ΜΕΡΟΣ Β΄
Με τις φωτιές ενός πιθανού παγκόσμιου πολέμου να ξεσπούν για άλλη μια φορά σε όλη τη Μέση Ανατολή και με την προφανή αντιεβραϊκή οργή να ενισχύεται σε ακραίο βαθμό, θα ήθελα να αφιερώσω λίγο χρόνο για να συνεχίσω ένα προηγούμενο δοκίμιο με τίτλο «Η ειρήνη της Βεστφαλίας ως μάθημα για την επίλυση θρησκευτικών πολέμων στο παρελθόν, το παρόν ή το μέλλον».
Ο σκοπός αυτής της έρευνας για τη βαθιά δομή της ιστορικής δυναμικής που διαμορφώνει τον σημερινό μας κόσμο δεν είναι απλώς να ρομαντικοποιήσει τις περασμένες εποχές, αλλά να βοηθήσει στην αποσαφήνιση της δυναμικής αρχών που οι φεουδάρχες ολιγάρχες προσπαθούν εμμονικά να καταστρέψουν κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο χιλιετιών. Αναφέρομαι εδώ στο επικίνδυνο ξέσπασμα της ειρήνης μέσω της συνεργασίας που τείνει να συμβαίνει μεταξύ θρησκευτικών αντιπάλων σε ατελείωτους πολέμους ανά τους αιώνες.
Σε αυτήν την τοποθεσία, θα ήθελα να πάω λίγο βαθύτερα στο μεγαλύτερο κύμα της ιστορίας που διαμορφώνει τη σημερινή συγκεχυμένη εποχή μας, ρίχνοντας μια ματιά στο Εβραϊκό Βασίλειο της Χαζαρίας (8-11οςαιώνας μ.Χ.).
Το να αφιερώσετε χρόνο για να διερευνήσετε αυτό το σημαντικό μέρος της παγκόσμιας ιστορίας είναι επιπλέον σημαντικό, καθώς ο Νέος Δρόμος του Μεταξιού της Κίνας αντιπροσωπεύει σήμερα τη μεγαλύτερη ελπίδα για ειρήνη μεταξύ διαφόρων θρησκειών και πολιτισμών όχι μόνο στη Μέση Ανατολή, αλλά παγκοσμίως. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Δρόμος του Μεταξιού εγκαινίασε μια ελπίδα για μια νέα εποχή λογικής μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών και όπως θα δούμε σύντομα, το Βασίλειο της Χαζαρίας έπαιξε σημαντικό ρόλο σε αυτή την προσπάθεια που ο Άγιος Αυγουστίνος αποκάλεσε Πόλη του Θεού πριν από μια χιλιετία.
Το μυστήριο της Χαζαρίας στη σύγχρονη εποχή
Συνήθως καλά ενημερωμένοι αναγνώστες που συχνάζουν στα εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης είτε δεν έχουν ακούσει ποτέ για το Εβραϊκό Βασίλειο των Χαζάρων που κυριάρχησε στην κεντρική Ευρώπη, τη νότια Ρωσία και τον Καύκασο τον 7-10ο αιώνα είτε ΑΝ το έχουν ακούσει, τείνουν να πιστεύουν ότι αυτό το Βασίλειο ήταν η πηγή όλων των κακών μέχρι τη σύγχρονη εποχή. Πολλοί μελετητές τείνουν απλώς να αρνούνται όλες τις αποδείξεις ότι αυτό το εβραϊκό βασίλειο υπήρξε ποτέ.
Θα ήθελα να ακολουθήσω μια νέα προσέγγιση σε αυτό το ανώμαλο θέμα της Χαζαρίας και τον ευρύτερο ρόλο του Ιουδαϊσμού στην παγκόσμια ιστορία. Όχι μόνο ισχυρίζομαι ότι τα άφθονα στοιχεία μας επιτρέπουν να συμπεράνουμε ότι αυτό το Εβραϊκό Βασίλειο σίγουρα υπήρχε, αλλά όλα τα υπάρχοντα στοιχεία δείχνουν το γεγονός ότι ήταν ακριβώς το αντίθετο από μια εστία για τους «κακούς Εβραίους Ασκενάζι», όπως έχουν ισχυριστεί τόσοι πολλοί τεμπέληδες ερευνητές. Αντίθετα, αυτή η έκθεση θα προσπαθήσει να αποδείξει ότι το ξεχασμένο βασίλειο δεν ήταν μόνο ένα όμορφο φαινόμενο που ένωσε και τις τρεις μεγάλες Αβρααμικές θρησκείες κάτω από μια οικουμενική συμμαχία συνεργασίας για περισσότερο από έναν αιώνα, αλλά χρησίμευσε επίσης ως ακρογωνιαίος λίθος για τους πρόσφατα αναγεννημένους εμπορικούς δρόμους του Δρόμου του Μεταξιού που ένωσαν την Ασία με την Ευρώπη μέσω της δυναστείας των Τανγκ του Κομφούκιου (618-912 μ.Χ.).
Μεγάλο μέρος της ακόλουθης έκθεσης κατέστη δυνατό χάρη στο πρωτοποριακό έργο του ιστορικού Pierre Beaudry στο διαδικτυακό του βιβλίο Η Οικουμενική Αρχή του Καρλομάγνου.
Σύμφωνα με μια πρωτόγονη εκδοχή του δόγματος της Σύγκρουσης των Πολιτισμών του Σάμιουελ Χάντινγκτον, η Βενετική Αυτοκρατορία και η Εκκλησία των Υπερορεινών που ήταν οι κληρονόμοι της πρόσφατα καταρρέουσας ρωμαϊκής ολιγαρχίας μισούσαν την άνοδο της Καρολίγγειας Αυτοκρατορίας υπό τον Καρλομάγνο και τις ουμανιστικές εκπαιδευτικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις του Αυγουστίνου που θεσπίστηκαν κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Καρλομάγνου. Το πιο σημαντικό, μισούσαν τις λαμπρές συμμαχίες που επέβλεψε ο Καρλομάγνος μαζί με τον ομοϊδεάτη του Χαρούν αλ Ρασίντ (χαλίφη της δυναστείας των Αβασιδών της Βαγδάτης που κυβέρνησε από το 786-809 μ.Χ.) και τον νέο βασιλιά Μπουλάν της Χαζαρίας που προσηλύτισε το βασίλειό του στον Ιουδαϊσμό στα μέσα του8ου αιώνα.
Ο τουρκικός προσηλυτισμός στον Ιουδαϊσμό: Η γωνία της Κίνας
Το 578 μ.Χ., η τεράστια αυτοκρατορία των Γκοκτούρκ είχε επεκταθεί από τη Μογγολία, μέσω της Ευρασίας, μέχρι την Κριμαία στη σημερινή Ουκρανία. Η αυτοκρατορία που είχε προκύψει μόλις 30 χρόνια νωρίτερα διαδραμάτισε σημαντικό διπλωματικό ρόλο στη διαμεσολάβηση των σχέσεων μεταξύ της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (της επιζώντος ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας) και της προ-μουσουλμανικής Περσικής Αυτοκρατορίας των Σασσανιδών.
Μέσα από μια σειρά γάμων με κορυφαίες πριγκίπισσες της βραχύβιας δυτικής δυναστείας Wei και της Βόρειας Δυναστείας Zhou της Κίνας (το 562 και το 568), οι κορυφαίοι Khagans των GokTurks συνέβαλαν καθοριστικά στη διευκόλυνση της αναβίωσης των παλαιών εμπορικών δρόμων των διαδρόμων του Δρόμου του Μεταξιού που είχαν πέσει σε αταξία με την κατάρρευση της δυναστείας των Χαν το 200 μ.Χ.
Με το θάνατο του τέταρτου ηγεμόνα (Τασπάρ Χαγκάν) το 586, οι αντιμαχόμενες φατρίες ανταγωνίστηκαν για τον έλεγχο και ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος με αποτέλεσμα την τελική διάσπαση της Αυτοκρατορίας σε ανατολική και δυτική διαίρεση. Πριν από την εμφάνιση της δυναστείας των Τανγκ το 618, διάφορες αντίπαλες δυναστείες στην Κίνα θα ήταν επίσης ένας παράγοντας στην αταξία που εξαπλώθηκε σε όλη την Κεντρική και Ανατολική Ασία κατά τη διάρκεια αυτών των χαοτικών ετών.
Η Χαζαρία ιδρύθηκε για πρώτη φορά στα μέσα του7ου αιώνα από το δυτικό Τουρκικό Χαγανάτο που είχε ανεξαρτητοποιηθεί από οποιαδήποτε υπακοή στην ανατολική τουρκική μητρική αυτοκρατορία, όταν η τελευταία είχε ηττηθεί στρατιωτικά από τον αυτοκράτορα Ταϊζόνγκ της δυναστείας των Τανγκ της Κίνας το 643 μ.Χ. Με την ήττα του Δυτικού Χαγανάτου (ο ανατολικός κλάδος είχε ηττηθεί από τον Λι Τζινγκ το 630), μόνο ο δυτικότερος κλάδος των Γκοκτούρκων παρέμεινε στη Χαζαρία.
Με αυτή τη νίκη του 643, ο Κινέζος Αυτοκράτορας έγινε «Tengri Khagan» (Ουράνιος Βασιλιάς), ανώτατη εξουσία πάνω σε όλους τους Τούρκους. 100.000 Τούρκοι μετανάστευσαν στη συνέχεια στο εξαιρετικά εκτεταμένο βασίλειο της Κίνας και 10.000 τουρκικές ελίτ εγκαταστάθηκαν στην πρωτεύουσα. Επιστολές από διάφορους Τούρκους ηγέτες προς την αυλή των Τανγκ μέχρι το 741 μ.Χ. συνέχισαν να αναγνωρίζουν τους αυτοκράτορες της Κίνας ως «Ουράνιους Χαγανούς».
Ο Κομφουκιανισμός εξαπλώθηκε ηλεκτρικά σε ολόκληρο τον τουρκικό κόσμο και οι πρόσφατα ανεξάρτητοι Τούρκοι της Δύσης εγκαθίδρυσαν γρήγορα μια εξαιρετικά ανεπτυγμένη κεντρική κυβέρνηση στη Χαζαρία, της οποίας η οικονομία θα βασιζόταν κυρίως στην αλιεία και τη γεωργία. Η Χαζαρία έγινε ο ακρογωνιαίος λίθος του Δρόμου του Μεταξιού με τις κύριες διαδρομές του Δρόμου του Μεταξιού της Στέπας να πηγαίνουν ανατολικά-δυτικά μέσω ξηράς από την επικράτεια των Ουιγούρων στα ανατολικά προς τη δυτική Κριμαία και τις γραμμές εξαγωγών/εισαγωγών κατά μήκος των ποταμών Δνείπερου, Ντον και Βόλγα που τροφοδοτούσαν την Κασπία και τη Μαύρη Θάλασσα.
Η Χαζαρία κατείχε επίσης τη ζωτικής σημασίας εμπορική οδό Βορρά-Νότου κατά μήκος του Βόλγα από τη Σκανδιναβία μέσω της Κεντρικής Ρωσίας προς το Ισλαμικό Ιράν και το Αζερμπαϊτζάν. Δεδομένου ότι οι Βενετικοί πόλεμοι με το Ισλάμ καθιστούσαν αδύνατο το εμπόριο της Μεσογείου και επίσης καθιστούσαν μη ασφαλές για τους Χριστιανούς ή τους Μουσουλμάνους εμπόρους να μετακινούνται ο ένας στα εδάφη του άλλου, αυτή η Χαζαρική διαδρομή ήταν ζωτικής σημασίας και ο ρόλος των Εβραίων απαραίτητος για το εμπόριο.
Ανωμαλίες των Εβραίων Χαζάρων
Το γεγονός ότι η Χαζαρία ιδρύθηκε από Τούρκους με ισχυρό δεσμό με την Κίνα δεν μπορεί να αγνοηθεί. Κατά την αξιολόγηση αυτού του γεγονότος, πρέπει να έχουμε κατά νου τρία σημαντικά γεγονότα:
1) Αμέτρητοι μελετητές έχουν σημειώσει την ισχυρή κομφουκιανική φιλοσοφία που είναι ενσωματωμένη στο δυτικό τουρκικό Χαγανάτο που ίδρυσε το Βασίλειο της Χαζαρίας πριν από τη μεταγενέστερη μεταστροφή του βασιλιά Μπουλάν στον Ιουδαϊσμό κάπου γύρω στο 750 μ.Χ. Παρόλο που ήταν σαμανιστές, η κομφουκιανική αρχή της Εντολής του Ουρανού ήταν μια βασική πεποίθηση των Χαζάρων Τούρκων.
2) Η παρουσία των Εβραίων στην Κίνα εκείνη την εποχή ήταν ασυνήθιστα μεγάλη με την πρώτη καταγεγραμμένη εισροή Εβραίων να συμβαίνει το 618 μ.Χ. με την έναρξη της δυναστείας των Τανγκ. Καθώς ο αυτοκράτορας των Τανγκ αναβίωσε τους εμπορικούς δρόμους του Δρόμου του Μεταξιού που είχαν καταρρεύσει μετά την πτώση της δυναστείας των Χαν το 200 μ.Χ., Βουδιστές, Ινδουιστές, Νεστοριανοί Χριστιανοί, Ζωροαστριστές, Μουσουλμάνοι και Εβραίοι συνέρρεαν στην Κίνα. Αυτή ήταν μια ιδιαίτερα θετική ανάσα φρέσκου αέρα για τους Εβραίους, καθώς ο καθηγητής Pan Guang δήλωσε: «θα μπορούσαν να διατηρήσουν τα έθιμα και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους... Στην εκπαίδευση, την εργασία, την αγορά και την πώληση γης, τον γάμο και το δικαίωμα μετακίνησης, απολάμβαναν τα ίδια δικαιώματα και μεταχείριση με τους Κινέζους Χαν. Δεν αντιμετώπισαν ποτέ διακρίσεις».
Αυτή η ανεκτική κινεζική πολιτική βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με τις διώξεις και τις αναγκαστικές μεταστροφές που είχαν ξεσπάσει σε όλη τη Δύση. Κύριοι εισαγγελείς διωγμών κατά των Εβραίων εκείνη την εποχή οδηγήθηκαν από τους αυτοκράτορες Ηράκλειο (610-641), Ιουστινιανό Β ́ (685-695), Λέοντα Γ ́ (717-741) και Ρωμανό Α ́ (920-944) της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Μεγάλο μέρος αυτής της δίωξης προήλθε λιγότερο από θρησκευτικούς λόγους και περισσότερο από γεωπολιτικούς, καθώς ο προσηλυτισμός του προηγούμενου εβραϊκού Χιμυαριτικού Βασιλείου στον Ιουδαϊσμό το 380 μ.Χ. διατάραξε διάφορα βυζαντινά συμφέροντα για τον έλεγχο ενός ζωτικού ναυτιλιακού διαδρόμου στη σημερινή Υεμένη. Σωστά, μεταξύ 380-525 μ.Χ., ένα μεγάλο βασίλειο που κατείχε όλη την Υεμένη και μεγάλες περιοχές της Σαουδικής Αραβίας ήταν εβραϊκό.
3) Η κύρια ομάδα σε αυτή την πρώιμη φάση των ανανεωμένων διαδρομών του Δρόμου του Μεταξιού ήταν Εβραίοι έμποροι Radhanite που προέρχονταν από την πόλη Radhan στο Ιράκ. Σύμφωνα με τον Πέρση λόγιο al Masudi (896-956), αυτοί οι Εβραίοι έμποροι μιλούσαν αραβικά, ελληνικά, περσικά, σλαβικά, ισπανικά και φράγκικα και σύμφωνα μετον γεωγράφο του 9ου αιώνα Ibn Khurdabhe, υπήρχαν τέσσερις εμπορικοί δρόμοι Radhanite που συνέδεαν την Ευρώπη με την Κίνα. Ο κύριος και πιο ενεργός διάδρομος που κινούνταν μέσω της Μέσης Ανατολής και προς την Ευρώπη ήταν ο «Δρόμος του Μεταξιού της Στέπας», μεγάλο μέρος του οποίου βρισκόταν υπό τη δικαιοδοσία της Χαζαρίας.
Η Οικουμενική Συμμαχία Εβραίων, Χριστιανών, Μουσουλμάνων, Κομφουκιανών
Ο Αλ Μασούντι ανέφερε ότι οι ΕβραίοιΧάζαροι είχαν δημιουργήσει μια απίστευτη στρατιωτική συμμαχία με την Ισλαμική Δυναστεία των Αββασιδών, η οποία προμήθευε στρατό 10.000 Μουσουλμάνων στρατιωτών στους Εβραίους Χαζάρους υπό τον όρο ότι αν οποιοσδήποτε μελλοντικός Εβραίος ηγέτης κήρυττε τον πόλεμο στο Ισλάμ, αυτός ο στρατός θα πολεμούσε για το Ισλάμ! Αυτή η απίστευτη προστασία ήταν μια δημιουργική πλευρά που ένωσε τα προσωπικά συμφέροντα και των δύο πολιτισμών με τρόπους που έκαναν την ενορχηστρωμένη αυτοκρατορική σύγκρουση σχεδόν αδύνατη.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα της Χαζαρίας ήταν το μοναδικό δικαστικό της σύστημα, το οποίο αντιπροσώπευε σοφά τις διαφορετικές θρησκείες που αναζητούσαν καταφύγιο σε αυτή την εβραϊκή γη. Η Χαζαρία είχε γίνει γνωστή για την ανεκτικότητα και την ανοιχτότητά της (η πλειοψηφία του πληθυσμού ήταν ένα μείγμα Χριστιανών, Μουσουλμάνων και Παγανιστών, αν και ο Βασιλιάς και η αυλή του ήταν Εβραίοι). Ο Πέρσης ιστορικός του 10ου αιώνα Αμπού αλ-Ισταχρί περιέγραψε το Ανώτατο Δικαστήριο των Χαζάρων του οποίου οι δικαστές αποτελούνταν από δύο Χριστιανούς, δύο Μουσουλμάνους, δύο Εβραίους και έναν Παγανιστή δηλώνοντας: «Ο βασιλιάς έχει 7 δικαστές [hukkan] από τους Εβραίους, τους Χριστιανούς, τους Μουσουλμάνους και τους Ειδωλολάτρες. Όταν ο λαός έχει μια δίκη, είναι αυτός που την κρίνει. Τα μέρη δεν πλησιάζουν τον ίδιο τον βασιλιά αλλά μόνο αυτούς τους δικαστές».
Η δυναστεία των Αββασιδών έπαιξε έναν άλλο απαραίτητο ρόλο στη διατήρηση του Δρόμου του Μεταξιού και της αναγέννησης του Κομφουκιανισμού σε συνδυασμό με τη συμμαχία τους με τη Χαζαρία. Σε μια αποφασιστική στιγμή το 755 μ.Χ., η δυναστεία των Τανγκ αντιμετώπισε μια τρομερή κρίση γνωστή ως εξέγερση An-Shi,όταν ένας αποστάτης στρατηγός An Lushan αυτοανακηρύχθηκε αυτοκράτορας του Βορρά απειλώντας τόσο τον εμφύλιο πόλεμο όσο και τη διάλυση του νέου Δρόμου του Μεταξιού. Ο χαλίφης αλ-Μαχντί (παππούς του μεγάλου Χαρούν αλ Ρασίντ) έστειλε 4000 μουσουλμάνους στρατιώτες για να βοηθήσουν τον αυτοκράτορα να καταστείλει την εξέγερση, διατηρώντας την οικουμενική συμμαχία!
Είναι ατυχές το γεγονός ότι η δυναστεία των Τανγκ δεν μπόρεσε ποτέ να ανακτήσει το κύρος της πριν από τον Εμφύλιο Πόλεμο και ο Δρόμος του Μεταξιού έχασε πολύτιμη ζωτικότητα ακριβώς τη στιγμή που η συμμαχία Χριστιανών-Εβραίων-Μουσουλμάνων έφτανε στο αποκορύφωμά της.
Septimania: Ευρωπαϊκή είσοδος στον Δρόμο του Μεταξιού
Έχουμε ήδη σημειώσει πολλές εκπληκτικές και σημαντικές οικουμενικές συμμαχίες γύρω από μια ανώτερη έννοια της θείας δικαιοσύνης και του κοινού καλού σε αντίθεση με τις πολιτικές της2ης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που λειτουργούσαν αποκλειστικά με τακτικές «διαίρει με βασίλευε». Ωστόσο, παραλείψαμε μια άλλη σημαντική δημιουργική συμμαχία που αξίζει να αναφερθεί.
Το 751, το Χαλιφάτο των Ομεϋαδών στην Ισπανία έχασε μια σημαντική περιοχή που ονομαζόταν Σεπτιμανία από τη νέα δυναστεία των Καρολιδών ενός Φράγκου βασιλιά ονόματι Πεπίνος ο Βραχύς (πατέρας του Καρλομάγνου) που κυβέρνησε από το 751-768. Η Σεπτιμανία, μια μεγάλη περιοχή που φιλοξενεί το στρατηγικό λιμάνι της Ναρμπόν, είχε μεγάλο εβραϊκό και μουσουλμανικό πληθυσμό με τον οποίο ο Πεπίνος και ο γιος του συμμάχησαν ενάντια στις ίντριγκες της Βενετίας. Αυτή η περιοχή έγινε αργότερα μια κορυφαία αναγεννησιακή ζώνη αναβιώνοντας τη μελέτη των Ελλήνων κλασικών, της αστρονομίας, της ποίησης και της ιατρικής υπό την Ανδαλουσιανή Αναγέννηση αιώνες αργότερα.
Αντί να πέσει σε συγκρούσεις Εβραίων εναντίον Χριστιανών εναντίον Μουσουλμάνων που θα ήθελε η ολιγαρχία, ο Πεπίνος ζήτησε από έναν Εβραίο ηγέτη από τη Βαγδάτη που καταγόταν από τον Οίκο του Δαβίδ ονόματι Natronai al Makhir (725-765) να γίνει βασιλιάς της Σεπτιμανίας, δίνοντας ακόμη και την κόρη του Alda στον Makhir ως σύζυγο. Ο Αλ Μαχίρ με τη σειρά του έδωσε την Εβραία κόρη του στον βασιλιά Καρλομάγνο ως μέρος μιας διπλωματικής πλευράς εναντίον των πολεμοκάπηλων στη Ρώμη.
Ο Καρλομάγνος τερμάτισε την αντιεβραϊκή πολιτική που κυριαρχούσε στην Ευρώπη για αιώνες και μάλιστα έδωσε στους Εβραίους δικαιώματα ιδιοκτησίας γης και τίτλους πρωτοφανείς εκείνη την εποχή. Κάθε φορά που ο Καρλομάγνος ή ο πατέρας του εγκαθίδρυαν διπλωματικές πρεσβείες με τους μουσουλμάνους Αββασίδες, οι διπλωματικοί απεσταλμένοι που επιλέγονταν ήταν πάντα Εβραίοι. Ο Πάπας Στέφανος Γ ́, ο οποίος υποστήριζε μια πολιτική «σύγκρουσης πολιτισμών», επιτέθηκε στην πολιτική του Καρλομάγνου το 768 μ.Χ., γράφοντας στον Αρχιεπίσκοπο Αριβέρτο:
«Οι Χριστιανοί δουλεύουν τους αμπελώνες και τα χωράφια αυτών των Εβραίων. Χριστιανοί άνδρες και γυναίκες ζουν κάτω από την ίδια στέγη με αυτούς τους υπεκφυγές, ακούγοντας τη βλάσφημη γλώσσα τους, νύχτα και μέρα. Αυτοί οι άθλιοι άνδρες και γυναίκες πρέπει πάντα να ταπεινώνονται μπροστά στην εξευτελιστική επίδειξη των σκύλων. Ποια κοινωνία έχει το φως με το σκοτάδι και ποια ομόνοια έχει ο Χριστός με τον Μπαλιάλ;»
Τόσο ο Πεπίνος όσο και ο Καρλομάγνος αγνόησαν τα πολλά αιτήματα του Βατικανού να αποκηρύξουν το οικουμενικό τους πρόγραμμα.
Η διακυβέρνηση της Σεπτιμανίας διαιρέθηκε αργότερα από τον Καρλομάγνο με το 1/3 υπό την εξουσία του Αρχιεπισκόπου Θωμά της Νορμανδίας, το 1/3 υπό τον Ισλαμικό Υποκόμη και το 1/3 υπό την εβραϊκή διακυβέρνηση, θέτοντας ειρωνικά μια μουσουλμανική περιοχή υπό εβραϊκή και χριστιανική προστασία!
Αυτή η πολιτική δημιουργικής αποφυγής πολέμου και συνεργασίας win-win συνδέθηκε με μια μουσουλμανική-χριστιανική συμφωνία υπό την ηγεσία του Χαρούν αλ Ρασίντ το 800 μ.Χ., όταν έδωσε τον έλεγχο των Αγίων Τόπων στον Καρλομάγνο, δηλώνοντας ότι η γη του χριστιανού ηγέτη θα προστατευόταν από τη μουσουλμανική κυριαρχία. Σύμφωνα με τα αρχεία του μοναχού Ζαχαρία, αυτή τη διπλωματική συνεννόηση διαπραγματεύτηκε ο Εβραίος πρεσβευτής του Καρλομάγνου στη Βαγδάτη Ισαάκ του Ραχέν.
Συνδέοντας αυτή τη συμμαχία με τη διεθνή γεωπολιτική σκηνή, είναι σημαντικό να υπενθυμίσουμε ότι η Ναρμπόν/Σεπτιμανία ήταν το βασικό σημείο εισόδου για τα αγαθά του Δρόμου του Μεταξιού στην Ευρώπη και η πρόωρη κατάρρευσή της θα ήταν καταστροφική για τον ανθρωπιστικό σκοπό. Αυτή η οικουμενική συμμαχία ήταν αρκετά ισχυρή ώστε να διαρκέσει 90 χρόνια πριν καταρρεύσει κάτω από τις μεταγενέστερες ίντριγκες της Βενετίας, η οποία είχε καταφέρει να κάνει τα στενόμυαλα εγγόνια του Καρλομάγνου να πέσουν σε εμφύλιο πόλεμο, σπάζοντας την Καρολίγγεια Αυτοκρατορία με τον Όρκο του Στρασβούργου το 842σε αντιμαχόμενες περιοχές που αργότερα έγιναν τα σύνορα της σύγχρονης Ευρώπης.
Η Καρολίγγεια Αναγέννηση
Χωρίς να υπεισέλθω στις λεπτομέρειες των τολμηρών μεταρρυθμίσεων του Πεπίνου και του Καρλομάγνου που επικεντρώθηκαν στις υποδομές (τεράστιοι δρόμοι, γέφυρες πάνω από τον Ρήνο, κανάλια, καθεδρικοί ναοί και σχολεία), το ιρλανδικό κίνημα των μοναστηριών και οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις που είδαν τους ιδιώτες χρηματοδότες να χάνουν τον έλεγχο καθώς η κυβέρνηση του Καρλομάγνου πήρε τον έλεγχο των νομισμάτων και της πίστωσης... Αρκεί προς το παρόν να δηλώσουμε ότι η Καρολίγγεια Αναγέννηση κέρδισε το όνομά της για τους σωστούς λόγους. Η φιλοσοφική βάση για την ικανότητα του Καρλομάγνου να σπάσει το αντιεβραϊκό μίσος βρέθηκε στο δόγμα της Μαρτυρίας που διατυπώθηκε από τον Άγιο Αυγουστίνο στις αρχές του5ου αιώνα και το οποίο υποστήριζε ότι οι Εβραίοι δεν έπρεπε πλέον να σφαγιάζονται, αλλά μάλλον να προστατεύονται, καθώς η ίδια η ύπαρξή τους και η προσήλωσή τους στην Παλαιά Διαθήκη ήταν μια ζωντανή μαρτυρία της χριστιανικής πίστης.
Ο ιστορικός Τόμας ΜακΝτόναλντ είπε για το Δόγμα του Αυγουστίνου: «Οι θέσεις του είναι ότι οι Εβραίοι βρίσκονται υπό θεϊκή εντολή φυσικής προστασίας και ότι όχι μόνο πρέπει να προστατεύονται, αλλά πρέπει να τους επιτρέπεται να λατρεύουν ως Εβραίοι... Ο λόγος για αυτήν την άποψη είναι υποτιμητικός για τους Εβραίους, αλλά ενημέρωσε επίσης αιώνες θεολογίας και αμέτρητες εντολές προστασίας των Εβραίων που ζούσαν σε χριστιανικές χώρες. Όταν οι Εβραίοι διώκονταν στα χέρια των Χριστιανών, ήταν σε άμεση περιφρόνηση αυτού του δόγματος, και όταν προστατεύονταν ήταν εξαιτίας αυτής της επιρροής».
Η Αναγέννηση των Αββασιδών
Στο Ισλάμ, το δόγμα του Αυγουστίνου βρήκε έναν παραλληλισμό στο Δόγμα του Dimi, το οποίο υποστήριζε ότι οι Μουσουλμάνοι πρέπει να προστατεύουν τους Εβραίους επειδή είχαν άμεση επαφή με τον Ένα Θεό τον οποίο μοιράζονται όλες οι Αβρααμικές θρησκείες.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι η δυναστεία των Αββασιδών ήταν γνωστή δικαιωματικά ως η «Ισλαμική Χρυσή Εποχή», η οποία εγκαινίασε μια παράλληλη γραφειοκρατική, νομισματική και εκπαιδευτική μεταρρύθμιση σύμφωνα με την κομφουκιανή αρχή της Εντολής του Ουρανού (δηλαδή: Το δικαίωμα ενός ηγέτη να κυβερνά ίσχυε μόνο μέσω της υπακοής του στους νόμους της φύσης και του κοινού καλού). Αυτή ήταν μια αντι-ολιγαρχική αντίληψη διακυβέρνησης που μοιράζονταν ο Καρλομάγνος και ο Χαλίφης αλ Ρασίντ. Υπό την ανθρωπιστική ηγεσία του χαλίφη Αλ Μαχντί, του γιου του Χαρούν Αλ Ρασίντ και του εγγονού του αλ Μαμούν, δημιουργήθηκαν δίκτυα ανθρωπιστικών εκπαιδευτικών κέντρων που ονομάστηκαν «Οίκοι της Σοφίας» που έφεραν κοντά μουσουλμάνους, χριστιανούς και εβραίους μελετητές για να μεταφράσουν αρχαία έργα ελληνικών και λατινικών, να μελετήσουν αστρονομία, λογοτεχνία, ιατρική και μηχανική. Οι χαρτοβιομηχανίες ιδρύθηκαν το 832 μ.Χ. στη Σαμαρκάνδη, το Κάιρο, το Νταμάς και τη Βαγδάτη εφαρμόζοντας κινεζική τεχνολογία για να διευρύνουν την πρόσβαση της ανθρωπότητας στη γνώση.
Η Κινεζική Αναγέννηση
Στην Κίνα, η δυναστεία των Τανγκ (618-907) διακρίθηκε από νωρίς ως οικουμενικό ασφαλές καταφύγιο για όλους τους πολιτισμούς και είδε εισροές μουσουλμάνων, εβραίων και μεγάλων ομάδων νεστοριανών χριστιανών που έκαναν την Κίνα σπίτι τους. Κατά τη διάρκεια των 300 χρόνων της κυριαρχίας των Τανγκ, οι τέχνες ανέβηκαν σε νέα ύψη και ο ποιητής-πολιτικός έγινε ένα πραγματοποιημένο ιδανικό καθώς οι μεγαλύτεροι ποιητές και ζωγράφοι (όπως ο Wang Wei, ο Li Bai και ο Du Fu) έπαιξαν σημαντικό ρόλο ως πολιτικές προσωπικότητες. Τα βασανιστήρια και οι θανατικές ποινές σχεδόν καταργήθηκαν και τα δημόσια σχολεία χτίστηκαν σε αριθμούς ρεκόρ. Δυστυχώς, πόλεμοι με Μουσουλμάνους, Τούρκους και Θιβετιανούς συνέβησαν όλα αυτά τα χρόνια και πολλές εσωτερικές διαμάχες συνέβησαν εκ των έσω αποδυναμώνοντας τη Δυναστεία.
Οι φυσικές αποδείξεις του Βασιλείου των Χαζάρων καταστράφηκαν ή καταστάλθηκαν σχεδόν όλες, αφήνοντας πολύ λίγα εμπειρικά στοιχεία για να εργαστούν οι σύγχρονοι μελετητές (και αφήνοντας πολύ χώρο για κερδοσκοπικά κουτσομπολιά με επικεφαλής τέτοιους Βρετανούς Αυτοκρατορικούς πόρους όπως ο Arthur Koestler ή ο κουάκιντλ σαύρας David Icke). Ευτυχώς, δεκάδες χριστιανοί και μουσουλμάνοι μελετητές του 8-12ου αιώνα έχουν γράψει εκτενώς για την ύπαρξή του και μερικά από τα 250.000 θραύσματα που ανακαλύφθηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα στη Geniza του Καΐρου δημοσιοποιούνται επιτέλους - φέρνοντας στο φως άμεσες αποδείξεις για πρώτη φορά εδώ και χιλιετίες.
Ένα ερώτημα παραμένει αναπάντητο: Γιατί το Βασίλειο των Χαζάρων τελείωσε τον 10ο αιώνα και γιατί καταστράφηκαν όλα τα ίχνη αυτής της χρυσής εποχής μεταξύ του Κομφουκιανισμού, του Ιουδαϊσμού, του Χριστιανισμού και του Ισλάμ;
Η κατάληψη της εξουσίας από τους Βενετούς και η άνοδος των «Εβραίων τραπεζιτών»
Εδώ πρέπει να κοιτάξουμε προς αυτό το άσχημο κέντρο πνευματικού πύου: Οι κληρονόμοι της Ρωμαϊκής Ολιγαρχίας που βρέθηκαν στις λιμνοθάλασσες της Βενετίας και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (σύντομα θα αναιρεθούν από τους πιο πονηρούς Βενετούς το 1251, όπως περιγράφεται στην πρόσφατη έκθεσή μου The League of Cambrai and the BRICS Today και στην ταινία του 2009 The New Dark Age).
Αν και χρειάστηκαν μερικές εκατοντάδες χρόνια προσπάθειας, η ολιγαρχία κατάφερε τελικά να διαλύσει το ενοποιημένο βασίλειο του Καρλομάγνου σε αντιμαχόμενες φατρίες και η Ισλαμική Αυτοκρατορία σύντομα έπεσε στη δική της εσωτερική και εξωτερική διχόνοια. Τελικά, το 1095, η Βενετία και ο Υπερορεινός Παπισμός κατάφεραν να ξεκινήσουν την πρώτη Σταυροφορία κατά του Ισλάμ, ανατρέποντας τον κόσμο. Είναι αξιοσημείωτο ότι όλοι οι εμπορικοί δρόμοι που καθιέρωσαν οι Εβραίοι της Ραντανίας ήταν τα πρώτα πράγματα που καταστράφηκαν στην Ευρώπη από τους Σταυροφόρους (που οργανώθηκαν από τους νέους Ναΐτες Αιρετικούς) οι οποίοι στη συνέχεια κατέλαβαν αυτές τις διαδρομές, χρησιμοποιώντας αυτή την υποδομή για να διεξάγουν έναν πολύ ανίερο πόλεμο.
Οι Ναΐτες αιρετικοί των πιστών του Βαφομέτ δημιουργήθηκαν οι ίδιοι από τον μεγάλο στρατηγό Bernard de Clairvaux (εχθρό του μεγάλου Αυγουστινιανού πλατωνιστή Peter Abelard), του τάγματος των Κιστερκιανών και ο οποίος έβαλε τουλάχιστον δύο πάπες στην εξουσία κατά τη διάρκεια της υπερδραστήριας ζωής του. Ήταν ο Clairvaux που καθιέρωσε το σύνταγμα αυτής της γνωστικής λατρείας «χριστιανών μισθοφόρων» που σύντομα θα έλεγχε την πλειοψηφία των τραπεζικών εργασιών και τη νέα εποχή της χριστιανικής εναντίον μουσουλμάνων (και εναντίον εβραϊκής) θρησκευτικής βίας που θα διαμόρφωνε τόσο μεγάλο μέρος των επόμενων αιώνων. Η εμμονή των Ναϊτών με τον ναό του Σολομώντα (η έδρα τους θα βρισκόταν κάτω από την τοποθεσία που υποτίθεται ότι ήταν η τοποθεσία του Ναού του Σολομώντα) και η εμμονή με τον μύθο του Δισκοπότηρου (που μετατράπηκε στη Βρετανική Ισραηλιτική Λατρεία που υπέθεσε ότι η Βασιλική Οικογένεια ήταν ο απόγονος του υποτιθέμενου γάμου του Ιησού με τη Μαρία Μαγδαληνή) και επίσης η πηγή του Ροδοσταυρισμού, Ο σύγχρονος Τεκτονισμός και ο πολιτικός Σιωνισμός, αποτελεί μια σημαντική στοιχειώδη αιτία για την τρέχουσα παγκόσμια κρίση μας.
Το τι συνέβη για να προκαλέσει την αποδυνάμωση και την τελική κατάρρευση της Χαζαρίας υπό τις εισβολές των Ρως του Κιέβου το 969 δεν είναι σαφές. Αυτό που είναι σαφές είναι ότι οι αντιεβραϊκοί νόμοι επιβλήθηκαν με πρωτοφανείς ρυθμούς από τον 11ο-16ο αιώνα της βενετσιάνικης παγκόσμιας κυριαρχίας. Στα τέλη του 10ου αιώνα, οι Εβραίοι αποκόπηκαν από τη Χαζαρία, καθώς όλοι οι εμπορικοί δρόμοι ανατολής-δύσης καταλήφθηκαν από τη Γένοβα και τη Βενετία. Αν και σύντομα ακολούθησαν και άλλα έθνη, η Βενετία ήταν η πρώτη που απαγόρευσε στους Εβραίους όλο το διεθνές εμπόριο με τη Βενετική Γερουσία να ψηφίζει νόμο το 945 μ.Χ. που απαγόρευε σε οποιοδήποτε πλοίο προς την Ασία να μεταφέρει Εβραίο. Σύντομα ψηφίστηκαν νόμοι σε όλη την Ευρώπη με εντολή της Βενετίας που απαγόρευαν στους Εβραίους να κατέχουν γη, να συμμετέχουν σε εμπορικές συντεχνίες υφαντών, βαφέων, ξυλουργών ή σιδηρουργών ή να κατέχουν εμπορικές εταιρείες. Άλλοι νόμοι, όπως οι αγγλικοί νόμοι του 1181, απαγόρευαν στους Εβραίους να κατέχουν όπλα, να υπηρετούν στο στρατό ή ακόμα και στη γεωργία.
Η λέξη «Γκέτο» ξεκίνησε και στη Βενετία, καθώς οι Εβραίοι εδώ υποβιβάστηκαν σε μια μικρή γειτονιά που ονομαζόταν Γκέτο και αποκλείονταν από κάθε κανονική μορφή επαγγέλματος, αναγκαζόμενοι είτε να εμπορεύονται παλιά κουρέλια, είτε να μεσιτεύουν ενέχυρο είτε να δανείζουν χρήματα για (ονομαστικά) χριστιανικές ολιγαρχικές οικογένειες που τους χρησιμοποιούσαν ως υπηρέτες HofJuden.
Ο ιστορικός Σέσιλ Ροθ αναφέρθηκε σε αυτή την καταστροφική κατάσταση λέγοντας: «Η κατάσταση θα ήταν αδύνατη χωρίς την παρουσία του Εβραίου, ο οποίος, ακριβώς τη στιγμή που βρέθηκε αποκλεισμένος από άλλες μεθόδους για να κερδίσει τα προς το ζην, αναγκάστηκε σε αυτό το πιο ατιμώρητο επάγγελμα. Οι μη Εβραίοι καπιταλιστές δάνειζαν σε βασιλιάδες και μεγιστάνες, υπό την κάλυψη διαφόρων τεχνασμάτων (όπως το να βγάζουν το ομόλογο για μεγαλύτερο ποσό από το ποσό που δανείστηκε ή να αποκαλούν κατ' ευφημισμό τον τόκο με κάποιο άλλο όνομα). Οι πιο ανοιχτοί, λιγότερο προσοδοφόροι και πιο αντιδημοφιλείς κλάδοι του επαγγέλματος, όπως ο δανεισμός με ενέχυρο για σύντομο χρονικό διάστημα στον τεχνίτη και τον έμπορο, επιβλήθηκαν στους Εβραίους. "
«Στη Βενετία, για παράδειγμα, μέχρι το τέλος του δέκατου όγδοου αιώνα, η εβραϊκή κοινότητα ήταν ανεκτή μόνο με τη ρητή προϋπόθεση ότι θα διατηρούσε στο γκέτο τέσσερις τράπεζες δανείων (ένας πιο ευγενικός όρος για τα ενεχυροδανειστήρια)... Τα μόνα άλλα επαγγέλματα που επιτρέπονταν νόμιμα εκεί ήταν το εμπόριο παλαιών ενδυμάτων και το χονδρικό εξαγωγικό εμπόριο στο Λεβάντε, το οποίο δεν ανταγωνιζόταν τους χριστιανούς εμπόρους. Το ίδιο συνέβη και στις πόλεις της γης. Αυτή η επαίσχυντη κατάσταση των πραγμάτων επιβλήθηκε αυστηρά και κάθε προσπάθεια εκ μέρους των Εβραίων να διευρύνουν την οικονομική τους κατάσταση ή να την τοποθετήσουν σε ένα ελαφρώς πιο αξιοπρεπές επίπεδο, μπλοκαρίστηκε συστηματικά».
Αυτό ανοίγει τώρα την πόρτα για την επόμενη δόση μας, η οποία θα εισαγάγει μια νέα προοπτική στον Έμπορο της Βενετίας του Σαίξπηρ και σε ένα παλαιότερο έργο γνωστό ως «Ο Εβραίος της Μάλτας».
Ο συγγραφέας έδωσε μια διάλεξη για αυτό το θέμα, την οποία μπορείτε να βρείτε εδώ:
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων
Δεν υπήρξε ποτέ "βασίλειο της Χαζαρίας", ὀπως δεν υπηρξε ποτέ "βασίλειο του Δαυίδ" στὴν Παλαιστίνη. Ιστορικά και αρχαιολογικά είναι ξεκάθαρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρόκειται για ψεύτικους ισχυρισμούς που περιφέρουν οι αγγλοσιωνιστές επειδή έχουν οι ίδιοι βλέψεις. Δεν έχουν καμμία βάση.
ΥΓ: Τα περί Αυγουστίνου, τα αφήνω ασχολίαστα. Και μόνον που αναφέρεται αυτός ο απατεώνας κρετίνος, καταλαβαίνετε το ποιόν του "αρθρογράφου".
Χα χα χα....
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρε τους .. παλιοπ..
Εχουν τα διαβολια δυνατοτητες .. ακομα ..