«Οι περισσότεροι οικονομολόγοι είναι πολιτικοί απολογητές μεταμφιεσμένοι σε οικονομολόγους», έγραψε ο Doug Casey σε μία από τις στήλες του. «Ορίζουν τον τρόπο με τον οποίο θα ήθελαν να λειτουργεί ο κόσμος και προσαρμόζουν θεωρίες για να βοηθήσουν τους πολιτικούς να αποδείξουν την αρετή και την αναγκαιότητα της αναζήτησής τους για εξουσία».

Επιπλέον, έγραψε ο Casey, «ο τομέας των οικονομικών έχει μετατραπεί σε υπηρέτρια της κυβέρνησης, προκειμένου να δώσει μια επιστημονική αιτιολόγηση για τα πράγματα που η κυβέρνηση θέλει να κάνει». Αυτό φυσικά δεν είναι μια νέα εξέλιξη. Ο Ludwig von Mises αποκαλούσε τα πανεπιστήμια της εποχής του «φυτώρια του σοσιαλισμού», αλλά, ευτυχώς, υπάρχει πάντα ένα απομεινάρι φοιτητών που αντιστέκονται στην κρατικιστική πλύση εγκεφάλου. Το παραπάνω απόσπασμα σχετικά με τις κατασκευασμένες «επιστημονικές» δικαιολογίες για τον παρεμβατισμό και τον σοσιαλισμό, παρεμπιπτόντως, ακούγεται σαν ένας ακριβής ορισμός της Γενικής Θεωρίας του Κέινς.

Η σωστή συμβουλή του Casey είναι ότι για να είσαι καλός πολίτης πρέπει να «γίνεις οικονομολόγος του εαυτού σου». Μην βασίζεστε στα φερέφωνα του κράτους στα «μέσα ενημέρωσης» ή ακόμα και στον ακαδημαϊκό χώρο για τις οικονομικές σας γνώσεις. Εκπαιδεύστε τον εαυτό σας σε κάποιο βαθμό. Δεν χρειάζεται πανεπιστημιακό πτυχίο. Πράγματι, ό, τι κάνουμε στο Ινστιτούτο Mises είναι προσανατολισμένο στο να βοηθήσουμε οποιονδήποτε οπουδήποτε να γίνει οικονομολόγος του εαυτού του (κατά προτίμηση αυστριακή σχολή και όχι κεϋνσιανή ή μετακεϋνσιανή!) και να αποφύγει να μπερδευτεί από το κράτος και τους ιστορικούς οικονομολόγους της αυλής του.

Ο von Mises δεν εντάχθηκε ποτέ στην Αμερικανική Οικονομική Ένωση, την ένωση ακαδημαϊκών οικονομολόγων που ιδρύθηκε τη δεκαετία του 1880. Το ιδρυτικό έγγραφο της ένωσης παρέχει μια ένδειξη ως προς το γιατί. «Το κράτος είναι ένας εκπαιδευτικός και ηθικός οργανισμός του οποίου η θετική βοήθεια αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ανθρώπινη πρόοδο», ανέφερε το έγγραφο. «Το δόγμα του laissez faire», από την άλλη πλευρά, «είναι ανασφαλές στην πολιτική και σαθρό στην ηθική», δήλωσαν οι κρατιστές ηθικοί επιπλήττοντες που ίδρυσαν την Αμερικανική Οικονομική Ένωση.

Υπάρχουν εξαιρέσεις, οι οικονομολόγοι της Αυστριακής Σχολής είναι οι πιο σημαντικοί, αλλά η πλειοψηφία των ακαδημαϊκών οικονομολόγων θεωρούν τους εαυτούς τους ως συμβούλους ή πιθανούς συμβούλους του κράτους. Είναι οι «ιστορικοί της αυλής» του Rothbard με πτυχία στα οικονομικά αντί της ιστορίας. Ο ρόλος που υπηρετούν είναι ο ίδιος με όλους τους «διανοούμενους» στα σχεδόν 100% κρατικά χρηματοδοτούμενα πανεπιστήμιά μας. Όπως το έθεσε ο Rothbard: «Η πλειοψηφία [του εκλογικού σώματος] πρέπει να πειστεί από την ιδεολογία ότι η κυβέρνησή τους είναι καλή, σοφή και τουλάχιστον αναπόφευκτη. Η προώθηση αυτής της ιδεολογίας . . . είναι το ζωτικό καθήκον των "διανοουμένων"». Σε αντάλλαγμα, οι «διανοούμενοι» λαμβάνουν κυβερνητικές θέσεις εργασίας, επιχορηγήσεις, τοποθέτηση σε αναγνωρισμένα πανεπιστήμια, συμφωνίες βιβλίων και μυριάδες άλλες πολιτικές ανταμοιβές. (Ο von Mises έγραψε ότι η ιστορία, το δίκαιο και τα οικονομικά είναι οι κλάδοι που χρησιμοποιούνται ευρύτερα για να μπερδέψουν το κοινό σχετικά με το υποτιθέμενο καλό, σοφό και αναπόφευκτο κράτος).

Πάρτε τη Fed - παρακαλώ (όπως θα έλεγε ο Rodney Dangerfield). Ο οικονομολόγος Larry White δημοσίευσε ένα άρθρο περιοδικού πριν από αρκετά χρόνια που αποκάλυψε ότι περίπου το 75% όλων των άρθρων που δημοσιεύονται σε ακαδημαϊκά οικονομικά περιοδικά σχετικά με το θέμα της νομισματικής πολιτικής δημοσιεύονται από οικονομολόγους που συνδέονται με κάποιο τρόπο με τη Fed. Όπως είπε κάποτε ο Milton Friedman, «Αν θέλετε μια καριέρα ως νομισματικός οικονομολόγος, είναι καλύτερο να μην επικρίνετε τον κύριο εργοδότη στον τομέα σας». Και έτσι δεν το κάνουν.

Αν υπάρχει ποτέ κάποια κριτική, είναι πάντα εποικοδομητική κριτική για το πώς υποτίθεται ότι θα γίνουμε ακόμα καλύτεροι στον κεντρικό σχεδιασμό. Οι περισσότεροι Αμερικανοί έχουν λογική άγνοια για τη Fed, και τα λίγα που γνωρίζουν γι 'αυτό διαμορφώνονται συντριπτικά από τους «ιστορικούς της αυλής» της Fed, ειδικά εκείνους που διδάσκουν οικονομικά σε κολέγια και πανεπιστήμια. Οι αυστριακοί οικονομολόγοι (αλλά όχι όλοι) είναι οι μόνοι που αμφισβητούν την ύπαρξη της Fed και ζητούν την κατάργησή της.

Εκτός από το ότι είναι ο νομιμοποιημένος βραχίονας παραχάραξης της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, η Fed είναι επίσης ένα άλλο εξάρτημα του μαζικού μηχανισμού προπαγάνδας της κυβέρνησης. Η γελοία αποκαλούμενη «ανεξάρτητη» έρευνα της Fed, σύμφωνα με τον οικονομολόγο Emre Kuvvet που γράφει στο The Independent Review, επικεντρώνεται όλο και περισσότερο στην «κλιματική αλλαγή, το φύλο, τη φυλή και την ανισότητα» - την «αφυπνισμένη» πολιτική ατζέντα του Δημοκρατικού κόμματος. Η μόνη αληθινή δήλωση που έκανε ο Τζο Μπάιντεν ως πρόεδρος ήταν: «Δεν είναι πια η Fed του Μίλτον Φρίντμαν».

Η Fed της Νέας Υόρκης θεωρούνταν πάντα ο πιο ισχυρός και με επιρροή από όλους τους κλάδους της Fed. Η αρχική σελίδα του ορίζει την αποστολή του ως «επιθυμία να ξεριζώσει τις απαράδεκτες ανισότητες και αδικίες που βασίζονται στον συστημικό ρατσισμό . . . Σταθεροί στη δέσμευσή μας να εργαστούμε για μια πιο δίκαιη οικονομία και κοινωνία». Ένας σαφέστερος ορισμός του σοσιαλισμού θα ήταν δύσκολο να βρεθεί.

Ο Kuvvet διαπίστωσε ότι από όλους τους υπαλλήλους του Διοικητικού Συμβουλίου της Fed υπάρχουν 97 Δημοκρατικοί και 2 Ρεπουμπλικάνοι. Οι «ηγετικές θέσεις» στο Διοικητικό Συμβούλιο αποτελούνται από 45 Δημοκρατικούς και 1 Ρεπουμπλικάνο. Όπως είπα, είναι απλώς ένας άλλος μύλος προπαγάνδας της κυβέρνησης της DC.

Μερικά παραδείγματα της αυτοκρατορίας των οικονομικών ψεμάτων

Ένα τυπικό εισαγωγικό εγχειρίδιο οικονομικών αφιερώνει τον περισσότερο χώρο σε ατελείωτες ιστορίες «αποτυχίας της αγοράς» (προβλήματα καιροσκοπικής συμπεριφοράς, εξωτερικότητες, μονοπώλιο και ολιγοπώλιο, μονοπωλιακός ανταγωνισμός, ασύμμετρη πληροφόρηση και ούτω καθεξής) και σχεδόν τίποτα για την επιχειρηματικότητα, τον ακρογωνιαίο λίθο του καπιταλισμού.

Δεν ήταν πάντα έτσι. Όταν ψηφίστηκε ο πρώτος ομοσπονδιακός αντιμονοπωλιακός νόμος το 1890 (ο νόμος Sherman Antitrust Act), ολόκληρο το επάγγελμα του οικονομολόγου, το οποίο ήταν πολύ μικρό εκείνη την εποχή, αντιτάχθηκε τότε στο νέο νόμο ως εγγενώς ασυμβίβαστο με τον ανταγωνισμό, όπως αποδείξαμε ο Jack High και εγώ παραθέτοντας όλους αυτούς σε ένα άρθρο της Οικονομικής Έρευνας τον Ιούλιο του 1988. Όλοι έβλεπαν τον ανταγωνισμό όπως έκαναν πάντα οι αυστριακοί οικονομολόγοι – ως μια δυναμική, ανταγωνιστική διαδικασία ανακάλυψης και επιχειρηματικότητας και πίστευαν ότι η αντιμονοπωλιακή νομοθεσία θα μπορούσε μόνο να διαταράξει αυτή τη διαδικασία και να στρεβλώσει τις αγορές.

Μέχρι τη δεκαετία του 1930 είχε εφευρεθεί μια νέα και πιο «επιστημονική» θεωρία του «τέλειου» ανταγωνισμού, η οποία υποστήριζε ότι η ανταγωνιστική τελειότητα απαιτούσε όλα τα ομοιογενή προϊόντα και τιμές σε μια βιομηχανία, τέλεια πληροφόρηση στο μυαλό των αγοραστών και των πωλητών, ανέξοδη είσοδο και έξοδο από τη βιομηχανία, «πολλές» επιχειρήσεις, ό,τι κι αν σήμαινε αυτό.

Για τον επόμενο μισό αιώνα και περισσότερο, οι οικονομολόγοι θα έγραφαν χιλιάδες ιστορίες για το πώς ο πραγματικός κόσμος υπολείπεται αυτής της «τελειότητας», που ορίζεται ως αποτυχία της αγοράς, και επιβάλλει ρύθμιση, έλεγχο, εθνικοποίηση ή καθεστωτισμό από πιθανώς σοφούς και, καλά, τέλειους πολιτικούς και γραφειοκράτες. Ο οικονομολόγος του UCLA Harold Demsetz χαρακτήρισε αυτή την ανέντιμη μέθοδο ανάλυσης «πλάνη της Νιρβάνα»: Συγκρίνοντας τον πραγματικό κόσμο με μια ανέφικτη χώρα της Νιρβάνα. Όπως το περιέγραψε κάποτε ο F.A. Hayek, «Στον τέλειο ανταγωνισμό δεν υπάρχει ανταγωνισμός». Δηλαδή, δεν θα μπορούσε να υπάρξει διαφοροποίηση προϊόντων, μείωση τιμών, διαφήμιση, έρευνα και ανάπτυξη, άνοδος στην κορυφή λίγων εταιρειών με ανώτερες επιδόσεις σε έναν κλάδο – όλα τα συστατικά του πραγματικού ανταγωνισμού.

Γενιές φοιτητών έχουν επίσης διδαχθεί ότι στα τέλη του δέκατου ένατου και στις αρχές του εικοστού αιώνα η μεγάλης κλίμακας παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, ύδρευσης, τηλεφωνικών υπηρεσιών και άλλων παρόμοιων προϊόντων παρήγαγε «φυσικά» μονοπώλια (δηλαδή ελεύθερη αγορά). Οι κυβερνήσεις στη συνέχεια παρενέβησαν και επέβαλαν νομικά μονοπώλια κοινής ωφέλειας, δήθεν για να ρυθμιστούν «προς το δημόσιο συμφέρον». Απέδειξα ότι αυτό είναι ένα ακόμη ψέμα στην εργασία μου, «Ο μύθος του φυσικού μονοπωλίου». Υπήρχε έντονος ανταγωνισμός σε όλες αυτές τις βιομηχανίες. Μονοπωλήθηκαν από το κράτος, όχι από την ελεύθερη αγορά, με συμφωνίες κατανομής της λείας, σύμφωνα με τις οποίες το κράτος και οι τοπικές κυβερνήσεις θα μοιράζονταν τα μονοπωλιακά κέρδη που δημιουργούσαν τα κρατικά μονοπώλια τους.

Στη συνέχεια, υπάρχει το Μεγάλο Ψέμα του Sherman Antitrust Act που υποτίθεται ότι ήταν απαραίτητο λόγω της «αχαλίνωτης μονοπώλησης» στη δεκαετία του 1880, καθώς η βιομηχανική επανάσταση προχωρούσε στην Αμερική. Σε ένα άρθρο στο The International Review of Law and Economics έδειξα ότι οι βιομηχανίες που κατηγορούνταν για μονοπώληση εκείνη την εποχή ήταν μακράν οι πιο ανταγωνιστικές, δυναμικές, μειωμένες στις τιμές, καινοτόμες και επεκτεινόμενες στην παραγωγή βιομηχανίες στην Αμερική. Ο σκοπός του νόμου Sherman ήταν να καταπνίξει τον ανταγωνισμό, όχι να τον «προστατεύσει».

Ένα από τα πιο γελοία πράγματα που διδάσκονται σε γενιές φοιτητών οικονομικών ήταν ότι λόγω του προβλήματος του καιροσκοπικού παράγοντα, οι ΗΠΑ θα ξόδευαν πολύ λίγα για την «εθνική άμυνα». Η «αποτελεσματικότητα» απαιτεί καταναγκαστική φορολόγηση. Υπάρχουν οικονομολόγοι που έχουν υπερασπιστεί τη διαφθορά και την απάτη του Πενταγώνου στη βάση ότι επεκτείνει τις αμυντικές δαπάνες, οι οποίες υποτίθεται ότι παρεμποδίζονται από αυτό το δυσάρεστο πρόβλημα του τζαμπατζή. Ποιος στο καλό θα όριζε τις δαπάνες του Πενταγώνου ως «αποδοτικές»; !

Ήταν μόνο τα τελευταία δέκα χρόνια που το «mainstream» του οικονομικού επαγγέλματος ανακάλυψε τελικά ότι οι μαζικές παρεμβάσεις του New Deal έκαναν πραγματικά τη Μεγάλη Ύφεση πιο σοβαρή και πιο μακροχρόνια, κάτι που οι αυστριακοί οικονομολόγοι έλεγαν εξαρχής. Αυτή η Μεγάλη Αποκάλυψη έγινε σε ένα άρθρο στο διάσημο Journal of Political Economy από τον καθηγητή Lee Ohanian του UCLA, συντάκτη του American Economic Review εκείνη την εποχή. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Βραβεία Νόμπελ στα οικονομικά έχουν απονεμηθεί για πολλές θεωρίες «αποτυχίας της αγοράς» που μεταγενέστερες έρευνες αποδείχθηκαν ψευδείς. Ο σύζυγος της Janet Yellen, George Akerloff, ήταν συν-αποδέκτης του βραβείου για μια εργασία που, το 1970, προέβλεψε ότι η αγορά μεταχειρισμένων αυτοκινήτων θα εξαφανιστεί σύντομα λόγω της «ασύμμετρης πληροφόρησης» μεταξύ αγοραστών και πωλητών. Προφανώς δεν άκουσε ποτέ για εγγυήσεις τριάντα ημερών που επιτρέπουν στους αγοραστές αυτοκινήτων να καθορίσουν εάν είχαν πωληθεί ή όχι ένα «λεμόνι».

Ο David Card τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ για μια εργασία που ισχυρίζεται ότι οι νόμοι για τον κατώτατο μισθό δεν προκαλούν ανεργία, η οποία χαρακτηρίστηκε «βαθιά ελαττωματική» από μια επανάληψη της μελέτης του από το Εθνικό Γραφείο Οικονομικών Ερευνών. Υπάρχουν πολλά παρόμοια επεισόδια.

Οι φοιτητές οικονομικών διδάσκονται ότι η βασική αιτία της ρύπανσης είναι η επιδίωξη κέρδους, η οποία αγνοεί το γεγονός ότι η χειρότερη ρύπανση σε όλο τον κόσμο τον περασμένο αιώνα, μακράν, ήταν στις σοσιαλιστικές χώρες του κόσμου τον εικοστό αιώνα που απαγόρευαν την ιδιωτική επιδίωξη κέρδους. Ένα επακόλουθο της θεωρίας της επιδίωξης κέρδους-αιτιών-ρύπανσης είναι ότι χρειάζονται σοφοί και καλοπροαίρετοι κυβερνητικοί γραφειοκράτες για να λύσουν αυτό το πρόβλημα. Αυτό όχι μόνο αγνοεί την πολιτική πραγματικότητα, αλλά αγνοεί επίσης πώς η απουσία δικαιωμάτων ιδιοκτησίας προκαλεί πολλά προβλήματα ρύπανσης στην πρώτη θέση, καθώς και πώς οι επιχειρηματίες επιλύουν πολλά προβλήματα «εξωτερικότητας» επειδή είναι κερδοφόρο να το πράξουν.

Στα δημόσια οικονομικά, οι φοιτητές διδάσκονται ότι τα φορολογικά «παραθυράκια» είναι αναποτελεσματικά επειδή υποτίθεται ότι δημιουργούν «τεχνητές» στρεβλώσεις της αγοράς. Είναι πολύ πιο αποτελεσματικό, διδάσκονται, να αφήνετε τους κυβερνητικούς γραφειοκράτες να ξοδεύουν περισσότερα από τα χρήματά σας. Έπειτα, υπάρχει ο ακρογωνιαίος λίθος των κεϋνσιανών οικονομικών – η καραμέλα του «παράδοξου της λιτότητας» που ισχυρίζεται ότι η αποταμίευση μειώνει την κατανάλωση, η οποία με τη σειρά της μειώνει το ΑΕΠ, γεγονός που οδηγεί σε χαμηλότερη αποταμίευση. Αυτή η θεωρία έχει «δικαιολογήσει» τη δημευτική φορολόγηση των εισοδημάτων από τόκους επί των αποταμιεύσεων για δεκαετίες.

Ο πνευματικός νονός των κυρίαρχων οικονομικών θα είναι πιθανότατα πάντα ο Paul Samuelson, του οποίου το εγχειρίδιο Principles of Economics κυριάρχησε στις πωλήσεις σχολικών βιβλίων για σαράντα χρόνια, με σχεδόν όλα τα άλλα εγχειρίδια κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου να είναι απομιμήσεις του βιβλίου του. Η κρατικιστική προκατάληψη που διαπέρασε αυτό το βιβλίο και άλλα παρόμοια μπορεί να συμπυκνωθεί σε αυτό που έγραψε ο Samuelson στην έκδοση του 1988 - μια πρόβλεψη ότι μέχρι το έτος 2000 το σοβιετικό ΑΕΠ θα είναι μεγαλύτερο από το ΑΕΠ των ΗΠΑ.

Όλα αυτά δείχνουν γιατί η αυστριακή οικονομία είναι πιο σημαντική τώρα από ποτέ. Το επάγγελμα του οικονομολόγου δεν ήταν απρόσβλητο από τη λατρεία της πολιτικής ορθότητας. Στην πραγματικότητα, ήταν πολιτικά μη ορθό πριν η πολιτική ορθότητα γίνει ψύχραιμη, όπως δείχνει το σχόλιο του von Mises για το πώς τα πανεπιστήμια της εποχής του ήταν «φυτώρια σοσιαλισμού». Ο Doug Casey είχε δίκιο όταν έγραψε ότι οι περισσότεροι οικονομολόγοι είναι πολιτικοί απολογητές μεταμφιεσμένοι σε οικονομολόγους. Ο δικός σας Πραγματικά το αναγνώρισε αυτό ως φοιτητής κολεγίου πριν από δεκαετίες και εντυπωσιάστηκε από την ανακάλυψη του von Mises και της Αυστριακής Σχολής, τα γραπτά της οποίας έδειξαν πολύ καθαρά ότι οι Αυστριακοί ήταν μοναδικοί στο ότι ήταν δυναμικά αφοσιωμένοι στην πνευματική αναζήτηση της αλήθειας για το πώς λειτουργεί ο οικονομικός κόσμος (και πέρα από αυτόν). Και πώς οι κυβερνήσεις δεν λειτουργούν και δεν ενδιαφέρονταν καθόλου να είναι απολογητές της τάξης των λεηλατών.