Μια «αγριοφουντουκιά» που κάρπισε… «αλμυρό φιστίκι»

 

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Εάν εξαιρέσουμε την πολύ σοβαρή πιθανότητα κάπου λανθασμένου υπολογισμού, απέχουμε ακόμη πολύ μακρυά από τη χρήση πυρηνικών. Κανείς δεν τα χρειάζεται -προς το παρόν! Εξαίρεση αποτελεί το Ισραήλ που στην περίπτωση που δεχθεί μια καταστροφική επίθεση από το Ιράν, που όπως απεδείχθη έχει τέτοια δυνατότητα, ενδεχομένως να απαντήσει με πυρηνικά, ως τη μοναδική επιλογή που θα του έχει απομείνει. Και μέχρι τώρα δεν τα πάει τόσο καλά όσο θα ήθελε.

Η άδεια χρήσης αμερικανικών και άλλων δυτικής προέλευσης και καθοδήγησης πυραύλων από τους Ουκρανούς βαθιά στο έδαφος της Ρωσσίας υπήρξε μια καθαρά πολιτική κίνηση, πέραν της σε επιχειρησιακό επίπεδο δοκιμής των αντανακλαστικών της Μόσχας. Για να δείξει κατ’ αρχήν, ότι οι Αμερικανοί παραμένουν «αδιαπραγμάτευτα» στο πλευρό της Ουκρανίας. Ταυτόχρονα, για να καθησυχαστούν οι Ευρωπαίοι «εταίροι», αλλά επίσης να επιταχυνθούν οι εξελίξεις με σκοπό τη δέσμευση της επόμενης αμερικάνικης διακυβέρνησης υπό τον Τράμπ. Παρ’ όλα αυτά, χωρίς την παραμικρή επίπτωση στο πεδίο και στην εξέλιξη του πολέμου. Άλλαξαν όμως τα δεδομένα, αφού ο πόλεμος πλέον δεν γίνεται δια αντιπροσώπων, αλλά με απ’ ευθείας εμπλοκή των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ και σύμφωνα με το ρωσσικό δόγμα της Ελλάδας ως μέλος του ΝΑΤΟ. Το μόνο που απομένει είναι η άμεση εμπλοκή στο πεδίο χερσαίων νατοϊκών δυνάμεων.

Οι Ρώσσοι το έχουν προϋπολογίσει και τους δίνεται η ευχέρεια να προχωρήσουν σε ουσιαστική κλιμάκωση επί του εδάφους και όχι μόνον, υποχρεώνοντας, ενδεχομένως, σε σύντομο χρονικό διάστημα, τους Ουκρανούς σε άτακτη υποχώρηση κι εν τέλει σε συνθηκολόγηση. Και αυτό παρά τις επιθυμίες των δυτικών να «τρομάξουν» τον Πούτιν και να τον σύρουν έτσι σε κάποια διαπραγμάτευση με ευνοϊκούς γι’ αυτούς όρους.

Η Ρωσσία ελέγχει την κλιμάκωση

Η απάντηση των Ρώσσων στις προκλήσεις των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ με χτυπήματα βαθιά μέσα στο ρώσσικο έδαφος και έτσι με την απ’ ευθείας εμπλοκή τους στον πόλεμο, δεν χρειάζεται να είναι άμεση, με χτύπημα νατοϊκών στόχων εκτός Ουκρανίας. Και δεν θα είναι. Μπορεί να εξελιχθεί σε διάφορα επίπεδα και σε βάθος χρόνου, χωρίς η Ρωσσία να αναλαμβάνει την ευθύνη μιας κατακλυσμιαίας και γενικευμένης σύγκρουσης, που πιθανότατα θα οδηγήσει σε πυρηνικό όλεθρο. Προειδοποιεί ηχηρά όμως για κάτι τέτοιο.

Είναι η Ρωσσία που, παρότι σε θέση άμυνας, ελέγχει την κλιμάκωση και δεν θα την χαρίσει στους δυτικούς τυχοδιώκτες. Ο Πούτιν έχει τις τύχες του κόσμου στα χέρια του και το ξέρει! Είναι, εξ αρχής του πολέμου ήταν, υποχρεωμένος να δρα με σύνεση και πανουργία ταυτόχρονα, μοχλεύοντας την εσωτερική αποσάθρωση της ίδιας της δύσης που βρίσκεται σε προϊούσα παρακμή.

Εξ ου και ο πόλεμος φθοράς που ακολουθεί, αφού ο αρχικός σχεδιασμός του αιφνιδιασμού (Φεβρουάριος 2022) και δι’ αυτού της υποχρέωσης της Ουκρανίας σε συμβιβασμό, απέτυχε οριστικά στην Κωνσταντινούπολη με την παρέμβαση των δυτικών. Η εξέλιξη αυτή υποχρέωσε τη Ρωσσία σε τακτική αναδίπλωση στο πεδίο και σε άμυνα προστασίας των μέχρι τότε κεκτημένων. Μετά βεβαίως την αποτυχία της ουκρανικής αντεπίθεσης το καλοκαίρι του 2023, η Ρωσσία βρέθηκε πάλι στη θέση ανάληψης επιθετικών πρωτοβουλιών, οι οποίες επιταχύνθηκαν τους τελευταίους μήνες κι έχουν φέρει την Ουκρανία στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Δεν είναι τόσο η έλλειψη εξοπλισμού που παρέχεται αφειδώς από τη δύση, αλλά η τακτική της «κρεατομηχανής» που ακολουθούν έντεχνα οι Ρώσσοι στο πεδίο, καταστρέφοντας, σφαγιάζοντας κυριολεκτικά, το ανθρώπινο δυναμικό των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων, που διαθέτουν όλο και λιγότερους εκπαιδευμένους κι έμπειρους πολεμιστές για να χειριστούν τα όπλα που χορηγούνται από τη δύση. Είναι ενδεικτικό, ότι σε πρόσφατη συμφωνημένη μεταξύ των δύο πλευρών ανταλλαγή νεκρών στρατιωτών, οι Ρώσσοι επέστρεψαν πάνω από 670 πτώματα και οι Ουκρανοί μόλις 60. Αναλογία απωλειών περίπου 1 προς 12! Με τέτοιες αναλογίες απωλειών κανένας στρατός δεν θα μπορούσε να αντέξει πάνω από μερικά 24ωρα. Είναι η δύση που «ποτίζει» και «λιπαίνει» αυτό το θανατικό. Η Ουκρανία, δυστυχώς, εγκλωβίστηκε σε μια τεράστια παγίδα αυτοκαταστροφής, μόνον και μόνον επειδή δεν μπορεί να γίνει ανεκτή από τη δύση η μη καθυπόταξη της Ρωσσίας.

Η ανατροπή στον συσχετισμό δύναμης

Σε αυτό το πλαίσιο ελέγχου της κλιμάκωσης εντάσσεται και η χρήση για πρώτη φορά του συγκεκριμένου υπερ-υπερηχητικού βαλλιστικού πυραύλου πολλαπλών κεφαλών, που μπορεί να φέρει πυρηνική γόμωση με το όνομα «Oreshnik» (φουντούκι, ή κάτι τέτοιο). Πρόκειται για ένα είδος μη αναμενόμενης κλιμάκωσης που έφερε γενικευμένη ταραχή και σε αμηχανία τη δύση, αφού αυτής της ποιότητας τα όπλα δεν αντιμετωπίζονται. Ενώ μπορούν να πλήξουν στόχους ακόμη και με πυρηνικές κεφαλές παντού στην Ευρώπη. Η ανατροπή του συσχετισμού δύναμης στον πλέον κρίσιμο τομέα της βαλλιστικής ισχύος (που συμπαρασύρει και τον συσχετισμό στα πυρηνικά) είναι προφανέστατη. Αφού είναι βέβαιο, ότι δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία ο αριθμός των πυρηνικών κεφαλών που διαθέτει μια δύναμη, αλλά η ποιότητα, δηλαδή η ανασχεσιμότητα, η μη, των βαλλιστικών φορέων αυτού του είδους των καταστρεπτικών όπλων.

Ως εκ τούτου και με γνωστή παλαιόθεν την υπεροχή της Ρωσσίας στις πυραυλικές τεχνολογίες που επιβεβαιώθηκε περίτρανα, η επιλογή του συγκεκριμένου όπλου, πειραματικού, ή όχι, δεν είχε να κάνει με τον καθαρό στρατιωτικό στόχο. Έναν στόχο που θα μπορούσε να πληγεί και να καταστραφεί με κατώτερης ποιότητας και ισχύος όπλα, αλλά είχε να κάνει με το να στείλει ένα σαφές μήνυμα στις ηγεσίες της δύσης για το ποιος ακριβώς ελέγχει την κλιμάκωση και ότι δεν μπλοφάρει στις αποφάσεις του.

Δύσκολοι καιροί για τους… πρίγκηπες

Τώρα όλοι γνωρίζουν τις συνέπειες που μπορεί να έχει η επιμονή να χτυπηθούν με δυτικής κατασκευής και χειρισμού πυραύλους εγκαταστάσεις βαθιά μέσα στο έδαφος της Ρωσσίας, ή με ό,τι άλλο σκαρφιστούν οι δυτικοί ενορχηστρωτές του πολέμου. Δεν ξέρουμε τι θα γίνει στη συνέχεια, αλλά φαίνεται, ότι προς το παρόν, οι δυτικοί έχουν «ανακρούσει πρύμναν» και το ξανασκέπτονται, παρά τα προπαγανδιστικά τους φληναφήματα.

Εάν επιμείνουν, που είναι και το πιο πιθανό, τότε η κλιμάκωση σε περιφερειακό επίπεδο, πχ στη Μέση Ανατολή είναι απολύτως αναμενόμενη. Στο καθ’ αυτό ουκρανικό πεδίο, μια από τις πιθανές κινήσεις από την πλευρά της Ρωσσίας θα είναι με ένα συντριπτικό πλήγμα στο Κίεβο την κατάλληλη στιγμή, να «εξαλείψει» άπαξ δια παντός την έτσι κι αλλιώς παράνομη σύμφωνα με το σύνταγμα της ίδιας της Ουκρανίας, ουκρανική ηγεσία και αυτοπροσώπως το… «χακί μπλουζάκι». Βυθίζοντας έτσι την Ουκρανία στο χάος της ακυβερνησίας και οδηγώντας βιαίως εκ των έσω στην κατάρρευση του μετώπου. Αποδείχθηκε, ότι η Ρωσσία μπορεί και έχει τα μέσα να το κάνει. Οι επόμενες εβδομάδες θα είναι όντως κρίσιμες για τον Ζελένσκι και το καθεστώς του, αλλά και για τους νατοϊκούς υποστηρικτές του.

Η αγωνία του πως θα παρουσιαστεί η ήττα ως νίκη

Λέγεται, ότι η απόφαση των Αμερικανών να επιτρέψουν τη χρήση πυραύλων πλήττοντας βαθιά στο ρωσσικό έδαφος, έγινε με πρόσχημα την δήθεν παρουσία βορειοκορεατικών στρατευμάτων στο Κουρσκ και στο βάθος με σκοπό, παραμένοντας ο Ουκρανικός στρατός στο Κουρσκ, να βελτιωθεί η θέση της Ουκρανίας σε ένα ενδεχόμενο διαπραγματευτικό «τραπέζι». Το «έργο» το έχουμε ξαναδεί αρκετές φορές και φαίνεται ότι οι δυτικοί ιθύνοντες έχουν στερέψει από φαντασία. Θυμόμαστε καλά τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ, τα χημικά του Άσαντ, τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα, στην ίδια την Ουκρανία τη σκηνοθεσία «Μπούτσα», ή το «παιδομάζωμα» στο Ντονμπάς, που μέχρι και ένταλμα σύλληψης του Πούτιν εκδόθηκε από το ΔΠΔ. Όμως η προπαγάνδα το βιολί της. Όσο πιο κραυγαλέα ψευδής είναι ένας ισχυρισμός, τόσο πιο πιστευτός γίνεται. Αυτό είναι το δόγμα της.

Στην πράξη όλα αυτά, με δεδομένη τη διαφαινόμενη ήττα του ΝΑΤΟ επί του πεδίου, αποσκοπούν να προλειάνουν το έδαφος και να παρουσιάσουν την ήττα ως νίκη, αφού θα έχουν «σύρει» τον Πούτιν σε «πάγωμα» της σύγκρουσης και σε διαπραγματεύσεις με περίπου τους δικούς τους όρους, ή με όρους που θα μπορέσουν να τους παρουσιάσουν ως «νίκη» της συμμαχίας και τους εαυτούς τους ως «ειρηνοποιούς». Πρόκειται για κλασσική περίπτωση σύγχυσης της επιθυμίας με την πραγματικότητα, που οδηγεί τελικά τον ψεύτη να πιστέψει τα ίδια τα ψέματά του.

Από την πλευρά της Ρωσσίας δεν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε διαπραγμάτευση, χωρίς να προηγηθεί, απολύτως ευνοϊκά γι’ αυτήν, η οριστική επίλυση του ουκρανικού. Για τη Ρωσσία το θέμα είναι υπαρξιακού χαρακτήρα και δεν πρόκειται να υποχωρήσει ούτε βήμα, εκτός κι αν επιθυμεί να αυτοκτονήσει. Δεν μου προκύπτει, διότι δεν μπήκε σε όλην αυτήν την αιματηρή εν πολλοίς περιπέτεια για να υποχωρήσει τώρα που κερδίζει, ενώ ο πόλεμος φθοράς φαίνεται να την ευνοεί. Αλλά επίσης για τη Ρωσσία ο πόλεμος αυτός έχει να κάνει με πολύ μεγαλύτερα διακυβεύματα από μερικές δεκάδες χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα ουκρανικού εδάφους. Τα περί «παγώματος» της σύγκρουσης και τα λοιπά χαριτωμένα είναι ευσεβείς πόθοι των σε μεγάλη αμηχανία ευρωπαϊκών ελίτ και του βαθέως αμερικανικού (παρα)κράτους. Λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο.

Αυτό σημαίνει ότι πριν την συνθηκολόγηση άνευ όρων της Ουκρανίας, μέσω της κατάρρευσης του στρατού της και την εξάλειψη της παράνομης ηγεσίας της, το ζήτημα θα παραμένει ανοικτό και η διελκυστίνδα με τη δύση θα συνεχίζεται, υποσκάπτοντας περαιτέρω την ευρωπαϊκή οικονομία, που ήδη έχει καταστεί θλιβερό παρακολούθημα των ΗΠΑ. Με τη σταδιακή απομάκρυνση των ΗΠΑ, αφού ο Τράμπ δεν έχει τις δεσμεύσεις του Μπάιντεν, τα πράγματα επιταχύνονται προς όφελος της Ρωσσίας και της τελικής της επιδίωξης.

Ο εκβιασμός δια μέσου των πληγμάτων στο έδαφος της Ρωσσίας με αμερικανικούς πυραύλους, οδήγησε τα πράγματα στα άκρα. Φυσικά με κίνδυνο εκτροπής ακόμη και προς την κατεύθυνση ενός ολέθριου πυρηνικού πολέμου για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αλλά, ταυτόχρονα, επιταχύνει τα μέγιστα την ολοκληρωτική νίκη της Ρωσσίας, πιθανόν και πριν την ανάληψη της προεδρίας από τον Τράμπ στην Αμερική στις 20 Ιανουαρίου 2025. Κάτι που θα διευκόλυνε και τον ίδιο τον Τράμπ να απεμπλακεί, ρίχνοντας όλη την ευθύνη στη διοίκηση Μπάιντεν και στην υπό διάλυση Ε.Ε..

Η πιθανότητα μιας μαζικής χερσαίας εμπλοκής νατοϊκών δυνάμεων

Ο μόνος τρόπος για να αποτραπεί η κατάρρευση της Ουκρανίας και η πλήρης επικράτηση της Ρωσσίας, είναι η ολοκληρωτική εμπλοκή του ΝΑΤΟ, δηλαδή των Αμερικανών στο έδαφος, ή η χρήση πυρηνικών από τη δική τους την πλευρά, με ό,τι ήθελε επακολουθήσει. Οι Ευρωπαίοι, παρά τους λεονταρισμούς τους, από μόνοι τους είναι ανίκανοι για άμεση στρατιωτική παρέμβαση και οι Αμερικανοί, έχοντας πετύχει ήδη τους στόχους τους κανιβαλίζοντας την Ευρώπη, δεν έχουν κανέναν λόγο και καμιά διάθεση να εμπλακούν στρατιωτικά ξοδεύοντας εκατοντάδες δισεκατομμύρια και αμερικανικό αίμα σε έναν πόλεμο που δεν είναι δικός τους. Φυσικά η τρέλα δεν πάει στα βουνά, και οι Ευρωπαίοι ρεβανσιστές προσπαθούν να εγκλωβίσουν την Αμερική στις επιλογές τους, όπως κι ο Νετανιάου αντίστοιχα στη Μέση Ανατολή, γι’ αυτό και τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί οριστικά.

Όμως το πιθανότερο είναι, οι Αμερικανοί οτιδήποτε και να συμβεί, να βρουν τον τρόπο να αποχωρήσουν σταδιακά ευσχήμως, κεφαλαιοποιώντας τα κέρδη τους στην οικονομία και αφήνοντας τους Ευρωπαίους να βράζουν στο ζουμί τους, «απολαμβάνοντας» την ήττα τους. Πέραν φυσικά του γεγονότος ότι μια απ’ ευθείας εμπλοκή αμερικανικών στρατευμάτων στο ουκρανικό έδαφος θα σήμαινε αμέσως πυρηνικό πόλεμο. Το σύστημα «θρέφεται» από τον πόλεμο, αλλά τον «ελεγχόμενο» πόλεμο, που μπορεί να του αποφέρει κέρδη.

Οι Αμερικανοί γκάνγκστερς είναι, δεν είναι βλάκες, είτε με τον Μπάιντεν, είτε ειδικότερα με τον Τράμπ και γνωρίζουν άριστα πότε τελειώνουν τα κέρδη κι αρχίζει το κόστος και η φύρα. Δεν έχω την ίδια γνώμη για τους υπερόπτες, αλαζόνες και ιδεοληπτικούς ναζί Ευρωπαίους, που σκέφθηκαν ότι ήλθε η ώρα να πάρουν τη ρεβάνς από τη Ρωσσία στον Β’ ΠΠ και λεονταρίζουν με τις πλάτες των Αμερικανών. Χωρίς αυτές είναι… κουτσές πάπιες, για να χρησιμοποιήσουμε μια φράση που είναι της μόδας! Γι’ αυτό έπαθαν… ίλιγγο με τον Τράμπ που τους είπε κατάμουτρα ότι θα τελειώσει τον πόλεμο σε 24 ώρες.

Μια νέα «Γιάλτα»

Παρ’ όλα αυτά δεν είναι καθόλου βέβαιο, ότι στην κατάσταση, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί, όλοι οι «παίκτες» θα κινηθούν ορθολογικά κι αυτό ισχύει και για τον Τράμπ. Πέραν αυτού, υπάρχει πάντα και ο απρόβλεπτος παράγοντας, γι’ αυτό η κατάσταση παραμένει εξαιρετικά επικίνδυνη.

Με την πλήρη κατίσχυση της Ρωσσίας επί της Ουκρανίας, ή ό,τι θα απομείνει από αυτήν και την οριστική λήξη του θέματος εκεί, τότε και μόνον τότε θα μπορέσει να υπάρξει μια συνολική διαπραγμάτευση με τις ΗΠΑ (αποκλειστικά) για μια νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας στην Ευρασία, που θα κατοχυρώνει οριστικά την ασφάλεια και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ρωσσίας (και εν μέρει των Αμερικανών φυσικά). Κάτι σαν νέα Γιάλτα. Ως προς αυτό, ο Πούτιν έχει καταθέσει τις προτάσεις του ήδη από τον Δεκέμβριο του 2021. Η σιωπηρή πλην κραυγαλέα απόρριψή τους από τη δύση οδήγησε στη στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022.

Φυσικά ισχύει πάντα το Θουκυδίδειο «προχωράς όσο σου επιτρέπει η δύναμή σου και υποχωρείς όσο σου επιβάλει η αδυναμία σου» και στο προκείμενο φαίνεται καθαρά που βρίσκεται η δύναμις και η ισχύς μεταξύ των αντιπαρατιθεμένων στην ευρω-ρωσσική διένεξη. Ο Αμερικάνος, παρά τα πολλαπλά προβλήματα στο εσωτερικό των ΗΠΑ και τη γενικότερη αμφισβήτηση της ισχύος του που αντιμετωπίζει διεθνώς, είναι ο τρίτος παράγων. Και προσώρας είναι μια χαρά επωφελούμενος από τη σύγκρουση που ο ίδιος μόχλευσε στην Ευρώπη, κανιβαλίζοντας τις υποταγμένες πλήρως σ’ αυτόν χώρες της ΕΕ και πουλώντας τους όπλα και τώρα πανάκριβη ενέργεια, χωρίς να έχει την παραμικρή όρεξη να γίνει συμμέτοχος του ρεβανσιστικού τους… καημού.

https://www.hereticalideas.gr/