Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΜΙΣΟΥΣ...

 

Γιάννης Ναστούλης

Η ιστορία ενός μίσους

Από την πρώτη μέρα του πολέμου ΝΑΤΟ-Ρωσίας στην Ουκρανία, στις εκατοντάδες αναφορές μας, ούτε μία φορά δεν αναφέραμε τη λέξη 'Ουκρανοί"! Αρνηθήκαμε ακόμη και τον χαρακτηρισμό proxy. Οι ουκρανικής εθνικότητας στρατιώτες ήταν στη δική μας αντίληψη ο καλύτερος Νατοϊκός στρατός. Και φαντάζομαι ότι δεν χρειάζεται να εξηγήσω κάτι τόσο πρόδηλο σε ανθρώπους που έχουν κοινή λογική.

Το ΝΑΤΟ λοιπόν, οι Αμερικανοί και τα δεκάδες δορυφόρα και πάμπλουτα κράτη της Ευρώπης, αφού επί οκτώ χρόνια έκαναν όλες τις απαιτούμενες προπαρασκευαστικές ενέργειες, όπως θηριώδη οχυρωματικά έργα, εξασφάλιση οικονομικών και στρατιωτικών πόρων μαμούθ, πολιτικό εκβιασμό στα περισσότερα κράτη και Γεωπολιτική περικύκλωση, προκάλεσαν (προβοκάτσια) την Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση (ΕΣΕ) του Πούτιν. Όποιοι ακόμη χρησιμοποιούν την καραμέλα της "εισβολής", προσφέρουν, αν μη τι άλλο, στους λογικούς ανθρώπους ένα αδιάσειστο κριτήριο για τον ορθοπολιτικό τους καιροσκοπισμό και για το που μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη ξεδιαντροπιά.

Τα στοιχεία μετά από τρία σχεδόν χρόνια είναι αδιάψευστα: το ΝΑΤΟ κινητοποίησε ολόκληρο τον συμβατικό στρατιωτικό του μηχανισμό. Αφήνω στον αναγνώστη που παρακολουθεί τα γεγονότα -οι άλλοι μου είναι παγερά αδιάφοροι και απεχθείς- να στοχαστεί, τι μπορεί να περιλαμβάνει αυτός ο μηχανισμός, συνεπικουρούμενος από οικονομικές κυρώσεις και πολιτική απομόνωση της Ρωσίας καινοφανείς στην ιστορία του Ανθρώπου.

Ο πόλεμος αυτός ήταν μετωπική σύγκρουση Δύσης-Ρωσίας, η εκκρεμής από τον Β' Παγκόσμιο "τελική λύση" των (Νεο) Ναζιστών οι οποίοι σήμερα εκπροσωπούνται από το "Ακραίο Κέντρο" και την ιδεολογία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

Η καθυπόταξη και δορυφοροποίηση του παντελώς ετέρου, δηλαδή της Ρωσίας, ήταν ο στόχος του εγχειρήματος.

Πολλάκις έχω αναφερθεί στη σταυροφορική επίθεση της Δύσης. Το σχέδιο της Παγκόσμιας ηγεμονίας του λατινογερμανικού κόσμου μορφοποιήθηκε ιδεολογικά τον 6ο αιώνα στη Σύνοδο του Τολέδο και τέθηκε σε εφαρμογή, όσον αφορά τον σλαβικό κόσμο, τον 9ο αιώνα με τον προσηλυτισμό των Μοραβών Τσέχων και τον 11ο αιώνα, των Λέχων (Πολωνών) της Δυναστείας των Πιάστ.

Ο εκκαθολικισμός της Πολωνίας ήταν το αναγκαίο προγεφύρωμα για τη διείσδυση των Λατινογερμανών στο Ορθόδοξο κράτος των ανατολικών Σλάβων της σκανδιναβικής Δυναστείας των Ρουρικίδων Ρως.

Καθόλου τυχαία, κατά τη φάση της παρακμής του κράτους των Ρως, εξαιτίας της μογγολικής κατάκτησης, το Δουκάτο της Λιθουανίας επεκτείνεται σε Λευκορωσία-Ουκρανία. Το Δουκάτο, λίγο μετά Βασίλειο Λιθουανών και Ρουθηνών (Ρουσσινών, δηλαδή δυτικών Ρώσων), που με την "Ένωση της Κρέβας" το 1358 περνάει στον Καθολικισμό και με την 'Ένωση της Λούμπλιν" (1569) ενώνεται με την Πολωνία (Λιθοανοπολωνική Κοινοπολιτεία), δημιουργεί το μεγαλύτερο σε έκταση και πληθυσμό κράτος της τότε Ευρώπης.

Από το 1450 έως τις αρχές του 17ου έχουμε μια διαρκή περίοδο πολέμου και μίσους των Δυτικών εκκαθολικευμένων ή ατελώς εκκαθολικευμένων (Ουνία) Σλάβων Ρως εναντίον των Ανατολικών Ορθόδοξων Σλάβων Ρως της Μοσχοβίας. Οι πόλεμοι αυτοί μπορεί να έχουν καταχωριστεί ως Λιθουανορωσικοί ή Πολωνορωσικοί, στην ουσία τους όμως ήταν Ουκρανορωσικοί! Στη Μάχη της Όrsa 1514 "ο Ρουθηνός Αταμάνος Κ. Ostroski και οι Ορθόδοξοι Ρουθηνοί (Ουκρανοί Ουνίτες) στρατιώτες και αριστοκράτες ηγούντο των Λιθουανικών δυνάμεων". Ενώ, οι Ρώσοι τους αποκαλούν "αλλόπιστους αλλοδαπούς"! Οι Ρώσοι αυτοπροσδιορίζονται ως Ρώσοι και αποκαλούν τους Ουκρανούς, Λιθουανούς, ενώ εκείνοι αυτοπροσδιορίζονται ως Russin, Rusnaki (Ρουθηνοί), αποκαλώντας τους Ανατολικούς ως Μοσχοβίτες. Ακριβώς αυτόν τον διαχωρισμό έκανε προ ολίγων ημερών ο Ζελένσκι!!! Λες και πρόκειται για το ποιος έχει το brand name Ρως! Ναι, περί αυτού πρόκειται!

Πρέπει να μη διαφύγει ότι την "Περίοδο των Αναταράξεων", εκείνη δηλαδή της μετάβασης από τους Ρουρικίδες της Μόσχας στους Ρομανόφ, οι Ρουθηνοί (Ουκρανοί) κατέλαβαν τη Μόσχα δύο φορές!!!

Τον πλήρη εκκαθολικισμό της Ουκρανίας που επιχειρήθηκε με την "Ένωση της Μπρεστ" (1596) ανέκοψε η Εξέγερση των Κοζάκων, ακραιφνών Ορθοδόξων, του Χμελνίτσκι και η υπαγωγή του κοζακικού κράτους της "Δεξιάς Όχθης" του Δνείπερου στη Ρωσία με τη Συνθήκη του Περεγιασλάβ (1654).

Βλέπουμε, εικάζω εναργώς, ότι ο Ουκρανικός Εθνικισμός είναι βαθιά ριζωμένος και έχει κυρίαρχα θρησκευτικό χαρακτήρα. Η φυλετική καταγωγή δεν παίζει σημαντικό ρόλο, διότι πρόκειται για μια λυσσασμένη έχθρα μεταξύ Σλάβων, είτε πρόκειται για Ουκρανούς είτε για Πολωνούς!!! Αν ψάξει κανείς τις πρωτογενείς πηγές (Κασσιόδωρος ο Γότθος, Ιορδάνης ο Γότθος, Προκόπιος, Jacqe Margeret, Φράγκος μισθοφόρος του Μπορίς Γκουντούνοφ, "Annales Bertiniani", "Annales Augustani", Φώτιος, Κ.Πορφυρογέννητος, Βίοι Αποστόλου Ανδρέα, "Πρώτο Χρονικό"), θα διαπιστώσει ότι η καταγωγή του τεράστιου σλαβικού Έθνους είναι κοινή, όπως και ο γλωσσικός κορμός! Όμως, προς Θεού, οι πολύ διαφορετικές συνθήκες κάτω από τις οποίες έζησε αυτό το αχανές πλήθος έχουν καθορίσει μια ριζικά άλλη εθνοτική ιδιοπροσωπία! Αν δεν κατανοήσουμε σε βάθος ότι οι σημερινοί Ουκρανοί και οι Ρώσοι, έστω κι αν έζησαν από το 1793 μαζί, αλλά βιαίως, είναι ΑΛΛΟΙ, δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβουμε αυτή τη λυσσασμένη έχθρα που παίρνει απίστευτες όψεις στον χρόνο: την Εξέγερση των Ουκρανών τον 19ο, την κήρυξη Ανεξαρτησίας το 1918, τη μάχη μέχρις εσχάτων του Λευκού στρατού, τις σφαγές τον Μαχνοβιτών, το Γολοντομόρ, την πρόσδεση στον Άξονα, τη δράση των Μπαντεριστών, την υπαγωγή της Κριμαίας στη ΣΔΟ, την Εξέγερση της πλατείας Μειντάν, την τωρινή "ανεξήγητη" διάθεση για αφανισμό μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό.

Δεν πρόκειται ποτέ να νιώσουμε, γιατί οι Ρώσοι δεν πρέπει να καταλάβουν όλη την Ουκρανία. Αλλά, να χωρίσουν τα τσανάκια τους για πάντα. Ο Δνείπερος είναι η μεθόριος δύο διαφορετικών κόσμων που δεν μπορούν να συνυπάρξουν.

Η Δύση γνώριζε πολύ καλά από που θα έκανε την επίθεση! Την προετοίμαζε από τον Αύγουστο του 1944, τότε που οργάνωσε την Επιχείρηση ODESSA και μετά, τη CIA και τις Coloniae dignitates, τη Gladio, την Πανδημία Κόβιντ!!! Ναι, η κατασκευή της πανδημίας και του καθολικού εμβολιασμού ήταν πρόβα πολέμου, σωστότερα, στρατιωτική Επιχείρηση.

Η Δύση δεν είχε άλλο χρόνο. Ήξερε ότι οι απέναντι δυνάμωσαν πολύ, ότι η ίδια ήταν σε βαθιά περιδίνηση, κυρίως, σε προϊούσα ηθική σήψη. Είχε πέσει, όπως κάθε αυτοκρατορία, στην παγίδα του Θουκυδίδη! Για τη Δύση η επίθεση στη Ρωσία ήταν όρος ύπαρξης (του αρχέγονου προγράμματος της παγκόσμιας ηγεμονίας εννοώ). Ή τώρα ή ποτέ!

Δεν μπόρεσε. Ηττήθηκε στο πεδίο της μάχης.

Και δεν υπάρχει ούτε ένας χαμένος πόλεμος χωρίς αλλαγή κυβέρνησης του ηττημένου, κατ ελάχιστον...!