ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟ ΤΙ ΓΊΝΕΤΑΙ ΤΩΡΑ ΕΚΕΙ ΠΙΟ ΕΞΩ.

 

 Γράφει ο  Post2Post·

ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟ ΤΙ ΓΊΝΕΤΑΙ ΤΩΡΑ ΕΚΕΙ ΠΙΟ ΕΞΩ.

Ως γνωστόν, ο κόσμος αυτός κινείται από το χρήμα.

Τόσο το νόμιμο όσο και εκείνο το μαύρο που κρατάει τωρα συνεκτικούς εκείνους τους κύκλους της διαπλοκής όλων των εξουσιών με εγκληματικούς κύκλους και τα συμφέροντά πολύ λίγων, όπως τους είπε ο Καραιβάζ. Αυτό δεν άλλαξε, και ούτε πρόκειται να αλλάξει εύκολα, παρά τις όσες αλλαγές βλέπουμε να γίνονται τώρα γύρω μας.

Αυτό όμως που αλλάζει θεαματικά γίνεται σε ένα επίπεδο πιο πάνω από αυτούς τους "κύκλους Καραιβάζ", στο επίπεδό που αφορά τον έλεγχο παραγωγής και κυκλοφορίας της κάθε μορφής χρήματος.

Στην προηγούμενη παγκοσμιοποίηση που ξεκίνησε με την λήξη του προηγούμενου Ψυχρού Πόλεμου και έληξε με την αποχώρηση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν και την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, αυτός ο μηχανισμός ήταν σχετικά απλός:

Τα πάντα γίνονταν διεθνώς με συναλλαγές μόνο με δολάρια, που μπορούσαν να παραχθούν σωρηδόν και ανεξέλεγκτα από δάνεια από το 71 και μετά. Με αυτή την μέθοδο μπορούν να παράγουν, ακόμα πιο ανεξέλεγκτα μετά, φούσκες γκρι χρήματος από τις οποίες χρηματοδοτούσε ο νεοφιλελευθερισμός την επίπλαστη οικονομική επιτυχία του. Παράγοντας όμως έτσι μεγάλες ανισότητες παντού ως παράπλευρη του απώλεια. Και από το 08 και μετά, και ένα σκιωδες παρατραπεζικό σύστημα, που γιγαντώθηκε υπερβολικά από αυτήν την παραγωγή ανισοτήτων.

Ο έλεγχος της τιμής του δολαρίου επιτυγχάνονταν με τον έλεγχο της ροής (άρα και της τιμής) του πετρελαίου. Κύρια μέθοδος μεταφοράς του πετρελαίου ήταν τα τάνκερ και πολύ λίγα δίκτυα αγωγών. Αρκούσε μέχρι τώρα η στρατιωτική παρουσία του χωροφύλακα-ΗΠΑ σε κύριες πετρελαιοπαραγωγές χώρες, μερικοί τοπικοί πόλεμοι, συνήθως μικρής διαρκειας και μερικές κυρώσεις μέσω του διατραπεζικού δικτύου SWIFT και τα "άτακτα παιδιά" συνετίζονταν.

Και έτσι η γη γυρνούσε με ένα μηχανισμό που τον συνηθίσαμε ως φυσιολογικό να ισχύει μετά το 71 και που συνοπτικά μπορείς να το πεις και ως "weaponization (οπλοποίηση) του δολαρίου".

Πρώτη φορά το σύστημα αυτό απειλήθηκε μετά την οικονομική κρίση του 08, όταν ξέφυγαν οι χώρες BRICS ( Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότιος Αφρική) που άρχισαν να σχηματοποιούνται ως πλατφόρμα πολιτικής και οικονομικής συνεννόησης, βάσει ενός σχεδίου της Goldman Sachs του 2003, σχεδιασμένου για να διαιωνιστεί το ισχύον χρηματοπιστωτικό σύστημα μέχρι το 2050.

Το 2009 οι BRICS απείλησαν με την εγκατάλειψη του δολαρίου στις διεθνείς τους συναλλαγές, που τους φόρτωνε την πληθωρισμό των ΗΠΑ ως κόστος, και την αντικατάσταση του από το τότε ανερχόμενο ευρώ.

Μια στέκια στον αδύναμο κρίκο της Ευρωζώνης, την Ελλάδα, αρκούσε τότε για να μετατρέψουν οι μυωπικοί ηγέτες της ΕΕ μια περιφερειακή κρίση χρέους σε μείζονα οικονομική κρίση του ευρώ, που έχασε έκτοτε το λεγόμενο momentum του, αναδεικνύοντας μέχρι σήμερα και όλες του τις αδυναμίες.

Το λες και "πρώτο αυτοπυροβολισμό του ποδιού της ΕΕ". Ο δεύτερος και ο τρίτος έγιναν πρόσφατα.

Η δεύτερη σοβαρή απειλή του συστήματος δολάριο- ενέργεια ήρθε σταδιακά από την εξέλιξη του ίντερνετ και των τεχνολογιών της πληροφορικής και τηλεπιλοινωνιών, που έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται σε αυτό. Κυρίως από τής λεγόμενες τεχνολογιες blockchain, που άρχισαν να αναπτύσσονται και να δημιουργούν γρήγορα αποκεντρωμένα συστήματα στα πάντα, μετά την πρώτη επιτυχή εφαρμογή τους σε νέου τύπου μέσα ψηφιακών συναλλαγών, τα λεγόμενα "κρυπτονομίσματα".

Αλλά και με μία ακόμη τεχνολογία, την λεγόμενη Τεχνητή Νοημοσύνη-ΑΙ, που αναπτύσσεται μόνο με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο του blockchain: Από την υπερσυγκέντρωση δεδομένων, κυρίως 5-6 bigtech τεχνοφεουδαρχών του διαδικτύου, που έχουν στόχο να κάνουν με την ΑΙ υπαρκτή εκείνη την ανύπαρκτη "αόρατη χείρα ρύθμισης των αγορών" του νεοφιλελευθερισμού ver1.0, που κατέρρευσε.

Αυτές οι τεχνολογίες προέκυψαν ως αναγκαίες για την αντιμετώπιση των συνεπειών νέων πιθανών τραπεζικών κρίσεων, όπως εκείνη τού 08, και που εντοπίζονται ως απειλές από την τεράστια "φούσκα" τοξικών τραπεζικών προϊόντων που έχει συσσωρευτεί και απειλεί (πραγματικά) όλο τον πλανήτη με πλήρη οικονομική κατάρρευση λόγω του πολύ μεγάλου μεγέθους που έχει σήμερα το σκιώδες παρατραπεζικό σύστημα των funds.

Ξεκίνησαν δειλά με τα λεγόμενα "κρυπτονομίσματα" τύπου bitcoin το 09, για να επεκταθεί αυτή η τάση, από το 16 και μετά, και στα κρατικά μονεταριστικά συστήματά με καινοτομίες που όδηγουν είτε η Κίνα δια των BRICS στην Ανατολή είτε (με πολύ βραδύτερους ρυθμούς) το ΔΝΤ σε τροποποιήσεις των νομισματικών μοντέλων που ίσχυαν πρίν.

Έτσι πολλες κεντρικές τράπεζες, για να αντέξουν στον ανταγωνισμό μεταξύ τους, προσπαθούν να δημιουργήσουν ψηφιακές ρέπλικες, (με τις ίδιες τεχνολογίες του bitcoin), των σημερινών τους νομισμάτων, μπας και έτσι επιβιώσουν. Και έτσι πριονίζουν το κλαδί που κάθονται, τις εμπορικές τράπεζες, που απειλούνται με στρατηγικό αφανισμό! Και όλα αυτά παρά τον θόρυβο που δημιουργούνται από την εμφάνιση του ψηφιακού γουάν, του υπό κατασκευή αντιδολάριου του Πούτιν, του e-ευρω, της κρυπτοκορώνας της Σουηδίας ή του ψηφιακού νομίσματος της Νιγηρίας, αφού και αυτά θα συνεχίσουν να εξαρτώνται από την βιωσιμότητα των πρωτογενών δανείων που δημιουργησαν το κάθε νόμισμα (ψηφιακό ή μη) που κυκλοφορεί.

Η υιοθέτηση αυτών των τεχνολογιών από την Κίνα κυρίως, και δευτερευόντως και από πετρελαιοπαραγωγές χώρες της Μέσης Ανατολής (ΗΑΕ, Σ. Αραβία) και της Αφρικής (Νιγηρία), άλλαξαν τελείως τους όρους του γεωπολιτικού παίγνιου. Τώρα όλοι τρέχουν να φτιάξουν τέτοιου είδους ψηφιακά μέσα συναλλαγών, που κινούνται εξωτραπεζικά και παρακάμπτουν το SWIFT. Το διατραπεζικό δηλαδή σύστημα ανταλλαγής μηνυμάτων, επί του οποίου εφαρμόζεται το weapon δολάριο ως μέσο γεωστρατηγικής επιβολής.

Ποιο απειλητική φαίνεται και η διάθεση της Ρωσίας, ιδιαίτερα μετά τις κυρώσεις που της επιβλήθηκαν μετά από την εισβολή της στην Ουκρανία, με ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ενός νέο ψηφιακού αντι-δολαριου, ικανού να αποσπάσει από τις ΗΠΑ όλο τον έλεγχο που έχουν ακόμα μέσω του ΔΝΤ και του SWIFT, στους πόρους των καταχρεωμένων χωρών του οικονομικού νότου. Φυσικά για να μπουν μετά από λίγα χρόνια υπό την εποπτεία ενός κινεζικού ΔΝΤ, που ήδη δημιουργήθηκε το καλοκαίρι του 21, γράφοντας νέα χρέη, άκρως απαραίτητα για την παραγωγή νέου χρήματος, τώρα σε ψηφιακή μόνο μορφή.

Επιπρόσθετα δεν είναι ακόμα δύνατη κάποια συμφωνία ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ για μια κοινή στρατηγική αντιμετώπισης του κινδύνου στο συστημικό τους τραπεζικό σύστημα από την ολοένα μεγαλύτερη και διαρκώς πιο ευφάνταστη ανάπτυξη νέων αποκεντρωμένων οικονομικών εργαλείων. Τόσο από χώρες που ανήκουν στο cluster BRICS είτε από μικρές ομάδες παραγωγών τεχνολογιών ή από τις πολύ επιθετικές πρωτοβουλίες των funds, που τώρα θέλουν να παίξουν τον ρόλο του χαλίφη ως κεντρικές τράπεζες.

Η ΕΕ υιοθέτησε ήδη ένα πρώτο σύνολο ρυθμιστικών κανόνων περιορισμού τους, που ακόμα παραμένουν μη ισχυροί στο Far West των ψηφιακών συναλλαγών στις ΗΠΑ και σε μερικές χώρες του τρίτου κόσμου.

Έτσι, οι διαφορετικές επιδιώξεις των εθνικών ελίτ για τον τρόπο υλοποίησης των μηχανισμών ελέγχου μόνο της διανομής του χρήματος που κινεί και πιο κάτω τους "κύκλους Καραιβάζ", μας οδήγησαν από τον Ιούνιο του 21 και μετά σε ένα παγκόσμιο νομισματικό πόλεμο όπου μετέχουν και νέοι "παίκτες" που κινούνται εκτός ελέγχου από τα συνήθη συστήματα ή τα κόλπα που άνθισαν τον 20ο αιώνα.

Και έτσι απέμεινε μόνο ο έλεγχος των ροών της ενέργειας και των δικτύων των logistics για να καθορίζει τους κλασσικούς χάρτες επιρροών των ζωνών με τα κράτη επί της νέας μετα-παγκοσμιοποίησης.

Mε δυο λόγια, έχουμε περάσει από το weaponization " του δολαρίου στο "weaponization των ενεργειακών δικτύων".

Βεβαίως αυτά θα ισχύουν μέχρι το 2050 περίπου, αφου μέχρι τότε η ενέργεια θα είναι κυρίως η περιεχόμενη στο μεταβατικό στρατηγικό καύσιμο του πλανήτη, το φυσικό αέριο, σταδιακά ανακατεμένο με υδρογόνο, μέχρι το δεύτερο να αντικαταστήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό το φυσικό αέριο.

Το φυσικό αέριο όμως, σε αντίθεση με το πετρέλαιο, διανέμεται κυρίως μέσω αγωγών και δευτερευόντως με καράβια μεταφοράς του υγροποιημένο με την μορφή του LNG, με την δημιουργία εικονικών αγωγών ενέργειας (virtual pipes)

Από τους ίδιους αυτούς αγωγούς σχεδιάζουν ότι θα μεταφέρεται και το επόμενο στρατηγικό καύσιμο, το υδρογόνο, πάλι πάνω κάτω από τις ίδιες περιοχές παραγωγής του φυσικού αερίου προς τις μεγάλες αγορές κατανάλωσης ενέργειας. Τις ΗΠΑ, την ΕΕ, την Κίνα και την ανερχόμενη βιομηχανικά Ινδία.

Η στρατηγική "όλα από ΑΠΕ" και πράσινο υδρογόνο, δηλαδή η αντίστοιχη αποκέντρωση (decentraizaion) στα συστήματα παραγωγής και διανομής ενέργειας έχει, δυστυχώς, πολλές ακόμα αδυναμίες (έλλειψη σπανίων μετάλλων, κόστη επενδύσεων και κόστος παραγωγής/ αποσβέσεων που επιτείνει τις ανισότητες), που μόνο στραβοί γραφειοκράτες και κάτι άσχετοι πολιτικοί δεν τις βλέπουν. Αυτό είναι ο 2ος αυτοπυροβολισμός της ΕΕ. Και των δύο ποδιών αυτή την φορά.

Τις βλέπουν όμως αυτές τις αδυναμίες ως ευκαιρία επιβίωσης οι απειλούμενοι τραπεζίτες, που συνεχίζουν να χρηματοδοτούν ΜΟΝΟ φαραωνικού τύπου ιεραρχικά ενεργειακά συστήματα, ανεξαρτήτως πράσινου ή άλλου χρώματος αποτύπωσης των επιπτώσεων τους στο περιβάλλον. Οι ενεργειακές κοινότητές, και οι ενεργειακοί συνεταιρισμοί, σε καθυστερημένες πολιτικά χώρες, όπως η Ελλάδα, αντιμετωπίζονται ακόμα από τους κυβερνώντες πολύ εχθρικά.

Ο στόχος τους είναι μπας και σώσουν τις τράπεζες και τον τρόπο που παράγουν κεντροποιημένα το χρήμα σήμερα, όχι το κλίμα!

Όμως ο έλεγχος της ροής της ενέργειας μέσω αγωγών (και δευτερευόντως και των logistics) προϋποθέτει τον γεωπολιτικό έλεγχο σε ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΟ ΣΥΝΕΧΕΣ ανάμεσα σε φιλικές-συνεργαζόμενες χώρες!

Έτσι, πάνω σε αυτή την νέα πραγματικότητα, γίνονται τώρα καραμπόλες, που με την σειρά τους γεννούν, και θα συνεχίζουν να γεννούν διαρκώς κρίσεις και θερμές συγκρούσεις οριοθέτησης διακριτών και ελάχιστα συναλλασσομένων μεταξύ τους ζωνών για αρκετά χρόνια. Πάνω σε αυτό διαμορφωνονται 4+1 διαφορετικούς εμπορικούς και ενεργειακούς δρόμους παράκαμψης του Σουέζ (στον χάρτη φαίνονται οι 4, αφού όποιος τον έφτιαξε φαίνεται ότι αγνοεί και εκείνον που θέλει να ενώσει την Κίνα με την Ρωσία από τα θάλασσα περάσματος της Αρκτικής.

Ήδη "έσκασαν" μερικές τέτοιες κρίσεις- πράξεις διευθέτησης ορίων εμπορικών ζωνών μετά την ήττα των ΗΠΑ και την εγκατάλειψη του Αφγανιστάν το 21, όπως:

Οι διαρκείς πόλεμοι μικρής διάρκειας Αρμενίας -Αζερμπαιζάν, που στην πραγματικότητα είναι οι αντιπρόσωποι των αντικρουόμενων συμφερόντων Ρωσίας, Τουρκίας και Ιράν σε σχέση με τον ρόλο που θα έχει ο καθένας στον έλεγχο των νέων ενεργειακών και εμπορευματικών διαδρομών Νότου-Βορρά από το Ιράν μέχρι την Μόσχα.

Η καραμπόλα συνεχίστηκε στην Ουκρανία με την Ρωσική εισβολή, πάλι με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Αλλά αυτή την φορά και με έμμεση εμπλοκή και των ΗΠΑ, που δεν δύστασε να θυσιάσει το ευρώ και την ενεργειακή ασφάλεια της ΕΕ, για να προστατέψει την ισχύ του όπλου-δολαριου της.

Και σε αυτή την περίπτωση φαίνεται πλέον πεντακάθαρα η τακτική weaponization των δικτύων που εφαρμόζουν και οι δύο ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΆ κύριοι αντίπαλοι, οι ΗΠΑ και η Ρωσία. Στοχεύουν και οι δύο στο μαλακό υπογάστριο της ΕΕ, δηλαδή στο ζαλισμένο της νόμισμα, που τείνει να εξαφανιστεί από τον χάρτη των σοβαρών διεθνών νομισμάτων για εμπορικές συναλλαγές.

Με την λήξη αυτής της κρίσης, θα έχει επιτευχθεί ο αρχικός της στόχο: η οικονομική αιμορραγία της ΕΕ μέσω πανάκριβου αέριου LNG από τις ΗΠΑ και την Ρωσία, για να ακολουθήσει μετά κάποιος συμβιβασμός ΗΠΑ-Ρωσίας για τα όρια ισχύος της ζώνης υπό την Κίνα στα δυτικά. Η συμφωνία CAI EE- Κίνας και οι Nordstream1&2 ήδη καταστράφηκαν, ενώ εύκολη είναι και η διακοπή των ροών αερίου από την Αλγερία (μπήκε ήδη σε κυρώσεις) και απο τον Turkstream, όπου εκτός από Ρωσικό αέριο διοχετεύει ακόμα προς την ΕΕ από τις χώρες περί την Κασπία.

Το ΠΩΣ θα διακοπεί η διοχέτευση ρωσικού αερίου από τον Turkstream, καθορίζει και την τύχη του καθεστώτος Ερντογάν και ενδεχομένως και της συνοχής της Τουρκίας μέσω ενός Ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους με υποστήριξη από τις ΗΠΑ.

Η έναρξη των κύκλων παράνοιας ανάμεσα στο Ισραήλ και το Ιράν, που προκλήθηκε από την Χαμάς, μαζί με τις επιθέσεις των Χούθι από την Υεμένη, στοχεύουν την ακύρωση ενός ανταγωνιστικού ενεργειακού δρόμου σε αυτούς που αναπτύσσει η Κίνα ή η συνεργασία Κίνας Ρωσίας, και που έχει ως στόχο την σύνδεση της ανερχόμενης βιομηχανικά Ινδίας με την ενέργεια της Σαουδικής Αραβίας, που θα μπορούσε να υποκαταστήσει το φυσικό αέριο της Ρωσίας προς την Ινδία και την ΕΕ.

Τα στρατιωτικά πραξικοπήματα στην Υποσαχάρια Αφρική (Μάλι, Σουδάν, Μπ. Φάσο) και η συνέχισή των τρομοκρατικών επιθέσεων ισλαμιστών, υποστηριζόμενων από το Κατάρ και την Τουρκία, στην Μοζαμβίκη και άλλες περιοχές της Αφρικής με σοβαρά κοιτάσματα αερίου. Έτσι, καθυστερεί τουλάχιστον για 2-3 χρόνια η πλήρης αντικατάσταση των ρωσικών ροών αερίου και από την Αφρική, χρόνος που χρειάζεται για να ολοκληρωθούν οι νέοι αγωγοί διοχέτευσης αυτών των ποσοτήτων ρωσικού αερίου προς την Κίνα και τις άλλες αγορές της Άπω Ανατολής.

Η δημιουργία θερμών επεισοδίων στην Καραϊβική και την Βόρεια Νότιο Αμερική, με προσχημα τα δίκτυα διανομής ναρκωτικών, στοχεύει αντίστοιχα στον έλεγχο των πετρελαϊκών κοιτασμάτων της Βενεζουέλα, που δεν πρέπει να πέσουν στην αγορά μέχρι να ξεπουλήσει ο θείος Σαμ τα δικά του.

Οι πρώτοι μεγάλοι χαμένοι αυτής της σύνθετης ενεργειακής και πολεμικής κρίσης, εκτός από την Ουκρανία, είναι πάλι η ΕΕ, ιδιαίτερα η Γερμανία. Ακολουθεί η Τουρκία, που παρά τα διπλωματικά πυροτεχνήματα ένθεν κακείθεν εν είδει τροχιοδεικτικων, κινδυνεύει με πολύ μεγάλη αστάθεια λόγω του μεγαλομανούς παιχνιδιού που κάνει, πατώντας σε δύο βάρκες, ορίζοντας τον εαυτό της σε ρόλο Ευρασιατικής- Αφρικανικής περιφερειακής δύναμης. Το διαζύγιο της με την Δύση δείχνει αναπόφευκτο και η πρόσδεση της τουρκικής λιρας με το ψηφιακό αντιδολάριο του Πούτιν-Κινας, μονόδρομος επιβίωσης της τουρκικής οικονομίας, αφού το ευρώ έχει αποκλειστεί ως επιλογή από τις τουρκικές ελίτ εδώ και πολλά χρόνια, βλέποντας την προοπτική ένταξης της στην ΕΕ να εξαφανίζεται λόγω και της ανόδου της ισλαμοφοβικής ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Ετσι το τίμημα της εγκατάλειψης των χαρακτηριστικών του κοσμικού κράτους με την διόγκωση του θρησκευτικού, που επιτρέπει στην Άγκυρα να "πουλάει" τον ρόλο του προστάτη των απανταχού καταπιεσμένων ισλαμιστών, ενισχύει τις φυγόκεντρες δυνάμεις της από την Δύση.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ΔΕΝ ΘΑ ΔΥΣΤΑΣΟΥΝ στην Αγκυρα να προβούν ακόμα και σε ακραίες τυχοδιωκτικές ενέργειες και σε βάρος μας, εκμεταλλευόμενοι τα κενά στρατηγικής της σημερινής ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ιδιαίτερα στο Λιβυκό και την ανερμάτιστη χωρίς κανένα σχέδιο βάθους ενεργειακή πολιτική του Μητσοτάκη. Με χαρακτηριστικά πλέον όχι μιας αναθεωρητικής χώρας αλλά ως καθαρά ιμπεριαλιστικής. Και μάλιστα υπό μια κυβέρνηση που συμμετέχουν ως εταίροι και καραμπινάτοι φασίστες.

Ότι κερδίσουν εις βάρος μας, θα είναι μετά στοιχείο διαπραγμάτευσης για τους όρους του διαζυγίου τους με την Δύση και η προίκα του γάμου τους με την Ανατολή.

Μετά η Ρωσία θα μπορεί, με την ησυχία της να πάει και αυτή να παίξει τον ρόλο του δεύτερου βιολιού στην ζώνη περί την Κίνα, με το ρούβλι (συμβατικό ή/και ψηφιακό) ενισχυμένο, ως άμεσα συνδεδεμένο πλέον με την ενέργεια που πουλάει ή ελέγχει.

Αυτές όλες οι εξέλιξεις, βάζουν όμως σε σοβαρά διλήμματα την παραδοσιακή φίλη της Ρωσίας, την Ινδία, και η οποία συνεχίζει να θεωρεί απειλή της την Κίνα και τον στενό σύμμαχο της Τουρκίας στην γειτονιά της, το επίσης πυρηνικό Πακιστάν.

Το πιθανότερο είναι ότι η Ινδια θα κινηθεί αυτόνομα, ίσως τώρα σε συνεργασία με την Βραζιλία, την Νότιο Αφρρική, την Ινδονησια και ενδεχομένως και τις Αυστραλία και Ιαπωνία, για να δημιουργήσει μια νέα ζώνη, τρίτη ανάμεσα στις δυο, και που διαμορφώνεται και με πιθανή σύνδεση της με Αραβικές Χώρες και χώρες της Αφρικής, όπου ήδη έχει διεισδύσει η Ινδία οικονομικά, κυρίως μέσω της Ν. Αφρικής.

Ο θείος Σαμ, το βαθύ κράτος που κυβερνάει τις ΗΠΑ δηλαδή, δεν μπορεί να κάνει πλέον και πολλά πράγματα, μέχρι αυτό το παιχνίδι ισχύος ανάμεσα στην Κίνα και την Ινδία να καταλήξει κάπου. Μέχρι τότε θα συνεχιζει να επιτηρεί στρατιωτικά την ευρύτερη περιοχή μέσω του AUKUS και ενδεχομένως να οριοθετήσει και τα όρια της δικής της ζώνης στον Τίγρη-Ευφράτη δια της αναγνώρισης Ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους, επισύοντας απειλές για κυρώσεις μέσω δασμών στα εισαγόμενα προϊόντα αντίστοιχα, "όπλο" που όμως συνεχώς εξασθενίζει και με κίνδυνο να της γυρίσει ως μπούμερανγκ.

Αλλά αυτό το αμυντικό παιχνίδι που κάνει τώρα ο θείος Σαμ εμπεριέχει όμως και πολλά στοιχεία, που στην αγγλική χαρακτηρίζεται από τον όρο conflict of interests και στην διπλωματική γλώσσα στρατηγική "αχταρμά".

Έτσι, αν δεν πρυτανεύουν στην Ουάσιγκτον άλλες παλαβές ιδέες πανικού και τα κάνουν τελικά όλα Κούγκι, όπως μπορούν εύκολα να γίνουν με τις πολιτικές υπερβολικής ενίσχυσης του δολαρίου της FED όταν δουν πχ να χάνεται τελεσίδικα η βολική παντοκρατορία του δολαρίου από τα νέα ψηφιακά νομίσματα (κρατικά η μη), ή αν αρχίζουν να καταρρέουν οι οικονομίες των ασθενέστερων χώρων σε ντόμινο.

Αν είναι τυχεροί και αυτά πιο πάνω δεν συμβούν με κάποιο μαγικό τρόπο, θα προσπαθήσουν πάλι στην Ουάσιγκτον στο τέλος, να τα "βρούν" με την Κίνα. Ελπίζοντας να έχουν κερδίσει, ίσως, μέρος του χρόνου που απώλεσαν επί της περιόδου Τραμπ1, και που της στοίχισε την τεχνολογική υπεροχή σε 2-3 κρίσιμες τεχνολογίες τής 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης.

Τούτων λεχθέντων πάλι (εν ...συντομία στο παρόν μακρύ σεντόνι) προκύπτουν δύο κύρια ερωτήματα που μας αφορούν άμεσα:

Αν θα το αντέξει όλο αυτό το σύνθετο παίγνιο μετάλλαξης της αρχιτεκτονικής του πλανήτη η σημερινή ΕΕ, που σχεδιάστηκε και στήθηκε με την υπόθεση της μονοζωνικής παγκοσμιοποίησης

Και χωρίς να αλλάξει ριζικά η ίδια και εκ βάθρων στο ενεργειακό και στον τρόπο που έχει δομηθεί μονόπατα, μόνο γύρω από το προβληματικό ευρώ, χωρίς κοινωνικές συγκλήσεις και κάποιο συγκροτημένο σχέδιο ανάπτυξης, που θα λαμβάνει όλα τα πιο πάνω υπόψη, αφού ήδη πυροβόλησε πάλι, για τρίτη φορά...τα πόδια με τον συνολικό χειρισμό του Ουκρανικού που έκανε.

Μόνο με την υπεροχή που έχει στην νομική κατοχύρωση των ατομικών δικαιωμάτων στον ψηφιακό κόσμο, έναντι των νόμων της άγριας νεοφιλελέ ζούγκλας που πρυτανεύει στο ίντερνετ ακόμα στις ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα, λίγα μπορεί να πετύχει. Απολυτως τίποτα όμως μέσω της μετατροπής τώρα της οικονομίας της σε πολεμική για να αντιμετωπίσει ένα εχθρό-εκπληρούμενη προφητεία που η ίδια κατασκεύασε αισθανόμενη ότι απειλείται.

Και πράγματι απειλείται με πλήρη διάλυση όσο επιμένει το ιερατείο της στις Βρυξέλλες να μην αντιλαμβάνεται από τι πραγματικά κινδυνεύει τώρα: από την συνέχιση της ίδιας νεοφιλελέ συνταγής παραγωγής του ευρώ, που από συγκολητική ουσία των κρατών μελών της τείνει να μετατραπεί σε εσωτερική μπαρουταποθήκη της, πλάι σε φωτιές.

Τι πρέπει εμείς, ως χώρα, να πράξουμε μπας και καταφέρουμε να επιβιώσουμε ή και να αναπτυχθούμε στον νέο πολύπλοκο πολυ-ζωνικο κόσμο που διαμορφώνεται μέσα από αυτή την σύγκρουση κεντροποιημένου ενεργειακού- αποκεντρωμένου ψηφιακού, την κυρία δηλαδή νεα αιτία δημιουργίας των κρίσεων που μόλις αρχίσαμε να βιώνουμε, μαζί με την παλιότερη σύγκρουση συμφερόντων του βιομηχανικού με το χρηματιστηριακό κεφάλαιο και το παρατραπεζικό?

Το σχέδιο των Μητσοτάκη- Πισαριδη -ΕΛΙΑΝΕΠ μόνο ως καλαμπούρι μπορεί να εκληφθεί πλέον, ίσης και λιγότερης αξίας με τις γνωστές μαντεψιές του Στουρνάρα για τα μακροοικονομικά μας μοντέλα περί ανάπτυξης και περι προσελκυσης ξένων επενδύσεων επί πρασινάλογων, που ποτέ δεν έρχονται. Η δε ανυπαρξία στρατηγικής και επί της εξωτερικής μας πολιτικής, δεν μπορεί να υποκατασταθεί από τα "ντιλάκια" Μητσοτάκη για εξυπηρέτηση τωνημετέρων του και την παθητική εφαρμογή εντολών. Άλλοτε από την Γερμανία και άλλοτε από την Ουάσιγκτον, πατώντας και αυτά με τα δύο πόδια στις ίδιες δύο βάρκες, όπως και του Ερντογάν. Το ίδιο όμως ανεπαρκή δείχνουν και τα σχέδια "δια χειρός Σταθάκη" ή τα αχταρμά της Διαμαντοπουλου στο ΠΑΣΟΚ, όσο δεν αγγίζουν προς επίλυση το πιο πάνω κεντρικό διακύβευμα:

Ποιο ευρώ και με ποιον τρόπο παραγωγής του

Όσο δεν λέγεται τίποτα επί αυτού, θα ενισχύεται και η ανασφάλεια και η φοβική ακροδεξιά, που ονειρεύεται, στην πλειοψηφία της, τις δραχμές. Χωρίς να αντιλαμβάνονται όμως και αυτοί ότι και δραχμές προέκυπταν, από το 71 και μετά, μόνο από δάνεια, όπως ακριβώς και το ευρώ, μεταφέροντας τρομακτική ισχύ στην οικονομία και τις ελίτ της, σε βάρος της κάθε πολιτικής, με ενίσχυση του ρόλου των Τραπεζών ως Uber alles εξουσία πάνω στις άλλες τρεις.

Πείτε και εσείς ότι θέλετε επί αυτών, μιας και σε ένα τόσο πολύπλοκο κόσμο κανείς δεν τα ξέρει όλα, όσο και να είναι ευρυγώνιος ο φακός της παρατήρησης του. Μπας και έτσι δούμε καλύτερα και πώς αλλάζει, αλλά και πώς θα αλλάξουμε και εμείς για να επιβιώσουμε.

Όπως το οφείλετε στα παιδιά σας και τα εγγόνια σας.

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων