Αποσπάσματα απο αρθρα του ΜΑΛΑΤΕΣΤΑ
α) Αποσπάσματα από το Άρθρο "ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΒΙΑ", που πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Pensiero e Volonta" την 1η Σεπτέμβρη 1924
ΑΝΑΡΧΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΗ ΒΙΑ, μη κυριαρχία ανθρώπου σε άνθρωπο, μη επιβολή βιαίως της βούλησης ενός η περισσοτέρων στους υπόλοιπους. Είναι μέσο της εναρμόνισης των συμφερόντων, μέσω της εθελουσίας συνεργασίας, της αγάπης, του σεβασμού, της αμοιβαίας ανοχής, είναι μόνο με την πειθώ, το παράδειγμα, τη μεταδοτικότητα και το αμοιβαίο όφελος από την επιείκεια που μπορεί και πρέπει να θριαμβεύσει η αναρχία, δηλαδή μια κοινωνία αδελφών ελευθέρως αλληλέγγυων, η οποία θα εξασφαλίζει στους πάντες την μέγιστη ελευθερία, τη μέγιστη ανάπτυξη, τη μέγιστη δυνατή ευημερία.
{…} Για να ζήσουν δύο εν ειρήνει, πρέπει να το θέλουν αμφότεροι· αν ένας από τους δύο είναι ισχυρογνώμων και θέλει με τη βία να επιβάλλει στον άλλο να δουλεύει για λογαριασμό του και να τον υπηρετεί, αυτός ο άλλος, αν θέλει να διατηρήσει την ανθρώπινη αξιοπρέπειά του και να μην περιπέσει στην πλέον ταπεινή δουλεία, παρόλη την αγάπη του για την ειρήνη και ομόνοια, είναι υποχρεωμένος να αντισταθεί στη δύναμη με όλα τα πρόσφορα μέσα.
{…} η ατομική και μαζική επανάσταση, είναι τα αναγκαία μέσα για την επίτευξη της χειραφέτησης.
{…} Ωστόσο η αναρχική βία είναι η μοναδική που δικαιολογείται, η μοναδική που δεν είναι εγκληματική. Μιλώ φυσικά για τη βία που έχει όντως αναρχικά χαρακτηριστικά, και όχι για κάποια τυφλή ή παράλογη βίαιη ενέργεια η οποία αποδίδεται στους αναρχικούς, ή για εκείνη που πιθανώς διαπράττεται από πραγματικούς αναρχικούς, ωθούμενους στην παραφορά από άδικες καταδιώξεις, ή τυφλωμένους, λόγω υπερβολικής ευαισθησίας που δεν μετριάζει η λογική, από τη θέα των κοινωνικών αδικιών, από τη λύπη για τη λύπη των άλλων. Η πραγματική αναρχική βία είναι αυτή που σταματά όταν σταματά η ανάγκη υπεράσπισης της ελευθερίας. Αυτή μετριάζεται από τη γνώση ότι τα άτομα ξεχωριστά, λόγω κληρονομικότητας και περιβάλλοντος, είναι ελάχιστα υπεύθυνα για τη θέση που βρέθηκαν· αυτή δεν την εμπνέει το μίσος αλλά η αγάπη· και είναι ιερή εφόσον σκοπεύει στην απελευθέρωση των πάντων και όχι στην αντικατάσταση της κυριαρχίας των άλλων με τη δική τους.
{…} Εμείς θέλουμε την ελευθερία για όλους, για μας και για τους φίλους μας, όπως για τους αντιπάλους και τους εχθρούς μας. Ελευθερία στοχασμού και προπαγάνδισης της σκέψης μας, ελευθερία εργασίας και οργάνωσης της ζωής μας όπως μας ευχαριστεί· όχι ελευθερία, εννοείται- και παρακαλούνται οι κομμουνιστές (σημείωση Ελευθεριακού: προφανώς εννοεί τους Μαρξιστές) να μην παρερμηνεύουν- για την κατάργηση της ελευθερίας και εκμετάλλευση της εργασίας των άλλων.
{…} Αν, προκειμένου να νικήσουμε, θα έπρεπε να στήσουμε κρεμάλες στις πλατείες, θα προτιμούσα να χάσουμε.
{…} Το μίσος και η επιθυμία για εκδίκηση είναι αχαλίνωτα συναισθήματα, που φυσιολογικά η καταπίεση ξυπνά και τροφοδοτεί· αλλά αν αυτά μπορεί να αποτελέσουν μια δύναμη χρήσιμη για την αποτίναξη του ζυγού, ίσως κατόπιν να αποδειχτούν μια αρνητική δύναμη, όταν θα πρέπει να αντικατασταθεί η καταπίεση όχι με μια νέα καταπίεση, αλλά με την ελευθερία και την αδελφοσύνη μεταξύ των ανθρώπων.
Για αυτό κι εμείς οφείλουμε να ενισχύσουμε τη διέγερση εκείνων των ανώτερων συναισθημάτων που η ενεργητικότητά τους κατευθύνεται στη φλογερή αγάπη του καλού, προσέχοντας να μην ανασταλεί η ορμή, αποτελούμενη από καλούς και κακούς παράγοντες, η αναγκαία για τη νίκη.
{…} αλλά να θυμόμαστε πάντοτε ότι εμείς οι αναρχικοί δεν μπορούμε να είμαστε ούτε εκδικητές , ούτε "τιμωροί".
Εμείς θέλουμε να είμαστε απελευθερωτές και οφείλουμε να δράσουμε ως τέτοιοι μέσω της διδαχής και του παραδείγματος.
{…} Αλλά η αλήθεια είναι ακριβώς το αντίθετο· ο τρόμος υπήρξε ανέκαθεν εργαλείο της τυραννίας{…}Στη Ρωσία κατεδίωξε και δολοφόνησε αναρχικούς και σοσιαλιστές, μακέλεψε εργάτες και εξεγερμένους αγρότες, και τελικά ανέκοψε την ορμή μιας επανάστασης που πραγματικά θα μπορούσε να ανοίξει ένα νέο κεφαλαίο στον πολιτισμό.
Εκείνοι που πιστεύουν στην επαναστατική αποτελεσματικότητα, η οποία απελευθερώνει από την καταπίεση και την αγριότητα, έχουν την ίδια νοοτροπία με τους νομικούς, που πιστεύουν ότι μπορεί να αποφευχθεί το έγκλημα και να βελτιωθεί ηθικά ο κόσμος μέσω των αυστηρών ποινών.
{…} [Ο Τρόμος] αντί να χρησιμεύει για την υπεράσπιση της επανάστασης, τη δυσφημεί, την κάνει μισητή στις μάζες και, μετά από μα περίοδο άγριων συγκρούσεων, καταλήγει αναγκαστικά σε αυτό που σήμερα θα αποκαλούσαμε "εξομάλυνση", δηλαδή τη νομιμοποίηση και τη δικαίωση της τυραννίας.
{…} Και δεν χρειάζεται να εξιδανικεύουμε τη μάζα, παρουσιάζοντας την σαν αποτελούμενη από απλούς ανθρώπους, οι οποίοι μπορεί να προβαίνουν σε κάποιες ακρότητες, αλλά εμφορούνται πάντοτε από καλές προθέσεις.
Οι μπάτσοι και οι φασίστες υπηρετούν τους μπουρζουάδες, αλλά προέρχονται από τη μάζα!
{…} Υπάρχουν εκείνοι που για κάποιον λόγο δεν θέλουν, ή δεν μπορούν να γίνουν φασίστες· αλλά είναι διατεθειμένοι να κάνουν στο όνομα της "επανάστασης", εκείνο που οι φασίστες κάνουν στο όνομα της "πατρίδας".
Κι έτσι, όπως οι κακοποιοί σε όλα τα καθεστώτα είναι πάντοτε έτοιμοι να τεθούν στην υπηρεσία των νέων καθεστώτων και να γίνουν τα πιο αφοσιωμένα τους όργανα, οι φασίστες του σήμερα μπορεί να σπεύσουν να δηλώσουν αύριο αναρχικοί, κομμουνιστές ή ό,τι άλλο τους καπνίσει, προκειμένου να συνεχίσουν να έχουν δύναμη και να ικανοποιούν τα ταπεινά τους ένστικτα. Και αν δεν μπορούν να το καταφέρουν στις χώρες τους επειδή είναι γνωστοί και σταμπαρισμένοι, πηγαίνουν και κάνουν αλλού τους επαναστάτες και προσπαθούν να αναδειχθούν παρουσιαζόμενοι σαν οι πιο βίαιοι, οι πιο "ενεργητικοί" σε σχέση με τους άλλους, αντιμετωπίζοντας σαν μετριοπαθείς, καθυστερημένους, πυροσβέστες, αντεπαναστάτες, εκείνους που αντιλαμβάνονται την επανάσταση ως ένα μεγάλο έργο καλοσύνης και αγάπης.
{…} Σίγουρα η ιστορία είναι γεμάτη συγκρούσεις και σφαγές ανάμεσα σε λαούς, τάξεις, οικογένειες, άτομα. Και συγκρούσεις και σφαγές βλέπουμε οπουδήποτε κι αν στρέψουμε το βλέμμα γύρω μας. Αλλά αληθεύει επίσης ότι αν δεν υπήρχαν παρά μόνο συγκρούσεις και σφαγές, αν το μίσος, ο ανταγωνισμός, ο πόλεμος ήταν χαρακτηριστικά αποκλειστικά ή κυρίαρχα στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, η ανθρωπότητα δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί και να προοδεύσει…
{…} εκείνο που πραγματικά υπερισχύει στην ανθρώπινη ιστορία, ή τουλάχιστον αυτό που συνιστά το ζωντανό και προοδευτικό στοιχείο της, είναι το αίσθημα της συμπάθειας, η έννοια της κοινής μοίρας της ανθρωπότητας που, υπό φυσιολογικές συνθήκες, θέτει ένα όριο στη σύγκρουση, πέρα από το οποίο δεν μπορεί να πάει κανείς χωρίς να προκαλέσει μια βαθιά αντιπάθεια και μια γενική απόρριψη. Είναι η ηθική που επικρατεί.
{…} Η ίδια η ύπαρξη οποιασδήποτε συλλογικότητας δεν θα ήταν δυνατή αν τα κοινωνικά ένστικτα, τα οποία εγώ αποκαλώ πάθη, δεν κυριαρχούσαν επί των κακών παθών, δηλαδή των βασικών εγωιστικών ενστίκτων.
{…} Αν εγείρετε από την ψυχή των προλετάριων το αίσθημα της δικαιοσύνης και το κατευθύνετε στη χρησιμοποίηση χωρίς όρια και χωρίς δισταγμούς της βίας, "εφόσον έτσι κάνουν οι μπουρζουάδες και οι κυβερνήσεις", μπορείτε να φτιάξετε ληστές, αλλά δεν μπορείτε να φτιάξετε επαναστάτες: μπορείτε, αν κάποιες έκτακτες συνθήκες σάς ευνοήσουν, να αντικαταστήσετε μια τάξη με μιαν άλλη, να εγκαταστήσετε μια νέα τυραννία και νέους προνομιούχους στη θέση αυτών που υπάρχουν σήμερα, αλλά δεν θα κατευθυνθούμε προς την ολική χειραφέτηση της ανθρωπότητας, προς την κοινωνία των ελεύθερων και των αδελφών για την οποία αγωνιζόμαστε.
{…} Εμείς δεν μιλάμε για καλή βία όταν τη χρησιμοποιούμε εμείς και για κακή όταν τη χρησιμοποιούν οι άλλοι εναντίον μας. Εμείς λέμε ότι η βία είναι δικαιολογημένη, καλή, "ηθική", προσήκουσα, όταν χρησιμεύει για την υπεράσπιση του εαυτού μας και των άλλων εναντίον των απαιτήσεων των βίαιων· είναι κακή, είναι "ανήθικη", αν χρησιμεύει για την παραβίαση της ελευθερίας των άλλων.
{…} Ή δεν έχουμε ακούσει τους "ανατρεπτικούς" να λένε ότι δεν καταδικάζουν τους φασίστες, εφόσον αν μπορούσαν, θα έκαναν εναντίον των μπουρζουάδων χειρότερα από ό,τι κάνουν οι φασίστες εναντίον των προλετάριων; Αν αυτή είναι η γενική αίσθηση, αν μπουρζουάδες και προλετάριοι, αν φασίστες και ανατρεπτικοί στερούνται εξίσου κάθε ηθικού μέτρου, δεν θα πρέπει να ελπίζουμε πολύ για την ανθρωπότητα, ή μάλλον θα χρειαζόταν να εναποθέσουμε κάθε ελπίδα στην καλή γυναικούλα, που δεν γνωρίζει από πολιτική και ταξική πάλη, αλλά υποφέρει και δακρύζει όταν βλέπει κάποιον να υποφέρει.
{…} Εμείς δεν είμαστε "ειρηνιστές", εφόσον η ειρήνη δεν είναι δυνατή αν δεν την επιθυμούν και οι δύο πλευρές.
Εμείς θεωρούμε τη βία αναγκαία και προσήκουσα για την άμυνα, αλλά μόνο για την άμυνα. Και, εννοείται, όχι μόνο για την άμυνα απέναντι σε μια άμεση φυσική επίθεση, αλλά και απέναντι σε όλους εκείνους τους θεσμούς που μέσω της βίας υποδουλώνουν τους ανθρώπους.
Εμείς είμαστε εναντίον του φασισμού και θέλουμε να τον ξεριζώσουμε αντιτάσσοντας στη βία του μια μεγαλύτερη βία. Και είμαστε κυρίως εναντίον της κυβέρνησης, η οποία είναι μια διαρκής βία.
Αλλά η βία μας πρέπει να είναι αντίσταση των ανθρώπων εναντίον κτηνών και όχι άγρια σύγκρουση θηρίων με θηρία.
Όλη αναγκαία βία για τη νίκη· αλλά τίποτα περισσότερο ή χειρότερο.
α) Αποσπάσματα από το Άρθρο "ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΒΙΑ", που πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Pensiero e Volonta" την 1η Σεπτέμβρη 1924
ΑΝΑΡΧΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΗ ΒΙΑ, μη κυριαρχία ανθρώπου σε άνθρωπο, μη επιβολή βιαίως της βούλησης ενός η περισσοτέρων στους υπόλοιπους. Είναι μέσο της εναρμόνισης των συμφερόντων, μέσω της εθελουσίας συνεργασίας, της αγάπης, του σεβασμού, της αμοιβαίας ανοχής, είναι μόνο με την πειθώ, το παράδειγμα, τη μεταδοτικότητα και το αμοιβαίο όφελος από την επιείκεια που μπορεί και πρέπει να θριαμβεύσει η αναρχία, δηλαδή μια κοινωνία αδελφών ελευθέρως αλληλέγγυων, η οποία θα εξασφαλίζει στους πάντες την μέγιστη ελευθερία, τη μέγιστη ανάπτυξη, τη μέγιστη δυνατή ευημερία.
{…} η ατομική και μαζική επανάσταση, είναι τα αναγκαία μέσα για την επίτευξη της χειραφέτησης.
{…} Ωστόσο η αναρχική βία είναι η μοναδική που δικαιολογείται, η μοναδική που δεν είναι εγκληματική. Μιλώ φυσικά για τη βία που έχει όντως αναρχικά χαρακτηριστικά, και όχι για κάποια τυφλή ή παράλογη βίαιη ενέργεια η οποία αποδίδεται στους αναρχικούς, ή για εκείνη που πιθανώς διαπράττεται από πραγματικούς αναρχικούς, ωθούμενους στην παραφορά από άδικες καταδιώξεις, ή τυφλωμένους, λόγω υπερβολικής ευαισθησίας που δεν μετριάζει η λογική, από τη θέα των κοινωνικών αδικιών, από τη λύπη για τη λύπη των άλλων. Η πραγματική αναρχική βία είναι αυτή που σταματά όταν σταματά η ανάγκη υπεράσπισης της ελευθερίας. Αυτή μετριάζεται από τη γνώση ότι τα άτομα ξεχωριστά, λόγω κληρονομικότητας και περιβάλλοντος, είναι ελάχιστα υπεύθυνα για τη θέση που βρέθηκαν· αυτή δεν την εμπνέει το μίσος αλλά η αγάπη· και είναι ιερή εφόσον σκοπεύει στην απελευθέρωση των πάντων και όχι στην αντικατάσταση της κυριαρχίας των άλλων με τη δική τους.
{…} Εμείς θέλουμε την ελευθερία για όλους, για μας και για τους φίλους μας, όπως για τους αντιπάλους και τους εχθρούς μας. Ελευθερία στοχασμού και προπαγάνδισης της σκέψης μας, ελευθερία εργασίας και οργάνωσης της ζωής μας όπως μας ευχαριστεί· όχι ελευθερία, εννοείται- και παρακαλούνται οι κομμουνιστές (σημείωση Ελευθεριακού: προφανώς εννοεί τους Μαρξιστές) να μην παρερμηνεύουν- για την κατάργηση της ελευθερίας και εκμετάλλευση της εργασίας των άλλων.
β) Αποσπάσματα από το Άρθρο "Ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΤΡΟΜΟΣ", που πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Pensiero e Volonta", vo 19, την 10η Οκτώβρη 1924
{…} Αν, προκειμένου να νικήσουμε, θα έπρεπε να στήσουμε κρεμάλες στις πλατείες, θα προτιμούσα να χάσουμε.
{…} Το μίσος και η επιθυμία για εκδίκηση είναι αχαλίνωτα συναισθήματα, που φυσιολογικά η καταπίεση ξυπνά και τροφοδοτεί· αλλά αν αυτά μπορεί να αποτελέσουν μια δύναμη χρήσιμη για την αποτίναξη του ζυγού, ίσως κατόπιν να αποδειχτούν μια αρνητική δύναμη, όταν θα πρέπει να αντικατασταθεί η καταπίεση όχι με μια νέα καταπίεση, αλλά με την ελευθερία και την αδελφοσύνη μεταξύ των ανθρώπων.
Για αυτό κι εμείς οφείλουμε να ενισχύσουμε τη διέγερση εκείνων των ανώτερων συναισθημάτων που η ενεργητικότητά τους κατευθύνεται στη φλογερή αγάπη του καλού, προσέχοντας να μην ανασταλεί η ορμή, αποτελούμενη από καλούς και κακούς παράγοντες, η αναγκαία για τη νίκη.
{…} αλλά να θυμόμαστε πάντοτε ότι εμείς οι αναρχικοί δεν μπορούμε να είμαστε ούτε εκδικητές , ούτε "τιμωροί".
Εμείς θέλουμε να είμαστε απελευθερωτές και οφείλουμε να δράσουμε ως τέτοιοι μέσω της διδαχής και του παραδείγματος.
{…} Αλλά η αλήθεια είναι ακριβώς το αντίθετο· ο τρόμος υπήρξε ανέκαθεν εργαλείο της τυραννίας{…}Στη Ρωσία κατεδίωξε και δολοφόνησε αναρχικούς και σοσιαλιστές, μακέλεψε εργάτες και εξεγερμένους αγρότες, και τελικά ανέκοψε την ορμή μιας επανάστασης που πραγματικά θα μπορούσε να ανοίξει ένα νέο κεφαλαίο στον πολιτισμό.
Εκείνοι που πιστεύουν στην επαναστατική αποτελεσματικότητα, η οποία απελευθερώνει από την καταπίεση και την αγριότητα, έχουν την ίδια νοοτροπία με τους νομικούς, που πιστεύουν ότι μπορεί να αποφευχθεί το έγκλημα και να βελτιωθεί ηθικά ο κόσμος μέσω των αυστηρών ποινών.
{…} [Ο Τρόμος] αντί να χρησιμεύει για την υπεράσπιση της επανάστασης, τη δυσφημεί, την κάνει μισητή στις μάζες και, μετά από μα περίοδο άγριων συγκρούσεων, καταλήγει αναγκαστικά σε αυτό που σήμερα θα αποκαλούσαμε "εξομάλυνση", δηλαδή τη νομιμοποίηση και τη δικαίωση της τυραννίας.
{…} Και δεν χρειάζεται να εξιδανικεύουμε τη μάζα, παρουσιάζοντας την σαν αποτελούμενη από απλούς ανθρώπους, οι οποίοι μπορεί να προβαίνουν σε κάποιες ακρότητες, αλλά εμφορούνται πάντοτε από καλές προθέσεις.
Οι μπάτσοι και οι φασίστες υπηρετούν τους μπουρζουάδες, αλλά προέρχονται από τη μάζα!
{…} Υπάρχουν εκείνοι που για κάποιον λόγο δεν θέλουν, ή δεν μπορούν να γίνουν φασίστες· αλλά είναι διατεθειμένοι να κάνουν στο όνομα της "επανάστασης", εκείνο που οι φασίστες κάνουν στο όνομα της "πατρίδας".
Κι έτσι, όπως οι κακοποιοί σε όλα τα καθεστώτα είναι πάντοτε έτοιμοι να τεθούν στην υπηρεσία των νέων καθεστώτων και να γίνουν τα πιο αφοσιωμένα τους όργανα, οι φασίστες του σήμερα μπορεί να σπεύσουν να δηλώσουν αύριο αναρχικοί, κομμουνιστές ή ό,τι άλλο τους καπνίσει, προκειμένου να συνεχίσουν να έχουν δύναμη και να ικανοποιούν τα ταπεινά τους ένστικτα. Και αν δεν μπορούν να το καταφέρουν στις χώρες τους επειδή είναι γνωστοί και σταμπαρισμένοι, πηγαίνουν και κάνουν αλλού τους επαναστάτες και προσπαθούν να αναδειχθούν παρουσιαζόμενοι σαν οι πιο βίαιοι, οι πιο "ενεργητικοί" σε σχέση με τους άλλους, αντιμετωπίζοντας σαν μετριοπαθείς, καθυστερημένους, πυροσβέστες, αντεπαναστάτες, εκείνους που αντιλαμβάνονται την επανάσταση ως ένα μεγάλο έργο καλοσύνης και αγάπης.
γ) Αποσπάσματα από το Άρθρο "ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΒΙΑ", που πρωτοδημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Umanita Nova", την 21η Οκτώβρη 1922
{…} Σίγουρα η ιστορία είναι γεμάτη συγκρούσεις και σφαγές ανάμεσα σε λαούς, τάξεις, οικογένειες, άτομα. Και συγκρούσεις και σφαγές βλέπουμε οπουδήποτε κι αν στρέψουμε το βλέμμα γύρω μας. Αλλά αληθεύει επίσης ότι αν δεν υπήρχαν παρά μόνο συγκρούσεις και σφαγές, αν το μίσος, ο ανταγωνισμός, ο πόλεμος ήταν χαρακτηριστικά αποκλειστικά ή κυρίαρχα στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, η ανθρωπότητα δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί και να προοδεύσει…
{…} εκείνο που πραγματικά υπερισχύει στην ανθρώπινη ιστορία, ή τουλάχιστον αυτό που συνιστά το ζωντανό και προοδευτικό στοιχείο της, είναι το αίσθημα της συμπάθειας, η έννοια της κοινής μοίρας της ανθρωπότητας που, υπό φυσιολογικές συνθήκες, θέτει ένα όριο στη σύγκρουση, πέρα από το οποίο δεν μπορεί να πάει κανείς χωρίς να προκαλέσει μια βαθιά αντιπάθεια και μια γενική απόρριψη. Είναι η ηθική που επικρατεί.
{…} Η ίδια η ύπαρξη οποιασδήποτε συλλογικότητας δεν θα ήταν δυνατή αν τα κοινωνικά ένστικτα, τα οποία εγώ αποκαλώ πάθη, δεν κυριαρχούσαν επί των κακών παθών, δηλαδή των βασικών εγωιστικών ενστίκτων.
{…} Αν εγείρετε από την ψυχή των προλετάριων το αίσθημα της δικαιοσύνης και το κατευθύνετε στη χρησιμοποίηση χωρίς όρια και χωρίς δισταγμούς της βίας, "εφόσον έτσι κάνουν οι μπουρζουάδες και οι κυβερνήσεις", μπορείτε να φτιάξετε ληστές, αλλά δεν μπορείτε να φτιάξετε επαναστάτες: μπορείτε, αν κάποιες έκτακτες συνθήκες σάς ευνοήσουν, να αντικαταστήσετε μια τάξη με μιαν άλλη, να εγκαταστήσετε μια νέα τυραννία και νέους προνομιούχους στη θέση αυτών που υπάρχουν σήμερα, αλλά δεν θα κατευθυνθούμε προς την ολική χειραφέτηση της ανθρωπότητας, προς την κοινωνία των ελεύθερων και των αδελφών για την οποία αγωνιζόμαστε.
{…} Εμείς δεν μιλάμε για καλή βία όταν τη χρησιμοποιούμε εμείς και για κακή όταν τη χρησιμοποιούν οι άλλοι εναντίον μας. Εμείς λέμε ότι η βία είναι δικαιολογημένη, καλή, "ηθική", προσήκουσα, όταν χρησιμεύει για την υπεράσπιση του εαυτού μας και των άλλων εναντίον των απαιτήσεων των βίαιων· είναι κακή, είναι "ανήθικη", αν χρησιμεύει για την παραβίαση της ελευθερίας των άλλων.
{…} Ή δεν έχουμε ακούσει τους "ανατρεπτικούς" να λένε ότι δεν καταδικάζουν τους φασίστες, εφόσον αν μπορούσαν, θα έκαναν εναντίον των μπουρζουάδων χειρότερα από ό,τι κάνουν οι φασίστες εναντίον των προλετάριων; Αν αυτή είναι η γενική αίσθηση, αν μπουρζουάδες και προλετάριοι, αν φασίστες και ανατρεπτικοί στερούνται εξίσου κάθε ηθικού μέτρου, δεν θα πρέπει να ελπίζουμε πολύ για την ανθρωπότητα, ή μάλλον θα χρειαζόταν να εναποθέσουμε κάθε ελπίδα στην καλή γυναικούλα, που δεν γνωρίζει από πολιτική και ταξική πάλη, αλλά υποφέρει και δακρύζει όταν βλέπει κάποιον να υποφέρει.
{…} Εμείς δεν είμαστε "ειρηνιστές", εφόσον η ειρήνη δεν είναι δυνατή αν δεν την επιθυμούν και οι δύο πλευρές.
Εμείς θεωρούμε τη βία αναγκαία και προσήκουσα για την άμυνα, αλλά μόνο για την άμυνα. Και, εννοείται, όχι μόνο για την άμυνα απέναντι σε μια άμεση φυσική επίθεση, αλλά και απέναντι σε όλους εκείνους τους θεσμούς που μέσω της βίας υποδουλώνουν τους ανθρώπους.
Εμείς είμαστε εναντίον του φασισμού και θέλουμε να τον ξεριζώσουμε αντιτάσσοντας στη βία του μια μεγαλύτερη βία. Και είμαστε κυρίως εναντίον της κυβέρνησης, η οποία είναι μια διαρκής βία.
Αλλά η βία μας πρέπει να είναι αντίσταση των ανθρώπων εναντίον κτηνών και όχι άγρια σύγκρουση θηρίων με θηρία.
Όλη αναγκαία βία για τη νίκη· αλλά τίποτα περισσότερο ή χειρότερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου