Του Μάκη Ανδρονόπουλου
Η Ελλάδα έχει την ατυχία να βιώνει μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μια πολυδιάστατη διπλή ασφυκτική πίεση-απειλή από τη Γερμανία και την Τουρκία, απειλή που δεν υφίσταται καμία άλλη δυτική χώρα και μάλιστα από συμμαχικές χώρες. Τα κοινά γεωοικονομικά και στρατηγικά συμφέροντα των δύο αντιπάλων διαθέτουν ιστορικό βάθος δύο σχεδόν αιώνων και ταλανίζουν τον ελληνισμό, ελλαδικό και κυπριακό, προσλαμβάνοντας συνεχώς όλο και πιο επικίνδυνες διαστάσεις. Τα κοινά αυτά συμφέροντα εμποδίζονται από την ύπαρξη του ελληνισμού, εναντίον του οποίου η Γερμανία ως γεωοικονομική δύναμη χρησιμοποιεί την οικονομία και η Τουρκία ως στρατιωτική δύναμη την στρατιωτική απειλή.
Η σχέση της Γερμανίας με την Ελλάδα είναι μια σχέση βασικά ψυχαναλυτική που έλαβε και γεωπολιτική διάσταση. Η ελληνολατρεία στο γερμανικό φαντασιακό πυροδοτήθηκε από την Επανάσταση του 1821 και ενέπνευσε τον γερμανικό ρομαντισμό σε σημείο που να διαμορφωθεί τον 19ο αιώνα ένας μύθος, σύμφωνα με τον οποίο η Γερμανία είναι ο διάδοχος της κλασικής Ελλάδας μεταφέροντας ένα ιδεαλιστικό μήνυμα, ταυτόχρονα διονυσιακό και απολλώνιο. Η διανοητική και ψυχαναλυτική αυτή σχέση καταγράφτηκε στο περίφημο βιβλίο «The Tyranny of Greece over Germany» (1935) της Eliza Marian Butler όπου η ελληνολατρεία καταγράφτηκε στην γερμανική τέχνη, την ποίηση και τη λογοτεχνία επί τρεις αιώνες. Θα έλεγε κανείς πως ο γερμανικός χώρος των 190 δουκάτων και μαρκιονιών αναζητούσε ένα συνδετικό μύθο αναφοράς για να γίνει η Γερμανία του Μπίσμαρκ.
Ο μύθος αυτός επί ναζισμού έγινε ιδεολογία μέσα από μια «επιστήμη νομιμοποίησης»: Ο Βορράς είναι η μήτρα των άριων εθνών. Από εκεί προ-έρχονται οι Έλληνες, οι Δωριείς. Ο Πλάτωνας εκθειάζεται, η δημοκρατία θεωρείται απαρχή της φυλετικής νόθευσης και παρακμής. Η Σπάρτη, στρατιωτική και ρατσιστική, γίνεται πρότυπο. Ο Άριος είναι ο Προμηθέας της ανθρωπότητας. Έτσι, το 1941 ο Χίτλερ δικαιολογεί στην εντολή του προς τη Βέρμαχτ για την εισβολή στην Ελλάδα ως εξής: «Σύμμαχος των Άγγλων, φυλετικά εκφυλισμένος, ο ελληνικός λαός ασφαλώς δεν αξίζει να χαίρεται μια χώρα, μια κληρονομιά και μια κουλτούρα των οποίων υπήρξε επικαρπωτής για 2.000 χρόνια, αλλά που τώρα του τα στερεί ο φυλετικός και πολιτικός ξεπεσμός του. Τα γερμανικά στρατεύματα απλώς αποδίδουν μια γη και τον πολιτισμό της στους νόμιμους Ινδογερμανούς κατόχους τους».
Πρόκειται για ένα βαθύ ιστορικό πλέγμα που μεταλλάσσεται κατά εποχές ανάλογα με τις συνθήκες και τις συγκυρίες, όπως διαπιστώσαμε κατά την διάρκεια της κρίσης του ευρώ και τις γερμανικές προσπάθειες να μετατρέψει την Ελλάδα σε «αποικία χρέους».
Η στρατηγική σχέση Γερμανίας-Τουρκίας
Η σχέση της Γερμανίας με την Τουρκία ξεκινάει με τον εκσυγχρονισμό του οθωμανικού στρατού, την αντικατάσταση του περσικού αλφάβητου από το γερμανικό, και την σύμπραξη των δύο αυτοκρατοριών στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με γεωπολιτικό στόχο τα πετρέλαια της Μοσούλης από γερμανικής πλευράς. Η Γερμανία εξακολουθεί να αναζητά, μέσω Τουρκίας πρόσβαση στους ενεργειακούς πόρους της Κασπίας και της Μέσης Ανατολής και τώρα της Μεσογείου. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και η κρίση της Ουκρανίας είναι γερμανικές κατασκευές με στόχο πάντα τη δίοδο προς τη θερμή θάλασσα και τη Μέση Ανατολή. Η επίσκεψη της Μέρκελ στην Κύπρο έγινε μόλις μύρισε φυσικό αέριο και έτσι ακολούθησε η κρίση των κυπριακών τραπεζών.
Οι γερμανικές επενδύσεις στην Τουρκία και οι πωλήσεις εξοπλιστικών συστημάτων είναι συστηματικές και ενδεικτικές του στρατηγικού βάθους των σχέσεων των δύο χωρών, οι οποίες για διαφορετικούς λόγους επιβουλεύονται την Ελλάδα. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στις διπλωματικές πρωτοβουλίες που ονομάζονται «Διαδικασία του Βερολίνου» τόσο με το μεταναστευτικό, όσο και με το Λιβυκό ζήτημα, όπου η Ελλάδα αποκλείστηκε.
Η περικύκλωση της Ελλάδας και της Κύπρου
Οι τελευταίες διπλωματικές εξελίξεις δεν είναι ευμενείς για την Ελλάδα και την Κύπρο. Το ΝΑΤΟ δρομολογεί στήριξη της κυβέρνησης του Αλ Σάρατζ, ο Χαφτάρ δεν πέτυχε ολοκληρωτική νίκη και οπισθοχώρησε, η Ιταλία που προσβλέπει στους λιβυκούς ενεργειακούς πόρους και σαμποτάρει τον EastMed, η Σερβία υπέγραψε στρατιωτική συνεργασία με την Τουρκία, η Αλβανία παίζει το ανθελληνικό παιγνίδι της Άγκυρας, η Βόρεια Μακεδονία αποκολλάται, ο Βούλγαρος παίζει μπάλα με τον Ερντογάν και η πολιτική της Λευκωσίας με τους πετρελαϊκούς κολοσσούς καταρρέει λόγω κορονοϊού.
Η Αθήνα μετά την κρίση του Έβρου αντιλήφθηκε επιτέλους την πολεμική εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού και είναι μπροστά σε μια αναμενόμενη ναυτική εισβολή στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και στο Καστελόριζο, ταυτόχρονα με τις όλο και βαθύτερες παραβιάσεις του εναερίου χώρου της με εξοπλισμένα αεροσκάφη της Τουρκίας. Ταυτόχρονα, η επιρροή Σόρος μέσω των ΜΚΟ και του ΟΗΕ υπονομεύουν συστηματικά τα ελληνικά δίκαια.
Είναι σαφές ότι η «πολιτική κατευνασμού» έχει εξαντληθεί. Ο άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ και Αιγύπτου είναι σημαντικός, όπως άλλωστε και η εμπλοκή της Γαλλίας στο αντιοθωμανικό σχέδιο της Άγκυρας, καθώς και η πρόσφατη 5μερής με τη συμμετοχή και των Αραβικών Εμιράτων. Είναι κινήσεις στη σκακιέρα, αλλά αυτό δεν μοιάζει να μειώνει τους κινδύνους πολεμικών επεισοδίων. Η πανδημία του κορονοϊού και το τουριστικό κραχ μπορεί να ευνοήσει την ένταση.
Είναι μάλλον προφανές πως ο διάλογος Ελλάδας-Τουρκίας δεν μπορεί να έχει αποτελέσματα παρά μόνο μετά από ένα δραματικό γεγονός, ένα θερμό επεισόδιο που μπορεί εύκολα να εξελιχθεί σε πολεμική σύρραξη. Τότε το «πρώτο χτύπημα» θα παίξει καταλυτικό ρόλο.
*Ο Μάκης Ανδρονόπουλος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας
newshub.gr
Η σχέση της Γερμανίας με την Ελλάδα είναι μια σχέση βασικά ψυχαναλυτική που έλαβε και γεωπολιτική διάσταση. Η ελληνολατρεία στο γερμανικό φαντασιακό πυροδοτήθηκε από την Επανάσταση του 1821 και ενέπνευσε τον γερμανικό ρομαντισμό σε σημείο που να διαμορφωθεί τον 19ο αιώνα ένας μύθος, σύμφωνα με τον οποίο η Γερμανία είναι ο διάδοχος της κλασικής Ελλάδας μεταφέροντας ένα ιδεαλιστικό μήνυμα, ταυτόχρονα διονυσιακό και απολλώνιο. Η διανοητική και ψυχαναλυτική αυτή σχέση καταγράφτηκε στο περίφημο βιβλίο «The Tyranny of Greece over Germany» (1935) της Eliza Marian Butler όπου η ελληνολατρεία καταγράφτηκε στην γερμανική τέχνη, την ποίηση και τη λογοτεχνία επί τρεις αιώνες. Θα έλεγε κανείς πως ο γερμανικός χώρος των 190 δουκάτων και μαρκιονιών αναζητούσε ένα συνδετικό μύθο αναφοράς για να γίνει η Γερμανία του Μπίσμαρκ.
Ο μύθος αυτός επί ναζισμού έγινε ιδεολογία μέσα από μια «επιστήμη νομιμοποίησης»: Ο Βορράς είναι η μήτρα των άριων εθνών. Από εκεί προ-έρχονται οι Έλληνες, οι Δωριείς. Ο Πλάτωνας εκθειάζεται, η δημοκρατία θεωρείται απαρχή της φυλετικής νόθευσης και παρακμής. Η Σπάρτη, στρατιωτική και ρατσιστική, γίνεται πρότυπο. Ο Άριος είναι ο Προμηθέας της ανθρωπότητας. Έτσι, το 1941 ο Χίτλερ δικαιολογεί στην εντολή του προς τη Βέρμαχτ για την εισβολή στην Ελλάδα ως εξής: «Σύμμαχος των Άγγλων, φυλετικά εκφυλισμένος, ο ελληνικός λαός ασφαλώς δεν αξίζει να χαίρεται μια χώρα, μια κληρονομιά και μια κουλτούρα των οποίων υπήρξε επικαρπωτής για 2.000 χρόνια, αλλά που τώρα του τα στερεί ο φυλετικός και πολιτικός ξεπεσμός του. Τα γερμανικά στρατεύματα απλώς αποδίδουν μια γη και τον πολιτισμό της στους νόμιμους Ινδογερμανούς κατόχους τους».
Πρόκειται για ένα βαθύ ιστορικό πλέγμα που μεταλλάσσεται κατά εποχές ανάλογα με τις συνθήκες και τις συγκυρίες, όπως διαπιστώσαμε κατά την διάρκεια της κρίσης του ευρώ και τις γερμανικές προσπάθειες να μετατρέψει την Ελλάδα σε «αποικία χρέους».
Η στρατηγική σχέση Γερμανίας-Τουρκίας
Η σχέση της Γερμανίας με την Τουρκία ξεκινάει με τον εκσυγχρονισμό του οθωμανικού στρατού, την αντικατάσταση του περσικού αλφάβητου από το γερμανικό, και την σύμπραξη των δύο αυτοκρατοριών στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με γεωπολιτικό στόχο τα πετρέλαια της Μοσούλης από γερμανικής πλευράς. Η Γερμανία εξακολουθεί να αναζητά, μέσω Τουρκίας πρόσβαση στους ενεργειακούς πόρους της Κασπίας και της Μέσης Ανατολής και τώρα της Μεσογείου. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και η κρίση της Ουκρανίας είναι γερμανικές κατασκευές με στόχο πάντα τη δίοδο προς τη θερμή θάλασσα και τη Μέση Ανατολή. Η επίσκεψη της Μέρκελ στην Κύπρο έγινε μόλις μύρισε φυσικό αέριο και έτσι ακολούθησε η κρίση των κυπριακών τραπεζών.
Οι γερμανικές επενδύσεις στην Τουρκία και οι πωλήσεις εξοπλιστικών συστημάτων είναι συστηματικές και ενδεικτικές του στρατηγικού βάθους των σχέσεων των δύο χωρών, οι οποίες για διαφορετικούς λόγους επιβουλεύονται την Ελλάδα. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στις διπλωματικές πρωτοβουλίες που ονομάζονται «Διαδικασία του Βερολίνου» τόσο με το μεταναστευτικό, όσο και με το Λιβυκό ζήτημα, όπου η Ελλάδα αποκλείστηκε.
Η περικύκλωση της Ελλάδας και της Κύπρου
Οι τελευταίες διπλωματικές εξελίξεις δεν είναι ευμενείς για την Ελλάδα και την Κύπρο. Το ΝΑΤΟ δρομολογεί στήριξη της κυβέρνησης του Αλ Σάρατζ, ο Χαφτάρ δεν πέτυχε ολοκληρωτική νίκη και οπισθοχώρησε, η Ιταλία που προσβλέπει στους λιβυκούς ενεργειακούς πόρους και σαμποτάρει τον EastMed, η Σερβία υπέγραψε στρατιωτική συνεργασία με την Τουρκία, η Αλβανία παίζει το ανθελληνικό παιγνίδι της Άγκυρας, η Βόρεια Μακεδονία αποκολλάται, ο Βούλγαρος παίζει μπάλα με τον Ερντογάν και η πολιτική της Λευκωσίας με τους πετρελαϊκούς κολοσσούς καταρρέει λόγω κορονοϊού.
Η Αθήνα μετά την κρίση του Έβρου αντιλήφθηκε επιτέλους την πολεμική εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού και είναι μπροστά σε μια αναμενόμενη ναυτική εισβολή στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και στο Καστελόριζο, ταυτόχρονα με τις όλο και βαθύτερες παραβιάσεις του εναερίου χώρου της με εξοπλισμένα αεροσκάφη της Τουρκίας. Ταυτόχρονα, η επιρροή Σόρος μέσω των ΜΚΟ και του ΟΗΕ υπονομεύουν συστηματικά τα ελληνικά δίκαια.
Είναι σαφές ότι η «πολιτική κατευνασμού» έχει εξαντληθεί. Ο άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ και Αιγύπτου είναι σημαντικός, όπως άλλωστε και η εμπλοκή της Γαλλίας στο αντιοθωμανικό σχέδιο της Άγκυρας, καθώς και η πρόσφατη 5μερής με τη συμμετοχή και των Αραβικών Εμιράτων. Είναι κινήσεις στη σκακιέρα, αλλά αυτό δεν μοιάζει να μειώνει τους κινδύνους πολεμικών επεισοδίων. Η πανδημία του κορονοϊού και το τουριστικό κραχ μπορεί να ευνοήσει την ένταση.
Είναι μάλλον προφανές πως ο διάλογος Ελλάδας-Τουρκίας δεν μπορεί να έχει αποτελέσματα παρά μόνο μετά από ένα δραματικό γεγονός, ένα θερμό επεισόδιο που μπορεί εύκολα να εξελιχθεί σε πολεμική σύρραξη. Τότε το «πρώτο χτύπημα» θα παίξει καταλυτικό ρόλο.
*Ο Μάκης Ανδρονόπουλος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας
newshub.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου