Αποθ(ηκ)ε(υ)τήρια Ελληνικών Γνώσεων
ρχίζω να μπαίνω στο πνεύμα, του κατά πόσον ήταν όντως αστείες οι «πλάκες», που κάνανε μεταξύ τους διάφοροι φιλόσοφοι, μαθηματικοί, καί λοιποί, θέτοντας ο ένας στον άλλον (καί δή ενώπιον των μαθητών τους, γιά μεγαλύτερο τζέρτζελο!) δύσκολα προβλήματα προς επίλυσιν!
Διότι εδώ, ο Παλαιός εμμέσως πλήν σαφώς μου έθεσε ένα τέτοιο:
Ποιά τα είδη των αποθετηρίων Ελληνικών Γνώσεων;
Οπότε, οφείλω να σηκώσω το γάντι καί ν’ απαντήσω!
Η όλη συζήτηση ξεκινάει από προηγηθέντα (κι απαντηθέντα) ερωτήματα, ήτοι: εάν οι (πανα)αρχαίοι ημών πρόγονοι ήξεραν τί εποχές σκοταδισμού καί βαρβαρισμού έρχονται, καί αν έκαναν τίποτε, γιά να γλυτώσει η Φυλή – παναπεί, αν μας άφησαν τίποτε «δωράκια», γιά να επιβιώσουμε.
Η απάντηση σ’ αμφότερα είναι θετική· επομένως, τα «δωράκια», κυρίως έχοντα μορφή γνώσεων, κάπου πρέπει να βρίσκονται. Πού, όμως; Καί πώς θα τ’ ανακτήσουμε; (Το πώς θα τα βάλουμε σε λειτουργία -αφού τα βρούμε-, είναι …έτερος πίλος.)
Τα αρχαία «δωράκια», βεβαίως, μπορεί να είναι καί τίποτε υπερεργαλεία καί υπερόπλα· όμως στο παρόν άρθρο θα εξετάσουμε μονάχα τις κληροδοτημένες γνώσεις των αρχαίων ημών…
…καί, βεβαίως, καί τα πιθανά μέσα, στα οποία αυτές αποθηκεύτηκαν. Μή νομίζετε ότι περιττολογούμε· διότι καί σήμερα υφίσταται το πρόβλημα της αποθηκεύσεως των γνώσεων. Νά, ας πούμε, το μέν cd είναι όντως πολύ περιεκτικό συγκριτικά με το βιβλίο, αλλά χρειάζεται ειδικό μηχάνημα γιά να διαβαστεί. (Καί ηλεκτρικό ρεύμα.) Άσε που είναι εξ ίσου ευπαθές με το χαρτί! Άρα, μπορεί να κάναμε τρομερά τεχνολογικά βήματα με τους υπολογιστές, αλλά στην αποθήκευση γνώσεων παραμένουμε ακόμη στα 900 μΧ (όταν κι εφευρέθηκε το χαρτί – ταυτόχρονα στην Κίνα καί την Ευρώπη).
Ειρήσθω ότι διαφωνώ μεν με την κατάταξη του Παλαιού, διότι οι γνώσεις (γιά τις οποίες μιλάμε) μπορεί ταυτοχρόνως ν’ ανήκουν σε δύο, ή καί στις τρείς κατηγορίες. Ωστόσο, γιά μεθοδολογικούς λόγους, ας μείνουμε σ’ αυτήν. Εκθέτω, λοιπόν, τη γνωμάρα μου επάνω σ’ αυτές ακριβώς τις γραμμές.
Φυσικά, επειδή πρόκειται γι’ ανοιχτό ερευνητικό θέμα, κάθε συνεισφορά είναι καλόδεχτη. Μακριά από ‘μάς η επιθυμία ν’ αποκτήσουμε το παπικό αξίωμα! Lol!!!
α1. Αποθετήρια πρώτου είδους
Τα αμέσου χρήσεως (καί αποτελέσματος) μετά από μεγάλη καταστροφή… μάλιστα. Λοιπόν, αυτά είναι δύο ειδών: τα σύμβολα καί οι μύθοι. Τα μεν σύμβολα (καί δή, όσο πιό απλά γίνεται) ξεκινάνε νοητικές διεργασίες «προς τα άνω», οι δέ μύθοι μεταφέρουν από γενιά σε γενιά γνώση με εύληπτο, ευχάριστο, κι ευκολομνημόνευτο τρόπο.
Το πρόβλημα με τις καταστροφές δεν είναι (τόσο) οι θάνατοι, διότι πάντα κάποιοι επιζούν· το πρόβλημα είναι πως (μετά την καταστροφή) δεν επιζούν πάντα οι κατάλληλοι άνθρωποι – δηλαδή, οι μέχρι τότε φορείς των γνώσεων (επιστήμονες, ενδεχομένως καί ιερείς τύπου αρχαίας κλασικής Ελλάδας). Χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι αυτό που λέει η Γραμματέψ μας γιά τον Κατακλυσμό: εφ’ όσον η στάθμη του νερού έφτασε ψηλά κι έπνιξε τους πάντες (τους πεδινούς), επέζησαν μονάχα οι τσομπαναραίοι στα κορφοβούνια. Τί «επιστήμη» νά ‘χαν αυτοί στο κεφάλι τους, τώρα; (Θα μου πείς, καί η τυροκομία επιστήμη είναι – αλλά δεν εννοούμε αυτό! Lol!!!)
Όθεν, τα πάντα (της επιστήμης) αναγκαστικά ξαναξεκίνησαν απ’ το μηδέν.
Τούτου δοθέντος, καταλαβαίνουμε ότι η βασική γνώση γιά την επανέναρξη του τεχνολογικού πολιτισμού πρέπει:
(α) να (σκοπείται όπως) απευθύνεται ακόμη καί σε στουρναροκέφαλους, καί
(β) να δίδεται σε «χάπια» – παναπεί, όσο συνεπτυγμένη κι (ευχαρίστως) εύληπτη γίνεται.
Άρα, σύμβολα καί μύθοι!
Ο γράφων έχει από καιρό διαπιστώσει ότι αυτόν ακριβώς τον ρόλο έπαιξαν αμέσως μετά τον Κατακλυσμό (καί μέχρι την εποχή μας) δύο πανίσχυρα σύμβολα: η σβάστικα καί η πεντάλφα.
Μακριά από τις κραυγές του κάθε άσχετου καί ημιμαθούς παπάρα (θρησκόληπτου ή σατανιστή, ναζιστή ή αντιναζιστή, κτλ κτλ κτλ), η μεν πεντάλφα (λόγωι μαθηματικών ιδιοτήτων) είναι η αφετηρία να ξαναξεκινήσουν -μετά από καταστροφή- τα Μαθηματικά, η δέ σβάστικα (που δείχνει καθαρά ότι κάτι γυρίζει γύρω-γύρω) αποτελεί την αφετηρία επανεκκινήσεως της Φυσικής.
Οι μύθοι, πάλι, όπως είπαμε, είναι αρκετά εύκολο ν’ απομνημονευθούν καί να διαδοθούν στις επόμενες γενιές – ειδικά όσοι πέρασαν στους αστερισμούς, δηλαδή στο ουράνιο «βιβλίο», το οποίο δεν κινδυνεύει από καταστροφές.
Με την ευκαιρία, η σβάστικα που «δείχνει» προς τα αριστερά (προς τα δυτικά σ’ έναν χάρτη), απεικονίζει καί την πορεία των πλανητών του Ηλιακού μας Συστήματος γύρω-γύρω στην εκλειπτική…
…όπως θα την έβλεπε ο Θεός «από πάνω». Από ψηλά. Πολύ ψηλά. Όπως, δηλαδή, βλέπουμε μιά χώρα στον χάρτη. Όπως στην εικόνα παρακάτω.
Συνεπώς, συμβολίζει καί την φυσική πορεία του Σύμπαντος, καί συνεκδοχικώς συμβολίζει την Σοφία (του να πορεύεσαι σε αρμονία με το Σύμπαν)· λόγωι αυτών των νοημάτων, είναι το σύμβολο του δευτέρου βαθμού των αρχαίων Ελληνικών Μυστηρίων (δηλ. του επόπτη).
Άντε, να πω (με την ευκαιρία) καί τί συμβολίζει η δεξιόστροφη σβάστικα, η γνωστή από το Γ’ Ράϊχ: αυτή (μεταξύ των άλλων) συμβολίζει την πορεία αντίθετα με το Σύμπαν, άρα τη Δύναμη. Κι επειδή συμβολίζει τη Δύναμη, συνήθως απεικονίζεται «σούζα τ’ αλογάκι»! Όχι ακουμπισμένη στον βραχίονά της. (Αποτελεί το σύμβολο του τρίτου βαθμού των αρχαίων Ελληνικών Μυστηρίων, του ιερέα.)
(Καί ναί, ο Χίτλερ αναφερόταν σε «μαύρη δύναμη»!)
Κάποια φορά θα σας μιλήσω καί γι’ αυτά, θα σας δείξω πού αλλού τα συναντάμε καί με ποιά μορφή… καί θα πάθετε μιά ψιλο-πλακίτσα! Βλέπετε, η θρησκευτική πλευρά της (γνωστής) αρχαίας Ελλάδας δεν μαθαίνεται διαβάζοντας Επίκουρο.
Αυτά είναι τα αποθετήρια του α’ είδους, τα «βαλιτσάκια αμέσου αναχωρήσεως», τα …νεσσεσσαίρ των γνώσεων, όπως τα βλέπω: σύμβολα, μύθοι, ουρανός.
Φυσικά, ενυπάρχει μεγάλη πιθανότητα αλλοιώσεως σ’ όλα τους.
Δυστυχώς, δεν γνωρίζω τί «βαλιτσάκια» χρησιμοποιήθηκαν κατά τους προηγούμενους Κατακλυσμούς! Ίσως τα ίδια, ίσως διαφορετικά… όμως, μπορώ να πω (από μελέτες μου) ότι κάθε Κατακλυσμός συμβαίνει περίπου κάθε 19,000 χρόνια.
Όπως μπορώ να πω καί το ότι η σβάστικα καί η πεντάλφα είναι υπεραρκετές καί γιά τυχόν νέο χουνέρι τύπου Κατακλυσμού. (Άσε που έχουν γίνει κοινό κτήμα.)
α2. Πρώτο είδος, υποκατηγορία άμυνας
Υπάρχει ακόμη μία κατηγορία τέτοιων γνώσεων εκτάκτου ανάγκης – όπως πχ έχουμε τους τριψήφιους αριθμούς κλήσεων, γιά καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης – όταν κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές. (Την οποία κατηγορία μάλλον δεν την έχει υποψιαστεί κανείς, διότι είναι αρκετά εξειδικευμένη.) Εάν, λοιπόν, οι αμέσου χρήσεως γνώσεις, που κάνουν επανέναρξη του τεχνολογικού πολιτισμού είναι -ας πούμε- το τάππερ με το φαγητό καί τα βιβλία γιά την παραλία, τότε ετούτες εδώ είναι το μαχαίρι γιά την άμυνα.
Είναι γνωστό στους ψάχνοντες, ότι αρκετά θηρία δεν αποτελούν προϊόντα φυσικής επιλογής (ή δαρβινικής εξελίξεως, αν θέλετε), αλλά τυγχάνουν προϊόντα προϊστορικών εργαστηρίων. Το ίδιο είναι καί αρκετά ανθρωποειδή θηρία. (Με εμφάνιση ανθρώπων, παναπεί – αλλά όχι άνθρωποι. Όπως εδώ.) Οπότε, τί κάνουμε, αν μας την πέσουν τα θηρία; Έ;
Πιστεύω ότι οι προϊστορικοί πλάστες τους ήταν αρκετά σώφρρονες, ώστε παρενέβαλαν μέσα στον βιολογικό μηχανισμό των τεράτων καί δικλείδες ασφαλείας. Αυτές, τώρα, λογικά πρέπει να είναι κάτι επιβαλλόμενο έξωθεν, αλλά όσο γίνεται απλούστερο καί άμεσο – διότι οι καταστάσεις πανικού διώχνουν την ικανότητα συντεταγμένης σκέψης, ή ψύχραιμου χειρισμού αποτρεπτικών μηχανημάτων (που -στο κάτω-κάτω- μπορεί καί να μην είναι διαθέσιμα την κρίσιμη στιγμή). Άρα, δεν πάμε σε πχ ηλεκτρομαγνητικά κύματα… Επομένως, πιστεύω (δίς) ότι πρόκειται γιά ήχους, οι οποίοι μπορεί πχ να παράγονται από ειδική σφυρίχτρα (σαν αυτές που καλούν τα εκπαιδευμένα σκυλιά). Ακόμη καλύτερα, μπορεί να παράγονται μονάχα με την ανθρώπινη φωνή.
Συνεπώς, αν γνωρίζεις αυτούς τους ήχους καί τους εκφωνήσεις όταν κινδυνεύεις, θα δείς να ψοφάνε αυθωρεί κροκόδειλοι καί διάφορα άλλα τέτοια όντα.
Οπότε, πρέπει να τους ξέρουμε αυτούς τους ήχους (γιά να γλυτώσουμε, αν χρειαστεί). Με τη σειρά του, αυτό συνεπάγεται πως κάπου είναι γραμμένοι, ώστε να τους μαθαίνουμε.
Χωρίς να παίρνω όρκο, μονάχα από ένστικτο, «γνωρίζω» ότι ειδικά οι ήχοι που σκοτώνουν ανθρωποειδή είναι καταγεγραμμένοι …»κάπου» – με κάποια γραπτά σημάδια. Αυτό το «κάπου» βρίσκεται μέσα στη σημερινή Αθήνα, σε προσβάσιμο σημείο (αν καί κάπως δύσκολα). Δυστυχώς, όμως, νομίζω (πάλι από ένστικτο) ότι η αντιστοιχία γραπτών σημείων με ήχους έχει (με το διάβα των αιώνων) χαθεί – καί οίκοθεν νοείται πως καθόλου δεν γνωρίζω πώς να την ξαναβρώ.
Πάντως, θα προσθέσω ότι: αν τα γνωστά αρχαία ευρήματα (των μουσείων) έχουν μία φορά ενδιαφέρον, τα άγνωστα των αποθηκών τους έχουν εκατό. Όθεν, αν έχετε περιέργεια, σκαλίστε τίποτε «δυσκοίλιες» αρχαιολογικές δημοσιεύσεις, «προσβάσιμες εις μόνους τους διδάκτορας καί τους σκώληκας των βιβλιοθηκών» – που έγραφε κι ο Ροΐδης. Διότι…
…Ποιός να ενδιαφερθεί, τώρα, γι’ αρχαία ορνιθοσκαλίσματα σε τοίχους σπηλαίων, ας πούμε;
α3. Πρώτο είδος, λοιπά σύμβολα
Υφίστανται, βεβαίως, καί μερικά ακόμη ισχυρά σύμβολα, όπως πχ ο αετός, ή τα δύο περιπεπλεγμένα φίδια του κηρυκείου.
Αλλά δεν επιμένω… βασικά, δεν νομίζω πως αυτά μπαίνουν στο «βαλιτσάκι Κατακλυσμού»· βλέπετε, τα περιπεπλεγμένα φίδια συμβολίζουν μέν θεμελιωδώς το dna, αλλά το dna ΔΕΝ είναι ορατό, παρά μόνον αφού ο τεχνολογικός πολιτισμός έχει ήδη φτάσει πολύ ψηλά. Όθεν, τα δύο συμπλεγμένα φίδια (αν δεν ξέρεις γιά το dna) εξ αρχής οδηγούν τη σκέψη σε άσχετες ατραπούς, πχ θρησκειολογίας.
