβολή της επιστήμης σε πλαίσια και χώρους που δεν εμπίπτουν στο πεδίο της επιστημονικής έρευνας. Όταν επεκταθεί πέρα από τα νόμιμα και ηθικά πεδία εφαρμογής της, η επιστήμη γίνεται ένα άκαμπτο τερατούργημα στο οποίο πρέπει να συμμορφώνονται ακόμη και οι πιο πολύπλοκες οντότητες με πόθους, σχέδια, ελεύθερη θέληση, μεταφυσικές ανησυχίες, όπως για καλή μας ώρα εμάς τους ανθρώπους... Η επιστημονική προοπτική δεν αναγνωρίζει κανένα ηθικό κριτήριο ή κανόνα. Δεν δίνει συγκατάθεση σε ηθικές ή αισθητικές κρίσεις. Η επιστήμη, «διαλύει» τον άνθρωπο στα υποτιθέμενα δομικά του υλικά, και πλέον αυτός δεν είναι ένα ον για του οποίου την ελευθερία και αξιοπρέπεια αξίζει κανείς να αγωνίζεται. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Richard Dawkins, ο οποίος πιστεύει ότι η επιστήμη πρέπει να καθορίζει τους ηθικούς νόμους, έχει πει επανειλημμένως ότι οι οριοθετήσεις μεταξύ ανθρώπων και ζώων είναι "πιο ασαφείς και λιγότερο ξεκάθαρες" σήμερα. Και άρα, υπάρχει εν δυνάμει κάποια εξουσία η οποία μπορεί να συμπεριφέρεται στους ανθρώπους ωσάν να ήταν ζώα...
Όταν επεκταθεί λοιπόν για παράδειγμα η κόλαση του δαρβινισμού στο πλαίσιο της διακυβέρνησης μέσω της δικαιολογίας ότι αποτελεί "επιστήμη", ή ακόμη και όταν πρόκειται καθαρή ψυχρή επιστήμη κι όχι επιστημονισμός, τότε η επιστήμη γίνεται καταπιεστή. Στην επιστημονικά διαμορφωμένη κατάσταση, ο πολίτης γίνεται λίγο πολύ ένα αμάλγαμα συμπεριφοριστικών ρεπερτορίων τα οποία έχουν προστεθεί προσεκτικά σε έναν Κρατικό κατάλογο, κατανεμημένα σε αποδεκτά και μη, των οποίων πολιτών κάθε σκέψη, αίσθηση και ιδέα είναι ντετερμινιστικό προϊόν εξωτερικών ερεθισμάτων. Από την επιστημονική οπτική γωνία, τα κίνητρα του πληθυσμού μπορούν να υπολογιστούν και να συστηματοποιηθούν, επιτρέποντας έτσι σε εκείνους τους λίγους διαχειριστές που δεν είναι υπόλογοι σε κανέναν ηθικό κανόνα να αναπτύξουν οικονομικά και τεχνολογικά ερεθίσματα που μπορούν να παράγουν τα επιθυμητά πρότυπα μαζικής συμπεριφοράς...
Ο επικίνδυνος γάμος μεταξύ του κράτους κεντρικής διαχείρισης και του επιστημονισμού κι ακόμη και την καθαρής επιστήμης στις περιπτώσεις που γίνεται αυταρχική επιβολή της, είναι ιστορικά πλέον ο θεμέλιος λίθος των χειρότερων εγκλημάτων που έχουν σημειωθεί στην ιστορία ολόκληρης της ανθρωπότητας. Οι ιστορικοί του Ναζισμού σημείωσαν ότι, τη δεκαετία του 1930, τα κοινωνικά ζητήματα έγιναν ουσιαστικά ιατρικά ή βιολογικά όσον αφορά την λύση τους, βασισμένα βεβαίως στην ευγονική του Δαρβίνου, ενώ οι άνθρωποι στα γερμανικά ψυχικά ιδρύματα υπέστησαν ευθανασία και πολλοί άλλοι απλά θανατώνονταν με συνοπτικές διαδικασίες. Αυτές οι αγριότητες προκάλεσαν και τη μαζική δολοφονία των Εβραίων και άλλων εθνικών / φυλετικών ομάδων στη δεκαετία του 1940. Εν τω μεταξύ, η Σοβιετική Ένωση είδε την άνοδο των λεγόμενων νοσοκομείων Psikhushka, όπου πολλοί πολιτικοί αντιφρονούντες χαρακτηρίστηκαν ως «σχιζοφρενείς» και υποβλήθηκαν σε ακούσια ψυχιατρική θεραπεία στις ήπιες περιπτώσεις, ή απλά εξόντωναν εκατομμύρια κόσμου, πιστεύοντας ότι εάν «εκκαθαρίσουν» την κοινωνία από οτιδήποτε «αντιδραστικό» κλπ... Το αποτέλεσμα όλων αυτών των αιμοβόρων πολιτικών, θα ήταν είτε ο τέλειος προλετάριος, είτε το άλτερ έγκο του, ο άριος υπεράνθρωπος του Νίτσε, ο οποίος στους κλειστους κύκλους των σχεδιαστών δεν είναι άλλος από τον τέλειο υπάκουο και παραγωγικό πολίτη, δηλαδή ο υπηρέτης αυτών που σχεδίασαν την κατάληψη της εξουσίας και την παραμονή τους σε αυτήν αιώνια...
