ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΓΛΕΝΤΙΟΥ....

Το δάκρυ του γλεντιού!

Του Κώστα Γιαννιώτη

Σε λίγο ξημερώνει μια νέα ημερολογιακή χρονιά!

Ξημερώνοντας, τίποτε δεν θα έχει αλλάξει!

Το σκοτάδι της β΄κατοχής θα είναι το ίδιο!

• Ο Στουρνάρας με τη φάτσα του Τσίπρα, ο Χριστοφοράκος με τη φάτσα του Κούλη,  ο Σόιμπλε με τη φάτσα του Μπένι και η Λαγκάρντ με τη φάτσα της Φώφης, θα συνεχίσουν να υπάρχουν και να κυβερνούν!
• Η εξαθλίωση και η καταλήστευση του λαού θα εξακολουθήσουν να πορεύονται, χέρι χέρι και σε συντεταγμένη παράταξη, εναντίον μας και ενάντια στο βιος μας, με ακόλουθο το δήμιο... «πρόεδρα» των συμβολαιογράφων και των αρπακτικών, Γ. Ρούσκα!
• Οι αυτοκτονίες, η διαπλοκή, η παρανομία, ο τζόγος, οι ληστείες, οι ανθρωποκτονίες,  θα συνεχίσουν να παρελαύνουν από τα βοθροκάναλα και να δίνουν «νούμερα» τηλεθέασης!
• Οι εξωνημένοι κονδυλοφόροι, θα εξακολουθήσουν να μιλούν για την αναγκαιότητα της... «προσαρμογής» και των μνημονίων που όμως εφαρμόζονται με... «λάθος» τρόπο!

Υπηρέτες της «αλήθειας», που αποκρύπτουν ευλαβώς το γεγονός ότι οι κατακτητές τίποτε δεν κάνουν στην τύχη, ούτε κάνουν λάθος!

Απλώς κάνουν σωστά τη δουλειά τους!

Τον αφανισμό μας!

Όμως...

Εμείς, θα εξακολουθήσουμε να τιμάμε τη ζωή και την παράδοσή μας!

Εμείς θα το κάψουμε την πρωτοχρονιά!

• Όχι επειδή, τάχα, ξενοιάσαμε!
• Όχι επειδή, τάχα, συνηθίσαμε τη σκλαβιά!
• Όχι επειδή, τάχα, μάθαμε να σκύβουμε το κεφάλι, όπως διακηρύσσουν πολλοί «φίλοι»!
• Όχι γιατί μας περισσεύει, τάχα, έστω κι ένα γαμημένο ευρώ!

Θα το γιορτάσουμε!

Όχι με γκλαμουράτα ρεβεγιόν, σαμπάνιες, ξενέρωτα σινάφια... αλλά...με δυο ποτήρια κρασί, δυο ρακές, δυο φίλους και τη συντροφιά του λαϊκού μας τραγουδιού!

Γιατί την ψυχή μας δεν την κατέκτησαν ακόμα!

Θα το γιορτάσουμε...

Γιατί οι καημοί και η δύναμη της ψυχής δε βγαίνουν μέσα από λογίδρια και... «θεωρητικές αναλύσεις»! Βγαίνουν μέσα από τη φωνή του Στέλιου που μιλά για το «πικρό ψωμί της ξενιτιάς»!

Γιατί οι καημοί και οι αποφάσεις παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από το στίχο... «εγώ τη νύχτα μόνο ζω, μαζί μ` εκείνους που αγαπώ! Με τους παράνομους και τους αδικημένους»!

• Τότε είναι που σμίγουν οι  ματιιές μας με τη ματιά του συγγενή, του γείτονα και του φίλου και λένε πολύ περισσότερα απ` όσα θα μπορούσα να γράψω εγώ σε δέκα σελίδες!
• Τότε είναι που κάποιο δάκρυ αχνοφέγγει στην άκρη του ματιού, όχι σαν σπονδή αυτολύπησης κι απελπισιάς, αλλά σαν όρκος εκδίκησης!
• Τότε είναι που αντιλαμβανόμαστε ότι το σμίξιμο μας έλειψε και τα βάσανα, στα οποία μας έριξαν, μας αποξένωσαν για να μην μπορέσουμε να βρεθούμε και πάλι μαζί, να κοιταχτούμε στα μάτια και να νιώσουμε τη δύναμή μας!
• Τότε είναι που αντιλαμβανόμαστε ότι δεν γνωρίζουμε πότε κι από πού θα ξεπεταχτεί η σπίθα, που θα βάλει τη μεγάλη πυρκαγιά, που θα τους κάψει πατόκορφα.
• Τότε είναι που αρχίζουμε να νιώθουμε να κυλά στο αίμα μας η μυθική  δύναμη του Ανταίου, που αναγεννιόταν από το πάτημα στη μάνα γη!
• Τότε είναι που, μέσα από τα πρώτα στέρεα βήματα του ζεϊμπέκικου, νιώθουμε την αδελφοσύνη των καημών, που μας ενώνουν και μας σπρώχνουν να φωνάξουμε... «θα σαλτάρω, θα σαλτάρω, τη ρεζέρβα να τους πάρω...»!
• Τότε είναι που αντιλαμβανόμαστε ότι δε χρειαζόμαστε τσοπάνηδες και γκλίτσες για να βρούμε το δρόμο της αξιοπρέπειας, αλλά το μόνιασμα των καημών του γείτονα με τους δικούς μας καημούς!

Θα ξημερώσει! Πού θα πάει!

Θα τους την πάρουμε τη ρεζέρβα!

Πηγή: dromosanoixtos.gr