Τα περιπεπλεγμένα φίδια αντιστοιχούν καί στο «dna» του Ηλιακού μας Συστήματος,…
…αλλά τρέχα γύρευε πότε θα το καταλάβει κανείς αυτό. Αν ο πολιτισμός ξεκινήσει πάλι απ’ το μηδέν, πρώτα θα φανεί το ανθρώπινο dna στα μικροσκόπια – το οποίο δεν αμφισβητείται. Τώρα, όσο γιά το ουράνιο (μακροκοσμικό) «dna», δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα το πάρουν χαμπάρ’. Εδώ βρήκαν τον Πλούτωνα, καί μετά από μερικές δεκαετίες άλλαξαν γνώμη (πως είναι πλανήτης – καί σωστά πήρε τη θέση του στο σύνολο των πλανητών). Σε ποιούς να κάτσεις να εξηγήσεις, επομένως, το ότι οι άγνωστοι σήμερα Πάν καί Ήφαιστος (α) ναί, υπάρχουν (αν μή τί άλλο, διότι απεικονίζονται στο Ελληνικό αλφάβητο – άρα, κάποιοι δικοί μας πρόγονοι κάποτε τους ήξεραν), καί (β) θα επανανακαλυφθούν με τη σειρά που ορίζει το ανερχόμενο φίδι; Στα -υπερσίγουρα γιά τον εαυτό τους- «επιστημονικά» Ζά;
Καλύτερα να προσπαθήσεις να κάνεις ξεφτέρι στην Κβαντομηχανική έναν λαθροτζιχαντιστή απ’ τη Μόρια, παρά να διευρύνεις τη σκέψη κατεστημένου «επιστήμονα».
β. Αποθετήρια δευτέρου είδους
Τί άλλο, παρεκτός από βιβλία διαφόρων μορφών;
Εδώ έχουμε τέσσερα πακέτα αρχαίων βιβλίων, που μας ενδιαφέρουν:
[Παρένθεση – διότι δεν αντέχω. Θα μπαλλωθιάσω κανέναν τους.
Απόγονος (θρησκευτικός, καί ίσως καί βιολογικός) του Γέρου του Βουνού κι αρχηγός της (μωαμεθανικής) αίρεσης των Ασσασσίνων ήταν ο διάσημος πλεημπόϋ της δεκαετίας του 1950 Αγά Χάν· καί σήμερα, ο (συντηρητικός νοικοκύρης καί μή ξενογ@μών) γυιός του. Αλλά οι παπάρες οι αρδ παγκοσμίως ενδιαφερόντουσαν να μάθουν μονάχα γιά το πώς ο Αγά Χάν κατέβασε το βρακί της Ρίτας Χέηγουερθ (δε λέω, γκομενάρα στην εποχή της – καί ήρκεσε να εκτελέσει το πιό σύντομο στριπτήζ όλων των εποχών, βγάζοντας μονάχα ένα γάντι, γιά να προξενήσει απανωτές βιολογικές εκκρίσεις των τότε αρσενικών), καί ουδείς τον ρώτησε: «- Καί τί γίνεται εκείνη η βιβλιοθήκη του Χασσάν ί Σαμπάχ με τα Ελληνικά βιβλία, ρέ μυστήριε;»
Κατάντια…
Κατά τ’ άλλα, μας φταίει η μυστικοπάθεια του Βατικανού.]
Τα ιερατικά βιβλία, τώρα… πιθανώτατα να μην ήταν κάν βιβλία γραμμένα σε παπύρους καί περγαμηνές, αλλά σε άλλη μορφή καταγραφικών υλικών. Προσωπικώς, υποψιάζομαι κρυστάλλους. (Φυσικά, πρέπει να υπήρχε καί κάποιος τρόπος να τα διαβάζουν – όπως καί να τα γράφουν. Αλλοιώς, δεν θα ήταν χρήσιμα.) Εννοείται πως οι δικοί μας ιερείς (μαζί με τους αδελφούς Αιγύπτιους) έλαβαν τα μέτρα τους περί το «έτος μηδέν», κι έτσι δεν βρέθηκε ποτέ σ’ ανασκαφές ούτε μία «ιερά δέλτος» – σαν αυτές που (ανέφερε ότι) είδε ο Πλούταρχος, κατά τη (δοτή) θητεία του ως αρχιερέας των Δελφών.
Πάλι εννοείται ότι όσοι ξένοι δεν τράβηξαν ζόρια με αλλαγές θρησκειών καί ξένες κατακτήσεις (όπως εμείς εδώ), τα όποια ιερατικά τους βιβλία συνεχίζουν να τα έχουν μή προσβάσιμα σε αλλοφύλους. Όσοι, πάλι έπεσαν σε καθεστώς δουλείας σε ξένους (Μάγιας, Αζτέκοι), είδαν τα βιβλία τους να καίγονται κάτω απ’ τα καζάνια των κατακτητών τους. Μερικοί, όμως (Ίνκας), είχαν καλούς μάντεις, οι οποίοι προέβλεψαν την επερχόμενη θύελλα – καί τα βιβλία τους τα έκρυψαν σε μέρη, όπου δεν πάει ούτε αετός!
Όπως έχει η κατάσταση, τα σήμερα «άγνωστα» βιβλία καί των τεσσάρων αυτών ειδών θα τα βρούμε, μονάχα αν είμαστε τυχεροί – ή …όργανα του πεπρωμένου (όπως πίστευαν μερικοί μουρλοί αρχομανείς κατά εποχές)! Φυσικά, γιά να τα διαβάσουμε, πρέπει να ξέρουμε καί τη γλώσσα. Καί, ακόμη καί γνωρίζοντας τη γλώσσα, πρέπει να ξέρουμε καί να τα διαβάζουμε. Βλέπετε, σε τέτοια ιερατικά βιβλία πάντα υπάρχουν καί οι εξορκισμοί, που προφέρονται πάντα με τη σωστή προφορά.
Δύσκολα αυτά, έως αδύνατα. Ναί. Δεν διαφωνώ καθόλου.
Εκτός αν…
…Εκτός αν (την κατάλληλη στιγμή) μας ανοιχτεί ο δρόμος με τίποτε «ενθυμήσεις».
γ. Αποθετήρια τρίτου είδους
Ετούτα εδώ είναι αφ’ ενός (στο φυσικό πεδίο) κρύσταλλοι καί (στο αιθερικό πεδίο) καταγραφές (γνωστές με διάφορα ονόματα, πχ «Ακασικά αρχεία»). Αλλά δεν είναι εύκολη ούτε η πρόσβαση σ’ αυτά, ούτε εύκολος ο χειρισμός τους. (Ξέρετε, υπάρχει καί περίπτωση να σ’ «απορροφήσει» ο κρύσταλλος.)
Ούτε απλή η λειτουργία τους· αυτή είναι σύνθετη, διότι οι κρύσταλλοι επενεργούν επάνω σε …κάτι άλλο, κι αυτό το κάτι άλλο με τη σειρά του ενεργοποιεί είτε τις αιθερικές καταγραφές (κι όχι μόνον – καί ανενεργές ικανότητες του -Έλληνα- ανθρώπου ενεργοποιεί), είτε διάφορα ανενεργά επίπεδα καί διαστάσεις του ανθρώπινου εγκεφάλου. Σημειώστε ότι αυτοί εδώ οι κρύσταλλοι δεν είναι οι ίδιοι με τους -πιθανούς- «βιβλιοθηκικούς» παύλα ιερατικούς των ιερών των αρχαίων ναών.