Η βίαια εφαρμογή του υλιστικού Κράτους κεντρικής διαχείρισης με επιστημονικό ολοκληρωτισμό, απέτυχε, αν και παραμένει δυστυχώς στην εξουσία σε μερικά ακόμη κράτη στον πλανήτη. Η άκρατη βία που εξέφρασε, όπως ήταν φυσικό, προκάλεσε την κατάρρευση τους. Έτσι, αυτοί που απεργάζονται τον ολοκληρωτισμό και την εφαρμογή της νιχιλιστικής αθεϊας τους, δουλεύουν πλέον με άλλον τρόπο...
Το 1963, ο Αμερικανός ψυχίατρος Thomas Szasz προειδοποίησε προφητικά σχεδόν, για την άνοδο αυτού που αποκαλούσε το «Θεραπευτικό Κράτος». Δηλαδή ένα σύστημα στο οποίο οι μη εξουσιοδοτημένοι τρόποι σκέψης και συμπεριφοράς καταπιέζονται μέσω «ψευδο-ιατρικής παρέμβασης».
Είναι προφανές ότι σήμερα, βλέπουμε την εφαρμογή του νέου, πιο ήπιου τρόπου μετάβασης στην απόλυτη απάνθρωπη κόλαση. Αυτός έχει το λεγόμενο «ανθρώπινο», προοδευτικό, δημοκρατικό, με έναν πολυποίκιλο μπαξέ που έχει να δώσει σε όλους από κατιτίς, κάμποσο φιλελεύθερο, κάμποσο σοσιαλιστικό πρόσωπο. Ένα πρόσωπο αποπλάνησης, ένα πρόσωπο παγίδα, το οποίο χρήζει προσοχής όσο ποτέ άλλοτε.
--|--|--|--
(Η εποχή της επιστημονικής δικτατορίας και η σχέση του απάνθρωπου Δαρβινισμού με το απάνθρωπο και ανελεύθερο Κράτος κεντρικής διαχείρισης και τα αποτρόπαια εγκλήματά του.)
Σύμφωνα με κάθε διανοούμενο υπέρ της κεντρικής διαχείρισης των πάντων, η ανθρωπότητα βρίσκεται συνεχώς και παραδόξως στο ίδιο ακριβώς κοινό σημείο: Βρίσκεται σε ένα εντελώς νέο πεδίο των κοινωνικών σχέσεων, και άρα μια σπιθαμή πριν την επανάσταση που θα τα αλλάξει όλα. Στην πραγματικότητα, εκείνο που προσδιορίζει την επιστημολογική προέλευση τέτοιων κοινωνικών μοντέλων, δεν είναι κάποιοι ευγενείς πόθοι τους οποίους κηρρύτουν, αλλά η επιθυμία αρπαγής της εξουσίας και η αντικατάστασή της με τους καθ ημάς, από την ομάδα μας.
Οι πρωτεργάτες κάθε επαναστατικής φιλοσοφίας από τον 18ο αιώνα μέχρι και σήμερα, στηρίζονται στο ψευδοεπιστημονικό ιδεολόγημα ότι το κλειδί για τη διάγνωση και τη θεραπεία των δεινών της ανθρωπότητας έγκειται στην αντικειμενική κατανόηση των φυσιολογικών πραγματικοτήτων που κρύβονται πίσω από κάθε σκέψη και συναίσθημα. Κάτω από αυτή την θεώρηση, δεν είναι και πολύ εκπληκτικό να βλέπουμε τα καλέσματα που κάνουν στην ομάδα ή υποτιθέμενη τάξη της επιλογής τους να συνειδητοποιήσουν την θέση τους μέσα σε ακριβώς αυτή την ομάδα ή τάξη. Μέσα σε αυτήν ακριβώς την φιλοσοφία διαμορφώθηκαν όλες οι κολεκτιβιστικές ερμηνείες της διακυβέρνησης, ως λογικά αποκυήματα της υποτιθέμενης "επιστημονικής" αντιμετώπισης της κοινωνίας, σαν να ήταν άψυχο αντικείμενο προς διαχείριση από κάποιους που ανέθεσαν στον εαυτό τους, το δύσκολο αυτό έργο. Έτσι ακριβώς έχουμε τις γνωστές περιγραφές των συστημάτων του «επιστημονικού σοσιαλισμού» του Μαρξ ή τον άκρατο επιστημονισμό άλλων κολεκτιβιστικών καθεστώτων που αναπόφευκτα απορρέουν από το ιδεολόγημα αυτό.
Βασιζόμενη στον άκρατο επιστημονισμό, καθώς και την εγκαθίδρυση με αυξανόμενο ρυθμό της νιχιλιστικής ιδέας ότι ο άνθρωπος όπως και το υπόλοιπο σύμπαν δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα απλό ντετερμινιστικό φαινόμενο και στερείται οποιασδήποτε αξίας και νοήματος, η υπόθεση ότι η επιστημονική μέθοδος θα μπορούσε να επιβληθεί στο κοινωνικό σώμα καθώς και στο ατομικό κυριολεκτικό σώμα ακόμη και με την βία, έγινε αποδεκτή. Στην συνέχεια, ως αποκύημα του ιδεολογήματος της φυσιολογικής επιστημονικής εξουσίας, αναπτύχθηκε και ή «φυσιολογική» ερμηνεία του κράτους. Σύμφωνα με αυτή την ερμηνεία, η κοινωνία θα μπορούσε να αναλυθεί με βάση τα φυσιολογικά συστατικά της: τις τάξεις. Αυτή ακριβώς η ανάλυση της λειτουργικής τάξης προκάλεσε στην συνέχεια και την ερμηνεία των οικονομικών τάξεων από τον Μαρξ. Την συνέχεια την ξέρουμε όλοι. Άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου και είχαμε την ουσιαστική κατάργηση κάθε ανθρώπινου δικαιώματος, πάνω από τα οποία έπρεπε πλέον να εγκατασταθεί ο επιστημονικός ιδεολογισμός της κεντρικής διαχείρισης των πάντων.
Σήμερα, ο ριζοσπαστικός εμπειρισμός παρέχει την επιστημολογική βάση για όλες τις σύγχρονες μορφές επιστημονικού ολοκληρωτισμού οι οποίες πλέον όχι απλά μπορούν αν έτσι το επιθυμούν να καταργούν κάθε ελευθερία στους ανθρώπους, αλλά οφείλουν να πράξουν το επιστημονικό, ακόμη και αν αυτό απαιτεί ολοκληρωτική πάταξη της ανθρωπότητας. Ο ιδεολογικός επιστημονισμός κατάφερε ουσιαστικά να κάνει αυτό που κανένα άλλο ανθρώπινο οικοδόμημα δεν κατάφερε: Να εκλογικεύσει οποιοδήποτε επίπεδο χειραγώγησης και κολεκτιβιστικής εκμετάλλευσης του συνόλου της ανθρωπότητας - ακόμη και το πιο σκληρό και απάνθρωπο επίπεδο, αρκεί να υπάρχει επιστημονική ανάγκη γι αυτό.
Η ψυχολογία του Κράτους επιστημονικής κεντρικής διαχείρισης των πάντων υπό τις εμπειρικές επιστήμες επανατοποθέτησε τον άνθρωπο στη βέλτιστη δυνατή θέση, όπως δηλαδή θέλει να τον βλέπει αυτό. Κάθε άλλη θεώρηση του ανθρώπου είναι σπατάλη ενέργειας και άσκοπες συζητήσεις, εφ όσον ο σκοπός της πνευματικής ελίτ που εκφράζει το επιστημονικό όραμα, δεν εκπληρούνται. Αυτό που έχει σημασία τώρα για τις ελίτ αυτές, αυτό που είναι το αποκλειστικό κριτήριο και μέτρο του ανθρώπου, είναι μόνον οι ενέργειες του, και το μέτρο στο οποίο παράγουν πραγματικά αποτελέσματα, στο πλαίσιο πάντα του στόχου.
Εκτός βέβαια από το ολέθριο έγκλημα των επιστημονικών ιδεολογιών, που είναι να βλέπουν τον άνθρωπο-άτομο απλά ως μέσο κατάκτησης στόχων και τίποτα παραπάνω, η συγκεκριμένη μεθοδολογία του επιστημονισμού κατέστρεψε την αύξηση της κατανόησης, υπέρ της ρεαλιστικής εφαρμογής κάποιων υποκειμενικά επιλεγμένων στόχων. Σε μια οξύμωρη κίνηση του δηλαδή, ο επιστημονισμός σκοπεύει στην καταρράκωση της επιστήμης και την περαιτέρω υποβίβαση της, εν όσω υποτίθεται ότι στηρίζεται πάνω σε αυτήν.
Για να δώσει ένα αντιστάθμισμα στον ακόρεστο νιχιλισμό που τον διακατέχει, ο επιστημονικός ολοκληρωτισμός εισήγαγε διάφορα ενδιαφέροντά που απασχολούν τις μάζες στο γνωστικό του ρεπερτόριο, έτσι ώστε να ξεγελά τους αδαείς δημιουργώντας την εντύπωση ότι ενδιαφέρεται αυθεντικά για την ανθρώπινη κατάσταση ολιστικά, κι όχι μόνο πρακτικά σε ότι έχει σχέση με τος στόχους του που έχουν να κάνουν με την διαιώνιση της εξουσίας που έιτε ήδη κρατά είτε θα καταλάβει «λίαν συντόμως». Έτσι, θα εκφράσει για παράδειγμα ότι ενδιαφέρεται για την ψυχολογία του ανθρώπου γενικά και αόριστα, όταν στην πραγματικότητα ενδιαφέρεται για τις αλήθειες που αφορούν την ανθρώπινη ψυχή μόνο στο μέτρο που η αλήθεια αυτή παρήγαγε αποτελέσματα. Παρομοίως, θα προσποιηθεί ότι ενδιαφέρεται για την τέχνη γενικά, όταν ουσιαστικά το μόνο που τον απασχολεί είναι το πως θα την επιστρατεύσει για να υλοποιήσει τους στόχους του, και ούτω καθ εξής...
Οι φυσικές επιστήμες για τον επιστημονικό ολοκληρωτισμό, δεν είναι πλέον ένα μέσο κατανόησης της φύσης, όσο είναι ένα μέσο για τον έλεγχο της. Η επιστήμη δεν αφορά πλέον τη γνώση αλλά είναι μορφή άσκησης της εξουσίας. Η νέα επιστήμη της ψυχολογίας, όπως σχεδιάστηκε από τους θεωρητικούς του «κινήματος», είναι ένας τρόπος ελέγχου του ανθρώπινου νου. Οι αρχιτέκτονες του κρατισμού του εικοστού αιώνα έχουν μόνο έναν σκοπό, κι αυτός είναι ο απόλυτος έλεγχος, κοινωνικός, οικονομικός, ψυχολογικός, πνευματικός και φυσικός.
