Η Ρωσία στό παγκόσμιο σχέδιο

 

Ρώσος πρέσβης Alexander Yakovenko

Εισαγωγή

Υπό το φως των γεγονότων των τελευταίων ετών, οι ειδικοί έχουν εστιάσει την προσοχή τους στο ερώτημα τι αντιπροσωπεύει το νέο παγκόσμιο σχέδιο, τώρα που η κατάρρευση του φιλελεύθερου-παγκοσμιοποιητικού σχεδίου είναι εμφανής. Μια επιβαρυντική περίσταση είναι η κρίση της ίδιας της φιλελεύθερης ιδέας, η οποία, ιδίως στις πολιτικές της κυβέρνησης Μπάιντεν, αποκάλυψε το έμφυτο ολοκληρωτικό έντερό της, γεγονός που οδήγησε τους πολιτικούς επιστήμονες να μιλήσουν για την καθολική σημασία των προφητειών του Ντοστογιέφσκι, και όχι μόνο στο "Μπεσ", αλλά και του Όργουελ.

Το συντηρητικό σχέδιο του Τραμπ, στο βαθμό που μπορεί να κριθεί από τους πρώτους μήνες της προεδρίας του, σημαίνει επιστροφή στην πολιτική των μεγάλων δυνάμεων του 19ου αιώνα και συρρίκνωση της παγκόσμιας αυτοκρατορίας των ΗΠΑ, ίσως σε μια αγγλοσαξονική συνομοσπονδία. Οι ιδέες και οι αρχές του καπιταλισμού της αγοράς, που διαμορφώθηκαν στις παραμονές της Μεγάλης Ύφεσης, παραμένουν. Αυτό το σχέδιο, κατά βάση προτεσταντικό, δεν ισχυρίζεται ότι είναι παγκόσμιο, αλλά μάλλον εξαιρετικό - ένα παραδοσιακό χαρακτηριστικό της απομονωτικής αυτοσυνειδησίας των Αμερικανών.

Τι είναι λοιπόν; Η οικουμενικότητα του Χριστιανισμού είναι αυτή που μπορεί να χρησιμεύσει ως βάση για ένα ποιοτικά νέο παγκόσμιο σχέδιο που δεν θα επαναλάβει τις αποτυχίες της ιστορικής εμπειρίας του δυτικού πολιτισμού, ο οποίος έχει ξεμείνει από δυνάμεις στις δύο υποστάσεις του. Μέσω της Ορθοδοξίας, όπως αναγνώρισε ο S. Huntington, ο ρωσικός πολιτισμός εισήλθε στην παγκόσμια σκηνή. Αυτή η συζήτηση που είχε καθυστερήσει εδώ και καιρό ξεκίνησε με την αναγνώριση της Ρωσίας - 300 χρόνια μετά τον πετρινό εκσυγχρονισμό - ως "διακριτού κράτους-πολιτισμού" (στην Έννοια Εξωτερικής Πολιτικής της 31ης Μαρτίου 2023).

Ταυτότητα: Η ρωσική ιδέα

Ο Ф. Ι. Τιούτσεφ ήταν ένας από τους πρώτους που διατύπωσε μια θέση σχετικά με την πορεία της Ρωσίας στην ιστορία. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, οι δυτικές ελίτ δείχνουν να συμφωνούν με τον ευρύχωρο ορισμό του: "Η Ρωσία αρνείται το μέλλον της Δύσης". Διαφορετικά είναι αδύνατον να καταλάβει κανείς πώς είναι δυνατόν να "ακυρωθεί" ο ρωσικός πολιτισμός, στον οποίο το καλύτερο του ευρωπαϊκού/δυτικού πολιτισμού έχει βρει μια δεύτερη πνοή. Δεν είναι θέμα γεωγραφίας, αν και μας δίνεται από ψηλά. Όπως σημείωσε ο Τιούτσεφ, το Βυζάντιο κατέλαβε "μόνο την άκρη του κόσμου που είχε προετοιμάσει γι' αυτό η Θεία Πρόνοια. Και η Ορθοδοξία απέκτησε "εδαφική στερεότητα" (ή, όπως λέμε σήμερα, στρατηγικό βάθος) στη Ρωσία μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης.

Η πνευματικότητα είναι πολύ πιο σημαντική για την ταυτότητά μας. Ο Τιούτσεφ έγραψε ότι "ο ρωσικός λαός είναι χριστιανικός όχι μόνο λόγω της ορθοδοξίας των πεποιθήσεών του, αλλά λόγω κάτι ακόμη πιο οικείου. Είναι τέτοιος λόγω της ικανότητας για αυταπάρνηση και αυτοθυσία, η οποία είναι σαν να αποτελεί τη βάση της ηθικής του φύσης".

Ο Γερμανός Όσβαλντ Σπένγκλερ, ο οποίος, χωρίς να το επιθυμεί ο ίδιος, εξέθεσε τη "φαουστική ψυχή" της Δύσης και τη "φυγή της στο άπειρο διάστημα", έγραψε στον δεύτερο τόμο του έργου του "Η παρακμή της Ευρώπης" ότι "μόνο η λέξη "Ευρώπη" έχει συνδέσει τη Ρωσία και τη Δύση στην ιστορική μας συνείδηση σε μια αδικαιολόγητη ενότητα". Κατά την αντίληψή του, "ο χριστιανισμός του Ντοστογιέφσκι ανήκει στη μελλοντική χιλιετία".

Ο Νικολάι Μπερντιάεφ όρισε τη Ρωσική Ιδέα ως εξής: "κοινοτισμός (αλλιώς - sobornost) και αδελφοσύνη όλων των ανθρώπων και των εθνών". Η Ρωσία δεν υπήρξε ποτέ ένα εθνοκεντρικό κράτος, αλλά αντίθετα - μια πολυεθνική και πολυθρησκευτική οντότητα καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας της.

Η γεωγραφική επέκταση της Ρωσίας στην προσπάθειά της να έχει ασφαλή σύνορα αντιστοιχούσε στην πνευματική της επέκταση. Εξ ου και η ιδέα του Ντοστογιέφσκι για την "απανθρωπιά" της Ρωσίας και την "καθολική της ανταπόκριση". Ούτε ο γερμανοφιλισμός ούτε ο αγγλοφιλισμός των πρώην ρωσικών ελίτ, ούτε η παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση των μπολσεβίκων, αλλά ο διεθνισμός που κληρονομήσαμε από το σοβιετικό καθεστώς.

Ιστορία: αυτοθυσία

Με τις μεταρρυθμίσεις του Πέτρου, η Ρωσία εισήλθε σε ένα σύστημα συντεταγμένων ξένο προς τη Δύση - εκείνη την εποχή ονομαζόταν ευρωπαϊκή πολιτική. Και αυτό το παιχνίδι σύμφωνα με τους κανόνες που της επιβλήθηκαν ήταν ένα πραγματικό "περπάτημα στον πόνο". Έπρεπε να συμμετάσχει στις διχοτομήσεις της Πολωνίας με πρωτοβουλία άλλων πρωτευουσών, πράγμα που ήταν αρκετά σύμφωνο με το πνεύμα της εποχής. Μόνο η Ρωσία μπόρεσε να νικήσει τον Ναπολέοντα σχηματίζοντας συνασπισμούς το 1805 και μετά τον πόλεμο του 1812. Χωρίς τη Ρωσία, όλοι οι άλλοι ήταν έτοιμοι να ζήσουν υπό τον Ναπολέοντα ή υπό τον φόβο του. Στο Συνέδριο της Βιέννης το 1815, με πρωτοβουλία του Αλέξανδρου Α', δημιουργήθηκε το πρώτο σύστημα συλλογικής ασφάλειας στην Ευρώπη - η Ιερή Συμμαχία και το "Ευρωπαϊκό Κονσέρτο" με την πλήρη συμμετοχή της ηττημένης Γαλλίας.

Αυτή η πανευρωπαϊκή τάξη καταστράφηκε από τον Κριμαϊκό Πόλεμο (1854-1856) - τον "μηδενικό παγκόσμιο πόλεμο", που ήταν η πρώτη εκδήλωση της δυτικής πολιτικής ανάσχεσης της Ρωσίας. Ως άμεσο αποτέλεσμα της ταπείνωσης της Ρωσίας, η Γερμανία ενώθηκε ως πρωσική αυτοκρατορία και όχι ως ομοσπονδία που είχε γίνει ως αποτέλεσμα των δύο παγκόσμιων πολέμων. Το Λονδίνο, το οποίο νωρίτερα είχε υιοθετήσει μια πολιτική "λαμπρής απομόνωσης" - ένα είδος φύλακα για τη διατήρηση της ισορροπίας στην ήπειρο, κατέληξε σχεδόν μόνο του με το Βερολίνο, το οποίο το ξεπερνούσε σε βιομηχανική ανάπτυξη.

Η Ρωσία προσπάθησε δύο φορές -στις ειρηνευτικές διασκέψεις της Χάγης το 1899 και το 1907- να αποτρέψει έναν ευρωπαϊκό πόλεμο, αλλά μάταια: ήταν στο πνεύμα των ευρωπαϊκών ελίτ να ξεκαθαρίσουν τις σχέσεις με τη βία. Και η ίδια η βία, που είχε ακονιστεί στις αποικίες, αργά ή γρήγορα έπρεπε να φτάσει στην πηγή της. Η κρίση της ευρωπαϊκής κοινωνίας, της οποίας οι ελίτ δεν ήταν κατά τα άλλα έτοιμες να μοιραστούν με άλλα κοινωνικά στρώματα, οδήγησε επίσης στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μόνο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και ως απάντηση στην "πρόκληση της Σοβιετικής Ένωσης" οι οικονομίες των δυτικών χωρών υπέστησαν "κοινωνικοποίηση".

Αυτό όμως απαιτούσε την εμπειρία του φασισμού/ναζισμού και του επιθετικού εθνικού εθνικισμού γενικότερα ως αντίδοτο στον κομμουνισμό, που αποδείχθηκε χειρότερο από την ίδια την ασθένεια. Παρ' όλα αυτά, πολλοί στην Ευρώπη συμφώνησαν να ζήσουν υπό τους Ναζί. Χρειάστηκε η Ρωσία στη σοβιετική της μορφή για να αποκαταστήσει τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια και ό,τι είχε απομείνει από τα ιδανικά του Διαφωτισμού στην Ευρώπη. Για άλλη μια φορά υπήρχε η απαίτηση για "ένα σθένος και ένα πνεύμα αυτοθυσίας ανέφικτο στις δυτικές δημοκρατίες" (Βρετανός στρατιωτικός ιστορικός Max Hastings).

Η ουκρανική σύγκρουση: η "τελευταία και αποφασιστική μάχη" της ιστορικής Δύσης

Η Επανάσταση του 1917, η οποία ήταν άμεσο αποτέλεσμα της συμμετοχής της Ρωσίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο (ο οποίος με τη σειρά του αποσκοπούσε και πάλι στον περιορισμό της Ρωσίας), και η νίκη επί της ναζιστικής Γερμανίας έφεραν τη Ρωσία σε μια θέση όπου θα μπορούσε να αρχίσει να θεσπίζει πολιτισμικά συγκεκριμένους κανόνες του παιχνιδιού στις παγκόσμιες υποθέσεις. Αυτό εκδηλώθηκε με την πολιτική της ειρηνικής συνύπαρξης, την Ασιατική Αφύπνιση και την αποαποικιοποίηση (παρόλο που ο Τσόρτσιλ ήταν ξεκάθαρος αποικιοκράτης και ήθελε να "απαλλαγεί από τον Μ. Γκάντι").

Ωστόσο, οικονομικά, η ΕΣΣΔ συνέχισε να υφίσταται στο δυτικό σύστημα συντεταγμένων - οι θεσμοί του Bretton Woods, το δολάριο και ο ΟΟΣΑ κυβερνούσαν τη μπάλα. Αργότερα, η σοβιετική ηγεσία χαλάρωσε στην αποκλιμάκωση, παίρνοντάς την τοις μετρητοίς (αντί για την αντίδραση της Ουάσινγκτον στην ήττα στον πόλεμο του Βιετνάμ και την παρατεταμένη κρίση της δεκαετίας του '70). Από εδώ ήταν ο άμεσος δρόμος προς την κατάρρευση στα τέλη της δεκαετίας του '80 και στις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν δεν υπήρχε καν αρκετή κοινή λογική για να διαπραγματευτούμε με σαφήνεια την έξοδό μας από τον Ψυχρό Πόλεμο και να επισημοποιήσουμε μια νέα διευθέτηση στην Ευρώπη και τον κόσμο.

Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η Ρωσία έλαβε ένα νέο σχήμα για την ανάσχεση της ανάπτυξής της από την πλευρά της Δύσης: την απόφαση για τη διπλή διεύρυνση του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία, όπως έδειξε η ουκρανική κρίση, αποδείχθηκε ότι ήταν οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Όπως μας είπε πρόσφατα ο Τζέφρι Σακς, η Δύση δεν ήθελε ούτε την επιτυχία των φιλοδυτικών μεταρρυθμίσεων της Ρωσίας - ήθελε κάτι διαφορετικό για μια αδιόρθωτα ξένη χώρα, όσο κι αν προσπάθησε με τον δυτικοκεντρισμό της τα τελευταία 300 χρόνια της δικής της ιστορίας.

Δεν μπορεί παρά να αποδώσει κανείς στην κρίση του φιλελευθερισμού και στην απελπιστική κατάσταση της ίδιας της Δύσης, οι ελίτ της οποίας έχουν αρχίσει να αποτίουν φόρο τιμής στα βιοπολιτικά τους ένστικτα με τη μορφή του τρανς/μετα-ανθρωπισμού, το γεγονός ότι η Δύση δεν ακολούθησε τον δρόμο της μετατροπής της Ουκρανίας σε "βιτρίνα της δυτικής δημοκρατίας", αλλά προτίμησε να τη χρησιμοποιήσει με τον παλιό τρόπο - ως εθνοκεντρικό σχέδιο με επιθετικά εθνικιστικά κίνητρα για την επίλυση του "ρωσικού ζητήματος", αυτή τη φορά οριστικά.

Αυτή θα είναι η τρίτη ήττα της αντιρωσικής πολιτικής της Δύσης - μετά τον Ναπολέοντα και τον Χίτλερ. Και πράγματι, θα είναι ιστορική, διότι όχι μόνο έχουν στερέψει οι πόροι της Δύσης, αλλά η Ρωσία έχει αφυπνιστεί στις πολιτιστικές και πολιτισμικές της ρίζες και επανεξετάζει την αποστολή της στην ιστορία - χωρίς τους προηγούμενους γνωστικούς περιορισμούς, δανεισμένους κυρίως από τα προϊόντα της δυτικής πολιτικής σκέψης.

Όσο για την τύχη της Ουκρανίας, αυτή καθορίζεται από το γεγονός ότι, έχοντας απορρίψει τα θεμέλια της σοβιετικής κοινωνίας, τα οποία συμπίπτουν με τις διακηρυγμένες ευρωπαϊκές αξίες, πληρώνει το τίμημα της προσπάθειάς της να μην είναι Ρωσία. Για τον ρατσισμό, για την αθεΐα (Zaluzhny: "Η θρησκεία μας είναι να σκοτώνουμε τους Ρώσους"), για την αναγκαστική ουκρανοποίηση, για την απουσία θετικής ατζέντας, για το ότι είναι δευτερεύουσα στη Ρωσία και κλειστή στον ευρύτερο ευρωπαϊκό πολιτισμό που έφτασε σε αυτήν ως μέρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και της Σοβιετικής Ένωσης. Η Δύση, από την άλλη πλευρά, πρόδωσε τα ιδανικά της επιμένοντας σε μια εδαφική αφήγηση της σύγκρουσης, ενώ θα έπρεπε να είχε επιλέξει την προφανή αφήγηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ο μοναδικός ρόλος της Ρωσίας

Μια ανασκόπηση του ορίζοντα του παγκόσμιου μετασχηματισμού που τέθηκε σε κίνηση από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και την παγκοσμιοποίηση οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η Δύση δεν είναι σε θέση να ξεκινήσει ένα νέο παγκόσμιο σχέδιο: ούτε ιδέες, ούτε πόροι - συν την αποχριστιανοποίηση της Ευρώπης. Η Pax Americana ήταν η τελευταία αυτοκρατορία. Ο εθνικισμός του Τραμπ, όπως και κάθε άλλος, δεν μπορεί συνειδητά να χρησιμεύσει ως παγκόσμιο σχέδιο. Το Βατικανό μπορεί κατ' αρχήν να στηριχθεί στις θέσεις του στη Λατινική Αμερική, την Αφρική και την Ασία, αλλά ο "καπιταλισμός χωρίς αποκλεισμούς" απέχει πολύ από το να λύσει το πρόβλημα της νεοαποικιακής εξάρτησης των αναπτυσσόμενων χωρών.

Είναι το πρόβλημα της νεοαποικιοκρατίας που βρίσκεται στην ατζέντα της παγκόσμιας ανάπτυξης - ως η τρίτη πράξη της παγκόσμιας χειραφέτησης, η οποία ξεκίνησε με την Επανάσταση του 1917 και η οποία και πάλι δεν μπορεί να κάνει χωρίς τη Ρωσία και τις εγγενείς πολιτιστικές της ιδιότητες. Ο Ευρασιάτης N. S. Trubetskoy σημείωνε στην εξορία πριν από εκατό χρόνια: "Στο ομιχλώδες βάθος, φαίνεται σαν να ανοίγονται οι προοπτικές της επερχόμενης απελευθέρωσης της καταπιεσμένης ανθρωπότητας από το ζυγό των ρωμαιογερμανικών αρπακτικών. Η Ρωσία μπορεί να γίνει αμέσως επικεφαλής αυτού του παγκόσμιου κινήματος. <...> Και πρέπει να αναγνωριστεί ότι οι Μπολσεβίκοι <...> ταυτόχρονα προετοίμασαν τη Ρωσία για το νέο ιστορικό της ρόλο". Ο βρετανός ιστορικός A. Toynbee, ο οποίος μετά τον πόλεμο προέβλεψε τη σύγκρουση του δυτικού πολιτισμού με τον υπόλοιπο κόσμο, συμφωνούσε επίσης μαζί του. Έγραψε επίσης για την πνευματική διάσταση αυτής της σύγκρουσης και τον σημαντικό ρόλο του "Ορθόδοξου Χριστιανισμού στη Ρωσία" σε αυτήν.

Ούτε η Κίνα (αν και η Ουάσιγκτον της το αποδίδει), ούτε η Ινδία, ούτε ο αραβοϊσλαμικός κόσμος προτείνουν δικά τους παγκόσμια σχέδια. Αν μη τι άλλο, πρόκειται περισσότερο για ποικίλου βαθμού απόρριψη της δυτικής ηγεμονίας, είτε μέσω της παραδοσιακής μη συμμόρφωσης είτε μέσω της διαφοροποίησης των οικονομικών δεσμών, όπως εκδηλώθηκε στην άρνηση του Παγκόσμιου Νότου να συμμετάσχει στην ανάσχεση της Ρωσίας με κυρώσεις για τη σύγκρουση στην Ουκρανία.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε συνειδητοποιήσει ότι η παγκόσμια στρατηγική μας (χωρίς αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει παγκόσμιο σχέδιο) -δηλαδή η πορεία προς μια πολυπολική παγκόσμια τάξη- προϋποθέτει τη διαμόρφωσή της σε διαπολιτισμική βάση. Θα πρέπει να αντανακλά και να εκφράζει την πολιτισμική και πολιτισμική ποικιλομορφία του κόσμου, η οποία επί αιώνες καταπιέστηκε από τη δυτική κυριαρχία.

Ως εκ τούτου, η κύρια προϋπόθεση για τον πρωτεργάτη του νέου παγκόσμιου σχεδίου είναι η πολιτιστική και πολιτισμική συμβατότητα, η οποία είναι ξένη προς τη Δύση, η οποία λειτουργεί με μεθόδους υπαγόρευσης και ελέγχου. Η φύση και η κλίμακα των καθηκόντων που αντιμετωπίζει η διεθνής κοινότητα απαιτούν από τον ηγέτη ιδιότητες όπως η έλλειψη αποικιοκρατικής εμπειρίας, οι δεξιότητες του κολεκτιβισμού, η τάση για άσκηση μετριοπαθούς πολιτικής και αναζήτηση συμφωνίας, η άρνηση να θέσει απαγορευτικούς "τελικούς" στόχους. Η Ρωσία έχει επίσης το πλεονέκτημα ότι η Δύση, μέσω της πίεσης των κυρώσεων, μας έχει ουσιαστικά απομακρύνει από το σύστημα συντεταγμένων της. Κατά συνέπεια, δεν έχουμε καμία συμμετοχή σε αυτό (ας πούμε, σε αντίθεση με την Κίνα), και μπορούμε να το δούμε από έξω. Αυτή η αποστασιοποίηση που δείχνουν οι χώρες της παγκόσμιας πλειοψηφίας απέναντι στην πίεση των κυρώσεων της Δύσης γίνεται η πιο καταστροφική και συνάμα μη επιθετική μέθοδος αντιμετώπισης των δυτικών πολιτικών.

Αλλά η συμβατότητά μας βρίσκεται στο επίκεντρο της ιστορικής ύπαρξης της Ρωσίας και της διπλωματίας της τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν χρειάζεται να εφεύρουμε τίποτα. Η Ρωσία, όπως την αντιλαμβανόμαστε τώρα, είναι ένα παγκόσμιο σχέδιο χωρίς την κυριαρχία κανενός: η επιβεβαίωση στην πράξη των βασικών αρχών του διεθνούς δικαίου, που κατοχυρώνονται κυρίως στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ, η προώθηση της αποστρατιωτικοποίησης και της αποϊδεολογικοποίησης των διεθνών σχέσεων, οι αρχές του αδιαίρετου της ασφάλειας στη σύγχρονη ανάγνωσή της, δηλαδή η ασφάλεια της ανάπτυξης όλων των κρατών χωρίς εξαίρεση και η συνεργασία τους σε δίκαιη και δημοκρατική βάση (το ίδιο το μεταναστευτικό πρόβλημα της Δύσης πρέπει να λυθεί στην πηγή του - με τη βοήθεια της διεθνούς κοινότητας).

Αυτό είναι το νόημα της γεωγραφίας μας και της βασικής μας αυτάρκειας, που μας επέτρεψε να ανταλλάξουμε το χώρο με το χρόνο σε μια σύγκρουση με τη Δύση, να πούμε "όχι" στις προσπάθειές της και να απαντήσουμε στις κοινότοπες στρατηγικές της με μοιραίες στρατηγικές που έχουν τις ρίζες τους στην ιστορία και το πεπρωμένο (σύμφωνα με την ιδέα του Jean Baudrillard για την "ειρωνεία του αντικειμένου"), όπως συμβαίνει τώρα και στην Ουκρανία.

Η νέα τάξη πραγμάτων θα αρνηθεί, όπως πάντα προσπαθούσε να κάνει η Ρωσία, όλα τα βασικά στοιχεία της πολιτικής και της κοσμοθεωρίας του δυτικού πολιτισμού, συμπεριλαμβανομένης της εξάρτησής του από τη βία ή την "πολιτική από θέση ισχύος" (φαντασιώσεις σχετικά με αυτό φαντασιώνονται στο Κίεβο). Ακόμη και η Δύση δεν μπορεί να μας κατηγορήσει ότι επιδιώκουμε την παγκόσμια ηγεμονία - με τα δικά της κριτήρια, έχουμε λίγους οικονομικούς και τεχνολογικούς πόρους, αλλά αυτό είναι το πλεονέκτημά μας. Μπορούμε όμως να πανηγυρίζουμε, φέρνοντας όλα τα μεγάλα πολιτισμικά κέντρα εξουσίας, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ και της Κίνας, σε έναν κοινό παρονομαστή. Η αυτάρκεια που ενισχύουμε ως απάντηση στη δυτική επιθετικότητα, για πρώτη φορά μετά από 300 χρόνια, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια πραγματικά κυρίαρχη και ανεξάρτητη στρατηγική εξωτερικής πολιτικής - σε πλήρη αρμονία με τους πολιτιστικούς μας κώδικες - το πρωτότυπο της οποίας ήδη διαμορφώνεται στο πλαίσιο των εγγράφων των BRICS.

Επίλογος

Η διεθνής κοινότητα δεν έχει ακόμη αντιμετωπίσει την κληρονομιά του δυτικού πολιτισμού στην παγκόσμια πολιτική και την παγκόσμια ανάπτυξη - με τις συνέπειες της πολιτικής της κυριαρχίας (η νιτσεϊκή "θέληση για ισχύ/δύναμη"). Θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε μια διπλή/διπλή Δύση - τις φιλελεύθερες/παγκοσμιοποιητικές ελίτ που ελπίζουν σε εκδίκηση στις στρατηγικές του μετα-ανθρωπισμού τους και τη νέα, πράσινη/κλιματική διάσταση της νεοαποικιακής τεχνολογικής εξάρτησης του υπόλοιπου κόσμου, και ο αμερικανικός εθνικισμός με τη μορφή του Τραμπ με τη στρατηγική της καμένης γης εναντίον όλων των στοιχείων της καθιερωμένης παγκόσμιας διακυβέρνησης, συμπεριλαμβανομένων του ΟΗΕ και των αμερικανικά ελεγχόμενων θεσμών του Bretton Woods (ΔΝΤ-ΔΒ, ΟΟΣΑ και ΠΟΕ), του δολαρίου και της υποδομής πληρωμών. Δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι ΗΠΑ, αφού αρνήθηκαν να συνυπολογίσουν κορυφαίες μη δυτικές χώρες στους θεσμούς της παγκόσμιας διακυβέρνησης επί ίσοις όροις, θα κάνουν τα πάντα για να εμποδίσουν την επικράτηση της ίδιας της Κίνας ως φυσικής τάξης πραγμάτων στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης που ο Τραμπ προσπαθεί να "κλείσει" με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Το μπλοκάρισμα από την Ουάσινγκτον του οργάνου επίλυσης διαφορών του ΠΟΕ αποτελεί σαφή απόδειξη αυτού.

Η μη δυτική παγκόσμια πλειοψηφία / ο Παγκόσμιος Νότος θα πρέπει τότε να βασιστεί στη δημιουργία της δικής της, εναλλακτικής αρχιτεκτονικής. Οι προσπάθειες των δυτικών ελίτ να οικοδομήσουν διαφόρων ειδών "τεχνοκρατικά" σχήματα για να οργανώσουν την "υπόλοιπη" ανθρωπότητα και να οδηγήσουν τις χώρες τους (ή μόνο την Αμερική) πέρα από αυτές δεν πρέπει να υποτιμηθούν.

Τα παγκόσμια προβλήματα δεν πρόκειται να πάνε πουθενά - και το έργο της "συρραφής" του παγκόσμιου χώρου, ο οποίος αποσυντίθεται σε περιφέρειες και μακροπεριφέρειες, προς το συμφέρον της εξεύρεσης μιας συλλογικής απάντησης σε αυτά. Έτσι, το επίπεδο κατανάλωσης πόρων από τις δυτικές χώρες είναι ικανό να υπονομεύσει τις όποιες συλλογικές προσπάθειες σε διάφορους τομείς. Ο ανταγωνισμός στη δημιουργία νέων τεχνολογικών ζωνών/βρόχων, συμπεριλαμβανομένης της ψηφιοποίησης και της τεχνητής νοημοσύνης, θα πρέπει να ενταχθεί σε ένα πολιτισμένο πλαίσιο.

Είναι απαραίτητο να διατηρηθεί η κύρια κληρονομιά του ΟΗΕ - ο καταστατικός του χάρτης (οι αρχές της Βεστφαλίας του έβαλαν κάποτε μια γραμμή κάτω από την εποχή των θρησκευτικών πολέμων στην Ευρώπη, η οποία στη συνέχεια βρήκε διέξοδο για την επιθετική της ενέργεια στην αυτοκρατορική οικοδόμηση και την αποικιοκρατία) και το σώμα του διεθνούς δικαίου ως υποστηρικτικός κανονιστικός και νομικός πυλώνας του νέου πολυπολικού συστήματος, που αντανακλά την πολιτιστική και πολιτισμική ποικιλομορφία του κόσμου. Η Ρωσία έχει μακρά παράδοση δέσμευσης στην ενίσχυση της διεθνούς έννομης τάξης, όπως αποδεικνύεται από τη συμπεριφορά της Ρωσίας στην ουκρανική κρίση.

Ενώ η Ρωσία αρνείται, μεταξύ άλλων και στην Ουκρανία, την κυριαρχία της δυτικής πολιτικής ισχύος, η Δύση, με το να εκλαμβάνει την ουκρανική σύγκρουση πέρα από την αφήγηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να μην αναγνωρίζει τη φύση της ως εσωτερική εμφύλια σύγκρουση, αρνείται τη δική της φιλελεύθερη πρωτοκαθεδρία. Μεταξύ άλλων, αυτό υποδηλώνει ότι οι δυτικές ελίτ αναγνωρίζουν την απελπιστική τους κατάσταση. Είναι πιθανό ότι, για αρχή, η Ευρώπη σκοπεύει να λύσει το πρόβλημα της διατήρησης της ενότητας της Δύσης διαταράσσοντας την ουκρανική διευθέτηση, η οποία, κατά τη γνώμη τους, θα συμβάλει στην υπονόμευση της προεδρίας του Τραμπ. Όπως παραδέχονται ανεξάρτητοι δυτικοί εμπειρογνώμονες, μιλάμε για τον "Καισαρισμό" που προέβλεψε ο Σπένγκλερ ως αναπόσπαστο μέρος της παρακμής του δυτικού πολιτισμού με "τη διείσδυση πρωτόγονων κρατών σε έναν άκρως πολιτισμένο τρόπο ζωής".

Το μόνο που μπορεί να υποθέσει κανείς είναι ότι η νέα ποιότητα της σημερινής κατάστασης θεωρείται από τις ελίτ στο γεγονός ότι με τις πολιτικές του Τραμπ βιώνουμε πλέον το πραγματικό τέλος της αυτοκρατορικής περιόδου της σύγχρονης ιστορίας. Η μεταπολεμική αποαποικιοποίηση "αμβλύνθηκε" από το γεγονός ότι η Pax Americana απορρόφησε στην πραγματικότητα τις αποικιακές αυτοκρατορίες άλλων δυτικών κρατών και δημιούργησε ένα καθεστώς νεοαποικιακής εκμετάλλευσης των χωρών που ανήκαν σε αυτές, προς το συλλογικό συμφέρον της Δύσης. Αυτό είναι ίσως το βασικό στοιχείο της εξάρτησης των ίδιων ευρωπαϊκών ελίτ από την "αμερικανική ηγεσία". Η προοπτική μιας τέτοιας "ορφάνιας", για την οποία η Ευρώπη δεν είναι έτοιμη ψυχολογικά, υλικά ή στρατηγικά, μπορεί να εξηγήσει την επιθυμία των ελίτ της να προχωρήσουν σε κάθε είδους ενέργειες, συμπεριλαμβανομένων των βημάτων που ενέχουν τον κίνδυνο να ξεπεράσει η σύγκρουση τα ουκρανικά σύνορα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στο παρελθόν τέτοιου είδους παγκόσμιοι μετασχηματισμοί - και ο σημερινός είναι απλώς πρωτοφανής ως προς την κλίμακα και τις συνέπειές του - δεν γίνονταν χωρίς έναν "μεγάλο πόλεμο".

Η επιτυχία της συντηρητικής επανάστασης του Τραμπ δεν είναι καθόλου εγγυημένη: έχει αναπόφευκτα γίνει μια πανοδυτική υπόθεση. Μπορεί να διαταραχθεί από αυτό που ο Φουκουγιάμα ονόμασε "βετοκρατία", υποστηρίζοντας ότι ο μετασχηματισμός της χώρας υπό τις σημερινές συνθήκες είναι δύσκολα εφικτός χωρίς "θεσμική αναταραχή", πράγμα που σημαίνει τη μετάβαση του "πολέμου των ταυτοτήτων" σε μια θερμή φάση εμφυλίου πολέμου. Ως εκ τούτου, ο εξαναγκασμός και άλλες ριζοσπαστικές μέθοδοι για την επίτευξη των στόχων τους είναι αρκετά πιθανές και από τις δύο πλευρές. Με άλλα λόγια, ο πόλεμος έχει κηρυχθεί στον Τραμπ από τις δυτικές φιλελεύθερες-παγκοσμιοποιητικές ελίτ και η έκβασή του είναι απολύτως απρόβλεπτη, γεγονός που αποτελεί τον κύριο παράγοντα της σημερινής γεωπολιτικής αβεβαιότητας. Δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες: οι δυτικές ελίτ είναι καθηλωμένες στον τοίχο στην επιθετική κοσμοθεωρία τους - δεν πρόκειται για κάποια στιγμιαία αναγέννηση, αλλά η ουσία τους, οι μάσκες τους έχουν πέσει και δεν υπάρχουν γι' αυτές αποδεκτές εναλλακτικές λύσεις στο status quo. Γι' αυτό συμπεριφέρονται παράλογα, έτοιμοι να "επαναλάβουν την ιστορία" και να επιστρέψουν την Ευρώπη και στη συνέχεια ολόκληρο τον κόσμο στον μεσοπόλεμο με τον φασισμό/ναζισμό. Από αυτό πρέπει να ξεφύγει η Ρωσία και οι εταίροι της στην παγκόσμια πλειοψηφία.

https://ria.ru/20250602/rossiya-2020288711.html

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων.