ΘΑΛΑΣΣΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΞΗΡΑΣ

 

 Martino Mora

Ακριβώς επειδή κυριαρχούν οι υλικές, και επομένως οι οικονομικές, αξίες, η σημερινή Δύση δεν διεξάγει πόλεμο στον υπόλοιπο κόσμο για αυστηρά οικονομικούς λόγους.
Είναι μόνο ένα φαινομενικά παράδοξο. Η σημερινή αμερικανο-σιωνιστική Δύση, η οποία λατρεύει την ύλη και το εξατομικευμένο άτομο, μισεί τον υπόλοιπο κόσμο ακριβώς επειδή δεν τιμά την ύλη και το εξατομικευμένο άτομο με τον ίδιο τρόπο. Για το λόγο αυτό, δεν χρειάζεται την προοπτική οικονομικών κερδών για να διεξάγει πόλεμο εναντίον του.
Ο πόλεμος κατά της Ρωσίας μέσω της Ουκρανίας είναι ένα σαφές παράδειγμα αυτού. Η αγγλοαμερικανική πλουτοκρατία μισεί τον Πούτιν για υπαρξιακούς λόγους, όχι για λόγους καταστήματος. Αρκεί να διαβάσουμε τι γράφει ο ιδεολόγος του χρηματοδότη Τζορτζ Σόρος για να το καταλάβουμε αυτό. Η πλουτοκρατική Δύση μισεί τη Ρωσία, όπως κάποτε μισούσε τις τσαρικές, πρωσικές και αψβούργες απολυταρχίες.
Οι αγγλοσάξονες έμποροι μισούν τον Πούτιν επειδή υπέταξε τις οικονομικές εξουσίες των «ολιγαρχών», που ξεχείλιζαν από δημαγωγική δημοκρατία στα χρόνια του Γέλτσιν, στην πολιτική του βούληση. Δεν τους απαλλοτρίωσε στο όνομα του κομμουνισμού (ακόμα κι αν κάποιοι παραληρούν έντονα για έναν «μπολσεβίκο» Πούτιν), αλλά τους υπέταξε στην κρατική εξουσία, δηλαδή τη δική του, με γάντζο ή με απατεώνα. Έτσι, απέρριψε, στην πράξη, το σωροσιανό μοντέλο του «ανοιχτού πολιτισμού», στο οποίο στην πραγματικότητα κυριαρχεί μόνο το χρήμα.
Ο Πούτιν είναι επομένως ένα μοντέλο πολιτισμού και «καισαρικής» εξουσίας, στο οποίο η πολιτική υποτάσσεται στον εαυτό της, περιέχοντάς την, το ζωικό βασίλειο του πνεύματος. Και στην οποία ένας μη περιθωριακός ρόλος δίνεται επίσης στη θρησκευτική διάσταση, ένα άλλο απαράδεκτο πράγμα για τους υποστηρικτές της «ανοιχτής κοινωνίας».
Η σημερινή Ρωσία δεν είναι ένα πραγματικά εναλλακτικό μοντέλο στην πνευματική τρέλα της Δύσης, αλλά τουλάχιστον περιέχει τη ζημιά της ολοκληρωμένης εμπορευματοποίησης της κοινωνικής ζωής και της πανερωτικής διάλυσης των εθίμων και της οικογένειας. Αυτό δεν είναι μικρό πράγμα.
Ακόμη πιο εμφανές είναι το μίσος για το Ιράν. Μεταμφιέζεται σε αποστροφή προς τον ισλαμικό φονταμενταλισμό. Εάν η πραγματική αποστροφή ήταν προς τον φονταμενταλισμό, το σουνιτικό Ισλάμ στον Κόλπο θα έπρεπε να είναι πολύ πιο μισητό από τη σιιτική θεοκρατία του Ιράν, στην οποία όχι μόνο οι χριστιανικές και εβραϊκές μειονότητες, αλλά και οι γυναίκες, πέρα από την προπαγάνδα, τα πάνε πολύ καλύτερα. Η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, ή ίσως το Πακιστάν ή το Σουδάν θα ήταν οι κύριοι εχθροί.
Σίγουρα, στρατηγικοί λόγοι γεωπολιτικής συμμαχίας μεταξύ του αμερικανο-σιωνισμού και των αντιπάλων του παίζουν εναντίον του Ιράν. Αλλά στο τέλος, ξύστε το μηδέν, πάντα επιστρέφει εκεί, στη σύγκρουση των πολιτισμών. Το πραγματικό, όχι το φανταστικό. Και η σημερινή σύγκρουση των πολιτισμών, τουλάχιστον η κύρια, είναι μεταξύ του υλιστικού και ατομικιστικού μηδενισμού της αγγλοσιωνιστικής Δύσης, η οποία έχει αρνηθεί τον Χριστιανισμό και την Παράδοσή του (και για το λόγο αυτό ανοίγεται όλο και πιο τρομακτικά προς τα κάτω), και του υπόλοιπου κόσμου.
Η θάλασσα ενάντια στη Γη.

https://www.ariannaeditrice.it/