Ο Στουρνάρας με τη φάτσα του Τσίπρα, ο Χριστοφοράκος με τη φάτσα του Κούλη, ο Σόιμπλε με τη φάτσα του Μπένι και η Λαγκάρντ με τη φάτσα της Φώφης, θα συνεχίσουν να υπάρχουν και να κυβερνούν!
Η εξαθλίωση και η καταλήστευση του λαού θα εξακολουθήσουν να πορεύονται, χέρι χέρι και σε συντεταγμένη παράταξη, εναντίον μας και ενάντια στο βιος μας, με ακόλουθο το δήμιο... «πρόεδρα» των συμβολαιογράφων και των αρπακτικών, Γ. Ρούσκα!
Οι αυτοκτονίες, η διαπλοκή, η παρανομία, ο τζόγος, οι ληστείες, οι ανθρωποκτονίες, θα συνεχίσουν να παρελαύνουν από τα βοθροκάναλα και να δίνουν «νούμερα» τηλεθέασης!
Οι εξωνημένοι κονδυλοφόροι, θα εξακολουθήσουν να μιλούν για την αναγκαιότητα της... «προσαρμογής» και των μνημονίων που όμως εφαρμόζονται με... «λάθος» τρόπο!
Υπηρέτες της «αλήθειας», που αποκρύπτουν ευλαβώς το γεγονός ότι οι κατακτητές τίποτε δεν κάνουν στην τύχη, ούτε κάνουν λάθος!
Απλώς κάνουν σωστά τη δουλειά τους!
Τον αφανισμό μας!
Όμως...
Εμείς, θα εξακολουθήσουμε να τιμάμε τη ζωή και την παράδοσή μας!
Εμείς θα το κάψουμε την πρωτοχρονιά!
Όχι επειδή, τάχα, ξενοιάσαμε!
Όχι επειδή, τάχα, συνηθίσαμε τη σκλαβιά!
Όχι επειδή, τάχα, μάθαμε να σκύβουμε το κεφάλι, όπως διακηρύσσουν πολλοί «φίλοι»!
Όχι γιατί μας περισσεύει, τάχα, έστω κι ένα γαμημένο ευρώ!
Θα το γιορτάσουμε!
Όχι με γκλαμουράτα ρεβεγιόν, σαμπάνιες, ξενέρωτα σινάφια... αλλά...με δυο ποτήρια κρασί, δυο ρακές, δυο φίλους και τη συντροφιά του λαϊκού μας τραγουδιού!
Γιατί την ψυχή μας δεν την κατέκτησαν ακόμα!
Θα το γιορτάσουμε...
Γιατί οι καημοί και η δύναμη της ψυχής δε βγαίνουν μέσα από λογίδρια και... «θεωρητικές αναλύσεις»! Βγαίνουν μέσα από τη φωνή του Στέλιου που μιλά για το «πικρό ψωμί της ξενιτιάς»!
Γιατί οι καημοί και οι αποφάσεις παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από το στίχο... «εγώ τη νύχτα μόνο ζω, μαζί μ` εκείνους που αγαπώ! Με τους παράνομους και τους αδικημένους»!
Τότε είναι που σμίγουν οι ματιιές μας με τη ματιά του συγγενή, του γείτονα και του φίλου και λένε πολύ περισσότερα απ` όσα θα μπορούσα να γράψω εγώ σε δέκα σελίδες!
Τότε είναι που κάποιο δάκρυ αχνοφέγγει στην άκρη του ματιού, όχι σαν σπονδή αυτολύπησης κι απελπισιάς, αλλά σαν όρκος εκδίκησης!
Τότε είναι που αντιλαμβανόμαστε ότι το σμίξιμο μας έλειψε και τα βάσανα, στα οποία μας έριξαν, μας αποξένωσαν για να μην μπορέσουμε να βρεθούμε και πάλι μαζί, να κοιταχτούμε στα μάτια και να νιώσουμε τη δύναμή μας!
Τότε είναι που αντιλαμβανόμαστε ότι δεν γνωρίζουμε πότε κι από πού θα ξεπεταχτεί η σπίθα, που θα βάλει τη μεγάλη πυρκαγιά, που θα τους κάψει πατόκορφα.
Τότε είναι που αρχίζουμε να νιώθουμε να κυλά στο αίμα μας η μυθική δύναμη του Ανταίου, που αναγεννιόταν από το πάτημα στη μάνα γη!
Τότε είναι που, μέσα από τα πρώτα στέρεα βήματα του ζεϊμπέκικου, νιώθουμε την αδελφοσύνη των καημών, που μας ενώνουν και μας σπρώχνουν να φωνάξουμε... «θα σαλτάρω, θα σαλτάρω, τη ρεζέρβα να τους πάρω...»!
Τότε είναι που αντιλαμβανόμαστε ότι δε χρειαζόμαστε τσοπάνηδες και γκλίτσες για να βρούμε το δρόμο της αξιοπρέπειας, αλλά το μόνιασμα των καημών του γείτονα με τους δικούς μας καημούς!
Π. Ήφαιστος, ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΙΩΤΩΝ, ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑΣ, ΠΡΟΔΟΤΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΛΟΙΠΑ
Χρειάζεται μεγάλη προσοχή όταν μιλάμε για πατριώτες, για την έννοια πατρίδα, για τους προδότες και άλλα συναφή και σχετικά. Οι χαρακτηρισμοί προδότες, για παράδειγμα, δεν ενδείκνυνται εκτός και αν όπως μερικές φορές συμβαίνει σε κράτη με αποτελεσματικές υπηρεσίες συλλαμβάνονται κάποιοι πολίτες ή αξιωματούχοι «να τα τσεπώνουν» προδίδοντας την πατρίδα τους (και σε όλα τα κράτη όλων των εποχών και σήμερα αυτό σημαίνει μεγάλες ποινές ή και εκτέλεση). Είναι λοιπόν γνωστό τι τους έκαναν και τι τους κάνουν σε όλα τα κράτη όταν κάποιος αποδεδειγμένα προδίδει την οικεία πολιτική ομάδα. Για κανένα λοιπόν να μην χρησιμοποιείται η λέξη προδότης εκτός και εάν, τονίζουμε και υπογραμμίζουμε, τα όργανα του κράτους τον συλλάβουν «να το κάνει».
Η ιστορία όμως είναι γεμάτη Εφιάλτες, Τσολάκογλου και άλλες χαρακτηριστικές περιπτώσεις και τα ονόματά τους έχουν πλέον αποτυπωθεί επιστημονικά όπως πχ ήταν οι πραιτοριανοί των κατακτητών στην Γαλλία τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (μετά τον Πόλεμο εκτέλεσαν τα προδοτικά ηγετικά στελέχη). Είναι επίσης όσοι για πολλούς και διάφορους λόγους στις εκάστοτε Θερμοπύλες γίνονται Εφιάλτες.
Ο Εφιάλτης είναι συνώνυμο όποιου λίγο, ή πολύ, αλλά τελικά το λίγο συνήθως γίνεται πολύ (και προκύπτει το μοιραίο) συντάσσεται με τους εκάστοτε Μήδους. Για να κατακτηθεί η χώρα τους, να καταργηθεί το κράτος τους κτλ.Μπορεί τελικά οι Έλληνες να απέκρουσαν τους Μήδους στον Μαραθώνα και στην Σαλαμίνα αλλά από τις Θερμοπύλες πέρασαν. Τώρα, εάν το δούμε ακόμη πιο διαχρονικά τι είναι Μήδοι και τι είναι Εφιάλτης; Ενώ ο Εφιάλτης επί τόπου άνοιγε τις πύλες στους βάρβαρους κατακτητές, υπάρχουν και αυτοί που συνήθως είναι πολλών ειδών και αποχρώσεων και που ιστορικά επικράτησε να λέγονται «Οδοιπόροι προς τα Σούσα». Μεγάλη συζήτηση, πλην ουσιώδης για κάθε έθνος και κάθε κράτος. [ «Εσχάτη προδοσία υπό το πρίσμα της πολιτικής επιστήμης» https://wp.me/p3OlPy-RR ]. Οι Οδοιπόροι προς τα Σούσα στην ιστορία των Εθνών αλλά και τω ν Ελλήνων είναι αναρίθμητοι αλλά όχι του παρόντος να επεκταθούμε σε πιο συγκεκριμένα ιστορικά παραδείγματα.
Τα περί προδοτών λοιπόν δεν είναι δόκιμα. Ο «προδότης» είναι μια κορύφωση συνήθως και αθέατη. Πιο σημαντικά είναι τα ενδιάμεσα είδη και οι ενδιάμεσες αποχρώσεις, καθώς επίσης και οι λογικές απολήξεις τους. Εκτός και αν γίνονται οι αναγκαίες περιγραφές των κύριων αποχρώσεων των αδύναμων κρίκων της φιλοπατρίας και της επιβαλλόμενης επίδειξης αυτοθυσίας για την Πατρίδα, η συζήτηση είναι θολή και μπερδεμένη. Για παράδειγμα:
Προδότης είναι επαναλαμβάνουμε αυτός που συλλαμβάνεται από τους λειτουργούς του κράτους «να τα παίρνει».
Δειλός είναι αυτός που υποκύπτει στον εχθρό ή το βάζει στα πόδια. Τι να τους κάνεις τους κακόμοιρους. Είναι πολλοί και κανείς συνήθως ούτε καν ξέρει ποιος είναι ο δειλός πριν αποδειχθεί στην πράξη.
Χρήσιμος ηλίθιος (ωκεανός περιπτώσεων κυρίως όσοι αφελώς ή συνοδοιπορώντας ηλίθια πίστεψαν ότι … θα ενώσουν τον πλανήτη … http://wp.me/p3OqMa-1jx, http://wp.me/p3OlPy-Zv, και κυρίως http://wp.me/p3OlPy-1id). Αυτοί ιστορικά ήταν οι περισσότεροι και η μεγαλύτερη πηγή πολιτικού και πολιτειακού ανορθολογισμού.
Φιλάργυρος που έχει και κάποια παράπονα όπως Εφιάλτης των Θερμοπυλών, αλλά την Εφιαλτική του στάση την δικαιολογεί πρωτίστως στον εαυτό του αλλά και ευρύτερα με διάφορες κατά περίπτωση εκλογικεύσεις. Τώρα, όταν αρχίσουν οι δικαιολογήσεις μπορεί να ακούσουμε πράγματα όπως «είναι έκτακτη ανάγκη», «δεν έχουμε άλλη επιλογή», τι θα περιμένουμε το «πάλι με χρόνια με καιρούς» γι’ αυτό ας αλλαξοπιστήσουμε για να ζήσουμε, «να υποστούμε τους εκάστοτε Μήδους για να επιβιώσουμε βιολογικά και βλέπουμε», ποικιλοτρόπως, κτλ. Σε όλες τις εποχές, σε όλα τα έθνη και σε όλα τα κράτη αυτά είναι συνήθη και κυμαινόμενα.
Λαπάδες που τους έλαχε, τους δύσμοιρους και κακόμοιρους, να στερούνται ταυτότητας, πολιτισμού και πολιτικών παραδόσεων. Οπότε αν εξουσιαστούν από κάποιο καθόλου δεν τους νοιάζει κτλ κτλ. Τι να τους κάνεις πάλι αυτούς! Ανυπόστατοι είναι και υπόσταση ο άνθρωπος δεν αποκτά από την μια μέρα στην άλλη. Ανθρωπολογική υπόσταση δίνουν οι εθνικοί πολιτισμοί, οι εθνικές πολιτικές παραδόσεις, οι ιστορικές ταυτότητες, τα ένστικτα αυτοσυντήρησης που λειτουργούν ως άξονες, η πνευματικότητα, η καλλιέργεια και τόσα άλλα.
Κανείς μπορεί να σκεφτεί πολλές άλλες αποχρώσεις και είδη. Οι γνώση της ιστορικής διαδρομής, οι εμπειρίες και η λογική τις προσδιορίζει.
Κανένα λοιπόν δεν λέμε προδότη. Σε σοβαρές συζητήσεις με υπευθυνότητα περιγράφουμε τις τυπολογίες της φιλοπατρίας και του πατριωτισμού, πρωτίστως τις κύριες και αξονικές, ιδιαίτερα εάν και όταν η πατρίς και οι πολίτες κινδυνεύουν θανάσιμα. Με προσοχή όμως για να μην ισοπεδώνουμε γιατί ευθείες γραμμές δεν υπάρχουν. Σε μια οποιαδήποτε σοβαρή και υπεύθυνη συζήτηση αν κανείς δεν ξέρει για λόγους αξιοπρέπειας σιωπά ή φροντίζει να μάθει. Διαφορετικά δεν υπάρχει ουσιαστική συζήτηση αλλά ανυπόστατα επιχειρήματα και ηχηρές ευθύγραμμες ισοπεδωτικές ασυναρτησίες. Τα τελευταία όμως δεν είναι πολιτική σκέψη αλλά ξεπεσμός αν όχι έσχατη πολιτική και πνευματική παρακμή. Στην κορύφωση του πολιτισμού την κλασική εποχή αυτό εθεωρείτο ιδιωτεία, έσχατη δηλαδή κατάντια. Είναι όταν κανείς μιλά με εγωισμό, παραβλέποντας το κοινό συμφέρον, παρακάμπτοντας τα έσχατα θέσφατα της Ελευθερίας και κοιτάζει μόνο το ευτελές του σαρκίο.
Όσον δε αφορά τις συζητήσεις κάποιοι αντί να συζητήσουν εγείρονται και διαμαρτύρονται. Επίσης, ισχύει αυτό που έλεγαν στο χωριό μου την Λάπηθο ότι «όποιος έσιη μούγια μουγιάζεται» («όποιος έχει μύγα μυγιάζεται»).
Τυπολογίες διαχρονικές πρέπει να περιγράφουμε, λοιπόν. Ο καθείς βέβαια είναι ελεύθερος εάν μπορεί να ρισκάρει και ερμηνείες και να συναγάγει συμπεράσματα (που πάντα πρέπει να σέβονται τις ειδικές περιστάσεις και ιδιαιτερότητες). Περιγράφουμε, αναλύουμε ερμηνεύουμε όσο γίνεται, γιατί το μεγάλο ρίσκο είναι η ερμηνεία και το συμπέρασμα. Αντίθετα επιχειρήματα ή αποχρώσεις για το τι γινόταν και τι γίνεται στον Πλανήτη Γη είναι καλοδεχούμενα εφόσον είναι στοιχειωδώς σοβαρά για σοβαρή συζήτηση (να μην χάνουμε και τον πολύτιμο χρόνο μας για χαβαλέ). Ορίστε μια τυπολογία τι κάνουν οι άνθρωποι πέντε χιλιάδες χρόνια και το όνομα της ευγενούς λέξης λέγεται «ΠΑΤΡΙΔΑ». https://wp.me/p3OlPy-1JM. Υπάρχουν πολλές άλλες αναλύσεις μερικές σε εκτενή κείμενα για όποιον ενδιαφέρεται. Και πολλά βέβαια μικρότερα κείμενα και παρεμβάσεις μερικές εκ των οποίων παρατίθενται στο τέλος. Βλ. πχ «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ: «αν είμαι στραβός και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει, αν είναι η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια να ‘χω στραβός θα να είμαι»» http://wp.me/p3OqMa-1o9]
Για όλους σε όλες τις εποχές, στο παρελθόν, τώρα και στο μέλλον, υπάρχει πάντα μια κόκκινη γραμμή πάνω στην οποία χωρίζουν τα ήμερα και τα άγρια. Είναι το κράτος μιας κοινωνίας. Για να μην πολυλογούμε και κουράζουμε όσους βιάζονται ή δεν διαβάζουν πάνω από μια παράγραφο και αυτή την ερμηνεύουν όπως θέλουν, υπάρχει κάτι που είναι θέσφατο, έσχατη λογική και υπέρτατη κοσμοθεωρία. Για όλα τα κράτη όλων των εποχών και όλου του πλανήτη: Είναι η εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία ή άλλως πως η Εθνική Ανεξαρτησία. Για όσους δε ακούνε την λέξη «έθνος» και «εθνικό» και ανατριχιάζουν, επειδή τους έχουν τραυματίσει τα εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα, να τους υπενθυμίσω ότι ΟΗΕ σημαίνει Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών και τον Χάρτη τον έχουν υπογράψει όλα τα χάρτη. Κάποιοι στην Ελλάδα και στην Κύπρο, δυστυχώς, όχι μόνο πετούν στα σύννεφα αλλά δεν διαβάζουν αυτό το Υπέρτατο κείμενο του ΟΗΕ όπου όλα καταγράφηκαν. Υπέρτατες δε Υψηλότατες Αρχές είναι ξεκάθαρα γραμμένες Μεταξύ άλλων: Άρθρο 2.1. Αρχή της κυρίαρχης ισότητας. Άρθρο 2.2. Ειρηνική Επίλυση των διαφορών. Άρθρο 2.3. Αποχή από χρήση βίας κατά εδαφικής ακεραιότητας και πολιτικής ανεξαρτησίας άλλων κρατών. Άρθρο 2. 7. «Καμιά διάταξη αυτού του Χάρτη δεν θα δίνει το δικαίωμα στα Η.Ε. να επεμβαίνουν επί ζητημάτων που ανήκουν ουσιαστικά στην εσωτερική διαδικασία οποιουδήποτε κράτους και δεν θα αναγκάζει τα Μέλη να υποβάλλουν τέτοια θέματα για ρύθμιση σύμφωνα με την τους όρους αυτού του Χάρτη. ΔΙΑΦΘΕΙΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΘΕΣΜΟΥΣ, ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑ / ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ. http://wp.me/p3OqMa-17D. Στο δε διεθνές σύστημα αυτά δεν σου τα χαρίζει κανείς αλλά η υπεράσπισή τους είναι ένα άθλημα. Υπάρχουν βέβαια και έσχατες πολιτικές ηλιθιότητες όταν κανείς σπεύδει ο ίδιος να προτείνει να καταργηθεί το κράτος του και να ενταχθεί, για παράδειγμα, στα πεδία της ισλαμικής θηριωδίας. ΚΤΗΝΩΔΙΕΣ ΣΤΑ ΙΣΛΑΜΙΚΑ ΠΕΔΙΑ ΤΗΣ ΛΙΒΥΗΣ, ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑ ΛΟΓΙΚΟΥΣ ΣΥΝΕΙΡΜΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΔΟ ΤΡΟΧΙΑ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΣΕ ΠΕΔΙΟ ΦΡΙΚΑΛΕΟΤΗΤΩΝ ΠΕΡΑΝ ΚΑΘΕ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/permalink/1732387776795464/
Η ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑ είναι κάτι ευρύτερο.Ο πατριωτισμός σήμερα είναι το κράτος που ενσαρκώνει την ΠΑΤΡΙΔΑ και όπου τα περισσότερα μέλη ενός έθνους ζουν. Φιλοπατρία και πατρίδα ήταν είναι και θα είναι ιερές έννοιες και έσχατες λογικές. Είναι η ελευθερία των ανθρώπων και η δυνατότητά τους να είναι αυτεξούσιοι πολίτες και όχι ζώα που εκτελούνται, βιάζονται και κακοποιούνται όπως κάνουν σε κάποια ισλαμικά κράτη στη δε Τουρκία όχι μόνο στους απίστους αλλά και σε όποιο διαφωνεί. Εντάξει κύριοι εθνομηδενιστές που αφήσατε τον κάθε τυχάρπαστο να σας μηδενίσει πνευματικά και ψυχικά; Πάντως, όποιος βιάζεται να γίνει η πατρίδα μας υποτελές κρατίδιο της Τουρκίας, καλά κάνει να μάθει τι γίνεται στο εσωτερικό της σημερινής Τουρκίας ή στις γειτονικές της χώρες όπου διαδραματίζει κάποιο ρόλο. Ξανά παράθεση αυτής της συγκλονιστικής πλην πολύ αποκαλυπτικής ειδησεογραφίας: https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/permalink/1732387776795464/
Καταληκτικά λοιπόν είτε αναφερόμαστε στις Πόλεις της κλασικής εποχής είτε σε οποιαδήποτε πολιτική οργάνωση της διαχρονίας που σήμερα ονομάζεται κράτος, είναι έσχατη λογική και οι πολίτες πεθαίνουν γι’ αυτή (μερικά κράτη όπως η Γαλλία, οι ΗΠΑ, κ.α. το θεωρούσαν ή και το θεωρούν θανάσιμα υποχρεωτικό ακόμη και να πεθάνεις – στην σημερινή Τουρκία ξέρουμε τις συζητήσεις για την θανατική ποινή που αφορούσε πρωτίστως τους κατά τον εκάστοτε κυρίαρχο «προδότες» ή προδότες). Μιας δες και συχνά μιλάμε (σε αναφορά με όλα τα κράτη) για αφελείς αριστεροδεξιούς απάτριδες που είναι πηγή ανορθολογισμού και μιας και αναφέραμε «δεξιές» δυτικές χώρες ας αναφέρουμε και «αριστερή-κομμουνιστική». Για όσους δεν το ξέρουν όταν ο Στάλιν την δεκαετία του 1920 αποφάσισε να ενταχθεί στην Κοινωνία των Εθνών (πρόδρομο του ΟΗΕ μετά έγινε και συνιδρυτής) που σήμαινε εγκατάλειψη της «παγκόσμιας επανάστασης» και αποδοχή του κράτους ως καθεστώτος του διεθνούς συστήματος ο Τρόσκι διαφώνησε. Τον δολοφόνησε μαζί και εκατομμύρια άλλους.
Σαπουνόφουσκες λοιπόν ήταν έκτοτε οι εξομοιωτικές και εξισωτικές διεθνιστικές επαναστάσεις ή εξ αντικειμένου ηλίθια και ακραία επικίνδυνα συνθήματα. Όπως για παράδειγμα τα πολιτικοπνευματικά ηλίθια ιδεολογικά σλόγκαν «οι λαοί δεν έχουν κάτι να χωρίσουν» ή ότι θα συναντιόμαστε, θα φιλιόμαστε και θα πίνουμε το καφέ στους μαχαλάδες (πχ της Λαπήθου ή της Λήμνου) και έτσι θα … ενώσουμε τον πλανήτη. Θα βάλουμε μέσα σε ένα καζάνι Κινέζους, Ρώσους, Ιάπωνες, Έλληνες, Τούρκους, Αιγύπτιους, Σουηδούς και όλους τους άλλους και θα ξεβράσουμε τον αταξικό ή εμπορευόμενο παγκόσμιο άτομο που θα περιπατεί αδιάφορο και καλοκάγαθα πάνω στον πλανήτη Γη. Σανός δηλαδή για Ιθαγενείς. Αριστεροδεξιές διεθνιστικές ηγεμονικές μεταμφιέσεις για εμφύλιους και μετατροπή ιθαγενών σε θύματα των στρατηγικών παιγνίων. Για να είμαστε πιο ακριβείς τέτοιες διεθνιστικές ασυναρτησίες ιστορικά μιλώντας ήταν πάντα οικουμενικίστικες μεταμφιέσεις ισχύος (με επίκεντρο τις ευρωπαϊκές ασυναρτησίες βλ. πχ εθνοκράτος versus ωφελιμιστικός διεθνισμός και το θολό ιδεολογικό Βασίλειο της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης http://wp.me/p3OlPy-1kW και EE: ΤΟ «ΙΔΕΑΛΙΣΤΙΚΟ» ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΕΚΡΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ http://wp.me/p3OlPy-1gC – http://wp.me/p3OqMa-19E και ΝΤΕ ΓΚΟΛ, ΤΣΟΡΤΣΙΛ, ΘΑΤΣΕΡ: Πίσω στα θεμελιώδη. Με εισαγωγή Π. Ήφαιστος http://wp.me/p3OlPy-1ju).
Ο περιηγητής CastonDeschamps παραθέτει ένα γράμμα που απευθυνόταν στον Βασιλιά Γεώργιο Α, από έναν αποτυχόντα σε αναπληρωματικές δημοτικές εκλογές στον Αλμυρό, τα γεγονότα που βλέπουμε προκαλούν γέλιο αλλά και σκεπτικισμό για την ποιότητα της δημοκρατικής διαδικασίας, σαφώς το γράμμα αυτό έχει στοιχεία με τα οποία μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα για την αντιπροσωπευτικότητα του εκλογικού αποτελέσματος, τον βαθμό μυστικότητας της ψηφοφορίας, αλλά και την διαπλοκή πολιτικών και εγκληματιών, θα μπορούσε να πει κανείς ότι σήμερα δεν χρειάζεται οι πολιτικοί τόση ωμή παρεμβατικότητα για να εκμαιεύσουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, το όλο ζήτημα αναλαμβάνουν πιο εκλεπτυσμένες μεθοδεύσεις ……
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Αλμυρός το 1886 (διακρίνεται ο Τούρκικος στρατώνας και δεξιά η πρώτη χριστιανική εκκλησία του Αγ. Νικολάου έξω από την τότε πόλη).
Αλμυρός 18/12/1891 δέκα μετά μεσημβρίαν
Μεγαλειότατε
Ο ληστής Τσούλης, εκλογικός αντιπρόσωπος του Παναγόπουλου, επίσημος υποψήφιος για την δημαρχία, γνωρίζοντας ότι επρόκειτο να προβούμε σε αναπληρωματική εκλογή στην δεύτερη περιφέρεια του δήμου Αλμυρού, μαζί με τέσσερις συνενόχους του μετέφερε στα βουνίσια λημέρια του τον Κωνσταντίνο Σιαμέτη, τον Γιάννη Σιαμέτη, τον Αθανάσιο Σιαμέτη, τον Βασίλειο Επισκόπου, τον Χρίστο Ντίνο, τον Κωνσταντίνο Κονβιούνη, τον Κωνσταντίνο Λορίτη , το Δημήτρη Σιαμέτη.
Λίγες μέρες πριν,έκανε να φυλακιστεί ο Γεώργιος Ζίκας. Αυτοί οι δυστυχισμένοι, που είναι όλοι τους Σαρακατσάνοι, είναι πολιτικοί μου φίλοι. Ετοιμαζόνταν να ψηφίσουν εμένα! Ο λωποδύτης δεν τους άφησε ελεύθερους παρά μόνο όταν πληροφορήθηκε την επιτυχία του ανταγωνιστή μου Παναγόπουλου.
Ο ίδιος ληστής, την παραμονή των εκλογών , μετέφερε στα βουνίσια λημέρια του τους βοσκούς Αθανάσιο Καρακίτσου, Δημήτρη Καρακίτσου και πέντε τράγους. Απείλησε τους βοσκούς ότι θα τους σφάξει μαζί με τα κοπάδια και τις οικογένειές τους, αν κατέβαιναν στην πόλη να ψηφίσουν.
Έτσι στερήθηκα τις ψήφους τους και, αν προσθέσω και εκείνες των φίλων που αναφέρθηκαν παραπάνω, έχουμε συνολικά 18 ψήφους! Όταν σκέφτομαι πως ο Παναγόπουλος είχε μόνον 13 παραπάνω!
Ύστερα για να εξασφαλίσουν την επιτυχία του Παναγόπουλου, έφεραν από τον δήμο Φερών (επαρχία Βόλου) τον Στέφανο Γιαννόπουλο, τον Δημήτρη Γεωργοστόπουλο, τον Νικόλα Δημόπουλο, τον Γιώργο Κωνσταντακόπουλο…. Αυτοί οι άνθρωποι είναι γραμμένοι ταυτόχρονα στους εκλογικούς καταλόγους των Φερών και του Αλμυρού: στις τελευταίες νομοθετικές εκλογές ψήφισαν στις Φέρες, όπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει από τα αρχεία των πρακτικών.
Προσθέτω ακόμα ότι ο Θεόδωρος Μητρόπουλος και ο Γιαννάκης Σούτης , παρ όλο που έχουν πεθάνει , ψήφισαν τον αντίπαλό μου. Ομοίως ο Δημήτρης Κωνσταντίνου που είναι φυλακή , ψήφισε εναντίον μου, με την μεσολάβηση κάποιου Δημήτρη Νικόλα φίλου του.
Έτσι ψήφισαν για τον υποψήφιο της κυβέρνησης νεκροί και κακοποιοί. Υπολογίζοντας όλους αυτούς, θα έπρεπε να έχω περάσει τον αντίπαλό κατά οκτώ ψήφους.
Ζητώ να σταλεί ένας βασιλικός επίτροπος. Θεωρώ αυτές τις εκλογές παράνομες και άκυρες. Έχω την τιμή να είμαι, Μεγαλειότατε, ο άτυχος υποψήφιος της αντιπολιτευσης στις δημοτικές εκλογές του Αλμυρού.
Τριαντάφυλλος Αργυρόπουλος
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Τριαντάφυλλος Αργυρόπουλος τελικά έγινε πρόεδρος της κοινότητας Αλμυρού το 1914 καθώς και βουλευτής, άφησε μάλιστα κληροδότημα το Γυμνάσιοα Αλμυρού και έκανε δωρεές στο Μουσείο και αλλού.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ του CastonDeschamps Εκδόσεις ΒΗΜΑ περιηγήσεις
Γιατί «ξαφνικά» επανέρχεται το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων στην επιφάνεια;. Τι είναι άραγε αυτό που κάνει την κυβέρνηση να εκφράζει την ετοιμότητα και την πολιτική της βούληση για να διευθετήσει την εκκρεμότητα; Τι άλλαξε, ας πούμε, από πέρυσι τέτοια εποχή;
Οι απαντήσεις στα πιο πάνω ερωτήματα προϋποθέτουν μια κατ αρχήν τοποθέτηση του προβλήματος στην πραγματική του βάση: Η υπόθεση της ονομασίας της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, από το ξεκίνημά της αποτέλεσε ζήτημα εσωτερικής κατά κύριο λόγο (μικρο)πολιτικής αντιπαράθεσης παρά πρόβλημα για την εξωτερική πολιτική της χώρας. Για χάρη εσωτερικών (μικρο)πολιτικών σκοπιμοτήτων το «σκοπιανό» παγιώθηκε τελικά ως εκκρεμότητα και εξελίχθηκε σε πρόβλημα για την εξωτερική πολιτική της χώρας και τα συμφέροντά της.
Σήμερα η εκκρεμότητα της ονομασίας των Σκοπίων επανεμφανίζεται ως πρόβλημα για την ελληνική κυβέρνηση και τα συμφέροντα της χώρας για δύο (απλούς) λόγους:
1. Η χώρα βρίσκεται στο ναδίρ της ισχύος της με ανοιχτά πολλά μέτωπα και μεγάλες ανάγκες για βοήθειες από εταίρους και συμμάχους (αμερικανούς) οι οποίοι όπως είναι γνωστό δε δίνουν τίποτε τζάμπα.
2. Αυτήν ακριβώς τη στιγμή της μέγιστης ελληνικής αδυναμίας οι αμερικανοί επιστρέφουν στα Βαλκάνια επιδιώκοντας διευθετήσεις που θα διασφαλίζουν τα συμφέροντά τους: φραγμό στη ρωσική επιρροή και φράγμα στις δυνατότητες της Μόσχας να χρησιμοποιήσει των νότιο (βαλκανικό) ενεργειακό διάδρομο για εφοδιασμό της Ευρώπης.
Για να επισφραγιστεί η αμερικανική κυριαρχία στην περιοχή (την οποία έτσι κι αλλιώς διασφαλίζουν οι αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις σε Ρουμανία, Βουλγαρία, Σκόπια, Κόσσοβο, Αλβανία και Ελλάδα) είναι απαραίτητη η διευθέτηση της τελευταίας λεπτομέρειας: η ένταξη της ΠΓΔΜ στους ευρωατλαντικούς (ΕΕ- ΝΑΤΟ) θεσμούς.
Η αγωνιώδης αναζήτηση από την ελληνική κυβέρνηση ισχυρού πολιτικού πατροναρίσματος προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες της γερμανικής (οικονομικής-πολιτικής) εποπτείας έχει οδηγήσει στην «επιλογή» της αναβάθμισης της ελληνοαμερικανικής συνεργασίας. Η εν λόγω ελληνοαμερικανική συνεργασία περιγράφει το πλαίσιο των τρεχουσών δοσοληψιών Αθήνας και Ουάσιγκτον.
Η Ουάσιγκτον ζητά:
1. στρατιωτικές βάσεις και διευκολύνσεις σε Κρήτη, Σύρο και Αλεξανδρούπολη
2. την προσαρμογή της Αθήνας στην αμερικανική ατζέντα εξωτερικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή (κυρώσεις κατά του Ιράν) και στα Βαλκάνια (φραγμό στη ρωσική διείσδυση). Παρενθετικά να σημειώσουμε ότι τα τρέχοντα επιχειρηματικά προβλήματα του Ιβάν Σαββίδη δεν είναι άσχετα με τις αμερικανικές επιθυμίες…
Η Αθήνα ελπίζει:
1. στις αμερικανικές εγγυήσεις προστασίας έναντι της Τουρκίας
2. στην επιρροή της αμερικανικής κυβέρνησης στο ΔΝΤ προκειμένου να υπάρξουν ευνοϊκές εξελίξεις στο οικονομικό θηριώδες ελληνικό πρόβλημα.
Κάπως, έτσι, το ζήτημα «επίλυσης» της ονομασίας της Πρώην Γιουγκοσλαβικής δημοκρατίας της Μακεδονίας ωρίμασε «ξαφνικά» και η ετοιμότητα της ελληνικής κυβέρνησης να το επιλύσει προβάλλεται σε κάθε ευκαιρία.
Υ.Γ. Υπάρχουν ωστόσο δύο παράμετροι οι οποίες θα πρέπει να υποσημειωθούν και να τις έχουμε κατά νου όσο αυτή η υπόθεση θα εξελίσσεται:
1) Η εσωτερική (μικρο)πολιτική σκοπιμότητα εξακολουθεί να αποτελεί βασικό συντελεστή των δυνατοτήτων και των επιλογών της κάθε ελληνικής κυβέρνησης για την αντιμετώπιση του θέματος της ΠΓΔΜ.
2) είναι αυτονόητο, ότι το διπλωματικό παζάρι μπορεί να διεξαχθεί μεταξύ ίσων και στην προκειμένη περίπτωση οι αμερικανικές επιθυμίες διατυπώνονται ως εντολές προς την ελληνική κυβέρνηση.
Οι πολιτικές μπαρούφες και τα φούμαρα που σερβίρονται από πολιτικούς και «ειδικούς» των ΜΜΕ με ηθελημένα[;] μηδενική μνήμη, και που καταπίνονται αμάσητες από τους υπηκόους του Ελλαδιστάν με αφήνουν έκθαμβο.
Το μακεδονικό ζήτημα είναι πολύ απλό κατά την ταπεινή μου γνώμη:
1) Με βάση σχέδια, καταρτισμένα από κάποιους άγνωστους σε μένα πολυεθνικούς κύκλους, έχει ξεκινήσει από τα μέσα του δεκάτου ογδόου αιώνα, μετά τον πόλεμο της Κριμαίας.
2] Φαίνεται να έχει συμφωνηθεί από δεκαετίες ότι πρέπει να κατασκευαστεί μία «μακεδονική» εθνότητα. Για αυτόν τον σκοπό δημιουργήθηκε σε πρώτη φάση το πολυεθνικό κρατίδιο των Σκοπίων, με κάθε τόσο διαφορετικά ονόματα.
3) Ο [δήθεν αντίπαλος του Στάλιν] περίφημος και «αδέσμευτος» Τίτο βάφτισε το κρατίδιο με το όνομα «Μακεδονία». Οι βλέψεις της ΕΣΣΔ για έξοδο στο Αιγαίο και παράκαμψη των Δαρδανελίων είναι πλέον ξεκάθαρα ορατές.
4) Οι ελληνικές κυβερνήσεις ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ ΣΥΜΦΩΝΗΣΕΙ [για άγνωστους και πάλι λόγους] και κάνουν την πάπια για δεκαετίες μέχρι να ξεσπάσει το σκάνδαλο, όταν οι Σκοπιανοί άρχισαν τα καραγκιοζιλίκια με τον Μέγα Αλέξανδρο.
5] Το όλο σχέδιο έχει σαν σκοπό την δημιουργία «μακεδονικού έθνους» και την εξαφάνιση των ελληνικών μειονοτήτων στα χαρτιά, και αποκαλύπτεται στις φωτογραφίες εποχής αλλά και στις πολυάριθμες δηλώσεις και δράσεις των ομάδων του ΚΚΕ.
Σαν απόδειξη για όλα αυτά μπορείτε να δείτε οποιαδήποτε ελληνική πολύτομη εγκυκλοπαίδεια της δεκαετίας του 1960. Στο λήμμα «Νοτιοσλαυία» θα διαβάσετε στον χάρτη ΓΡΑΜΜΕΝΟ φαρδιά πλατιά ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ το όνομα «Μακεδονία», ενώ μέσα θα πληροφορηθείτε ότι στην Γιουγκοσλαβία υπάρχουν Μακεδόνες και καθόλου Έλληνες.
Η «Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη» έχει εξαφανίσει οποιαδήποτε ελληνική μειονότητα, ενώ η περίφημη ελληνόφρων «Εγκυκλοπαίδεια Ήλιος» καταδέχεται να αναφέρει ότι στην Μακεδονία υπάρχουν ΜΟΝΟ 1.879 Έλληνες.
Μπορώ λοιπόν να κατηγορήσω τους Έλληνες πολιτικούς για ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ παραπληροφόρηση.
Το αν πράγματι υπάρχει μακρόχρονος σχεδιασμός και από δεκαετίες σκευωρία για το όνομα της Μακεδονίας είναι κάτι που [όπως είναι φυσικό] δεν μπορώ να το αποδείξω. Κατά την γνώμη μου όμως ισχύει με βάσει τις «αποχρώσες ενδείξεις», και το αν τα σχέδια αυτά ευοδωθούν μόνο ο καλός θεούλης μπορεί να ξέρει. Κατά τα άλλα δείτε μόνοι σας τις εικόνες και βγάλτε το δικό σας συμπέρασμα.
Οι δύο πρώτες εικόνες είναι από τον Ελευθερουδάκη και οι δύο επόμενες του Ηλίου. https://aienaristeyein.com
Οι δήμιοι θα μας «ευχηθούν» και φέτος «Καλή χρονιά»!
Πάντα κάθε πρωτοχρονιά βιώνουμε, πιο κυνικά, τη φρίκη του εμπαιγμού μας: Τις ευχές του κατεστημένου και των πολύχρωμων πολιτικών μασκαράδων… Μια απαστράπτουσα μονοφωνία… Η φρίκη πολλαπλασιάζεται από την αηδία με τις πρωτοχρονιάτικές ευχές των «αριστερών» ανδρεικέλων του 4ου Ράιχ…Το ίδιο θα γίνει και φέτος.Σε λίγο θα μας κατακλύσουν, σαν νεροποντή, οι ευχές και τα πρωτοχρονιάτικα ψεύδη όλων των πολιτικών απατεώνων… Θα στήσει και φέτος τελετουργικές φιέστες για το νέο έτος όλη η «φάρα» των δημίων μας, των ευτελών καιροσκόπων και ιδιαίτερα των «αριστερών» απατεώνων που μας κυβερνούν.
Αυτή «αριστερή», παρασιτική αλητεία έχει καταληφθεί από τη φρενοβλάβεια του ψεύδους, της ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ και του εμπαιγμού μας.
Η κοροϊδία τους δεν είναι μόνο ανενδοίαστη, αλλά και ξεπερνά σε κυνισμό και μοχθηρία κάθε ιστορικό προηγούμενο: Συνεχίζοντας το καταστροφικό έργο των προηγούμενων, με μεγαλύτερη αυθάδεια, μετέτρεψαν την Ελλάδα σε χωματερή ανθρώπινων σκουπιδιών και λειψάνων και θα μας …ευχηθούν, με έπαρση κυνισμού, «Καλή Χρονιά»!!!
Την ίδια ώρα που έχουν σαβανώσει τον ελληνικό λαό και ετοιμάζονται να τον κηδεύσουν, ρίχνοντας τις τελευταίες «χαριστικές βολές», θα μας εύχονται «Καλή χρονιά»!!! Και θα μας παραμυθιάζουν με τα «συνήθη» πλέον ψεύδη: Ότι στο νέο έτος θα βγούμε από τα Μνημόνια, θα αρχίσει η ανάπτυξη, και άλλα τέτοια φαιδρολογήματα, αχαλίνωτης ψευτιάς και κακοήθειας…
Θα συνεχίσουμε να παραμένουμε απαθείς και στο νέο χρόνο, μπροστά, ΟΧΙ μόνο στη ΦΡΙΚΗ της καταστροφής μας, αλλά και μπροστά στη ΦΡΙΚΗ του εμπαιγμού μας και της νάρκωσής μας, από τα ανδρείκελα (του 4ου Ράιχ) της «αριστερής» ΑΠΑΤΗΣ;;; ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ με αυτό το καταγέλαστο τσίρκο ΟΛΩΝ των πολιτικών απατεώνων και ιδιαίτερα της «αριστερής» αλητείας των μαφιόζων του χρήματος…
Όπως στις μέρες μας ο δυτικός τρόπος ζωής αποτελεί το ιδανικό για τους περισσότερους ανθρώπους στον πλανήτη, οι οποίοι μεταναστεύουν και σωρεύονται στις μεγαλουπόλεις “προς βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης”, έτσι αντίστοιχα τότε, ο ελληνισμός εξαπλωνόταν αλλοτριώνοντας τους λιγότερο ισχυρούς πολιτισμούς, δια του εξελληνισμού των. Η ιστορία μας δίνει πληροφορίες για τους τρόπους και τα μέσα που μεταχειρίζονταν οι πατριώτες των τότε κοινωνιών ώστε να ανακόψουν την επέλαση του ελληνισμού. Μια τέτοια περίπτωση εξετάζουμε εδώ, σε αντιδιαστολή με τον μισελληνισμό.
Ο Κάτων ο Πρεσβύτερος (234 π.Χ, – 149 π.Χ) ήταν Ρωμαίος γερουσιαστής και ιστορικός γνωστός για τον συντηρητισμό και την αντίθεσή του στον Ελληνισμό. Ως Κήνσορας, προσπάθησε να διατηρήσει τα προγονικά έθιμα της Ρώμης και να καταπολεμήσει τις «εκφυλιστικές» ελληνικές επιρροές. Μέσα στη ρωμαϊκή κοινωνία ήταν τότε ορατή μια μετάβαση από τη απλότητα των Σαμνιτών στον πολιτισμό του ελληνισμού και την ανατολίτικη φιληδονία. Ο Κάτων αντιτάχθηκε στην εξάπλωση του ελληνικού πολιτισμού, για τον οποίο πίστευε πως απειλούσε να καταστρέψει την απλοϊκή παραδοσιακή στιβαρότητα του ρωμαϊκού τύπου. Στην εκδήλωση αυτής της λογοκρισίας οφείλονταν η αποφασιστικότητά του να αντιταχθεί στον Ελληνισμό τόσο επίμονα, και ως εκ τούτου η συμπεριφορά από την οποία προέκυψε ο τίτλος του Κήνσορα (επόπτης δημόσιας ηθικής, μεταξύ άλλων) με τον οποίο γενικά διακρίθηκε. Από την ημερομηνία της ανάδειξής του σε Κήνσορα (184 π.Χ.) μέχρι το θάνατό του το 149 π.Χ., ο Κάτων δεν κατείχε δημόσιο αξίωμα, αλλά συνέχιζε να ξεχωρίζει τον εαυτό του εντός της γερουσίας ως τον πιο επίμονο αντίπαλο των νέων ιδεών. Τον είχε κατακεραυνώσει η φρίκη, μαζί με πολλούς άλλους Ρωμαίους, λόγω της υπερβολικής ελευθερίας των Βακχικών μυστηρίων Bacchanalia, που εκείνος τα απόδιδε στην επιρροή των ελληνικών μεθόδων. Προώθησε με ζήλο την παύση των φιλοσόφων Καρνεάδη, Διογένη και Κριτόλαου, που είχαν έρθει ως πρεσβευτές από την Αθήνα, λόγω της πίστης του για την επικίνδυνη φύση των ιδεών τους. Είχε επίσης προειδοποιήσει ενάντια στην σκανδαλιστική επιρροή των Χαλδαίων αστρολόγων που είχαν εισέλθει στην Ιταλία μαζί με τον ελληνικό πολιτισμό.
Η επίμονη αρνητική άποψη του για την ελληνική καταγωγή των λατρειών και το χαμηλό ηθικό χαρακτήρα των, -ούτε καν οι Βακχείες δεν εξαιρούνται από την εκτίμηση αυτή- δεν είναι σε θέση να δικαιολογήσουν την καταστολή τους ως μια ξαφνική «διείσδυση πάρα πολλών ελληνικών στοιχείων στη ρωμαϊκή λατρεία». Η λατρεία ήταν ενεργή στη Ρώμη εδώ και πολλά χρόνια πριν από τη δήθεν ξαφνική ανακάλυψή τους και οι Βακχικές και Διονυσιακές λατρείες αποτελούσαν μέρος της ζωής της ρωμαϊκής και συμμαχικής ελληνόφωνης Ιταλίας για πολλές δεκαετίες. Οι ελληνικές λατρείες και οι ελληνικές επιρροές ήταν μέρος της θρησκευτικής ζωής της Ρώμης από τον 5ο αιώνα π.Χ. και η απόκτηση ξένων λατρειών από την Ρώμη – ελληνικών ή άλλων – μέσω συμμαχιών, συνθηκών, συλλήψεων ή κατακτήσεων ήταν ακρογωνιαίος λίθος της εξωτερικής της πολιτικής, και ένα βασικό χαρακτηριστικό της ενδεχόμενης ηγεμονίας της. Ενώ ο ρυθμός συγκέντρωσης τέτοιων “εισαγωγών” ήταν συχνός κατά τον 3ο αιώνα, οι σύγχρονες αποδείξεις για τη μεταρρύθμιση των Βακχικών λατρειών δεν δηλώνουν καμία αντι-ελληνική ή αντι-εξωτερική πολιτική ή αισθήματα.
Ο Κάτων είχε τρόμο για τους γιατρούς, οι οποίοι ήταν κυρίως Έλληνες. Προέβαλε την απελευθέρωση του Πολύβιου -του ιστορικού- και των φυλακισμένων συντοπιτών του, με περιφρόνηση ως προς το αν η Γερουσία δεν είχε τίποτα πιο σημαντικό να κάνει από το να συζητά για το αν λίγοι Έλληνες θα έπρεπε να πεθάνουν στη Ρώμη ή στη χώρα τους. (Επειδή ο Λυκόρτας, θεωρήθηκε ύποπτος από τους Ρωμαίους, ο γιος του Πολύβιος ήταν μεταξύ των 1.000 Αχαιών ευγενών οι οποίοι μεταφέρθηκαν στη Ρώμη το 168 π.Χ. ως όμηροι, και παρέμειναν εκεί επί δεκαεπτά έτη. Μετά την απελευθέρωση των Αχαιών ομήρων το 150 π.Χ., επετράπη στον Πολύβιο να επιστρέψει στην πόλη του.)
Μερικοί ισχυρίστηκαν ότι αν δεν ήταν η επίδραση της γραφής του Κάτωνος, τα Λατινικά μπορούσαν να αντικατασταθούν από την ελληνική ως λογοτεχνική γλώσσα της Ρώμης. Ήταν επίσης ένας από τους λίγους αρχαίους Λατίνους συγγραφείς που θα μπορούσαν να αξιώνουν τα Λατινικά ως μητρική γλώσσα.
Πιθανώς το σημαντικότερο έργο του Κάτωνος, το “Origines”, σε επτά βιβλία, συνέδεε την ιστορία των ιταλικών πόλεων και τη πρώιμη γεμάτη με θρύλους ιστορία απεικονίζοντας τις ρωμαϊκές αρετές. Στο Origines μιλούσε επίσης για το πώς, όχι μόνο η Ρώμη αλλά και οι άλλες ιταλικές πόλεις ήταν σεβαστές, και ισχυρίστηκε ότι οι Ρωμαίοι ήταν πραγματικά ανώτεροι των Ελλήνων.
Στο “Praecepta ad Filium”, επιβιώνει το απόσπασμα, όπου o Maxim (Μέγιστος) απευθύνεται στον γιο του : “Εν ευθέτω χρόνω, γιε μου Marcus, θα εξηγήσω τι έμαθα στην Αθήνα για αυτούς τους Έλληνες, και θα αποδείξω τι όφελος μπορεί να προκύψει εξετάζοντας τα γραπτά τους (αν και χωρίς να τους παίρνεις πολύ στα σοβαρά). Είναι μια άχρηστη και ανυπόφορη φυλή. Πάρε το αυτό σαν μια προφητεία: όταν αυτοί οι λαοί μας δίνουν τα γραπτά τους, θα διαφθείρουν τα πάντα. Ακόμα περισσότερο αν στείλουν τους γιατρούς τους εδώ. Ορκίστηκαν να σκοτώσουν όλους τους βαρβάρους με φάρμακα – ενώ χρεώνουν και αμοιβή για να το κάνουν αυτό, ώστε να είναι έμπιστοι και να δουλεύουν πιο εύκολα. Μας αποκαλούν βάρβαρους επίσης, φυσικά, αλλά και Οπικούς*, το πιο βρώμικο όνομα από τα υπόλοιπα. Σου απαγορεύω να ασχοληθείς με τους γιατρούς.” — Αναφορά από τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο στο έργο του, Φυσική Ιστορία 29.13–14. *Opici : (Οπικοί, Οσκοί) Οι Οσκοί ήταν γνωστοί μεταξύ των γειτόνων τους για τα λάγνα φεστιβάλ, τα παιχνίδια και τα έργα τους …Αν και πρόθυμοι να πάνε στον πόλεμο, δεν ήταν ποτέ μια δύναμη που θα λαμβάνονταν σοβαρά υπόψιν, στρατιωτικά. Δεν κόστιζαν στους Ρωμαίους τίποτε περισσότερο από μία μάχη για να νικούν κάθε εκδήλωση της ανδρείας των. Και η τελική έκβαση έμοιαζε περισσότερο με τις φάρσες που έκαναν στο ρωμαϊκό κοινό παρά με έναν σοβαρό πόλεμο.
Σε μια συλλογή παροιμιών, κάποιες είναι μεταφρασμένες από τα Ελληνικά.
Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, αφού πρώτα επισκέφτηκε την Καρχηδόνα και διαπίστωσε πόσο άκμαζε, εκ νέου, όλες του οι αγορεύσεις στη Σύγκλητο τελείωναν με τη φράση: «Carthago delenda est», «η Καρχηδών πρέπει να καταστραφεί». Γι’ αυτό ο Κάτων θεωρείται ο κύριος υποκινητής του Τρίτου Καρχηδονιακού Πολέμου, που εκθεμελίωσε την Καρχηδόνα το 146 π.Χ.., ενώ από τους 500.000 ή 250.000 (κατ’ άλλους) κατοίκους της, απόμειναν 50.000 και πουλήθηκαν όλοι στα σκλαβοπάζαρα. Πηγή
Η διαφορά του τότε με το τώρα: τότε οι “Πόλεις” ήταν ‘κτήση’ (δημιούργημα) των ανθρωποκεντρικών κοινωνιών των ανθρώπων και για ιδανικό είχαν την αγαθή πολιτεία. Σήμερα, υπό το δυτικό υλιστικό, μηχανιστικό πρίσμα έχουν αναχθεί σε ‘κτήτορα’ (κάτοχος τίνος, κύριος) και άρα φαύλες είναι οι σύγχρονες πόλεις για τον άνθρωπο, δεδομένου ότι: Εάν οι δείκτες της οικονομίας ολισθαίνουν, τότε γίνονται βελτιωτικές – διορθωτικές κινήσεις για να επανέλθουν σε ανοδική πορεία.. οι δείκτες. Η αναζήτηση των θετικών πρόσημων των δεικτών (παραγωγικότητα) είναι το ζητούμενο σήμερα και όχι η ανάγκη του καταναλωτή (ποιότητα του πολίτη) να διάγει ένα ευτυχισμένο και σε μέτρο βίο.
Το ελληνικό πολιτισμικό μοντέλο -που σχεδόν τίποτε κοινό δεν έχει με το δυτικοευρωπαϊκό- δεν έχει ακόμα βρει αποτελεσματική φωνή να αντιτάξει, δεδομένου ότι έχει λόγους να αποπειραθεί την “ανάσχεση” του δυτικού αυτοκαταστροφικού μηχανιστικού μοντέλου ‘κουλτούρας’. Η δυτική λαίλαπα που αφομοιώνει πολιτισμούς για να τους μεταβολίσει στη συνέχεια, μπορεί να ιδωθεί μέσα από τα νομοτελειακά πλαίσια που χρησιμοποιεί η Ηρακλείτεια σκέψη, όπου ‘ανάσχεσης’ = φωνή ισχυρών επιχειρημάτων προς αναζήτηση της ισορροπίας μέσα από την αρμονία των αντιθέτων, στη συνέχεια. Εξοντωτικές ρήξεις, πόλεμοι επιχειρημάτων έως ότου γεννηθεί μια ‘σύνθεση’: το νέο πολιτισμικό μοντέλο που θα κυριαρχήσει.. δια μέσω της παγκοσμιοποίησης. https://teteleste.wordpress.com
α) Ο Ελληνισμός (κλασικοί αιώνες) είχε αναπτύξει εξατομικευτικό και όχι κολεκτιβιστικό πολιτισμό [1ος].(Πλην της αρχαίας ελληνικής και της νεώτερης δυτικής, που είναι παραδόσεις εξατομίκευσης, όλες οι άλλες είναι κολεκτιβιστικές.) β) Ολοκλήρωσε τον κύκλο της εξατομίκευσης, και έφτασε στη κρίση του. γ) Για να ξεπεράσει τη κρίση ασπάστηκε τον χριστιανισμό. δ) Βρήκε στον χριστιανισμό τη διέξοδο που γύρευε γι’ αυτό και έφτιαξε ένα νέο χιλιόχρονο πολιτισμό [2ος]. (Βυζαντινό)Η ελληνική εμπειρία είναι πολύ χρήσιμη ακριβώς γιατί εμπεριέχει τη γνώση ότι το άτομο μπορεί να αναγεννηθεί από την τέφρα του. Να γίνει Πρόσωπο.Βεβαίως σε κάποιο ζωτικό σημείο ο χριστιανικός ελληνισμόςεκτροχιάσθηκε, για να υποκύψει στον πιο βάρβαρο κολεκτιβισμό. Του Μωάμεθ από την Ανατολή και του Καρλομάγνου από τη Δύση. Κι από τότε δεν ξέρει πού πατά και πού βρίσκεται. Το σημείο εκτροχιασμού παραμένει εκτός παραδοσιακής συνειδήσεως, πράγμα που απαξιώνει την τόσο χρήσιμη για τη σημερινή κρίση ελληνική εμπειρία. Όχι στο επίπεδο της φαντασιακής «εσχατολογικής» σχέσης του με τον Θεό, αλλά στο εδώ και τώρα των κοινωνικών σχέσεων. ⸕ Ο ανεκμετάλλευτος κατ’ ουσίαν από τους ίδιους τους Έλληνες θησαυρός της αρχαιοελληνικής γραμματείας, κωδικοποιημένος πίσω από την εξέλιξη της γλώσσας και ένα ενοχικό στοιχείο, ζητά σήμερα την αποκωδικοποίησή του. Παραδείγματα αποκωδικοποίησης : η λέξη ‘αμαρτάνω‘, ετυμολογικά σημαίνει ‘αστοχώ‘, σφάλω, αποτυγχάνω να βρω το στόχο μου, δηλαδή βρίσκεται νοηματικά ανάμεσα στις λέξεις ἀδίκημα και ἀτύχημα. ⸕ η λέξη μετανοώ < μετά + νους, σημαίνει ‘αντιλαμβάνομαι εκ των υστέρων‘ (την αστοχία μου, εν προκειμένω). ⸕
Τα εξήμισι λεπτά του βίντεο εμπεριέχουν μέρος του διαρκώς μεταβαλλόμενου ελληνικού γίγνεσθαι μέσα από τους αιώνες. (με την υποσημείωση ότι το βίντεο έχει ανεβάσει η Ρωσική Ορθόδοξη εκκλησία, για δικούς της λόγους όπως μπορεί να δει κανείς και από το τίτλο. Η Ρωσία διεκδικεί το τίτλο του συνεχιστή της βυζαντινής αυτοκρατορίας)
Δεν είναι μόνο θρησκεία αλλά ιστορία,πολιτισμός, και εφόδια για την προβολή στο μέλλον.
Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ «Υπάρχει ένας διχασμός στον ψυχισμό των Ελλήνων για το που ανήκουν. Ο Καραμανλής «ανήκομεν εις τη Δύσην», ο Ζουράρις στα ανατολικά, οι Έλληνες στο μεταίχμιο, μετέωροι. Δεν πρόκειται για αγλωσσία, αλλά είναι πανγλωσσία. Ο καθένας λέει ότι να ΄ναι και είναι σύμφωνος με τον εαυτό του. Όλοι μιλάνε και κανείς δεν ακούει. Υπάρχει μια γενική κώφευσις, κουφαμάρα, η οποία κάνει το κόσμο αυτό να βρίσκεται σε μια αδράνεια νοητική. Αντί να αγκαλιάσουμε την ιστορία μας φαίνεται ότι μας βαραίνει τόσο πολύ που προσπαθούμε να ξεφύγουμε από αυτή αφήνοντας όμως αναπάντητο το ερώτημα για το που ανήκουμε στο χώρο και στον χρόνο.»
Τα γραπτά της ελληνικής γραμματείας και η γλώσσα ακόμησωθήκανε μέσα από τα σκριπτόρια, δηλαδή τα αντιγραφικά εργαστήρια των μοναστηριών της Κωνσταντινούπολης αυτό είναι αλήθεια. Αυτή όμως που τα έσωσε ήταν η Αυτοκρατορία κάτι που είναι διαφορετικό. Ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος στις αρχές του 10ου αιώνα μαζεύει όλα τα έγγραφα από τα ελληνικά κείμενα, από τα μοναστήρια και αλλού για να κάνει την πρώτη εγκυκλοπαίδεια. Και πράγματι καταφέρνει και κάνει την πρώτη εγκυκλοπαίδεια. Όλοι οι φοιτητές της εποχής κάνουν τις πρώτες συνόψεις, τα συντάγματα κτλ. Εάν δεν υπήρχαν αυτοί, δεν θα είχαμε τίποτα. Οι Άραβες, οι χριστιανοί των αραβικών χωρών, αλλά αυτό δεν έχει σημασία, μετέφρασαν το Όργανο του Αριστοτέλη, τον Πτολεμαίο, τους γεωγράφους και λοιπά. Και αυτό για διοικητικούς λόγους. Όπως είχαν και αυτοί μία αχανή αυτοκρατορία, με το χαλιφάτο της Βαγδάτης κυρίως, αναγκάστηκαν να έχουν ένα εγχειρίδιο διοικητικό και το έκαναν.
Στον έκτο αιώνα, περίπου στο 527 ακόμα υπάρχουν ‘ειδωλολάτρες’ στην αυτοκρατορία. Η τελευταία καταδίωξη, ο διωγμός του Δωδεκάθεου, διότι ουδέποτε ήταν ειδωλολάτρες οι αρχαίοι. Η μεγάλη επικοινωνιακή επιτυχία των Χριστιανών είναι να κολλήσουν τη ρετσινιά του ειδωλολάτρη στην αρχαία θρησκεία που δεν είχε καμία σχέση με τα είδωλα. Στη ‘Νεαρά» ο Ιουστιανός γράφει «οι τα μισαρά των Ελλήνων πρεσβεύοντες»…Ποιοι είναι οι Έλληνες; Η λέξη Έλληνας στα βυζαντινά σημαίνει ειδωλολάτρης. Οι Έλληνες δεν έχουν δικαίωμα ούτε να διδάξουν, είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Ο Ιουστινιανός κλείνει την νεοπλατωνίζουσα σχολή των Αθηνών, αλλά ούτε καίει ούτε καταστρέφει και τότε φεύγουν οι καθηγητές και πάνε στην Περσία. Από εκεί αρχίζει ο μεταφραστικός ζήλος, πρώτα στα συριακά και μετά, όπως οι Άραβες φτάνουν τον έβδομο πια αιώνα στη Δαμασκό και έχουν καταλάβει όλη αυτή την περιοχή, αρχίζει και η πρώτη μετάφραση που γίνεται τελική στη Βαγδάτη, δηλαδή έναν αιώνα ακόμη μετά.Εκείνο που δεν δέχονται πια οι Αραβες είναι όταν ο Ομάρ καταλαμβάνει την Αλεξάνδρεια γύρω στο 647, καίει την βιβλιοθήκη για να ζεστάνουν τα λουτρά. Όταν έγιναν τα εγκαίνια της νέας βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας και πήγαν οι Ρωμιοί αυτά τα κείμενα τα βυζαντινά, οι Άραβες τους διώξανε και τελικά επέστρεψαν πίσω χωρίς το συγκεκριμένο ιστορικό κείμενο.
Ότι οι Άραβες έκαναν τη διάσωση της ελληνικής γραμματείας και οι βυζαντινοί έκαναν την Αναγέννηση της Δύσης, είναι τα δύο μεγάλα ψέματα. Άλλο εάν οι βυζαντινοί φέραν φεύγοντας τη γνώση της αρχαίας γλώσσας. Γραμματική, συντακτικά λεξικά είναι από τους φυγάδες, αλλά εάν δεν ήταν ο Γουτεμβέργιος και η ανανέωση πραγμάτων και γραμμάτων στη Δύση δεν θα έφερναν την αλλαγή οι λίγοι που έφυγαν από την Πόλη χαθήκαν και για το Γένος και για την Ορθοδοξία. Να μην ξεχνάμε ότι ο Βησαρριώνας κόντεψε να γίνει και Πάπας. Έγινε καρδινάλιος και όλα τα βιβλία του, τα οποία μετέφερε στη Δύση τα άφησε στη βιβλιοθήκη της Βενετιάς. Είναι η πρώτη μαγιά για την Μαρκιανή βιβλιοθήκη της Βενετίας.
Πότε αρχίζει να υπάρχει συνείδηση της ελληνικότητας στο Βυζάντιο;Ουδέποτε το όνομα Έλλην ξαναβρήκε όλη του την αίγλη, αλλά το Ρωμηός, Ρωμαίος, σήμαινε Έλληνας το γένος και τη γλώσσα, η οποία γλώσσα ήταν γραικική και τα ήθη ρωμαϊκά. Όταν πάει να παντρευτεί μία πριγκίπισσα δυτική ένα μέλλοντα αυτοκράτορα του Βυζαντίου, στον ένατο αιώνα, εκεί λέει: “Στέλνουμε έναν Πρωτοσπαθάριο για να της μάθει τη γραικική γλώσσα και ήθη ρωμαϊκά. Αυτά είναι τα βυζαντινά. Πότε όμως οι βυζαντινοί αποκτούν τη συνείδηση της ελληνικής συνέχειας; Αυτό λοιπόν συμβαίνει όταν οι βυζαντινοί αρχίζουν και λένε ότι οι Τούρκοι είναι Πέρσες Αχαιμενίδες. Τι σχέση έχουν οι Τουρκομάνοι, Αηδίνογλου, Μεντεσέ, Καραμανλήδες, Οθωμανοί κτλ με τους Πέρσες. Δεν έχουν καμία σχέση.
Προσπαθούν να αποδείξουν ότι, όπως οι μαραθωνομάχοι και οι σαλαμινομάχοι έδιωξαν και κατάφεραν να απωθήσουν τους Πέρσες, έτσι θα κάνουνε και αυτοί. Οπότε αναγνωρίζουν κατά κάποιο τρόπο τη συνέχεια. Όταν ο Μανουήλ ο Παλαιολόγος, αρχές του 15ου αιώνα, θέλει να ζητήσει κάποια βοήθεια απ΄ έξω ο Γεμιστός ο Πλήθων του λέει: «μη διστάσεις να ζητήσεις ότι θέλεις, γιατί αυτό θα είναι αντίδωρο απ’ όσα έχουμε δώσει».
Ήδη όταν ο Ιουλιανός ο παραβάτης θέλει να επαναφέρει την αρχαία θρησκεία και ονομάζει τους χριστιανούς Γαλιλαίους απαγορεύοντας τους να χρησιμοποιήσουν ως και την ελληνική γλώσσα, διότι γλώσσα της διανοίας, τότε ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός του στέλνει την περίφημη διατριβή «τίνος το ελληνίζειν» και αποδεικνύει ότι τα πάντα, τα πάντα, τα έχουν παραλάβει και οι χριστιανοί από τους αρχαίους, πλην ενός – της παιδεραστίας. Το ότι έχουμε κάποια συνέχεια, η οποία οπωσδήποτε είναι γλωσσική αλλά και διανοητική, φαίνεται και όταν ο Μέγας Βασίλειος λέει στους νέους: «να διαβάζετε τα αρχαία κείμενα». Τότε οπωσδήποτε γλωσσικά είμαστε μέσα στην εξέλιξη. Και όταν οι βυζαντινοί μιλούν για δημοτική, τα γεωγραφικά κείμενα, η λιτή γλώσσα δεν είναι τίποτα άλλο παρά η δημοτική. Για να μη μιλήσουμε για τα νοταριακά, για τα έγγραφα των πωλήσεων που είναι γραμμένα στην απλοϊκή δημοτική γλώσσα που μιλούσε ο Μακρυγιάννης και που μιλάμε, που λέει ο λόγος, μέχρι τα σήμερα.
Πώς αντιλαμβάνονταν την ελληνικότητα τους τότε;Η ελληνικότητα είναι πρώτα απ΄ όλα ελληνογλωσσία και ελληνοφωνία, έπειτα μια συνείδηση συνέχειας ιστορικής, αλλά αυτοί που το κάνουν λέγονται Ρωμιοί. Μάλιστα υπάρχουν ένα σωρό κείμενα που μιλούν για καθαρούς Ρωμαίους, γιατί αυτοί που ήτανε στα σύνορα και οι οποίοι στα μεν βόρεια έχουνε επαφή με τους Σλάβους, στα δε ασιατικά με τους Άραβες, είναι μιξοέλληνες ή μιξοβάρβαροι, ενώ οι καθαροί Έλληνες, οι καθαροί Ρωμαίοι είναι αυτοί της Πόλης. Οπότε ελληνοφωνία από τη μια μεριά και συνείδηση της ιστορικής συνέχειας, αυτά τα δύο κάνουν κατά κάποιο τρόπο μία πτυχή της ταυτότητας της βυζαντινής η οποία όμως πάνω από όλα είναι -και το υπογραμμίζω- η συνείδηση έθνους χριστιανών. Το λέει ο ίδιος ο Λέων ο 6ος στα ‘Τακτικά’ του ότι «αγωνιζόμεθα υπέρ των αλυτρώτων αδελφών ως έθνος χριστιανών» οπότε χριστιανοί ελληνόφωνοι με ρωμαϊκή καταβολή όσον αφορά τα διοικητικά πράγματα.
Αυτή είναι η ρωμιοσύνη την οποία αποποιηθήκαμε μολονότι είναι σύγκαιρη της ιστορίας. Όπως γράφει και ο Μιχαηλίδης ο ποιητής ο Κύπριος την αποποιηθήκαμε, γιατί όπως δεν ελευθερώσαμε την κοιτίδα του γένους, την Πόλη, είπαμε κάνοντας πρωτεύουσα ένα λασποχώρι τότε το 1830, ότι είμαστε απόγονοι του Περικλή και έκτοτε ούτε ένα κείμενο βυζαντινό δεν διδάσκεται στα σχολειά. Όλοι ξέρουν το ‘Έρως ανίκατε μάχαν’ αλλά κανένας δεν ξέρει τι εστί Άννα Κομνηνή, τι εστί Ατταλειάτης, τι εστί Προκόπιος και τα λοιπά και τα λοιπά…
Ξέρουμε από τον Κοραή ότι είπε πως με το να θεωρούν οι Έλληνες τον εαυτό τους απόγονο του Μιλτιάδη και του Λεωνίδα θεωρούν ότι 400 χρόνια ήταν αιχμάλωτοι και όχι δούλοι. Έχουμε αυτή την ρετσινιά των 400 χρόνων. Αυτά τα 400 χρόνια βάζουν σε παρένθεση και την Πόλη. Ο μόνος ο οποίος κάνει μια προσπάθεια είναι ο Μακρυγιάννης. Όταν παραγγέλνει τους 23 πίνακες για τις μάχες της απελευθέρωσης στον Παναγιώτη Ζωγράφο, του λέει: Ο πρώτος πίνακας είναι η Άλωση της Πόλης. Άρα από εκεί αρχίζουμε, από την Άλωση της Πόλης γινόμαστε οι νεοέλληνες και ο Μακρυγιάννης το ξέρει καλύτερα από τον καθένα.
Η αρχαία ιστορία αθηνειάζει, η νεοτάτη ιστορία πελοποννησιάζει, η δε μεσαιωνική ιστορία βυζαντινίζει. Δηλαδή, δεν υπάρχει διασπορά τότε, υπάρχει ρήξη της οργανικής συνέχειας του ελληνισμού. Δηλαδή απελευθερώνεται ένα μικρό κομμάτι του ελληνισμού, τα ‘κατωτικά’ που λέγαν οι βυζαντινοί. Οπότε ο ελληνισμός δεν ταυτίζεται με τον ελλαδισμό και αυτή η μη ταύτιση του ελληνισμού με τον ελλαδισμό, κυρίως των πρώτων χρόνων της απελευθέρωσης δημιουργεί δύο πράγματα: πρώτον, τη Μεγάλη Ιδέα και δεύτερον, τον πόλεμο υπέρ αλυτρώτων και τις χαμένες πατρίδες. Και αυτές οι χαμένες πατρίδες… η εμφάνιση του συγκεκριμένου όρου για πρώτη φορά είναι από τον Μιχαήλ Παλαιολόγο, όταν φτάνει στην Πόλη το 1261 ένα χρόνο μετά την απελευθέρωση από τους Φράγκους και την ξαναχτίζει και κάνει τότε τον αετό δικέφαλο. Δεν ήταν ποτέ ο βυζαντινός αετός δικέφαλος, για να βλέπει και Ανατολή και Δύση. Τότε λέει «θα ανακτήσουμε τας χαμένας πατρίδας», όπως έγινε με την Πόλη την οποία άλλωστε είχαμε χάσει, «εξαιτίας των δικών μας αμαρτιών» που λέει και ο Λάσκαρης. Οπότε είχαμε την ίδρυση της Μεγάλης Ιδέας και μετά τη συνεχή συρρίκνωση του βυζαντινού ελληνισμού. Η τελευταία συρρίκνωση βέβαια είναι το 1922, η οποία συρρίκνωση είναι και το τέλος ακριβώς της Μεγάλης Ιδέας.
Υπάρχει μια σύγκρουση μεταξύ δύσης και ελληνισμού και πως ο Δυτικός πολιτισμός δημιουργήθηκε contra graecorum;
Όταν το 476 καταστρέφεται το δυτικό ρωμαϊκό κράτος τι γίνεται; Αρχίζουν Γότθοι, Βησιτγότθοι, Φράγκοι, Σάξονες και άλλοι και κάνουν τις επιδρομές τους. Κάποια στιγμή η μόνη εξουσία η οποία είναι ενοποιός εις τη Δύση είναι ο Πάπας, είναι η θρησκεία. Αυτή η θρησκεία είναι που κάνει και τους μεγάλους πολέμους, όταν κάνει τις σταυροφορίες και φτάνει μέχρι την Αίγυπτο και παρακάτω. Περίμενε και εκείνος ο κακομοίρης ο Αλέξιος ο Κομνηνός να έρθουν οι σταυροφόροι για να απελευθερώσει την Νίκαια και ένα σωρό πόλεις που είχαν πάρει οι Τούρκοι. Ευτυχώς τις ελευθερώσανε και του τις δώσανε. Το μόνο είναι ότι η Δύση εκμεταλλεύθηκε πάντοτε την Ανατολή, πάντοτε. Η Ανατολή της Δύσης είναι η Δύση της Ανατολής.
Πώς όμως μας εκμεταλλεύθηκαν. Είναι σαν να λέμε μας εκβίασαν. Δηλαδή, οι Νορμανδοί έχουν πάρει την Κέρκυρα, τη Ζάκυνθο,την Κεφαλλονιά, το Φισκάρδο, μέχρι το 1185 έχουν πάρει τη Θεσσαλονίκη, έχουν καταστρέψει Θήβες. Οι βυζαντινοί κάνουν τις συμμαχίες με τους Βενετούς γιατί οι βενετσιάνοι δεν θέλουν να αποκλειστούν, καθώς οι Νορμανδοί έχοντας το Δυρράχιο και έχοντας και το Μπάρι, ήλεγχαν την κάθοδο των βενετσιάνων στη Μεσόγειο. Όμως, έχουν συμφέρον οι βενετσιάνοι να βοηθήσουν τους βυζαντινούς, προκειμένου να διώξουν τους Νορμανδούς από την ανατολική ακτή. Τότε είναι που αρχίζουν τα περίφημα προνόμια που δίνουν οι βυζαντινοί σε όλη την Ιταλία. Είναι μια εποχή όπου υπάρχει οικονομική και στρατιωτική υποδούλωση. Ξέρετε, το σχίσμα του 1054 δεν θα το είχε καταλάβει ψυχή και αν δεν υπήρχε ένα κείμενο, ένα μόνο, δηλαδή ο Επιτάφιος του Ψελλού, για τον Μιχαήλ τον Κηρουλάριο τον πατριάρχη, δεν θα ξέραμε ότι είχε γίνει σχίσμα. Αργότερα αρχίζουν να τονίζονται οι διαφορές όπως με τους ιερείς, π.χ. εάν έχουν γένια ή δεν έχουν κτλ.
Στην άλωση όμως τι γίνεται;Όταν αρχίζουν οι Τούρκοι να καταλαμβάνουν την Μικρά Ασία, είμαστε στον 14ο αιώνα. Έχουμε το 1391 ακόμη τη Φιλαδέλφεια ελεύθερη. Η Φιλαδέλφεια η οποία είναι μεταξύ της Σμύρνης και της Κιουτάχειας, είναι ένα ελεύθερο σχεδόν κρατίδιο με τον Θεόληπτο τον μητροπολίτη της και δίνει κάτι φόρους στους Τούρκους οι οποίοι έχουν κατακλύσει όλη την αυτοκρατορία. Οι Οθωμανοί είναι λιγότερο ισχυροί απ΄όλους και γιατί γίνονται ισχυροί; Γιατί είναι απέναντι από την Πόλη και μπορούν και περνούν απέναντι. Όμως δεν είναι αυτοί που έχουν περάσει πρώτοι απέναντι. Πρώτοι είναι οι Γιαξή.
Το 1321 υπάρχει η μαρτυρία ενός βυζαντινού που πάει από την Πόλη να δει τον πεθερό του στα Γανοχώρια και στη διαδρομή βλέπει κατεστραμμένες εκκλησίες από τους Τούρκους. Όμως ποιοι είναι αυτοί οι Τούρκοι, εφόσον οι Οθωμανοί περάσαν απέναντι το 1355 όταν έγινε ο σεισμός της Καλλίπολης. Είναι οι Γιαξήδες (Γιαξή) οι οποίοι περνούν μαζί με τους Καταλανούς, που έχουν πάρει την Έφεσο, αυτούς δηλαδή που έχουν έχουν φέρει οι βυζαντινοί εναντίον των Τούρκων. Τα κάνουν δηλαδή οι Καταλανοί πλακάκια με τους Τούρκους και έτσι οι Τούρκοι πάνε προς τα πάνω και οι Καταλανοί φτάνουν μέχρι την Αθήνα και κάνουν καταλανικό κράτος. Οπότε η μέριμνα των βυζαντινών εκείνη την εποχή είναι η άμυνα εναντίον των Τούρκων, όμως δεν τα καταφέρνουν. Κάνουν παρά φύσιν συμμαχίες.
Όταν επί Μανουήλ Παλαιολόγου γίνεται η μεγάλη εκστρατεία εναντίον της Πόλης, ο Ιωάννης, ο γιος του Μανουήλ, ζητά από τον πατέρα του να κάνουνε αντίσταση εναντίον των Τούρκων. Απαντά ο Μανουήλ: «ού χρείαν έχομεν αυτοκράτορος αλλά οικονόμου», δηλαδή μας χρειάζεται οικονόμος και όχι αυτοκράτορας. Έχει γίνει η συρρίκνωση της συρρίκνωσης, τους έχει μείνει μόνο η Πόλη και αυτή πως… Έχουν κατέβει οι Βλάχοι και τα αλβανικά φύλα προς τη Θεσσαλία, ο Μυστράς είναι αποκομμένος, η Τραπεζούντα έχει τη δική της αρχή, η Νίκαια έχει καταστραφεί από τους Τουρκομάνους. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα και η μόνη αντίσταση που γίνεται είναι, θα λέγαμε, νοητική.
Ο Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος καταλαβαίνει ένα πράγμα, ότι αν δεν τον βοηθήσει η Δύση δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Έτσι, για να πετύχει την βοήθεια της Δύσης, κάνει την Ένωση, με αποτέλεσμα ο Γεννάδιος Σχολάριος και οι ανθενωτικοί να προβούν σε ανάθεμα. Τοιχοκολλούν ανάθεμα εναντίον του Κωνσταντίνου, όταν αυτός βρίσκεται στις επάλξεις του Αγίου Ρωμανού. Δίπλα του βρίσκεται ο Τζουστινιάνι ένας Γενοβέζος καθολικός με 800 άντρες και ο Ισίδωρος Μητροπολίτης του Κιέβου, Έλληνας ο οποίος έχει γίνει καθολικός και έχει σταλεί από τον Πάπα. Ο Τζουστινιάνι σκοτώνεται και ο Κωνσταντίνος φωνάζει «δεν θα βρεθεί κανένας χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι;».
Και ο Νοταράς, ο αρχηγός του στόλου, λέει το περίφημο: «προτιμώ καφτάνι Τούρκου πάρα παπική τιάρα». Και όταν ο Μωάμεθ μπαίνει στην πόλη και επί τρεις ημέρες ψάχνει να βρει που είναι κρυμμένοι οι στρατιώτες, γιατί δεν έχει καταλάβει ότι τέτοια αντίσταση γίνεται από τους πέντε που έχουν σκοτωθεί εκεί πάνω στις επάλξεις, αυτό που κάνει είναι να χρίσει τον Σχολάριο αρχηγό του Μιλιέτ! Δηλαδή όλης της ορθοδοξίας, Βούλγαρους, Σέρβους κτλ, και τί κάνει η εκκλησία; Σώζει τα βακούφια δηλαδή την περιουσία της. Πείτε μου, πού είναι η αυτοκρατορική περιουσία;
Γιατί η εκκλησία έχει το δικέφαλο αετό, από πού και ως πού, ποιος κληρονομεί το δικέφαλο αετό, είναι άγιος ο αετός; Όχι, είναι η εξουσία η βυζαντινή και όλα αυτά με τη σύμφωνη γνώμη των Τούρκων. Ποια κρυφά σχολειά; Όταν έχουμε τόσες βιβλιοθήκες, τόσους σοφούς, όταν έχουμε έγγραφα της εποχής που λένε για τα σχολειά που υπήρχαν …αν τα βάλουμε κάτω θα δούμε ότι δεν είναι τα σχολεία της Πόλης και της Σμύρνης μονάχα, αλλά είναι και τα ρουμελιώτικα σχολειά και πολλά άλλα. Ποιά κρυφά σχολεία; Ίσως να υπήρχαν περιοχές όπου ο αγάς να αντιδρούσε και να εμπόδιζε τη λειτουργία τους και σε αυτή την περίπτωση πηγαίνανε τα παιδιά τους, όπως και οι βυζαντινοί, στα μοναστήρια για να μάθουν γράμματα. Αλλά να μην μιλάμε για το κρυφό σχολειό και το μοναστήρι που έσωσε την Ελλάδα, όλα αυτά είναι υπερβολές.
Η άποψη ότι η Δύση δεν βοήθησε, ότι ήταν ανθελληνική;Όταν έπεσε η Πόλη μέχρι και ο Πάπας δάκρυσε. Ένας Πολωνός έγραψε πως «έγινε η χριστιανοσύνη μονόφθαλμος». Επίσης έχουνε κάνει τόσες σταυροφορίες εναντίον των Τούρκων (Contra Turkum) και άλλωστε δεν έχουνε και τα μέσα, μη ξεχνάτε ότι η μια δύναμη μετριέται με την άλλη. Ακόμη και πριν μερικά χρόνια όταν ξεκίνησαν τη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Μουσείου δεν συμπεριέλαβαν το ΒυζάντιοΈπειτα από το βιβλίο μου έγινε μεγάλος ντόρος και ξέρετε είναι το μοναδικό βιβλίο που έχω γράψει στα εγγλέζικα, «The making of Europe». Το έστειλα τότε σε όλους τους ευρωβουλευτές. Υπεύθυνος της επιστημονικής επιτροπής του Μουσείου της Ευρώπης στις Βρυξέλλες ήταν ο Ελί Μπαρναβί, ο οποίος είναι πολύ καλός επιστήμονας εβραϊκής καταγωγής και ο όποιος, τέλος πάντων, έβγαλε έξω και τους Άραβες και ήθελε να ξεκινά η Ευρώπη από τον Καρλομάγνο. Όμως μετά το βιβλίο μου και την κινητοποίηση που υπήρξε, αυτά τελείωσαν.
Γιατί αυτή η αντιπαλότητα του Έλληνα με τον ΕυρωπαίοΕίναι το αντιλατινικόν μίσος. Δηλαδή από το 1204 και μετά αρχίζει η Πόλις να μη λέγεται πια νέα Ρώμη, είμαστε ανθενωτικοί αν θέλετε ορθόδοξοι, η ορθοδοξία διατηρεί όλο το αντί λατινικό, αντιδυτικό, αντί προτεσταντικό μίσος. Έρχεται ο Πάπας εδώ και δεν τον αφήνουν να πάει στον Άθω. Το μεγάλο διαζύγιο λοιπόν είναι το 1204. Αλλά να ξέρετε ότι αν δεν υπήρχε η Ευρώπη, δεν θα υπήρχαν οι διανοούμενοι οι οποίοι κάνανε τη Φιλική Εταιρεία και όλοι αυτοί που κατάφεραν στη συνέχεια να ορθοποδήσει ο τόπος. Είμαστε αυτό που μας συμφέρει. Έχουμε καταντήσει να κάνουμε την ιστορία με λέξεις που μας συμφέρουν. Δεν μας βοηθάνε οι Ευρωπαίοι, μας εκμεταλλεύονται, δεν είναι η τρόικα, είναι οι θεσμοί, δεν είναι το μνημόνιο, είναι το πρόγραμμα, δεν είναι φόροι, είναι τα ισοδύναμα. Αυτά είναι πράγματα που μας βάζουν πάντα εναντίον του φταίχτη και ποιος είναι για εμάς ο φταίχτης; Είναι πάντα η μεγαλύτερη δύναμη, πάντοτε αυτοί από τους οποίους εξαρτόμαστε και ξεχάσαμε ότι, εάν δεν ήταν οι φιλέλληνες, οι μεγάλες δυνάμεις, δεν θα υπήρχε από το 1830 η Αθήνα αλλά ίσως να ήταν ο Ιμπραήμ ακόμη εδώ…
Πώς μπορούμε να βρούμε την ταυτότητά μας;Απλώς να γίνουμε αυτό που είμαστε. Τι είμαστε; Είμαστε αυτό που κάνουμε εμείς, όχι τι κάναν οι άλλοι για μας, ούτε τι κάνει ο διπλανός μας. «Καθείς εφ’ ω ετάχθη». Υπάρχουν τα νέα παιδιά, αυτά τα νέα παιδιά, ούτε ιστορία ξέρουν, ούτε θέλουν να ξέρουν, οπότε αυτοί θα αρχίσουν από την αρχή, γιατί αυτός ο τόπος πρέπει τώρα να αρχίσει από την αρχή. Και όπως υπάρχει μια γενιά ολόκληρη, που δεν έχει καμία σχέση με τα προηγούμενα για πολλούς λόγους, είτε επειδή είναι εναντίον των γονιών τους, είτε επειδή είναι υπέρ της τεχνολογίας, είτε επειδή δεν ξέρουν τίποτα και λένε ότι τα ξέρουν όλα, ε αυτοί δεν μπορεί να πάνε χαμένοι. Στην καινούργια εποχή κάτι θα κάνουνε. Όταν ρωτώ παιδιά τι έγινε στις 29 Μαΐου… Ξέρετε τι άκουσα κάποτε; «Γιορτάζουμε την πτώση της Πόλης». Μου είπε «Γιορτάζουμε την πτώση της Πόλης». Ο μόνος που ήξερε και μου είπε «Γιορτάζουμε». «Παιδιά κοιτάξτε να είστε ορθοί και όρθιοι με τα πόδια στη γη και τα μάτια στον ουρανό και είμαστε Ρωμιοί γιατί είμαστε η μόνη αυτοκρατορία που έκανε ο ελληνισμός και την απαρνήθηκε για ένα μικρό ελλαδισμό». ⸕(επιλεγμένα αποσπάσματα από δημοσίευση του Δημοσθένη Γκαβέα)
Κατά τον Αριστοτέλη Οι ορέξεις είναι δύο ειδών : Η επιθυμία,η οποία είναι η όρεξη του ηδέος (ηδονικού, ευχάριστου) και ως εκ τούτου, επειδή εμποδίζει τον δρώντα άνθρωπο να διακρίνει το αληθές αγαθόν και να προγραμματίσει κατά τρόπο ορθό το μέλλον και την ζωή του,είναι άλογη. Η βούληση, η οποία πρέπει να χαρακτηρισθεί ως έλλογη όρεξη, διότι προέρχεται από την δραστηριότητα του πρακτικού νου (λόγου)ο οποίος έχει τη δυνατότητα να προβλέπει το μέλλον. ⸕
Ασκώντας βουλητικό έλεγχο πάνω στις επιθυμίες καλλιεργώ και αναπτύσσω τις αρετές.Ἔστιν ἄρα ἡ ἀρετή ἕξις προαιρετική, ἐν μεσότητι οὖσα τῇ πρός ἡμᾶς, ὡρισμένῃ λόγῳ και ᾦ ἄν ὁ φρόνιμος ὁρίσειεν. Σε αντίθεση με τον αρχαιοελληνικό μοντέλο ο έντονα δογματικός χριστιανός όταν τον βασανίζει μια ‘αμαρτία’ που διέπραξε, ενδέχεται, αντί να αναλάβει την ευθύνη της πράξης του, να μεταθέσει την ευθύνη του σε κάποιον/κάτι άλλο, και έτσι γεννιέται ο διάολος, ο οποίος τον έβαλε να κάνει αυτή τη πράξη.
Διαθέτουμε ένα μίτο που οδηγεί στην αλήθεια και την πραγματικότητα, αρκεί να μάθουμε να τον ξετυλίγουμε.
«Μελεταμε το παρελθόν, για να κατανοούμε το παρόν και να προβλέπουμε το μέλλον«. Όμως τα βάρβαρα φύλα ξέρουν από δύναμη και ισχύ. Μεταξύ ημών και υμών υπάρχει ένα μεγάλο ιστορικό χάσμα. Γι αυτό ακριβώς η δύση χρειάζεται ένα αυθεντικό ελληνικό άγγιγμα. Οι Έλληνες ούτε δυτικοί, μα ούτε και ανατολίτες είμαστε. Ο σύγχρονος εσωτερικός διχασμός σε εθνικούς και χριστιανούς, σε δεξιούς και αριστερούς είναι ένα από τα σημάδια της αλλοτριωμένης φύσης μας. Αποτελούμε την ελληνική ιδιαιτερότητα που όμως απόλεσε την αυτοπεποίθησή της με τη πτώση της Πόλης, και από τη διχαστική κομματοκρατίαπου κυρίευσε τον ελλαδικό χώρο τουλάχιστον μετά την ήττα στο Μεσολόγγι. Να συσπειρωθούμε ξανά και μετά να αναλάβουμε τη συλλογική μας ευθύνη. Αρχαιόπληκτοι και Θεόληπτοι Έλληνες, είμαστε οι δυο απαραίτητοι πόλοι που συνθέτουν το ζωογόνο κύκλωμα της Ουσίας με το Λόγο.«Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος» ⸕Κατά Ιωάννην ΕυαγγέλιοΚαι ο Χάιντεγκερ λέει ότι ο Λόγος είναι η σκέπη του Είναι. Μπορεί ο Νεοελληνισμός να συμβάλλει στη δημιουργεία του Νέου Πολιτισμού που βασίζεται στη σύνθεση με το Δυτικό; «Τα πρότυπα του σημερινού πολιτισμού έχουν παγκόσμια επιρροή, επειδή αντιπροσωπεύουν το ιδανικό. Είναι δηλαδή υπερ-επιθυμητά απ’ όλους τους ανθρώπους. Ο πλανήτης δεν αντέχει την εξάπλωση του τρόπου ζωής του δυτικού ανθρώπου. Τώρα πια δεν είναι δυνατόν και για οικολογικούς λόγους.Φθάσαμε δηλαδή στο μοιραίο σημείο όπου έχουμε κλείσιμο των οραματικών διεξόδων του συστήματος. Ο σύγχρονος πολιτισμός γνωρίζει πλέον κρίση οικουμενικότητας. Αυτή είναι η βασική όψη της κρίσης, για την οποία τόσος λόγος γίνεται.«https://teteleste.wordpress.com/2017/12/18/%e1%bc%80%ce%b3%ce%b1%cf%80%ce%ae%cf%83%cf%89%ce%bc%ce%b5%ce%bd-%e1%bc%80%ce%bb%ce%bb%ce%ae%ce%bb%ce%bf%cf%85%cf%82-%e1%bc%b5%ce%bd%ce%b1-%e1%bc%90%ce%bd-%e1%bd%81%ce%bc%ce%bf%ce%bd%ce%bf%ce%af/
δεκαετία του 1920 αποφάσισε να ενταχθεί στην Κοινωνία των Εθνών (πρόδρομο του ΟΗΕ μετά έγινε και συνιδρυτής) που σήμαινε εγκατάλειψη της «παγκόσμιας επανάστασης» και αποδοχή του κράτους ως καθεστώτος του διεθνούς συστήματος ο Τρόσκι διαφώνησε. Τον δολοφόνησε μαζί και εκατομμύρια άλλους.
Υστερόγραφο. Όσον αφορά την Μπουμπουλίνα στην φωτογραφία που αποτυπώνουμε και σε αυτό το σημείο, γράφει: «Μπουμπουλίνα η Ερωτιάρα». Για να δει κανείς που μπορεί να φτάσει ο παραλογισμός και η παράκρουση του εθνομηδενισμού, με την οποία πλέον μόνο αστεία μπορείς να κάνεις γιατί τα ηλίθια επιχειρήματα είναι αήττητα βλ. ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ … Η «ΕΡΩΤΙΑΡΑ» (Π. Ήφαιστος) 
