Τράμπ: «Διάβολος», ή… «καλός Σαμαρείτης»;

 

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Εάν θέλετε ελευθερία να είστε υπερήφανοι για τη χώρα σας,
Εάν θέλετε δημοκρατία προστατέψτε την κυριαρχία σας,
Εάν θέλετε ειρήνη αγαπάτε το έθνος σας!
Το μέλλον δεν ανήκει στους γκλομπαλιστές,
το μέλλον ανήκει στους πατριώτες.
Το μέλλον ανήκει στα κυρίαρχα και ανεξάρτητα έθνη,
που προστατεύουν τους πολίτες τους, σέβονται τους γείτονές τους
και τιμούν τις διαφορετικότητες που κάνουν κάθε χώρα ξεχωριστή και μοναδική.
Ντόναλτ Τράμπ (Γενική Συνέλευση ΟΗΕ 2018)

Αναλύσεις επί αναλύσεων, προβολές επιθυμιών ως πραγματικότητα, σχόλια, ερμηνείες επί ερμηνειών, πανηγυρισμοί και απογοητεύσεις. Κατά μια έννοια ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή.

Αναφέρομαι στη συντριπτική νίκη του Ντόναλτ Τράμπ και το θριαμβευτικό του «come back» στην ηγεσία της τρικλίζουσας εδώ και καιρό ηγεμονεύουσας δύναμης της δύσης, των ΗΠΑ.

Δεν θα αναφερθώ στα αίτια της νίκης του Τράμπ. Είναι προφανείς οι λόγοι. Απέναντι στην αλαζονεία των πάσης φύσεως «Λωλοστεφανίδων» και των κάθε λογής καμωμάτων τους, που οδήγησαν σε προϊούσα παρακμή την ισχυρότερη χώρα του πλανήτη, παρασύροντας και ολόκληρη τη συλλογική δύση, απλά βρέθηκε ένας άνθρωπος με κοινή λογική, λεφτά και τσαγανό. Ήταν μοιραίο να συμβεί και συνέβη!

Τώρα όλοι προσπαθούν να «προβλέψουν» τι θα κάνει, ή τι δεν θα κάνει ο «φασίστας», ο «μισογύνης», ο «τοξικός», ο «ακροδεξιός» κτλ, κτλ, κτλ Τράμπ.

Φυσικά ο Τράμπ μπορεί να είναι όλα αυτά και άλλα τόσα, αλλά αυτό που διαφεύγει συστηματικά από τους «αναλυτές» είναι ότι πάνω απ’ όλα ο Τράμπ είναι ένας αυτοδημιούργητος δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας. Ενδεχομένως και με στενές επαφές και σχέσεις με το οργανωμένο έγκλημα. Τουτέστιν είναι ένας, κατά τεκμήριο, πανέξυπνος, πολύπειρος και αποτελεσματικός άνθρωπος. Δεν τον ενδιαφέρουν οι θεωρίες, αλλά η πράξη. Αυτή είναι η ιδεολογία του. Οι προκαταλήψεις, τα διάφορα συμπλέγματα και οι ιδεοληψίες είναι ξένες για την προσωπικότητά του. Η σχέση κόστους – οφέλους είναι η «πυξίδα» του. Είναι ακριβώς αυτά τα χαρακτηριστικά που προκαλούν τη μήνη των κομπλεξικών αντιπάλων του, που δεν αντιλαμβάνονται την ηλιθιότητα που τους δέρνει.

Στην πρώτη του θητεία στον Λευκό Οίκο, απλά μάθαινε και μάθαινε γρήγορα, μολονότι πλέοντας στον βούρκο των «αριστοκρατών» του βαθέως κράτους, που προσπαθούσαν να τον χειραγωγούν σε κάθε του κίνηση. Ταυτόχρονα έπειθε ολοένα και περισσότερο κόσμο ότι είναι ικανός να κάνει τη διαφορά. Έτσι δημιουργήθηκε το «κίνημα» γύρω από μια απλή προτασούλα «να κάνουμε την Αμερική ξανά μεγάλη». Ακολούθησε η έξωση από τον Λευκό Οίκο το 2020 με έναν όχι καθαρό και αδιαμφισβήτητο τρόπο, κατόπιν οι ποικίλες ποινικές διώξεις, που μάλλον τον ισχυροποίησαν πολιτικά, κι εν τέλει η απόπειρα δολοφονίας, κατά την οποία ο τύπος απέδειξε με κραυγαλέο τρόπο, ότι είναι από άλλη «πάστα»!

Δισεκατομμυριούχος… προστάτης των φτωχών;

Πολλοί αναρωτιούνται υποκριτικά «πως είναι δυνατόν ένας δισεκατομμυριούχος να ενδιαφέρεται για το καλό των φτωχών;», υπονοώντας τη χαμηλή αντιληπτική ικανότητα των υποστηρικτών του Τράμπ ανάμεσα στα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού και την ίδια την εργατική τάξη.

Αυτό που διαφεύγει των ηλιθίων, ή των υποκριτών, είναι ότι ουδόλως τον Τράμπ ενδιαφέρει η φτωχολογιά από συμπόνοια και καλοσύνη, όπως υποκρίνονται ότι ενδιαφέρονται οι πάσης φύσεως «αριστερούληδες» για να πλουτίζουν σε βάρος της φτωχολογιάς. Όχι δεν είναι ο «καλός Σαμαρείτης» που λυπάται και θα φροντίσει για τους φτωχούς και καταφρονεμένους. Ο Τράμπ είναι επιχειρηματίας και είναι ειλικρινής σε αυτό που κάνει. Τον ενδιαφέρει η Αμερική, ως η μεγαλύτερη «μπίζνα» της ζωής του και γνωρίζει πολύ καλά ότι η χώρα του δεν μπορεί να διατηρήσει για πολύ καιρό ακόμη την ηγεμονία της στον πλανήτη με μια κοινωνία στο εσωτερικό της, που συστηματικά αποσαθρώνεται, φτωχοποιείται και μεγάλα τμήματα του πληθυσμού βγαίνουν στο περιθώριο. Αυτό πρέπει να αλλάξει! Και αυτό μπορεί να το αντιλαμβάνεται, καλύτερα απ’ όλους μάλιστα, ένας «σατανικός», νάρκισσος και πολλαπλά φιλόδοξος, αλλά έμπειρος δισεκατομμυριούχος.

Ήδη, ως έξυπνος επιχειρηματίας, έμπειρος και ικανός διαχειριστής περιουσιακών στοιχείων, ο Τράμπ από νωρίς κατενόησε ότι η απώλεια της παραγωγικής βάσης στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, μπορεί προσωρινά να ευνόησε ένα τμήμα της δικής του τάξης να συγκεντρώσει σχεδόν ολόκληρο τον πλούτο, κάτι που θα ήταν αδιανόητο κάτω από διαφορετικές συνθήκες, αλλά αυτό είναι καταστροφικό σε μεσο-μακροπρόθεσμη βάση. Γνωρίζει πολύ καλά, ότι αυτός ο πλούτος δεν μπορεί να διατηρηθεί με μια χώρα, την Αμερική, σε παρακμή και με τον πληθυσμό της να βυθίζεται στην ανέχεια, τη φτώχεια και το έγκλημα στους δρόμους να κυριαρχεί, οδηγώντας τη χώρα σε έναν άτυπο εμφύλιο πόλεμο. Για να παραμείνει η Αμερική μεγάλη και ισχυρή παγκόσμια δύναμη, έστω εντός ενός πολυπολικού συστήματος πλέον, πρέπει η κοινωνία να παραμείνει συνεκτική και να ευημερήσει, έστω σχετικά, ξανά! Και η αμερικανική κοινωνία, όπως κάθε άλλη κοινωνία, δεν μπορεί να ευημερεί σχετικά, με την παραγωγή στις χώρες χαμηλού εργατικού κόστους να τροφοδοτούν αποκλειστικά τον πλούτο μιας χούφτας υπερπλουσίων γύρω από το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τις big tech, που κατασκευάζουν τα προϊόντα τους στην Κίνα. Ούτε επίσης μπορεί να υπάρξει έστω σχετική συνεκτικότητα κι ευημερία με εκατομμύρια άστεγους, ή και εξαθλιωμένους μετανάστες να φυτοζωούν με κάποια επιδόματα κοινωνικής πρόνοιας, αφού δεν υπάρχει δουλειά ούτε για τους Αμερικανούς, ούτε γι’ αυτούς. Δεν είναι θέμα αριστεράς, ή δεξιάς, φιλελευθερισμού, ή μαρξισμού, ή ό,τι σκατά έχει ο καθένας από ‘μας μέσα στο κεφάλι του. Είναι θέμα κοινής λογικής!

Αυτά τα τόσο απλά πραγματάκια, συνειδητοποιούμενα από τις πλατιές μάζες, είναι που έκαναν τους Αμερικανούς να σηκωθούν από τον καναπέ τους, αφού βρέθηκε ο κατάλληλος να τους πείσει ότι μπορεί να το κάνει (fix it). Η προκλητικότητα και η εκπεμπόμενη διαστροφή της woke και της cancel culture που αντιστρέφει κάθε λογική, αγνοώντας την ίδια τη φύση, υπέρ μιας χούφτας παρανοϊκών και ψυχοπαθών που προσπαθούν με το ζόρι να επιβάλλουν την ανωμαλία τους ως κάτι το απολύτως φυσιολογικό, και παράταιρο κι ανώμαλο το φυσιολογικό, ήλθε να ολοκληρώσει τη συνειδητοποίηση της ανάγκης από τον μέσο Αμερικανό για ριζική αλλαγή πορείας. Τώρα γιατί με όλα αυτά ο Τράμπ είναι τοξικός, ακροδεξιός κτλ, άβυσσος η ψυχή του πληρωμένου κονδυλοφόρου στα συστημικά μέσα, και αβυσσαλέα η σύγχυση στο μυαλό του όπου γης… «συριζαίου» οπαδού της… αντιφά συμπεριληπτικότητας των… 137 φύλων, των celebrities, των ψευτοδιανοούμενων και των αλληλοβραβευόμενων πανεπιστημιακών και διεφθαρμένων μέχρι το μεδούλι πολιτικών υπαλληλίσκων τύπου Φον Ντερ Λάιεν, Μπορέλ, Μακρόν, ή Μητσοτάκη (αλλά και Ανδρουλάκη, Κασσελάκη….).

Απρόβλεπτος, ή ευέλικτος;

Πολλοί ισχυρίζονται και επαναλαμβάνουν μονότονα ότι ο Τράμπ είναι απρόβλεπτος. Κατά τη γνώμη μου, ο Τράμπ δεν είναι καθόλου απρόβλεπτος για κάποιον που παρακολουθεί και αντιλαμβάνεται τον τρόπο που ο ίδιος ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ έχει οργανώσει με συνέπεια τη στρατηγική του. Φυσικά, σε τακτικό επίπεδο, μπορεί να σκέπτεται άλλα, να λέει άλλα και στο τέλος να πράττει άλλα. Πέραν του ότι αυτό είναι μια χρήσιμη μέθοδος για να δημιουργεί συστηματικά σύγχυση στους αντιπάλους του, έχοντας ως στόχο την αποτελεσματικότητα σε σχέση με τη στρατηγική, δεν εγκλωβίζεται από την τακτική. Διατηρεί την ευχέρεια να αλλάζει γρήγορα τις αποφάσεις του, στην περίπτωση που διαπιστώνει ότι δεν του «βγαίνουν».

Όσον αφορά στην πολιτική που θα ακολουθήσει στο εξής μπροστά στα τεράστια προβλήματα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει και κυρίως στο μέγα ζήτημα του κλιμακούμενου παγκόσμιου πολέμου με τις δύο θερμές αιχμές στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, είναι ακόμα νωρίς για να κάνουμε προβλέψεις. Παρ’ όλα αυτά μπορούμε να υποθέσουμε μερικά απλά.

Κατ’ αρχήν έχει τοποθετηθεί ως προς το ουκρανικό, ότι αποτελεί μια «μαύρη τρύπα» σπατάλης χρημάτων για τον Αμερικανό φορολογούμενο και ότι προτίθεται να τελειώσει τον πόλεμο εντός 24 ωρών. Παρά το υπερφίαλο της τοποθέτησης, είναι ήδη σε επαφή με τον Πούτιν με τον οποίο μίλησε τηλεφωνικά (το Κρεμλίνο έσπευσε βέβαια να διαψεύσει, αλλά είναι δύσκολο να υποθέσει κανείς ότι δεν θα υπάρξουν επαφές για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα). Ως προς τη Μέση Ανατολή, είναι γνωστή η σχέση του με τον Νετανιάου και με το ισραηλίτικο λόμπι στις ΗΠΑ. Αυτό μπορεί να δείχνει την κατεύθυνση που μπορεί να ακολουθήσει ως προς την ενίσχυση της υποστήριξης του Ισραήλ από τις ΗΠΑ, αλλά μπορεί να μη δείχνει τίποτε ακόμη, ή να δείχνει τα αντίθετα.

Τα δεδομένα

Οφείλουμε να λαμβάνουμε υπ’ όψιν μας τα εξής.

1. Η νίκη του Τράμπ υπήρξε σαρωτική και στο εξής θα ελέγχει πλήρως όλους τους μηχανισμούς, έχοντας ένα μαζικό και δυναμικό λαϊκό κίνημα να τον στηρίζει σχεδόν με πάθος. Αυτό του δίνει τεράστια ελευθερία κινήσεων που δεν την είχε στην πρώτη του θητεία στον Λευκό Οίκο. Το «βαθύ κράτος» δεν φαίνεται να έχει πλέον τις δυνατότητες του παρελθόντος και ο Τράμπ έχει μπόλικη εμπειρία για να μπορεί να προστατεύσει τον εαυτόν του. Έχει μάθει να ζει στην «κόψη του ξυραφιού» και το ξήλωμα αυτού του βαθέως κράτους φαίνεται να είναι στις προτεραιότητές του. Το εάν θα τα καταφέρει, ή όχι, είναι άλλο ζήτημα.

2. Είναι ήδη 78 χρονών και η θητεία του είναι η δεύτερη και τελευταία. Έχει μόλις τέσσερα χρόνια μπροστά του για να πετύχει τους στόχους του. Αυτό που στο εξής φαίνεται ότι τον ενδιαφέρει, είναι η υστεροφημία του. Να μείνει στην ιστορία και στη θύμηση των ανθρώπων ως ένας πραγματικά μεγάλος ηγέτης, θέτοντας την Αμερική και τον κόσμο σε μια διαφορετική τροχιά, μάλλον ειρηνική. Ταυτόχρονα το γεγονός ότι η θητεία του αποτελεί την τελευταία του ευκαιρία, τον καθιστά απολύτως ελεύθερο από δεσμεύσεις. Δεν έχει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν, ούτε στον μεγαλύτερο χρηματοδότη και υποστηρικτή του, πχ στους μεγιστάνες της big tech, ή στο ισραηλίτικο λόμπι, ή στον Νετανιάου. Η πολιτική του θα καθορίζεται πάντα από το πόσο κοντά θα φθάνει κάθε φορά στους στόχους του. Ο μόνος τρόπος να τον αντιμετωπίσουν είναι η δολοφονία του. Αλλά μάλλον έχει λάβει και ως προς αυτό τα μέτρα του.

Ως προς το ουκρανικό

Γνωρίζει πολύ καλά, ότι οι ΗΠΑ δια του πολέμου στην Ουκρανία πέτυχαν όλους τους ομολογημένους και ανομολόγητους σκοπούς τους. Η συνέχιση της σύγκρουσης με τη Ρωσσία δια αντιπροσώπου μόνον φύρα θα είναι για τις ΗΠΑ στο εξής, με τη Ρωσσία να κυριαρχεί στο πεδίο. Κάποιος απληροφόρητος θα αναρωτηθεί τι πέτυχε η Αμερική μέχρι τώρα. Το πρώτο και κυριότερο ήταν να εμπεδωθεί στο διηνεκές η πλήρης εξάρτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των χωρών που την απαρτίζουν από τις ΗΠΑ, πέραν του πολιτικού, τόσο στον αμυντικό, όσο και κυρίως στον οικονομικό τομέα. Η Ευρώπη πέραν του ότι ανέκαθεν ήταν ένας καλός πελάτης για την πολεμική βιομηχανία των ΗΠΑ, δια του πολέμου στην Ουκρανία και των κυρώσεων σε βάρος της Ρωσσίας, έγινε και ενεργειακά ένας από τους καλύτερους πελάτες της Αμερικής σε ενεργειακά προϊόντα, κυρίως σε σχιστολιθικό και πανάκριβο LNG. Με ακριβό το «πανίσχυρο» ευρώ σε σχέση με το δολλάριο και ακόμη πιο ακριβή την ενέργεια, η ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών προϊόντων κατέρρευσε. Η όποια επιβολή δασμών από τον Τράμπ θα τους δώσει τη χαριστική βολή. Ταυτόχρονα ολοκληρώθηκε ο σκοπός του ΝΑΤΟ δηλαδή (κατά τον πρώτο του γενικό γραμματέα λόρδο Ισμέι) να κρατά την Αμερική μέσα στην Ευρώπη, τη Ρωσσία έξω και τη Γερμανία κάτω. Και μάλιστα να είναι οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι που θα πληρώνουν πανάκριβα αυτή τους την εξάρτηση και την παρουσία των ΗΠΑ σε ευρωπαϊκό έδαφος, αποκομμένοι από τον φυσικό τους γείτονα και κάτοχο των πλουτοπαραγωγικών πόρων που τόσο έχουν ανάγκη.

Αφού λοιπόν, οι άρχουσες ελίτ της Ευρώπης ήθελαν να πάρουν τη ρεβάνς εκδικούμενες τη Ρωσσία για την ήττα τους στον Β’ΠΠ, οι Αμερικανοί δεν είχαν παρά να τις βοηθήσουν να αναλάβουν οι ίδιες το κόστος της αλαζονείας και της βλακώδους υπεροψίας τους, κανιβαλίζοντας συνάμα την ολοένα και πιο ασθενική ευρωπαϊκή οικονομία.

Ναι, για τον Τράμπ ο πόλεμος αυτός δεν είναι δικός του, παρά τα τεράστια οφέλη που απεκόμισε η Αμερική. Θα αποσυρθεί ευσχήμως τώρα, ως ειρηνοποιός μάλιστα, και το πικρό ποτήρι της ήττας θα το γευθούν μέχρι τελευταίας σταγόνας οι Ευρωπαίοι, πληρώνοντας ακριβά το κόστος της απρονοησίας τους. Για τον Τράμπ το ουκρανικό είναι… ευκολάκι!

Ως προς τη Μέση Ανατολή

Ο Τράμπ θεωρείται μεγάλος σιωνιστής κι ενδεχομένως είναι. Αλλά είπαμε, ο τρόπος του δεν είναι εκείνος ενός ιδεολόγου (που μπορεί να είναι κιόλας, διότι το ένα δεν αναιρεί το άλλο), αλλά ενός σκληρού έως στυγνού επιχειρηματία. Συνεπώς, ήδη μετράει τη σχέση κόστους – οφέλους για το κάθε τι. Ο φίλος του Νετανιάου μάλλον το παράκανε με τη γενοκτονία και την εθνοκάθαρση σε βάρος των Παλαιστινίων. Το κόστος όμως καλείται να το πληρώσει η Αμερική! Και είναι βαρύ το κόστος του νέου Ολοκαυτώματος που διαπράττεται στην Παλαιστίνη, όσο κι αν η προπαγάνδα προσπαθεί να καλύψει την αλήθεια. Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη! Οι ΗΠΑ χάνουν σταδιακά κάθε αξιοπιστία κι όχι μόνον στη Μέση Ανατολή, αλλά παγκοσμίως. Και πολύ χρήμα βέβαια. Εάν η διακυβέρνηση Μπάιντεν υποχρεώθηκε, λόγω ιδεοληψίας και άλλων δουλειών, να τρέχει πίσω από το Ισραήλ, ο Τράμπ δεν έχει κανέναν λόγο να το κάνει. Αντίθετα έχει κάθε λόγο να αποστασιοποιηθεί από τη γενοκτονία. Είπαμε το ισραηλίτικο λόμπι στις ΗΠΑ δεν έχει πλέον τρόπο να τον επηρεάσει. Δεν το έχει ανάγκη πια.

Λαμβάνοντας υπ’ όψιν μάλιστα την κατάσταση στο πεδίο, το Ισραήλ παρά την αμέριστη υποστήριξη από τη συλλογική δύση, ηττάται. Κανέναν στόχο δεν έχει πετύχει παρά την ισοπέδωση της Γάζας και το Ολοκαύτωμα 200 και πλέον χιλιάδων αμάχων Παλαιστινίων. Ούτε τη Χαμάς κατόρθωσε 13 μήνες τώρα να εξαρθρώσει, ούτε να απελευθερώσει τους ομήρους. Στον νότιο Λίβανο όταν τολμά να προχωρήσει μερικές εκατοντάδες μέτρα υφίσταται τέτοιες απώλειες από τη Χεσμπολάχ που υποχωρεί αμέσως, ενώ ο εναέριος χώρος του έχει γίνει «σουρωτήρι» από τις ρουκέτες και τα ντρόουνς της αντίστασης. Ας μη μιλήσουμε για την πυραυλική επίθεση του Ιράν της 1ης Οκτωβρίου, που οι Ισραηλινοί το φυσούν και δεν κρυώνει, με μια απάντηση δική τους που μάλλον πήγε στα αζήτητα. Με σοβούσα μια μεγάλη πολιτική κρίση, οι επιχειρήσεις κλείνουν, η οικονομία βρίσκεται υπό κατάρρευση και υπολογίζεται ότι σχεδόν ένα εκατομμύριο κόσμος έχει ήδη εγκαταλείψει οριστικά το Ισραήλ.

Συνεπώς ο Τράμπ, αναλαμβάνοντας τον Ιανουάριο, δεν έχει πολλά περιθώρια να «παίξει». Οποιαδήποτε προσπάθεια περαιτέρω ενίσχυσης του Ισραήλ θα είναι σε βάρος του. Γιατί να το διακινδυνεύσει;

Το μήνυμά του είναι απλό προς τον Νετανιάου και μάλλον ήδη έχει σταλεί. «Έχεις μέχρι τις 20 Ιανουαρίου 2025, που αναλαμβάνω, το χρόνο να καθαρίσεις ό,τι προλάβεις. Πέραν αυτού του χρονικού περιθωρίου, εάν δεν τα καταφέρεις, τα μαζεύεις και φεύγεις!». Ο Τράμπ δεν έχει κανέναν λόγο να φθαρεί σε έναν περιφερειακό πόλεμο με το Ιράν και τους λοιπούς του άξονα της Αντίστασης, με πίσω από αυτούς την Κίνα και τη Ρωσσία, για χάρη του Νετανιάου, καθιστώντας την Αμερική κράτος παρία του διεθνούς συστήματος. Στο τέλος και μάλλον σύντομα, θα τα βρει με το Ιράν! Θα τα βρει ακόμη και για το πυρηνικό πρόγραμμα του τελευταίου. Θα τα βρει και με τους Παλαιστίνιους, με το Ισραήλ να υποχρεώνεται σε ριζική αναδίπλωση.

Φυσικά, αυτό είναι ένα σενάριο. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τις εξελίξεις και τις αποφάσεις του Τράμπ. Ωστόσο, είναι ένα απολύτως λογικό σενάριο και με δεδομένη την ιδιοσυγκρασία του ανθρώπου και τις πραγματικότητες στα πεδία, κάθε άλλο σενάριο φαντάζει παράλογο.

Ως προς την Κίνα, τη Ρωσσία και τους BRICS

Σημειολογικά, η θριαμβευτική επανεκλογή του Τράμπ συνέβη αμέσως μετά την ιστορικής σημασίας Σύνοδο των BRICS στο Καζάν της Ρωσσίας, με τη συμβολική παρουσία 36 ηγεσιών χωρών του παγκόσμιου νότου γύρω από το στρογγυλό τραπέζι των συζητήσεων για το μέλλον του κόσμου. Είναι υποχρεωμένος να το λαμβάνει υπ’ όψιν του. Θα διαπραγματευθεί σκληρά! Θα απειλήσει, θα εκβιάσει, θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να κρατήσει για την Αμερική προνομιακή θέση στο παγκόσμιο σύστημα. Θα προσπαθήσει να διεμβολίσει τους BRICS και να αποκόψει, πότε με το καρότο, πότε με το μαστίγιο, την εταιρική σχέση (σχεδόν συμμαχία) μεταξύ Ρωσσίας και Κίνας. Και των δύο αυτών με το Ιράν και τη Λαϊκή Δημοκρατία της Βόρειας Κορέας. Με κυριαρχική την παρουσία της Ινδίας επίσης.

Ο Τράμπ υπήρξε ο πρώτος δυτικός ηγέτης που είδε την ανάγκη η Ρωσσία να παραμείνει εταίρος της δυτικής αρχιτεκτονικής, αλλά η δυναμική των πραγμάτων ήταν διαφορετική ολόκληρη την προηγούμενη περίοδο εξ αιτίας της ανερμάτιστης και μυωπικής πολιτικής της ίδιας της δύσης. Τώρα είναι πολύ αργά και το τραίνο έχει φύγει από τον σταθμό. Εάν δεν το έχει συνειδητοποιήσει, θα το συνειδητοποιήσει γρήγορα και θα προσαρμοστεί αναγκαστικά. Στο τέλος θα βρει modus vivendi με τις ανταγωνιστικές δυνάμεις, προσαρμοζόμενος στις ανάγκες των καιρών και του πολυπολικού κόσμου που σταδιακά αναδύεται και είναι το μόνο που δεν μπορεί να αντιστρέψει, χωρίς να οδηγήσει την ανθρωπότητα σε πυρηνικό ολοκαύτωμα.

Οψόμεθα λοιπόν, αλλά ο Τράμπ είτε ως διάβολος, είτε ως… «καλός Σαμαρείτης» θα συμβάλλει, ήδη συμβάλλει, αποφασιστικά στην αλλαγή αυτού του κόσμου!

https://www.hereticalideas.g