Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ...ΚΑΙΝ ΚΑΙ ΑΒΕΛ[ΜΕΡΟΣ Β΄]

ΚΑΙΝ ΚΑΙ ΑΒΕΛ, Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

            Στο άρθρο  για τον Άβελ και τον Κάιν, ως εφαρμογή του Τύπου Της Θυσίας,  (http://enaasteri.blogspot.com/2019/06/blog-post_66.html], είδαμε το μοτίβο του Ουροβόρου και του θυσιαστικού πυρήνα της φύσης. Έχουμε πει, κατά το παρελθόν, ότι τα ιερά κείμενα συντίθενται από μοτίβα και αναπαριστούν μοτίβα μέσα από μύθους θρύλους και παραβολές.  Δυστυχώς η ερμηνεία τους από τις εξωτερικές θρησκείες ως κείμενα ιστορικά και όχι ως κείμενα που απορρέουν από το συλλογικό ασυνείδητο των εθνών και των φυλών της γης, μας έχει οδηγήσει στο να χάσουμε τα κλειδιά της ερμηνείας τους. Ωστόσο αυτά υπάρχουν και είναι εκεί, έτοιμα να τα δούμε, όταν αφαιρέσουμε τις παρωπίδες των πεποιθήσεων και ενδυθούμε με το χάρισμα και της εξεταστικής ματιάς.

Μύθοι και Παραβολές

Ειδικά στη Βίβλο, όπου το κεντρικό μοτίβο είναι η εξορία, η περιπλάνηση και η επιστροφή, τα μοτίβα  συντίθενται, αποδομούνται  και αναδομούνται. Εφαρμοστέα αρχή σε αυτήν την σύνθεση είναι η αρχή του Ουροβόρου, ότι έχει αρχή έχει τέλος και τανάπαλιν. Έτσι λοιπόν και ο μύθος του Κάιν και του Άβελ, έχει και αυτός την αντιστροφή του, έχει και αυτός έναν τύπο αποκατάστασης, τον οποίο βρίσκουμε σε μια Παραβολή της Καινής Διαθήκης. Τι σημαίνει παραβολή; Η παραβολή είναι η αφήγηση «πλαστών» γεγονότων με σκοπό τη διδαχή και συγγενεύει με το μύθο μόνο σε αυτό, στο σκοπό δηλαδή της διδασκαλίας μέσω της αφηγήσεως.  Στα ιερά κείμενα οι μύθοι και οι θρύλοι εναλλάσσονται με τις παραβολές αναλόγως το σκοπό του κειμένου.

Η Παραβολή του Ασώτου

11 Εἶπε δέ· ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς. 12 καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον. 13 καὶ μετ᾿ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως. 14 δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὸς κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι. 15 καὶ πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, καὶ ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους. 16 καὶ ἐπεθύμει γεμίσαι τὴν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἐδίδου αὐτῷ. 17 εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν εἶπε· πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγὼ δὲ λιμῷ ἀπόλλυμαι! 18 ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ ἐρῶ αὐτῷ· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου. 19 οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου. 20 καὶ ἀναστὰς ἦλθε πρὸς τὸν πατέρα αὐτοῦ. ἔτι δὲ αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη, καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν. 21 εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ υἱός· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου. 22 εἶπε δὲ ὁ πατὴρ πρὸς τοὺς δούλους αὐτοῦ· ἐξενέγκατε τὴν στολὴν τὴν πρώτην καὶ ἐνδύσατε αὐτόν, καὶ δότε δακτύλιον εἰς τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας, 23 καὶ ἐνέγκαντες τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν θύσατε, καὶ φαγόντες εὐφρανθῶμεν, 24 ὅτι οὗτος ὁ υἱός μου νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη. καὶ ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι. 25  Ἦν δὲ ὁ υἱὸς αὐτοῦ ὁ πρεσβύτερος ἐν ἀγρῷ· καὶ ὡς ἐρχόμενος ἤγγισε τῇ οἰκίᾳ ἤκουσε συμφωνίας καὶ χορῶν, 26 καὶ προσκαλεσάμενος ἕνα τῶν παίδων ἐπυνθάνετο τί εἴη ταῦτα. 27 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἥκει καὶ ἔθυσεν ὁ πατήρ σου τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν, ὅτι ὑγιαίνοντα αὐτὸν ἀπέλαβεν. 28 ὠργίσθη δὲ καὶ οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν. ὁ οὖν πατὴρ αὐτοῦ ἐξελθὼν παρεκάλει αὐτόν. 29 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ πατρί· ἰδοὺ τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καὶ οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον, καὶ ἐμοὶ οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον ἵνα μετὰ τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ· 30 ὅτε δὲ ὁ υἱός σου οὗτος, ὁ καταφαγών σου τὸν βίον μετὰ πορνῶν, ἦλθεν, ἔθυσας αὐτῷ τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν. 31 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· τέκνον, σὺ πάντοτε μετ᾿ ἐμοῦ εἶ, καὶ πάντα τὰ ἐμὰ σά ἐστιν· 32 εὐφρανθῆναι δὲ καὶ χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη.

Λουκ. ιε’ 11-32

Μετάφραση

1 Είπε  Ο Κύριος αυτήν την Παραβολή: Κάποιος άνθρωπος είχε δύο γιους. 12 Και ο νεότερος από αυτούς είπε στον πατέρα του: “Πατέρα, δώσε μου το μέρος της περιουσίας που μου ανήκει”. Εκείνος διαίρεσε σ’ αυτούς την περιουσία. 13 Και μετά από λίγες ημέρες, αφού τα σύναξε όλα ο νεότερος γιος, αποδήμησε σε χώρα μακρινή και εκεί διασκόρπισε την περιουσία του ζώντας άσωτα.14 Και όταν αυτός τα δαπάνησε όλα, έγινε ισχυρός λιμός στη χώρα εκείνη, και αυτός άρχισε να στερείται. 15 Και τότε πήγε και προσκολλήθηκε σε έναν από τους πολίτες εκείνης της χώρας, και τον έστειλε στους αγρούς του να βόσκει χοίρους. 16 Και αυτός επιθυμούσε να χορτάσει από τα ξυλοκέρατα που έτρωγαν οι χοίροι, και κανείς δεν του έδινε.17 Τότε συνήλθε και είπε: “Σε πόσους μισθωτούς του πατέρα μου περισσεύουν άρτοι, ενώ εδώ εγώ χάνομαι από λιμό. 18 Αφού σηκωθώ, θα πορευτώ προς τον πατέρα μου και θα του πω: Πατέρα, αμάρτησα στον ουρανό και μπροστά σου, 19 δεν είμαι άξιος πια να ονομαστώ γιος σου. κάνε με όπως έναν από τους μισθωτούς σου”. 20 Και σηκώθηκε και ήρθε προς τον δικό του πατέρα. Ενώ λοιπόν αυτός απείχε ακόμα μακριά, τον είδε ο πατέρας του και τον σπλαχνίστηκε και, αφού έτρεξε, έπεσε πάνω στον τράχηλό του και τον καταφίλησε. 21 Του είπε τότε ο γιος: “Πατέρα, αμάρτησα στον ουρανό και μπροστά σου, δεν είμαι άξιος πια να ονομαστώ γιος σου”. 22 Είπε όμως ο πατέρας προς τους δούλους του: “Γρήγορα, φέρτε έξω την πρώτη στολή και ντύστε τον, και δώστε δαχτυλίδι στο χέρι του και υποδήματα στα πόδια, 23 και φέρτε το καλοθρεμμένο μοσχάρι, σφάξτε το, και να φάμε να ευφρανθούμε, 24 γιατί αυτός ο γιος μου ήταν νεκρός και ξανάζησε, ήταν χαμένος και βρέθηκε”. Και άρχισαν να ευφραίνονται. 25 Ο γιος του ο πρεσβύτερος ήταν τότε στον αγρό. Και καθώς ερχόταν και πλησίασε στην οικία, άκουσε συμφωνίες οργάνων και χορούς 26 και, αφού προσκάλεσε έναν από τους δούλους, ζητούσε να μάθει τι σήμαιναν αυτά. 27 Εκείνος του είπε: “Ο αδελφός σου έχει έρθει, και έσφαξε ο πατέρας σου το μοσχάρι το καλοθρεμμένο, γιατί τον έλαβε πίσω υγιή”. 28 Αυτός τότε οργίστηκε και δεν ήθελε να εισέλθει, αλλά ο πατέρας του εξήλθε και τον παρακαλούσε να μπει μέσα. 29 Εκείνος αποκρίθηκε και είπε στον πατέρα του: “Ιδού, τόσα έτη σε υπηρετώ σαν δούλος και ποτέ δεν παράβηκα εντολή σου, αλλά σ’ εμένα ποτέ δεν έδωσες ένα κατσίκι, για να ευφρανθώ μαζί με τους φίλους μου. 30 Όταν όμως αυτός ο γιος σου ήρθε, που σου κατάφαγε το βιός μαζί με πόρνες, έσφαξες γι’ αυτόν το καλοθρεμμένο μοσχάρι”! 31 Εκείνος του είπε: “Παιδί μου, εσύ πάντοτε είσαι μαζί μου, και όλα τα δικά μου είναι δικά σου. 32Έπρεπε όμως να ευφρανθούμε και να χαρούμε, γιατί αυτός ο αδελφός σου ήταν νεκρός και έζησε, και χαμένος και βρέθηκε”».

Η Αντιστροφή του Κάιν και του Άβελ, και η επιστροφή του Ασώτου

    Στην παλαιά διαθήκη, όπως προαναφέραμε και όπως έχουμε πει και στο αντίστοιχο στη Γένεση περιγράφεται άλλη μια ιστορία, πάλι με δύο αδέλφια. Ήταν ο Κάιν και ο Άβελ, ο ένας κτηνοτρόφος, ο άλλος γεωργός, παιδιά, κατά τον αυτό μύθο, των πρωτοπλάστων ή για να το πούμε πιο συμβολικά του. Ο Κάιν ζήλευε τον Άβελ και μια όμορφη μέρα αποφάσισαν και οι δύο να προσφέρουν θυσία στο Θεό. Η θυσία του Άβελ, έγινε για τους λόγους που έχουμε αναφέρει και αρεστή, ενώ του Κάιν η θυσία δεν έγινε ευπρόσδεκτη, καθώς στην καρδιά του δεν υπήρχε άδολη προαίρεση. Έτσι ο Κάιν έγινε αδελφοκτόνος και έπειτα περιπλανώμενος και καταραμένος γιατί έκανε τον εαυτό του θύτη της αγνότητας και της αθωότητας. Έρχεται η παραβολή του Ασώτου και μας παρουσιάζει ένα άλλο ζευγάρι αδελφών, λίγο αντεστραμμένα αυτή τη φορά.

         Από τη μία, Ο περιπλανώμενος Άσωτος που έφερε το στίγμα της εξορίας και της περιπλάνησης, που έγινε ο κτηνοτρόφος  γουρουνιών και γυρνά, ικετευτικά, ταπεινωμένος, έρημος, μόνος, ναυάγιο καταστροφής και ζητά, αιτείται, γονυπετής να επιστρέψει στον Οίκο του Πατέρα του, όχι σαν ίσο τέκνο του, αλλά σαν ο τελευταίος των υπηρετών.  Και από την άλλη  ο άλλος γιος, ο… καλός,  ο γεωργός των χωραφιών του Πατέρα του, γύρισε από τα χωράφια, αντί να χαρεί, αντί να γιορτάσει την επιστροφή του χαμένου του αδελφού, βλασφήμησε κατά του άρχοντα του Οίκου λέγοντας ότι εκείνος σαν… καλό παιδί δεν έγινε  ποτέ τόσο… αποδεκτός. Εκτός το ψυχολογικό μοτίβο της παραβολής έχουμε ερμηνευτικά, μεταξύ των δύο ιστοριών μια χιαστι ανατροπή, μετατροπή και αντιστροφή. Ο Γεωργός που καλλιεργεί τη γη γίνεται θύτης και ο κτηνοτρόφος που έτρεφε τους χοίρους και συνέτρωγε μαζί τους στην εξορία ξυλοκέρατα, (Αυτό και αν είναι συμβολικό!), θύμα. Έτσι εδώ ολοκληρώνεται ο Ουροβόρος. Στον Κάιν και τον Άβελ έχουμε το Σταυρό των στοιχειών, στην παραβολή του ασώτου τη χιαστή αντιστροφή των χιαστί σταυρό. Και τα δύο συμπληρούμενα σχηματίζουν το Οκτάστιν Άστρο ή την διπλή τετρακτύ, την Κατανόηση της Καμπαλιστικής Παράδοσης. Για τη συνθήκη της χιαστής, που συνιστά αλχημικό κανόνα ερμηνείας θα μιλήσουμε σε άλλο  άρθρο στο μέλλον, για την ερμηνεία αυτών που είπαμε για τα σκέλη του σταυρού δεν έχει κανείς παρά να ανατρέξει στην Ιερογλυφική Μονάδα του Δρ. Τζον Ντη . Κλείνοντας μόνο να πούμε ότι τα σύμβολα είναι μαγεία και είναι μαγεία γιατί έχουν σκαλιστεί σαν ιερόγλυφα στον αλαβάστρινο πίνακα της ιστορίας του ανθρώπου που ζει, αναπνέει και πεθαίνει μέσα στον  τροχό της επανάληψης

Εις το Επανιδείν

Παναγιώτης  Κάρδαρης       https://lvxsite.wordpress.com

ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΣ....

Sotiris Kazakis

Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ…
Πέτρου και Παύλου σήμερα. Όλων συνολικά των Αποστόλων αύριο. Σπουδαίες Χριστιανικές εορτές. Μέσα στην κάψα του καλοκαιριού. Στην θέρμη του Φωτός που μεταλαμπαδεύεται.
Ο Πέτρος ήταν μαθητής Του. Ακόλουθός Του. Ο Παύλος όχι. Δεν είχε ακούσει τον Ιησού ποτέ. Ο Πέτρος όπως και όλοι οι μαθητές ήταν απλοί, αγράμματοι άνθρωποι. Ψαράδες κυρίως. Σκοπίμως επιλεγμένοι. Ο Παύλος ήταν μορφωμένος και κοσμοπολίτης. Είχε λιθοβολήσει τον Στέφανο. Αρχικά α...ντιχριστιανός. Αλλά ήταν απαραίτητος στην στερέωση και στη διάδοση του Χριστιανισμού και εκλήθη …μεταγενεστέρως. Άνωθεν. Το «πώς» εξιστορείται. Αλλά δεν έχει σημασία. Το Πνεύμα όποτε και όπου θέλει, πνει. Και γονιμοποιεί μέχρι και τα στείρα. Και εξαπλώνεται σαν νερό.
Ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε σαν ευγενής ιδέα και επικράτησε. Με την αγνότητα του Πέτρου και την ικανότητα του Παύλου. Απαραίτητα και τα δύο για την πρόοδο. Η Ευγένεια του Χριστιανισμού παρά τις φθορές και τις δολιοφθορές του χρόνου και των ανθρώπων, ακτινοβολεί μέχρι σήμερα, δύο χιλιάδες χρόνια κατόπιν. Και υπερέχει έναντι των άλλων Μεσογειακών θρησκειών που περιχαρακώθηκαν στην Επιβολή, και στον Σωτηριολογικό Πρωτογονισμό. Η Παύλεια Εκλέπτυνση αποδείχθηκε ζωτικά απαραίτητη για την ευδοκίμηση της αόμματης ακατέργαστης Πέτρειας Πίστης. Ο Ιησούς αναγεννήθηκε. Ο Χριστιανισμός είναι έργο τους! Και είναι προ πάντων Πολιτισμός! Ανθρωπιστικός!

« ΝΕΑ ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ » (ΦΩΤΟ, ΒΙΝΤΕΟ) .....

« ΝΕΑ ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ » (ΦΩΤΟ, ΒΙΝΤΕΟ)

ΣΧΟΛΙΟ ΔΙΟΔΟΤΟΥ: ΚΙ ΟΜΩΣ.. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΝΕΙΡΟ!.. ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. ΕΧΕΙ ΣΥΣΤΑΘΕΙ, ΜΕ ΤΟΝ ΑΣΦΑΛΕΣΤΕΡΟ (ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ "ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟΥ ΣΤΑΜΠΑΡΙΣΜΑΤΟΣ") ΤΡΟΠΟ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ «ΑΠΟ ΣΤΟΜΑ ΣΕ ΣΤΟΜΑ», ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΝΕΑΣ ΦΙΛΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ!!! ΔΕΝ ΜΟΙΑΖΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΛΙΆ. ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΑΠΛΟΥΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ, ΠΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥΝ 1.023 ΑΤΟΜΑ ΧΩΡΙΣ ΑΡΧΗΓΟ ΚΑΙ 54.000 ΑΤΟΜΑ ΕΝΤΟΣ ΚΙ ΕΚΤΟΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΠΟΥ ΒΟΗΘΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΑ 1.023 ΚΕΝΤΡΙΚΑ. ΕΧΘΕΣ ΒΡΑΔΥ ΓΕΜΙΣΑΝ ΔΕΚΑΔΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΗΣ ΝΔ, ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΦΙΣΑΚΙ (ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ ΦΩΤΟ). ΒΡΗΚΑΜΕ ΣΤΟ YOUTUBE ΔΥΟ ΒΙΝΤΕΟ, ΤΟΥ 2016 ΚΑΙ 2017, ΜΕ ΕΝΑΝ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΕΛΛΗΝΑ ΠΑΤΡΙΩΤΗ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ. ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΚΑΤΑ 99% ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΑΥΤΗ Η ΕΞΕΛΙΞΗ. ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ, ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ.. Λ Ε Υ Τ Ε Ρ Ι Α  ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ!!! 
ΜΑΘΑΜΕ ΕΠΙΣΗΣ ΜΕΤΑ ΛΥΠΗΣ ΜΑΣ, ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΟΛΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΝΤΟΠΙΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΑΒΕΙ, ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΔΗΘΕΝ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΩΝ ΙΣΤΟΤΟΠΩΝ, ΟΠΩΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ "ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ", Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΧΕ ΕΜΦΑΝΙΣΤΕΙ ΑΠΟ ΤΟ 2011. 

Χαμός με την Νέα Φιλική Εταιρεία και την Πανελλαδική Διαμαρτυρία

---

Πως μια μέχρι χθες ομάδα που δεν την ήξερε κανείς έκανε τόσο μεγάλο ντόρο;;;
Από το πρωί κυκλοφορεί αυτή η φωτογραφία μιας ομάδας που φέρει τον τίτλο ΝΕΑ ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ η οποία έκανε χτες βράδυ μια πανελλαδική πράξη διαμαρτυρίας. Απ’ ότι φαίνεται αυτοί είναι όντως παντού.
Ταυτόχρονα με την είδηση λάβαμε και ένα δελτίο τύπου που θα το αναρτήσουμε στο τέλος του άρθρου.



Η ανακοίνωση – δελτίο τύπου:

Νέα Φιλική Εταιρία: Ήρθαμε και είμαστε παντού

Η Νέα Φιλική Εταιρία, ιδρύθηκε την 1^η Αυγούστου του 2018. Δεν είμαστε σελίδα στα κοινωνικά δίκτυα. Δεν είμαστε κόμμα. Δεν είμαστε κομματική οργάνωση. Δεν είμαστε ούτε αριστεροί, ούτε δεξιοί. Είμαστε Έλληνες. Η επιλογή των πρώτων 1.000 ατόμων, ξεκίνησε τον Μάιο του 2016 και ολοκληρώθηκε τον Ιούλιο του 2018. Φιλικοί υπάρχουν παντού. Σε κάθε πόλη, σε  κάθε γειτονιά, σε κάθε δημόσιο οργανισμό σε όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις.
Δεν έχουμε Αρχηγό. 11 μέλη μας συντονίζουν τις δράσεις μας και άλλοι 52 είναι συντονιστές σε κάθε διοικητική περιοχή της χώρας, στα πρότυπα των παλιών Νομαρχιών. Συντονιζόμαστε με την μέθοδο της ΑμεσοΔημοκρατίας μέσω μιας μυστικής πλατφόρμας όπου ψηφίζουν τα μέλη μας ονομαστικά. Και μάλιστα αιτιολογούν την ψήφο τους.
Έχουμε μόνο πέντε στόχους:

1. Την ανασύσταση του παραγωγικού ιστού της χώρας και του τραπεζικού συστήματος
2. Την επίλυση της παράνομης μετανάστευσης
3. Την ακύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών
4. Την διάλυση του πελατειακού κομματικού κράτους
5. Την επαναφορά της Παιδείας στα Ελληνόπουλα

Εχουμε ήδη ψηφίσει τι θέλουμε ακριβώς καθώς και πως θα το κάνουμε.
Τα μέλη μας που συνεργάζονται για όλα αυτά είναι 1.023 τα οποία γνωρίζουν τους σκοπούς της ίδρυσης της ΝΦΕ και συναποφασίζουν για όλα. Όπως αντιλαμβάνεστε δεν έχουμε καν αρχηγό.
Παράλληλα, έχουμε δημιουργήσει έναν κρίσιμο πυρήνα πέριξ της βασικής μας ομάδας, οι οποίοι δεν είναι μέλη μας αλλά υποστηρικτές μας. Μας βοηθούν χωρίς να γνωρίζουν ποιοι είμαστε και σήμερα ξεπερνούν τους 50.000 εντός Ελλάδας και 4.000 εκτός χώρας.
Οι Φιλικοί χωρίζονται σε πέντε διαφορετικές ομάδες Θεματικά και η κάθε ομάδα έχει αναλάβει την παρακολούθηση και εκτέλεση ενός εν των πέντε στόχων της ομάδας.
Και για να μην γίνονται λάθος συσχετισμοί, δεν έχουμε καν σελίδα στο Facebook ή σε κάποιο άλλο κοινωνικό δίκτυο. Και ούτε πρόκειται να φτιάξουμε στο μέλλον. Διότι έχουμε αναπτύξει έναν πολύ απλό αλλά ιδιότυπο τρόπο επικοινωνίας μεταξύ μας.
Είμαστε αυτοί που δεν έλαβαν υπόψιν τους οι δημοσκόποι στις Ευρωεκλογές. Είμαστε αυτοί που δώσαμε την τεράστια διαφορά στη ΝΔ το Κυριάκου Μητσοτάκη. Όχι γιατί πιστεύουμε σε αυτόν αλλά διότι κρίναμε ότι έπρεπε να τερματιστεί άμεσα η θητεία του Αλέξη Τσίπρα. Είναι φανερό ότι η διακυβέρνησή του, έθετε την χώρα εν κινδύνω.

Την ερχόμενη Πέμπτη θα αποφασίσουμε αν η ΝΔ θα έχει 9 μονάδες διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ ή θα ξεπεράσει τις 14 ποσοστιαίες μονάδες.
Εχτές το βράδυ, προβήκαμε σε μια συλλογική δράση σε όλη την Επικράτεια. Εκατό πενήντα (150) μέλη μας, την ίδια χρονική στιγμή, δραστηριοποιήθηκαν σε πανελλήνια κλίμακα και ανάρτησαν αφίσες έξω από γραφεία της ΝΔ ή υποψηφίων της ΝΔ. Με ένα σαφέστατο μήνυμα. Να μην συνεχίσει ο «νέος» Πρωθυπουργός, την ίδια αισχρή τακτική με τον προκάτοχό του στο ζήτημα της Συνθήκης των Πρεσπών. Ζητάμε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη να σεβαστεί την θέληση του ελληνικού λαού και να ακυρώσει την κατάπτυστη αυτή συμφωνία.
Τη ΝΔ την ίδρυσε ο Μακεδόνας Καραμανλής. Και διοικήθηκε από αυτή την Μακεδονική οικογένεια όσο και από την οικογένεια Μητσοτάκη από την Κρήτη. Ένα νησί που στα νεκροταφεία της Θεσσαλονίκης έχει θάψει 3.000 Κρητικούς που πολέμησαν στον Μακεδονικό αγώνα κι έδωσαν την ζωή τους. Αν το θυμάται αυτό η σημερινή ΝΔ, έχει καλώς. Θα το διαπιστώσουμε σύντομα και θα τα πάμε καλά Αν δεν το θυμάται ή προσποιείται ότι δεν το θυμάται, τότε θα διαπιστώσει στους επόμενους 12 μήνες, ότι θα έχει την ίδια πολιτική τύχη με αυτή του σύριζα και ακόμη χειρότερη.

Ως ακτιβιστές, δεν θα κάνουμε ποτέ κόμμα. Αλλά θα κάνουμε κάτι διαφορετικό. Θα εκλέξουμε μέλη μας σε όλα τα κόμματα. Φιλικοί, οι οποίοι την κατάλληλη στιγμή θα προστατεύουν την πατρίδα. Για να το πετύχουμε αυτό, θα χρησιμοποιήσουμε τον ίδιο «δρόμο» με αυτούς που εξαγοράζουν πολιτικούς γυρολόγους για να κάνουν business στα Βαλκάνια. Μόνο που αυτοί που θα εκλέξουμε εμείς θα είναι οι Άριστοι των Αρίστων που θα δρομολογήσουν νέες εξελίξεις μέσα στα εκφυλισμένα κόμματα. Και θα πατάξουν την πολιτική ανωμαλία. Στο μέλλον θα καταλάβετε ότι ήδη έχουμε εκλέξει δύο ευρωβουλευτές. Σκοπός μας είναι να εκλέξουμε στο Εθνικό Κοινοβούλιο, 35 με 40 βουλευτές. Πράγμα που θα το πετύχουμε άμεσα μέσα στην επόμενη τριετία. Διότι η επόμενη Κυβέρνηση δεν φαίνεται να μακροημερεύει.
Μπορεί στο μέλλον να αποφασίσουμε να εκτοξεύσουμε στα ύψη ένα πολύ μικρό κόμμα που θα έχει αγνές προθέσεις και όρεξη για δουλειά.
Γιατί, είμαστε υπέρμαχοι της Δημοκρατίας και πιστεύουμε σε αυτήν. Αντιμαχόμαστε την κομματοκρατία και την Αναξιοκρατία. Μέλη μας είναι όποιος μπορείτε να φανατιστείτε αλλά κυρίως είναι όποιος δεν μπορείτε να φανταστείτε. Από Ελληνίδες νοικοκυρές και άνεργους, ως και ανώτεροι δικαστικοί, στρατιωτικοί, νομικοί, επιχειρηματίες και πανεπιστημιακοί.
Δεν ήρθαμε να υφαρπάξουμε την εξουσία. Ήρθαμε με σκοπό να θωρακίσουμε την χώρα από τους διεθνείς απατεώνες που έχουν διεισδύσει παντού και έχουν καταργήσει κάθε έννοια έννομης και συνταγματικής τάξης και κράτους δικαίου.

Η Ελλάδα, δεν ανήκει πλέον στους Ελληνες και δυστυχώς αυτό το γνωρίζουν ακόμη και τα νήπια. Όλοι εμείς βρεθήκαμε και δεθήκαμε, σιγά-σιγά με σκοπό την ολική επαναφορά της χώρας στην κανονικότητα.
Σε τρία χρόνια από σήμερα θα αριθμούμε πάνω από 600.000 μέλη και υποστηρικτές. Και θα είμαστε αυτοί που θα σταματήσουμε τα ύπουλα σχέδια των κορακιών που κατατρώνε τις σάρκες των Ελλήνων.
Η Νέα Φιλική Εταιρία, ήρθε για να συντονίσει τον αγώνα των Ελλήνων για πραγματική ελευθερία. Έναν αγώνα που ξεκίνησε το 1818 και δυστυχώς δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Κι όλοι εμείς, θα φροντίσουμε να ολοκληρωθεί!

Από το «Πάνθεον» του Ολύμπου, μιας βουνοκορφής ηλικίας 200 εκατομμυρίων ετών
Η ΝΕΑ ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ – 1818…2018…
ΗΡΘΑΜΕ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ.


Ακολουθεί ένα μικρό δείγμα από τις πόλεις που ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ πραγματοποιήθηκε η διαμαρτυρία …...η συνέχεια εδώ https://diodotos-k-t.blogspot.com/2019/06/blog-post_29.html

ΕΥΣΕΒΕΙΣ ΠΟΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ...

Ευσεβείς πόθοι και πραγματικότητα

Δημήτρης Μηλάκας

Τα δεδομένα της ελληνοτουρκικής διελκυστίνδας στην Ανατολική Μεσόγειο

Θα είχαν «πλάκα» αυτές οι λεκτικές αντιπαραθέσεις (του στυλ «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;» ή «θα φωνάξω τους φίλους μου να σε δείρουν») μεταξύ των κυβερνήσεων Ελλάδας και Τουρκίας αν πίσω τους δεν υπήρχαν απτά συμφέροντα και μεγάλα σχέδια που βρίσκονται, όπως φαίνεται, στην τελική φάση της δρομολόγησής τους. Το μεγάλο ενεργειακό παιχνίδι στην Ανατολική Μεσόγειο εξελίσσεται με τη συμμετοχή μεγάλων παικτών, οι οποίοι, προκειμένου να προωθήσουν τα συμφέροντά τους, χρησιμοποιούν τις αναλώσιμες μαριονέτες τους...

Οι πολιτικές ηγεσίες σε Αθήνα και Λευκωσία θέλουν να εμφανίζονται ότι παίρνουν ισότιμα μέρος σε αυτό το μεγάλο παιχνίδι, το οποίο έχει στόχο τελικά τη διανομή των επιβεβαιωμένων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων που έχουν βρεθεί στην κυπριακή ΑΟΖ και αυτών που εκτιμάται ότι υπάρχουν δυτικότερα σε περιοχές νότια του Καστελόριζου.

Τόσο στην Αθήνα όσο και στη Λευκωσία οι κυβερνήσεις υπογραμμίζουν τις σημαντικές συμμαχίες που έχουν συνάψει με τους ισχυρούς, οι οποίοι υποτίθεται ότι θα προστατέψουν τα συμφέροντα Ελλάδας και Κύπρου. Ωστόσο οι Τσίπρας και Αναστασιάδης αρνούνται να δουν την πραγματικότητα: τέσσερα τουρκικά πλοία (δύο ερευνητικά και δυο γεωτρύπανα) συνοδευόμενα από τουρκικά πολεμικά πλοία κόβουν βόλτες, τρυπούν και ερευνούν στην κυπριακή ΑΟΖ.

Την ίδια στιγμή οι ισχυροί φίλοι της Ελλάδας και της Κύπρου, καταρχάς οι Ευρωπαίοι εταίροι, παρότι η Άγκυρα καταπατά ευρωπαϊκό έδαφος, περιορίζονται στην έκδοση «σκληρών» ανακοινώσεων. Προφανώς τα οικονομικά συμφέροντα χωρών της Ε.Ε. όπως η Γερμανία και η Ολλανδία είναι τόσο μεγάλα στην Τουρκία, ώστε η πιθανότητα επιβολής ευρωπαϊκών κυρώσεων κατά της Άγκυρας είναι απογοητευτική.

Παρ’ όλα αυτά οι κυβερνήσεις σε Αθήνα και Λευκωσία δεν πτοούνται καθώς θεωρούν την αμερικανική έμπρακτη υποστήριξη δεδομένη αν η Τουρκία τραβήξει κι άλλο το σχοινί. Προφανώς λησμονούν ότι οι ΗΠΑ, αφού υποκίνησαν μέσω της ελληνικής χούντας το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου για να δημιουργηθούν τα προσχήματα για την τουρκική εισβολή, παραμένουν μέχρι σήμερα θεατές της κατοχής του μισού νησιού.

Τα ελληνικά επιχειρήματα

Το επιχείρημα που προβάλλεται στην Αθήνα και τη Λευκωσία είναι ότι σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δηλαδή:

• Η Τουρκία απομακρύνεται από τις ΗΠΑ και τη Δύση γενικότερα.
• Οι ΗΠΑ προώθησαν τη δημιουργία της «συμμαχίας» Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ, την οποία μάλιστα εποπτεύουν.
• Μέσω των ΗΠΑ έχει ρυμουλκηθεί στον «άξονα» Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ και η Αίγυπτος
• Η Γαλλία έχει απτά οικονομικά συμφέροντα (οικόπεδο με πλούσιο κοίτασμα στην κυπριακή ΑΟΖ) και έχει ήδη συνάψει συμφωνίες στρατιωτικής συνεργασίας με τη Λευκωσία.
• Όπως μας λέει, ο Έλληνας πρωθυπουργός έχει λάβει ισχυρές διαβεβαιώσεις υποστήριξης από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Γαλλίας πως οι γαλλικές δυνάμεις θα εμποδίσουν την Τουρκία να επιβάλει διά της βίας τις θέσεις της στην περιοχή.

Από την Κύπρο, όπου βρέθηκε για την κηδεία του Δημήτρη Χριστόφια, ο Αλέξης Τσίπρας θεώρησε ωφέλιμο να απαντήσει στα όσα είχε πει νωρίτερα ο Πρόεδρος της Τουρκίας:

«Λίγο πριν έρθω σήμερα εδώ στην ΕΛΔΥΚ να αποτίσω φόρο τιμής στους πεσόντες, συνεργάτες μου με πληροφόρησαν ότι ο Τούρκος Πρόεδρος έκανε κάποιες δηλώσεις. Είπε, απευθυνόμενος στον Έλληνα πρωθυπουργό, ότι “λέει κάποια πράγματα μιλώντας μόνος του, αλλά εγώ θα συνεχίσω τον χαβά μου”. Θέλω να απαντήσω σε αυτή τη δήλωση λέγοντας, πρώτον, ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν λέει κάποια πράγματα, αλλά μιλάει τη γλώσσα του διεθνούς δικαίου, τη γλώσσα της λογικής, της αλήθειας και της αποφασιστικότητας.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν μιλάει μόνος του, αλλά έχοντας στο πλευρό του την Ε.Ε., όλα τα κράτη - μέλη της Ευρώπης και τη μεγάλη πλειοψηφία της διεθνούς κοινότητας, αλλά και κάθε χώρα που σέβεται το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας».

Οι τουρκικές απειλές

Ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί, πρόεδρος του Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης και κυβερνητικός εταίρος του Ταγίπ Ερντογάν, επιτέθηκε στην Ελλάδα και στον Τσίπρα κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός του:

«Η Ελλάδα παίζει με τη φωτιά. Ο πρωθυπουργός της χώρας αυτής, ο Τσίπρας, με θράσος δήλωσε πως θα έχουμε τίμημα αν επιμείνουμε στις γεωτρήσεις. Η κουτσή πάπια ο Τσίπρας είπε πως θα μας εμποδίσουν», τόνισε ο Μπαχτσελί και συμπλήρωσε:

«H Ελλάδα πρέπει να ξέρει πως δεν έχει γεννηθεί ο πειρατής που μπορεί να μας εμποδίσει στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο. O Tσίπρας πρέπει να σταματήσει να προκαλεί και να ασχοληθεί με την Ιστορία. Πρέπει να πάρει μάθημα από τους παππούδες του που έπεσαν στη θάλασσα στη Σμύρνη. Αν δεν το κάνει, τότε από τώρα πρέπει να είναι έτοιμος να τσακιστεί, να βυθιστεί στη θάλασσα».

Κλείνοντας ο Τούρκος πολιτικός επισήμανε: «Προκαλώ! Ο Τσίπρας να βγει μπροστά μας στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο και να δει τι θα πάθει».

Απέναντι στην τουρκική αμφισβήτηση της κυπριακής ΑΟΖ, η οποία εκδηλώνεται στην πράξη, και απέναντι στις απειλές της Άγκυρας ότι θα πραγματοποιήσει γεωτρήσεις (και) στην περιοχή του Καστελόριζου, η Αθήνα (κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση) προβάλλει ως επαρκές ανάχωμα τις «στρατηγικές σχέσεις» που αναπτύσσει η χώρα με τους Αμερικανούς.

Ανάμεσα στις αποδείξεις για το βάθος αυτής της στρατηγικής ελληνοαμερικανικής σχέσης η Αθήνα προβάλλει το υπό ψήφιση νομοσχέδιο East Med Act που έχει ήδη περάσει από την αρμόδια Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας. Το «Νομοσχέδιο για την Ασφάλεια και την Ενεργειακή Συνεργασία στην Ανατολική Μεσόγειο», όπως ονομάζεται, επιχειρεί να αναμορφώσει τη γεωπολιτική στρατηγική των ΗΠΑ στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου τοποθετώντας την τριμερή συνεργασία Ελλάδας - Ισραήλ - Κύπρου στο επίκεντρο του στρατηγικού ενδιαφέροντος της Ουάσιγκτον. Ανάμεσα στις πολλές προβλέψεις του περιλαμβάνεται και η άρση του εμπάργκο όπλων στην Κυπριακή Δημοκρατία, καθώς και η καταγραφή των τουρκικών παραβιάσεων.

Για να επιβεβαιωθούν στην πράξη όλοι αυτοί οι ευσεβείς πόθοι της ελληνικής / ελληνοκυπριακής πλευράς, θα πρέπει κατ’ αρχάς να επισφραγιστεί η ρήξη στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις. Η επικείμενη συνάντηση Τραμπ - Ερντογάν στην Οζάκα στο περιθώριο της συνόδου των G20 πιθανότατα θα δώσει την εκκίνηση για εξελίξεις...

Πηγή: topontiki.gr

ΑΒΕΛ ΚΑΙ ΚΑΙΝ,Ο ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ....

Άβελ & Κάιν, Ο Τύπος της Θυσίας[μέρος Α΄]

Γράφει Ο Παναγιώτης Κάρδαρης…

Εν Αρχή…

     Κάιν, ένα μεγάλο κεφάλαιο της ανθρώπινης μυθιστορίας, που απασχόλησε όχι μόνο τη θεολογία αλλά και την ψυχολογία, φυσικά και τη λογοτεχνία, την ποίηση, την εικαστική τέχνη αλλά και το θέατρο.   Αν και οι περισσότεροι γνωρίζουμε την ιστορία  παρ, για χάρη της συνέχειας του άρθρου.

«1. Ο δε Αδάμ εγνώρισεν Εύαν την γυναίκα αυτού· και συνέλαβε, και εγέννησε τον Κάϊν· και είπεν, Απέκτησα άνθρωπον διά του Κυρίου.

2. Και προσέτι εγέννησε τον αδελφόν αυτού τον Άβελ. Και ήτο ο Άβελ ποιμήν προβάτων, ο δε Κάϊν ήτο γεωργός.
3. Και μεθ’ ημέρας προσέφερεν ο Κάϊν από των καρπών της γης προσφοράν προς τον Κύριον.
4. Και ο Άβελ προσέφερε και αυτός από των πρωτοτόκων των προβάτων αυτού, και από των στεάτων αυτών. Και επέβλεψε με ευμένειαν Κύριος επί τον Άβελ και επί την προσφοράν αυτού·
5. επί δε τον Κάϊν και επί την προσφοράν αυτού δεν επέβλεψε. Και ηγανάκτησεν ο Κάϊν σφόδρα, και εκατηφίασε το πρόσωπον αυτού
6. Και είπε Κύριος προς τον Κάϊν, Διά τι ηγανάκτησας; και διά τι εκατηφίασε το πρόσωπόν σου;
7. αν συ πράττης καλώς, δεν θέλεις είσθαι ευπρόσδεκτος; και εάν δεν πράττης καλώς, εις την θύραν κείται η αμαρτία. Αλλ’ εις σε θέλει είσθαι η επιθυμία αυτού, και συ θέλεις εξουσιάζει επ’ αυτού.
8. Και είπεν ο Κάϊν προς Άβελ τον αδελφόν αυτού, Ας υπάγωμεν εις την πεδιάδα· και ενώ ήσαν εν τη πεδιάδι, σηκωθείς ο Κάϊν κατά του αδελφού αυτού Άβελ εφόνευσεν αυτόν.
9. Και είπε Κύριος προς τον Κάϊν, Που είναι Άβελ ο αδελφός σου; Ο δε είπε, Δεν εξεύρω· μη φύλαξ του αδελφού μου είμαι εγώ;
10. Και είπεν ο Θεός, Τι έκαμες; η φωνή του αίματος του αδελφού σου βοά προς εμέ εκ της γής·
11. και τώρα επικατάρατος να ήσαι από της γης, ήτις ήνοιξε το στόμα αυτής διά να δεχθή το αίμα του αδελφού σου εκ της χειρός σου·
12. όταν εργάζησαι την γην, δεν θέλει εις το εξής σοι δώσει τον καρπόν αυτής· πλανήτης και φυγάς θέλεις είσθαι επί της γης.
13. Και είπεν ο Κάϊν προς τον Κύριον, Η αμαρτία μου είναι μεγαλητέρα παρ’ ώστε να συγχωρηθή·
14. ιδού, με διώκεις σήμερον από προσώπου της γης, και από του προσώπου σου θέλω κρυφθή, και θέλω είσθαι πλανήτης και φυγάς επί της γής· και πας όστις με εύρη, θέλει με φονεύσει.
15. Είπε δε προς αυτόν ο Κύριος, διά τούτο, πας όστις φονεύση τον Κάϊν, επταπλασίως θέλει τιμωρηθή. Και έβαλεν ο Κύριος σημείον εις τον Κάϊν, διά να μη φονεύση αυτόν πας όστις εύρη αυτόν.
16. Και εξήλθεν ο Κάϊν από προσώπου του Κυρίου, και κατώκησεν εν τη γη Νωδ, προς ανατολάς της Εδέμ.

(Γένεσις 4:1-16)»

Τα Προσωπεία των Μύθων

    Ένα κεφάλαιο βαρύ  ο Κάιν  που ενέπνευσε, θετικά η αρνητικά, γενιές και γενιές δημιουργών, ψυχολόγων και πολλών ειδικών των ανθρωπιστικών επιστημών. Ο τιμημένος, με βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, Πορτογάλος συγγραφέας και  ποιητής, Ζοζέ Σαραμάγκου, αναφέρει μέσα στα έργα του ότι   «Η Βίβλος, είναι ένα από τα πιο άγρια βιβλία που έχουν γραφτεί ποτέ.»  Την ίδια γνώμη είχαν και άλλες μεγάλες προσωπικότητες ανά τους αιώνες και αναρωτιέται κανείς έχουν άδικο; Ε, λοιπόν μπορεί και όχι! Αν αναλογιστεί κανείς ότι η Παλαιά Διαθήκη είναι, εξ’ αρχής, η ιστορία της θυματοποίησης του ανθρώπινου είδους, η οποία περιγράφοντας και εξιστορώντας περιστατικά βίας, θανάτων, τιμωρίας, πολέμων, αιμομιξιών, δολοφονιών και άλλων τραγικών συμβάντων, σε φέρνει σε επαφή με πολύ δυσάρεστες όψεις της πραγματικότητας, τότε ναι, οι επικριτές έχουν δίκιο.

     Όμως στη πολλαπλή πραγματικότητα στην οποία ζούμε και κινούμαστε, το διαμάντι της αλήθειας δεν έχει μία μόνο όψη, ούτε καν δύο, αλλά πολύ περισσότερες. Έτσι, όπως σε όλα τα μεγάλα θέματα έχουμε εδώ να αντιπαραθέσουμε ένα από τα πολλά «αλλά». Και αυτό θα το κάνουμε με τη μορφή ερώτησης.     Που έγκειται η αξία των Ιερών Κειμένων κάθε θρησκευτικής ή πνευματικής παράδοσης; Η πανανθρώπινη αξία των Ιερών Κειμένων και εν προκειμένω των βιβλικών γραφών,  δεν έγκειται τόσο στο αν μεταφέρουν αληθινά γεγονότα ή όχι, αλλά στο γεγονός του ότι επικοινωνούν αρχέτυπα, μοτίβα και πρότυπα τα οποία αναπαράγονται σε όλες τις κοινωνίες από αρχής κόσμου εώς και σήμερα. Ανεξαρτήτως, δηλαδή, αν τα κείμενα αυτά είναι ιστορικά αληθή, πρέπει να θεωρηθεί βέβαιο ότι είναι τουλάχιστον αλληγορικά και αντανακλούν το βάθος του παγκόσμιου ασυνείδητου. Δεν κάνουν τίποτα άλλο, από το να αποκαλύπτουν τη φύση μας και τις ελπίδες μας και μάλιστα  μέσα από αρχετυπικές και αλληγορικές ιστορίες που βρίθουν συμβολισμών.

    Είναι ιερά όχι επειδή, αναγορεύτηκαν από τις θρησκείες, ως θεϊκά αλλά βαθειά ανθρώπινα!  Ο άλλος μεγάλος συγγραφέας και Αμερικάνος Καθηγητής Τζόζεφ Κάμπελ γράφει Οι μύθοι είναι δημόσια όνειρα, τα όνειρα είναι ιδιωτικοί μύθοι και συμπληρώνει, εύστοχα ότι  Η θρησκεία μπορεί να οριστεί σαν παρεξηγημένη μυθολογία. Έτσι  Ο Άβελ και Ο Κάιν, εκτός του ότι είναι πρωταγωνιστικά πρόσωπα της Βίβλου, είναι και αντανάκλαση της δικής μας φύσης. Είναι δικά μας συλλογικά όνειρα, τόσο σκοτεινά όσο σκοτεινό είναι ένα μέρος της δικής μας συλλογικής ψυχής. Είναι καθρέπτης της δικής μας επιλογής του δρόμου της αρετής ή της κακίας αλλά και ένα βαθύ σύμβολο της δικού μας εσωτερικού αγώνα. Ενός αγώνα ο οποίος γίνεται μήτρα  που γεννά δαίμονες και αγγέλους και διεξάγεται με μοτίβο τα διλήμματα που μας θέτει η ζωή και η φύση μας. Κι όλα αυτά δοσμένα φυσικά με τις εικόνες της εποχής που γράφτηκαν τα κείμενα αυτά, εικόνες που εντάσσονται στα αντίστοιχα πολιτισμικά περιβάλλοντα. Τα πρόσωπα των ιερών κειμένων είναι τα προσωπεία του ανθρώπου, όσο σκληρός και σκοτεινός είναι ο άνθρωπος τόσο σκληρά και σκοτεινά είναι αυτά τα προσωπεία και τα αρχέτυπα. Φυσικά ισχύει και το αντίθετο καθώς στη Βίβλο δεν συναντάμε μόνο δολοφόνους, αλλά και αγίους, δεν συναντάμε μόνο τυράννους αλλά  και βασιλιάδες που βρίθουν Σοφίας. Ένα άλλο μεγάλο ζεύγος αρχετύπων και συμβόλων που συναντάμε στη Βίβλο είναι αυτό της Εξορίας και της Νόστου που αυτή δημιουργεί. Ο Συνδυασμός όλων των παραπάνω γέννησε  το πιο διάσημο αδελφικό ζεύγος διδύμων της παγκόσμιας μυθιστορίας. Τον Κάιν και τον Άβελ.

      Τα Μυστικά της «Γλώσσας»…

---

      Και μια αναφέραμε τον όρο σύμβολα, γνωρίζετε ποιος είναι ο μεγαλύτερος φορέας συμβόλων από αρχής κόσμου; Η γλώσσα.  Η γλώσσα ως κώδικας επικοινωνίας, μεταξύ των ανθρώπων είναι και η εκτενέστερη αποθήκη συμβόλων και αρχέτυπο και η ίδια. Θυμηθείτε ότι η δεύτερη πτώση που περιγράφει η βίβλος και δυστυχώς έχει ενδυθεί από κενά ηθικοπλαστικά νοήματα χάνοντας την ερμηνευτική της ουσία, είναι η σύγχυση της γλώσσας, η Βαβέλ. Μήπως λοιπόν και οι βιβλικές λέξεις κρύβουν νοήματα και μεταφέρουν ιδέες; Σαφώς και κρύβουν και το κρύβουν το βάζω σε εισαγωγικά. Τώρα λοιπόν με εργαλείο όλα τα παραπάνω  ας αποκαλύψουμε τον Κάιν και τον Άβελ, τόσο αρχετυπικά όσο και συμβολικά.

                    Η Βίβλος γράφτηκε σε διάφορες, εποχές, κύριο χαρακτηριστικό των οποίων ήταν το ότι η οικονομία τους στηρίζονταν στην κτηνοτροφία και την γεωργία. Ο Κάιν ήταν γεωργός, ο Άβελ κτηνοτρόφος. Ο ένας πρόσφερε στον θεό τους καρπούς της γης και ο άλλος,  τη ζωή των  θυσιασμένων πλασμάτων που με τόση αγάπη εξέθρεφε. Η ίδια διήγηση περιγράφει το θεό να κάνει πιο ευάρεστη τη θυσία του Άβελ από αυτή του Κάιν. Προσπαθώντας να δούμε, υλιστικά, αυτό το περιστατικό θα λέγαμε πως ο θεός είναι τύραννος. Όμως αν τη δούμε την ευρύτερη έννοια, ίσως αλλάξουμε γνώμη. Κατά τους συγγραφείς της Βίβλου ο κόσμος που προέκυψε από την πτώση, ήταν ένας κόσμος θυσιαστικός, ένας κόσμος αίματος και δακρύων, που για να ζήσεις σε αυτόν έπρεπε να πονέσεις και να δακρύσεις, γιατί σε αυτόν τον κόσμο αρχηγός πια  θα ήταν ο Θάνατος, είναι ο Θάνατος και η Νομοτέλεια που τον συνοδεύει. Η θυσία του Άβελ, εμπεριείχε αυτόν τον νομοτελειακό τύπο θυσίας. ‘Ήταν ας πούμε πιο εναρμονισμένη με τον κόσμο από αυτή του Κάιν. Ο Καπνός της θυσίας του Άβελ που ανέβαινε ευθεία προς πάνω συμβόλισε τον ουρανό, ο καπνός της θυσίας του Κάιν που έφευγε οριζόντια συμβόλισε τη γη και οι δύο μαζί συμβόλισαν τον ίδιο τον Σταυρό που στο βάθος του είναι η ένωση ουρανού και γης.  O Κάιν όμως, σύμφωνα πάντα με τη διήγηση, σκύλιασε, γέμισε θυμό με αποτέλεσμα να γίνει αδελφοκτόνος. Ο φόνος του Κάιν τερμάτισε αυτήν την αρμονία μεταξύ ουρανού και γης.  Κι έτσι ο θυσιαστής έγινε θυσιαζόμενος. Ο Θύων, θυόμενος! Ξέρετε τι θυμίζει αυτό; Όλη τη μετέπειτα περί Χριστού, θεολογία. Ο Χριστός, ο Μέγας Θυσιαστής, έγινε θύμα πάνω σε μια υψωμένη τράπεζα σε σχήμα σταυρικό, μια θυσία που ξαναένωσε, κατά την πεποίθηση αυτή πάντα, αυτήν την αρμονία. Αυτή τη σύνδεση, μας την επιβεβαιώνει μερικώς και η γλώσσα και μερικές επιλεγμένες λέξεις από τον συντάκτη του κειμένου.

          Τι σημαίνει Κάιν; Η  εβραϊκή λέξη קָיִן σημαίνει περίπου τρία πράγματα, «Εκείνος που αποκτήθηκε», «Σιδηρουργός» αλλά και «Λόγχη». Είναι η τρίτη ερμηνεία που μας ενδιαφέρει εδώ. Κρατήστε την και πάμε στον Άβελ. Άβελ σημαίνει. (הֶבֶל / הָבֶל‎ Χέμπελ ή Χάμπελ), εκπνοή, επίσης λόγω της ταύτισης της λέξης με την αντίστοιχη ομόηχη Ασσυριακή λέξη Χάμπελ μπορεί να  σημαίνει Υιός και Ποιμένας.  Άρα αν το διαβάσουμε τώρα θα δούμε ότι μαζί αυτά τα δύο ονόματα σημαίνουν Λόγχη επί του Υιού. Μια προτύπωση της θυσίας του Υιού του Θεού, την οποία είχε υποσχεθεί, υποτίθεται, ο ίδιος στο προηγούμενο κεφάλαιο της Γενέσεως.

Το κλειδί της ερμηνείας του κειμένου δεν διαφέρει από το αρχικό, ευρύτερο, ερμηνευτικό μοτίβο που έχει να κάνει με την ερμηνεία της νόστου για κάτι που υπήρξε στο απώτατο παρελθόν, μια αρχαία και αρχέγονη πατρίδα, ένα αρχαίο και αρχέγονο κάλος που έγινε στάχτη του χρόνου.  Τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα λοιπόν στα βιβλικά κείμενα έχουν να κάνουν με την πτώση, τον ουρανό που διαχωρίστηκε από τη γη, την εξορία και το αποτέλεσμα αυτών που είναι, κατά του συντάκτες αυτών των κειμένων ο πόνος και η θυσία. Ο Κάιν και ο Άβελ είναι η επικύρωση του διαζυγίου μεταξύ ουρανού και γης και ότι οι βιβλικοί συγγραφείς ονόμασαν πτώση.

Τα Αρχέτυπα του Θύτη και του Θύματος…

Ο Κάιν και ο Άβελ,  δεν είναι, όμως, μόνο το πρότυπο της θυσίας που αργότερα γέννησε τη χριστιανική θρησκεία, αλλά το παγκόσμιο πρότυπο θυσίας και όχι της δολοφονίας που αρέσκονται διάφοροι να νομίζουν. Το πρόβλημα της ερμηνευτικής κάθε «σχολής» σκέψης που προσπαθεί να ερμηνεύσει τέτοια κείμενα είναι ότι υποπίπτει   σε δύο βασικά σφάλματα. Το ένα είναι ότι ξεκινάει με βάση το διαμορφωμένο δόγμα στο οποίο ανήκει το κείμενο και δεν το βλέπει συγκριτικά, ξεκινώντας να κρίνει έτσι με βάση το παρόν και το άλλο ότι το βλέπει με βάση τη δική της σκέψη, π.χ. η χριστιανική θεολογία με βάση τα διδάγματα της θρησκείας του σήμερα, η Ψυχολογία με βάση την κάθε της σχολή. Και τα δύο αυτά λάθη οδηγούν σε σοβαρά ερμηνευτικά σφάλματα, τα οποία μας απομακρύνουν από τα αληθινά νοήματα του κειμένου. Ας επιστρέψουμε όμως στο θέμα μας.

Ο Κάιν και Ο Άβελ είναι ο καθρέπτης του κόσμου μας, ενός κόσμου που παλεύει ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, πίσω στις σκιές της γκρίζας μας πραγματικότητας.  Ο Κάιν και ο Άβελ, οι δύο πιο γνωστοί αδελφοί του κόσμου, είναι στην ουσία πολύ βαθειά αρχέτυπα που εκφράζουν τη φύση του κόσμου μας, Αυτή η φύση είναι βαθειά θυσιαστική για αυτό σε πολλές απόκρυφες παραδόσεις η φύση του κόσμου  αναπαρίσταται με τον Ουροβόρο. Ο Ουροβόρος  είναι και χρόνος και χώρος και ενέργεια και δηλώνει την ανακύκλωση όλων των παραπάνω, ύλη και χρόνος, ανακυκλώνονται, κάθε τι θυσιάζεται στα δόντια του δράκου για να αναγεννηθεί με μια νέα μορφή.  Ο Μέγας Θυσιαστής, η φύση, είναι και ο Μέγας Ζωοδότης, μόνο που για να δώσει ζωή αφαιρεί ζωή και όπου αφαιρεί ζωή δίνει ζωή.

  O μεγάλος πανεπιστήμονας της Ελισαβετιανής περιόδου Δρ. Τζον Ντη, στην Ιερογλυφική του Μονάδα, αναφέρει ένα ρητό το οποίο αποδίδει στον μυθικό ιδρυτή του Ζωροαστρισμού Ωστάνη. Το ρητό αυτό λέει ότι, «Η Φύσις τη Φύσει τέρπεται». Σε ελεύθερη διασκευή θα το ερμηνεύαμε ότι η Φύση ολοκληρώνεται στον εαυτό της, η Φύση αυτοπληρώνεται. Από αυτό το αξίωμα προκύπτει η  αλχημική εξίσωση Κύκλος- Ζωή Θάνατος Μεταμόρφωση Αναγέννηση – Κύκλος.  Σε αυτήν την κοσμική εξίσωση καταλύτης είναι ο παράγοντας Χ, δηλαδή ο Χρόνος. Μέσα στο χρόνο, η φύση ως ένα τεράστιο αλχημικό εργαστήρι, μεταμορφώνει διαρκώς όλα τα έμβια αλλά  και τα μη έμβια όντα, εναλλάσσοντας διαρκώς το mode των πραγμάτων από το Χάος στην Τάξη αλλά και από την Τάξη στο Χάος. Η εντροπία της καταστροφής, που νομοτελειακά κατοικεί στους κόσμους της δημιουργίας, γίνεται και η αιτία της αναγέννησης  από έναν αόρατο και απροσδιόριστο ιθύνοντα νου. (Και κάπου εδώ οι ιδέες περί του ποιος κινεί τα νήματα της επιστροφής στην τάξη σε έναν κόσμο που κανονικά θα έπρεπε να είχε επικρατήσει προ πολλού το αποτέλεσμα της εντροπίας της καταστροφής έγιναν παραδόσεις, δόγματα, διδασκαλίες και γέννησαν ένα μέρος της φιλοσοφίας, τις θρησκείες, τη θεολογία αλλά και τα διάφορα άλλα πνευματικά συστήματα αναζήτησης).

Σε έναν τέτοιο κόσμο λοιπόν, δεν μπορεί να υπάρξει ο Κάιν χωρίς τον Άβελ, αλλά και ο Άβελ χωρίς τον Κάιν. Και οι δύο αυτές μορφές είναι αρχέτυπα που περιγράφουν τη φύση της φύσης μας, το θυσιαστικό μοτίβο του πυρήνα της συμπαντικής ύπαρξης. Φανταστείτε έναν κόσμο που τα πάντα είναι ενέργεια, ακόμα και η ύλη, η οποία διαρκώς μεταμορφώνεται, αυτά τα στάδια μεταμόρφωσης, περιλαμβάνουν δημιουργία μορφών καταστροφή μορφών και αναδημιουργία μορφών, αλλά με την ίδια ενέργεια η οποία ούτε αυξάνεται, ούτε μειώνεται αλλά ανακυκλώνεται διαρκώς.  Ο Κάιν και ο Άβελ είναι σε αυτήν την περίπτωση ένα δίπολο ενός πολύπλοκου αλλά ενδιαφέροντος μηχανισμού που λέγεται Κόσμος. Παράλληλα είναι δύο προσωπεία, τα οποία όλοι μας μπορούμε να φορέσουμε όσο βρισκόμαστε πάνω στο παλκοσένικο της ζωής, όπως ονόμαζε ο Σαίξπηρ τον κόσμο. Σε αυτό το κοσμικό θέατρο θα μπορούσε ο καθένας μας να αναλάβει το ρόλο του θύτη ή του θύματος ανάλογα την περίσταση και τη θέση που του έχει δώσει ο αόρατος σκηνοθέτης με γνώμονα τον Μεγάλο Καταλύτη Χρόνο. Ο Κάιν και ο Άβελ είναι δύο μάσκες που θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας, όπως ο καθένας μας στη ζωή παίρνει το ρόλο του διαβόλου ή του αγγέλου, του θύτη ή του θύματος, ανάλογα με το πώς γυρίζουν τα γρανάζια του χρόνου.

Επιλογικά…

Πολλά θα μπορούσαμε, ακόμα να πούμε ή να γράψουμε, αλλά ο σκοπός αυτού του άρθρου, που ήταν να γίνει μια  εισαγωγή σε αυτή τη σκέψη, σε αυτό τον «μυστικό» συμβολισμό αυτού του αρχετυπικού δίπολου. Στο μέλλον σίγουρα θα επανέλθουμε, με αφορμή άλλα θέματα, με νέες πληροφορίες και νέες σκέψεις.

Προς το παρόν ευχόμαστε σε όλους και όλες το 2019 να είναι ευλογημένο και φορτωμένο με εμπειρίες, γνώσεις, διδαχές αλλά με ελπίδα και θάρρος για την αναζήτηση του Ανέσπερου Φωτός!https://lvxsite.wordpress.com/

συνεχίζεται....

 

Η ΑΡΚΑΔΙΑ ΚΑΙ Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΕΠΟΧΗΣ,ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ....

H Αρκαδία και ο μύθος της Χρυσής εποχής, από την προϊστορία στην Ελληνιστική εποχή

Υπάρχουν δύο Πύλες που οδηγούν στο δρόμο για την εσωτερική Αρκαδία. Η μία είναι ο: «Καθαρισμός του Νου». Η δεύτερη είναι το: «Άνοιγμα της Καρδιάς». Αρκαδικός κύκλος

Βαθιά στις ρίζες του Αρκαδισμού βρίσκεται ο Μύθος της Χρυσής Εποχής, η μνήμη του Επίγειου δηλαδή Παράδεισου πάνω στην οποία θεμελιώνεται η φιλοσοφία αλλά και το πολιτικοκοινωνικό όραμα της Αρκαδίας. Στη δεύτερη αυτή μας παρουσίαση θα βυθιστούμε στη διάσταση που ονομάζουμε «παρελθόν» και θα εξετάσουμε: Πρώτον, το ιστορικό πλαίσιο των μαρτυριών που έχουμε από τους κλασικούς συγγραφείς αλλά και από τις παραδόσεις άλλων πολιτισμών και δεύτερον, τη γεωγραφική τους εξάπλωση.

Στην Ευρώπη, η παλαιότερη καταγεγραμμένη μαρτυρία για τη Χρυσή Εποχή της ανθρωπότητας εμφανίζεται στα τέλη του 8ου αιώνα π.Χ. σε ένα από τα πιο γνωστά επικά ποιήματα του Ησίοδου, με τίτλο «Έργα και Ημέραι».To «Έργα και Ημέραι» αποτελείται από 828 εξάμετρους στίχους και γράφτηκε με αφορμή τη δικαστική διαμάχη του ποιητή με τον αδελφό του Πέρση για την πατρική κληρονομιά. Στο έργο εκφράζεται όλη η πικρία του συγγραφέα για την αδελφική διχόνοια, γι’ αυτό και η Έριδα βρίσκεται στο επίκεντρο του πρώτου μέρους. - Η πρώτη αλήθεια, λέει ο Ησίοδος, είναι ότι υπάρχουν δύο είδη Έριδας: ο εποικοδομητικός συναγωνισμός και η καταστρεπτική διαμάχη (11-26) και υπονοεί ότι ο Πέρσης θα πρέπει να εγκαταλείψει την καταστρεπτική διαμάχη που έχει αμαυρώσει τις σχέσεις ανάμεσα στα δύο αδέλφια.

Στο επικό αυτό ποίημα, ο Ησίοδος αναφέρεται σε μια «Χρυσή Εποχή, που την τοποθετεί στο απώτερο παρελθόν. «Οι άνθρωποι», λέει, «ζούσαν, τότε, σαν θεοί, δεν είχαν βάσανα και δεν γνώριζαν μόχθο ούτε γεράματα, αλλά ήταν πάντα νέοι, δεν αρρώσταιναν ποτέ, χαίρονταν σε γιορτινά συμπόσια και ο θάνατος τους έμοιαζε με γλυκό ύπνο».

Μετά το «Χρυσό γένος» δημιουργήθηκε από τους θεούς, σύμφωνα με τον Ησίοδο, το Ασημένιο γένος. - Αυτή η δεύτερη γενιά ανθρώπων ήταν κατώτερη από τη Χρυσή. - Παρόλα αυτά, γυναίκες και άνδρες ζούσαν ανέμελα για πάνω από εκατό χρόνια, προστατευμένοι από τις Μεγάλες Μητέρες, όμως μετά από την ενηλικίωση τους ζούσαν λίγο χρόνο και υπέφεραν από την αμυαλιά τους. Αιτία της δυστυχίας τους, λέει ο Ησίοδος, ήταν η αλαζονεία και η άρνησή τους να προσφέρουν τιμές στους θεούς.

Ακολουθεί το Χάλκινο γένος. Ήταν ένα γένος που χρησιμοποιούσε τον χαλκό. Είχε χάλκινα σπίτια και χάλκινα όπλα. Ήταν ένα γένος ανθρώπων πολεμοχαρές. Αφανίστηκε εξαιτίας των πολεμικών συγκρούσεων. Ακολουθεί το τέταρτο γένος, το γένος των Ηρώων, γένος δίκαιο και αντρείο, που εξολοθρεύθηκε όμως σε πολέμους.

Το πιο δυστυχισμένο γένος είναι το Σιδερένιο γένος. Είναι η εποχή, στην οποία ζει ο ποιητής. Την περιγράφει με μελανά χρώματα. Το γένος αυτό θα καταστραφεί λόγω της ηθικής εξαχρείωσης των ανθρώπων. Καμιά τιμή δεν θα έχει όποιος κρατά το λόγο του ούτε ο δίκαιος και ο καλός, αλλά θα τιμούν περισσότερο τον κακό και τον αχρείο. Το μόνο δίκαιο θα είναι η δύναμη, ενώ θα λείπει η συναίσθηση του αληθινού δίκαιου.

Παρόμοιες αντιλήψεις με τον Ησίοδο είχανε και οι Ορφικοί. Ποιο αναλυτικά ο Πρόκλος, στο “Εις τας Πλάτωνος Πολιτείας Υπόμνημα, βιβλίο Β’ 74.26 – 77.19″, μας λέγει ότι ο θεολόγος Ορφέας δίδαξε ότι υπάρχουν τρία γένη ανθρώπων. Πρωταρχικότερο όλων το Χρυσό, το οποίο, λέει, το δημιούργησε ο Φάνης. Δεύτερο το Αργυρό, του οποίου ηγήθηκε ο μέγιστος Κρόνος. Τρίτο το Τιτανικό, για το οποίο δημιούργησε ο Δίας από τα μέλη των Τιτάνων.

Αλλά και ο Πλάτωνας, στον Κρατύλο, αναφέρεται σε μια εποχή χρυσών ανθρώπων αναπτύσσοντας τη θεωρία των Εποχών με βάση τα Έργα και Ημέρες του Ησιόδου. Με τη σειρά του ο Ρωμαίος ποιητής Οβίδιος μειώνει τον αριθμό των Εποχών σε τέσσερις: Χρυσή, Χάλκινη, Ασημένια, και εποχή του Σιδήρου. – Η ποίηση του Οβίδιου, εκτός από τη λογοτεχνική της αξία, είναι πολύ σημαντική και λόγω του ότι κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα απετέλεσε την πρωταρχική πηγή για τη μετάδοση του μύθου της Χρυσής Εποχής, ​​όταν η Δυτική Ευρώπη είχε πλέον χάσει την άμεση επαφή με την ελληνική λογοτεχνία.

Η φιλοσοφία αυτή επέδρασε και σε μεταγενέστερους στοχαστές, ιδίως επηρέασε τη σκέψη του Πρωταγόρα και του Εμπεδοκλή ο οποίος όπως και ο Ησίοδος πριν από αυτό, τόνισε την ιδέα της αρχέγονης αθωότητας και την αρμονία στη Φύση, συμπεριλαμβάνοντας σε αυτήν και την ανθρώπινη κοινωνία. Αλλά και ο Ευήμερος, φίλος του βασιλιά Κασσάνδρου μιλάει για ένα ταξίδι του στα νότια της Αραβίας, όπου και ανακάλυψε ένα νησί με το όνομα Παγχαία. Εκεί οι άνθρωποι ζούσαν μια ιδανική ζωή τιμώντας τους θεούς, σε τέλεια αρμονία με τη Φύση.

Αν εξετάσουμε το Μύθο της Χρυσής Εποχής, βλέπουμε ότι χαρακτηρίζεται από δύο βασικά στοιχεία:

α) Την κυκλική αντίληψη του Χρόνου. Η Χρυσή Εποχή δεν είναι δηλαδή κάτι που χάθηκε για πάντα στη ροή του χρόνου αλλά πρόκειται να ξανάρθει όταν συμπληρωθεί ο κύκλος

β) Ότι βρισκόμαστε σε εκείνη την πλευρά του Κύκλου όπου όλα έχουν φθίνουσα πορεία. Κατά συνέπεια, η κάθε ιστορική περίοδος που εδώ και αιώνες διαδέχεται την άλλη, οδηγεί τον άνθρωπο όλο και πιο βαθιά στην άγνοια, τη δυστυχία, την αρρώστια και την ανισορροπία.

Αλλά ποιο είναι το νόημα και ο συμβολισμός των μετάλλων; Τι ακριβώς σημαίνει σε επίπεδο Συνείδησης η λέξη «Χρυσή Εποχή», και «Ασημένιο» ή «Χάλκινο Γένος»; Ο διαχωρισμός αυτός σε κατηγορίες, σύμφωνα με την ποιότητα της αξίας των ανθρώπινων γενών σε αντιστοιχία με τις ιδιότητες των μετάλλων, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον.

Ο Πλάτων στον «Κρατύλο» 397-398 αναφέρει ότι με τον όρο «Χρυσό Γένος» ο Ησίοδος δεν εννοεί ότι είναι ένα γένος φτιαγμένο από χρυσάφι, αλλά ότι χαρακτηρίζεται από αγαθότητα και καλοσύνη. - Μιλάει δηλαδή για ένα επίπεδο Συνείδησης.

Ποιες είναι όμως οι ιδιότητες του χρυσού; Ο χρυσός, θεωρείται το πιο ευγενές και πολύτιμο μέταλλο. Παραμένει αναλλοίωτο στη φθορά του χρόνου, δεν διαβρώνεται και δεν σκουριάζει. Ο χρυσός είναι πάντα λαμπερός, όπως οι ακτίνες του Ήλιου. Δεν έχει τοξικότητα, και δεν προκαλεί αλλεργίες – Στην περιγραφή ενός ανθρώπου ο χρυσός χρησιμοποιείται για να του προσδώσει έναν ανώτερο χαρακτήρα. Γι' αυτό και λέμε ότι ο καλός άνθρωπος έχει «Χρυσή Καρδιά». - Αντίστοιχα, το επίπεδο της Συνείδησης που ανταποκρίνεται στο χρυσό είναι λαμπερό, αναλλοίωτο και καμία τοξική σκέψη ή συναίσθημα δεν μπορεί να το αγγίξει. Ο Ησίοδος λέει ότι το Χρυσό Γένος ζούσε τον καιρό του Κρόνου.

Σύμφωνα με μια ερμηνεία «Κρόνος» σημαίνει «Κόρυς» του Νοος. – Η λέξη «Κόρυς», σημαίνει «Κορυφή», «Το ύψιστο και σπουδαιότερο σημείο». Κατά συνέπεια Κόρυς του Νοός ή Κρόνος σημαίνει «Το ανώτερο Επίπεδο του Νου, δηλαδή της Συνείδησης». - Πρόκειται για ένα Νου που εκπέμπει φως, και που αντιλαμβάνεται τον κόσμο χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς αντιθέσεις και χωρίς δυαδισμό ανάμεσα σε υποκείμενο και αντικείμενο.

Ο Ησίοδος αναφέρει ότι το χρυσό γένος ήταν άνθρωποι ενάρετοι που ζούσαν έχοντας πρότυπό τους τούς θεούς που τους δημιούργησαν. Ήταν το «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν». Πράοι και ειρηνικοί, είχαν καθαρή ψυχή, νεανικό σώμα ως τα γεράματά τους και ο θάνατός τους ήταν όπως ένας γλυκός ύπνος. – Λέει επίσης ότι όταν έφευγαν από αυτό τον κόσμο γίνονταν «Δαίμονες» εσθλοί, επιχθόνιοι φύλακες των θνητών ανθρώπων, χαρίζοντας τους υγεία και πλούτη. – Τι σημαίνει αυτό; και ποιο είναι το νόημα της λέξης «Δαίμονας», που έχει τόσο κακοποιηθεί στη σημερινή εποχή;

Ο Πλάτωνας αναφέρει ότι τα πνεύματα που είναι «δαήμονες», δηλαδή «σοφοί», ονομάζονται «Δαίμονες». Γι' αυτό και το να πεθάνει κάποιος αγαθός, ή όπως λέμε σήμερα «φωτισμένος», αποκτά μεγάλη τύχη και τιμές και γίνεται «Δαίμονας» δηλαδή ένα σοφό και προστατευτικό πνεύμα.

Ας δούμε τώρα το δεύτερο μέταλλο, τον άργυρο και την αντίστοιχη εποχή. Το ασήμι, όπως και ο χαλκός, είναι μέταλλα που έχουν και εκείνα τη λάμψη τους, αλλά υπόκεινται στη φθορά του χρόνου και οξειδώνονται. Ο μεν άργυρος με την πάροδο του χρόνου χάνει το ωραίο ασημί χρώμα του και μαυρίζει επιφανειακά, ενώ ο χαλκός, όταν οξειδώνεται, αρχίζει να πρασινίζει.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι ότι ο άργυρος είναι πιο μαλακός από το χαλκό, που όχι μόνο είναι σκληρός, αλλά θερμαίνεται και πιο γρήγορα από οποιοδήποτε άλλο μέταλλο. Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε, σύμφωνα με τις ιδιότητες αυτών των μετάλλων και από τη μελέτη των στίχων του αντίστοιχου έργου, τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των ανθρώπων του ασημένιου και του χάλκινου γένους.

Έτσι, στο αργυρό γένος διαπιστώνει κανείς ότι υπάρχει έλλειψη ωριμότητας των ανθρώπων. Η ζωή τους ήταν αγνή αλλά μαλθακή ζωή, χωρίς παραγωγικό έργο, παρά μόνο προς το τέλος της ζωής τους [στίχοι 130-133]. Όπως λέει ο Ησίοδος, σε αντίθεση με τη "χρυσή γενιά", στο "αργυρό" γένος οι άνθρωποι δε λειτουργούσαν με τη νόηση, και συμπεριφέρονταν στο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα της ηλικίας τους όπως τα μικρά και άμυαλα παιδιά. Το χειρότερο ήταν όμως ότι δεν ήθελαν να λατρεύουν τους αθανάτους, ούτε να θυσιάζουν πάνω στους ιερούς βωμούς, γι' αυτό και ο Δίας θύμωσε και τους εξόντωσε.

Αυτοί οι στίχοι περιγράφουν ουσιαστικά όχι μόνο μια περίοδο πολέμων, ανάμεσα στην νεοαναδυόμενη πατριαρχική εξουσία και τους προ-πατριαρχικούς θεσμούς, αλλά και τις γενοκτονίες που έγιναν εκείνη την εποχή λόγω έλλειψης υπακοής στην κυριαρχία των πατριαρχικών φύλων. Μετά από το θάνατο τους αυτή η γενιά τοποθετήθηκε σε τόπους κάτω από τη Γη, ταυτίστηκε με τη Φύση και λαμβάνοντας κάποια τιμή, ονομάστηκε «Μακάριοι και Υποχθόνιοι Θνητοί».

Το "χάλκινο" γένος που ακολούθησε μετά ήταν μια γενιά αλαζονικών ανθρώπων με πολεμικά έργα, με σκληρή, δυνατή ψυχή και σωματική ρώμη, που χρησιμοποίησαν το μέταλλο του χαλκού κατασκευάζοντας όπλα, εργαλεία και οικιακά σκεύη. Παρόμοια και ο χαρακτήρας τους ήταν σκληρός και παθιασμένος με αποτέλεσμα τη συνεχή ενασχόλησή τους με τον πόλεμο και τα φοβερά έργα του. Οι άνθρωποι αυτοί εξοντώθηκαν πολεμώντας μεταξύ τους και βυθίστηκαν σε υποχθόνιους τόπους όπου βρίσκεται και το θηριώδες γένος των πνευμάτων της καταστροφής και του ολέθρου. Τότε ήταν που η Θεά Αστρέα, που ως τότε βασίλευε με τον Κρόνο στη Γη, εγκατέλειψε τους ανθρώπους και κατέφυγε στον Ουρανό όπου και εμφανίζεται ως ο αστερισμός της Παρθένου, κρατώντας τη ζυγαριά της δικαιοσύνης, δηλαδή τον αστερισμό του Ζυγού.

Το γένος των ημίθεων και των ηρώων που βασίλευσε για οκτώ γενιές, από τους τελευταίους κατακλυσμούς μέχρι τα Τρωικά, ξεχωρίζει απ' όλα τα υπόλοιπα γιατί υπήρξε το πιο δίκαιο, το πιο ανδρείο και ηρωικό γένος θνητών ανθρώπων πάνω στη Γη. Αυτοί οι άνθρωποι γεννήθηκαν όταν οι Θεοί ερωτεύθηκαν γυναίκες ή οι Θεές ερωτεύτηκαν άνδρες. Είχαν λοιπόν ένα μέρος τους θεϊκό και ένα μέρος ανθρώπινο. Βασικά πρόκειται για το Γένος που εξάπλωσε με επιμιξίες και πολέμους τους πατριαρχικούς θεσμούς ξεπερνώντας και τις τελευταίες αντιστάσεις. Δυστυχώς, όμως, σύμφωνα με τον Ησίοδο, αφανίστηκε κι αυτό, από τις σκληρές μάχες και το μαύρο πόλεμο. [Τρωικός Πόλεμος, εφτάπυλη Θήβα κ.ά.].

Η ψυχές των ημίθεων και των ηρώων ζουν μετά από το θάνατο στα νησιά των μακάρων. Λέγεται επίσης ότι η γη τους αποδίδει πλούσια σοδειά τρεις φορές τον χρόνο. Το τελευταίο Γένος είναι το "Σιδερένιο" γένος. Ονομάστηκε έτσι επειδή έχει να κάνει με το χαρακτήρα και τις ιδιότητες που έχει το μέταλλο αυτό καθώς φθείρεται στην πορεία του χρόνου.

Το σίδερο, με την πάροδο των ετών σκουριάζει, διαβρώνεται από τα έξω προς τα μέσα. Με την πολυκαιρία το μέταλλο αλλοιώνεται, όταν είναι εκτεθειμένο στη συνεχή υγρασία ή στο χώμα, χάνοντας εντελώς τις αρχικές του ιδιότητες. Εάν όμως προστατευτεί με καλό επίχρισμα, μπορεί να διατηρηθεί, για ένα αρκετό χρονικό διάστημα. Έτσι και οι διαβρωμένες ψυχές, σκοτεινιασμένες και μοχθηρές προτιμούν την αδικία από τη δικαιοσύνη και την αδιαντροπιά από τη ντροπή. Βυθίζονται καθημερινά στη διαφθορά, στη βία, στο φθόνο και στην πονηριά, σαπίζοντας σταδιακά μέσα στα σκοτεινά τους πάθη.

Όμως οι ιστορικοί κύκλοι που αναφέρονται στην Πτώση της ανθρωπότητας και κατόπιν στην εξελικτική της άνοδο δεν περιορίζεται στην Ευρώπη. Μια παρόμοια διδασκαλία υπάρχει και στην Ινδουιστική Παράδοση, ιδιαίτερα στο μεγάλο Σανσκριτικό Έπος των Ινδών, την Mahabharatα.

Η διαφορά είναι ότι οι ινδικές διδασκαλίες διαφοροποιούν τις τέσσερις ηλικίες του Κόσμου (Γιούγκα) όχι σύμφωνα με τα μέταλλα, αλλά ανάλογα με την ποιότητα των διαφόρων χρωμάτων. Έτσι, το λευκό χρώμα είναι η πιο αγνή ποιότητα και ταυτίζεται με την πρώτη, ιδανική ηλικία. Αυτά τα χρώματα είχαν αρχικά συνδεθεί με τους πλανήτες Δία, Κρόνο, ο Ερμή και Άρη ακριβώς όπως τα μέταλλα. Μετά από την συμπλήρωση των Κύκλων και την παγκόσμια πτώση, στο τέλος της τέταρτης Εποχής, της Kali Yuga, η πορεία του χρόνου συνεχίζεται με καινούργους κύκλους και την αρχή μιας νέας Χρυσής Εποχής.

Η Krita Yuga, που είναι επίσης γνωστή και ως Yuga Satya, η Πρώτη και ΤέλειαΕποχή, περιγράφεται στο ινδουιστικό έπος Mahabharatα με τα εξής λόγια:

«Στην εποχή εκείνη οι άνδρες ούτε αγοράζονταν ούτε επωλούντο. Δεν υπήρχαν πλούσιοι ή φτωχοί, ούτε ανάγκη να ψάξει κάποιος για εργασία. Όλα όσα ήταν απαραίτητα μπορούσες να τα αποκτήσεις με τη δύναμη της θέλησης. Πρωταρχική αρετή εθεωρείτο η εγκατάλειψη της κάθε γήινης επιθυμίας. Στην Κρίτα Γιούγκα δεν υπήρχε αρρώστια ούτε και σωματική παρακμή με το πέρασμα του χρόνου. Δεν υπήρχε μίσος, ή ματαιοδοξία, καμία κακιά σκέψη ούτε και θλίψη ή φόβος. Ολόκληρη η ανθρωπότητα μπορούσε να βιώσει την υπέρτατη μακαριότητα».

Σύμφωνα με την Ινδουιστική Παράδοση, η Satya Yuga διαρκεί 1.728.000 χρόνια, η Treta Yuga 1.296.000 χρόνια, η Dvapara Yuga 864,000 χρόνια και η Kali Yuga 432,000 χρόνια. Σύμφωνα με την Πουρανά υπάρχουν 71 τέτοιοι κύκλοι σε μια ζωή του Manu η ζωή του οποίου η διάρκεια είναι 306.720.000 χρόνια.

Το μέσο προσδόκιμο ζωής ενός ανθρώπινου όντος στη Satya Yuga πιστεύεται ότι είναι περίπου 100 000 χρόνια. Αυτή η διάρκεια ζωής μειώνεται στην επόμενη ηλικία, την Treta Yuga σε 10 000 χρόνια, ακολουθούμενη από Dvapara Yuga 1 000 ετών και Κάλι Γιούγκα έως και 100 ετών. Κατά τη διάρκεια της Satya Yuga, οι άνθρωποι κάνουν μόνο καλές πράξεις, είναι διαρκώς ευτυχισμένοι και ολόκληρη η κοινωνία ζει σε αρμονία με τη γη.

Η Brahma Kumaris, ένα καινούργιο θρησκευτικό κίνημα που ξεκίνησε στην Ινδία γύρω στο 1930 κάνει αναφορά σε πέντε κοσμικές περιόδους που συμπεριλαμβάνονται σε ένα ενιαίο κύκλο 5.000 ετών. Η Χρυσή Εποχή, ή Satya Yuga, είναι η πρώτη και διαρκεί 1.250 χρόνια. Τρεις από τις υπόλοιπες τέσσερις, η Thretha Yuga (Ασημένια Εποχή), η Dwarpar Γιούγκα (εποχή του Χαλκού) και η Κάλι Γιούγκα (Εποχή του Σιδήρου), επίσης διαρκούν από 1250 χρόνια η κάθε μία. Η πέμπτη περίοδος, η Sangum Yuga εκτείνεται στα τελευταία 100 χρόνια της Εποχής του Σιδήρου και αποτελεί μια περίοδο καταστροφής μέσα από την οποία θα γεννηθεί μια καινούργια Χρυσή Εποχή.

Αλλά και στην Σκανδιναυία υπάρχει μια παρόμοια Παράδοση καθώς η αρχαία Νορβηγική λέξη gullaldr, που σημαίνει «Χρυσή Εποχή», χρησιμοποιήθηκε στη Völuspá - το Έπος που μιλά για τη δημιουργία του Κόσμου - για να περιγράψει την περίοδο μετά το Ragnarök, την καταστροφή του Σύμπαντος, όταν οι Θεότητες που έχουν επιζήσει και οι απόγονοι τους χτίζουν την πόλη Gimle πάνω στα ερείπια της Asgard, της μυθικής πόλης των Θεών. Κατά τη διάρκεια της νέας Χρυσής αυτής Εποχής θα βασιλεύσει ο Baldr, Balder ή Baldur, γιος του Οντιν και θεότητα του Φωτός και της Αγνότητας.

Παρόμοια Παράδοση υπάρχει και στην Κίνα με το βιβλίο «Η Άνοιξη της Ανθισμένης Ροδακινιάς» ( 桃花源記), στα Κινέζικα: Táohuā Yuán. Συγγραφέας του ο Tao Yuanming ή T'ao Ch'ien (365–427, ένας Κινέζος ποιητής που έζησε στην Εποχή των Έξι Δυναστειών ( 220 - 589). Το βιβλίο αναφέρεται σε ένα μυθικό χωριό που βρίσκονταν στις συμβολικές πηγές ενός ποταμού. Εκεί οι άνθρωποι ζούσαν όπως ακριβώς και στη Χρυσή Εποχή σε αρμονία με τη Φύση.

Αλλά και στην Αγία Γραφή υπάρχει μια αναφορά σε μια διαδοχή των βασιλείων στο όνειρο του Ναβουχοδονόσορα στο Δανιήλ 2, που περιγράφονται κατά φθίνουσα σειρά που συμπεριλαμβάνει το χρυσός, το ασήμι, το χαλκό, το σίδηρο και τελικά μια μίξη από σίδερο και πηλό.

Στο σημείο αυτό δημιουργείται ήδη από την ιστορική εποχή ένα δίλημμα. Ποια είναι η ιδανική κατάσταση του Αρκαδικού κοινωνικού οράματος; Αυτή της άγριας φύσης και της τροφοσυλλογής σε ένα επίγειο παράδεισο, πριν την οργάνωση της κοινωνίας, ή αυτή των πρώτων οικισμών με ανθρώπους που ζουν σε αρμονία με το περιβάλλον; Η συγκεκριμένη προβληματική απασχόλησε διαχρονικά όλους όσους ασχολήθηκαν με την αρχετυπική αυτή πραγματικότητα. - Ήταν βασικό θέμα συζήτησης ανάμεσα στους προ ρομαντικούς της Ελβετίας στον 18ο αιώνα αλλά και ανάμεσα στα ρομαντικά κινήματα της Γερμανίας και της Αγγλίας. - Ένα άλλο θέμα ήταν η κοινωνική δομή της χρυσής αυτής εποχής. Πως ζούσαν οι άνθρωποι και τι ήταν αυτό που κατέστρεψε το όραμα τους;

Ο συγγραφέας Άρατος, που έζησε τον 3ο π.χ. αιώνα, θεωρείται μαθητής του Ζήνωνος, ιδρυτή του Στωικισμού. Το έργο του που διασώθηκε είναι τα «Φαινόμενα». Γράφτηκε γύρω στα 275 π.χ. και είναι ένα εκλαϊκευμένο εγχειρίδιο αστρονομίας που ταυτόχρονα περιέχει και μια ηθική διδασκαλία. Ο Άρατος αναφέρεται στον Ησίοδο και το χρυσό αιώνα, το πρώτο στάδιο της ανθρωπότητας, όταν στη Γη βασίλευε η δικαιοσύνη. «Οι άνθρωποι των απαρχών», γράφει, «δεν σκότωναν ποτέ κανένα ζωντανό πλάσμα. Η γόνιμη Γη έδινε πλούσια σοδειά και αυτοί ζούσαν, χαρούμενοι και γαλήνιοι, από τα κτήματα τους, ανάμεσα σε αναρίθμητα αγαθά. Η ζωή ήταν λιτή και απλή χωρίς βάσανα. Αγνοούσαν δύο κακά: Τον πόλεμο και το εμπόριο. Την τροφή δεν την έφερναν από μακριά τα πολυταξιδεμένα καράβια. Συγκρούσεις και διχασμοί ήταν άγνωστοι. Όπως, άγνωστος ήταν και ο μισητός πόλεμος».

Ο Άρατος συνδέει τη χρυσή εποχή με ένα κοινωνικό μοντέλο που στηρίζεται στην εντοπιότητα, την τροφική αυτοδυναμία και την αποχή από το πνεύμα του ιδιοτελούς συμφέροντος και της εμπορικής συναλλαγής. Σε παρόμοιο συμπέρασμα φτάνει όμως και ο Δικαίαρχος, ιστορικός της αριστοτελικής σχολής. «Στην εποχή του Κρόνου», λέει, «όλα τα πράγματα φύτρωναν από μόνα τους. Οι άνθρωποι δεν γνώριζαν την τέχνη της γεωργίας ούτε καμιά άλλη τέχνη. Ζούσαν μια ζωή χωρίς κόπους, φροντίδες και αρρώστιες. Ανάμεσα τους δεν υπήρχαν διαμάχες ή πόλεμοι. Μόνο ειρήνη, φιλία και ανεμελιά. Στη συνέχεια όταν οι άνθρωποι αναζήτησαν να αποκτήσουν ολοένα και περισσότερα αγαθά, με κίνητρο τη φιλοδοξία, άρχισαν να οργανώνουν ομάδες και να τίθενται επικεφαλής. Μερικοί άλλοι έκαναν το ίδιο με σκοπό την άμυνα τους. Έτσι, έχοντας ιδιοποιηθεί τη Γη και αποκτώντας προσωπικά αγαθά είχαν αρκετές αιτίες για σύγκρουση, τις οποίες οι πρώτοι άνθρωποι αγνοούσαν».                                                                           

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν όμως και τα αίτια της πνευματικής αυτής πτώσης. «Όταν οι άνθρωποι κατασκεύασαν το θανατηφόρο μαχαίρι», λέει ο Άρατος, «δοκίμασαν για τροφή τους τα βόδια που οργώνουν τη Γη. Τότε η Δικαιοσύνη, κυριευμένη από φρίκη για τους ανθρώπους, έφυγε πετώντας προς τον Ουρανό» (131-136). Από την αίσθηση δηλαδή της συντροφικότητας με όλα τα πλάσματα, κάποια στιγμή ο άνθρωπος ένοιωσε διαφορετικός, αυτοαναγορεύθηκε «κύριος των ζώων» κι άλλα προσπάθησε να υποτάξει κι άλλα να τα χρησιμοποιήσει σαν τροφή. Έτσι, σκοτώνοντας τα αδέλφια του ή μετατρέποντας τα σε σκλάβους, έδωσε το έναυσμα για να ξεσπάσει και ο πόλεμος ανάμεσα στους ανθρώπους.

Παρόμοια είναι και η συμπεριφορά του απέναντι στην ίδια τη Γη. Ένα θέμα που συναντάμε συχνά στις αρχέγονες παραδόσεις είναι η εργασία του οργώματος και της εκτεταμένης γεωργίας που θεωρείται ως «έγκλημα του ανθρώπου». - Ακόμα και στην κλασσική Αθήνα, στην Αντιγόνη (330 κ.ε.), ο Σοφοκλής βλέπει το γεωργό σαν ον γεμάτο ασέβεια καθώς δε διστάζει «να αυλακώνει τη Γη με τα αλέτρια του, οργώνοντας την χωρίς ανάπαυλα, χρόνο με το χρόνο».

Σύμφωνα με το Αρκαδικό Ιδεώδες η ελευθερία του ανθρώπου θεμελιώνεται στην ελευθερία της ίδιας της Γης. Γι' αυτό και η χρυσή εποχή συνδέεται με την περίοδο της τροφοσυλλογής. Όταν δηλαδή όλοι οι άνθρωποι μπορούσαν χωρίς κανένα περιορισμό να βρίσκουν την τροφή τους. Αλλά και η κηποκαλλιέργεια γύρω από τους συνοικισμούς εξυμνείται, καθώς και η αρμονική συνύπαρξη με κάποια οικόσιτα ζώα, δεν απομακρύνει τον άνθρωπο από το μοντέλο της συλλογικής αυτάρκειας και της ισορροπίας. - Μόνο από τη στιγμή που, μέσα από την οργανωμένη γεωργία και κτηνοτροφία, αρχίζουν να υπάρχουν όρια ανάμεσα στα ιδιωτικά χωράφια και μια αίσθηση προσωπικής κατοχής των κοπαδιών, δημιουργείται ο ταξικός διαχωρισμός και οι ανισότητες.

Κι εδώ γεννιέται η ερώτηση: «Ποιος ήταν το αίτιο της κοινωνικής και πνευματικής αυτής αλλαγής, που στη σημερινή εποχή έχει φορέσει την υποκριτική μάσκα της «προόδου»; Μια πιθανή απάντηση είναι: «Τα κοσμογονικά φαινόμενα που προκάλεσαν μεγάλους κατακλυσμούς ανάμεσα στον 19ο και τον 17ο αιώνα π.χ. μετατοπίζοντας τον άξονα της Γης.

Πολλοί ερευνητές θεωρούν ότι το πρώτο στάδιο, της χρυσής εποχής, που οι αρχαίοι συγγραφείς περιγράφουν, αντιπροσωπεύει μια προκατακλυσμιαία περίοδο όταν η γονιμότητα του εδάφους, η αφθονία των καρπών και οι κλιματολογικές συνθήκες επέτρεπαν την ελεύθερη διαβίωση των νομάδων. Αντίθετα, μετά τους κατακλυσμούς δημιουργήθηκαν οι τέσσερεις εποχές και οι συνθήκες έγιναν πιο δύσκολες αναγκάζοντας τους ανθρώπους να συγκεντρωθούν σε οργανωμένους συνοικισμούς.

Ο Πλάτωνας, στον Κριτία, αναφέρεται σε μια εποχή πριν από τον Κατακλυσμό, όπου η Αθήνα είχε τα πάντα σε αφθονία. Αντί για βουνά και ξερότοπους είχε ψηλούς, χωμάτινους λόφους, πεδιάδες γεμάτες εύφορο χώμα και άφθονα δάση. Ύστερα, με τους κατακλυσμούς, το χώμα γλίστρησε σε μεγάλες ποσότητες και εξαφανίστηκε στα βάθη της θάλασσας αφήνοντας το έδαφος γυμνό. Οι πηγές καταστράφηκαν από τους σεισμούς και οι άνθρωποι βυθίστηκαν στα βάσανα και τη δυστυχία. Αυτό σημαίνει μια βίαια και δραματική αλλαγή στην ποιότητα της καθημερινής ζωής. Δεν μιλάμε φυσικά για τις καθημερινές δυσκολίες σε μια φτωχή κοινωνία που μπορεί να δυναμώσουν το πνεύμα και να σφυρηλατήσουν τη θέληση. Η αναφορά είναι για παρατεταμένες συνθήκες απόλυτης απελπισίας, για παιδιά που γεννιόνταν πάνω σε ερείπια, γυμνά, τρομαγμένα, χωρίς ελπίδα ή νόημα στη ζωή τους. 

Εκτός όμως από τα ακραία φαινόμενα της ζέστης και του ψύχους, είναι σημαντικός και ο ψυχολογικός παράγοντας που οι τεράστιες και παρατεταμένες γεωλογικές καταστροφές επέφεραν. Ο τρόμος, η φρίκη και τα άλλα αρνητικά συναισθήματα μετέβαλλαν τον ψυχισμό του ανθρώπου. Η οντολογική ανασφάλεια οδήγησε στην ανάγκη κατοχής και εξουσίας καθώς και στη καταστροφή της ψυχικής συνοχής.

Σύμφωνα με τον ψυχίατρο Arthur Janov, υπάρχουν κάποιες ανάγκες που ονομάζονται «πρωτογενείς» και από τις οποίες εξαρτάται η ψυχοβιολογική μας ισορροπία. Αυτές οι ανάγκες είναι να τραφούμε, να προφυλαχτούμε από το κρύο και την υγρασία, να αισθανθούμε τρυφερότητα, να αναπτυχθούμε χωρίς πίεση με το δικό μας ρυθμό, και να προσλάβουμε δημιουργικά ερεθίσματα. Εάν οι πρωτογενείς ανάγκες παραμένουν για ένα μεγάλο διάστημα ανικανοποίητες, το άτομο αρχίζει να υποφέρει από συνεχή και αβάσταχτο πόνο. Τι συμβαίνει τότε; Για να μπορέσει να επιζήσει και να διαφυλάξει την συνέχεια του ο οργανισμός καταπιέζει αυτό που αισθάνεται, διαχωρίζει τα αισθήματα του από τη συνείδηση και μαθαίνει πώς να μεταμφιέζει και να παραλλάζει τις ανάγκες το σε συμβολικές ανάγκες.

Ξεκινά έτσι μια επώδυνη πορεία που συχνά οδηγεί στη νεύρωση και σε ακραίες περιπτώσεις στην ψύχωση. Από την άλλη πλευρά, η στερημένη ζωή και η κακοπέραση, οι δυσχέρειες και οι παρατεταμένες στεναχώριες συνιστούν μια δυνητική πηγή ποικίλων μορφών ψυχοπαθολογίας και οδηγούν σε φοβίες, κατάθλιψη, ψυχοσωματικά συμπτώματα και ανικανότητα επικοινωνίας.

Στο βιβλίο του «Η ψυχολογία του Μέλλοντος» ο Stanislav Grof επισημαίνει ότι:

«Αν πράγματι θα αναπτυχθούν συγκινησιακές και ψυχοσωματικές διαταραχές και το ποια μορφή θα πάρουν εξαρτάται από την ενισχυτική επίδραση των τραυματικών γεγονότων της μεταγεννητικής ιστορίας η, αντίστροφα, από την κατευναστική επιρροή διαφόρων ευνοϊκών βιογραφικών παραγόντων»

Όσο μεγάλη όμως και αν είναι η αντίσταση του ανθρώπου στις διάφορες συμφορές, είναι δύσκολο να βιώσει εσωτερική γαλήνη όταν νοιώθει να βρίσκεται σε κατάσταση διαρκούς συναγερμού. Το άγχος και η αγωνία, σαν αντίδραση σε καταστάσεις οι οποίες θέτουν σε κίνδυνο την επιβίωση ή την ακεραιότητα του σώματος, αναιρούν την ικανότητα μας να συνειδητοποιούμε ότι η ατομική μας ύπαρξη συνδέεται με ολόκληρο το κοσμικό δίχτυ, με το σύνολο του υπαρκτού. Σε αυτές τις περιπτώσεις το «εμείς» αντικαθίσταται από το «εγώ» και η δυνατότητα αρμονικής συνύπαρξης από το ένστικτο της επιβίωσης.

Ξαναγυρνώντας στο κοινωνικό μοντέλο του Αρκαδισμού, σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε ότι η κοινωνική διάσταση του Αρκαδικού Ιδεώδους θεμελιώνεται σε συμμετοχικούς θεσμούς στηριγμένους στις αξίες της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης και της αυτοδιαχείρισης. - Παράλληλα, σε πολιτικό επίπεδο, η Αρκαδία αρνείται τη συγκέντρωση δύναμης και πλούτου στα χέρια λίγων ατόμων και εκφράζει την αυτοκαθοριζόμενη κοινωνία, τη γενναιοδωρία, την απλότητα και τον αυθορμητισμό. - Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το ότι, σύμφωνα με την Ελληνική παράδοση, η δημοκρατία εγκαθιδρύθηκε για πρώτη φορά στην Αρκαδία τον 7ο αιώνα π.χ. μετά την κατάργηση της βασιλείας.

Μέσα σε αυτό τον κόσμο της εντοπιότητας η φιλοσοφία, η μουσική και ο αθλητισμός αποτελούσαν τα θεμέλια της παιδείας ενώ η έλλειψη κοινωνικών διακρίσεων και ο σεβασμός προς στο νόμο ήταν χαρακτηριστικά των Αρκάδων που γι αυτό το λόγο είχαν ονομασθεί «φύλακες δικαιοσύνης».

Ποιο είναι λοιπόν το συμπέρασμα αυτής της παρουσίασης; Ποιο είναι το νόημα σε προσωπικό επίπεδο, πέρα από τις πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις του Αρκαδισμού και της «Χρυσής Εποχής»; - Το πραγματικό νόημα της Χρυσής Εποχής δεν είναι η καταγραφή ενός πολιτισμού που χάθηκε αλλά η μεταμόρφωση της ανθρωπότητας και η μετάβαση της σε μια ανώτερη κατάσταση Συνείδησης. Χρυσός σημαίνει μετατροπή του Νου και ένωση του με τη θεϊκή ενέργεια που διαποτίζει το Σύμπαν.

Η κλασσική αντίληψη που έχουμε για το παρελθόν και το μέλλον δεν υφίσταται πλέον μετά τη θεωρία του χρονοχώρου. Ο κόσμος δεν παίζει πια το παιχνίδι της ευθύγραμμης λογικής. Όλα πια είναι δυνατό να συμβούν. Η Αρκαδία ξυπνά και πάλι πίσω από μια πόρτα που είναι έτοιμη να ανοίξει. Κι αυτός είναι ο ρόλος μας. Να ανοίξουμε αυτή την πόρτα και να δώσουμε στους ανθρώπους όχι μια ζωή που φαίνεται σωστή σύμφωνα με τις κατεστημένες απόψεις, αλλά μια ζωή που τους αξίζει. Μια ζωή που θα οδηγήσει όλους τους ανθρώπους σε μια κατάσταση υπερσυνειδητότητας αλλά και στη σταδιακή δημιουργία ενός πανανθρώπινου ψυχισμού. Αυτός είναι ο ρόλος και αυτή είναι η δέσμευση μας...

https://erevoktonos.blogspot.com/

ΔΕΙΚΤΕΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ Ο..ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΑΠ ΤΗΝ ΑΝΑΠΟΔΗ ΕΡΝΤΟΓΑΝ....

Δείκτες κυριαρχίας και ο «δάσκαλος από την ανάποδη» Ερντογάν

Του Ρούντι Ρινάλντι

Για όποιον θέλει να βλέπει την πραγματικότητα και να μην κρύβεται από αυτήν, είναι ολοφάνερο ότι η κυριαρχία της χώρας μας (εθνική και λαϊκή), η ίδια η υπόσταση και η ισχύς της, αμφισβητούνται από δύο πλευρές. Όχι μόνο από τη δυτική, δηλαδή από την πολλαπλή, μεγεθυνόμενη και ποιοτικά εξελισσόμενη εξάρτηση από Ε.Ε. και ΗΠΑ, αλλά και από την ανατολική. Δηλαδή, από μια άκρως ισχυροποιούμενη Τουρκία που μέσα σε δύο δεκαετίες έχει αναβαθμίσει τον ρόλο της στη διεθνή σκηνή.

Ο τουρκικός επεκτατισμός αποτελεί μια ανοικτή εθνική απειλή, και οποιαδήποτε πορεία διεξόδου και αναγέννησης της χώρας δεν μπορεί να γίνει χωρίς να συνυπολογιστεί σοβαρά η διπλή πίεση από Δύση και Τουρκία. Η χώρα δεν μπορεί να προχωρήσει στη ανάκτηση δεικτών κυριαρχίας (εσωτερικής, λαϊκής και εθνικής, σχέσεων με το διεθνές περίγυρο), χωρίς να αντιμετωπίσει το διπλό αυτό πρόβλημα. Δεν είναι μια εύκολη άσκηση. Ούτε γίνεται «μια και έξω», απέναντι είτε στη μια πλευρά είτε στην άλλη, και ακόμα χειρότερα ταυτόχρονα και στις δύο.

Σύνθετη διαπραγμάτευση και μεγάλο παζάρι

Το «παράδοξο» της φάσης στην οποία βρισκόμαστε, είναι ότι ανάμεσα στις δύο δαγκάνες της τανάλιας που μας πιέζει, ανάμεσα στη Δύση και την Τουρκία, διεξάγεται μια σύνθετη διαπραγμάτευση. Αυτή έχει ως επίδικο αν θα παραμείνει η Τουρκία σύμμαχος της Δύσης ή θα ακολουθήσει άλλη πορεία.

Όπως είναι φυσικό, στη σύνθετη αυτή διαπραγμάτευση υπεισέρχονται κι άλλες παγκόσμιες δυνάμεις (και κυρίως η Ρωσία). Από αυτή τη διαπραγμάτευση, κρίνονται οι δυνατότητες επιρροής σε μεγάλες και ευαίσθητες περιοχές (Μεσόγειος, Μέση Ανατολή, αραβικός κόσμος, Κεντρική Ασία, Ιράν, Βαλκάνια). Επηρεάζονται, ακόμα, οι στρατηγικές άλλων δυνάμεων (Κίνα και δρόμος μεταξιού, Ε.Ε. και σχέσεις με την Άγκυρα κ.λπ.).

Η διατήρηση της Τουρκίας στο δυτικό στρατόπεδο μοιάζει δύσκολη (ο Ερντογάν όμως δεν το έχει αποκλείσει) και όλοι οι τρόποι που δοκιμάστηκαν έως τώρα δεν πέτυχαν. Ακόμα και οι αμερικανόφιλες πτέρυγες στην Τουρκία και οι μηχανισμοί τους, δεν μπόρεσαν να ανακόψουν την πορεία του Ερντογάν.

Στη σύνθετη διαπραγμάτευση, δεν τίθεται βέβαια μόνο το θέμα των γεωτρήσεων ή του Κυπριακού. Συρία και Κουρδικό, οπλικά συστήματα, ενεργειακό, ΝΑ Μεσόγειος, Βαλκάνια, αραβικός κόσμος, είναι μερικά από τα φλέγοντα θέματα και όλα τα μέσα επιστρατεύονται από όλες τις πλευρές.

Η σκληρή αλήθεια είναι ότι, μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η Ελλάδα προορίζεται για «ορεκτικό» στο παζάρι που γίνεται. Ο Ερντογάν δεν δείχνει να τη φοβάται και διεκδικεί τμήματα της ελληνικής κυριαρχίας σε θάλασσα, έδαφος, υπέδαφος και αέρα. Έχει κατακτήσει μισή Κύπρο και τη θέλει όλη. Δεν βιάζεται για τα πάντα. Οι ισχυροί «φίλοι μας», δεν έχουν κανένα πρόβλημα αν το παζάρι οδηγήσει στην ικανοποίηση μέρους των αξιώσεων Ερντογάν σε βάρος της Ελλάδας (που δεν τη μετράνε και το δείχνουν καθαρά). Οι Τούρκοι βέβαια δεν περιμένουν πότε θα τους τα δώσουν. Ξέρουν ότι πρέπει να κινηθούν οι ίδιοι, και γι αυτό έχουν ενεργητική διπλωματία, ενισχύουν συνέχεια τον στρατό τους και προβάλλουν συνεχώς αξιώσεις.

Πρόσφατη ιστορική πείρα

Υπερπροβάλλονται κάθε τόσο τα προβλήματα που έχει η Τουρκία και ο Ερντογάν. Ξεχνιέται το γεγονός ότι αυτός ενδυναμώνεται διατρέχοντας πάνω στην κόψη του ξυραφιού. Διεξάγει πολέμους, διώκει αντιπάλους, χλευάζει τους Ευρωπαίους, απειλεί την Ελλάδα, χρησιμοποιώντας κι αυτός όλα τα μέσα. Στη φαρέτρα του έχει διπλωματικά, πολιτικά, οικονομικά και κανονικά όπλα, το προσφυγικό, και την πολιτική πληθυσμών που ασκεί στα Βαλκάνια, την Ευρώπη και τον χώρο του σουνιτικού ισλαμισμού.

Το πώς ανέβηκε στην  εξουσία ο Ερντογάν, από πού άντλησε πολιτική ισχύ, πώς τα έβαλε με το κεμαλικό κατεστημένο και επικράτησε, πώς απέκτησε δύναμη μέσα σε ανερχόμενα τμήματα της τουρκικής αστικής τάξης, πώς διαμόρφωσε τον νέο-οθωμανισμό ως κινητήρια δύναμη, πώς απέκτησε δείκτες κυριαρχίας εντός της Τουρκίας καθώς και διεθνείς συμμαχίες και δύναμη, μπορούν να μελετηθούν και σαν «ο δάσκαλος από την ανάποδη» (κινέζικη έκφραση για το πώς μπορείς να βγάλεις συμπεράσματα μελετώντας έναν δηλωμένο εχθρό ή να διδαχθείς ακόμα κι από τα δικά σου λάθη).

Ο ίδιος ο Ερντογάν και η τουρκική πολιτική υπό τον Ερντογάν, διαμόρφωσαν και άλλαξαν την Τουρκία. Αυτό το εγχείρημα θέλει μελέτη γιατί δείχνει έναν «τρόπο». Όποιος νομίζει ότι τα παραπάνω είναι «θαυμασμός» προς τον Ερντογάν, κάνει προφανώς λάθος: Ο Ερντογάν είναι επικίνδυνος, η στρατηγική του είναι αντιδημοκρατική και αντιδραστική, και θέτει μεγάλα ζητήματα απώλειας κυριαρχίας Ελλάδας και Κύπρου. Είναι όμως ενδιαφέροντα από την πλευρά της δυνατότητας και των όρων να κινηθεί κανείς διαφορετικά αν στοχεύει να ανακτήσει βαθμούς κυριαρχίας και αυτονόμησης από διεθνή κέντρα σε μια αντίληψη ρήξεων και διαρκών εκδημοκρατισμών σε όλους τους τομείς (άρα ουδεμία σχέση με τον πυρήνα του ερντογανισμού…).

Για παράδειγμα, ο Ερντογάν δεν βροντοφώναξε ποτέ «Έξω το ΝΑΤΟ από την Τουρκία». Ούτε έφυγε από το ΝΑΤΟ. Έχει όμως τον έλεγχο του στρατού και μπορεί να έχει δικαιοδοσίες πάνω στη βάση του Ιντσιρλίκ ή να απαγορεύσει δραστηριότητες της βάσης αυτής. Αν συγκριθούν αυτά με τα του «οίκου μας», βγαίνουν πολλά συμπεράσματα.

Γενικότερη ιστορική πείρα

Η σύγχρονη Τουρκία δεν έχει αποδεχθεί τις διεθνείς συμφωνίες και δεν έχει εγκαταλείψει τα όνειρα να αναβιώσει κάτι ανάλογο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Δεν αποδέχθηκε τα σύνορα που διαμορφώθηκαν στις αρχές του 20^ου αιώνα και πρόβαλλε επεκτατικές βλέψεις απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το δόγμα του κεμαλικού τουρκικού κράτους «Ένα έθνος, ένα κράτος» εφαρμόστηκε με στυγνό τρόπο απέναντι σε όλους του πληθυσμούς.

Μιλούν μόνα τους τα ιστορικά γεγονότα: Οι γενοκτονίες Αρμενίων, Ελλήνων και Κούρδων, τα γεγονότα σε Κωνσταντινούπολη και Σμύρνη ενάντια στο ελληνικό στοιχείο κατά τη δεκαετία του 50, η εισβολή στην Κύπρο το 1974 (που δεν ήταν ένα «ατύχημα» ή ένα «θερμό επεισόδιο» αλλά εισβολή και κατοχή, άρα και σχεδιασμένη από καιρό στα στρατιωτικά επιτελεία). Κατακαλόκαιρο τότε.

Η κατοχή στη μισή Κύπρο «κατεύνασε» την τουρκική προκλητικότητα για χρόνια, χωρίς να σταματήσει η επιθετικότητα. Το 1983 ανακηρύσσεται ανεξάρτητο τουρκοκυπριακό «κράτος». Το 1987, η πρόθεση για έρευνες στο Αιγαίο απαντιέται με επιστράτευση στην Ελλάδα. Το 1995, casus belli για επέκταση χωρικών υδάτων στα 12 μίλια. Το 1996, τα Ίμια. Παραβιάσεις, εμπλοκές και διεκδίκηση του μισού Αιγαίου, μέχρι τον 25^ο μεσημβρινό. Navtex και προσπάθειες «παράκαμψης» του προβλήματος «Καστελλόριζο». Τώρα, γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ και έντονες απειλές πολέμου προς την Ελλάδα.
Αναγκαία συμπεράσματα
Από όσα συμβαίνουν τούτη την ώρα, και από όλη την ιστορική πείρα, πρέπει να εξαχθούν αναγκαία συμπεράσματα. Τόσο για την αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής (ας αφήσουμε στην ησυχία τους όσους φαντασιώνονται ότι αυτή είναι ανύπαρκτη ή σκέτα κατασκευασμένη –άρα ακίνδυνη;) όσο και για τη δυνατότητα της Ελλάδας να αποκτήσει πραγματικά στοιχεία κυριαρχίας και όχι να χάσει οποιαδήποτε δυνατότητα εθνικής υπόστασης. Δημιουργώντας μια πολιτική-πορεία διεξόδου και αναγέννησης της χώρας στις σύγχρονες συνθήκες.

Πηγή: e-dromos.gr