Ο επιστημονικός ολοκληρωτισμός δεν ενδιαφέρεται, ούτε έχει κάποια αρνητική ή θετική άποψη για τις ιδεολογίες καθ εαυτού. Δεν τον απασχολούν τα πιο δίκαια οικονομικά συστήματα, η ευημερία της κοινωνίας και παρεμφερή θέματα, όπως νομίζουν οι αφελείς. Τα εκφράζει μεν, έστω στην γνωστή λανθασμένη τους μορφή, ασχολείται με αυτά στον δημόσιο χώρο και διάλογο, αλλά αυτό είναι απλά μέρος μιας ρητορικής, ή αλλιώς, απλές συσκευές τις οποίες επικαλούνται και χρησιμοποιούν οι κοινωνικοί μηχανικοί τους πολιτικού προσωπικού του επιστημονικού ολοκληρωτισμού για να χειραγωγούν τις μάζες.
Ο επιστημονικός ολοκληρωτισμός, ως πραγματιστική καθαρά υλιστική μεθοδολογία που ουσιαστικά δεν ενδιαφέρεται για τον Άνθρωπο εκτός αν αυτό το ενδιαφέρον πληροί τος σκοπούς του, δεν έχει κανένα πρόβλημα, ηθικό, πρακτικό ή άλλο, να είναι ένας πολιτειακός χαμαιλέοντας. Αυτό μπορεί να γίνει κατανοητό αν γνωρίζει κανείς ότι σκοπός του δεν είναι τα προτάγματα που διατηρεί και διακηρύττει συνεχώς - αυτά είναι όπως είπαμε, μέσα κι όχι σκοποί - αλλά η κατάκτηση της εξουσίας και η διατήρηση συγκεκριμένης κάστας ανθρώπων σε αυτή την εξουσία και η απομύζηση αυτής για τους προσωπικούς τους λόγους.
Συναφώς, δεν μπορεί να εκπλήσσει κανέναν το γεγονός ότι πρακτικά όλες οι υποτιθέμενες φιλελεύθερες κυβερνήσεις συνεχώς επιβάλουν μανιωδώς καταστροφικές, ανελεύθερες και αντιλαϊκές κρατικιστικές πολιτικές που θα ζήλευε ακόμη και ο Κιμ Γιόνγ Ουν ή ο Μαδούρο, οι οποίες προωθούνται ως κοινωνικές πολιτικές. Αυτό γίνεται, διότι ουσιαστικά δεν είναι ούτε φιλελεύθερες, ούτε προφανώς ακόλουθοι κάποιας από τις ιδεολογίες που προορίζονται αποκλειστικά για κατανάλωση από τις μάζες. Παρομοίως, ο πρώην πρόεδρος του Σοσιαλιστικού Προεδρικού Σώματος των ΗΠΑ, Norman Thomas, δήλωσε: "Ο αμερικανικός λαός δεν θα υιοθετήσει ποτέ εν γνώσει του σοσιαλισμού. Αλλά, υπό το όνομα του «φιλελευθερισμού», θα υιοθετήσουν κάθε κομμάτι του σοσιαλιστικού προγράμματος, μέχρις ότου η Αμερική θα γίνει ένα σοσιαλιστικό έθνος, χωρίς να γνωρίζει πώς συνέβη ». Όλα αυτά τα παραδείγματα και πολλά που μπορεί κανείς να βρεί στον σημερινό κόσμο, είναι ουσιαστικά εκφράσεις του ίδιου δόγματος, ότι κάποιοι «επιστήμονες» πρέπει να έχουν την διαχείριση των πάντων στα χέρια τους...
Η ψυχολογία του υλιστικού κρατισμού υποσχέθηκε να προμηθεύσει τους υπηρέτες του που τον επανδρώνουν με τα ψυχο-γνωστικά χειρουργικά εργαλεία για την ανάλυση της «ανθρώπινης ψυχής». Με τη σειρά της, η υλιστική αυτή ψυχολογία είναι, σε μεγάλο βαθμό, ενημερωμένη από μια προηγούμενη επίσης υποτιθέμενη «επιστημονική» θεωρία: Τον Δαρβινισμό. Όπως και οι επίδοξοι αιώνιοι δικτάτορες του επιστημονικού ολοκληρωτισμού, έτσι και ο Charles Darwin «υλιστικοποίησε» όλα τα πνευματικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου μέσα στα περιθώρια της βιολογίας του, την οποία βέβαια δεν καταλάβαινε ο ίδιος πέρα από το πιο βασικό της επίπεδο στην καλύτερη περίπτωση, περιορίζοντάς τον αποκλειστικά στην περιγραφική κατηγορία της ζωώδους ψυχολογίας που έχουν όλα τα έμβια όντα.
Εξετάζοντας αυτή την υλιστική τάση, μπορούμε να πούμε με αρκετή σιγουριά ότι ο Δαρβίνος, χρησιμοποιώντας δογματισμό που θα ζήλευαν και οι πιο πονηροί ιδρυτές ψευτοθρησκειών, συρρίκνωσε τη σκέψη περί της συμπεριφοράς του ανθρώπου στην εγκεφαλική δομή στο επίπεδο νηπιαγωγείου, περιγράφοντας μια παιδιάστικη θεώρησή η οποία ανέθετε συγκεκριμένες συμπεριφορές σε εξαιρετικά χοντροκομμένα κομμάτια του εγκεφάλου του. Είναι πραγματικά απορρίας άξιο, το πως διάφοροι νευροβιολόγοι και άλλοι επιστήμονες που κατέχουν αν μη τι άλλο κάποιο εξαιρετικά ανώτερο επίπεδο κατανόησης, σέβονται την ολοκληρωτικά ανύπαρκτη γνωστική
(ή άλλη) προσφορά του εν λόγω κρετίνου.
Ασχέτως αν ο Δαρβίνος λοιπόν, επέδειξε τόσο αποτελεσματικά την απόλυτή του άγνοια και ολοκληρωτική απουσία επιστημονικής σκέψης του, οι επίδοξοι δικτάτορες του υλιστικού κρατισμού, αποδέχθηκαν την οπτική του γωνία, διότι θα εξυπηρετούσε πολύ καλά τα σχέδιά τους. Το αποτέλεσμα αυτού του συνδυασμού ήταν η επιστημονικοποίηση του απόλυτου ρατσισμού, όχι μόνο στο επίπεδο της φυλής, αλλά και στο επίπεδο άλλων κοινωνικών γνωρισμάτων του ανθρώπου. Γι αυτούς, πραγματικά και χειροπιαστά οι αμαρτίες γονέων θα παιδέψουν τα τέκνα... με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Γι αυτούς, οι επιθυμίες είναι συνέπεια της νευρικής οργάνωσης - που εξελίσσεται κάτω από τις συνθήκες και την εκπαίδευση στην κοινωνία. Άρα, η αντικοινωνική συμπεριφορά μπορεί να κληρονομηθεί, αφού είναι μέρος της φυσικής εξέλιξης. Και άρα, εφ όσον δεν υπάρχει κάποιος ηθικός φραγμός και σύμφωνα με εξαιρετικά πρακτικούς κανόνες, κάθε παρεκτρτέπον αντιδραστικό μέλος της κοινωνίας, θα υποστεί της συνέπειές της μη συμμόρφωσής του...
Εδώ ακριβώς, δηλαδή στην καταραμένη θεωρία του κοινωνικού δαρβινισμού, εδράζεται το σκεπτικό της κοινωνικής μηχανικής, όπως την απεργάζεται κάθε επιστημονικό ολοκληρωτικό καθεστώς προς υλοποίηση. Οι βλακώδεις μεν, αλλά βολικοί δε ισχυρισμοί του Δαρβίνου παρείχαν επιτέλους την πολυπόθητη προϋπόθεση για την ευγονική, το τόσο χρήσιμο εργαλείο στα χέρια κάθε Κράτους.
Ο πλήρης τίτλος του γνωστού βιβλίου του Δαρβίνου για την εξέλιξη ήταν «On the Origin of the Species by Means of Natural Selection or the Preservation of Favoured Races in the Struggle for Life». Αυτός ο τίτλος προτρέπει τον σκεπτόμενο άνθρωπο να κάνει δύο ανησυχητικές ερωτήσεις. Δεδομένου ότι η ανθρωπότητα αποτελείται από σαφώς διαφορετικές φυλές, τότε ακριβώς ποια φυλή απολαμβάνει την "εύνοια" της φυσικής επιλογής; Και το πιο σημαντικό, ποιες ΔΕΝ απολαμβάνουν τέτοια εύνοια και ως εκ τούτου για τον υλιστή/δαρβινιστή καλά κάνουν και εξαφανίζονται; Και τι ακριβώς γίνεται όταν επεκτείνει κάποιος την άθλια αυτή θεωρία και στο κοινωνικό επίπεδο; Αν για παράδειγμα, παρεκκλίσεις όπως οι "αντικοινωνικές προσωπικότητες" και κάθε άλλη που δεν συμβαδίζει με τα σχέδια της εξουσίας προκαθορίζονται από κληρονομικές μηχανιστικές-εξελικτικές λογικές, τότε είναι λογικό ότι τα γονίδια να θεωρούνται ως πεπρωμένο. Επομένως, οι γονιδιακές ομάδες που δεν αρέσουν, ή δεν είναι χρήσιμες, είναι υποψήφιες για «διαχείριση» μέσω εκλεκτικής αναπαραγωγής και υποχρεωτικής αποστείρωσης στην καλύτερη περίπτωση, και καταδικασμένες σε απόλυτη γενοκτονία μέσα σε κάποιο Άουσβιτς ή Γκούλαγκ στην χειρότερη και μάλιστα χωρίς ίχνος ενοχής ή ηθικού προβλήματος...
Αλλά αυτά δεν είναι απλά συμπεράσματα που τα βγάζουμε εμείς, κατόπιν εορτής επειδή ίσως δεν μας αρέσουν κάποια πράγματα ή επειδή είμαστε αντιδραστικοί ή οτιδήποτε άλλο... Αντιθέτως, ο Δαρβίνος ως αρχέτυπο του Σκοταδισμού και φορέας άκρατου, τερματιού χαρακτήρα μηδενισμού, κατεχόταν από τον ίδιο και απαράλλακτο δαιμονισμένο ρατσισμό που παρουσίασε κάθε τέτοιος μισάνθρωπος δαίμονας, περιγράφοντας τα παραπάνω ο ίδιος, χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Στο βιβλίο του, η Κάθοδος του Ανθρώπου, αυτή η τραγική ρατσιστική φιγούρα του Δαρβίνου αποκαλύπτει την «ευνοούμενη φυλή» της φυσικής επιλογής και τους ατυχείς ανθρώπους που προορίζονται για εξαφάνιση: «Σε κάποια μελλοντική περίοδο, όχι πολύ μακρινή όπως μετριέται σε αιώνες, οι πολιτισμένες φυλές του ανθρώπου σίγουρα θα εξοντώσουν και θα αντικαταστήσουν τον άγριο αγώνες σε όλο τον κόσμο. Την ίδια στιγμή οι ανθρωπομορφικοί πίθηκοι ... χωρίς αμφιβολία θα εξαλειφθούν. Το χάσμα μεταξύ του ανθρώπου και των κοντινότερων συμμάχων του θα είναι τότε ευρύτερο, γιατί θα παρεμβαίνει μεταξύ του ανθρώπου σε μια πιο πολιτισμένη κατάσταση, όπως ίσως ελπίζουμε, ακόμη και από τον Καυκάσιο και μερικούς πίθηκους τόσο χαμηλά [σ.σ. στην εξελικτική ιεραρχία] όσο σήμερα είναι η διαφορά μεταξύ εμών και ένός μπαμπουίνου, τον νέγρου, του αμπορίγινου, του γορίλα."...
Σήμερα ο απόλυτος ρατσισμός του Δαρβινισμού «εξελίσσεται» και ο ίδιος... αν και ο πραγματικός όρος βέβαια στην περίπτωσή του είναι, περαιτέρω ηθική καθίζιση, κι όχι εξέλιξη. Ο νεο-Δαρβινικός ισχυρισμός είναι ότι ο κοινωνικός δαρβινισμός και η ευγονική ήταν απλά νεότερες προσθήκες στο "καθαρό" εξελικτικό δόγμα,, τα οποία το βελτιώνουν και δεν το αλλάζουν. Ωστόσο, η προσωπική ιστορία του Δαρβίνου δείχνει σαφώς ότι αυτό δεν συνέβη. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει καμιά απολύτως βελτίωση πουθενά, ακόμη κι αν για κάποιον ανεξήγητο λόγο κάποιος αγνοήσει το απόλυτα ρατσιστικό περιεχόμενο - και κάποιοι θα έλεγαν και σκοπό - του Δαρβινισμού.
Ο ξάδερφος του Δαρβίνου, ο Sir Francis Galton, θεωρείται ο ιδρυτής του σύγχρονου «κινήματος» της ευγονικής. Ο Δαρβίνος αξιολόγησε τις ιδέες του Γκάλτον, καταλήγοντας σε μιά ακόμη βλακώδη του ψευδοεπιστημονική διαπίστωση, ότι «η ιδιοφυΐα τείνει να κληρονομείται», έτσι, απλά, χωρίς καμιά ανάλυση και αιτιολόγηση. Ο Δαρβίνος ανέφερε εκτενώς ρήσεις και γραπτά του Γκάλτον στο Η Κάθοδος του Ανθρώπου, οι οποίες είναι αποκαλυτικές και σοκαριστικές για όποιος ακόμη ζεί με την παραίσθηση ότι ο Δαρβίνος αποτελεί κάποιας μορφής κατορθώματος της ανθρώπινης σκέψης...
Στην πραγματικότητα, το βιβλίο αυτό ανοίγει με μια αρκετά απροκάλυπτη ειλικρινή έγκριση της εφαρμοσμένης επιλεκτικής αναπαραγωγής στις μάζες και δικαιολογεί και καλέι προς εφαρμογή χωρίς κανένα φραγμό γενοκτονία τέτοιου μεγέθους που ο καιάδας θα φαινόταν σαν απλό παιχνιδάκι μπροστά του... Και πάλι εδώ είναι σημαντικό να αναφερθεί στο απορρίας άξιο ότι κάποιοι βλέπουν αυτό το τέρας, με μια ρομαντικότητα, λες και επρόκειτο για κάποια αγαθή ψυχή που το μόνο που έκανε είναι να περιγράψει μια διαδικασία στην φύση... Ούτε το πρώτο ήταν ποτέ, ούτε το άλλο κατάφερε στην πραγματικότητα.
Γράφει λοιπόν αρκετά δυσαρεστημένος με τις ανθρωπιστικές πολιτικές της εποχής του ο Δαρβίνος, ευχόμενος να εξαφανιστούν από τον πλανήτη όλοι οι κατ αυτόν, άχρηστοι άνθρωποι οι οποίοι κάνουν κακό στην φυλή του: «Στους αγριάνθρωπους, οι αδύναμοι στο σώμα ή το νου εξαλείφονται σύντομα και εκείνοι που επιβιώνουν συνήθως παρουσιάζουν ισχυρή κατάσταση υγείας. Εμείς οι πολιτισμένοι [σ.σ. εξελιγμένοι] άνθρωποι, από την άλλη πλευρά, καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια για να ελέγξουμε τη διαδικασία της εξάλειψης. Χτίζουμε τα άσυλα για τους μανιώδεις, τους αδύναμους, του ανάπηρους και τους άρρωστους. Θεσπίζουμε νόμους για τους φτωχούς. Οι ιατροί μας, ασκούν τη μέγιστη επιδεξιότητά τους για να σώσουν τη ζωή του καθενός στην τελευταία στιγμή. Υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι ο εμβολιασμός έχει διατηρήσει στην ζωή χιλιάδες ανθρώπους, οι οποίοι από ένα αδύναμο οργανισμό θα είχαν υποκύψει στο παρελθόν σε ιώσεις και επιδημίες. Έτσι τα αδύναμα μέλη των πολιτισμένων κοινωνιών διαδίδουν το είδος τους. Κανείς που δεν έχει συμμετάσχει στην εκτροφή κατοικίδιων ζώων δεν μπορεί να αμφιβάλει ότι αυτό πρέπει να είναι πολύ επιζήμιο για τη φυλή του ανθρώπου. Είναι εκπληκτικό το πόσο σύντομα η φροντίδα που έχει δοθεί εσφαλμένα σε κάποιον, οδηγεί στον εκφυλισμό της εγχώριας φυλής. Εκτός από την περίπτωση του ίδιου του ανθρώπου, σχεδόν κανείς δεν είναι τόσο ηλίθιος έτσι ώστε να επιτρέψει τα χειρότερα ζώα του να αναπαράγονται."...
Ο ίδιος ο Δαρβίνος αποφάσισε να εφαρμόσει τις βλακώδεις θεωρίες του αργότερα στην ίδια του την οικογένεια επιφέροντας σε αυτήν ανείπωτο πόνο, ο οποίος μέσα στο παραλήρημα του πίστευε ότι πρέπει να διασώσει την ανύπαρκτη του ιδιοφυΐα, ασκώντας επιλεκτική αναπαραγωγή στην ίδια του την οικογένεια. Με την ελπίδα να διατηρήσει την «καθαρότητα» του σπόρου του, ο Δαρβίνος παντρεύτηκε την νεαρή εγγονή του παππού του. Τα αποτελέσματα του εν λόγω έργου αναπαραγωγής ήταν καταστροφικά. Τρεις από τους έξι γιους του ήταν χρόνια άρρωστοι και θεωρούνταν «ημι-ανάπηροι». Ο τελευταίος του γιος, ο Charles Jr, γεννήθηκε με καθυστέρηση και πέθανε μόνο εννέα μήνες μετά τη γέννηση. Αδυνατώντας να μάθει από τα ολέθρια λάθη του, αυτή η μετριότητα ο Δαρβίνος, συνέχισε να κάνει τα ίδια λάθη. Δύο από τις κόρες του πέθαναν επίσης σε πολύ μικρές ηλικίες και η πιο μεγάλη σε ηλικία κόρη του, η Henrietta, υπέστη σοβαρή ψυχολογική κατάρρευση η οποία οφειλόταν στα γενετικά σφάλματα με τα οποία γενήθηκε λόγω της αιμομιξίας στην οποία επιδόθηκε με πάθος ο διεστραμμένος πατέρας της, στα δεκαπέντε.
Όσοι απόγονοι του επέζησαν τον όλεθρο της εκφυλιστικής μανίας του Δαρβίνου, αγνόησαν επιδεικτικά την πραγματικότητα και συνέχισαν την διάδοση της μισανθρωπικής τους κοσμοθεωρίας. Δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν, το γεγονός ότι ο Leonard Darwin, γιος του Charles και μέλος της Eugenics Society του Πανεπιστημίου του Cambridge, έκανε το 1912 την εξής απίστευτη δήλωση, την οποία θα ζήλευαν τόσο ο Στάλιν όσο και ο Χίτλερ και κάθε πνευματικός τους απόγονος: «Είναι αρκετά βέβαιο ότι καμία υπάρχουσα δημοκρατική κυβέρνηση δεν θα φθάσει όσο εμείς οι Ευγονικοί στο να σκέφτονται σωστά στην κατεύθυνση του περιορισμού της ελευθερίας το θέμα για χάρη των φυλετικών ιδιοτήτων των μελλοντικών γενεών.»...
Σε αυτή τη δήλωση γίνεται η καταγγελία της δημοκρατικής κυβέρνησης με το σκεπτικό ότι ένα τέτοιο πολιτικό σύστημα θα υπονόμευε τον φερόμενο ως "επιστημονικό" στόχο της ευγονικής. Η δημοκρατία αναγνωρίζει τις ηθικές και αισθητικές κρίσεις του ανθρώπου. Επειδή αυτές οι αποτιμήσεις αγνοούνται από τις φυσικές επιστήμες, η δημοκρατία είναι ανεπιθύμητη στα λεγόμενα "επιστημονικά" μοντέλα διακυβέρνησης.
Ο ισχυρισμός ότι οι επιστήμονες πρέπει να αδράξουν τα ηνία της διακυβέρνησης πηγάζει από τη θρησκεία του επιστημονισμού. Ο επιστημονισμός, εκτός από έναν τύπο σκοταδισμού, αποτελεί επιστημολογικό ιμπεριαλισμό, ο οποίος έχει ως στόχο την κατάκτηση ολόκληρου του πλανήτη. Προωθεί την παρεκβολή της επιστήμης σε πλαίσια και χώρους που δεν εμπίπτουν στο πεδίο της επιστημονικής έρευνας. Όταν επεκταθεί πέρα από τα νόμιμα και ηθικά πεδία εφαρμογής της, η επιστήμη γίνεται ένα άκαμπτο τερατούργημα στο οποίο πρέπει να συμμορφώνονται ακόμη και οι πιο πολύπλοκες οντότητες με πόθους, σχέδια, ελεύθερη θέληση, μεταφυσικές ανησυχίες, όπως για καλή μας ώρα εμάς τους ανθρώπους... Η επιστημονική προοπτική δεν αναγνωρίζει κανένα ηθικό κριτήριο ή κανόνα. Δεν δίνει συγκατάθεση σε ηθικές ή αισθητικές κρίσεις. Η επιστήμη, «διαλύει» τον άνθρωπο στα υποτιθέμενα δομικά του υλικά, και πλέον αυτός δεν είναι ένα ον για του οποίου την ελευθερία και αξιοπρέπεια αξίζει κανείς να αγωνίζεται. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Richard Dawkins, ο οποίος πιστεύει ότι η επιστήμη πρέπει να καθορίζει τους ηθικούς νόμους, έχει πει επανειλημμένως ότι οι οριοθετήσεις μεταξύ ανθρώπων και ζώων είναι "πιο ασαφείς και λιγότερο ξεκάθαρες" σήμερα. Και άρα, υπάρχει εν δυνάμει κάποια εξουσία η οποία μπορεί να συμπεριφέρεται στους ανθρώπους ωσάν να ήταν ζώα...
Όταν επεκταθεί λοιπόν για παράδειγμα η κόλαση του δαρβινισμού στο πλαίσιο της διακυβέρνησης μέσω της δικαιολογίας ότι αποτελεί "επιστήμη", ή ακόμη και όταν πρόκειται καθαρή ψυχρή επιστήμη κι όχι επιστημονισμός, τότε η επιστήμη γίνεται καταπιεστή. Στην επιστημονικά διαμορφωμένη κατάσταση, ο πολίτης γίνεται λίγο πολύ ένα αμάλγαμα συμπεριφοριστικών ρεπερτορίων τα οποία έχουν προστεθεί προσεκτικά σε έναν Κρατικό κατάλογο, κατανεμημένα σε αποδεκτά και μη, των οποίων πολιτών κάθε σκέψη, αίσθηση και ιδέα είναι ντετερμινιστικό προϊόν εξωτερικών ερεθισμάτων. Από την επιστημονική οπτική γωνία, τα κίνητρα του πληθυσμού μπορούν να υπολογιστούν και να συστηματοποιηθούν, επιτρέποντας έτσι σε εκείνους τους λίγους διαχειριστές που δεν είναι υπόλογοι σε κανέναν ηθικό κανόνα να αναπτύξουν οικονομικά και τεχνολογικά ερεθίσματα που μπορούν να παράγουν τα επιθυμητά πρότυπα μαζικής συμπεριφοράς...
Ο επικίνδυνος γάμος μεταξύ του κράτους κεντρικής διαχείρισης και του επιστημονισμού κι ακόμη και την καθαρής επιστήμης στις περιπτώσεις που γίνεται αυταρχική επιβολή της, είναι ιστορικά πλέον ο θεμέλιος λίθος των χειρότερων εγκλημάτων που έχουν σημειωθεί στην ιστορία ολόκληρης της ανθρωπότητας. Οι ιστορικοί του Ναζισμού σημείωσαν ότι, τη δεκαετία του 1930, τα κοινωνικά ζητήματα έγιναν ουσιαστικά ιατρικά ή βιολογικά όσον αφορά την λύση τους, βασισμένα βεβαίως στην ευγονική του Δαρβίνου, ενώ οι άνθρωποι στα γερμανικά ψυχικά ιδρύματα υπέστησαν ευθανασία και πολλοί άλλοι απλά θανατώνονταν με συνοπτικές διαδικασίες. Αυτές οι αγριότητες προκάλεσαν και τη μαζική δολοφονία των Εβραίων και άλλων εθνικών / φυλετικών ομάδων στη δεκαετία του 1940. Εν τω μεταξύ, η Σοβιετική Ένωση είδε την άνοδο των λεγόμενων νοσοκομείων Psikhushka, όπου πολλοί πολιτικοί αντιφρονούντες χαρακτηρίστηκαν ως «σχιζοφρενείς» και υποβλήθηκαν σε ακούσια ψυχιατρική θεραπεία στις ήπιες περιπτώσεις, ή απλά εξόντωναν εκατομμύρια κόσμου, πιστεύοντας ότι εάν «εκκαθαρίσουν» την κοινωνία από οτιδήποτε «αντιδραστικό» κλπ... Το αποτέλεσμα όλων αυτών των αιμοβόρων πολιτικών, θα ήταν είτε ο τέλειος προλετάριος, είτε το άλτερ έγκο του, ο άριος υπεράνθρωπος του Νίτσε, ο οποίος στους κλειστους κύκλους των σχεδιαστών δεν είναι άλλος από τον τέλειο υπάκουο και παραγωγικό πολίτη, δηλαδή ο υπηρέτης αυτών που σχεδίασαν την κατάληψη της εξουσίας και την παραμονή τους σε αυτήν αιώνια...
Η βίαια εφαρμογή του υλιστικού Κράτους κεντρικής διαχείρισης με επιστημονικό ολοκληρωτισμό, απέτυχε, αν και παραμένει δυστυχώς στην εξουσία σε μερικά ακόμη κράτη στον πλανήτη. Η άκρατη βία που εξέφρασε, όπως ήταν φυσικό, προκάλεσε την κατάρρευση τους. Έτσι, αυτοί που απεργάζονται τον ολοκληρωτισμό και την εφαρμογή της νιχιλιστικής αθεϊας τους, δουλεύουν πλέον με άλλον τρόπο...
Το 1963, ο Αμερικανός ψυχίατρος Thomas Szasz προειδοποίησε προφητικά σχεδόν, για την άνοδο αυτού που αποκαλούσε το «Θεραπευτικό Κράτος». Δηλαδή ένα σύστημα στο οποίο οι μη εξουσιοδοτημένοι τρόποι σκέψης και συμπεριφοράς καταπιέζονται μέσω «ψευδο-ιατρικής παρέμβασης».
Είναι προφανές ότι σήμερα, βλέπουμε την εφαρμογή του νέου, πιο ήπιου τρόπου μετάβασης στην απόλυτη απάνθρωπη κόλαση. Αυτός έχει το λεγόμενο «ανθρώπινο», προοδευτικό, δημοκρατικό, με έναν πολυποίκιλο μπαξέ που έχει να δώσει σε όλους από κατιτίς, κάμποσο φιλελεύθερο, κάμποσο σοσιαλιστικό πρόσωπο. Ένα πρόσωπο αποπλάνησης, ένα πρόσωπο παγίδα, το οποίο χρήζει προσοχής όσο ποτέ άλλοτε.
--|--|--|--
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου