ΠΑΥΛΟΥ ΚΥΡΑΓΓΕΛΟΥ [ΑΡΝΑΚΙΣ-ΟΥΡΗΑΣ-ΟΙΣΙΣ]

.......Στον "Ομηρο, δπου ή (χαμένη) φράση «υιός τοΰ φωτός» σημαίνει καί «υιός τοϋ άνθρωπου» αναφέρεται ή ποινή τοΰ Απόλ­λωνος κατά τών "Αργείων, τους οποίους ό ΧρύσηςκαταράταιώςΔαναούς: «ούρήας μένπρώτον έπώχετο κοίκύνας αργούς» (Α', 50). Ή διαφωνία τών εγκατεστημένων φιλο­λόγων γιά τήν έννοια τής λ.«ούρήας»(άν σημαίνει φύλαξ ή ήμίονος) δέν είναι λει­τουργική, έφ' δσον αγνοούν τήν πολυεπίπε-δη (πολυώροφη) ερμηνεία τών μυητικών κειμένων: πράγματι ή λ. όρεύς ή ούρεύς (-» δρω, βλ. καί --»ωρός) σέ πρώτο επίπεδο ση-



μαίνει τόν φύλακα, σέ συνάρτηση καί με τά σκυλιά (τους), έφ' δσον τό Κακό, γιά νά μπή στό στρατόπεδο, πρέπει νά εξουδετέρωση τους Φρουρούς καί τά Σκυλιά τους. Έτσι ό στίχος α', 50 διαβάζεται: «έπεσεπάνω στους φρουρούς καί στά σκυλιά (τους)».

Πράγματι, επίσης ή λ. «ούρήας» σέ δεύτε­ρο επίπεδο σημαίνει τά μουλάρια, όφοΰ αυτά «φέρουν τήν οΐσιν», κουβαλάνε δηλ. τά φορτία τών ήμιονηγών (βλ. καί σχετικές απεικονίσεις ζωγράφων μας τοΰ αλβανικού έπους). Ή άνταπόδοσις (ποινή) τοϋ Απόλ­λωνος αναφέρεται στην μή αποδοχή τής Οισιδος (ή Οΐσεως): ό Χρύσης προσφέρει (οίσις) άποινα (βλ. «τά δ' άποινα δέχεσθαι») ό δέ Άγαμέμων δέν τά δέχεται, οπότε ή συ­γκοπή τοΰ στερητ. α μετατρέπει τά άποινα σέΠοινήν.

Τό αποτέλεσμα, τελικώς, είναι νά επιστρέ­φουν, μετά τελών, τήν Χρυσηϊδα «άπριάτην άνάποινον». Ή 1_.λ. (=δωρική) Ιεΐα (εξ ού καί τελάρο στή δημοτική) σημαίνει: 1) ύφα­σμα, ύφήν, ίστόν, 2) ίστόν (τό όργανον ύφάνσεως), 3) ίστόν αράχνης (δθενή αντιδι­κία Αθηνάς - Αράχνης, καί συνωνύμως Ρϊΐϊυιτι), 4) στήμονα, μΐτον,5)σκευωρίαν, μηχανορραφίαν.

Τό αποτέλεσμα αυτής τής λογικής πολυ-πλοκότητος επικεντρώνεται στην επεξεργα­σία τοΰ πόκου, όπως σημειώθηκε καί στην προέλευση του άπ' τό δέρας (ή άρνακίδα, πρβλ. 'Αρνακίς = Πηνελόπη). Προκύπτει έτσι ή μετάβαση στό τρίτο επίπεδο ερμηνεί­ας τής λ. «ούρήας».

Πράγματι, σέ τρίτο επίπεδο (εσωτερικό) ή λ. όρεύς ή ούρεύς (= πώλος), τόσο κοντά στή ί.λ. (= δωρική) υπ>$ (= ούρος, είδος αγρίου βοός), σημαίνει, ώς όρος ή όνος, αυτό πού αίρεται (όρ -* άρ) ή σηκώνεται (όν -»άνω), δηλ. τό "Υψωμα ή Π ρόσφορον (στή χριστια­νική τελετουργία), άπ' τό ρ. προσφέρω (στό μέλλοντα προσοίσω -* οΐσις = ή μέλλουσα



προσφορά). Ή βασική προσφορά (οΐσις) στό θεό εΐναι «πανπρωτότοκον, διανοϊγον μήτραν» κατά τήν σαφή διατύπωση τοΰ ελληνικού κειμένου (κατά τους Ο') τής Πα­λαιάς Διαθήκης (Έξοδος, ΙΓ', 2): «άγίασόν μοι πανπρωτότοκον πρωτογενές διανοϊγον πάσανμήτραν έν τοις υίοϊς Ισραήλ άπό άνθρωπου έως κτήνους- έμοί εστίν». Τό αΐνιγματικό κείμενο στό Ιδιο κεφάλαιο (στίχ. 13) είναι τό κλειδί διαφωτίσεως στά περί νΙσιδος καί Ιδίως στά κατά τήν οΐσιν αυτής: «πάν διανοίγονμήτραν όνου αλλά­ξεις προβάτφ».

Ή επανάληψη τοϋ 13 υπονοεί τόν (έκ Δε­κατριών) Μυστικόν Δειπνον, στον όποιο δ Ίησοΰς προσήλθε έπί «πώλουδνον». Ή έλλ. λ. πώλος (ή -πουλος, στίς καταλήξεις τών σύγχρονων ονομάτων) σημαίνει, κατ' αντί­στροφη λογική ακολουθία: 1) πουλάρι (= νε-ογνόν όνου), 2) νεογνόν ζώου γενικώς, 3) άρα νεογνόν (άνθρώπινον). Στή δωρική (= λατινική) διάλεκτο ή λ. πώλος έγινε ρυ11υ$ καί σημαίνει: 1) πώλος, πουλάρι, 2) νεοσ­σός, όρνίθιον, 3) ιερά δρνις, άλεκτορίς (βλ. δμως: άλεκτρίς = 666), 4) βρέφος.

Σάν επίθετο ή λ. ρullus(καί ριιΐΐα, ρullum) σημαίνει γενικώς τό μικρό, τό νεαρό (έπί ζώων). Κατά συνέπειαν τών ανωτέρω, συν­δυάζοντας τις συνδεόμενες έννοιες: 1) Απόλλων = άπόλλων = καταστροφή, όλε­θρος, 2) Άπόλλων = "Ηλιος = κυβερνήτης 5ου Οίκου, δηλ. Τεκνοποιίας καί 3) ριι11ιι$ = πώλος, βρέφος, είμαστε πλέον σέ θέση νά κατανοήσουμε τήν Ιστορική πραγματικότη­τα τών τά «φαιά φορούντων» προς τή ί. λ. ρullum (= φαιά έσθής) ή ρulla toga(φαιόν ίμάτιον) ή ριιΐΐιΐδ γενικώς (= φαιός, ύπομέ-λας, πένθιμος) καί τήν έλλ. λ. πελιδνός -*■ πελειός (3) καί τά βαθύτερον φερόμενα, μυητικώς, στην ιστορία τοΰ 'Απουληϊου όνου. Ή Λπουλία (στά Ι. Αριι1ί&, σημερινή Ριΐξΐϊα, πρβλ. καί δημώδη ονομασία Πούλια γιά τις Πλειάδες) δέν φαίνεται νά έχη σχέση μέ τή Μαδαύρα (στά Ρ. Μ&ά&ϋΐβ.) της Αφρικής, δπου γεννήθηκε ό Μέγας Άπου-λήί'ος ό επιλεγόμενος Πλατωνικός καί Σοφιστής, ό συγγραφέας των Μεταμορφώσεων (ή 3$ίηυ$ αιιτευχ = χρυσούς δνος). Τό ανώτατο δμως Ιερατικό αξίωμα τοΰ συγγραφέως (δ&οετάοδ ρΓονίπααε) πρέπει νά μας προβληματίση γιά τό βάθος της σοβαρότητας τοΰ «όνου» του.

Ή Οίσις, ή υπάτη προσφορά τοΰ Αίματος τοΰ Κυρίου (5) ως «άντιλύτρον» αποκρυπτογραφείται μέσα άπ' τήν έννοια της Ρ.λ. Κοοί£&1ΐα (δπως αναφέρθηκε στην 1η παράγραφο τοΰ παρόντος Λόγου). Ό Κοΐπ£θ ή Έρυσίβιος, θεός αποτρόπαιος της έρυσίβης στους Ρωμαίους, πήρε τ' δνομά του άπ' τό ομώνυμο τριτόκλιτο ουσιαστικό γοοι^ο, πού σημαίνει: 1) τόν ιό τοΰ σιδήρου ή τοΰ χαλκοΰ, 2) τήν έρυσίβη (τοΰ σίτου), 3) τόν εύρώτα (= μούχλα). Ό Κύριος, μέσα άπ' τήν κατάσταση τοΰ Χρίστου (=κεχρισμένου δι' ελαίου) εκδηλώνει τήν ενέργεια τοΰ Ιάσονος ή Ίησοΰ (= θεράποντος Λόγου) μέσα άπ' τήν ουσία Του, τό δνομα Εμμανουήλ = ό Θεός έν ήμΧν (οί Εβραίοι τό μεταφράζουν: ό Θεός μεθ' ημών). Τό έν ήμΐν θείον, δηλ. τό θέον, τό αίμα, είναι τό υγρό, πού μεταφέρει τόν σίδηρο (Ρε = ίειτιιιτι στά Ρ.) ώς παράγοντα ζωής στά σωματικά Οργανα. Ό σίδηρος, όστρολογικώς, είναι τό μέταλλο τοΰ "Αρεως, πού, προκειμένου νά κυκλοφορήση στό σώμα, λαμβάνει μία υγρή μορφή, γίνεται δηλ. οπός, καλούμενος, ώς έκ τούτου, άρέο-πος ή άέροπος, προερχόμενος άπ' τήν ένωση τοΰ νΑρεως μέ τήν Αερόπη, κόρη τοΰ Κη-φέως (= κατασκευαστοΰ της κεφαλής). Ό "Αρης, ώς κυβερνήτης τοΰ ζωδίου τοΰ Κριοΰ, συμβολίζει τόν Κύριον ύπό τήν μορ-φήν τοΰ Άρνίου τοΰ Έσφαγμένου, ό δε Αντίχριστος ή Χξς' (= 666), καταδηλούμε-νος άπ' τήν εξίσωση

666=1310-644 = = ΑΝΘΡΩΠΟΣ - ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ.........http://cid-afdd98db14bad682.spaces.live.com/default.aspx....
Η ΕΓΓΡΑΦΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΥΡΑΓΓΕΛΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΤΑΡΓΑΤΙΔΑ