Ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή και το μέλλον του Ισραήλ

Valentin KATASONOV

Ο επεκτατισμός, ο οποίος χρονολογείται από τις αρχαίες πεποιθήσεις, είναι το κύριο χαρακτηριστικό της πολιτικής του εβραϊκού κράτους

 Εδώ και δέκα ημέρες, η ανθρωπότητα βρίσκεται σε κατάσταση ακραίας έντασης. Από τη στιγμή που το Ισραήλ κατάφερε ένα ύπουλο χτύπημα εναντίον του Ιράν. Παρά την εκεχειρία που ανακοίνωσε ο Τραμπ, ανά πάσα στιγμή ο πόλεμος μεταξύ Ισραήλ και Ιράν θα μπορούσε να ξαναρχίσει με την προοπτική κλιμάκωσης στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το Ισραήλ και οι Ηνωμένες Πολιτείες, που το καλύπτουν, ισχυρίζονται ότι το χτύπημα στις 13 Ιουνίου ήταν προληπτικό. Λένε ότι το Ισραήλ ήθελε έτσι να «ακυρώσει» την απειλή ενός πυρηνικού χτυπήματος από το Ιράν. Λένε ότι το Ιράν έχει ήδη πυρηνικά όπλα ή είναι κοντά στη δημιουργία τους.

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν πραγματικά ότι εάν, με κάποιο θαύμα, το Ισραήλ επιτύχει τον πλήρη «μηδενισμό» του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν και, ως εκ τούτου, λάβει 100% εγγύηση για την πυρηνική του ασφάλεια, τότε η κατάσταση στη Μέση Ανατολή θα επιστρέψει στο φυσιολογικό. Και η πολυαναμενόμενη ειρήνη θα έρθει. Αν όχι αιώνια, τότε για πολλά χρόνια.

Η δική μου εκδοχή είναι διαφορετική. Το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα για να επιτεθεί και να καταλάβει το Ιράν. Οι ειδικοί ορθώς σημειώνουν ότι δεν υπήρχαν ενδείξεις ότι το Ιράν έχει πυρηνικά όπλα ή την αναμενόμενη έναρξη της παραγωγής τους στο εγγύς μέλλον την παραμονή της 13ης Ιουνίου.

Πρώτον, η ίδια η Τεχεράνη το δήλωσε αυτό. Ο Ανώτατος Ηγέτης της Ισλαμικής Δημοκρατίας, Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ, έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι τα πυρηνικά όπλα είναι αντίθετα με το Ισλάμ. Έτσι, το 2019, είπε: «Δεν θα αναπτύξουμε πυρηνικά όπλα. Όχι λόγω των ΗΠΑ, αλλά επειδή πιστεύουμε ότι απαγορεύεται από τη θρησκεία». Οι θρησκευτικοί ηγέτες του Ιράν αποκαλούν τα πυρηνικά όπλα «όπλα του Σατανά».

Δεύτερον, από το 1970, το Ιράν έχει καταστεί συμβαλλόμενο μέρος της Συνθήκης για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων (NPT). Τέσσερα χρόνια αργότερα, το πυρηνικό της πρόγραμμα παρακολουθούνταν τακτικά από τον Διεθνή Οργανισμό Ατομικής Ενέργειας (ΔΟΑΕ). Την παραμονή της επίθεσης, στις 13 Ιουνίου, μια άλλη επιθεώρηση του ΔΟΑΕ επισκέφθηκε το Ιράν, η οποία δήλωσε ότι δεν υπήρχαν ενδείξεις ανάπτυξης πυρηνικών όπλων.

Τρίτον, οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες ανέφεραν στον 47ο πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, Donald Trump, ότι το Ιράν δεν έχει πυρηνικά όπλα και σημάδια ετοιμότητας να τα παράγει. Ωστόσο, ο Τραμπ αγνόησε αυτές τις πληροφορίες.

Η εκδοχή της παρουσίας πυρηνικών όπλων στην Τεχεράνη είναι απαραίτητη από το Ισραήλ και τις Ηνωμένες Πολιτείες προκειμένου να ξεκινήσει ένας πόλεμος εναντίον του Ιράν και να τον οδηγήσει σε νικηφόρο τέλος. Επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω ότι εάν η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ ανησυχούσαν πραγματικά για την παρουσία πυρηνικών όπλων στην Τεχεράνη, θα συμπεριφέρονταν διαφορετικά.

  Στις 14 Ιουλίου 2015, το Ιράν και οι χώρες P5 + 1 (Κίνα, Ρωσία, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Ηνωμένες Πολιτείες + Γερμανία) κατέληξαν σε συμφωνία για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα σε αντάλλαγμα για την άρση των κυρώσεων κατά του Ιράν. Σύμφωνα με τη συμφωνία, το Ιράν πρέπει να επιτρέψει στους επιθεωρητές του ΔΟΑΕ να επισκεφθούν τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του, οι δυτικές χώρες, με τη σειρά τους, θα άρουν σταδιακά τις κυρώσεις κατά του Ιράν. Φαίνεται ότι το Τελ Αβίβ θα έπρεπε να χαίρεται με αυτή τη συμφωνία (που ονομάζεται «πυρηνική συμφωνία για το Ιράν»): εξάλλου, υπάρχουν ήδη 200% εγγυήσεις ότι το Ιράν δεν θα απειλήσει το Ισραήλ με πυρηνικά όπλα. Αντ 'αυτού, το Τελ Αβίβ αποκάλεσε τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα «προδότη των συμφερόντων του Ισραήλ». Κανείς στο Τελ Αβίβ δεν μπορούσε να εξηγήσει τι ήταν η προδοσία. Μετά τον Ομπάμα, ο Ντόναλντ Τραμπ ήρθε στον Λευκό Οίκο. Και ο 45ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Donald Trump, ανακοίνωσε την απόσυρση των Ηνωμένων Πολιτειών από την πυρηνική συμφωνία για το Ιράν. Και μετά από αυτό, το Τελ Αβίβ (ο πρωθυπουργός Νετανιάχου προσωπικά) αποκάλεσε τον Τραμπ «αληθινό φίλο του Ισραήλ». Η λογική της απόσυρσης των ΗΠΑ από την πυρηνική συμφωνία του Ιράν δεν ήταν πλήρως κατανοητή από κανέναν εκείνη την εποχή. Μόνο τώρα γίνεται σαφές: η διατήρηση της πυρηνικής συμφωνίας στέρησε από την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ το επιχείρημα ότι η Τεχεράνη είχε πυρηνικά όπλα. Η απόσυρση των ΗΠΑ από τη συμφωνία έδωσε ελευθερία κινήσεων τόσο στο Ισραήλ όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εάν η πυρηνική συμφωνία είχε παραμείνει σε ισχύ, τότε δεν θα υπήρχε καμία δικαιολογία για την προδοτική επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν στις 13 Ιουνίου.

Μια λογική ερώτηση: γιατί τότε το Ισραήλ να επιτεθεί καθόλου στο Ιράν; Και εδώ προχωρώ στο κύριο θέμα της συζήτησης και δίνω τη δική μου εκδοχή της απάντησης: επειδή το Ιράν, από την άποψη των πολιτικών ηγετών του εβραϊκού κράτους, είναι μέρος του Μεγάλου Ισραήλ. Για το Τελ Αβίβ, το «Μεγάλο Ισραήλ» είναι ο στρατηγικός στόχος της πολιτικής του. Ιμπεριαλιστική, επεκτατική πολιτική με στόχο την επέκταση των συνόρων του κράτους που ιδρύθηκε από τον ΟΗΕ το 1948.

 Το Ισραήλ είναι ένα μοναδικό κράτος στον πολιτικό χάρτη του κόσμου. Κάθε κράτος έχει επίσημα σύνορα (ξηρά, θάλασσα και αέρα), τα οποία καθορίζονται τόσο στα εθνικά του τμήματα όσο και στους διεθνείς οργανισμούς. Οποιοσδήποτε εκτός από το Ισραήλ. Τα όριά του είναι "κυμαινόμενα", τείνοντας σαφώς να επεκταθούν. Μετά τη γέννησή του το 1948, το Ισραήλ πήγε σε πόλεμο με τους Παλαιστινίους (οι οποίοι, σύμφωνα με τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, έπρεπε επίσης να δημιουργήσουν το δικό τους κράτος, αλλά δεν το δημιούργησαν) και απέσπασαν μέρος της επικράτειάς τους. Το 1949, το έδαφος που ήταν υπό ισραηλινό έλεγχο ήταν περίπου 20, 77 χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα. Μετά τον πόλεμο των έξι ημερών του 1967, η συνολική έκταση της επικράτειας που ελέγχεται από το Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένης της Παλαιστινιακής Αρχής και των εδαφών, ήταν ήδη 27, 80 χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα. Για παράδειγμα, μετά το ξέσπασμα του πολέμου του Ισραήλ με τους Παλαιστινίους στις 7 Οκτωβρίου 2023, το εβραϊκό κράτος απέκτησε τον έλεγχο του 77% του εδάφους της Λωρίδας της Γάζας (το οποίο, σύμφωνα με αποφάσεις του ΟΗΕ, ορίζεται ως παλαιστινιακό έδαφος μαζί με το έδαφος της Δυτικής Όχθης του ποταμού Ιορδάνη).

Η διεθνής κοινότητα, συμπεριλαμβανομένου του ΟΗΕ, θεωρεί ότι οι ισραηλινοί οικισμοί στα κατεχόμενα εδάφη αποτελούν παραβίαση του διεθνούς δικαίου, ιδίως του άρθρου 49 της τέταρτης Σύμβασης της Γενεύης. Το 2024, το Διεθνές Δικαστήριο επιβεβαίωσε την παρανομία των ισραηλινών εποικισμών και κάλεσε το Ισραήλ να τερματίσει την κατοχή και να καταβάλει αποζημίωση στον παλαιστινιακό λαό.

Ο Νετανιάχου πιστεύει ότι οι σιωνιστές πρέπει να του είναι πολύ ευγνώμονες. Είναι ο μακροβιότερος πρωθυπουργός του Ισραήλ και ποτέ δεν «υπέκυψε» στο θέμα της αναγνώρισης του κράτους της Παλαιστίνης. Ως ηγέτης του κόμματος Λικούντ, δήλωσε «υπερήφανος» που «εμπόδισε τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους». Η θέση του Λικούντ για το παλαιστινιακό ζήτημα διατυπώνεται ξεκάθαρα στο πρόγραμμά του: «Το δικαίωμα του εβραϊκού λαού στη γη του Ισραήλ είναι αιώνιο και αδιαμφισβήτητο... Επομένως, η Ιουδαία και η Σαμάρεια δεν θα παραδοθούν σε καμία ξένη διοίκηση. μεταξύ της θάλασσας και του Ιορδάνη θα υπάρχει μόνο η κυριαρχία του Ισραήλ».

Σήμερα, το Ισραήλ αρχίζει να «αναπτύσσει» εδάφη στη Συρία, τα οποία έχουν γίνει σχεδόν «χωρίς ιδιοκτησία» μετά την κατάρρευση της κυβέρνησης Άσαντ πέρυσι. Τον Δεκέμβριο του 2024, οι Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις (IDF) ξεκίνησαν εισβολή στις παραμεθόριες περιοχές της Συρίας (η επιχείρηση ονομάστηκε «Βέλη του Bashan»). Υπήρξαν διαμαρτυρίες εναντίον αυτής της παρέμβασης από διάφορα κράτη (κυρίως αραβικά). Αλλά δεν είχαν καμία επιρροή στο Τελ Αβίβ.

Ο επεκτατισμός είναι το κύριο χαρακτηριστικό της πολιτικής του εβραϊκού κράτους: το μικρό Ισραήλ, γεννημένο το 1948, θέλει να γίνει μεγάλο και «μεγάλο». Το σχέδιο του «Μεγάλου Ισραήλ» γεννήθηκε περίπου μισό αιώνα πριν από την εμφάνιση του κράτους του Ισραήλ. Ο ιδρυτής και πρόεδρος της Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης, Theodor Herzl, στο πρώτο σιωνιστικό συνέδριο το 1897 στην ελβετική πόλη της Βασιλείας, δήλωσε ότι ο στόχος του σιωνισμού ήταν να αναδημιουργήσει το Ισραήλ της εποχής των βασιλέων Δαβίδ και Σολομώντα στην Παλαιστίνη. Ο πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ, Ben-Gurion, κατά τη διάρκεια της ανακοίνωσής του για τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ το 1948, δεν παρέλειψε να υπενθυμίσει: «Υπάρχει ένας άλλος χάρτης που ο εβραϊκός λαός, η νεολαία του, από το Νείλο μέχρι τον Ευφράτη, θα σχεδιάσει». Οι υποστηρικτές της ιδέας του «Μεγάλου Ισραήλ» αναφέρονται στα ακόλουθα λόγια από την Τορά: «Την ημέρα αυτή ο Κύριος έκανε διαθήκη με τον Άβραμ, λέγοντας: "Στους απογόνους σας δίνω αυτή τη γη, από τον ποταμό της Αιγύπτου στον μεγάλο ποταμό, τον ποταμό Ευφράτη"» (Γεν. 15:18).

Το Μεγάλο Ισραήλ, αν πάρουμε τα λόγια από την Τορά κυριολεκτικά και μελετήσουμε τους χάρτες του Ισραήλ από την εποχή των βασιλέων Δαβίδ και Σολομώντα, περιλαμβάνει τα εδάφη των σημερινών κρατών της Αιγύπτου, της Ιορδανίας, του Λιβάνου, της Συρίας, της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράκ. Φυσικά, το περίγραμμα του Μεγάλου Ισραήλ δεν είναι επακριβώς καθορισμένο. Ορισμένοι ισραηλινοί πολιτικοί πιστεύουν ότι το Μεγάλο Ισραήλ θα πρέπει επίσης να περιλαμβάνει τα εδάφη του Ιράν και της Τουρκίας. Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτά τα κράτη έχουν τη δική τους βαθιά ιστορία, γεγονός που τους δίνει λόγο να μιλούν και για τα φιλόδοξα γεωπολιτικά τους σχέδια. Για παράδειγμα, οι Ιρανοί ηγέτες αρέσκονται να νοσταλγούν την εποχή της Περσικής Αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών του 6ου-4ου αιώνα π.Χ. Και αυτοί, όπως αποδεικνύεται, έχουν ένα σχέδιο ενός «Μεγάλου Ιράν (Μεγάλη Περσία)».

Το Τελ Αβίβ στοχεύει εδώ και καιρό στο Ιράν, αλλά προς το παρόν προσπάθησε να μην μιλήσει για τα επεκτατικά του σχέδια. Υπάρχουν πολλοί Εβραίοι που δεν συμμερίζονται την επεκτατική πολιτική του Ισραήλ, θεωρώντας την εξίσου επικίνδυνη για τους Εβραίους και για όλη την ανθρωπότητα.

Εδώ, για παράδειγμα, είναι ένας Εβραίος δημοσιογράφος από τη Γερμανία, ο Δρ Martin Gak. Ως αποφασιστικός αντίπαλος του Μεγάλου Ισραήλ, είπε τις προάλλες: «Πιστεύω ότι ο Νετανιάχου, ο συνασπισμός του και η ισραηλινή ακροδεξιά έχουν έναν μόνο στόχο: την εδαφική επέκταση. Και ειλικρινά, το σχέδιό τους ξεπερνά ακόμη και τη θεολογική έννοια του Μεγάλου Ισραήλ». Σημείωσε επίσης ότι στόχος του Ισραήλ δεν είναι μόνο εκείνες οι χώρες που ταιριάζουν στην έννοια της Τορά, αλλά εκείνες που υπερβαίνουν τα παραδοσιακά σύνορα του «Μεγάλου Ισραήλ»: «Τις τελευταίες ημέρες, λέγεται όλο και περισσότερο στο Ισραήλ ότι ο ημιτελικός θα είναι με το Ιράν και ο τελικός με την Τουρκία. Αυτό δεν είναι πλέον θρησκευτική σκέψη...»

Και εδώ είναι ένας άλλος γνωστός αντισιωνιστής, ο Norman Finkelstein, ο οποίος εφιστά επίσης την προσοχή στο γεγονός ότι οι αξιώσεις του Ισραήλ εκτείνονται πολύ πέρα από τα σύνορα του Μεγάλου Ισραήλ. Ήδη από τις 19 Ιανουαρίου 2009, σε συνέντευξή του στο Today's Zaman, ο Finkelstein προειδοποίησε τον κόσμο: «Το Ισραήλ προετοιμάζει επιθέσεις στο Ιράν... Είναι μια τρελή κατάσταση». Είναι αλήθεια ότι η επίθεση (αέρας) ακυρώθηκε το επόμενο έτος, το 2010, αλλά οι προετοιμασίες για αυτό πραγματοποιήθηκαν πραγματικά για μεγάλο χρονικό διάστημα. 

Το 2018, ο πρωθυπουργός Νετανιάχου άφησε να διαρρεύσουν τα εκτεταμένα σχέδια του Ισραήλ για το Ιράν. Αυτές οι πληροφορίες είναι αναρτημένες στην ιστοσελίδα του προαναφερθέντος Norman Finkelstein με τίτλο «Ο Νετανιάχου αρχίζει να καλεί για επιστροφή του Ισραήλ στην αρχαία πατρίδα του Ιράν». Αποδεικνύεται ότι από την άποψη του Νετανιάχου, το Ιράν (Περσία) είναι επίσης η ιστορική πατρίδα των Εβραίων:

«Η ιρανική γη αποτελεί εδώ και καιρό μέρος της κληρονομιάς μας και ζητάμε από τη διεθνή κοινότητα να συνεργαστεί μαζί μας για να διασφαλίσει την επιστροφή της σε ένα ανεξάρτητο εβραϊκό κράτος», δήλωσε ο Νετανιάχου, προσθέτοντας ότι το Ισραήλ είναι έτοιμο να χρησιμοποιήσει στρατιωτική δύναμη εάν χρειαστεί για να ανακαταλάβει και τα 636.400 τετραγωνικά μίλια του σημερινού εδάφους του Ιράν, το οποίο ήταν ιστορικά μέρος της γης της επαγγελίας που παραχωρήθηκε στον εβραϊκό λαό με βιβλική εντολή.

Και έπειτα υπάρχει ένα άλλο απόσπασμα από την αποκάλυψη του Νετανιάχου: «Οι λεγόμενες ισλαμικές πόλεις της Τεχεράνης, του Μασάντ, του Ισφαχάν και δεκάδες άλλων ιδρύθηκαν σε αυτά που κάποτε ήταν τα αρχαία εβραϊκά βασίλεια, για να μην αναφέρουμε πόσους από τους ιερότερους τόπους μας κατέχει σήμερα το Ιράν, συμπεριλαμβανομένου του Ιερού Τάφου του Ιμάμη Ρεζά, του τζαμιού Τζαμκαράν και του Ζωροαστρικού ναού του Τσακ-Τσακ. Στην πραγματικότητα, το Ιράν έχει την υψηλότερη συγκέντρωση εβραϊκών αρχαίων ιερών τόπων στον κόσμο εκτός της Μέκκας, του Λουμπίνι και του Βατικανού. Απαιτούμε να επιτραπεί στον εβραϊκό λαό να επιστρέψει στη διοίκηση των πατρίδων των προγόνων μας στην Περσία».

Παρεμπιπτόντως, οι ισραηλινοί πολιτικοί ισχυρίζονται ότι μέρος της σύγχρονης Τουρκίας είναι επίσης η ιστορική πατρίδα του εβραϊκού λαού. Ο Ερντογάν το γνωρίζει καλά αυτό, και ως εκ τούτου είναι βέβαιος ότι μετά το Ιράν, η Τουρκία θα είναι ο επόμενος στόχος του Ισραήλ.

Το ότι η υπόθεση δεν θα τελειώσει με το Ιράν και ότι η ταλάντευση του Ισραήλ εξαπλώνεται σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και ακόμη και σε ολόκληρο τον κόσμο αποδεικνύεται από την ακόλουθη αποκάλυψη από τον Νετανιάχου, που έγινε στο LCI στις 19 Ιουνίου: «Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι κάτι ιστορικό. Διεξάγουμε μια ιστορική επιχείρηση. Δεν είναι απλώς η απομάκρυνση της υπαρξιακής απειλής που κρέμεται πάνω από το κράτος του Ισραήλ. Θα αλλάξουμε το πρόσωπο της Μέσης Ανατολής. Θα αλλάξουμε το πρόσωπο του κόσμου με κάποιο τρόπο».

Προφανώς, ο Νετανιάχου θέλει να μείνει στην ιστορία ως ο υποκινητής του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου. Παρεμπιπτόντως, το 2012, ο Χένρι Κίσινγκερ προέβλεψε ότι σύντομα (σε δέκα χρόνια) δεν θα υπάρχει καθόλου Ισραήλ. Ο Νετανιάχου ισχυρίζεται ότι το Μεγάλο Ισραήλ είναι προ των πυλών. Ποιος από αυτούς τους δύο Εβραίους έχει δίκιο; Μου φαίνεται ότι είναι το πρώτο. 

https://fondsk.ru/

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων.