Όπως κάθε αυταρχικός λαϊκιστής, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου πιστεύει πολύ στη δύναμη των εικόνων και στις απλουστευτικές ιστορικές αναλογίες. Αποδομεί και ξαναχτίζει κατά πώς τον βολεύει ολόκληρα γνωστικά πλαίσια, ιδίως ιστορικά και επικοινωνιακά, ακόμη και επιστημονικής γνώσης.
Εδώ και χρόνια στο Ισραήλ οι οπαδοί του και οι επικριτές του κονταροχτυπήθηκαν για το αν ο αιμοσταγής «Μπίμπι» είναι «υποδειγματικός ηγέτης εν πολέμω όπως ο Ουίνστον Τσώρτσιλ» – το διέδιδαν οι θαυμαστές του, το καλλιεργούσε ναρκισσιστικά και ο ίδιος.
Μετά από σύντομη μάχη, η οποία κορυφώθηκε με μια κατάσταση όπου η αναφορά και μόνο του θρυλικού Βρετανού πρωθυπουργού προκαλούσε χλευασμό, οι φιλοδοξίες του Νετανιάχου διαψεύστηκαν.
Ωστόσο, η τελευταία λέξη δεν έχει ειπωθεί ακόμη, όπως τονίζει σε άρθρο της στην ισραηλινή εφημερίδα Χααρέτζ η κριτικός λογοτεχνίας Ίρις Λέαλ. «Τώρα οι οπαδοί του Νετανιάχου ανέσυραν τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ από τον τάφο του, ως σύμβολο θέλησης και επιμονής, έναν πρόεδρο που ηγήθηκε της Αμερικής κατά το μεγαλύτερο μέρος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου» μας ενημερώνει η Λέαλ.
Μπορεί όμως κανείς να σκεφτεί και άλλους ηγέτες ως σημεία αναφοράς, αρκεί η φαντασία πρέπει να έχει κάποια στοιχειώδη βάση στην πραγματικότητα.
«Καλά παραδείγματα είναι ο Λίντον Τζόνσον και ο πόλεμος του Βιετνάμ, καθώς και ο Τζορτζ Γ. Μπους ο νεότερος και ο πόλεμος στο Ιράκ – δύο τεράστιες πληγές στην πρόσφατη αμερικανική Ιστορία – οι οποίοι θα μπορούσαν να γίνουν οι τέλειοι ηγέτες με τους οποίους μπορεί να συγκριθεί ο Νετανιάχου» εκτιμά η αρθρογράφος.
Η ίδια, γεννημένη το 1959, μεγάλωσε σε κιμπούτς με τους υπερορθόδοξους εβραίους παππούδες της, έζησε στο Παρίσι και στο Λονδίνο, σπούδασε κινηματογράφο και σήμερα διδάσκει δημιουργική γραφή στο Τελ Αβίβ. Είναι μία από τις αντιπολεμικές φωνές του Ισραήλ.
«Ο Τζόνσον και ο Μπους ήταν δύο πρόεδροι που ξεκίνησαν από έναν μακροχρόνιο πόλεμο ο καθένας προκαλώντας πολλά θύματα. Το έκαναν βασισμένοι σε λανθασμένες πληροφορίες και εσφαλμένους υπολογισμούς, οδηγώντας τελικά στην απώλεια της εμπιστοσύνης του λαού στους ηγέτες του» τονίζει.
Η κυβέρνηση Τζόνσον, όπως φαίνεται στα απόρρητα Pentagon Papers που αποκαλύφθηκαν το 1971, έλεγε ψέματα για τον πόλεμο και στους Αμερικανούς και στο Κογκρέσο. Δημιούργησε μια ψευδή πραγματικότητα, βάσει της οποίας λαμβάνονταν αποφάσεις και διαμορφωνόταν ο δημόσιος διάλογος.
Οι άνθρωποι του Τζόνσον ήταν τόσο απασχολημένοι με την προπαγάνδα και το δίκτυο δημοσίων σχέσεων γύρω από τον πόλεμο, που δεν αντιμετώπιζαν τα γεγονότα. Το ψέμα πίσω από τον πόλεμο του Βιετνάμ δεν ήταν μέρος των συνηθισμένων ψεμάτων που ανθούν στην πολιτική. Ήταν συνολική διαστρέβλωση της πραγματικότητας, αναπόσπαστο τμήμα της κυβερνητικής πολιτικής. Ο πρωταρχικός στόχος αυτής της περίτεχνης και δαπανηρής εξαπάτησης ήταν η καλλιέργεια μιας νοοτροπίας συναίνεσης ή τουλάχιστον ανοχής.
Στον πόλεμο του Ιράκ, πάλι, ο Μπους συγκρότησε έναν συνασπισμό κρατών που ξεκίνησε έναν μακρύ και αιματηρό πόλεμο βασισμένο σε ψευδείς πληροφορίες και μεροληπτικές εκτιμήσεις, σύμφωνα με τις οποίες το Ιράκ ανέπτυσσε όπλα μαζικής καταστροφής. Ο Μπους έπεισε τους συμμάχους του ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν κατείχε χημικά και βιολογικά όπλα, πιθανώς και πυρηνικά.
Μετά την ανατροπή του Σαντάμ το 2003, αποδείχθηκε ότι τα όπλα-πρόσχημα για την έναρξη του πολέμου ήταν ανύπαρκτα. Ο πόλεμος αμαύρωσε για πάντα την υστεροφημία του Μπους. Επίσης, ανάγκασε τον Βρετανό πρωθυπουργό Τόνι Μπλερ να παραιτηθεί, αφού μεταμορφώθηκε από δημοφιλή κεντροαριστερό ηγέτη του λεγόμενου «τρίτου δρόμου» σε μισητό βοηθό πολέμαρχου – «το σκυλάκι του Μπους».
«Οι δύο πόλεμοι κλόνισαν την εμπιστοσύνη των Αμερικανών στη δημοκρατία τους, οδηγώντας τελικά – τι ειρωνεία…- στην εποχή της μετά-αλήθειας και την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ. Τις τελευταίες ημέρες, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δείχνουν μια εικόνα του Τραμπ συνοδευόμενη από τη λεζάντα «Τι ψηφίσατε», και μια εικόνα που είναι μια διασταύρωση μεταξύ πολεμοκάπηλου Μπους υιού και Τραμπ, με τη λεζάντα «Και τι πήρατε» γράφει η Λέαλ.
Στο Ισραήλ η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ παρουσιάζει μια ενωτική και άκριτη στάση, που μαστίζεται από την αλαζονική πεποίθηση ότι το μέλλον μπορεί να προβλεφθεί και ότι ο Νετανιάχου έχει τον πλήρη έλεγχο.
Ταυτόχρονα, υπάρχει ένα μεγάλο χάσμα μεταξύ του ισχυρισμού ότι «το Ιράν ήταν έτοιμο να αναπτύξει πυρηνικά όπλα» και των έγκυρων ρεπορτάζ που δείχνουν ότι οι αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών εκτιμούν ότι «το Ιράν απέχει τρία χρόνια από την κατασκευή μιας ατομικής βόμβας».
Η βρετανική εφημερίδα Independent επικαλέστηκε τέσσερις αμερικανικές πηγές που ισχυρίζονται ότι «το Ιράν δεν αναπτύσσει πυρηνικό όπλο», με αξιόπιστους ερευνητές να υποστηρίζουν αυτόν τον ισχυρισμό.
«Ευτυχώς στο καταφύγιό μου συναντώ υπέροχα σκυλιά, όμορφες γάτες και καλούς ανθρώπους. Ένας καλός άνθρωπος μου θύμισε μια έννοια που επινόησε ο Βρετανός ψυχαναλυτής Ουίλγρεντ Μπάιον (1897-1979) γνωστή ως «επιθέσεις στις συνδέσεις» («attacks on linking»)» λέει η Ίρις Λέαλ.
Αυτή η έννοια περιγράφει τον κατακερματισμό των πληροφοριών και την αποκοπή σημαντικών συνδέσεων μεταξύ της γνώσης και της επεξεργασίας της – λογικής ή συναισθηματικής. Στην πολιτική σημαίνει την αποσυναρμολόγηση της κριτικής σκέψης και την καταστροφή του δημόσιου λόγου.
«Η διασπορά ψευδών ειδήσεων και η παραπληροφόρηση είναι εργαλεία που χρησιμοποιούν τα αυταρχικά καθεστώτα για να εδραιώσουν την κυριαρχία τους. Λίγοι Ισραηλινοί δημοσιογράφοι και αναλυτές σε τηλεοπτικά πάνελ θα ρωτήσουν τι πραγματικά προσπαθεί να πετύχει ο Νετανιάχου και σε ποιο βαθμό είναι εφικτοί οι δηλωμένοι στόχοι του» καταλήγει στην Χααρέτζ η Λέαλ.
Και απευθύνει έκκληση στους συμπατριώτες της: «Μην υποχωρήσετε στην επίθεση που κάνουν στο μυαλό σας». https://neostrategy.gr/
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου