ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ,ΤΟ ΚΑΡΑΒΑΚΙ ΚΑΙ Ο ΣΕΙΡΙΟΣ

Το χριστουγεννιάτικο δένδρο και το καραβάκι.



από το βιβλίο της Θ. Χορτιάτη Τα δένδρα μας,
ζωγραφιά του Τζώρτζη Παρμενίδη.

Σχεδόν κανείς δεν συνδέει πια με τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά τα χειμερινό ηλιοστάσιο -21 Δεκεμβρίου και τις  θρησκευτικές εορτές με τις θέσεις των αστέρων στον ουρανό.
Κι όμως, με βάση τους αστέρες, τις περιφορές και τις θέσεις τους, ορίζεται το ημερολόγιο και αυτός ο ίδιος ο άχρονος "χρόνος"! Είναι ο χορός των άστρων, ρυθμός και κίνηση, που ορίζει τη ζωή μας!
Οι αστέρες είναι ένα άλλο είδος θεών και αντιστοιχούν (δεν είναι) στις ιδιότητες του ΕΝΟΣ Θεού που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει!
Εάν δεν μελετήσουμε τας γραφάς δεν θα κατανοήσουμε ποτέ πλέρια τα λόγια του γλυκού Χριστού!

Οι πανάρχαιοι Ολυμπιακοί αγώνες τελούνταν αρχικά κάθε οκτώ χρόνια (εννιατερηρίς ή οκταετηρίς είχε 100 -1 = 99 μήνες) και αργότερα κάθε τέσσερα χρόνια (τέσσερα χρόνια με 50 μήνες και τέσσερα με 49 εναλλάξ). Όμως από 365 ημ. x 4 έτη = 1460 ημέρες αποτελείται η Σωθιακή περίοδος. Σώθις είναι η ελληνική απόδοση του αιγυπτιακού ονόματος Σεπτ, που σημαίνει εγκυμοσύνη ή το κυείν, δηλαδή, Σεπτ - Σώθις - Σείριος Κύνας.

Πρόκειται για την ονομασία του άστρου του Κυνός το οποίο είναι αφιερωμένο στην Άνθεια -Αθηνά -Ίσιδα (οίδα =γνωρίζω). Κάθε τέσσερα χρόνια η Εώα Επιτολή Σειρίου (σύγχρονη ανατολή του ήλιου Σείριου με τον ήλιο του ηλιακού μας συστήματος) συμπίπτει και με την έναρξη της πλημμύρας του Νείλου (ν/50 + ε/5 + ι/10 + λ/30 + ο/70 + ς/200 = 365).
Χωρίς να μπούμε σε άλλες λεπτομέρειες γίνεται φανερή η σχέση της μεγάλης Πανελλήνιας εορτής με τον αστερισμό του Μεγάλου Κυνός!
Το θέμα με τα ημερολόγια δεν είναι απλό και δεν έχει λυθεί διότι αφ' ενός ως ήλιο υπολόγιζαν, τουλάχιστον μέχρι τώρα, μόνο τον ήλιο του ηλιακού μας συστήματος και αφ' ετέρου όλα κινούνται.
Λέγεται, λοιπόν, ότι τελούνταν κάθε τέσσερα χρόνια, την πρώτη πανσέληνο μετά το θερινό ηλιοστάσιο -21 Ιουνίου ή την πρώτη πανσέληνο μετά την ηλιακή ανατολή του Σειρίου που ακολουθεί; Ο Σείριος ανατέλλει μετά από 70 μέρες που δεν φαίνεται, κάποτε στις 20 Ιουλίου του Προφ. Ηλία! 400 χρόνια πριν η ανατολή του συνέπιπτε με την είσοδο του ήλιου στον αστερισμό του Λέοντα.
Το μεσουράνημα του τα μεσάνυχτα εορταζόταν στο μεγάλο ναό της Δήμητρας στην Ελευσίνα, ίσως την ημέρα των Ελευσινίων Μυστηρίων!

Στις ίδιες ημερομηνίες γιόρταζαν στην Αθήνα τα Μικρά Παναθήναια (11 Εκατομβαιώνα) ενώ τα Μεγάλα γιόρταζαν στις 28 Εκαταμβαιώνα (13 Αυγούστου/15 Δεκαπενταύγουστος).
Το έτος άρχιζε με το θερινό ηλιοστάσιο, αργότερα, για άγνωστο μέχρι σήμερα λόγο, έκανε αρχή με το χειμερινό ηλιοστάσιο. Όπως και να 'χει συνδέεται με τις τροπές του ήλιου μας και ο ήλιος μας με τον Υπερίωνα Σείριο Κύνα!

Ο Παρθενών, στον οποίο οδηγούνταν η μεγάλη πομπή με το τροχοφόρο πλοίο, είναι προσανατολισμένος στις Πλειάδες του Ταύρου, των οποίων η lucida Αλκυόνη ευθυγραμμίζεται με τον ήλιο μας κάθε 52 χρόνια και μεσουρανεί στις 31 Δεκεμβρίου. Τον Ταύρο ακολουθούν στον ουρανό ο κυνηγός Κέφαλος Ωρίων με το Μικρό και το Μεγάλο Κύνα, ενώ "Μέγα Έτος των Πλειάδων" ονομάζεται ο "μεγάλος ενιαυτός", ο κύκλος των 26000 χρόνων, που κλείνει το 2012 για ν΄ αρχίσει ένας νέος.

Και στις γιορτές των Δελφών γινόταν περιφορά ενός πλοίου, που έμοιαζε με μισοφέγγαρο κι ονομαζόταν Ομφαλός ή Αργώ.

ΝΑΥΣ: με πλοίο έρχεται ο Διόνυσος, αυτός που θεωρείται "ξένος" διότι έρχεται απ' έξω, από τον Ωκεανό-Σύμπαν σαν σπίθα από αστρική ουσία! Είναι ο θεός της υγρής φύσης (οίνος-αίμα, οινόπνευμα). Ο Διόνυσος είναι η ψυχή του Απόλλωνα-πνεύμα. Η επιφάνεια του Απόλλωνα-δελφίνι γίνεται πάνω στο πλοίο που φέρνει τους ιερείς του στους Δελφούς.
Το πέρασμα στον Άλλο κόσμο γίνεται με βάρκα/πλεούμενο, αλλά κι από εκεί ερχόμαστε με πλοίο (όπως τα πλοία Φαιάκων). Οι λέξεις νέκυς (πληθ. πνεύματα πεθαμένων) και νεκρός χρησιμοποιούνται για τον πεθαμένο. Νεκυώτατος,  νεώτατος σημαίνει και νέος από το νείον. Νείος, από το ναυς -νηός, ναός. Νεκρός, νέος και ναυς έχουν την ίδια ρίζα, την ίδια ουσία.
Ο νέος ταξιδεύει όπως η ναυς, όμοια ταξιδεύει κι ο νεκρός!
Ο αστερισμός του Μεγάλου Κυνός παλαιότερα ονομαζόταν αστερισμός του Άστρου του Τόξου και μέρος αποτελούσαν και άστρα της Αργούς μαζί με το περίφημο "πηδάλιο", τον Κάνωπο.


Έτσι η ΝΑΥΣ της αρχής του έτους είναι η Αργώ που ξεκινά ένα νέο ταξίδι στον ουρανό!
Και αυτό το πλοίο έχει ιστίο τον κορμό (αιώνιο κάθετο) του ΔΕΝΔΡΟΥ της ΖΩΗΣ!

η πράσινη Ροδιά και η κόκκινη Μηλιά
και η Μέδουσα (Αθηνά-Άρτεμις).
Π. Τέτσης, από το βιβλίο
του Θ. Βελλουδίου
Αερικά-Ξωτικά και
Καλικάντζαροι.

Από αρχαιότατη εποχή στις εορτές Αλώα -Ανθεστήρια και Αιώρα τα παιδάκια κρατούσαν ομοίωμα καραβιού που συμβολίζει τον ερχομό του Διονύσου και άλλοτε κλαριά δένδρου.

Τ'Αλώα γιόρταζαν τον Ποσειδεώνα (Δεκέμβριο -Ιανουάριο), ενώ σήμερα δεν γνωρίζουμε τι γιορτή ήταν ακριβώς. Είναι πολύ πιθανόν να πρόκειται για γιορτή της 

Μουσείο Ελευσίνας, αιθ. V, αρ.5275

ιερής ελαίας, αφιερωμένης στην Αθηνά. Άλως σημαίνει τόπος κυκλικός, δίσκος, ιερό αλώνι. Ιερό αλώνι ήταν και η βάση που έτριβαν τις ελιές. Όμως άλως σημαίνει και φωτεινή ανταύγεια, φωτοστέφανο, πρόκειται για το βιοπλασματικό ή αιθεριακό ενεργειακό πεδίο που περιβάλλει και διαπερνά το ανθρώπινο σώμα. Την εποχή που γιόρταζαν τ' Αλώα ανατέλλει ο αστερισμός του Λέοντα, ο πέμπτος (5/Ε) κατά σειρά του ζωδιακού, ο οποίος θεωρείται κατοικία του ήλιου (domicilium solis) και μοιράζεται με τον Μεγάλο Κύνα και την Παρθένο τα κυνικά καύματα (καλοκαιρινή ζέστη), όταν ο ήλιος μπαίνει στον αστερισμό του Λέοντα.
Τη θέση αυτής της μεγάλης γιορτής φαίνεται ότι αργότερα πήραν τ' Ανθεστήρια (Άνθεια, Άνθηα, Αθηνά και Ανθεύς ο Διόνυσος, Άνθεια είναι επίσης επίθετο της Δήμητρας που είναι και Αφροδίτη). Δεν πρόκειται για μία απλή γιορτή των λουλουδιών αλλά για μεγάλη γιορτή των καρπών και των καρπών -ανθρώπων. Απόδειξη η τρίτη μέρα της γιορτής που ονομαζόταν "του Ερμού" και αντιστοιχούσε στη δική μας μέρα των ψυχών.
Με αυτή συνδέεται και η γιορτή της Αιώρας, η χρυσή κούνια στον ουρανό!

ΜΥΘΟΣ
Στο σπίτι του Ικάριου στην Αττική, εμφανίσθηκε ο Διόνυσος, άγνωστος επισκέπτης. Ο Ικάριος τον καλοδέχθηκε κι έστειλε την θυγατέρα του Εριγόνη να φέρει από τη γίδα (αιξ) γάλα. Όσο εκείνη έλειπε ο Διόνυσος αποκάλυψε στον οικοδεσπότη του τον οίνο, για τον οποίο δεν γνώριζε κανείς τίποτα μέχρι τότε, και τον έβαλε να του υποσχεθεί ότι θα τον έκανε γνωστό. Ο Ικάριος τηρώντας την υπόσχεση του άρχισε να περιπλανάται στην Αττική, μέχρι που τον σκότωσαν κάποιοι βοσκοί. Νόμισαν ότι θα τους δηλητηρίαζε με το κρασί και θα τους έκλεβε τα κοπάδια. Άδικα περίμενε η Εριγόνη την επιστροφή του πατέρα της. Ένα πρωί την ξύπνησε το γαύγισμα της σκύλας της Μάιρας. Η σκύλα την οδήγησε σ' ένα πηγάδι, όπου είχαν πετάξει τον πατέρα της. Αφού τον έθαψε όπως έπρεπε η κόρη κρεμάστηκε στα κλαριά του δένδρου που βρισκόταν πάνω από το πηγάδι. Πιστό σκυλί η Μάιρα έμεινε εκεί να τους φυλάσσει, ώσπου έγινε τ' ουρανού το πιο λαμπρό αστέρι.

Τα ηλιοστάσια βρίσκονται στα άκρα της τροχιάς του ήλιου, όταν φτάσει σ' αυτά ο ήλιος σαν αιώρα αναστρέφει την κίνηση του. Η Εριγόνη είναι η αρχή, το υπόδειγμα είναι χρυσή αιώρα στον ουρανό.

Μετά το θάνατο των τριών στην Αττική έπεσε επιδημία (μανία) αυτοκτονιών και στην Αθήνα χωρίς προφανή λόγο, οι  κοπέλες κρεμιόντουσαν από τα δένδρα. Τότε το μαντείο των Δελφών όρισε να καθιερωθεί η γιορτή της Αιώρας (κούνια). Έτσι έγινε συνήθεια να κρεμούν στα δένδρα μάσκες και κούκλες.
Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται η αρχή του εθίμου του Χριστουγεννιάτικου ΔΕΝΔΡΟΥ και των στολιδιών που  πάνω του κρεμάμε.

Οι βοσκοί για να σωθούν κατέφυγαν στην Κέα κι έγιναν η αιτία των κυνικών καυμάτων! Οι σαράντα πιο ζεστές μέρες του χρόνου, που αρχίζουν με την ανατολή του Σείριου Κύνα, όταν ο ήλιος μπαίνει στον αστερισμό του Λέοντα.

Η σκύλα Μάιρα (μαρμαίρω σημαίνει ακτινοβολώ, λάμπω, τρεμοσβήνω, πάλλομαι) δεν είναι παρά το πιο λαμπρό αστέρι τ' ουρανού, ο Σείριος ο οποίος αντιστοιχεί στον Απόλλωνα, ενώ όλος ο αστερισμός είναι αφιερωμένος στην Αθηνά. Η Εριγόνη τελικά μεταμορφώθηκε στον αστερισμό της Παρθένου που φέρει το στάχυ.
πηγηhttp://kynorodi.blogspot.gr/2011/12/blog-post.html
--------
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΛΕς ΓΙΟΡΤΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ..ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΕΘΝΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Γ. Τσαρούχης, από το βιβλίο του Θ. Βελλουδίου (ό.π.).

ΠΛΑΝΗΤΙΚΟΣ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ[Η.Π.Α-ΓΕΡΜΑΝΙΑ]

Πλανητικός μετασχηματισμός - εισαγωγικά για Η.Π.Α και Γερμανία.

Ένας τρόπος για να σκεφτούμε τους δυο παγκόσμιους πολέμους είναι να τους εκλάβουμε ως έναν ενιαίο, στην πραγματικότητα, τριακονταετή πόλεμο, στον οποίο κύριοι πρωταγωνιστές ήταν οι ΗΠΑ και η Γερμανία στον αγώνα τους για τη διαδοχή της Βρετανίας, που είχε αρχίσει να παρακμάζει ως ηγεμονική δύναμη.

Immanuel Wallerstein

Τρεις δυνάμεις, Ιαπωνία, Γερμανία και Ιταλία, εξεγέρθηκαν εναντίον του status quo και υπονόμευσαν τους παραπαίοντες θεσμούς...

Η Γερμανία τώρα επιδίωκε να επιταχύνει την κατάρρευση της παραδοσιακής παγκόσμιας οικονομίας και ανέμενε την κατάρρευση της διεθνής τάξης με στόχο να αποκτήσει υπεροχή απέναντι στους αντιπάλους της.

Karl Polanyi

 

«Οι Η.Π.Α» γράφει ο Ahmet Davutoğlu «όφειλαν τη ανάδυση τους σε πλανητική ηγεμονική δύναμη ανάμεσα σε άλλα και σε υπερεθνικές πολιτικές και οικονομικές δομές που είτε ίδρυσαν είτε τελούσαν υπό τον έλεγχο τους.»

«Στον πολιτικό τομέα η δημιουργία του Ο.Η.Ε πραγματοποιήθηκε μετά την αποσάρθωση του ευρωκεντρικού αποικιοκρατικού συστήματος, ενώ στον οικονομικό και πιο συγκεκριμένα στον χρηματοπιστωτικό τομέα με τη δημιουργία του Δ.Ν.Τ διαλύθηκαν οι συνασπισμοί της αγγλικής στερλίνας και του γαλλικού φράγκου, ενω το αμερικάνικό δολάριο τέθηκε στο επίκεντρο του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος» (τι τύχη θα έχει το εξαχθέν σε όλη την ευρωζώνη γερμανικό μάρκο που ακούει στο όνομα €υρώ;...)

«Σε αυτο το πλαίσιο ιδρύθηκε και το ΝΑΤΟ, ως ο ευρωπαϊκός βραχίονας της πολιτικής των Η.Π.Α στην Ευρώπη και την Ανατολική Μεσόγειο», σαν μέσο περιορισμού του ανατολικού στρατοπέδου μετά από την πρόσκαιρη συμμαχία των δύο στρατοπέδων -ας μην ξεχνάμε πως οι καπιταλιστικές Η.Π.Α με την υπαρκτοσοσιαλιστική Ρωσία χώρισαν στα δύο την καπιταλοφασιστική εθνικοεργατοσιαλιστική Γερμανία -συνεχίζοντας το δόγμα πως:

Από τον Ναπολέοντα έως τον Χίτλερ το παιχνίδι παραμένει το ίδιο και σχεδόν κουραστικό -η κυρίαρχη ηπειρωτική δυτικοευρωπαϊκή δύναμη (Γαλλία, Γερμανία) ηττάται από μια συμμαχία της οποίας οι δύο συνεργαζόμενες δυνάμεις αναφωνούν:

Ο τρόπος να συντρίψουμε τους ηπειρωτικοευρωπαίους είναι να τους λιώσουμε ανάμεσα στις μυλόπετρες
της Ατλαντίας και της Ευρασίας!

Πάντα μια ατλαντική δύναμη (Αγγλία, Η.Π.Α) συνεργάζεται με την συγκεκριμένη δύναμη που δεσπόζει στην Ευρασία.

Τη Ρωσία.
Πιο σωστά την αυτοκρατορική Ρωσία στον 19ο, τη Σοβιετική Ένωση στον 20ο αιώνα.

Τον 19ο αιώνα η Αγγλία επικράτησε επί της Γαλλίας με τη βοήθεια της αυτοκρατορικής Ρωσίας.
Τον 20ο αιώνα οι Η.Π.Α. επικράτησαν επί της Γερμανίας με τη βοήθεια της Σοβιετικής Ρωσίας.
Ο 19ος αιώνας ήταν ο αιώνας της Αγγλίας
Ο 20ος αιώνας ήταν ο αιώνας των Η.Π.Α
Ο 21ος αιώνας;...

Ας έχει υπόψη της τα προηγούμενα η μεγάλη «γεωοικονομική» δύναμη που ονομάζεται Γερμανία, καθώς επίσης και το γεγονός πως: Έχει γίνει της μόδας να λέγεται ότι ο κόσμος μετά τον Ψυχρό Πόλεμο έχει περάσει από την εποχή της πολιτικής ισχύος στην εποχή της γεωοικονομίας. Τέτοιου είδους κλισέ δείχνουν ελλειπή και στενόμυαλη ανάλυση.

Η πολιτική και η οικονομία συνδέονται.

Τα διεθνή οικονομικά συστήματα εδράζονται στην διεθνή πολιτική τάξη.
Joseph Nye

Όμως ο πρεσβεύων το «φιλελεύθερο light Islam» κ. Ahmet Davutoğlu γράφει κάτι ακόμα:
«Η ίδρυση του Ισραήλ είναι αποτέλεσμα του ατλαντικού άξονα και της επ' αυτού δεσπόζουσας κοσμοπολίτικης δομής. Η Γερμανία και η Ιαπωνία, οι οποίες αποτελούν δύο σημαντικές δυνάμεις που κυριαρχούν στον νέο αυτό άξονα, θα είναι σε σημαντικό βαθμό αποτρεπτικός παράγοντας για τη διείσδυση των Εβραίων, οι οποίοι πιστεύουν στην ανωτερότητα του εβραϊκού πολιτισμού και του εβραϊκού έθνους...

Ο πρωταρχικός στόχος του Ισραήλ είναι να δημιουργήσει το δικό του πεδίο επιρροής έχοντας και την αμέριστη υποστήριξη της διεθνούς εβραϊκής χρηματοοικονομικής ισχύος. Εξάλλου, το Ισραήλ γνωρίζει ότι το κέντρο οικονομικοπολιτικής ισχύος μετατοπίζεται προς την Ασία από την άποψη οικονομικών πόρων όσο και από την άποψη οικονομικού δυναμισμού.»

Υποθέτω πως η ηγεσία της Γερμανίας δεν ενστερνίζεται τη παραπάνω λογική του Ahmet Davutoğlu, έστω και υπόρρητα, παρά τη νέα αναθέρμανση των -κατά τα άλλα- παραδοσιακών σχέσεων της Γερμανίας και της Τουρκίας και μια ενδεχόμενη προσπάθεια οικοδόμισης ενός νέομεσαιωνισμού, όπως τότε, που κυριαρχούσαν η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (του Γερμανικού Έθνους) και η Οθωμανική Αυτοκρατορία' ιδίως από τη στιγμή που ο κ. Davutoğlu αναφερόμενος στην νεοπαραδοσιακή αντίδραση του δυτικού πολιτισμού, την Αγία Ρωμαιογερμανική αυτοκρατορία και τη κληρονομιά της γράφει πως «η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι τίποτε άλλο από την προσπάθεια ανασυγκρότησης της εν λόγω κληρονομιάς αντί για στρατιωτικών μέσων με οικονομικά και πολιτικά μέσα».

Από τη πλευρά μου, θα πρότεινα πάντως, να μην ξεχαστεί τόσο εύκολα η δαινομοποίηση της Ελλάδας σε ευρωπαϊκό επίπεδο -πρώτιστα στον γερμανόφωνο βορρά-, τα δύο τελευταία χρόνια, καθώς δεν υπάρχουν πολλά ιστορικά προηγούμενα τέτοιου είδους δαιμονοποίησης με αυτόν τον ηθικολογικό και οικονομιστικό τόνο, ιδίως από... «εταίρους» και να υπενθυμίσω τα γραφόμενα του Παναγιώτη Κονδύλη πως:

«Ο εν μέρει οικουμενιστικός-ηθικολογικός και εν μέρει οικονομιστικός τόνος, που δεσπόζει στη σημερινή εξωτερική πολιτική της Γερμανίας, στην πραγματικότητα αποτελεί μια καινούργια παραλλαγή της παλαιάς φυγής προς την απλούστευση, μιαν άλλη έκφραση της ίδιας παλιάς αμηχανίας μπροστά στον άπειρα περίπλοκο χαρακτήρα της πολιτικής –μόνο που τώρα έχουν αντιστραφεί τα πρόσημα.

Η πεισματική στροφή προς τον ηθικό και οικονομικό παράγοντα έχει ως σκοπό της, όπως νομίζεται, την οριστική αποκοπή από την «πολιτική της ισχύος», ενώ η ευημερία των τελευταίων σαράντα ετών φαίνεται να αποδεικνύει, προς γενική ικανοποίηση, ότι η ηθική δεν ωφελεί μόνον την ψυχή αλλά και την κοιλιά. Ωστόσο η διχοτομία μεταξύ οικονομίας και πολιτικής παραμένει πλασματική κατασκευή, εφ’ όσον η οικονομία αφορά, το ίδιο όπως και η πολιτική, συγκεκριμένες σχέσεις συγκεκριμένων ανθρώπων· η πολιτική που έχει μετατραπεί σε οικονομία δεν είναι λιγότερο πολιτική από αυτή που μετατρέπεται σε θεολογία, ηθική και αισθητική».

Ολοκληρώνοντας, θα θυμίσω πως η Γερμανία παλαιότερα είχε επιλέξει τους Οθωμανούς Τούρκους ως «όχημα» που θα οδηγούσε στη πετρελαιοφόρο Μέση Ανατολή, όπως φανέρωσε η ιστορία επέλεξε λάθος «όχημα», οι -σουνίτες- Άραβες αποδείχθηκαν ορθότερη επιλογή -την οποία έκαναν οι Άγγλοι. Οι Η.Π.Α δημιούργησαν μια σύνθεση αυτών των δυο επιλογών, οι συσχετισμοί των οποίων στις μέρες επαναπροσδιορίζονται.

Το ζήτημα ήταν και παραμένει πάντα η Γερμανία.

Οι φιλογερμανοί μπορούν να αφήσουν τις ηθικολογίες και πολύ απλά να πουν:

«Μόνο η Γερμανία μπορεί να οδηγήσει την Ευρώπη στον 21ο αιώνα, εάν δεν θέλετε να είστε μια ζωή υποχείρια των Η.Π.Α (αλλά δικά μας), σωπάστε και μη μιλάτε»

Εάν τουλάχιστον ήταν περισσότερο ειλικρινείς και λιγότερο φοβικοί -γιατί αυτό είναι, δεν τολμούν να κατονομάσουν τον εχθρό τους- ίσως μπορούσε να γίνει και κάποια σοβαρή πολιτική κουβέντα... Στο «σωπάστε και μη μιλάτε» υπάρχουν άπειρες απαντήσεις, όπως και στο Γερμανία ή Η.Π.Α. Η άσκηση κριτικής προς τη Γερμανία πρέπει βέβαια πάντα να συνοδεύεται από τη συνείδηση πως αυτόματα, εάν δεν είναι προσεχτική, οδηγεί σε αβαντάρισμά των Η.Π.Α και των «αγορών». Με τα ιδεολογικά περιεχόμενα θα ασχοληθώ σε επόμενες αναρτήσεις.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

No. 21
Received on November 22, 1941
W. CHURCHILL TO J. V. STALIN

Η πρόθεσή μας είναι να διεξαγάγουμε τον πόλεμο, σε συμμαχία με σας και με συνεχείς διαβουλεύσεις μαζί σας, στο έπακρον των δυνάμεων μας και για όσο αυτός διαρκέσει, και όταν ο πόλεμος λήξει νικηφόρα, όπως είμαι βέβαιος πως θα συμβεί, αναμένουμε ότι η σοβιετική Ρωσία, η Μεγάλη Βρετανία και οι Η.Π.Α θα συναντηθούν στο τραπέζι των συνεδριάσεων της νίκης ως οι τρεις κύριοι συνεργάτες και ως αντιπροσωπείες από τις οποίες ο ναζισμός θα έχει καταστραφεί. Φυσικά το πρώτο αντικείμενο θα είναι να αποτραπεί η Γερμανία, και ιδιαίτερα η Πρωσία, από το να ξέσπασει-επιτεθεί πάνω μας για μια τρίτη φορά. Το γεγονός ότι η Ρωσία είναι Κομμουνιστικό Κράτος και ότι η Βρετανία και οι Η.Π.Α δεν είναι και δεν σκοπεύουν να είναι, δεν αποτελεί οποιοδήποτε εμπόδιο στη δημιουργία ενός καλού σχεδίου για την αμοιβαία ασφάλεια μας και τα νόμιμα συμφέροντά μας.

No. 22
Sent on November 23, 1941
MESSAGE FROM PREMIER STALIN TO PRIME MINISTER CHURCHILL

Είναι αρκετά αληθές ότι η συζήτηση και η υιοθέτηση ενός σχεδίου για τη μεταπολεμική οργάνωση της ειρήνης πρέπει να έχει ως σκοπό να κρατήσουμε τη Γερμανία, προ πάντων τη Πρωσία, από το να διαλύσουν ξανά την ειρήνη και να βυθίσουν τα έθνη σε ένα νέο λουτρό αίματος.

Επίσης συμφωνώ ότι η διαφορά του πολιτικού συστήματος στην ΕΣΣΔ, αφ' ενός, και της Μεγάλης Βρετανίας και των ΗΠΑ, αφ' ετέρου, δεν πρέπει και δεν μπορεί να είναι εμπόδιο σε μια ευνοϊκή λύση των θεμελιωδών προβλημάτων της προστασίας της αμοιβαίας ασφάλειας μας και των νομίμων συμφερόντων μας. Ελπίζω ότι οι όποιες επιφυλακτικότητες ή αμφιβολίες για αυτό το ζήτημα, εάν υπάρχουν, θα διαλυθούν...
http://cosmoidioglossia.blogspot.gr/

ΑΚΟΥΣΕ Ο ΚΟΜΦΟΥΚΙΟΣ ΝΑ ΛΕΝΕ...............ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΙΘΗΚΕ

Άκουσε ο Κομφούκιος να λένε:
 Περί εθνικής ή διεθνούς προπαγάνδας - εθνικού συμφέροντος και οικουμενικού καλού - Και ο Κομφούκιος αποκρίθηκε... 

.~`~.Εθνική ή διεθνής προπαγάνδα;

Θα μπορούσε αυτή η σπουδαία αποστολή «ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΗ ΓΗ» να έχει επιτευχθεί, και αυτό μέσω αυτού του έθνους.
Μπορεί η ΠΡΟΟΔΟΣ να γίνει το σύνθημα του 19ου αιώνα και της αμερικάνικης δημοκρατίας.

Emma Willard, 1849

Οι περισσότερες πολιτικές ιδέες που επηρέασαν έντονα την ανθρωπότητα στηρίχθηκαν σε φαινομενικά οικουμενικές αρχές και για τον λόγο αυτόν είχαν, τουλάχιστον στη θεωρία, έναν διεθνή χαρακτήρα. Οι ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης, το ελεύθερο εμπόριο (*), ο κομουνισμός στην αρχική του μορφή το 1848 ή στην μετενσάρκωση του το 1917, ο σιωνισμός, η ιδέα της Κοινωνίας των Εθνών είναι εκ πρώτης όψεως (όπως ήταν και πρόθεση τους) παραδείγματα διεθνούς κοινής γνώμης διαχωρισμένης από την ισχύ και καλλιεργημένης από τη διεθνή προπαγάνδα... Πόσο πολιτικά αποτελεσματικές ήταν όλες αυτές οι ιδέες μέχρι που πήραν ένα εθνικό χρώμα και υποστηρίχθηκαν από την εθνική εξουσία; Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Ο Albert Sorel έχει γράψει ένα γνωστό κομμάτι για την πορεία που ακολούθησε ο ενθουσιασμός των γάλλων επαναστατών:

Συγχέουν... τη διάδοση των νέων δογμάτων με την επέκταση της γαλλικής ισχύος, την απελευθέρωση της ανθρωπότητας με το μεγαλείο της δημοκρατίας, την επικράτηση του ορθολογισμού με εκείνον της Γαλλίας, την απελευθέρωση των λαών με την κατάκτηση των κρατών, την ευρωπαϊκή επανάσταση με την κυριαρχία της Γαλλικής Επανάστασης στην Ευρώπη.

Η στρατιωτική ισχύς του Ναπολέοντα ήταν, όπως είναι πασίγνωστο, ο πιο ισχυρός παράγοντας για την διάδοση των ιδεών του 1789 σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η πολιτική επιρροή της ιδέας του ελεύθερου εμπορίου χρονολογείται από την υιοθέτηση του από τη Μεγάλη Βρετανία ως βάση της πολιτικής της (*). Οι επαναστάτες του 1848 δεν κατόρθωσαν πουθενά να αποκτήσουν πολιτική ισχύ και οι ιδέες του 1848 παρέμειναν άκαρπες. Ούτε η Πρώτη ούτε η Δεύτερη Διεθνής πέτυχαν πραγματική εξουσία. Όπως απέδειξε το 1914, υπήρχαν εθνικά εργατικά κόμματα, αλλά κανένα διεθνές εργατικό κίνημα. Η Τρίτη ή Κομουνιστική Διεθνής είχε ελάχιστη επιρροή μέχρι που έλαβε την υποστήριξη της ισχύος του ρωσικού κράτους και ο Stalin παραποίησε και διέδωσε τις ιδέες του 1917 κατά τον ίδιο τρόπο που παραποίησε και διέδωσε ο Ναπολέοντας τις ιδέες του 1789.
Ο τροτσκισμός, μην έχοντας την υποστήριξη της ισχύος κάποιου κράτους, παρέμεινε χωρίς επιρροή. Ο σιωνισμός, πολιτικά ανίσχυρος για όσο καιρό στηριζόταν αποκλειστικά στη διεθνή προπαγάνδα, είναι αποτελεσματικός στον βαθμό που μπορεί να υπολογίζει στην πολιτική στήριξη των μεγάλων δυνάμεων. Η προπαγάνδα είναι αποτελεσματική ως πολιτική δύναμη μέχρι να αποκτήσει μια εθνική πατρίδα και να συνδεθεί με τη στρατιωτική και την οικονομική ισχύ.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Τα κράτη εξακολουθούν να είναι τα κυριότερα οχήματα της ιδεολογίας.

Στη διεθνή αδελφότητα των απολυταρχιών μετά το 1815, στον κοσμοπολίτικο φιλελευθερισμό των μέσων του 19ου αιώνα, στον διεθνή σοσιαλισμό πρίν τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο, στον διεθνή κομμουνισμό κατά τις δεκαετίες που ακολούθησαν την επανάσταση των μπολσεβίκων, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, διεθνή κινήματα ελέγχθηκαν από μεμονωμένα κράτη, οπαδοί του δόγματος τέθηκαν στην υπηρεσία του εθνικού συμφέροντος, διεθνή προγράμματα χρησιμοποιήθηκαν από εθνικές κυβερνήσεις και η ιδεολογία μετατράπηκε σε ενισχυτικό εργαλείο της εθνικής πολιτικής. Έτσι η Σοβιετική Ένωση την ώρα της κρίσης έγινε ρωσικό κράτος και η αμερικάνική πολιτική, αφήνοντας κατά μέρος τη φιλελεύθερη ρητορική, κατέληξε να χαράζεται με ρεαλιστικό και επιφυλακτικό τρόπο...

Όπως έκαναν και κάποιες παλαιότερες μεγάλες δυνάμεις, μπορούμε να ταυτίσουμε το υποτιθέμενο καθήκον των πλούσιων και ισχυρών να βοηθούν τους άλλους με τις δικές μας πεποιθήσεις αναφορικά με το πως θα ήταν ένας καλύτερος κόσμος. Η Αγγλία ισχυριζόταν ότι επωμιζόταν το φορτίο του λευκού ανθρώπου' η Γαλλία μιλούσε για τη mission civilisatrice (εκπολιτιστική αποστολή) που είχε. Με αντίστοιχο πνεύμα εμείς... Το συμφέρον της χώρας για ασφάλεια κατέληξε να ταυτίζεται με τη διατήρηση μιας ορισμένης τάξης... Άπαξ και τα συμφέροντα ενός κράτους φτάσουν σε ένα ορισμένο επίπεδο, καθίστανται αυτοτροφοδοτούμενα.

Kenneth Waltz

 

(*) Ο 19ος αι. υπήρξε σαφώς ο αιώνας της Αγγλίας. Η Βιομηχανική επανάσταση ήταν βρετανικό γεγονός. Η οικονομία της αγοράς και το ελεύθερο εμπόριο ήταν βρετανικές εφευρέσεις, ο διεθνής κανόνας του χρυσού ήταν βρετανική εφεύρεση, ο κοινοβουλευτισμός ήταν βρετανική εφεύρεση... Ο 19ος αιώνας στηρίχθηκε σε ένα κίνητρο που δεν είχε αναγνωρισθεί ή εκτιμηθεί προηγουμένως στην ανθρώπινη ιστορία και, σίγουρα, δεν είχε ποτέ πριν εδραιωθεί ως δικαίωση της δράσης και συμπεριφοράς στην καθημερινή ζωή: το κέρδος.

Η αυτορυθμιζόμενη αγορά προήλθε αποκλειστικά από αυτήν την αρχή.

Karl Polanyi

 

Σε κάθε εποχή η ιδεολογία του νικητή καθίσταται για τους νικημένους ερμηνεία της πραγματικότητας, δηλαδή η ήττα τους επισφραγίζεται με την αποδοχή της οπτικής του νικητή... oι ιδέες ούτε νικούν ούτε νικιούνται, παρά η νίκη ή η ήττα τους εκπροσωπεί συμβολικά την επικράτηση ή την καθυπόταξη ορισμένων ανθρώπινων υπάρξεων...

Παναγίωτης Κονδύλης

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Η τύχη της Κοινωνίας των Εθνών και της υπέρ αυτής προπαγάνδας αποτελεί ίσως το καλύτερο παράδειγμα αυτής της τάσης (*)... άνθρωποι όπως ο Woodrow Wilson και ο λόρδος Cecil αντιλαμβάνονταν την Κοινωνία των Εθνών ως μια έκφραση της «οργανωμένης κοινής γνώμης της ανθρωπότητας» (**), που θα έλεγχε τη στρατιωτική και την οικονομική ισχύ των κυβερνήσεων. Η διεθνής κοινή γνώμη ήταν το υπέρτατο όργανο της ισχύος («με διαφορά το ισχυρότερο όπλο που διαθέτουμε»)' και αυτή η κοινή γνώμη επρόκειτο να διαμορφωθεί από τη διεθνή προπαγάνδα, η οποία δεν λάμβανε υπόψη της σύνορα. Καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 αυτή η ψευδής ιδέα της ισχύος της κοινής γνώμης αποκαλύφθηκε...

Η κοινή γνώμη σχετικά με την Κοινωνία των Εθνών έπαψε να είναι θετική σε διεθνές επίπεδο και περιορίστηκε στις χώρες εκείνες στις οποίες θεωρούνταν ότι η Κοινωνία των Εθνών εξυπηρετούσε στόχους της εθνικής πολιτικής. Στη Μεγάλη Βρετανία η Κοινωνία των Εθνών έγινε για πρώτη φορά δημοφιλής σε αυτή που μπορεί να ειπωθεί ίσως «η εθνικιστική πτέρυγα του Συντηρητικού Κόμματος».

-------------------------------------------------------------------------------------------------

(*) ...το 1919, οι φιλελεύθερες δυνάμεις ήταν εκείνες που απέκρουσαν την πρόταση της Ιαπωνίας να συμπεριληφθεί στον καταστατικό χάρτη της Κοινωνίας των Εθνών μια παράγραφος για την ισότητα των φυλών. Ο Αμερικάνικος φιλελευθερισμός συνυπήρχε για χρόνια με τον φυλετικό διαχωρισμό...

Mark Mazower

Από την Αγγλία στις Η.Π.Α και από την Κ.τ.Ε στον Ο.Η.Ε

(**) Δες Περί ολιγαρχίας -με όμορφο περιτύλιγμα- ή περί «δημοκρατίας», μια ιστοριούλα και ορισμένες ρήσεις... Περί -δήθεν- «δημοκρατίας» επίσης και «κοινής γνώμης» Public Opinion by Walter Lippman και Public relations, δηλαδή propaganda by Edward Bernays (γιατί δεν λέει κανείς πως liberalism και δημοκρατία -ακόμη και με τη πρόσφατη δυτική και κυρίως γαλλική έννοια- έχουν ανταγωνιστική ιστορία; Πότε ο liberalism έγινε «liberal democracy» και ποιό ακριβώς είναι το περιεχόμενο του όρου; Ποιά η συσχέτιση του παλαιότατου parliamentarismου με τον νεώτερο liberalism και την ακόμα νεώτερη και πρόσφατη «liberal democracy»;... Και ποιός ο ρόλος της «εισόδου των μαζών» στο προσκήνιο με όλα τα προηγούμενα και της μαζικής κατανάλωσης (εφεύρεση των Αμερικανών) -και άρα της μαζικής παραγωγής- ως «εκδημοκρατισμός»;...). Στις μέρες μας έχουν προστεθεί αρκετές «μη κυβερνητικές ομάδες», που βέβαια πολλές φορές σχετίζονται με και χρηματοδοτούνται από κυβερνητικούς φορείς και θεσμικά πρόσωπα, και όλη αυτή η μυθοτεχνολογική προσέγγιση των «μη εδαφικών» εταιρειών, του χρήματος («χρηματιστικής παγκοσμιοποίησης» κ.λπ) «που δεν λαμβάνουν υπόψη τους σύνορα» και η παράλληλη επίθεση από τη δεκαετία του 60'-70' και ύστερα προς κάτι που ονομάζεται «έθνος»(ποιό έθνος άραγε; αυτό που διαβάζουμε στην ελληνική στον Θουκυδίδη, τον Αριστοτέλη και την Καινή Διαθήκη ή αυτό, το νεόδμητο που διαβάζουμε στη γερμανική όπου Volk και Staat εκφράζουν μια οργανικότητα; ή τη σύνδεση στην ιταλική ανάμεσα σε stato και nazione που είναι σχεδόν αδιάλυτη; ή την γαλλική τριπλέτα ανάμεσα σε nation, etat και peuple που παραπέμπει σε μια patrie;...) και που ως στόχο έχει τη κατάλυση της παγκόσμιας τάξης της Βεστφαλίας των κυρίαρχων εθνών κρατών (μας τα είπαν και άλλοι) και έμμεσα την κυριαρχία και τη δυναμική που αναπτύσσουν μέσω της κρατικής τους δύναμης τα μη «δυτικά» και «τριτοκοσμικά» έθνη -γιατί η κρίση είναι δυτική και μετασχηματίζεται σε παγκόσμια. Τα «έθνη» είναι πολιτικά και όχι, σκέτα, οικονομικά υποκείμενα -βαθύτερος στόχος είναι η ίδια Πολιτική από την συμμαχία του ηθικοοικονομισμού-ψυχολογισμού-ιδιωτισμού τις τελευταίες δεκαετίες.
Όλο αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια αντι(παρά)θεση Supranational Globalization (υπερεθνική παγκοσμιοποίηση) - Nation State Sovereignty (εθνοκρατική κυριαρχία) [δες εδώ το III προς το τέλος].

Οι Η.Π.Α όφειλαν την ανάδυση τους σε πλανητική ηγεμονική δύναμη ανάμεσα σε άλλα και σε υπερεθνικές πολιτικές και οικονομικές δομές που είτε ίδρυσαν είτε τελούσαν υπό τον έλεγχο τους. Στον πολιτικό τομέα η δημιουργία του Ο.Η.Ε πραγματοποιήθηκε μετά την αποσάρθωση του ευρωκεντρικού αποικιοκρατικού συστήματος, ενώ στον οικονομικό και πιο συγκεκριμένα στον χρηματοπιστωτικό τομέα με τη δημιουργία του Δ.Ν.Τ διαλύθηκαν οι συνασπισμοί της αγγλικής στερλίνας και του γαλλικού φράγκου, ενώ το αμερικάνικό δολάριο τέθηκε στο επίκεντρο του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Ahmet Davutoğlu

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Η απατηλότητα της πίστης στην αποτελεσματικότητα μιας διεθνούς κοινής γνώμης διαχωρισμένης από την εθνική ισχύ μπορεί να επεξηγηθεί ακόμη περισσότερο... Η ομάδα των κινημάτων που ταξινομήθηκαν ευρύτερα υπό τον τίτλο «φασισμός» στηρίχθηκε σε ορισμένες φαινομενικά οικουμενικές αρχές, όπως η απόρριψη της δημοκρατίας και της ταξικής πάλης, η εμμονή στην ηγεσία και ούτω καθεξής. Στην αρχή ο φασισμός περιγραφόταν επίσημα ως «ένα είδος που δεν ήταν προς εξαγωγή» και αντιμετωπίστηκε ως τέτοιο για πολλά χρόνια από τις χώρες που προσχώρησαν σε αυτόν. Αργότερα ο περιορισμός αυτός αποκηρύχθηκε ρητά και ο φασισμός αποτέλεσε το θέμα μιας έντονης διεθνούς προπαγάνδας σε πολλά μέρη του κόσμου [για προσπαθείστε να μάθετε περισσότερα για την άγνωστη «φασιστική διεθνή» του 1934 στο Montreux, η οποία οργανώθηκε από την Action Committee for the Universality of Rome - INTERNATIONAL: Pax Romanizing κ.λπ].

Θα ήταν, ωστόσο, επιφανειακό το συμπέρασμα ότι, ενώ η Κοινωνία των Εθνών και η Κομουνιστική Διεθνής ξεκίνησαν ως όργανα της διεθνούς κοινής γνώμης και κατέληξαν όργανα εθνικής πολιτικής, ο φασισμός ξεκίνησε ως όργανο εθνικής πολιτικής και κατέληξε όργανο της διεθνούς κοινής γνώμης.

Και στις δύο περιπτώσεις η διεθνής φάση ήταν μια πλάνη
(αυτό δεν σημαίνει ότι πολλοί άνθρωποι μπορεί να μην πιστεύουν ειλικρινά σε αυτό)

Η διεθνής προπαγάνδα υπέρ του φασισμού ήταν ένα όργανο της εθνικής πολιτικής ορισμένων κρατών και αυξήθηκε ανάλογα με την αύξηση της στρατιωτικής και της οικονομικής ισχύος εκείνων των κρατών. Ωστόσο, η Reductio ad absurdum [Εις άτοπον απαγωγή] της διεθνούς ιδεολογικής προπαγάνδας

ως μανδύας για την εθνική πολιτική

επήλθε με την υιοθέτηση αρνητικών συνθημάτων, που στόχο είχαν να συνενώσουν σε μια πολιτική συμμαχία εκείνους που δεν συμμερίζονταν καμία θετική ιδεολογία. Έτσι, το σύμφωνο Αντικομιντερν δεν εμπόδισε τη Γερμανία να έρθει σε συμφωνία με τη βασική κομουνιστική δύναμη, όταν οι ανάγκες της εθνικής πολιτικής φάνηκαν να απαιτούν κάτι τέτοιο' και ο «αντιφασισμός» των δημοκρατικών εθνών δεν τα εμπόδισε από το να επιδιώξουν μια συμμαχία με χώρες των οποίων οι μορφές διακυβέρνησης ήταν όμοιες με τον φασισμό [Δες επίσης Προς όλους.].

Τα συνθήματα αυτά δεν είχαν κανένα νόημα και καμία σημασία παρά μόνο για τις εθνικές πολιτικές των χωρών που τα χρησιμοποιούσαν. Η ισχύς της πειθούς δεν μπορεί να διαχωριστεί από τη στρατιωτική και την οικονομική ισχύ.
Edward H. Carr
Η Εικοσαετής Κρίση 1919-1939
Πρώτη έκδοση, 1939
Ακουσε ο Κομφούκιος να λένε......

Εθνικό συμφέρον και οικουμενικό καλό

Διατείνομαι ότι είμαστε η πρώτη φυλή στον κόσμο και ότι όσο περισσότερο κατακλύσουμε με την παρουσία μας τον κόσμο τόσο το καλύτερο για το ανθρώπινο είδος.

Λόρδος Cecil Rhodes
(The Times, 27 Αυγούστου 1885)

Πιστεύουμε στον Θεό, στην Αγγλία και στην ανθρωπότητα.

Η αγγλόφωνη φυλή είναι ένα από τα βασικά μέσα που επέλεξε ο Θεός προκειμένου να επέλθουν μελλοντικά βελτιώσεις στην τύχη της ανθρωπότητας.

W.T.Stead
(The Last Will and the Testament of Cecil Rhodes 1902)

Ο Woodrow Wilson ήταν έντονα πεπεισμένος για την ταύτιση της αμερικανικής πολιτικής με την οικουμενική δικαιοσύνη.

Μετά τον βομβαρδισμό της Βέρα Κρουζ το 1914 διαβεβαίωσε τον κόσμο ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν πάει στο Μεξικό για να υπηρετήσουν την ανθρωπότητα». Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου συμβούλευσε τους αμερικανούς μαθητές της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων «όχι μόνο να σκέφτονται πάντα πρώτα την Αμερική, αλλά να σκέφτονται επίσης πάντα πρώτα και την ανθρωπότητα» - ένα επίτευγμα που το κατέστησε λίγο πιο εύκολο δίνοντας την εξήγηση ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν «ιδρυθεί για το καλό της ανθρωπότητας». Λίγο πριν εισέλθουν οι Ηνωμένες Πολιτείες στον πόλεμο, σε μια ομιλία του στη Γερουσία σχετικά με τους σκοπούς του πολέμου, αναφέρθηκε σε αυτή την ταύτιση με ακόμη πιο κατηγορηματικό τρόπο:

«Αυτές είναι αμερικανικές αρχές, αμερικανικές πολιτικές... Είναι αρχές της ανθρωπότητας και πρέπει να επικρατήσουν».

Θα παρατηρήσουμε ότι τέτοιου είδους ομιλίες παρατίθενται σχεδόν αποκλειστικά από αγγλοσάξονες πολιτικούς και συγγραφείς.
Είναι αλήθεια ότι όταν ένας διακεκριμένος Εθνικοσοσιαλιστής υποστήριξε πως «οτιδήποτε ωφελεί τον γερμανικό είναι σωστό, ενώ οτιδήποτε τον βλάπτει είναι λάθος», διατύπωνε απλώς

την
ταύτιση του εθνικού συμφέροντος με το οικουμενικό δίκαιο,

το οποίο είχε ήδη καθιερωθεί για τις αγγλόφωνες χώρες από τον Wilson, τον καθηγητή Toynbee, τον λόρδο Cecil και πολλούς άλλους. Όταν όμως ο ισχυρισμός αυτός μεταφράζεται σε μια ξένη γλώσσα, φαίνεται πιεστικός και η ταύτιση δεν είναι πειστική ακόμη και στους ενδιαφερόμενους λαούς. Δύο είναι οι εξηγήσεις που δίνονται γι' αυτή την περίεργη αντίφαση.

Η πρώτη εξήγηση, που είναι δημοφιλής στις αγγλόφωνες χώρες, είναι ότι οι πολιτικές των αγγλόφωνων εθνών είναι στην πραγματικότητα πιο ενάρετες και ανιδιοτελείς από εκείνες των κρατών της ηπειρωτικής Ευρώπης, κι έτσι ο Wilson, ο καθηγητής Toynbee και ο λόρδος Cecil έχουν σε γενικές γραμμές δίκιο όταν ταυτίζουν τα αμερικανικά και τα βρετανικά συμφέροντα με το συμφέρον της ανθρωπότητας.
Η δεύτερη εξήγηση, η οποία είναι δημοφιλής στις χώρες της ηπειρωτικής Ευρώπης, είναι ότι οι αγγλόφωνοι λαοί είναι αριστοτέχνες στο να συγκαλύπτουν τα εγωιστικά εθνικά τους συμφέροντα και να τα παρουσιάζουν ως γενικό καλό και ότι αυτού του είδους η υποκρισία αποτελεί ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του αγγλοσαξονικού πνεύματος.

Δεν φαίνεται να είναι απαραίτητο να αποδεχτούμε κάποια από αυτές τις ηρωικές προσπάθειες ερμηνείας του φαινομένου αυτού. Η λύση είναι απλή. Οι θεωρίες της κοινωνικής ηθικής είναι πάντα προϊόν μιας κυρίαρχης ομάδας, η οποία ταυτίζει τον εαυτό της με την κοινότητα ως σύνολο και διαθέτει δυνατότητες που δεν παρέχονται στις εξαρτημένες ομάδες ή άτομα, για να επιβάλει την άποψη της ως προς τη ζωή στην κοινότητα. Οι θεωρίες της διεθνούς ηθικής είναι, για την ίδια αιτία και λόγω της ίδιας διαδικασίας, το προϊόν κυρίαρχων εθνών ή ομάδων εθνών [θα θίξω σε άλλη ανάρτηση την πορεία του διεθνούς δικαίου από τον Ολλανδό Ουμανιστή Grotius στον Πρωσσογερμανό Διαφωτιστή Kant].

Για τα τελευταία εκατό χρόνια [το 1939 γράφονταν όσα διαβάζετε] και ιδιαίτερα από το 1918 οι αγγλόφωνοι λαοί αποτελούσαν την κυρίαρχη ομάδα στον κόσμο' και οι σύγχρονες θεωρίες της διεθνούς ηθικής σχεδιάστηκαν για να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους και εκφράστηκαν με το ιδιαίτερο ιδίωμα τους...
Τόσο η άποψη ότι οι αγγλόφωνοι λαοί μονοπωλούν την διεθνή ηθική [πάντως μονοπωλούσαν την διεθνή οικονομική καθώς στις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι το 1971 ζούσε το 90% των οικονομολόγων του πλανήτη] όσο και η άποψη ότι είναι τέλειοι διεθνείς υποκριτές μπορούν να αναχθούν στο απλό γεγονός ότι οι ισχύοντες κανόνες της διεθνούς αρετής δημιουργήθηκαν μέσα από μια φυσική και αναπόφευκτη διαδικασία κυρίως από αυτούς.

Edward H. Carr
Η Εικοσαετής Κρίση 1919-1939
Πρώτη έκδοση, 1939

-------------------------------------------------------------------------------------------------

...ο πολυεθνικός και ιδιαίτερος χαρακτήρας της αμερικανικής κοινωνίας κατέστησε ευκολότερο για τις Η.Π.Α να παγκοσμιοποίησουν την ηγεμονία τους χωρίς να -αφεθεί να- φανεί πως είναι αυστηρά εθνική.

Για παράδειγμα, μια προσπάθεια της Κίνας να επιδιώξει παγκόσμια πρωτοκαθεδρία θα αντιμετωπιζόταν αναπόφευκτα από άλλους ως μια προσπάθεια να επιβάλει εθνική ηγεμονία. Για να το θέσουμε απλά, ο οποιοσδήποτε μπορεί να είναι Αμερικανός, αλλά μόνον ο Κινέζος μπορεί να είναι Κινέζος -και αυτό βάζει ένα επιπλέον και σημαντικό εμπόδιο στον τρόπο οποιασδήποτε ουσιαστικά εθνικής παγκόσμιας -προσπάθειας- ηγεμονίας.

Zbigniew Brzezinsk
Άκουσε ο Κομφούκιος να λένε:

Ο Θεός δεν προετοίμασε μάταια επί χιλιάδες έτη τους Αγγλοσάξονες.

Μας έδωσε το πνεύμα της προόδου για να συντρίψουμε τις δυνάμεις της αντίδρασης σε όλη τη γη. Μας έκανε τους κύριους οργανωτές του κόσμου για να εγκαθιδρύσουμε την τάξη εκεί που κυβερνά το χάος. Μας κατέστησε ικανούς στη διακυβέρνηση για να μπορούμε να εγκαθιδρύσουμε κυβερνήσεις ανάμεσα σε άγριους και γερασμένους λαούς. Αν δεν υπήρχαμε εμείς, ο κόσμος θα έπεφτε στο σκοτάδι και τη βαρβαρότητα. Από όλη την ανθρώπινη φυλή, ο Θεός ξεχώρισε τους Αμερικανούς ως το εκλεκτό του έθνος, που θα οδηγήσει στην αναγέννηση την ανθρωπότητα.

Αυτή είναι η θεϊκή αποστολή της Αμερικής.
Σ' εμάς εναπόκειται η ευθύνη για την πρόοδο του κόσμου και την ειρήνη.

Albert J. Beveridge
(The meaning of the times and other speeches, Indianapolis: The Bobbs-Merill Co, 1908)

:ΚΑΙ Ο ΚΟΜΦΟΥΚΙΟΣ ΑΠΟΚΡΙΘΗΚΕ

Όταν το Τίποτα προσποιείται το Πάν,
το Κενό προσποιείται το Πλήρες,
η Ένδεια προσποιείται την Ευμάρεια,
δύσκολο να υπάρξει άνθρωπος με σταθερότητα.

cosmoidioglossia.blogspot.com/

 

Η ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΗΣ

Η ανεκτίμητη αξία της "προσπέρασης"

Ο δάσκαλος μου είπε να μην εξερευνώ νεφέλες αλλά να προσγειωθώ στη γη.

Ο ιερέας μου είπε ότι ο θεός που γυρεύω δεν έχει το θεό του.

Ο ψυχολόγος μου είπε ότι δεν πατώ γερά στο έδαφος της ωρίμανσης και πως ίσως βρίσκομαι σε σύγχυση που χρήζει αγωγής.

Ο λοχαγός μου είπε πως είναι χρέος μου να σκοτώσω για την πατρίδα και να σκοτωθώ γι'αυτήν. 

Κι εγώ όταν τον ρώτησα το λόγο 

κι αν για πατρίδα άξια θυσίας πιάνονται και οι ευπροσάρμοστοι σε ιδανικά "μεγάλοι":

τραπεζίτες, βιομήχανοι, εφοπλιστές, εργολάβοι...

φουντωμένος μου'ριξε δυο χούφτες φυλακή.

Ο έμπορας είπε πως δεν κάνω για πελάτης

κι ο πελάτης πως δεν κάνω για πωλητής.

Ο πολιτικός  είπε ότι οι ιδέες μου θα με κεράσουν μόνο μπελάδες και δεινά

και είναι κρίμα το παιδί.

Ο επιστήμονας αποφάνθηκε ότι οι απορίες μου δεν είναι καταχωρημένες στις επίσημες λίστες.

Ο dj μου είπε ότι οι μουσικές που ζητώ δεν είναι μοδάτες κι άρα και στο πρόγραμμά του.

Η παρέα μου είπε ότι γίνομαι παράξενος και καθόλου ρεαλιστής.

Κι ότι επιβάλλεται να χαλαρώσω και να μη στοχάζομαι πολύ.

Κι εγώ

άλλους τους ευχαρίστησα

κι σ'άλλους γρύλισα σαν ανεπίδεκτο εκπαίδευσης σκυλί.

Και τους προσπέρασα.

ανιχνευτής antidras.blogspot.com/‎

ΑΝΕΒΑΙΝΟΥΜΕ;....

Ανεβαίνουμε;

- Ανεβαίνουμε τη σκάλα.

- Πού πάμε;- Όπου μας πάει η σκάλα.- Είναι μακριά;- Όλα είναι εδώ, τίποτα δεν είναι μακριά.- Η Κίνα είναι μακριά.- Η Κίνα δεν είναι εδώ.- Και ποιος είναι εδώ;- Εσύ κι εγώ.

- Και η σκάλα.Σκάλες. Τις δημιούργησε ο άνθρωπος για να ανεβαίνει και να κατεβαίνει. Συνήθως για να κατεβαίνει, όλο και πιο χαμηλά. Δεν είναι τυχαίο που πολλοί άνθρωποι έχουν υψοφοβία, αλλά κανένας δεν έχει χαμηλοφοβία: Εκεί είναι η ανθρώπινη φύση, στα χαμηλά.



- Ε, κοίτα: Είναι μία πόρτα.- Μην την ανοίξεις.- Γιατί;

- Αν την ανοίξεις θα βγουν από μέσα όλα τα κακά του κόσμου.- Το κουδούνι γράφει «Πανδώρα».- Μην την ανοίξεις.- Θα την ανοίξω.
- Κάνε ό,τι θες, εγώ προχωράω.
- Να χτυπήσω το κουδούνι;
- Να ανέβεις τη σκάλα.
- Και η πόρτα;- Άσε την πόρτα στην ησυχία της.
Πόρτες. Τις έφτιαξε ο άνθρωπος για να μπαίνει και να βγαίνει. Κυρίως για να μπαίνει και να κλειδώνεται πίσω από αυτές. Κι όταν ακόμα βγαίνει από μια πόρτα, στην πραγματικότητα την κλείνει πίσω του και μπαίνει σε ένα ακόμα πιο στενό δωμάτιο. Μόνος του, όπως γεννήθηκε.
- Κοίτα, κι άλλη πόρτα.
- Μα τι συμβαίνει πια με σένα;
- Είναι ωραία πόρτα.- Σταμάτα πια να κοιτάς δεξιά
κιαριστερά
- Δε θέλω να κοιτάξω μπροστά.- Γιατί;
- Γιατί βαριέμαι, βλέπω μόνο μια σκάλα.- Βλέπεις όλα τα άλλα και χάνεις το νόημα.- Ποιο είναι το νόημα;- Ότι δεν υπάρχει νόημα.- Θέλω να υπάρχει νόημα.
- Είσαι ανόητος.
- Αυτή η συζήτηση δεν έχει νόημα.
Νόημα. Δεν υπήρχε ποτέ στον κόσμο, και ούτε θα υπάρξει ποτέ. Το επινόησε ο άνθρωπος για να μπορεί να πιστέψει σε κάτι που δεν υπάρχει, ούτε θα υπάρξει ποτέ. Συνεχίζει να το ψάχνει με μανία, αγνοώντας ότι ποτέ δεν θα το βρει. Γιατί δεν υπάρχει. Και δε θα υπάρξει ποτέ.
- Κουράστηκα, θέλω να καθίσω.- Κάτσε, εγώ θα συνεχίσω.- Δε θέλω να μείνω μόνος.- Τότε έλα μαζί μου.- Δε θέλω να έρθω μαζί σου.- Τότε μείνε εκεί που είσαι.- Θα γυρίσω πίσω.- Γύρνα πίσω.
- Κοίτα, ένα παράθυρο.- Θέλεις να πηδήξεις;- Όχι, θέλω να δω έξω.- Σε λίγο θα είσαι έξω.- Σε λίγο θα είμαι εγώ το παράθυρο.
Παραθυρα. Τα έφτιαξε ο άνθρωπος για να κοιτάζει έξω. Τα χρησιμοποιεί για να βλέπει αυτά που δεν μπορεί να ζήσει επειδή δεν μπορεί να βγει έξω. Δεν τα ανοίγει ποτέ, εκτός κι αν είναι να πηδήξει στο κενό. Όταν σπάνε τα τζάμια, σπάνε και οι άνθρωποι.
- Φτάνουμε;
- Ήμασταν ήδη εκεί.- Δε βλέπω τίποτα.- Δεν υπάρχει τίποτα να δεις.- Βλέπω ένα ταβάνι.- Επειδή δεν βλέπεις μπροστά σου.- Τελειώνει αυτή η σκάλα;- Τελείωσε πριν καν αρχίσει.- Και πού καταλήγει;- Στο ταβάνι.
Ταβάνια. Τα έφτιαξαν οι άνθρωποι για να προστατευτούν από τον εαυτό τους. Μην και βγάλουν ποτέ φτερά και πετάξουν. Όσο πιο ψηλό το ταβάνι, τόσο πιο χαμηλός ο άνθρωπος. Και όσο πιο πολλά τα ταβάνια πάνω από το κεφάλι του, τόσο πιο ασφαλής νιώθει.
- Κοίτα, ένα ψόφιο περιστέρι.
- Αυτό σημαίνει πως φτάσαμε.- Πού φτάσαμε;- Στην κορυφή του κόσμου.- Και τι είναι εκεί;- Τα πάντα.- Είσαι στην κορυφή τώρα;- Πάντα ήμουν εκεί.- Και τι βλέπεις;- Τίποτα.- Τίποτα;- Τίποτα.- Δεν βλέπεις τον κόσμο;- Βλέπω ένα τίποτα.- Εμένα με βλέπεις;- Δε βλέπω τίποτα.- Τυφλώθηκες;- Δεν είχα ποτέ μάτια.- Εγώ φοβάμαι να ανέβω, γυρίζω πίσω.- Δεν υπάρχει γυρισμός.- Και η σκάλα;- Γκρεμισμένη.
Η Πανδώρα;- Νεκρή.- Τότε θα μείνω μαζί σου, να τυφλωθώ.- Είσαι ήδη τυφλός.
Άνθρωπος. Τον επινόησε ο ίδιος ο άνθρωπος για να έχει κάποιον να μιλάει. Μετά το μετάνιωσε και σταμάτησε να του μιλάει. Τώρα θέλει να τον σκοτώσει και να μείνει μόνος του. Αλλά δεν θα το κάνει ποτέ. Γιατί είναι άνθρωπος.thestranger.wordpress

ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΗ ΝΟΗΣΗΤΡΟΝΙΚΗ

ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΗ ΝΟΗΣΗΤΡΟΝΙΚΗ 



Μονάδα: Ως αριθμός, παραμένει αδιαίρετος, αμετάτρεπτος, πολλαπλασιαζόμενος με τον εαυτό του παραμένει ο ίδιος.

Μερικά από τα ονόματα που της δόθηκαν από τους Πυθαγόρειους είναι: Θεός, Δημιουργός, Διάνοια, Αρσενικό-Θηλυκό, Ύλη Χάος, Σπερματικός Λόγος, Σημείο μέσα στον Κύκλο, η Κεντρική Πύρινη Θεότητα.

Ένας είναι ο Λαβύρινθος, ένα το κέντρο του, ένας ο Μινώταυρος ως στόχος, ένας κι αυτός που θα παλέψει μαζί του για να νικήσει ή να ηττηθεί. Κανείς άλλος δεν μπορεί να κάνει το έργο που καλείται να κάνει ο ένας! Ο ήρωας! Μπορεί όμως αυτός να βοηθηθεί. Να του προσφερθούν γνώσεις, να του υποδειχθεί η Οδός, όπως έγινε και στον Θησέα από την Αριάδνη.

Από ποια ενέργεια αντλήθηκε η δύναμη για τη συνεργασία, την προσφορά του μυστικού-της γνώσεως; Μα, ολοφάνερα από την ερωτική. Ας μην λησμονούμε ότι ο Θησέας είναι ο κατεξοχήν ήρωας του οποίου η ερωτική συμπεριφορά-οι ηρωϊκές πράξεις, η ενάρετη ζωή, η αναζήτηση και η ανεύρεση της Αλήθειας-, ελκύει την Αγάπη Θεών και ανθρώπων. Και η Αριάδνη ήταν, όχι μόνο κόρη του Μίνωα, αλλά αναφέρεται και ως σύζυγος του Διονύσου.

Θα έλεγα λοιπόν, ότι η Αριάδνη η οποία είναι  ˝μεσίτρια˝  (μεταξύ Θεών και ανθρώπων), αγάπησε και όχι ερωτεύθηκε τον Θησέα. (Διευκρινίζω πιο κάτω). Αυτός λοιπόν ο μυθικός ήρωας, κατορθώνει να λειτουργήσει τη δύναμη της Αρετής, η οποία απορρέει από την Ερωτική ενέργειά του.

Δυάδα: Μα, αφού ένας είναι ο ήρωας ο οποίος θα παλέψει με τον Μινώταυρο, γιατί αποστέλλονται δύο ομάδες-αγοριών και κοριτσιών-και μάλιστα των επτά ατόμων; Γνωρίζουμε ότι αυτή ήταν η απαίτηση του Μίνωα. Το ποιος ήταν ο Μίνωας το είδαμε πιο πριν. Ημίθεος, διδαγμένος από τον ίδιο τον Δία τον πατέρα του και έχοντας άμεση επικοινωνία μαζί του, περιοδικά κάθε εννέα χρόνια.

Ήταν δυνατόν ο ημίθεος αυτός, ο ξακουστός σ’ ολόκληρο τον κόσμο για την δικαιοσύνη του, να θυσίαζε σε ένα τέρας (;) τα πιο αξιόλογα βλαστάρια της Ελλάδας; Και ποιο νόημα θα μπορούσε να έχει η συμμετοχή των νεανίδων στην εξουδετέρωση ενός τέρατος;

διασώζεται στον μύθο, τουλάχιστον ένας τομέας δραστηριότητας των δύο ομάδων. Διδάσκονται από την Αριάδνη τον μυστηριώδη χορό της κι όταν κατά την επιστροφή τους στην πατρίδα σταθμεύουν στη Δήλο-αφού πρώτα ο Θησέας άφησε όπως είπαμε την Αριάδνη στη Νάξο- ακούμε να συμβαίνουν παράξενα γεγονότα.

Ο Θησέας για να τιμήσει-λέει-τον Θεό Απόλλωνα-ο οποίος έχει και τον τίτλο Εβδομαίος, δηλαδή επταπλός-, του αφιερώνει το ξόανο της Αφροδίτης που του είχε χαρίσει η Αριάδνη και μαζί με τους άλλους νέους και τις παρθένες, χορεύουν το χορό της Αριάδνης, που οι ελιγμοί του αναπαριστάνουν τους διαδρόμους του Λαβυρίνθου.

Βλέπουμε λοιπόν καθαρά, ότι οι νέοι των Αθηνών δέχθηκαν, στην Κρήτη μύηση. Η μύηση αυτή έχει σχέση με τον Λαβύρινθο. Ο χορός των δύο ετερόφυλων ομάδων, συμβολίζει την αιώνια δημιουργική σμίξη της αρρενωπότητος με την θηλυκότητα κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες.

Αλλά παρακαλώ πολύ, προσέξτε ότι μιλώ για αρρενωπότητα και θηλυκότητα (κι όχι για το αρσενικό και το θηλυκό ως φύλα), διότι δεν θέλω να πολωθείτε σ’ αυτή και μόνο την έκφανση.Νομίζω ότι θα αποφύγουμε παρεξηγήσεις, αν την έννοια της αρσενικής δυνάμεως την βλέπουμε σε αντιστοιχία με την ενεργητική δύναμη, και την έννοια της θηλυκής δυνάμεως, σε αντιστοιχία με την παθητική δύναμη. Φυσικά και οι δύο αυτές δυνάμεις βρίσκονται στο κάθε φύλο, ακριβώς όπως ο συσσωρευτής-μπαταρία-έχει θετικό και αρνητικό πόλο, εξερχόμενη και εισερχόμενη δύναμη, που ολοκληρώνονται σε κύκλωμα, με την παρεμβολή του μετατροπέα της ενέργειας σε μια κοινή προς τα έξω δύναμη (το ηλεκτρικό ρεύμα).

Αντιλαμβάνεστε φυσικά, ότι κι εδώ υπεισέρχεται η έννοια της τρίτης δυνάμεως, της εξισσοροπητικής, για την ολοκλήρωση του συστήματος.

Αν ακολουθήσουμε τους διαδρόμους του Λαβυρίνθου-έχοντας την είσοδό του προς τον Βορρά-, παρατηρούμε ότι για να βρεθούμε εντός του, κάνουμε εκκρεμοειδείς κινήσεις με την πρώτη δεξιόστροφη (π.χ. αρσενική) και μετά την αριστερόστροφη (θηλυκή).

Ακολουθούμε τέσσερις δεξιόστροφες και τρεις αριστερόστροφες διαδρομές που μαζί με την κίνηση εισόδου στο κέντρο του Λαβυρίνθου γίνονται τέσσερις. Δηλαδή μετά από επτά διαδρομές, η όγδοη είναι η διαδρομή κατακτήσεως του στόχου. (Εδώ συνδεόμαστε με το νόμο των οκταβών).

Για να τελειώσω με την δυάδα ως σύμβολο της αρσενικής+θηλυκής δυνάμεως, σας αποκαλύπτω ότι αυτή-τη δυάδα-τη διακρίνουμε μέσα στο μύθο σε τρία επίπεδα. Είναι οι δύο ομάδες των νέων οι οποίες περιβάλλουν τον Θησέα και φυσικά συμβολίζουν τον κοινωνικό μας περίγυρο. Θα έλεγα μάλιστα την διπολικότητα της κοινωνίας των ανθρώπων.Είναι το ζεύγος (δίπολο), Θησέας+Αριάδνη το οποίο συμβολίζει την προσωπική του καθενός επαφή με την διπολικότητα της κοινωνίας και τέλος, είναι το δίπολο Θησέας+Μινώταυρος, το οποίο συμβολίζει την ατομική διπολικότητα. Διότι το τέρας Μινώταυρος δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το  ˝τέρας˝  το οποίο κρύβει ο καθένας μας μέσα του και του οποίου όταν αντιληφθεί την ύπαρξη, πρέπει να πορευθεί σ’ έναν Λαβύρινθο για να μπορέσει να το δει κατά πρόσωπο και να το εξοντώσει, άμποτε αποκτήσει τη δύναμη.Πόσο στ’ αλήθεια δυνατός και ωραίος συμβολισμός. Διότι ο Μινώταυρος στο σώμα-κατά το φαινόμενο-είναι άνθρωπος, ενώ κατά την ουσία-κεφαλή-, είναι ταύρος. Το ζώο δηλαδή, το οποίο αποτελεί σύμβολο της δυνάμεως των παθών. Δεν είναι τυχαίο ότι η Χριστιανική αγιογραφική παράδοση, έτσι απεικονίζει τον διάβολο-σατανά.Στο κέντρο λοιπόν του Λαβυρίνθου, βρίσκεται ο θησαυρός, ο οποίος όμως φυλάσσεται-άρα είναι κρυμμένος-από το τέρας. (Τα πάθη, μέγιστο των οποίων είναι η φιλαυτία η υπερηφάνεια, ο εγωϊσμός, προσωποποιούμενος από τον Μινώταυρο, διάβολο-σατανά).Όταν ο δυνατός-ο ήρωας-μυούμενος στον της καθάρσεως και ανελίξεως νόμο των οκταβών, πορευθεί τους επτά διαδρόμους του Λαβυρίνθου, φθάνει στο κέντρο του εξιλεωμένος, με φωτισμένο-άρα ανύπαρκτο-τον ασυνείδητο ψυχισμό του-συνεπώς τέλεια δυνατός-και σκοτώνει τον Μινώταυρο δηλαδή την μηχανικότητα και μηχανιστικότητα, την οκνηρία και ηδονολατρεία, την διπολικότητα και διχαστικότητα, την διαβολικότητα, τον Σατανά που κρύβει μέσα του.Τότε, βλέπει να λάμπει εμπρός του ο Θησαυρός τον οποίο και ενδοβάλλει, οπότε γίνεται τριάδα, συμβολιζόμενος με το ισόπλευρο τρίγωνο.Ο  ˝Θησαυρός˝  είναι η αποκαλυπτόμενη εντός μας  ˝Βασιλεία των Ουρανών˝, το εμφυσηθέν σε μας  ˝Πνεύμα˝, το Οποίο αμέσως τότε ενώνεται με την αποκαλυπτόμενη σε Αυτό,  ˝εν Τριάδι Μονάδα˝.Η Ύπαρξη, είναι τότε σε θέση να λειτουργεί  ˝καθ’ ομοίωσιν˝ του Θεού. Δηλαδή, να αγαπά, καθώς ενωμένη με τον Θεό-την Αγάπη-, μπορεί να την  ˝αντανακλά˝ στο Σύμπαν.Έχει αποκτήσει  ˝κατ’ αλληλουχία˝  τη Νέα-πρωτόγνωρη-Δύναμη, η οποία είναι αδύνατο ν’ αποκτηθεί όσο η ψυχή λειτουργεί με την δύναμη της ηδονής, η οποία παράγεται  ˝αναλώμασι˝  λιβιδινικής ενέργειας, αλλά κατακτάται με την ερωτική δύναμη, η οποία και μόνο μας αξιώνει σε πράξεις Αρετής, μας Θεώνει.

Η δυάδα λοιπόν σύμβολο του  ˝πεπτωκότος˝  ανθρώπου, του ανθρώπου  ˝μηχανή˝, ο οποίος χωρίστηκε από την Μονάδα, σύμβολο του Θεού.Προσέξτε όμως το εξής: αν δεχθούμε ότι όλοι οι επόμενοι αριθμοί είναι δυνατόν μέσα από διάφορες ιδέες να συμβολίζουν τη δημιουργία κι ότι η δυάδα  ˝ελκύεται˝ και ˝ελκύει˝-μέσα από την αρσενική και τη θηλυκή δύναμη-άλλους αριθμούς-κτίσματα-, είναι δηλαδή  ˝Ερατώ˝, τότε διέπεται από το νόμο της ηδονής. Εάν όμως  ˝ελκύεται˝ από την Μονάδα-όχι κτίσμα αλλά τον Δημιουργό-, τότε είναι  ˝Έρως˝ και διέπεται από τον νόμο της Αρετής. (Αυτό ακριβώς μας λέει ο εκκλησιαστικός ύμνος: ουκ ελάτρευσαν την κτίσιν οι θεόφρονες παρά τον κτίσαντα).Υπενθυμίζω κι εδώ, ότι ο Έρωτας και το Πάθος δίνουν ακριβώς το ίδιο συναισθηματικό βίωμα. Διαφοροποιούνται όμως από το γεγονός, ότι ο Έρωτας για να λειτουργήσει απαιτεί την παρουσία του ορθού λόγου, σε αντίθεση με τον Πόθο-Πάθος που για να λειτουργήσει προϋποθέτει την απεμπόληση του ορθού λόγου.Είναι δύο ονομασίες οι οποίες δόθηκαν στη δυάδα, αλλά που εγώ διευκρινίζω και επισημαίνω, ότι δηλώνουν τις δύο δυνατές πορείες που μπορεί να ακολουθήσει η δυάδα-ο ματαπτωτικός άνθρωπος-, να γίνει δηλαδή  ˝Ερατώ˝  ή  ˝Έρως˝ και όχι απροσδιόριστα να ονομάζεται ή έτσι ή αλλιώς. Λέω ότι υπάρχει αποκλεισμός, ότι θα είναι μόνον ένα από τα δύο και αυτό θα εξαρτηθεί από το ποια δύναμη θα την  ˝ελκύσει˝ και άρα προς ποια κατεύθυνση θα κινηθεί. Την ίδια βιωματική ιδέα βρίσκουμε στην Ελληνική μυθολογία περί της Θεάς Αφροδίτης και κυρίως στον Πλάτωνα ο οποίος αντιδιαστέλλει την Αφροδίτη Πάνδημο από την Αφροδίτη Ουρανία. Πάνω σ’ αυτή τη διάκριση έγινε προσπάθεια αργότερα να στηρίξουν την αντίθεση μεταξύ «Ουράνιου και επίγειου Έρωτα». Η Ουρανία θεωρείται προστάτιδα της οικογένειας, του γάμου, η δε Πάνδημος του ελεύθερου «έρωτα», των ιεροδούλων, της πορνείας. Εμείς φυσικά θεωρούμε απλοϊκή τη διάκριση αυτή, αφού ως Έρωτα θεωρούμε μόνον αυτόν της πέμπτης βαθμίδας κατά Πλάτωνα, δηλαδή την ώθηση-ορμή της ψυχής προς γνώση και ένωση με την ιδέα του Θεού, σε αντίθεση με την ορμή που οδηγεί στην απόλαυση, την ηδονή, τη φιλαυτία, το πάθος που ορίζει η Ερατώ και η Πάνδημος Αφροδίτη.

Την παραπάνω σύγχυση της ορολογίας, διαπιστώνουμε καθαρά και στη εξέλιξη της Ψυχαναλυτικής θεωρίας από τον Freud, αφού αρχικά (1914) διέκρινε δύο ομάδες ενστίκτων (του Εγώ και τα σεξουαλικά) και αργότερα (1920) το σύνολο αυτό το περιόρισε σε δύο βασικά ένστικτα, το ένστικτο της ζωής και το ένστικτο του θανάτου.Αυτό λοιπόν το ένστικτο της ζωής, αρχικά το ονόμασε «Έρως», ενώ αργότερα όταν το προσδιόρισε καλύτερα, δηλαδή πιο εστιασμένα και όχι γενικά, το ονόμασε Libido.Ας δούμε λοιπόν τις διαφορές: Ο όρος Libido-που ισχύει και σήμερα-σημαίνει τη ζωτική ψυχική, φορτισμένη σεξουαλικά ενέργεια, η οποία ωθεί στην αναζήτηση της ευχαρίστησης-απόλαυσης. Συγκρίσιμη με το συναίσθημα της πείνας, ψυχικής όμως φύσεως, αποκαλείται από τον Freud «σεξουαλική πείνα». Πιστεύουμε ότι η λατινική αυτή λέξη που σημαίνει την ορμή από σεξουαλικό πόθο, πρέπει να έχει σχέση με το νεοελληνικό λιμπίζομαι που σημαίνει, λαχταρώ, επιθυμώ που έχει τη ρίζα του στο μεσαιωνικό λιμβίζω-λίμβος = λαίμαργος, άπληστος, της ίδιας ρίζας √ΛΙΧ, λείχω, γλείφω, λιχούδης, (της αρχαίας). Ενώ στην έννοια του Έρωτα συμπεριλαμβάνονται όλες οι θετικές και παραγωγικές τάσεις της ανθρώπινης ζωής που κυρίως με τη χρήση του μόνου κατά την ψυχανάλυση φυσιολογικού μηχανισμού άμυνας του εγώ, την εξιδανίκευση, είναι αυτός που ωθεί την προσωπικότητα στην αυτογνωσία, στην αυταπάρνηση, στην Αγάπη προς τον συν-άνθρωπο και τα συν-όντα, δηλαδή τη λειτουργία του ανθρώπου καθ’ ομοίωση του Θεού, με μια λέξη στη Θέωση.Αντιλαμβάνεστε πιστεύω, γιατί κι εδώ  τονίζω,-όπως και σε προηγούμενο κεφάλαιο-, την αναγκαιότητα, το ουσιώδες για την ανθρώπινη ύπαρξη, να καταστεί ικανή, στο να διακρίνει μεταξύ του πόθου-πάθους, του έρωτα και της Αγάπης.Παρενθετικά αναφέρω, ότι δεν δέχομαι την ύπαρξη του Φροϋδικού ενστίκτου του θανάτου, αλλά τις επιθετικές-καταστροφικές ανθρώπινες συμπεριφορές που αποδίδει σ’ αυτό, θεωρώ ότι οφείλονται στην κακή λειτουργία (παράλογη), του ενστίκτου της ζωής.Τετράδα: Η τετράδα, η οποία κατά τον Πυθαγόρα συμβολίζει το στερεό, έχει να κάνει με την αίσθηση των στερεών, όταν συλλογιζόμαστε στο δεκαδικό σύστημα· γι’ αυτό ονομάζονταν και Κόσμος.

Όταν όμως συλλογιζόμαστε στο τριαδικό σύστημα, τότε η τετράδα αντιπροσωπεύεται από την δωδεκάδα (διότι 3Χ4=12) και τότε η τετράδα-ως δωδεκάδα όμως-, συμβολίζει την ανθρωπότητα.Επτάδα: Δεν γεννιέται από μητέρα-δηλαδή ζυγό αριθμό-, ούτε από πατέρα-δηλαδή μονό αριθμό-, αλλά εκπορεύεται απευθείας από τη Μονάδα, Πατέρα όλων των πραγμάτων.

Συμβολίζει όμως τη συνύπαρξη του Θεού (Τριάδα), με την Κτίση (τετράδα), διότι 3+4=7, αλλά και του Θεού (ως Μονάδα όμως), με τις δύο  ˝καθ’ ομοίωσιν Του˝  τριάδες, τον Αδάμ και την Εύα (1+3+3=7).Αποτελεί έτσι το μέτρο, τη διάμετρο της ολοκληρωμένης Κτίσεως, στην οποία περιλαμβάνεται και η κοινωνία των ανθρώπων, η οποία όπως είπαμε συμβολίζεται με την δωδεκάδα.

Έτσι, τον Θεό μαζί με την Δημιουργία Του, μπορούμε να τον διαλογισθούμε συμβολικά με τον αριθμό 22, διότι αποτελεί το άθροισμα της Τριάδος (Δημιουργός Θεός και σφραγίδα Του επί των πάντων), με την επτάδα(άθροισμα Θεού-Κτίσεως 3+4=7), και την Δωδεκάδα (πολλαπλασιασμός 3Χ4=12) καθώς ο Θεός πλάθοντας τον Άνθρωπο  ˝κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν Του˝, είναι σαν να επανέλαβε τον εαυτό Του.Έτσι έχουμε: 3 + 7 +12 = 22

Να λοιπόν γιατί πιστεύω, ότι ο Αρχιμήδης προσδιόρισε τη γνωστή μας σταθερά (π), ως τον λόγο της Ολοκλήρωμένης ιδανικής περιφέρειας 22, προς την διάμετρο 7.٭Επτά λοιπόν οι ομόκεντροι κύκλοι του Λαβυρίνθου γύρω από το κέντρο του οποίου φυλάσσεται ο θησαυρός. Ευνόητη είναι τώρα η συσχέτισή του και η αντίληψη της ομοιότητάς του και με το άτομο της ύλης, το οποίο υπακούει στο νόμο, ώστε όλα τα ηλεκτρόνια του, να κατανέμονται σε επτά στοιβάδες γύρω από τον πυρήνα του μέσα στον οποίο είναι κρυμμένο το μυστήριο των κουάρκς.

 Σημαντικές επίσης πληροφορίες μας δίνει, η θεώρηση της ανελίξεως του βίου του ανθρώπου κατά επτάχρονες περιόδους σύμφωνα με τους Σόλωνα και Ιπποκράτη.Εννεάδα: Τελειώνουμε με την εννεάδα η οποία συνδέεται με την επτάδα, διότι και στους δύο αριθμούς έχουμε ένωση των αρσενικών και των θηλυκών αριθμών (5+4=9 και 3+4=7). Έτσι οι Πυθαγόρειοι προσπαθούσαν να αποδείξουν ότι το ώριμο παιδί των εννέα μηνών επιβίωνε, όπως κατά κανόνα επιβίωνε και το παιδί των επτά μηνών, αλλά όχι το παιδί των οκτώ μηνών, μολονότι πιο ώριμο από το προηγούμενο, διότι ο οκτώ χωρίζεται είτε σε δύο αρσενικούς αριθμούς (5+3=8), είτε σε δύο θηλυκούς (4+4=8), δηλαδή σε αριθμούς που ανήκουν στο ίδιο φύλο και άρα απουσιάζει η δύναμη του έτερου φύλου. Στον επτά όμως εμπεριέχεται τόσο η αρσενική δύναμη (3), όσο και η θηλυκή (4). (Φυσικά δεν βλέπουμε αυτά τα δεδομένα, υπό το πρίσμα της επέμβασης της σύγχρονης τεχνολογίας και επιστήμης).Η εννεάδα πάντως είναι αυτή η οποία δηλώνει την ολοκλήρωση των αριθμών-άρα και τη γενική ολοκλήρωση-στο δεκαδικό σύστημα και την τριπλή τριαδικότητα στο τριαδικό σύστημα.Είναι το έμβλημα της Ύλης, η οποία μολονότι διαφοροποιείται δεν καταστρέφεται ποτέ. Έτσι και ο αριθμός εννέα (9) πολλαπλασιαζόμενος με οποιονδήποτε αριθμό, αναπαράγει πάντα τον εαυτό του, δηλαδή δίνει θεοσοφικό άθροισμα πάντα (9). (Θεοσοφικό λέγεται το συνεχές άθροισμα των ψηφίων ενός αριθμού, μέχρι να καταλήξουμε σε μονοψήφιο αριθμό).Εδώ σας γνωστοποιώ και την παρατήρησή μου, ότι οποιοσδήποτε αριθμός πολλαπλασιασθεί με τον τρία (3) και τα πολλαπλάσιά του, δίνει πάντα θεοσοφικό άθροισμα 3, 6 ή 9.Οι ονομασίες όμως του αριθμού εννέα οι οποίες περισσότερο μας βοηθούν στην κατανόηση της συμμετοχής του στον μύθο του Λαβυρίνθου, είναι: Τελεσφόρος, Τελεία διότι γεννιέται από την Τριάδα και Απαλλαγή από τη Διαμάχη. Πράγματι, ο άνθρωπος απαλλάσσεται από τη διαμάχη της διπολικότητάς του-η οποία διπολικότητα όπως είπαμε, είναι αποτέλεσμα της διαστρέβλωσης της λογικής του-, μετά από την επταβάθμιδη πορεία του εντός του Λαβυρίνθου της Ψυχής, την όραση της Αλήθειας και τη θανάτωση του Μινώταυρού του.  Η πορεία στους διαδρόμους του Λαβυρίνθου, υπό την επήρεια της αρσενικής και της θηλυκής δυνάμεως, τόσο της κοινωνικής (συμβολίζεται με τις δύο ομάδες των νέων), όσο και της ατομικής (σχέση του Θησέα με την Αριάδνη, το Μινώταυρο και τον στόχο του), συμβολίζει την πάλη, τον αγώνα του ανθρώπου, για την αναρρίχησή του στην κλίμακα των Αρετών.Κατά την αναρρίχηση αυτή, η Λιβιδώ, -θηλυκή ενέργεια-δια της δυνάμεως της ηδονής, τον τραβά προς τα κάτω, ενώ ο Έρως –αρσενική ενέργεια- δια της δυνάμεως της Αρετής, τον ελκύει προς τα άνω.

Στην κάτοψη του Λαβυρίνθου, βλέπουμε την πρώτη δεξιόστροφη δύναμη-αρσενική (μπλέ)- να τον εισάγει περίπου στο μέσο του Λαβυρίνθου, αλλά η επόμενη δύναμη-αριστερόστροφη πρώτη θηλυκή (κόκκινη)-, τον φέρνει στη περιφέρειά του. Η επόμενη όμως αρσενική, παρότι βρίσκεται στον πιο εξωτερικό διάδρομο, αναγκάζει τη δεύτερη θηλυκή δύναμη, να τον μεταφέρει κοντά στο κέντρο. Η επόμενη αρσενική καταφέρνει ώστε να μας χωρίζει μόνον ένας τοίχος από τον στόχο. Αλλά η επόμενη θηλυκή αντιστέκεται ακόμη ωθώντας τον πάλι προς την περιφέρεια, έχει όμως εξασθενίσει σημαντικά.Η τελευταία αρσενική, αναγκάζει σε συνένωση την τελευταία θηλυκή και έτσι επιτυγχάνεται η είσοδος στο κέντρο του Λαβυρίνθου.

Αυτή η είσοδος αποτελεί μαζί με την αποκάλυψη του στόχου, τη θανάτωση του Μινώταυρου-παλαιού ανθρώπου-και την ενδοβολή της αποκεκαλυμμένης Αλήθειας, την όγδοη βαθμίδα. Η ενδοβληθείσα δε Αλήθεια, επιφέρει την Ανάστασή μας, την γέννηση του Νέου Ανθρώπου, του Ολοκληρωμένου, του Τέλειου, του Ανθρώπου της Αγάπης, του Ανθρώπου της 9ης βαθμίδας, του Ανθρώπου ο οποίος Ζει  ˝κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν˝  του Θεού.Αυτός ο Άνθρωπος-γιατί ακόμη είναι άνθρωπος-, φωνάζει με λαχτάρα σαν τον Πέτρο στο Όρος της Μεταμορφώσεως,  ˝Κύριε, είναι τόσο όμορφα και καλά εδώ! Ας μείνουμε για πάντα, αφού κάνω μια σκηνή για σένα, μία για τον Ηλία και μια για τον Μωϋση˝.Αλλά η κάθοδος από το Όρος και η έξοδος από τον Λαβύρινθο είναι επιβεβλημένη. Το νήμα της Αριάδνης είναι εκεί, υπενθυμίζει και βοηθάει για την έξοδο.Ο νικητής του Λαβυρίνθου, ο Φωτισμένος ήρωας πρέπει να βγει έξω στον κόσμο-διότι  ˝δεν καίουσι λύχνον και τιθέασιν αυτόν υπό τον μόδιον˝- και να ωθήσει τους ανθρώπους- ˝μηχανές˝ στην πάλη με τον Μινώταυρο που βρίσκεται στα βάθη της Ψυχής τους.

Γιατί εκεί στα βάθη του Λαβυρίνθου της Ψυχής είναι θαμμένος και ο μεγάλος, ο άφθορος και παντοδύναμος θησαυρός, το  ˝εν ημίν Πνεύμα˝, που αναμένει να μας ενώσει με την Αγάπη.

Πρέπει να βγει έξω, διότι του το υπενθυμίζει πολύ ζωντανά το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, δια του οποίου ακούει τη φωνή του Πρώτου εκ νεκρών Αναστάντος να λέγει: ˝Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη˝, καθώς και ότι: ˝Μέγας κληθήσεται όστις ούτω ποιήσει και διδάξει τους ανθρώπους˝.

Το κέντρο του Λαβυρίνθου συμπίπτει με τον υποθάλαμο και την υπόφυση.

Εκεί λοιπόν στο κέντρο του Λαβυρίνθου είναι η εστία όλων όσων μας συνδέουν με τη ζωώδη φύση μας (Μινώταυρος-Παλαιοεγκέφαλος-Limbic system), ενώ στον φλοιό του εγκεφάλου (Θησέας-Νεοεγκέφαλος), βρίσκεται ο,τι μπορεί να μας συνδέσει-αποδείξει την Ανθρώπινη-Θεϊκή φύση μας.

Βλέποντας , διαπιστώνουμε ότι όλα τα ερεθίσματα από το περιβάλλον και την μεθοριακή ζώνη της υπάρξεως μας-των αισθητηρίων οργάνων μας-εισέρχονται δια του νωτιαίου και προμήκη μυελού, στον λαβύρινθο του εγκεφάλου. Πρώτα στον παλαιοεγκέφαλο (πρωτόγονο-ζωώδη), όπου εδρεύουν όλοι οι αυτόματοι-ασυνείδητοι μηχανισμοί και δια του μεταιχμιακού (Limbic) συστήματος, στον νεοεγκέφαλο (φλοιό) ανθρώπινο εγκέφαλο. Μετά από την επεξεργασία τους, ακολουθώντας παράλληλη αλλά φυγόκεντρη οδό, δίνουν εντολές στα μυικά κινούμενα μέλη της σωματικής μας ύπαρξης-ιδιαίτερα της ομιλίας και των χεριών μας-κι έτσι συμμετέχουμε και επηρεάζουμε το περιβάλλον μας, τις σχέσεις μας. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι όλο το παιχνίδι παίζεται στο τραγικό γήπεδο του μεταιχμιακού συστήματος, μεταξύ παλαιό-και νεοεγκεφάλου· το αν η συμπεριφορά μας θα καθοριστεί από τον ζωώδη ή τον ανθρώπινο εγκέφαλο. Το ζητούμενο δεν είναι να επικρατήσει ο ένας έναντι του άλλου-αφού κατά κανόνα νικητής είναι πάντα ο ζωώδης-, αλλά να εναρμονιστούν , από το ηγεμονικό (των σωκρατικών, στωικών φιλοσόφων), το ″εν ημίν Πνεύμα″ κατά Χριστόν. Η εναρμόνιση αυτή επιτυγχάνεται δια του ηγεμονικού-Πνεύματος, με την υποβίβαση της δυνάμεως των παθών στο επίπεδο των αναγκών της ζωώδους υπάρξεώς μας και επιβεβαιώνει τον θάνατο του Μινώταυρου για τον καθένα μας.www.neoastro.gr/