ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ...

 Γράφει ο  Doth Multid

Απόλυτος παραλογισμός
Εάν όμως, όπως μας λένε οι νατουραλιστές, το μόνο που υπάρχει είναι απλώς η μηχανική του σύμπαντος, τότε ποιο είναι ακριβώς το πρόβλημα με την τρέχουσα πανδημία; Τι πήγε λάθος και τι είναι τελικά λάθος; Κι εδώ που τα λέμε για τα θεμελιώδη, υπάρχουν πραγματικά λάθη αφού όλα λειτουργούν ρολόι και σύμφωνα με τους νόμους της φύσης;
Πόσο παραπλανημένοι και παράλογοι είναι όλοι αυτοί οι φυσιοδίφες που λένε ότι αποδέχονται μόνο τα χειροπιαστά πράγματα και την επιστήμη, χωρίς να έχουν ούτε ίχνος επιχειρήματος ότι αυτές οι επιλογές δικαιολογούνται; Δε ξέρουν, δε γνωρίζουν ότι κατά τη δικιά τους κοσμοθεωρία, τίποτα δε μπορεί να αποτελεί κυριολεκτικό πρόβλημα όταν όλα είναι ντετερμινιστικά;
Και αν όπως είδαμε, όπως μας λένε οι αθεϊστές, δεν υπάρχει ουσιαστικά κανένας σκοπός, κανένα νόημα, καμία αξία σε τίποτα, τότε, ποια ακριβώς είναι η αντικειμενική είναι η αξία της σωτηρίας των ζωών μας; Πώς μπορούν, οι αγαπητοί μου, σφόδρα εσφαλμένοι και παράλογοι μηδενιστές, να εξηγήσουν την αντικειμενική αξία του καθενός που ζεί μέσα στην αποκάλυψη που ζούμε;
Ποιος τελικά, κρίνει και με ποιους όρους και σε ποια βάση, ποιος αξίζει να ζήσει και ποιος όχι; Και πως θα αποδείξουν άνευ παραλογισμού και αυθαιρεσίας, και με λογική συνέπεια, πραγματική συνάφια και ουσιαστική συνοχή, ότι μας αξίζει και μας πρέπει σε όλους η επιβίωση;
Και αν, όπως συμπεραίνουν πάντα και μας κηρύττουν τα μέλη της θρησκευτικής αίρεσης της δαρβινιστικής εξέλιξης, η επιβίωση του πιο ισχυρού και η βελτίωση και πρόοδος του είδους - όροι τους οποίους δεν μπορούν καν να ορίσουν με τρόπο που έχει ουσιαστικό νόημα - είναι τελικά αυτό που μόνο μετρά, τότε ποιο είναι το πρόβλημα όταν ο ιός κερδίζει τον αγώνα; Πώς θα δικαιολογήσουν τον ισχυρισμό τους ότι το ξέσπασμα αναγκαστικά θα προωθήσει τη μυθική δαρβινιστική εξέλιξη, και άρα είναι λόγος και αιτία της φερόμενης ως προόδου τους, ποιός από δαύτους θα τολμήσει να ισχυριστεί ότι αυτή η πορεία δεν είναι η ορθή; Γιατί τελικά, αποφεύγουν το αποκορύφωμα και την πραγμάτωση της πίστης τους, δηλαδή την μυθική αυτή πρόοδο και εξέλιξη του είδους μας, όπως ο διάολος το λιβάνι;
Και αν, όπως μας λένε οι μεταμοντερνιστές ηθικοί σχετισμολόγοι, η ηθική είναι υποκειμενική, κοινωνικό συμβόλαιο και απλό κατασκεύασμα, πώς τότε μπορούν να μας λένε ότι το να μοιραζόμαστε, να μένουμε σπίτι, να φροντίζουμε γενικά τους άλλους, να θυσιάσουμε κάτι για το κοινό αυτό καλό - στο οποίο ουσιαστικά ποτέ δεν πίστεψαν - και να καταπνίγουμε τον εγωισμό μας είναι η μόνη ηθική πράξη;
Αυτοί δεν ήταν που έλεγαν και ωρύονταν περί του ό,τι είναι ηθικό για το ένα γένος ή ομάδα μπορεί κάλλιστα να είναι ανήθικο για το άλλο/η και το αντίστροφο; Αυτοί δεν ήταν που κύρρηταν ότι είσαι αυτό που νιώθεις και κανένας δε μπορεί να κατακριθεί γι αυτό; Αυτοί δεν ήταν που φώναζαν για το υποτιθέμενο δικαίωμα να κάνει ο καθένας αυτό που θέλει με το σώμα του; Αυτοί δεν ήταν που καλούσαν για ευγονική κι ευθανασία εδώ και τώρα; Αυτοί δεν ήταν που διαδήλωναν υπέρ της έκτρωσης μέχρι και τον ένατο μήνα; Αυτοί δεν ήταν αυτοί που καλούσαν με πάθος για μέγιστη μείωση του πληθυσμού; Αυτοί τέλος, δεν ήταν που αποθέωναν τη βάση της όλης τους φιλοσοφίας στο περίφημο «τα πάντα είναι σχετικά»; Ποιοι είναι αυτοί λοιπόν, που σήμερα έχουν το απίστευτο θράσος να βάζουν φρένο σε αυτό που θεωρεί ηθικό κάποιος άλλος;
Τι τους κάνει να νομίζουν ότι μπορούν να είναι υποκειμενικοί στην δική τους ηθική για να δικαιολογούν τις αυθαιρεσίες τους, αλλά ταυτόχρονα να απαιτούν από όλους τους άλλους να αποδεχτούν την ηθική τους, υποκρινόμενοι ότι για κάποιον λόγο - άγνωστο και ανεξήγητο για τη κοσμοθεωρία τους - είναι αντικειμενικά ορθή;
Πού τα βρίσκουν άραγε, όλα αυτά τα ωραία «πρέπει» τους, που τα βρίσκουν άραγε όλα αυτά τα πανέμορφα «δίκαιά» τους, που τα ανακάλυψαν όλα αυτά τα «θα έπρεπε» τους, αν όχι από την υπερβατική αποκάλυψη ότι η ανθρώπινη ζωή είναι πράγματι, αληθινά και αντικειμενικά πολύτιμη, όπως κι απ όποιον και να εκφράζεται;
Θα μπορούσε να ήταν, απλώς μια σκέψη κάνω, θα μπορούσε να είναι άραγε, ότι δανείζονται την ηθική κοσμοθεωρία μας, οικειοποιώντας την αντικειμενική μας ηθική, χρησιμοποιώντας τη δικιά μας υπερβατική λογική, για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους, για να φτάσουν βέβαια στο να υποστηρίξουν στο τέλος τόσο οξύμωρα, την άρνηση των ιδίων αυτών αξιών μας;
Μπορεί να σταθεί κοσμοθεωρία η οποία καταργεί τη βάση της στηριζόμενη πάνω της; Μπορεί ο παραλογισμός να σταθεί πάνω στη λογική; Μπορεί η απουσία ήθους να επιχειρηματολογήσει υπέρ του ήθους; Μπορεί ο υπέρτατος μηδενισμός να ισχυριστεί ότι υπάρχουν υπέρτατες αξίες;
Θα μπορούσε κανείς να είναι τόσο απολύτως παράλογος όπως αυτοί;
Όχι, απλώς θα «μπορούσε». Έτσι είναι κι έτσι γίνεται. Ναί.