Οι κρύσταλλοι, φυσικά, κάπου είναι κρυμμένοι – ενδεχομένως σε σπήλαια, ή διάφορες υπόγειες πανάρχαιες κρύπτες. Όμως, μή χαίρεστε! Ακόμη κι αν περάσετε από δίπλα τους, δεν θα τους βρήτε. Καί τούτο, διότι προστατεύονται από πολλαπλό αιθερικό κλείδωμα. Οπότε, πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ: (α) να βρεθεί ο κατάλληλος Έλλην, που θα πιάσει τον κρύσταλλο στα χέρια του (ο δέ κρύσταλλος θα τον αναγνωρίσει, καί θα του το επιτρέψει), καί (β) να περιμένει ο «χειριστής» την κατάλληλη στιγμή γιά το αιθερικό ξεκλείδωμα. Διότι αλλοιώς, ματαιοπονεί.
Καταλαβαίνετε, βεβαίως, ότι ένας θρασύς τυχοδιώκτης τύπου Ιντιάνα Τζόουνς είναι τελείως ακατάλληλος γιά τέτοια δουλειά. Μόνον ο πρέπων Έλλην, καί κανείς άλλος! Ο γράφων γελούσε τρανταχτά, όταν ένας μέγιστος λαοπλάνος κάποτε έγραφε πως οι Ψίψιλον πήραν σβάρνα τον Όλυμπο, μπας καί βρούν την «Κεφαλήν της Μεδούσης»! («Μεδούσης» έγραφε, όχι «περδούσης»! Καρα-lol!!!!!) Του ευχήθηκα τότε να τη βρούν καί να τους μετατρέψει σε πέτρες, τέτοιοι πού ‘τανε! (Αλλά η ζημιά που έκαναν στην Ελλάδα αυτός καί μερικοί παρεμφερείς, δεν είναι καθόλου γιά γέλια.)
Στο σημείο, που μιλάμε γιά αιθερικό κλείδωμα-ξεκλείδωμα, είναι σχεδόν φανερό πως πάλι παρεμβαίνει ο ουρανός. Βλέπετε, οι αστερισμοί δεν αντικατοπτρίζουν μονάχα μύθους· αν τους δούμε σαν χρηματοκιβώτιο με συνδυασμό, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε καί ποιόν άλλον ρόλο παίζουν! (Όπως αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε καί ποιόν ακριβώς ρόλο έπαιζε ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων – καί γιατί μπήκαν σε τέτοιον κόπο να τον φτιάξουν.) Φυσικά, θα προτιμήσω να ξεκινήσω την επόμενη ζωή μου, παρά να πώ δημοσίως ποιά κριτήρια κυνηγάμε, ώστε να τα περιμένουμε – καί ν’ ανοίξει η ουράνια πύλη, να κάνουμε τη δουλειά μας. Όπως δεν θα μιλήσω ούτε καί γιά το αν οι αρχαίοι ημών μας τα έδωσαν «γραπτώς» αυτά τα κριτήρια, ώστε να τα δεί όποιος (άξιος απόγονος) έχει μάτια.
Μπορώ, όμως, ν’ αποκαλύψω κάτι άλλο πολύ σημαντικό. Διότι: (α) αυτό «αυτοί» το ξέρουν ήδη (δες πχ εισαγωγή της ταινίας αυτής εδώ), (β) επειδή θέλω να συνειδητοποιήσουν όλοι οι Έλληνες γιά ποιά πατρίδα μιλάμε – τί παναπεί Ελλάδα, δηλαδή, καί (γ) επειδή θέλω να ξυπνήσουν άπαντες, διότι το να κυνηγάνε «αυτοί» να θέσουν υπό την κατοχή τους καταδικά μας πράγματα (καί δή, τέτοιων δυνατοτήτων), είναι εντελώς α-πα-ρά-δε-κτο. (Αν μπορούσαμε να τους σταματήσουμε εγκαίρως, πρίν γίνει καμιά ζημιά, θα ήταν ευχής έργον. Ειδικά αν πετύχετε «ερευνητές» δικούς τους στην ύπαιθρο, ξηγηθήτε δίκαννο. Μή διστάσετε καθόλου· γιά σκουπίδια πρόκειται.)
Το «κάτι», που ενεργοποιούν οι κρύσταλλοι, είναι τα κομμάτια του μακαρίτη του Φαέθωνα, πολλά από τα οποία έπεσαν καί στον σημερινό Ελλαδικό χώρο.
Πιστεύω ότι τώρα καταλαβαίνετε το γιατί επιμένω πως οι πρόγονοι στον Φαέθωνα «κομπιουτεροποίησαν» ολόκληρον τον πλανήτη τους – καί τις δύο σελήνες του. Επιμένω, διότι ακόμη καί τα ταλαιπωρημένα κομμάτια του συνεχίζουν να είναι αυτόνομα υπερκομπιούτερς… πράγμα που μας οδηγεί στο να ερμηνεύσουμε την ιστορική συμπεριφορά διαφόρων κατακτητών: αυτωνών, κάααατι είχαν ακουστά τα ιερατεία τους, οπότε έβαλαν τους πολεμιστές τους να καταλάβουν τις περιοχές, κάτω από τις οποίες είναι χωμένα τα κομμάτια του πάλαι πατρικού μας πλανήτη (δες πχ τις ορδές του Μωϋσή με τους Φιλισταίους) – που μετά την έκρηξη διέσχισαν το Διάστημα καί σφηνώθηκαν στη Γή. (Εδώ μέχρι κι οι …επιστήμονες έχουν παρατηρήσει την περίεργη συμπεριφορά της Σελήνης, άρα όσα ισχυρίζομαι γιά τον Φαέθωνα είναι αληθινά. Ως γνωστόν, η Σελήνη ετούτη εδώ δεν είναι φυσικός δορυφόρος της Γής. Είναι η μία του Φαέθωνα, μεταφερμένη εδώ κάτω. Η άλλη εξερράγη μαζί με τον πλανήτη.)
Αυτό, ίσως, εξηγεί -σ’ ένα πολύ βαθύ επίπεδο- καί το γιατί οι πάντες λύσσαξαν να κατακτήσουν την Ελλάδα: διότι εδώ έχουμε αρκετά από δαύτα… (Μή χαίρεστε, πάντως, κι ας μή χαίρεται κανείς από τις ξένες «υπερεσίες» – που τυχόν διαβάζουν το μπλόγκι. Δεν είναι καθόλου εύκολο ν’ ανασυρθούν αυτά. Άσε που μπορεί …ν’ αντιδράσουν!)
Επίλογος
Δεν θα πω πολλά ακόμη. Αυτή ήταν η γνώμη μου (καί γνώση μου) γιά τα κατά Παλαιόν είδη των (παν)αρχαίων Ελληνικών «βιβλιοθηκών» – καί κάθε καλή δική σας προσθήκη, περισσότερο από ευπρόσδεκτη.
Θέλω απλά να μοιραστήτε μαζί μου τη βεβαιότητά μου, ότι σύντομα έρχεται η στιγμή που «αυτούς» θα τους πάρει ο Ακατονόμαστος καί θα τους σηκώσει – η δέ Ελλαδάρα μας θα βρεί την ησυχία της, ώστε να επανεκκινήσει την πορεία της προς τα πάνω.
Βλέπετε, γνωρίζω.
«Ρε Εργολάβε, μιλάμε για διαφόρων ειδών (τουλάχιστον τριών) αποθετήρια.
1. Ένα, πρός χρήση σε κάποια καταστροφή,
…άρα και ευκόλως προσβάσιμο· αλλά απολύτως ασφαλές,
ώστε να χρησιμοποιηθεί πρός επιβίωση και ανασύσταση.
2. Ένα δεύτερο, μέσης και γενικής χρήσεως,
…όπως είναι οι δικές μας σημερινές βιβλιοθήκες.
Και τα ΔΥΟ αυτά γνωστά τοις πάσι.
3. Και ένα τρίτο, φύλαξης ανωτέρων και ειδικών γνώσεων
…εν πολλοίς απόρρητο.»
(Παλαιός)
ρχίζω να μπαίνω στο πνεύμα, του κατά πόσον ήταν όντως αστείες οι «πλάκες», που κάνανε μεταξύ τους διάφοροι φιλόσοφοι, μαθηματικοί, καί λοιποί, θέτοντας ο ένας στον άλλον (καί δή ενώπιον των μαθητών τους, γιά μεγαλύτερο τζέρτζελο!) δύσκολα προβλήματα προς επίλυσιν!Διότι εδώ, ο Παλαιός εμμέσως πλήν σαφώς μου έθεσε ένα τέτοιο:
Ποιά τα είδη των αποθετηρίων Ελληνικών Γνώσεων;
Οπότε, οφείλω να σηκώσω το γάντι καί ν’ απαντήσω!
Η όλη συζήτηση ξεκινάει από προηγηθέντα (κι απαντηθέντα) ερωτήματα, ήτοι: εάν οι (πανα)αρχαίοι ημών πρόγονοι ήξεραν τί εποχές σκοταδισμού καί βαρβαρισμού έρχονται, καί αν έκαναν τίποτε, γιά να γλυτώσει η Φυλή – παναπεί, αν μας άφησαν τίποτε «δωράκια», γιά να επιβιώσουμε.
Η απάντηση σ’ αμφότερα είναι θετική· επομένως, τα «δωράκια», κυρίως έχοντα μορφή γνώσεων, κάπου πρέπει να βρίσκονται. Πού, όμως; Καί πώς θα τ’ ανακτήσουμε; (Το πώς θα τα βάλουμε σε λειτουργία -αφού τα βρούμε-, είναι …έτερος πίλος.)
Τα αρχαία «δωράκια», βεβαίως, μπορεί να είναι καί τίποτε υπερεργαλεία καί υπερόπλα· όμως στο παρόν άρθρο θα εξετάσουμε μονάχα τις κληροδοτημένες γνώσεις των αρχαίων ημών…
…καί, βεβαίως, καί τα πιθανά μέσα, στα οποία αυτές αποθηκεύτηκαν. Μή νομίζετε ότι περιττολογούμε· διότι καί σήμερα υφίσταται το πρόβλημα της αποθηκεύσεως των γνώσεων. Νά, ας πούμε, το μέν cd είναι όντως πολύ περιεκτικό συγκριτικά με το βιβλίο, αλλά χρειάζεται ειδικό μηχάνημα γιά να διαβαστεί. (Καί ηλεκτρικό ρεύμα.) Άσε που είναι εξ ίσου ευπαθές με το χαρτί! Άρα, μπορεί να κάναμε τρομερά τεχνολογικά βήματα με τους υπολογιστές, αλλά στην αποθήκευση γνώσεων παραμένουμε ακόμη στα 900 μΧ (όταν κι εφευρέθηκε το χαρτί – ταυτόχρονα στην Κίνα καί την Ευρώπη).
Ειρήσθω ότι διαφωνώ μεν με την κατάταξη του Παλαιού, διότι οι γνώσεις (γιά τις οποίες μιλάμε) μπορεί ταυτοχρόνως ν’ ανήκουν σε δύο, ή καί στις τρείς κατηγορίες. Ωστόσο, γιά μεθοδολογικούς λόγους, ας μείνουμε σ’ αυτήν. Εκθέτω, λοιπόν, τη γνωμάρα μου επάνω σ’ αυτές ακριβώς τις γραμμές.
Φυσικά, επειδή πρόκειται γι’ ανοιχτό ερευνητικό θέμα, κάθε συνεισφορά είναι καλόδεχτη. Μακριά από ‘μάς η επιθυμία ν’ αποκτήσουμε το παπικό αξίωμα! Lol!!!
α1. Αποθετήρια πρώτου είδους
Τα αμέσου χρήσεως (καί αποτελέσματος) μετά από μεγάλη καταστροφή… μάλιστα. Λοιπόν, αυτά είναι δύο ειδών: τα σύμβολα καί οι μύθοι. Τα μεν σύμβολα (καί δή, όσο πιό απλά γίνεται) ξεκινάνε νοητικές διεργασίες «προς τα άνω», οι δέ μύθοι μεταφέρουν από γενιά σε γενιά γνώση με εύληπτο, ευχάριστο, κι ευκολομνημόνευτο τρόπο.
Το πρόβλημα με τις καταστροφές δεν είναι (τόσο) οι θάνατοι, διότι πάντα κάποιοι επιζούν· το πρόβλημα είναι πως (μετά την καταστροφή) δεν επιζούν πάντα οι κατάλληλοι άνθρωποι – δηλαδή, οι μέχρι τότε φορείς των γνώσεων (επιστήμονες, ενδεχομένως καί ιερείς τύπου αρχαίας κλασικής Ελλάδας). Χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι αυτό που λέει η Γραμματέψ μας γιά τον Κατακλυσμό: εφ’ όσον η στάθμη του νερού έφτασε ψηλά κι έπνιξε τους πάντες (τους πεδινούς), επέζησαν μονάχα οι τσομπαναραίοι στα κορφοβούνια. Τί «επιστήμη» νά ‘χαν αυτοί στο κεφάλι τους, τώρα; (Θα μου πείς, καί η τυροκομία επιστήμη είναι – αλλά δεν εννοούμε αυτό! Lol!!!)
Όθεν, τα πάντα (της επιστήμης) αναγκαστικά ξαναξεκίνησαν απ’ το μηδέν.
Τούτου δοθέντος, καταλαβαίνουμε ότι η βασική γνώση γιά την επανέναρξη του τεχνολογικού πολιτισμού πρέπει:
(α) να (σκοπείται όπως) απευθύνεται ακόμη καί σε στουρναροκέφαλους, καί
(β) να δίδεται σε «χάπια» – παναπεί, όσο συνεπτυγμένη κι (ευχαρίστως) εύληπτη γίνεται.
Άρα, σύμβολα καί μύθοι!
Ο γράφων έχει από καιρό διαπιστώσει ότι αυτόν ακριβώς τον ρόλο έπαιξαν αμέσως μετά τον Κατακλυσμό (καί μέχρι την εποχή μας) δύο πανίσχυρα σύμβολα: η σβάστικα καί η πεντάλφα.
Μακριά από τις κραυγές του κάθε άσχετου καί ημιμαθούς παπάρα (θρησκόληπτου ή σατανιστή, ναζιστή ή αντιναζιστή, κτλ κτλ κτλ), η μεν πεντάλφα (λόγωι μαθηματικών ιδιοτήτων) είναι η αφετηρία να ξαναξεκινήσουν -μετά από καταστροφή- τα Μαθηματικά, η δέ σβάστικα (που δείχνει καθαρά ότι κάτι γυρίζει γύρω-γύρω) αποτελεί την αφετηρία επανεκκινήσεως της Φυσικής.
Οι μύθοι, πάλι, όπως είπαμε, είναι αρκετά εύκολο ν’ απομνημονευθούν καί να διαδοθούν στις επόμενες γενιές – ειδικά όσοι πέρασαν στους αστερισμούς, δηλαδή στο ουράνιο «βιβλίο», το οποίο δεν κινδυνεύει από καταστροφές.
Με την ευκαιρία, η σβάστικα που «δείχνει» προς τα αριστερά (προς τα δυτικά σ’ έναν χάρτη), απεικονίζει καί την πορεία των πλανητών του Ηλιακού μας Συστήματος γύρω-γύρω στην εκλειπτική…
…όπως θα την έβλεπε ο Θεός «από πάνω». Από ψηλά. Πολύ ψηλά. Όπως, δηλαδή, βλέπουμε μιά χώρα στον χάρτη. Όπως στην εικόνα παρακάτω.
Συνεπώς, συμβολίζει καί την φυσική πορεία του Σύμπαντος, καί συνεκδοχικώς συμβολίζει την Σοφία (του να πορεύεσαι σε αρμονία με το Σύμπαν)· λόγωι αυτών των νοημάτων, είναι το σύμβολο του δευτέρου βαθμού των αρχαίων Ελληνικών Μυστηρίων (δηλ. του επόπτη).
Άντε, να πω (με την ευκαιρία) καί τί συμβολίζει η δεξιόστροφη σβάστικα, η γνωστή από το Γ’ Ράϊχ: αυτή (μεταξύ των άλλων) συμβολίζει την πορεία αντίθετα με το Σύμπαν, άρα τη Δύναμη. Κι επειδή συμβολίζει τη Δύναμη, συνήθως απεικονίζεται «σούζα τ’ αλογάκι»! Όχι ακουμπισμένη στον βραχίονά της. (Αποτελεί το σύμβολο του τρίτου βαθμού των αρχαίων Ελληνικών Μυστηρίων, του ιερέα.)
(Καί ναί, ο Χίτλερ αναφερόταν σε «μαύρη δύναμη»!)
Κάποια φορά θα σας μιλήσω καί γι’ αυτά, θα σας δείξω πού αλλού τα συναντάμε καί με ποιά μορφή… καί θα πάθετε μιά ψιλο-πλακίτσα! Βλέπετε, η θρησκευτική πλευρά της (γνωστής) αρχαίας Ελλάδας δεν μαθαίνεται διαβάζοντας Επίκουρο.
Αυτά είναι τα αποθετήρια του α’ είδους, τα «βαλιτσάκια αμέσου αναχωρήσεως», τα …νεσσεσσαίρ των γνώσεων, όπως τα βλέπω: σύμβολα, μύθοι, ουρανός.
Φυσικά, ενυπάρχει μεγάλη πιθανότητα αλλοιώσεως σ’ όλα τους.
- Τα σύμβολα ερμηνεύονται κατά το δοκούν (από τον κάθε άσχετο, ή ευφάνταστο), μέχρι που στη χειρότερη περίπτωση μαγαρίζονται.
- Οι μύθοι υφίστανται τις αλλοιώσεις, που παράγει η φαντασία (ή η σκοπούμενη κακία) του κάθε αφηγητή.
- Ο δε ουρανός αλλάζει εικόνα κάθε κάποιες χιλιάδες χρόνια, ή περισσότερο. (Διότι τα άστρα μετατοπίζονται.)
Δυστυχώς, δεν γνωρίζω τί «βαλιτσάκια» χρησιμοποιήθηκαν κατά τους προηγούμενους Κατακλυσμούς! Ίσως τα ίδια, ίσως διαφορετικά… όμως, μπορώ να πω (από μελέτες μου) ότι κάθε Κατακλυσμός συμβαίνει περίπου κάθε 19,000 χρόνια.
Όπως μπορώ να πω καί το ότι η σβάστικα καί η πεντάλφα είναι υπεραρκετές καί γιά τυχόν νέο χουνέρι τύπου Κατακλυσμού. (Άσε που έχουν γίνει κοινό κτήμα.)
α2. Πρώτο είδος, υποκατηγορία άμυνας
Υπάρχει ακόμη μία κατηγορία τέτοιων γνώσεων εκτάκτου ανάγκης – όπως πχ έχουμε τους τριψήφιους αριθμούς κλήσεων, γιά καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης – όταν κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές. (Την οποία κατηγορία μάλλον δεν την έχει υποψιαστεί κανείς, διότι είναι αρκετά εξειδικευμένη.) Εάν, λοιπόν, οι αμέσου χρήσεως γνώσεις, που κάνουν επανέναρξη του τεχνολογικού πολιτισμού είναι -ας πούμε- το τάππερ με το φαγητό καί τα βιβλία γιά την παραλία, τότε ετούτες εδώ είναι το μαχαίρι γιά την άμυνα.
Είναι γνωστό στους ψάχνοντες, ότι αρκετά θηρία δεν αποτελούν προϊόντα φυσικής επιλογής (ή δαρβινικής εξελίξεως, αν θέλετε), αλλά τυγχάνουν προϊόντα προϊστορικών εργαστηρίων. Το ίδιο είναι καί αρκετά ανθρωποειδή θηρία. (Με εμφάνιση ανθρώπων, παναπεί – αλλά όχι άνθρωποι. Όπως εδώ.) Οπότε, τί κάνουμε, αν μας την πέσουν τα θηρία; Έ;
Πιστεύω ότι οι προϊστορικοί πλάστες τους ήταν αρκετά σώφρρονες, ώστε παρενέβαλαν μέσα στον βιολογικό μηχανισμό των τεράτων καί δικλείδες ασφαλείας. Αυτές, τώρα, λογικά πρέπει να είναι κάτι επιβαλλόμενο έξωθεν, αλλά όσο γίνεται απλούστερο καί άμεσο – διότι οι καταστάσεις πανικού διώχνουν την ικανότητα συντεταγμένης σκέψης, ή ψύχραιμου χειρισμού αποτρεπτικών μηχανημάτων (που -στο κάτω-κάτω- μπορεί καί να μην είναι διαθέσιμα την κρίσιμη στιγμή). Άρα, δεν πάμε σε πχ ηλεκτρομαγνητικά κύματα… Επομένως, πιστεύω (δίς) ότι πρόκειται γιά ήχους, οι οποίοι μπορεί πχ να παράγονται από ειδική σφυρίχτρα (σαν αυτές που καλούν τα εκπαιδευμένα σκυλιά). Ακόμη καλύτερα, μπορεί να παράγονται μονάχα με την ανθρώπινη φωνή.
Συνεπώς, αν γνωρίζεις αυτούς τους ήχους καί τους εκφωνήσεις όταν κινδυνεύεις, θα δείς να ψοφάνε αυθωρεί κροκόδειλοι καί διάφορα άλλα τέτοια όντα.
Οπότε, πρέπει να τους ξέρουμε αυτούς τους ήχους (γιά να γλυτώσουμε, αν χρειαστεί). Με τη σειρά του, αυτό συνεπάγεται πως κάπου είναι γραμμένοι, ώστε να τους μαθαίνουμε.
Χωρίς να παίρνω όρκο, μονάχα από ένστικτο, «γνωρίζω» ότι ειδικά οι ήχοι που σκοτώνουν ανθρωποειδή είναι καταγεγραμμένοι …»κάπου» – με κάποια γραπτά σημάδια. Αυτό το «κάπου» βρίσκεται μέσα στη σημερινή Αθήνα, σε προσβάσιμο σημείο (αν καί κάπως δύσκολα). Δυστυχώς, όμως, νομίζω (πάλι από ένστικτο) ότι η αντιστοιχία γραπτών σημείων με ήχους έχει (με το διάβα των αιώνων) χαθεί – καί οίκοθεν νοείται πως καθόλου δεν γνωρίζω πώς να την ξαναβρώ.
Πάντως, θα προσθέσω ότι: αν τα γνωστά αρχαία ευρήματα (των μουσείων) έχουν μία φορά ενδιαφέρον, τα άγνωστα των αποθηκών τους έχουν εκατό. Όθεν, αν έχετε περιέργεια, σκαλίστε τίποτε «δυσκοίλιες» αρχαιολογικές δημοσιεύσεις, «προσβάσιμες εις μόνους τους διδάκτορας καί τους σκώληκας των βιβλιοθηκών» – που έγραφε κι ο Ροΐδης. Διότι…
…Ποιός να ενδιαφερθεί, τώρα, γι’ αρχαία ορνιθοσκαλίσματα σε τοίχους σπηλαίων, ας πούμε;
α3. Πρώτο είδος, λοιπά σύμβολα
Υφίστανται, βεβαίως, καί μερικά ακόμη ισχυρά σύμβολα, όπως πχ ο αετός, ή τα δύο περιπεπλεγμένα φίδια του κηρυκείου.
Αλλά δεν επιμένω… βασικά, δεν νομίζω πως αυτά μπαίνουν στο «βαλιτσάκι Κατακλυσμού»· βλέπετε, τα περιπεπλεγμένα φίδια συμβολίζουν μέν θεμελιωδώς το dna, αλλά το dna ΔΕΝ είναι ορατό, παρά μόνον αφού ο τεχνολογικός πολιτισμός έχει ήδη φτάσει πολύ ψηλά. Όθεν, τα δύο συμπλεγμένα φίδια (αν δεν ξέρεις γιά το dna) εξ αρχής οδηγούν τη σκέψη σε άσχετες ατραπούς, πχ θρησκειολογίας.
Τα περιπεπλεγμένα φίδια αντιστοιχούν καί στο «dna» του Ηλιακού μας Συστήματος,…
…αλλά τρέχα γύρευε πότε θα το καταλάβει κανείς αυτό. Αν ο πολιτισμός ξεκινήσει πάλι απ’ το μηδέν, πρώτα θα φανεί το ανθρώπινο dna στα μικροσκόπια – το οποίο δεν αμφισβητείται. Τώρα, όσο γιά το ουράνιο (μακροκοσμικό) «dna», δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα το πάρουν χαμπάρ’. Εδώ βρήκαν τον Πλούτωνα, καί μετά από μερικές δεκαετίες άλλαξαν γνώμη (πως είναι πλανήτης – καί σωστά πήρε τη θέση του στο σύνολο των πλανητών). Σε ποιούς να κάτσεις να εξηγήσεις, επομένως, το ότι οι άγνωστοι σήμερα Πάν καί Ήφαιστος (α) ναί, υπάρχουν (αν μή τί άλλο, διότι απεικονίζονται στο Ελληνικό αλφάβητο – άρα, κάποιοι δικοί μας πρόγονοι κάποτε τους ήξεραν), καί (β) θα επανανακαλυφθούν με τη σειρά που ορίζει το ανερχόμενο φίδι; Στα -υπερσίγουρα γιά τον εαυτό τους- «επιστημονικά» Ζά;
Καλύτερα να προσπαθήσεις να κάνεις ξεφτέρι στην Κβαντομηχανική έναν λαθροτζιχαντιστή απ’ τη Μόρια, παρά να διευρύνεις τη σκέψη κατεστημένου «επιστήμονα».
β. Αποθετήρια δευτέρου είδους
Τί άλλο, παρεκτός από βιβλία διαφόρων μορφών;
Εδώ έχουμε τέσσερα πακέτα αρχαίων βιβλίων, που μας ενδιαφέρουν:
- Τα Ελληνικά κοινά τοις πάσι.
- Τα ξένα κοινά τοις πάσι. (Πχ Κινέζικα.)
- Τα Ελληνικά ιερατικά, των ναών.
- Τα ξένα ιερατικά, των δικών τους ναών.
[Παρένθεση – διότι δεν αντέχω. Θα μπαλλωθιάσω κανέναν τους.
Απόγονος (θρησκευτικός, καί ίσως καί βιολογικός) του Γέρου του Βουνού κι αρχηγός της (μωαμεθανικής) αίρεσης των Ασσασσίνων ήταν ο διάσημος πλεημπόϋ της δεκαετίας του 1950 Αγά Χάν· καί σήμερα, ο (συντηρητικός νοικοκύρης καί μή ξενογ@μών) γυιός του. Αλλά οι παπάρες οι αρδ παγκοσμίως ενδιαφερόντουσαν να μάθουν μονάχα γιά το πώς ο Αγά Χάν κατέβασε το βρακί της Ρίτας Χέηγουερθ (δε λέω, γκομενάρα στην εποχή της – καί ήρκεσε να εκτελέσει το πιό σύντομο στριπτήζ όλων των εποχών, βγάζοντας μονάχα ένα γάντι, γιά να προξενήσει απανωτές βιολογικές εκκρίσεις των τότε αρσενικών), καί ουδείς τον ρώτησε: «- Καί τί γίνεται εκείνη η βιβλιοθήκη του Χασσάν ί Σαμπάχ με τα Ελληνικά βιβλία, ρέ μυστήριε;»
Κατάντια…
Κατά τ’ άλλα, μας φταίει η μυστικοπάθεια του Βατικανού.]
Τα ιερατικά βιβλία, τώρα… πιθανώτατα να μην ήταν κάν βιβλία γραμμένα σε παπύρους καί περγαμηνές, αλλά σε άλλη μορφή καταγραφικών υλικών. Προσωπικώς, υποψιάζομαι κρυστάλλους. (Φυσικά, πρέπει να υπήρχε καί κάποιος τρόπος να τα διαβάζουν – όπως καί να τα γράφουν. Αλλοιώς, δεν θα ήταν χρήσιμα.) Εννοείται πως οι δικοί μας ιερείς (μαζί με τους αδελφούς Αιγύπτιους) έλαβαν τα μέτρα τους περί το «έτος μηδέν», κι έτσι δεν βρέθηκε ποτέ σ’ ανασκαφές ούτε μία «ιερά δέλτος» – σαν αυτές που (ανέφερε ότι) είδε ο Πλούταρχος, κατά τη (δοτή) θητεία του ως αρχιερέας των Δελφών.
Πάλι εννοείται ότι όσοι ξένοι δεν τράβηξαν ζόρια με αλλαγές θρησκειών καί ξένες κατακτήσεις (όπως εμείς εδώ), τα όποια ιερατικά τους βιβλία συνεχίζουν να τα έχουν μή προσβάσιμα σε αλλοφύλους. Όσοι, πάλι έπεσαν σε καθεστώς δουλείας σε ξένους (Μάγιας, Αζτέκοι), είδαν τα βιβλία τους να καίγονται κάτω απ’ τα καζάνια των κατακτητών τους. Μερικοί, όμως (Ίνκας), είχαν καλούς μάντεις, οι οποίοι προέβλεψαν την επερχόμενη θύελλα – καί τα βιβλία τους τα έκρυψαν σε μέρη, όπου δεν πάει ούτε αετός!
Όπως έχει η κατάσταση, τα σήμερα «άγνωστα» βιβλία καί των τεσσάρων αυτών ειδών θα τα βρούμε, μονάχα αν είμαστε τυχεροί – ή …όργανα του πεπρωμένου (όπως πίστευαν μερικοί μουρλοί αρχομανείς κατά εποχές)! Φυσικά, γιά να τα διαβάσουμε, πρέπει να ξέρουμε καί τη γλώσσα. Καί, ακόμη καί γνωρίζοντας τη γλώσσα, πρέπει να ξέρουμε καί να τα διαβάζουμε. Βλέπετε, σε τέτοια ιερατικά βιβλία πάντα υπάρχουν καί οι εξορκισμοί, που προφέρονται πάντα με τη σωστή προφορά.
Δύσκολα αυτά, έως αδύνατα. Ναί. Δεν διαφωνώ καθόλου.
Εκτός αν…
…Εκτός αν (την κατάλληλη στιγμή) μας ανοιχτεί ο δρόμος με τίποτε «ενθυμήσεις».
γ. Αποθετήρια τρίτου είδους
Ετούτα εδώ είναι αφ’ ενός (στο φυσικό πεδίο) κρύσταλλοι καί (στο αιθερικό πεδίο) καταγραφές (γνωστές με διάφορα ονόματα, πχ «Ακασικά αρχεία»). Αλλά δεν είναι εύκολη ούτε η πρόσβαση σ’ αυτά, ούτε εύκολος ο χειρισμός τους. (Ξέρετε, υπάρχει καί περίπτωση να σ’ «απορροφήσει» ο κρύσταλλος.)
Ούτε απλή η λειτουργία τους· αυτή είναι σύνθετη, διότι οι κρύσταλλοι επενεργούν επάνω σε …κάτι άλλο, κι αυτό το κάτι άλλο με τη σειρά του ενεργοποιεί είτε τις αιθερικές καταγραφές (κι όχι μόνον – καί ανενεργές ικανότητες του -Έλληνα- ανθρώπου ενεργοποιεί), είτε διάφορα ανενεργά επίπεδα καί διαστάσεις του ανθρώπινου εγκεφάλου. Σημειώστε ότι αυτοί εδώ οι κρύσταλλοι δεν είναι οι ίδιοι με τους -πιθανούς- «βιβλιοθηκικούς» παύλα ιερατικούς των ιερών των αρχαίων ναών.
Οι κρύσταλλοι, φυσικά, κάπου είναι κρυμμένοι – ενδεχομένως σε σπήλαια, ή διάφορες υπόγειες πανάρχαιες κρύπτες. Όμως, μή χαίρεστε! Ακόμη κι αν περάσετε από δίπλα τους, δεν θα τους βρήτε. Καί τούτο, διότι προστατεύονται από πολλαπλό αιθερικό κλείδωμα. Οπότε, πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ: (α) να βρεθεί ο κατάλληλος Έλλην, που θα πιάσει τον κρύσταλλο στα χέρια του (ο δέ κρύσταλλος θα τον αναγνωρίσει, καί θα του το επιτρέψει), καί (β) να περιμένει ο «χειριστής» την κατάλληλη στιγμή γιά το αιθερικό ξεκλείδωμα. Διότι αλλοιώς, ματαιοπονεί.
Καταλαβαίνετε, βεβαίως, ότι ένας θρασύς τυχοδιώκτης τύπου Ιντιάνα Τζόουνς είναι τελείως ακατάλληλος γιά τέτοια δουλειά. Μόνον ο πρέπων Έλλην, καί κανείς άλλος! Ο γράφων γελούσε τρανταχτά, όταν ένας μέγιστος λαοπλάνος κάποτε έγραφε πως οι Ψίψιλον πήραν σβάρνα τον Όλυμπο, μπας καί βρούν την «Κεφαλήν της Μεδούσης»! («Μεδούσης» έγραφε, όχι «περδούσης»! Καρα-lol!!!!!) Του ευχήθηκα τότε να τη βρούν καί να τους μετατρέψει σε πέτρες, τέτοιοι πού ‘τανε! (Αλλά η ζημιά που έκαναν στην Ελλάδα αυτός καί μερικοί παρεμφερείς, δεν είναι καθόλου γιά γέλια.)
Στο σημείο, που μιλάμε γιά αιθερικό κλείδωμα-ξεκλείδωμα, είναι σχεδόν φανερό πως πάλι παρεμβαίνει ο ουρανός. Βλέπετε, οι αστερισμοί δεν αντικατοπτρίζουν μονάχα μύθους· αν τους δούμε σαν χρηματοκιβώτιο με συνδυασμό, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε καί ποιόν άλλον ρόλο παίζουν! (Όπως αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε καί ποιόν ακριβώς ρόλο έπαιζε ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων – καί γιατί μπήκαν σε τέτοιον κόπο να τον φτιάξουν.) Φυσικά, θα προτιμήσω να ξεκινήσω την επόμενη ζωή μου, παρά να πώ δημοσίως ποιά κριτήρια κυνηγάμε, ώστε να τα περιμένουμε – καί ν’ ανοίξει η ουράνια πύλη, να κάνουμε τη δουλειά μας. Όπως δεν θα μιλήσω ούτε καί γιά το αν οι αρχαίοι ημών μας τα έδωσαν «γραπτώς» αυτά τα κριτήρια, ώστε να τα δεί όποιος (άξιος απόγονος) έχει μάτια.
Μπορώ, όμως, ν’ αποκαλύψω κάτι άλλο πολύ σημαντικό. Διότι: (α) αυτό «αυτοί» το ξέρουν ήδη (δες πχ εισαγωγή της ταινίας αυτής εδώ), (β) επειδή θέλω να συνειδητοποιήσουν όλοι οι Έλληνες γιά ποιά πατρίδα μιλάμε – τί παναπεί Ελλάδα, δηλαδή, καί (γ) επειδή θέλω να ξυπνήσουν άπαντες, διότι το να κυνηγάνε «αυτοί» να θέσουν υπό την κατοχή τους καταδικά μας πράγματα (καί δή, τέτοιων δυνατοτήτων), είναι εντελώς α-πα-ρά-δε-κτο. (Αν μπορούσαμε να τους σταματήσουμε εγκαίρως, πρίν γίνει καμιά ζημιά, θα ήταν ευχής έργον. Ειδικά αν πετύχετε «ερευνητές» δικούς τους στην ύπαιθρο, ξηγηθήτε δίκαννο. Μή διστάσετε καθόλου· γιά σκουπίδια πρόκειται.)
Το «κάτι», που ενεργοποιούν οι κρύσταλλοι, είναι τα κομμάτια του μακαρίτη του Φαέθωνα, πολλά από τα οποία έπεσαν καί στον σημερινό Ελλαδικό χώρο.
Πιστεύω ότι τώρα καταλαβαίνετε το γιατί επιμένω πως οι πρόγονοι στον Φαέθωνα «κομπιουτεροποίησαν» ολόκληρον τον πλανήτη τους – καί τις δύο σελήνες του. Επιμένω, διότι ακόμη καί τα ταλαιπωρημένα κομμάτια του συνεχίζουν να είναι αυτόνομα υπερκομπιούτερς… πράγμα που μας οδηγεί στο να ερμηνεύσουμε την ιστορική συμπεριφορά διαφόρων κατακτητών: αυτωνών, κάααατι είχαν ακουστά τα ιερατεία τους, οπότε έβαλαν τους πολεμιστές τους να καταλάβουν τις περιοχές, κάτω από τις οποίες είναι χωμένα τα κομμάτια του πάλαι πατρικού μας πλανήτη (δες πχ τις ορδές του Μωϋσή με τους Φιλισταίους) – που μετά την έκρηξη διέσχισαν το Διάστημα καί σφηνώθηκαν στη Γή. (Εδώ μέχρι κι οι …επιστήμονες έχουν παρατηρήσει την περίεργη συμπεριφορά της Σελήνης, άρα όσα ισχυρίζομαι γιά τον Φαέθωνα είναι αληθινά. Ως γνωστόν, η Σελήνη ετούτη εδώ δεν είναι φυσικός δορυφόρος της Γής. Είναι η μία του Φαέθωνα, μεταφερμένη εδώ κάτω. Η άλλη εξερράγη μαζί με τον πλανήτη.)
Αυτό, ίσως, εξηγεί -σ’ ένα πολύ βαθύ επίπεδο- καί το γιατί οι πάντες λύσσαξαν να κατακτήσουν την Ελλάδα: διότι εδώ έχουμε αρκετά από δαύτα… (Μή χαίρεστε, πάντως, κι ας μή χαίρεται κανείς από τις ξένες «υπερεσίες» – που τυχόν διαβάζουν το μπλόγκι. Δεν είναι καθόλου εύκολο ν’ ανασυρθούν αυτά. Άσε που μπορεί …ν’ αντιδράσουν!)
Επίλογος
Δεν θα πω πολλά ακόμη. Αυτή ήταν η γνώμη μου (καί γνώση μου) γιά τα κατά Παλαιόν είδη των (παν)αρχαίων Ελληνικών «βιβλιοθηκών» – καί κάθε καλή δική σας προσθήκη, περισσότερο από ευπρόσδεκτη.
Θέλω απλά να μοιραστήτε μαζί μου τη βεβαιότητά μου, ότι σύντομα έρχεται η στιγμή που «αυτούς» θα τους πάρει ο Ακατονόμαστος καί θα τους σηκώσει – η δέ Ελλαδάρα μας θα βρεί την ησυχία της, ώστε να επανεκκινήσει την πορεία της προς τα πάνω.
Βλέπετε, γνωρίζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου